Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

TONDE N’KOTTO

We waren behoorlijk goed, al zeg ik het zelf. Wij, ons voetbalelftal, bestaande uit wat je als nuchtere polderjongens zou kunnen betitelen, ware het niet dat we niet in de polder woonden. Een dozijn jonge mannen, die een gedeelde voorliefde hadden voor het voetbal. Jaren speelden we samen, op de zaterdag. Op die dag vergaten we even onze doordeweekse bezigheden, die varieerden van het oeroude en keiharde bestaan van stratenmaker tot het in grappen vaak tot minieme bezigheid teruggebrachte werk als ambtenaar. In ouderwetse romans had men ons misschien wel blozende oerhollandse knapen wensen te noemen. We waren behoorlijk goed, ik zei het al.

Ons geheim viel niet echt te verklaren. We genoten van die zaterdagen, mannen onder elkaar. Hoewel we stuk voor stuk van onze echtgenotes of vriendinnen hielden, op zaterdag hadden we ze enkele uren niet nodig. Saai, ik weet het, van die mannen die geen slippertjes maken in de liefde. Maar we waren nu eenmaal zo. Lekker voetballen, vooraf en na afloop ouwehoeren over seks, auto’s, voetbal en in erg zware buien ook nog wel eens de politiek. Maar toch vooral de kameraadschap van het groene gras en de gele jongens.

Vaak speelden we mee om de titel, soms wonnen we die. Ik zei het al, ons geheim liet zich moeilijk verklaren. We waren nuchter, maar kenden toch kleine rituelen die je best als bijgeloof mocht betitelen. Spits Aldo bijvoorbeeld, die zijn rode elastiekje waarmee hij zijn haar tot paardenstaart bond, exact twintig minuten voor de wedstrijd verwisselde met een blauw exemplaar. Keeper Diederik, die als laatste het veld opging en dan een tikje op zijn kont wilde ontvangen van linksbuiten Roy, die zwoer bij nummer negentien. Linksback Gerrit strikte immer eerst zijn linkerveter en middenvelder Manus moest en zou bij de kleedkamerdeur zitten. Ikzelf liet mijn vriendin altijd mijn shirt met de hand wassen, nooit in de machine.

Onze rechtsbuiten was Tonde. Tonde N’Kotto, voluit. Een naam die doet denken aan een jongen uit de diepste binnenlanden van Afrika, zo zwart dat kinderen hem het hele jaar voor de knecht van Sinterklaas aan zouden zien. Dan moet ik je teleurstellen. Tonde had weliswaar wortels in Afrika liggen, maar was nog bleker dan wij, jongens die zelden zon zagen in ons regenachtig landje. De overgrootvader van Tonde scheen in het voormalig Zaïre gestreden te hebben met Belgische soldaten en via een nooit verklaarde speling van het lot in Maldegem geland te zijn, België dus. Daar ontmoette hij een schone Vlaamse, die hem de grootvader van Tonde schonk. Uiteraard een halfbloed. Grootvader werd door de liefde naar het Zeeuwse Vlissingen gedreven en verwekte de vader van Tonde bij een struis Zeeuws meisje. Vader kreeg de niet echt Afrikaans aandoende naam Douwe en was weer een slag lichter geworden. Douwe trouwde een meisje uit ons dorp en Tonde werd geboren, zoals gezegd witter dan welke Nederlander ook.

Jaren terug was het echter mode om op zoek te gaan naar je roots, zoals men dat zei. Tonde ging op reis naar wat inmiddels de Democratische Republiek Congo heet en kwam terug met schitterende verhalen en kennis van voodoo. Deze Afrikaanse toverkunst moest ons de titel brengen. We baalden nog immer dat we die op de laatste speeldag hadden verspeeld en dus waren we bereid ver te gaan. Een rondedans in de kleedkamer, waarin we onverstaanbare strijdliederen brulden als een dronken studentenkoor? Geen probleem. Het werd onderdeel van onze voorbereiding en langzaamaan werd het gewoon.

Het hele seizoen gingen we zo door en tegen de tijd dat de beslissende fase in de competitie aanbrak, besloten we om het ultieme plan in uitvoering te brengen. We moesten op het veld een kip slachten, in de nacht voor de wedstrijd. Nu zou het toeval zijn als we een slager in de gelederen hadden en die hadden we dus ook niet. Door middel van loting werd bepaald dat Tonde de man was die dit Afrikaanse gebruik, erg in zwang op de Afrika Cup, moest uitvoeren. Wel zo fijn, eigenlijk. Tonde slachtte de kip en er kon niets misgaan. Wij werden kampioen.

Groot was de volgende dag echter onze frustratie en verbazing, want we verloren de wedstrijd. De kip was een garantie voor succes, ons strijdlied had geklonken, waar was het fout gegaan? Dat bleek in de kleedkamer. Nooit zal ik de verbazing op onze gezichten vergeten, toen Manus ietwat sip opmerkte dat hij nooit en dan ook nooit naast de douche had moeten gaan zitten in plaats van naast de kleedkamerdeur. In al die jaren hebben we nimmer meer zo hard gelachen, toen bleek dat wij het hele jaar Afrikaanse liederen hadden gebruld en zelfs een kip geslacht hadden, terwijl ons ware geheim dus in de positie van Manus school. Alleen Tonde lachte niet. Hij stopte abrupt met voetballen en houdt tegenwoordig exposities over Afrikaanse toverkunst op zijn zolderkamer. Mijn shirt is sinds die dag altijd met de wasmachine meegegaan. Nuchtere polderjongens, dat moesten we maar blijven.

quote:

DE GLAZEN BOL

Ooit kocht ik een glazen bol bij zigeunerin Socceria, speciaal om te kunnen zien hoe het in nieuwe voetbalseizoenen zou vergaan. Het was een koopje en de bol bleek niet altijd even betrouwbaar. Zo tipte die toch echt Ajax als kampioen vorig seizoen en Frankrijk als winnaar van het EK 2004. Desondanks wil ik je de beelden die ik in mijn glazen bol zag omtrent het nieuwe eredivisieseizoen niet onthouden. Want dit is wat ik zag:

De titel gaat uiteindelijk nog heel verrassend naar Ajax. De ploeg van Danny Blind heeft in het begin van het seizoen tijd nodig om ingespeeld te raken en de juiste formatie te zoeken. Snelle Europese uitschakeling en enkele malen verrassend puntverlies zijn het gevolg, maar eind oktober komt de ploeg in haar ritme en speelt zich uiteindelijk naar de titel. In de winterstop leek die nog gewoon in Eindhoven te blijven, maar daar gebeurt ineens een hoop. Mika Väyrynen verliest zijn basisplaats aan Ibrahim Afellay en de in januari gecontracteerde Salomon Kalou blijkt eigenlijk al drieëntwintig te zijn. Bovendien sleept Feyenoord er via de handige huisadvocaten van Jorien van den Herik een tijdelijk speelverbod en een hogere transfersom voor de voormalige publiekslieveling uit. Tel daarbij op dat Guus Hiddink vaak de wereld over reist om spelers voor zijn zijprojectje als adviseur van de Australische bond te scouten en de verklaring voor het verspelen van een voorsprong van zeven punten in de winterstop is gevonden.

Feyenoord speelt zich zonder problemen naar de derde plaats, aan de hand van Dirk Kuijt en Alfred Schreuder, terwijl de som voor Kalou geïnvesteerd wordt in twee nieuwe verdedigers. Bij AZ is de komst van Louis van Gaal geen succes. Al snel hebben alle betrokkenen spijt. In een emotionele persconferentie begin december meldt Van Gaal zijn vertrek, om vervolgens in Rotterdam een cirkeltje rond te maken. Hij wordt technisch directeur van Sparta en stelt onmiddellijk Andries Jonker en Frans Hoek als trainersduo aan, in een gedicht. Opvolger bij AZ wordt Foeke Booy, wiens vrijgekomen positie in Utrecht na de winterstop door Co Adriaanse wordt ingenomen. Co brengt Utrecht nog naar de tiende plaats.

Degradatie is onvermijdelijk voor Heracles Almelo, ondanks het soms aardige voetbal dat de ploeg van Peter Bosz laat zien. De technisch vaardigere eredivisieclubs blijken echter prima te gedijen op het kunstgrasveld. Kevin Bobson, dribbelaar van Willem II, wordt zelfs de officieuze kunstgraskoning als hij in Almelo bij de eclatante 1-9 overwinning van de Tilburgers zes maal doel treft. RBC Roosendaal en Sparta redden zich nipt en moeten de nacompetitie in. De selectie van RBC blijkt zo krap dat in maart de schorsingen en blessures zo zijn opgestapeld, dat Erik Hellemons een rentree maakt.

De terugkeer van oude vedetten verloopt wisselend. Paul Bosvelt zwoegt een jaar lang op het middenveld van Heerenveen en eindigt fraai als vierde. De middenvelder met het gegroefde gelaat maakt ook buiten de lijnen indruk met rake striptekeningen voor de fansite van de Friezen. De mooiste is zijn tekening over Pierre van Hooijdonk, als die weer eens geblesseerd is bij NAC en steeds meer de coachende rol van Ton Lokhoff overneemt. Uiteindelijk kan hij NAC nog net redden, maar de hoge verwachtingen worden geen moment waargemaakt.

Clubs als FC Twente en Vitesse kun je onmogelijk grauw noemen, maar hun seizoen verloopt wel wat kleurloos. Keurig halen ze de play-offs, door als zevende en zesde te eindigen, maar meer zit er niet in. Daniel Majstorovic baart in april opzien, als hij van de KNVB een sportiviteitsonderscheiding krijgt uitgereikt. De Zweed verricht namelijk op het veld eerste hulp bij een door hem zelf neergemepte opponent.

De revelatie van het seizoen heet FC Groningen. De noorderlingen worden achtste en zien Erik Nevland gedeeld topscorer van Nederland worden. Bovendien zorgt de definitief doorbrekende jeugdspeler Marcel Pannekoek voor een ware golf van creativiteit bij de Talpa-commentatoren, die hun verslag doordrenken van woordspelingen rond het oerhollandse gerecht. Zoals men bij Talpa het voetbal toch al definitief verandert. Spraakmakend zijn de items over de honden, moeders, buurmannen en oud-klasgenoten van de eredivisiespelers en niemand denkt ooit nog aan Studio Sport.

Tot slot laat Marco van Basten de volgende spelers debuteren voor Oranje: Urby Emanuelson, Daniël de Ridder, Kew Jaliens, Alfred Schreuder, Serginho Greene, Marcel Pannekoek, Klaas-Jan Huntelaar, Arie Jonker, Ibrahim Afellay en Bernard Hofstede.

Nu ben ik wel benieuwd in hoeverre mijn bolletje het onvoorspelbare voetbal goed voorspeld heeft. Maar meer nog ben ik benieuwd naar uw glazen bol. Laat het weten, want vele glazen bollen samen maken vast een juiste.

quote:

DE CRAZY GANG VAN NEDERLAND

Eind jaren tachtig was het voor Engelse voetbalclubs geen pretje om tegen Wimbledon te moeten spelen. De Londense club kreeg de bijnaam “the crazy gang”, vooral vanwege het opvallend harde spel van de spelers. De fans gingen ook regelmatig over de schreef, terwijl men ook een opvallende voorzitter had. Vinnie Jones, één van de leden van dit beruchte team, maakte later zelfs nog een video met daarop zijn hardste overtredingen. De grootste stunt van dit elftal was het winnen van de FA Cup, waarna Wimbledon langzaam wegzakte. Inmiddels heet de club Milton Keynes Dons en speelt men in de betrekkelijk anonimiteit van de lagere Engelse profdivisies.

In Nederland is inmiddels een club opgestaan waarvan het elftal met de nodige fantasie ook als “crazy gang” door het leven zou kunnen gaan. Ik doel hierbij uiteraard op Vitesse, uit Arnhem. De geelzwarten legden vorig jaar beslag op de zevende plaats, voor veel mensen best een verrassing. Het was dat men tegen het einde van het seizoen te maken kreeg met schorsingen en blessures, die door de kleine selectie niet goed opgevangen konden worden. Anders had Vitesse wellicht nog meer kunnen verrassen. Een verrassing die er dit jaar best in zit. Het team van Edward Sturing bevat namelijk de nodige karakteristieke figuren, tegen wie het kwaad kersen eten is.

De opvallend geblondeerde doelman Harald Wapenaar bijvoorbeeld, die twee keer een buitenlands avontuur zag mislukken en zich in januari getergd in Arnhem meldde. Hij verving de doorgaans wat onzeker overkomende Jevric in het doel en werd ook een bepalende figuur in de spelersgroep. Naar Wapenaar luister je als jong talent wel. De imponerende keeper is bloedfanatiek en is niet bang zijn mond open te doen.

Of neem Stijn Vreven. De naar eigen zeggen buiten de lijnen doodgoede en uiterst aimabele Belgische indianenliefhebber is de schrik van de Nederlandse linkerflankspelers. Vreven knalt negentig minuten over het veld, als een stier door de straten van Pamplona. Nooit te beroerd om een tegenstander in een heupzwaai te nemen, supporters van de opponent te provoceren, corrigerende tikjes en vermanende keelgrepen uit te voeren. De adrenaline komt als rooksignalen door zijn oren naar buiten en stelt Vreven zelfs in staat om in de catacomben al wat voorwerk op het intimidatievlak te verrichten.

Al even angstaanjagend zijn de middenvelders Abubakari Yakubu en Remco van der Schaaf. Yakubu, Ghanees van geboorte, beheerst de Afrikaanse tackle tot in de puntjes. Altijd voor de bal gaan, maar niet bang om indien noodzakelijk een mannetje mee te vegen. Van der Schaaf, die zijn naam eer aan doet en op het middenveld schaaft en bikkelt. Het leverde hem een transfer naar PSV op, maar daar kwam de inmiddels kaalgeschoren middenvelder nooit in de basis. Net te weinig voetbalkwaliteit, maar dat wel compenserend door een fikse portie agressie. Hoogtepunt was het naar Pierre van Hooijdonk geworpen kluitje modder. Die Van der Schaaf is terug en heeft een missie: laten zien dat PSV hem meer kansen had moeten geven.

Wat te denken van oer Arnhemmer Theo Janssen? Uitgerust met een stevig lichaam, inktversieringen, een slecht gebit en bij tijd en wijle een matje, beweegt hij zich over de velden. Hierbij een spoor van vernieling achterlatend, het zij door een fikse beuk, het zij door een briljante penseelstreek van zijn fraaie linkerbeen. Janssen geniet net zo van negentig minuten schoppen als van een binnen gekrulde vrije trap.

Tel daar nog de voetballende muzikant Peter van den Berg bij op, wiens lange manen hem een indrukwekkende verschijning in het hart van de Arnhemse defensie maken, Gill Swerts, een Belgische gifkikker op rechts, en de met Argentijns kapsel getooide Richard Knopper, die gemener is dan je op grond van zijn positie en spel zou denken.

Dit Vitesse moet in staat worden geacht om misschien wel een Amstel Cup te pakken of zich voor de play-offs om de Champions League plaats te kwalificeren. Ze zeiden het zelf al, het wordt lastig van ze te winnen dit jaar. Slechts schorsingen en blessures kunnen een bedreiging vormen, anders moeten we serieus rekening houden met een bijzonder goed seizoen voor één van de kleurrijkste elftallen van onze eredivisie. Het zou de vergelijking met Wimbledon alleen maar meer rechtvaardigen.

quote:

Voorbeeldje: Bij Ajax werd Zlatan na drie competitiewedstrijden voor 19 miljoen verkocht. Fantastische deal, juichten de supporters.

quote:

HET BORD OP SCHOOT

Het was jarenlang vaste prik op zondagavond. Om zeven uur begon Studio Sport. De introducerende riedel was landelijk bekend en presentatoren als Mart Smeets, Humberto Tan en Ton Egbers werden bekende Nederlanders. Het verhaal is bekend: begin dit jaar kocht John de Mol de rechten op het uitzenden van samenvattingen uit onze eredivisie op en sinds vorige week is het voetbal niet meer te zien bij de NOS maar bij Talpa. Het zogenaamde bord op schoot is zijn vaste kok kwijt en de vraag was dan ook of de nieuweling even sterk of nog sterker zou kunnen zijn.

Want liefhebber of niet, NOS Studio Sport was een instituut. Door fans van Feyenoord en PSV wel eens beticht van het voortrekken van Ajax, maar dat had allemaal zijn charme. De formule werd af en toe aangepast, analytici kwamen en gingen en iedereen keek. Kwalitatief is Studio Sport altijd top geweest, vandaar dat ik de wenkbrauwen even fronste toen De Mol verkondigde dat op Talpa alles beter zou worden. De kranten vertelden het schreeuwerige verhaal op zaterdagochtend al. Er zouden 22 camera’s staan, het voetbal zou centraal komen te staan en iedereen moest uitstralen van het voetbal te genieten. Wij houden van het spelletje, werd het motto.

Na twee dagen eredivisievoetbal op Talpa is het trekken van een conclusie inderdaad erg snel. Toch zijn de voortekenen niet echt hoopgevend. Erg leuk, die 22 camerastandpunten, maar ze vielen mij minder op dan de verborgen reclame bij herhalingen. Bovendien zaten er toch wel erg veel storende elementen in het programma, dat men “De Wedstrijden” heeft gedoopt.

De korte gesprekjes met een fan van de thuisclub vond ik op zaterdag in eerste instantie nog aardig, maar ik vrees dat dit op den deur zal verzanden in tenenkrommend gezwam. Alle clubs gaan immers voor het linkerrijtje, als je de optimistische heren mag geloven. Zoals Talpa wel erg zijn best doet om er een grote goed nieuws show van te maken. Commentatoren die uit hun dak gaan op beelden van Willem II – RKC bij een aardige goal van Hoogendorp, dat moet van bovenaf zijn opgelegd. Zoals ook alle wedstrijden zogenaamd de moeite waard waren geweest, zelfs een bloedeloze 0-0.

Wilfred Genee is een deskundige presentator, maar wat de analytici weer terug bij het programma doen is een raadsel. De NOS liet deze terecht vallen om slechts beelden uit te zenden en later op de avond in Studio Voetbal achtergronden te belichten. Ik denk dat er maar weinig mensen op een analyse zitten te wachten en al helemaal niet van Ruud Gullit. De beste man mocht met Feyenoord een recordaantal aan nederlagen boeken vorig seizoen en gaat dan nu vertellen hoe het allemaal moet. Dat komt vreemd over.

Net zo vreemd als de volgorde van uitzending. Heracles, kampioen van de eerste divisie, ontving PSV, kampioen van vorig jaar. Dat is zowel sportief als journalistiek gezien altijd de eerste wedstrijd die je in samenvatting moet uitzenden. Maar nee, Talpa is bang voor kritiek en speelt op safe. Men gaat rouleren, zodat straks een volkomen nutteloze ontmoeting rond de dertiende plek best eens als eerste in de uitzending kan komen. Vrij onzinnig, wat mij betreft. Ajax, PSV en Feyenoord dienen altijd als eersten te komen, die trekken nu eenmaal de meeste kijkers. Wat dat betreft sloeg zondag alles, toen Feyenoord – NAC pas na de twee andere duels, een kort item over het uitgestelde duel van Ajax en ADO en een herhaling van PSV kwam. Ik snap het wel, men wil de kijker vasthouden, want anders kijkt er niemand naar een programma van anderhalf uur als er slechts drie duels zijn geweest. Een groter zwaktebod kan je echter niet afgeven, want indirect stel je dan eigenlijk dat je programma niet interessant genoeg is voor mensen die in eerste instantie Feyenoord willen kijken.

Natuurlijk, we moeten nog wennen. Maar ik weet nu al dat ik aan de reclame tussendoor nooit zal wennen. Samenvattingen zend je in één blok uit, punt. Maar nee, er moet geld in de lade komen. Als straks de Champions League bij de NOS te zien zal zijn, zullen we het verschil nog wel eens extra goed kunnen gaan merken. Ik verlang nu al terug, tenzij Talpa alsnog besluit om de reclame te schrappen, het programma qua tijdsduur ongeveer te halveren, de analytici weg te sturen en die fans lekker laat voor wat het is. Want het is dat ik geen alternatief had, zoals destijds bij Sport 7 wel, toen de NOS later op de avond ook mocht uitzenden, anders had ik nu al besloten niet meer naar Talpa te kijken. Maar misschien ben ik de enige en is John de Mol wel de man die het allemaal goed ziet en zit heel voetbalminnend Nederland hier op te wachten. Dan hoor ik het graag.

quote:

HULP VAN BOVEN

Vorige week zag ik Sérgio scoren. Sérgio is een begaafd technicus van Roda JC, geboren in Brazilië. Sérgio is zeer gelovig en wees dus naar de hemel, na het maken van zijn prachtige goal. Alsof hij ons wilde tonen dat hij hiervoor hulp van boven had ontvangen. Vroeger wilde hij nog wel eens een boodschap onder zijn wedstrijdshirt dragen, op een wit shirt geschreven met een viltstift. Soms zelfs echt laten drukken. Dan lazen we een boodschap die er vaak op neer kwam dat Jezus van ons houdt.

Er wordt in de voetballerij vaak besmuikt om gelachen. Het zijn stoere mannen, de helden op noppen. Geloof is niet stoer, wat men op EO jongerendagen ook wil beweren. Dat is niet erg, geloof hoort niet stoer of interessant te zijn. Het is iets persoonlijks, wat ieder op zijn manier kan beleven. Ook binnen het voetbal. Want er moet, als alle statistieken over religie kloppen, ook een groot aantal gelovige voetballers zijn. Feit is dat we er vaak weinig kunnen opnoemen. Ja, de Brazilianen als Sérgio, de moslims uit Arabische landen, de katholieken uit Zuid-Europa en de Afrikanen, die zijn duidelijk herkenbaar. Maar verder?

Vroeger had je Folkert Velten. Folkert speelde voor Heracles en was een standvastig man. Hij weigerde op zondag te voetballen en kwam dus nooit hogerop. Hij vond dat het geloof hem verbood op de bijbelse rustdag uit te komen en is daar nimmer op teruggekomen. Velten was overtuigd van zijn visie en al zouden Ajax, Feyenoord of PSV hem een miljoenensalaris geboden hadden, dan nog had hij dit contractueel vast laten leggen. Geert den Ouden van ADO Den Haag begon ook zo, maar koos op gegeven moment voor zijn loopbaan en sindsdien jaagt hij op de zondagen over de velden. Leon van Dalen van TOP Oss doet dit weer niet, maar heeft het als eerste divisiespeler weer iets makkelijker, aangezien de meeste duels daar op vrijdag worden gespeeld.

Wat Velten deed zou nu vermoedelijk ook moeilijker gaan. Stel je voor dat een absolute wereldster als David Beckham niet op zondag zou willen spelen. Zou hij dan interessant geweest zijn voor allerlei bedrijven die reclame maken met hem? Zou Real Madrid hem wel hebben aangetrokken? Wat heb je aan een topper die niet altijd kan spelen? En hoe zouden tegenstanders erop reageren? Zouden zij bereid zijn om op zaterdag te spelen of juist proberen duels met Beckham zoveel mogelijk op zondag te laten plaatsvinden? Waarschijnlijk is onder de immense druk van het huidige voetbal zoiets onmogelijk geworden, hoe goed je ook bent.

Het zou dus best kunnen dat er wel voetballers zijn die op deze manier hun geloof willen uiten, wat je daar ook van mag vinden, maar dus de mogelijkheid niet mogen benutten. Of ze durven niet, want openlijk uitkomen voor geloof is in de voetbalwereld toch een behoorlijke stap. Hoeveel mensen zullen niet gniffelen als PSV-verdediger Lee op het veld zit te bidden? Hoeveel grappen worden er niet gemaakt over het elftal van zaterdaghoofdklasser Urk? Wie praat er met oprechte bedoelingen over de stichting van Bert Konterman?

Ook over Sérgio wordt gegniffeld. Ploegmaats zeggen hem te respecteren en zullen dat ook best wel doen, maar wanneer de kerkdiensten ter sprake komen die hij door heel Nederland bij medestanders thuis bijwoont, zijn er slechts weinigen die zich daar in kunnen verplaatsen. Lee zei ooit in een interview dat hij met zijn teamgenoten over God wilde praten, maar weinig respons kreeg. Het lijkt dus een bijna een taboe.

Het zou misschien tijd worden voor een nieuwe Folkert Velten, die door een duidelijke stellingname de aandacht voor geloof in het voetbal weer doet toenemen. Dat er misschien openlijk over kan worden gesproken zonder dat het al snel in grappen maken, vaak uit een ongemakkelijk gevoel, verzandt. Dan krijgen we weer eens iets anders dan boodschappen op shirts en ten hemel geheven vingers. Want hoewel geloof wat mij betreft vooral een persoonlijk iets is, moet er wel degelijk een plaats voor zijn in de voetbalwereld. Niet alleen voor wanhopige supporters, die om een late gelijkmaker bidden, maar voor de spelers zelf. Ze hebben er recht op.

quote:

HET PLAN VAN BOMMEL

Vandaag speelt het Nederlands elftal in het kader van de kwalificatie voor het WK van volgend jaar in Duitsland een interland tegen Armenië. Aanstaande woensdag volgt ook nog Andorra. Het zijn twee duels waaruit Oranje zes punten moet halen en er is eigenlijk niemand die er aan twijfelt of dit ook gaat lukken. Vandaar dat we ons momenteel vooral over de selectie buigen en ons licht laten schijnen over de afwezigheid van Mark van Bommel, afgelopen maandag nog winnaar van de Gouden Schoen in Nederland. Wat echter weinigen weten is dat er een plan Van Bommel bestaat, kort na zijn aantreden ontworpen door Marco van Basten. Ik heb het gelezen en ik ben onder de indruk.

Want het lijkt allemaal zo vreemd voor ons, doodgewone volgers. Zoals Van Basten toch al eens spelers selecteerde waar wij met zijn allen nog niet aan dachten. Aangezien wij best wel kijk op het spelletje menen te hebben, konden we gniffelen om de keuzes van Marco, de wenkbrauwen fronsen of zelfs ronduit woedend en gefrustreerd reageren. Hoe kan Van Basten zo opzichtig PSV negeren, vorig seizoen toch een klasse apart in Nederland, hoe pijnlijk ook voor hen die Ajax en Feyenoord een warm hart toedragen? Het duurde tijden voor Van Basten besloot dat Ooijer, Bouma en Vennegoor of Hesselink eventueel van waarde konden zijn, terwijl wel jongens als Denneboom en Van den Bergh mochten opdraven. Later verbaasde Marco zelfs de PSV-fans met het selecteren van Theo Lucius.

We spraken er schande van. Wat is Mark van Bommel toch gepiepeld door Van Basten. Het duurde al een tijd voor hij eens in de basis mocht aantreden, want Van Basten koos liever voor de toen nog veel te dikke Van der Vaart, voor laatbloeier Landzaat, voor de toen tussen basis en bank pendelende Sneijder of voor een nimmer spelende Davids. Zelfs John Heitinga kreeg na anderhalve wedstrijd als verdedigende middenvelder eens de voorkeur boven de het gehele seizoen excellerende Van Bommel. Niet veel later kwam Hedwiges Maduro, na twee duels voor Ajax, bij de selectie en raakte Van Bommel achtereenvolgens zijn juist weer verworven basisplaats alsmede zijn plek in de selectie kwijt. Mark kon de taken die hij meekreeg niet goed uitvoeren. Weg ermee!

Het hoorde allemaal bij het plan Van Bommel. We mogen niet vergeten dat Van Basten het niet zo op PSV heeft. Sterker nog, hij plaagt die Eindhovenaren graag een beetje. Guus Hiddink dacht nog wel serieus dat Marco wel eens zijn assistent zou willen worden, maar Marco dacht er niet aan. Om PSV dwars te zitten was het ultieme plan snel bedacht. Pest de beste speler van de Eindhovenaren. Selecteer eerst een hele rij anderen en geef hem het gevoel dat zijn plaats altijd ter discussie staat. Zeg misschien verdekt iets over omschakelen, want dan praat half Nederland je wel na. Vervolgens zal heel Eindhoven je vervloeken en gniffelen ze in Amsterdam en omstreken als je een kersverse parel uit de Ajax-opleiding selecteert.

Want dat was deel twee van het plan. Van Bommel moet gebroken worden, door jongens te selecteren van Ajax, de club die hij haat. Maduro, Babel, straks wellicht Emanuelson en dan ook nog Vurnon Anita, onlangs al in het landsbelang door Danny Blind op de A-lijst van de Amsterdammers voor de Champions League gezet. Probeer wellicht ook nog om Lindgren een Nederlands paspoort te verschaffen en selecteer die ook nog een keer. Zeg dat Van Bommel het maar moet laten zien bij zijn nieuwe club. Doe net of die nieuwe club niet de wereldclub Barcelona is, maar een plaatselijk boerenelftal.

Vervolgens neem je hem consequent op in je voorselectie, om hem nooit daadwerkelijk te selecteren. Drijf Van Bommel tot op het randje van bedanken voor Oranje en laat af en toe horen dat hij weliswaar vooruit gaat, maar nog wat meer moet laten zien. Misschien is er in die periode nog wel een Ajacied uit de B1 die je vervroegd kunt doorschuiven in het kader van een leerproces. Laat het volk lijnrecht tegenover elkaar staan, laat de pers woedende stukken en columns schrijven en laat ze op televisie roepen hoe schandalig het allemaal is.

Dan komt de finale van het ingenieuze plan pas in beeld. De tot op het bot getergde en gemotiveerde Van Bommel wordt eerst op de reservelijst voor het WK gezet en komt in de laatste week van de voorbereiding bij de groep, voor een ineens geblesseerde speler. Drijvend op rancune en barstend van eerzucht zal Van Bommel het toernooi van zijn leven spelen en ineens de ontbrekende schakel richting wereldtitel volgen. Marco weet uit ervaring dat het werkt. Begon hij in 1988 niet ook als reserve? Dat we daar niet aan gedacht hebben! Marco is onnavolgbaar geniaal, getuige dit plan. Wij spelen er ook allemaal een rol in. Ga dus vooral door met het verdedigen of afkraken van Mark van Bommel, we krijgen er de wereldbeker voor terug.

quote:

EINDELIJK SHEVA

Misschien is hij wel de beste spits van de wereld, op dit moment. De Oekraïner Andriy Shevchenko, uitkomend voor het Italiaanse AC Milan. Shevchenko is een complete aanvaller, die vanuit elke positie en elke situatie een doelpunt lijkt te kunnen maken. Schijnbaar hopeloze voorzetten promoveert hij tot een goal en als hij alleen op de keeper af gaat, staat die bij voorbaat al bibberend te wachten op wat komen gaat.

Shevchenko werd gevormd bij de beroemde club Dynamo Kiev. Dit bolwerk stond jaren onder de bezielende leiding van de inmiddels overleden voetbalprofessor Valeriy Lobanovskiy. Die vierde met verschillende generaties successen, een teken dat zijn aanpak tijdloos was. Lobanovskiy leidde Shevchenko op tot de complete spits die hij nu is. Samen met Serhiy Rebrov vormde hij een gevaarlijk duo, dat schitterde in de Champions League. Het leverde beiden een lucratieve overgang naar het westen op. Vaak was het zo dat spelers uit de voormalige Sovjetunie daar buiten zelden tot grootse daden kwamen. Rebrov voldeed aan dat beeld, hij verpieterde min of meer in Engeland en Turkije en is inmiddels weer teruggekeerd op het oude nest.

Hoe anders verging het Shevchenko. AC Milan betaalde een fikse som voor de aanvaller, wat lang niet door iedereen even goed werd begrepen. Al in zijn eerste jaar nam hij de twijfels weg, door direct topscorer te worden in de Serie A. In de jaren die volgden was zijn doelpuntengemiddelde immer hoog en speelde hij met zijn ploegmaats een aanzienlijke erelijst bij elkaar. Hoogtepunt was de zege in de Champions League van 2003, toen Shevchenko zelf de beslissende strafschop benutte tegen Juventus. Ook werd hij inmiddels verkozen tot Europees voetballer van het jaar, een fantastische bekroning voor de teamspeler pur sang.

Want dat maakt Shevchenko nog unieker. Hij parasiteert niet op zijn talent, maar speelt ook altijd in dienst van de ploeg. Zijn achtergrond is daar uiteraard bepalend in geweest, want Kiev was altijd de gesmeerde machine die afhankelijk was van de wijze waarop spelers hun taak uitvoerden. Hij is geen spits als bijvoorbeeld Inzaghi, die de hele wedstrijd loert op die ene kans. Shevchenko is altijd in beweging en levert ook assists.

Jarenlang leek het echter bij clubprestaties te blijven voor Sheva, zoals zijn bijnaam luidt. Geboren in het verkeerde land. Had hij nou maar Rus geweest of gekozen voor de Russische nationale ploeg, dan had hij al eens op een groot internationaal landentoernooi kunnen schitteren. Zijn eigen Oekraïne kwam daarvoor steeds net tekort. Het leek hem te vergaan zoals bijvoorbeeld Ryan Giggs uit Wales, Jari Litmanen uit Finland en George Weah uit Liberia. Internationaal erkende sterren, die echter in hun land op eenzame hoogte staan en te weinig teammaats van niveau hadden om hun enorme kwaliteiten beslissend te laten zijn.

Oekraïne had nooit echt slechte teams. Een paar keer was het team erg dichtbij kwalificatie, maar telkens lukte het dus net niet. Tegelijk zag men het veel nietigere Letland wel plaatsing voor het EK van 2004 afdwingen. Het moet hebben gestoken bij Shevchenko en zijn landgenoten. Ze hebben er vast de motivatie uitgehaald die nodig was om vorige week als eerste Europees land zeker te zijn van deelname aan het WK van 2006 in Duitsland. In een poule die zwaarder leek dan ooit, met Turkije, Denemarken en Europees kampioen Griekenland als voornaamste belagers. Sheva en zijn kornuiten hielden ze echter allemaal achter zich en staan er volgend jaar.

Het werd tijd. De bij vlagen briljante Shevchenko hoort te mogen stralen op het grootste internationale podium. Zijn loopacties, zijn schoten, zijn makkelijk ogende acties, het is het neusje van de zalm. Wat is een Oscar-uitreiking zonder de aanwezigheid van de beste acteurs? Precies, niets. Zoals een WK zonder Shevchenko ook aan glans had ingeleverd. Zeker als je beseft dat er andere landen met mindere spelers voor in de plaats zouden zijn gekomen.

Gelukkig is het nu allemaal wel gelukt, gelukkig kan Sheva zijn kwaliteiten meten met de andere aanwezige vedetten. Misschien kan hij nog stunten ook. Als je er toch bent, waarom dan niet? Slechts een blessure zou nog roet in het eten kunnen gooien. Ik moet er niet aan denken. Ik denk liever aan die straks ongetwijfeld fantastische acties van de beste spits ter wereld. Hij die nu eindelijk echt legendarisch kan worden. Want we weten allemaal dat echte legendes ontstaan op internationale landentoernooien. Dat hij maar meteen topscorer wordt en het WK van 2006 gekenmerkt wordt door smullen van Sheva. Eindelijk.

quote:

MISSION IMPOSSIBLE IN ROOSENDAAL

RBC Roosendaal verbaasde de voetbalvolgers in 2000, door na de nacompetitie te promoveren naar de eredivisie. Deze primeur in het bestaan van de club werd bereikt onder Robert Maaskant, die zijn team in de eredivisie ook fris voetbal liet spelen. Het gevolg was dat men veel complimenten kreeg voor de spelopvatting, maar dat er nauwelijks punten werden behaald en RBC direct weer degradeerde. Maaskant herhaalde in het daaropvolgende seizoen echter het kunstje van 2000 en promoveerde opnieuw via de nacompetitie. Sindsdien bleven de Roosendalers in de eredivisie, hetgeen een prestatie op zich genoemd mag worden.

Om zich te handhaven had men wel eerst de terugkeer van Robert Maaskant, vertrokken naar Go Ahead Eagles, nodig. Met bescheiden middelen bereikte Maaskant een dertiende en twaalfde plaats in de eindrangschikking, ongekend hoog voor een kleine club als RBC. Door dit soort prestaties verkreeg RBC de nodige sympathie in het land. Iedereen had toch ergens wel respect voor deze wat kleurloze club, die eigenlijk niet eredivisiewaardig is. Niet op basis van de historie, niet op basis van het stadion, niet op basis van de toeschouwersaantallen en niet op basis van de uitstraling. Vorig seizoen degradeerde RBC bijna, maar via de nacompetitie wist Dolf Roks de ploeg toch te redden. Roks had de plaats van de ontslagen Jan van Dijk ingenomen.

Het lijkt echter dat RBC de dans dit seizoen niet gaat ontspringen. De sympathieke Roks, die vorig seizoen nog met Kloetinge naar de hoofdklasse promoveerde, is natuurlijk geen tovenaar en zijn selectie is dusdanig uit balans dat handhaving een utopie lijkt. Het is overigens de vraag of een andere trainer het beter zou doen met deze spelers. Waar RBC voorheen altijd met een zeer kleine selectie begon aan het seizoen en die aanvulde met huurlingen, heeft Roks nu die mogelijkheid eigenlijk niet. Dit zijn de spelers waar hij het mee moet doen.

Met Mark Volders heeft hij een waardig vervanger van Maikel Aerts. De Belg, vorig seizoen kortstondig een bezienswaardigheid als enige blanke tussen de Ivorianen van Beveren, is een degelijke eredivisiekeeper. Volders werd vorig jaar zelfs richting Belgische ploeg geschreven, maar hij is ook afhankelijk van zijn verdedigers. Daar wringt de schoen al behoorlijk. Sidney Lammens heeft een mooie trap, maar is defensief kwetsbaar. In het centrum heeft Roks met Arjan Ebbinge en José Fortes Rodriquez twee erkend kaartenverzamelaars staan, die elk seizoen de nodige duels moeten missen vanwege schorsingen. Robert Molenaar, in Leeds nog tot terminator gedoopt, lijkt nu echt versleten en oogt met zijn postuur als een volwaardig lid van een veteranenelftal, terwijl de van Genk gehuurde linksback Akrim Roumani wedstrijdritme mist en nerveus oogt.

Op het middenveld heeft Roks met Jorge Acuña en Tyrone Loran twee ietwat lompe middenvelders lopen, die onbeholpen wat beuken uitdelen en zelden aansluiten bij de spitsen. De ideale speler hiervoor is Tim Smolders, maar de wat weke Belg lijkt naar het tweede plan verwezen. De ruige Danny Guijt lijkt dan een typische eerste divisie speler, zodat slechts Paul de Lange als volwaardig eredivisiespeler overblijft. Hij kan het echter ook niet alleen.

Voorin is de Portugese jeugdinternational Edgar Marcelino, van wie wat verwacht mag worden, voorlopig uitgeschakeld, terwijl Ali Elkhattabi nu noodgedwongen vanaf een flank moet komen, waar zijn kwaliteiten centraal liggen. De Afrikaanse huurling Paul Kpaka mist ritme en moet wennen aan de eredivisie, terwijl de vorig seizoen nog belangrijke Donny de Groot inmiddels mag vertrekken. Van Björn Daelemans verwacht niemand meer wat in Roosendaal en Nyron Wau moet nog maar aantonen dat hij ook in de eredivisie goed uit de voeten kan.

Roks heeft dus nauwelijks zekerheden in zijn team en zal dus punten moeten gaan sprokkelen. Ondertussen heeft gedoodverfd degradatiekandidaat Heracles Almelo al tien punten verzameld en is al flink uit het zicht verdwenen. Zodoende dreigt een mission impossible in Roosendaal. De sympathie voor de underdog is nationaal inmiddels verschoven richting Almelo, terwijl ook Sparta op basis van de historie voor velen een welkome gast in de eredivisie is. RBC is leuk geweest, petje af voor die drie seizoenen, maar nu hoeft het niet meer, zo lijkt het. Als ze dat in Roosendaal ook maar beseffen en Roks niet onnodig gaan slachtofferen. Degradatie is dit seizoen geen schande en welhaast onvermijdelijk. Of men moet Robert Maaskant opnieuw tot een rentree kunnen bewegen.

quote:

EEN AVONDJE BEKER

Niets is in Nederland, afgezien van het weer, zo veranderlijk als het nationale bekertoernooi. De KNVB experimenteert al jaren met allerlei vormen en lijkt de juiste maar niet te vinden. Zo is er een tijdje gewerkt met een poulesysteem, wat doorgaans als gevolg had dat alle amateurclubs al snel uitgevoetbald waren. Sinds enige jaren wordt er weer gevoetbald in knock-out wedstrijden, waarbij de ploegen die Europees voetbal spelen pas vrij laat instromen. Het gevolg is dat die ploegen in enkele duels al in de finale kunnen staan en dat er nauwelijks aan traditie gewerkt kan worden. Dat is juist wat de KNVB graag wil. Dit terwijl het zo mooi kan zijn.

Neem nu afgelopen woensdag, toen mijn favoriete club ASWH het thuis mocht opnemen in de tweede ronde tegen FC Utrecht. Amateurs, wel de landskampioen, tegen een eredivisieclub. Dat zijn de affiches die aanslaan, zeker bij hen die de amateurclub steunen. Vanaf het moment dat HSC ’21-speler Dennis van Dijk via het lot ASWH aan Utrecht koppelde, begon het hier al te leven. De voorbereidingen begonnen, via het eigen forum blikten we vooruit en ook de krant kwam deze week met artikelen. Dat FC Utrecht de boel serieus nam, bleek ook wel uit het feit dat John van Loen kwam scouten en met kladblok en al op de tribune plaatsnam bij een competitieduel met Deltasport. Dat de Utrecht-aanhang op diverse forums al over een tweede 0-10 en een makkie sprak, mocht de pret niet drukken.


Die voorpret was er niet minder om. Voorspellende dromen, vleugjes hoop op een stuntje, sfeeracties. Alles kwam uit de kast. We stelden ons allemaal voor dat Utrecht ASWH zou onderschatten, juist dan een slechte dag zou hebben en wij een hele goede. Het hoort erbij en maakt het leuk, want iedereen wist ook wel dat je normaliter nooit kon winnen. Denk alleen al aan de verschillen in trainingsuren tussen beide teams.

Toen de wedstrijd dan eindelijk begon, na een fraai welkom, konden we eindelijk zien of alles uit zou komen. Er gebeurde veel. Utrecht, dat na een goed kwartier de score opende en de stunt dus moeilijker maakte. ASWH, dat zich niet liet verleiden tot een Andorrese loopgraventactiek en er waar mogelijk uit kwam. Dat zelfs kansen kreeg, waarbij Ferry van Lare zijn best deed de samenvatting te halen met een schitterende knal. Want er waren ook cameraploegen, van SBS6. Ik zei het al, het was voor ons een bijzondere avond en daar kon de 0-2 kort voor rust ook niet veel aan veranderen.

Na de drankjes en de analyse in de rust, waren we het er over eens dat het best goed verliep. Dat FC Utrecht 0-3 maakte en later via een ongelukkige eigen goal ook een vierde treffer achter de uitstekende doelman Willem-Jan Barendregt kreeg, was jammer. Dat routinier Verhoeven een strafschop op de lat schoot, was eigenlijk de enige smet op de avond. De specialist, die eerder al de landstitel vanaf de stip naar Hendrik-Ido-Ambacht schoot, had wellicht last van de zenuwen. Zonde, want een eretreffer had een toch al geslaagde avond helemaal perfect gemaakt. Verliezen van Utrecht met 0-4, dat is geen schande.

Tijdens de voettocht naar huis, bedacht ik me dat wij lang niet de enigen waren die een avond als deze meemaakten. Het was bij andere clubs ook gebeurd en ook voor hen was het ongetwijfeld een belevenis. Ik doel nu op de fans van amateurclubs, die hun helden zien strijden tegen profs. Hier moet veel meer in zitten. De KNVB zou alle ploegen moeten laten instromen, zodat ook Ajax, Feyenoord en PSV naar amateurvelden dienen te reizen voor een wedstrijd. Vaste speelronden inlassen, af en toe in het weekend zoals in Engeland of Duitsland. Natuurlijk heb je daarmee nog lang niet alles wat de FA Cup zo sterk maakt, maar het zou wel een stap in de goede richting zijn. Zeker als er dan ook nog eens wat stunts te noteren vallen. Dan zullen vermoedelijk ook de fans van profclubs, die de beker nu soms als tussendoortje beschouwen, er achter komen dat een avondje bekervoetbal heel mooi kan zijn. Ik kijk nu al uit naar vorig jaar en hoop dat de KNVB de beker de zorg geeft, die deze verdient.