quote:
Op zaterdag 16 juli 2005 23:53 schreef Fratz het volgende:[..]
dat is zo. ik wel ranziger dingen meegemaakt toen ik nog in een supermarkt werkte. wat dacht je van zo'n bakje hondevoer (zo'n folieverpakking voor 1 keer, ceasar ofzo) waar een gaatje inzat? toen we die openmaakten (stonk!!) bleken er allemaal maden in te zitten!
![]()
of de bak waar de derving in kwam, iemand had daar een doos eieren in gegooit, wederom, vol maden! echt vet smerig!
en nou weer on topic is Piet al weer eens gesignaleerd? die kan zo mooi vertellen!
![]()
Je trekt daar opeens een laatje herinneringen open, zeg...!
Vind het trouwens wel redelijk ontopic, hoor, "gruwelverhalen en afraders" komen immers ook in de supermarkt voor...!
Goed, eind 1979 werkte ik (mijn allereerste baantje) in een supermarkt op de kaas en vleeswaar. Leuk werk als het je interesseert!
Het miechelde er van de muizen. Niet een paar, nee, echt veel! We zetten overal bakjes met muizenkorrels (gif dus) neer. Ik vroeg me wel ernstig af of die beestjes niet eerst met hun arsenicumpootjes over al het vleeswaar en zo liepen voor ze de geest gaven (vroeger werd de boel niet zo hermetisch afgesloten en bedekt als nu, maar goed, muizen kunnen door de kleinste kieren).
En de eerste klus als de zaak open ging, was muizenlijkjes verzamelen (gelukkig lagen ze nooit tussen de waren maar altijd op de grond).
Ik heb mijn ouders i.i.g. vriendelijk doch dringend verzocht dáár maar geen vlees meer te halen...
Op een drukke dag (vlak voor kerst, gekkenhuis) stond ik er alleen voor, ik werkte me helemaal het snot voor ogen, maar ik had daar op zich niet zo'n probleem mee, ik had het tempo er lekker in en het liep goed.
Op een gegeven moment moest ik wat extra vleeswaar bijsnijden en toen sloeg Murphy toe. Ik liet wat "blaadjes" met daarop vleeswaar vallen op de grond. Vond ik smerig, dus ik doe het in een papieren zak, schreef er snel op "is gevallen, weggooien!" op (de vuilnisemmer zat vol) en ging verder.
Toen het eindelijk rustiger werd, kwam de baas eens kijken hoe het ging en zag dat zakje. Vroeg of ik gek was geworden! Ik keek hem verbaasd aan: "nee, maar dit is op de grond gevallen en ik loop er al de hele dag heen en weer, lekker fris..."
Nee, ik moest dat vlees (dat inmiddels toch ook alweer een paar uur buiten de koeling had gelegen!) terugleggen, en wel meteen!
Ik was ook een keer snotverkouden. Niet een beetje hoesten, nee, echt zo'n verkoudheid dat het snot bijna fluorescerend groen over mijn gezicht liep... Niezen, hoesten, rochelen, niet leuk. En niet fris in een vleeswaren- en kaasafdeling. Maar nee, ik MOEST komen...!
Het ergste was nog wel dat de klanten zonder blikken en blozen toezagen hoe een snotverkouden verkoopster hun vlees inpakte en verkocht...
De zaak bestaat overigens al jaren niet meer (na tig overnames
![]()
)
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)