Syndroom van Asperger

tvp

(ik kom hier later nog op terug)

Ik kijk wel vaker rond op dit Forum. Maar dit topic trok heel speciaal m'n aandacht. Want ik herken een heleboel. Misschien is het wel normaal afwijkend gedrag zoals iedereen. Of is er wat met me aan de hand waarvan ik me niet bewust ben?

Hieronder beschrijf ik wat mij opviel, qua overeenkomsten met anderen. Ik wil ze bewust niet aanduiden als problemen, al is het vaak wel lastig.Maar al met al geven ze me ook ontzettend veel voordelen vind ik. En ben ik blij dat ik ben zoals ik ben.

Ik wil toch even wat kwijt. Want is dit hieronder nou typisch Asperger?


- relaties; vrienden heb ik weinig, ben afgelopen jaren al 3x van 'beste vriend' gewisseld, contact verwaterd snel, wat deels aan mijzelf te wijten is natuurlijk. Ik ben niet iemand die met vrienden graag lol maakt. Ik ben op één of andere manier liever alleen. Al moet ik toegeven dat er periodes zijn waarin ik eenzaamheid voel. Dat het toch wel leuk is veel vrienden te hebben, maar daar heb ik steeds minder moeite mee. Ik hou die 'vrienden' toch niet lang. Een vriendin heb ik maar een hele korte tijd gehad. Toch ben ik op één of andere manier heel snel 'verliefd'. Maar verder schiet ik er niks mee op, veel te verlegen. Intimiteit is een probleem.

- dwangmatigheid; ik sta elke dag op met een bepaald ritueel wat is in mn hoofd herhaal,
een soort check, en dat herhaal ik gedurende de dag.

- niet begrepen voelen; mensen zeggen wel vaak dat ik gek ben, natuurlijk eerder mensen die
ik ken, omdat ze denken dat ik een grapje maak. Ik heb soms moeite serieus over te komen.

- slordig; ik ben slordig met alles, m'n handschrift kan niemand lezen, veel problemen mee op school. Ik heb al bijna 50 autolessen gehad, blijf dezelfde fouten maken, en vaak is het zelfs zo dat is plotseling een fout maak die ik nooit maakte, en die blijf ik dan ook herhalen. Ik heb twee linkerhanden. Ik wil het snel doen, maar ook goed. Daardoor wordt het altijd heel slordig met alles wat ik doe. Terwijl ik juist alles op m'n kamer heel geordend wil hebben. Daar moet ales op z'n plaats liggen, vooral vroeger ging ik door het lint als ik dacht dat er iemand ergens aan had gezeten.

- Groepsgedrag; Ik kan de hele avond lullen dwars door alles heen, zonder te luisteren naar anderen. Maar als ik dan op het werk ik de kantinte zit, komt er geen woord uit. Bijna verlegen reageer ik dan als iemand mij 's wat vraagt. Hier voel ik me zeer ongemakkelijk bij. Plus dat ik gewoon niet aan kan haken bij wat je noemt 'oppervlakkige' gesprekken over dit en dat, zoals iedereen die lijkt te hebben. Het moet voor mij persoonlijker en specifieker zijn. Mensen die ook mij in andere situaties meemaken valt dit op. Ik camoufleer het altijd door te zeggen dat ik moe ben ofzo, dat ik daardoor niet deelneem aan het gesprek.

- moeite met oogcontact; als ik iemand in de ogen kijk, ben ik altijd gelijk afgeleid. Als ik
iemand de hele tijd aankijk bij gesprekken knik ik wel en zeg "ja,ja" maar volg het niet meer.

- niet flexibel; hier probeer ik echt verandering in te brengen, vooral met de studie is het lastig. Op bepaalde tijdstippen moet ik gewoon bepaalde dingen doen. Is dit door omstandigheden niet mogelijk, dan is gelijk het ritme weg. Dan kan ik ook niet meer die dingen op een later tijdstip doen. Omdat dan gewoon m'n dag op één of andere manier is verkloot. Ik kan me niet goed aanpassen aan andere omstandigheden.

- Emoties; ik zeg voor de gein wel 's dat is stemmingswisselingen heb. Maar dit lijkt wel degelijk serieus te zijn. Ik wissel heel erg gemakkelijk ,van de één op de andere dag, periodes waarin ik me goed voel af met periodes waarin ik zo down ben als wat. Waarin ik mezelf nutteloos voel, en verdriet heb om dingen die niet gaan zoals ze moeten gaan. Niet dat ik zit te huilen (soms dan), maar ik heb dan moeite met veel dingen. Als ik dit zou vertellen aan anderen zouden ze het niet geloven. Ik doe me vaak anders voor dan ik me voel. Emoties hou ik voor mezelf.

- Tic; vroeger had ik echt last van een tic. Steeds zelfde beweging maken en dat ook nog een bepaald aantal keer. Een teldwang. Dat is nu veel minder. Maar ik merk dat ik die teldwang nog steeds vaak onbewust tegenkom in m'n gedrag.

- Zenuwachtig; Door één of andere reden ben ik soms bloednerveus, terwijl er niet eens echt een aanleiding voor is. Dit brengt natuurlijk veel onzekerheid met zich mee.

Dit is een opsomming van mijn gedrag in bepaalde situaties. Ik voel me soms heel ongemakelijk daardoor. Ik voel me er ook 'anders' door. Anders dan de rest. Niet te verwarren met beter of wat dan ook... Ik voel me niet één van het geheel. Contacten met anderen verlopen soms goed, maar vaak knudde. Alsof mensen mij niet mogen, alsof ik niet het gedrag vertoon wat zij willen zien, wat zij zoeken in een vriend, Maar toch zie ik het ook als een voordeel: Ik denk heel veel na over mezelf, m'n gedrag , in bepaalde situaties, naar anderen toe, waarom ik zo doe etc. Ook al veranderd het niet 1-2-3. Ik heb er wel baat bij. Aan Asperger heb ik nooit gedacht, maar ik zag veel overeenkomsten met anderen om dit forum.

quote:

Op zondag 19 juni 2005 07:42 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is grappig. Mijn levenservaring + gehoorde en gelezen info wijst precies de andere kant op Als ik het me niet vergis, is dat zoiets waar een Asperger juist erg slecht of juist erg goed in is. Gefeliciteerd dat jij aan de andere kant van het spectrum zit

Nou om precies te zijn (zoals ik het 'geleerd' heb), heb je 2 soorten autisten.
Degene die er van bewust zijn en die er niet van bewust zijn.
Ik ben er 1 die er zich van bewust is en heb de neiging om toch ertussen te passen zonder mijn eigen indentiteit te verliezen natuurlijk.

Iemand die er niet bewust van is, die heeft die drive niet om zo erg aan te passen en vandaar dat je dat andere beeld krijgt.

hoe de verhouding hoeveel tot groep a behoort en hoeveel tot groep b, geen idee.
ps. voor alle duidelijkheid, het bewust zijn is dus het voelen van en niet het weten van.

quote:

Op zondag 19 juni 2005 17:53 schreef Viking84 het volgende:
sure. Ik kan ook totaal niet daten... geen idee hoe dat moet. Ik probeer het wel via internet daar kom ik een stuk vlotter over dan in real life

Nou, 1 van de 1e dingen die ik las over A.S. is dat vele van ons enorm veel rariteiten/ongelukjes tegen op lopen.
En dit is absoluut bij mij het geval met daten.

Ik had al zeer snel in de gaten dat ik geen enkel idee had wanneer een vrouw mij leuk vond dus ik vroeg het dan aan een vriend(in) van mij ter bevestiging of het slim was om iets te proberen.
Vaak kreeg ik NA een feestje te horen, waarom ik iemand niet uit gevraagd had en onbenullig als ik ben hierin dacht ik dat de meid alleen gezellig met mij zat te praten voor de laatste 6 uur of zo.

(ja lach maar, ik wou dat ze het eens EERDER zeiden)..

Op een avond ging ik gezelllig met een maat even wat drinken en boel sloot al.. zucht...
we liepen buiten zoekend naar een taxi en zagen een zooi mensen feesten op een balkon..
Zo bijdehand als ik ben zei ik dat het nog gezelliger zou zijn met ons 2 erbij en we werden naar boven uitgenodigd.
Al vrij snel kwam een aangeschoten meid heel erg gezellig met mij zijn, op zo'n manier dat zelfs ik de signalen opving. Ze nodigde me uit naar de slaapkamer en onderweg al knuffelend vroeg ik of het haar verjaardag was... (waarom o waarom doe ik dat dan ook).
Toen vertelde ze me dat het de verjaardag was van haar VRIEND.. die in de andere kamer in aan ROLSTOEL zit. Ik wou wel graag met iemand zijn, naar dit is gewoon verkeerd en ik liep weg..
(ik was 17)

nah, och dat kan gebeuren toch?

Een andere keer later stond ik buiten met een groep maten en floot naar een meid (ja heel achterbaks, kweet het) en ze kwam recht op me af en sprak met me.. Na een leuk gezellig gesprek (STRESS!) gaf ze haar adres aan me. Mijn beste maat zei dat ze overduidelijk op me viel..
Dus, die vrijdag verzamelde ik mijn moed en ging daarlangs en haar zus deed open, maar vreemd genoeg erg 'overdressed'.
Die zei dat ik even moest wachten, toen kwam haar vader aan de deur voor een praatje terwijl ze er zo aan zou komen.
Tijdens ons gesprek viel me op dat hij ook een jaquette (vraag me niet hoe je het spelt ;p) en vroeg hem hoe lang het duurde..
Toen zei hij dat ze nog even bezig was met haar trouwjurk aan te passen voor de trouwerij straks!!!!!!!
Geschockeerd zei ik dat ik een beter moment wel zou langkomen

Weken later had ik de moed weer om naar een andere meid te fluiten.. (zelfde plek, zelfde groep vrienden). Ik hou deze kort, maar laten we het maar op houden toen ik bij haar aan de deur kwam, dat mijn HAVO wiskunde leraar de deur open deed en die riep zijn dochter erbij.. Toen ze merkte dat we elkaar kende klapte we beiden dicht en lieten het erbij.
(ik floot sindsdien dus nooit meer naar meiden)

Mijn 1e vriendin ontmoette in een bar en na sluitingstijd gingen we (ik +beste maat + zei + iemand die zij kende) shoarma eten en wouden eigenlijk nog meer feesten.. Ik was de enige met zijn eigen woning dus we gingen met een paar sixpacks bij mij thuis.. na een tijd ging het 4e wiel naar huis toe en mijn maat deed vreemd opeens (knipogen naar me, naar haar wijzen zonder dat zij het zag en voelde *plots* moe.. hij is NOOIT moe). en ging weg
Voordat ik het in de gaten had kreeg ik mijn 1e kus en lagen we in bed. (YAY!).
De ochtend daarna moest ik naar werk, liet een ontbijt achter, mijn mobnr, een lief briefje etc.
Na werk vond ik een briefje met adres van haar (dat ook klopte) maar ze ging dan ff naar de winkel en kwam niet terug voor 12 uur. dan kwam aan me deur om gezellig te zijn en was plots weg weer. etc. etc. dus na 6 dagen waren we vrienden en was het voor gezien.

De 2e kwam ik tegen in dezelfde bar as #1 en we hebben gedate voor een week of 2 (bij vrienden hangen, in een bar drinken, samen poolbiljards spelen).. En ik bracht haar elke avond thuis.. na 2 weken kusde ze me voordat ik binnen ging, en ik was zo blij maar later opeens iets alarmeerde me (geen idee wat) en huilde de rest van de weg.. (misschien stress? of onzekerdheid, geen idee).
al met al, het liep geweldig voor 6 weken en toen werd ik op een nacht had ik migraine, ging buiten rondlopen om een beetje tot rust te komen, iemand had een ruit ergens ingegooid en ik werd gearresteerd (Z U C H T !). nadat ik 18 uur later of zo vrijgelaten werd (met excuses van het bureau en het slachtoffer) kwam ik thuis en hmmm.. stereo pleite.. laatste persoon die daar was was mijn ex + een vage kennis van haar.
klop bij de kennis aan, zag mijn stereo, bedankte voor het verzorgen ervan (ja, ik snapte het ook, maar probeerde de situatie te defusen), maar hij + 3 maten kwamen met lange stilletos op mij af. (dank je pa dat ik 12 jaar jiujitsu en judo met hem geoefend had). 1 stereo rijker, 4 gasten op de grond kwam ik weer thuis. ze kwam langs, 'leende' ff mijn ketting (die ze me gegeven had), kwam nooit meer terug. ik vond een week later tijdens het opruimen een liefdesbrief van mijn ex #2 naar mijn ex #1. (ik wist dat ze elkaar kende, we gingen alle drie goed met elkaar om)

mijn 3e vriendin, 7 jaar relatie, haar kleine geaccepteerd als mijn eigen. ze werd gelovig, ik niet. de pinkstergemeente overtuigde haar dat niet part van de club = deel van de andere club... Dus ik ben een dicipel van de duivel en dat ik zo lief ben ik een truuk van de duivel om haar van god weg te krijgen (7 jaar lang, alleen lief zijn. ehm ja.. .dat is wel errug duivels..trouwens. ik bracht haar zelf naar die *** kerk, omdat ze weer graag in contact met god wou zijn).
sindsdien 'mijn' dochten niet meer mogen zien vanwege bovenstaande reden.
(dit was 7 jaar geleden allemaal, het werd me een tijd lang allemaal te veel qua relaties)

sinds dien 3 maal gedate, 2 keer via internet 1 maal via een kennis
de 1e, heftig onder de drugs
de 2e letterlijk voor weken aan de lijn gezeten (allebei belde we elkaar), ze vond me knap, hebben gekust maar opeens na een film deed ze raar. daarna zouden we nog een keer gaan, maar ze deed heel anders..
de 3e, internet, belde me, nodigde me uit, kwam er, reageerde heel anders dan aan de lijn/op internet. en werkte niet uit (was nu 8 weken geleden)

mijn punt hier, is dat ik best wil geloven in wat moeilijkheden maar dit begint te redelijk te gek te worden en begin moedeloos ervan te worden. mensen die beide kende zeggen me meestal dat het aan de ander ligt (maar ja, vrienden zeggen niet altijd de waarheid omdat ze je geen pijn willen doen)
Gebeuren dit soort zaken nou mij alleen? (dit was trouwens mijn hele dating ervaring. ongeveer 15 jaar lang, waarvan 7-8 jaar in een relatie te zijn).

Hehe, jij zoekt ze wel uit zeg PsychoNL1972.
De enige vriendin die ik ooit had had borderline en theatrale persoonlijkheidsstoornis.
We pasten niet echt bij elkaar en na anderhalve maand hielden we het voor gezien.
Voor mij is dat wel genoeg ervaring lol.

quote:

Op zondag 19 juni 2005 17:53 schreef S_T het volgende:
- relaties; vrienden heb ik weinig, ben afgelopen jaren al 3x van 'beste vriend' gewisseld, contact verwaterd snel,

Vroeger veel problemen mee gehad, maar door toch elke keer te proberen, soms het uit te praten en dingen in het gemeen blijven te doen uiteindelijk nu vrienden zelfs al 1 die ik 17 jaar ken.
(met een 5 jaar pauze ertussen, daarna langsgegaan en gekeken of hij de vriendschap zoals ik wou hervatten.
Vooral voor je 24 of zo veranderd de wereld zo snel en zo vaak, dat je vrienden snel(ler) uit het oog raakt.

quote:

Toch ben ik op één of andere manier heel snel 'verliefd'. Maar verder schiet ik er niks mee op, veel te verlegen. Intimiteit is een probleem.

Liefde is iets wat je in je draagt, als je er veel van hebt dan wil je daar iets mee. gecombineerd met een dwangmatig gedrag vlieg het knopje gelijk aan (of soms uit ) qua intimiteit ALS je autistisch aanleg hebt (zoals A.S.) dan is het iets waar je aan moet wennen (ligt wel erg persoon gebonden, het is niet per se voor alle A.S.ers).
Het probleem is niet het niet willen over het algemeen, maar dat het nieuw is, erg emotioneel geladen en voor je gevoel een miljoen dingen verkeerd kunnen gaan. dit kan erg overweldigend zijn. maar over tijd wordt het steeds natuurgetrouwder.

quote:

- dwangmatigheid; ik sta elke dag op met een bepaald ritueel wat is in mn hoofd herhaal,
een soort check, en dat herhaal ik gedurende de dag.

Zo verre is dit een vaak voorkomend iets. zelfs gekke dingen zoals bij een fietspad per se moeten slalommen om de strepen (als je alleen bent). Vaste rituelen zijn voor alle mensen ongeacht hun natuur erg belangrijk, het lichaam en de geest voelt zich meest op zijn gemakt daardoor. bioritmes etc. en daardoor kan je de nieuwe onverwachte dingen beter aan.
Met alle sociale stress die een autist kan voelen over een dag is daarom het vaak nog extra belangrijker.. een soort van zelfvertrouwen en rust opbouwen.

quote:

- niet begrepen voelen; mensen zeggen wel vaak dat ik gek ben, natuurlijk eerder mensen die
ik ken, omdat ze denken dat ik een grapje maak. Ik heb soms moeite serieus over te komen.

Vaak is het probleem de manier dat je iets brengt en de timing. is 1 van de 2 'verkeerd' dan is men vaak niet open voor dat soort discussies of informatie. dit is 1 van de meest ingewikkelste sociale interacties, vind ik. Ik neem ook vaak daarbij ingenomen wie ik voor me heb, door kleine dingen te incoopereren van hun normale gedrag zoals bewegingen, woordkeuzes of interesses, klinkt iets meer aannemelijker en tastbaar en daardoor wordt ik serieuzer genomen.
Ook erg belangrijk is het altijd goed luisteren wat zij vertellen, dit alles geeft voor hun aan dat het wederzijds is en daarom willen ze meer accepteren.
Toen ik net van de MAVO zou weggaan in het laatste jaar vroeg ik aan iedereen waarom ze altijd ze anders reageerde tegen mij dan anderen. dingen die mij verteld waren. meer deo (whoops!) gebruiken. ik kijk altijd zo boos en door de hallen huppel ik.
dat van de deo, stom iets. was thuis niks over gezegd dus dacht ik dat het ok was.
dat huppelen kwam omdat ik zo snel mogelijk van lokaal naar lokaal wou gaan en niet dan enorm langzamer geduw in zin had.
maar dat boze gezicht was iets geheels nieuws voor me. ik heb daarna 3 jaar lang heel erg geobserveerd wat iemand zei en hoe het gezicht eruit zag en thuis voor de spiegel geoefend. vooral hard lachen deed veel pijn maar ik had het daarna eindelijk onder de knie en sociaal contact ging toen opeens veel gemakkelijker.

quote:

- slordig; ik ben slordig met alles, m'n handschrift kan niemand lezen, veel problemen mee op school. Ik heb al bijna 50 autolessen gehad, blijf dezelfde fouten maken, ....

Zelfde hiero. ik heb een ander handschrift genomen (dat ronde losse gebeuren dat vrouwen veel gebruiken en dat werkt veel beter voor mij). zelfde gezeur met autolessen, het ging beter nadat ik een instructeur kreeg die voor mij prettiger aanvoelde ... en wel dezelfde instructeur!! dat wisselen ervan maakte me nog onzekerder.

quote:

vooral vroeger ging ik door het lint als ik dacht dat er iemand ergens aan had gezeten.

Half het zelfde. het hele huis is keurig netjes behalve mijn ruimte met mijn computer.. dat is een georganiseerde chaos ;p ik weet perfect waar alles ligt en wordt zwaar geirriteerd als iemand het 'opruimt'.

quote:

- Groepsgedrag; Ik kan de hele avond lullen dwars door alles heen, zonder te luisteren naar anderen. Maar als ik dan op het werk ik de kantinte zit, komt er geen woord uit. Bijna verlegen reageer ik dan als iemand mij 's wat vraagt. Hier voel ik me zeer ongemakkelijk bij.....

Het heeft een enorm lange tijd geduurd maar ik heb deze 2 vaardigheden redelijk onder de knie. ik heb mijzelf geleerd om rustig te kunnen luisteren en daarna te spreken over wat men zegt maar wel minder oppervlakig over het algemeen. dat inhoudsloze vind ik vaak nog moeilijk maar als het afwisselend gepaard gaat met serieuze dingen, dan overleef ik het
Mijn beste truuk ervoor is vaak over iets te praten waar ik wel alle ins en outs van ken (zoals op werk) en dat ik weet de ander interesseerd. dan verlieverlee komt er wel iets nieuws tussen en blijft de conversatie doorgaan.
(Probeer vragen erover te stellen, zorgt ook dat de aandacht van je afgaat. evt voorgaand wat je er zelf over weet en denkt)
Belangrijk is iig met alle conversaties dat de ander het gevoel heeft dat ze iets eraan kunnen bijdragen!!!!!

quote:

- moeite met oogcontact; als ik iemand in de ogen kijk, ben ik altijd gelijk afgeleid. Als ik
iemand de hele tijd aankijk bij gesprekken knik ik wel en zeg "ja,ja" maar volg het niet meer.

Ik net andersom, ik staar iemand in hun ogen. na het lezen van de survival kid for people with A.S. begrijp ik eindelijk waarom dat mensen zo ongemakkelijk erop reageren.

quote:

- niet flexibel; hier probeer ik echt verandering in te brengen, ....

Idem als dwanmatigheid. Je moet een paar dingen kiezen die moet je gewoon zo doen en de rest na verloop van tijd wen je eraan dat de rest is meer flexibel mag zijn. ik had zelf moeite met kiezen toen wat ik anders moest doen en maakte een lijstje in mijn hoofd en liet een dobbelsteen voor een half jaar of zo bepalen in welke volgorde ik het ging doen.

quote:

- Emoties; ik zeg voor de gein wel 's dat is stemmingswisselingen heb. Maar dit lijkt wel degelijk serieus te zijn. Ik wissel heel erg gemakkelijk ,van de één op de andere dag, ...

Hiero ook, maar daar zijn allemaal tjakaa achtige truukjes voor. zoals als je een probleem het, dan is het geen probleem maar dan is het een uitdaging. verder moet je proberen op dat soort momenten (en vaak ook in de ochtend) negatieve muziek te vermijden, het zorgt dat er stoffen worden aangemaakt die je meer depri gevoelig bent. (heb ik laatste een docu over gezien, 1 van die sociale studies, neem een tweeling en in de ochtend doet de 1 allemaal zaken zoals happy music en leuke kleuren, de ander depri muziek en donkere kleuren en een leuke film / depri film). het heeft met het inbeeldings vermogen te maken. Om te begrijpen hoe een ander voelt, herhalen we veel acties en emoties in onze hersenen. dus in principe ervaar je letterlijk de slechte dingen.. Als je het andersom doet dus allemaal leuke dingen zien en horen, maak je de happy drugs aan in je hersenen en ben je veel betere gewapend tegen problemen.. dus ja, er is een basis waarom een tjakaa mentaliteit helpt.

quote:

- Tic; vroeger had ik echt last van een tic. Steeds zelfde beweging maken en dat ook nog een bepaald aantal keer. Een teldwang. Dat is nu veel minder. Maar ik merk dat ik die teldwang nog steeds vaak onbewust tegenkom in m'n gedrag.

idem als dwangmatigheid, het komt vaak terug bij mij. een neus die continue ophaald (of hoe je het ook zegt), een oog die knipperd, of welke spier handeling dan ook. (voet trappeld).. Daar ken ik geen echte oplossing voor.

quote:

- Zenuwachtig; Door één of andere reden ben ik soms bloednerveus, terwijl er niet eens echt een aanleiding voor is. Dit brengt natuurlijk veel onzekerheid met zich mee.

Voorspelbaarheid van/ inzicht in de situatie of dat er veel van af kan hangen. dit zijn triggers die voor iedereen gelden... maar vooral waar jouw lot afhangt van de opinie van een ander op welke manier dan ook (dus ook of je sociaal geaccepteerd wordt) is veel meer stress veroorzakend voor autisten. Anders dan enorm veel en regelmatig doen ken ik geen truuk voor. Hoewel heel soms werkt het dat ik mezelf binnenin prijs om ze ver al gekomen te zijn, wat het dan ook is of zo veel mogelijk aan iets leuks te denken. dan voel ik me meer blij en wordt ik iets meer onspannen. zenuwachtigheid & sociale stress gaan gepaard (of zijn het zelfde?)

quote:

Dit is een opsomming van mijn gedrag in bepaalde situaties. Ik voel me soms heel ongemakelijk daardoor. Ik voel me er ook 'anders' door. Anders dan de rest. Niet te verwarren met beter of wat dan ook... Ik voel me niet één van het geheel. Contacten met anderen verlopen soms goed, maar vaak knudde. Alsof mensen mij niet mogen, alsof ik niet het gedrag vertoon wat zij willen zien, wat zij zoeken in een vriend, Maar toch zie ik het ook als een voordeel: Ik denk heel veel na over mezelf, m'n gedrag , in bepaalde situaties, naar anderen toe, waarom ik zo doe etc. Ook al veranderd het niet 1-2-3. Ik heb er wel baat bij. Aan Asperger heb ik nooit gedacht, maar ik zag veel overeenkomsten met anderen om dit forum.

Nou dit is precies hoe ik binnenin ben. Ik voel me niet meer of minder mens dan de rest. Maar ben constant bewust ervan dat ik iets meer anders ben dan de rest. Het is iets wat nog steeds niet en misschien nooit zal weggaan, maar sinds ik dezelfde vrienden heb voor vele jaren nu die eindelijk beginnen te begrijpen wat ik wel en niet ben, voor ik me vaker op gemak.
Het hier zo allemaal typen wie ik in feite ben, maakt me momenteel bloed nerveus en de laatste 2 uur of zo ben ik op teamspeak (voice speach programma) absoluut voor niemand bereikbaar en redelijk geemotioneerd.
Maar ik ben iemand met een oneindig gevoel van hoop, dan gaat iets mis en klapt het huisje in elkaar, maar steeds kom ik sneller terug.
En dit is waarom ik ook hier aan het typen ben, ik hoop dat mijn ervaringen het iets gemakkelijker kunnen maken voor anderen en proberen te leren van anderen hoe ik eindelijk iemand kan vinden waar ik gelukkig mee kan zijn en blijven..
Mijn hoofd zit continue vol vragen maar 1 antwoord weet ik wel.
Ik ben trots op mezelf voor wie ik ben en wie ik wil zijn, ik doe mijn best om aan de samenleving mee te dragen, ik ben anders maar niet verkeerd. Ik ben veel meer open voor andere ideeen dan 'normale' mensen over het algemeen en dat zij mij niet begrijpen is een tekort koming van hun en niet van mijn pogingen en het te laten werken.
En de 3 mooiste dingen die ik ken was de lach op het gezicht van mijn kleine destijd, mijn ex in de ochtend als ze net wakker worde en iets liefs zei, en als ik iets klaar gespeeld hebt op werk of binnen een relatie.

Tegen mijn vrienden en kennissen heb ik gezegd: ik ben zo speciaal, das ik geboren ben met een handleiding. als iemand de moeite neemt om het te lezen dan kunnen we een geweldige relatie hebben. Tot zo verre klopt dit volgens hun....

quote:

Op zondag 19 juni 2005 19:47 schreef boempa het volgende:
Hehe, jij zoekt ze wel uit zeg PsychoNL1972.
De enige vriendin die ik ooit had had borderline en theatrale persoonlijkheidsstoornis.
We pasten niet echt bij elkaar en na anderhalve maand hielden we het voor gezien.
Voor mij is dat wel genoeg ervaring lol.

Ik vrees dat ik die niet ken. Maar ik geloof dat het iets zoals enorme moodswings en vaak niet de relateit correct zien of zo?
misschien moeten we een armband om hebben of zo. "Wij zijn allergisch voor ......."

quote:

dus ja, er is een basis waarom een tjakaa mentaliteit helpt.

Ik probeer sinds kort idd ook veel naar 'positieve' leuke dingen te kijken, luisteren en op te vangen. Hoe moeilijk dit ook is als je in een dip zit. Ik dacht dat zoiets wel makkelijker zou zijn. Maar die treurigheid blijft dan maar zuigen, alsof ik mezelf er beter in herken.

quote:

En dit is waarom ik ook hier aan het typen ben, ik hoop dat mijn ervaringen het iets gemakkelijker kunnen maken voor anderen en proberen te leren van anderen hoe ik eindelijk iemand kan vinden waar ik gelukkig mee kan zijn en blijven..

Ja het was voor mij ook een stap om dit even allemaal zomaar op het forum te zetten ik praat er nooit met iemand over. Het maakt het een stuk minder lastig om te posten als mensen zoals jij er zo open over praten. (danku daarvoor)

quote:

Mijn beste truuk ervoor is vaak over iets te praten waar ik wel alle ins en outs van ken (zoals op werk) en dat ik weet de ander interesseerd. dan verlieverlee komt er wel iets nieuws tussen en blijft de conversatie doorgaan.

Dit is voor mij vrij belangrijk, ik voel me toch vaak knap lullig als ik niks te melden heb. Ik heb niks toe te voegen denk ik dan.

quote:

ik ben zo speciaal, das ik geboren ben met een handleiding. als iemand de moeite neemt om het te lezen dan kunnen we een geweldige relatie hebben.

om in te lijsten, ik vind dit eigenlijk wel een hele mooie omschrijving. haha, mn vader zei vroeger ook altijd al dat ik een gebruiksaanwijzing heb...hmm.. maar ik probeer mezelf 'aan te passen' maar toch mezelf te blijven. Dat ik 'normaal' kan functioneren bij andere mensen. Ik probeer dit stapje voor stapje te doen. Ik geloof ook erin dat het uiteindelijk wel gaat lukken, maar het zal lastig blijven.

quote:

ik ben zo speciaal, das ik geboren ben met een handleiding. als iemand de moeite neemt om het te lezen dan kunnen we een geweldige relatie hebben.

die moet je op een t-shirt laten drukken..

ff ontopic, maar geldt dit niet voor iedereen, deed iedereen maar die moeite om die dingen te lezen..

quote:

Op zondag 19 juni 2005 03:12 schreef PsychoNL1972 het volgende:

Bedankt voor je reactie, daar heb ik wat aan. .
Had het wellicht een paar weken/maanden eerder moeten lezen maar goed. .

Nou ik heb net met Psycho1972 eens even die "test" gedaan op pagina 1.
Ik ken Psycho1972 nu 1.5 jaar ofzo...
Wij hebben het al vaak hierover gehad. Vaak tot 's morgens vroeg.
En dan wist ik dat er veel bij mij hetzelfde was...

Bij mij waren ongeveer 45 antwoorden van toepassing.
Da's eigenlijk best veel toch?

Maja die verhalen van psycho wist ik al...
En er zijn idd best veel dingen die overeenkomen

Na eerdere autisme/asperger-topics genegeerd te hebben (omdat ik voor mezelf had gesteld dat het verdiepen in het aan mij gekoppelde labeltje niet relevant zou zijn voor mijn dagelijkse reilen en zeilen) nu toch maar even mijn reactie, omdat ik de laatste tijd toch steeds met een bepaalde vraag blijf zitten.

Ik zou een uitloper hebben van Asperger, voor wat dat nou precies inhoudt. Vreemd genoeg kan ik mijn preciese diagnose nog steeds niet duidelijk opstellen. De keren dat ik mijn contactpersoon gevraagd heb hoe mijn exacte stempel nou luidde is die vraag blijkbaar opgegaan in de rest van het gesprek zonder goed beantwoord te worden. In ieder geval ben ik dus (lichtelijk) autistisch.

Wat betreft mijn verleden herken ik mijzelf redelijk sterk in dit label, maar ik ben sinds mijn vroegste tienerjaren nogal veranderd (ben nu 20). Ik heb me (ook weleens hardop) afgevraagd in hoeverre ik momenteel nog aan Asperger zou lijden, maar deze twijfel werd altijd weggewuifd met de woorden dat Asperger niet iets is dat overgaat.
Zodoende blijf ik met de vraag zitten waarin deze diagnose zich momenteel nog bij me tot uiting komt. Ik voel me niet ongemakkelijk in aanwezigheid van anderen (of dat nou vreemden of bekenden zijn), heb geen moeite met sociaal contact, heb 'gewoon' oogcontact en wordt door sommige mensen zelfs eerder als bovengemiddeld sociaal beschreven. Het sociale aspect van Asperger herken ik dus behoorlijk sterk terug in mijn (nog tamelijk recente) verleden, maar hoe het zich momenteel nog in het heden zou uiten blijft dus de spelende vraag.

Dit zou dus kunnen betekenen dat ik me tijdens sociale interactie puur naar aangeleerde gedragsregels opstel of dat ik aspecten van mijn eigen gedrag over het hoofd zie.
Wat betreft dat eerste, in het bijzijn van anderen (vreemden) voel ik me totaal niet ongemakkelijk en heb ik niet de neiging om me op de achtergrond terug te trekken. Nou betrap ik mezelf er echter wel af en toe op dat - wanneer het gesprek te lang over mij gaat - het bij me opkomt om een vraag te stellen over mijn gesprekspartner, om niet te egoïstisch over te komen. Onnatuurlijk sociaal gedrag dus. Maar of mijn volledige sociale leven nou puur artificieel is komt ook wat onwaarschijnlijk op me over. Sommige zaken (zoals o.a. oogcontact maken) voelen namelijk totaal niet 'nep' of ingestudeerd aan.

Nou heb ik deze vraag ook al weleens gesteld aan degene die de diagnose bij me gesteld heeft, maar heb nooit een bevredigend antwoord gekregen. Wellicht dat deze persoon, ook door de 2e alinea van mijn post, wat onduidelijk en warrig overkomt, maar de gesprekken die we vandaag de dag nog af en toe hebben duren nooit meer dan een uurtje en de tijd is voor je het weet op aan andere zaken. Omdat de dagen me tegenwoordig ook ronduit goed af gaan loop ik dus ook niet voortdurend met dit label en bijkomende onduidelijkheden in mijn hoofd rond.
Verder baseert hij zijn beeld over mij op de verhalen van mijn ouders over mijn verleden (waar dus duidelijk autistische kenmerken uit naar voren komen) en op het contact dat hij met mij zelf heeft. Op basis daarvan beschrijft hij mijn sociale vaardigheden en oogcontact in die gesprekken als goed, maar hij zegt dat dit in situaties met meerdere personen anders zou kunnen zijn. Tevens heb ik het onuitgesproken idee dat hij ook aan mijn sociale vaardigheden twijfelt omdat ik geen relatie heb. Hij vraagt hier in ieder geval regelmatig naar.

Ik vraag mezelf dus echter nog steeds af waarin ik nog een Asperger ben.

Best lang verhaal volledig over mezelf, zal nog wel op de anderen reageren later, want ik zou natuurlijk niet egoïstisch over willen komen

quote:

Op zondag 19 juni 2005 13:00 schreef joshus_cat het volgende:

[..]

Waarom maak je jezelf zo klein? Als 'normale' mensen zich tolerant opstellen dan hoef je jezelf toch niet als 'schaduw' op te stellen? Dan kun je toch gewoon jezelf zijn?

Ik ben altijd mezelf, alleen ken ik meerdere kanten. De spontane vriendelijke open kant laat ik irl alleen zien aan die mensen die ik voldoende vertrouw. Voor alle anderen ben ik een schaduw. Niet omdat ik hen niet tot last wil zijn, maar omdat zij naar mijn mening mijn vertrouwen niet verdienen.

quote:

Op zondag 19 juni 2005 18:32 schreef PsychoNL1972 het volgende:

[..]

Nou om precies te zijn (zoals ik het 'geleerd' heb), heb je 2 soorten autisten.
Degene die er van bewust zijn en die er niet van bewust zijn.
Ik ben er 1 die er zich van bewust is en heb de neiging om toch ertussen te passen zonder mijn eigen indentiteit te verliezen natuurlijk.

Iemand die er niet bewust van is, die heeft die drive niet om zo erg aan te passen en vandaar dat je dat andere beeld krijgt.

hoe de verhouding hoeveel tot groep a behoort en hoeveel tot groep b, geen idee.
ps. voor alle duidelijkheid, het bewust zijn is dus het voelen van en niet het weten van.

Ik ben het niet met je eens of ik begrijp gewoon niet wat je wil zeggen.. Ten eerste, ik ben me er wel van bewust dat ik anders ben; ik weet het en ik voel het. Toch verandert dat niets aan het feit dat ik mensen vaak ervaar als gesloten ongeacht hun werkelijke gedrag; dat ik het idee heb dat hun gedachtes en gevoelens voor mij een mysterie zijn terwijl ze voor ieder ander in het oog lijken te springen. Ten tweede heb ik juist heel erg de drive gehad om me aan te passen (en ik kan niet ontkennen dat ik enkele jaren te ver ben gegaan, maar ik klamp nu juist stevig vast aan mijn identiteit); zodanig zelfs dat het de meeste mensen, zelfs juist hen die mij het beste kennen, niet of nauwelijks opvalt dat mijn brein in wezen anders in elkaar zit.

Wat bedoel jij met dat 'andere beeld'? Een ander beeld van mensen? Ik heb 'geleerd' en ervaren dat Aspergers problemen hebben met empathie. Ik vind het arrogant van je te suggereren dat dit kenmerk 180 graden omslaat zodra de autist in kwestie een zogenaamd 'echter' bewustzijn krijgt van het Asperger zijn. Maar wederom, wellicht heb ik je verkeerd begrepen.

Lama, verkeerd gelezen.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 01:54 schreef Murray het volgende:
[afbeelding]

Kan je dit ook door asperger krijgen?

Hoe kom je dáár nou weer bij?

quote:

Op maandag 20 juni 2005 00:51 schreef Viking84 het volgende:
dat heb ik ook, hoor. Ik zou een hogere score hebben wanneer ik de checklist eerder had doorgenomen. Blijkbaar leer je toch met het syndroom omgaan als je ouder bent. Je krijgt er meer grip op en je kunt het (misschien) ombuigen tot iets positiefs, een talent.

Dan heb ik dat leren omgaan toch wel grotendeels onbewust gedaan. Ik weet niet hoe jij het ervaarde, maar het drong tussentijds niet echt tot me door dat ik op dat vlak aan het groeien was.

quote:

zelf heb ik altijd het gevoel alsof ik me op een toneel bevind en ik geef mezelf als het ware een schouderklopje als ik iets doe wat sociaal gezien als positief word ervaren. Ik ben me overdreven bewust van mijn communicatie en heb dus zeker het gevoel dat mijn gedrag artificieel is.

Bevalt dat optreden je een beetje of is je plankenkoorts daarvoor te groot? Ik ervaar sociaal contact in ieder geval niet per definitie als vervelend, ook niet wanneer ik me daarbij bewust ben van kunstmatige sociale trekjes.
Zou het, denk je, ook niet kunnen dat je juist doordat je je bewust bent van je Asperger zo op je communicatie let? Vanaf het moment dat mijn contactpersoon mij wees op mijn wél goed zijnde oogcontact ben ik me daar veel meer van bewust.

Maar in hoeverre is dat bewuste in een gesprek zo onnatuurlijk? Leert niet ieder mens de sociale regels op jonge leeftijd en zijn autisten daarmee dus gewoon wat later? Of is het allemaal puur instinctief? Gezien de mens veel van zijn instincten ingeruild heeft en in plaats daarvan meer naar kennis is gaan handelen, kan je in dat geval wellicht stellen dat we gewoon al een stapje verder zijn in de evolutie
Ondanks de smiley stond er eens een artikel in de Groene Amsterdammer waarin dat beweerd werd. Ik heb er enkel over gehoord en heb het dus niet gelezen. Na welke redenatie die conclusie getrokken werd weet ik dus niet. De lijn die ik hierboven volg (verval van instincten) kwam nu spontaan bij me op.

quote:

dat ken ik, maar ik vind het juist opmerkelijk dat mijn gebrek aan sociale contacten bij hem geen lichtje doet ontsteken van 'hee, die zou wel eens autistisch kunnen zijn'. Hij vraagt er nl altijd naar en altijd zeg ik dat ik er niets van moet hebben, dat ik liever met één persoon (= mijn beste vriend aka huisgenoot) contact heb en verder in principe met niemand, in ieder geval niet voor langere tijd. Bovendien heb ik geen moeite met sociale contacten op bijvoorbeeld MSN of via e-mail. Daar loop ik heel gemakkelijk los en weet ik precies wat ik moet zeggen. Maar irl?

Tijd om hem dan eens daarmee te confronteren, lijkt me.
Het is niet zo dat ik liever met zo min mogelijk mensen contact heb. In tegendeel juist. Niet dat ik nou met zoveel vrienden een echt innige band heb, maar slecht gaat het me ook niet af. Dat is dus ook de reden dat ik twijfelde aan mijn huidige mate van 'Aspergerheid'

quote:

Ik herinner me ook dat ik vroeger verliefd was op een docente en dat ik nooit iets tegen haar wilde zeggen als het even kon. Ik schreef alles op. Stuurde haar brieven, gaf haar briefjes en als ik iets tegen haar wilde zeggen (of MOEST zeggen), dan klapte ik dicht en was ik het kwijt. Ik moest alles van tevoren precies bedenken en uitschrijven. Ik had het gevoel dat mijn woorden een magische toverformule waren waarmee ik een bepaald effect teweeg kon brengen.

Ziehier inderdaad het talent dat je uit je gebrek haalt. In hoeverre zo'n 'gebrek' dan nog wel echt een gebrek is kan je je afvragen. Of zou je je taalvaardigheid willen inruilen voor een betere sociale kunde?

quote:

Op maandag 20 juni 2005 01:56 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Hoe kom je dáár nou weer bij?

aspert, asperge, lijkt wat op elkaar.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 02:03 schreef Murray het volgende:

[..]

aspert, asperge, lijkt wat op elkaar.

Welterusten.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 01:44 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik ben het niet met je eens of ik begrijp gewoon niet wat je wil zeggen.. Ten eerste, ik ben me er wel van bewust dat ik anders ben; ik weet het en ik voel het. Toch verandert dat niets aan het feit dat ik mensen vaak ervaar als gesloten ongeacht hun werkelijke gedrag; dat ik het idee heb dat hun gedachtes en gevoelens voor mij een mysterie zijn terwijl ze voor ieder ander in het oog lijken te springen. Ten tweede heb ik juist heel erg de drive gehad om me aan te passen (en ik kan niet ontkennen dat ik enkele jaren te ver ben gegaan, maar ik klamp nu juist stevig vast aan mijn identiteit); zodanig zelfs dat het de meeste mensen, zelfs juist hen die mij het beste kennen, niet of nauwelijks opvalt dat mijn brein in wezen anders in elkaar zit.

Ik zeg het hier iets oversimpel nu, maar ik benader alles gedeeltelijk op oorzaak en gevolg, zoals een wetenschap. Hiermee zeggend dat iedereen hun rot ervaringen in het leven tegenaan lopen.
Het gros van de mensheid schijnt daarna in hun schulp te gaan en een uitgebreid ritueel ondergaan in sociologie om uit te vinden of ze verder hun emoties kunnen en willen delen met die ander.
Ik zelf probeer alle signalen te interpreteren met ratio en gelijkenissen met herrineringen om te bepalen de hoe, wat, waar, waarom omdat mijn 'sociale instinkt' gewoon niet zo goed functioneerd als die van anderen.
Maar wat ik wel zeer sterk in ben is 'normaal' gedrag te voorspellen en de kleine afwijkingen daarvan vallen mij enorm op en probeer die te verklaren. is het profiel van normaal gedrag nog niet uitgebreid genoeg en wat heb ik gemist of doet deze persoon zich anders door een bepaalde reden. Vaak kom ik wel tot een correct antwoord.. maar dit is gegroeid over vele vele jaren en vriendschappen.
Hierdoor kom ik tot meeste mensen erg sympathiek en empatisch over met soms wat eigennaardigheden.
Toen ik een paar jaar geleden het te moeilijk had met het opbreken van mijn lange relatie had ik genoeg van de absurt veel moeite die ik deed om mij aan te passen terwijl vaak de anderen erg onverschillig overkwamen en ik begon te spreken met iedereen over hoe ik in elkaar zat. hoeveel ik wel niet over de meest onbenullige gedeeltes van onze vriendschappen dacht.
Dit heeft heel wat (ik nu opervlakkige) vriend(in)en gekost, wel 70% of zo, maar ik bleef over met een stel goede vriend(in)en die me tot de dag van vandaag dicht bij het hart nog liggen.
Ik kon me geluk niet op toen ik eindelijk uitvond wat er aan de hand was.. een verklaring voor iets dat ik sinds mijn pubertijd meer dan bewust van was maar geen oorzaak kon van vinden. (A.S. is pas echt erkend de laatste paar jaar).
Tijdens dit ontwikkelen van het analyseren van andersmans gevoel kwam ik heel vaak tegen dat de niet A.S.er vaak geheel niet in de gaten had waarom ze dingen deden.. Het maakt vaak hun niet uit want ze zijn wie ze zijn, zolang het niks verkeerds is, waarom moet je precies weten waarom je zo bent.
Omdat ik juist net dat soort informatie wel nodig heb, was ik het grootste deel van mijn tijd er wel mee bezig.
Nu komt het vage (althans vind ik), in mijn jeugd, vanwege de A.S. begreep ik meestal geen bal van wat de ander dacht of wou, maar door mijn overdreven aanpassingsgedrag leerde ik er zo veel erover dat ik vaak het beter zag dan de gemiddeld persoon. Het inzien van de emotionele staat van de ander is toch empathie, maar wat nu als je hetzelfde doet door middel van ratio? naar mijn weten gaat het niet over hoe je het zelf uitgevogeld hebt, maar wat en hoe precies.

Zo ver ik weet over mijzelf, zie ik de intentie van iemand, en ook het gedrag en de bewoording. De combinatie is erg verwarrend. Iemand zonder A.S. ziet vaak maar een gedeelte van dit geheel.
Nu zeg me, wie is het meest observerend?
Via deze beredenering durf ik te zeggen (en het feit dat ik in veel van mijn sessies bij het riagg, enkele boeken die ze mij gegeven hadden, opmerkingen van vrienden die letterlijk zeiden dat ik veel meer zag dan hun) dat ik meer zie door mijn A.S.
Had ik geen A.S. dan had ik niet mijn ratio hoeven te wenden tot het behelpen met het aanpassen aan de menigte en was ik waarschijnlijk alleen maar bezig met normaal sociaal te zijn en over de wetenschappen te denken.

quote:

Wat bedoel jij met dat 'andere beeld'? Een ander beeld van mensen? Ik heb 'geleerd' en ervaren dat Aspergers problemen hebben met empathie. Ik vind het arrogant van je te suggereren dat dit kenmerk 180 graden omslaat zodra de autist in kwestie een zogenaamd 'echter' bewustzijn krijgt van het Asperger zijn. Maar wederom, wellicht heb ik je verkeerd begrepen.

Bewust zijn, zoals ik bedoelde, was het constante gevoel dat je toch anders bent dan de rest. niet de oprechtheid of echtheid van iemands psyche. iemand met A.S. of autisme is directer, eerlijker, oprechter naar mijn weten.
Als ik met het gros van de mensen spreek en vertel dat ik A.S. heb, dan denken de meeste dat je probeerd te zeggen dat je snel aggressief kan worden, vaak dingen eruit kraamt die vreemd zijn of niet kloppen en een skala aan vreemde attributen..

Laat ik het beter formulieren:

De ene groep autisten willen graag met andere mensen omgaan (ik bedoel grotere groepen, uitgaan etc.) dus sociaal meedraaien
Deze groep is vaak zich bewust ervan dat ze anders zijn en proberen mbv ratio zich aan te passen.

De andere groep zijn liever op zichzelf en maar met een paar mensen (familie, partner, de collega, 0-2 vrienden).
Ze hebben niet het gevoel dat ze moeten aanpassen, meestal zijn ze erg stil/rustig op gelegenheden waar ze met veel mensen zijn, werken zeer graag op zichzelf, lezen veel of computeren etc.
Dit is de groep waar de samenleving het meeste moeite mee hebben, omdat de brug tussen de 2 werelden het minst overbrugt wordt.

Rationeel en sociaal gedreven (ik weet niet anders hoe ik het momenteel moet noemen, elk woord waar ik mee kom lijkt niet het goed te omschrijven wat niet A.S.ers zijn) is een mix die erg vreemd is, maar een rationeel persoon kan tot een punt de overbrugging ertussen gemakkelijker maken dan een sociaal gedreven persoon zolang de complexiteit van het sociale gedrag niet te vreemd loopt.
Wat ik NIET hier zeg is dat de een of de ander meer waard is of wat voor verkeerde uitleg hier kan staan, want daar heb ik een website nee een bibliotheek nodig dat begint te lijken op een wetvoorstel of zo.


Note 2 self: stop typing when you are knackered. grammitical and spellingmistakes seem to increase exponentional

[ Bericht 1% gewijzigd door PsychoNL1972 op 20-06-2005 04:00:07 ]

Ik heb 44 van de 62 punten die op mij van toepassing zijn, maar het zijn er mogelijk meer, alleen moest ik soms wat twijfelen.

Verder heb ik het idee dat ik de ene keer me anders voel dan de andere keer.
Op mijn werk bijvoorbeeld, kan ik soms meekletsen, maar meestal zeg ik vrijwel niks.
In het zwembad negeer ik anderen, tenzij ze me direkt aanspreken, dan antwoord ik vragen, en ga ik weer verder.
Ik heb moeite om gezellig met mijn ouders te praten, maar als mijn vader bij mijn buurman is, dan ga ik er soms ook even naartoe.
Die man is heel spontaan, en dan praat ik ook opeens meer.
Als ik iets heb gevonden wat ik heel interessant vind, dan praat ik er wel over met mensen waarvan ik denk dat die het ook interessant zullen vinden.
Signalen van vrouwen vang ik niet op, of wil ik niet opvangen.
Ik heb wel eens het gevoel dat er een vrouw is die leuk naar mij kijkt, maar ik geef dan expres geen signalen terug.

Als ik op mijn werk de tomatenplanten aan het onderhouden ben, dan moet het heel secuur, en als er per ongeluk een takje breekt dan schrik ik meteen, maar ik kom daar wel weer vrij snel overheen.

[ Bericht 80% gewijzigd door boempa op 20-06-2005 07:15:33 ]

quote:

Op maandag 20 juni 2005 03:24 schreef PsychoNL1972 het volgende:
Nu komt het vage (althans vind ik), in mijn jeugd, vanwege de A.S. begreep ik meestal geen bal van wat de ander dacht of wou, maar door mijn overdreven aanpassingsgedrag leerde ik er zo veel erover dat ik vaak het beter zag dan de gemiddeld persoon. Het inzien van de emotionele staat van de ander is toch empathie, maar wat nu als je hetzelfde doet door middel van ratio? naar mijn weten gaat het niet over hoe je het zelf uitgevogeld hebt, maar wat en hoe precies.

Zo ver ik weet over mijzelf, zie ik de intentie van iemand, en ook het gedrag en de bewoording. De combinatie is erg verwarrend. Iemand zonder A.S. ziet vaak maar een gedeelte van dit geheel.
Nu zeg me, wie is het meest observerend?
Via deze beredenering durf ik te zeggen (en het feit dat ik in veel van mijn sessies bij het riagg, enkele boeken die ze mij gegeven hadden, opmerkingen van vrienden die letterlijk zeiden dat ik veel meer zag dan hun) dat ik meer zie door mijn A.S.
Had ik geen A.S. dan had ik niet mijn ratio hoeven te wenden tot het behelpen met het aanpassen aan de menigte en was ik waarschijnlijk alleen maar bezig met normaal sociaal te zijn en over de wetenschappen te denken.

Nu vat ik je. Omdat je van nature geen of weinig empathie hebt, ben je 'rationele' empathie gaan ontwikkelen, een soort analyserend vermogen waarmee je uiteindelijk verder bent gekomen dan een niet-AS-er met alleen natuurlijke empathie. Dat vind ik echt heel knap van je. Ik ben het zelf ook gaan ontwikkelen, maar ik ben nog lang niet zo ver en mijn ingevingen zijn niet feilloos. Aan de andere kant heb jij ook meer levenservaring dan ik

quote:

Bewust zijn, zoals ik bedoelde, was het constante gevoel dat je toch anders bent dan de rest. niet de oprechtheid of echtheid van iemands psyche. iemand met A.S. of autisme is directer, eerlijker, oprechter naar mijn weten.

Eens.

quote:

De ene groep autisten willen graag met andere mensen omgaan (ik bedoel grotere groepen, uitgaan etc.) dus sociaal meedraaien
Deze groep is vaak zich bewust ervan dat ze anders zijn en proberen mbv ratio zich aan te passen.

De andere groep zijn liever op zichzelf en maar met een paar mensen (familie, partner, de collega, 0-2 vrienden).
Ze hebben niet het gevoel dat ze moeten aanpassen, meestal zijn ze erg stil/rustig op gelegenheden waar ze met veel mensen zijn, werken zeer graag op zichzelf, lezen veel of computeren etc.
Dit is de groep waar de samenleving het meeste moeite mee hebben, omdat de brug tussen de 2 werelden het minst overbrugt wordt.

Ik zit hier ergens tussen in.