Het Grote Beatles Topic - Deel 7

quote:

Op dinsdag 2 augustus 2005 23:03 schreef peaceman het volgende:
Wel weet ik dat hij 1 van de mooiste stemmen ooit uit de muziekhistorie heeft.

Inderdaad, maar wist je dat Lennon zijn eigen stem helemaal niet zo geweldig vond? Men moest hem er altijd van weerhouden om er teveel echo op te zetten. Bizar, niet?

Thrillington!!!!!!!! Dat is idd een collectors item! Iig de LP dan.

Is die trouwens officieel op cd uitgebracht? Dat wist ik niet. Ik houd dat soort dingen nooit zo bij..
Ikzelf heb hem overigens niet.

Oh, en Ram is idd geweldig!

Geweldig filmpje, ja!

Ik heb het altijd wel een grappig nummer gevonden. De inhoud van de tekst, samen met dat oervrolijke achtergrondkoortje. Het heeft daardoor iets satanisch.

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2005 13:44 schreef Frozen het volgende:
En, wat blijkt, het is nog waargebeurd ook!

http://www.spinner.co.nz/1100/edison.htm

Ja, dat lijkt me bullshit.

Steve Martin als Maxwell Edison in die Sgt. Pepper flopfilm van The Bee Gees (die ik helaas nooit gezien heb ):

-edit- Mmmm, plaatje doet het niet, maar hij staat hier.
http://www.empty-handed.com/archive/2003_02_05.html

En ik vond ook nog dit plaatje.



"You are Maxwell's Silver Hammer. You are random and don't make much sense"

Ik vroeg me trouwens af, zijn er hier Beatlesfans die de film Let It Be nog nooit gezien hebben? Uiteraard kun je er tegenwoordig relatief simpel aan komen, maar officieel is hij nooit uitgebracht en ook niet zo vaak op tv geweest, voor zover ik me kan herinneren.

Mochten die mensen er zijn.... Ohhhh, jullie gaan genieten als de DVD straks uitkomt! Tuurlijk, hij is soms ook pijnlijk om naar te kijken, maar ook ZO mooi!
Ik weet nog goed dat ik hem voor het eerst zag toen ik een jaar of 14 was, op de eerste Beatlesconventie waar ik naar toe mocht. In de Meervaart in Amsterdam, 's avonds laat in de theaterzaal op een groot scherm. Ik was zo vreselijk onder de indruk toen ik later die zaal uitliep, ongelooflijk! Een gevoel van treurigheid en ultieme blijdschap tegelijkertijd. En daarna is het nooit meer helemaal goed gekomen met me.

Je hoeft geen sorry te zeggen hoor. Als je het niet mooi vindt, dan vind je het niet mooi.

Sentiment naar wat, bedoel je precies, TGW? Sentiment naar de Beatles of naar begin jaren 80 toen ik hem voor het eerst zag? Ik denk trouwens geen van beiden echt, al houd ik er wel altijd een gevoel aan over dat ik ervan baal dat ik niet net over straat daar in Londen liep toen ze op het dak aan het spelen waren. (indien ik daarvoor oud genoeg was geweest, uiteraard. )
Echt tragisch zou ik de film niet willen noemen, maar hij is natuurlijk wel treurig. En wat ik al zei, soms echt pijnlijk om naar te kijken. Maar dat maakt hem (voor mij!) niet minder mooi.

Ik vind er juist zulke prachtige tegenstellingen in zitten. Je ziet de band als het ware uiteen vallen. Het kinderachtige gekibbel onderling. Paul met z'n (op dat moment voor de anderen) ongepaste enthousiasme en ambitie, John die alleen maar oog heeft voor Yoko, George die het eigenlijk al helemaal gehad heeft en Ringo die zich afvraagt waar de happy times toch gebleven zijn. Maar als ze dan samen weer muziek gaan maken, dan valt alles weer op z'n plaats en is de magie er weer. Tenminste, zo zie ik het.

Ergens vind ik dat je door het geruzie heen ook de vriendschap ziet die er was. Want die moet er natuurlijk geweest zijn. Op het moment dat de film gemaakt werd hadden ze 10 jaar op elkaars lip gezeten en alles met elkaar meegemaakt. The Cavern, Hamburg, Shea Stadium, Beatlemania, de wereld met elkaar veroverd. Probeer dat maar eens vol te houden. Dan moet je toch een hele sterke band met elkaar hebben. Het is ook niet zo gek dat het dan een keer ophoudt.

Trouwens, als je de film ziet, dan kun je je bijna niet voorstellen dat ze daarna nog gewoon Abbey Road hebben gemaakt, mijn eigen favoriete album. Wat ik al zei, ondanks het gezeik konden ze dus altijd nog geweldige muziek maken samen.