Heel openhartig mailcontact collega, deel twee

Naja, ik heb het ook nog steeds niet afgeleerd. Laatste tijd trekt ze weer enorm naar me toe, we spreken minimaal 1x in de week wel wat af. Gisteravond was ze ook weer bij me, super avondje gehad. Konden geen seconde van elkaar af blijven ;-) Heel gesprek gehad over wat dit nou is, hoe dit verder moet. Zij is niet happy bij dr vriend, dus waarschijnlijk ben ik weer reboundboy op het moment.

Ik probeer er gewoon van te genieten, maar 't valt niet altijd mee. De avonden/nachten met haar zijn super, maar de volgende dag is toch meestal weer minder. Dan komen alle gedachten en verlangens naar meer weer.

En ik kan het gewoon niet helpen ;-)

Lol iedereen heeft moeite met het afleren. Heb hetzelfde, probeer wel contact te minderen maar zeg soms dingen tegen haar dat ik denk van zeg dat nou gewoon niet, want nu laat je weer dingen aan hoor doorschemeren waarvan je weet dat je er toch niks aan hebt. En zij heeft ook nogsteeds soms van die opmerkingen waarvan ik weet zoek er nou niks achter maar toch, waarom zegt ze het. Ben je weekendje weg en toch krijg je weer laatste avond berichtje hoop dat het leuk was tot morgen X. En dan hoor je van collega dat ze gezegd heeft dat ze je mistte, de vraag is dan was dat grapje of echt zo. Maar merk voor mezelf dat ik me wel steeds beter ga voelen, da's iig iets positiefs.

But everyday I love you less and less (Kaiser Chiefs)

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 08:31 schreef Quembel het volgende:
Ik zie de jongeman in kwestie niet buiten het werk om. Nou heeft dat in die nu 17 maanden (!) maar een handjevol keren plaatsgevonden.
Ik begrijp mezelf ook niet. We hebben de beslissing om elkaar los al meerdere keren genomen maar toch komen we op een of andere reden (die ik wel kan invullen hoor, ik hou van die man) telkens weer bij elkaar terug. En ik weet hoeveel verdriet het oplevert, elke dag weer. Maar toch krijg ik het niet voor elkaar om hem te weren, uit mijn leventje te bannen.
Ik heb, tegen beter weten in, nog altijd die hoop dat we samen zullen komen.
Verstandelijk kan je wel zeggen "ik moet daar verre van blijven" maar er naar handelen...

loslaten, meid, echt waar ...

het bezorgt je alleen maar pijn, en je gooit gewoon maaaaaaaaaaaaanden weg aan deze verloren zaak ...

Bij mij gaat het trouwens wel goed. Maar die eerste collega van mij ben ik al zo goed als vergeten. We zien elkaar nog wel op werk, en veel hebben we elkaar niet meer te melden. Maar geloof niet dat we ruzie hebben ofzo (was eerst wel sprake van). Heb wel geleerd van wat ik heb meegemaakt. Ben goed gebruikt en dat zal ik haar nooit vergeven. Het kwam de werksfeer allemaal niet ten goede. Maar ik ben ook weer niet iemand die dan meteen maar een andere baan gaat zoeken. Ik ontwijk haar en de mensen met wie ze omgaat een beetje... is maar beter ook.

Maar goed, heb nu een nieuwe vriendin, wederom dus op werk ontmoet. Dit gaat goed, heel goed zelfs... Geen gezeik, geen gedoe, geen soap serie... We zijn helemaal happy met elkaar!

Maar weer een update.
Ik ga nog steeds met haar om. Sterker nog van beider kanten groeien de gevoelens nog steeds ontzettend. Als we bij elkaar zijn kunnen we nog steeds niet van elkaar afblijven. Ben ook al meerdere keren bij haar thuis geweest. Vond ik in t begin wel raar. In t bed van haar en haar vriend liggen...

Hun relatie is wel redelijk fout aan het gaan (lijkt mij ook niet meer dan logisch als iemand zulke gevoelens heeft voor iemand anders). Heb haar al meerdere keren huilend aan de telefoon gehad en ook al een nacht moeten 'troosten'.
Ik heb absoluut geen ervaring met hele lange relaties dus snap ook niet helemaal waarom het verbreken van zoiets zo heel lang duurt maar heb voor mezelf besloten dat ik er maar gewoon van moet genieten. Voelt soms beetje fout, maar soms moet je jezelf op de eerste plaats zetten. Ik heb verder wel vertrouwen dat t goedkomt.

Ik heb wel behoorlijke verdrietige momenten gehad omdat ik echt veel meer wil dan 3x in de week haar in mijn armen en bed te hebben maar heb me daar overheen gezet. Je kan snikken of genieten en heb voorlopig gekozen voor t laatste.

Wauw. Een deel 2. Tijd voor een mini-update van mij dan maar. Er verandert te weinig voor een grote update. We zien elkaar nog steeds regelmatig (1x per week, soms 1x per 2 weken). Is altijd weer heerlijk om bij haar te zijn. Of dat nou in bed is, of daarbuiten. Merk ergens dat ze langzaam begint bij te draaien en af en toe denk ik ook bij haar "verliefde gevoelens" te constateren, maar goed, ik ken vrouwen (nog) niet goed genoeg om dat goed te kunnen zien. Merk wel dat zij het ook als erg gezellig beschouwt en ik heb me voorgenomen met dat gevoel maar genoegen te nemen. Er zit bij ons nog steeds ERGENS iets in dat het wat zou kunnen worden, maar de wens is de vader van de gedachte (of hoe zeg je dat?) misschien. Binnenkort gaan we weer een weekendje weg. Daarna misschien nog een weekje. Dus we gaan gewoon door...

(leuk om de verhalen van de rest ook te blijven volgen, al zitten er soms best trieste postings tussen... onbereikbare liefde is niet echt tof...)

Hoop had ik al opgegeven maar nu lijkt ook de vriendschap die er nog wel was ook rap te verwateren. Nogsteeds zegt ze dingen waarvan ik denk waarom doe of zeg je dat nou, je weet toch hoe ik over je denk. Maar nu heeft ze nieuw iemand op d'r afdeling erbij en qua mailen is het opeens drastisch teruggelopen laatse weken, niet dat ze door heeft ofzo. Ze heeft nu andere mensen die d'r aandacht geven maar en als ik langsloop moet ze toch altijd even iets zeggen, toch dat stukje aandacht nog. Te opvallend gewoon Maar toppunt was wel vandaag ze steekt gewoon d'r kop in het zand als het op eerlijkheid en openheid aankomt, negeer het maar dan houdt het wel op. Om later wel iets totaal onbenulligs tevragen alsof er niks is. Heb het nu echt gehad., zonde van de tijd.

[ Bericht 8% gewijzigd door mouzzer op 24-06-2005 17:06:19 ]

Small update... niet echt update, het blijft gewoon lekker gaan tussen ons. Af en toe merk ik dat zij toch wel heel erg twijfelt of ze niet toch gewoon verliefd is. Maar ondertussen ben ik er ook achter dat ik dat eigenlijk niet meer wil. Vind het nog steeds echt super om in haar buurt te zijn en we genieten ook meer dan eerst van elkaar (zowel in als uit bed zeg maar). Eigenlijk de ideale situatie wat mij betreft (ik kan me er nu goed in vinden dat "het niets wordt", dat vond ik -zoals de trouwe lurker/medeposter weet- eerst superlastig), hoop dat het nog lang zo duurt...

Goed om te horen dat je je zelf er goed bij voelt nu Sjorz..... bij mij begint het redelijk die kant op te gaan. Ik zie haar meestal wel 1x in de week, gewoon gezellig bij elkaar over de vloer. Zo af en toe blijft ze slapen bij me, en dat is natuurlijk helemaal super. Ik zou haar zeker nog terug willen, maar het houdt me niet continue meer bezig. Ik heb meer zoiets van ik zie 't wel, en geniet van wat ik nu heb.

Tussentijds nog een andere date gehad waar ik mee in bed beland ben, en dat maakt jezelf ook enigzins wakker. In de trend van er is nog meer dan alleen die collega van me

En voor de rest zie ik wel weer hoe 't allemaal gaat lopen

Nou, weer even een mini update.... ik heb besloten om haar voorlopig maar eens lekker met rust te laten. Ze moet eerst voor haarzelf maar eens erachter komen wat ze nou precies wil, want volgens mij is ze de weg aardig kwijt.

Het begint nu ook aardig te bekoelen allemaal merk ik. Ze komt nog we langs om te kletsen, sigaretje te roken, maar voor de rest mailen/sms'en we bijna niet meer, hebben elkaar deze week nog niet gezien buiten het werk om.

Op zich wel goed zo.... anders blijf ik er maar mee doorslenteren. Ik ben wel benieuwd hoe ze nog gaat reageren, moet toch wel opvallen dat ik geen contact meer zoek.

such great additions to humanity...

quote:

Op zondag 24 juli 2005 13:16 schreef Quembel het volgende:
Met die mini-updates kan ik bijna niet meer achterblijven, al is er niets veel nieuws onder de zon.

We hebben elkaar, vanwege de vakanties, bijna 4 weken niet gezien of gesproken (zijn telefoon gejat op vakantie-adres). De vrouw waar hij mee samenwoont is afgelopen vrijdag voor twee weken alleen op vakantie gegaan. We hebben vrijdagnacht 5,5 uur aan de telefoon gezeten en we hebben afgesproken dat we elkaar aankomende vrijdag in de stad ontmoeten.
Ik probeer hem nog uit te nodigen om donderdag naar mij toe te komen dan hebben we wat langer tijd om te kwebbelen enzo.

Ook ik kan er bijna in berusten dat we nooit verder komen dan dit. In welk vat ik dat ga gieten weet ik nog niet. Nemen we inderdaad compleet afstand of rommelen we wat aan daar waar de mogelijkheid zich aandient. Dat eerste is tot op heden nog niet gelukt en dat laatste levert ook niet het mooiste plaatje op.

Ik ben zo vreselijk kieskeurig wat mannen aangaat, ik ben niet voor niets ruim 3,5 jaar alleen, dat het ook niet snel zal gebeuren dat een andere man mijn verlangen, gedachten aan hem kunnen doen vervagen.

Waarom er dan neit meer werk van maken als je zo helemaal hotel de botel van hem bent....?
Heb je neit het gevoel dat je je gewoon laat gebruiken?

Hello. Alweer een tijdje stil hier. Hoe gaat het met de andere posters in de liefde?
Mijn update, het hoge woord is er uit, ze heeft mij bekend dat ze toch wel ("een beetje heel erg", dan weet je wel hoe laat het is, haha) verliefd op mij is. Het kan dus wel, dat zoiets er niet is, maar dat dat groeit. Zal per geval (en per persoon) wel verschillen, maar ik had heel diep van binnen ook niet gedacht dat dit kon. Misschien een lichtpuntje voor anderen hier?

Maar goed, de rollen zijn helaas een petit peux omgedraaid. Ik geniet nog steeds (misschien wel meer dan eerst) van haar gezelschap. Het is super in bed. Ook buiten het bed is het gaaf om dingen met 'r te doen. Maar een echte relatie? Hmm... nee, zou dat niet meer willen volgens mij. Terwijl zij daar nu wel naar neigt. Dat iemand waar je maanden ontzettend verliefd op bent geweest, dat uiteindelijk een plek hebt gegeven omdat het niet wederzijds leek, vervolgens tegen je zegt dat ze verliefd op je is, is een weird experience. Weet eigenlijk nog steeds niet zo goed hoe ik moet reageren. Misschien is dit wel gewoon die bindingsangst. IK heb tenslotte nooit een langdurige relatie gehad, laat staan eentje met samenwonen ofzo. Maar hoe reageer ik, zonder een vriendschap die ik zeker niet kwijt wil, op een goede manier? Iemand tips?

TasmanianDevil, wil je beweren dat je ligt te rollebollen met een collega die een vriend heeft die nog nergens van weet? Wat is dat voor achterbaks gedoe?

@Sjorz: Bekend verhaal, heb eigenlijk hetzelfde meegemaakt. Eerst ik verliefd, zij niet. Mezelf erbij neergelegd, daarna zij verliefd op mij en voor mij hoefde het toen niet meer zo. Na een tijdje toch mijn "bezwaren" opzij gezet en het toch maar geprobeerd. Dat was nu bijna 5 jaar geleden. Ondertussen zijn we nog steeds dolgelukkig met elkaar, 1.5 jaar geleden gaan samenwonen en zelfs vorige maand getrouwd.
Mijn tip zou zijn, probeer het gewoon jongen. Wordt het niks, dan wordt het niks. Maar dan kun je in ieder geval later nooit spijt ervan krijgen dat je het in ieder geval niet geprobeerd hebt.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 09:32 schreef FuifDuif het volgende:
TasmanianDevil, wil je beweren dat je ligt te rollebollen met een collega die een vriend heeft die nog nergens van weet? Wat is dat voor achterbaks gedoe?

Da's een bekend dilemma, dat is toch de verantwoording van diegene waar hij mee ligt te rollebollen, en niet van hem?

Ik _lag_ te rollebollen met een collega die een vriend _had_ die van niks wist. Achterbaks.... dan ben ik het met Toodles eens. Verantwoording van haar, niet van mij.

Maar goed, zoals je uit de eerste zin kan opmerken is het bij mij nu helemaal over. We hebben elkaar nu al een paar weken niet meer buiten het werk om gezien. We sms'en en mailen bijna niet meer. Op hetzelfde moment dat ik heb besloten om haar met rust te laten, heeft zij dat blijkbaar ook gedaan. Ik hoor ook weinig meer van haar.

We zien elkaar alleen nog op 't werk. En dat is nog steeds gezellig, we kunnen nog steeds goed met elkaar omgaan. Ze komt vaak nog wel dagelijks langs om een sigaretje te roken, maar daar houdt het dan ook mee op.

Ik voel me zelf er wel lekker onder eigenlijk. Er is gewoon een boel gedoe van me afgevallen. Tuurlijk denk ik er nog wel aan, en had ik graag gewild dat het anders was gelopen. Maar blijkbaar dus niet... nou prima dan. Ik heb het er wel een beetje mee gehad. Heel voorzichtig merk ik dat ik m'n leven weer een beetje begin op te pakken :-)

Walgelijk om wel seks te hebben met haar maar geen liefdesrelatie .

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 15:20 schreef Quembel het volgende:
Wie ben jij om daarover te oordelen?

Ik vind het walgelijk. Wat een ander met mijn mening doet interesseert mij niets. Ik vind het walgelijk en ik voel me niet beperkt om die mening te vormen en ook niet om hem te uiten. Wie ben jij om mij te vertellen welke mening ik wel en niet mag hebben? Ga eens snel weg.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 14:25 schreef Quembel het volgende:
Die beslissing heb ik een kleine twee weken geleden genomen en ik mag hier Tas quoten : "Er is gewoon een boel gedoe van mij afgevallen". Ik wacht niet meer op telefoontjes, of sms-jes, op e-mailtjes, ik hoop niet meer op donderdagen dat hij langskomt.
Dit is toch een soort van bevrijding want de spanning die je bij jezelf veroorzaakt omdat je wilt dat alles goed gaat is nu weg. En nee, mijn gevoel voor hem is daarmee nog niet weg maar als je het niet voedt dan neemt het op den duur wel af.

Het is inderdaad een soort bevrijding... niet meer wachten op telefoon,sms en email. Niet meer afvragen van zal ik wel bellen niet bellen etc. Zeker een soort opluchting, maar ik blijf er nog wel mee in m'n kop zitten hoor Maar dat komt ook wel omdat ik haar nog dagelijks zie... dus zo makkelijk zal dat niet zijn. Maar goed, dit is al een hele grote stap.

Ik ben wel blij voor je Quembel dat je de beslissing hebt durven nemen. Als ik je vorige berichtjes zag dan had ik het wel het idee van die blijft er tot in den treure achteraan lopen. Ik denk dat het echt een hele verstandige beslissing is (ik kan er over mee praten ).

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 16:08 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Ik vind het walgelijk. Wat een ander met mijn mening doet interesseert mij niets. Ik vind het walgelijk en ik voel me niet beperkt om die mening te vormen en ook niet om hem te uiten. Wie ben jij om mij te vertellen welke mening ik wel en niet mag hebben? Ga eens snel weg.

Ik neem voor het gemak even aan dat je het over mij hebt? (qua uiting dat jij het walgelijk vindt)

Ik heb het gevoel dat we wel een liefdesrelatie hebben, maar het is gewoon geen relatie zoals mensen die "normaalgesproken" hebben. WIJ weten precies waar we aan toe zijn (de buitenwereld misschien niet allemaal, so what?), zijn allebei 100% eerlijk (dat ben ik in elk geval en dat voel ik van haar kant ook) over en tegen elkaar, we vinden elkaar erg lief en bijzonder en vinden het allebei heerlijk om bij elkaar te zijn, dat hoeft niet in bed, dat kan dus net zo goed een weekend samen zijn zonder dat er sex aan te pas komt... wat is precies het probleem? heeft jouw walging een religieuze grondslag? of is het jaloezie? ben eigenlijk wel benieuwd...

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 16:08 schreef FuifDuif het volgende:

[..]

Ik vind het walgelijk. Wat een ander met mijn mening doet interesseert mij niets. Ik vind het walgelijk en ik voel me niet beperkt om die mening te vormen en ook niet om hem te uiten. Wie ben jij om mij te vertellen welke mening ik wel en niet mag hebben? Ga eens snel weg.

Je VOELT je misschien niet beperkt nee, maar jouw gedachtengang is dat wel degelijk.

Nou weer een update.
Ik vertelde dat ik ervan ging genieten. Nou dat heb ik een poos volgehouden. Ging best goed. Toen moest ik 2.5 week naar het buitenland voor mijn werk en toen is de ellende een beetje begonnen.
Tijdens mijn afwezigheid mega mails en telefoongesprekken gehad. Ze miste me heel erg. (heb voor 1000euro gebeld. Vond mn baas niet leuk).
Toen ik terugkwam was het weerzien geweldig. Ze heeft me opgehaald van vliegtuig en leuke dag gehad. Toen een ontzettend leuke week (we waren helemaal alleen op kantoor ;-)). Dat weekend is ze blijven slapen en was ze een beetje down. Ze vond dat ik beter verdiende en dat ze soms wel dacht dat het beter zou zijn als ik een leuke meid tegen zou komen die er wel voor me kon zijn.

Vanaf dat moment (2 maand terug) heb ik het ontzettend zwaar gehad. Huilbuien als ik alleen was in het weekend en plezier door de week. Na een paar weken trok ik het niet meer. Heb keihard aan de bel getrokken. Ze moest toch echt duidelijkheid scheppen in haar relatie. Wilde ze door in haar relatie of niet. Daarna zou ik wel of niet een kans krijgen (ik ben wel zo reeel dat een relatie opbouwen na zon situatie geduld nodig heeft)

Ze snapte dat ook wel en een paar weken ging het weer goed met me. Toen weer mega dip. Vorige week kwam ik erachter dat ze gewoon met haar vriend een vakantie aan het plannen was. Ik voelde me boos, verraden en gebruikt. Heb er overgepraat en ze vertelde dat ze dat wilde gebruiken om een beslissing te nemen.
Ik weet het niet. Als je 6 maanden hoort dat iemand ontzettend veel van je houd maar ondertussen niets doet aan die situatie knaagt dat aan je vertrouwen. Ik besluit om haar voor de laatste keer het voordeel van de twijfel te geven. Kost me ontzettend moeite. Een deel in me heeft al afscheid van haar genomen. Maar de tijd die we samen hebben is geweldig!
Nu gebeurt het: Zaterdag belde ze me dat het mis was. Haar vriend is erachter gekomen (werd misschien ook tijd, 6 maanden niet zien dat je vriendin 2x per week met een ander in bed ligt is bord voor de kop?). Haar reactie: Ik ben nu zekerder dan ooit, ik wil hem niet kwijt. Ik vraag me af of ze t meent of dat het een paniekreactie is (9jaar relatie kwijt is niet niks?)
De grond zakt ff weg onder mijn voeten. Het is 100% zeker dat hij de relatie stopt met haar en ik weet even niet wat ik moet doen. Voelt alsof het misschien te laat is...

update: Haar relatie is over. Vriend heeft het huis al tekoop gezet en dumpt haar nu. Gelukkig kan ze vanaf morgen bij een vriendin terecht om te slapen. Ik ben nu zo wijs om haar geen slaapplaats aan te bieden. Moet haar even ruimte geven denk ik. Voel me nu zelf ook even ongelukkig.

[ Bericht 7% gewijzigd door Pinozo op 10-10-2005 21:07:08 ]

Ook weer 's een update van mij... it's over... DAAAAAMN!
Zie [shit] nare info gevonden op laptop voor verdere info. Eigenlijk wist ik het de laatste tijd al. Ging niet echt lekker. Ben gewoon besodemieterd. Zonde van de verloren tijd, maar ach... heb me eigenlijk best vermaakt en ze was lekker in bed. NEXT!

edit: foutje

quote:

Op vrijdag 28 oktober 2005 00:53 schreef Quembel het volgende:
Hai Sjorz,

Ik las het zojuist (shit..). Klote joh.
Tja, wat moet ik zeggen.. Ik snap dat je je belazerd voelt, dat geouwehoer achter je rug om.

Als je afspreekt eerlijk te zijn tegenover elkaar dan valt dit natuurlijk rauw op je dak.
Zulke afspraken worden altijd gemaakt, volgens mij, terwijl je "heavenly in luv'" bent.
Op het moment dat de een die afspraak schendt is dat heel moeilijk voor diegene om toe te geven, vaak uit angst om de veilige omgeving (huidige relatie) te verliezen, totdat ze uitgedokterd hebben welke kant ze op willen.
Ik ben lang geleden ook vreselijk op die manier belazerd, iets wat misschien jaren geduurd heeft bleek achteraf maar ach ik naief kind, had niets door. Dat maakt het ook al niet makkelijk, je gaat aan jezelf twijfelen omdat je signalen gemist hebt, je dus dingen op de mouw hebt laten spelden.

Anyhow Sjorz, je redt het wel. Ik weet niet of het gesprek was aangegaan maar als jullie samen komen accepteer geen smoesjes. Loop dan maar weg zonder er nog al te veel woorden aan vuil te maken, hou de eer aan jezelf.

Thanks Quembel. Ik denk dat we nog wel 'n keer gesprek zullen hebben, via msn, telefoon of in 't echt, maar 't is en blijft moeilijk hoor. Had nog geen ervaring met belazerd worden, nu dus wel. Voelt niet tof. En een grote vorm van naieviteit had ik ook absoluut wel. Maar ik heb 't enigszins bewust gedaan. Ik WIST ook wel dat zij niet echt verliefd op me was op een manier dat ze een echte relatie zou willen, dat is al een deel van mijn probleem (om dat te verwerken, is moeilijk hoor, maar dat staat verder ook al in dit topic wel... die keuze tussen "het zo laten en ervan genieten" of "er geen energie aan besteden". je hoofd zegt dat laatste, je hart het eerste... ik heb m'n hart gebruikt). Maar het is lullig dat zij nou juist mijn vertrouwen in openheid/eerlijkheid heeft verkloot. Nou ja, wat je zegt: iedereen komt er vast wel overheen, over dit soort ge-OH, maar het is verdomd moeilijk soms.

Thnx Quembel. Rake woorden.

Update vanaf mijn laatste bericht.
Het wisselt nog steeds een beetje door. Ik heb echt behoorlijk grote overstuur buien gehad (ben er zelf van geschrokken dat ik gewoon 2 uur lang kan huilen ) maar ook wel leuke momenten gehad.
Ze woont nu dus bij een vriendin en ze heeft nog niet meer met haar vriend gepraat. Vanmiddag hebben ze voor het eerst weer een gesprek. Daar gaat ze me vanavond nog over bellen.

Ik zie haar 3x per week en ik hou echt nog ontzettend veel van haar wat het voor mij moeilijk maakt.
Ze heeft ook behoefte om met iemand te praten en dat doe ik dan ook. Ik schuif mijn eigen gebruikte gevoel aan de kant en help haar waar mogelijk. Is misschien niet slim maar ik kan het gewoon niet over mijn hart krijgen om haar nu alleen te laten.
Vorige week hebben we weer eens samen een nacht doorgebracht. Het was een van onze beste nachten ooit. Toch voelt heb niet meer goed voor me.

Ze heeft me die 6 maanden vaak genoeg verteld hoe het in haar relatie ging en op basis van die informatie vind ik echt dat ze nu heel naief bezig is.
Ze blijft geloven dat ze verder wil met iemand van wie ze zegt dat hij niet seksueel aantrekkelijk meer is en er geen liefde meer is. Hoe kan iemand nou tegen mij zeggen dat ze van me houd, in mijn bed liggen en toch met iemand verder willen die meer een broer/maatje is dan een liefdespartner? Dat ze vroeger intense liefde hebben gehad wil toch niet zeggen dat je dat maar zo weer terugkrijgt? Ze denkt echt dat dat wel weer komt. Mijn logische verstand kan daar niet bij.

Een deel in me zegt dat ik lief moet zijn een ander deel zegt tegen me dat ik haar moet dumpen en nog moet natrappen ook. Ik weet het niet meer.
Ben bang dat als ik me eraan toegeef ik niet zo leuke dingen ga doen. Ik kijk al met angst uit naar haar telefoontje van vanavond. Als ze me nog steeds zegt dat ze het wil proberen en ze me niet wil zeggen wat ze bepraat hebben over mij (hij zal geheid vragen hoe het zit, hij heeft alleen maar een sms van mij gezien en haar eerste reactie naar hem toe was ontkennen) ga ik dapper zijn en haar zeggen dat ik haar niet meer wil zien/spreken. Ze zal boos en verdrietig op me worden als ik dat zeg maar ik moet even voor mezelf kiezen.
Zakelijk zien we elkaar nu ook 2 weken niet dus de timing is goed.

Crap, da's niet gaaf Pinozo. Weet wel ongeveer wat jij voelt/meemaakt denk ik. Sterkte ermee. Probeer je echt niet te laten gebruiken. Klinkt makkelijker dan het is, I know... Sterkte Pino!

In het verlengde daarvan een update van mijn kant, zou wel 's de laatste kunnen zijn. Ik ben "er" (de dame die de uiteindelijke oorzaak van deze thread was) klaar mee. Reden hiervoor is dat ik iemand anders ben tegengekomen. Op de een of andere manier ging 't de laatste weken met mijn ex-collega ook niet zo goed, maar nu heb ik 't echt gehad met haar soms aantrekkende, soms afstotende gedrag. In elk geval voor mij werkt het beste: iemand anders ontmoeten, dat merk ik wel heel duidelijk. Heb nu echt een heel duidelijk "SCREW HER" gevoel. Ik ga er geen cent voor een sms'je meer tegenaan gooien. Dus wat mij betreft denk ik de laatste update. Of ik 'r ECHT nooit meer zal spreken, dat denk ik wel. Misschien zie ik haar zelfs nog wel 's, maar ik ga er echt geen moeite meer voor doen. Ben benieuwd of ik er over een jaar nog zo over denk.

Thanx voor de steun..
we zijn nu bijna 2 weken verder en ik heb haar sinds vorige post niet meer gezien. Zij had eerst week vakantie en ik heb nu een week vrij omdat ik net in mijn eigen huis getrokken ben (voor het eerst onder moeders vleugels vandaan :-) ).

We bellen/smsen nog wel maar ik vind het moeilijk om met haar te praten. Helemaal nu ik met een grote stap in mijn leven bezig ben (op mezelf wonen) mis ik haar liefde enorm.
Het enige dat ze nu roept is dat ze rust wil. Ondertussen durft ze nog steeds niemand in haar vriendenkring (zelfs niet de vriendin waar ze nu woont) de hele waarheid te vertellen. Dat geeft mij soms het gevoel dat ik echt niets beteken, dat ik echt gebruikt ben.
Toch wil ik haar nog steeds helpen! Vandeweek had ze een avond ontzettend moeilijk. Ze was eenzaam. Daar kan ik niet tegen. Dan ben ik toch degene die haar belt, haar lieve sms'jes stuurt.
Het is momenteel gewoon een beetje eenzijdig. Ik geef nog steeds bergen liefde maar ontvang niets meer terug.

Ik ben niet eens bang dat haar relatie weer goed komt. Daar geloof ik niet meer in. Ik verwacht eerder dat ze ervoor kiest om voorlopig alleen door te gaan of zelfs iemand anders tegen het lijf te lopen. Dan zou de klap voor mij nog harder aankomen.
Ik denk dat je gelijk hebt Quembel, ik moet niet meer afwachten maar zelf die beslissing nemen.
Een probleem hierin is wel dat ik haar vanaf volgende week weer 3x in de week zie. Dat zal het uiterste van mij vergen om niet aan mijn liefde toe te geven.

Het feit dat ik nu voor het eerst helemaal voor mezelf moet zorgen werkt ook niet mee in mn dagelijkse stemming.

We hebben morgen afgesproken om naar de bios te gaan. Zal mij benieuwen hoe dat is.

Pinozo: weet je, het klinkt super-simpel, maar je zou ECHT moeten proberen om iemand anders te gaan zoeken. Ik weet dat dit niet is wat je wilt horen, dat je misschien zult beweren "maar bij mij is het anders" en "was het maar zo makkelijk". Tegen al die argumenten kan ik niet veel inbrengen. Kan alleen mijn eigen ervaring met je delen. Ik denk dat ik best wel een erg vergelijkbare situatie heb (gehad). Uiteindelijk bleek de liefde weer van 1 kant (my side) te komen. Min of meer toevallig ben ik iemand anders tegen het lijf gelopen, daar gaat het nu echt supergoed mee. En nu merk ik pas ECHT wat het is als liefde van 2 kanten komt. Ik ben al lang genoeg "bezig geweest" om die ex-collega "los te laten", zodat ik merk dat ik toch wel "klaar ben voor iemand anders". Maar ik merk echt dat het 10x fijner is als de ander ook echt naar jou verlangt als zo'n halfbakken situatie.

En ik wil niet echt een oordeel vellen, maar misschien heb je wel iets aan een ervaringsdeskundige. Want iets van 2 maanden geleden dacht ik ook dat die ex-collega de perfecte match voor mij was. Het blijkt echt waar te zijn dat er meer vissen zijn in de vijver. Het gelul van "de vijver zit VOL vis" vind ik altijd wat optimistisch, maar er is echt wel iemand die ook 100% voor jou kiest, da's echt, echt 10x beter.

Hoop dat je eruit komt. Doe jezelf in elk geval niet te lang pijn.... Sterkte!

Gisteravond met haar naar bios geweest. Ze was in het begin niet in een beste bui. Het voelde fout zei ze. Voelde alsof ze iets deed wat niet mocht. Ze vertelde ook dat ze haar vriend weer gesproken had. Ze willen het beide toch weer proberen. Ik snap dat niet. Hoe kun je je relatie redden als je niet eerlijk tegen elkaar kunt zijn? Eerlijkheid is toch een van de basiselementen van een relatie. Maar goed..Dat is haar keuze denk ik dan maar. Ik wil dat ze gelukkig word, maar ik denk niet dat dit haar gelukkig zal maken.

De film was leuk. Hele film dicht tegen elkaar aan gezeten. Ik vond het leuk, zij vond het ook leuk. Doet me goed dat Ik haar nog steeds vrolijk krijg. Later vertelde ze dat ze van me houd. We vonden het beide leuk, houden van elkaar en toch doet het pijn als ik weer alleen naar huis rij. Deed haar ook pijn sms'de ze nog. Ik weet het niet meer. Mijn hart geeft hoop, mijn verstand niet.
Soms denk ik wel eens, moet ik maar eens die vriend de waarheid vertellen? Dan komt dat zeker niet meer goed. Ben gelukkig zo verstandig om dat soort dingen nooit te doen.

Wel grappig Quembel, jij zegt een beetje dezelfde dingen als zij soms zegt. Ik moet van die roze wolk afstappen, blij zijn met wat ik heb en niet met wat ik niet heb. Als zij dat zegt maakt me dat alleen maar verdrietig. Voel ik me weer gebruikt, alsof ik niets betekent heb. Zal tijd kosten om daar overheen te komen denk ik.
Ik vind het moeilijk om maar zo alle contact (buiten werk) te verbreken. Negatieve gevoelens nemen dan in eerste instantie de overhand. Durf het ook niet goed. Moet er toch aan denk ik. Kan niet anders. Ik moet door met mijn leven.

En Quembel, hoe weet jij dat je al heel wat jaartjes ouder bent? Ik heb volgens mij niet verteld hoe oud ik ben?

Nou.. Ik heb haar vanmmiddag gebeld en gezegd dat ik geen buiten-werk contact meer wil.
Ze vond het niet leuk, maar begreep het wel zei ze. ik vond het ook niet leuk. Maar na 7 maanden afwachten moet ik nu die knoop doorhakken. Ben onderhand echt een emowrak en heb rust nodig om die vlinders weg te krijgen.

Het doet wel pijn en ben heel verdrietig. Mijn hart schreeuwt nu al dat ik haar moet bellen. Hoop dat het verdriet snel overgaat.

Zucht.. wat ben ik toch zwak?
Ik zie haar op het werk en zweet breekt me uit van de zenuwen. Durf haar bijna niet aan te kijken.
Na een kwartier loopt ze naar ons vaste 'op kantoor prive plekje' en stuurt een sms dat ze wil praten.

Tref haar daar huilend aan. Ze kan er niet tegen dat ik haar negeer. Ze miste mijn slaap lekker sms gister.
Zucht.. ik ben te lief. Een huilende vrouw waar ik heel veel van hou kan ik gewoon niet negeren.
Lang geknuffeld, weer gezoend en gepraat wat we nu moeten. We kunnen niet samen zijn zonder dat we 'vonken'.
Hiervoor heb ik dus de hele nacht verdriet gehad en maar 2 uur geslapen.

Ik besef heel goed dat morgen nog een liefde dag zal worden en daarna zullen we elkaar een week niet gaan zien denk ik.
Ik weet niet zo goed wat ik er nu mee aan moet. Waarom kan ze niet zonder mijn liefde en aandacht en wil ze toch niet meer?

Mijn grootste probleem is dat als ik haar zie of spreek dan wordt ik vrolijk, voel ik me blij, gelukkig. Ik hou van haar. Zij weet me altijd vrolijk te maken. Andersom is dat ook. Maar als ik dan weer alleen ben vraag ik me af waarom dit niet genoeg is. Ik zal het nooit snappen.

We hadden gister de grootste lol samen op kantoor. Ook weer gepraat. Ze houd heel erg veel van me. Ze vind het fijn als ze in mijn armen ligt.
We hebben gepraat over hoe we dit nu aan moeten pakken. Zelfs gewoon af en toe genieten van elkaar is voorbijgekomen. Dat gaat ook niet werken. Ik denk dat we elkaar alleen kunnen vergeten als we elkaar een hele poos niet zien. En dat is zo ongeveer onmogelijk.

Ze komt volgende week mijn huis bekijken. Ze blijft ook slapen. Kijk er heel erg naar uit maar weet niet of dat wel slim is. In mijn hart geeft dit me hoop. Ik weet dat dat tijdelijk is.
Ik laat me gebruiken als ik dit zo door laat gaan. Dan komt er een moment dat of ze weer bij haar ex gaat wonen of dat ze hun relatie definitief stoppen. Als dat laatste gebeurd ben ik dan 2e keus? Het alternatief? Ik wil daar niet eens aan denken.

Ik vind het ergens jammer dat ik niet meer die instelling van eerder kan aanzetten. Gewoon genieten van de momenten die er nog zijn en voor de rest gewoon laten gaan.

Ik heb alle verhalen net doorgelezen, kan vrij heftig worden. Ik zit momenteel met iets soortgelijks, alleen geen collega of iets dergelijks. Past hier zeker niet tussen?

Je hebt helemaal gelijk Quembel.
En toch blijf ik plezier met haar maken. Weet ook niet goed waarom. Denk dat ik ergens denk dat er nog hoop is. Gisteravond wezen eten en veel gepraat. Was heel gezellig. Ze vertelde dat ik haar soms laat twijfelen. Zucht...

Feit is dat we allebei niet van elkaar af kunnen blijven. Dus daarom zal de nacht doorbrengen ook ontzettend leuk worden.
Ze gaat me komende week haar beweegredenen uitleggen. Hoop dat ik het dan snap en dan die afstand kan nemen die nodig is.

Ik besef heel goed dat hoe meer ik doorga hoe harder ik ga vallen, maar toch lukt het me niet zo goed om sterk te zijn. Het is moeilijk om je hart uit te schakelen. Durf het ook niet goed. Ik heb als kleine jongen dat al een keer gedaan (ben misbruikt) en het heeft me 15 jaar gekost om weer emoties te tonen en de dikke muur om mij heen af te breken. Dat komt door haar. Haar liefde heeft me 'ontdooid'.

Ik weet het ook niet meer. Ben ik fout bezig door gewoon door te gaan? Is zij fout bezig door door te gaan? Uiteindelijk zal ik degene zijn die de grootste klap gaat krijgen denk ik. Mijn gevoel wil dat continu uitstellen.

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 19:50 schreef Pinozo het volgende:
Ik weet het ook niet meer. Ben ik fout bezig door gewoon door te gaan? Is zij fout bezig door door te gaan?

ja, jij bent fout bezig , en nee, zij is niet fout bezig, zij geniet gewoon van de momenten met jou, ze moet je niet als partner, maar als losse flodder volsta je. Jij neemt daar blijkbaar genoegen mee, dat straal je naar haar uit.

jij lijdt, zij geniet. Dus 1) ze kiest voor jou, 2)of jij neemt afstand. Dat zijn de enige leefbare oplossingen. Stel je in op de tweede optie, kan je niet gekwetst worden;

Nou ook maar weer eens wat posten. Inmiddels is ze al paar maanden geen collega meer en vakantie naar land ver weg had me goed gedaan. Ingesteld op weinig contact nog wat dat hield ze steeds af, wilde niet afspreken na het werk. Maar toen ik weer terug was wilde ze opeens mee naar mijn stamkroeg iedere week, spraak haar veel meer en begreep ook steeds meer de dingen die ze in het verleden deed of niet deed. We hadden bijzondere gesprekken, was altijd heel gezellig maar hield altijd in me achterhoofd ga uit van niks. Ze ging door rotperiode dus wilde haar ook niet afvallen en kon me gevoel goed opzij zetten. Maar ze begon me ook te bellen als ze op stap was, waar ik was en dat ik langs moest komen. Haar vriendin begon daarna mij beetje jaloers proberen te maken door beetje klef te doen met haar, naja ga je gang maar het is toch alleen maar vriendschap dacht ik.

Er kwam steeds meer bij, zij wilde vaker wat afspreken om wat te gaan drinken en op gegeven moment vertelde ze me dat ze dat weekend naar mijn kroeg kwam omdat ze met me wilde zoenen. Dat is uiteindelijk niet gebeurd, ze was ook dronken, maar dacht wel waarom vertel je dat paar dagen later aan mij, heb ik absoluut niks aan. Inmiddels had ze ander werk en belde ze opeens 's ochtends hoelaat ik de trein had en ze liet zelf 2 treinen gaan om op me te wachten. Dagen erna belde ze iedere ochtend om te vragen waar ik was en hoelaat ik de trein had. Begon me echt af te vragen wat de insteek hierachter was want begon wel beetje op te vallen en niet alleen bij mij dat ze me steeds vaker opzocht. Maar er was altijd nog een soort remming dus dacht het is gezellig als we elkaar zien waarom dat niet doen dan. Op een avond belde ze me weer waar ik was, ze ging stappen en ik moest laten weten waar ik zou zijn. Ik ging niet stappen maar ze zei als je toch gaat laat het me dan wel ff weten en bleef dat herhalen, dus zelf maar gezegd okee kom wel naar de stad. Leuke avond gehad en weer een moment waarop ze me opzocht en close deed, iets wat je niet doet als je maar vrienden bent en weet wat de ander voor je voelde. En helemaal niet als je zelf blijft volhouden dat er niks is en niks zal zijn. Ik ben er maar vanuit gegaan dat net als toen ze met me wilde zoenen het de alcohol was dat ze dan wat vrijer naar mij toe was, van andere gasten wilde ze niks hebben.

Afgelopen vrijdag belde ze op of we wat gingen drinken okee is goed, uiteindelijk 3 uur zitten praten. Geweldige gespreken, bij haar is het voor mij makkelijk om open te zijn en zij had hetzelfde. Ze zei nog dat ze nog wel 5 uur had kunnen blijven praten maar ook dat ze voorlopig vrijgezel wilde blijven, wat voor soort type jongens ze viel (kwam er op neer niet mij). Volgende dag zou ik naar amsterdam gaan, ze ging daar ook heen en vroeg laat weten waar je zit. Zaterdagmiddag belde ze nog ff en weer zei ze laat weten waar je bent vanavond. Kwam haar toevallig tegen in amsterdam die avond ze zei waar ze naar toe ging en ik moest laten weten waar ik heen ging, ze zou iedere 10 minuten haar telefoon checken. We belandden in dezelfde tent, ik loop naar haar toe om gedag te zeggen ze kijkt me aan en draait d'r rug naar me toe en loopt weg alsof ik lucht was. Gevraagd waar het op sloeg kwam geen antwoord op en later een niets zeggend antwoord, het was heel raar en een vond het totaal niet passen bij hoe ze de laatste tijd tegen me deed. Dat leidde tot irritaties waarom zo nadrukkelijk vragen waar ik ben en dan me gaan negeren als ik er ben.

Uiteindelijk is ze nu boos op me, heb nog vriendin van d'r gesproken die zei dat ze me ontliep die avond, het nooit wat zou kunnen worden ook al klopt dat niet met hoe ze tegen me deed laatste maanden, ze vond het ook raar. Het lijkt wel of ze krampachtig tegen zichzelf en andere loopt te roepen dat er niks is maar ondertussen wel zelf degene is die mij steeds meer opzoekt en dingen doet en zegt die niet kloppen als je zelf maar vriendschap wilt. Of het om de aandacht ging ik weet het niet. Heb het idee dat ze niet weet wat ze nou wil en niet alleen met mij en dat probeert te verbergen door nu boos op mij te zijn zodat het mijn schuld is ofzo. Ik weet het niet ben altijd uitgegaan dat er niks was zij doet en zegt dingen die niet kloppen met wat ze tegen mij probeert vol te houden.

Ze wil nu zelfs voorlopig geen contact met me, en nu maar eens echt afstand nemen lijkt me echt de beste oplossing. Had echt een beslissing genomen ga uit van niks dit is alleen maar een bijzondere vriendschap maar haar door haar acties van de laatste tijd weet ik echt niet meer wat ze nou wil, ze maakte het er alleen maar onduidelijker op maar ondertussen tegen iedereen wel zeggen nee wordt nooit wat. Nou handel dan ook zo, heb al eerder tegen haar gezegd dat ik nooit beste vriend van haar kan zijn. Heb het ook tegen haar gezegd dat haar acties juist voor onduidelijkheid zorgen, helemaal die van zaterdag. Het is jammer dat het weer zo moet gaan, ze was een speciaal persoon voor me ook gewoon als vrienden. Wat er allemaal achter zit en of er wat de gedachte van haar precies is geen idee maar op deze manier heb ik er geen zin in want ze zegt dat ze mij geen pijn wil doen nou deed ze ook niet tot haar rare actie van afgelopen weekend en daar heb ik geen zin meer in dus dan voorlopig maar geen contact.

[ Bericht 2% gewijzigd door mouzzer op 22-11-2005 11:56:19 ]

Nou de knoop is doorgehakt. Ze is vannacht bij me geweest (was wel leuk) maar vanochtend werd ik daar zo ontzettend sip van. Heb haar gezegd dat ik voorlopig geen contact wil. Ze begreep het zei ze.

Stuurt ze vervolgens een uur nadat we bij mij wegreden een sms: Hoe is t? Ik mis je.
zucht..
Kort terug gesms'd en verder niets van me laten horen. Wel de hele autorit huilend afgelegd
Op werk (zij was bij andere klant) nog even op de msn gezeten. Weer beetje gepraat, ze mistte me ontzettend. Toch maar weer afscheid genomen en msn uitgezet.

Stuurt ze later die middag een mail met haar gevoelens en probeerd ze haar beweegredenen uit te leggen. Op zich vind ik dat heel goed want van je afschrijven werkt en lucht op.
Heb er mijn visie overeen gemaild (ben het niet eens met haar opvattingen en conclusies en werd er heel emotioneel van) en niets meer laten horen.

Zit ik in de auto terug naar huis belt ze. Heb maar niet opgenomen. Voelde me juist een stukkie beter, maar door dat telefoontje werd ik behoorlijk gespannen. Ze had voicemail ingesproken: Ze wilde weten hoe het was en als ik behoefte heb om te praten mocht ik bellen.

Zucht... Hoe kan ik haar nou verwerken als ze continu contact blijft zoeken? Ik zie haar maandag pas weer en ik denk dat ik niets van me laat horen tot die tijd.

Het gaat nu wel redelijk. Heb de afgelopen weken al genoeg gesipt denk ik dan maar. Hoop dat ik die instelling vast kan houden. De gedachte dat ik haar voorlopig niet zie helpt ook heel erg. Kan ik een beetje tot rust komen..

ze test je uit, pinozo, over hoe sterk je het wel meent dat je zogezegd geen contact meer wil

je bent hierin gefaald, en vanaf nu zal ze je nooit meer geloven als je nog eens zegt dat je' écht geen contact meer wil'.

ik zeg het allemaal nogal kortaf, ...ik wil je niet verwijten, maar als je zegt dat je geen contact meer wil, of een minimum contact meer wil, maar dan direct bij de eerste gelegenheid al weer antwoordt ... tja. Ik heb dit ook gedaan met een verliefde vriend van mij die ook steeds zei dat hij geen contact meer wou, ... de dag erna was hij dat altijd weer vergeten, op de duur kijk je dan ook niet meer echt op van zulke uitspraken.

Ik weet het niet petitlapin. Misschien heb je wel gelijk.

Heb vandaag al weer toegeven. Heb vanavond toen ik naar huis reed zelf gebeld. Weet ook niet waarom. Had behoefte om haar stem even te horen. Ze vroeg of ik langs wilde komen. Heb t gedaan.
Was weer heel erg gezellig. Ook sex gehad.

Pfff.. Ik weet het echt niet meer. Wordt ik echt zo gebruikt? Is er toch hoop? Ben ik verkeerd om meteen maar weer het bed in te duiken (kunnen mannen uberhaubt een lekkere vrouw weigeren??)

Ik ben ook heel erg aan het denken om van baan te wisselen (heeft niets met haar te maken hoor, loop daar al een poos over te denken. Zit hier nu al te lang). Het zou wel heel goed kunnen helpen.

Andere baan vinden is het probleem niet. Heb al aanbiedingen. En als iemand je 1300 euro bruto meer bied dan je nu verdient is de keuze wel heel snel te maken. Maar daar moet ik nog even goed over nadenken. Heb meerdere opties.

En wat blijft er over als ik de sex wegdenk? Leuke gesprekken en gezelligheid. De verhouding is wel een beetje scheef. Doordat we weinig tijd bij elkaar zijn door de situatie is het meer sex dan anders. Maar de momenten zonder sex (eten, shoppen, praten, gewoon leuke dingen doen) zijn ook ontzettend leuk. Dat maakt het voor mij ook zo onbegrijpelijk, verwarrend en moeilijk.

Pfff.. het leven is niet altijd makkelijk en simpel.

quote:

Op zondag 27 november 2005 10:43 schreef Quembel het volgende:
Hé Mouzzer, zo'n wispelturige dame daar ga je toch je energie niet insteken he?
iemand die zo snel aangebrand is.... pfffff....

hey, ik denk dat ik me beetje mee heb laten slepen. Zij zocht mij opeens veel meer op en dat vond ik niet erg was altijd erg gezellig. Spraken elkaar bijna iedere dag, heel anders dan andere vriendschappen. Heb me de laatste tijd ook afgevraagd heb ik het nu verkeerd gezien was het echt maar gewone vriendschap. Maar ook mensen om me heen vonden van niet als ik ze het verhaal van de laatste maanden voorlegden, niemand die zei nee dat zijn hele normale reacties van haar als ze alleen vriendschap wil (zoals ze zelf zegt) ze vindt je wel leuk anders doe je zo niet. Ik weet ook wel dat ik haar type niet ben maar weet wel dat we een bijzondere klik hadden.

Onbewust heeft het gewoon tot frustraties geleid die er vorige week dus uitkwamen daarnaast zijn er blijkbaar door een vriend van me ook dingen gezegd tegen haar die avond van je moet hem geen hoop meer geven maar dan in iets hardere woorden. Daar was ze ook erg boos over dat ze beschuldigd werd, heb beetje rondgevraagd niemand kan zich herinneren dat ze dat tegen haar gezegd hebben wel dat er tegen een vriendin van haar gezegd zou kunenn zijn van als ze dit en dat doet. Dus niet letterlijk tegen haar maar op een manier van is niet cool als ze hem hoop blijft geven etc. Zij heeft dat dus heel persoonlijk opgenomen ja daar kan ik niks aan doen was er niet bij. Naja gister laatste werkdag gehad, hele week werd ik nog aangesproken over haar of ik haar nog zag etc. iemand zei zelfs zijn jullie nogsteeds niet bij elkaar?? Kan daar alleen nog maar om lachen, had denk ik best iets bijzonders kunnen zijn maar het mocht niet zo zijn. Volgende week begin ik met nieuwe baan maar weet wel oppassen met collega's want is niet makkelijk als je ergens mee zit en je ziet elkaar elke dag.

Nou, ik heb een hele tijd al niks meer gepost hier, maar ondertussen is het nodige gebeurd. Als laatste heb ik geschreven dat het helemaal over was, bijna geen contact meer met m'n collega.

Dat is dus flink veranderd. Op een gegeven moment begonnen we elkaar toch weer op te zoeken, en alles leek echt weer super te gaan. Ze heeft in die periode het toen ook uitgemaakt met haar vriend, en dit keer echt uitgemaakt. Op m'n verjaardag heb ik haar uitgenodigd voor m'n feestje wat ik in het café van m'n ouders heb gevierd, en ze is uiteindelijk blijven slapen (notabene bij m'n ouders in huis). Die nacht heeft ze toen gezegd dat ze me ontzettend graag weer terug wilde, en ik was natuurlijk zo blij als ik weet niet wat.

Daarna is alles in sneltrein vaart gegaan. We waren bijna elke avond wel bij elkaar.... echt heerlijk was dat zeg. Alles leek helemaal goed te gaan, ze zei regelmatig dat ze van me hield, en het echt heerlijk vond met mij, om elke avond samen te zijn.

Dit is een maandje of twee goed gegaan, alhoewel ik nog wel moeite had om haar te vertrouwen. Vanwege die gevoelens ben ik haar ook blijven controleren. En al snel kwam ik erachter dat ze nog met een andere man liep te rommelen, en daar niks over zei. Ik had er toen al weer een kut gevoel bij, maar vertrouwde erop dat ze dat wel zou afbreken. Dat is ook wel gebeurd, en alles leek weer helemaal koek en ei. Samen nog een weekendje weg geweest naar Antwerpen, wat ook erg leuk & relaxed was.

Tot na dat weekendje.... ik merkte dat ze afstandelijker werd. Dat is afgelopen week geweest. En ja hoor, ik ben er nu achtergekomen dat ze weer contact heeft gezocht met haar ex, dat die afgelopen weekend bij haar is geweest, en dat ze notabene het al over kerst hebben, verlanglijstjes, dat soort gedoe. Terwijl we het er al over hadden gehad dat ik met haar mee zou naar ouders toe.

Er is dus gewoon niks veranderd. Ze loopt me weer te bedonderen, liegt tegen me. En het ergste is gewoon dat ik haar vandaag natuurlijk weer op het werk zag, en dat ze gewoon doet alsof er niks aan de hand is. Ze weet nog niet dat ik alweer op de hoogte ben van wat ze aan het uitspoken is. En dan zit ze gewoon naast me gezellig te doen, sigaretje roken, net alsof er helemaal niks aan de hand is. Ik ben dus weer een soort reboundboy ofzo, leuk als opvulling zodat ze niet elke avond alleen is, waar ze een hekel aan heeft.

Weer doet ze me ontzettend veel pijn, ik ben er gewoon misselijk van. Maar goed, ik ben het nu wel zat. Komende week verbreek ik de relatie.... Ik baal er ontzettend van. Ik wil helemaal niet weer alleen zijn, ik heb dat wel gehad. Maar ja, als ik hiermee doorga hou ik mezelf ook gewoon voor de gek en laat ik me gebruiken. Dan maar weer alleen, m'n leven proberen op te pakken, en ontzettende kut kerst en oud&nieuw tegemoet, voor de 2e keer.

Damn wat een kutverhaal Tass.... niet normaal. Sterkte!

Tasmaninianenz ... ik begrijp het niet zo goed ... wat gaat ze nu met kerstmis doen, en op welke manier heeft ze je 'bedrogen'

is het zo abnormaal dat ze nog contact met haar ex heeft ?

Contact met je ex hebben is inderdaad niet abnormaal. Wel als je dat tegen mij verzwijgt, en ik erachter kom dat ze afgelopend weekend samen zijn geweest, ik haar zondagavond nog aan de telefoon heb gehad en ze doodleuk meldt dat ze lekker alleen is geweest.

Daarnaast weet ik dat ze tegen hem gezegd heeft dat ze niet snapt waarom het is misgegaan tussen hun, en dat ze hem super graag weer wil zien. En dan niet te vergeten dat ze het met elkaar over verlanglijstjes voor kerst hebben, en dan op zo'n manier dat ik weet dat ze dus al afgesproken hebben om met kerst bij elkaar te zijn. En tegenover mij zegt ze doodleuk dat het plan dat we hadden om naar ouders te gaan, en daar kerst te vieren met cadeautjes & gedichten niet doorgaat. Ik heb toen voorgesteld om sowieso gewoon naar haar ouders te gaan, maar dat liet ze ook in het midden.

ah bon, ja, dan is het echt een heel leugenachtige trut

Nou, ik heb het inmiddels uitgemaakt.... geen leuk gesprek, vooral omdat ik de echte reden er niet uit kon gooien.

En nu? Tja... behoorlijk last van moodswings. Ene moment denk ik van gelukkig dat ik het uitgemaakt heb, andere moment dan voel ik me gewoon erg alleen

Weer een week verder. Is weer een gekke week geweest en heel slecht weekend gehad. Voelde me kut en sip.
Gister op werk sinterklaas gevierd en gisteravond alleen met haar. Ik had een superkado. Ze was echt in de wolken van mijn kado. Ik heb dat ook gegeven als soort van afscheid. Om aan me te denken als ze een beetje sip is. Weet ook niet goed waarom ik dat gedaan heb. Was wel echt een superavond. 1 van onze leukste. Het gaat nu eigenlijk best goed met me. Maar dat is meer omdat ik mezelf weer hoop heb gegeven.

Grote kans dat dit weer tijdelijk is en de ellendige gevoelens wel weer zullen komen. Zucht.. Ik snap echt mezelf niet meer. Ik ben te lief.

Ik voel me wel redelijk op het moment.... ik ben blij dat ik het uitgemaakt heb, dat voelt toch wel een stuk beter. Maar ik heb m'n moodswing nog wel, maar dat is meer het feit van ik ben weer alleen dan dat ik echt haar kwijt ben.

De reden dat ik haar de echte reden niet heb verteld is dat me dat eventueel problemen zou kunnen opleveren....