[Centraal] Medicatie bij psychische klachten

Natuurlijk, niemand dient je die pillen met geweld toe. Maar kennelijk leidt het slikken van antidepressiva er wel bij veel mensen toe dat ze het aanvankelijk meer als een tijdelijke ondersteuning en later meer als een langdurige oplossing gaan zien. Waar dat door komt weet ik niet, mogelijk omdat bij afbouwen/stoppen de klachten sterker terug kunnen komen dan ze ooit zijn geweest (dat gebeurde bij mij: Seroxat wordt voorgeschreven tegen depressies en tegen paniekaanvallen. Voordat ik het ging slikken had ik nog nooit een paniekaanval gehad. Toen ik ging afbouwen, kreeg ik ze wel)
Of misschien omdat veel therapieen je gevoel van patient-zijn en afhankelijk zijn dusdanig versterken dat je alleen maar afhankelijker van zowel behandeling als pillen wordt.

Tuurlijk is het altijd nog je eigen keus om er wel of niet jaren mee door te gaan, maar ik zie zoveel mensen die dat aanvankelijk helemaal niet van plan waren en het nu wel doen...ik geloof dat er wel degelijk factoren zijn die het proces 'oprekken', die de neiging om in het medicijngebruik te blijven hangen versterken. Het blijft je eigen keus, maar je wordt blijkbaar wel erg sterk een bepaalde richting in geduwd, anders zouden nooit zoveel mensen die richting kiezen, denk ik.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 01:24 schreef thaleia het volgende:
Natuurlijk, niemand dient je die pillen met geweld toe. Maar kennelijk leidt het slikken van antidepressiva er wel bij veel mensen toe dat ze het aanvankelijk meer als een tijdelijke ondersteuning en later meer als een langdurige oplossing gaan zien. Waar dat door komt weet ik niet, mogelijk omdat bij afbouwen/stoppen de klachten sterker terug kunnen komen dan ze ooit zijn geweest (dat gebeurde bij mij: Seroxat wordt voorgeschreven tegen depressies en tegen paniekaanvallen. Voordat ik het ging slikken had ik nog nooit een paniekaanval gehad. Toen ik ging afbouwen, kreeg ik ze wel)
Of misschien omdat veel therapieen je gevoel van patient-zijn en afhankelijk zijn dusdanig versterken dat je alleen maar afhankelijker van zowel behandeling als pillen wordt.

Tuurlijk is het altijd nog je eigen keus om er wel of niet jaren mee door te gaan, maar ik zie zoveel mensen die dat aanvankelijk helemaal niet van plan waren en het nu wel doen...ik geloof dat er wel degelijk factoren zijn die het proces 'oprekken', die de neiging om in het medicijngebruik te blijven hangen versterken. Het blijft je eigen keus, maar je wordt blijkbaar wel erg sterk een bepaalde richting in geduwd, anders zouden nooit zoveel mensen die richting kiezen, denk ik.

Is ook wel zo en wat ik al zei, als ik van te voren iets in mijn hoofd haal dan hou ik me daar aan. En dat is misschien een goede eigenschap die ik dan "gelukkig""bezit.

Ik denk ook wel dat het beter is om de medicijnen van een psychiater te krijgen dan van je huisarts, de huisarts blijft wel voorschrijven, een psychiaterzal uit zichzelf eerder vragen of het niet eens tijd wordt om te proberen af te bouwen

quote:

Op zondag 7 augustus 2005 15:14 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Wáchten tot je je weer ellendig voelt??? Jij bent gek! (nofi) Je moet er juist voor zórgen, proberen te voorkomen dat je je weer ellendig gaat voelen!
Zoek afleiding, doe leuke dingen, bel een vriend(in), ga naar iemand toe...
Kop op!

Afleiding heb ik wel. Alleen vrij weinig. Ik heb cvs en fibromyalgie en als ik een dag gewerkt heb lig ik voor dood op de bank of in bed. En aangezien ik dan niet kan slapen, begint het gepieker. En dan ga ik van kwaad naar erger. En dan begin ik aan mezelf te twijfelen en vervolgens aan de rest van de wereld (moeten ze me wel, is die blik toch niet een teken dat ze me weg willen hebben, etc)
Dus de momenten dat ik bij iemand ben, zit ik continu op te letten of ik niet een teken zie/krijg dat ik mn biezen moet pakken.
Ik heb hobby's genoeg om afleiding te creeeren. Maar ik ben meestal te moe om iets te doen. En dan ga ik me dus lamlendig voelen en piekeren totdat ik zelf helemaal geloof in mn kromme ideeen. En tot ik onderaan die put ben beland waar ik dan niet meer uit denk te komen.

In elk geval bedankt voor toch even die schop onder mn kont

quote:

Op woensdag 10 augustus 2005 18:49 schreef sjvanboven in het gesloten 30 kilo aangekomen sinds gebruik concerta/ ritalin het volgende:
Hebben meer mensen dat ze juist ernstig aankomen ? Ik heb nu dagelijks een verschil van 6 cm in buikomvang, laatste paar weken kwa gewicht weinig aangekomen maar 18 cm buikomvang bijgekomen.

Moeilijke stoelgang, moet wel zeggen dat ik wel drink. Flesje wijn gaat er nog steeds in, maar voorheen dronk ik veel meer en kwam ik niets aan

Conflict, had jij hier geen ervaring mee?
_{Staat me iets van bij, maar ik kan er ook helemaal naast zitten .}

Ik heb een vraag voor de ritalin gebruikers.
Sinds 2 weken gebruik ik nu ritalin voor mijn ADHD. Ik heb ook nog Borderline en angst en paniekstoornis.
Wat die ritalin betreft heb ik echt ontzettende last van bijwerkingen. Hartkloppingen, zenuwachtig gevoel, haaruitval, taai slijm in de longen, grote pupillen, kaakklem, geen honger, verhoogde spanning in de spieren en vooral wanneer het gaat uitwerken een soort van brak gevoel. In de eerste week sloeg het in mijn hoofd goed aan, het was ineens stil en ik kon niet meer piekeren, maar na een week begon het gonzen in mijn hoofd weer.

Nu kom ik net van de psych en ondanks dat ik hem van de bijwerkingen heb verteld moet ik nu van 3 x daags 1 om de 4 uur naar 4 x daags 1,5 om de 3,5 uur.
Ik ben een bang dat dat misschien een beetje teveel van het goede is ??

Hoe lang duurde het bij jullie dat de bijwerkingen afnamen? Waren ze ook zo heftig? Ik vraag me soms af of de werking in mijn hoofd wel opweegt tegen alle beroerde lichamelijke bijgevoelens, hadden jullie hier ook last van?

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 10:54 schreef Roeji het volgende:

[..]

Afleiding heb ik wel. Alleen vrij weinig. Ik heb cvs en fibromyalgie en als ik een dag gewerkt heb lig ik voor dood op de bank of in bed. En aangezien ik dan niet kan slapen, begint het gepieker. En dan ga ik van kwaad naar erger. En dan begin ik aan mezelf te twijfelen en vervolgens aan de rest van de wereld (moeten ze me wel, is die blik toch niet een teken dat ze me weg willen hebben, etc)
Dus de momenten dat ik bij iemand ben, zit ik continu op te letten of ik niet een teken zie/krijg dat ik mn biezen moet pakken.
Ik heb hobby's genoeg om afleiding te creeeren. Maar ik ben meestal te moe om iets te doen. En dan ga ik me dus lamlendig voelen en piekeren totdat ik zelf helemaal geloof in mn kromme ideeen. En tot ik onderaan die put ben beland waar ik dan niet meer uit denk te komen.

In elk geval bedankt voor toch even die schop onder mn kont

Ik wil je nog even sterkte wensen, ik was niet op de hoogte (heb niet alles in dit topic gelezen) van het feit dat je cvs en fibromyalgie hebt. Dat maakt het inderdaad wrs wel moeilijker voor je dan wanneer je die ziektes niet had.

Even een vraagje aan de mensen die gingen minderen of afbouwen. Ik ben nu aan het minderen/heel langzaam afbouwen. Hadden jullie ook een beetje zweverig/trillerig/zweterig gevoel als de dosis iets omlaag ging? Ik had er een dag of 4 last van namelijk nou was dat tot nu toe alles wat ik er van gemerkt heb en daar blijft het hoop ik bij. Gelukkig was het na een paar dagen wel over!

@DuchessX: Dankjewel.
Het maakt t er niet makkelijker op idd. Afgelopen woensdag was ik bij mn psych. Heb hem eens gevraagd wat mijn grootste probleem is. Mijn ijzersterke wil en doorzettingsvermogen zijn mijn sterkste punt (vooral als ik niet ziek zou zijn) en tevens ook mijn zwakste punt. En dus grootste probleem. Ik help mezelf zo langzaamaan de vernieling in. En heeeeeeel langzaam begint me dat nu duidelijker te worden. En moet ik er mee gaan leven dat ik niet alles meer kan doen.
Maar heel vaak is mn enthousiasme datgene wat me drijft om toch door te gaan. Ik wil iets heel graag en dan doe ik het gewoon. Of ik het fysiek nu wel of niet kan. Achteraf kom ik mezelf weer tegen en weet ik dat ik het niet had moeten doen.
Vooral in de periodes dat ik me heel goed voel, dan doe ik teveel. Vervolgens kom ik dan weer in een dip terecht omdat ik dan even niks meer kan.
En dan jojo-ed mijn gevoel van goed naar lamlendig. Ik vroeg me dan ook af of ik toch maar beter met de ad kon beginnen. Dan was ik misschien al van dat gejojo af.

Sorry voor t hele verhaal. Moest t even kwijt.

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2005 00:20 schreef Vava het volgende:
Even een vraagje aan de mensen die gingen minderen of afbouwen. Ik ben nu aan het minderen/heel langzaam afbouwen. Hadden jullie ook een beetje zweverig/trillerig/zweterig gevoel als de dosis iets omlaag ging? Ik had er een dag of 4 last van namelijk nou was dat tot nu toe alles wat ik er van gemerkt heb en daar blijft het hoop ik bij. Gelukkig was het na een paar dagen wel over!

Hee Vava
Ja ik had er wel even last van.. je lichaam moet wel even wennen _{(remeron 30mg -> remeron 15 mg -> nu al sinds maart vorig jaar geloof ik clean[)}
Maar verder niet veel om je druk over te maken

[ Bericht 1% gewijzigd door knokkels op 13-08-2005 00:00:31 ]

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2005 10:49 schreef Roeji het volgende:
@DuchessX: Dankjewel.
Het maakt t er niet makkelijker op idd. Afgelopen woensdag was ik bij mn psych. Heb hem eens gevraagd wat mijn grootste probleem is. Mijn ijzersterke wil en doorzettingsvermogen zijn mijn sterkste punt (vooral als ik niet ziek zou zijn) en tevens ook mijn zwakste punt. En dus grootste probleem. Ik help mezelf zo langzaamaan de vernieling in. En heeeeeeel langzaam begint me dat nu duidelijker te worden. En moet ik er mee gaan leven dat ik niet alles meer kan doen.
Maar heel vaak is mn enthousiasme datgene wat me drijft om toch door te gaan. Ik wil iets heel graag en dan doe ik het gewoon. Of ik het fysiek nu wel of niet kan. Achteraf kom ik mezelf weer tegen en weet ik dat ik het niet had moeten doen.
Vooral in de periodes dat ik me heel goed voel, dan doe ik teveel. Vervolgens kom ik dan weer in een dip terecht omdat ik dan even niks meer kan.
En dan jojo-ed mijn gevoel van goed naar lamlendig. Ik vroeg me dan ook af of ik toch maar beter met de ad kon beginnen. Dan was ik misschien al van dat gejojo af.

Sorry voor t hele verhaal. Moest t even kwijt.

Geeft toch niet!
Een woord dat in mij opkomt: Acceptatie. Het leren accepteren van je beperkingen, je leven aan moeten passen aan wat je wel en niet (meer) kunt. En dat is ontzettend moeilijk! Mss heb je ook te maken met onbegrip van andere mensen?
Ik kan me in ieder geval wel iets voorstellen bij jou situatie, ik heb een kennis die 'last heeft' van conversie en zij kan bijna niets meer, loopt met een rollator en woont in een aangepaste woning. Ze is pas 27 en kan ook niet omgaan met het feit dat haar leven is zoals het nu is. Ze wil nog zo veel, maar kan bijna niks.

Sterkte!

Maar weet je, ik heb ook bepaalde dingen moeten accepteren en dat is o.a. met behulp van die medicijnen wel aardig gelukt. Alleen, dingen waarvan ik dacht altijd last te blijven houden heb ik nu bijna geen last meer van. Het is er nog wel maar lang niet zo erg als voor ik het geaccepteerd had
Helemaal weg is het niet maar wel een heel stuk minder

Ga vanaf morgen mn prozac van 20mg naar 30mg verhogen.
Hopelijk geeft me dat net wat meer evenwicht om de komende drukke hectische tijd door te komen...

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 22:43 schreef Nijna het volgende:
Ga vanaf morgen mn prozac van 20mg naar 30mg verhogen.
Hopelijk geeft me dat net wat meer evenwicht om de komende drukke hectische tijd door te komen...

Hopelijk werkt het snel!

Tja acceptatie is inderdaad datgene waar ik tegenaan hik. Waarom kan mn oudtante van 93 nog alles zelf en ik heb hulp nodig met mn huishouden? Waarom kan zij (ik neem haar even als voorbeeld om de -voor mijn gevoel - scheve situatie te schetsen) als hoogbejaard persoon wel nog haar eigen boodschappen de halve stad door zeulen en lig ik een dag in bed als ik mn boodschappen vanuit mn karretje in de auto heb geknikkerd en vervolgens thuis de trap op heb gedragen?
Niks op mn oudtante, ik gun het haar van harte. Maar waarom kan ik op mijn leeftijd (29) minder als iemand die verdorie 93 is. Daar kan ik me kwaad om maken.
Ook inderdaad het onbegrip vanuit de omgeving. Mijn moeder bijvoorbeeld, ze helpt me met mn huishouden. Geweldig!! Maar,.. ze doet alles ongevraagd. Ik wil graag ook nog sommige dingen zelf doen en haar vragen om me te helpen. Klinkt misschien raar, maar is toch mn eigenwaarde die zo gigantisch omlaag gaat. Ikkrijg het gevoel dat ik een nietsnut ben en dat ik profiteer van mn moeder.
Ook de rest van de mensen om me heen snappen volgens mij niet goed wat er met me aan de hand is. Ook al heb ik het ze verteld. Ik kan het wel begrijpen, ze zien me het ene moment vol overgave in t leven staan en dingen doen. En het volgende moment hang ik er voor kapot bij.
Maar goed. Misschien toch maar eens voorzichtig beginnen met de AD, kan er altijd weer mee stoppen.
Ik weet t anders ook niet meer.

Iig bedankt voor je steun DuchessX

Ik heb net even die site bekeken over die conversie. Mmm, dan stelt dat wat ik heb niks voor. Maar je hebt gelijk wat die kwaaheid betreft, dat komt overeen.

Veel sterkte voor jouw kennis DuchessX.

ik heb sinds vrijdag mijn Efexor omlaag...

Van 225 mg -> 150 mg per dag..
De bijwerkingen waren me iets te veel...

Voel me nu raar, helderder dan eerst, maar ook melancholischer.... Zo'n droevige ondertoon...

Antidepressivum Seroxat zou zelfmoordkans vergroten

Uitgegeven: 22 augustus 2005 10:28
Laatst gewijzigd: 22 augustus 2005 12:59

LONDEN - Het antidepressivum Seroxat is in verband gebracht met een toegenomen aantal zelfmoordpogingen onder volwassenen. Het medicijn, gemaakt door de farmaceutische gigant GlaxoSmithKline, is een van de meest voorgeschreven middelen tegen ernstige neerslachtigheid in Nederland.

Een onderzoek onder meer dan 1500 patiënten liet zeven zelfmoordpogingen zien onder personen die Seroxat namen, tegen slechts een onder hen die een placebo hadden ingenomen. Het slikken van Seroxat (stofnaam paroxetine) leidde ook drie keer vaker tot suïcidale gedachten, blijkt uit nieuw onderzoek van de universiteit van Oslo, waarover Britse kranten maandag schreven.

De gegevens waren volgens de wetenschappers al bekend voordat Seroxat in 1990 op de markt werd gebracht. Experts hadden eerder al gewaarschuwd dat het antidepressivum wegens een toegenomen kans op zelfbeschadiging niet geschikt is voor kinderen en adolescenten. Ongeveer twintig miljoen mensen in de wereld hebben de afgelopen vijftien jaar Seroxat geslikt.

quote:

Op maandag 22 augustus 2005 13:08 schreef Alicey het volgende:
Antidepressivum Seroxat zou zelfmoordkans vergroten

Uitgegeven: 22 augustus 2005 10:28
Laatst gewijzigd: 22 augustus 2005 12:59

LONDEN - Het antidepressivum Seroxat is in verband gebracht met een toegenomen aantal zelfmoordpogingen onder volwassenen. Het medicijn, gemaakt door de farmaceutische gigant GlaxoSmithKline, is een van de meest voorgeschreven middelen tegen ernstige neerslachtigheid in Nederland.

Een onderzoek onder meer dan 1500 patiënten liet zeven zelfmoordpogingen zien onder personen die Seroxat namen, tegen slechts een onder hen die een placebo hadden ingenomen. Het slikken van Seroxat (stofnaam paroxetine) leidde ook drie keer vaker tot suïcidale gedachten, blijkt uit nieuw onderzoek van de universiteit van Oslo, waarover Britse kranten maandag schreven.

De gegevens waren volgens de wetenschappers al bekend voordat Seroxat in 1990 op de markt werd gebracht. Experts hadden eerder al gewaarschuwd dat het antidepressivum wegens een toegenomen kans op zelfbeschadiging niet geschikt is voor kinderen en adolescenten. Ongeveer twintig miljoen mensen in de wereld hebben de afgelopen vijftien jaar Seroxat geslikt.

Dat staat ook in de bijsluiter, al jaren

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2005 21:52 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Vet aardig ook dat er zo veel reageren

Maar volgens mij kan je huisarts wel iets anders voorschrijven ja, weet alleen niet hoeveel verstand die beste man ervan heeft. Dat valt wel eens tegen bij huisartsen.

Hoeveel Efexor slik je nu dan?

Ik heb er ook slaapproblemen mee gehad, bij mij helpt een lagere dosis ook genoeg...(150 ipv 225)