De kunst van het loslaten van een ex - deel 17

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:14 schreef tropix het volgende:
Nee die kans is er eigenlijk ook niet.
Ik ben vrijwel zeker dat ze niet terugkomt.
Maar misschien...je weet maar nooit.

Het feit dat je op haar blijft wachten geeft aan dat jouw geluk van haar keuze afhankelijk zou zijn.
Dat zou mij persoonlijk een heel benauwend gevoel geven, en de kans alleen maar verkleinen dat ze nog bij je terug komt, juist als het over is gegaan doordat je in een depressie raakte (en anders ook)

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:16 schreef Wolkje het volgende:

[..]

Het feit dat je op haar blijft wachten geeft aan dat jouw geluk van haar keuze afhankelijk zou zijn.
Dat zou mij persoonlijk een heel benauwend gevoel geven, en de kans alleen maar verkleinen dat ze nog bij je terug komt, juist als het over is gegaan doordat je in een depressie raakte (en anders ook)

Ik laat mijn geluk inderdaad van haar keus afhangen.
Misschien is dat een beetje vreemd, dat weet ik.
We zijn nu 4 maanden uit elkaar, maar ik houd nog net zoveel van haar als altijd.
Misschien nog wel meer omdat ik nu weet wat ik mis.
En ik bedoel, ik ben 19 jaar, wat maken die 2 / 3 jaartje's uit ?
Helemaal niks toch, zeker niet als dat betekent dat ik mijn droomvrouw terug krijg.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:11 schreef petitlapin het volgende:

[..]

jep, ik vind dat heel vreemd. Twee jaar wachten op iemand die jullie relatie verbroken heeft en geen enkele aanwijzing geeft terug een relatie te willen starten

wat als ze in die periode een nieuwe vriend krijgt dan heb je gewacht op niets

( buiten het feit dat het nogal morbide en wanhopig overkomt )

Als ze een nieuwe vriend krijgt.....
Daar wil ik helemaal niet aan denken
Maar ik neem de gok zullen we maar zeggen.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:26 schreef tropix het volgende:

[..]

Ik laat mijn geluk inderdaad van haar keus afhangen.

Ik ben bang dat je dan nooit gelukkig word, als jouw geluk van iemand anders afhankelijk is.

quote:

Misschien nog wel meer omdat ik nu weet wat ik mis.
En ik bedoel, ik ben 19 jaar, wat maken die 2 / 3 jaartje's uit ?
Helemaal niks toch, zeker niet als dat betekent dat ik mijn droomvrouw terug krijg.

Als zij je de garantie gaf dat ze over twee, drie jaar bij je terug zou komen, dan zou ik zeggen: Oke, ik zou in die tussentijd wel lol maken enzo, maar mss wel op haar wachten.
Echter de garantie dat je haar terug krijgt is 0, en die daalt tot diep in de min als je alleen maar op haar zit te wachten. Geloof me maar, ik ben ook een vrouw

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:29 schreef tropix het volgende:

[..]

Als ze een nieuwe vriend krijgt.....
Daar wil ik helemaal niet aan denken
Maar ik neem de gok zullen we maar zeggen.

aiaiai ... nog zo jong en zo naïef ... , waar is de tijd

alhoewel, twee jaar wachten op iemand die geen interesse toont, zo laag ben ik gelukkig nog nooit gevallen

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:35 schreef petitlapin het volgende:
aiaiai ... nog zo jong en zo naïef je leven weggooien ... , waar is de tijd

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:35 schreef petitlapin het volgende:

[..]

aiaiai ... nog zo jong en zo naïef ... , waar is de tijd

alhoewel, twee jaar wachten op iemand die geen interesse toont, zo laag ben ik gelukkig nog nooit gevallen

Tja eerste liefde he....
Maareuh...Ik stuur zo'n 15 mailtjes per dag, en ik krijg op ze allemaal antwoord terug.
En ik bedoel, als je echt zoiets hebt van ,,lul ik moet je echt niet meer,, dan stuur je toch ook niks terug? Nee ook niet uit beleefdheid.
En als ik haar vraag of ik vervelend word dan zegt ze van niet.
Dus ik heb zo het idee dat ze al die aandacht stiekem toch wel fijn vind en me gewoon even wat wil laten kruipen om te kijken hoelang ik het volhoud.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:46 schreef tropix het volgende:
Tja eerste liefde he....
Maareuh...Ik stuur zo'n 15 mailtjes per dag, en ik krijg op ze allemaal antwoord terug.
En ik bedoel, als je echt zoiets hebt van ,,lul ik moet je echt niet meer,, dan stuur je toch ook niks terug? Nee ook niet uit beleefdheid.
En als ik haar vraag of ik vervelend word dan zegt ze van niet.
Dus ik heb zo het idee dat ze al die aandacht stiekem toch wel fijn vind en me gewoon even wat wil laten kruipen om te kijken hoelang ik het volhoud.

15 mailtjes per dag
Lijkt me idd niet dat je op alle 15 mailtjes antwoord gaat lopen geven als je niks meer van iemand moet. Maar sorry, wil jij iets met iemand die jou zou testen hoelang je het volhoudt om te kruipen? I'm sorry, maar daar zou ik vriendelijk voor bedanken. Daarnaast, als ze de aandacht zo leuk vindt en jou ook dan kan ze beter weer met je gaan. Gezien ze dat niet doet, ben ik bang voor je dat ze het alleen maar doet om de aandacht, en dus niet om jou. En in dat geval kan je beter verder gaan met je leven.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:46 schreef tropix het volgende:

[..]

Tja eerste liefde he....
Maareuh...Ik stuur zo'n 15 mailtjes per dag, en ik krijg op ze allemaal antwoord terug.

mijn god ...

en ja, misschien vindt ze de aandacht wel leuk, maar een relatie... don't think so, of ze lag alweer in je armen.

en het feit dat ze zegt dat ze de eerste twee jaar geen relatie wil, zou voor mij al een supergrote hint zijn dat ze geen relatie meer met jou wil

quote:

Op zondag 1 mei 2005 14:10 schreef Christine het volgende:
Hoe lang duurt zoiets eigenlijk
Het loslaten van je ex en wennen aan het alleen-zijn?

Verschilt erg sterk van persoon tot persoon. Hangt er een beetje vanaf hoe consequent je juist wel of niet jezelf eraan herinnert dat je alleen bent

En uiteraard hoeveel externe afleiding je hebt. En er zijn nog meer factoren, zoals eigenwaarde en in hoeverre je je eigen emoties kan begrijpen voor wat ze zijn...

Tsja, zolang deze factoren onbekend zijn, is het niet mogelijk om een tijdsduur op te geven

Wat ben ik toch een lul he.
Stuur ik een mailtje aan een vriendin (over mijn ex) stuur ik 'm verdorie naar mijn ex in plaats van naar die vriendin.
(Namen staan onder elkaar)
Hahaha ik ben zo fucked als ze die morgen leest.
Staan eigenlijk alleen maar goede dingen over haar in, maar nu weet ze wel dat ik van de antidepressiva snoep.
Zal ze me wel helemaal een morbide sukkel vinden.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 21:21 schreef tropix het volgende:
Zal ze me wel helemaal een morbide sukkel vinden.

ik denk dat ze dat al lang vindt ... 15 mails per dag sturen , daar ga je echt geen meisje mee versieren

maar over twee jaar zal ze jou wel terugnemen volgens haar planning, geen probleem

quote:

Op zondag 1 mei 2005 21:31 schreef petitlapin het volgende:

[..]

ik denk dat ze dat al lang vindt ... 15 mails per dag sturen , daar ga je echt geen meisje mee versieren

maar over twee jaar zal ze jou wel terugnemen volgens haar planning, geen probleem

Ze stuurt toch gewoon terug dus ik zie het probleem daar niet in. Jij wel? Zij kan geen msn gebruiken op het werk, dus moeten we de hele tijd mailtjes heen en weer sturen.

En dat jij je niet in mijn gedachtengang kan verplaatsen wil toch niet zeggen dat je die maar gelijk belachelijk moet gaan maken ofwel dan ?

quote:

Op zondag 1 mei 2005 21:38 schreef tropix het volgende:

[..]

Ze stuurt toch gewoon terug dus ik zie het probleem daar niet in. Jij wel? Zij kan geen msn gebruiken op het werk, dus moeten we de hele tijd mailtjes heen en weer sturen.

ja maar, misschien zelf eens geen mailtjes sturen en zien of zij begint te sturen ? dan zie je tenminste of zij ook aan jou denkt.

En sorry, ik vind het een belachelijke situatie, ja , heel je jong leven gewoon weggooien aan een meisje die gewoon zegt dat ze twee jaar geen relatie wil... kan ze eigenlijk nog een duidelijkere hint geven

quote:

Op zondag 1 mei 2005 21:38 schreef tropix het volgende:

reageer ns inhoudelijk op mijn posts, denk je niet dat er iets in zit?

quote:

Op zondag 1 mei 2005 21:45 schreef petitlapin het volgende:

[..]

ja maar, misschien zelf eens geen mailtjes sturen en zien of zij begint te sturen ? dan zie je tenminste of zij ook aan jou denkt.

En sorry, ik vind het een belachelijke situatie, ja , heel je jong leven gewoon weggooien aan een meisje die gewoon zegt dat ze twee jaar geen relatie wil... kan ze eigenlijk nog een duidelijkere hint geven

Nou ze stuurt heeeeel af en toe een mailtje uit zichzelf. Maar het moet eigenlijk altijd van mijn kant komen. Ik heb een tijdje terug 2 dagen niets laten horen en toen ik haar vervolgens belde om te vragen waarom ik niks hoorde, was haar antwoord simpel : Ja jij laat toch ook niks horen, dus waarom zou ik dan wat laten horen

En mijn leven vergooien is ook wat he.
Wat zijn 2 jaar nu !
Je moet het meer als een berg aandelen zien. Of ze stijgen tot de hemel en iedereen is weer gelukkig. Of ze kelderen tot het dieptepunt.....
Enja, dan heb ik nog altijd tijd om verder te gaan.
En of ik dan mijn leven vergooid heb ?
Haha dan ben ik pas 22 (ja ik ben bij 20 dus)
Dus zo kan je het eigenlijk niet noemen vind je wel?

Alsof jij nooit op een ex vriend/vriendin getreurt hebt.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:52 schreef Wolkje het volgende:

[..]

15 mailtjes per dag
Lijkt me idd niet dat je op alle 15 mailtjes antwoord gaat lopen geven als je niks meer van iemand moet. Maar sorry, wil jij iets met iemand die jou zou testen hoelang je het volhoudt om te kruipen? I'm sorry, maar daar zou ik vriendelijk voor bedanken. Daarnaast, als ze de aandacht zo leuk vindt en jou ook dan kan ze beter weer met je gaan. Gezien ze dat niet doet, ben ik bang voor je dat ze het alleen maar doet om de aandacht, en dus niet om jou. En in dat geval kan je beter verder gaan met je leven.

Ja ik vind het wel vervelend dat ik op deze manier ''getest'' word, als dat uberhaupt wel zo is.
Maar wat wil ik anders ?
Zij heeft de touwtjes in handen en dat weet ze maar al te goed.
Maarja... ik ben zo'n hopeloze sukkel die zich zo laat gebruiken}:|

quote:

Op zondag 1 mei 2005 22:17 schreef tropix het volgende:

Alsof jij nooit op een ex vriend/vriendin getreurt hebt.

ja, ik heb al om een ex-vriend getreurD , dat is nog iets anders dan hopen dat die gaat terugkomen. Het einde van een relatie is het einde

maar als hij tegen mij zou zeggen dat hij twee jaar geen relatie meer zou willen, dat zou voor mij wel al genoeg zijn .

en gelukkig heb ik ook nooit een exvriend gehad die me iedere dag lastig viel met 15 mails , waar is je zelfrespect naartoe ?

en waarom denk je eigenlijk dat ze je over twee jaar gaat terugwillen ????? geeft ze daar aanleiding toe, dat jij dat denkt ?

quote:

Op zondag 1 mei 2005 22:27 schreef tropix het volgende:
Maarja... ik ben zo'n hopeloze sukkel die zich zo laat gebruiken}:|

fijn dat je het zelf doorhebt, mss kan je dan ook het eea veranderen.
De enige die hier ongelukkig door wordt ben jij nml.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 22:27 schreef petitlapin het volgende:

[..]

ja, ik heb al om een ex-vriend getreurD , dat is nog iets anders dan hopen dat die gaat terugkomen. Het einde van een relatie is het einde

maar als hij tegen mij zou zeggen dat hij twee jaar geen relatie meer zou willen, dat zou voor mij wel al genoeg zijn .

en gelukkig heb ik ook nooit een exvriend gehad die me iedere dag lastig viel met 15 mails , waar is je zelfrespect naartoe ?

en waarom denk je eigenlijk dat ze je over twee jaar gaat terugwillen ????? geeft ze daar aanleiding toe, dat jij dat denkt ?

Nou aanleiding...nee eigenlijk niet.
Haar exacte woorden zijn geweest.
Ik wil eerst eens tot mezelf komen om ik met mezelf in de knoop zit en daarna kijk ik wel eens wat ik wil. Maar het kan misschien nog wel 2 / 3 jaar duren voordat ik een vriend wil.
En ze kent me ondertussen wel, en ze weet dat ik een volhoudertje ben en dat ze dat niet tegen dovemans-oren heeft gezegd. En als ik iets wil, weet ze dat ik tot het uiterste ga.
Dus toen ze dat zei, wist ze dat ik ging zeggen dat ik op haar zou wachten.
Dus als ze dat niet wilde had ze het ook niet gezegd.

Ja het kan zijn dat ik weer te ver doordenk (zoals altijd)

En ik zou willen dat ik zo nuchter en hard kon zijn als 90% van mijn mede-fokkers hier.
Maar dat zal de leeftijd wel zijn denk ik.
Jong en onbezonnen ofzoiets.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 22:35 schreef tropix het volgende:
\Maar dat zal de leeftijd wel zijn denk ik.
Jong en onbezonnen ofzoiets.

Ik ben ook jong, maar geen haar op mijn hoofd die erover zou denken om 2,3 jaar op iemand te gaan wachten die toch niet meer bij me terugkomt.

Beschouw het als een leuke periode die jullie samen hebben gehad, en ga in godsnaam verder met je leven.

Heb je geen vrienden waarmee je hierover kan praten, of waarmee je kan gaan stappen, andere mensen leren kennen etc.

wees dan eens een volhouder op een ander gebied: haar proberen uit je leven te krijgen !!!
toon eens dat je een man bent, verdorie toch.
en ik denk dat niemand verwacht dat een ex gaat zeggen: ik wacht twee tot drie jaar op jou

psychopatisch gewoon, brrrrrr, ik krijg er rillingen van, ik zou me gestalkt voelen moest ik dat meisje zijn , zo'n morbide afhankelijkheid

beetje zelfde situatie hier. zij maakte het een paar maanden geleden uit en ik ben ondertussen de hele tijd alleen maar bezig aan mijn afstudeeropdracht. Het is vooral het alleen werken waar het misgaat, je zit de hele tijd maar op je kamertje te werken en er lijkt gewoon geen eind aan te komen. Heb jij geen leuke vooruitzichten aan de periode die erna komt, dat is in ieder geval hetgene wat bij mij wel helpt.. Verhuizen, nieuwe mensen, nieuwe dingen doen, hoop onbekends. Maar goed daarvoor moet het wel eerst allemaal af.
Probeer elke dag even wat routine in te voeren, bijvoorbeeld niet de hele dag doorwerken maar om 1 uur even bij iemand iets gaan eten of praten, zelfde voor 's avonds. Bij mij hielp dat in ieder geval heel erg om mijn dag op te breken en niet de hele dag sip voor me uit te zitten staren.

herkenbaar.. Je kan je er heel erg aan ergeren dat zij geen initiatief nemen, maar je moet het ook zo zien dat die mensen ook genoeg aan hun hoofd hebben. Het is opzich heel vervelend als je zelf steeds initatief moet nemen, maar jij gaat je er wel beter door voelen als je eenmaal ergens bent geweest (dat neem ik maar even aan). Dus egoistisch gezien doe je het alleen voor jezelf .

Ik geef je wel advies nu, maar het lukt mijzelf bijlange na ook niet altijd hoor. En dan is de ene dag opeens veel lastiger dan de andere dag.

ik heb een dilemma,
van de week samen met mn ex veel gezellige dingen gedaan. En ik vond m toen weer net zo gezellig als dat ik m vond voordat we samen iets hadden (en zoals heel erg in t begin ook). Ook toen had ik de gedachte dat t nooit wat zou worden en dat ik t gewoon gezellig met m moest hebben enzo. Maar daar hadden we het dus over van de week en toen gaf ie aan dat ie t zelfde vond en dat hij me eigenlijk wel een veel te leuk meisje vindt. Maar dat hij gewoon ook heel erg geniet van zn vrijgezellenleventje enzo. Dus dat hij t allemaal niet meer zo goed weet.
Ik vind dat leuk om te horen, dat hij me zo'n leuk meisje vindt, maar sinds die tijd moet ik wel opeens weer veel meer aan m denken. Ik ben zo bang dat ik gewoon onterecht een soort hoop ga krijgen. Ik moet echt even een manier vinden om dat tegen te houden...

quote:

Op maandag 2 mei 2005 17:03 schreef ontopofall het volgende:
herkenbaar.. Je kan je er heel erg aan ergeren dat zij geen initiatief nemen, maar je moet het ook zo zien dat die mensen ook genoeg aan hun hoofd hebben. Het is opzich heel vervelend als je zelf steeds initatief moet nemen, maar jij gaat je er wel beter door voelen als je eenmaal ergens bent geweest (dat neem ik maar even aan). Dus egoistisch gezien doe je het alleen voor jezelf .

Ik geef je wel advies nu, maar het lukt mijzelf bijlange na ook niet altijd hoor. En dan is de ene dag opeens veel lastiger dan de andere dag.

over dat initiatief nemen is idd erg herkenbaar. Ik heb wat dat betreft gewoon t voordeel dat ik in een studentenhuis woon en gewoon voor een praatje even bij mn huisgenoten kan aankloppen.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:35 schreef petitlapin het volgende:

alhoewel, twee jaar wachten op iemand die geen interesse toont, zo laag ben ik gelukkig nog nooit gevallen

Wat niet is kan nog komen?

Eén ding wat me hier opvalt, iedereen wil maar halsstarrig vrienden blijven na een verbroken relatie. Zelf heb ik dat eigenlijk maar 1 keer gehad en dat was mijn allereerste relatie, die ik toch als perspectief zag voor het begrip liefde. In de tweede hebben we dat nooit uitgesproken en we zijn weliswaar geen vrienden die elkaar nog wekelijks een keer of 2/3 spreken, maar ontzettend goede vrienden.

Het klinkt misschien stom, maar is het niet zo dat hoe meer druk je eropzet dat je vrienden MOET blijven na een verbroken relatie, hoe moeilijker het dan gaat?

dat vrienden blijven is hier wel uitgesproken, en toen ging t niet.
Net op t moment dat ik me erbij had neergelegd dat we wel nooti vrienden zouden kunnen blijven. Konden we opeens weer heel erg gezellig met elkaar omgaan. Ik zou hem nooit kwijt willen als vriend. Ik kan hem alles vertellen en mag hem alles vertellen .... Het enige is dat ik moet zorgen dat ik wel op blijf letten dat ik voldoende afstand houd op de momenten dat dat nodig is. Afstand in de zin van hem niet al te vaak willen zien en hem niet een te grote stempel op mijn leven laten drukken.

Met mijn ex is het alweer een tijdje uit, zeker 2 maanden. In de tussentijd hebben we elkaar nog (te) vaak gezien, 4 keer per week gemiddeld, en er gebeurde af en toe ook nog eens wat (sex).

Resultaat; het is leuk totdat 1 van de 2 naar huis gaat, want dan komen er weer heel veel irritaties/verwijten van beide kanten naar boven. Het is uiteindelijk toch uit de hand gelopen en we hebben geen contact meer.

Kwestie van ff doorbijten nu, aangezien er niet echt ruimte is geweest voor volledig verwerken . It's hard but true.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:31 schreef Wolkje het volgende:

Echter de garantie dat je haar terug krijgt is 0, en die daalt tot diep in de min als je alleen maar op haar zit te wachten. Geloof me maar, ik ben ook een vrouw

Maakt het iets uit dan of je in dit geval man of vrouw bent?

_{Ik denk zelf van niet...}

quote:

Op maandag 2 mei 2005 22:12 schreef navi het volgende:

[..]

Maakt het iets uit dan of je in dit geval man of vrouw bent?

_{Ik denk zelf van niet...}

Misschien niet, maar omdat de ex van tropix ook een vrouw is dacht ik, ik zet het er even bij

quote:

Op maandag 2 mei 2005 22:04 schreef Jed1Gam het volgende:
Met mijn ex is het alweer een tijdje uit, zeker 2 maanden. In de tussentijd hebben we elkaar nog (te) vaak gezien, 4 keer per week gemiddeld, en er gebeurde af en toe ook nog eens wat (sex).

Resultaat; het is leuk totdat 1 van de 2 naar huis gaat, want dan komen er weer heel veel irritaties/verwijten van beide kanten naar boven. Het is uiteindelijk toch uit de hand gelopen en we hebben geen contact meer.

Kwestie van ff doorbijten nu, aangezien er niet echt ruimte is geweest voor volledig verwerken . It's hard but true.

en die irritaties en verwijten ontstaan op t moment dat je dingen gaat verwachten van elkaar. Iets dat je niet moet doen bij een ex. JE hebt nnl in principe niks meer met elkaars leven te maken. Maarja elkaar niet zien helpt vast ook

Sja, laat ik ook maar eens mijn hart luchten

Eind december dus een leuke meid tegen gekomen die op dat moment nog bezig was een relatie te verbreken. Half januari hebben wij wat gekregen en dat was super. Nog nooit iemand tegen gekomen waar ik me zo bij op mijn gemak voelde, waar ik zo mijzelf bij kon zijn, superverliefd allebei en we gingen dan ook supersnel. Heel veel supermomenten gehad, goeie gesprekken over van alles, veel herkenning over en weer en eigenlijk was niks onbespreekbaaren de sex was super... Alles wat je wil dus ...

Tot eind maart .. voor mij volkomen out of the blue meldde ze dat ze tijd voor zichzelf nodig had. Op zich geen probleem al vond ik dat natuurlijk niet leuk, maar haar leven was nogal veranderd die 3 maanden (ander werk, andere woning, enz enz) en dus begreep ik wel dat je dan even wat lucht nodig kan hebben. Onzeker als ik kan zijn zag ik natuurlijk wel allemaal spoken, maar ik heb mezelf flink toegesproken en gezegd dat het wel goed zou komen. Na 3 weken vrijwel geen contact hadden we weer afgesproken en dat voelde op zich wel goed tot we op een terrasje zaten. Daar kregen we een gesprek over hoe we de drie weken hadden ervaren en hoe meer ze zei des te ongelukkiger ze keek. Op een gegeven moment vertelde ze ook dat ze eigenlijk alleen onze gesprekken had gemist en dat we er dus waarschijnlijk beter mee op konden houden .. Ik was verbijsterd en klapte dicht .. Daarna hebben we nog even bij haar thuis gezeten, maar er kwam weinig uit me... Wel vertelde ze me dat ze het heel jammer zou vinden als ik helemaal uit haar leven zou verdwijnen en dat ze graag vrienden wilde blijven waarop ik antwoorde dat ik daar geen beloftes over kon doen; ik wist op dat moment even niet wat ik voelde.

Sindsdien hebben we nog af en toe contact gehad tot ik afgelopen weekend merkte dat dat contact mij geen goed deed, ik kan het op deze manier niet afsluiten. Heb dat dus aangegeven aan haar en ben vandaag nog even langs geweest om wat spullen die nog bij mij lagen aan haar te geven.

Toen ik haar echter zag merkte ik dat ik nog steeds ongelooflijk gek op haar ben en haar het liefst weer in mijn armen zou nemen en vast houden tot de wereld vergaat. Het meest frustrerende vind ik nog dat ik eigenlijk geen flauw idee heb wat er nou fout is gegaan (dat kan zij ook niet aangeven; 'het was er gewoon ineens niet meer' is het enige antwoord wat ze kan geven)

Diep in mijn hart heb ik nog steeds de hoop dat ze over een maand (of week of dag ) me opbelt en zegt 'ik ben zo dom geweest, kom bij me terug', maar daar is totaal geen reden tot hoop voor ..

Ik vrees dat dit nog wel een tijd gaat duren voor ik er overheen ben en op dit moment denk ik ook alleen maar 'zo'n vrouw vind ik nooit meer'... Begrijpelijk natuurlijk en dat zal vast ook wel weer overgaan en ongetwijfeld kom ik wel weer iemand tegen met wie het net zo goed klikt, maar op dit moment is het gewoon k#t

quote:

Op maandag 2 mei 2005 21:33 schreef Christine het volgende:

[..]

Ik heb zelf nooit zozeer het idee gehad dat mijn ex en ik meteen vrienden zouden worden, maar je hebt toch een aanzienlijk deel van je leven met elkaar gedeeld, en het is raar als je dat ineens niet meer hebt. Dan val je echt letterlijk in een gat (dat is waar ik het nu ook af en toe echt moeilijk mee heb, zoals je hier kunt lezen). Vooral als je afhankelijk bent geworden van iemand, is het moeilijk om hem/haar in één keer los te laten. Terwijl dat wel het beste is.
Dat doet me eraan denken dat ik nooit meer afhankelijk van wie dan ook, behalve van mezelf wil worden. En dat ik nog geld krijg van mijn ex

Het is ook gewoon kut dat als je 5,5 jaar in (redelijke) harmonie hebt geleefd dat je dan bij het uit elkaar gaan een soort vijanden van elkaar wordt... Je bent niet alleen je vriendje kwijt maar ook je beste vriend en maatje. Maar ja, als 1 partij het niet aankan (gelijk) vrienden te worden, dan heb je als andere partij niks te willen eigenlijk

Ik zit hier het topic door te lezen, en ik krijg een beetje het idee alsof dit groepstherapie is, zonder therapeut

Iedereen benadrukt dat het uitgaan van je relatie kut is, maar zo goed als niemand beurt de boel een beetje op...

Ik ga het hele ex-gedoe niet bagatelliseren, maar het is een kwestie van tijd... En zelfkennis. Dus het zal heus later beter gaan. Als er nou iemand hier is bij wie het loslaten heel goed is gegaan, dan nodig ik die mens(en) uit hier te posten. Dat zal de boel wat relativeren

Zo is het bij mij erg goed gegaan. Beter dan verwacht. Ik maakte een einde aan de romantische betrekking en ik was goed boos. Zo boos dat mijn handen er gewoon van trilden. Mensen die mij goed kennen weten dat zoiets wel heel erg zeldzaam is bij mij. Mijn ex reageerde erop met doodse stilte. 3 maanden lang geen contact op geen enkel niveau...

Inmiddels weer wel. Het gaat goed met haar, en we kunnen weer gewoon praten. Er is geen spanning meer. Gewoon een goede vriendin die ik nog steeds alles kan vertellen

ik denk dat niet velen je dat nadoen, EviL_AleX, om na drie maanden al de gevoelens en het verdriet te verwerken, en weer een normale vriendschap aan te kunnen gaan.

maar ik ben het wel met je eens dat het allemaal een kwestie van tijd is

Sja, maar hoe pak je dat nou het handigst aan? Ik vind het ook jammer geen contact meer te hebben, maar als ik haar zie dan voel ik weer van alles opvlammen in me. Ik kan me op dit moment niet voorstellen hoe dat zou gaan, wel lol hebben samen, maar niet meer even een knuffel geven als ik daar zin in heb, niet meer spontaan een kus geven, niet meer elkaar diep in de ogen kijken en de spanning op voelen bouwen.

Is het echt het beste een tijd geen contact te hebben of is het beter door de zure appel heen te bijten en gewoon de confrontatie met je gevoel aan te gaan (en elkaar dus gewoon te blijven zien). En hoe ga je dan om met het hopen dat de ander misschien toch weer je leuk gaat vinden ?

*zucht*

Ik zou willen dat ik gewoon kwaad op haar zou kunnen zijn, dat zou het allemaal een stuk makkeljker maken denk ik, maar het enige wat ik voel als ik aan haar denk is liefde en warmte.

quote:

Op dinsdag 3 mei 2005 10:52 schreef Chemist het volgende:
Sja, maar hoe pak je dat nou het handigst aan? Ik vind het ook jammer geen contact meer te hebben, maar als ik haar zie dan voel ik weer van alles opvlammen in me.

Is het echt het beste een tijd geen contact te hebben of is het beter door de zure appel heen te bijten en gewoon de confrontatie met je gevoel aan te gaan (en elkaar dus gewoon te blijven zien). .

Je hebt je antwoord, je moet je lossnijden om een nieuwe band te kunnen smeden als dat er inzit.

Voor iemand die zin heeft om te lezen...

Ik ben niet echt een 'poster', maar het moet me gewoon van het hart.

Ik ben 25 en heb 20 maanden een relatie gehad met een pracht van een vrouw (27, psychologe). Eind februari ben ik echter voor een nieuwe job naar Nieuw-Zeeland vertrokken en heb ik haar niet alleen achtergelaten, maar heb ik haar ook nog eens bedrogen (in een zatte bui) vlak voor mijn vertrek. Wat velen onmogelijk achtten (ook ik) heb ik dus toch wel gedaan. Ik ben bijna 20 maanden nooit echt geweest wie ik wou zijn (en dit neemt extreme vormen aan, ik weet niet goed hoe uit te leggen, maar ik was er niet genoeg voor haar. Zij heeft veel gegeven, ik weinig).
Na 1 maand Nieuw Zeeland is het dan tot me doorgedrongen dat zei eigenlijk wel de ware voor me was (I know, nogal laat) en ben ik haar mijn spijt beginnen te betuigen. Voor alles.
Na deze onmenselijke misstap die ik toen nog niet verteld had, heeft ze me nog 2 weken gesteund bij mijn vertrek (waar ze wist dat ze niet meeging). De laatste dag (hoorde ik achteraf) vertrouwde ze mijn moeder toe dat ik haar man was waarmee ze zich wel zag trouwen.

Ik heb het haar moeten vertellen. Ik ben hier in een diepe put gevallen waar ik nog steeds mee struikel om eruit te komen. Ik ben zelf beginnen beseffen dat zij eigenlijk de vrouw is waarmee ik de rest van mijn dagen wil doorbrengen, terwijl zij op een bepaald moment zelfs sprak dat ik haar grootste vergissing misschien wel was.

Na een maand haar af en toe gemailed en gebeld te hebben heeft ze me afgelopen zaterdag, na een gesprek van 6u, gevraagd om haar niet meer te contacteren. Ze voelt wel dat ik veranderd ben, (niet alleen omdat ik het zeg, dat heeft ze al zoveel gehoord)
"In een relatie is het enige echte sleutelwoord LOSLATEN. Pas als je elkaar constant loslaat, houd je elkaar vast." Dit is een zin die ik ergens op het internet vond en die ook zij tegen mij zei (of wat ik toch interpreteerde). Dat we elkaar nu moesten loslaten en dat als we voor elkaar waren dat nog wel ging blijken. Een termijn kon ze echter niet geven. Ze wou het risico niet lopen dat ik deze fout nog een keer maakte en daarom moesten we het allebei loslaten. Ze vroeg me wel te laten weten moest ik iemand anders zou ontmoeten. Zij had ook zelf een voorstel gekregen van een flirt van vroeger om eens langs te gaan, wat ze zelf niet wou doen omdat ze wist (dat zei ze letterlijk zo) dat ze dan afscheid van mij zou nemen.

Ik weet dat het een sterke, prachtige vrouw is, maar ik vrees haar gebroken te hebben. Ik vind mijn werk in Nieuw Zeeland niet zo leuk en heb zin om eind deze maand terug te keren naar Belgie. (wat ik zowiezo tijdelijk ging doen voor de trouw van mijn broer) Mijn vader raadt dit echter ten stelligste af (om permanent terug te komen), en vind dat ik haar meer tijd moet geven.

Ik voel echter meer iets om haar nu een maand alleen te laten om dan terug te komen en haar te zeggen wat ze voor me betekent, dat ik zal wachten op haar.
Ik moet zeggen dat deze gedachte (haar terugzien) me rechthoudt, beseffende dat dit uitstel van executie is. Anderzijds kan ik thuis rekenen op een heleboel vrienden die me dan steunen, mocht het toch niets worden.
Ik ben sinds ons telefoongesprek van nog dieper naar een goeie dag als vandaag gekomen, maar toch weet ik niet wat te doen.
Mijn verstand zegt nog even in NZ te blijven, maar ik heb net werk gevonden in Belgie en het komt allemaal uit met de trouw e.d..
Ik wil haar vertrouwen terugwinnen en ben bereidt hiervoor een zware prijs te betalen (wat die ook moge zijn). Ik weet dat ze zeer redelijk is en me niet zal opsluiten mocht ze me een kans geven, maar ik zou haar wel eeuwig trouw moeten blijven, wat ik ook wil doen. Ik kan 'bedrog' (in welke vorm dan ook) niemand aanraden...

Nog kleine noot: ze vroeg me op het einde van ons laatste gesprek om naar dEUS te luisteren. Nothing really ends.
Wat moet ik daaruit halen? :S