De kunst van het loslaten van een ex - deel 17

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:35 schreef petitlapin het volgende:

alhoewel, twee jaar wachten op iemand die geen interesse toont, zo laag ben ik gelukkig nog nooit gevallen

Wat niet is kan nog komen?

Eén ding wat me hier opvalt, iedereen wil maar halsstarrig vrienden blijven na een verbroken relatie. Zelf heb ik dat eigenlijk maar 1 keer gehad en dat was mijn allereerste relatie, die ik toch als perspectief zag voor het begrip liefde. In de tweede hebben we dat nooit uitgesproken en we zijn weliswaar geen vrienden die elkaar nog wekelijks een keer of 2/3 spreken, maar ontzettend goede vrienden.

Het klinkt misschien stom, maar is het niet zo dat hoe meer druk je eropzet dat je vrienden MOET blijven na een verbroken relatie, hoe moeilijker het dan gaat?

dat vrienden blijven is hier wel uitgesproken, en toen ging t niet.
Net op t moment dat ik me erbij had neergelegd dat we wel nooti vrienden zouden kunnen blijven. Konden we opeens weer heel erg gezellig met elkaar omgaan. Ik zou hem nooit kwijt willen als vriend. Ik kan hem alles vertellen en mag hem alles vertellen .... Het enige is dat ik moet zorgen dat ik wel op blijf letten dat ik voldoende afstand houd op de momenten dat dat nodig is. Afstand in de zin van hem niet al te vaak willen zien en hem niet een te grote stempel op mijn leven laten drukken.

Met mijn ex is het alweer een tijdje uit, zeker 2 maanden. In de tussentijd hebben we elkaar nog (te) vaak gezien, 4 keer per week gemiddeld, en er gebeurde af en toe ook nog eens wat (sex).

Resultaat; het is leuk totdat 1 van de 2 naar huis gaat, want dan komen er weer heel veel irritaties/verwijten van beide kanten naar boven. Het is uiteindelijk toch uit de hand gelopen en we hebben geen contact meer.

Kwestie van ff doorbijten nu, aangezien er niet echt ruimte is geweest voor volledig verwerken . It's hard but true.

quote:

Op zondag 1 mei 2005 19:31 schreef Wolkje het volgende:

Echter de garantie dat je haar terug krijgt is 0, en die daalt tot diep in de min als je alleen maar op haar zit te wachten. Geloof me maar, ik ben ook een vrouw

Maakt het iets uit dan of je in dit geval man of vrouw bent?

_{Ik denk zelf van niet...}

quote:

Op maandag 2 mei 2005 22:12 schreef navi het volgende:

[..]

Maakt het iets uit dan of je in dit geval man of vrouw bent?

_{Ik denk zelf van niet...}

Misschien niet, maar omdat de ex van tropix ook een vrouw is dacht ik, ik zet het er even bij

quote:

Op maandag 2 mei 2005 22:04 schreef Jed1Gam het volgende:
Met mijn ex is het alweer een tijdje uit, zeker 2 maanden. In de tussentijd hebben we elkaar nog (te) vaak gezien, 4 keer per week gemiddeld, en er gebeurde af en toe ook nog eens wat (sex).

Resultaat; het is leuk totdat 1 van de 2 naar huis gaat, want dan komen er weer heel veel irritaties/verwijten van beide kanten naar boven. Het is uiteindelijk toch uit de hand gelopen en we hebben geen contact meer.

Kwestie van ff doorbijten nu, aangezien er niet echt ruimte is geweest voor volledig verwerken . It's hard but true.

en die irritaties en verwijten ontstaan op t moment dat je dingen gaat verwachten van elkaar. Iets dat je niet moet doen bij een ex. JE hebt nnl in principe niks meer met elkaars leven te maken. Maarja elkaar niet zien helpt vast ook

Sja, laat ik ook maar eens mijn hart luchten

Eind december dus een leuke meid tegen gekomen die op dat moment nog bezig was een relatie te verbreken. Half januari hebben wij wat gekregen en dat was super. Nog nooit iemand tegen gekomen waar ik me zo bij op mijn gemak voelde, waar ik zo mijzelf bij kon zijn, superverliefd allebei en we gingen dan ook supersnel. Heel veel supermomenten gehad, goeie gesprekken over van alles, veel herkenning over en weer en eigenlijk was niks onbespreekbaaren de sex was super... Alles wat je wil dus ...

Tot eind maart .. voor mij volkomen out of the blue meldde ze dat ze tijd voor zichzelf nodig had. Op zich geen probleem al vond ik dat natuurlijk niet leuk, maar haar leven was nogal veranderd die 3 maanden (ander werk, andere woning, enz enz) en dus begreep ik wel dat je dan even wat lucht nodig kan hebben. Onzeker als ik kan zijn zag ik natuurlijk wel allemaal spoken, maar ik heb mezelf flink toegesproken en gezegd dat het wel goed zou komen. Na 3 weken vrijwel geen contact hadden we weer afgesproken en dat voelde op zich wel goed tot we op een terrasje zaten. Daar kregen we een gesprek over hoe we de drie weken hadden ervaren en hoe meer ze zei des te ongelukkiger ze keek. Op een gegeven moment vertelde ze ook dat ze eigenlijk alleen onze gesprekken had gemist en dat we er dus waarschijnlijk beter mee op konden houden .. Ik was verbijsterd en klapte dicht .. Daarna hebben we nog even bij haar thuis gezeten, maar er kwam weinig uit me... Wel vertelde ze me dat ze het heel jammer zou vinden als ik helemaal uit haar leven zou verdwijnen en dat ze graag vrienden wilde blijven waarop ik antwoorde dat ik daar geen beloftes over kon doen; ik wist op dat moment even niet wat ik voelde.

Sindsdien hebben we nog af en toe contact gehad tot ik afgelopen weekend merkte dat dat contact mij geen goed deed, ik kan het op deze manier niet afsluiten. Heb dat dus aangegeven aan haar en ben vandaag nog even langs geweest om wat spullen die nog bij mij lagen aan haar te geven.

Toen ik haar echter zag merkte ik dat ik nog steeds ongelooflijk gek op haar ben en haar het liefst weer in mijn armen zou nemen en vast houden tot de wereld vergaat. Het meest frustrerende vind ik nog dat ik eigenlijk geen flauw idee heb wat er nou fout is gegaan (dat kan zij ook niet aangeven; 'het was er gewoon ineens niet meer' is het enige antwoord wat ze kan geven)

Diep in mijn hart heb ik nog steeds de hoop dat ze over een maand (of week of dag ) me opbelt en zegt 'ik ben zo dom geweest, kom bij me terug', maar daar is totaal geen reden tot hoop voor ..

Ik vrees dat dit nog wel een tijd gaat duren voor ik er overheen ben en op dit moment denk ik ook alleen maar 'zo'n vrouw vind ik nooit meer'... Begrijpelijk natuurlijk en dat zal vast ook wel weer overgaan en ongetwijfeld kom ik wel weer iemand tegen met wie het net zo goed klikt, maar op dit moment is het gewoon k#t

quote:

Op maandag 2 mei 2005 21:33 schreef Christine het volgende:

[..]

Ik heb zelf nooit zozeer het idee gehad dat mijn ex en ik meteen vrienden zouden worden, maar je hebt toch een aanzienlijk deel van je leven met elkaar gedeeld, en het is raar als je dat ineens niet meer hebt. Dan val je echt letterlijk in een gat (dat is waar ik het nu ook af en toe echt moeilijk mee heb, zoals je hier kunt lezen). Vooral als je afhankelijk bent geworden van iemand, is het moeilijk om hem/haar in één keer los te laten. Terwijl dat wel het beste is.
Dat doet me eraan denken dat ik nooit meer afhankelijk van wie dan ook, behalve van mezelf wil worden. En dat ik nog geld krijg van mijn ex

Het is ook gewoon kut dat als je 5,5 jaar in (redelijke) harmonie hebt geleefd dat je dan bij het uit elkaar gaan een soort vijanden van elkaar wordt... Je bent niet alleen je vriendje kwijt maar ook je beste vriend en maatje. Maar ja, als 1 partij het niet aankan (gelijk) vrienden te worden, dan heb je als andere partij niks te willen eigenlijk

Ik zit hier het topic door te lezen, en ik krijg een beetje het idee alsof dit groepstherapie is, zonder therapeut

Iedereen benadrukt dat het uitgaan van je relatie kut is, maar zo goed als niemand beurt de boel een beetje op...

Ik ga het hele ex-gedoe niet bagatelliseren, maar het is een kwestie van tijd... En zelfkennis. Dus het zal heus later beter gaan. Als er nou iemand hier is bij wie het loslaten heel goed is gegaan, dan nodig ik die mens(en) uit hier te posten. Dat zal de boel wat relativeren

Zo is het bij mij erg goed gegaan. Beter dan verwacht. Ik maakte een einde aan de romantische betrekking en ik was goed boos. Zo boos dat mijn handen er gewoon van trilden. Mensen die mij goed kennen weten dat zoiets wel heel erg zeldzaam is bij mij. Mijn ex reageerde erop met doodse stilte. 3 maanden lang geen contact op geen enkel niveau...

Inmiddels weer wel. Het gaat goed met haar, en we kunnen weer gewoon praten. Er is geen spanning meer. Gewoon een goede vriendin die ik nog steeds alles kan vertellen

ik denk dat niet velen je dat nadoen, EviL_AleX, om na drie maanden al de gevoelens en het verdriet te verwerken, en weer een normale vriendschap aan te kunnen gaan.

maar ik ben het wel met je eens dat het allemaal een kwestie van tijd is

Sja, maar hoe pak je dat nou het handigst aan? Ik vind het ook jammer geen contact meer te hebben, maar als ik haar zie dan voel ik weer van alles opvlammen in me. Ik kan me op dit moment niet voorstellen hoe dat zou gaan, wel lol hebben samen, maar niet meer even een knuffel geven als ik daar zin in heb, niet meer spontaan een kus geven, niet meer elkaar diep in de ogen kijken en de spanning op voelen bouwen.

Is het echt het beste een tijd geen contact te hebben of is het beter door de zure appel heen te bijten en gewoon de confrontatie met je gevoel aan te gaan (en elkaar dus gewoon te blijven zien). En hoe ga je dan om met het hopen dat de ander misschien toch weer je leuk gaat vinden ?

*zucht*

Ik zou willen dat ik gewoon kwaad op haar zou kunnen zijn, dat zou het allemaal een stuk makkeljker maken denk ik, maar het enige wat ik voel als ik aan haar denk is liefde en warmte.

quote:

Op dinsdag 3 mei 2005 10:52 schreef Chemist het volgende:
Sja, maar hoe pak je dat nou het handigst aan? Ik vind het ook jammer geen contact meer te hebben, maar als ik haar zie dan voel ik weer van alles opvlammen in me.

Is het echt het beste een tijd geen contact te hebben of is het beter door de zure appel heen te bijten en gewoon de confrontatie met je gevoel aan te gaan (en elkaar dus gewoon te blijven zien). .

Je hebt je antwoord, je moet je lossnijden om een nieuwe band te kunnen smeden als dat er inzit.

Voor iemand die zin heeft om te lezen...

Ik ben niet echt een 'poster', maar het moet me gewoon van het hart.

Ik ben 25 en heb 20 maanden een relatie gehad met een pracht van een vrouw (27, psychologe). Eind februari ben ik echter voor een nieuwe job naar Nieuw-Zeeland vertrokken en heb ik haar niet alleen achtergelaten, maar heb ik haar ook nog eens bedrogen (in een zatte bui) vlak voor mijn vertrek. Wat velen onmogelijk achtten (ook ik) heb ik dus toch wel gedaan. Ik ben bijna 20 maanden nooit echt geweest wie ik wou zijn (en dit neemt extreme vormen aan, ik weet niet goed hoe uit te leggen, maar ik was er niet genoeg voor haar. Zij heeft veel gegeven, ik weinig).
Na 1 maand Nieuw Zeeland is het dan tot me doorgedrongen dat zei eigenlijk wel de ware voor me was (I know, nogal laat) en ben ik haar mijn spijt beginnen te betuigen. Voor alles.
Na deze onmenselijke misstap die ik toen nog niet verteld had, heeft ze me nog 2 weken gesteund bij mijn vertrek (waar ze wist dat ze niet meeging). De laatste dag (hoorde ik achteraf) vertrouwde ze mijn moeder toe dat ik haar man was waarmee ze zich wel zag trouwen.

Ik heb het haar moeten vertellen. Ik ben hier in een diepe put gevallen waar ik nog steeds mee struikel om eruit te komen. Ik ben zelf beginnen beseffen dat zij eigenlijk de vrouw is waarmee ik de rest van mijn dagen wil doorbrengen, terwijl zij op een bepaald moment zelfs sprak dat ik haar grootste vergissing misschien wel was.

Na een maand haar af en toe gemailed en gebeld te hebben heeft ze me afgelopen zaterdag, na een gesprek van 6u, gevraagd om haar niet meer te contacteren. Ze voelt wel dat ik veranderd ben, (niet alleen omdat ik het zeg, dat heeft ze al zoveel gehoord)
"In een relatie is het enige echte sleutelwoord LOSLATEN. Pas als je elkaar constant loslaat, houd je elkaar vast." Dit is een zin die ik ergens op het internet vond en die ook zij tegen mij zei (of wat ik toch interpreteerde). Dat we elkaar nu moesten loslaten en dat als we voor elkaar waren dat nog wel ging blijken. Een termijn kon ze echter niet geven. Ze wou het risico niet lopen dat ik deze fout nog een keer maakte en daarom moesten we het allebei loslaten. Ze vroeg me wel te laten weten moest ik iemand anders zou ontmoeten. Zij had ook zelf een voorstel gekregen van een flirt van vroeger om eens langs te gaan, wat ze zelf niet wou doen omdat ze wist (dat zei ze letterlijk zo) dat ze dan afscheid van mij zou nemen.

Ik weet dat het een sterke, prachtige vrouw is, maar ik vrees haar gebroken te hebben. Ik vind mijn werk in Nieuw Zeeland niet zo leuk en heb zin om eind deze maand terug te keren naar Belgie. (wat ik zowiezo tijdelijk ging doen voor de trouw van mijn broer) Mijn vader raadt dit echter ten stelligste af (om permanent terug te komen), en vind dat ik haar meer tijd moet geven.

Ik voel echter meer iets om haar nu een maand alleen te laten om dan terug te komen en haar te zeggen wat ze voor me betekent, dat ik zal wachten op haar.
Ik moet zeggen dat deze gedachte (haar terugzien) me rechthoudt, beseffende dat dit uitstel van executie is. Anderzijds kan ik thuis rekenen op een heleboel vrienden die me dan steunen, mocht het toch niets worden.
Ik ben sinds ons telefoongesprek van nog dieper naar een goeie dag als vandaag gekomen, maar toch weet ik niet wat te doen.
Mijn verstand zegt nog even in NZ te blijven, maar ik heb net werk gevonden in Belgie en het komt allemaal uit met de trouw e.d..
Ik wil haar vertrouwen terugwinnen en ben bereidt hiervoor een zware prijs te betalen (wat die ook moge zijn). Ik weet dat ze zeer redelijk is en me niet zal opsluiten mocht ze me een kans geven, maar ik zou haar wel eeuwig trouw moeten blijven, wat ik ook wil doen. Ik kan 'bedrog' (in welke vorm dan ook) niemand aanraden...

Nog kleine noot: ze vroeg me op het einde van ons laatste gesprek om naar dEUS te luisteren. Nothing really ends.
Wat moet ik daaruit halen? :S

quote:

Op dinsdag 3 mei 2005 11:23 schreef FieuS het volgende:
Nog kleine noot: ze vroeg me op het einde van ons laatste gesprek om naar dEUS te luisteren. Nothing really ends.
Wat moet ik daaruit halen? :S

ik ken het liedje niet maar ik kom met de titel toch al een eind: niets eindigt echt

edit: even de songtekst opgezocht mooie tekst btw

The plan it wasn't much of a plan
I just started walking
I had enough of this old town
had nothing else to do
It was one of those nights
you wonder how nobody died
we started talking
You didn't come here to have fun
you said: "well I just came for you"
But do you still love me?
do you feel the same
Do I have a chance
of doing that old dance
with someone I've been
pushing away

And touch we touched the soul
the very soul, the soul of what we were then
With the old schemes of shattered dreams
lying on the floor
You looked at me
no more than sympathy
my lies you have heard them
My stories you have laughed with
my clothes you have torn

And do you still love me?
do you feel the same
And do I have a chance
of doing that old dance again
Is it too late for some of that romance again
Let's go away, we'll never have the chance again

You lost that feeling
You want it again
More than I'm feeling
you'll never get
You've had a go at
all that you know
You lost that feeling
so come down and show

Don't say goodbye
let accusations fly
like in that movie
You know the one where Martin Sheen
waves his arm to the girl on the street
I once told a friend
that nothing really ends
no one can prove it
So I'm asking you now
could it possibly be
that you still love me?
And do you feel the same
Do I have a chance
of doing that old dance again
Is it too late for some of that romance again
Let's go away, we'll never have the chance again

I take it all from you
I take it all from you
I take it all from you
I take it all from you


als ik de dik gedrukte stukken tekst zou moeten intepreteren zou ik zeggen dat ze je terug wil....

[ Bericht 68% gewijzigd door janatwork op 03-05-2005 21:46:00 (songtekst gead) ]

Doet me wel goed hier te lezen dat een hoop mensen moeite hebben met loslaten van hun ex. Voor mij is het niet anders en is mijn relatie met me ex nu een soort knipperlicht relatie geworden waarvan ik nogsteeds hoop dat het is gaat werken zoals het moet. Alles is goed, het is me maatje , de sex is prima en we kunnen over alles praten. Het grootste probleem voor mij is zijn ex. Na een aantal keer met haar afgewisseld te hebben in deze relatie, zo een drie keer houd hij nogsteeds contact met haar en vind dat schijnbaar de normaalste zaak van de wereld.

Dus eigenlijk weet ik het antwoord en lees het ook op dit forum keer op keer. loslaten is soms goed om een nieuwe weg in te slaan. maar het ontbreekt me nog wel aan moed omdat ik de hoop nog niet verloren heb dat we het wel kunnen redden. Of is dit gewoon een kwestie van loslaten en het niet kunnen? Voor mij is het makkelijkste dat je niet meer om iemand geeft, zolang dit wel het geval is zou ik alle contacten moeten verbreken en dat lukt nog niet echt. zwak maar waar.

@janatwork

Dat haalde ik er ook uit. Nu komt het erop aan mezelf te bewjizen. Nog 23 dagen voor ik haar kan zien. Aftellen geblazen. Ik voel me echt leeg het ene moment, het andere wil ik gewoon onmiddellijk naar haar toe.... ik mis haar constant.

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 00:00 schreef FieuS het volgende:
@janatwork

Dat haalde ik er ook uit. Nu komt het erop aan mezelf te bewjizen. Nog 23 dagen voor ik haar kan zien. Aftellen geblazen. Ik voel me echt leeg het ene moment, het andere wil ik gewoon onmiddellijk naar haar toe.... ik mis haar constant.

ik kan niet veel anders dan je heel veel succes wensen... bij deze dus

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 00:00 schreef FieuS het volgende:
@janatwork

Dat haalde ik er ook uit. Nu komt het erop aan mezelf te bewjizen. Nog 23 dagen voor ik haar kan zien. Aftellen geblazen. Ik voel me echt leeg het ene moment, het andere wil ik gewoon onmiddellijk naar haar toe.... ik mis haar constant.

Go Go Go!

Ik vind dat het loslaten van je ex alleen moeilijk is als hij het uitemaakt heeft. Als je het zelf doet dan kies je er zelf voor. Het kan soms lang duren voordat je hem/haar los kan laten. Maar dit is echt de beste oplossing. Je kan blijven treuren en denken dat het nooit meer overgaat en dat je nooit meer een ander zult vinden. Maar daar schiet je echt niks mee op. Het beste is om verder te gaan. Kijken wat je nog hebt, en hoe je verder kunt. En dan niet van de negatieve kant bekijken.

Wat als je denkt dat je nog een kans kan krijgen maar daarvoor wel de halve wereldbol moet terugreizen. Een redelijke job in een mooi land afgeeft. Maar wel ben ik overtuigd dat zei mijn ware is.
Moeilijke keuze zeg ik dan

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 14:23 schreef FieuS het volgende:
Wat als je denkt dat je nog een kans kan krijgen maar daarvoor wel de halve wereldbol moet terugreizen. Een redelijke job in een mooi land afgeeft. Maar wel ben ik overtuigd dat zei mijn ware is.
Moeilijke keuze zeg ik dan

eigenlijk begrijp ik het allemaal niet ... had je de relatie verbroken voor je naar nieuw-zeeland bent vertrokken, of werd het een lange-afstandsrelatie ...

en, ik ben een harde tante, in een ander topic ook al gezegd, ik geef mijn job niet op voor de liefde

Ik heb de relatie verbroken toen ik vertrok (voor een groot stuk door vreemd te gaan) Ik zit hier nog steeds (00:50 hier nu

En ze vroeg me ook niet om mijn job op te geven, maar ik voel het zo aan. Al 4 weken heb ik dat gevoel. Alle vele nachtjes over geslapen. Ik kan je reactie volledig begrijpen, zo was ik vroeger ook, maar ergens heb ik de schrik de vrouw van mijn leven te verliezen als ik nu niet terug ga en haar dit vertel.

Ik wil gewoon niet blijven wachten....