De kunst van het loslaten van een ex - deel 17

quote:

Op zondag 22 mei 2005 16:43 schreef akkien het volgende:
dat wil ik echt niet, behalve mn ex is ie gewoon een hele bijzondere persoon in mijn leven. Ik kan kiezen of tussen de dingen doen die ik leuk vind (wat ik dus nu doe) of niet doen wat ik leuk vind(dus contact verbreken). Ik denk dat mn leven er in t eerste geval veel leuker op is. T is alleen dat mn emoties wat meer fluctueren in dat geval, tussen heel erg leuk en wat minder blij.
En in principe gaat t vandaag ook gewoon goed met me...Maar ik heb gewoon last van waar Christine ook aangaf last van te hebben. Namelijk dat je iemand gaat missen om zn persoonlijkheid en niet meer perse om de vriend die je neit meer hebt. En ik denk dat dat er gewoon bijhoort, aangezien Christine dr ook rond dezelfde tijd last van kreeg.

Ik ga alleen wel proberen om me de komende tijd niet meer op msn vast te pinnen. Ik haat msn namelijk maar ben dr gewoon aan verslaafd. Van andere mensen kan ik het zo ongeveer net zo slecht hebben als ze me daar negeren nl.

Ik herken veel in je verhaal. Bij mij was het ook zo vlak na het uitging na 19 maanden, maar godszijdank wat ben ik blij dat ik hem heb losgelaten en verder ben gegaan met mijn eigen leventje.
Want zoals nu met jou, je voelt je alleen maar kut als je met je ex praat, omdat je weet dat hij je niet meer terug wil. Daardoor krijgen jullie ruzie etc, alsjeblieft kap het contact af. Je denkt dat je er ongelukkiger van wordt, maar dat is niet zo. In het begin is het kut, maar als je na een tijdje merkt dat hij geen controle meer over jouw leven uitoefent voel je je zo blij. Je zal steeds weer dalen meemaken wanneer je blijft omgaan met je ex. Het vreet gewoon aan jouw emoties en gevoelens. Ik denk niet dat je leven leuk blijft als je met je ex blijft omgaan, alleen wanneer je er totaal overheen bent. Beter ga je nu ff veel storten op de rest van je sociale leven, je andere vrienden.
En blok hem op msn, alsjeblieft. Want je voelt je alleen maar kut als hij niet antwoord. Zelfs als hij dus even een film was wezen kijken. Je begint afhankelijk van hem te worden in de zin van dat je je alleen goed voelt wanneer je maar een glimpje contact met hem hebt. Maar dat is hij geen eens waard. Ik bedoel: het is over, face it. Hij heeft zich erover heen gezet, jij niet en daar ga je je alleen maar kloteriger over voelen zolang je afhankelijk van hem blijft. Probeer hem te vergeten want het lijkt alsof jij een marionette bent aan zijn zijden draadjes. Krijg controle over je leven.
Sorry dit klinkt allemaal heel hard, maar ik weet zeker dat je er beter van zult worden, ook al denk je nu nog van niet.

Bovendien alsof je geen leuk leven hebt zonder je ex? Dan heb je wel een heel erg kutleven hoor, want hij is allang over je heen dus van hem hoeft het contact niet perse. Ik denk dat jouw leven veel leuker wordt zonder hem

mijn leven is nu echt heel erg leuk, daar niet van. BEn de afgelopen weken denk ik gelukkiger dan toen we iets hadden. Maar oip momenten dat ik moe ben mis ik hem gewoon heel erg.
Ruzie hebben we nooit. Ik ga ook het contact niet verbreken, ik ga niet iets doen waar ik zelf niet achter sta namelijk. Ik ga idd wel proberen me minder afhanekelijk op te stellen. Daar ben ik al weken mee bezig, maar ik denk dat t op t moment tijd is voor een grote stap Om even op jouw marionette verhaal terug te komen. Misschien moet ik de draadjes eens doorknippen en mn eigen marionette gaan leiden. Denk dat t al heel erg veel uitmaakt of ik hem op de eerste plaats zet.
Als hij aandacht wil ben ik bereid daar andere dingen voor op te geven, dat moet ik maar eens afleren .

Pats boem, en toen was mijn relatie ook ten einde... Na bijna 14 maanden, 13 maanden klinkt zo negatief, heeft ze er een einde aan gemaakt. Het gevoel was over vertelde ze, de laatste maand ging het wel niet zo lekker inderdaad maar dat was vooral doordat ik wat problemen had op het werk met werktijden waardoor ik veel 's avonds werkte en haar weinig zag. Maar juist de laatste drie weken dacht ik dat we het allemaal hadden overleefd en we weer volledig bergopwaarts gingen.

En dan komt zo een telefoontje van vanmiddag als een donderslag bij heldere hemel kan ik verzekeren. Ik had het totaal niet verwacht, maar het was al een maand of twee/drie. Ze dacht dat het erbij hoorde in een relatie die langer ging duren, maar in plaats daarvan werd haar gevoel alleen maar minder blijkt. Daarbij heeft ze de laatste maand ook een andere jongen leren kennen waar ze het erg goed mee kan vinden, hoewel ik niet verwacht dat ze bij hem ligt te knuffelen ofzo denk ik wel dat het heeft meegespeeld in haar besluit. En hoe raar het ook klinkt, nadat ik vanmiddag zo ongelovelijk ben ingestort ging het vanavond weer uitstekend, ik had zelfs een hele leuke chat met haar nog via msn waarbij ik het idee had soms met haar te flirten.

En dat wil ik eigenlijk voorkomen, ik wil juist even afstand nemen en later als vrienden verder kunnen gaan, ik hoop ergens dat ze beseft dat ze een grote fout heeft gemaakt, maar ik vrees het ergste. Ik zal zonder haar moeten leren leven. En hoe goed het vanavond ook ging allemaal, als ik haar dan weg zie gaan dan doet toch pijn in je hart. Ik mis op deze momenten dan gewoon het gezelschap vlak voor het slapen gaan, de lieve woordjes, nog even genieten van haar zachte stem en haar aandacht voordat ik in slaap viel.

Nu blijft er een koud en leeg gevoel achter, ik zal de kunst van het loslaten duidelijk nog moeten leren, vanavond les 1 dan maar; voorlopig kan ik de slaap niet vatten.

[ Bericht 0% gewijzigd door RoelerMF op 23-05-2005 00:47:05 ]

Roeler, zo ging het ook bij mij. Bij hem zat al een heel diep gevoel van ongelukkigheid, en ik voel me schuldig dat ik het niet kon zien. Ik kon zijn gevoelens niet zo goed peilen. Misschien heeft hij wel gelijk dat we beter met elkaar om kunnen gaan als goeie vrienden, maar het loslaten doet zo'n pijn. Het is leeg, en het gevoel dat nu niet meer iemand van je houdt is slopend.

quote:

Op maandag 23 mei 2005 07:29 schreef -Trinity- het volgende:
Roeler, zo ging het ook bij mij. Bij hem zat al een heel diep gevoel van ongelukkigheid, en ik voel me schuldig dat ik het niet kon zien. Ik kon zijn gevoelens niet zo goed peilen. Misschien heeft hij wel gelijk dat we beter met elkaar om kunnen gaan als goeie vrienden, maar het loslaten doet zo'n pijn. Het is leeg, en het gevoel dat nu niet meer iemand van je houdt is slopend.

Die enorme leegte die achterblijft nadat je relatie voorbij is, hij is zo gemeen en vals. Hij vult zich steeds met allerlei leuke en goede dingen en als je je eraan wilt vastklampen is het *pats*, blijkt alles een illusie te zijn en bleek je alsnog in diezelfde enorme grote leegte te staan. Aan mij nu de taak om het deurtje te zoeken om uit die leegte te geraken. Aangezien ik vannacht tot een uur of drie wakker heb gelegen heb ik al een stukje van die ruimte kunnen doorzoeken, maar voorlopig helemaal niks wat op een kiertje met licht lijkt, laat staan de deur naar buiten toe.

Ik heb nog zoveel vragen aan haar, het liefst wil ik ze allemaal stellen, maar aan de andere kant bang dat ik daardoor geen afstand kan nemen. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet doen. Hoewel het voor mij gemoedstoestand denk ik wel erg fijn zou zijn als ik zou weten of ze er met die andere gast vandoor is gegaan.

quote:

Op zaterdag 30 april 2005 20:15 schreef Blackraven het volgende:
Vandaag ffe met hem leeuwarden in geweest. het was wel leuk opzich. T ging bijna als anders, maar nu had ik er wel moeite mee om hem niet te knuffelen, een kus te geven, of beet te pakken... en als hij door had dat ik dat wilde doen... vroeg hij me: waarom wil doe je dat? het is voor hem raar... dat ik nog wel de neiging heb om die dingen te doen, terwijl ik het uit heb gemaakt. De gevoelens voor hem zullen gewoon voorlopig wel blijven hangen...

Herkenbaar

quote:

Op maandag 16 mei 2005 10:12 schreef broodjekaas2 het volgende:
Maar als ik haar lieve stem weer hoor, verlang ik zo terug naar de oude situatie.

Ook mijn relatie is over. Na bijna 3 jaar heb ik (notabene) de knoop ruim 3 weken geleden doorgehakt en hem de deur gewezen.

3 dagen flink kloten gevoeld en toen dingen gaan doen, nieuwe baan zoeken, bij vriendinnen langs, huis complete schoonmaak geven en ik voelde me weer zo zelfstandig, zo fijn.

Maar na 3 dagen ging dat ook weer weg, en nu weet ik eigenlijk niet wat ik wil. Aan de ene kant wil ik hem vasthouden en niet loslaten, maar ik denk dat het voor ons beiden beter is om er (in elk geval voorlopig) een streep onder te zetten zodat ieder van ons eerst gaat uitzoeken wat ie nou eigenlijk wil.

net als Akkien (was het geloof ik) ben ik ook compleet in "panic mode" als ik hem niet kan bereiken, vaag eigenlijk. Heb hem toen gezegd dat ik hem gewoon een tijdje niet wilde spreken, dat het dan misschien wat makkelijker zou gaan, maar dat duurde welgeteld 3 dagen en toen hield ik het niet meer uit.

Ik weet niet of ik verder met hem wil, doordat er de laatste anderhalf jaar zoveel dingen gebeurd zijn denk ik dat ik eerst mijn eigen leven weer een beetje op rails moet krijgen (en hij ook), onszelf opnieuw ontdekken en ik denk ook mekaar opnieuw ontdekken.

Ik zie hem nog wel, hij slaapt hier ook nog af en toe: ik weet het: fout fout hardstikke fout! Maar inderdaad, de kunst van het loslaten is niet zo makkelijk

Ik wil hem zo graag weer even zien. Hoe kan ik na 10 maanden nog verliefd zijn? Ik heb het gevoel dat ik zo vaak mogelijk bij hem wil zijn, terwijl het nu al uit is. We zouden samen naar Engeland gaan, dat wil hij nu afzeggen omdat hij ernaartoe wilde als mijn vriendje, en nu kan dat niet meer. Het zou teveel druk zijn. Ik begrijp het heel goed, maar het doet wel pijn. Ik denk dat ik ook moeite zal hebben met geen kusjes meer geven, niet op schoot zitten, niet zo vaak meer bij hem, geen handen vasthouden, geen maatje waar je altijd op kan terugvallen...
Ik zou er denk ik niet tegen kunnen als hij over een tijdje iemand anders tegen zou komen. Ik zou zo veel pijn hebben. Ik wil hem nog gewoon terug, en dat blijft denk ik wel. Ik ga hem niet omkopen of terugovertuigen, ik heb me er wel bij neergelegd. Maar mijn gevoel wil hem terug. En zijn gevoel wil mij terug. We missen elkaar, en toch weten we dat het beter is om even afstand te houden. Maar mijn gevoel is zo sterk, ik hoop dat ik mezelf ervan kan weerhouden om bij hem aan te bellen, het is zo makkelijk, hij woont dichtbij. Ik wil hem niet graag verdrietig zien, ik wil hem zo graag troosten, en zeggen dat het me allemaal spijt en dat ik overnieuw wil beginnen...

*leest net Shira's berichtje*

Ik mis hem ook zo voor het slapen gaan. En hij mij ook. We missen elkaar zo, het is zo een gapende leegte die ontstaat doordat het nu niet meer gevuld is met het gevoel dat er iemand van je houdt. Ik had het aan het begin van de puberteit ook een beetje, dat ik zo graag iemand wilde die 100% voor mij ging, die alles met me wilde delen en veel bij me wilde zijn. Ik hoop dat ik nu niet weer 'vereenzaam' en dat gat daar blijft zitten. Ik hoop dat we als goeie vrienden de leegte nog wel een beetje kunnen opvullen. Desnoods (ik ben er moreel ook tegen, ik weet dat het fout is en niet hoort) gaan we een 'losbandige' relatie aan, ik weet niet of ik het emotioneel zou trekken, ik heb veel steun en aandacht nodig, maar helemaal niets is ook... niets.
Ik wil hem zo graag zien nu, en ik wil zo graag zoals in het oude ritme bij hem logeren en eten in het weekend. De weekenden zullen zo lang, leeg en verveeld worden en de zomervakantie die eraan komt ook...

Snap helemaal wat je bedoeld Trini.

Je hersens zeggen even loslaten, even afstand nemen, maar je hart schreeuwt om hem weer dicht bij je te nemen.

Bah, exen

Shira, Trinity,get a grip, meisjes, gewoon even doorbijten, zet die mannen aub toch niet zo op een voetstuk

maak je even los van die gedachten. Ik vind het gewoon altijd eng om zulke dingen te lezen, verabsoluteer die ander toch niet zo, en projecteer je eenzaamheid niet op die ander. Van even alleen zijn ga je ook niet dood.

Laat het gaan tijd voor iets nieuws . Dit warrig verdrietig proza wat jullie hier neerpennen wat van jullie mannen HET op aard maken daar word je ook niet beter van!

ik voel echt heel down vandaag. tn eerst emijn hamster ligt op sterven, dus ik dacht ik bel mijn ex, is lang geleden ook wou hem al een tijdje bellen. als ik hem hoor voel ik me gewoon altijd goed.
normaal houden we wel contact maar nu is het echt een tijdje geleden, ook vanwege drukte.
is meneer niet bereikbaar, heb maar sms gestuurd nu afwachten maar.
ik mis hem nu gewoon echt

Ook deze tweede dag bleek een klein drama voor mij te zijn. Vanuit school in de trein naar huis wilde ik me het liefst zo klein mogelijk maken, zachtjes huilen ofzo. Je emotie moeten opkroppen als je niet thuis bent is zo ongelovelijk hard. Voor de buitewereld doe ik er heel nuchter over, maar ik krijg geen hap door me keel. Stiekem zit ik te wachten tot ik ook maar iets van haar hoor. Vanmiddag via msn weer. Ik had wat gevoelens op papier geschreven en haar laten lezen; dat bleek niet helemaal goed te vallen, maar daarna zijn er wel weer open gesprekken geweest.

Ik weet nu ongeveer wat ze in de toekomst wil gaan bereiken en daarmee werden een aantal vragen van mij beantwoord; ze wil duidelijk meer zelfstandigheid. Ik vind het jammer dat ze mij dat niet eerder heeft verteld, die ruimte had ze ook met mij kunnen krijgen, maar doordat ik het niet wist ging ik rare dingen doen, rare dingen denken. Bang haar te verliezen, uiteindelijk blijkt ze alleen maar meer vrijheid te willen hebben. En nu ben ik haar alsnog kwijt.

De avond gaat weer vallen, vannacht sliep ik welgeteld om drie uur eens geloof ik. Ik lijk wel een batterij die tegen de avond begint te laden en 's nachts de energie niet kwijt kan. Ik blijf maar wachten op de dingen die over zijn. Gisteren heb ik haar toch een smsje gestuurd toen ik in bed lag; de macht der gewoonte was gewoon te sterk. Ik heb besloten dat nu niet te gaan doen, meer afstand daarin. Ik merk morgen als ik wakker word wel weer hoe de zaken ervoor staan. Maar als dat de trend van gisteren en vandaag zal volgen vrees ik dat we vast weer zo een leuk en open gesprek gaan hebben morgenavond. En misschien zijn die gesprekken juist wel datgene waar mijn batterijtje van oplaad, aan de andere kant; ik vind dit soort gesprekken met haar heerlijk.

Echter aan 1 ding kan ik maar gewoon niet wennen; dat ik geen ring meer om heb!

RoelerMF weet je wat werkt tegen die macht der gewoontes, dat is een briefje ophangen waarop je schrijft wat je niet gaat doen op de plaatsen waar je die dingen anders zou gaan doen. Ik heb me de eerste dagen ook ontzettend moeten verzetten tegen dat soort dingen, dat ik besloot om geen mail te sturen en er vervolgesn toch 10 stuurde zeg maar. Zo herinner je jezelf er constant aan en dat maakt t makkelijker.

Vandaag mn ex gezien en sinds dat moment gaat t goed met mij. Niet zozeer omdat ik nou met m gepraat heb, aangezien we dat eigenlijk niet eens hebben gedaam maar meer omdat t gewoon ff geruststellend was dat ie mij gewoon normaal behandelde zeg maar. Niet als een stuk oud vuil zoals ik afgelopen vrijdag t idee had .

Nu al weer 3,5 week helemaal geen contact. In het begin is het even doorbijten maar nu merk ik gewoon dat ik veel minder aan haar denk. De twee maanden nadat het uit was hebben we nog een tijdje aangekloot, elkaar nog regelmatig gezien of toch nog op msn met elkaar praten. Zodoende hou je het gewoon in stand.

quote:

Op maandag 23 mei 2005 23:37 schreef akkien het volgende:
RoelerMF weet je wat werkt tegen die macht der gewoontes, dat is een briefje ophangen waarop je schrijft wat je niet gaat doen op de plaatsen waar je die dingen anders zou gaan doen. Ik heb me de eerste dagen ook ontzettend moeten verzetten tegen dat soort dingen, dat ik besloot om geen mail te sturen en er vervolgesn toch 10 stuurde zeg maar. Zo herinner je jezelf er constant aan en dat maakt t makkelijker.

Een slimme tip, bedankt! Ik heb mij vandaag sterk kunnen houden, ik heb na het afscheid op msn geen contact meer met haar gezocht. Precies zoals ik hoopte. Alleen ik heb het er zo moeilijk mee op dit soort tijdstippen, je bent alleen, voor je gevoel helemaal alleen. Er is niks waarop je kan terugvallen. Ik probeer mijn emoties van mij af te schrijven in documentjes. Documentjes die ik bewaar en later vast aan haar laten lezen. Op de achtergrond heb ik de prachtige klanken van de soundtrack van Amelie opstaan; het is allemaal met die film begonnen; gut, de tranen schieten sinds ruim 24 uur weer in me ogen nu. Ik moet maar even opzoek naar innerlijke rust, hopelijk vind ik het snel zodat ik weer mijn rug durf te rechten en de wereld durf in te kijken. Op dit moment ben ik alleen in elkaar gekropen bangerik, bang om de realiteit onder ogen te zien, maar de realiteit is dat ze weg is; dat het over is. Ik moet het accepteren... hoe hard dat ook is.

hij is nu op vakantie met zn vriendin.. ik heb de afgelopen dagen heel rot tegen hem gedaan..
wordt zowat manisch van het idee dat ze samen op vakantie zijn. wat zou ik graag haar zijn zeg.. sowieso ben ik extreem hard toe aan een vakantie. ben nu onderhand al 4 jaar niet meer geweest. telkens komt er wel iets tussen of hebben vrienden andere plannen. na mn examens, vanaf 4 juni, hard werken en als ik genoeg centjes heb.. dan ga ik weg, alleen. ik heb geen reden om nog te blijven. mn gevoel is als de tekst van dat nieuwe nummer van bsb.. addicted van enrique iglesias.. warning sign van coldplay.. pff

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 01:03 schreef RoelerMF het volgende:

[..]

van de week wordt het mooi weer, geniet daarvan, daar ga je je echt beter van voelen, tenminste ik in t begin wel
Vandaag al voor de tigste keer van iemand gehoord dat ik zo positief veranderd ben sinds het uit is, dat is allemaal zo goed voor mn zelfvertrouwen. Als ik vroeger iets met vriendinnen wilde gaan doen was ik altijd degene die alles moest regelen, nu word ik ook regelmatig uitgenodigd enzo, dat is zo super leuk

Ik kan mijn ex op dit moment ook echt nog niet vergeten, maar ik heb wel het gevoel dat het ooit gaat lukken... Nadat ze het uit had gemaakt zijn we samen op vakantie gegaan, daar hebben we in feite gedaan alsof we weer iets hadden... zoenen knuffelen lief doen, sex. Ik wist op vakantie dat een jongen verliefd op haar was, ze pestte me er toen mee dat ze hem ging sms-en, maar heeft dit uiteindelijk niet gedaan.

1/2 weken (nu 3 dagen geleden) na de vakantie heeft ze iets met hem gekregen, ik heb dit moeten horen van een vriend van me, toen ik haar belde zei ze dat ik er niks mee te maken had. Ik ben toen erg boos en verdrietig geworden, en voelde me erg gebruikt op vakantie, maar ook in de hele relatie.

Er knapte iets in mijn hoofd en ik heb alles eruit gegooid waar ik mee zat, ik heb haar gezegd dat ik niet geloof dat ze ooit van me heeft gehouden en dat ze me heeft gebruikt...

Ook heb ik toegegeven dat toen we 1/2 weken iets hadden ik een ander meisje heb gezoend, ik heb dit nooit durven toegeven. Voor mij was dit de eerste serieuze relatie die ik heb gehad, en ik was echt heel bang dat ze het uit zou maken, op het moment dat het gebeurde besefte ik namelijk dat ik écht verliefd op haar was (en misschien zelfs al een beetje van haar hield). Het stomme aan dit alles is dat die ene zoen totaal niks voorstelde... Ik heb er echt veel spijt van dat ik het 8 maanden lang niet gezegd heb tegen haar.

Ze heeft me gisteren geunblocked en we hebben even gepraat, ze weet niet of ze me ooit kan vergeven.. ik heb alles uitgelegd en daarna gezegd dat ik haar nooit zal vergeten maar dat ik haar de komende tijd niet meer wil spreken. Ze schijnt helemaal over mij heen te zijn, maar ik ben dat duidelijk nog niet. Ik heb haar nu uit mijn lijst gegooid, maar niet geblokkeerd... Ik heb echt geen behoefte om te zien welke msn-namen ze heeft (die over die jongen gaan)... dat zijn namelijk precies dezelfde namen als ze gebruikte toen ze iets met mij kreeg.

Ik hoop dat iemand dit leest en iets nuttigs er over zegt, ik heb nog niet alles verteld.. maar ik denk dat ik dat nog wel ga doen binnenkort, op dit moment vind ik het genoeg.

ze weet niet of ze je het kan vergeven?
OMG! trap er niet in! Hallo, laat je geen schuldgevoel aanpraten!

Tuurlijk is het dom om te zoenen met een ander meisje als je net verkering hebt.. maar als er verder niets was... Terwijl ze jou de grootste naaistreek levert door gelijk op die andere gozer te duiken vlak na de vakantie: ik bedoel, wie naait nu wie...

Uit de msn lijst is idd goed... sterker nog, dat is het beste wat je kan doen...
Ik heb ook vreselijke ruzies gehad met mn toemalige (ex)vriendin, en dat komt omdat het gewoon een rotmedium is voor sommige mensen.

Kortom, zoek wat vrienden om mee te gaan stappen oid, zoek afleiding...

Sterkte

Thnx Mijn vrienden en vriendinnen helpen me enorm, maar het nog een keer eruit typen helpt me best wel ...

Msn is idd een rotmedium. Mijn ex en ik hadden er ook vaak misverstanden door die in een ruzie konden escaleren. Dat is het dus echt niet waard. Het is altijd beter om te telefoneren en dan nog het liefst in person natuurlijk.

Ik maak al vooruitgang, en ik hoop dat als ik me gewoon blijf verdiepen in mijn schoolwerk de verveling en dus ook het slopende, gekmakende nadenken niet begint.

Ik merk ook dat doordat het kutgevoel van het uitzijn zo sterk was dat ik er met bijna iedereen wel over wilde praten. Ervaringen delen, begrip krijgen, en daardoor ben ik ook wel wat meer open geworden wat bijv. mijn klasgenoten erg kunnen waarderen. Als je open bent wordt je ook makkelijker close met iemand natuurlijk. Ik was gesloten omdat ik open zijn als kwetsbaar zijn zag, en nu ben ik 'bijgedraaid'.
Het zal wel moeilijk worden om de intimiteit en het gevoel speciaal te zijn bij die ene persoon te missen, maar een hechte vriendschap lijkt me ook erg fijn. Maar nu eerst even los van elkaar raken, als we elkaar nu blijven zien blijft er voor mijn gevoel hoop op een nieuwe relatie, en je weet toch al dat dat niet goed kan gaan, dus het is beter zo. Ik hoop dat de vriendschap die we gaan proberen op te bouwen zonder jaloezie of verwrongen gevoelens gaat worden, maar een open maatjesvriendschap.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 15:13 schreef -Trinity- het volgende:
Ik merk ook dat doordat het kutgevoel van het uitzijn zo sterk was dat ik er met bijna iedereen wel over wilde praten. Ervaringen delen, begrip krijgen, en daardoor ben ik ook wel wat meer open geworden wat bijv. mijn klasgenoten erg kunnen waarderen. Als je open bent wordt je ook makkelijker close met iemand natuurlijk. Ik was gesloten omdat ik open zijn als kwetsbaar zijn zag, en nu ben ik 'bijgedraaid'.

Herkenbaar! Tot voor kort was ik inderdaad gesloten, ik praatte er met haar over. Dat was voldoende voor mij. Nu zij er niet meer is praat ik ineens weer verdacht veel met vrienden die ik een tijdland niet gesproken heb, dat voelt best wel fijn. Daarnaast krijg ik veel steun van mensen als ik ze zie of spreek (via msn bijvoorbeeld). Maar ook met haar spreek ik nog gewoon dagelijks, onze chatlogs zijn nu zelfs langer als toen we een relatie hadden. Dat maakt het voor mij misschien allemaal zo verwarrend soms, ze lijkt op sommige vlakken ineens onnatuurlijk veel afstand te willen nemen en op andere vlakken niet. Maar dat is natuurlijk hoe ik het zie, zo zal zij het waarschijnlijk niet zien.