eenzaam door trauma's

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 01:40 schreef PrincessFiona het volgende:
Ik groet mensen als we oogcontact maken. Zij negeren mij.
Ik probeer een zo neutraal mogelijke smoel te trekken en in voorkomend gevoel vriendelijk te kijken.
Ik begin nooit met 'Haai, ik heb complexe trauma's . Hoest met jou?' Zelfs een oppervlakkig praatje jaagt mensen weg.

Wat betreft mijn gevoel voor humor: zie het begin van dit topic.

Zelfs tegen de meest verschikkelijke mensen zeg ik hoi terug. Lijkt me sterk dat je compleet wordt genegeert wanneer je je gewoon normaal gedraagt.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 01:56 schreef PrincessFiona het volgende:
Leg dan mij maar eens uit waarom ik geen vrienden heb.

Dat je geen vrienden hebt wil ik best geloven. Dat het voor jou absoluut onmogelijk is om vrienden te krijgen geloof ik niet. En als je dat zelf wel gelooft dan is de kans groot dat dat de oorzaak is van het probleem.

Een schizofreen is nooit alleen,en het voordeel van je kut voelen is dat de tijd langzaam gaat......

Zonder dollen;heb ook een verdomd moeilijke/zware jeugd gehad(waarom kan en wil ik hier niet uitleggen),maar kan je wel melden dat het slim is proffesionele hulp te zoeken want dergelijke zaken kun je alleen dmv intense thearapie verwerken.
Vaak een proces wat jarennnnnnn in beslag neemt,echter heeft het mij geholpen,denk als ik je verhaal zo lees dat het jou ook zou kunnen helpen dus neem dat eens in overweging.
Zaken herkennen en eerlijk toegeven tov van jezelf is vaak verdomd moeilijk,net als hulp vragen,accaptatie en eerlijkheid naar jezelf toe zijn 2 hele moeilijke zaken om mee om te gaan.
Sterkte ermee zou ik zeggen..................

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 01:56 schreef PrincessFiona het volgende:
Leg dan mij maar eens uit waarom ik geen vrienden heb.

Omdat je misschien erg wantrouwend van aard bent geworden gedurende de jaren,bovendien durf je dat denk ik niet aan omdat je je dan kwetsbaar op moet stellen.
En naar mijn idee kijk je heel anders tegen mensen aan dan de 'gemiddelde' mens zal doen daardoor,ben je extreem kieskeurig in wie je wel en niet mag,houdt je mensen op veilige afstand,of is er de meeste tijd geen geestekijke 'klik' met een ander.
Weet niet of je dat herkent,maar vaak is het dan ook zo dat je je intens alleen/Remi kan voelen op bv een verjaardagsfeestje.
Volle bak,30man ofzo binnen,en niemand waarmee je een klik hebt waardoor je denkt........wat doe ik hier eigenlijk!
Klopt dat of niet.........................................???

quote:

Op dinsdag 19 april 2005 10:43 schreef PrincessFiona het volgende:
Das nou het erge, ik heb zelfs een TRAUMASPECIALIST en het blijft bout.
Ik moet natuurlijk weer een bijzonder geval zijn: bijzonder lijp en bijzonder hopeloos.
Tis toch wel bizar als je je bedenkt dat ik vroeger juist wel gemakkelijk contacten kon leggen. Toen was ik ook braaf en zelfs populair bij leraren omdat ik hoge punten haalde.
Nu ben ik vooral en

Leip in welke zin als ik vragen mag?
Zelf ben ik ook in mijn ogen erg leip te noemen...............mijn vrienden noemen mij echter bijzonder prettig gestoord!
Het is maar net hoe je het omschrijft denk ik...............no?

Ik ben dan weer het andere uiterste: ik heb geen moeilijke jeugd/een trauma of iets dergelijks ervaren, en tóch stelt mijn leven vrij weinig voor. Ik heb ook alleen mijn studie en verder niet veel. Geen vrienden enzovoorts...

Het is niet mijn bedoeling om dit topic te kapen, en een apart topic lijkt me ook weinig levensvatbaar (of wel?), want er zijn al zoveel van zulke klaagzangen. Maar goed, wilde het toch even melden.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 02:07 schreef PrincessFiona het volgende:
Ik heb al jaren intensieve therapie en dat zelfs bij een traumaspecialist. Het helpt niet.

Wat maakt het dat het niet werkt/helpt?
Ligt dat aan de therapeut,de therapie opzich..............of aan jou doordat je niet open kan praten?
Al eens aan rebirth therapie gedacht,schijnt in dit soort gevallen nogal eens te helpen namelijk...!

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 02:13 schreef PrincessFiona het volgende:
Niet dat ik voor verjaardagsfeestjes word uitgenodigd...Maar dat gevoel heb ik wel als ik naar college ga, bovendien schaam ik me dan en daarom ga ik niet meer.

Ben zelf in het verleden door mijn ervaringen uit mijn jeugd en een bijna dodelijk werkongeval in '97 ook heeeeeeeel diep gegaan geestelijk.(nu weer ver okee)
Ben door alle ervaringen heen erg wantrouwend geworden naar mensen toe,iets wat ik na al die jaren nog 'last' van heb,ben daardoor ERG secuur in mijn keuzes voor de mensen die ik om me heen wil hebben,mensen die IK m'n vrienden noem.
Heb zelf ervan geleerd me niet af te sluiten voor anderen omdat je het alleen niet 'trekt' in dit leven,een mens heeft nu eenmaal vrienden nodig.
Denk dat jij die behoefte ook hebt maar bang bent en mensen afwijst omdat je ze niet korterbij durft te laten ...........of zie ik dat verkeerd?
Mag ik trouwens vragen hoe oud je bent???

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 02:26 schreef PrincessFiona het volgende:
Vergeet niet dat mensen mij afwijzen.Ik kom niet eens toe aan kieskeurig zijn mbt uitzoeken van vrienden. Ik ben net 25 geworden.
Wat heeft een ongeval op je werk te maken met je wantrouwen naar mensen toe??

Misschien straal je iets uit wat mensen afschrikt,heb ik ook een hele tijd last van gehad.
Ik keek uit m'n ogen alsof ik wilde zeggen;pis off,wat de meeste tijd ervoor zorgde dat mensen me maar met rust lieten terwijl ze eigenlijk graag contact wilde,ze waren vaak bang van m'n blik.(nu niet meer inmiddels).
Je straalt vaak uit hoe je je voelt,voel je je niet lekker in je vel zien mensen dat ook aan je af he,misschien ligt het daar wel aan.......

Wat mijn wantrouwen met mijn ongeluk heeft te maken?
Kort samengevat;mensen zagen vrij weinig aan mij na m'n ongeluk omdat het allemaal inwendige zware verwondingen betrof,ze zagen niks dus ik was okay was de redenatie,dat terwijl de artsen zeiden dat het een wonder was dat ik nog uberhaubt leefde.
Mensen waarvan ik hield,close friends en familie zeiden a maar meenden b,ze trokken me meer en meer in twijfel wat ervoor heeft gezorgt dat het goede contact met veel van mijn toenmalige vrienden verwaterde.
In sommige gevallen heb ik contacten afgekapt omdat mensen aan mijn eerlijkheid twijfelde,zo ook uiteindelijk met mijn familie,inmiddels al weer 6 jaar geleden.
Wordt je wel wantrouwig.....................trust me on that one...........!
Zelf verlang ik niet gek veel van vrienden,eerlijkheid en openheid tenalle tijden,that's all.
Maar vaak blijken mensen dusdanig oppervlakkig en zijn ze alleen maar bezig met zichzelf en hun eigenbelang,is zelfs dat teveel gevraagd......

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 02:54 schreef PrincessFiona het volgende:
Nou ja, jij hebt tenminste nog vrienden. Hoe oud ben je trouwens?

Die vrienden heb ik sinds ik ZELF besloten heb dat ik dat toch wilde,merkte dat ik niet zonder kon.
Voelde me constant alleen wat me frustreerde,op gegeven moment MOET je je wel open stellen voor mensen dan,moet je ze durven vertrouwen.......
Van die club van vroeger heb ik 1 vriend over gehouden,de rest is sinds enkele jaren 'nieuw' zeg maar!
Die 'oude' vriend is meteen mijn beste kameraad,we kennen ons inmiddels al 18jaar,weten precies wat we aan elkaar hebben.
Ik ben alweer 31 jaar inmiddels..............sprak deze semi-bejaarde.............zucht!

Als ik het zo hoor, dan zou ik met mijn 22 jaar eigenlijk niet moeten mopperen, maar ja, je zegt het: je hebt toch vrienden nodig. Ik heb mezelf nog lang voorgehouden van niet, maar dat valt toch vies tegen...

Hoi Fiona,

Heb je wel eens overwogen dat er misschien niets mis met je is, maar dat er juist iets te goed aan je is?

Als je even briljant bent als je berichten suggereren, is het geen wonder dat je je geisoleerd voelt. Je bent dan nogal moeilijk om hoogte van te krijgen. Je invallen, gedachtensprongen en kwinkslagen blijven in de lucht hangen omdat ze niet begrepen worden, want je loopt steeds drie stappen op andere mensen vóór.

Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij om op basis van deze ene veronderstelling een lang bericht vol te kletsen -als ik er naast zit, zou dat immers allemaal onzin zijn- maar het zou wel veel verklaren. Als het klopt, is het m.i. zinloos om wanhopig aansluiting te blijven zoeken bij 'gewone' mensen (behalve die je al wat langer kennen). Als dat al zou lukken - d.w.z. je weet ze te overtuigen dat je lang niet zo intelligent en perceptief bent als je lijkt- dan zouden ze je toch sneller vervelen dan je nu nog voor mogelijk houdt. Ik betwijfel ook of psychiatrie dan wel zo zinvol is, of je moet net de juiste psych treffen, want anders kan hij je weinig vertellen dat je niet zelf al eens bedacht had. En als m'n veronderstelling klopt, is het jammer dat niemand dat al op jongere leeftijd bij je herkend heeft en er je de ogen voor heeft geopend, want dan zou je jezelf nu niet de gelijke of zelfs de mindere wanen van anderen. En zou je misschien niet zo het gevoel van 'de boot gemist hebben' hebben, want als je eerder een specifiek talent of een passie had kunnen ontwikkelen, zou je nu misschien tussen mede-uitblinkers op dat gebied zitten, bij wie je wél aansluiting hebt en bij wie je opmerkingen niet in droge aarde vallen.

Misschien is zo ook je gevoel te verklaren dat je een bepaalde sociale vaardigheid niet ontwikkeld hebt, namelijk de vaardigheid om je beter voor te doen dan je bent, wat zeker onder rechtenstudenten usance is. In je vorige omgeving, waar iedereen ondanks de terreur van bovenaf min of meer zichzelf kon zijn, had je dat niet nodig om erkenning te vinden. Maar tussen middelmatige haantjes, die alleen mede-haantjesgedrag waarderen en erkennen, val je met je eerlijkheid en bescheidenheid compleet buiten de pikorde (het ophouden van schijn is essentiëel voor het onfeilbare en onkreukbare imago dat advocaten, fiscalisten, rechters en notarissen aankleeft, terwijl er in die groep gefaald, geblunderd en gesjoemeld wordt bij het leven).

Afijn, overweeg het eens. Als je leven één groot misverstand lijkt, zou het bovenstaande misschien de sleutel kunnen zijn. Als dat zo is, hoop ik niet dat je bescheidenheid je ervan weerhoudt om dat te erkennen. Over hoe je er vervolgens uit zou moeten komen heb ik op dit late uur geen heldere gedachten, maar er zijn natuurlijk allerlei mogelijkheden te bedenken.

Mocht je het in de tussentijd weer even niet zien zitten, lees dan dit verhaaltje eens. Misschien ken je het nog van vroeger, maar haal je er nu toch meer uit..

hoi PrincessFiona,

ik lees al een tijdje mee op fok, en ook jouw topic.

het feit dat je een klotejeugd gehad hebt , blijft , daar kan je niets aan veranderen, hoe je er mee omgaat wel. (makkelijker gezegd dan gedaan)

ik zie dat jij de mishandeling op jezelf betrekt (logisch), het zegt NIETS over jou als persoon, er is niets mis met jou , het zegt iets over de mishandelaar, probeer dit uit elkaar te houden. De mishandelaar is fout, niet jij !!!!
Dit betekent natuurlijk niet dat dit geen heftige schade heeft gebracht voor jou als persoon en je vertrouwen in jezelf en anderen.
Maar probeer de mishandelaar geen macht meer te geven, door jezelf naar beneden te praten en jezelf minderwaardig te voelen en te zeggen dat er geen plek hier voor je is.
Als je dit soort dingen tegen jezelf zegt, devalueer je jezelf. Waarschijnlijk straal je dit ook uit, "ik hoor hier niet", en mensen proeven dat.
Als jij jezelf niet ziet, dan ben je ook onzichtbaar voor anderen.

Waarom hoor jij hier niet ? Wie bepaalt dat ? Dat bepaal jij zelf. Wat wil je uit het leven, waarom studeer je rechten ? Wat wil je met je studie als je klaar bent ?
Wat maakt PrincessFiona , PrincessFiona ? Waar hou je van? Wat kan je goed ? Wat zijn je hobbies?

Door de tijdsdruk die je jezelf hebt opgelegd ( als ik het goed gelezen heb ) om jezelf in 7 jaar op de rails te hebben , daar zet jezelf eerder klem mee dan dat het iets toevoegt, je voelt je nu denk ik eerder een mislukking dan iemand die ,verdomme, bezig is met het derde jaar van een rechtenstudie !!! jezus ! dat is toch niet niks als je dat kan en doet. Ik neem mn petje ervoor af !!

Kijk naar wat je wel hebt bereikt ipv naar wat je wenste dat je bereikt had
Maak het niet minder.
Ik vind dat je hoge eisen aan jezelf stelt en daarbij weinig rekening houdt met het feit dat je door de trauma`s zwakke plekken hebt en zoals jezelf zegt een achterstand .
Tuurlijk heb je een "achterstand", iedereen die zoiets mee zou maken, zou dat hebben , als iemand dat niet zou hebben met jouw ervaringen, dan zou ik diegene superman/women noemen, maar geen mens.

Je bent niet meer dezelfde PrincessFiona als vroeger, treur hierom en ben boos daarover en accepteer het.
( dit is natuurlijk een proces en soms komt het terug op moeilijke momenten)
En wat is trouwens een achterstand? Dit etiket plak je er zelf op. Ik noem het successen.

Jezelf schamen ? Voor het feit dat je op jezelf woont, rechtenstudie doet , humor hebt, intelligentie, goed schrijft, elke keer vecht, doorzettingsvermogen hebt,pittig, aan jezelf werkt, stappen onderneemt, hulp vraagt ? Dat je er bent is al genoeg om trots op te zijn. Schaam je niet voor wie je bent, doe jezelf niet tekort.

KSnap heel goed dat je verlangt naar menselijk contact, die je voor deze gebeurtenissen wel had, kun je voor jezelf bekijken wat je toen in vergelijking met nu anders deed /voelde/ dacht ?
Ben je banger geworden als je onder mensen bent ? Last van vervelende gedachten als je nu contact probeert te maken ?
Nu ben je niet meer in het tehuis, als mensen je behandelen op een manier die je niet prettig vind, kun je nu weglopen of er iets van zeggen, jij hebt nu de macht over jezelf en bent niet meer afhankelijk. (oefenen, oefenen)

Loop je nog steeds bij die trauma specialist? voel je je wel prettig bij hem? Als dat niet is , zoek alsjeblieft een ander, zoiets werkt niet. Zoals je hem beschrijft denk ik niet dat deze persoon iets voor jou is en vind ik dat hij niet echt opbouwend bezig is.

Laat het idee los dat je moet bijkomen. Ten opzichte van wie? Ten opzichte van het voorgebakken idee zoals het zou moeten horen ? Dit is nu je verworven vrijheid, JIJ bepaalt hoe je leven inricht!

Vergeet niet dat iedereen zijn eigen problematiek heeft en dat niet iedereeen dat laat zien, of dat durft te laten zien . Zo lijken andere mensen gelukkiger of succesvoller maar kun jij bij ze binnenkijken?
Hoeveel mensen zouden met dezelfde ervaringen als jij hetzelfde behaald/gedurfd/gekund hebben?

Eigenlijk vraag je mensen om van je te houden.
Op de momenten dat je hulp nodig had, was er niemand die je redde , je verzorgde of troostte.
Dit is zeer pijnlijk, om tot dat besef te komen, dat je alleen en eenzaam bent en anderen nodig had, die er niet voor je waren.
Dit zegt NIETS over jouw waarde als persoon. Het zegt iets over degene die je hadden moeten helpen en het niet deden, dat ligt bij hen, niet bij jou.

Vaak denken kinderen/tieners,dat het aan hen ligt.
Dit is zelfbescherming, omdat je anders ziet dat het aan de "verzorger" ligt en dit is een te schadelijke ervaring ( om te merken dat je in een afhankelijke positie zit en eigenlijk niet op de verzorger kan vertrouwen. terwijl je dat erg hard nodig hebt), dus kun je jezelf het beter verwijten, dit is dragelijker.

Maar eigenlijk zie je iets over het hoofd, je kon de mishandelingen niet stoppen, maar je hebt het wel gered, je bent er weg gegaan, beschadigd, hulp gevraagd, therapie,oefenen met contacten leggen,op jezelf wonen. Je hebt jezelf gered.

As je moedeloos wordt van alles wat je geprobeerd hebt, neem dan even adempauze, huil,ben boos,schrijf,schreeuw,voel je klote, maar sta weer op. Vallen doet iedereen, maar opstaan is kracht en zoals ik je replies lees ben je een pittige tante.

Kkan je dit allemaal wel zeggen, maar het gaat erom dat jij hetzelf ervaart, dat je wel waarde hebt, wel goed bezig bent. Duizenden mensen kunnen dit tegen je zeggen, maar ik denk niet dat dat het gat in je ziel vult, dit zul je zelf moeten doen.Zoek mensen die je hierbij kunnen helpen, en iets zegt me dat je dat wel wilt,maar in een impasse zit,anders post je hier niet.

Dit zijn mijn gedachten hierover , ik weet niet of je er iets aan hebt, maar haal eruit wat je wilt en kunt gebruiken.

groetjes en succes

( hopelijk is het niet al te warrig)

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 01:03 schreef PrincessFiona het volgende:
Ik moet zeggen dat ik alle tips al geprobeerd heb. De resultaten waren echt om te janken.

Heb je groepstherapie geprobeerd?
Heb je van psycholoog gewisseld?
Heb je cognitieve therapie geprobeerd?
Ben je naar mensen toegegaan om te vragen waarom ze je negeren?

Volgens mij kan je je met een complex stress stoornis ook vrijwillig op laten nemen in een kliniek. Dat heeft als voordelen dat je niet met de buitenwereld hoeft te "vechten". Het personeel kan jou observeren, hoef je dat zelf ook in mindere mate te doen. Kortom, je kan daar wat tot rust komen en zeer waarschijnlijk ook tot een goede oplossing.

Volgens mij zitten daar soms mensen met "kleinere" problemen.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 01:56 schreef PrincessFiona het volgende:
Leg dan mij maar eens uit waarom ik geen vrienden heb.

Omdat je er niet meer in gelooft dat je hier hoort, dat het mogelijk is om een normaal leven te leiden, dat je gelooft dat je niets waard bent en andere mensen dat laat merken, en dat je hierdoor mensen afschrikt (mensen laten zich ook gewoon heel makkelijk afschrikken, zodra ze bang zijn of niet weten wat ze moeten doen) en ook deels van je afhoudt.

Wat en waar studeer je eigenlijk?

En ik snap heel goed hoe je je voelt, echt. Ik heb geen trauma, maar ieder woord wat je zegt over hoe je er niet bij hoort en hoe niemand je erbij wil hebben begrijp ik. Maar het kan WEL goedkomen. Het is een kwestie van blijven proberen en erin geloven.

Ik geloof ook niet dat je echt niet meer wil, want anders zou je hier geen topic openen. Je wilt wel degelijk iets, alleen je weet niet hoe of je bent er bang voor. Een topic openen is een kleine stap, en de volgende stap moet iets groter worden.

Ik begrijp ook wel deels hoe jij je voelt PrincessFiona.

Dat je je eenzaam voelt als je je thuis niet eens geliefd voelt. Dat je wakker wordt met een ellendig gevoel en dan toch ergens de kracht ervandaan moet halen om de dag toch een positieve leuke draai te geven. Dat is erg moeilijk, vooral als dit elke dag zo gaat. Toch moet je doorzetten Fi.

Het probleem komt altijd van meerdere kanten, en in dit geval benadruk ik graag je eigen gedachtengang. Je denkt te véél. Je denkt je eigen suf, en voordat je het weet gedraag je je eigen werkelijk naar de conclusies die je trekt van alles. Elke conclusie wordt als het ware een druppel in een emmer, op een gegeven moment is het vol en dan zie je het niet meer zitten.
Je moet dit echt zien te vermijden Het werkt zoo deprimerend.

Ook heb je een zware tijd gehad ( ik heb zelf ook een kut jeugd gehad ! ) maar dit is voorbij. Je bent nu aantal jaar ouder, en je studeert. Iets waar sommigen alleen maar van kunnen dromen !
Jij hebt nu alle kansen heb om de draad weer op te pakken en er iets van te maken !

Sta op je eigen benen en maak er wat van ! Vind de passie in wat je leuk vind, onderweg leer je vanzelf de mensen kennen met dezelfde interesses. Vriendschap groeit vanzelf, je moet het niet forceren.


Als je de kracht verliest om door te zetten, neem dan even de tijd om alles op een rijtje te zetten.
Vergeet niet dat er op de weg naar succés altijd tegenslagen voorkomen.

Geef het daarom ook nooit op!


Rome is ook niet in 1 dag gebouwd

Liefs, David

[ Bericht 2% gewijzigd door D-Industries op 15-05-2005 04:45:05 ]

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 02:11 schreef warboel het volgende:
Ik ben dan weer het andere uiterste: ik heb geen moeilijke jeugd/een trauma of iets dergelijks ervaren, en tóch stelt mijn leven vrij weinig voor. Ik heb ook alleen mijn studie en verder niet veel. Geen vrienden enzovoorts...

Het is niet mijn bedoeling om dit topic te kapen, en een apart topic lijkt me ook weinig levensvatbaar (of wel?), want er zijn al zoveel van zulke klaagzangen. Maar goed, wilde het toch even melden.

Ja bekend gevoel. Ik heb wel vrienden maar ook weleens het gevoel dat behalve mijn studie het niet veel voorstelt m'n leven, en inderdaad helemaal zonder jeugdtrauma's, perfecte thuissituatie (ouders nog keurig bij elkaar zat zusjes en een broertje).

Je voelt dat je leeft wanneer je spannende dingen doet, iemand liefheb, mensen blij maakt, het leven waardeert, geniet van je leven etc.

Ik zie het leven zo, wacht niet op een ander. Doe het zelf ! Anders komt er niets van. Je wilt zo veel en je hebt zo veel in gedachten. Maar als je op een ander hiervoor moet wachten duurt het zo lang en is het leven saai. Als je graag uit wilt maar je wacht op een ander die je meevraagt is het toch anders dan wanneer jij dit zelf regelt. Je bepaald zelf de kwaliteit van het leven, ieder op een andere manier.

Gun je het die mensen die jouw leven verandert hebben dat je opgeeft? Nee toch?

Misschien kan je in contact komen met iemand die ook in dat tehuis heeft gezeten (evt. gelijktijdig met jou), ervaringen uitwisselen, erover praten.

quote:

Op maandag 16 mei 2005 23:57 schreef PrincessFiona het volgende:
Ik ben zo moe en ik zie t nut er simpelweg niet van in om nog door te gaan. Ik ben NU eenzaam en het is NU allemaal zwaar kut. Ik geloof er niet meer in.

Als ik even een losse opmerking er tegenaan mag gooien: aan je schrijfstijl zie ik gelijk dat je sympathiek bent dus de hoop is nog niet verloren.

Oke, dan is dat idd niet zo'n goed idee.
Je had daar niet dood moeten gaan, dat weet je zelf ook wel.

Kijk eens naar www.emdr.nl
ALs het gaat om trauma's en het verwerken ervan zou ik hier eens naar vragen. Het kan je enorm helpen en met erg goede resultaten. Lees in elk geval de informatie op site eens.

Groet,

Lumile

PrincessFiona wat denk je eigenlijk te bereiken met dit topic verder? Lijkt me duidelijk dat wij je niet kunnen helpen? .

Ja, dat vraag ik me ook af. Wat wil je met dit topic, want iedere suggestie die gegeven wordt wijs je af. Als mensen hun msn adres geven, wijs je dat contact af.

Het lijkt wel een poging om aan jezelf te bewijzen dat het allemaal zit zoals jij denkt dat het zit. Dat je graag wil horen dat je echt hopeloos bent en niemand je wilt. Helaas, dat krijg je van mij in ieder geval niet te horen. Je bent zeker niet hopeloos, en het feit dat iedereen hier oplossingen probeert te verzinnen voor je betekent toch ook al dat niet iedereen je graag weg wil hebben.

Is dat misschien de basis van jouw probleem bij het maken van kontakten. Als je van tevoren er al vanuit gaat dat het toch niet lukt en dat ze jou toch een weirdo vinden dan gebeurt dat ook. Is natuurlijk slap psych gelul, maar het werkt wel zo.

Hi Princess,

De stichting "vriendendienst" is speciaal bedoeld voor mensen die meer sociale contacten willen, maar waarbij het niet lukt vanwege een "psychiatrische" achtergrond. Deze stichtingen bestaan door heel het land. Check de link hieronder.

http://www.stichtingcorridor.nl/vriendendienst/

Overigens is het géén therapie, maar echt bedoeld voor meer een betere sociale contacten.

Succez!

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 01:26 schreef Maeghan het volgende:
Ja, dat vraag ik me ook af. Wat wil je met dit topic, want iedere suggestie die gegeven wordt wijs je af. Als mensen hun msn adres geven, wijs je dat contact af.

Maar blijf ondanks woorden als bovenstaande vooral hier schrijven!

Kom eens uit je slachtoffer rol zeg. Je kunt uit dit soort dingen zwakte putten, maar je kunt er ook enorm veel sterker van worden. Zet je hakken in het zand en ga ervoor. Iedereen krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen, dat is nu eenmaal zo. Het gaat erom dat je daar je conclusies uit trekt en die gebruikt om jezelf te versterken.
Ieder moet zo zijn eigen demonen in het leven overwinnen.

quote:

Op donderdag 19 mei 2005 01:28 schreef PrincessFiona het volgende:
Ik wil niet geholpen worden. Ik had hulp nodig toen ik mishandeld werd, nu niet meer. Ik ga een eind aan mijn leven maken. Ik hoor hier niet. Het is te laat.

als je dat vreugde brengt... ik raad je namelijk wel het een en ander te laten.

Nu is FOK! voor veel onderwerpen bespreekbaar maar de grens ligt toch echt bij dramaqueen-achtige aankondigingen over zelfmoord.
Dan hoor je niet achter je PC, niet op FOK! maar bij professionele hulpverlening, want DAT zijn we niet.
Er gaat dus een hangslot op dit topic