quote:
Op dinsdag 8 maart 2005 14:36 schreef Tinkerbell het volgende:Over dat hier niet willen posten (helemaal niet of tijdelijk) herken ik wel. Ik heb hier nooit mijn hele verhaal gedaan (al was het maar om het gemiddeld aantal mensen dat Fok bezoekt per dag).
Ik wil er liever niet over posten (behalve over technische details
![]()
). Ik wil er liever helemaal niet meer over praten, behalve met mijn man. Niet met mijn moeder, niet met mijn zus en niet met vrienden en andere familie. Ik klap dicht. Volledig, alsof er een luik dichtvalt. Met mij kan je overal over praten, niets menselijks is mij vreemd, en ik praat graag en veel, maar niet over het feit wij kinderloos zijn en naar alle waarschijnlijkheid blijven. Als ik er al wat over wil zeggen komt het er hortend en stotend uit en krijg pijn in mijn keel, alsof het niet over mij gaat. Als ik er iets over op wil schrijven kan ik geen woorden vinden.
Ik leef wel mee, met iedereen. Met Slaapmeisje leef ik al mee sinds ze er over begon, want toen begon ik ook net. In de verhalen van Merisse herken ik me ook, met name haar strijd tussen 'misschien lukt het nog' en 'we moeten samen verder'. De dalen en pieken van Katinka.
Ik zweef tussen verdriet en boosheid. Daar ergens moet ik er een weg tussenuit zien te vinden. Dan lukt het wellicht om er weer over te praten.
Deze periode heb ik ook gehad Tinkerbell, vooral dat 'alsof het niet over mij gaat' zou ik gezegd kunnen hebben. Ik ging stotteren, verkrampte helemaal. Dat is nu wel over.
Maareh, je hoeft er niks over te schrijven als je je daar niet prettig bij voelt. Misschien dat je er nog behoefte aan krijgt; dan doe je dat toch gewoon onder een andere naam?
Ik heb het gevoel dat je toch weleens je verhaal kwijt wil, maar misschien is het gewoon te vroeg. Als je het opschrijft, lijkt het misschien nog confronterender. Ik kan je alleen maar zeggen dat ik heel erg veel baat bij het alleen al van me afschrijven heb gehad (en nog heb).
Vind je het geen prettig idee dat wij (ik praat nu ook voor anderen
![]()
) ook met je kunnen meeleven? Je schrijft dat je gelijk met Slaapmeis begonnen bent; zit je in dezelfde fase als Slaapmeisje, of zit je meer in mijn buurt? Hm, misschien moeten we je meer technische vragen stellen.
Wat betreft verdriet en boosheid; ook dat herken ik. Het wordt wel minder moet ik toegeven. Ik probeer wat meer te genieten van wat we wel hebben. Daarnaast kijk ik wat meer om me heen, dat helpt me relativeren. Eigenlijk ben ik al aardig op weg te accepteren dat het er voor ons niet in zit denk ik.
Althans, tot vanmorgen dacht ik dat. Mijn ventje heeft zich (na lang aandringen) mogen laten onderzoeken en nu blijkt dat hij een flinke spatader heeft. Deze spatader kan de kwaliteit van zijn zaadjes beinvloeden en dus gaat hij er aan geopereerd worden binnenkort. We mogen er geen wonderen van verwachten, maar je raad 't waarschijnlijk al; er flikkert toch weer een sprankje hoop op.
Misschien als we uit de medische molen stappen (want alles ziet er steeds goed uit, embryo's enzo, dus waarom lukt het niet?!?!) , alle shit achter ons laten en op eigen kracht, zonder stress.......................................?
Tot zover dus de st(l)abiele Katinka; die nu lekker een badje gaat nemen
[ Bericht 5% gewijzigd door katinka op 08-03-2005 20:45:30 ]