quote:
Op maandag 31 januari 2005 10:13 schreef ZX9R het volgende:Ik ken dat. Ik heb laatst ook de balans opgemaakt en tot schrikbarende conclusies gekomen.
Niet op het persoonlijke vlak hoor..
Eigenlijk had ik me voorgenomen het hier niet te dumpen maar misschien dat het oplucht.
![]()
De conclusie die wij hebben getrokken is vrij simpel, we zijn behoorlijk verstoten door haar familie maar niet op de manier die de meeste mensen associeeren met dit woord.
Het begon er mee dat haar zusje gisteren jarig was en een beetje kribbig liep te doen, later flapte ze er uit dat ze nog niks van haar vader had gehoord. Uurtje later kon ze zich niet meer inhouden en heeft ze hem een SMS'je gestuurd met de tekst: "Gefeliciteerd met je dochter." Na anderhalf uur belde meneer met het smoesje dat ze bij vrienden in Belgie waren. (ze hebben dus altijd een gsm bij zich maar okee)
![]()
Paar jaar terug heeft mijn vriendin hem een jaar niet gezien of gehoord omdat ie niet op haar verjaardag wilde komen als haar moeder er ook was.
![]()
(ze zijn gescheiden en beiden hertrouwd)
Toen ben ik eens gaan nadenken en de balans gaan opmaken, het ligt niet alleen aan haar vader maar aan iedereen in die familie, altijd maar zeiken dat we zo weinig langskomen maar zelf nemen ze nooit, maar dan ook nooit, een keer spontaan contact op.
Buiten onze verjaardagen komen ze nooit eens een keer langs, haar moeder niet, haar vader niet, zusjes niet en de rest van de familie ook niet. Als we ze willen zien moeten
wij contact opnemen of langsgaan.
Dit overigens met tegenzin want echt alle sores die ze hebben wordt dan direct over je uitgestort, net alsof wij geen problemen hebben/kennen.
![]()
Gevolg is dat je zelf maar weer ligt te malen 's nachts over problemen van een ander maar ja, het blijft toch familie he?
Ik ben zo eens alle voorvallen terug gaan halen in mijn gedachte en wij hebben altijd moeten kruipen voor die lui, het begon al toen ik net iets met haar had, haar hele familie van beide kanten kon me wel schieten. (kan ik me overigens enigzins voorstellen, zij was 15 en ik 19
![]()
)
Ik heb er 2 jaar over gedaan om een redelijke verstandhouding te krijgen met al die mensen en ben daar meermaals bijna letterlijk voor door de knieen gegaan.
Haar maakten ze het helemaal moeilijk door constant op haar in te praten, haar te verbieden met mij om te gaan of botweg, waar ik bij zat!, mij af te kraken.
Na een eerste aanloop periode heb ik toen grof geschut ingesteld omdat ik wist dat dat hun zwakke plek was. Frontale confrontaties kunnen ze geen van allen tegen, het zijn echt van die "kop-in-het-zand" types en dat zou volgens mij de enige reden kunnen zijn dat ze ons niet moeten. Ik ben toen ook weleens buiten boekje gegaan
![]()
dat geef ik eerlijk toe. Ik heb daar later ook mijn excuses voor aangeboden en dat accepteerden ze ook.
Overigens was ook dit eenrichtingsverkeer, voor alles wat ze tegen mij hebben gezegd heb ik nooit een sorry gehoord.
![]()
Toen we gisteren tot dit besef kwamen hebben we toch wel even onthutst elkaar aan zitten kijken. We hebben onszelf gewoon al die jaren voorgelogen, hadden ze iets nodig dan stonden we direct klaar maar een keertje vragen hoe het met ons ging? Nee hoor, teveel moeite blijkbaar.
Hadden wij een keer hulp nodig dan waren ze druk, geen zin etc.
![]()
Ik ben er helemaal klaar mee en mijn vriendin ook, wat ons betreft rekt een familieband tot aan deze grens. Wat mij betreft zijn ze ook niet meer welkom. (ook al kwamen ze uberhaubt al nooit) Wij stoppen er gewoon mee, eens kijken hoelang het duurt voor ze weer eens denken: "goh leven die ook nog?" Wat mij betreft is het nu ook echt afgelopen, heb zelf ook geen familie meer dus deze kan ik ook nog wel missen. (als kiespijn zelfs
![]()
)
quote:
Hij staat te uppen.
Wel met een kleine kunstgreep want hij gaf meteen een error!
ff er voor gezorgd dat er een inlogschermpje kwam door de gebruikersnaam dirtect in de adresbalk te zetten (ja ik werk via IE).
1 uur en 1 minuut resterend
Ik zal zo even meekijken met je want IE maakt er wel vaker een tyfuszooi van.