man of vriendje

was eigenlijk van plan om te gaan posten wat 80% van de mensen al gepost heeft.. maar laat ik dat maar niet doen.. dat lijkt me allemaal wel duidelijk.

maar waarom ga je niet samen met je man leuke dingen doen.. weekendje weg ect. dat je heel even geen moeder bent maar voornamelijk vrouw..
want je kan er wel zelf over na gaan denken, maar als ik mezelf zou inschatten zou ik alleen maar zwijmelen over me 'fling' van 45 dagen.. en dat is nou net niet de bedoeling.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 15:21 schreef Manono het volgende:

[..]

Ik mag hopen dat je bedoelt 6 november vorig jaar?

Anders komt het op mij behoorlijk vreemd over om je man en en je kids te verlaten vanwege een vent die je net een dikke maand kent en met wie je nu al het stadium roze wolk voorbij bent.

* leonieke telt even terug

21 december 2004 - 45 dagen = +/- 6 november 2004

Neenee, voor alle duidelijkheid, het gaat echt wel over 6 november 2004
En echt, volgens TS zijn ze het roze wolk-stadium echt wel voorbij ... of toch net niet?

na het lezen van het verhaal van coolgay en pirke64 hoop ik dat het voor de TS duidelijk wordt waar ze staat en wat voor consequenties haar keuze kan hebben.

al eerder gezegd maar zorg ervoor dat de kids een lang weekend bij je ouders of schoonouders kunnen blijven en ga er eens op uit met je man. in dat lange weekend kun je tijd aan elkaar besteden en nadenken over een toekomst samen of gescheiden van elkaar.

als je dit gaat doen moet je er echter wel zonder vooroordelen in stappen, doe je dat niet dan heeft het hele weekend samen weg geen nut.

fijne feestdagen (ja ook zeker sarcastisch bedoeld)

Ik ben de andere kant van het verhaal, mijn ex ging er van de een op de andere dag vandoor omdat hij hét gevonden had. Hij ging zo op in zijn nieuwe liefde dat hij alles rondom mij (huis, dieren, inboedel, financien etc) compleet 'vergat' Gelukkig hadden we geen kinderen, maar de huwelijksdatum stond al wél gepland. Ik heb alles zélf af kunnen zeggen. Meneer had het namelijk te druk met zijn nieuwe liefde, waar hij maar meteen bij was gaan wonen.

Ik heb nooit begrepen waarom hij niet wilde vechten voor onze relatie, we zouden verdorie gaan trouwen, dan was er toch wel degelijk iets goed aan mij... toch?

Inmiddels zijn we 6 jaar verder en ik ben harstikke gelukkig getrouwd. (met een ander dus )
Nog steeds begrijp ik niet waarom mijn ex onze relatie niet de moeite waard vond om voor te vechten. Mensen gooien zo gemakkelijk iets weg omdat het inmiddels bekend is.

et is net zoals met de schoenen van vorig seizoen. Ze zijn inmiddels ingelopen en zitten lekker. Okay, ze zijn wat saai en passen niet meer zo goed in het huidige seizoen, maar er is niets mis mee... Tót je langs die ene etalage loopt en daar spiksplinternieuwe schoenen van dit seizoen ziet staan. Je loopt langs, loopt nog eens terug en besluit ze dan toch maar mee te nemen. Ze zijn spannend, ze zijn nieuw en zolang je niet té lang aanhebt zitten ze nog prima ook... Je oude schoenen verdwijnen in de kast. Jammer maar helaas denk je. Misschien lopen de nieuwe schoenen na een poos wel net zo lekker als de oude, misschien ook niet. Misschien blijkt na een week dat je fikse blaren krijgt als je ze langer dan een paar uur draagt. Misschien grijp je dan weer terug naar die heerlijke vertrouwde ingelopen schoenen van vorig jaar. Als die tenminste nog beschikbaar zijn.

Lieve TS, uit alles wat je schrijft maak ik op dat je je keus al gemaakt hebt. Je zult deze gevoelens gaan onderzoeken en er aan toegeven. Ik vind dat je man het verdient om de relatie nog een keer een herstart te geven. Je weet na 6 weken niet of iemand de 'ware' voor je is.

"Vechten' is blijkbaar niet meer van deze tijd.

Flugeltje, en zovele anderen hier, ik snap ook niet wat mensen bezield tegenwoordig...

Ik ben eind vorige maand, na 5 jaar, ook m'n vriendin kwijtgeraakt omdat ze sinds 1,5 maand verliefd was op iemand op haar werk...
Nu, na een relatie van 5 jaar gingen we eindelijk samenwonen, huurcontract getekend in september, spulletjes gekocht... 1 januari gingen we intrekken, maar het mag helaas niet zijn, zij gaat in januari samenwonen met die kerel vanop haar werk...
O.K. onze relatie ging vaak met ups en downs (wat bij iedereen wel zo zal zijn) maar we waren heel erg verbonden met elkaar.
Zij heeft 5 jaar lang problemen gehad, eerst 2 jaar met school (verkeerde richtingen, problemen met mede-studenten), daarna met werk (vaak geen werk, dan weer werk waar ze haar niet goed voelde). We hebben daar zoveel discussies over gehad, maar ik heb altijd geluisterd en gepraat met haar, het was me nooit geen seconde teveel. En nu ze fijn werk heeft gebeurt dit, om kapot van te gaan !
O.K. ja, na 5 jaar kan je toch stellen dat die zware verliefdheid lang niet meer zo is als in het begin. Maar ik HIELD (en hou) nog verschrikkelijk van haar, en zij ook van mij (heeft ze me de laatste dagen dat we samenwaren nog wel 100x gezegd), maar ze zei dat de verliefdheid weg was.
Zoals hier al gezegd, als je eens na een aantal maanden van je roze wolkje afvalt ga je toch beseffen dat hevige verliefdheid ook over gaat.
Houden van en verliefheid zijn 2 verschillende aspecten, maar als je mij vraagt weet ik echt wel wat het belangrijkste is. Ik was zelfs van plan haar ten huwelijk te vragen. De laatstte jaren drong ze er zelf op aan, maar toen kon dat niet omdat zijn geen vaste baan had. Ik wou haar, als we in ons nieuwe huisje woonden op 1februari ten huwelijk vragen. Had alles zo mooi geregeld hé... LIFE IS SUCH A BITCH !!!!!!!!!
Ik weet ook wel dat zij met haar kop tegen de muur gaat lopen, want meteen gaan samenwonen met iemand die je nog maar pas kent, dat gaat toch niet zomaar... Ach ze moet het zelf maar weten.
It's a free world, maar mijn leven is (voorlopig) helemaak gecrasht. Al m'n toekomstplannen naar de vaantjes en geloof me, in deze tijd van het jaar wordt je daar echt niet vrolijk van. Ik kom er wel bovenop, maar het zal lang duren. Dat weet ik en voel ik




[ Bericht 4% gewijzigd door DaFunLovinCriminal op 22-12-2004 23:42:00 ]

quote:

Op woensdag 22 december 2004 23:16 schreef DaFunLovinCriminal het volgende:
Flugeltje, en zovele anderen hier, ik snap ook niet wat mensen bezield tegenwoordig...

Ik ben eind vorige maand, na 5 jaar, ook m'n vriendin kwijtgeraakt omdat ze sinds 1,5 maand verliefd was op iemand op haar werk...
Nu, na een relatie van 5 jaar gingen we eindelijk samenwonen, huurcontract getekend in september, spulletjes gekocht... 1 januari gingen we intrekken, maar het mag helaas niet zijn, zij gaat in januari samenwonen met die kerel vanop haar werk...
Om kapot van te gaan. O.K. onze relatie ging vaak met ups en downs (wat bij iedereen wel zo zal zijn) maar we waren heel erg verbonden met elkaar.
Zij heeft 5 jaar lang problemen gehad, eerst 2 jaar met school (verkeerde richtingen, problemen met mede-studenten), daarna met werk (vaak geen werk, dan weer werk waar ze haar niet goed voelde). We hebben daar zoveel discussies over gehad, maar ik heb altijd geluisterd en gepraat met haar, het was me nooit geen seconde teveel. En nu ze fijn werk heeft gebeurt dit, om kapot van te gaan !
O.K. ja, na 5 jaar kan je toch stellen dat die zware verliefdheid lang niet meer zo is als in het begin. Maar ik HIELD (en hou) nog verschrikkelijk van haar, en zij ook van mij (heeft ze me de laatste dagen dat we samenwaren nog wel 100x gezegd), maar ze zei dat de verliefdheid weg was.
Zoals hier al gezegd, als je eens na een aantal maanden van je roze wolkje afvalt ga je toch beseffen dat hevige verliefdheid ook over gaat.
Houden van en verliefheid zijn 2 verschillende aspecten, maar als je mij vraagt weet ik echt wel wat het belangrijkste is. Ik was zelfs van plan haar ten huwelijk te vragen. De laatstte jaren drong ze er zelf op aan, maar toen kon dat niet omdat zijn geen vaste baan had. Ik wou haar, als we in ons nieuwe huisje woonden op 1februari ten huwelijk vragen. Had alles zo mooi geregeld hé... LIFE IS SUCH A BITCH !!!!!!!!!
Ik weet ook wel dat zij met haar kop tegen de muur gaat lopen, want meteen gaan samenwonen met iemand die je nog maar pas kent, dat gaat toch niet zomaar... Ach ze moet het zelf maar weten.
It's a free world, maar mijn leven is (voorlopig) helemaak gecrasht. Al m'n toekomstplannen naar de vaantjes en geloof me, in deze tijd van het jaar wordt je daar echt niet vrolijk van. Ik kom er wel bovenop, maar het zal lang duren. Dat weet ik en voel ik

Zulke wijven moet je inderdaad hard schoppen. Ze verdienen het niet eens om gelukkig te zijn.
Egoistische sloeries...........

Zulke vrouwen kunnen kinderen krijgen? Als Darwin dat had geweten...

quote:

Op woensdag 22 december 2004 23:30 schreef Shreyas het volgende:

[..]

Zulke wijven moet je inderdaad hard schoppen. Ze verdienen het niet eens om gelukkig te zijn.
Egoistische sloeries...........

dat mag ik niet zeggen, want ze heeft in 5 jaar héél véél dingen voor me gedaan, wat anderen misschien nooit zouden doen. ze was er ALTIJD voor me! Deze zomer nog heeft ze een mega-verjaardagsfeest voor me georganiseerd met 50 mensen, een optreden, alles erop en eraan, kosten nog moeite gespaard voor me, en nu dit ik snap het cht niet hoor

quote:

Op woensdag 22 december 2004 23:16 schreef DaFunLovinCriminal het volgende:
-verhaal-

Dit, en zo veel andere verhalen, vind ik zo verschrikkelijk naar voor jullie. Ik moet er echt niet aan denken om zoiets mee te maken en al helemaal niet om het iemand aan te doen...

TS, alsjeblieft, blijf bij je man. Als hij je al vergeeft dat je überhaupt hebt overwogen bij hem weg te gaan is hij al meer dan je verdient, maar dat doet hij omdat hij van je houdt. En jij houdt toch ook van hem?

quote:

Op woensdag 22 december 2004 23:16 schreef DaFunLovinCriminal het volgende:
verhaal

Geloof me, je komt er wel doorheen hoor...

Je blijft er alleen (heel) erg lang een nare bijsmaak van houden. Ik kan inmiddels ook weer vertrouwen, maar dat heeft lang geduurd. Toen mijn huidige man me ten huwelijk vroeg wilde ik ook zo snel mogelijk trouwen... Ik wilde niet weer een keer het hele ritueel doorlopen en dan ineens alleen achterblijven. We zijn dus ook binnen vijf maanden getrouwd ^{En gestressed dat ik was door het vele regelen in een relatief korte tijd...}

Uiteindelijk wordt je wel weer gelukkig, alleen de periode er naartoe kan behoorlijk klote zijn.

Ik heb mijn ex sindsdien nooit meer gezien en eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik zal reageren als ik hem tegenkom. Hoewel ik nu erg gelukkig ben met mijn hubbie voelt mijn vorige relatie nog zo 'onaf'

Daarom ook mijn verzoek aan TS. Als je er écht mee stopt zorg dan in ieder geval dat je met je man nog alles netjes regelt. Hij blijft tenslotte 'achter'.

[ Bericht 4% gewijzigd door flugeltje op 22-12-2004 23:57:31 ]

Onvolwassen mensen kunnen moeilijk volwassen besluiten nemen

1) Je roept na 1,5 maand dat je "van iemand houdt"
2) Je trouwt op je 22ste met een vent van 34
3) Daar was je kennelijk ook niet echt enorm verliefd op (en als je toen vond van wel: hoe weet je dan dat je niet nog verliefder op iemand kan worden dan je op R bent)
4) Je luistert alleen naar mensen die met je meepraten en de rest is gek.

En toch beweer je dat je in dit geval zonder twijfel een verstandige beslissing kunt maken.

Ik vind het *walgelijk* stom van je dat je je alleen door je gevoel laat leiden in deze situatie. Je kunt er niets aan doen dat je nogal naief bent maar op jouw leeftijd is wat zelfkennis ook wel vrij normaal. En die zelfkennis kun je gebruiken om in besluiten mee te wegen dat je er mogelijk wat naief tegenaan kijkt.

Overigens, het komt op me over dat je bijzonder weinig respect voor je man hebt. Met je mond idd wel, maar met je gevoel niet. Volgens mij vind je hem onbewust een mietje en vind je het wel makkelijk dat hij zo mee probeert te denken voor een oplossing die voor jou het makkelijkst is.
_{in dat kader is het trouwens ook frappant dat je nu net op een sportleraar valt}

voor de TS: Liefde, trouw en commitment zijn dingen die jouw man van jou iig niet kan verwachten meer. Verliefd worden is geen kunst, zoek een leuke kerel/vrouw, knipper een keer met je ogen en voila. Liefde bestaat eruit dat je op alle andere impulsen niet ingaat. Daaruit volgt trouw en commitment.

Je hebt met het huwelijk eeuwige trouw beloofd, en nu pleeg je contractbreuk. In mijn ogen is dat heiligschennis. Of je moet niet zo zwaar tillen aan het huwelijk, en eeuwige trouw, en tot de dood ons scheidt enzo. In dat geval heb je (sorry als ik het zeg) hier niet zo veel te zoeken. Ben je dan op zoek naar iemand die je gelijk geeft?

En misschien is dit sexistisch en een flame, maargoed, dan zijn we d'r weer, vrouwen willen eerlijkheid, zolang die niet in hun nadeel is.

[ Bericht 0% gewijzigd door hefaistos op 23-12-2004 06:29:02 (typo) ]

Sterkte DaFunLovinCriminal

Van deze kant ook sterkte DaFunLovinCriminal, voel met je mee. Het gevoel wordt echt weer beter met de tijd, dat is een feit, maar een feit is ook dat je daar NU op dit moment nog niets aan hebt.

Ik sta er steeds weer van versteld wat sommige mensen, zowel mannen als vrouwen hun partner / gezin aan kunnen doen door strompzinnige kortzichtigheid.

quote:

Op donderdag 23 december 2004 08:17 schreef pirke64 het volgende:
Van deze kant ook sterkte DaFunLovinCriminal, voel met je mee. Het gevoel wordt echt weer beter met de tijd, dat is een feit, maar een feit is ook dat je daar NU op dit moment nog niets aan hebt.

Ik sta er steeds weer van versteld wat sommige mensen, zowel mannen als vrouwen hun partner / gezin aan kunnen doen door strompzinnige kortzichtigheid.

Weet niet of het kortzichtigheid is. Ik ben nl van mening dat ze het heus wel zien wat ze doen/aanrichten. Ze trekken zich er echter niets (iig zeker niet genoeg) van aan.

quote:

Op donderdag 23 december 2004 08:40 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Weet niet of het kortzichtigheid is. Ik ben nl van mening dat ze het heus wel zien wat ze doen/aanrichten. Ze trekken zich er echter niets (iig zeker niet genoeg) van aan.

Dit vind ik dan weer iets te kort door de bocht. Ik ben het helemaal met je eens dat mensen tegenwoordig een relatie te snel in de vuilbak gooien, zonder ervoor te vechten. Maar als je er voor gevochten hebt en het blijkt gewoon niet te werken, dan moet je voor jezelf kiezen. Op de lange termijn is dat, in mijn optiek, beter voor iedereen. Maar voor de duidelijkheid: volgens mij is de TS nog niet bij dat punt aangekomen

quote:

Op donderdag 23 december 2004 08:40 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Weet niet of het kortzichtigheid is. Ik ben nl van mening dat ze het heus wel zien wat ze doen/aanrichten. Ze trekken zich er echter niets (iig zeker niet genoeg) van aan.

Gevolg van de huidige samenleving, de individualisering. Mensen houden steeds minder rekening met elkaar, denken alleen nog aan zichzelf, zonder de gevolgen voor de personen van wie ze claimen te houden in het achterhoofd te houden.

"De mens" wil alles. Een leuke baan, een groter huis dan de rest van de kennissenkring, een paar mooie auto's, veel vrienden, daarnaast ook nog sporten voor een goed figuur. Natuurlijk mogen ook de -inmiddels bejaarde- ouders niet vergeten worden, daar gaan we op zondagmiddag even langs. Ow, en het gezin niet te vergeten, man, hond, en twee perfecte kinderen die nooit stout zijn en altijd minimaal een 8 halen. De relatie met de kinderen moet natuurlijk goed zijn, de relatie met de man hollywoodwaardig. Na tien jaar nog steeds vlinders in je buik en nog net zo gepassioneerd als de eerste paar maanden. Natuurlijk ben je nooit te moe om seks te hebben en heb je hele avonden de tijd om met elkaar te praten...

Ben ik nou de enige die inziet dat dit Utopia is, dát dit niet bestaat? Dat het daadwerkelijk alleen in Hollywood voorkomt, op het witte doek? En ben ik nou de enige die inziet dat er maar 24 uur in een dag zitten, dat je dus dingen moet doen en laten en dat daarbij soms je relatie in de knel komt, zeker als er kinderen zijn? Dat het totaal geen zin heeft om er vandoor te gaan, aangezien je binnen de kortste tijd weer in hetzelfde schuitje beland? Weer geen tijd, weer de verliefdheid die over gaat (en dat zal die gaan, geloof het maar, dat is wetenschappelijk bewezen...), weer de spanning die verdwijnt na een x aantal maanden/jaar.

Toch zijn er mensen die het nastreven. Die álles willen en daarbij over lijken -of over het geluk van hun partner en kinderen- gaan. Mensen die niet hun "loved ones" een kans geven, die niet willen vechten "want het is toch wel over". Ik vraag me dan altijd af wat het hele huwelijk nog inhoudt. Een formaliteit om alles netjes op papier te hebben? Waarom dan geen geregistreerd partnerschap? Een reden voor een leuk feest? Iets wat je doet omdat iedereen het doet? Je belooft elkaar voor de wet eeuwige trouw, je belooft elkáár eeuwige trouw...

Ja, natuurlijk kan dat fout gaan, natuurlijk kun je minder gaan voelen of ongelukkig zijn. Maar om dan maar meteen de handdoek in de ring te gooien... Eén op de drie huwelijken strand, en volgens mij in de meeste gevallen omdat mensen "op elkaar uitgekeken zijn". Ja, logisch, als je er niet je best voor wilt doen.

Kijk maar naar de TS, die murmelt nog wat over vechten en een kans geven, maar de rest van de tijd gooit ze gewoon de handdoek in de ring. Ja, rot voor de kinderen dat het "een moeilijke tijd" wordt, maar ze wil zichzelf niet wegcijferen. Is achter je belofte blijven staan jezelf wegcijferen? Is je best doen om het gevoel wat je jaren geleden had terug te halen, jezelf wegcijferen? Of is dat juist een stukje terughalen van wie jij bent en wat jou gemaakt heeft tot wie je nu bent? Want face it, Ing, jouw man en kinderen zijn verweven met je leven, met je persoonlijkheid, met jou... Ze zíjn jou... En dat ben je heel hard aan het wegcijferen nu...

Maar ach, inmiddels ken je "R" al wel 47 dagen, twéé hele dagen meer, dus ik zou maar haast maken want stel je toch eens voor dat je nóg een paar dagen moet wachten. Niet te doen, zou ik haast zeggen! Daar ga je dood aan hoor, pas maar op.

Och, ik ben denk ik een beetje mild... 't is bijna Kerstmis

Innovative... wederom de spijker op z'n kop! Sluit me er helemaal bij aan.

TS, het is bijna Kerst, tijd voor bezinning (of voor jou... gezond verstand).... heb je nu nog niet genoeg hulp gehad hier? Het is toch prachtig om het begin van het nieuwe jaar samen met je gezin de draad op te pikken, banden te verstevigen en van 2005 het jaar van de liefde en respect te maken voor jullie samen. Geef het een eerlijke kans, en sta open voor elkaar. Geloof me, je weet ECHT NIET want je je man maar vooral je kinderen aan doet door het zo maar op te geven.

Ik ben het roerend met Innovative eens, en herhaal vervolgens wat ik al gezegd heb maar verwoord het even wat anders:

Als TS het nou nóg niet begrepen heeft, wíl ze het niet begrijpen en zijn verdere efforts om haar te overtuigen zinloos...ignorance is bliss. En volgens mij is echt alles wel gezegd nu..

Jullie hebben ook makkelijk praten...

jullie weten niet hoe echt het gevoel van Ing is!

quote:

Op donderdag 23 december 2004 08:58 schreef innovative het volgende:

[..]

Gevolg van de huidige samenleving, de individualisering. Mensen houden steeds minder rekening met elkaar, denken alleen nog aan zichzelf, zonder de gevolgen voor de personen van wie ze claimen te houden in het achterhoofd te houden.

"De mens" wil alles. Een leuke baan, een groter huis dan de rest van de kennissenkring, een paar mooie auto's, veel vrienden, daarnaast ook nog sporten voor een goed figuur. Natuurlijk mogen ook de -inmiddels bejaarde- ouders niet vergeten worden, daar gaan we op zondagmiddag even langs. Ow, en het gezin niet te vergeten, man, hond, en twee perfecte kinderen die nooit stout zijn en altijd minimaal een 8 halen. De relatie met de kinderen moet natuurlijk goed zijn, de relatie met de man hollywoodwaardig. Na tien jaar nog steeds vlinders in je buik en nog net zo gepassioneerd als de eerste paar maanden. Natuurlijk ben je nooit te moe om seks te hebben en heb je hele avonden de tijd om met elkaar te praten...

Ben ik nou de enige die inziet dat dit Utopia is, dát dit niet bestaat? Dat het daadwerkelijk alleen in Hollywood voorkomt, op het witte doek? En ben ik nou de enige die inziet dat er maar 24 uur in een dag zitten, dat je dus dingen moet doen en laten en dat daarbij soms je relatie in de knel komt, zeker als er kinderen zijn? Dat het totaal geen zin heeft om er vandoor te gaan, aangezien je binnen de kortste tijd weer in hetzelfde schuitje beland? Weer geen tijd, weer de verliefdheid die over gaat (en dat zal die gaan, geloof het maar, dat is wetenschappelijk bewezen...), weer de spanning die verdwijnt na een x aantal maanden/jaar.

Toch zijn er mensen die het nastreven. Die álles willen en daarbij over lijken -of over het geluk van hun partner en kinderen- gaan. Mensen die niet hun "loved ones" een kans geven, die niet willen vechten "want het is toch wel over". Ik vraag me dan altijd af wat het hele huwelijk nog inhoudt. Een formaliteit om alles netjes op papier te hebben? Waarom dan geen geregistreerd partnerschap? Een reden voor een leuk feest? Iets wat je doet omdat iedereen het doet? Je belooft elkaar voor de wet eeuwige trouw, je belooft elkáár eeuwige trouw...

Ja, natuurlijk kan dat fout gaan, natuurlijk kun je minder gaan voelen of ongelukkig zijn. Maar om dan maar meteen de handdoek in de ring te gooien... Eén op de drie huwelijken strand, en volgens mij in de meeste gevallen omdat mensen "op elkaar uitgekeken zijn". Ja, logisch, als je er niet je best voor wilt doen.

Kijk maar naar de TS, die murmelt nog wat over vechten en een kans geven, maar de rest van de tijd gooit ze gewoon de handdoek in de ring. Ja, rot voor de kinderen dat het "een moeilijke tijd" wordt, maar ze wil zichzelf niet wegcijferen. Is achter je belofte blijven staan jezelf wegcijferen? Is je best doen om het gevoel wat je jaren geleden had terug te halen, jezelf wegcijferen? Of is dat juist een stukje terughalen van wie jij bent en wat jou gemaakt heeft tot wie je nu bent? Want face it, Ing, jouw man en kinderen zijn verweven met je leven, met je persoonlijkheid, met jou... Ze zíjn jou... En dat ben je heel hard aan het wegcijferen nu...

Maar ach, inmiddels ken je "R" al wel 47 dagen, twéé hele dagen meer, dus ik zou maar haast maken want stel je toch eens voor dat je nóg een paar dagen moet wachten. Niet te doen, zou ik haast zeggen! Daar ga je dood aan hoor, pas maar op.

Wow, wat kun jij het goed beschrijven!!!

Helemaal mee eens!

quote:

Op donderdag 23 december 2004 02:17 schreef MouseOver het volgende:
Onvolwassen mensen kunnen moeilijk volwassen besluiten nemen

1) Je roept na 1,5 maand dat je "van iemand houdt"
2) Je trouwt op je 22ste met een vent van 34
3) Daar was je kennelijk ook niet echt enorm verliefd op (en als je toen vond van wel: hoe weet je dan dat je niet nog verliefder op iemand kan worden dan je op R bent)
4) Je luistert alleen naar mensen die met je meepraten en de rest is gek.

En toch beweer je dat je in dit geval zonder twijfel een verstandige beslissing kunt maken.

Ik vind het *walgelijk* stom van je dat je je alleen door je gevoel laat leiden in deze situatie. Je kunt er niets aan doen dat je nogal naief bent maar op jouw leeftijd is wat zelfkennis ook wel vrij normaal. En die zelfkennis kun je gebruiken om in besluiten mee te wegen dat je er mogelijk wat naief tegenaan kijkt.

Overigens, het komt op me over dat je bijzonder weinig respect voor je man hebt. Met je mond idd wel, maar met je gevoel niet. Volgens mij vind je hem onbewust een mietje en vind je het wel makkelijk dat hij zo mee probeert te denken voor een oplossing die voor jou het makkelijkst is.
in dat kader is het trouwens ook frappant dat je nu net op een sportleraar valt

Die laatste zin ben ik het niet mee eens, maar voor de rest

Je bent getrouwd, je hebt een man en twee kinderen: je hebt een verantwoordelijkheid. Die kun je niet zomaar even aan de kant schuiven omdat je (na 6 weken!) een 'gevoel' hebt.

Dat kan jij misschien anders zien, maar reken maar dat alle familie en vrienden je hierop afrekenen.

Het lijkt mij een lastige 2strijd waar ing inzit, zelf sluit ik mij ook aan bij de rest, denk eerst goed na over de consequenties welke keuze je ook maakt, het zal altijd effect hebben op je leven en dat van je omgeving.
2 maanden is erg kort om echt te kunnen zeggen ik hou van die persoon. door de roze bril zie je vaak de realiteit niet meer.

Als je een keuze hebt gemaakt moet je er echt 200% achterstaan, dan pas ben je ook sterk genoeg om de consequenties aan te kunnen, heb je hier een twijfel over, zou ik zeggen zeker niet doen.
Ik wens je heel veel sterkte in de toekomst, ongeacht wat je keuze is.

En het is ook prima om eens voor jezelf te kiezen, maar kies dan ook echt voor jezelf en laat je niet bedoezelen door een fling die je hebt met een scharrel. Je had toch ook bij je man weg kunnen gaan, zonder dat er een ander in het spel was?
Ik denk dat je je nu laat leiden door het gevoel van verliefdheid die je denkt te ervaren met die leraar en dat je inderdaad een keuze maakt, maar ik denk niet dat die keuze is gebaseerd op rationeel denken.

ik dacht al, voordat ik bij de 4e pagina kwam op deze foktopic,
ben ik nou de enige die ziet dat ze der besluit al genomen heeft?

Ik had dan ook een heel verhaal willen houden, tot ik las dat coolguy het al op had geschreven.
Ik ga hier verder ook niet meer doorlezen, of verder doorreageren, want zoals het er naar uitziet wordt ik toch alleen maar gefrustreerder door de eenzijdigheid van TS, en aangezien ik mijn eigen leventje heb, wil ik graag nog even blij blijven.

Desalniettemin, sterkte.

ohja:
er stond ergens iets:
ik zal wel goede vrienden blijven met mijn man als ik bij mijn vriendje ga,
en goede vrienden met vriendje als ik voor mijn man kies.
VOUT! Als je voor je man kiest, moet dat vriendje maar opzouten. anders blijft die spanning maar

ennem.... als er nou wéér reacties via mijn avatar komen in de trant van: ja maar jij bent ook maar 13 of 14, want jij kijkt spongebob......... dan........ SPONGEBOB IS OOK VOOR NIET-KINDERS.
zo. 8)

[ Bericht 13% gewijzigd door de_priester op 23-12-2004 11:59:20 ]