Zijn er alleenstaande ouders aanwezig?

quote:

Op zaterdag 5 februari 2005 00:57 schreef Anitra het volgende:
Maar toch als je ziet hoeveel pijn je kind heeft omdat ze hem wel kent, dan ga je toch echt twijfelen.

Ik snap het heel goed Anitra. Het lijkt me vreselijk om je meiske pijn te zien hebben. Aan de andere kant denk ik dat ze sowieso pijn zou hebben; ook als jij haar had weggehouden bij haar vader, dan was zij hem gaan idealiseren, etcetera, en dan had of jij alles gedaan en was hij de toffe peer geweest, of ze was er vrij snel achtergekomen hoe hij is en was, want ze was vast op zoek gegaan. Gekwetst word je dan toch, ik denk alleen dat je 'blij' mag zijn _{en dan blij tussen aanhalingstekens, want het is sowieso rot} dat jij niet diegene bent die haar gekwetst heeft, en dus wel degene bent die haar kan troosten. Hoe is het nu met haar?

Ze heeft het heel moeilijk. Het was vandaag weer bal. Ze heeft zich weer even op ons afgereageerd en na een afkoelingsperiode van 3 uur was alles weer oke. Maar het doet zo'n pijn, je wilt haar zo graag helpen, maar ze is geen gemakkelijker prater, dus dat is best moeilijk....

quote:

Op zaterdag 5 februari 2005 20:08 schreef Anitra het volgende:
Ze heeft het heel moeilijk. Het was vandaag weer bal. Ze heeft zich weer even op ons afgereageerd en na een afkoelingsperiode van 3 uur was alles weer oke. Maar het doet zo'n pijn, je wilt haar zo graag helpen, maar ze is geen gemakkelijker prater, dus dat is best moeilijk....

Ga je morgen iets leuks met haar doen, heeft ze wat afleiding

En mijn vader vergeet mijn vader nog steeds en dan heeft hij maar 1 kind
Ik zal het er mee moeten doen en ben er inmiddels wel aan gewend.

We gaan morgen naar de ikea ff shoppen, dat vind ze altjd leuk. En we eten wat zij lekker vind
Vanavond was ze overigens de ideale dochter, ze heeft heerlijk tv gekeken en ging zonder mopperen naar bed. Ze heeft nu eindelijk zelf aan gegeven dat ze wil gaan praten met een psych ofzo. Dus maandag gaan we daar achteraan.

quote:

Op zondag 6 februari 2005 00:20 schreef Anitra het volgende:
We gaan morgen naar de ikea ff shoppen, dat vind ze altjd leuk. En we eten wat zij lekker vind
Vanavond was ze overigens de ideale dochter, ze heeft heerlijk tv gekeken en ging zonder mopperen naar bed. Ze heeft nu eindelijk zelf aan gegeven dat ze wil gaan praten met een psych ofzo. Dus maandag gaan we daar achteraan.

Ikea is altijd leuk ja nou veel plezier morgen!
En heel goed van haar dat ze zelf aangeeft met een psycholoog te willen praten,.

Toch snap ik het ergens niet. Als jullie weten wat voor eikels het zijn daarin, dat jullie toch "proberen" het contact tussen 'hem' en jullie spruitjes te behouden omwille het spruitje zelf en dan later toch boos worden cq verbaasd zijn op hem omdat hij het één en ander niet nakomt of af laat weten.

Hallo !?!?!? Jullie weten toch hoe "hij" is, waarom dan onnodig de confrontatie opzoeken ?? Jullie en de spruitjes zouden veel beter af zijn wanneer jullie gewoon het contact verbreken en als hij zelf contact wil, dan weet 'ie jullie vanzelf wel te vinden en mochten jullie spruitjes later beginnen over hun "vader" en hij is nooit komen opdagen, dan kunnen jullie gewoon eerlijk vertellen dat hij in tig jaar geen interesse heeft getoond en hoef je daarover ook niet schuldig te voelen over het feit dat je onnodig het contact zou hebben verboden of whatever.

M'n moeder heeft destijds precies hetzelfde gedaan, die heeft gewoon m'n biologische "vader" gedumpt (ook zo'n luie eikel, denk aan Luchtbel's ex) en in pak-en-beet 25 jaar heb ik niks meer gezien of gehoord vanuit zijn kant richting mij of m'n broertje en zelf heb ik ook niet de behoefte om hem zonodig weer te zien. Opgeruimt staat netjes . . .

[ Bericht 100% gewijzigd door Anitra op 06-02-2005 08:34:50 (1 keer is genoeg) ]

Om 1 doodsimpele reden:
Het is en blijft haar vader!!!!!

quote:

Op zondag 6 februari 2005 00:20 schreef Anitra het volgende:
Ze heeft nu eindelijk zelf aan gegeven dat ze wil gaan praten met een psych ofzo. Dus maandag gaan we daar achteraan.

He, wat ontzettend goed van haar
Hoop dat jullie snel op het goede spoor worden gebracht

quote:

Op zondag 6 februari 2005 01:42 schreef ThunderChild het volgende:
(ook zo'n luie eikel, denk aan Luchtbel's ex)

Uit respect voor luchtbel zou ik als ik jou was al die vervelende insinuaties (waarvan ze zelf gezegd heeft dat ze ze liever niet heeft, hier bijvoorbeeld ) achterwege laten. Wat jij ook van hem moge vinden, hij is en blijft de biologische vader van Jolietje. En ik kan me goed voorstellen dat luchtbel haar dochtertje haar vader gunt. Misschien wordt hij wel een leuke vader, misschien niet, maar Jolie weet dan in elk geval waar ze vandaan komt, dat geeft al rust voor een kind. Bovendien heb ik er respect voor hoe luchtbel dit allemaal aanpakt in het belang van Jolie. Ik vind het niet leuk dat jij daar overheen walst met eikel zus en eikel zo.

[ Bericht 35% gewijzigd door miss_dynastie op 06-02-2005 10:15:30 ]

Wat Miss_D zegt! En Anitra trouwens ook...
Die mannen blijven hoe dan ook de vaders... en die zet je nou eenmaal niet zomaar opzij...
Die keuze 'moet' je, in mijn ogen, zo veel als dat kan, aan het kind zelf over laten...

Ik heb ook nergens gezegd dat ik contact wil onthouden of hem zelf benader.
Natuurlijk hield ik wel ooit van hem, ik kan dat niet hoor, zonder gevoel dan maar aanzien dat iemand zichzelf kapot maakt maar dat is een ander verhaal.
Dat is toch gewoon triest. Voor hem maar ook voor Jolie.
Het zou fijn zijn als ze later nog wel de keuze heeft hem op te zoeken en dan kan bedenken wat ze er van vindt.

Ik vind het altijd jammer dat vrouwen hun persoonlijke gevoelens voor de gevoelens voor hun
kind laten gaan.
Als mijn ex morgen zich zou ophangen zou ik dat ten zeerste toejuigen. Wat haat ik die
man zeg....
Maar al die jaren(13) dat ik nu van hem gescheiden ben heb ik dat nooit laten merken aan mijn
kinderen.
Ik vind het erg belangrijk dat de kinderen zelf ontdekken hoe hij is. Als ze jong zijn zien ze
veel dingen niet die wij als volwassen wel zien.
De kinderen benaderen de vader met hun kinderlijke gevoelens, later zullen ze zich ontwikkelen en
de dingen anders gaan zien.... dan komt er een dag dat ze zeggen ik hoef hem niet meer
te zien.
Ik ben blij dat ik mijn kinderen die keuze zelf heb laten maken, ook al heeft dat mij zeer veel
zelfbeheersing gekost ten opzichte van mijn ex.
Maar mijn gevoel was indeze niet van belang....mijn kinderen daar moest ik rekening mee\
houden.

Ik zie vaak dat moeders hun exmannen de grond in praten waar de kinderen bij zijn, van
alles tegen de kinderen zeggen anti ex, hun persoonlijk problemen met de vader delen
met de kinderen.
Vind dat allemaal een zeer slechte zaak.
Hoezo de kinderen een mening opdringen?

Zo gaan de kinderen door jou invloed een beeld vormen van hun vader en vaak zijn er dingen
bij die jij persoonlijk met ze hebt ervaren en niet het kind zelf.

Als je een goede moeder wilt zijn, laat ze dan hun eigen beeld vormen.
Hoeveel moeite je dat ook kost.... dan pas ben je een goede moeder.

Het loont na jaren...........

quote:

Op zondag 6 februari 2005 08:33 schreef Anitra het volgende:
Om 1 doodsimpele reden:
Het is en blijft haar vader!!!!!

quote:

Op zondag 6 februari 2005 10:16 schreef Brighteyes het volgende:
Wat Miss_D zegt! En Anitra trouwens ook...
Die mannen blijven hoe dan ook de vaders... en die zet je nou eenmaal niet zomaar opzij...
Die keuze 'moet' je, in mijn ogen, zo veel als dat kan, aan het kind zelf over laten...

Beetje slappe redenering om gewoon simpelweg te zeggen "het is en blijft haar vader". Als hij dan haar "vader" is, waar blijft hij dan in het hele verhaal ?? Zoals ik het zie zijn jullie degene die het contact moeten blijven onderhouden met alle frustraties van dien. Wat is er mis met om hem zelf es een keer te laten bellen en iets af te spreken (en dan daadwerkelijk ook hetgeen door laten gaan en niet op het laatste moment afbellen of helemaal niks laten horen) ?? Want als ik zo de verhalen van jullie lees zijn niet van die aard van "wat een goeie vader is hij voor mijn kind". Als jullie er zelf voor kiezen voor al dat frustratie werk, dan vind ik dat jullie dan geen recht hebben om te klagen over wat hij niet doet of wel zou moeten doen. Zwart/wit gezegd is dat jullie keuze geweest en als de keuze niet bevalt door reden x,y,z, dan moeten jullie voor een andere oplossing gaan kiezen en niet ermee doorlopen en doorklagen, want veranderen doet 'ie in 95% van de gevallen toch niet . . .

Als de kinderen nu of later zelf contact met hun vader willen, fijn allemaal braaf en aardig en daar zal je mij ook niet over horen, maar als dat contact met zoveel trammelant en frustraties gepaard moet gaan, dan pas ik ervoor. DIe vrijheid heb ik zelf ook gehad (nog steeds trouwens), maar zelf heb ik er de behoefte niet aan. Die eikel (ik noem 'm een eikel, zelfs erger. Interessert me geen reet wat de rest ervan vind) weet al 28 jaar dat 'ie een zoon heeft (twee zelfs) maar ik heb nog nooit wat van 'm gekregen, gezien of anderzijds en ik hoef 'm nu ook niet meer te zien. Het zit mij wel gebakken . . .

quote:

Op zondag 6 februari 2005 16:53 schreef ThunderChild het volgende:
(ik noem 'm een eikel, zelfs erger. Interessert me geen reet wat de rest ervan vind)

Het hoeft je ook geen reet te interesseren en het boeit mij niet hoe je hem noemt of wat je van hem vindt. Dat je de ex van luchtbel erbij sleept is waar ik tegen ageer, hoe je over je eigen vader denkt of doet is jouw zaak.

Psies Miss-D
TC Wat jouw vader doet of gedaan heeft, heeft niks met Jolie of Djen te maken.
Ik heb Djen nooit gedwongen om naar haar vader te gaan. Ik heb alleen haar vader duidelijk gemaakt dat wat hij doet in zijn leven mij niet uit maakt maar dat hij er wel rekening mee moet houden dat hij een dochter heeft.

*schop*

Hoe gaat het als je een nieuwe relatie hebt/krijgt? Hoe draag je dingen over? Hoe stap je van het idee af, ik doe het helemaal alleen en dat blijft zo?

Vanmorgen kreeg ik een spoedopdracht, moest voor 12 uur klaar zijn, lekker verdienen. bood aan om Jolie naar de oppas te brengen aangezien er tijdnood was en hij pas om half 11 weg moest. Het was een simpele oplossing geweest maar ik kon er gewoon niet op in gaan. Het is toch mijn kind? Ik moet d'r toch wegbrengen? Wat weet hij daar nou van?
Terwijl in principe, er is niks bijzonders met d'r aan de hand, ze kan gewoon gebracht worden, d'r tas afgegeven en ik haal d'r wel weer op straks.
Wennen dat soort dingen na verloop van tijd? Gaat dat automatisch? Moet je daar afspraken over maken?
Ik vind het allemaal wel heel lief en leuk enzo maar ook wel ingewikkeld. Gek vind ik het dat er soms iemand anders is die haar s morgens als eerste vast heeft, die haar wel even denkt weg te kunnen brengen. Het pact dat er is tussen ons twee-en gaat een beetje gedeeld worden met iemand anders. Misschien maar goed dat het nu al is want als ik het er nu al moeilijk mee heb, hoe in godsnaam dan over een paar jaar? Hoe verlopen dit soort dingen?

Ehm... mss een beetje stom antwoord, maar ik heb precies dat nu dus met mijn katten. Ik vind het mijn verantwoordelijkheid en zou hem dus ook alleen maar vragen ze eten te geven als ik een paar dagen op reis ben voor mijn werk of zo. Maar laatst wilde hij de bakken doen en dat hoefde dus niet van mij. Het zijn mijn beesten en mijn verantwoordelijkheid. Het is niet dat het niet mag of zo, maar ik vind het zo'n onzin dat hij dat zou doen.

Maar ik denk eigenlijk wel dat zoiets een 'glijdende schaal' is en dat het op een gegeven moment minder vreemd wordt. Er komt een keertje dat het echt even niet anders kan en dan laat je het wel door hem doen, en dan de volgende keer als het weer wat krap wordt denk je 'ach, waarom ook niet' etc. etc.

Denk wel dat idd een heel raar gevoel is dat het pact dat jij en Jolie hebben, dat daar ineens een 3e aan de zijlijn komt te staan.

Ik denk dat daar toch op een gegeven moment een soort 'natuurlijk' verloop in komt, denk je niet?
Al is afspraken maken helemaal niet zo'n slecht idee, denk ik. Gewoon zodat je alletwee weet waar je aan toe bent.
Een keertje naar de oppas brengen moet bijv. best kunnen, zonder dat jij je daar schuldig of gek over voelt. Maar ik denk dat dat vanzelf gaat wennen. Sowieso lijkt me de eerste keer het moeilijkst

quote:

Op donderdag 31 maart 2005 11:51 schreef Brighteyes het volgende:
Ehm... mss een beetje stom antwoord, maar ik heb precies dat nu dus met mijn katten.

Maar het is misschien wel hetzelfde idee ja, jij zorgde er altijd voor en het is gek als hij dat ineens gaat doen. Ik hoop dat het iets is wat vanzelf groeit inderdaad, al weet ik dat ik vrij moeilijk kan zijn met dit soort dingen. Het voelt gewoon zo raar soms

Maar wel heel begrijpelijk hoor, dat het zo raar voelt. Jolie is jouw verantwoordelijkheid en jij hebt er op een gegeven moment voor gekozen haar te krijgen, je hebt je erop ingesteld dat alleen te doen en dat heb je nu ook al 8 maanden gedaan. En nu moet je ineens een beetje los laten dat jij degene bent die altijd alles moet doen en er aan wennen dat je sommige dingen ook kan delen.

Lijkt me niet meer dan logisch dat je dat niet zomaar even kan. En dat heeft verder niets met te maken, dat zou je bij ieder ander hebben denk ik.

Heel bekend Luchtbel
Ik was degene die wist wat het beste voor Djen was, wat ze leuk vond, hoe ze dit wou of dat of....
Nu weet Rick dat net zo goed en soms zelfs beter Juist omdat hij vanaf een afstandje kan kijken.Het is heel moeilijk en raar in het begin, maar ik kan zeggen dat na 3 jaar het nu al een beetje beter gaat
Soms heb ik het nog wel eens dat ik wil roepen: Ja hallo ik ben haar moeder ik weet het toch beter
Het gaat langzaam weg en als je denkt dat het weg is komt het weer boven.
En nu bedenk ik me dt ik met Djulian hetzelfde heb, want ik ben toch de hele dag bij hem?
Alleen met Djen was het gevoel heviger!!
Konklusie? Het is heel normaal

Ik vind het nu al moeilijk om mijn vriend dingen te laten doen bij Dylan. 'Want ik kan het toch veel beter'. En wij zijn toch al een tijdje samen!

Het zal ook aan je eigen persoonlijkheid liggen, de een wil gewoon alles zelf doen en zo controle houden over de situatie. Als jij zo bent, zal het moeilijk slijten en moet je er echt aan werken. Is het alleen maar omdat je 'nieuw' is, dan denk ik dat het met de tijd een stuk minder wordt.

Jolie, ik denk dat het wel overgaat hoor dat gevoel alles alleen te willen en kunnen doen. Petje af hoor voor de dames die alleen voor hun kind zorgen, ik heb het vaak genoeg in mijn omgeving gezien en ik sta versteld van de kracht van deze vrouwen.

Mijn man is doordeweeks al om 06.00 de deur uit en pas om 17.30 of later thuis. Morgaine slaapt van 19.00 t/m 07.00 uur ongeveer. Dat betekent dat ze het leeuwendeel van de tijd met mij doorbrengt of bij de oppas is wanneer ik werk. Ik merk zelf ook heel erg dat ik haar wel even in bad doe, dat ik haar wel der fles geef en al dat soort dingen en dat ik me zelf er echt toe moet zetten om bijv zoals afgelopen zaterdag naar de kapper te gaan en haar bij haar vader te laten. Niet dat hij het niet goed doet of niet kan, maar ik weet precies wat ze wilt en bedoelt. Binnenkort gaat mijn man 1 dag minder werken (ouderschapsverlof) en het is dan de bedoeling dat hij lekker een papa-dochter dagje heeft en ik mijn eigen dingetje ga doen die dag. Ik denk dat ik mij de eerste paar weken echt de deur uit moet werken om hun tweetjes een eigen ritme te laten ontwikkelen en ik lekker een dagje voor me zelf heb.

Zo zie je maar dat ook (getrouwde) mama's soms liever alles zelf doen en moeite hebben met het uit handen geven van bepaalde dingen / taken.

Mwah het is niet echt het uit handen geven en ook niet het idee dat ik het allemaal beter denk te kunnen. Jolie wordt vaak zat gevoerd of in bad gedaan door vriendinnen en dat soort gedoe maar dan is het bij wijze van uitzondering. Nu zou het zeg maar een soort van gewoon moeten gaan worden, dat hij zonder dat ik er 10 minuten over na ga zitten denken eventjes iets met haar kan doen. Tis denk ik vooral een raar idee maar hopen dat het gewoon erin groeit.