De kunst van het loslaten van een ex deel 14

Ben nog steeds bezig met loslaten en heel langzaam gaat het beter. Kerst was erg gezellig, iedereen was superlief. Oud en nieuw was helemaal niks. En gisteren moest ik m`n ex even over wat zakelijks spreken en begint hij opeens over hoe m`n kerst was. Want hij was depri en hij miste tijdens de kerst iets. (fijn om te weten dat ik gereduceerd ben tot iets). Op mijn vraag waarom hij dit wilde weten kregen een vaag antwoord dat hij er doorheen zat en graag wilde weten hoe het met mij was. Ik heb hem meerdere keren verteld dat ik geen behoefte heb aan vriendschap omdat hij me bedrogen heeft. En dan merk ik nu toch weer dat ik het beroerd voor hem vind.

Anderhalf jaar geleden is mijn relatie van bijna 2 jaar uitgegaan, hij maakte het uit omdat ie niet meer verliefd op me was. Hij zei dat ie nog wel van me hield, wat in de eerste plaats al heel verwarrend was voor mij, ik kon daar echt niets mee. Ik ben een half jaar lang echt een wrak geweest, maar met veel werken en veel nieuwe vrienden en nieuwe hobbies en leuk vrijwilligerswerk ben ik er doorheen gekomen. Na dat half jaar ging het steeds beter met me, ik kreeg weer interesse in jongens en heb een paar sex relaties gehad enzo. Overigens had ik nog steeds contact met hem, we werkten af en toe samen bij een restaurant.

En nu, anderhalf jaar later, gaat het perfect met me. Ik ben gelukkig met mijn leven nu. Ik ga straks stage lopen in Amsterdam bij 1 van de beste hotels van Nederland en ik heb onwijs veel zin in mijn "nieuwe" avontuur. Ik ben weer zeker van mezelf en straal dat uit. Ook ben ik nu weer zover dat ik wel een nieuwe relatie zou willen, maar dan moet die wel iets toevoegen aan het leven dat ik nu heb. Een relatie als toen wil ik niet meer, daar heb ik zeker van geleerd.

En ja, mijn ex, zijdelings hoor ik genoeg over hem. Zijn zus en ik zijn goede vriendinnen. Maar hoe beter ik weer in mijn vel zit, hoe sjaggerijniger en hoe meer kort af ie is. Ik vraag me wel eens af waarom. Terwijl ik altijd heel spontaan en vriendelijk blijf als ik hem tegenkom. Maar goed, ik heb besloten dat dat zijn probleem is en niet het mijne.

Ik heb mijn leven weer op de rails en geloof me, als je me dat toen verteld had, had ik je never geloofd. Heel veel sterkte iedereen hier en ja, ik weet uit ervaring hoe klote je je voelt. En ook al heb je er nu niks aan, er komt een tijd dat de zon weer gaat schijnen

Pfff, wat zijn er veel mensen die zich net zo butt voel(d)en als ik op dit moment. Ik ben 21, en heb een relatie gehad van 5,5 jaar met een vreselijk mooi en lief meisje, waar ik vreselijk veel mee heb meegemaakt (overlijden van familie, scheiding ouders) waardoor je nog dichter naar elkaar toe groeit. Zij heeft het echter 3 maanden geleden uitgemaakt, omdat ze bang was dat ze dingen in het leven zou missen doordat ze al vanaf haar 15e een serieuze relatie had met mij. Ze was bang dat dit later er alsnog zou uitkomen, en dat het daarom beter was om het nu te stoppen.

Ik ben in een vreselijk zwart en diep gat terrecht gekomen, omdat ik nu merk dat mijn hele sociale leven was opgebouwd rond haar en haar broertjes (nu nog steeds zeer goede vrienden van mij) en zelfs met haar ouders heb ik nog contact. Zowel zij als ik hebben vrij snel een nieuwe relatie gekregen, (na 1 maand) maar ik heb daar een punt achter gezet toen bleek dat het gewoon niet ging doordat ik mijn ex nog zo ontzettend miste, ik kon zelfs niet eens sex met haar hebben, zonder dat het voelde als vreemdgaan. Nu blijkt echter dat haar relatie (met een vreselijke foute gast) wel stand blijkt te houden, ookal zegt iedereen dat mijn ex zichzelf niet is in die relatie en niet meer de oude is...

Ik slaap slecht, eet slecht, en zit in een compleet sociaal gat, het doet zo'n ontzettende vreselijke pijn, de gedachte dat zij met hem in bed ligt en bij hem is in de weekenden.... Ik kan op dit moment ook absoluut niet geloven dat dit gevoel ooit nog slijt en dat ik ooit nog gelukkig zal kunnen worden met een ander ,of uberhaupt nog zo iemand zal vinden. Daarnaast kan ik nog steeds niet de hoop loslaten dat het misschien nog goed zou kunnen komen, wanneer ze dingen gedaan heeft die ze wilden doen (alles ontdekken) en inziet dat haar huidige relatie het ook niet is... Daar komt nog bij dat haar familie dit ook ontzettend hoopt, ik ben daar bijv. 1e kerstdag ook heel de dag thuis geweest, zoals het vroeger zou zijn geweest (mijn ex was er die dag niet)... Dit alles maakt dat ik haar nóg veel meer mis.....

Ik heb vanacht weer heel intens van haar gedroomd.... een nachtmerrie bijna. Ik voel me nu weer net zo depressief als de dag ik haar voor het laatst zag. Ik weet uit ervaring, dat zolang ik het me haar kan herinneren zal ik dit gevoel niet kwijtraken en weet dat het bij mij altijd langer dan 5 jaar duurt voordat erover heenkom. Ik begin te twijfelen of ik wel weer zo lang kan wachten.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 07:38 schreef Tarot het volgende:
Ik heb vanacht weer heel intens van haar gedroomd.... een nachtmerrie bijna. Ik voel me nu weer net zo depressief als de dag ik haar voor het laatst zag. Ik weet uit ervaring, dat zolang ik het me haar kan herinneren zal ik dit gevoel niet kwijtraken en weet dat het bij mij altijd langer dan 5 jaar duurt voordat erover heenkom. Ik begin te twijfelen of ik wel weer zo lang kan wachten.

als je zo blijft denken, zal je dat gevoel inderdaad nooooooooooooooooooit kwijtgeraken. Maar ja, als je jezelf daar beter mee voelt, verdrink jezelf dan maar in je eigen verdriet

en zeg niet dat ik niet weet waarover ik spreek, ik weet het maar al te goed, maar met jouw houding blijf je inderdaad alleen voor de rest van je leven, denkend aan momenten à jamais perdus !

Maar als je erover blijft dromen... Ik voelde me sinds de laatste 2 dagen pas weer goed eigelijk. Nieuwe hobby gevonden, we zijn met een paar vrienden iets aan t ondernemen, en ik voelde me gewoon goed. Maar ik heb vanacht ook weer over haar gedroomd, 2x zelfs En ik voel me nu ook gewoon weet kut, ookal ben ik de hele tijd met andere dingen bezig om eroverheen te komen... Meer werken, meer sporten, nieuwe hobby enz Zo'n dromen, daar kun je nieteens iets aan doen

Het is en blijft altijd kut, maar...

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 00:36 schreef Vigile het volgende:
Daar komt nog bij dat haar familie dit ook ontzettend hoopt, ik ben daar bijv. 1e kerstdag ook heel de dag thuis geweest, zoals het vroeger zou zijn geweest (mijn ex was er die dag niet)... Dit alles maakt dat ik haar nóg veel meer mis.....

Dit is natuurlijk niet heel handig he... Zo wordt loslaten ook wel heel erg moeilijk.

En bedenk bij jezelf dat het allemaal wel leuk en aardig is dat vrienden en familie het ook zo vreselijk jammer vinden, maar dat zij het is die bij je terug moet komen, en niet de familie...

Ik kan me nl. ook zo voorstellen dat zij het helemaal niet zo leuk gevonden heeft dat jij de hele dag daar doorgebracht heb. Ik zou daar eerder heel erg geirriteerd door raken.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 09:48 schreef Un-X-PecteD het volgende:
Maar als je erover blijft dromen... Ik voelde me sinds de laatste 2 dagen pas weer goed eigelijk. Nieuwe hobby gevonden, we zijn met een paar vrienden iets aan t ondernemen, en ik voelde me gewoon goed. Maar ik heb vanacht ook weer over haar gedroomd, 2x zelfs En ik voel me nu ook gewoon weet kut, ookal ben ik de hele tijd met andere dingen bezig om eroverheen te komen... Meer werken, meer sporten, nieuwe hobby enz Zo'n dromen, daar kun je nieteens iets aan doen

nee, maar dan hier komen zagen met de attitude van een oude versleten natte keukenhanddoek vind ik echt zielig. Dat hij er over droomt, kan hij niet veel aandoen, maar hoe hij er mee omgaat werkelijk wel!

Hmz, misschien dat ik dit deel ook maar ga volgen dan...

Het is nu een maand of 4 uit met mij en mijn ex. We hebben bijna 2 jaar iets gehad en het ging al langer niet lekker. Ik werd heel afstandelijk en hield er niet van als hij me aanraakte ensow. Toen wist ik nog niet hoe dat kwam, maar de laatste tijd ben ik er steeds meer achter gekomen..

Mijn moeder werd ziek en daarbij had ik steun nodig. En deze steun kreeg ik van hem niet.. Hij vroeg nooit hoe het met haar ging of wat er allemaal ging gebeuren in het ziekenhuis enzo, terwijl hij van mij wel verwachtte dat ik interesse toonde in wat hij allemaal deed en vond. Ik ging toen ook net op kamers en daar vroeg hij ook nooit naar, over school enzo ook al niet. Dit heeft me gewoon heel veel pijn gedaan, want juist diegene van wie je verwacht dat je het meeste steun krijgt in moeilijke tijden heeft me gewoon laten vallen en nog meer pijn gedaan...

Toen het dus uiteindelijk niet meer ging en het uit was heb ik hem dit hele verhaal verteld, maar hij heeft er niks mee gedaan. Nog steeds vraagt hij nergens naar, maar wil wel graag dat ik luister. Ik zie hem nu bijna niet meer en hij heeft nu sinds een maandje ook een nieuwe vriendin. Een ex van hem waar ik vroeger de nodige problemen mee heb gehad...

Het is jammer, maar ik weet dat het echt niet kan tussen ons... Mja, nu mijn hart nog...

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 09:52 schreef petitlapin het volgende:

nee, maar dan hier komen zagen met de attitude van een oude versleten natte keukenhanddoek vind ik echt zielig. Dat hij er over droomt, kan hij niet veel aandoen, maar hoe hij er mee omgaat werkelijk wel!

mua... ik heb ergere posts gezien

Hmmm goede tip dit topic... ik ga het gewoon eens volgen denk ik...

kom net uit een relatie van 2 jaar... we voelen elkaar aan... aan houden van is geen gebrek... maar kort gezegd... het werkt niet... ik weet niet eens zeker of ik haar wel los wil laten... het is wel het beste...denk ik... zeker omdat dat een hoop twijfel wegneemt... en zekerheid is iets wat ik momenteel echt heel erg hard nodig heb.

Los laten... tjonge... tis moeilijk... vooral omdat ik nu echt die kleine dingen nog te veel mis... da's al wel minder... maar het helpt ook niet echt als je nog wel met elkaar zit te smsen en af en toe eens belt... dan kan ik die afstand niet creeeren.... stompzinnig genoeg....

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 14:00 schreef WpuntNL het volgende:
maar het helpt ook niet echt als je nog wel met elkaar zit te smsen en af en toe eens belt... dan kan ik die afstand niet creeeren.... stompzinnig genoeg....

Dat hoeft niet per se een probleem te zijn, maar het maakt het vaak wel een heel stuk moeilijker.

Zelf wel gedaan, goede vrienden gebleven, maar dat heeft heel wat kracht en moeite gekost, zelfs terwijl wij het er allebei wel helemaal over eens waren dat het over en uit was...

dat ken ik... op zich ben ik het ook met haar eens dat het beter is dat het over is... zoals het ging... gaat het niet... maar steeds weer komen er gelukkige gedachten boven en momenten waarop ik wel zeker wist dat ik van haar hield en dat het voor altijd zou zijn...

en dat maakt het moeilijk... ik weet ook dat ik voor mezelf die afstand moet hebben... maar dat maakt het definitief... definitief voorbij... en daarmee ben ik haar dan ook echt gewoon echt helemaal kwijt...

Ik moet eerst mezelf maar weer eens opbouwen...beetje voor mezelf gaan zorgen in plaats van continue voor een ander... mezelf weer eens leren kennen en mezelf weer eens echt gaan waarderen... en daar heb ik die afstand gewoon toch echt voor nodig... anders zal ik toch bezig blijven haar te ondersteunen en mezelf keer op keer weer ondergeschikt maken aan die ander.

Ik heb nu bijna 2 maanden geen contact meer met mijn ex en nog steeds is hij de reden dat ik slecht slaap. Nog steeds is hij de reden dat ik een steek voel als ik verliefde stelletjes zie.

Omdat het maar 5 maanden was (maar zo heftig), heb ik geen tastbare herinneringen. En net daarom doet het al pijn bij een simpel woordje, een stom liedje, zelfs een bepaalde winkel of kledingstuk. Het feit dat er niets was, geen kleine knuffeldingetjes, liedjes of symbolen, zorgt ervoor dat ik me vastklamp aan alledaagse dingen- en net dan blijft het vers.
En dat frustreert me, want ik zoek overal afleiding in, ik spreek belachelijk veel af, mijn weekplanning zit continu vol, en toch, zo gauw ik ergens alleen ben (dus als ik in slaap wil komen), ligt het als een baksteen op mijn maag zachtjes te duwen.
Ik vind het wel weer tijd worden voor een rebound, maar emotioneel gezien vreet het nog steeds aan me.

Hij heeft er zelf overigens minder moeite mee. Voor hem zat het allemaal niet zo lekker, dus hij voelt zich nu beter. Voor mij is het des te gekker, want een reden om het uit te maken kon hij niet aanwijzen. Misschien dat dat ook meespeelt. Kon ik maar vreselijk boos worden, maar ik begrijp het gewoon niet. En omdat ik het zo druk heb, kan ik het bij niemand kwijt -wil ik ook niet eens, want wat stel ik me eigenlijk aan, met mijn 5 maanden fling.

Rotmannen.

5 maanden is niet niks... en op zich vliegen 2 maanden ookl voorbij hoor...maar op een gegeven moment moet je jezelf weer oppakken... misschien hem gewoon maar zien als een enorme lul dattie het uit heeft gemaakt en daar eens boos over te worden... uithuilen en weer verder proberen te gaan... misschien dat het oplucht... ik weet dat nog niet...

heb ik al geprobeerd, lucht inderdaad op voor een uurtje.
De volgende avond zelfde verhaal.

Hij is geen lul omdat hij het uitmaakte, hij voelde zich er niet prettig bij. Nouja, dan is dat inderdaad maar beter. Ik kan gewoon niet boos op hem worden, omdat ik hem erin kan tegemoet komen (tot op zekere hoogte). Het is gewoon frustrerend op zich, en daarom blijft het een open wond.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 21:18 schreef N-joy het volgende:
Ik heb nu bijna 2 maanden geen contact meer met mijn ex en nog steeds is hij de reden dat ik slecht slaap. Nog steeds is hij de reden dat ik een steek voel als ik verliefde stelletjes zie.

Omdat het maar 5 maanden was (maar zo heftig), heb ik geen tastbare herinneringen. En net daarom doet het al pijn bij een simpel woordje, een stom liedje, zelfs een bepaalde winkel of kledingstuk. Het feit dat er niets was, geen kleine knuffeldingetjes, liedjes of symbolen, zorgt ervoor dat ik me vastklamp aan alledaagse dingen- en net dan blijft het vers.
En dat frustreert me, want ik zoek overal afleiding in, ik spreek belachelijk veel af, mijn weekplanning zit continu vol, en toch, zo gauw ik ergens alleen ben (dus als ik in slaap wil komen), ligt het als een baksteen op mijn maag zachtjes te duwen.
Ik vind het wel weer tijd worden voor een rebound, maar emotioneel gezien vreet het nog steeds aan me.

Hij heeft er zelf overigens minder moeite mee. Voor hem zat het allemaal niet zo lekker, dus hij voelt zich nu beter. Voor mij is het des te gekker, want een reden om het uit te maken kon hij niet aanwijzen. Misschien dat dat ook meespeelt. Kon ik maar vreselijk boos worden, maar ik begrijp het gewoon niet. En omdat ik het zo druk heb, kan ik het bij niemand kwijt -wil ik ook niet eens, want wat stel ik me eigenlijk aan, met mijn 5 maanden fling.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 21:46 schreef N-joy het volgende:
heb ik al geprobeerd, lucht inderdaad op voor een uurtje.
De volgende avond zelfde verhaal.

Hij is geen lul omdat hij het uitmaakte, hij voelde zich er niet prettig bij. Nouja, dan is dat inderdaad maar beter. Ik kan gewoon niet boos op hem worden, omdat ik hem erin kan tegemoet komen (tot op zekere hoogte). Het is gewoon frustrerend op zich, en daarom blijft het een open wond.

Ik knik van herkenning bij echt elk woord dat je typt....

quote:

Rotmannen.

Behalve hier

Weer in dit topic.. en na bijna anderhalf jaar nog steeds met hetzelfde meisje in mijn hoofd..

Zij heeft het destijds uitgemaakt, maar de afgelopen maanden leek het erop dat het misschien toch weer goed zou komen (korte termijn niet, lange termijn misschien wel is wat ze zei). Nu in het nieuwe jaar loopt het toch allemaal anders. We hebben tegen elkaar gezegd dat we ook het 'ooit misschien' niet moeten open houden. Een paar dagen geleden is ze met een andere jongen naar bed gegaan en gister was ik op haar verjaardagsfeestje en daarna mee uit en vraagt ze me (nadat ik haar iets eerder had gevraagd of ze met een jongen zou zoenen als ik er ook was, waarop het antwoord 'wat denk je nou zelf' was) doodleuk om een uurtje of vier of ik misschien naar huis kan gaan omdat het waarschijnlijk niet leuk voor me is als ze met de jongen die haar probeert te versieren (en ze voor de rest niet kent ofzo) gaat zoenen..

En toen maar in een taxi en naar huis, meteen gaan slapen om er niet over na te hoeven denken wat er een paar kilometer verderop in de stad gebeurde..

Speelt ook nog mee dat ik er echt behoorlijk mee in m'n maag zit dat ik teveel heb nagedacht en met haar over 'ons' heb gepraat en haar niet gewoon een keer gezoend heb, ik was altijd bang haar dan als vriendin misschien kwijt te raken, maar als ik heel eerlijk tegenover mezelf ben dan voel ik ook wel dat ik het niet ga trekken vrienden met haar te zijn als ze een nieuw vriendje heeft (we hebben allebei nog geen relatie gehad sinds het uit is).

Nouja, ik moest het even van me af typen, ik kan het er namelijk niet echt met m'n vrienden over hebben (ik kan gewoon niet vertellen dat m'n lieve Amelie Poulain-achtige meisje in een week met een jongen naar bed gaat en in ieder geval ook nog met een ander gezoend heeft)..

[ Bericht 1% gewijzigd door Clone-tje op 08-01-2005 19:21:17 ]

quote:

Op zaterdag 8 januari 2005 17:53 schreef Blinky het volgende:

[..]

Het enige verschil wat ik tussen ons zo kan vonden is ik destijds 6 maanden heb samengewoond met hem. Ik kan ook niet boos worden (nog steeds niet) op hem. Ik ben hooguit teleurgesteld, anderhalf jaar later. Ik denk niet dat ik het ooit kan loslaten en ik probeer het ook niet eens meer. Ik leg me erbij neer en accepteer dat ik er heel soms nog wakker van lig, of dat ik weeig en verdrietig word als ik iets herkenbaars zie, voel of meemaak. Ik denk dat het altijd de vraag blijft hoe het anders was gegaan.
Daar kom je nooit achter. Gelukkig laat ik me er niet meer door meeslepen en zorg ik ervoor dat ik de dingen doe die ik leuk vind.

Er zit ook gewoon niets anders op, toch?
De cliché's zijn waar; in principe heelt tijd alle wonden. Maar ik voel me net een gewond dier, dat in en hoekje haar wonden blijft likken, omdat ze zo'n pijn blijven doen.

Eergisteren belde hij ineens, wanneer we weer eens iets afspreken. Hij wilde me toch wel weer zien, na die lange periode zonder contact. En enerzijds wil ik hem ook wel weer zien, omdat ik hoop dat hij zich dan realiseert hoeveel hij me heeft gemist.
Anderzijds weet ik natuurlijk dat hij mij niet heeft gemist, omdat het voor hem af is. Hij is ofwel heel goed in de onschuld spelen, of hij is zich werkelijk van geen kwaad bewust -en ik schat dat laatste.

Ik denk dat ik over een week of twee (ik zie er nu afschuwelijk uit, haha) toch maar even iets afspreek,omdat ik gewoon zeker wil weten dat het ook ècht nooit meer goed komt. Of is dat masochistisch..?

zo... het eerste weekend alleen zit er bijna op... gelukkig maar... het was een zwaar weekend... heb heel erg veel te veel gedronken gisteren... en ik neem me zoals altijd weer eens voor nooit meer te veel te drinken...

maar goed... het loslaten gaat me slecht af momenteel... ik ben erg veel met haar bezig in mijn hoofd... nog steeds... vrijdag naar de dokter geweest (weer) en een goed gesprek met de beste man gehad... was nodig... en goed... heel goed zelfs...

Ben ook weer in mijn dagboek begonnen... of eigenlijk... verder gegaan... was ook een hele goede keuze. heb er haftige dingen van vorig jaar en anderhalf jaar geleden in gelezen... dingen waarvan ik geschrokken ben... er staat een hoop pijn in maar nog veel meer liefde... dat doet eigenlijk nog veel meer pijn ofzo... ik ben ontzettend kapot nu... gewoon... stuk.....

Dat het niet gaat werken is wel duidelijk en dat moet ik dan maar gewoon gaan accepteren... maar het doet nu... nog altijd.. heel heel heel veel pijn...

quote:

Op zondag 9 januari 2005 18:03 schreef N-joy het volgende:

[..] Ik denk dat ik over een week of twee (ik zie er nu afschuwelijk uit, haha) toch maar even iets afspreek,omdat ik gewoon zeker wil weten dat het ook ècht nooit meer goed komt. Of is dat masochistisch..?

Ik nooit bang voor iemand geweest in mijn leven, maar nu ben ik bang om haar tegen te komen. Ze heeft haar leven inmiddels waarschijnlijk weer op poten zonder mij...... en hoewel ik haar alle geluk wens, doet het me pijn om haar gelukkig te zien zonder mij. Want andersom is het niet zo.

Je ziet in de films wel vaker van die rustige zwijgzame mannen, de silent type. Iemand die niet makkelijk over zn problemen kan praten. Het is als een donker of tragisch geheim dat hij bij zich draagt.

Er zijn mannen die hun hele gezin kwijtraken... hun vrouw en kinderen weggevaagd in één ongeluk. Dat ze nog weinig hebben om voor te leven .... en het enige dat ze nog kunnen doen is overleven. Hoe scheef de vergelijking ook lijkt, zo voel ik me in het dagelijks leven.

quote:

Op maandag 10 januari 2005 00:09 schreef Tarot het volgende:

[..]

Ik nooit bang voor iemand geweest in mijn leven, maar nu ben ik bang om haar tegen te komen. Ze heeft haar leven inmiddels waarschijnlijk weer op poten zonder mij...... en hoewel ik haar alle geluk wens, doet het me pijn om haar gelukkig te zien zonder mij. Want andersom is het niet zo.

Je ziet in de films wel vaker van die rustige zwijgzame mannen, de silent type. Iemand die niet makkelijk over zn problemen kan praten. Het is als een donker of tragisch geheim dat hij bij zich draagt.

Er zijn mannen die hun hele gezin kwijtraken... hun vrouw en kinderen weggevaagd in één ongeluk. Dat ze nog weinig hebben om voor te leven .... en het enige dat ze nog kunnen doen is overleven. Hoe scheef de vergelijking ook lijkt, zo voel ik me in het dagelijks leven.

ontzettend herkenbaar.... ik heb inmiddels wel begrepen dat het beter is om te leren praten... "het schijnt goed voor je te zijn" ofzo.... ik begin er zelf steeds minder moeite mee te krijgen... al is het echt maar een heel select clubje wat zo ver door mag dringen hoor....

__ Never mind __

[ Bericht 49% gewijzigd door ff666 op 12-01-2005 18:56:16 ]

Okee... morgen (inmiddels alweer.... vandaag...) gaat een moeilijke dag worden.... ik ga naar mijn ex toe om spullen uit te wisselen... zij vind het te moeilijk om naar mij toe te komen... dat vooral omdat het allemaal nog vers is en we hier bijna altijd waren met z'n tweeën. Zij wilde het of nog een tijd laten liggen bij mij (slechte optie.... ik wil er van af ik wil die spullen niet steeds zien en daarom aan haar denken.) Of bij vrienden afspreken (slechte optie... ik wil dit graag met z'n tweeën oplossen... haar andere optie was om haar vader langs te sturen... daar heb ik al helemaal geen zin in.

Toch denk ik dat het goed is om nu meteen maar de spullen uit te wisselen... dan kan ik het gaan afsluiten zonder steeds met haar spullen geconfronteerd te worden. Ik vind het heel moeilijk om weer in haar buurt te zijn morgenavond... ik ben bang dat ik morgenavond een beetje veel knap en dingen ga zeggen die ik niet meen.

Aan de andere kant... misschien psychologiseer ik dit gewoon te veel en moet ik inderdaad maar eens gebruik maken van mijn muurtje om mezelf te beschermen. Ik weet dat het moeilijk gaat zijn. Ik weet ook dat ik het hierna voor mezelf kan afsluiten en naast me neer kan leggen.Ik vind het jammer dat we hiermee beiden een maatje verliezen, iemand bij wie we beiden erg goed ons verhaal kwijt konden... maar hey... ik moet toch echt mezelf beschermen en daar heb ik afstand voor nodig.... vrij veel afstand eigenlijk.

Ik hoop dit topic snel niet meer nodig te hebben om iets van me af te schrijven. Mezelf kennende zal het nog wel even duren....

Sterkte voor vanavond! Dat zijn idd nooit echt leuke dingen...


Ik heb nu voor mezelf het onomstotelijke bewijs dat ik echt-echt-echt los ben van mijn ex.
We zijn al die tijd (anderhalf jaar) goede vrienden gebleven en heb nog wel eens met weemoed terug gedacht, zo van 'eigenlijk is het eeuwig zonde dat het niet werkt, want het was zo goed' etc. etc.

En toen belde hij gisteren, hij begint zich meer en meer te realiseren dat hij absoluut niet over mij heen is, dat hij nog vreselijk veel van me houdt, dat hij, als hij de meisjes waar hij dit jaar korte relaties mee gehad heeft met mij vergelijkt, er niet onderuit kan dat ik ben wat hij wil...

Ik zat letterlijk met mijn bek vol tanden... had het niet verwacht, niet dit, niet zo sterk, had wel een vermoeden dat hij even moest slikken omdat ik nu een nieuw vriendje heb en dat dat wennen is, maar niet dat hij er heel sterk over na denkt dat hij me terug wil. Dat het hem verscheurt, zoals hij het zelf zei.

En wat hij zei deed me niets... Ja, het deed me wel wat in de zin van 'goh, jeetje, heftig en ja het was idd wel heel erg goed wat we hadden', maar niet zoiets van ' mogelijkheden voor een nieuwe poging '. Helemaal niet zelfs. Het is een lieve jongen, maar ik zie het niet meer en ik voel het niet meer.

Vind het wel heel sneu voor hem, maar goed, hij is veel sneller dan ik weer verder gegaan met andere meisjes terwijl ik vorig jaar alleen maar een beetje gerotzooid heb en als hij hier een half jaar geleden mee aangekomen zou zijn zou ik mss nog wel 'tempted' geweest zijn, maar nu niet meer... het is echt helemaal over voor mij. Voor hem begint de verwerking blijkbaar pas nu.

En ondanks dat ik dat wel wist is dit voor mij toch wel de ultieme bevestiging. En dat voelt eigenlijk best heel goed. Dat ik niet toch nog steeds af en toe denk 'had het maar, en was het maar'... Ik weet gewoon dat dat wat we hadden prachtig was, maar dat het nu niet meer zo is, is gewoon goed.

quote:

Op donderdag 13 januari 2005 12:13 schreef Brighteyes het volgende:

En ondanks dat ik dat wel wist is dit voor mij toch wel de ultieme bevestiging. En dat voelt eigenlijk best heel goed. Dat ik niet toch nog steeds af en toe denk 'had het maar, en was het maar'... Ik weet gewoon dat dat wat we hadden prachtig was, maar dat het nu niet meer zo is, is gewoon goed.

Brighteyes, no offense, maar is dat niet ergens een normale reactie.

laat me mezelf beter uitleggen, als ik voelde dat mijn ex me nog echt wou, voelde ik me zo sterk, ik kon gewoon zonder hem, ik wist dat hij me miste en ik voelde me gesust, zo van yeah .

De dag dat zijn interesse volledig weg was, werd ik weer een wanhopige snol

en zo ging dat om beurt ... dan eens de sterke, dan de zwakke

soit, ik weet natuurlijk niet hoe jij je voelt

Hoelang hebben jullie iets gehad dan ? En wie heeft het toen der tijd uitgemaakt ?

petitlapin, ik begrijp wat je zegt, maar dat is in deze/mijn situatie niet van toepassing.

_{achtergrondinfo: ruim 5 jaar samen, waarvan 2 jaar samengewoond, nu dus anderhalf jaar uit elkaar, gezamelijk besloten om uit elkaar te gaan omdat het gewoon op en over was, ook nog 1 keer een paar weken weer bij elkaar geweest, ik ben 29, hij is 26}

Dit heeft niets te maken met sterk en zwak voelen, maar ik voel nu gewoon heel duidelijk dat het over is, het was super, die 5 jaar, en door omstandigheden is onze band nog steeds heel hecht, het is een periode waar ik met heel veel weemoed aan terugdenk, maar waar ik gewoon niet meer naar terug zou kunnen. We zijn beiden te veel gegroeid en veranderd de afgelopen tijd. We zijn nog steeds hele goede vrienden, ben bijvoorbeeld gisteren naar de begrafenis van de zus van zijn Oma geweest, heb later 's avonds ook nog een tijdje met zijn moeder aan de telefoon gezeten, heb hem geholpen met het verven in zijn huis en afgezien van een pietsje weemoed omdat het soms allemaal nog zo vertrouwd voelt is er gewoon niets meer...

quote:

Op donderdag 13 januari 2005 12:48 schreef petitlapin het volgende:
ik kon gewoon zonder hem, ik wist dat hij me miste en ik voelde me gesust, zo van yeah .

Ik heb al die tijd zonder hem gekund, ook toen hij me niet terug wilde...

quote:

Op donderdag 13 januari 2005 12:49 schreef Un-X-PecteD het volgende:
Hoelang hebben jullie iets gehad dan ? En wie heeft het toen der tijd uitgemaakt ?

samen uitgemaakt , we gingen het verstandig aanpakken

is al laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang gelede, het spreken niet meer waard , gewoon, de reactie van BE kwam me bekend voor

@ BE: goed zeg!
@ Petitlapin, klinkt herkenbaar... mn ex had daar ook wel trekjes van... zodra ik er overheen was, ging zij de put in... erg vervelend.... (voor haar ) Nu doet het me niets meer, gelukkig

en nu lees ik pas de reactie van BE

goed zo , en idd, jij voelt het, jij weet het, ik dacht gewoon effe aan mezelf

in ieder geval, great voor jou

Iig, ik ben nu door de ergste periode heen, denk ik. De kerst/feestdagen zijn geweest, en ik ben nu alweer een week naar school aan het gaan, en ik zit sinds kort op thaiboksen, waar ik supergemotiveerd voor ben, en eindelijk ook weer eens iets in mijn leven om naar uit te kijken.

Ik kom haar nog altijd tegen op werk, zaterdags, en ze zegt me geen woord, nieteens goeiendag, alsof ze kwaad op me is. En ik snap niet waarom. Maar zo gaat het al een hele tijd, en aangezien de periode dat het uit ging tot nu, al langer is dan de periode dat we iets hebben gehad, voelt het aan alsof ik het beter zo kan laten, en er niet meer over moet beginnen. Maar ik blijf wisselende gevoelens houden. De ene keer ben ik er heilig van overtuigt dat het nog goed kan komen, dat het een kwestie van tijd is, maar de andere keer voel ik dat het nooit meer goed kan komen. Aangezien ik niet echt een duidelijke reden heb gehad waarom het uitging, en ze verschillende dingen zei die elkaar tegenspraken, heb ik het gevoel alsof ze niet wist wat ze wilde, en bij de 1e twijfel het direct heeft uitgemaakt, terwijl het ook uitgepraat had kunnen worden.

Het is goed om erover te praten, maar voor mij voelt het hier ook alsof het genoeg is geweest, en ik er maar eens overheen moet komen. Ik praat er ook met bijna niemand meer over.

De ergste periode heb ik wel gehad, ik voel me ook weer goed, sinds een tijdje, heb genoeg afwisseling en heb mijn leven weer opgepakt, maar er zijn van die momenten waardoor ik die wisselende gevoelens blijf hebben, en toch nog aan dr blijf denken...

Morgen gaan we ergens een kop koffie drinken. Bijpraten, gewoon, op een neutrale manier, al maak ik me nu al druk over wat ik aantrek. Wat wil ik uitstralen? De gekwelde, verdrietige ex, die nog steeds wacht op definitieve duidelijkheid? De frisse, volwassen, sterke vrouw, die zich niet druk maakt, die het leuk vindt om te horen hoe het met hem is? De neutrale, misschien verongelijkte tijgerin, die hem laat merken dat ze nog geïnteresseerd is, maar moeilijk te krijgen is?

Het liefst wil ik natuurlijk mezelf zijn... me goed voelen en hem daarbij op een open manier tegemoet treden. Het liefst zou ik hem willen vertellen hoe goed het gaat, hoe goed ik me voel, hoe leuk het is om hem weer te zien. Maar op dit moment kan ik mezelf geen houding geven en ik weet nu al dat ik morgen terugval in het zwijgende meisje, dat in haar achterhoofd die film van een tijd geleden blijft herhalen, in de hoop dat hij zich herinnert hoe fijn het was.

Het liefst wil ik dat hij me morgen ziet en zich realiseert wat hij heeft laten lopen. Dat hij totaal overrompeld is van mijn hernieuwde houding, en als een blok voor me valt. Het liefst wou ik dat alles weer goed kwam en morgen daar de start voor is.

Morgen zie ik hem weer, en ik ben bloednerveus.

Met de ene ex heb je meer moeite om het los te laten dan bij de ander en je moet een manier vinden om EN je rust te nemen na een relatie voor het verwerken EN toch ook verder te gaan met je leven. Die twee willen nog wel eens elkaar in de wielen rijden.

Ik gun al mijn exen uiteindelijk het beste, maar het blijft een vervelend gezicht ze supergelukkig te zien zijn zonder je. Er zijn momenten waarop ik echt moeite heb dingen los te laten en het hele gebeuren achter me te laten en er zijn momenten waarop ik denk dat het maar beter is. Uiteindelijk had ik naar mijn gevoel gewoon iets moois met het laatste meisje waar ik bij was en ik weiger me dat door haar woorden af te laten nemen alsof het niet wederzijds was. Ik herinner me ook vele momenten waarop zij zelf heeft laten blijken (zonder enige situatie waarin dat verwacht werd of normaal was) toch ook gek op mij geweest te zijn.

Kortom: ik probeer het positieve klakkeloos mee te nemen en het negatieve te begrijpen en te verwerken. Sommige dingen uit die negatieve kant zijn echter moeilijk te begrijpen omdat het verhaal dat tegen mij is opgehangen aan vele kanten inconsistent is. Ik zoek niet naar de absolute waarheid, maar een iets grotere aannemelijkheid van het verhaal zou mijn verwerkingsproces geen kwaad doen.

Iedere dag twee stappen vooruit en één terug en dan komt alles vanzelf wel weer. Momenteel ben ik hard bezig om mezelf wat anders op te stellen tegen de wereld, relaties in het algemeen en mezelf. Gelukkig vreet dat aardig wat energie zodat ik niet teveel tijd heb om na te denken. Verder gaat die nieuwe houding tot nu toe heel goed en kost het me meer moeite die oude houding op te houden dan die nieuwe toe te passen...

Al met al zijn er vooral ups en downs nu en de ups begin langzaam de overhand te nemen. Er schuilt vast ergens op deze aardkloot iemand rond die het wel goed met me voorheeft en wel om me geeft op een onvoorwaardelijke manier. En zo niet, dan hoeft het van mij ook niet.

[ Bericht 35% gewijzigd door Tranceptor op 16-01-2005 17:33:55 ]

*leest ook voortaan mee*
Gister heeft mn vriend het uitgemaakt na iets meer dan 7 maanden...hij voelde niets meer voor me. Zag me als goede vriendin, niet meer om van te houden.
En ik zag het niet eens aankomen

Het moet van 2 kanten komen dat weet ik. Maar dat gaat er nu nog niet bij me in. Het gaat echt lang duren voordat ik over hem heen ben...en dat gun ik hem eigenlijk niet. Mja, ik kan niet veel anders doen

Ik voel me nog steeds klote. Het is nu al 2,5 maand uit, maar ik ben gewoon nog steeds zo verliefd op hem als toen we een relatie kregen. Ik heb de hele tijd vervelende dromen; soms droom ik dat hij het goed wil maken - dat is dus naar wakker worden. Andere keren droom ik dat hij een nieuwe vriendin heeft- dat is nog naarder wakker worden, want dat lijkt me echt het ergste wat zou kunnen gebeuren.
Ik voel me de hele tijd alleen; ik heb niet zoveel vrienden, en als ik met iemand wil praten over hoe ik me voel moet ik ze zelf bellen, er is niet iemand die mij af en toe belt om te vragen hoe het gaat. Dan bel ik die mensen maar liever niet, omdat ik het gevoel heb dat ik ze lastig val met mijn gezeur. Alles wat negatief uitgelegd zou kunnen worden vat ik meteen negatief op (als iemand kortaf doet op msn, of iets leuks gaat doen en mij daar niet voor uitnodigt, ook al zou diegene dat anders toch ook niet doen). En als iemand iets positiefs zegt geloof ik niet dat hij/zij het meent.
Mijn hele zelfvertrouwen is gewoon weg; ik had er vroeger ook niet zoveel van, maar toen ik een vriend had had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Nu is dat helemaal over, en ik voel me de hele tijd vreselijk rot.

quote:

Op dinsdag 16 november 2004 14:23 schreef Neva het volgende:
ik heb er aan zitten twijfelen en zal misschien wel nare reacties krijgen hier op.. maar toch..
Ik heb een relatie achter de rug met iemand waar ik tot op heden nog zielsveel van houdt.. de breuk is gemaakt met de gedachte dat we veel van elkaar houden en we een toekomst willen maar.. we aan onszelf moeten werken vooral ik.. nu heeft hij vrij kort erna een stomiteit begaan en dus een korte relatie gehad.. met uitgerekend die persoon die ik tot op het bot toe haat..
De situatie in de vrienden groep is er alles behalve beter op geworden al is die relatie al snel over gegaan.. het is een twee strijd tussen haar en mij.. geen enkel heeft problemen met haar en even goed niet met mij.. dus een keus komt er niet.. vind ook niet dat ik ze dat mag stellen..
Nu is er dus een verjaardag en iedereen wil komen maar die en die kunnnen mekaar niet hebben die kan die combinatie niet aan etc..
Omdat de jarige job geen keus wil maken hij er het meest nog buiten de gehele situatie staat heb ik evenals het vorige jaar zelf maar een keus gemaakt dat ik dan maar weg blijf.. boos en verdrietig dat het zo moet lopen weer en dat ondanks de haat gevoelens naar elkaar de andere dame niet het beetje respect kan opbrengen wat ik vorig jaar deed..
Nu is de ex boos op me omdat ik mijn mond voorbij had gepraat enzo.. had wienig keus voor mijn gevoel maar de situatie is er niet beter op geworden.. ik wordt dood ongelukkig van de situatie.. en sta op het punt om dan gewoon maar met allen te breken.. wat ik eik niet wil want ik geef zielsveel om ze.. en met name mijn ex... hier iemand enig advies/tips.. want ik wordt er niet vrolijker op en zie gewoon geen uitwegen meer..

als dit hier niet thuis hoort haal ik het weer weg,..

Neva,
Ik zou je positie op !fok niet willen ondermijnen aangezien je kennelijk met 'simpele woorden' wat nieuwe vriendjes hebt gemaakt.
Maar meisje, ik moet zeggen dat je jezelf weer eens hebt overtroffen. Op het moment dat ik denk je op je naiefst te hebben meegemaakt, weet je me weer eens te verbazen. En dank je, voor dit smakelijke stuk, de glimlach die je me hiermee onttrekt in deze ietswat koude wintermaanden doet me goed.

Aelalcallorgan, jezelf registeren om met sneren te reageren op een post van twee (!!!) maanden geleden, vind ik persoonlijk nogal triest... itt het posten van een eigen verhaal, vanuit een eigen perceptie in dit specifieke topic over loslaten van een ex.

Zou het dan ook op prijs stellen als je je sneren voortaan achterwege laat en op een positieve manier aan FOK! gaat bijdragen.

Nuf' said hierover.

[ Bericht 0% gewijzigd door Copycat op 18-01-2005 13:43:12 ]

Ik begrijp je reactie Copycat, en ik maak hier absoluut geen gewoonte van.
Ik stel het alleen niet op prijs dit soort dingen op sites zoals deze tegen te komen, aangezien ze toegankelijk is voor de hele wereld. Sommige dingen are better left unsaid, daarbij gaat het de gemiddelde fokker niets aan. Het online gooien van prive-zaken die mij aangaan, ben ik niet over te spreken. Ik ken ook menig bezoeker van Fok persoonlijk namelijk.

Maar inderdaad, enough said.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2005 11:34 schreef Aelalcallorgan het volgende:

[..]

Neva,
Ik zou je positie op !fok niet willen ondermijnen aangezien je kennelijk met 'simpele woorden' wat nieuwe vriendjes hebt gemaakt.
Maar meisje, ik moet zeggen dat je jezelf weer eens hebt overtroffen. Op het moment dat ik denk je op je naiefst te hebben meegemaakt, weet je me weer eens te verbazen. En dank je, voor dit smakelijke stuk, de glimlach die je me hiermee onttrekt in deze ietswat koude wintermaanden doet me goed.

Aelalcallorgan.. het feit dat je op fok registreert om zo jammerlijk te gaan doen tja.. je daden zeggen genoeg..
Ik heb geenszins namen genoemd dit is een publiek forum.. en zover ik weet leven we in nederland en heb ik geen kwetsende of omlaaghalende woorden gebruikt naar niemand.. in tegenstelling tot jou actie..
Dit is een post van 2 maanden terug geweest.. waarvan ik heb besloten om opnieuw te beginnen.. dingen af te sluiten...
Over positie.. ik heb geen positie ik ben ik wie ik ben.. en met simpele woorden vriendjes maken?
ik zit hier niet om vrienden te maken ik zit hier just for fun.
Goh ja toevallig heb ik via fok mijn vriend leren kennen.. niet de intentie naar ik ben ziels gelukkig ga door met mijn leven.. ga door met het bouwen van een toekomst een toekomst met mijn lief.
Ik ben gelukkig.. Noem jij dit naief?
Vooral zo vinden.. misschien eens een kijkje in de spiegel nemen en naar jezelf kijken en eens aan jezelf werken voordat je gaat oordelen over mensen..
Je kent me niet aelal.. oordeel niet..
Ik leef mijn leven..
doe jij het jou... en dan is het leven zoveel mooier


@copycat.. ik ga hier verders niet meer op in misschien ben ik met dit te ver gegaan excuus ik hoor het wel ..

Verwijder het dan stomme doos, waar ben je anders mod voor?

Wat jij wilt...
Aangezien je verder toch niets zinnigs toevoegt...

FYI: Mod zijn houdt ietsjes meer in dan enkel reacties verwijderen. De mond snoeren van users vind ik in bepaalde gevallen net iets te makkelijk, zoals in bovenstaand geval, dus.
_{Maar in sommige gevallen is het wel weer erg bevredigend.}

[ Bericht 43% gewijzigd door Copycat op 18-01-2005 20:43:54 ]

Bij deze is dit subplot in dit topic afgerond. Volgende posts die hier toch op verder gaan worden zonder pardon ge-edit.

Nog maar eens dan.

Ik voel me nog steeds klote. Het is nu al 2,5 maand uit, maar ik ben gewoon nog steeds zo verliefd op hem als toen we een relatie kregen. Ik heb de hele tijd vervelende dromen; soms droom ik dat hij het goed wil maken - dat is dus naar wakker worden. Andere keren droom ik dat hij een nieuwe vriendin heeft- dat is nog naarder wakker worden, want dat lijkt me echt het ergste wat zou kunnen gebeuren.
Ik voel me de hele tijd alleen; ik heb niet zoveel vrienden, en als ik met iemand wil praten over hoe ik me voel moet ik ze zelf bellen, er is niet iemand die mij af en toe belt om te vragen hoe het gaat. Dan bel ik die mensen maar liever niet, omdat ik het gevoel heb dat ik ze lastig val met mijn gezeur. Alles wat negatief uitgelegd zou kunnen worden vat ik meteen negatief op (als iemand kortaf doet op msn, of iets leuks gaat doen en mij daar niet voor uitnodigt, ook al zou diegene dat anders toch ook niet doen). En als iemand iets positiefs zegt geloof ik niet dat hij/zij het meent.
Mijn hele zelfvertrouwen is gewoon weg; ik had er vroeger ook niet zoveel van, maar toen ik een vriend had had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Nu is dat helemaal over, en ik voel me de hele tijd vreselijk rot.

Mijn vriendin heeft het enkele weken geleden uitgemaakt, nadat we 1 jaar en 4 maanden iets hadden. Vanwege de afstand (studie) zagen we elkaar niet zoveel, ze zegt dat haar gevoel weg is en ze het niet meer kan. Omdat het gevoel weg is bij haar heeft ze er steeds meer een hekel aan in in het weekend terug naar hier te reizen. Vandaar dus dat ze het uitgemaakt heeft.

We hadden het altijd echt super samen. Vooral in de weekenden en vakanties, maar ook zagen we elkaar bijna elke dag op msn. Ik mis haar heel erg.

Waar ze op kamers zit heeft ze ook heel veel andere vrienden. Toen ik met haar uitging zag ik vaak jongens die haar probeerden te versieren, en ik lachte ze toen allemaal kei hard uit bij wijze van spreken, ze was van mij. Ik daarentegen ben iemand die niet zo snel iemand kan versieren en ik heb ook niet heel veel vriendinnen gehad van langer dan een maand.
Sinds het uit is is ze echt heel anders, ze gaat heel vaak stappen en drinken, iets wat ze vroeger nooit deed. Ik denk er heel vaak aan dat ze over een tijdje met allerlei kerels ligt te kloten, omdat ze zo iemand kan krijgen. Ik word echt helemaal gek van deze gedachte! Ze was altijd zo'n lief meisje maar nu lijkt ze helemaal los te komen.

Wat moet ik doen? Ik wil haar helemaal niet loslaten, we hadden het zo goed samen. Ik hoop zo dat het nog goed komt ooit.