MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Mijn 1e plaat van het jaar.
Boris ~ Amplifier Worship
Boris is een band uit Japan die veel afwisseling in zijn releases brengt. Het varieert van 70'ish rock tot expirimenten met Merzbow en Keiji Haino. Amplifier Worship kan je onder de doom scharen hoewel het geen standaard doomplaat is geworden. Denk aan doom, rock elementen, uptempo dronende momenten en een psychedelische feel die men weet te creëren. Al met al een gevarieerde plaat met een consistente doom atmosfeer.
Begin het jaar goed, begin met DOOM.
Boris ~ Amplifier Worship
Boris is een band uit Japan die veel afwisseling in zijn releases brengt. Het varieert van 70'ish rock tot expirimenten met Merzbow en Keiji Haino. Amplifier Worship kan je onder de doom scharen hoewel het geen standaard doomplaat is geworden. Denk aan doom, rock elementen, uptempo dronende momenten en een psychedelische feel die men weet te creëren. Al met al een gevarieerde plaat met een consistente doom atmosfeer.
Begin het jaar goed, begin met DOOM.
Titel en artiest is onbekend?
muziek is wel chill. tekst:
If i gave you my love, I tell you what I'll do.
I expect a whole lot of love outta you.. Hmmm mmmm..
(herhaald op een chille beat)
credits --> 45king + queen latifah ??
muziek is wel chill. tekst:
If i gave you my love, I tell you what I'll do.
I expect a whole lot of love outta you.. Hmmm mmmm..
(herhaald op een chille beat)
credits --> 45king + queen latifah ??
Syl Johnson - Is It Because I'm Black
kleine snippet van een andere site
Werkelijk schitterend blues/funk nummer. Zou zeker bovenin de top 2000 kunnen staan naar mijn idee, maar geloof ik nooit echt bekend geworden hier? Ik krijg eigenlijk nooit een brok in m'n keel van een nummer, maar deze kan ik zo 5 keer achter elkaar draaien zonder dat het iets aan emotie inboet.
Vicente Amgio - El Mandaito
Nummero 2 van de CD, Vivencias Imaginadas.
Zonder twijfel kunnen we zeggen dat Vicente Amgio een van de allerbeste Flamenco-gitaristen is van het moment. Misschien dé beste, ware het niet dat er ook nog een Tomatito en een Paco de Luciá op deze aardkloot ronddwarreld. El Mandaito is een loepzuivere buleriás, maar dan moet men ook zeggen dat de eerste die Vicente Amigo op een fout betrapt nog geboren moet worden. Iedereen die maar beweert voor het kleinste beetje gitaar te kunnen spelen, moet dit nummer luisteren en daar nog maar eens goed over nadenken. Dít is gitaar.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Johnny & The Hurricanes - Red River Rock
Heel erg vrolijk numer, uitsluitend instrumentaal overigens. Hoe beroerd ik me ook voel, van dat nummer word ik altijd ZO ontzettend vrolijk Er zijn maar weinig nummers die dat ook kunnen. Men at work - Land down under is eigenlijk het enige andere nummer wat ik ken, dat ook dat vermogen heeft.
Heel erg vrolijk numer, uitsluitend instrumentaal overigens. Hoe beroerd ik me ook voel, van dat nummer word ik altijd ZO ontzettend vrolijk Er zijn maar weinig nummers die dat ook kunnen. Men at work - Land down under is eigenlijk het enige andere nummer wat ik ken, dat ook dat vermogen heeft.
Er zijn maar weinig nummers die dat ook kunnen. Men at work - Land down under is eigenlijk het enige andere nummer wat ik ken, dat ook dat vermogen heeft.
Salivili hipput tupput tapput äppyt tipput hilijalleen
Ik luister nu naar wat mp3's gedownload van http://www.weinsist.com/
"We Insist" is een franse band die een vreemde maar vrolijke combinatie (Avant Garde?) van Jazz en Rock maakt. Afwijkende structuren, vage blaaspartijen (nooit "free") samen met de drive van rock en metal.
In het begin keek ik nogal op van de combinatie maar na enkele luistersessies ging ik het waarderen en nu verlang ik naar meer. Binnenkort treden ze op in de WII als voorprogramma van Hul. lk ben zeer benieuwd naar hun live performance.
"We Insist" is een franse band die een vreemde maar vrolijke combinatie (Avant Garde?) van Jazz en Rock maakt. Afwijkende structuren, vage blaaspartijen (nooit "free") samen met de drive van rock en metal.
In het begin keek ik nogal op van de combinatie maar na enkele luistersessies ging ik het waarderen en nu verlang ik naar meer. Binnenkort treden ze op in de WII als voorprogramma van Hul. lk ben zeer benieuwd naar hun live performance.
Binnenkort treden ze op in de WII als voorprogramma van Hul. lk ben zeer benieuwd naar hun live performance.
.
Far Corporation - Stairway to heaven.
Cover van Led Zeppelin's klassieker, waarbij er toch wel een eigen draai aan gegeven wordt. Ik dacht altjd dat de band een soort van "knutselproject" a la Boney M was, en nog Duits ook, maar er deden toch wel wat grote namen op mee. Drummer Simon Phillips (nu bij Toto), zanger Robin McAuley, en Bobby Kimball, David Paich en Steve Lukather (alle 3 van Toto). Bij nader inzien blijkt idd de Duitse producer Frank Farian (Boney M, Milli Vanilli) achter het geheel gezeten te hebben.
Leuk om nog eens te horen.
.Far Corporation - Stairway to heaven.
Cover van Led Zeppelin's klassieker, waarbij er toch wel een eigen draai aan gegeven wordt. Ik dacht altjd dat de band een soort van "knutselproject" a la Boney M was, en nog Duits ook, maar er deden toch wel wat grote namen op mee. Drummer Simon Phillips (nu bij Toto), zanger Robin McAuley, en Bobby Kimball, David Paich en Steve Lukather (alle 3 van Toto). Bij nader inzien blijkt idd de Duitse producer Frank Farian (Boney M, Milli Vanilli) achter het geheel gezeten te hebben.
Leuk om nog eens te horen.
Today is the Day - Sadness Will Prevail
Ik luister nu disc 1 van "Sadness Will Prevail", één van de belangrijkste en beste experimentele platen die de extreme [metal/whatevercore] de afgelopen jaren heeft voortgebracht. Today is the Day is sowieso erg belangrijk geweest... want waar waren bands als Mastodon en zelfs Dillinger Escape Plan geweest zonder het pionierswerk van Steve Austin en consorten begin jaren '90? Waarschijnlijk zouden zij in dat geval het wiel nog moeten uitvinden.
Deze plaat is echt voortreffelijk. Het is met een speelduur van ruim 150 minuten een hele zit, maar het album is dermate divers en onvoorspelbaar dat de tijd vliegt tijdens het luisteren.
Hmz, ik heb er even naar geluisterd, maar vind het toch een slechte combinatie. Ik krijg het idee dat er een paar lui een rockband wilde beginnen en dat ze toevallig wat goeie vrienden hadden met blazers die ze niet wilde afwijzen ofzo... Ik vind het klinken een Hells Angels met een zondags pak aan.quote:Op dinsdag 4 januari 2005 12:32 schreef nipeng het volgende:
Ik luister nu naar wat mp3's gedownload van http://www.weinsist.com/
"We Insist" is een franse band die een vreemde maar vrolijke combinatie (Avant Garde?) van Jazz en Rock maakt. Afwijkende structuren, vage blaaspartijen (nooit "free") samen met de drive van rock en metal.
In het begin keek ik nogal op van de combinatie maar na enkele luistersessies ging ik het waarderen en nu verlang ik naar meer. Binnenkort treden ze op in de WII als voorprogramma van Hul. lk ben zeer benieuwd naar hun live performance.
Leuke vergelijking.quote:Op woensdag 5 januari 2005 00:50 schreef menesis het volgende:
[..]
Hmz, ik heb er even naar geluisterd, maar vind het toch een slechte combinatie. Ik krijg het idee dat er een paar lui een rockband wilde beginnen en dat ze toevallig wat goeie vrienden hadden met blazers die ze niet wilde afwijzen ofzo... Ik vind het klinken een Hells Angels met een zondags pak aan.
De eerste keer vond ik het ook bijzonder warrig. Hou persoonlijk wel van afwijkende muziek dus ik gaf het een tweede kans. De meeste mensen zullen "We Insist!" niet kunnen waarderen.
The Style Council - Cafe Bleu
Het eerste volledige album van The Style Council (na de EP Introducing uit 1983) is Cafe Bleu. Het album verscheen in 1984 en kenmerkt zich vooral door lome jazzy tracks. Mick Talbot heeft op piano een overheersende invloed op de stijl van Cafe Bleu. Er staan vrij veel instrumentale nummers op de cd, waardoor het inderdaad klinkt als muziek die je op een lome zondagmiddag in een café zou kunnen horen. My ever changing moods is het meest bekende nummer van de cd (overigens het enige nummer van The Style Council in de top 2000, belachelijk) en met slechts zang van Weller met begeleiding van Talbot op piano is dit tevens één van de weinige nummers waarop de echte tweemansbasis van The Style Council te horen is. Voor de Amerikaanse markt werd de tracklist compleet omgegooid, en daar kwam het album als My ever changing moods op de markt. Op verschillende nummers is ook de mooie stem van Dee Cee Lee te horen, de latere mrs. Weller. Hoogtepunt is toch You're the best thing, met synth, funky gitaar en ingetogen zang van Weller. Perfect album voor de luisteraars van Arrow 90.7 FM.
I intend to live forever, or die trying.
Epica - The Phantom Agony
Het beste wat er van After Forever zou kunnen worden is niet gebeurd. Nou ja, toch wel maar dan onder de naam Epica. Toen Floor besloot dat ze al die gothic meisjes maar niets vond en ook nog ruzie kreeg met gitarist Mark, is er weinig meer overgebleven van de originele After Forever. Maar goed, met Epica is er in ieder geval weer een vervolg gemaakt op het "The Embrace That Smothers"-thema. Gewoon lekkere muziek om naar te luisteren en niet zo 13-in-een-dozijn als het in eerste instantie lijkt.
Alweer een oudje, maar opgedoken wegens de hongerstakende DJ's voor Darfur:
Temple of the dog
Het verhaal begint met een band genaamd Mother Love Bone, wiens zanger (Andrew Wood) overlijdt aan een overdosis na slechts 1 plaat (Apple) uit gebracht te hebben. Zijn vrienden Jeff Ament, Stone Gossard (beiden van MLB) en Chris Cornell (Soundgarden) pennen een album bij elkaar en halen er wat vrienden bij. Chris brengt Matt Cameron me (die ook al met Stone en Jeff en ene Mike McCready aan een projectje werkt) en er duikt ene Eddie Vedder op.
Het album bestaat niet alleen uit songs voor Andrew, ook materiaal wat niet binnen Soundgarden of het hierbovengenoemde project past wordt gebruikt. Maar het is vooral een emotionele plaat, geschikt voor iedereen die Soundgarden of Pearl Jam een warm hart toedraagt. Pearl Jam? Ja, want dat verscheen uit de as van Mother Love Bone. Wie weet hoe de geschiedenis anders was gelopen?
Temple of the dog
Het verhaal begint met een band genaamd Mother Love Bone, wiens zanger (Andrew Wood) overlijdt aan een overdosis na slechts 1 plaat (Apple) uit gebracht te hebben. Zijn vrienden Jeff Ament, Stone Gossard (beiden van MLB) en Chris Cornell (Soundgarden) pennen een album bij elkaar en halen er wat vrienden bij. Chris brengt Matt Cameron me (die ook al met Stone en Jeff en ene Mike McCready aan een projectje werkt) en er duikt ene Eddie Vedder op.
Het album bestaat niet alleen uit songs voor Andrew, ook materiaal wat niet binnen Soundgarden of het hierbovengenoemde project past wordt gebruikt. Maar het is vooral een emotionele plaat, geschikt voor iedereen die Soundgarden of Pearl Jam een warm hart toedraagt. Pearl Jam? Ja, want dat verscheen uit de as van Mother Love Bone. Wie weet hoe de geschiedenis anders was gelopen?
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Kaito - You've seen us... you must have seen us
Van Kaito, een britse band, verscheen in 2004 het album Band Red. Een kort album vol met upyempo, noisy punkpop songs. Of, zoals ik in m'n 'beste van 2004' lijstje (ze staan geloof ik op 7) al zei, "noise zoals dit wordt te weinig meer gemaakt".
Nu heb ik ook hun 1e album binnen. En tja, als je de explosieve noisegekte van Band red gewend bent, is dit even een tegenvaller. Maar laat ik niet meteen overdrijven, het is gewoon 'anders'. Op AMG wordt de band vergeleken met oa. Bis en Brassy, dat snap ik met dit album beter dan met Band red. Er is meer aandacht voor de keyboards en minder voor de gitaar(effecten), bovendien zijn de meeste nummers wat minder snel dan een Should I? bijvoorbeeld. Maar als ik dit album van Kaito als eerste had gekend had ik het ook een prima album gevonden hoor. De stem van de zangeres is wel herkenbaar tov Band red.
Lifehouse - Fool
Lifehouse is een rockband die bestaat uit 4 leden (tenminste voor zover ik weet)...eerst waren ze met z'n drietjes. De zanger Jason Wade schrijft tegenwoordig de meeste nummers zelf en dat doet ie goed. Ze hebben volgens mij maar 1 nummer gehad die in Top 40 is beland namelijk: Hanging by a moment Ook een goed nummer vind ik
Het nummer Fool is al een van hun oudere nummers en staat dan ook op hun 1e singeltje: Hanging by a moment. Best wel een rustig nummer (behalve t refrein dan misschien)..en je wordt er ook niet echt vrolijk van ofzo. Maar wel heeeeel mooi
Lifehouse is een rockband die bestaat uit 4 leden (tenminste voor zover ik weet)...eerst waren ze met z'n drietjes. De zanger Jason Wade schrijft tegenwoordig de meeste nummers zelf en dat doet ie goed. Ze hebben volgens mij maar 1 nummer gehad die in Top 40 is beland namelijk: Hanging by a moment Ook een goed nummer vind ik
Het nummer Fool is al een van hun oudere nummers en staat dan ook op hun 1e singeltje: Hanging by a moment. Best wel een rustig nummer (behalve t refrein dan misschien)..en je wordt er ook niet echt vrolijk van ofzo. Maar wel heeeeel mooi
want de klop doet het niet.
The Hellacopters - By the Grace of God
1. By the grace of God
2. All new low
3. Down on freestreet
4. Better than you
5. Carry me home
6. Rainy days revisited
7. It's good but it just ain't right
8. U.Y.F.S
9. On time
10. All I've got
11. Go easy now
12. The exorcist
13. Pride
Een verlaat verjaardagscadeautje van Doc, dat momenteel zijn eerste rondje in de speler maakt. Nog niet veel over te zeggen dus, behalve dat het naadloos aansluit op "High Visibility". Lekkere rockplaat dus, al zal ik ze altijd associeren met Entombed
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Enya - Watermark
Gewoon heerljike luistermuziek. Rustig, knap in elkaar gezet. Prachtig.
En een prachtige stem.
En tijdens het typen ging Winamp over naar
Muse - Plug in baby
Heerlijke combi van klasiek piano gepingel met lekkere ruige gitaar-roffels en drums.
Heerlijk om op te springen/dansen. Fijne teksten. Joepie!
Gewoon heerljike luistermuziek. Rustig, knap in elkaar gezet. Prachtig.
En een prachtige stem.
En tijdens het typen ging Winamp over naar
Muse - Plug in baby
Heerlijke combi van klasiek piano gepingel met lekkere ruige gitaar-roffels en drums.
Heerlijk om op te springen/dansen. Fijne teksten. Joepie!
zeker een leuk bandjequote:Op zaterdag 1 januari 2005 14:08 schreef nipeng het volgende:
Mijn 1e plaat van het jaar.
Boris ~ Amplifier Worship
[afbeelding]
Boris is een band uit Japan die veel afwisseling in zijn releases brengt. Het varieert van 70'ish rock tot expirimenten met Merzbow en Keiji Haino. Amplifier Worship kan je onder de doom scharen hoewel het geen standaard doomplaat is geworden. Denk aan doom, rock elementen, uptempo dronende momenten en een psychedelische feel die men weet te creëren. Al met al een gevarieerde plaat met een consistente doom atmosfeer.
Begin het jaar goed, begin met DOOM.
heb alleen Huge geluisterd
gedownd van de southeren records site ofzo :s
The Cult - Love
Equal parts psychedelic hard rock and new wave-goth.
Veel te lang niet gedraaid, ik denk dat dit het album is dat ik eind jaren 80 het meest beluisterd heb, en ik vind hem nog steeds even goed. Jammer dat The Cult niet meer 'Love'-achtige platen heeft gemaakt, hierna kwam 'Electric', een echte hardrock plaat met Zep en Aerosmith invloeden en werden The Cult de eerste retrorockers. Vijf sterren
Equal parts psychedelic hard rock and new wave-goth.
Veel te lang niet gedraaid, ik denk dat dit het album is dat ik eind jaren 80 het meest beluisterd heb, en ik vind hem nog steeds even goed. Jammer dat The Cult niet meer 'Love'-achtige platen heeft gemaakt, hierna kwam 'Electric', een echte hardrock plaat met Zep en Aerosmith invloeden en werden The Cult de eerste retrorockers. Vijf sterren
No Dukes of Hazzard in the classroom
At the Gates - Terminal Spirit Disease
Aangezien er geruchten gaan over een reunie dit oudje maar weer eens uit de kast getrokken. Inmiddels alweer 10 jaar oud maar nog steeds zeer goed, voor mij is dit dé Zweedse (Gothenburg) deathmetal band. Enig minpuntje is dat er maar 6 nummers opstaan en 3 wat mindere (qua geluid) liveversies van oude nummers. Maar dessalnietemin een zeer sterk album.
Kom maar op met die reunie
