Ik ben gisteren teruggekomen van de Transalp voor mountainbikers. Een achtdaagse etappekoers over 725 kilometer en 23000 hoogtemeters, waarin je als een van de 555 teams van twee rijders meedoet. Ondanks een slepende peesontsteking, diarree en maagproblemen heb ik hem weten uit te rijden. Het was het mooiste en tevens zwaarste wat ik ooit gedaan heb op fietsgebied.
De eerste dag zou ik als testdag van mijn peesontsteking zien, rustig rijden en kijken hoe ie het houdt. Gelukkig bleek dat ik er bij lange klims nauwelijks hinder van ondervond, dus dat was erg prettig. Wel kreeg ik al direct maagproblemen, waardoor ik niet echt naar behoren kon presteren. Het was niet zo’n zware etappe, dus het finishen was niet zo’n probleem.
Na een nacht waar ik me steeds beroerder ging voelen door mijn maag en hevige diarree had ik weinig hoop voor de volgende dag. Het bleek al snel dat het totaal niet ging. We kwanen helemaal in de achterhoede te rijden doordat ik totaal geen kracht in mijn benen had. Tijdens de eerste lange klim zeker tien keer gestopt om enigszins op krachten te komen. Voor het begin van de tweede klim waren echt alle krachten op en besloot ik uit te stappen. Mijn teamgenoot reed wel door. Hierdoor bleven we nog wel in het klassement, omdat in een van de acht etappes een teamlid mag uitvallen, weliswaar gevolgd door een forse tijdstraf. In ons geval werd aan onze tijd ruim vier uur toegevoegd. Na een bezoek aan de dokter bleek ik rijp voor het infuus.
Na een goede nachtrust (twaalf uur geslapen, ik had ook slaapmiddel toegediend gekregen) ging het weer beter. Op de loodzware derde en vierde dag at ik nog steeds slecht, maar was ik weer voldoende op kracht om twee vreselijk zware loopstukken te overleven. Een keer hebben we zelfs ruim twee uur met de fiets op de nek gelopen, deels door de sneeuw, om over een pas te geraken. De vijfde dag ging het alweer iets beter. We reden voor het begin van de laatste beklimming zo rond de 70e plaats, maar omdat ik nog steeds niet goed at kreeg ik een enorme hongerklop, waardoor we uiteindelijk rond de 110e plaats finishten.
De zesde dag dag kon ik weer redelijk normaal eten. We waren inmiddels in de werkelijk schitterende omgeving van de Dolomieten aanbeland. Hier werden de etappes korter, de beklimmingen minder zwaar en de afdalingen technischer: precies wat we wilden. Het ging goed. Onze goede positie konden we dit keer wel tot het eind vasthouden. De zesde dag waren we 72e en de zevende dag zelfs 49e.
De laatste dag zou niet zo veel voorstellen. Een klim van duizend hoogtemeters gevolgd door een vlak stuk van 80 kilometer naar de Adriatische Zee. Na de beklimming lagen we weer zo rond de 50e plek. Daarna sloeg het noodlot echter toe. Mijn freewheel overleed. Bij vooruit trappen gebeurde hetzelfde als bij achteruit trappen: niks. We hadden geen gereedschap meegenomen om eventueel de cassette aan het achterwiel te binden om zo nog enigszins te kunnen doorrijden, dus toen hebben we elkaar maar afgewisseld met het voortslepen van de achterste fiets middels twee aan elkaar geknoopte binnenbanden. Helaas in de achterhoede geeindigd, maar toch als een van de 440 teams de transalp volbracht.
Voor de hoogteprofielen:
www.transalpchallenge.com