Theo van Gogh onder politiebewaking II

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 00:34 schreef gelly het volgende:

[..]

Wat gaat dit filmpje eraan veranderen ?

quote:

zondag 29 augustus 2004 @ 18:45 schreef SCH

Hirsi Ali zegt vaak, ook nu weer, dat veel moslims niet open staan voor kritiek. Ik vraag me af in hoeverre zij zelf open staat voor een echt debat over de islam. Zij wil alleen de negatieve kanten belichten - maar bij een debat hoort toch echt dat je je openstelt voor de ander.

quote:

Mijn mening over de islam is nog lang niet afgerond, zoals over zoveel zaken. Daarom is het zo interessant om erover te debatteren. Ik vraag me af of dat voor haar ook geldt of dat ze een afgeronde conclusie heeft die ze aan anderen wil opdringen, en als je daar niet meteen in meegaat "dan kun je niet tegen kritiek".

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 01:37 schreef JohnDope het volgende:
Wat ik nou niet begrijp, waarom steunt de linkse-kerk de rechtse-moslims?

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 @ 00:38 schreef milagro

alleen wordt niet in elke cultuur die vuile was binnengehouden door familieleden, moeders, zusters, broers, ooms, tantes van het slachtoffer ten gunste van de familie eer, worden vrouwen niet de mond gesnoerd als ze klagen bij hun moeders, zussen, tantes.

quote:

Veel allochtonen nemen waarden mee die niet passen in onze samenleving

Stop de tribalisering van Nederland

Het Nederlandse integratiebeleid moet geënt zijn op de grondbeginselen van de westerse beschaving zoals die zich sinds de Verlichting heeft ontwikkeld, vindt Herman Philipse.

Het lijdt geen twijfel dat de integratie van niet-westerse allochtonen de komende decennia hoog op de politieke agenda zal staan. De commotie rondom de parlementaire onderzoekscommissie integratiebeleid is symptomatisch voor de verwarde wijze waarop wij in Nederland dertig jaar lang met dit probleem zijn omgegaan. Alarmerender nog dan de zwakke samenstelling van deze commissie, die bij haar keuze van het onderzoeksinstituut de schijn van partijdigheid niet heeft kunnen vermijden, is het recente onderzoek van het Kohnstamm-instituut, volgens hetwelk de segregatie op Amsterdamse scholen bijvoorbeeld niet meer valt terug te dringen. Van de 201 basisscholen in Amsterdam zijn op 127 scholen allochtonen van laag-opgeleide ouders in de meerderheid; 54 zijn zelfs vrijwel geheel allochtoon. De meerderheid van de schoolgaande jeugd is van allochtone afkomst.

Deze gegevens roepen het schrikbeeld op van een ontwikkeling die kan uitmonden in een verregaande tribalisering van de grote steden in Nederland. Een situatie dreigt te ontstaan waarin cultureel sterk verschillende bevolkingsgroepen weinig contact met elkaar onderhouden en elkaar onvoldoende vertrouwen om in goed burgerschap samen te leven. Voeg hierbij het gegeven dat autochtone Nederlanders een minderheid gaan vormen en men krijgt een weinig rooskleurig perspectief voor een klein en uitzonderlijk dichtbevolkt land als het onze. Discussies over de voor- en nadelen van concrete maatregelen ter bestrijding van allerlei ongewenste effecten worden met verve gevoerd. Maar het wordt ook tijd de grondslagen van het integratiebeleid opnieuw te formuleren.

Aanvankelijk was onze politieke elite van mening dat integratie van niet-westerse allochtonen zou kunnen en moeten plaatsvinden 'met behoud van de eigen (culturele) identiteit'. Dit beleid ging uit van de stilzwijgende veronderstelling dat de cultuurverschillen ten opzichte van de westerse cultuur niet zo groot zijn dat ze de sociaal-economische en politieke integratie van immigranten in de weg zouden staan, of de Nederlandse samenleving zouden kunnen ontwrichten. Inmiddels merken we dat deze veronderstelling vaak niet klopt en dat het voor immigranten uit niet-westerse landen onmogelijk is economisch, sociaal en politiek te integreren zonder een diepgaande culturele assimilatie.

Om dit in te zien, moet men culturele verschillen bestuderen, zoals die bijvoorbeeld bestaan tussen enerzijds 'de' westerse cultuur en anderzijds 'de' cultuur van overwegend tribale islamitische samenlevingen van de Arabische landen, Afghanistan, en islamitisch Afrika (Soedan, Somalië, Algerije, Marokko, enz.), waartoe ook de Koerden en een deel van het Turkse en Iraanse platteland behoren. De ruim 50.000 gastarbeiders uit Turkije en Marokko die Nederland rond 1970 telde, waren overwegend uit dit type cultuurkring afkomstig, een groep die inmiddels door gezinshereniging en geboorteaanwas is uitgegroeid tot meer dan 600.000 mensen. Daarnaast wonen in Nederland aanzienlijke groepen vluchtelingen uit Afghanistan, Soedan, Somalië, Irak, enz. Het totale aantal niet-westerse landgenoten bedraagt nu ruim anderhalf miljoen en zal volgens de voorzichtige prognose van het CBS doorgroeien tot een kleine drie miljoen in 2030. De hieronder genoemde cultuurverschillen zijn weliswaar gradueel maar toch bemoeilijken ze in sterke mate de integratie. Ze zijn deels te verklaren door het tribale karakter van deze samenlevingen en deels door de islam zoals die aldaar nog steeds in praktijk wordt gebracht.

Mensen kunnen niet samenleven zonder onderling vertrouwen.

Terwijl in de westerse cultuur dit vertrouwen is geformaliseerd en berust op de verwachting dat de ander zich zal houden aan regels, wetten en contracten, is het vertrouwen in meer tribale samenlevingen beperkt tot leden van de eigen groep, clan, of dorpsgemeenschap. Tegenover buitenstaanders en andersdenkenden heerst vaak diep wantrouwen. Zoals Pryce-Jones schrijft in zijn uitstekende boek The Closed Circle. An Interpretation of the Arabs, staat de schaamte/eer moraal van tribale samenlevingen op effectieve wijze in de weg bij het ontstaan van meer open typen van intermenselijke relatie. De aanwezigheid van een aantal grote tribale minderheden kan dus de Nederlandse samenleving ontwrichten doordat het onderlinge menselijk vertrouwen erodeert.

Een voorwaarde voor de wetenschappelijke en economische vooruitgang die het Westen typeert, is het vermogen zichzelf te verbeteren door zelfkritiek en door te leren van kritiek door anderen.

In tribale samenlevingen is (openlijke) zelfkritiek echter in strijd met de eer: door zelfkritiek toont men zich de zwakkere. Veel auteurs hebben opgemerkt dat bijvoorbeeld in Arabische landen men zich zelden verantwoordelijk stelt voor politiek feilen en humanitaire catastrofes. Altijd hebben ánderen de schuld, zoals het zionisme, het kolonialisme, het imperialisme, en het Westen in het algemeen. De absolute waarheidsaanspraken van de islam versterken dit onvermogen tot zelfkritiek nog, zoals blijkt uit de islamitische opvoeding, waarin 'de ongelovige hond' van alles de schuld krijgt. Een openlijke kritische discussie over de islam tussen moslims en ongelovigen is vrijwel onmogelijk, terwijl die toch een noodzakelijke voorwaarde is voor de modernisering van deze godsdienst. Ook het verschijnsel van een kritisch publiek debat is in islamitische landen onbekend (Turkije vormt hierop wellicht een positieve uitzondering).

Terwijl de westerse cultuur na de renaissance steeds individualistischer is geworden, overheerst de groep het leven in genoemde culturen.

De morele categorieën van eer en schaamte zijn wezenlijk met de groep verbonden. Zoals de Egyptische auteur Mansour Khalid schrijft, zijn ,,die gedragingen eervol die de groep versterken''. Een man kan zijn eer verliezen doordat een zusje of nichtje haar geloof afzweert, met een ongelovige bevriend is, of voor het huwelijk met iemand naar bed gaat. Het vermoorden van 'onteerde' jonge vrouwen door hun vaders of broers is in Nederland geen onbekend verschijnsel, ofschoon er geen statistieken over bestaan. De schrijnenste slachtoffers van het 'multiculturele drama' zijn stellig de talrijke islamitische meisjes die verlangen naar vrouwenemancipatie, maar daarvan door gewelddadige groepsdwang worden afgehouden. De islam bekrachtigt dit primaat van de groep doordat de gelovige moslim zich moet onderwerpen aan Allah in plaats van zelfstandig zijn weg door het leven te zoeken.

In de westerse cultuur is het geboden onderlinge conflicten geweldloos op te lossen, terwijl de staat geacht wordt het monopolie op geweld te bezitten.

Dit is anders in tribale samenlevingen: het gebruiken van geweld is een wezenlijk onderdeel van conflictoplossing en in veel situaties verliest men zijn eer als men geen geweld gebruikt. Regerende klieks in arabische landen zijn tribaal van aard en moeten hun onderdanen wreed onderdrukken omdat ze voortdurend worden uitgedaagd door concurrerende groepen, zodat een dialectiek van machtsverwerving en uitdaging het geweld gaande houdt. Nederland is inmiddels het Madurodam van dergelijke groepsconflicten geworden. Alleen de Hollander die door onwetendheid de onderliggende groepsmoraal van eer en schaamte niet doorgrondt, spreekt hier van 'zinloos geweld'. Juist doordat dit geweld door de betrokkenen als zinvol, ja zelfs als onvermijdelijk voor het behoud van eer wordt ervaren, is het moeilijk tegen te gaan.

Wat mensen in westerse samenlevingen zeggen te doen en te zullen doen correspondeert in het algemeen met hun werkelijke intenties en daden.

Natuurlijk zijn er leugenaars en bedriegers maar zij worden als onbetrouwbaar ter zijde geschoven door het contractuele en regelgeleide patroon van de westerse cultuur. In tribale samenlevingen is liegen en bedriegen niet zozeer een moreel feilen, maar eerder een methode om eer en status hoog te houden, schaamte te vermijden, en mogelijkheden uit te buiten. ,,Als de eer het vereist, kunnen leugens en bedrog absolute geboden worden'', schrijft Pryce-Jones. Degene die geen gebruik van deze middelen weet te maken, is eerder onnozel dan integer. Ook Pierre Bourdieu benadrukt dat bedrog bij transacties, valsspelen, en het afleggen van onware getuigenverklaringen absoluut niet in strijd is met de 'eer'. Integendeel, men is de ander gewoon slimmer af, wat zeker bij transacties met ongelovigen en andere buitenstaanders handig is.

In westerse samenlevingen is na honderd jaar ijveren de gelijkwaardigheid van man en vrouw algemeen erkend en wettelijk vastgelegd.

Dit is nog anders in de genoemde tribaal-islamitische culturen, ook al maakt men het niet overal zo bont als in Afghanistan onder de Talibaan of in het wahabitische Saoedi-Arabië. Een probleem is natuurlijk dat Allah volgens de koran de man boven de vrouw heeft bevoorrecht. Voorts rechtvaardigt de koran vrouwenmishandeling, dagelijkse praktijk in nogal wat moslimgezinnen. Zo staat in de vierde soera, vers 34, van de koran geschreven: ,,De deugdzame vrouwen zijn dus onderdanig (aan de man);...zij van wie jullie ongezeglijkheid vrezen, vermaant haar,... en slaat haar.''

Het meest bedenkelijke aspect van de islam is dat deze godsdienst de vrijheid van geweten onvoldoende erkent.

Bernard Lewis schrijft in The Crisis of Islam dat er geen vergeving kan zijn voor de renegaat, degene die het ware geloof heeft gekend en het heeft afgezworen. ,,Volgens de overgrote meerderheid van de rechtsgeleerden moet de renegaat ter dood gebracht worden - als hij tenminste manlijk is. Voor vrouwen kan de mindere straf van zweepslagen en gevangenschap volstaan.'' Zoals Ibn Warraq schrijft in Leaving Islam, is ,,geloofsafval in vele islamitische landen zoals Iran en Pakistan nog steeds strafbaar met lange gevangenisstraffen en zelfs met de dood''.

Voor andere groepen immigranten dan de bovengenoemde, zoals Antillianen, Nigerianen, mensen uit Sierra Leone, Angola, Congo, enz., zijn er deels andere verschillen tussen de cultuur van herkomst en de Nederlandse cultuur. In alle gevallen geldt echter dat geslaagde economische en politieke integratie ondenkbaar is zonder verregaande culturele assimilatie. In feite is het officiële beleid van integratie met behoud van de eigen culturele identiteit natuurlijk al gedeeltelijk verlaten. Er zijn verplichte inburgeringscursussen gekomen, het beleid gericht op Onderwijs in Allochtone Levende talen is stop gezet, en de vestiging in Nederland is bemoeilijkt. Maar de beginselen van een nieuw beleid worden door de regering nog steeds niet helder geformuleerd en uitgedragen.

Daardoor zadelt men niet-westerse allochtonen op met een dubbelzinnig signaal. Enerzijds is duidelijk ,,dat degenen die succes hebben in Nederland juist degenen zijn die voor de (bijna) volledige deelname aan de Nederlandse cultuur kiezen'', zoals Paul Schnabel schrijft in De multiculturele illusie. Anderzijds spiegelt men hun nog voor dat integratie in Nederland geen diepgaande culturele assimilatie vergt, zodat de vaak pijnlijke keuzen die niet-westerse immigranten moeten maken om hier te slagen, worden verhuld. Deze onhelderheid werkt instrumenteel gedrag van immigranten in de hand: ze profiteren van de Nederlandse voorzieningen zonder het gevoel te hebben een positieve bijdrage te moeten leveren aan onze samenleving.

Mede gezien de culturele verschillen tussen de onderscheiden groepen niet-westerse immigranten onderling moet het integratiebeleid principieel gericht zijn op culturele assimilatie aan de grondbeginselen van de westerse beschaving zoals die sinds de Verlichting gestalte heeft gekregen. Deze beginselen moeten in alle inburgerings- en taalcursussen worden uitgedragen en een plaats krijgen in het onderwijs vanaf de basisschool. Ik denk dan met name aan het beginsel van individuele autonomie in de keuze van beroep, partner, en levensovertuiging; aan de vrijheid van meningsuiting en van publieke discussie met andersdenkenden, ook over religies zoals de islam; aan de fundamentele gelijkwaardigheid van man en vrouw en aan de scheiding tussen kerk en staat. Mono-ethnische islamitische scholen die gericht zijn op het land van herkomst bemoeilijken de integratie van hun leerlingen en moeten daarom geen vergunning krijgen.

Deze nieuwe grondslag van het integratiebeleid vergt een cultuuromslag bij vele politici en overheidsfunctionarissen. Zij moeten bijvoorbeeld ophouden te zeggen dat de vrijheid van meningsuiting haar grenzen vindt waar het uiten van een opinie bevolkingsgroepen kan kwetsen. Zoals bekend, worden de meeste moslims gekwetst door elke kritiek op de islam, hoe redelijk en terecht die kritiek ook is. In plaats van islamitische overgevoeligheden in bescherming te nemen zoude politici er beter aan doen de culturele waarde van publieke discussie te verdedigen. Alleen als alle bewindspersonen een voorbeeldfunctie vervullen door de waarden van de westerse cultuur door woord en daad uit te dragen, zullen jongeren, afkomstig uit niet-westerse cultuurkringen, ertoe geïnspireerd worden de verstikkende deken van groepscontrole af te werpen die een goed functioneren in de Nederlandse samenleving belemmert.

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 01:49 schreef PJORourke het volgende:

[..]

De eerste wet van Croughs.
[..]

quote:

Het stamgevoel is een ramp voor moslimvrouwen

Het is een feit: veel allochtonen nemen waarden met zich mee die niet bij de Nederlandse samenleving horen en een obstakel vormen voor hun integratie.[/b] Terecht heeft Herman Philipse in zijn artikel 'Stop de tribalisering van Nederland' de vinger op de zere plek gelegd, al verwart hij soms oorzaken met gevolgen (NRC Handelsblad, 27 september).

Op zichzelf hoeven verschillen in cultuur geen onoverkomelijk probleem bij integratie te vormen, mits de houding van de nieuwkomer, de juiste is: de wil om zich aan te passen aan de nieuwe samenleving en respect betrachten voor de regels en wetten van het migratieland.

[i]Wat deze aanpassing aan de wetten en regels van het nieuwe thuisland in de weg staat, zijn begrippen als schaamte en eer, zoals die toegepast worden in de stammencultuur waartoe de meeste moslimmigranten behoren. Niet de islam an sich, maar de stam (die veel ouder is) is de bron van alle ellende. De islam heeft juist geprobeerd de stam uit roeien, maar werd door de stam ingelijfd. De islam probeerde de moslim te bevrijden van de slaafse loyaliteit aan de stamwetten en hem/haar zijn individualiteit als denkend individu met een eigen oordeel terug te geven. Dat is niet gelukt. Het stamgevoel was zo sterk dat de moslims van meet af aan van hun geloof ook een soort stam hebben gemaakt, die met de rest van de wereld de strijd aanging.

De stamcultuur is de ergste vijand van elke vrouw op aarde. De stamcultuur houdt geen rekening met het individu, zeker niet met de vrouw, en daar binnen is er ook geen plaats voor liefde. Het voortzetten van de stam is het hoogste ideaal, wat natuurlijk zijn historische en geografische wortels heeft. Zonder deze hoogste loyaliteit kon de stam niet overleven. Daaraan moest alles opgeofferd worden.

Zo heb ik een Syrische meisje gekend dat geneeskunde studeerde aan de universiteit in Utrecht. Zij werd door haar vader verplicht om te trouwen met haar neef. Haar vader wilde de zoon van zijn broer uit de problemen in het thuisland helpen. Dat die neef een analfabete slager was en de dochter hem totaal niet wilde, deed niet ter zake. Het belang van de familie/stam gaat altijd voor het belang van vrouwen.

Er is niets tegen eergevoel, mits het op zijn plaats is. Het probleem is dat het enorm opgeblazen wordt. Een stam-mens is overgevoelig. Er is niet veel voor nodig om hem het gevoel te geven dat hij beledigd wordt of aangetast wordt in zijn eer. Vooral in de schaamstreek van zijn vrouwelijke familieleden zetelt zijn eergevoel. Zodra die schaamstreek wordt aangeraakt (of zelfs bij het flauwste vermoeden dat zoiets is gebeurd of wellicht in de toekomst gaat gebeuren) neemt hij meteen wraak - eer wraak, eerwraak wel te verstaan, door dit vrouwelijke familielid om te brengen, zoals de Turkse vader uit Almelo recentelijk deed toen hij zijn 18-jarige dochter, Zarife, met een jachtgeweer ombracht tijdens de vakantie in Turkije.

,,Doe in hemelsnaam die zaklantaarn uit, laat ons nog even schuilen'', luidde de slotzin van de reactie van Anil Ramdas (Opiniepagina, 29 september) op het artikel van Philipse. Hij dacht waarschijnlijk het voor de 'niet-westerse allochtonen' op te nemen met deze theatrale oproep tot obscurantisme. Bedoelt hij misschien dat we niet meer over eerwraak, het doden van jonge dochters en zussen, over mishandelen van vrouwen en kinderen, over groepsverkrachtingen als straf voor meisjes die zich proberen te emanciperen en los te maken van het onderworpen bestaan thuis, moeten schrijven?

Niet-westerse allochtonen kunnen wel degelijk integreren in de Nederlandse samenleving, mits aan twee voorwaarden wordt voldaan.

Ten eerste moeten andere stromen binnen de islam zich duidelijker manifesteren en de kans krijgen om aan te tonen dat het mogelijk is om in vrede en wederzijds respect te leven met alle andere gezindten en mensen met een andere geaardheid. In Nederland en andere Europese landen vormt zich bij verlichte moslims, de vrouwen voorop, een nieuwe islam die discriminatie tegen vrouwen verwerpt en die eerwraak, besnijdenis en andere barbaarse praktijken afkeurt. Ten tweede moeten meer specifieke juridische middelen gevonden worden om eerwraak en discriminatie in te dammen.

Gebeurt dit niet dan staat Nederland nog wat te wachten.

quote:

Dank voor harde inburgering in Nederland

Allochtonen zijn geen zeldzame bloemsoorten die onder de Nederlandse klomp dreigen te worden verpletterd. Bij inburgering werkt de harde hand het beste, ervoer Nausicaa Marbe. Nieuwkomers moeten zélf multicultureel worden.

Altijd als de discussie over inburgering van moslims in Nederland oplaait, moet ik denken aan mijn oude buurman uit een Haarlemse multi-etnische wijk. Twee huizen verderop in mijn steeg woonde meneer Özdemir, een Turkse boer, gastarbeider van het eerste uur en trouw moskeeganger. Als hij niet zijn huis aan het opknappen was, zat hij voor zijn deur in de zon. Je kwam er niet langs zonder dat hij naar je welzijn informeerde; ook nam hij graag het nieuws door, van de steeg en van de wereld. Zijn Nederlands, geleerd bij de Hoogovens en door zijn drieste pogingen aubergines en koriander aan de Hollandse groenteman te slijten, was vloeiend, maar niet foutloos. Zijn verschijning daarentegen was onberispelijk, of hij nu in luchtige zomerpakken of winters tweed de straat opging. Zijn nog huwbare dochter paradeerde in minirokken, maar zijn vrouw deed haar hoofddoek nooit af. Als hij met haar over de wrakke kinderhoofdjes liep, hield hij haar hand vast.

Wij waren de enige allochtonen in de steeg. Terwijl ik avond aan avond mijn eerste boek schreef, trachtte hij zijn Hollandse buren te interesseren voor de lokale politiek. Tevergeefs kwam hij elke donderdag ons eraan herinneren dat het buurthuis open was, met extra klem wanneer een gemeenteambtenaar een suspect bestemmingsplan moest toelichten. Ten slotte heeft hij onze buurt in z'n eentje behoed voor een desastreuze 'renovatie'.

Staat hij voor een dwaze tolerantiedroom die na 11 september in rook opging? Ik heb geen idee wat de oude man tegenwoordig in zijn moskee uitspookt, maar toen ik laatst langs zijn huis fietste, trof ik hem op zijn stoel. Nu als oppas voor rondscharrelende blonde buurtkleuters. We wisselden nieuws uit, als vanouds.

Meneer Özdemir is een toonbeeld van integratie, al scoort hij misschien hoog op de tribaliseringsschaal van Herman Philipse (Opiniepagina, 27 september). Het idyllische voorbeeld van meneer Özdemir is zeker niet representatief voor moslims in Nederland, maar hij is ook geen uitzondering. Integratie kan verrassender lopen dan verwacht, omdat het een grillige en vooral individuele zaak is. Wel is er een noodzakelijke voorwaarde voor integratie: een gastheer die zijn identiteit duidelijk maakt en uitdraagt.

Bestaat er zoiets als een Nederlanderschap dat je kunt leren? Ik zou het moeten weten; ik ben ingeburgerd met harde hand. Niet door post-Fortuynistische politici, maar door vrijzinnige, welgestelde intellectuelen, licht patriottistisch en getemperd links. In 1982 verruilde ik mijn geboorteland Roemenië voor Nederland. De Nederlanders die zich over mij ontfermden, liepen over van zendingsdrang. Ze staken energie, liefde en geld in mij, dús wilden ze ook een product om mee te pronken. Binnen vier weken sprak ik Nederlands. Oxford-Nederlands, want iets anders was hun te min. Taalfouten en een bizarre uitspraak dreven ze er zonder pardon uit: ,,Niet Sjiepool en ook niet Schgggriephol! De buitenlander en níet de Nederlander gorgelt als hij Schiphol zegt. Nóg een keer!'' Ook op papier werd elke kromme zin met woede doorgestreept. Op dt-fouten stond bijna lijfstraf. Gedrild werd ik, van minuut tot minuut. Vaak had ik daar de pest over in, maar tot op de dag vandaag ben ik deze overtuigde didactici erkentelijk.

Nederlanders leken overal een mening over te hebben. Oost-Europeanen bijvoorbeeld, zo wist werkelijk iedereen me direct te vertellen, waren onverbeterlijke racisten. Die hielden niet van negers, joden en zigeuners. Tegenspreken kon ik dat niet, helaas. Dat mensen gelijk waren, had ik thuis al geleerd. Maar dat antisemitische of andere xenofobe uitlatingen strafbaar waren, was heuglijk nieuws. Kwam er weer een Roemeen op bezoek die klaagde dat hij in de trein naast een neger had moeten zitten, dan werd hier niet gegeneerd gezwegen. ,,Doe niet zo achterlijk!'' klonk het unaniem. Achterlijk: nog altijd het juiste woord.

Nederlanders, dat was mij inmiddels duidelijk, wilden efficiënt communiceren. Nee zeggen als je ja bedoelde en andersom was wederom achterlijk, evenals verstoppertje spelen met gevoelens en bedoelingen. Eerlijkheid en openhartigheid golden hier als beste instrumenten om deals te sluiten, in zaken en in de liefde. Als men in Nederland iets beweerde of beloofde, was het niet gangbaar dat daarachter een duister woud van intriges, leugens of onduidelijke bedoelingen schuilging. Alle buitenlanders die ik sprak viel dat op.

Was het een feest om hier in te burgeren? Zeker niet altijd. Soms moest ik m'n woede inslikken als ik merkte dat mijn culturele achtergrond, een joods-Grieks-Roemeens-Duitse smeltkroes - voor velen niet meer dan een folkloristische broddellap was, rijp voor de berg rommel op Koninginnedag. Nog erger vond ik de modieuze linkse blindheid voor de misdaden van het communisme. Toen ik voor een progressieve ochtendkrant een reportage in Ceausescu's Roemenië ging maken en terugkwam met de verhalen over de hongerwinter, stervende kinderen in weeshuizen en bulldozers die de steden sloopten, werd ik door een redacteur uitgemaakt voor CIA-propagandist. Aan deze cultuur van ontkenning zou ik nooit meedoen, maar ermee leren leven was een noodzaak. Zoals met alles wat in Nederland bon ton was. Dit land en zijn bewoners bevielen me al te zeer.

Dit is integratie, in een gunstig geval. De puzzelstukjes van meer culturen bij elkaar brengen en blij kunnen zijn met het plaatje dat je krijgt. Het is mij gelukt en mijn oude moslimbuurman ook. Maar wij waren vrijwilligers: onze nieuwsgierigheid en leergierigheid werd ons niet opgelegd. De leerstof wel. Nu pas besef ik hoeveel geluk ik heb gehad niet in handen van een softe gastheer te vallen, die uit respect voor mijn cultuur, de zijne had weggemoffeld of weggerelativeerd en mij daardoor mijn enige houvast had ontnomen.

Mijn weldoeners waren uitzonderingen, want dit land heeft lange tijd het hardnekkige misverstand gekoesterd dat allochtonen bedreigde bloemsoorten waren, verpletterd door de Hollandse klomp. De multiculturele doctrine luidt dat Nederlanders van welke komaf dan ook zich moeten aanpassen aan elke idioot die hier komt en roept dat onze cultuur niet deugt. Niemand durft de nieuwkomer meer te vragen zélf multicultureel te worden en z'n best te doen een balans te vinden tussen zijn oude en nieuwe loyaliteiten. Of om de scherpe kanten van zijn cultuur wat bij te slijpen, opdat die aansluit bij wat hier leeft.

Integratie dient een persoonlijk, en niet een maatschappelijk probleem te zijn. Een kwestie van fatsoen, vandaag onverdedigbaar. Dit is de cultuur die we graag koesteren, terwijl we hard roepen dat er geen Nederlandse cultuur bestaat. Maar dit bieden we nieuwkomers aan: een doolhof aan vaagheden en tegenspraken, omringd door ignorantie. Desintegratie, met behoud van politiek correct plamuur.

quote:

Op maandag 30 augustus 2004 09:14 schreef SCH het volgende:
Kan de politie nu weer nuttige dingen gaan doen?