Nu 9 jaar geleden alweer, nu ja bijna dan.
Ik was pas 15 en de wereld stortte in elkaar.
Ik was zo jong en had zo vaak ruzie met je, we leken gewoon te veel op elkaar denk ik nu.
Ik was pas 13 toen we hoorden dat je ziek was.
Je dacht ach een verkoudheidje, die gaat wel over...
Maar het ging niet over, sterker nog, het werd alleen maar erger.
Toen kwam het nieuws, het was kanker.
Het was de eerste keer dat ik je zag huilen en wat ben ik daarvan geschrokken.
Mijn sterke, dwarse, boze, knorrige, lieve, en soms hele moeilijke papa die huilde.
Het brak mijn hart..
Ziekenhuis opnamens, halve long kwijt en chemo therapie en bestraling.
Ik ging een weekendje naar een vriendin en toen ik terugkwam had je geen haar meer.
Je vermagerde zo erg.
Je werd een heel ander mens.
Zo is mijn papa niet dacht ik nog, mijn papa is sterk en die kan alles (ja dat denk je als je 13 bent).
Toen zei de dokter, meneer alles is goed en de prognoses, hoewel natuurlijk nooit 100% zeker zijn goed.
Wat hebben we gehuild, nu van blijdschap.
Zou alles toch nog goed komen na al die gevechten van je?
2 maanden later was je voor controle en de kanker zat overal!
ik kon het niet geloven.
Je kwam gebroken thuis.
Mama was gebroken en ons gezin ook.
Weer vechten maar nu?
Alles ging steeds slechter, het kwam overal en op het laatst in je hoofd.
Je werd dement en je werd blind.
Ik heb uren gehuild om mijn papa en toch veranderde je met de dag.
Toen kwam de bobbel in je nek en het was een tumor, nog een erbij!
Je kon niet meer.
Je had al anderhalf jaar gevochten en je was op.
We hebben afscheid genomen en ineens was je weer heel helder.
Je had een beslissing genomen en het leek net of je opleefde.
Maar dat was schijn.
Afscheid nemen: hoe kon ik nu afscheid van je nemen, ik had allebei mijn ouders zo hard nodig.
Toen de dokter kwam hebben we nog geknuffeld en heb ik je over je kale bol geaaid.
Toen was het over......
Mijn god, wat een leegte liet je achter, je was niet de werelds beste papa en je was niet perfect en je kon vreselijke buien hebben en ik heb je zelfs vervloekt en wat heb ik mezelf daarom gehaat!!
Ik was mijn papa kwijt en was pas 15, nu ben ik 24 en mis je vreselijk. Ondanks onze ruzies vroeger en je onvoorspelbare gedrag.
ik ben net verhuisd en wil zo graag dat je dat ziet.
Ik ga volgend jaar trouwen en wil zo graag dat je er bent.
Ik heb geen goed contact meer met mama en wil zo graag dat jij me helpt daarbij.
Het kan allemaal niet.
Dag Papa, dag eigenwijze man, dag Ik hou van je.
Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 23-08-2001 21:37]
ik kan me voorstellen dat je je vader elke dag mist, ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader of moeder er plots niet meer zou zijn !.
Weet eigenlijk niks meer te zeggen
En misschien is hij er niet in levende lijve bij.....
maar misschien wel op andere manieren...
Sterkte.....
Heel veel sterkte en in gedachten is hij er toch altijd bij.
[Dit bericht is gewijzigd door OZz op 23-08-2001 22:22]
sterkte...
quote:Je hoeft echt geen sorry te zeggen.
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
Sterkte.
Heel herkenbaar ook: dat hele proces, dat gevecht en de enorme pijn. Het gat wat zo iemand achterlaat is gigantisch, omdat je zo enorm veel van hem houdt.
Ik wens je veel sterkte om zulke (extra) moeilijke dagen door te komen en dat je vooral zijn heel positieve kanten herinnert. Dat geeft veel kracht.
Ja, sommige pijn en sommig verdriet gaat nooit weg.
Sterkte.
Ik hoorde van je dat je hier een verhaaltje geschreven had over je papa, dat maakte me erg benieuwd...
Nu ik het gelezen heb ben ik zo trots op je, dat je zo eerlijk en openhartig hebt kunnen schrijven over datgene wat je anders nooit onder woorden kan brengen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zelfs ik tranen in m'n ogen kreeg, en je weet hoeveel dat zegt...
Ik hou van je en zal er altijd voor je zijn...
je Pooh
sterkte meis! 
heb het helaas in mijn naaste omgeving ook moeten meemaken.
* NiHiels pinkt traantje weg
als je erover wilt praten kan dat natuurlijk altijd.
Ik weet hoe het voelt, heb het bijna 4 jaar geleden meegemaakt met mijn moeder.
Zulke gebeurtenissen blijven de rest van je leven bij je.
Ik herken veel in je verhaal, het proces en de jaren erna, al lijk ik er minder moeite mee te hebben als de rest hier thuis...
echt waar... Veel sterkte. Ik was heel gelukkig dat toen ik 13 was mijn moeder van kanker is genezen, ik ben nu 20 en mn moeder is nog steeds gezond en ex-kanker patient verklaard.Hoe en wanneer je iemand gaat missen daar staat geen tijd voor. Ik ervaar dat zelf ook. M'n ma is gestorven toen ik 17 was, ja ook weer die ziekte
Eigenlijk voel ik me achteraf een beetje schuldig dat ik in de periode daarna er niet over wilde praten, niet aan wilde denken en ook de moed niet had om de plaats waar ze begraven ligt te bezoeken.
Ik dacht aan mezelf, wilde leuke dingen doen en zulke dingen pasten niet in mij puberjaren en ik kón het ook echt niet.
Pas nu echt jaren later, mis ik haar écht en ben pas ook voor het eerst bloemen op het graf gaan zetten. Dit tot grote verbazing van m'n pa, hij was wel erg blij dat ik het uiteindelijk toch heb kunnen opbrengen.
Ze was ontzettend streng altijd maar ik weet dat ze ontzettend veel van haar enige kind hield, besef nu dat het puur uit bescherming was.
Ze had ook een soort opleving de dag ervoor, gewoon gekletst over hoe het op school ging wat dat vond ze zo belangrijk. En een dag later kon het nie meer.....
Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voelt, zeker als je gaat trouwen en ook bij andere dingen die belangrijk zijn in jouw leven. Maar het heeft zo moeten zijn en zorg ervoor dat hij trots op zijn dochter kan zijn!
Ik zou me haast gaan schamen voor mijn gezeur...
Pijn verwerken is moeilijk en iedereen doet het op zijn eigen manier, er is geen goede manier aan te wijzen, iedereen moet er op zijn/haar eigen tempo mee leren omgaan....
En altijd zullen er momenten blijven dat de pijn erger wordt, maar gemis is ook een teken van liefde...
Sterkte
Sterkte
He ik wordt hier best wel verdrietig van want mijn pappa is ook ongeneeslijk ziek en het gaat momenteel weer niet zo goed met hem.sjees...... (ik zit inmiddels al 5 min te bedenken wat ik moet replyen.. maar ik weet gwoon nix. )
Sterkte ..
quote:Heel erg veel sterkte en als je wilt praten?...
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
quote:Wow, hee, what the fuck... Ik heb het topic nog niet gelezen... Jeuzus, wat ontroerend... Ik vind het heel goed van je dat je dit hier hebt gedaan...;(... Maar thanx, het maakt mij tenminste weer effe heel erg duidelijk hoe tevreden je moet zijn als deze dingen je niet treffen... STerkte, heel veel sterkte, alsnog, misschien een beetje laat, maar wel heel oprecht gemeend!
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:
...
quote:gatsiezeg , hier schrik ik toch wel een beetje van
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
Heel veel sterkte meis
quote:Heel veel sterkte
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
... Ik weet (helaas) hoe moeilijk zo'n situatie kan zijn.Wat schaam ik mezelf over de topics die ik soms plaats, en die vergeleken met zoiets toch in het niet vallen...
* Traantje *
ik lees nu pas jouw topic, ik had het nog niet gezien. Je hebt heel mooi onder woorden gebracht hoe je je voelt en welke impact het verlies van je vader op je leven heeft. Het is enorm verdrietig dat je vader niet bij al die belangrijke gebeurtenissen in je leven aanwezig kan zijn. Ik vind het knap dat je dat allemaal hier hebt opgeschreven, ik hoop dat het delen van jouw pijn een beetje oplucht. Ik weet zeker dat jouw vader heel trots op jou zou zijn geweest, je bent een goed mens.
Sterkte meissie, kus kus kus Duch.
quote:
Op vrijdag 24 augustus 2001 12:06 schreef DuchessX het volgende:
Lieve DarkElf,ik lees nu pas jouw topic, ik had het nog niet gezien. Je hebt heel mooi onder woorden gebracht hoe je je voelt en welke impact het verlies van je vader op je leven heeft. Het is enorm verdrietig dat je vader niet bij al die belangrijke gebeurtenissen in je leven aanwezig kan zijn. Ik vind het knap dat je dat allemaal hier hebt opgeschreven, ik hoop dat het delen van jouw pijn een beetje oplucht. Ik weet zeker dat jouw vader heel trots op jou zou zijn geweest, je bent een goed mens.
Sterkte meissie, kus kus kus Duch.
Nu krijg ik weer tranen ( wat een lieve reactie en er waren al zoveel lieve en mooie reacties.)
Dikke kuzzie en we mailen
quote:Liefste Pooh,
Op donderdag 23 augustus 2001 22:11 schreef Rtificial het volgende:
Lieffie,Ik hoorde van je dat je hier een verhaaltje geschreven had over je papa, dat maakte me erg benieuwd...
Nu ik het gelezen heb ben ik zo trots op je, dat je zo eerlijk en openhartig hebt kunnen schrijven over datgene wat je anders nooit onder woorden kan brengen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zelfs ik tranen in m'n ogen kreeg, en je weet hoeveel dat zegt...
Ik hou van je en zal er altijd voor je zijn...je Pooh
ik weet hoeveel dit betekent en ik hou enorm veel van je. Je bent mijn steun en toeverlaat en ik wil je nooit meer missen.
Je Princess forever
quote:
Op vrijdag 24 augustus 2001 12:13 schreef DarkElf het volgende:[..]
Liefste Pooh,
ik weet hoeveel dit betekent en ik hou enorm veel van je. Je bent mijn steun en toeverlaat en ik wil je nooit meer missen.
Je Princess forever
Negen jaar verdriet... Ik zou niet weten wat dat betekent, ik kan niet begrijpen wat je meemaakt, ik ben nog nooit een gezinslid kwijtgeraakt. Voor zover het helpt (als je er al aan toe bent): Maak elke dag een tijd vrij om te huilen, om oude foto's te bekijken, om een brief aan je vader te schrijven. Richt een gedeelte van de dag in voor hem. En dan ook alleen maar voor hem. Elke dag. Misschien is dat een manier om de rest van de dag je gedachten op andere dingen te focussen. Dat kan dan zonder schuldgevoel, je verdriet om het verlies wordt er niet minder om. Alleen is dit een manier om je eigen leven weer op te pakken. Ik denk dat je vader dat ook zo gewild zou hebben.
Ik vind dat je heel erg trots op jezelf mag zijn. Ondanks al jouw eigen onmogelijke verdriet, kan je het toch opbrengen om een hele grote steun voor mij en voor zeer veel anderen hier te zijn. Die probleempjes die ik en enkele anderen hebben vallen, hoe groot die ook in mijn ogen zijn, eigenlijk in het niet.
Jij hebt een goed karakter. Dat is veel meer waard dan geld, status, of wat dan ook. Jij redt het wel. Onthoud dat goed!
Sterkte nu en later
Ook ik herken me in jouw verhaal. Eens in de zoveel tijd, moet ik mijn verhaal ook kwijt en dan is Fok! een hele prettige uitlaatklep. Mijn vader is 9 1/2 jaar geleden verongelukt en ik heb er net als jij heel lang over gedaan om het te accepteren. Ik herken mezelf zo in je noodkreet over je verhuizing, bruiloft etc. Laatst sprak ik er nog over met een goede vriendin. Ze zei me, dat ik het laatste jaar veranderd ben. Ik ben niet meer zo met mezelf bezig. Eindelijk had ik oog voor de wereld om me heen. Alsof ik een bepaalde rust gevonden had. En dat klopt zo. Nog steeds heb ik momenten dat ik het niet snap, gevoel van machteloosheid...
Dus DarkElf ik weet hoe je je voelt. Probeer toch weer het contact met je moeder te herstellen. Je weet zelf hoe het is om iemand te verliezen, dus heb je naasten lief (lekker cliche ja 
). Ze kan misschien een stuk onduidelijkheid voor je invullen. Aangezien je nog zo vreselijk jong was toen.
Schrijven helpt ook hier op Fok!, krop het niet op, maar dat weet je wel.
Dutchie
Manono heel veel sterkte
quote:Bedankt voor je lieve eerlijke reactie. Moet vreselijk zijn geweest voor je!
Op vrijdag 24 augustus 2001 13:43 schreef dutchie het volgende:
Lieve DarkElf,
..............
Dutchie
Contact met mijn moeder kan en wil ik misschien wel helemaal niet herstellen, sinds ze is hertrouwd is ze 100% veranderd en ze heeft een nogal slechte invloed op me qanneer ik me niet goed voel, dus de laatste tijd altijd! Blijf wel contact met haar houden, ik heb nog maar 1 ouder maar meer kan ik niet opbrengen
Mijn moeder is het type dat stiekum gelooft in 1 ware liefde. Vind ik zo jammer, ik zou het best leuk vinden als ze weer een vriend zou krijgen. Alleen al om de rollen eens om te draaien.
Maar ik kan me wel voorstellen, dat je moeder veranderd is door een nieuwe partner. Dat gaat ongemerkt, ws heeft ze het zelf niet eens door. Ik hoop voor je dat het veranderd, ook voor je bruiloft enzo.
Maak je over mij maar geen zorgen, met mij gaat het goed. Maar ik denk dat jij ook wel herkent dat er af en toe momenten nog steeds zijn dat je het gewoon niet snapt. Ook dat gaat gelukkig voorbij.
het leven zit vol met tegenslagen... probeer je aan de leuke dingen in het leven te denken... zoals de tijden die je met je, in dit geval, vader hebt gedaan te herineren... dan zul je merken.. dat er toch meer leuke dingen mee gemaakt heb... en dat je zowieso niks aan deze situatie kunt veranderen.. omdat het éénmaal zo is.. door gaan in je leven... niet piekeren.. genieten... dat géén wat uiteraard makkelijker gezegt is dan gedaan..
in ieder geval.. sterkte.. want andere mensen kunnen wel zeggen wat je kunt doen.. maar toch zou je dat zelf moeten doen.. en hoe.. dat is een keus die je zelf moet stellen
Mijn vader overleed in '88 aan een hartkwaal.
Me was toen 27 jaar en stond ook op het punt van trouwen..
Ben het jaar daarop getrouwd en hebben in de kerk een gezang gezongen die 1 van zijn favorieten was....zo was ie er toch een beetje bij.
Twee jaar later werd onze zoon geboren....en o wat miste ik mijn vader...ik was zo trots en wilde hem aan mijn vader laten zien.
Tijdens mijn kraamtijd heb ik gedroomd dat mijn vader zich over de wieg boog en mijn zoon kuste....daarna kwam ie naar mij toe en kuste mij en verzekerde me dat ie een prachtige kleinzoon had.
Lieverd, de pijn zal nooit overgaan...maar zoals je zelf al zegt...de pijn betekend liefde,
Blijf altijd van hem houden.....dan zal hij altijd bij je zijn.
zo heb ik ook gewoon gedacht bij mijn moeder toen ik 13 was :/. Ook de Kziekte 
Erg, maar volgens mij niet te vergelijken met het moeten missen van een vader of een moeder.
Sterkte voor jou en sterkte voor alle anderen.
De leeftijd, de verwachting en hoop dat het over is, het gemis. Ook ik was 15, ben nu 17, en de gedachte dat je nog zoveel jaar zonder een der (zoniet de) belangrijkste persoon van je leven tegemoet gaat kan pijn doen (voor zover ik daar als jong pikkie iets over kan zeggen).
Soms komt alles weer boven. Kan je een dag geen moer doen zonder een intens gemis te voelen. Ik weet niet of het weggaat (nooit helemaal denk ik, maar het zal wel iets afvlakken denk ik). Soms ook zijn er dagen dat het compleet aan je voorbijgaat.
DarkElf, anderen, for whatever it means, sterkte, jullie zijn niet alleen. En als iemand wil praten, geen probleem. Ik heb er ook veel over gepraat, soms met de gekste mensen, maar als er iets helpt is het dat ...
(sorry voor de misschien wat afwijkende eerste post. maar de eerste keer is voor iedereen anders he ... of is dat een ander forum?)
quote:Heel veel sterkte met het dragen van je verlies
Op maandag 27 augustus 2001 01:45 schreef Sjef het volgende:
Darkelf, het is bijna ongeloofelijk hoe erg jouw verhaal lijkt op het mijne. Vervang vader door moeder, en het is voor 90% hetzelfde. Ik heb dit alles met verbazing zitten lezen, leek wel of iets las wat ik zelf geschreven heb.De leeftijd, de verwachting en hoop dat het over is, het gemis. Ook ik was 15, ben nu 17, en de gedachte dat je nog zoveel jaar zonder een der (zoniet de) belangrijkste persoon van je leven tegemoet gaat kan pijn doen (voor zover ik daar als jong pikkie iets over kan zeggen).
Soms komt alles weer boven. Kan je een dag geen moer doen zonder een intens gemis te voelen. Ik weet niet of het weggaat (nooit helemaal denk ik, maar het zal wel iets afvlakken denk ik). Soms ook zijn er dagen dat het compleet aan je voorbijgaat.
DarkElf, anderen, for whatever it means, sterkte, jullie zijn niet alleen. En als iemand wil praten, geen probleem. Ik heb er ook veel over gepraat, soms met de gekste mensen, maar als er iets helpt is het dat ...
(sorry voor de misschien wat afwijkende eerste post. maar de eerste keer is voor iedereen anders he ... of is dat een ander forum?)
En het is wel zoals anderen zeggen: de scherpe hoeken van je verdriet gaan eraf maar het zal altijd blijven sluimeren....
mis m'n vader nu even heel erg. Hij's anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand, dus heel plotseling, en er zijn zoveel dingen die ik nog aan 'em zou willen vragen of die ik tegen hem had willen zeggen.
Elke dag zijn er weer dingen die ik aan 'em wil vertellen, en ookal zegt ie nooit wat terug, ik blijf 's nachts tegen de sterretjes praten, misschien hoort ie het, waar ie ook is...
toen ik 12 was werd mijn vader opgenomen in een kliniek voor korsokov. datis een ziekte waarbij je je korte termijn geheugen verliest dmv een alcoholische verslaving. 2 weken later ben ik bij hem op bezoek geweest en hij herkende mij niet eens meer. ik heb hem daardoor zo gaan haten en al mijn steun gezocht bij mijn oom een hele lieve man. een jaar later toen ik bijna er over heen was kreeg ik te horen dat mijn oom was over leden aan een doktersfout. hij had een hartinfarct meegemaakt en zijn vrouw had daarvoor de dokter gebeld die zei dat het gewoon een griepje was en deed verder nix. na een half uur later is ie toch gekomen met de ambulance omdat het toch bleek dat ie een hartinfarct had. hij is naar het ziekenhuis gebracht waar ie zelf werkte als kok. hij werd geopereerd en tijdens de operatie is er per ongeluk een chirurg door zijn harwand geboord waardoor zijn hart inklapte en meteen overleedt. dit kwam als een behoorlijke schok omdat ik hem beschouwde als mijn 2de vader. ik had echt moordneigingen op die dokter die hem niet eerder naar het ziekenhuis liet komen. 2 jaar later kreeg ik te horen tijdens de show dagen van de schaatsclub waar ik bij zit dat mijn opa kanker had. hij is toen naar het ziekenhuis gebracht en ik ben elke dag op bezoek geweest. gewoon omdat mijn opa een echte lieve oude man was van 75 en altijd de goede humor had op de juiste tijdstippen en mij ook altijd steunde met problemen en mij altijd advies geefde. ik zag hem dag naar dag verslechteren op een gegeven moment zo erg dat ik hem per uur 8teruit zag gaan. hij is toen naar huis gegaan om alles te regelen voor als ie dood ging. hij wist dat het overal in zijn lichaam zat en dat als ie chemo zou doen dat het hem ook maar hoogstens een half jaar extra zou geven. mijn moeder en haar zus zitten beiden in de verzorging en verzorgden mijn opa heel erg goed na 2 weken zat hij d8 ik al aan 1000 morfine. ik wist dat dit al niet goed was op maandag besloot hij geen chemo te doen en ik d8 gelukkig dat hij het niet doet omdat hij dan alleen maar meer pijn zou hebben. ik weet ook dat als het nog een week ofzo had geduurd dat ik opa geholpen zou hebben met het verlossen van zijn pijn want ik kon het gewoon niet aanzien hem zo te zien lijden. de dinsdag daarna kreeg ik te horen van smam dat ze 's avonds niet naar de vergadering op school zou komen omdat ze voor opa wou zorgen. hierbij wist ik eigenlijk al genoeg en heb die dag gewoon goed naar school geweest en mijn proefwerken gemaakt, hoe moeilijk het ook was. die avond op de vergadering toen ik ff pauze had ( we moesten zelf vergadering leiden vanwege stages die we net hadden gedaan )zat ik buiten op een bankje met een paar goede vrienden van me op school. toen zag ik een auto op het plein rijden die ik herkende. het was de auto van mijn oom en mijn moeder zat er ook in toen wist ik genoeg en heb ik het schoolplijn eens flink onder handen genomen. ik wist dat het zou komen en toch die plotse woede ik kon het niet voorkomen. nu is het weer 2 jaar later en ben ik 17 en vraag ik me af wat mij nu weer zal treffen
[Dit bericht is gewijzigd door NaRRaToR op 27-08-2001 13:22]
quote:Een stukje jeetje wat een story, veel succes en sterkte
Op maandag 27 augustus 2001 13:17 schreef NaRRaToR het volgende:
na aanleiding van dit verhaal wil ik ook ff een stukje kwijt.
...............
Ik heb beide ouders nog. Ik ben er ongelooflijke blij om. Ik weet ook dat ik ze op een dag ook zal moeten missen maar hoop toch dat het nog een hele tijd duurt voor het zover is.
quote:
Op maandag 27 augustus 2001 15:42 schreef marky het volgende:
Tjonge... ik zat me net af te vragen of ik in mijn volgende auto airco zou willen. Wat een onzin. <--- doel je daarmee op onze postsIk heb beide ouders nog. Ik ben er ongelooflijke blij om. Ik weet ook dat ik ze op een dag ook zal moeten missen maar hoop toch dat het nog een hele tijd duurt voor het zover is.
quote:Dat was ook mijn eerste reactie. Maar volgens mij bedoelt hij het goed en doelt hij op zijn airco. Bij het lezen van dit soort verhalen ga je andere problemen al snel relativeren.
Op maandag 27 augustus 2001 16:57 schreef NaRRaToR het volgende:
[quote]
Tjonge... ik zat me net af te vragen of ik in mijn volgende auto airco zou willen. Wat een onzin. <--- doel je daarmee op onze postsIk heb beide ouders nog. Ik ben er ongelooflijke blij om. Ik weet ook dat ik ze op een dag ook zal moeten missen maar hoop toch dat het nog een hele tijd duurt voor het zover is.
quote:jah dat denk ik ook wel hoor maar wou het gewoon even zeker weten.
Op maandag 27 augustus 2001 18:09 schreef Lodi het volgende:[..]
Dat was ook mijn eerste reactie. Maar volgens mij bedoelt hij het goed en doelt hij op zijn airco. Bij het lezen van dit soort verhalen ga je andere problemen al snel relativeren.
quote:Mooi....
Op vrijdag 24 augustus 2001 09:01 schreef DarkElf het volgende:gemis is ook een teken van liefde...
...en heel erg waar!
Ik wens jullie allemaal sterkte en hoop dat jullie er veel aan hebben om hier te posten en elkaars ervaringen te lezen...
DuchessX
quote:Voor de goede orde je hebt het door.
Op maandag 27 augustus 2001 18:09 schreef Lodi het volgende:[..]
Dat was ook mijn eerste reactie. Maar volgens mij bedoelt hij het goed en doelt hij op zijn airco. Bij het lezen van dit soort verhalen ga je andere problemen al snel relativeren.
Bij mij was het m'n moeder. Nu 2.5 jaar geleden overleden na 10 jaar vechten. Uiteraard allemaal net anders dan in jouw situatie.
Misschien post ik het hele verhaal nog wel eens, als de herinneringen het me weer eens moeilijk maken.
In ieder geval heel veel sterkte.
Ook al was onze relatie niet je van het maar ja...
Ik mis hem zooo
sterkte
Mijn oprechte medeleven.
, hierbij nogmaals als je me nodig hebt just call me... Je weet van mij dat ik zelf ook aardig wat mensen verlies de laatste tijd maar ondanks dat moet je het me gewoon laten weten ... Ik heb na al die jaren redelijk geleerd hoe ik er mee om moet gaan.. Ok ik ga de laatste 2 weken een beetje het verkeerde pad op maar ik weet waar ik mee bezig ben en ik stop er ook mee... het is alleen even die moeilijke tijd.. Tis gewoon zo hard dat als je net iemand verloren ben ( op 04-09-2001 ) en je krijgt daarna te horen dat een kennis van je ook met hartklachten loopt dat ik het gewoon even niet meer aan kan... En bij deze ook bedankt voor jouw steun op de vorm zoals wij dan steun aan elkaar hebben ookal kennen we elkaar niet in het echte leven maar alleen via internet en eventueel telefoon... Maar ondanks dat ben ik je toch dankbaar dat je naar me wil luisteren... En als jij dus ergens mee zit moet je ook naar mij komen.. kijk ik doe dat misschien niet naar jouw maar ik mja kweet nie hoe ik het moet zeggen maar ik ga gewoon moeilijk naar anderen met mn problemen... En ziektes zoals Kanker je weet het ik ben er ook zat aan verloren... het zuigt gewoon hard die ziekte.. Ik ben alles bij elkaar opgetelt in 1 jaar 10 man verloren waarvan 3 aan ongelukken met auto's (waaronder mijn beste maat Dj Marcel) en 7 mensen aan die rotte ziekte. Dus ik weet goed hoe je jezelf voelt jongen.. en dat geld trouwens ook voor alle anderen op deze forum.. Kep de balle verstand hier van maar ik weet maar al te goed hoe jullie jezelf voelen.. Er is gewoon geen beschrijving voor het gevoel wat je hebt bij het verliezen van mensen. Zoals ik weleens zeg: "Trance is tha natural drug and will heal us all" Maar ik weet net zo goed als jij dat het alleen je gevoel kan verranderen maar als je eenmaal een ziekte hebt dan zal het je helaas niet genezen. Even over dat verkeerde pad. Ik weet dat drugs niet goed voor je is... En het is ook geen oplossing voor je problemen... Totaal niet zelfs.. Maar ik denk dat je ook wel zal begrijpen dat als je jezelf heel rot voelt en er is niemand die je kan steunen en je voelt jezelf er beter door dat ik er aan ben begonnen.. En nogmaals.. Het is gewoon stom.. En ik eet gelukkig ook wanneer ik moet stoppen alleen het is allemaal op dit moment zo moeilijk met al die problemen... De een is net heen gegaan en je hoort al weer dat er een volgende aan komt... Het lijkt wel of het aan de lopende band gaat... En we kunnen er niets aan doen.. Als iemand die ziekte krijgt dan zal je er mee moeten leven dat deze zelfde persoon zal overleiden.. En je weet niet wanneer omdat je niet weet wanneer het toeslaat.. Het is gewoon net als een virus in een pc die zijn eigen leven lijd... Je pc start eerst gewoon normaal op en opeens doet ie helemaal niets meer.. En zo bekijk ik het dus ook bij de mensen die ik ken waar ik dit soort dingen van hoor. Je weet gewoon dat het zal gebeuren en je berijd jezelf alvast voor omdat je toch weet dat het snel kan gaan.. het hoeft niet maar het gebeurt vaak wel. Jij kent Dura-Ace ook wel van horen en spreken.. Hij heeft dus ook Kanker in zijn hersen stammen. Toen hij in coma lag heb ik dus ook behoorlijk gehuild en er waren ook wel mensen op irc die je steunden maar dat is toch anders. Hij is gelukkig nu weer uit coma maar hij blijft nogsteeds die ziekte aan zijn hersen stammen houden .. En dat is niet meer te genezen.. Het is te remmen met bestraling maar stoppen kan je het nooit... Dus iedereen die hem kent heeft zich al ligtelijk voorberijd op het erste toen we hoorde dat hij in coma geraakt was... Ik spreek hem nog over msn en hij is en blijft gewoon een lolbroek en hij maakt er zelf gewoon grappen over omdat hij zelf niet stil wil gaan zitten en wachten tot er iets met hem gebeurt... Hij wil gewoon leven en het beste er van proberen te maken... En dat is denk ik iets wat wij allemaal moeten doen.. Deze nare dingen gebeuren helaas... Maar we moeten toch het beste er van maken hoe moeilijk het ook is...-=- Ik stop met verder schrijven. Ik heb geloof ik aardig duidelijk begrijpbaar geschreven en zo niet sorry want ik ben nog ligtelijk stoned van de xtc. Maar onthoud 1 ding.. Dit is hoe ik er echt over denk en hoe ik me echt er bij voel. Sorry voor het slechte nederlands -=-
Allemaal een stevige knuffel als steun bedoelt en allemaal veel sterkte toe gewenst.
Gegroet,
Dj MegaWorld / Marius van Witzenburg.
mailme als je eventueel wil praten over iets wat je hebt mee gemaakt of als je gewoon je verhaal kwijt wil:
fokforum@djmegaworld.nl
...
"Trance is tha natural drug and will heal us all"
...
Darkelf, echt heel mooi! Sterkte meis...En alhoewel ik heel veel aan hem denk is het verdriet niet overweldigend.
Blijkbaar heb ik het een goede plaast weten te geven.
Papa is en blijft heel belangrijk voor me en hij zal er ook altijd zijn omdat een speciaal plekje in mijn hart is gereserveerd voor hem.
Volgend jaar ga ik trouwen en ik weet dat hij er dan bij zal zijn om te zien hoe zijn jongste het ja-woord geeft aan de man van haar leven.
Ik zou zo graag willen dat ze elkaar hadden gekend......
Maar hij zal er zijn, in mijn hoofd en in mijn hart, voor altijd.
Ik vind het dan ook niet raar dat je zoiets na negen jaar pas op schrijft in vergelijking met mij was je nog erg snel...
Ik wens je veel sterkte en veel geluk met je huwelijk en wat je al zegt je zal hem altijd bij je dragen...
quote:Ik hoop voor je niets maar dat kan niemand zeggen kan ook begrijpen dat je dat denk... zo van tis weer ongeveer tijd.. Ik ken je verhaal goed alleen heb ik andere situaties mee gemaakt...
Op maandag 27 augustus 2001 13:17 schreef NaRRaToR het volgende:
na aanleiding van dit verhaal wil ik ook ff een stukje kwijt.nu is het weer 2 jaar later en ben ik 17 en vraag ik me af wat mij nu weer zal treffen
Maar mocht je ooit denken houdt het nou nooit op... Ik kan alleen voor mezelf spreken en zeg dan: Ja het houdt een keer op en dan kun je alles weer positief zien.. net als ik dat nu ook kan... Ik wens je veel sterkte en veel succes
quote:Ik kan me niet voorstellen hoe het is als je een broer of zus verliest en ik denk dat een tweelingbroer of zus verliezen extra moeilijk is. Waarom ik dat denk? Ik weet het niet maar dat gevoel krijg ik. Ik wens je heel erg veel sterkte met je verlies en hoop dat je het positieve gevoel wat je beschreef vast weet te houden.
Op donderdag 15 november 2001 15:15 schreef pmponer het volgende:
Dark Elf "mooi" verhaal werd er een beetje stil van... Ik ben blij voor je dat je op dit moment er zo goed mee om kan gaan.. Mijn beide ouders leven allebei nog waar ik erg blij om ben maar ik ben een van een tweeling en ben mijn broertje komende 15 december al 15 jaar kwijt ik moet eerlijk zeggen dat het verwerkings proces bij mij erg lang heeft geduurt.. totdat ik afgelopen zomer alles van me af heb geschreven van de afgelopen 15 jaar dit heeft mij veel goed gedaan en kijk een stuk positiever naar de wereld.Ik vind het dan ook niet raar dat je zoiets na negen jaar pas op schrijft in vergelijking met mij was je nog erg snel...
Ik wens je veel sterkte en veel geluk met je huwelijk en wat je al zegt je zal hem altijd bij je dragen...
mooi verhaal (vervelend onderwerp)
[/topicopener]
Mijn vader is ook zo (eigenwijs en zo), en ik ook. Ben altijd bang dat ie er niet meer is en dat het dan altijd zo gebleven is, maar 't is zo moeilijk om t te veranderen
Erg mooi stukje, geeft me het gevoel dat er iets meot veranderen voor het te laat is...maar hoe
en wees niet bang om steun te zoeken bij mensen die van je houden he?
Sterkte voor iedereen die hier zijn hart heeft gelucht!
quote:Dit geldt voor mij en mijn broer ook... het was mijn stiefvader en mijn (half)broer's vader....
Op maandag 27 augustus 2001 01:45 schreef Sjef het volgende:
Darkelf, het is bijna ongeloofelijk hoe erg jouw verhaal lijkt op het mijne. Vervang vader door moeder, en het is voor 90% hetzelfde. Ik heb dit alles met verbazing zitten lezen, leek wel of iets las wat ik zelf geschreven heb.
ik had het alleen nooit zo "mooi" op kunnen schrijven... goed van je!! Dank je en sterkte
kan nooit begrijpen hoeveel verdriet je voelt lieve Darkelf, weet alleen dat het vele malen meer moet zijn dan wat ik nu voel.
doe voorzichtig meis
En sjeeeee.. wat ben ik nu helemáál intens gelukkig dat ik mijn vader voor zijn 'fouten' heb vergeven een week of 2 terug
Maar weet je wat ik denk? Misschien is het jou te zweverig, maar ik denk dat jouw papa wel degelijk alles ziet. Ik denk dat ie wel degelijk trots is met jouw verhuizing of jouw trouwerij over een tijdje. Want of je nou in geesten gelooft of niet: hij leeft in elk geval voort in jou en jouw familie...... voor altijd....!
En inderdaad, dan moet je toch nog die knuffel missen, of die kietelbui, of die grapjes, of zijn knorrige buien en alles wat je vader voor je was... alle fysieke dingen.... en dat is treurig... 
Maar denk hier maar aan (staat op mijn oma dr grafsteen):
Haar liefde blijft bij ons, en onze liefde bij haar
Veel sterkte en liefs, meis
Ik denk dat voor iedereen die van dichtbij heeft meegemaakt dat iemand aan kanker is gestorven, dit heel herkenbaar moet zijn.
en knuff0l!!
quote:Lieffie, jouw pappa zal aanwezig zijn, via jou, via jouw hart en ik weet zeker dat hij reuzetrots zal zijn op jou én op Rtificial
Op donderdag 15 november 2001 13:41 schreef DarkElf het volgende:
Het is vandaag precies 9 jaar geleden dat mijn papa is overleden.
En alhoewel ik heel veel aan hem denk is het verdriet niet overweldigend.
Blijkbaar heb ik het een goede plaast weten te geven.Papa is en blijft heel belangrijk voor me en hij zal er ook altijd zijn omdat een speciaal plekje in mijn hart is gereserveerd voor hem.
Volgend jaar ga ik trouwen en ik weet dat hij er dan bij zal zijn om te zien hoe zijn jongste het ja-woord geeft aan de man van haar leven.
Ik zou zo graag willen dat ze elkaar hadden gekend......
Maar hij zal er zijn, in mijn hoofd en in mijn hart, voor altijd.
sterkte
Niets komt in de buurt van de kracht die jij hebt getoond.
nog steeds toont.
Lieve woorden zijn een schrale troost.
Delen van gevoelens meer.
Je hebt Rtificial naast je staan,
Duchess om elkaar wederzijds een hart onder de riem te steken.
En het nietszeggende Fokkertje, dat jou alleen maar sterkte wil wensen.
Allemaal heel veel sterkte met het verwerken hiervan en iedereen die godzijdank nog niet weet hoe het is om een dierbare te verliezen: Ik hoop zo voor die mensen dat ze nog heel lang van hun geliefden mogen genieten.
Want als er 1 ding is wat ik geleerd heb, en dat klinkt heel erg schooljuffrouwachtig, geniet van iedere dag die je met je geliefden hebt, want je weet niet wanneer er een kink in de kabel komt.
Heel veel liefs DarkElf.
De bruiloft nadert nu heel erg snel.
Nog maar 49 dagen.
En steeds vaker droom ik over je.
Steeds vaker voel ik een groot gemis.
Steeds vaker sta ik er bij stil dat jij er niet bij bent.
Steeds vaker merk ik hoe verdrietig ik het vind dat je Rtificial niet kent.
Dat je niet in het echt kan zien hoe gelukkig ik met hem ben.
Dat je niet in het echt kan zien dat ik mijn leven weer op de rails gezet heb.
Dat ik je vechtersinstinct heb.
Papa, ik mis je zo vreselijk in deze belangrijke tijd.
Rtificial gaat jouw gouden manchetknopen dragen op 13 augustus, ben je er toch een beetje bij.
Dat voelt gewoon heel erg goed en we vinden het heel speciaal.
Zou je zoveel willen vertellen en willen vragen.....
Zou je zoveel willen laten zien......
Ik mis je zo
ik lees nu pas dit topic en zit met tranen in mijn ogen. Ik weet hoe het is om dierbaren te verliezen en begrijp hoe moeilijk je het hebt. Dat vind ik zelf ook nog wel het moeilijkste. Dat je bepaalde gebeeurtenissen gewoon niet meer zult kunnen delen, die voor jou erg belangrijk zijn. Ik mis mijn zus nog iedere dag en bij bepaalde gebeeurtenissen meer dan bij andere. Een van de ergste dingen vind ik echter dat mijn toekomstige levensgezel haar nooit gekend zal hebben en dus een van de wezenlijkste dingen van mijn leven nooit zal kunnen begrijpen. Ik wens je veel liefde en sterkte toe juist in die komende moeilijke tijd.
Liefs, Erik
wat een dubbele gevoelens! Enerzijds het geluk van de bruiloft, anderzijds het gemis van je papa die er niet bij kan zijn, die Rtificial nooit zal kennen. Het lijkt me erg moeilijk om mee om te gaan. Het enige dat je kunt doen is andere mensen vertellen over je vader. Hoe hij was, zijn karakter, zijn eigenschappen. Zodat andere mensen een beetje het idee krijgen hem gekend te hebben. Zodat de mensen weten wat voor mens jouw papa was. Deel verder je verdriet met anderen, laat anderen er voor jou zijn en je troosten. We kunnen jouw verdriet niet wegnemen maar misschien kunnen we er wel voor zorgen dat je je toch weer een beetje beter voelt.
Het is heel mooi dat Rtificial de manchetknopen van je vader draagt, om je vader een eer te bewijzen. Om het gevoel te hebben dat hij er toch een heel klein beetje bij is.
Het is zeker niet verkeerd om te rouwen om je vader, het hoort erbij, bij het verwerkingsproces. Nou klinkt dat net alsof je verdriet op een gegeven moment over is maar dat zal nooit over gaan, wel een beetje slijten en je zult het een plekje kunnen geven. Maar bij bepaalde gebeurtenissen zal de pijn van het gemis heel duidelijk blijven.
Concentreer je ook op de leuke dingen meisje. Geniet van de voorpret van je bruiloft, geniet van Rtificial, geniet van het feit dat je weer kunt genieten. Probeer de gevoelens van voor donderdag terug te halen, het ging zo goed met je!
Schrijf van je af waardoor je je niet lekker voelt, wat je verdrietig maakt. Zorg goed voor jezelf, hou Rtificial op de hoogte van hetgeen er in jou bolletje rondspookt. Tracht kortemetten te maken met de negatieve gedachten.
Oh lieve lieve lieve DarkElf, ik wil je zo graag steunen, ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik vind het zo fijn als jij je goed voelt en ik voel me verdrietig wanneer jij je niet goed voelt. Het is je zo gegund, je hebt al zo enorm veel gevochten in je leven!
Ik denk heel veel aan je. Denk jij ook aan jezelf???
DuchessX
Loss hurts.
Loved ones are important,
People to share joy and pain.
Losing one causes grief,
Leaves an empty space inside.
To deal with it is not always easy.
It seems so unfair,
That death has taken a loved one.
Someone you could not miss.
Time, patience and understanding,
Will help you heal your wounds.
Remember the good times,
Picture them in your mind.
Make peace with yourself,
And remember,
No matter what happens,
You always carry your loved ones with you,
Inside your heart.
Sterkte ermee!!
Zit hier echt me een brok in m'n keel als ik dit allemaal lees.
Sterkte
Een dikke knuf en ik weet zeker dat je vader *erbij* is met je trouwdag
heb het zelf op het moment ff erg moeilijk thuis, maar nu ik dit lees ben ik blij dat ze er allebei nog zijn..
Dank je hiervoor.. En heel erg veel sterkte..
Bedankt voor alle lieve reacties.
En ondanks alles zal ik zeker genieten op onze dag!
Ik leef met je mee!
Stijn
Het is niet niks om een dierbare te verliezen en 1 van je ouders al helemaal niet.
Ik wens je veel sterkte en maak er toch nog een leuke dag van op je bruiloft. Je vader zal echt wel aan je denken dat weet ik zeker!
Succes!
Is een prachtige belevenis die ik maar 1 x hoop mee te maken!!!
Zou alleen willen dat mijn moeder was zoals ze altijd geweest is en niet de bittere, harde, kille vrouw die ze nu 9 van de 10 keer is. Zo jaloers als ze is op mijn band met mijn schoonfamilie en zo manilupatief en geslepen ze is.
Mijn vader had zo'n goede invloed op haar en nu is zo duidelijk te merken hoe ze werkelijk is. Mijn vader corrigeerde haar en bracht haar echte ik omhoog. Iemand die lief, sociaal en warm was zonder eerst aan zichzelf te denken en zonder gebruik te maken van andermans zwakheden en zonder zichzelf beter te willen voelen door anderen te kleineren.
Ze maakt me echt enorm boos en verdrietig.
Godzijdank dat ik Rtificial heb en en lieve zus, lieve vriendinnetjes en een lieve schoonfamilie.
ik weet even niks te zeggen. Ik vind het vreselijk dat je moeder jou zo behandelt. Ik snap er niks van.
Misschien ben je ooit sterk genoeg om nog meer afstand tot haar te nemen, zodat ze jou niet meer kan raken. Ik hoop het voor je.
kans is alleen dat ze er fout op reageerd en misschien wel je bruiloft in het 100 stuurt (als je pech hebt).
veel sterkte, en ik hoop dat je een hele fijne bruiloft krijgt. (En ik weet zeker dat je pa er bij zal zijn).
bedenk wel, het blijft je moeder.. hoe dan ook, je ouders zullen altijd, overal, en onvoorwaardelijk van je blijven houden.. heb het zelf ondervonden toen mijn ouders de scheiding stop zette toen ik het er zo moeilijk mee had , tenkoste van henzelf..Ik weet zeker dat je dit met je mams kan bespreken.. Probeer het eens voorzichtig, tast het een beetje af.. vraag haar bv eens wat haar dwars zit, niet meteen in het diepe springen...
Wil de bom niet laten barsten zo vlak voor mijn huwelijk.
Wat er darna gebeurt dat weet ik niet....
Heb hem weer verscheurd, weet zeker dat als ik hem verstuur dat ik het laatste restje band met haar verscheur.
quote:Het klinkt misschien hard, maar misschien is dat wel beter voor je.
Op woensdag 26 juni 2002 12:48 schreef DarkElf het volgende:
Heb eraan zitten denken om mama een brief te sturen en daar dan in uit te leggen wat ik denk en voel en hoe ik alles beleef.Heb hem weer verscheurd, weet zeker dat als ik hem verstuur dat ik het laatste restje band met haar verscheur.
Zolang je een band met haar blijft houden, blijft zij de macht houden om je te kwetsen.
Als jij die brief stuurt, ben je misschien vrij van haar vernederingen.
quote:Het klinkt misschien hard, maar misschien is dat wel beter voor je.
Op woensdag 26 juni 2002 12:48 schreef DarkElf het volgende:
Heb eraan zitten denken om mama een brief te sturen en daar dan in uit te leggen wat ik denk en voel en hoe ik alles beleef.Heb hem weer verscheurd, weet zeker dat als ik hem verstuur dat ik het laatste restje band met haar verscheur.
Zolang je een band met haar blijft houden, blijft zij de macht houden om je te kwetsen.
Als jij die brief stuurt, ben je misschien vrij van haar vernederingen en kun je je leven leiden zonder al die ellende die ze over je uitstort.
quote:Ik weet dat je gelijk hebt alleen ben ik nog niet sterk genoeg om de consequenties ervan te dragen, vrees ik.
Op woensdag 26 juni 2002 12:58 schreef DT het volgende:[..]
Het klinkt misschien hard, maar misschien is dat wel beter voor je.
Zolang je een band met haar blijft houden, blijft zij de macht houden om je te kwetsen.
Als jij die brief stuurt, ben je misschien vrij van haar vernederingen en kun je je leven leiden zonder al die ellende die ze over je uitstort.
quote:Tot het zover is
Op woensdag 26 juni 2002 13:06 schreef DarkElf het volgende:[..]
Ik weet dat je gelijk hebt alleen ben ik nog niet sterk genoeg om de consequenties ervan te dragen, vrees ik.
en een dikke knuffel. probeer het je niet teveel aan te trekken
quote:Dankje
Op woensdag 26 juni 2002 13:09 schreef DT het volgende:[..]
Tot het zover is
probeer het je niet teveel aan te trekken
Ik probeer het langs me heen te laten gaan, geloof me ik doe mijn best......
sterkte DarkElf
Ook al heb je hem niet verstuurd? Ik denk overigens dat DT heel erg gelijk heeft. Maar zoiets doe je niet zomaar en ik ben blij dat je het ook niet impulsief gedaan hebt want ik denk dat je er dan wél eens spijt van zou kunnen krijgen.
Maar het lijkt mij zonder meer goed dat je haar wel ooit eens keihard confronteert met hetgeen zij jou heeft aangedaan en nog steeds aandoet. Al wordt ze hartstikke boos en verbreekt het de band, je hebt wel kunnen uiten wat je op het hart ligt.
Succes meissie, mijn steun heb je, dat weet je. En als het niet binnenkort komt, dat moment waarop jij sterk genoeg bent, dan komt het wel over bijvoorbeeld 5 jaar. Overhaast niets en volg je gevoel.
Misschien tot op ICQ?
Ik herken heel veel in jouw verhaal...
mijn vader is overleden toen ik 8 jaar oud was...het ging toen allemaal een beetje langs mij heen en zo'n goede band had ik eigenlijk ook niet met hem...ik kan me nu nog maar weinig van hem herinneren en dat vind ik trouwens ook erg...ik heb geen idee wat zijn ideeen waren en hoe hij in het leven stond, ja alleen van horen zeggen en m'n moeder kan het me niet meer vertellen...
Maar m'n moeder (met wie ik dus wel een goede band had toen ik nog heel klein was...ze knuffelde me, was boos, leerde me lezen, las voor etc etc...) ze zit nu dus al 8 jaar in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik heb meegemaakt hoe ze langzaam zieker en zieker werd...en nu heeft ze geen idee meer hoe oud ik nou ben en al dat soort dingen. Ze is er dan nog wel, maar eigenlijk is ze ook een beetje overleden.
Ik vind het heel erg dat ze niet zal zien waar ik over een paar weken ga wonen met m'n vriend, dat ze geen benul heeft van wat ik doe met school, wat mijn toekomst plannen zijn etc etc...
Vanaf m'n 11e heb ik bij m'n halfzus in huis gewoont tot m'n 17e, toen ging het gewoon niet meer....onze relatie was zooo slecht geworden, dati k het huis uit ben gegaan en we een jaar lang geen contact meer hadden (ik dacht echt dat het nooit meer goed zou komen). Maar nu na ongeveer een jaar dus, hebben we wel contact, via internet zodat het nog lekker veilig is en we heel eerlijk tegen elkaar kunnen zijn over hoe we ons voelen en wat er allemaal is gebeurd.
Als het contact met je moeder wordt verbroken, dan is het volgens mij best goed mogelijk dat jullie na een tijd wel weer contact zullen hebben...dan is er tijd overheen gegaan en kun je misschien alles 'uitpraten'....
heel veel sterkte in ieder geval
Cathy
quote:
Op woensdag 26 juni 2002 20:06 schreef Soempie het volgende:
Lieve Darkelf,...................
heel veel sterkte in ieder geval
Cathy
Wat een triest verhaal en wat een verdriet en ellende heb je al gekend in je leven.En het feit dat je je weinig kan herinneren van je vader en je moeder je niets meer erover kan vertellen..... Kan niet eens beginnen met voorstellen hoe dat moet zijn.
En buiten dat ben je je moeder ook nog kwijt geraakt. Ze is er nog maar alleen als omhulsel van je moeder, verder ken je haar niet meer. Wat een pijn moet dat doen. Ik heb haar nog maar de situatie bij jou is zo anders..
Ik ben heel blij voor je dat je weer voorzichtig contact hebt met je halfzus, misschien kost het veel tijd en aan allebei de kanten veel moeite maar jullie wagen in ieder geval een poging! Hoop voor je dat het beter blijft gaan.
Wat je schreef van het gemis over dat ze niet zien dat je gaat samenwonen en dat je gelukkig bent met je vriend... Heel erg herkenbaar, in mijn geval alleen zo duidelijk bij mijn vader. Ik zou hem zo graag willen zien en met hem willen praten, van hem horen wat hij van mijn leven denkt en wat hij van Rtificial denkt. Helaas kan dat allemaal niet meer maar ik heb nog een moeder. Eentje die me opbeurt en de grond in stampt, eentje die me naar zich toetrekt en me keihard laat vallen eentje die mij zoveel pijn doet en mij zo ongelooflijk boos kan maken. Maar woede en intense gevoelens heb je alleen als je om iemand geeft en daarom doet het denk ik ook zo zeer dat ook mijn moeder voor me gevoel steeds verder van me wegglijdt.
Ik hoop nog steeds dat de bom niet hoeft te barsten......
Maar kan niet mezelf beloven dat ik altijd maar doorga op deze manier, doorga met incasseren en doorga met toneel spelen.
Jij heel veel geluk met je vriend en het samenwonen!!! En ik hoop voor je dat het contact wat nu zo voorzichtig gelegd is door mag groeien tot een waardevol contact...
Heb een hele tijd op de bank gezeten in het donker.
Zat herinneringen op te halen, alleen.
Voelde goed.
Voel dat het gemis geen scherp verdriet mee brengt.
Vraag me alleen af hoe alles gaat op de bruiloft, ik ga hem zeker laten noemen in de toespraak van de ambtenaar, wil duidelijk laten weten hoe het is voor me, het missen van papa op zo'n dag.
quote:Idem dito!
Op donderdag 23 augustus 2001 21:39 schreef boeltje.nl het volgende:
Tjonge ik zit nu met een brok in mijn keel !
Weet eigenlijk niks meer te zeggen
Allereerst heel veel sterkte.
Ik denk wel dat ik een beetje weet hoe je je voelt.
Ik heb nl. mijn vriendin leren kennen toen ze net 17 was en ze was toen net haar vader verloren, ook aan kanker. Toen ik net jou verhaal las dacht ik dat ik haar verhaal zat te lezen.
Wij zijn nu bijna 4 jaar verder, we hebben 3.5 ontzettend moelijke jaren gehad waarin we ontzettend veel gepraat hebben met elkaar en. Op een gegeven moment (na wat aandringen) besloot ze toch maar professionel hulp te zoeken en toen zag ik haar weer helemaal opbloeien.
Van een depressief meiske tot een spontane meid die zoveel mogelijk op stap wil. Eindelijk zag ik haar helemaal gelukkig.
2 maanden later maakte ze het uit, ze wou meer vrijheid enz, enz.
Sorry, nu ben ik mijn verhaal aan het vertellen terwijl ik deze post neer wou zetten om mijn steun aan je te betuigen.
Heel veel sterkte en probeer er veel over te praten met de mensen die er voor je zijn.
Het ga je goed
Groetjes
quote:Wat goed van je, dat je dat durfde! En wat fijn dat het goed voelde! Dit draagt allemaal bij aan het rouw- en verwerkingsproces. Het gemis zal blijven, maar je zult het een steeds beter plekje kunnen geven.
Op donderdag 27 juni 2002 13:33 schreef DarkElf het volgende:
Heb vannacht naar de manchetknopen van papa zitten kijken.
Heb een hele tijd op de bank gezeten in het donker.Zat herinneringen op te halen, alleen.
Voelde goed.Voel dat het gemis geen scherp verdriet mee brengt.
Vraag me alleen af hoe alles gaat op de bruiloft, ik ga hem zeker laten noemen in de toespraak van de ambtenaar, wil duidelijk laten weten hoe het is voor me, het missen van papa op zo'n dag.
Koester de herinneringen, laat je even meeslepen in de tijd en geniet ervan. Want die mooie herinneringen hebben zeker het recht om er ook te zijn! Laat ze je even vervullen van geluk. Laat ze je er even bij stil doen staan hoe het was toen jouw papa nog leefde. Laat ze je op je bruiloft het gevoel geven dat je vader er ook bij is. Ze symboliseren de aanwezigheid van je vader, via Rtificial, die ze met trots zal dragen.
Een goed idee om de gedachte aan je vader levend te houden door hem te laten noemen in de toespraak van de ambtenaar van de burgerlijke stand! Zo is hij er toch weer een beetje meer bij, wordt hij er ook bij betrokken voor alle aanwezigen maar natuurlijk speciaal voor jou en Rtificial.
Sterkte, dit wens ik niemand toe
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen!!
Mijn vriendin is op 14 mei haar moeder verloren op bijna identieke manier...
Dat kwam al keihard aan, en dan is het niet eens mijn eigen moeder.. dus ik kan me enigzins voorstellen wat voor pijn en gemis dit veroorzaakt...
Nu na iets meer dan een maand zie ik hoeveel verdriet mijn vriendin heeft met het niet meer hebben van haar moeder...
Dit gemis en deze pijn zullen voor altijd blijven...
Het laat een diepe wond achter die in de loop van de tijd zich zal vormen naar een litteken, maar wel een litteken die altijd aanwezig zal zijn..
Niets is erger dan een geliefde, dierbare te verliezen...
Sterkte
Ikzelf heb ook afscheid moete nemen van mijn vader zo'n 10 jaar geleden.
Maar zonder afscheid....ik had een fijne middag samen met hem en 's avonds ging de telefoon met de mededeling dat hij was opgenomen in het ziekenhuis en dat hij het waarschijnlijk niet haalde....?
Ik vroeg me af hoe dat mogelijk was? Zij hoofdslagader was gesprongen en zijn aderen waren poreus.
Dus al het bloed dat ze hem toen gaven kwam er even hard weer uit via aderen zijn buik in.
En omdat ze hem continu vocht bleven toedienen was mijn vader enorm opgezwollen. Na zijn dood werd de kist ook gelijk dicht gemaakt en afscheid heb ik nooit genomen.
Zelfs nu na al die jaren lijkt het wel of ik hem bewust of onbewust blijf zoeken.....maar diep in mijn hart weet ik dat dit nooit zal gebeuren dat ik hem ooit zal vinden....:'(
Nog 44 dagen en het gemis groeit elke dag!
Ik mis je zo!
Zie je mij als bruid?
Zie je hoe ik veranderd ben?
Zie je mijn Rtificial?
Zie je de sterke relatie die Rtificial en ik hebben?
Zie je wat een prachtkerel Rtificial is?
Weet je dat ik je vreselijk mis?
Weet je dat ik bijna iedere nacht van je droom?
Weet je dat allemaal??
quote:Als iemand je verlaten heeft die nooit meer terug kan komen doet dit vreselijk zeer, het is iets dat je nooit naast je neer kan leggen omdat het een onderdeel is van het gene wie je bent. Het is knap dat je elke dag de kracht vind en door gaat, ondanks dat je het nog niet hebt, kunnen en durven accepteren. Dit is heel moeilijk. Ik ken dit soort moeilijk situaties en het zal mij waarschijnlijk ook nooit lukken, praten is makkelijk maar doen.???
Op zondag 30 juni 2002 21:17 schreef DarkElf het volgende:
Papa,Nog 44 dagen en het gemis groeit elke dag!
Ik mis je zo!
Sterkte, en veel geluk met je trouwen.
Kus en Knuffel,
Rgrdz,
de belangrijke dag komt steeds dichterbij. En steeds meer wordt jij geconfronteerd met het feit dat degeen die jij het liefst op je trouwdag erbij zou willen hebben, er niet bij zal zijn. Je wilt hem zo graag laten zien wie jij geworden bent, dat je trots bent op Rtificial. Je had hem zo graag laten meedelen in je leven.
Wat een gemis dat dat niet kan, niet mogelijk is. Dat doet jou zoveel pijn en verdriet!
Het enige dat ik kan zeggen is laat andere mensen die om jou geven meedelen in jouw verdriet. Laat mensen luisteren naar hoe erg jij je vader mist, laat mensen weten hoe je vader was en weet dat hij vast heel erg trots is op zijn kleine meisje, daar ben ik van overtuigd.
Geniet van de dag, geniet van de mensen die er speciaal voor jullie zijn, want ook die mensen zijn er op een dag niet meer. Gedenk je vader, neem hem in gedachten mee, laat hem kijken door jouw ogen.
*slikt*
Ik huil met je mee
Ik besefte me weer al te goed hoe fragiel het leven eigenlijk is en dat er maar iets hoeft te gebeuren en het houdt op.
Na het overlijden van papa is mijn verlatingsangst omgeslagen in een "tegenafhankelijke persoonlijkheidstoornis" zoals ze het zo mooi noemen, maar het houdt eigenlijk gewoon in dat ik altijd aan het trappen ben geweest tegen mensen omdat ik me niet meer wilde hechten, want je verliest ze toch maar weer.
Rtificial is degene die hier doorheen heeft weten te breken en daarom kwam denk ik de schok nog harder aan.
Door mijn MDS en alles wat er gebeurt is ben ik iemand die wel vecht en doorgaat maar ook iemand die het niet alleen kan. Niet meer nu ik heb leren houden van iemand ipv iemand wegschoppen.
Mijn angst om hem kwijt te raken is hevig aangewakkerd en doet me realiseren dat ik zo ongelooflijk veel van Rtificial hou dat ik me absoluut geen raad zou weten zonder hem. Hij is mijn alles....
...Onkruid vergaat niet...
wat in zekere zin natuurlijk waar is, ik bedoel, kijk eens naar de ergste vormen van onkruid zoals Osama, Sadam, en zelfs Hitler. Deze laatste heeft zichzelf om het leven moeten brengen, net als echt onkruid dat soms doet.
Maarja, in dat rijtje hoor ik uiteraard niet thuis.
Ik besef me maar al te goed dat een ieders leven in feite aan een zijden draadje hangt.
Anderzijds geloof ik ook dat iedereen in bepaalde mate onsterfelijk is. Zolang mensen aan je denken, ben je er nog...
Ik hoop nog genoeg tijd te hebben om mezelf en mijn ideeen over te brengen op anderen, en ben er van overtuigd dat dat in het geval van DarkElf al gelukt is...
In dit specifieke geval: Zolang je de normen en waarden handhaaft die je meegekregen hebt van je vader, blijft z'n 'spirit' leven.
Ik ben trots op je omdat je er zo open over durft te praten tegenwoordig. Daarmee toon je aan dat je niet alleen meer schopt, maar alles zo langzamerhand een plekje geeft...
quote:Wat mooi.
Op woensdag 03 juli 2002 12:40 schreef Rtificial het volgende:
Ik hoop nog genoeg tijd te hebben om mezelf en mijn ideeen over te brengen op anderen, en ben er van overtuigd dat dat in het geval van DarkElf al gelukt is...In dit specifieke geval: Zolang je de normen en waarden handhaaft die je meegekregen hebt van je vader, blijft z'n 'spirit' leven.
Ik ben trots op je omdat je er zo open over durft te praten tegenwoordig. Daarmee toon je aan dat je niet alleen meer schopt, maar alles zo langzamerhand een plekje geeft...
Je kunt met recht trots op haar zijn en ik hoop dat jullie nog heel erg lang samen gelukkig zullen zijn.
ps. Ik ben blij voor jou en DarkElf dat het goed met je gaat.
quote:Zie je pap? Wat een geweldige man Rtificial is?
Op woensdag 03 juli 2002 12:40 schreef Rtificial het volgende:
Ik besef me maar al te goed dat een ieders leven in feite aan een zijden draadje hangt.
Anderzijds geloof ik ook dat iedereen in bepaalde mate onsterfelijk is. Zolang mensen aan je denken, ben je er nog...
Ik hoop nog genoeg tijd te hebben om mezelf en mijn ideeen over te brengen op anderen, en ben er van overtuigd dat dat in het geval van DarkElf al gelukt is...In dit specifieke geval: Zolang je de normen en waarden handhaaft die je meegekregen hebt van je vader, blijft z'n 'spirit' leven.
Ik ben trots op je omdat je er zo open over durft te praten tegenwoordig. Daarmee toon je aan dat je niet alleen meer schopt, maar alles zo langzamerhand een plekje geeft...
Hoop zo dat je het kan zien....
Hoe goed hij is voor me.
Hoe hij er voor me is en voor me zorgt.
Hoe goed we het samen hebben.
Gisteren was het nog 5 weken voor de bruiloft, spanning begint te komen moet ik zeggen en ondanks dat het geen scherp verdriet is, is het zo enorm aanwezig.
In alles wat we regelen of doen merk ik dat ik aan je denk en dat ik me afvraag wat jij ervan zou vinden...
Overal kom je om de hoek.
Speech in het stadhuis, tafelschikking diner, speeches die gehouden worden (misschien) normaal doet de vader van de bruid de eerste, de opstelling voor de receptie...
mis je zo
Als ik zeg dat ik zeker weet dat je vader er een beetje bij zal zijn dan bedoel ik dat lief,
maar dat maakt het gemis niet minder.
Dan maar een welgemeende knuffel,
iemand moeten missen is gewoon ontzettend moeilijk.
quote:* Knuffelt Shmoopy flink
Op woensdag 10 juli 2002 20:27 schreef shmoopy het volgende:
Meissie toch...Als ik zeg dat ik zeker weet dat je vader er een beetje bij zal zijn dan bedoel ik dat lief,
maar dat maakt het gemis niet minder.Dan maar een welgemeende knuffel,
iemand moeten missen is gewoon ontzettend moeilijk.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je juist in deze periode je vader extra mist. Het is zo jammer dat hij niet kennis kan maken met Rtificial, jou niet kan bewonderen in je mooie jurk, niet meer trots kan zijn op jou en je lieve bruidegom...
Ik kan helaas niks doen om je pijn te verzachten maar weet dat ik aan je denk en dat ik met je meeleef...
* arm om jou heenslaat en jou lekker vasthoudt...
quote:Lief vriendinnetje
Op woensdag 10 juli 2002 20:43 schreef DuchessX het volgende:
Hé poepie van me, wat een verdriet toch weer!
Ik kan me zo goed voorstellen dat je juist in deze periode je vader extra mist. Het is zo jammer dat hij niet kennis kan maken met Rtificial, jou niet kan bewonderen in je mooie jurk, niet meer trots kan zijn op jou en je lieve bruidegom...Ik kan helaas niks doen om je pijn te verzachten maar weet dat ik aan je denk en dat ik met je meeleef...
* arm om jou heenslaat en jou lekker vasthoudt...
Ik merk de laatste dagen ook dat het niet meer alleen bij verdriet (stil) blijft maar dat ik ook bozer ben dan anders.
Onterecht en heel gemeen vind ik het zelf maar het is er wel.
Verdomme, waarom??
Waarom ging je dood?
Waarom is de man van mijn moeder er wel terwijl JIJ er niet bent?
Waarom??
Soms zou ik wel keihard willen gillen.
Verwarrend allemaal.....
ik weet heel goed hoe je je voelt.
mijn vader werd ziek toen ik 12 was..... na een lange weg werd ook hij weer beter verklaard tot ie in 1993 opnieuw ziek werd.
helaas was er toen niks meer aan te doen en is hij eind 1994 (ik was toen 20) overleden.
ik weet heel goed dat het voor hem beter is, maar ook ik mis hem nog elke dag en zou nog heel veel dingen met hem willen bespreken...
helaas kan dat niet, maar ik weet diep in mijn hart dat ie trots zou zijn op wat wij tot nu toe bereikt hebben
sterkte verder!
mijn vader kwam terug van een feestje kerngezond, acute hartaanval in zijn eigen bed, de doktors zeiden dat ie geen pijn heeft gehad, maar dat ik dat moet geloven dont ask me...
dat is mijn verhaal en ik ben ook eve blij dat ik het eruit kan gooien...
Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen, ik zit echt met tranen in mijn ogen dit alles door te lezen.
Echt heel knap van je dat je het zo goed weet te verwoorden, en het ook durft uit te spreken.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, en ik hoop dat je toch nog van je grote dag kunt genieten!
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 10-07-2002 21:11]
quote:Dank je voor je lieve woorden
Op woensdag 10 juli 2002 21:05 schreef ikke_ook het volgende:
Lieve DarkElf,Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen, ik zit echt met tranen in mijn ogen dit alles door te lezen.
Echt heel knap van je dat je het zo goed weet te verwoorden, en het ook durft uit te spreken.Ik wil je heel veel sterkte wensen, en ik hoop dat je toch nog van je grote dag kunt genieten!
Schrijven is zo vaak makkelijker als uitspreken.
Het kan zo duidelijk in je hoofd zitten maar als je gaat praten verdwijnt alles.
Nu niet gelukkig en ik sla dit topic ook zeker op, kan ik het later teruglezen.
Genieten zal ik zeker, geloof me.
Als ik 1 ding geleerd heb van het overlijden van papa is het wel genieten zolang je kunt en dat probeer ik ook altijd te doen.
quote:
Op woensdag 10 juli 2002 21:08 schreef DarkElf het volgende:
Genieten zal ik zeker, geloof me.Als ik 1 ding geleerd heb van het overlijden van papa is het wel genieten zolang je kunt en dat probeer ik ook altijd te doen.
quote:Geen Pappa want die echte van mij is een lul van de bovenste plank, wel Opa.
Op woensdag 10 juli 2002 21:08 schreef DarkElf het volgende:
......
DarkElf lees dit maar eens na, misschien dat je er kracht uit kan putten http://frontpage.fok.nl/column.fok?doc=252
sterkte meis
Als je steeds weer aan je vader moet denken, geniet je niet echt "denk ik"
Face it.
het boos worden op je vader, is dat niet een onderdeel van het rouwproces?
Misschien heb je iets aan deze link:
http://www.verlaatverdriet.nl/
Sterkte!
quote:Woede hoort zeker bij het rouwproces.
Op woensdag 10 juli 2002 22:04 schreef DuchessX het volgende:
Meis,het boos worden op je vader, is dat niet een onderdeel van het rouwproces?
Sterkte!
Veel mensen voelen zich vreselijk schuldig als ze boos worden op de overledene, maar het hoort erbij!
De gevoelens van: Hoe kun je mij nu in de steek laten etc...
Tot zelfs de hele moeilijke waarom jij wel en de andere ouder niet???
Klinkt afschuwelijk maar hoort er in veel gevallen ook bij.
Vreselijk, echt vreselijk slopend en moeilijk....
Erg moeilijk, heb die fase(s) ook zeer heftig doorlopen.
Ben nu meer (zinloos maar ja) boos op de situatie.
Hij is er niet en mijn moeder haar man wel???
Klopt niet, zo hoort het niet, zo mag het niet!!! Maar ik kan er niets aan doen! De situatie is zoals hij is.......
Al bijna 10 jaar.....
Mijn god wat is hij al lang weg.
sterkte meisie
heel mooi verhaal! lijkt me echt **** om je vader te verliezen op zo'n jonge leeftijd!
we hebben zaterdag over jouw papa gepraat. Ik vind het heel fijn om hem via jou een klein beetje te leren kennen.
Ik vond je altijd al een heel sterk en moedig persoon maar na hetgeen je verteld hebt vind ik dat helemaal. Jouw papa was vast ook zo'n vreselijk sterke man en doorzetter als jij nu bent!
quote:Lieve meis,
Op maandag 29 juli 2002 09:17 schreef DuchessX het volgende:
DarkElf,we hebben zaterdag over jouw papa gepraat. Ik vind het heel fijn om hem via jou een klein beetje te leren kennen.
Ik vond je altijd al een heel sterk en moedig persoon maar na hetgeen je verteld hebt vind ik dat helemaal. Jouw papa was vast ook zo'n vreselijk sterke man en doorzetter als jij nu bent!
Soms vind ik het heel moeilijk om over papa echt te praten (schrijven gaat beter) maar met name zijn "donkere" tijden.
Met jullie had ik dat helemaal niet, voelde me veilig en vertrouwd.
En doorzetter? Ben gewoon vreselijk eigenwijs en weiger me te laten verslaan door zoiets doms als de MDS.
Knuf!!!!
quote:Goed zo. Ga zo door.
Op maandag 29 juli 2002 13:46 schreef DarkElf het volgende:
En doorzetter? Ben gewoon vreselijk eigenwijs en weiger me te laten verslaan door zoiets doms als de MDS.
quote:
Op maandag 29 juli 2002 13:46 schreef DarkElf het volgende:[..]
Ben gewoon vreselijk eigenwijs en weiger me te laten verslaan door zoiets doms als de MDS.
Okeeej, eigenwijs en vreselijk lief
Weet je? Je hebt he_le_maal gelijk. 
quote:*slik, snotter.
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:
Papa,
...
Dag Papa, dag eigenwijze man, dag Ik hou van je.
Ik had mijn vader ongeveer 5 jaar geleden bijna verloren, echt kantje boord. En elke dag ben ik daar nog steeds blij om. Ik zou niet zonder kunnen.
Knap van je om dit verhaal zo op te schrijven!!
Sterkte
* Wenst je veel sterkte toe.
sterkte
Vandaag ben ik met Rtificial naar het plekje geweest waar we ook je bloemen hebben neergelegd na de crematie plechtigheid.
Op een mooi stil plekje in het bos, waar jij altijd zo graag kwam.
Ik heb een beeld van een Engel voor je meegenomen en die neergezet. In het gras en de mos, gewoon in de natuur.
Ik heb je in gedachten verteld:
dat ik je mis
dat ik vreselijk van je hou
dat ik hoop dat je trots bent op me
en in gedachten heb ik je voorgesteld aan Rtificial.
Wist je dat het zijn idee was om dit te doen?
Juist omdat ik te druk was met andere dingen om het gemis zo erg te voelen?
Zodat ik je erbij kon betrekken op mijn manier?
Niet dat ik niet aan je dacht, maar ik wilde de pijn niet voelen.
Rtificial, die een ander gemis heeft.
Hij heeft geen schoonvader, niemand aan wie hij mijn hand kon vragen, niemand waarmee hij een band mee op kan bouwen.
Ook dat is een gemis.
Rtificial die mijn verdriet ziet, het gemis ziet en weet wat er met mij gebeurt nu, zo vlak voor het trouwen.
Mijn aanstaande man, mijn rots en mijn leven.
God, wat had ik jullie graag aan elkaar voorgesteld in het echt.....
En de Engel?
De Engel is iets wat voor mij veel betekent.
Je weet dat ik niet kerkelijk gelovig ben maar ik geloof wel ergens in.
Die Engel betekent heel veel voor mij en daarom mag jij hem hebben.
Daarom staat die nu, in het mos en gras op een open plekje in het bos.
Jouw plekje voor mijn gevoel.
Het was een mooie dag, een mooi moment en mooie gedachten.
Een mooi iets om gedeeld te hebben met de man van mijn dromen.
Papa, ik weet dat je er dinsdag bent maar dit was speciaal voor jou.
slik...Wat moet dat ongelovelijk zwaar zijn voor jou, vooral nu deze periode met je huwelijk voor de deur. En toch zul je ook hier weer doorheen moeten. Maar jij bent sterk, dat heb ik uit vele posts van jou wel kunnen opmaken. Dus hier ga jij ook doorheen komen, weliswaar met moeite, maar toch.
Maak er een mooie dag van dinsdag. Vergeet niet dat het een feestdag is, maar ook die feestdag mag een dun zwart randje hebben.
Liefs
Light
Sterkte...
met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen heb ik jouw stukje gelezen.
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Dit gaat woorden te boven, is zo puur en persoonlijk. En jij deelt dat met ons.
Emoties zitten in de weg, ik ben er even helemaal stil van.
Ik hoop dat het je goed gedaan heeft wat je vanmiddag hebt gedaan. Wat verschrikkelijk moedig en mooi. Ik wens je vrede met de situatie toe. Hoewel dit gevoelsmatig zo afstandelijk en koud klinkt, bedoel ik het niet zo!
Pff meis, ik ben er nog steeds helemaal stil van.
Sorry voor de onsamenhangende tekst, ik kan niet uiten wat er door mij heen gaat, vind het een eer dat je dit deelt met ons.
heel veel sterkte...
Sterkte
Dat is alles wat ik je kan geven, ik deel dit gevoel (gelukkig voor mij) niet met je!
Maar je stukjes zijn zo ontroerend, het verdriet is te lezen. Tranen prikken achter mijn ogen, een brok in mijn keel.
Ik hoop dat je het een plekje kan geven en dat je vandaag toch kan genieten van jullie dag!
Je vader kijkt vast en zeker met een glimlach over je schouder mee als je tekent!
Mede door het onvoorstelbare optimisme van mijn vader is hij nu voor de volle 100% procent genezen. Hij is gestopt met werken en geniet van iedere minuut.
En ik geniet iedere minuut van mijn ouders. Want een volgende keer kan het misschien weer heel anders lopen, getuige jouw ontroerende verhaal.
Sorry dat dit meer lijkt of ik alleen mijn eigen verhaal kwijt wil, dat is niet zo. Wat ik eigenlijk alleen wil zeggen: geniet van je familie en vrienden. Iedere dag.
Nogmaals Elf: veel sterkte en toch ook nog plezier vandaag
quote:Ik heb precies hetzelfde ja, maar na het lezen van dit bericht wordt ik toch even heel erg stil....
Op woensdag 14 augustus 2002 12:57 schreef ghostrider het volgende:
Ze zeggen weleens, dat ik moeilijk mijn gevoelens kan uiten. Maar na het lezen van je posting, had ik een brok in m'n keel en tranen in m'n ogen.
Sterkte, kreeg tranen bij het lezen omdat ik een soortgelijk iets heb meegemaakt.
Heb eerst heel lang moeten denken wat ik neer zou zetten.. ik kan wel een heel verhaal verzinnen, maar dat zou niets uitmaken.
sterkte....
Ik weet wat je voelt hoe je je voelt. Ik heb mijn vader een dikke 2 maanden geleden plotseling verloren. Geen ziekte ofzo. (zie: Waarom nou jij??? )
Ik zie er tegen op dat hoe ik me nu voel dat dus kennelijk nog heeeeeel lang gaat duren (bij jou na 9 jaar nog)
Geeft mij weinig hoop voor de toekomst
Heel veel sterkte dus maar
11 jaar sinds ik je voor het laatst zag
11 jaar sinds ik je de laatste keer sprak
11 jaar sinds ik je de laatste keer vertelde dat ik van je hield
11 jaar verder.........
Hoewel de scherpe kanten van het verdriet af zijn mis ik je nog zo verschrikkelijk vaak.
Ik zou zo graag eens met je praten, willen weten wat je van mij vindt, van mijn leven met Rtificial, mijn keuzes en fouten, mijn gekozen pad.
Ik zou zo graag willen laten zien waar ons nieuwe huis gebouwd wordt, waar we gaan wonen, waar ik opnieuw ga beginnen.
Ik zou zo graag eens met je praten over mama, over de problemen tussen haar en mij en wat ik er nou mee moet.
Ik zou zo graag je willen vertellen hoe bang ik soms ben, hoe ik soms lijd (naar, zwaar woord maar wel waar) onder mijn ziekte en wat een problemen het oplevert
Ik mis je, ik mis een vader, een volwassen man in mijn leven met meer levenservaring, die naar mij kan luisteren en me kan helpen.
Ik ben volwassen geworden en alhoewel we verschrikkelijk veel op elkaar lijken, die klote ziekte, lijkt het me dat we nu makkelijker zouden kunnen praten dan toen ik 15 was ....
En zelfs al was dat niet zo....
Ik mis je......
ten eerste, eert het je, dat je de herinnering wakker houdt. Zo leven mensen ook na hun dood nog door.
Ik weet niet hoe het is om je vader met 15 te verliezen , maar ik weet hoe het is om beide ouders met 25 te verliezen.
Auto ongeluk
Moeder metteen dood , vader 2 jaar in een waakkoma waarna hij ook het aardse bestaan achter zich liet.
Niet van mij , maar van mijn vrouw.
Ik weet hoe groot deze wond is.
Wij hebben een huis gebouwd Een schat van een zoon die ook nog op haar vader lijkt.
Geen ouders die op kraam visite waren , op zijn eerste en tweede verjaardag cadeautjes voorbij brachten.
Niemand die haar bijstond in haar zwangerschap, de eerste problemen in de opvoeding.
Niemand om de trots mee te delen .
Ja , ik ben er voor haar. Altijd. Maar dat is niet hetzelfde.
De tijd heelt alle wonden , maar dat litteken is verdomd groot en lelijk.
Het zijn de stille momenten , de momenten waar een gezwegen woord van ma een wereld van verschil betekend , die nu zo leeg zijn. Ik merk hoe zij leidt, maar ben machteloos
quote:Hoewel ik nog niet zo lang samen ben met mijn vriend als jij met je vrouw zal zijn, kan ik nu zeggen dat ik begrijp wat je bedoelt. Mijn vriend is zondag op 21e jarige leeftijd zijn moeder verloren. En de pijn in zijn ogen is echt onbeschrijvelijk. Maar ja, wat zeg je tegen iemand die net zijn moeder heeft verloren. Ik denk dat ik er gewoon maar moet zijn. Anders weet ik het ook echt niet
Op woensdag 29 oktober 2003 16:53 schreef CANARIS het volgende:
Het zijn de stille momenten , de momenten waar een gezwegen woord van ma een wereld van verschil betekend , die nu zo leeg zijn. Ik merk hoe zij leidt, maar ben machteloos
ja dan is het gemis nog groter, mijn bruiloft verleden jaar bijvoorbeeld.
Wat mij hielp is dat ik een brief aan mijn vader heb geschreven toen, met alles wat ik hem wilde zeggen of vragen. Ik weet rationeel dat het slechts een brief is maar gevoelsmatig geeft het een fijn gevoel.
Maar ook om hem er wel bij te laten zijn, de ambtenaar noemde hem in haar speech en familie en vrienden stonden er ook bij stil. Ook dat geeft een fijn gevoel.
maar makkelijk zal het nooit worden.
Schitterend geschreven, dat zet je toch wel aan het denken. Nu maken alle kinders maar ruzie met paps en mams, maar vergeten vaak hoeveel ze van ze houden, heb ik ook. 
Zoiets had ik ook toen mijn broertje was aangereden, en dreigde het niet te gaan halen, bedacht ik me pas hoeveel ik van hem houdt, terwijl je daar in het dagelijks leven nooit zo vaak bij stil staat. Mijn moeder had het er toen ook erg moeilijk mee, maar kon het niet aan haar vader vertellen, omdat die al jaren dement is. Dat is idd heel erg.
Veel sterkte
Sterkte..
Ik mis je.......
Omdat ik me iets herinner, iets zie wat me aan vroeger doet denken,
omdat ik een liedje hoor waar jij van hield en wat ik echt drie keer niets vond
,omdat ik ouder word en ik voel dat je zoveel gemist hebt, omdat ik zo graag nog
eens met je zou willen praten.... raad vragen, steun krijgen, omdat je de liefde van mijn
leven nog nooit ontmoet hebt, omdat jij mijn vader bent en je eigenlijk gewoon niet
weg had mogen gaan...
En gelukkig barst ik tegenwoordig weer van de leuke herinneringen
aan vroeger, aan jou en aan hoe het kon zijn als alles goed ging met jou en met ons...
kan ik weer om de herinneringen aan je ziekte heendenken, zie ik je niet meer alleen zoals
je op het einde was... Maar ben je ook weer gewoon gezonde papa...
Volgend jaar is een vreemde sterfdag: dan heb ik je 15 jaar wel gekend en 15 jaar niet.
Daarna zal ik je langer niet gekend hebben dan wel.... Hoe kan dat nou? Zo hoort dat
helemaal niet.
Tis toch weer meer geworden dan ik gedacht had.... Ach even stilstaan bij iets is soms
gewoon echt even nodig.....
Een kaarsje voor je branden doe ik regelmatig voor je, en ook hier nu even. Omdat
het zo donker en koud kan zijn.... Omdat ik aan je denk.
Je schrijft mooi DarkElf.
Stef Bos is ook een favoriet van je?
Het doet me beseffen hoe graag ik mij ouders en broer en zus zie... Dankjewel
quote:heel goed! Het is soms wel eens vervelend als je, net als ik en TS, je vader hebt verloren en er dan mensen zijn die maar blijven afgeven op hun vader of moeder.Op donderdag 16 november 2006 14:05 schreef jewelsophie het volgende:
Mijn hart breekt bij het lezen van je verdriet. Ik wens je het allerbeste.
Het doet me beseffen hoe graag ik mij ouders en broer en zus zie... Dankjewel
Ik weet wel dat ze het niet beseffen en dat je daar door heen moet prikken maar het is verdomd moeilijk om er niets van te zeggen...
Dan is het fijn dat je door de mooie teksten van TS zo'n reactie krijgt te lezen
natuurlijk kan je ze soms achter het behang plakken.. ik heb nog een ouder over en die relatie is.. euhm... zeer moeilijk (om het mild uit te drukken
) dus ik snap ook nu nog heus wel hoe het voelt als je helemaal gestoord wordt van ze...ik besef me alleen wel wat ik wel nog heb en dat is oa een reden om het contact toch niet te verbreken... ik heb er nog maar eentje... laat ik dan maar de wijze proberen te zijn en toch mijn best ervoor blijven doen..
ofzo
Ik kreeg toch tranen in mijn ogen, mede omdat ik 5 jaar geleden ook mijn vader ben verloren.
Dat was dan niet zo'n lijdensweg zoals bij jouw vader, maar plotseling toen die naar zijn werk ging en in de trein een hartstilstand kreeg.
ik heb iig nog afscheid kunnen nemen...
Heel veel sterkte en een dikke
quote:Eehmzz... hoe ik het lees wist iedereen toch al meer dan anderhalf jaar dat het een aflopende zaak was, dus om nou te zeggen "ineens" vind ik een beetje te ver gaanOp donderdag 23 augustus 2001 21:37 schreef Joene het volgende:
ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader of moeder er plots niet meer zou zijn !.
quote:Om posts uit 2001 te quoten ook welOp donderdag 16 november 2006 19:18 schreef vosss het volgende:
[..]
Eehmzz... hoe ik het lees wist iedereen toch al meer dan anderhalf jaar dat het een aflopende zaak was, dus om nou te zeggen "ineens" vind ik een beetje te ver gaan
Nog heel eventjes en ik ken je langer niet dan wel. Vreemde gewaarwording.
Ik heb vanmiddag gewandeld op de heide, mooi fris weer en liep wat te mijmeren en toen bedacht
me dat ik al tijden je eigenlijk alleen nog echt herinner van vroeger, basisschool tijd. Blijkbaar is er ergens
onderweg besloten dat die herinneringen meer waard zijn dan de ziekte en ellende herinneringen..
Vind ik wel goed zo. Tijdenlang heb ik je juist alleen ziek voor de geest kunnen halen, niet
echt iets waar een mens vrolijker van wordt kan ik je vertellen. Ik kon in die tijd me niet eens herinneren
dat het ooit anders geweest is dan ellende, ziekte en alles wat erbij komt kijken. Dat het nu anders is,
en waarschijnlijk al een hele tijd, doet me goed.
Ik bedacht me ook dat ik helemaal geen idee meer heb hoe je stem klonk. Waarschijnlijk weet ik
dat al jaren niet meer maar is dat nooit zo opgevallen. Het vreemde is is dat ik me wel geuren kan herinneren.. Je luchtje, hoe je rook als je uit je werk kwam of hoe je naar rode wijn kon ruiken (wat ik toen vies vond maar vanavond zal ik ermee op je proosten
) als je ons op zaterdagavond nog even weltrusten kwam zeggen. Grappig dus hoe herinneringen kunnen verdwijnen en ook kunnen blijven hangen...Kan me ook goed herinneren hoe ik was.. toen 15 jaar terug. Meisje van 15 die het idee had dat de wereld
ophield maar die wel uit alle macht "er moest zijn" voor anderen... En hoe dat zijn effect gehad heeft op mij.
Niet al te positief helaas maar goed, de dingen lopen zoals ze lopen. Nietwaar?
Gelukkig is het leven steeds leuker geworden naarmate is ouder geworden ben. Heb veel geleerd, veel gezien en ontdekt dat er niet alleen ellende is. Sterker nog juist de goeie en leuke dingen kan ik er erg goed uitpikken tegenwoordig en ik denk wel eens dat dat moeilijker is dan stilstaan bij de negatieve dingen. In ieder geval lijkt dat zo. Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn maar als je goed kijkt zijn er toch wel heel veel lichtpuntjes die het allemaal de moeite waard maken.
En zo wilde ik vandaag, 15 jaar na dato, toch even stilstaan bij jou, bij wat zus en ik missen en bij hoe de dingen zijn.... Vanavond zal ik op je proosten, nog even knipogen naar de sterren en een slotje zetten op dit topic. Tis goed zo.
Mooi beschreven mop. Je gaat er goed mee om vind ik.
Raar, hoe sommige herinneringen nu pas terugkomen, en hoe ik andere dingen nu opeens vergeten ben. Elke dag voelt het nog alsof ik mijn vader pas verloren ben, en tegelijk voelt het alsof het al eeuwen terug is, soms weet ik niet eens meer hoe het was toen hij nog leefde.
Ik vind het fijn om je post te lezen, voor het stukje herkenning, een stukje erkenning. Sterkte met alles, en wat Rtificial zegt, mooi beschreven, je gaat er imho inderdaad goed mee om. Respect daarvoor
quote:erg herkenbaar...Op donderdag 15 november 2007 16:20 schreef Strychnine het volgende: . Elke dag voelt het nog alsof ik mijn vader pas verloren ben, en tegelijk voelt het alsof het al eeuwen terug is, soms weet ik niet eens meer hoe het was toen hij nog leefde.
slotje