Nu 9 jaar geleden alweer, nu ja bijna dan.
Ik was pas 15 en de wereld stortte in elkaar.
Ik was zo jong en had zo vaak ruzie met je, we leken gewoon te veel op elkaar denk ik nu.
Ik was pas 13 toen we hoorden dat je ziek was.
Je dacht ach een verkoudheidje, die gaat wel over...
Maar het ging niet over, sterker nog, het werd alleen maar erger.
Toen kwam het nieuws, het was kanker.
Het was de eerste keer dat ik je zag huilen en wat ben ik daarvan geschrokken.
Mijn sterke, dwarse, boze, knorrige, lieve, en soms hele moeilijke papa die huilde.
Het brak mijn hart..
Ziekenhuis opnamens, halve long kwijt en chemo therapie en bestraling.
Ik ging een weekendje naar een vriendin en toen ik terugkwam had je geen haar meer.
Je vermagerde zo erg.
Je werd een heel ander mens.
Zo is mijn papa niet dacht ik nog, mijn papa is sterk en die kan alles (ja dat denk je als je 13 bent).
Toen zei de dokter, meneer alles is goed en de prognoses, hoewel natuurlijk nooit 100% zeker zijn goed.
Wat hebben we gehuild, nu van blijdschap.
Zou alles toch nog goed komen na al die gevechten van je?
2 maanden later was je voor controle en de kanker zat overal!
ik kon het niet geloven.
Je kwam gebroken thuis.
Mama was gebroken en ons gezin ook.
Weer vechten maar nu?
Alles ging steeds slechter, het kwam overal en op het laatst in je hoofd.
Je werd dement en je werd blind.
Ik heb uren gehuild om mijn papa en toch veranderde je met de dag.
Toen kwam de bobbel in je nek en het was een tumor, nog een erbij!
Je kon niet meer.
Je had al anderhalf jaar gevochten en je was op.
We hebben afscheid genomen en ineens was je weer heel helder.
Je had een beslissing genomen en het leek net of je opleefde.
Maar dat was schijn.
Afscheid nemen: hoe kon ik nu afscheid van je nemen, ik had allebei mijn ouders zo hard nodig.
Toen de dokter kwam hebben we nog geknuffeld en heb ik je over je kale bol geaaid.
Toen was het over......
Mijn god, wat een leegte liet je achter, je was niet de werelds beste papa en je was niet perfect en je kon vreselijke buien hebben en ik heb je zelfs vervloekt en wat heb ik mezelf daarom gehaat!!
Ik was mijn papa kwijt en was pas 15, nu ben ik 24 en mis je vreselijk. Ondanks onze ruzies vroeger en je onvoorspelbare gedrag.
ik ben net verhuisd en wil zo graag dat je dat ziet.
Ik ga volgend jaar trouwen en wil zo graag dat je er bent.
Ik heb geen goed contact meer met mama en wil zo graag dat jij me helpt daarbij.
Het kan allemaal niet.
Dag Papa, dag eigenwijze man, dag Ik hou van je.
Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 23-08-2001 21:37]
ik kan me voorstellen dat je je vader elke dag mist, ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader of moeder er plots niet meer zou zijn !.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Weet eigenlijk niks meer te zeggen
En misschien is hij er niet in levende lijve bij.....
maar misschien wel op andere manieren...
Sterkte.....
Heel veel sterkte en in gedachten is hij er toch altijd bij.
quote:Je hoeft echt geen sorry te zeggen.
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
Sterkte.
Heel herkenbaar ook: dat hele proces, dat gevecht en de enorme pijn. Het gat wat zo iemand achterlaat is gigantisch, omdat je zo enorm veel van hem houdt.
Ik wens je veel sterkte om zulke (extra) moeilijke dagen door te komen en dat je vooral zijn heel positieve kanten herinnert. Dat geeft veel kracht.
Ja, sommige pijn en sommig verdriet gaat nooit weg.
Sterkte.
Poef.....gone! ©golfer
Ik hoorde van je dat je hier een verhaaltje geschreven had over je papa, dat maakte me erg benieuwd...
Nu ik het gelezen heb ben ik zo trots op je, dat je zo eerlijk en openhartig hebt kunnen schrijven over datgene wat je anders nooit onder woorden kan brengen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zelfs ik tranen in m'n ogen kreeg, en je weet hoeveel dat zegt...
Ik hou van je en zal er altijd voor je zijn...
je Pooh
sterkte meis! 
heb het helaas in mijn naaste omgeving ook moeten meemaken.
* NiHiels pinkt traantje weg
als je erover wilt praten kan dat natuurlijk altijd.
Ik weet hoe het voelt, heb het bijna 4 jaar geleden meegemaakt met mijn moeder.
Zulke gebeurtenissen blijven de rest van je leven bij je.
Ik herken veel in je verhaal, het proces en de jaren erna, al lijk ik er minder moeite mee te hebben als de rest hier thuis...
echt waar... Veel sterkte. Ik was heel gelukkig dat toen ik 13 was mijn moeder van kanker is genezen, ik ben nu 20 en mn moeder is nog steeds gezond en ex-kanker patient verklaard.
Hoe en wanneer je iemand gaat missen daar staat geen tijd voor. Ik ervaar dat zelf ook. M'n ma is gestorven toen ik 17 was, ja ook weer die ziekte
Eigenlijk voel ik me achteraf een beetje schuldig dat ik in de periode daarna er niet over wilde praten, niet aan wilde denken en ook de moed niet had om de plaats waar ze begraven ligt te bezoeken.
Ik dacht aan mezelf, wilde leuke dingen doen en zulke dingen pasten niet in mij puberjaren en ik kón het ook echt niet.
Pas nu echt jaren later, mis ik haar écht en ben pas ook voor het eerst bloemen op het graf gaan zetten. Dit tot grote verbazing van m'n pa, hij was wel erg blij dat ik het uiteindelijk toch heb kunnen opbrengen.
Ze was ontzettend streng altijd maar ik weet dat ze ontzettend veel van haar enige kind hield, besef nu dat het puur uit bescherming was.
Ze had ook een soort opleving de dag ervoor, gewoon gekletst over hoe het op school ging wat dat vond ze zo belangrijk. En een dag later kon het nie meer.....
Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voelt, zeker als je gaat trouwen en ook bij andere dingen die belangrijk zijn in jouw leven. Maar het heeft zo moeten zijn en zorg ervoor dat hij trots op zijn dochter kan zijn!
Pijn verwerken is moeilijk en iedereen doet het op zijn eigen manier, er is geen goede manier aan te wijzen, iedereen moet er op zijn/haar eigen tempo mee leren omgaan....
En altijd zullen er momenten blijven dat de pijn erger wordt, maar gemis is ook een teken van liefde...
He ik wordt hier best wel verdrietig van want mijn pappa is ook ongeneeslijk ziek en het gaat momenteel weer niet zo goed met hem.
sjees...... (ik zit inmiddels al 5 min te bedenken wat ik moet replyen.. maar ik weet gwoon nix. )
Sterkte ..
quote:Heel erg veel sterkte en als je wilt praten?...
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
quote:Wow, hee, what the fuck... Ik heb het topic nog niet gelezen... Jeuzus, wat ontroerend... Ik vind het heel goed van je dat je dit hier hebt gedaan...;(... Maar thanx, het maakt mij tenminste weer effe heel erg duidelijk hoe tevreden je moet zijn als deze dingen je niet treffen... STerkte, heel veel sterkte, alsnog, misschien een beetje laat, maar wel heel oprecht gemeend!
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:
...
Mag zich diezelfde droom nog vaak herhalen in mijn slaap
Slaap kent geen ooggetuigen, maar schenkt wel gedroomde lusten!
[Ovidius, Metamorphosen IX; vers 479-481]
quote:gatsiezeg , hier schrik ik toch wel een beetje van
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
Heel veel sterkte meis
quote:Heel veel sterkte
Op vrijdag 24 augustus 2001 10:10 schreef Manono het volgende:
... Ik weet (helaas) hoe moeilijk zo'n situatie kan zijn.
Wat schaam ik mezelf over de topics die ik soms plaats, en die vergeleken met zoiets toch in het niet vallen...
* Traantje *
ik lees nu pas jouw topic, ik had het nog niet gezien. Je hebt heel mooi onder woorden gebracht hoe je je voelt en welke impact het verlies van je vader op je leven heeft. Het is enorm verdrietig dat je vader niet bij al die belangrijke gebeurtenissen in je leven aanwezig kan zijn. Ik vind het knap dat je dat allemaal hier hebt opgeschreven, ik hoop dat het delen van jouw pijn een beetje oplucht. Ik weet zeker dat jouw vader heel trots op jou zou zijn geweest, je bent een goed mens.
Sterkte meissie, kus kus kus Duch.
quote:
Op vrijdag 24 augustus 2001 12:06 schreef DuchessX het volgende:
Lieve DarkElf,ik lees nu pas jouw topic, ik had het nog niet gezien. Je hebt heel mooi onder woorden gebracht hoe je je voelt en welke impact het verlies van je vader op je leven heeft. Het is enorm verdrietig dat je vader niet bij al die belangrijke gebeurtenissen in je leven aanwezig kan zijn. Ik vind het knap dat je dat allemaal hier hebt opgeschreven, ik hoop dat het delen van jouw pijn een beetje oplucht. Ik weet zeker dat jouw vader heel trots op jou zou zijn geweest, je bent een goed mens.
Sterkte meissie, kus kus kus Duch.
Nu krijg ik weer tranen ( wat een lieve reactie en er waren al zoveel lieve en mooie reacties.)
Dikke kuzzie en we mailen
quote:Liefste Pooh,
Op donderdag 23 augustus 2001 22:11 schreef Rtificial het volgende:
Lieffie,Ik hoorde van je dat je hier een verhaaltje geschreven had over je papa, dat maakte me erg benieuwd...
Nu ik het gelezen heb ben ik zo trots op je, dat je zo eerlijk en openhartig hebt kunnen schrijven over datgene wat je anders nooit onder woorden kan brengen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zelfs ik tranen in m'n ogen kreeg, en je weet hoeveel dat zegt...
Ik hou van je en zal er altijd voor je zijn...je Pooh
ik weet hoeveel dit betekent en ik hou enorm veel van je. Je bent mijn steun en toeverlaat en ik wil je nooit meer missen.
Je Princess forever
quote:
Op vrijdag 24 augustus 2001 12:13 schreef DarkElf het volgende:[..]
Liefste Pooh,
ik weet hoeveel dit betekent en ik hou enorm veel van je. Je bent mijn steun en toeverlaat en ik wil je nooit meer missen.
Je Princess forever
Negen jaar verdriet... Ik zou niet weten wat dat betekent, ik kan niet begrijpen wat je meemaakt, ik ben nog nooit een gezinslid kwijtgeraakt. Voor zover het helpt (als je er al aan toe bent): Maak elke dag een tijd vrij om te huilen, om oude foto's te bekijken, om een brief aan je vader te schrijven. Richt een gedeelte van de dag in voor hem. En dan ook alleen maar voor hem. Elke dag. Misschien is dat een manier om de rest van de dag je gedachten op andere dingen te focussen. Dat kan dan zonder schuldgevoel, je verdriet om het verlies wordt er niet minder om. Alleen is dit een manier om je eigen leven weer op te pakken. Ik denk dat je vader dat ook zo gewild zou hebben.
Ik vind dat je heel erg trots op jezelf mag zijn. Ondanks al jouw eigen onmogelijke verdriet, kan je het toch opbrengen om een hele grote steun voor mij en voor zeer veel anderen hier te zijn. Die probleempjes die ik en enkele anderen hebben vallen, hoe groot die ook in mijn ogen zijn, eigenlijk in het niet.
Jij hebt een goed karakter. Dat is veel meer waard dan geld, status, of wat dan ook. Jij redt het wel. Onthoud dat goed!
Ook ik herken me in jouw verhaal. Eens in de zoveel tijd, moet ik mijn verhaal ook kwijt en dan is Fok! een hele prettige uitlaatklep. Mijn vader is 9 1/2 jaar geleden verongelukt en ik heb er net als jij heel lang over gedaan om het te accepteren. Ik herken mezelf zo in je noodkreet over je verhuizing, bruiloft etc. Laatst sprak ik er nog over met een goede vriendin. Ze zei me, dat ik het laatste jaar veranderd ben. Ik ben niet meer zo met mezelf bezig. Eindelijk had ik oog voor de wereld om me heen. Alsof ik een bepaalde rust gevonden had. En dat klopt zo. Nog steeds heb ik momenten dat ik het niet snap, gevoel van machteloosheid...
Dus DarkElf ik weet hoe je je voelt. Probeer toch weer het contact met je moeder te herstellen. Je weet zelf hoe het is om iemand te verliezen, dus heb je naasten lief (lekker cliche ja 
). Ze kan misschien een stuk onduidelijkheid voor je invullen. Aangezien je nog zo vreselijk jong was toen.
Schrijven helpt ook hier op Fok!, krop het niet op, maar dat weet je wel.
Dutchie
Manono heel veel sterkte
quote:Bedankt voor je lieve eerlijke reactie. Moet vreselijk zijn geweest voor je!
Op vrijdag 24 augustus 2001 13:43 schreef dutchie het volgende:
Lieve DarkElf,
..............
Dutchie
Contact met mijn moeder kan en wil ik misschien wel helemaal niet herstellen, sinds ze is hertrouwd is ze 100% veranderd en ze heeft een nogal slechte invloed op me qanneer ik me niet goed voel, dus de laatste tijd altijd! Blijf wel contact met haar houden, ik heb nog maar 1 ouder maar meer kan ik niet opbrengen
Mijn moeder is het type dat stiekum gelooft in 1 ware liefde. Vind ik zo jammer, ik zou het best leuk vinden als ze weer een vriend zou krijgen. Alleen al om de rollen eens om te draaien.
Maar ik kan me wel voorstellen, dat je moeder veranderd is door een nieuwe partner. Dat gaat ongemerkt, ws heeft ze het zelf niet eens door. Ik hoop voor je dat het veranderd, ook voor je bruiloft enzo.
Maak je over mij maar geen zorgen, met mij gaat het goed. Maar ik denk dat jij ook wel herkent dat er af en toe momenten nog steeds zijn dat je het gewoon niet snapt. Ook dat gaat gelukkig voorbij.
het leven zit vol met tegenslagen... probeer je aan de leuke dingen in het leven te denken... zoals de tijden die je met je, in dit geval, vader hebt gedaan te herineren... dan zul je merken.. dat er toch meer leuke dingen mee gemaakt heb... en dat je zowieso niks aan deze situatie kunt veranderen.. omdat het éénmaal zo is.. door gaan in je leven... niet piekeren.. genieten... dat géén wat uiteraard makkelijker gezegt is dan gedaan..
in ieder geval.. sterkte.. want andere mensen kunnen wel zeggen wat je kunt doen.. maar toch zou je dat zelf moeten doen.. en hoe.. dat is een keus die je zelf moet stellen
Mijn vader overleed in '88 aan een hartkwaal.
Me was toen 27 jaar en stond ook op het punt van trouwen..
Ben het jaar daarop getrouwd en hebben in de kerk een gezang gezongen die 1 van zijn favorieten was....zo was ie er toch een beetje bij.
Twee jaar later werd onze zoon geboren....en o wat miste ik mijn vader...ik was zo trots en wilde hem aan mijn vader laten zien.
Tijdens mijn kraamtijd heb ik gedroomd dat mijn vader zich over de wieg boog en mijn zoon kuste....daarna kwam ie naar mij toe en kuste mij en verzekerde me dat ie een prachtige kleinzoon had.
Lieverd, de pijn zal nooit overgaan...maar zoals je zelf al zegt...de pijn betekend liefde,
Blijf altijd van hem houden.....dan zal hij altijd bij je zijn.
zo heb ik ook gewoon gedacht bij mijn moeder toen ik 13 was :/. Ook de Kziekte 
Erg, maar volgens mij niet te vergelijken met het moeten missen van een vader of een moeder.
Sterkte voor jou en sterkte voor alle anderen.
De leeftijd, de verwachting en hoop dat het over is, het gemis. Ook ik was 15, ben nu 17, en de gedachte dat je nog zoveel jaar zonder een der (zoniet de) belangrijkste persoon van je leven tegemoet gaat kan pijn doen (voor zover ik daar als jong pikkie iets over kan zeggen).
Soms komt alles weer boven. Kan je een dag geen moer doen zonder een intens gemis te voelen. Ik weet niet of het weggaat (nooit helemaal denk ik, maar het zal wel iets afvlakken denk ik). Soms ook zijn er dagen dat het compleet aan je voorbijgaat.
DarkElf, anderen, for whatever it means, sterkte, jullie zijn niet alleen. En als iemand wil praten, geen probleem. Ik heb er ook veel over gepraat, soms met de gekste mensen, maar als er iets helpt is het dat ...
(sorry voor de misschien wat afwijkende eerste post. maar de eerste keer is voor iedereen anders he ... of is dat een ander forum?)
quote:Heel veel sterkte met het dragen van je verlies
Op maandag 27 augustus 2001 01:45 schreef Sjef het volgende:
Darkelf, het is bijna ongeloofelijk hoe erg jouw verhaal lijkt op het mijne. Vervang vader door moeder, en het is voor 90% hetzelfde. Ik heb dit alles met verbazing zitten lezen, leek wel of iets las wat ik zelf geschreven heb.De leeftijd, de verwachting en hoop dat het over is, het gemis. Ook ik was 15, ben nu 17, en de gedachte dat je nog zoveel jaar zonder een der (zoniet de) belangrijkste persoon van je leven tegemoet gaat kan pijn doen (voor zover ik daar als jong pikkie iets over kan zeggen).
Soms komt alles weer boven. Kan je een dag geen moer doen zonder een intens gemis te voelen. Ik weet niet of het weggaat (nooit helemaal denk ik, maar het zal wel iets afvlakken denk ik). Soms ook zijn er dagen dat het compleet aan je voorbijgaat.
DarkElf, anderen, for whatever it means, sterkte, jullie zijn niet alleen. En als iemand wil praten, geen probleem. Ik heb er ook veel over gepraat, soms met de gekste mensen, maar als er iets helpt is het dat ...
(sorry voor de misschien wat afwijkende eerste post. maar de eerste keer is voor iedereen anders he ... of is dat een ander forum?)
En het is wel zoals anderen zeggen: de scherpe hoeken van je verdriet gaan eraf maar het zal altijd blijven sluimeren....
mis m'n vader nu even heel erg. Hij's anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand, dus heel plotseling, en er zijn zoveel dingen die ik nog aan 'em zou willen vragen of die ik tegen hem had willen zeggen.
Elke dag zijn er weer dingen die ik aan 'em wil vertellen, en ookal zegt ie nooit wat terug, ik blijf 's nachts tegen de sterretjes praten, misschien hoort ie het, waar ie ook is...
