Ik ben al een beetje begonnen met Christan voor te bereiden op de operatie door bijvoorbeeld Nijntje in het ziekenhuis voor te lezen (en keelpijn te vervangen door oorpijn), en ik had een prima link gekregen met een verhaaltje met foto's over de operatie: http://www.orbisconcern.nl/maaslandziekenhuis/kinderen/index.php Dat hebben we samen bekeken.
Er staan wel wat dingen in het boekje dat we van het ziekenhuis kregen, maar dat gaat eigenlijk meer over dingen die je mee moet nemen en zo.
Ik zoek nu tips om het Christan (en onszelf, qltel gaat ook mee) wat makkelijker te maken. Hij begrijpt redelijk goed wat er gaat gebeuren, hij heeft helaas onlangs al wat ervaringen met ziekenhuizen, dokters en bloed prikken gehad
Wat we in elk geval doen is:
- lievelingsknuffel mee
- cadeautje mee (dat krijgt hij van tevoren, als afleiding, ik weet dat dat werkt bij hem)
- inspelen op wat hij er zelf over zegt
- beloven dat hij heel veel ijsjes mag eten na de operatie
Wat kunnen we nog meer doen, wat is handig om over de gang van zaken te weten, zijn er nog meer tips, hoe maak je het een kind makkelijker, waar moet je nog meer rekening mee houden?
Hij mag als het goed is al na een uurtje of zo mee naar huis. Wat kunnen we daar nog extra voor hem doen?
In het ziekenhuis zelf wordt er ook nog vanalles gedaan om de kinderen zoveel mogelijk op hun gemak te stellen, maar het is en blijft gewoon een vervelende ervaring voor die kleintjes, en je kunt het wel proberen te verzachten, maar helemaal leuk maken helaas niet.
In (volgens mij) alle ziekenhuizen is het de bedoeling dat 1 van de ouders meegaat in de OK, dit om het kind rustig te houden en mee te helpen met de narcose.
En dat doe ik dus nooooooit meer.
Bij de oudste zijn er zowel keel- als neusamandelen geknipt en mij werd gevraagd hem op schoot te nemen en hem in bedwang te houden tot ie volkomen onder zeil was, en dat ging gepaard met een enorme worsteling hetgeen normaal was volgens de artsen.
Op dat moment leek het een goed idee, maar toen ik mijn zoontje zo zag en voelde worstelen om los te komen had ik meteen spijt.
Ik was daarmee een verlengstuk geworden van die enge dokters en niet meer de veilige mama die hem kon aaien en geruststellen.
Neusamandelen pellen/knippen valt overigens relatief erg mee, maar toch heel veel sterkte voor jullie kleine mannetje en ook voor jullie zelf.
Lijkt me zo akelig om je kind onder zeil te zien gaan en het achter te moeten laten bij allemaal onbekenden... quote:Dat is idd geen feest.Op zondag 29 februari 2004 20:49 schreef Rewimo het volgende:
Dank je! Ik heb begrepen (stond op de opnamepapieren) dat de operatie zelf maar 2 minuten duurt. Ik zie inderdaad het meest op tegen de narcose
Een evt volgende keer ga ik wel gewoon weer mee naar binnen, maar dus niet meer doen dan sussen en kusjes geven ter geruststelling. (en dan snel wegwezen voor ze de enge instrumenten gaan gebruiken)
De verpleegkundigen en artsen waren allemaal heel erg aardig, ze deden eens in de 3 weken zo'n knip en pel-dag, en ze waren allemaal zeer ervaren in het omgaan met die kleintjes, dus vergeet dat niet, zij zullen jullie ook helpen om het voor Christan zo prettig mogelijk te maken.
En dan.... het grote verwennen.
quote:succes met Christan! 't zal even moeten maar daarna is ie er vanaf! En ijsjes en cadeautje is natuurlijk een goed middel en ook fijn voor hemOp zondag 29 februari 2004 20:57 schreef Rewimo het volgende:
Ja, dat verwennen staat me meer aan
Tip die ik je zou willen meegeven is: maak er geen heisa van. Vaak maakt het op de ouders meer indruk dan op het kind. Als het kind vragen heeft, zoveel mogelijk en zo eerlijk mogelijk beantwoorden, maar je moet proberen te verkomen dat je er een 'big deal' van maakt.
Als je bijvoorbeeld tegen het kind heel nadrukkelijk zegt dat het geen pijn zal gaan doen, nog voor het kind ergens om heeft gevraagd, dan onthouden de meeste kinderen dat het misschien dus wel pijn kan gaan doen. Als je kind daarentegen uit zichzelf vraagt of het pijn gaat doen, en je zegt dat het misschien een beetje pijn doet, is hij waarschijnlijk gerustgesteld.
Kinderen voelen haarscherp aan of je je zorgen maakt, ook al zeg je tegen ze van niet. Dus hoe normaler je doet, hoe makkelijker het is voor je kind.
Daar teken ik wel bij aan dat ik me zelf behoorlijk zorgen heb gemaakt, zeker toen het lang duurde voor hij wakker werd uit de narcose. Het is niet makkelijk allemaal, dus in hoe dan ook veel sterkte gewenst ermee!
. Gelukkig kreeg ik thuis (natuurlijk) wel ijsjes.Alvast heel veel sterkte!
quote:Ja, misschien is het wel een experiment dat ze elke 20 jaar uitvoeren.Op zondag 29 februari 2004 22:21 schreef Rewimo het volgende:
O, ik zal eraan denken dat ik de ijsjes specifiek thuis beloof, je weet maar nooit. Dan kan het in elk geval niet tegenvallen. Tnx!
quote:Dank je voor je reactie. Ik had jouw stukje even gemist, doordat ik zelf aan het reageren was denk ik.Op zondag 29 februari 2004 21:09 schreef BenKetting het volgende:
Vorig jaar is mijn zoontje van toen 7 geopereerd aan zijn blinde darm. Daarvoor heeft-ie 4 dagen (3 nachten) in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft het allemaal heel ontspannen beleefd, gelukkig, en hij vond het eigenlijk allemaal wel spannend.
Tip die ik je zou willen meegeven is: maak er geen heisa van. Vaak maakt het op de ouders meer indruk dan op het kind. Als het kind vragen heeft, zoveel mogelijk en zo eerlijk mogelijk beantwoorden, maar je moet proberen te verkomen dat je er een 'big deal' van maakt.
Als je bijvoorbeeld tegen het kind heel nadrukkelijk zegt dat het geen pijn zal gaan doen, nog voor het kind ergens om heeft gevraagd, dan onthouden de meeste kinderen dat het misschien dus wel pijn kan gaan doen. Als je kind daarentegen uit zichzelf vraagt of het pijn gaat doen, en je zegt dat het misschien een beetje pijn doet, is hij waarschijnlijk gerustgesteld.
Kinderen voelen haarscherp aan of je je zorgen maakt, ook al zeg je tegen ze van niet. Dus hoe normaler je doet, hoe makkelijker het is voor je kind.
Daar teken ik wel bij aan dat ik me zelf behoorlijk zorgen heb gemaakt, zeker toen het lang duurde voor hij wakker werd uit de narcose. Het is niet makkelijk allemaal, dus in hoe dan ook veel sterkte gewenst ermee!
Ik zeg zeker niet tegen Christan dat het geen pijn doet. Hij weet inmiddels al dat prikjes zeer doen (in het boekje van Nijntje staat dat het prikje 'haast geen pijn' deed, maar dan zegt hij zelf al: bij mij wel hè mama).
Ik heb bij het bloedprikken ook eerlijk gezegd dat het zeer zou doen en dat hij best mocht huilen. Gevolg: korte huilbui, gauw weer over (hij is gelukkig ook niet kleinzerig). Het heeft in mijn ogen inderdaad geen zin om te zeggen dat het geen pijn doet, als het wèl pijn doet. Je kind moet op je kunnen vertrouwen.
quote:Je weet het niet hèOp zondag 29 februari 2004 22:29 schreef Grijs het volgende:
[..]
Ja, misschien is het wel een experiment dat ze elke 20 jaar uitvoeren.
dan nog mijn tip... vertel Christian hoe hij onder narcose gaat (kapje/ prikje) en wat er dan gebeurt. dat hij dan gaat slapen en echt pas wakker wordt als alles klaar is. gelukkig hebben ze tegenwoordig ook kapjes meteen lekker geurtje want ik griezel nog steeds als ik iets ruik dat lijkt op de geur van dat kapje. (bedenk mij dat je ook een hekel aan aardbeien kan krijgen door een aardbei-geur-kapje)
ennu ik sluit mij aan bij de andere adviseurs!
succes met je kleine man en een dikke kus voor christian!
Edit: meteen even gebeld, ze doen het met een kapje.
Heel veel succes donderdag!
Christan heeft een toffe en lieve moeder!
quote:tuurlijkOp maandag 1 maart 2004 09:59 schreef Rewimo het volgende:
Is het trouwens een idee om wat foto's te maken? Niet van akelige dingen, maar van Christan in bed en zo, om er later nog eens over te kunnen praten? Lois, jullie hebben ook foto's gemaakt toch?
even spammen
voor de operatie:
na de operatie
quote:Ja die hebben we, zie openingspostOp maandag 1 maart 2004 10:50 schreef Tan het volgende:
Je hebt een heel leuk boekje, Nijntje in het ziekenhuis, daar had mijn broer toentertijd veel troost aan. Je hebt meer van dat soort boekjes.
Ik ga ook foto's maken, Lily, lijkt me inderdaad een goed idee. Wat een vrolijk bedje trouwens, met dat rood
quote:Oh haha, overheen gelezenOp maandag 1 maart 2004 10:52 schreef Rewimo het volgende:
[..]
Ja die hebben we, zie openingspost
Ik ga ook foto's maken, Lily, lijkt me inderdaad een goed idee. Wat een vrolijk bedje trouwens, met dat rood
. Ik had wel in de andere posts snel gekeken of iemand het al genoemd had. Maar jouw post dus niet goed gelezen.
Nee, ik weet wel dat er in eerste instantie een probleem was. Ik was namelijk net aan het slapen (ik sliep eerst heel slecht en jankte de boel bij elkaar tot mijn ouders helemaal gek waren) dus mijn moeder wilde per se niet dat ik in het ziekenhuis zoumoeten slapen. Ze was bang dat ik dan weer kuren zou krijgen. Dat was geregeld, en toen ik opgenomen werd bleek ik wel weer te moeten blijven. Gelukkig heeft mijn moeder zoveel overredingskracht dat ik niet hoefte te blijven. maar ik zal haar eens vragen.
Voor de rest heb je het zo te zien allemaal aardig onder controle. Trek zelf kleding aan waar je niet zo aan gehecht bent ivm mogelijke bloedvlekken. Eva bloedde nogal na en kroop volledig in me weg dus ik zat best onder.
In het ziekenhuis hier hebben ze standaard koude limonade klaar staan voor na de operatie maar in een smaakje waar Eva niet zo omgeeft dus wij hebben steeds haar eigen beker en eigen smaakje meegenomen. Daarnaast had ik ook wat eigen broodjes mee, met hagelslag, voor het geval ze het ziekenhuisbrood niet wou eten. (Je mag pas weg als ze hebben gedronken/gegeten en dat heeft ons al menigmaal gered die eigen broodjes. Het leek alsof ze niet wou eten maar ze vond gewoon wit brood niet lekker.)
Daarnaast is een broodje voor jezelf ook best lekker, hier krijgen de ouders nl. alleen koffie aangeboden en niets te eten, en je zit er toch gauw een hele ochtend.
Het moment van narcose is niet prettig, je kind zo op de operatietafel achterlaten is echt
en het eerste uurtje daarna is ook niet zo fijn maar dan begint het opknappen al hoor. Haal voldoende paracetamol in huis (hier krijgen we dat niet mee van het ziekenhuis, ik weet niet hoe het bij jou is), haal lekkere dingen in huis en verwen Christan maar vreselijk.Ow ja, bij sommige kinderen kan de narcose en de hele belevenis nog zorgen voor wat enge nachtmerries de dagen erna dus hou daar ook rekening mee.
Ik heb daar op google gezocht met Bartje beter, en toen kreeg ik dus deze link.
heel veel sterkte een donderdag.
vind dat je het goed doet
En een dikke kus voor christan
Er zit copyright op, dus eigenlijk mag het niet geloof ik, maar aangezien het reclame is, en voor een goed doel heb ik het toch maar even gedaan.
http://81.58.5.20/bartje1.jpg
http://81.58.5.20/bartje2.jpg
http://81.58.5.20/bartje3.jpg
http://81.58.5.20/bartje4.jpg
[ Bericht 20% gewijzigd door Troel op 01-03-2004 21:50:16 (Toch maar even linkjes van gemaakt) ]
Copyright uiteraard Dick Bruna http://r.qltel.org/nijn/
Dan ga ik nu alvast maar verder met me zenuwachtig maken, om donderdag de stabiele en zekere papa te kunnen zijn.. En alvast ook maar ff oefenen met ijsberen..
o enneh, hij heet geen Christian
quote:o enneh, hij heet geen Christian
jelief schaamt zich diep.... zal het nooit meer doen...
ennuh suczeven!
quote:Dank je..Op dinsdag 2 maart 2004 21:35 schreef Jelief het volgende:
[..]
jelief schaamt zich diep.... zal het nooit meer doen...
ennuh suczeven!
[ordinaire spam]Regelmatig checken van www.christan-maurits.net helpt trouwens wel, denk ik.. [/ordinaire spam]
'k Heb trouwens ook ooit gelezen over een experiment waarbij kinderen na de operatie paarse ijsjes kregen met lavendelsmaak ipv normale ijsjes, om zo te voorkomen dat ze die lekkere ijsjes gaan kopppelen aan een vervelende gebeurtenis.. ALs je daar zelf rekening mee wilt houden moet je denk ik zelf maar ijs gaan maken; 't ziekenhuis verstrekt waarschijnlijk normaal ijs en de supermarkt ook.
Het is een kleine ingreep maar wel effe jullie kindje...
Ik ben morgen niet online dus ik wens jullie nogmaals veel succes (maar dat zal wel lukken) en weinig pijn voor Christan.
Ik lees donderdag (of vrijdag) wel hoe het gegaan is...
oh..en natuurlijk wat fotoos met raketjes natuurlijk
quote:Bij mij is het nog erger, ik typ tegenwoordig Christan bij alle woorden die met Ch beginnenOp dinsdag 2 maart 2004 21:40 schreef Troel het volgende:
Heel vaak typ je standaard Christian... Maar nu typ ik bij alle Christians Christan... Dat vinden zij weer minder
Gerard en ome Dop, hebben ze vroeger ook laten knippen (en de keel ook tegelijk) En zijn moeder vertelde toen alles eerlijk van te voren. Dat het dus pijn zou doen achteraf en zo. Haar kinderen gingen dan dus ook huilend naar binnen vertelde ze. En dat vond ze best moeilijk, maar....... Het waren ook de engie kinderen die achteraf niet huilde. Ze wistten wat hun te wachten stond. En de andere kindjes die al die lekkere ijsjes mochten waren flink aan het huilen. Want tja die waren wel lekkere ijsjes belooft, maar wisten niet dat ze die kregen ivm koeling en pijn.
Dus inderdaad wees eerlijk.
Ik kan me voorstelllen dat jullie strontzenuwachtig zijn. Maar als ik Christan van de week het bloedprikken na zag spelen bij jou Rewimo, komt het allemaal goed. Enneee qltel.... deze operatie wil hij natuurlijk vast naspelen bij jou
Hou jullie taai hoor morgen ik denk aan jullie
O ja o ja o ja o ja
Bo werd vanmorgen wakker en weet je wat ze zei.
Chrissie neus chrissie neus, zieken (is ziekenhuis), kaart!!!
Lief he
Geef haar maar een dikke kus namens Christan voor Christan, dat je er maar flink van mag opknappen, ventje!! En natuurlijk veel succes voor papa en mama!!Knuf voor Christan en ook voor jullie
Christan, je bent een grote jongen hoor!!!!
veel succes vandaag!of moet ik pappa en mamma juist succes wensen
Rewimo en qltel: ook succes en niet te veel stressen
We zijn er weer, en we hebben het overleefd. Om 8 uur waren we in het ziekenhuis, Christan kreeg een mooie ziekenhuispyjama aan (vanwege het bloeden
) en we kregen een filmpje te zien van een jongetje dat ook aan zijn amandelen werd geopereerd. Daarna mocht hij nog even lekker spelen met de twee andere slachtoffertjes van vanmorgen Rond kwart over 9 gingen we naar de operatiekamer, waar hij bij een zuster op schoot ging, met mij ertegenover. Hij kreeg het kapje op (ik wil niet, ik wil niet, ik wil nie...) en weg was hij. Ik werd naar de verkoeverkamer gebracht (tranen natuurlijk) en al na een paar minuten zei de verpleegster, die mee was: ik hoor hem al. En inderdaad, flink gehuil op de gang
Ik post dit stukje vast even voor ik weer opnieuw kan beginnen
Het was wel een naar gezicht, er kwam bloed uit zijn neusje en mondje, en hij was hevig aan het huilen. Hij mocht lekker bij me zitten en na een poosje gingen we weer naar de kamer. Na een tijdje afwisselend in bed en bij mij heeft hij 3 glazen limonade gedronken (hij wilde geen ijsje
) en toen knapte hij weer wat op. Uiteindelijk ging het steeds beter, kreeg hij alsnog een ijsje en toen mochten we naar huis. Het bleek trouwens dat zijn oortjes ook doorgeprikt zijn.Zijn lontje is nu nog wat kort
en hij wil niet naar bed (maar daar krijgen we hem nog wel in straks), maar afgezien daarvan heeft hij alweer wat gedronken en gegeten, dus het gaat wel goed. Hij kijkt nu Tubbies tussen het spelen door.Vandaag mag hij niet naar buiten, en we hebben een brief met instructies meegekregen voor als er iets gebeurt. Ik zal straks even een paar foto's plaatsen
[ Bericht 16% gewijzigd door Rewimo op 04-03-2004 12:33:27 ]
*wacht vol spanning op de rest*
Mogen we in zulke gevallen F5-en?
Nu maar hopen dat hij er fiks baat bij gaat hebben
Het was vanochtend het eerste waar ik aan dacht, zo'n klein hummeltje in het ziekenhuis is niet cool
Mama leest voor na de operatie:
We gaan weer naar huis!
En er kan weer een lachje af
Het ziet er allemaal redelijk ontspannen uit, gelukkig. Nou maar hopen dat het goed geholpen heeft
zo te horen is het prima gegaan
hopenlijk voelt hij zich snel beter..
Zoals ik al eerder zei. Christan, je bent een HELE GROTE jongen!!!!
Hardstikke goed dat je alweer gegeten hebt!!!!!!
Zo en nu niet meer ziek worden hoor, nu moet het over zijn!!!!
Beterschap manneke
En lekker ook voor jullie Rewimo en Qltel dat het achter de rug is
). Heeft al bijna een heel broodje gegeten en wat yoghurt.Knappe jongen hoor! Laat je maar lekker verwennen zodat je snel weer helemaal opknapt en niet meer ziek wordt! IJsjes!!!!!
Hier in ieder geval een knuffel van mij aan Christan en jullie.
quote:Als je terugleest kun je daar mijn verslag zien van vanmorgen en wat foto'sOp donderdag 4 maart 2004 14:11 schreef Little-Angel het volgende:
Rewimo, ik ben heel erg benieuwd hoe het is gegaan vanmorgen en hoe het met Christan is. En hoe het met jou en je mannetje is. Wat lijkt me dat moeilijk zeg wachten tot hij weer de operatie zaal uit is en is bijgekomen uit de narcose.
Hier in ieder geval een knuffel van mij aan Christan en jullie.
P.S. Hij slaapt inmiddels
quote:Ik kwam hier ook achter toen ik mijn berichtje al had gepost (slim maar niet heus)Op donderdag 4 maart 2004 14:26 schreef Rewimo het volgende:
[..]
Als je terugleest kun je daar mijn verslag zien van vanmorgen en wat foto's
P.S. Hij slaapt inmiddels
Gelukkig slaapt hij nu en heeft hij nog wat gegeten. Lijkt me behoorlijk pijnlijk. Stoere vent hoor Christan!
en geen ijsjes willen? nou ja het belangrijkste is dat hij snel weer de oude is..
Dus maar een sinasprilletje gegeven en een ijsje 
quote:Wat schattigOp donderdag 4 maart 2004 15:33 schreef Rewimo het volgende:
"Mama, ik ben blij dat ik weer thuis ben," zegt ie net
en goed gedaan zeg vandaag! terwijl hij eigenlijk moet slapen...Esmeetje (mijn nichtje
) krijgt komende woensdag dr neusmandeltjes eruit. Ik lees altijd dat het best meevalt. Maar ik vin ut zo zielig! Ze is nog maar net een weekje 2, vin het ook zo vroeg...Ik zag dat Christan iets ouder was vorig jaar. Nu is Esmee een redelijk pientere dame maar ik vraag me af hoe je zoiets nu enigszins duidelijk kan maken aan zo'n kleintje..haar ouders zien er ook best tegenop.. En verkapt vraag ik dit dus voor hen Laatst begon hij er weer over trouwens, hij is het niet vergeten. Wist nog van alles te vertellen over wat er die dag gebeurde!
En nog iets..esmee dr mams heeft papieren en brochures meegekregen waarin staat dat ze 5 a 6 dagen lang niet naar buiten mag..ik vin dat erg veel..Christan mocht toch ook na 1/2 dagen weer naar buiten? Ik denk niet dat Esmee dat zo'n strak plan vind, zo lang..
quote:Op donderdag 17 februari 2005 10:42 schreef Rewimo het volgende:
Nee, die 5 dagen klopt hoor. Hij is op donderdag geopereerd en is pas na het weekend weer naar buiten gegaan. Waarom dat precies is weet ik niet, het zal denk ik iets te maken hebben met een verzwakte weerstand en grotere vatbaarheid, ze hebben immers een wond (ook al zie je dat niet).
Dan mogen we haar daar nog wel het meest op gaan voorbereiden Vond Christan het toen wel best? Dat ie bijvoorbeeld er ook geen zin in had om weg te gaan? Ik ken Esmee, tis een meiske dat altijd weg wil, op boodschap of spelen, en "school" (KDV) vind ze geweldig, daar mag ze logischerwijs ook al een week niet heen.
quote:Christan vond het geen probleem. Die vermaakt zich binnen ook prima, gelukkig.Op donderdag 17 februari 2005 10:48 schreef clauwheee het volgende:
Vond Christan het toen wel best? Dat ie bijvoorbeeld er ook geen zin in had om weg te gaan? Ik ken Esmee, tis een meiske dat altijd weg wil, op boodschap of spelen, en "school" (KDV) vind ze geweldig, daar mag ze logischerwijs ook al een week niet heen.
En visite vind ze ook altijd wel leuk Ik hoor ook wel verhalen dat de klachten terug kunnen komen, iemand daar informatie over? Of is die kans niet zo groot?
Ze heeft door haar ziekzijn inmiddels 7 of 8 prednisolon kuren gehad, dus daar is ze inmiddels ook immuun voor lijkt het. Moest ook niet mogen in zo'n kort leventje..of overdrijf ik nu?
Maar het is wel een feit dat hij nauwelijks meer verkouden is, hooguit een loopneus. Voorheen was het om de haverklap raak, wat dat betreft is er veel verbeterd
quote:Mijn neusamandelen zijn geknipt toen ik 5 was.Op donderdag 17 februari 2005 14:30 schreef clauwheee het volgende:
Ow dat zou al een hele verbetering zijn..daar doen we het voor hoor!
Daarvoor had ik altijd oorontsteking, keelontsteking en had ik t echt altijd benauwd. (als ik mn moeder moet geloven).
Daarna kon ik ineens door mn neus ademen enzo, en veel minder ziek, wel echt een vooruitgang.
Het enige is dat neusamandelen weer aangroeien en ze er dus later weer meer ladst van kan gaan krijgen. Maar aan de andere kant is ze dan wel ouder en minder gevoelig voor oorontstekling etc.
), nu hopen dat ze het goed opgepikt heeft. Je zult wel blij zijn als alles achter de rug is hè? )
Ik vond die hele ochtend al lang duren. Ze was ietwat raar uit de narcose gekomen, maar das vaak zo. Daarna was ze al weer heel snel redelijk flink, en mocht iets eerder naar huis. Mijn moeder had nog wel gebeld vanmiddag en toen was ze alweer aan het zingen: Zwarte Piet Zwarte Piet, ik hoor je wel maar ik zie je niet Beetje in de war nog denk ik haha. Verder vroeg ze de hele tijd om een boodje..(broodje..)..de ijsjes was ze zat Maar dat mocht nog niet. Ga morgenochtend even bellen en in de loop van de dag even kijken hoe het met m'n kleine grote nichtje gaat Ze zei: Nee nie ijsje, boodje! Tja..hehe. Nu maar snel opknappen, Esmee! (En toen ook gewoon goed geslapen, een keertje werd ze wakker en vroeg ze om drinken, en na het drinken gewoon doorgeslapen) We gaan er nu zo heen, als ze het zelf al niet hadden gegeven ga ik zeggen dat het heus kan! Vind het echt zo sneu
En natuurlijk veel sterkte joh voor je kleine grote meid. Wat zul je je rot geschrokken zijn! Wat heeft ze aan dr handje?
hoe is het precies gebeurt? als ik vragen mag?
en wat had ze aan haar handje?
Wat was er met haar handje? Beterschap hoor, mankeer je zelf niks?Op een onverwachte opname kun je je kind moeilijk voorbereiden. Ik denk dat je vooral met haar moet proberen te praten, en laat haar maar uitrazen, zoals Jessie ook al zegt. Natuurlijk is ze boos en waarschijnlijk ook bang, en ze heeft pijn (gehad). Dat moet ze op haar eigen manier uiten. Als de pop het moet ontgelden, dan moet dat maar... Sterkte ermee!
Jessie, ze komt steeds zelf met het boekje aanzetten en dan lezen we het haar voor. Maar je hebt wel gelijk dat we haar niet moeten gaan overladen met dokter-dingen, en haar juist ook de ruimte moeten geven om "normaal" te zijn. Goed aandachtspunt.
En als ze zelf met een boekje aan komt zetten lekker voorlezen hoor. Dan zal ze er heus behoefte aanhebben. Vaak is wat je gevoel je ingeeft toch wel juist
maar gelukkig komt het goed met haar handje het is ook niet niks voor zo'n kleine meid
moet er nog verder iets aan gedaan worden of is het maar afwachten hoe of wat?
@Troel: vanavond was het even minder, moe van alles natuurlijk, wat meer pijn en ook bij haar komt af en toe iets boven. Voornamelijk toen ze haar babyinhaler moest hebben...drama natuurlijk want das een zelfde soort kapje als bij de narcose. En dat wist ik niet maar ze was erg snel weer uit de narcose, en toen wilden de doktoren dr uit dr bedje halen, hebben ze dr heel hard met dr hoofdje tegen zo'n lamp boven dr gestoten...koppie auw!
Maar de indrukken en pijn moet gewoon even een paar dagen tijd hebben, komt wel weer goed! Ze heeft al wel weer lekker gegeten.
En ik heb heerlijk met dr geknuffeld. Want flink is ze wel!
En wat een geluk hebben jullie gehad, je moet er toch niet aan denken wat er allemaal voor gruwelijke dingen hadden kunnen gebeuren Uiteindelijk valt het dus nog wel mee, al blijft het vervelend. Zit ze nu in het gips? Clauwheee, da's ook naar dat ze haar hoofd hebben gestoten
Kon er nog wel even bij. Met een paar dagen is ze wel weer de oude, blijven knuffelen zou ik zeggen !! Tuurlijk ben je er goed vanaf gekomen, maar toch is het heeeeel erg voor Isa Ook niet echt tips, alleen een dikke knuffel voor je meisje lief dat je er naar vraagt. Hoe is het met jouw nichtje Clauw?
Esmee trekt ook weer bij, al is ze steeds wat grieperig, het zou wel fijn zijn als dat toch wel weg bleef eerst. Maar ze is voor de rest vrolijk en heeft steeds minder pijn!
Vanaf waneer mag ze gaan proberen haar handje weer te gebruiken?
Esmee ook al zo'n kanjer!
ik lees dit net pas, maar sjonge wat moeten jullie een nare dagen achter de rug hebben... sterkte ermee (ook met je eigen schrik dus) en beterschap voor Isa. fijn om te lezen dat het alweer een stuk beter gaat. Zit Isa in het gips, Phil?
Fijn dat 't met Esmee ook beter gaat nu
We zijn wel al beroemd in het hele ziekenhuis, iedereen zegt gelijk "oh ja, dan kindje met dat gebroken handje", want dat schijnt heel weinig voor te komen bij die hele kleintjes. Eigenlijk wil je als patient niet graag een bijzonder geval zijn, maar het helpt wel erg om een persoonlijke en prettige behandeling te krijgen. Dat is wel heel fijn. Wat dat betreft trouwens alleen maar complimenten voor het OLVG, we zijn van begin tot eind heel persoonlijk en goed begeleid, iedereen is ontzettend begaan. Ik heb op de OK samen met de anesthesist en een ok-assistente staan huilen toen Isa onder narcose moest, die twee waren ontzettend aangedaan omdat ze zelf ook kindjes hebben in die leeftijd. Dat tekent dus wel het niveau van betrokkenheid, heel bijzonder.
Ik heb vandaag een foto gemaakt van de röntgenfoto, om het eens goed thuis te kunnen bestuderen. Je kunt hierop goed zien dat het derde middenhandsbeentje helemaal is gebroken en gedelocaliseerd, en de twee aan weerszijden daarvan zijn ook behoorlijk gebroken, maar hebben nog wel verbinding. Grappig op deze foto is ook om te zien dat de gewrichten nog helemaal niet verbeend zijn. Ik heb een andere foto gezien waar ook de hand van Max opstaat en zo'n volwassen hand ziet er dus ook héél anders uit. Voor wie er uit wijs kan, kijk en huiver:
Arme Isa. En jullie zijn er nog wel even zoet mee als ik het zo lees, met al dat schoonmaken. Wat fijn dat ze zo meeleven met jullie. 't Is ook wel heel zielig zo'n ukkie met een gebroken handje...Wel duidelijk overgens!
Hopelijk blijft alles in een stijgende lijn gaan!!!
maar jeetje zeg het is echt goed gebroken..
vind het toch ook al heel erg knap dat ze hem weer een beetje gebruikt..
want kan een kind dan veel hebben eigenlijk als je dat zo ziet...
ook geweldig dat het ziekenhuis zo fijn is zeg en dat ze meeleven ..
heel veel sterkte nog met je kleine meid..
Ook bij kinderen geldt dat de angst voor het onbekende de grootste is.
Ze zeggen dat je hier pas 1 a 2 dagen van te voren moet beginnen met voor bereiden. Maar wat vertel je wel en wat vertel je niet? Ik wil hem ook niet bang maken. Wie heeft er suggesties voor mij?
Bijna ieder ziekenhuis met een kinderafdeling heeft een pedagoog in dienst. Zij kunnen het kind prima voorbereiden. Idd een dagje voor de opname.
Ze hebben daar kapjes die ze gebruiken voor de narcose, boekjes, plaatjes en ervaring!
Schijnbaar wordt er door artsen te weinig op die optie gewezen.
Bijv
http://www.amc.nl/index.cfm?pid=2016&itemid=92&contentitemid=223
http://canisius-wilhelmina.ziekenhuis.nl/php/?type=folders&actie=lees&from=folders&folder_id=137
Er is hier dacht ik eerder over geforumd en toen had ik ook een link met een verhaal voor kinderen met foto's erbij, ook van een ziekenhuis, maar die kan ik zo niet terugvinden..
Vaak zijn zulke pedagogen werkzaam in de speelkamer en kun je zo bij hen binnen lopen. Ik zou toch echt informeren.
Bel je naar de kinderafdeling en vraag je of de pedagoog aanwezig is, dan kun je daar je vraag droppen.
Edit - hier is het: Kind voorbereiden op operatie, tips en ervaringen gevraagd
[ Bericht 34% gewijzigd door Rewimo op 22-03-2006 11:21:11 ]
melvin moet er maandag om half 8 zijn en als alles goed gaat zijn we rond een uur of twee weer thuis wat ze vertelde. Bij ons in de informatie folder staat dat ze de dag erna gewoon alweer naar school mogen. of andere dingen doen. Ook mogen ze als ze buisjes krijgen de volgende week erop gaan zwemmen ik dacht altijd dat dat niet mocht of alleen met oordopjes in.
Ik denk ook dat wij er meer tegenop zien als melvin dat heeft inderdaad.
tvp kind van 14 maanden wat toch best wat snapt, maar eigenlijk ook nog bar weinig.
Volgende week moeten we naar de kinderarts, dit maal specialist
Ze loopt nu jaar bij de kinderarts, nooit problemen gehad.. de stethoscoop was haar favoriete hobby etc.
19 januari heeft zij onderzoek gehad ( passage foto ) wat zacht gezegd vreselijk naar was.
Ze bijna 2 weken met slapen last van gehad heeft, waarvan dikke week ze weigerde te liggen en dus ook zittend sliep..
Het heetf dus best wel wat met haar gedaan.
Daarna zijn we 12 feb geweest bij de kinderarts en meneer de dokter mocht niet aan der komen, want overstuur zelfs de stethoscoop hielp niet meer..
Hoe in godesnaam leg ik een kindje zo jong zoiets uit.
(Dit ook met het vooruitzicht dat er meerdere onderzoeken gaan plaats vinden waarschijnlijk.. )
want ze is voorlopig nog lang niet uitgedokterd..
alle adviezen tips ervaringen e.d. zijn welkom
[ Bericht 0% gewijzigd door _evenstar_ op 27-02-2007 19:55:08 ]
quote:Door je typefouten heen kon ik de toch de vraag begrijpen.Op dinsdag 27 februari 2007 19:45 schreef _evenstar_ het volgende:
Oke here's the deal:
kind van 14 maanden wat toch best wat snapt, maar eigenlijk ook nog bar weinig.
Volgende week moeten we naar de kinderarts, ditmala specialist
Ze loopt nu jaar bij de kinderarts, nooit problemen gehad.. de stehoscoop was der favboriete hobby etc.
!9 januari heeft zij onderzoek gehad ( passage foto ) wat zacht egzegd vreselijk naar was.
Ze bijna 2 weken met slapen last van gehad heeft, waravan dikke week ze weigerde te liggen en dus ook zittend sliep..
Het heetf dus best wel wat met haar gedaan.
Daarna zijn we 12 feb geweest bij de kinderarts en meneer de dokter mocht niet aan der komen, want overstuur zelfs de stethoscoop hielp niet meer..
Hoe in godesnaam leg ik een kindje zo jong zoiets uit.
(Dit ook met het vooruitzicht dat er meerdere onderzoeken gaan plaats vinden waarschijnlijk.. )
want ze is voorlopig nog lang niet uitgedokterd..
alle adbiezen tips ervaringen e.d. zijn welkom
Tip: neem vooraf even contact op met de kinderafdeling of verpleging van de poli. Deels zodat ze dan hopelijk extra alert zijn, maar vooral omdat ze vaak goede tips hebben. Soms hangt het toch ook wel van het soort onderzoek af, en dan is het 't best om op de plek met de meeste ervaringsdeskundigen wat adviesjes te vragen.
quote:Op dinsdag 27 februari 2007 19:50 schreef phluphy het volgende:
[..]
Door je typefouten heen kon ik de toch de vraag begrijpen.
Tip: neem vooraf even contact op met de kinderafdeling of verpleging van de poli. Deels zodat ze dan hopelijk extra alert zijn, maar vooral omdat ze vaak goede tips hebben. Soms hangt het toch ook wel van het soort onderzoek af, en dan is het 't best om op de plek met de meeste ervaringsdeskundigen wat adviesjes te vragen.
anyways, dat had ik dus de vorige keer gedaan.. met als gevolg ik arwen haar armen langs haar hoofd moest klemmen.
Zij overstuur, niet begrijpend waarom ik nu zo naar deed.
En intussen die ogen van haar.. smekend om hulp, haar angst zo duidelijk zichtbaar.
Dat je blij bent dat je je tranen kan tegen houden..
Vond ik dus echt niet zo;n goed idee, en las in voorgaande posts ook iets over tijdens in narcose brengen in de armen houden niet zo slim was..
Ik kan je verder geen tip geven, behalve om zelf zo min mogelijk mee te werken aan dingen als vasthouden.
Moeders zijn er voor troost, niet voor de nare dingen.
Helaas, het kan soms niet anders, het is gewoon zo. Dat heb ik maar te accepteren en ik vertel haar ook altijd dat het zo weer over is en dat mama haar dan gaat troosten.
Ik heb Eva wel in mijn armen gehouden tijdens de diverse keren narcose, gewoon omdat ik haar dat kleine beetje veiligheid nog wel wou geven. Ze heeft het me nooit kwalijk genomen gelukkig.
Verder kan ik je een dokterssetje aanraden om mee te spelen. Wij hebben dat jarenlang bij Eva gebruikt, speels longetjes luisteren e.d. en zien daar nu wel degelijk resultaat van. ze begint al te zuchten als de arts zijn/haar stethoscoop tevoorschijn haalt en is dus ook niet meer bang voor dat ding.
En met eten zeg ik wel als ze iets niet mag doet auw of wordt je ziek van.
Bij de kinderarts zeg ik wel is niet eng. dokter maakt je beter.
Ze is vaak dan erg ontroostbaar, terwijl ze zo normaal echt niet is. Enige manier is dan troosten met bijv. mijn telefoontoestel oid.. iets wat ze anders niet mag.
Maar in mee gaan? of juist toch niet?
Ik hou haar gewoon vast en vertel zo'n 100 keer dat ze het heel goed gedaan heeft en dat papa en mama heel trots op haar zijn.
Ik heb het alleen nooit gedaan, dat betekend niet dat jij het niet goed doet!
Ik kies gewoon voor een andere manier.
Dat vind ik zo moeilijk, hoeverre moet je in hun angsten/verdriet meegaan/blijven gaan.
kijk het troosten werkt op die manier vaak als uiterste redmiddel. ( daarmee hebben we echt wel van alles eerst geprobeerd..)
En gewenning maakt verwenning in dit specifieke geval denk ik.
Maar ik zou ook echt geen andere manier weten.. tenzij ..
hara gewoon laten huilen/mopperen etc. dat ze het echt misschien dan allemaal kwijt is?
Thomas moet op zeer korte termijn zowel aan zijn voorhuid als aan zijn balletjes geopereerd worden en moet daarbij een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Zoek dus veel info over de ingrepen, de psychologische gevolgen van de ingrepen (het gaat dus wel om zijn grote trots, zijn piemel) én om de psychologische gevolgen van de ziekenhuisopname én hoe we hem daar het beste op voorbereiden
- hoe zorg ik dat dit geen traumatische ervaring voor hem wordt? Hij is zo trots op zijn piemel! En ik heb ergens gelezen dat jongetjes van zijn leeftijd door dit soort operaties castratieangst kunnen krijgen.
- hij is nu absoluut niet bang voor dokters, en ik wil dat graag zo houden: waar moet ik op letten?
De standaard voorbereidingen en nazorg regelen we natuurlijk (één van ons blijft de hele tijd bij hem in het ziekenhuis, we hebben standaard een paar boekjes over het ziekenhuis in de boekenkast en lezen die ook regelmatig, doktersetje is ook aanwezig, de cadeautjes zijn gekocht en we spreken er "normaal" over, dus niet overdrijven, maar het ook niet minder maken dan het is.
Waar moeten we verder nog aan denken?
Mijn zus is nog vaker onder het mes geweest als ik, die heeft zelfs als peuter een paar maanden in het ziekenhuis moeten doorbrengen in verband met meerdere operaties.
Mijn ouders zijn daar altijd heel nuchter mee omgegaan. (Naar ons toe tenminste
)Door in dit soort situaties ineens heel anders te doen dan anders maak je een kind volgens mij juist onzeker. Er moet wel iets ergs aan de hand zijn want anders deden papa en mama niet zo raar. Natuurlijk heeft een kind een beetje extra aandacht nodig na een operatie maar ga niet overdrijven.
Voorbereiden met boekjes en filmpjes werkt erg goed, het kind weet dan wat hem te wachten staat wat een groot deel van de onzekerheid wegneemt. Schrijf samen met het kind vragen op die hij heeft en laat hem die ook zelf stellen aan de arts. Betrek het kind bij het gebeuren zodat hij het niet moet ondergaan maar er zelf deel van uitmaakt. Zo krijgt het kind het gevoel dat het zelf ook een beetje controle heeft over wat er gaat gebeuren. Laat hem indien mogelijk zelf de 'smaak' van de narcose bepalen bijvoorbeeld.
Vergeet ook niet eventuele broertjes en zusjes bij het hele gebeuren te betrekken. Voor hen is het ook eng wat er allemaal gebeurd.
Ga het kind na de operatie thuis niet overdreven verwennen maar ga zo snel mogelijk weer terug naar je normale routine.
Verder nog wat tips voor wachtende ouders. Neem een puzzelboekje, een tijdschrift of iets anders mee om je bezig te houden tijdens de operatie. Wachten duurt lang en een beetje afleiding is erg welkom.
Zorg ook voor wat te eten en te drinken, dat krijg je lang niet in ieder ziekenhuis namelijk. Als het een lange operatie is blijf dan niet in het ziekenhuis maar ga even de stad in om koffie te drinken o.i.d. Zorg wel dat je bereikbaar bent en snel weer in het ziekenhuis kunt zijn natuurlijk.
Wat betreft het wachten ed. Wij wonen in Duitsland waar je als ouder continue bij je kind blijft zolang de opname duurt. Je wordt dus zo ongeveer samen opgenomen. Je slaapt op een bed naast je kind, je verzorgt je kind zoveel mogelijk zelf en ook het eten wordt volgens mij door het ziekenhuis verzorgd.
quote:Poeh, ik kan me voorstellen dat je het als ouder wel prettig vind dat je er zelf voor je kind kunt zijn maar het is ook wel een hele aanslag op het gezinsleven lijkt me. Zeker als je meerdere kinderen hebt.Op donderdag 1 maart 2007 19:32 schreef Tinkepink het volgende:
Bedankt voor de tips MinderMutsig! Een gedeelte is zeker van toepassing op onze situatie. Al had ik er misschien wel bij moeten vertellen dat Thomas 2,5 is en hij waarschijnlijk zelf weinig vragen heeft voor de dokter.
Wat betreft het wachten ed. Wij wonen in Duitsland waar je als ouder continue bij je kind blijft zolang de opname duurt. Je wordt dus zo ongeveer samen opgenomen. Je slaapt op een bed naast je kind, je verzorgt je kind zoveel mogelijk zelf en ook het eten wordt volgens mij door het ziekenhuis verzorgd.
Mijn zus lag vaak in het ziekenhuis aan de andere kant van het land, dan was mijn moeder dus ook hele dagen weg. Dat zette voor de rest van het gezin de boel behoorlijk op zijn kop. Als het eenmalig is maakt dat natuurlijk niet zoveel uit maar als het een terugkerend iets is, is dat voor de andere kinderen ook geen pretje.
Omdat mijn dochtertje alles veel bewuster meemaakte, heb ik besloten niet dag en nacht bij Thomas te blijven en dat is me erg kwalijk genomen door veel mensen. En dat terwijl we van de 24 uur toch zeker 16 uur bij hem waren en de rit naar het ziekenhuis toch zeker een half uur duurde.
Deze keer blijft één van ons trouwens wel de hele tijd bij hem, maar het gaat nu ook maar om twee dagen en niet om 2 weken of meer.
quote:Altijd leuk, mensen die geen idee hebben waar ze over praten maar toch commentaar geven.Op donderdag 1 maart 2007 19:46 schreef Tinkepink het volgende:
Dat klopt. In zijn eerste levensjaar heeft THomas ook een aantal maal in het ziekenhuis gelegen. En omdat we thuis nog een kleintje hebben rondlopen kon ik het niet opbrengen om dag en nacht bij hem te blijven. Mijn dochter was toen 1,5, hij een maand tot een half jaar.
Omdat mijn dochtertje alles veel bewuster meemaakte, heb ik besloten niet dag en nacht bij Thomas te blijven en dat is me erg kwalijk genomen door veel mensen. En dat terwijl we van de 24 uur toch zeker 16 uur bij hem waren en de rit naar het ziekenhuis toch zeker een half uur duurde.
Deze keer blijft één van ons trouwens wel de hele tijd bij hem, maar het gaat nu ook maar om twee dagen en niet om 2 weken of meer.
Mijn ouders kregen ook vaak dat soort kritiek. De een zei dat ze teveel bij het kind in het ziekenhuis waren en de rest vergaten, de ander vond juist het tegenovergestelde. Je kunt het nooit goed doen in de ogen van een ander. Gelukkig gaat het die mensen helemaal geen zak aan hoe jij en je gezin er mee omgaan, je merkt zelf wel wat voor jullie werkt en wat niet.
Sterkte.
Oke vraga hoe help ik mijn kind af van enorme angst, bij het zien van wittejassen is ze helemaal overstuur en is ze echt doodsbang ( blik in de ogen) probeer wat actiever met dokterssetje te gaan spelen.. maar moet toch een manier zijn ?
Het enige wat mij opviel was dat ze daarna een hele tijd geen neusspray meer wilde. Waarschijnlijk toch door het kapje op haar neus.
. Met de kinderen probeer k altijd te lachen op de OK, vaak lukt dat wel hoor, gewoon de goede vragen stellen plan van aanpak bij komende bezoekjes:
- arwen laten wennen dat ze een favi troost knuffel heeft
- doktersetje warenw e al mee bezig af en toe dat was goed
- bellen blaas voor tijdens de onderzoekjes ( dus dat wordt een extra verpleegster die bellen mag gaan blazen )
- na elk bezoekje ongeacht wel of geen nare dingen, even half uurtje in de speelkamer op de kinder afdeling lekker snoezelen en spelen.
donderdag wordt er een huidtest gedaan bij arwen.
Enige tips hoe ik dit zou kunnen aanpakken?
de test is niet pijnlijk, duurt alleen wel even voordat ze alles erop hebben.
zorg dat je genoeg hebt om haar aan de voorkant af te leiden.
bellenblaas? boekjes?
geen idee of ze misschien een tv hebben waar ze naar kan kijken terwijl ze alles erop plakken.
quote:Ik neem aan dat ze de allergiepriktest krijgt? Vooraf is het belangrijk dat je geen zeep of zalf gebruikt. Het prikken zelf is gelukkig niet pijnlijk, echt net kleine speldenprikjes (vaak prikken ze en 'haken' ze de huid heel kort even omhoog zodat de stof goed onder de huid komt, maar het prikken zelf kost maar een paar minuutjes hooguit).Op maandag 25 juni 2007 11:38 schreef _evenstar_ het volgende:
*schop*
donderdag wordt er een huidtest gedaan bij arwen.
Enige tips hoe ik dit zou kunnen aanpakken?
Ik kan me herinneren dat ze het bij mij als kind op mijn rug deden, later kreeg ik ze op mijn onderarmen. Als ze de tweede manier gebruiken zal het denk ik lastig worden dat ze daarna niet aan dr onderarmen mag krabben (dan kunnen de stoffen mengen en dus valse positieve uitslagen ontstaan). De plekken waar ze allergisch voor is zullen wel heel heel erg gaan jeuken/prikken. Ook als de test klaar is, is het het snelste over als ze niet krabt, meestal zakt het na een uur wel. Soms kan er nog een latere reactie komen, maar dat zullen ze je in t ziekenhuis vast ook wel uitleggen.
Maarja haar handjes steeds vasthouden zal ook lastig worden natuurlijk. Misschien kan je haar afleiden met wat leuk speelgoed en daarna een shirtje aan met lange mouwen (als het op dr armen is).
Afleiden zal ik sowieso zoveel mogelijk doen.
Maar ze is beresterk, echt beresterk. en is het voor haar verantwoord om haar in die positie te houden?
Ben nl. bang dat net als met dat onderzoek in januari niet meer durft te liggen.
het is voor hara eigen best wil ( want daarom doen we haar dit aan zeg maar ) maar vind het zo moeilijk..
Op haar rug zal ze iig zichzelf niet kunnen krabben. Hopelijk houden ze er in het ziekenhuis ook rekening mee dat het voor haar snel een traumatische ervaring kan worden. Het is jammer dat ze nog net te klein is om alles goed uit te kunnen leggen.
Het zal al met al toch een niet zo'n fijn iets voor haar zijn, je kan niets anders doen dan het leed zoveel mogelijk verzachten helaas.
zouden jullie haar in zulk soort zaken belonen met een klein kadootje?
ondanks dat ze zeer waarschijnlijk niet meer zal doen als de buurt bij elkaar schreeuwen
Overigens hebben wij nog maar even gewacht met de operatie van Tom. Zijn balletjes lijken toch in te dalen en zijn voorhuid ging wat losser zitten. Nu we een paar maanden verder zijn hoeft hij waarschijnlijk alleen nog maar besneden te worden. Nog steeds niet leuk, maar wel een opluchting dat ze niet in "zijn zaakie" hoeven te snijden.
quote:Ja ik zou het denk ik wel doen, gewoon een kleinigheidje.Op maandag 25 juni 2007 12:37 schreef _evenstar_ het volgende:
denk het ook
zouden jullie haar in zulk soort zaken belonen met een klein kadootje?
ondanks dat ze zeer waarschijnlijk niet meer zal doen als de buurt bij elkaar schreeuwen
Imo is dat iig echt geen onnodig verwennen hoor, een kind kan al blij zijn met zoiets kleins en ze heeft het toch maar weer ondergaan allemaal.
Hij kreeg een kapje.... het was alleen vervelend dat hij toen hij bijna weg was ineens begon tegen te stribbelen. Maar dat is een onwillekeurige reactie. Alleen wel vervelend om te zien.
Na de operatie ging het meteen ook prima. Niet misselijk, geen pijn. Alleen door een plaatselijke verdoving per ongeluk in bed geplast, maar dat was natuurlijk geen probleem. Omdat hij het schoolreisje moest missen, kreeg hij ook nog eens een ijsje van de zuster,
Binnenkort krijgt arwen gastroscopie van de dunne darm, Arts vertelde dat ze eerst een kalmerend middltje krijgt en daarna een roesje.
Nu weet ik niet zo goed wat verschil is tussen een roesje/narcose.
Verders nog altijdopen voor tips ervaring hoop eigenlijk iemand met ervaring biopsie bij kleine peutertjes. hoe ging dat precies?
boekje van nijn heeft ze dokterssetje ook, dat gat dan wel goed, maar echte werk nog steeds niet super, maar goed.
Ze mag dezelfde dag wel mee naar huis.
Sterkte alvast!
bij ons in het zkh gebruikte ze altijd dormicum. dan heb je dus een licht roesje,maar niet volledig onder narcose.
wij werden altijd 1 nacht van te voren in het zkh opgenomen, maar of dat nog zo is weet ik niet. Je moet wel nuchter zijn. In principe mag je de dag van de bioptie weer naar huis.
Van de bioptiën die ik gehad heb weet ik niets meer en dat zijn er veel (stukof 8 als kind) ik weet wèl dat het voor mijn ouders zeer vervelend is om te zien.. zeker waar de scoop langs de huig gaat is niet leuk om te zien. je kind gaat kokhalzen en het lijkt alsof het bijna stikt!
Na afloop kan Arwen keelpijn en/of een gevoelige buik hebben door de lucht die ze in het maagdarmstelsel doenom de scoop doorgang te bieden.
wil je nog meer weten? vraag maar..
Was nog onduidelijk of op dagafdeling of kinderafdeling komt.
Ze moet idd nuchter zijn en als ze bij is pas wge mag na wat eten/drinken.
Vroeg me meer af gaat ze er na pijn hebben etc. omdat ik geen zetpillen mag geven. of ze gewoon alles mag/kan eten of alleen even vloeibaar etc.
ik kan me herinneren dat ik nog wel even moest wachten met eten na de bioptie, waarom dat was weet ik niet precies meer, maar het had, volgens mij, te maken met mogelijke complicaties.
een vervelend gevoel in de buik/darmen komt ook voor door de lucht en keelpijn kan dus. verder heb ik er nooit last van gehad.