Links georienteerde media -nieuw-

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 20:30 schreef sjun het volgende:

Heb je ook een voorbeeld van rechtse journalistiek?

---

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 20:30 schreef sjun het volgende:

Heb je ook een voorbeeld van rechtse journalistiek? Denk bijvoorbeeld aan het Nederlands Dagblad enzoek daar maar eens een presentator bij... De enige die mij te binnen schiet is de EO-directeur en journalist Andries Knevel, maar die komt op mij vooral zelfingenomen over.

[afbeelding]

---

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 13:04 schreef SCH het volgende:

[..]

Je stelt het wat boud maar in mijn ogen is wat je aanroert een groter probleem dan de vermeende linksheid inderdaad. Ik merk van die linksheid echt weinig, wel van de snelheid, kijkcijfers, sensatiezucht, man-in-de-straat-gevoel enz.

Alhoewel ik van mening ben dat we niet moeten overdrijven. De Nederlandse media zijn van redelijke kwaliteit.

---

Men is daar ook niet te beroerd om stunts als die van Eichel (stabiliteitspact) af te kraken met argumenten dus zonder met emoties te spelen. Dat laatste aspect kan ik zeer sterk waarderen aan de Duitse zenders.

Met name het NOS Journaal is steeds verder naar jeugdjournaal niveau af aan het glijden, iets waar ik me mateloos aan irriteer.

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 20:38 schreef SCH het volgende:

[..]

Oh daar zijn echt genoeg voorbeelden van

---

quote:

The Freedom Haters
WP 12/1/2004; Page A25

Just in case anyone actually thought that all of those people waving flags on the streets of Kiev represent authentic Ukrainian sentiments, the London Guardian informed its readers otherwise last week. In an article titled "US campaign behind the turmoil in Kiev," the newspaper described the events of the past 10 days as "an American creation, a sophisticated and brilliantly conceived exercise in western branding and mass marketing." In a separate article, the same paper described the whole episode as a "postmodern coup d'etat" and a "CIA-sponsored third world uprising of cold war days, adapted to post-Soviet conditions."

Neither author was a fringe journalist, and the Guardian is not a fringe newspaper. Nor have their views been ignored: In the international echo chamber that the Internet has become, these ideas have resonance. Both articles were liberally quoted, for example, in a Web log written by the editor of the Nation, who, while writing that she admired "citizens fighting corrupt regimes," just as in the United States, she also noted darkly that the wife of the Ukrainian opposition leader, a U.S. citizen of Ukrainian descent, "worked in the Reagan White House."

Versions of this argument -- that pro-democracy movements are in fact insidious neocon plots designed to spread American military influence -- have been around for some time. Sometimes they cite George Soros -- in this context, a right-wing capitalist -- as the source of the funding and "slick marketing." Sometimes they cite the evil triumvirate of the National Democratic Institute, the International Republican Institute and Freedom House, all organizations that have indeed been diligently training judges, helping election monitors and funding human rights groups around the world for decades, much of the time without getting much attention for it.

They seem a little odd in the Ukrainian context, given that President Bush has bent over backward to sound conciliatory and anything but anti-Russian (in notable contrast to his blunter but soon-to-be-retired secretary of state, Colin Powell). In fact, the United States has historically backed "stability" in Ukraine, which is another way of saying Russian influence. The current president's father once made a speech in Kiev calling on Ukraine to remain in the Soviet Union, mere weeks before the Soviet Union disintegrated. Nevertheless, these ideas have traction. Last weekend an Irish radio journalist angrily asked me why the United States is so keen to expand NATO into Ukraine: Didn't Russia have a right to be frightened? Yesterday a colleague forwarded to me an e-mail from a Dutch writer condemning the campaign that the "CIA and other U.S. secret services" have conducted across the former U.S.S.R.

This phenomenon is interesting on a number of accounts. The first is that it rather dramatically overrates the influence that American money, or American "democracy-promoters," can have in a place such as Ukraine. After all, about the same, relatively small amount of U.S. money has been spent on promoting democracy in Belarus, to no great effect. More to the point, rather larger amounts of money were spent in Ukraine by Russia, whose president visited the country twice to campaign for "his" candidate. If the ideas that Americans and Europeans promoted had greater traction in Ukraine than those of President Putin, that says more about Ukraine than about the United States. To believe otherwise is, if you think about it, deeply offensive to Ukrainians.

The larger point, though, is that the "it's-all-an-American-plot" arguments circulating in cyberspace again demonstrate something that the writer Christopher Hitchens, himself a former Trotskyite, has been talking about for a long time: At least a part of the Western left -- or rather the Western far left -- is now so anti-American, or so anti-Bush, that it actually prefers authoritarian or totalitarian leaders to any government that would be friendly to the United States. Many of the same people who found it hard to say anything bad about Saddam Hussein find it equally difficult to say anything nice about pro-democracy demonstrators in Ukraine. Many of the same people who would refuse to condemn a dictator who is anti-American cannot bring themselves to admire democrats who admire, or at least don't hate, the United States. I certainly don't believe, as President Bush sometimes simplistically says, that everyone who disagrees with American policies in Iraq or elsewhere "hates freedom." That's why it's so shocking to discover that some of them do.

quote:

De journalistiek is correct


Na de moord op Pim Fortuyn ligt de gevestigde journalistiek onder vuur. Er zou sprake zijn van een 'journalistiek tekort'. Jan Greven, tot vorig jaar uitgever van onder meer NRC Handelsblad, herkent wel iets van die kritiek. Maar: 'Ik geloof in de kracht van een krant en een redactie om stof af te schudden, nieuwe wegen in te slaan en werkelijk onafhankelijk te zijn.'

Najaar 2000 zond de Franse televisie het programma C'est mon choix uit. Het was buitengewoon populair. C'est mon choix draaide om een 'gewoon mens' die in zijn of haar leven een eigenaardige keuze gemaakt had. Hoe extravaganter, hoe beter. Maar het mochten geen keuzes zijn die het publiek in verwarring konden brengen of zouden verontrusten. Dus wel iemand die besloten had het hele leven geen ondergoed te dragen, maar geen racisten.

Daar, schrijft de Sloveense filosoof Slavoj Zizek, bij wie ik over het programma las, komt keuzevrijheid in onze liberale samenlevingen op neer. Zolang er niets op het spel staat, zijn we vrij om te kiezen wat we willen. Maar fundamentele keuzes die de orde zouden verstoren zijn taboe.

In Nederland is dat niet anders dan in Frankrijk. We hebben alle vrijheid om te kiezen uit een scala aan trivialiteiten. Maar wee je gebeente als je met een dissident standpunt de gangbare ideologische orde verstoort. Die gevoeligheid voor ideologische ordeverstoring is in Nederland het grootst over de onderwerpen 'homoseksualiteit', 'racisme/multiculturele samenleving' en 'religie'. In die volgorde. Wie zich op deze punten in het openbaar en vanuit een bepaalde maatschappelijke positie op dissidente wijze uit tegen de heersende, als correct ervaren, opinie in, krijgt geheid een tik op de neus.

Van alledrie een voorbeeld. Ik begin met religie. Een half jaar geleden zei de Amsterdamse burgemeester Job Cohen dat religie een belangrijke factor was in het nader tot elkaar brengen van de verschillende bevolkingsgroepen in zijn stad. De uitspraak zou elders in de wereld als volstrekt normaal zijn beschouwd, maar in Nederland is Cohen erom neergesabeld. 'We' hebben in dit land immers vastgesteld (waarmee we uniek zijn in de hele wereld) dat religie in dezelfde categorie thuishoort als het houden van een aquarium. Een private aangelegenheid waar geen bloed uit vloeit zolang zij zich maar tot het privé-domein beperkt. Vandaar dat de kerk ook door de overheid in dezelfde positie geplaatst is als de aquariumvereniging. Vergoelijkend werd over Cohen opgemerkt dat ieder mens wel een moment van zwakte kent. Maar serieus werd er op zijn opmerking niet ingegaan. Laat staan dat er een debat over ontstond.

Wat dissidente uitspraken over homoseksualiteit betreft kunnen de Rotterdamse imam El-Moumni en voormalig Tweede-Kamerlid Leen van Dijke (RPF) het hunne zeggen. In het land dat zich bij voortduring op de borst klopt vanwege zijn tolerantie en vrijheid van meningsuiting werden zij voor de rechter gedaagd. Het verwijt was dat ze een mening over homoseksualiteit hadden geuit die vloekte met de opvatting die hier als algemeen bindend wordt beschouwd.

Tenslotte is het in Nederland keer op keer onmogelijk gebleken een normaal, op argumenten berustend debat te voeren over de voors en tegens van de multiculturele samenleving. Na twee of drie zetten van de 'tegens' voeren de 'voors' ons zonder ontkomen naar de Tweede Wereldoorlog, worden in de verte weer stampende laarzen gehoord en wordt er 'dat nooit meer' bezworen. Over wat er gebeurt met iemand die probeert over dat thema een standpunt in te nemen dat als ordeverstorend wordt ervaren (ook al is het om van daaruit de discussie aan te gaan) kan Frits Bolkestein meepraten. Evenals, indien hij dat nog kon, Pim Fortuyn.

Emmers stront

De pers speelt een essentiële rol in het verhinderen van zo'n fundamentele discussie over de rol van religie, de visie op homoseksualiteit en de vraag of wij de problematiek van de multiculturele samenleving op de verstandigste wijze aanpakken. Dat komt doordat de spraakmakende columnisten en commentatoren van alle landelijke kranten de meest getrouwe bewakers zijn van de maatschappelijke en ideologische orde. Met als goede hulp de redacties van de opiniepagina's die haast nog beter weten wat wel en wat niet door de beugel kan. En ondersteund door het openbaar ministerie dat aan weinig genoeg heeft om vervolging wegens smaad te onderzoeken.

En als er al eens een columnist dissident is, zoals Fortuyn-adept Pamela Hemelrijk van het Algemeen Dagblad, wordt daar korte metten mee gemaakt. Wie heeft er in zo'n situatie nog zin in om in het openbaar emmers stront over zich heen te krijgen vanwege een afwijkende mening? Leen van Dijke zal zich wel tweemaal bedenken voordat hij weer over homoseksualiteit zegt wat hij vindt en bij de imam zal dat niet anders zijn. Dissidente meningen gaan ondergronds.

Dat is een absurde situatie. Normaal zouden columnisten juist aanstokers moeten zijn van onrust en ophef. Maar zo is dat hier niet. Hier zijn columnisten de brandweerlieden van de correcte mening. Hoogstens geestig. Zelden prikkelend of het moest zijn vanwege de ergernis die ze oproepen over het al te uitbundig betoon van correctheid. Daarom: als er al onrust komt, dan komt ze van buiten, van buiten de gevestigde media.

Zo'n buitenstaander was Pim Fortuyn. Zijn dissidente standpunten werden getolereerd zolang hij genegeerd kon worden, want hij hield zich op in de periferie van de spraakmakendheid met een column in Elsevier en een bijdrage in het tv-programma van makelaar Harry Mens. Maar zodra hij de politieke arena betrad met dezelfde denkbeelden die hij al jaren had geventileerd, was het uit met het gedoogbeleid en werd hij aangepakt. Zelf heeft Fortuyn bij de introductie van zijn laatste boek daarvoor de term demonisering gebruikt en daar had hij gelijk in.

Pim Fortuyn is gedemoniseerd. Maar hij niet alleen. Frits Bolkestein ('Bolkestein: racistisch zwijn') is begin jaren negentig net zo gedemoniseerd, toen hij een discussie over de verhouding tussen de westerse en islamitische cultuur op gang wilde brengen. En dat is niet iets van de laatste tijd. De Leidse criminoloog Buikhuizen werd twintig jaar geleden al zo behandeld, toen hij voorstelde hersenonderzoek te doen bij mensen met agressief crimineel gedrag. Hij heeft zijn vak opgegeven en zit nu in antiek. Wat hij toen zei is nu niet opzienbarend meer, maar was toen reden hem intellectueel te vernietigen.

Met dit alles in het achterhoofd heb ik weinig moeite met het beantwoorden van de vraag of de Nederlandse pers, NRC Handelsblad incluis, heeft bijgedragen aan de demonisering van Fortuyn. Ja, natuurlijk is dat het geval geweest. Hoe zou het anders kunnen? Om me hier tot NRC Handelsblad te beperken: de krant beweegt zich in de toppen van het Nederlandse intellectuele establishment en dat establishment gaat nu eenmaal op demoniserende wijze om met iedereen die anders denkt over vreemde culturen, andere godsdiensten en allochtonen dan als gangbaar en correct wordt beschouwd. Het is altijd hetzelfde: eerst op de persoon spelen en daarna meestal via de band van de Tweede Wereldoorlog op de mestvaalt ermee.

C'est mon choix. Het mag alleen gaan over trivialiteiten.

Er is nog een ander verwijt dat kranten en ook deze krant door boze lezers gemaakt wordt. De krant zou niet genoeg journalistieke aandacht hebben geschonken aan de problemen met de multiculturele samenleving en de verhouding autochtoon/allochtoon, zoals Fortuyn die signaleerde. Tegen die beschuldiging moet ingebracht worden dat in deze krant wel degelijk reportages zijn verschenen over achterstandswijken, bewoners van probleemgebieden, allochtone voetbalelftallen, Nederlandse lessen voor vrouwen met een hoofddoekje en noem maar op. Natuurlijk zijn die er geweest en ze waren prima.

Maar dat is niet het probleem. Dat ligt ergens anders. Ik geef drie voorbeelden.

Neem het bericht in deze krant van afgelopen dinsdag over Haagse moslimvrouwen, die volgens een GG en GD rapport meer last van moeheid en pijn in spieren en gewrichten hebben dan autochtone vrouwen. Ze zouden lijden aan vitamine-D-tekort door te weinig zon. Een VVD-raadslid wil daarom een 'actie zonlicht' starten. In het bericht wordt de culturele oorzaak (moslimvrouwen komen weinig buiten en dan nog dik aangekleed) weggeschreven. Er is een arts gevonden die denkt dat het aan het voedsel ligt. Bovendien veronderstelt hij dat de donkere huid een rol speelt, 'want in mijn praktijk hebben mannen er ook last van'. De zaak wordt afgerond met een PvdA-reactie, die de VVD'er 'respectloos' noemt. Het mag aan alles liggen, schrijf maar wat, geeft niet of het medisch gezien onzin is, als het maar niet aan de cultuur ligt.

Een tweede voorbeeld. Ruim een maand geleden besloten de Gelderse gemeenten Elburg en Barneveld geen sekshuizen binnen hun gemeentegrenzen toe te staan. Argument daarvoor was de christelijke opvatting dat betaalde seks, in die kringen aangeduid als hoererij, niet mag. In de berichtgeving over dit besluit concentreerden alle media zich op de bestuurstechnische kant: hoe zou de gemeente reageren als er nu toch eens een seksexploitant in een boerderij wou beginnen? Mag zo'n christelijke blokkade wel nadat een meerderheid in het parlement heeft vastgesteld dat er vestigingsvrijheid is voor bordelen? Op de achtergrond klonk hier en daar ook iets door van: daar heb je de Veluwe weer met zijn zware christendom. Geen journalist vroeg zich af of de gemeentebesturen misschien een punt hadden met hun bordeelverbod. Hoe staat het eigenlijk met de vrijheid van bordeelvestiging? Van mensen die maatschappelijk werk onder prostituees doen hoor ik dat er nogal wat vrouwen gedwongen in de prostitutie werken. Ook is er een toestroom van Oost-Europese vrouwen en een forse vrouwenhandel, waar nogal wat criminaliteit in zit. Ook hoor ik dat de politie vanwege de mensonterendheid van vrouwenhandel daar graag achter aan zou gaan, maar dat niet kan omdat de politiek bepaald heeft dat drugsbestrijding alle prioriteit heeft. Ik hoor dat allemaal, maar ik lees er niet over in de kranten. Ja, als er weer eens een rapport uitkomt dat wijst op wantoestanden in de prostitutie, en begin jaren negentig toen de Tweede Kamer debatteerde over bordelen. Toch weet ik, voel ik, dat er een kankergezwel in onze samenleving woekert. Is het vreemd wanneer ik veronderstel dat de kranten niet schrijven over dit onderwerp omdat de opheffing van het bordeelverbod als een progressief besluit beschouwd wordt (het CDA was altijd tegen), zodat een kritisch volgen thans mogelijk het verwijt zou opleveren 'de reactie' in de kaart te spelen?

Opstelten

Ik denk dat een soortgelijk mechanisme de basis vormt van het verwijt van de lezers dat deze krant ontwikkelingen over het hoofd gezien heeft die Pim Fortuyn aan de orde gesteld heeft. Waarbij overigens niet vergeten mag worden dat de kloof niet alleen tussen lezers en redactie loopt, maar ook tussen de lezers onderling. Een heleboel lezers voelen zich prima thuis bij NRC Handelsblad, inclusief de wijze waarop de krant ideologische tikken uitdeelt en de nieuwsgaring verzorgt. Zij zouden op hun beurt verontwaardigd reageren als de zaken ineens anders aangepakt zouden worden. Ook hier is het niet zwart-wit.

Derde voorbeeld. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen heeft burgemeester Opstelten van Rotterdam in een poging de lijst Fortuyn de wind uit de zeilen te nemen geruststellende woorden gesproken over de wijze waarop zijn stad de problemen van de multiculturele samenleving had aangepakt. Natuurlijk waren er problemen, maar door de bank genomen ging het er in Rotterdam toch heel fatsoenlijk aan toe. Na de verkiezingen klonk de burgemeester heel anders. Er moest heel wat gebeuren. Het nieuwe college stond er gelukkig klaar voor, want de problemen in Rotterdam waren inderdaad aanzienlijk. Ik ben ervan overtuigd dat de burgemeester bij verlies van de Lijst Pim Fortuyn zijn geruststellende mantra's van voor de verkiezingen herhaald zou hebben. Zijn er nu alleen problemen in Rotterdam omdat de lijst Fortuyn gewonnen heeft? De boze lezers vertolken dat gevoel en ze kijken naar de pers. Tevergeefs, want voor zover ik kan overzien is er nog geen enkel interview met de Rotterdamse burgemeester geweest waarin hem eens om opheldering gevraagd is. Het kan allemaal maar passeren. Er gebeurt helemaal niets. Zo ontwikkelen burgers cynisme en raken sommige lezers vervreemd van hun krant.

De Amerikaanse historicus Francis Fukuyama heeft de omwenteling van de jaren zestig beschreven in een boek met als titel De Grote Scheuring. Ik zal niet zeggen dat we nu, veertig jaar later, opnieuw voor zo'n scheuring staan. Met grote woorden moet je voorzichtig zijn. Maar de denkbeelden die de jaren zestig bepaalden zijn wel aan het eind van hun spankracht gekomen. Ze voldoen niet meer om de problemen van deze tijd mee te lijf te gaan.

De gedachte dat godsdienst beschouwd moet worden als een privé-aangelegenheid, die niets met het openbare leven te maken heeft, is volledig inadequaat om de rol die godsdienst in de huidige wereld speelt te begrijpen. Wie, aan de hand van Fukuyama, ziet dat de agressiviteits- en criminaliteitscurven gelijk oplopen met de curve echtscheidingen (agressiviteit en criminaliteit komen dus minder voor in landen waar minder echtscheidingen zijn) kan voor zichzelf nog eens nadenken over de jaren zestig seksuele ideologie met haar eerste plaats voor authentieke emoties en met plicht en verantwoordelijkheid op het tweede plan.

Ten slotte is er in deze tijd een keiharde strijd aan de gang tussen de culturen. In Nederland menen we ons in die strijd neutraal te kunnen opstellen - hier vinden we 'de ene cultuur juist niet beter dan de andere', luidt het commentaar van NRC Handelsblad op 6 mei 2002. Maar ga eens in China kijken hoe daar de Chinese cultuur, overtuigd van haar eigen superioriteit, worstelt met de Amerikaanse. Kijk naar Indonesië, naar India. Of luister naar de imams in de eigen grote steden. Alleen onthechte intellectuelen kunnen zich zo'n uitspraak over culturele gelijkwaardigheid permitteren. De werkelijkheid dwingt tot standpunten, zoals iedere oorlog korte metten maakt met neutraliteit.

Religie, seksualiteit en multiculturaliteit. Precies de drie terreinen waarop de spraakmakende intelligentsia van ons land de rust van zijn eigen ideologische orde wil handhaven. Precies ook de drie terreinen waar de meeste gisting is.

Dat kan niet goed gaan en in zo'n situatie zijn het buitenstaanders die de zaak in beweging brengen en voor beroering zorgen. Pim Fortuyn was zo'n buitenstaander. In veel opzichten perifeer en excentriek rukte hij aan de basis van de ideologische orde.

De ommekeer moet nu komen van degenen die bepaald geen prima staat van dienst hebben als het gaat over het initiëren van het debat over voor hen controversiële onderwerpen. Zullen ze daartoe in staat zijn? Ik wilde dat ik daar optimistischer over zou zijn dan ik in mijn hart ben. Toch blijf ik mijn hoop houden en het meest omdat ik geloof in de kracht van een krant en een redactie om stof af te schudden, nieuwe wegen in te slaan en werkelijk onafhankelijk te zijn. Per slot van rekening staat onafhankelijkheid in het banier van deze krant.

Jan Greven was van 1985 tot 1998 hoofdredacteur van het dagblad Trouw. Daarna was hij van 1998 tot 2001 uitgever van onder meer NRC Handelsblad.

quote:

Dat is een absurde situatie. Normaal zouden columnisten juist aanstokers moeten zijn van onrust en ophef. Maar zo is dat hier niet. Hier zijn columnisten de brandweerlieden van de correcte mening. Hoogstens geestig.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 19:24 schreef du_ke het volgende:
overal TMF en in Holland staat een huis alleen jammer dat een objectief journaal, interessante documentaires en aparte buitenlandse producties dan aan onze neus voorbij gaan. En allles 4 keer per uur voor reclame wordt onderbroken .

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 19:27 schreef du_ke het volgende:
veel beter is het iig niet .

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 19:27 schreef du_ke het volgende:
veel beter is het iig niet .

quote:

Op dinsdag 10 februari 2004 12:57 schreef SCH het volgende:
Zou je niet eerder zeggen dat de media hun werk nogal eens slecht doen.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 17:00 schreef cultheld het volgende:
Er is wel rechtse journalistiek, maar dat wordt niet door overheidsgelden gesponsord. De linkse media houden hun wereldje in stand door smerige lobby's bij de overheid van PvdA ambtenaren.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 19:53 schreef Davitamon het volgende:

Je kon vandaag weer volop genieten van een stevig staaltje 'objectieve' berichtgeving van het publieke bestel, waarbij een groep feestvierende Turken het "goede nieuws" te horen kreeg dat er een datum was geprikt voor het begin van de onderhandelingen.

quote:

Het is zelfs zo dat als je rechts bent op de opleiding journalistiek, je systematisch wordt gepest en uitgesloten van allerlei buitenschoolse activiteiten, heb ik me laten vertellen door iemand die journalistiek studeert.