MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
heeft iemand een tracklist van de show van gisteren?
In a world without fences, who needs Windows and Gates!
En daar gaat het uiteindelijk toch om vind ik Vond het een geweldig optreden. Hij zei alleen helemaal niets tegen het publiek Pas bij de toegift stelde hij zijn band voor. Dit was mijn eerste Bob Dylan concert dus ik weet niet of dit normaal is bij een concert van hem.quote:Op vrijdag 28 oktober 2005 23:33 schreef peaceman het volgende:
maar groots was het niet... muzikaal gezien wel trouwens
Vond het een geweldig optreden. Hij zei alleen helemaal niets tegen het publiek 
Pas bij de toegift stelde hij zijn band voor. Dit was mijn eerste Bob Dylan concert dus ik weet niet of dit normaal is bij een concert van hem.
"Ik voel dat ze medelijden met me hebben, ik zou hun willen zeggen dat het niet mijn schuld is dat ik wreed geworden ben, we zijn allemaal wreed geworden."
Netherlandsquote:Op zaterdag 29 oktober 2005 01:12 schreef merry77 het volgende:
heeft iemand een tracklist van de show van gisteren?
Ahoy'
October 28, 2005
1. Maggie's Farm
2. Tonight I'll Be Staying Here With You
3. Watching The River Flow
4. Lay, Lady, Lay
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
6. Blind Willie McTell
7. I'll Be Your Baby Tonight
8. Ballad Of A Thin Man
9. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
10. Love Sick
11. Tangled Up In Blue (acoustic)
12. Down Along The Cove
13. Chimes Of Freedom
14. Highway 61 Revisited
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. All Along The Watchtower
Bron
"Ik voel dat ze medelijden met me hebben, ik zou hun willen zeggen dat het niet mijn schuld is dat ik wreed geworden ben, we zijn allemaal wreed geworden."
ik ben blij dat ik in de arena stond... de mensen die links op de tribune zaten hebben lijkt me alleen maar zijn rug gezien....
Spread your love like a fever!
maar het was wel vet eighquote:Op zaterdag 29 oktober 2005 12:22 schreef Dada het volgende:
[..]
Netherlands
Ahoy'
October 28, 2005
1. Maggie's Farm
2. Tonight I'll Be Staying Here With You
3. Watching The River Flow
4. Lay, Lady, Lay
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
6. Blind Willie McTell
7. I'll Be Your Baby Tonight
8. Ballad Of A Thin Man
9. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
10. Love Sick
11. Tangled Up In Blue (acoustic)
12. Down Along The Cove
13. Chimes Of Freedom
14. Highway 61 Revisited
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. All Along The Watchtower
Bron
THANKS, much appreciated.
quote:Op zaterdag 29 oktober 2005 12:22 schreef Dada het volgende:
[..]
Netherlands
Ahoy'
October 28, 2005
1. Maggie's Farm
2. Tonight I'll Be Staying Here With You
3. Watching The River Flow
4. Lay, Lady, Lay
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
6. Blind Willie McTell
7. I'll Be Your Baby Tonight
8. Ballad Of A Thin Man
9. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
10. Love Sick
11. Tangled Up In Blue (acoustic)
12. Down Along The Cove
13. Chimes Of Freedom
14. Highway 61 Revisited
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. All Along The Watchtower
Bron
In a world without fences, who needs Windows and Gates!
Ik het vak waar ik zat (Ck) had je de hele tijd een spot in je giechel. Ben dus maar ergens anders gaan zitten, bij Ab en vanaf daar zag je dat alleen die kant waar ik zat helemaal verlicht was.quote:Op zaterdag 29 oktober 2005 12:30 schreef BlackRebel het volgende:
ik ben blij dat ik in de arena stond... de mensen die links op de tribune zaten hebben lijkt me alleen maar zijn rug gezien....
Dat is voor Dylan heel gebruikelijk. Het komt zelden voor dat hij contact zoekt met zijn publiek. Ik vond het een erg goed optreden trouwens. Voor het optreden hoorde ik van verschillende mensen dat het gerucht gaat dat Dylan parkinson zou hebben en daarom geen gitaar meer speelt. Dit lijkt me onzin, hij speelde wel piano dat zou volgens mij met parkinson ook niet kunnen.quote:Op zaterdag 29 oktober 2005 12:20 schreef Dada het volgende:
[..]
En daar gaat het uiteindelijk toch om vind ik Vond het een geweldig optreden. Hij zei alleen helemaal niets tegen het publiek Pas bij de toegift stelde hij zijn band voor. Dit was mijn eerste Bob Dylan concert dus ik weet niet of dit normaal is bij een concert van hem.
Als het goed is komt het door zijn vingers.
Er speelde laatst een amerikaanse song-writer bij mij in de buurt (Kev Kinney) mijn vader had dat samen met nog iemand geregeld.
Hij had een paar keer in dylan's voorprogramma gestaan vroeger.
En die vertelde dat hij geen gitaar meer speelde door zijn vingers, wat er precies mee aan de hand is dat weet ik niet.
maar waarschijnlijk overgevoelig geworden.
Er speelde laatst een amerikaanse song-writer bij mij in de buurt (Kev Kinney) mijn vader had dat samen met nog iemand geregeld.
Hij had een paar keer in dylan's voorprogramma gestaan vroeger.
En die vertelde dat hij geen gitaar meer speelde door zijn vingers, wat er precies mee aan de hand is dat weet ik niet.
maar waarschijnlijk overgevoelig geworden.
Het was werkelijk een pracht Ver boven verwachting. En de show was verder meer dan ok.
Later wat meer
Ver boven verwachting. En de show was verder meer dan ok. Later wat meer
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Waar is hier het Bob Dylan altaar?
Heeft iemand btw de opmerking van ene Wijnand Woesthoef in een VARA programma met Mathijs van Nieuwkerk nog gehoord over deze legende. Deze vond dat Bob Dylan maar moest stoppen.
Wijnand schijnt ook in een bandje te spelen, ze doen U2 en Pearl Jam na.
Heeft iemand btw de opmerking van ene Wijnand Woesthoef in een VARA programma met Mathijs van Nieuwkerk nog gehoord over deze legende. Deze vond dat Bob Dylan maar moest stoppen.
Wijnand schijnt ook in een bandje te spelen, ze doen U2 en Pearl Jam na.
hahaha Ik heb het gehoord ja, met Freek De Jonge toch?quote:Op maandag 31 oktober 2005 00:29 schreef Beathoven het volgende:
Waar is hier het Bob Dylan altaar?
Heeft iemand btw de opmerking van ene Wijnand Woesthoef in een VARA programma met Mathijs van Nieuwkerk nog gehoord over deze legende. Deze vond dat Bob Dylan maar moest stoppen.
Wijnand schijnt ook in een bandje te spelen, ze doen U2 en Pearl Jam na.
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Dinand
Zoals prep2fight weet uit een ander topic, vond ik het concert matig, maar Dinand de kakker mag van mij meteen diep met z'n kop in z'n eigen kontgat kruipen en er nooit meer uitkomen.
Zoals prep2fight weet uit een ander topic, vond ik het concert matig, maar Dinand de kakker mag van mij meteen diep met z'n kop in z'n eigen kontgat kruipen en er nooit meer uitkomen.
(:
lol!quote:Op dinsdag 1 november 2005 20:12 schreef nein het volgende:
Dinand
Zoals prep2fight weet uit een ander topic, vond ik het concert matig, maar Dinand de kakker mag van mij meteen diep met z'n kop in z'n eigen kontgat kruipen en er nooit meer uitkomen.
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Vanavond om 22.45 uur en morgenavond om 22.55 uur op Ned. 3: de documentaire No direction home uit 2005 van Martin Scorsese.
Voor het eerst praat Dylan (in heldere bewoordingen!) over zijn roemruchte beginjaren, ondersteund door de spreekwoordelijke 'nooit eerder vertoonde beelden', die zijn brille voor eens en altijd demonstreren.
In de eveneens uitstekende documentaire Don't Look Back van D.A. Pennebaker stond ook de jonge Dylan (tijdens een Engelse concerttournee in 1965) centraal. Maar Scorsese gaat verder terug, namelijk naar The Village in New York waar Dylan als zoveel aankomende singer songwriters optredens bij elkaar scharrelde en waar uiteindelijk zijn eigen stijl ontstond. Dylan vertelt er enthousiast over, en met hem veel collega's uit die tijd. Ook al heb je nog nooit een liedje van de man gehoord, de schok die hij teweegbracht in de New Yorkse muziekscene is overduidelijk.
Scorsese bestrijkt de eerste 25 jaar (1941-1966) van Dylans carrière, en maakt daarbij gebruik van filmmateriaal waar zelfs de meest devote Dylan-fan van gaat kwijlen: er zijn beelden van Bob tijdens een Civil Rights actie samen met Pete Seeger; Dylan tijdens de March on Washington en een uitvoering van Mr. Tambourine Man op een klein podiumpje tijdens het Newport Folk Festival.
No Direction Home is geen werkstuk van een trouwe fan, en de twee zijn ook geen dikke vrienden. Dylan en Scorsese delen een liefde voor New York in de jaren 50 en 60, blueslegendes en rock 'n roll. Scorsese heeft belangrijke songs als Blowin' in the Wind en Like a Rolling Stone een plek in de muziekgeschiedenis willen geven. Dat is hem in deze 3 en een half uur durende documentaire uitstekend gelukt.
Bron
Voor het eerst praat Dylan (in heldere bewoordingen!) over zijn roemruchte beginjaren, ondersteund door de spreekwoordelijke 'nooit eerder vertoonde beelden', die zijn brille voor eens en altijd demonstreren.
In de eveneens uitstekende documentaire Don't Look Back van D.A. Pennebaker stond ook de jonge Dylan (tijdens een Engelse concerttournee in 1965) centraal. Maar Scorsese gaat verder terug, namelijk naar The Village in New York waar Dylan als zoveel aankomende singer songwriters optredens bij elkaar scharrelde en waar uiteindelijk zijn eigen stijl ontstond. Dylan vertelt er enthousiast over, en met hem veel collega's uit die tijd. Ook al heb je nog nooit een liedje van de man gehoord, de schok die hij teweegbracht in de New Yorkse muziekscene is overduidelijk.
Scorsese bestrijkt de eerste 25 jaar (1941-1966) van Dylans carrière, en maakt daarbij gebruik van filmmateriaal waar zelfs de meest devote Dylan-fan van gaat kwijlen: er zijn beelden van Bob tijdens een Civil Rights actie samen met Pete Seeger; Dylan tijdens de March on Washington en een uitvoering van Mr. Tambourine Man op een klein podiumpje tijdens het Newport Folk Festival.
No Direction Home is geen werkstuk van een trouwe fan, en de twee zijn ook geen dikke vrienden. Dylan en Scorsese delen een liefde voor New York in de jaren 50 en 60, blueslegendes en rock 'n roll. Scorsese heeft belangrijke songs als Blowin' in the Wind en Like a Rolling Stone een plek in de muziekgeschiedenis willen geven. Dat is hem in deze 3 en een half uur durende documentaire uitstekend gelukt.
Bron
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mensen die bob dylan goed vinden en zich wat meer in folk willen verdiepen, luister ook eens naar Phil Ochs (compilatie)!
[ Bericht 21% gewijzigd door _dirkjan_ op 30-12-2005 23:15:53 ]
[ Bericht 21% gewijzigd door _dirkjan_ op 30-12-2005 23:15:53 ]
Mén, die box van The band is vet! 5 cd's, nog een paar tracks met Dylan en ook een prachtige dvd.. echt de moeite waard
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
*kick*
Hoe komt het toch dat het luisteren naar Bob Dylan me altijd zo goed doet? Onbegrijpelijke teksten, muzikale omlijstingen die nog zwaar in de steigers staan, en een mummelende raspende zangstem, eigenlijk kan hij helemaal niet zingen noch mondharmonica spelen, maar het klinkt gewoon geweldig!
np: Like a rolling stone (Highway 61 revisited)
Hoe komt het toch dat het luisteren naar Bob Dylan me altijd zo goed doet? Onbegrijpelijke teksten, muzikale omlijstingen die nog zwaar in de steigers staan, en een mummelende raspende zangstem, eigenlijk kan hij helemaal niet zingen noch mondharmonica spelen, maar het klinkt gewoon geweldig!
Onbegrijpelijke teksten, muzikale omlijstingen die nog zwaar in de steigers staan, en een mummelende raspende zangstem, eigenlijk kan hij helemaal niet zingen noch mondharmonica spelen, maar het klinkt gewoon geweldig! 
np: Like a rolling stone (Highway 61 revisited)
Unox, the worst operating system.
Er schijnt een nieuwe album van Dylan te komen dit jaar!!!
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
quote:Bob in het Bataafs. Omdat alles om een vertaling schreeuwt.
door Hans Nauta
Ze kunnen veel, Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet, geprezen vertalers immers van ’Finnegans Wake’ van Joyce. Maar niet alles: „Een tekst vertalen van een Dylanliedje waarvan je de melodie niet kent, is onmogelijk”, zegt Bindervoet, meteen bijgevallen door Henkes, zoals ze het hele gesprek soepel één-tweeën.
Bij het schrijven speelde Bob Dylan vaak een blues af in zijn hoofd tot zijn eigen tekst eroverheen viel. „Zó vertalen wij zijn teksten ook.” Henkes: „Daarom moet je je in de muziek kunnen onderdompelen.” Een Dylan-vertaler heeft dus niet alleen uithoudingsvermogen nodig - „Heb je een couplet af, moet je er nog zestien!” - maar ook opnames.
Anders dan bij hun vertaling van alle Beatles-liedjes (´Help! The Beatles in het Nederlands, 2003) konden ze niet naar volledigheid streven. Ze waren afhankelijk van Dylans keuze, eerder uitgebracht als ’Lyrics’. En omdat hij er ’een rommeltje’ van had gemaakt, ging aan het werk van het duo een flinke zoektocht vooraf. „Zo’n 150 nummers heeft hij wel gezongen maar niet geselecteerd. Sommige teksten vind je alleen op illegale bootlegs. Terwijl hij nummers van officiële bootlegs soms wegliet.”
Uiteindelijk hebben ze Dylans volledige werk van 1962 tot 2001 bijeengebracht. Op één nummer na: ’Money Blues’. „Als een lezer die voor ons heeft, willen we die graag ruilen voor een ander obscuur nummer.” Ze hebben nog even, het lied hoort in deel 2, dat volgend jaar verschijnt. Morgen wordt deel 1, dat de periode 1962-1973 beslaat, gepresenteerd in Amsterdam. Met live-uitvoeringen van ’Kloppen aan de hemelpoort’, ’Meneer Tamboerijnman’ en ’Vlij liefje vlij’ (Lay Lady Lay).
In 568 pagina’s gaat het van de vroege folksongs via ´De Flierefluitende Bob Dylan’ richting de elektrische periode, om via ’Snelweg 61 Herbezocht’ en ’Blond over Blond’ bij de ’Naar de Kelderbanden’ te belanden. Dit eerste deel bevat de meest intimiderende songs, met in ieders hoofd vastgeroeste formuleringen. Wat te doen met ’Blowin’ in the wind’ (Vluchtig in de wind) of ’A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ (Het is zwaar weer en het is op til)?
Henkes: „Daar prakkiseer je over totdat je denkt: Oh, zo kan het. En dan is dat gewoon de tekst.”
Bindervoet: „Maar natuurlijk, het gewicht van de geschiedenis drukt op onze schouders.”
Enige bijstand kregen ze van de Dylan-encyclopedie ’Keys to the Rain’ van Oliver Trager. „Daarin staat bijvoorbeeld dat ’All Along the Watchtower’ naar Jes. 21:8 verwijst.” Waardoor in ’Alom op de wachttoren’ geen wilde kat maar een leeuw opduikt, zoals in Jesaja.
Het duo had al veel eerbied voor Dylan, „een taalwonder”. „Als je er zo ambachtelijk inspringt, groeit dat alleen maar. Erg knap hoe hij de rock-’n-roll, folk en blues opzuigt, en al op zijn twintigste diep doorleefde liedjes schrijft.” Zo chronologisch afgedrukt is goed te zien hoe hij steeds vrijer ging schrijven. Henkes: „Soms vijf nummers in een nacht. Een motortje dat door bleef malen. Tot het oververhit raakte.”
Bindervoet: „Toen liet hij een motor op zijn tenen vallen –die Triumph 500- en trok zich terug.” Dat was 29 juni 1966, op het hoogtepunt van zijn roem als protestzanger.
Henkes: „Daarna moest hij bewust leren doen wat hij vroeger onbewust deed – dat heeft hem tientallen jaren gekost.”
Bindervoet: „Je ziet na dat ongeluk een radicale versimpeling. Na zijn surrealistische periode heeft hij ’John Wesley Harding’ gemaakt, een kale plaat met opvallend bijbelse plechtige taal. Vervolgens kwamen ’The Basement Tapes’, en daarna viel het droog. Hij schrijft pas weer als hij gaat scheiden van Sara, voor het album ’Blood on the tracks’ (1975). En later als hij in Jezus gaat, wat net als die scheiding vooral was om weer geestdriftig te worden.”
Hoewel ze niet alle vrijheid hadden, verplaatsen Henkes en Bindervoet soms scènes naar Nederland. Zo speelt ’Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues Again’ zich af in Drenthe: ’Weer vast in Meppel met die Twentse blues van mij’. En in ’The Basement Tapes’ is een reisje Texel verwerkt. Pittsburgh wordt Den Burg, Tennessee Den Helder. Doet bij Dylan Tiny Montgomery de groeten, in het Nederlands komen ze van de vuurtoren Lange Jaap. Net als bij The Beatles duikt ook hier Kapitein Iglo op, ’de strenge maar onrechtvaardige Iglo’, oftewel ’Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn)’.
Toch lijken die Beatles-vertalingen iets frivoler. Komt dat door de humor van Lennon & McCartney? Henkes: „Een nummer als ’Strawberry Fields Forever’ vraagt erom naar een andere situatie te worden vertaald. Dylans werk is van zichzelf al zo doorwrocht.” Dat Dylan serieuzer is betwijfelen ze. „Het geheim van cabaretliedjes is het rijm, en daarin was hij de koning. Het lijkt dwangmatig maar omdat hij het zo goed in de hand houdt is het geniaal. Hij hoorde overigens pas in 1975 van Roger McGuinn van The Byrds dat er rijmwoordenboeken bestaan. En sloeg zichzelf voor de kop: ’Dat had me zo veel werk gescheeld!´”
Alleen van ’The Times They Are A-Changin’’ heeft het duo meerdere vertalingen opgenomen, waaronder die van Lennaert Nijgh. Henkes: „Het verschil zit in het gevoel. Nijgh spreekt direct tot de tegenstander en zegt: hou je bek! Dylan probeert heel vriendelijk zijn medestanders bijeen te krijgen. ’Vanaf nu moet alles anders’ is ons eerbetoon aan Nijgh, en een reactie op de belofte van toen. Vandaar de ondertitel: ’Er kwamen andere tijden’. Mooi niet!”
Tussen alle meesterwerken doet de praatblues soms wat babbelig aan. En een regel als ´Ik sta onder je venster, schatje’ voelt wat Johnny Hoes. Toch kreeg Bindervoet alleen bij ’I threw it all away’ een Hazes-gevoel: ’Weggaan, zei ze, zou ze nooit / maar ik was wreed / Ik wist niet meer wat ik deed / Zo heb ik het allemaal vergooid’. Henkes: „Vaker hebben de teksten kracht en korzelige rafelrandjes. Ze zijn geschreven door een wakkere geest.”
Toch verandert er meer dan alleen de woorden. Het scheelt nogal of in ’Ballad of a Thin Man’ Mister Jones of Meneer Toon optreedt. De eerste is schimmig, de tweede houdt duiven. Zoals je bij Gypsy Lou sneller aan Sophia Loren denkt dan bij Mamaloe. Bindervoet: „Alles schreeuwt om een vertaling. Shakespeare wordt ook niet in het Engels opgevoerd. In die andere taal verandert de gevoelswaarde. Je veegt er ook wat valse romantiek van af.” Henkes: „Dat betekent niet dat je iets verliest, maar dat je er iets bij krijgt, je houdt geen leeg maar een vol gevoel over. Je snapt weer iets.”
’Bob Dylan Liedteksten’, Nijgh & van Ditmar, ISBN: 9038814380, 39,90 euro.
1,000,000 demons can't be wrong...
Klopt, zou Midnight Train moeten gaan heten.quote:Op woensdag 1 maart 2006 15:27 schreef Prep2Fight het volgende:
Er schijnt een nieuwe album van Dylan te komen dit jaar!!!
Er staan ook een paar nummers op een soundtrack dit jaar, Black Mountain, ofzo.
Hey Andy, did you hear about this one...
the silent night will shadder from the sounds inside my mind
Hey Andy, did you hear about this one...
Modern Times, komt op 29 augustus uit. http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&sql=10:wfud6j6571e0quote:Op woensdag 1 maart 2006 15:27 schreef Prep2Fight het volgende:
Er schijnt een nieuwe album van Dylan te komen dit jaar!!!
Ik ben benieuwd.
op roskilde een stukkie gezien..
maar ik vond het slecht
hij moet stoppen met optreden en cd's maken
te oud....
sorry
maar ik vond het slecht
hij moet stoppen met optreden en cd's maken
te oud....
sorry
Ik heb Bob Dylan voor het eerst live gezien toen ik 16 was. Ik ben nu precies twee keer zo oud en hoe vervelend ik het ook vind om te moeten toegeven, de laatste twee concerten die ik van hem heb bijgewoond vond ik echt behoorlijk dramatisch. Ik vond die nasale, krakerige stem van hem altijd prachtig maar het geluid dat hij de laatste twee keer dat ik hem zag voortbracht kan ik met de beste wil van de wereld geen zingen meer noemen. Het was meer roepen dan zingen, iedere zin klonk hetzelfde, er zat geen enkele melodie meer in de songs.
De nummers op Love and Theft waren nogal blues-georiënteerd, dat spreekt me sowieso al niet zo heel erg aan omdat ik in die 12-maten-schema's ook het melodieuze mis, maar ook al zijn oude nummers goot hij in zo'n blues-jasje. Tja, dat is gewoon niet mijn cup of tea. Ik hoop heel erg dat Modern Times anders is. Weet iemand of er al ergens een recensie van te vinden is?
De nummers op Love and Theft waren nogal blues-georiënteerd, dat spreekt me sowieso al niet zo heel erg aan omdat ik in die 12-maten-schema's ook het melodieuze mis, maar ook al zijn oude nummers goot hij in zo'n blues-jasje. Tja, dat is gewoon niet mijn cup of tea. Ik hoop heel erg dat Modern Times anders is. Weet iemand of er al ergens een recensie van te vinden is?
Een nieuwe clip, een voorproefje van zn nieuwe cd:
http://www.amazon.com/gp/(...)87347-3774360?n=5174
http://www.amazon.com/gp/(...)87347-3774360?n=5174
Keeping an eye on the world going by my window.
Ik adoreer Bob Dylan ook.
Die clip klinkt iig al zeer lekker. Als de rest van de plaat ook zo is, komt die zeker ook in mijn collectie terecht. (Anders waarschijnlijk ook )
[ Bericht 54% gewijzigd door Lonewolf2003 op 16-08-2006 16:52:07 ]
Die clip klinkt iig al zeer lekker. Als de rest van de plaat ook zo is, komt die zeker ook in mijn collectie terecht. (Anders waarschijnlijk ook )
)[ Bericht 54% gewijzigd door Lonewolf2003 op 16-08-2006 16:52:07 ]
Morgen verschijnt eindelijk het nieuwe album van Bob Dylan: Modern Times. Een recensent van het NRC noemt het, zie het artikel hieronder, één van Dylans drie beste Dylan platen, samen met Blood on the tracks en Blonde on Blonde. Is er hier iemand die hem al gehoord heeft...? Ik heb hem besteld bij cd-wow.com maar ik heb nog geen bericht gehad dat ze hem verzonden hebben, dus het zal wel een illusie zijn dat hij morgen bij me in de brievenbus ligt.
*****
‘Modern Times’ is de beste Dylan sinds 1975
De zanger knerpt en kraakt, hunkerend naar liefde
Op het vandaag verschenen album ‘Modern Times’ is een hardnekkig wantrouwen tegen vrouwen het voornaamste thema van Bob Dylan.
Door Jan Vollaard
AMSTERDAM, 28 AUG.
Vrouwen, vertrouw ze nooit. Bob Dylan scoort ook op zijn 65ste, niet erg hoog op de feministische index. Maar een hardnekkig wantrouwen tegen de vrouwen in zijn leven, is zelfs het voornaamste thema van zijn indrukwekkende nieuwe album Modern Times. Het album behoort tot de Dylan-top 3 aller tijden, na Blonde on blonde (1966) en Blood on the tracks (1975).
Moderne Tijden, de titel klinkt als een postmodern pamflet. Het album bevat alleen maar uiterst ouderwetse muziek, geënt op blues en western swing uit de eerste helft van de vorige eeuw.
Dylan blijft intrigeren. Zijn stem knerpt en kraakt als nooit tevoren. Enkele tekstfragmenten:
‘Some young lazy slut has charmed away my brains’ (Rollin’ and tumblin’)
‘I want some real good woman to do just what I say’ (Thunder on the mountain)
‘Sometimes I wonder why you can’t treat me right/ you do good all day then you do wrong all night’ (Spirit on the water).
Vijf jaar geleden ontmoette ik Bob Dylan in Rome, toen het album Love & Theft op verschijnen stond. Er waren nog twaalf andere ondervragers uit evenveel landen, die vooral van hem wilden weten waarom hij in de jaren zestig zo’n gezaghebbend protestzanger was geweest. Dylan had daar geen mening over: „Ik schreef liedjes in de hoop dat ze langer dan een paar weken mee zouden gaan.” Ik vroeg hem naar de titel Love and Theft. „Mister Dylan, gaan liefde en diefstal voor u altijd samen?” Hij keek me aan met geknepen ogen en zei: „Exactly, sir. Like a hand in a glove.”
In mijn tas brandde het cadeau dat ik voor hem had meegebracht, een Engelstalig The Friendship van Connie Palmen. Uit een net verschenen biografie had ik begrepen dat Bob Dylan helemaal geen vrienden meer had; niemand die hij kon vertrouwen. Het boek aanvaardde hij in dank. Zou hij het ooit hebben gelezen?
Het verhaal gaat dat Dylan ondanks zijn zeventien huizen op vijf verschillende continenten nergens kan aarden, en dat hij gedurende zijn ‘Never Ending Tour’ altijd in zijn luxe tourbus verblijft. Daar bewaart hij zijn meest dierbare boeken en maakt hij zijn radioprogramma. In het wekelijks op een Amerikaans kabelstation uitgezonden Theme Time Radio Hour behandelt hij met grote autoriteit en hoorbaar plezier thema’s als het weer, baseball, het huwelijk en de duivel in popteksten. De muziek die hij draait varieert van zeer oude folk tot recent werk van collega-singer/songwriter Mary Gauthier.
Intussen is er veel gebeurd. In 2004 verscheen het eerste deel van Bob Dylans autobiografie Chronicles, waarin hij zeldzaam openhartige anekdotes ophaalt over zijn leven en werk. Martin Scorsese maakte de televisiedocumentaire No Directin Home, waarin Dylans sleutelpositie in de popmuziek van de jaren zestig naar voren komt. De zanger kwam uitgebreid aan het woord en sprak over alles behalve zijn persoonlijk leven. In de speelfilm Masked and Anonymous (Larry Charles, 2003) speelde Dylan een artiest op zijn retour. Bij concerten verscheen hij steeds vaker zonder gitaar en staand achter een elektronisch keyboard. Na een hartkwaal die hem in 1997 bijna het leven kostte – hij herstelde voorspoedig – werd hij gekweld door pijn in de maagstreek die hem het gitaarspelen onmogelijk maakte.
Het goede nieuws is dat Bob Dylan weer gewoon gitaar speelt. Ook de pianopartijen op Modern Times neemt hij – enigszins elementair – voor zijn rekening. Net als Love and Theft is het nieuwe album geproduceerd door een zekere Jack Frost, iemand over wie eerst nog geheimzinnig werd gedaan maar die na wat detectivewerk gewoon Dylan zèlf blijkt te zijn. In 2001 stak Dylan de loftrompet over Frost, „de eerste producer die me werkelijk begrijpt en die er in geslaagd is mijn stem zo droog en natuurlijk mogelijk op te nemen.”
Inderdaad klinkt Dylan uiterst direct, alle nuances in zijn knauwende, ongepoetste voordracht zijn hoorbaar. Steeds dichter komt hij in de buurt van de manier waarop tijdgenoot Willie Nelson zijn woorden met neuzelige intonatie en gortdroge expressie aan de microfoon toevertrouwt.
Countrymuziek en western swing, zoals Robert Allen Zimmerman ze in zijn jeugd in Hibbing, Minnesota op de radio gehoord moet hebben, nemen een steeds groter deel van Dylans muzikale horizon in. Spirit on the water en Beyond the horizon zijn jazzy countrysongs; zijn mondharmonica klinkt milder dan de scheepstoeter die in de oude protestsongs voorbij kwam. Vroege rock’n’roll in de geest van de Sun-studio echoot door in Thunder on the mountain en Rollin’ and tumblin’. Met The levee’s gonna break grijpt Dylan onomwonden terug op een bluesssong van Kansas Joe McCoy uit de jaren twintig, hoewel jongere rockliefhebbers er ook When the levee breaks van Led Zeppelin in zullen herkennen. Dylan geeft Led Zep een koekje van eigen deeg, want ook hij claimt het lied als een eigen compositie, terwijl de oorsprong toch echt bij McCoy ligt. Zo zette hij vroeger wel vaker oude folksongs uit het publieke domein naar zijn hand.
Het sterkst is Modern Times in zijn ballads: het desolate Nettie Moore over een wanhopig verlangen naar een verloren liefde en het duistere slotnummer Ain’t talkin’, over een wandeling door een ‘mystic garden’ die zomaar het leven zelf zou kunnen verbeelden. Dylan maakt geen geheim van de verliezen die hij heeft geleden. Ze hebben diepe kraters in zijn ziel geslagen. ‘Heart burning, still yearning’, zingt hij smachtend, ‘someday you’ll be glad to have me around.’ Er is nog hoop voor Bob Dylan, zelfs in de liefde.
Bron: NRC
*****
Is er hier iemand die hem al gehoord heeft...? Ik heb hem besteld bij cd-wow.com maar ik heb nog geen bericht gehad dat ze hem verzonden hebben, dus het zal wel een illusie zijn dat hij morgen bij me in de brievenbus ligt. 
*****
‘Modern Times’ is de beste Dylan sinds 1975
De zanger knerpt en kraakt, hunkerend naar liefde
Op het vandaag verschenen album ‘Modern Times’ is een hardnekkig wantrouwen tegen vrouwen het voornaamste thema van Bob Dylan.
Door Jan Vollaard
AMSTERDAM, 28 AUG.
Vrouwen, vertrouw ze nooit. Bob Dylan scoort ook op zijn 65ste, niet erg hoog op de feministische index. Maar een hardnekkig wantrouwen tegen de vrouwen in zijn leven, is zelfs het voornaamste thema van zijn indrukwekkende nieuwe album Modern Times. Het album behoort tot de Dylan-top 3 aller tijden, na Blonde on blonde (1966) en Blood on the tracks (1975).
Moderne Tijden, de titel klinkt als een postmodern pamflet. Het album bevat alleen maar uiterst ouderwetse muziek, geënt op blues en western swing uit de eerste helft van de vorige eeuw.
Dylan blijft intrigeren. Zijn stem knerpt en kraakt als nooit tevoren. Enkele tekstfragmenten:
‘Some young lazy slut has charmed away my brains’ (Rollin’ and tumblin’)
‘I want some real good woman to do just what I say’ (Thunder on the mountain)
‘Sometimes I wonder why you can’t treat me right/ you do good all day then you do wrong all night’ (Spirit on the water).
Vijf jaar geleden ontmoette ik Bob Dylan in Rome, toen het album Love & Theft op verschijnen stond. Er waren nog twaalf andere ondervragers uit evenveel landen, die vooral van hem wilden weten waarom hij in de jaren zestig zo’n gezaghebbend protestzanger was geweest. Dylan had daar geen mening over: „Ik schreef liedjes in de hoop dat ze langer dan een paar weken mee zouden gaan.” Ik vroeg hem naar de titel Love and Theft. „Mister Dylan, gaan liefde en diefstal voor u altijd samen?” Hij keek me aan met geknepen ogen en zei: „Exactly, sir. Like a hand in a glove.”
In mijn tas brandde het cadeau dat ik voor hem had meegebracht, een Engelstalig The Friendship van Connie Palmen. Uit een net verschenen biografie had ik begrepen dat Bob Dylan helemaal geen vrienden meer had; niemand die hij kon vertrouwen. Het boek aanvaardde hij in dank. Zou hij het ooit hebben gelezen?
Het verhaal gaat dat Dylan ondanks zijn zeventien huizen op vijf verschillende continenten nergens kan aarden, en dat hij gedurende zijn ‘Never Ending Tour’ altijd in zijn luxe tourbus verblijft. Daar bewaart hij zijn meest dierbare boeken en maakt hij zijn radioprogramma. In het wekelijks op een Amerikaans kabelstation uitgezonden Theme Time Radio Hour behandelt hij met grote autoriteit en hoorbaar plezier thema’s als het weer, baseball, het huwelijk en de duivel in popteksten. De muziek die hij draait varieert van zeer oude folk tot recent werk van collega-singer/songwriter Mary Gauthier.
Intussen is er veel gebeurd. In 2004 verscheen het eerste deel van Bob Dylans autobiografie Chronicles, waarin hij zeldzaam openhartige anekdotes ophaalt over zijn leven en werk. Martin Scorsese maakte de televisiedocumentaire No Directin Home, waarin Dylans sleutelpositie in de popmuziek van de jaren zestig naar voren komt. De zanger kwam uitgebreid aan het woord en sprak over alles behalve zijn persoonlijk leven. In de speelfilm Masked and Anonymous (Larry Charles, 2003) speelde Dylan een artiest op zijn retour. Bij concerten verscheen hij steeds vaker zonder gitaar en staand achter een elektronisch keyboard. Na een hartkwaal die hem in 1997 bijna het leven kostte – hij herstelde voorspoedig – werd hij gekweld door pijn in de maagstreek die hem het gitaarspelen onmogelijk maakte.
Het goede nieuws is dat Bob Dylan weer gewoon gitaar speelt. Ook de pianopartijen op Modern Times neemt hij – enigszins elementair – voor zijn rekening. Net als Love and Theft is het nieuwe album geproduceerd door een zekere Jack Frost, iemand over wie eerst nog geheimzinnig werd gedaan maar die na wat detectivewerk gewoon Dylan zèlf blijkt te zijn. In 2001 stak Dylan de loftrompet over Frost, „de eerste producer die me werkelijk begrijpt en die er in geslaagd is mijn stem zo droog en natuurlijk mogelijk op te nemen.”
Inderdaad klinkt Dylan uiterst direct, alle nuances in zijn knauwende, ongepoetste voordracht zijn hoorbaar. Steeds dichter komt hij in de buurt van de manier waarop tijdgenoot Willie Nelson zijn woorden met neuzelige intonatie en gortdroge expressie aan de microfoon toevertrouwt.
Countrymuziek en western swing, zoals Robert Allen Zimmerman ze in zijn jeugd in Hibbing, Minnesota op de radio gehoord moet hebben, nemen een steeds groter deel van Dylans muzikale horizon in. Spirit on the water en Beyond the horizon zijn jazzy countrysongs; zijn mondharmonica klinkt milder dan de scheepstoeter die in de oude protestsongs voorbij kwam. Vroege rock’n’roll in de geest van de Sun-studio echoot door in Thunder on the mountain en Rollin’ and tumblin’. Met The levee’s gonna break grijpt Dylan onomwonden terug op een bluesssong van Kansas Joe McCoy uit de jaren twintig, hoewel jongere rockliefhebbers er ook When the levee breaks van Led Zeppelin in zullen herkennen. Dylan geeft Led Zep een koekje van eigen deeg, want ook hij claimt het lied als een eigen compositie, terwijl de oorsprong toch echt bij McCoy ligt. Zo zette hij vroeger wel vaker oude folksongs uit het publieke domein naar zijn hand.
Het sterkst is Modern Times in zijn ballads: het desolate Nettie Moore over een wanhopig verlangen naar een verloren liefde en het duistere slotnummer Ain’t talkin’, over een wandeling door een ‘mystic garden’ die zomaar het leven zelf zou kunnen verbeelden. Dylan maakt geen geheim van de verliezen die hij heeft geleden. Ze hebben diepe kraters in zijn ziel geslagen. ‘Heart burning, still yearning’, zingt hij smachtend, ‘someday you’ll be glad to have me around.’ Er is nog hoop voor Bob Dylan, zelfs in de liefde.
Bron: NRC
*****
Nah dat lijkt me sterk, zo goed als in de 60s wordt het vast niet
[Freewheelin' , Highway 61 Revisited etc]
[Freewheelin' , Highway 61 Revisited etc]
Ja grapjas, wat schreef ik nou juist?quote:Op maandag 28 augustus 2006 22:35 schreef MeneerTim het volgende:
Vergeet niet dat Modern Times morgen uitkomt.
Ik word inmiddels toch altijd wel een beetje wantrouwig wanneer 'de nieuwste plaat' van een sixties- of seventies-icoon aangekondigd wordt als 'het beste sinds [.. vul hier een succesalbum in ..]'.
Elke keer als Dylan, Paul McCartney, de Stones of andere oude helden met een nieuw schijfje op de proppen komen, dan wordt dat maar weer automatisch geroepen. Achteraf blijkt het vaak toch allemaal wel weer mee te vallen met die kwaliteiten en gaat de plaat als een 'aardige middenmoter' de geschiedenisboeken in.
Evengoed ga ik er toch wel even naar luisteren, natuurlijk.
[ Bericht 3% gewijzigd door Zanderrr op 29-08-2006 00:28:49 ]
Elke keer als Dylan, Paul McCartney, de Stones of andere oude helden met een nieuw schijfje op de proppen komen, dan wordt dat maar weer automatisch geroepen. Achteraf blijkt het vaak toch allemaal wel weer mee te vallen met die kwaliteiten en gaat de plaat als een 'aardige middenmoter' de geschiedenisboeken in.
Evengoed ga ik er toch wel even naar luisteren, natuurlijk.
[ Bericht 3% gewijzigd door Zanderrr op 29-08-2006 00:28:49 ]
"You fear Jazz. You fear the lack of rules, the lack of boundaries"
Even begon ik vanavond te twijfelen of ik 'All along the watchtower' van Dylan niet beter vind dan de Hendrix versie. In beide uitvoeringen klinken ze erg goed.. ik zal de keuze maar niet maken
Heb nog even het geld niet, moet het maar even met een kopie doen.
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Ik zag niet dat je ook wat zelf geschreven had.quote:Op maandag 28 augustus 2006 23:41 schreef _Floddertje_ het volgende:
[..]
Ja grapjas, wat schreef ik nou juist?
Wat vinden de dylanisten hier van de nieuwe plaat? Ik vind hem zelf goed meevallen, zijn stem is toch wel weer raar op sommige nummers (luister spirit on the water, met zen neus toe ofzo).
Tot nu toe luistert ie best lekker weg, moet hem toch wat meer beluisteren om een echt oordeel te geven.
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Singer-songwriter and folk legend Bob Dylan is taking a slew of popular rockers on the road with him this fall.
Dylan is touring behind his 44th album Modern Times which comes out August 29. The troubadour will begin his tour in October with openers Kings of Leon. From the end of October till the beginning of November, the Foo Fighters will take over the opening spot, with the remainder of the tour’s opening spots taken by Jack White’s the Raconteurs.
Dylan is touring behind his 44th album Modern Times which comes out August 29. The troubadour will begin his tour in October with openers Kings of Leon. From the end of October till the beginning of November, the Foo Fighters will take over the opening spot, with the remainder of the tour’s opening spots taken by Jack White’s the Raconteurs.
Tim's LastFM Charts
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
' I want a easy plateau, some place to rest my head '
Er staan echt een paar lekkere nummers op, oa Someday Baby, een halve cover van een oud blues nummer
