Wat heb je in godesnaam ingetikt dan?quote:Op vrijdag 14 januari 2005 11:49 schreef Chandler het volgende:
Ennuh Hik, dat ik een nieuw topic open heb je te danken aan dat de search mij gewoon niet de resultaten gaf die ik nodig was
Ik heb eens gekeken op sites en je moet overal duizenden euro's betalen om als vrijwilliger aan de slag te mogen. Ik zou er niet aan beginnen want ik vertrouw dat voor geen peso.quote:Op donderdag 13 januari 2005 13:14 schreef Lucille het volgende:
Het lijkt mij een oplichterszooitje als je duizenden euro's moet gaan dokken om ergens in het buitenland vrijwilligerswerk te gaan doen. Waar zou dit geld dan aan besteed moeten worden door zo'n organisatie?
Voor mij waren de kosten nihil. Eduard, de adnere vrijwilliger uit Maastricht was al een fondswervingscampagne gestart. We hadden iets van anderhalve ton aan hulpgoederen bij ons plus geld voor het project. Op dat moment zat ik tussen twee contracten, viel dus onder de sociale dienst. De wethouder van sociale zaken gaf me de toestemming om te gaan met behoud van uitkering.quote:Op vrijdag 14 januari 2005 20:32 schreef Chandler het volgende:
En wat waren de kosten toen ultra_ivo?
quote:En inderdaad, 5km verder zie ik plotseling de grens na een bocht. Moldavische controleurs zijn niet te bekennen, Moldavië erkent deze grens niet (niemand trouwens). Voordat ik bij de grens van het rebellengebied kom moet ik eerst langs een checkpoint van het Russische leger. Die zitten hier officiëel om de partijen uit elkaar te houden. De russische soldaten zijn erg praktisch. Ze vragen direct naar sigaretten of dollars. Met 5 dollar kom ik er vanaf.
Dan door naar de grens met het rebellengebied. Ik moet eerst een tijdje wachten, dan naar binnen in het hok. Er zitten diverse mannetjes in het groen. Weer wachten, en zien hoe een plaatselijke vrouw in het Russich afgesnauwd wordt. Zij zit erbij te janken.
Na een tijdje ben ik aan de beurt. Volgens de 'militair' kloppen mijn papieren niet. Ik had me moeten laten registreren in Moldavië. Dat is wel gebeurd, maar niet op de manier zoals hij dat wil. Hij laat een papier zien hoe dat moet. Dit ruikt naar geldklopperij, ik hou me dan ook van de domme. Hij noemt de prijs van het visum voor het rebellengebied. Dat geld laat ik maar alvast uit mijn beurs steken. 'Per ongeluk' valt nog het visitekaartje van de Nederlandse consul op de tafel. Ik zie het zogenaamd niet en laat het een tijdje liggen. Even imponeren kan geen kwaad op zo'n moment.
De 'militair' komt terug op het ontbrekende stempeltje. Nu kunnen we terzake komen. Na wat onderhandelen moet ik zo'n 40 dollar bij hem achterlaten. Dan is de 'fout' gladgestreken. Dit alles duurt een dik half uur.
Een andere 'militair' wil weten wat er in mijn tassen zit. In mijn steenkolen Russisch probeer ik het hem uit te leggen. Dat lukt niet echt goed, dus hij neemt me mee. Met wat laten zien gaat het wel goed. Gelukkig is hij snel tevreden en hoeft hij geen enkel geld. Ik mag door, ik heb 3 uur de tijd om aan de overkant te komen.
3 uur is net genoeg om rond te kijken en wat foto's te nemen.. Ik ben erg voorzichtig. Vlakbij de brug over de Dniestr wil ik een monument fotograferen. Ik vraag eerst maar eens toestemming aan een verkeersagent. De brug zelf biedt een apart gezicht. De oprit is bezaaid met versperringen en Spaanse Ruiters. Na de oprit zie ik twee Russische commando's, kogelvrij vest aan, helm op de kop, grote Kalashnikov op de rug, en een kleine Kalashnikov voor de borst. Ik knik hen vriendelijk goedendag. Zij groeten terug en laten me zonder probleem door, op weg naar Tiraspol, de rebellenhoofdstad. Erg mooi is Tiraspol niet. De enige bezienswaardigheden zijn wat standbeelden het het stadion van Sheriff Tiraspol. Dan maar direkt door, de minuten tikken weg.
Bij de Oekraďense grens aangekomen wordt ik weer opgevangen door diverse militair uitziende personen. Maar ook door een man in typische maffia-kledij; zonnebril en zwart leren jack. Hij vraat me mijn betalingsbewijs voor de wegenbelasting. Ik waag het erop, en trek mijn NTFU toerfietskaart. "Ja, ik heb wegenbelasting voor de fiets betaald in Nederland" zeg ik met al mijn overtuigngskracht. Daar trapt hij niet in, ik moet naar binnen. Zo'n kaartje moet je hebben, en hij laat me een rood/groen vodje zien. Maar ja, zegt hij, je gaat nu toch weg, je kunt ook 20 euro ipv 40 betalen, maar dan krijg je geen kaartje. Ik ken de procedure en stem toe.
Buiten vangt een andere 'militair' me op. Ik moet doorrijden, hij in zijn auto erachteraan. 300m verder weer stoppen. Hij gaat met me het controlehokje in. Diverse andere geldkloppers ben ik zo kwijtgeraakt. Met hem moet ik weer onderhandelen. Bij de binnenkomstcontrole had ik een bepaalde stempel moeten krijgen. Van hem moet ik eigenlijk terug. Het schemert al, hij weet dat ik dat niet zal doen. Dus maar weer onderhandelen over de hoogte van de 'boete'. Veel dollars heb ik niet meer over, het blijft dus beperkt tot 20 dollar.
Ik heb geen direct idee over JoHo of dat betrouwbaar is ja dan nee, maar vrijwilligerswerk doen in het buitenland kost geld. Vaak veel geld, wat dat betreft is JoHo dus niet anders dan andere organisaties. Vrienden zijn 5 maanden naar Bangladesh. Kosten ¤5000pp.quote:Op vrijdag 14 januari 2005 18:39 schreef CherrymoonTraxx het volgende:
[..]
Ik heb eens gekeken op sites en je moet overal duizenden euro's betalen om als vrijwilliger aan de slag te mogen. Ik zou er niet aan beginnen want ik vertrouw dat voor geen peso.
Ik snap best dat je zelf een vliegticket moet betalen, maar het inschrijfgeld wat die organisaties vragen vind ik erg overdreven. Misschien dat ze de vrijwilligers niet al te hard nodig hebben, zou ook kunnen. Dat idee krijg ik een beetje.quote:Op maandag 17 januari 2005 09:32 schreef ChAoZ het volgende:
[..]
Ik heb geen direct idee over JoHo of dat betrouwbaar is ja dan nee, maar vrijwilligerswerk doen in het buitenland kost geld. Vaak veel geld, wat dat betreft is JoHo dus niet anders dan andere organisaties. Vrienden zijn 5 maanden naar Bangladesh. Kosten ¤5000pp.
En soms ook niet voor niets. Er zijn massa's mensen die wel eventjes een paar weekjes "arme kindjes" willen helpen. Of die "arme kindjes" daar dan ook wat aan hebben is vaak maar de vraag. Sommige van die kinderen hebben vreselijke dingen meegemaakt en zijn niet gebaat bij niet-professionele mensen, die soms maar heel kort blijven (inwerken kost tijd, kinderen hechten zich aan je en dan ga je al weer weg). En ook als je niet met kinderen werkt gaat dit verhaal vaak op.quote:Op maandag 17 januari 2005 14:16 schreef knuppelhout het volgende:
maar een gedoe dat het kost om iets voor elkaar te krijgen... soms heb je inderdaad het idee dat ze liever geen hulp hebben (met name de grotere organisaties zoals AZG, memisa,unicef,rode kruis enz, die zeggen: we hebben onze eigen mensen, we hebben je hulp niet nodig.)
I couldn't agree more. Vrijwilligerswerk moet je absoluut alleen met de goede houding en verwachtingen doen. Dus niet als rijke westerling die het voor zn eigen lol doet en wel eventjes allemaal zal uitleggen hoe het moet. In mijn geval blijf ik ook niet maar een paar weken maar ga ik samen met mn vriendin 4 maanden op reis.Ook heb ik in mijn mails duidelijk gemaakt dat we niet komen om te spelen met arme kindjes, maar ook bereid zijn om hard te werken en te doen wat nodig is. Ik zie het dan ook niet als vakantie, ik ga iets doen dat zo nuttig mogelijk is, en een leuke bijkomstigheid is dat het waarschijnlijk een ervaring is om nooit te vergeten.quote:Op maandag 17 januari 2005 14:28 schreef Hik het volgende:
[..]
En soms ook niet voor niets. Er zijn massa's mensen die wel eventjes een paar weekjes "arme kindjes" willen helpen. Of die "arme kindjes" daar dan ook wat aan hebben is vaak maar de vraag. Sommige van die kinderen hebben vreselijke dingen meegemaakt en zijn niet gebaat bij niet-professionele mensen, die soms maar heel kort blijven (inwerken kost tijd, kinderen hechten zich aan je en dan ga je al weer weg). En ook als je niet met kinderen werkt gaat dit verhaal vaak op.
Daarbij moet je je afvragen wat de verdere gevolgen zijn van vrijwilligerswerk. Een weeshuis dat ik sponsor in Peru werkt uit principe alleen met vaste, Peruaanse krachten. Dit kost meer geld, maar deze mensen verdienen zelf een salaris waarvan ze ook weer hun eigen familie kunnen helpen. Om dezelfde reden (en bovenstaande professionaliteit) werkt Oxfam (Novib) ook zo veel mogelijk met lokale mensen.
Hoe graag ik zelf ook ter plaatse aan de slag ga; ik zet grote vraagtekens bij organisaties die om het even wie, voor om het even welke periode inzetten. Het is zéker niet altijd zo, er zijn absoluut projecten waar je wat substantieels kunt doen, maar verdiep je er wel een beetje in (ga, als je bijvoorbeeld slechts enkele weken hebt, niet in een weeshuis werken, maar in een natuurpark ofzo!) en zorg dat je niet in een soort koloniale "rijke blanke helpt lieve zwarte weeskindjes"-situatie terechtkomt!
De organisaties die Ivo noemt (VIA, Internationale Bouworde) zijn bekend en goed. Ook vso (www.vso.nl) (ook al genoemd hierboven) zou iets kunnen zijn, maar dan moet je ongeveer 2 jaar weg willen. Het voordeel van vso is dat zij veel goede contacten, begeleiding en een stevige intake hebben (assessments); ze kijken echt of je past.quote:Op vrijdag 14 januari 2005 19:33 schreef ultra_ivo het volgende:
Een teken van betrouwbaarheid is als de organisatie in Nederland samenwerkt met de SCI (Service Civil International) uit Zwitserland.
In nederland zijn de Vrijwillige Internationale Aktie (VIA) en de Internationale Bouworde soliede clubs. Ik was zelf in '94 bij een SCI-project in Pakrac, UNPA-West.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |