Wat heb je in godesnaam ingetikt dan?quote:Op vrijdag 14 januari 2005 11:49 schreef Chandler het volgende:
Ennuh Hik, dat ik een nieuw topic open heb je te danken aan dat de search mij gewoon niet de resultaten gaf die ik nodig was
Ik heb eens gekeken op sites en je moet overal duizenden euro's betalen om als vrijwilliger aan de slag te mogen. Ik zou er niet aan beginnen want ik vertrouw dat voor geen peso.quote:Op donderdag 13 januari 2005 13:14 schreef Lucille het volgende:
Het lijkt mij een oplichterszooitje als je duizenden euro's moet gaan dokken om ergens in het buitenland vrijwilligerswerk te gaan doen. Waar zou dit geld dan aan besteed moeten worden door zo'n organisatie?
Voor mij waren de kosten nihil. Eduard, de adnere vrijwilliger uit Maastricht was al een fondswervingscampagne gestart. We hadden iets van anderhalve ton aan hulpgoederen bij ons plus geld voor het project. Op dat moment zat ik tussen twee contracten, viel dus onder de sociale dienst. De wethouder van sociale zaken gaf me de toestemming om te gaan met behoud van uitkering.quote:Op vrijdag 14 januari 2005 20:32 schreef Chandler het volgende:
En wat waren de kosten toen ultra_ivo?
quote:En inderdaad, 5km verder zie ik plotseling de grens na een bocht. Moldavische controleurs zijn niet te bekennen, Moldavië erkent deze grens niet (niemand trouwens). Voordat ik bij de grens van het rebellengebied kom moet ik eerst langs een checkpoint van het Russische leger. Die zitten hier officiëel om de partijen uit elkaar te houden. De russische soldaten zijn erg praktisch. Ze vragen direct naar sigaretten of dollars. Met 5 dollar kom ik er vanaf.
Dan door naar de grens met het rebellengebied. Ik moet eerst een tijdje wachten, dan naar binnen in het hok. Er zitten diverse mannetjes in het groen. Weer wachten, en zien hoe een plaatselijke vrouw in het Russich afgesnauwd wordt. Zij zit erbij te janken.
Na een tijdje ben ik aan de beurt. Volgens de 'militair' kloppen mijn papieren niet. Ik had me moeten laten registreren in Moldavië. Dat is wel gebeurd, maar niet op de manier zoals hij dat wil. Hij laat een papier zien hoe dat moet. Dit ruikt naar geldklopperij, ik hou me dan ook van de domme. Hij noemt de prijs van het visum voor het rebellengebied. Dat geld laat ik maar alvast uit mijn beurs steken. 'Per ongeluk' valt nog het visitekaartje van de Nederlandse consul op de tafel. Ik zie het zogenaamd niet en laat het een tijdje liggen. Even imponeren kan geen kwaad op zo'n moment.
De 'militair' komt terug op het ontbrekende stempeltje. Nu kunnen we terzake komen. Na wat onderhandelen moet ik zo'n 40 dollar bij hem achterlaten. Dan is de 'fout' gladgestreken. Dit alles duurt een dik half uur.
Een andere 'militair' wil weten wat er in mijn tassen zit. In mijn steenkolen Russisch probeer ik het hem uit te leggen. Dat lukt niet echt goed, dus hij neemt me mee. Met wat laten zien gaat het wel goed. Gelukkig is hij snel tevreden en hoeft hij geen enkel geld. Ik mag door, ik heb 3 uur de tijd om aan de overkant te komen.
3 uur is net genoeg om rond te kijken en wat foto's te nemen.. Ik ben erg voorzichtig. Vlakbij de brug over de Dniestr wil ik een monument fotograferen. Ik vraag eerst maar eens toestemming aan een verkeersagent. De brug zelf biedt een apart gezicht. De oprit is bezaaid met versperringen en Spaanse Ruiters. Na de oprit zie ik twee Russische commando's, kogelvrij vest aan, helm op de kop, grote Kalashnikov op de rug, en een kleine Kalashnikov voor de borst. Ik knik hen vriendelijk goedendag. Zij groeten terug en laten me zonder probleem door, op weg naar Tiraspol, de rebellenhoofdstad. Erg mooi is Tiraspol niet. De enige bezienswaardigheden zijn wat standbeelden het het stadion van Sheriff Tiraspol. Dan maar direkt door, de minuten tikken weg.
Bij de Oekraïense grens aangekomen wordt ik weer opgevangen door diverse militair uitziende personen. Maar ook door een man in typische maffia-kledij; zonnebril en zwart leren jack. Hij vraat me mijn betalingsbewijs voor de wegenbelasting. Ik waag het erop, en trek mijn NTFU toerfietskaart. "Ja, ik heb wegenbelasting voor de fiets betaald in Nederland" zeg ik met al mijn overtuigngskracht. Daar trapt hij niet in, ik moet naar binnen. Zo'n kaartje moet je hebben, en hij laat me een rood/groen vodje zien. Maar ja, zegt hij, je gaat nu toch weg, je kunt ook 20 euro ipv 40 betalen, maar dan krijg je geen kaartje. Ik ken de procedure en stem toe.
Buiten vangt een andere 'militair' me op. Ik moet doorrijden, hij in zijn auto erachteraan. 300m verder weer stoppen. Hij gaat met me het controlehokje in. Diverse andere geldkloppers ben ik zo kwijtgeraakt. Met hem moet ik weer onderhandelen. Bij de binnenkomstcontrole had ik een bepaalde stempel moeten krijgen. Van hem moet ik eigenlijk terug. Het schemert al, hij weet dat ik dat niet zal doen. Dus maar weer onderhandelen over de hoogte van de 'boete'. Veel dollars heb ik niet meer over, het blijft dus beperkt tot 20 dollar.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |