ze btw 46 jaar
echt wel erg om te zien hoe jong sommigen sterven..
42, 37, 46...veels te vroeg
I'm going to burn in hell anyway, so why can't I ???
quote:Op natuurlijke wijze, zoals de mijne??
Op woensdag 23 april 2003 10:32 schreef Separeertje het volgende:
mijn pa is in 1985 ( ik was 15 ) op 37 jarige leeftijd overleden
Maar als ik vragen mag waar zijn al jullie ouders zo vroeg aan gestorven, want een natuurlijke dood op 40 jarige leeftijd???
Hebben ze dan in hun errug slecht gegeten of veel gerookt ofzo, of een verkeersongeval?
quote:Zover ik begrepen heb was het natuurlijk. Ik kwam er achter omdat ie ooit bij een fabriek had gewerkt in de jaren 70 en daar had ie een keer pensioen premie betaald. Dus ik kreeg een brief met daarin de melding dat ie op 5 mei was overleden en dat ik nog 13 gulden kreeg.
Op woensdag 23 april 2003 10:47 schreef Chevron het volgende:
mijn oprechte condoleances.Maar als ik vragen mag waar zijn al jullie ouders zo vroeg aan gestorven, want een natuurlijke dood op 40 jarige leeftijd???
Hebben ze dan in hun errug slecht gegeten of veel gerookt ofzo, of een verkeersongeval?
Ik weet niet waar ie begraven ligt, dat vind ik wel kut.
quote:dat is wel bizar dat je niet weet waar hij begraven ligt, hoe komt dat?
Op woensdag 23 april 2003 10:51 schreef Butt_Plugg het volgende:[..]
Zover ik begrepen heb was het natuurlijk. Ik kwam er achter omdat ie ooit bij een fabriek had gewerkt in de jaren 70 en daar had ie een keer pensioen premie betaald. Dus ik kreeg een brief met daarin de melding dat ie op 5 mei was overleden en dat ik nog 13 gulden kreeg.
Ik weet niet waar ie begraven ligt, dat vind ik wel kut.
quote:Hoe kan je op je 42ste op natuurlijke wijze overlijden? Dat is toch geen ouderdom meer?
Op woensdag 23 april 2003 10:35 schreef Butt_Plugg het volgende:[..]
Op natuurlijke wijze, zoals de mijne??
Lester Burnham: Mine. 1970 Pontiac Firebird. The car I've always wanted and now I have it. I rule!
quote:Ik weet het gewoon niet, de laatste gemeente waar hij woonde zeggen dat ze het niet weten waar hij ligt, ze hebben alles na gekeken. Ik heb van alles geprobeert, maar niets...
Op woensdag 23 april 2003 10:54 schreef mister-ious het volgende:[..]
dat is wel bizar dat je niet weet waar hij begraven ligt, hoe komt dat?
www.longziekte.web-log.nl
btw ik was nog maar 10 dagen, heb haar dus niet erg goed gekend, maar het blijft pijn doen
[Dit bericht is gewijzigd door maple-leaf op 23-04-2003 11:10]
*Leven is het meervoud van lef....Loesje©*
quote:Dit is echt verschrikkelijk. Heb je wel broers of zussen? Hoe gaat het met je?
Op woensdag 23 april 2003 11:02 schreef H2elpme het volgende:
Mijn moeder overleed op 49 jarige leeftijd (1998) en mijn vader op 52 jarige leeftijd (2000). Hersentumor respectievelijk hersenbloeding.
quote:Tja misschien had het topic beter Ouders overleden kunnen heten ofzo.
Op woensdag 23 april 2003 11:09 schreef maple-leaf het volgende:
niet mijn vader, mijn moeder stierf toen ze 30 was, aan een hersenbloedingbtw ik was nog maar 10 dagen, heb haar dus niet erg goed gekend, maar het blijft pijn doen
quote:Nope, geen broers en/of zussen. Maar het gaat prima met mij, dankje.
Op woensdag 23 april 2003 11:09 schreef MissAlPacino het volgende:[..]
Dit is echt verschrikkelijk. Heb je wel broers of zussen? Hoe gaat het met je?
30 april 1992 is mijn vader overleden, hij was 46 jaar. Auto-ongeluk.
30 april blijft een vreemde dag, ook na 11 jaar.
quote:Dat heb ik nou met 5 mei!
Op woensdag 23 april 2003 11:53 schreef dutchie het volgende:
*hand opsteekt*
30 april 1992 is mijn vader overleden, hij was 46 jaar. Auto-ongeluk.
30 april blijft een vreemde dag, ook na 11 jaar.
* Butt_Plugg schudt dutchie's hand
Mijn vader was 50 toen hij overleed aan K. Was net een half jaar daarvoor met vervroegd pensioen gegaan (overleed dus eigenlijk veel te jong want hij heeft niet van z'n vrije tijd kunnen genieten).
m.b.t. data heb ik ook een leuke; op 24/9 waren mijn ouders 24 jaar getrouwd, op 25/9 overleed m'n vader.
quote:Ik vind alles onder de 75 jong. Mijn moeder wordt 65 en ik zou het niet kunnen verdragen om haar al te verliezen.
Op woensdag 23 april 2003 12:06 schreef Sprookjesbos het volgende:
Wat is jong?
Mijn vader is gestorven aan kanker. In 91 kreeg hij maagkanker. In 1994 was het uitgezaaid naar de lever en de alvleesklier.
Het gekke is dat ik me maar heel weinig van hem kan herinneren (ik was toen 10 )
-edit-
Hij is 58 geworden
quote:"Natuurlijk" is niet altijd ouderdom.
Op woensdag 23 april 2003 10:56 schreef KaAzKoP_ het volgende:[..]
Hoe kan je op je 42ste op natuurlijke wijze overlijden? Dat is toch geen ouderdom meer?
Ziektes zijn ook 'natuurlijk" (tenzij door mensen ontwikkeld lijkt me)
Ongelukken, (zelf)moorden zijn niet-natuurlijke doodsoorzaken.
Ze is trouwens overleden aan een reeks van ongeveer 8 hartinfarcten. En dit alles in 3 maanden tijd.
Ik was trouwens net 18 jaar.
Hij was toen 29 jaar oud....
Ik kan me dus niets herrineren van mijn echte vader, alles wat ik weet weet ik van foto's en wat mijn moeder mij verteld heeft.
Gelukig heb ik op 3 jarige leeftijd een nieuwe vader gekregen die er nu nogsteeds is en hopelijk zit ik nog heeeeeeeel lang met hem opgescheept.
nogmaals, heel veel sterkte.
quote:huh? weet je dat niet? Is er niemand in de familie die je dat kan vertellen?
Op woensdag 23 april 2003 14:07 schreef Butt_Plugg het volgende:
Trouwens, bij de weg is er iemand die weet hoe je er achter kunt komen waar je vader begraven is?? Als je dit niet weet uiteraard.
Anders zou ik het ook niet weten
Maar het moet vast wel ergenst na te gaan zijn.
groetjes
quote:Nee ik weet niet waar mijn vader begraven ligt.
Op woensdag 23 april 2003 15:14 schreef KillerRabbit het volgende:[..]
huh? weet je dat niet? Is er niemand in de familie die je dat kan vertellen?
Anders zou ik het ook niet weten
[Dit bericht is gewijzigd door Butt_Plugg op 23-04-2003 15:29]
quote:de mijne ookal..lijkt het jaar van de zelfmoord wel, een vriend van mij heeft dat rond die tijd ook gedaan.
Op woensdag 23 april 2003 15:29 schreef poiuy het volgende:
Mijn vader is 6-11-1996 gestorven...Hij was toen 41 jaar..
Hij pleegde zelfmoord...
quote:Het is gewoonweg schandalig als de gemeentes niet eens weten waar je vader begraven is. Dit wordt toch geregistreerd?
Op woensdag 23 april 2003 14:07 schreef Butt_Plugg het volgende:
Trouwens, bij de weg is er iemand die weet hoe je er achter kunt komen waar je vader begraven is?? Als je dit niet weet uiteraard.
Of willen ze soms beweren dat ie niet dood is?
Zo ver voor respect voor de doden
I'm going to burn in hell anyway, so why can't I ???
quote:jou pa ook?? Zelfde dag en ook zelfmoord...??
Op woensdag 23 april 2003 15:33 schreef hellmondunited het volgende:[..]
de mijne ookal..lijkt het jaar van de zelfmoord wel, een vriend van mij heeft dat rond die tijd ook gedaan.
quote:Gemeentes grrrrrr leijers zijn het!!
Op woensdag 23 april 2003 15:39 schreef Ashram het volgende:[..]
Het is gewoonweg schandalig als de gemeentes niet eens weten waar je vader begraven is. Dit wordt toch geregistreerd?
Of willen ze soms beweren dat ie niet dood is?Zo ver voor respect voor de doden
Sorry voor mijn taalgebruik...
quote:Nee niet dezelfde dag wel t zelfde jaar. Mijn vader pleegde zelfmoord op 18 mei 1996
Op woensdag 23 april 2003 15:42 schreef poiuy het volgende:[..]
jou pa ook?? Zelfde dag en ook zelfmoord...??
Sterke voor iedereen hier die ook een ouder heeft verloren..
quote:Hmm.... houden de Mormonen zoiets niet bij?
Op woensdag 23 april 2003 14:07 schreef Butt_Plugg het volgende:
Trouwens, bij de weg is er iemand die weet hoe je er achter kunt komen waar je vader begraven is?? Als je dit niet weet uiteraard.
Lijkt me echt heel erg als een van mijn ouders er niet meer zou zijn. Knap dat jullie er zo over kunnen praten
Sterkte allemaal!
Let's plant a tree
quote:Je moeder nogwel, dat hoor je niet vaak, en tis nog erg kort gelede voor je..heel veel sterkte er mee
Op woensdag 23 april 2003 17:19 schreef SmokeySoft het volgende:
Mijn moeder heeft 30-03-2003 zelfmoord gepleegd, ze is 48 jaar geworden.Sterke voor iedereen hier die ook een ouder heeft verloren..
Hij is overleden aan een hartstilstand (was al hartpatient)
de datum weet ik niet precies meer.
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
58 jaar maar ze was nog zo jong in doen en laten....
onbeschrijflijk....
dit....
1,5 jaar daarvoor mijn oma...[tweede moeder]
89 jaar ...
Mijn adoptievader stierf toen ik 14 was....
B.
Opa toen ik 5 was.......
zucht....:(
Net die mensen die je steunen in het leven....weg allemaal weg...en pleitos...
Gezellig hoor.. 
Ik moet er niet aandenken als mijn pa of ma overlijdt doet me denken aan het gedicht dat in onze wc hangt:
Ga nooit heen zonder te groeten.
Ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten,
dat doet een hart zo'n pijn.
Wat je s'morgens hebt verlaten.
kan er s'avonds niet meer zijn
quote:Huilieeeeeeeeeee
Op woensdag 23 april 2003 20:31 schreef This_World_Is_Lost het volgende:
He bah wat erg allemaaldoet me denken aan het gedicht dat in onze wc hangt:
Ga nooit heen zonder te groeten.
Ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten,
dat doet een hart zo'n pijn.
Wat je s'morgens hebt verlaten.
kan er s'avonds niet meer zijn
Maar ja ook al groet je smorgens wel.....
toch kan het zo voorbij zijn....
best kut eigenlijk...
Ben me hele leven opgegroeid zonder vader...ik heb wel het gevoel dat ik iets mis...
Vond het vroeger (en nu nog) raar dat er gezinnen zijn met vader...heel vreemd voor mij.
Verder is de tweelingzus van mij zus overleden (ik was nog niet geboren) Al me opa's ..al me oma's....
Heb weinig familie over
Yaaaaaamaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaa
Hij was alcoholist, ik had regelmatig contact met hem.
Hij was zo ziek dat het misschien maar beter is zo.
Ik steek iedere keer toch een kaarsje op voor hem, ook al heeft ie mij best veel pijn gedaan met zijn drankgedrag.
quote:Zelf weet ik wel welk kerkhof hij ligt alleen niet waar, maar dat kan je bij de receptie (?) vragen...
Op woensdag 23 april 2003 14:07 schreef Butt_Plugg het volgende:
Trouwens, bij de weg is er iemand die weet hoe je er achter kunt komen waar je vader begraven is?? Als je dit niet weet uiteraard.
Misschien informeren bij familie of gemeente...
Yaaaaaamaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaa
Ik vind het heel moeilijk om er over te praten, nu ik dit typ springen de tranen alweer in me ogen.
Ik ben alleen de paar maanden erna nog bij zijn graf geweest, had geen zin in al die huilende familie (beetje ego klinkt het, maar aan mij hadden ze toch niks toen).
Toevallig deze week voor het eerst er weer heen geweest, alleen. Ik kon de waterlanders toen niet echt tegen houden.
quote:Vuurwerkramp?
Op woensdag 23 april 2003 22:13 schreef nevetS het volgende:
Mijn vader overleed 13-5-2000 in Enschede (hij was 43, had de tijd van zijn leven en had geen ziektes ofzo, eerst nog twee dagen vermist geweest. Maandag de 15e werden we opgebeld of we hem wouden identificeren, helaas, het was hem.)
Yaaaaaamaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaa
quote:klopt
Op woensdag 23 april 2003 22:39 schreef Ker_Plunk het volgende:[..]
Vuurwerkramp?
Maar hou oud was je zelf toen je een famillielid hebt verloren?
Kan natuurlijk komen doordat dat niet de ergste dag is (we hoorden het pas 2 dagen later zoals je hierboven kunt lezen).
ik mis 'm nog echt elke dag en heb er ook elke dag nog problemen mee dat hij er niet meer is.
.Daar schrik je wel van.....
En nog mijn condoleances allemaal...
een jaar lang gevochten als een leeuw, maar het heeft niet mogen baten...
"Grootse gevoelens van hoop maken grootse mensen"
Gelukkig is hij er nog en daarom heb ik ook zo'n respect voor de mensen die hier posten! 
Veel sterkte allemaal!!
quote:Je zou kunnen informeren bij de verschillende begrafenis-verzekeringen, zoals bv. de DELA. Ik zou me namelijk heel goed voor kunnen stellen dat hij zo'n verzekering had.
Op woensdag 23 april 2003 14:07 schreef Butt_Plugg het volgende:
Trouwens, bij de weg is er iemand die weet hoe je er achter kunt komen waar je vader begraven is?? Als je dit niet weet uiteraard.
Ik heb mijn vader verloren in op 4 maart 1982; hij was toen 50 jaar. Afgelopen jaar op 9 mei is mijn moeder thuis overleden. Zij is 71 jaar geworden. Beiden zijn ze aan longkanker gestorven.
quote:Toen mijn vader stierf was ik 23 jaar, toen mijn moeder stierf was ik 43 jaar.
Op woensdag 23 april 2003 22:50 schreef Artfull-Devlin het volgende:
Sjees respect, ik vind het heel moedig dat mensen er zo over kunnen praten.Maar hou oud was je zelf toen je een famillielid hebt verloren?
Leeftijd: 47
Zelfmoord, en alcoholiste
Ik: 21
Morgen is het precies een jaar geleden
Mijn vader is nu 54 en werd vorig jaar augustus met longkanker opgenomen. Meteen chemokuur en nu een of ander nieuw medicijn en bestraling. Ziet er naar uit dat hij genezen is maar ik moet er niet aan denken om hem alsnog te verliezen..
- yes, way.
als je van me houdt, huil niet.
als je het ondoorgrondelijke mysterie van de hemel
waar ik me in bevind zou kennen,
zou je nooit om me huilen.
we hielden voor eeuwig van elkaar in het leven,
maar alles was toen vluchtig en beperkt.
denk aan deze prachtige plek waar er geen dood is
en waar ik vlak bij de onuitputtelijke bron
van geluk en liefde ben.
als je echt van me houdt,huil dan niet om mij.
ik ben in vrede
"....And if I go while you're still here...
know that I live on vibrating to a different measure
...behind a thin veil you cannot see through
You will not see me, so you must have faith.
I wait for the time when we can soar together again
...both aware of each other.
Until then, live life to its fullest
and when you need me,
just whisper my name in your heart,
...I will be there...
quote:Sterkte morgen
Op donderdag 24 april 2003 20:25 schreef Nembrionic het volgende:
Mijn moeder.
Leeftijd: 47
Zelfmoord, en alcoholisteIk: 21
Morgen is het precies een jaar geleden
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
Ik ben mijn moeder nog steeds erg dankbaar hoe ze ons heeft opgevoed. Ik mis hem niet echt meer, maar het blijft wel altijd een gat in mijn leven. Ik vind het moeilijk als andere mensen heel angstig reageren als je verteld dat je geen vader meer hebt.
-edit- Ik ben trouwens nog nooit naar de plaats geweest waar zijn urn staat. Ook eigenlijk geen behoefte aan
Mijn weblog
quote:Agree.
Op vrijdag 25 april 2003 00:14 schreef Libris het volgende:
Ik mis hem niet echt meer, maar het blijft wel altijd een gat in mijn leven. Ik vind het moeilijk als andere mensen heel angstig reageren als je verteld dat je geen vader meer hebt.
Het lijkt soms of he dan net iets gedaan hebt.Ze reageren meestal idd wat geschokt...wat mij dan terughoudend maakt...
Yaaaaaamaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaa
Vond de twee extra vrije dagen wel prettig kan ik me herinneren.
Mijn moeder is op 59 jarige leeftijd overleden aan longkanker op 17 juli 1985. Daar was ik behoorlijk van overstuur, en ik denk nog regelmatig aan haar.
quote:Jeetje, dan krijgt je icoontje wel ineens een hele aparte betekenis...
Op vrijdag 25 april 2003 00:52 schreef xyz het volgende:
Mijn vader is overleden als gevolg van vliegtuigcrash op 35 jarige leeftijd. Ik was op dat moment 6 jaar. Dus ik weet eigenlijk niet beter dan hij er niet is.
quote:dat is puur toeval. mijn moeder ook. hersenbloeding dan.
Op woensdag 23 april 2003 11:09 schreef maple-leaf het volgende:
niet mijn vader, mijn moeder stierf toen ze 30 was, aan een hersenbloedingbtw ik was nog maar 10 dagen, heb haar dus niet erg goed gekend, maar het blijft pijn doen
ik was overgens een jaar of 12.
quote:Wat mooi
Op donderdag 24 april 2003 21:27 schreef erodome het volgende:
Voor iedereen die een dierbare verloren heeft......als je van me houdt, huil niet.
als je het ondoorgrondelijke mysterie van de hemel
waar ik me in bevind zou kennen,
zou je nooit om me huilen.
we hielden voor eeuwig van elkaar in het leven,
maar alles was toen vluchtig en beperkt.
denk aan deze prachtige plek waar er geen dood is
en waar ik vlak bij de onuitputtelijke bron
van geluk en liefde ben.
als je echt van me houdt,huil dan niet om mij.
ik ben in vrede
"....And if I go while you're still here...
know that I live on vibrating to a different measure
...behind a thin veil you cannot see through
You will not see me, so you must have faith.
I wait for the time when we can soar together again
...both aware of each other.
Until then, live life to its fullest
and when you need me,
just whisper my name in your heart,
...I will be there...
Wat sterven er trouwens veel mensen zeg voor hun 50ste, ik vind het
eigenlijk best wel schrikken als je alle reacties in dit topic achter elkaar leest
Ook mijn vader is er niet meer, gestorven aan A.L.S na een verschrikkelijke
lijdensweg op 19 september 1996 op 47-jarige leeftijd, ik was toen 28
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
quote:Nee, dat icoontje heeft eigenlijk met mijn beroep te maken, ik ben nl. piloot en dat een foto van het vliegtuig waar ik in vlieg.
Op vrijdag 25 april 2003 08:39 schreef dutchie het volgende:[..]
Jeetje, dan krijgt je icoontje wel ineens een hele aparte betekenis...
Mijn weblog
quote:21 jaar
Op woensdag 23 april 2003 22:50 schreef Artfull-Devlin het volgende:
Sjees respect, ik vind het heel moedig dat mensen er zo over kunnen praten.Maar hou oud was je zelf toen je een famillielid hebt verloren?
Oorzaak; overal kanker wat 3 weken daarvoor ontdenkt hadden. Echte doodsoorzaak hartstilstand veroorzaakt door een kankergezwel.
Het was een bedrijfsongeval, als de goede man nu nog geleefd had was ie rond de 65 geweest denk ik
quote:Het zal toch op een dag gebeuren althans dat lijkt me beter dan dat jij eerder sterft dan een van je ouders.
Op vrijdag 25 april 2003 19:51 schreef Qarinx het volgende:
Ik word echt naar van dit topic.... ik moet er niet aan denken dat ik er ook op een dag mee geconfronteerd word......
Het is kut dat wel maar als ik die verhalen lees dan vind ik het voor die mensen veel erger.
de kerstdagen hoeven voor mij nog steeds niet eigenlijk, nog steeds komen alle herinneringen terug.
Ik sta er echt van te kijken hoe veel mensen ook zulke ellende hebben moeten meemaken op jonge leeftijd
Het is echt een bizarre situatie, de ene dag ben ik zwaaar down. En de andere dag gaat het wel weer en kan ik zelfs lachen om dingen. Word er wel gek van, verlang weer naar de oude situatie. Ik word er kotsmisselijk van
[Dit bericht is gewijzigd door Cool_Runner op 26-04-2003 13:25]
quote:Ik was 25 toen mijn vader was overleden, en heb het er wel zeer moeilijk mee gehad. En mis mijn vader nog vaak.
Op woensdag 23 april 2003 22:50 schreef Artfull-Devlin het volgende:
Sjees respect, ik vind het heel moedig dat mensen er zo over kunnen praten.Maar hou oud was je zelf toen je een famillielid hebt verloren?
quote:Dat kan ik me voorstellen, heb ik ook met "bevrijdingsdag" het is gewoon emotioneel zwaarbeladen.
Op zaterdag 26 april 2003 02:05 schreef lady-wrb het volgende:
mijn vader is 12 jaar geleden op tweede kerstdag overleden en met oud en nieuw gecremeerd. hij was 55 jaar en had kanker.
de kerstdagen hoeven voor mij nog steeds niet eigenlijk, nog steeds komen alle herinneringen terug.
is simply not giving the kiss the attention it deserves.
mijn ouders zijn er beide nog en ik hoop nog lang van ze te genieten --> geld ook voor mijn familie, mijn opa stierf 31 augustus 2002 aan longkanker , ik moest 2 september afrijden, ik wilde het eigenlijk afblazen, maar toen kreeg ik te horen van mijn moeder dat mijn opa dag voor zijn overlijden zei: ik hoop zo dat shirley het haalt met afrijden. dus heb het voor hem gedaan, met een foto van ons samen op zak ging ik rijexamen doen, resultaat: geslaagd, ik weet 100% zeker dat hij bij me was, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, en mis
Ja, mijn vader is in '99 doodgegaan, op zijn 40e. Ik was 14 en hij was al 10 jaar depressief. *Zucht* en ik ben er nog -lang- niet overheen..
Mijn vader is altijd mijn beste vriend geweest, mijn zielsverwant. Ik heb ooit gezegd "als pap en mam gaan scheiden ga ik bij pap wonen" en ik meende het, al was ik pas 8 ofzo.
Ik wilde dit onderstaande net in een ander topic posten, maar het past hier veel beter:
Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van een of andere mevrouw die een telefoonnummer zocht van iemand met dezelfde achternaam als mijn moeder. Ze vroeg eerst "Is jullie mam niet thuis?" Het antwoord was "Nee, die ligt nog in het ziekenhuis." En daarna de onvermijdelijke "En je vader?"
Ik kon het gewoon niet uit mijn bek krijgen dat hij al 4 jaar dood is.. erg hè?
[edit: kan iemand me komen troosten alsjeblieft? ]
quote:
Op woensdag 21 mei 2003 23:09 schreef bloempjuh het volgende:
Damn.. ik mis 'm ineens zo vreselijk! Ik wil 'm terug! Nu
Ik heb ook geen vader meer. Het is alweer heel lang geleden (26 jaar) maar dan neemt niet weg dat ik hem nog steeds elke dag mis.
quote:Ongeveer zelfde situatie hier.
Op woensdag 23 april 2003 20:50 schreef Sweetsixteen16 het volgende:
Mijn vader is 11 september 2002 overleden.Hij was alcoholist, ik had regelmatig contact met hem.
Hij was zo ziek dat het misschien maar beter is zo.
Ik steek iedere keer toch een kaarsje op voor hem, ook al heeft ie mij best veel pijn gedaan met zijn drankgedrag.
Mijn vader is zo rond 7 of 9 oktober 2002 overleden. Hij lag al een paar dagen in huis voor mijn zus hem vond.
Hij is op een "natuurlijke" wijze overleden. Hij zorgde nooit goed voor zichzelf en at ook heel weinig, de ene week ging het goed en de andere week lag hij doodziek op bed. Al mijn pogingen om hem er vanaf te helpen waren tevergeefs ..... maar toch probeerde je het elke keer weer, net toen we bezig waren om hem in een soort opvanghuis te plaatsen stierf hij....
Ja, leuk.. zo'n groot forum.. alleen reageert er niemand op tijd 
quote:Damn.. dan moet ik nog wel een tijdje..
Op woensdag 21 mei 2003 23:20 schreef BwennieBren het volgende:[..]
Ik heb ook geen vader meer. Het is alweer heel lang geleden (26 jaar) maar dan neemt niet weg dat ik hem nog steeds elke dag mis.
quote:Meid, stop je verdriet vooral niet weg...
Op woensdag 21 mei 2003 23:01 schreef bloempjuh het volgende:
Ja, mijn vader is in '99 doodgegaan, op zijn 40e. Ik was 14 en hij was al 10 jaar depressief. *Zucht* en ik ben er nog -lang- niet overheen..
Het heeft tijd nodig om zoiets een plek te geven.
En dan nog zul je hem ws regelmatig missen.
Wat ik van jou lees, ben je een taaie, een dorzetter, iemand die (te?) veel verantwoordelijkheid neemt...
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Kan kloppen.. heb ik van geen vreemde (lees: vader). Zijn depressies erfelijk?
Op woensdag 21 mei 2003 23:24 schreef Moonah het volgende:[..]
Meid, stop je verdriet vooral niet weg...
Het heeft tijd nodig om zoiets een plek te geven.
En dan nog zul je hem ws regelmatig missen.
Wat ik van jou lees, ben je een taaie, een dorzetter, iemand die (te?) veel verantwoordelijkheid neemt...
quote:Nee, geeft toch niet?
Op woensdag 21 mei 2003 23:21 schreef bloempjuh het volgende:
Ja.. nu is 't dus te laat. Nu loopt het snot al uit mijn neus en de tranen zitten opgedroogd en wel in mijn trui.. jakkieJa, leuk.. zo'n groot forum.. alleen reageert er niemand op tijd
Je mag je verdriet toch zeker wel voelen?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Zeker.. alleen zo vervelend als je in je uppie zit te janken..
Op woensdag 21 mei 2003 23:26 schreef Moonah het volgende:[..]
Nee, geeft toch niet?
Je mag je verdriet toch zeker wel voelen?
Dan heb ik liever even een zacht vriendje in de buurt
Okay mijn kant:
8-11-1998 mijn moeder aan een een hartstilstand (53 jaar)
quote:Het is alsof ik mezelf hoor, ik mis hem iedere dag heel veel. Het was mijn papa en mijn "ouwe"... Veel sterkte en denk maar aan je vader als je in de avond naar de sterren kijkt, hij zal altijd bij je zijn, in je hart...
Op woensdag 21 mei 2003 23:09 schreef bloempjuh het volgende:
Damn.. ik mis 'm ineens zo vreselijk! Ik wil 'm terug! Nu![edit: kan iemand me komen troosten alsjeblieft?
Mijn vader overleed in april 1994 en was 69 jaar... voor sommigen misschien al ouder maar voor mij te vroeg overleden. Voor mij is het gemis niet minder omdat hij al wat ouder was dan de meeste vaders hier.... Ik mis hem nog elke dag en ja zoals jullie kunnen zien had ik een oudere vader daar ik toen 22 jaar was maar hij was jong in zijn doen...
Veel sterkte allemaal mensen...
I love you because... (Jim Reeves)
"Leegte"
Ik voel me soms zo alleen
je zult er nooit meer zijn
Je liefde om me heen
Mijn hart doet soms zo'n pijn...
Ik denk elke dag aan jou
kijk naar de hemel boven
Geen traan meer laten
dat kan ik niet beloven...
'K troost me met gedachten
dat ik je ooit weer zal zien
En probeer nu sterkt te zijn
Maar of het zal lukken? Misschien...
*Muurbloempjes' ode aan haar vader*
tijdens zijn ziekte (ruim een jaar) nooit gevoel gehad dat ie eraan zou sterven, hield zich altijd groot. leuke is ook als je in augustus hoort dat het de goede kant op gaat (ipv 14 scanfoto's was de tumor geslonken naar 6 foto's) dus goede moed, oudejaarsdag 98 ff controle ziekenhuis... bleek het drie keer zo hard terug te zijn.... vier dan maar eens leuk oud en nieuw. laatste 3 maanden zag je hem duidelijk aftakelen. zaten aan zijn zijde toen ie stierf... behoorlijke impact gehad.
wat mij trouwens opvalt is dat echt 80% van de ouders die sterven tussen de 40 en 50 jaar ligt, vind ik behoorlijk jong.....
[Dit bericht is gewijzigd door geitenbreier op 22-05-2003 14:46]
kwamen we een week voor hij overleed achter. na operatie is het fout gegaan. Hij was echt me beste vriend weet je..
maar goed..
Morgen ga ik mijn tutor eens vertellen over mijn papa denk ik.. DOODENG! Als ik het zo even mag uitdrukken..
Ik heb zitten huilen. Een van de hoofdpersonages uit ER ging dood en had een 14-jarige dochter. Damn, daar zijn de traantjes weer. Ik merk ineens weer dat ik 'm zo mis.. en dat zijn dood echt in míjn leven thuishoort en niet in een of ander fictief verhaal.. Ik mis mijn papa
quote:Dr. Greene. Zonde ja. In de serie pas 38 jaar. Als je je vader zelf op jonge leeftijd bent verloren, lig dit gevoelig.
Op vrijdag 6 juni 2003 22:27 schreef bloempjuh het volgende:
Iemand toevallig ER gekeken? Wij hier zijn trouwe kijkers..Ik heb zitten huilen. Een van de hoofdpersonages uit ER ging dood en had een 14-jarige dochter. Damn, daar zijn de traantjes weer. Ik merk ineens weer dat ik 'm zo mis.. en dat zijn dood echt in míjn leven thuishoort en niet in een of ander fictief verhaal.. Ik mis mijn papa
Vanaf 1996 t/m 2001 in een tijdspanne van iets meer dan 4 jaar zijn er nogal wat mensen ontvallen die ik kende.
Eerst mijn "laatste" oma in oktober 1996 op 90-jarige leeftijd. Aan allerlei kwalen, maar vooral ouderdom. Toen op 5 september 1999 een goede vriend van mij (41) met aanstaande vrouw (40), bij een verschrikkelijk auto-ongeluk. Vervolgens mijn vader op 20 september 1999, aan een herseninfarct, op de leeftijd van 69 (bijna 70). En als laatste mijn oudste broer na een operatie om dikke darm te verwijderen i.v.m. fout gediagnotiseerde Crohn. Dat was op 26 januari 2001. Hij werd 45.
Overigens stierf verleden jaar zomer mijn laatste oudoom, 86, en 2 weken geleden een neef van mijn vader, 68.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 07-06-2003 12:31]
ik mis mijn vader natuurlijk nog elke dag. wat mij wel geholpen heeft is lezen van gedichten als je je kut voelt. een van mijn lievelingsgedichten staat hier onder. en mijn moeder ben ik ook ontzettend dankbaar voor alles, logisch natuurlijk maar toch, vier kinderen waarvan de oudste 13 is opvoeden vindt ik eigenlijk best knap, heb ook best veel respect voor mijn moeder.
Samen,
als ik denk aan jou
wat wij nog konden doen
denk ik aan
wat wij nog moeten doen
samen lachen, huilen
jou hand in mijn hand
samen
jij en ik
alleen maar samen
samen praten
deelt de pijn
samen
jij en ik
nooit meer samen
[Dit bericht is gewijzigd door danerit op 08-06-2003 12:05]
Mag ik dat hier ook bij zetten?
9 november, 1999.. ( blergh, ze wou zo graag de eeuwwisseling meemaken.. ) ... ze stierf 6 dagen voor der 43e verjaardag.
Aan kanker.
Ik was toen 14, nu net 18 ...
Een overleden ouders lijkt me vreselijk maar deze onzekerheid is ook niet fijn hoor, elke keer als hier de huistelefoon gaat denk ik dat het bericht komt dat hij is overleden. Heel irritant
Sterkte aan alle mensen die al 1 van hun ouders moeten missen.
. Zo ga je het leven wel meer respecteren!
Wat niet weg neemt dat ik hem nog steeds mis. Hij was dan misschien wel alcoholist (niet zo extreem, maar toch), hij rookte dan wel als een schoorsteen en hij leefde dan wel onregelmatig en ongezond, maar het was toch mijn vader
Mijn vader is still going strong en 74 jaar nu en ik zou hem nog echt niet willen missen.
Ik was toen 34...
en ik mis hem iedere dag nog en op een of andere manier neem ik alles in het leven niet meer zo gemakkelijk, denk meer na en ook over mijn eigen leven
quote:Dat is dus ook wat ik van het doodgaan van m'n ma heb over gehouden. Is maar goed ook, eerst dacht ik daar nl. veel makkelijker over enzo.
Op maandag 9 juni 2003 20:35 schreef Maxxieh het volgende:
Mijn vader is 8 jaar geleden gestorven en mijn stiefvader is 2 jaar geleden gestorven
16 - 4 - 2002 m'n ma aan kanker.
Hij is 42 geworden en overleden aan longkanker.
ik heb geen contact, geen idee waar hij zit of hij leeft enz.
en het kan me ook niks boeien
quote:Ik heb wel een beetje meer attitude gekregen na mijn pap's dood. Voor hij doodging was ik heel erg bamg voor wat mensen van mij dachten, erna kon het me echt niets meer schelen.
Op maandag 9 juni 2003 21:10 schreef chillv het volgende:
Tuurlijk ben ik nog steeds heel verdrietig om mijn vader zijn dood, maar op de een of andere manier ben ik sinds zijn dood toch een stuk zelfverzekerder geworden. Toch wel gek vind ik dat.
Wat niet weg neemt dat ik hem nog steeds mis. Hij was dan misschien wel alcoholist (niet zo extreem, maar toch), hij rookte dan wel als een schoorsteen en hij leefde dan wel onregelmatig en ongezond, maar het was toch mijn vader
Verder wil ik nu zo compleet mogelijk leven. Studeren, leuke dingen doen..
Maar ik mis 'm soms ontzéttend!
quote:Zou 't je echt niets doen als je hoorde dat hij dood was? Als hij dood is kun je 't nooit meer goedmaken, toch?
Op dinsdag 10 juni 2003 01:22 schreef Lord_Of_Darkness het volgende:
Mijn pa is in mijn ogen dood ja, zonee wil ik hem wel even komen helpen.
ik heb geen contact, geen idee waar hij zit of hij leeft enz.
en het kan me ook niks boeien
Faat: *zucht* zoals gewoonlijk hoor Sitethief weer in de bocht >:)
quote:het zou me idd helemaal niks doen.
Op dinsdag 10 juni 2003 06:25 schreef bloempjuh het volgende:[..]
Zou 't je echt niets doen als je hoorde dat hij dood was? Als hij dood is kun je 't nooit meer goedmaken, toch?
ik hoef niks goed te maken.
ik heb niks gedaan.
Maar als hij echt dood zou zijn zou ik meer blij zijn.
zn verdiende loon in mijn ogen
quote:Hmm.. Ik snap 't wel. Alleen klinkt "ik wou dat mijn vader dood was" een beetje rot in oren als de mijne. Maar ik heb jouw posts in andere topics gezien en dan snap ik 't wel.
Op dinsdag 10 juni 2003 09:48 schreef Lord_Of_Darkness het volgende:[..]
het zou me idd helemaal niks doen.
ik hoef niks goed te maken.
ik heb niks gedaan.
Maar als hij echt dood zou zijn zou ik meer blij zijn.
zn verdiende loon in mijn ogen
quote:En je was 3
Op dinsdag 10 juni 2003 23:38 schreef flucy het volgende:
ik ben ook veel meer zelfverzekerder geworden er door
Maargoed me ouders leven beide gelukkig nog, me opa heb ik nooit gekend, die is heel jong overleden, 40 ofzo Me oma zorgde voor de kinderen, jongste was 10 ofzo en me vader (toen 17) nam de boerderij over.
hersenvliesontsteking.. binnen 10 dagen mijn vader verloren
acda en de munnik - ren lenny ren
foto-nerd
quote:Ik vind 'Dad' van k's choice ook wel een mooi nummer over het onderwerp. Maar het ligt er wel aan hoe je de tekst interpreteert.
Op woensdag 11 juni 2003 22:38 schreef Xilantof het volgende:
weet niet of het erg "gepast" is, maar acda en de munnik hebben een nummer geschreven over een persoon die zijn/haar vader is verloren:acda en de munnik - ren lenny ren
http://www.acdaendemunnik.nu/teksten/leestekst.asp?id=57
quote:'Dad' is een érg goeie, daarbij hou ik het bijna nooit droog. Maar ik heb ook traantjes staan wegpinken op Pinkpop 2001 bij Almost Happy. Omdat ik mijn pap ineens zo miste. Ik kan overal om huilen
Op vrijdag 13 juni 2003 22:41 schreef Evil_Jur het volgende:[..]
Ik vind 'Dad' van k's choice ook wel een mooi nummer over het onderwerp. Maar het ligt er wel aan hoe je de tekst interpreteert.
en A few words for the dead van Marillion, ook zo kippevel.
En dan is het komende zondag vaderdag en hoor je iedereen daarover en voel ik me weer zo kut
Ik was 5 en kan me helaas alleen herinneren dat we bij het bed stonden en dat hij ons niet meer kende.
Moet vreselijk geweest zijn voor hem. Mn moeder vertelde me dat ie dan wakker werd en dat ie niet wist waarom hij in het ziekenhuis lag en hij snapte er niks van.. kende niemand en hij werd er echt gek denk ik. Dan werd ie ook aggresief natuurlijk en hij lag daar dus weken.
Hij is gestorven toen mn moeder even naar buiten was.
Als ik dat zo hoor dan vind ik euthanasie opzich een goed iets. Stel dat er een hemel is ofzo dan ga je er dan tenminste heen als jezelf en niet als een gekgeworden iemand.
Ik heb vorig jaar een tijdje gehad dat ik zomaar elke keer ongelofelijke jankbuien had als ik aan hem dacht. En ik moest toen ook ineens heel veel aan hem denken.. weet echt niet waarom. had ik nog nooit eerder gehad zoiets.
Maar ik ben dus haast niet anders gewend dan dat het zo is.
Lijkt me moeilijker voor kinderen die wat ouder zijn
28 november 1996 (hartaanval). Ik was zelf 12 jaar oud.
Kan er natuurlijk wel veel over gaan typen maar ja wie wil het horen?
niemand zit te wachten op dingen (moeilijkheden) van een ander...
Verbaast over het feit over hoeveel mensen al niet zo jong sterven moet ik me vader daar ook bij aansluiten.
28 april jongstleden op 54-jarige leeftijd overleden aan kanker.
Hoe vaak zoiets als kanker tegenwoordig wel niet voor begint te komen. Zo onwaardig, zo mensonwaardig. Iets onverklaarbaars wat iemand van binnen gewoon opvreet.
quote:Waar slaat dat nou weer op?
Op zaterdag 14 juni 2003 01:23 schreef sooty het volgende:[..]
Get over it.
quote:Ik weet wat het is ik heb het ook namelijk.
Op woensdag 23 april 2003 20:38 schreef Ker_Plunk het volgende:
Mijn vader is overleden op 24 januari 1988, ik was 5 jaar.
Ben me hele leven opgegroeid zonder vader...ik heb wel het gevoel dat ik iets mis...
Vond het vroeger (en nu nog) raar dat er gezinnen zijn met vader...heel vreemd voor mij.
Verder is de tweelingzus van mij zus overleden (ik was nog niet geboren) Al me opa's ..al me oma's....
Heb weinig familie over
Vooral nu ik een standvastige relatie heb en een schoonvader die me een beetje als zoon beschouwt is het aan de ene kant fijn maar aan de andere kant vreemd en soms eng.
Het was ook zo plotseling. een aneurysma, (inwendige slagaderlijke bloeding door zwakke aderwanden) binnen 10 minuten was hij dood. Hij was pas 60 en genoot zo van het leven, van de simpele dingen.
Dit jaar is het 25 jaar geleden dat ik mijn vader verloor....(Ja ben "oud" vergeleken bij de meeste users hier)
Ik was 14 en door mijn vader opgevoed vanaf mijn derde, (moeder liet ons in de steek toen ik 3 was en mijn broer 4) toen mijn vader en ik een auto-ongeluk kregen was ik 14. Dit heeft hij na 5 weken coma niet overleefd...Het verdriet en de pijn om het verlies van mijn vader.......Kan het niet beschrijven
Sorry als ik een tikkie chaotisch schrijf..
[Dit bericht is gewijzigd door Anzjie op 23-08-2003 23:57]
meer wil ik er op dit moment niet over kwijt
Du Riechst So Gut
quote:Gecondoleerd
Op woensdag 10 september 2003 23:59 schreef Peewee het volgende:
Mijn vader is op 8 augustus van dit jaar overleden aan de gevolgen van kanker.
meer wil ik er op dit moment niet over kwijt
kweet wat je doormaakt
Ik was toen 8
Toch veel mensen hier die hun een van hun ouders verloren zijn..
Sterkte allemaal.....
quote:Dat is dus ook mijn vader....
Op woensdag 10 september 2003 23:59 schreef Peewee het volgende:
Mijn vader is op 8 augustus van dit jaar overleden aan de gevolgen van kanker.
meer wil ik er op dit moment niet over kwijt
In februari 2004 moet ik hem al 10 jaar missen
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
Het leven is hard!
quote:Het leven is zeker hard
Op vrijdag 12 september 2003 19:31 schreef Darkinforcer het volgende:
Ja, de mijne is overleden aan kanker toen ik 11 jaar was.
Het leven is hard!
Het is voor mij straks alweer 14 jaar geleden dat mijn vader is overleden. (Ik was drie en hij 32)
Well, You can't win 'm all.
Rust zacht, papa.
Ik bedoel.
Mijn vader is in 1988 overleden.
De eerste jaren dacht ik dat ik hem nooit zou vergeten, omdat hij ook mijn beste vriend was.
Nu gaan er dagen voorbij dat ik niet aan hem denk, maar soms droom ik over hem en is hij opeens weer helemaal aanwezig. 
Heb er zelf geen moeite meer mee (is ongeveer 8 jaar geleden), maar voor wie t nog veel teweeg brengt: heel veel sterkte!!!!
quote:Prima jong. Ik heb mijn vader lang gehaat iets minder gemogen. Sinds zijn verscheiden in 1994 ben ik er inmiddels echter wel achter dat hij ook maar een produkt van zijn tijd was; hij wist niet beter.
Op zaterdag 13 september 2003 01:59 schreef pimmutjuh het volgende:
Wat een hoop dode vaders!Ik bedoel.
Mijn vader is in 1988 overleden.
De eerste jaren dacht ik dat ik hem nooit zou vergeten, omdat hij ook mijn beste vriend was.Nu gaan er dagen voorbij dat ik niet aan hem denk, maar soms droom ik over hem en is hij opeens weer helemaal aanwezig.
Het spijt mij oprecht dat we nooit beter gecommuniceerd hebben met elkaar.
Helaas niets meer aan te doen, maar cliché nr. 1 : Niets aan te doen. Het leven gaat door.
quote:Dat is inderdaad een beangstigende gedachte.
Op zaterdag 13 september 2003 03:32 schreef puntcom het volgende:
(...) dus dat betekent dat ik waarschijnlijk op 46 ook iedereen ga verlaten!
Ik denk dat veel mensen daar onder lijden.
Zelf hoop ik het verder dan 50 te schoppen.
Hebben anderen daar ook last van, dat je denkt op dezelfde leeftijd als je vader dood te gaan?
quote:Tsja, je weet het nooit. Een jaar geleden werd een vriend van me op zijn vijftigste gediagnostiseerd met longkanker. Hij wilde geen hulp/medicatie en afgelopen april hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gedragen...
Op zaterdag 13 september 2003 03:45 schreef pimmutjuh het volgende:[..]
Dat is inderdaad een beangstigende gedachte.
Ik denk dat veel mensen daar onder lijden.Zelf hoop ik het verder dan 50 te schoppen.
Hebben anderen daar ook last van, dat je denkt op dezelfde leeftijd als je vader dood te gaan?
quote:Maar een vriend is niet familie, dus dan denk je niet: 'Kut! het kan erfelijk zijn, dat gaat mij ook gebeuren!'
Op zaterdag 13 september 2003 03:51 schreef sooty het volgende:Een jaar geleden werd een vriend van me op zijn vijftigste gediagnostiseerd met longkanker. Hij wilde geen hulp/medicatie en afgelopen april hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gedragen...
quote:Inderdaad. Het erfelijkheidsaspect speelt in deze geen rol; Dat neemt niet weg dat dat eenieder kan gebeuren...
Op zaterdag 13 september 2003 03:55 schreef pimmutjuh het volgende:[..]
Maar een vriend is niet familie, dus dan denk je niet: 'Kut! het kan erfelijk zijn, dat gaat mij ook gebeuren!'
In het begin natuurlijk heel veel verdriet gehad en ik vond het vooral heel erg oneerlijk. Waarom mijn vader en niet die van iemand anders.
Mijn vader had trouwens een drankprobleem en leefde al gescheiden van mijn moeder, broertje en mezelf. Indirect is de drank ook zijn dood geweest, hij had al een leverafwijking, maar dat ik versneld door de drank.
Op het moment heb ik er vrede mee, ik vind het alleen jammer dat ik niet kan laten zien, wat ik bereikt heb. Ik heb nog altijd twee foto's van hem bij me, eentje waar hij ongeveer mijn leeftijd heeft en eentje die recenter is, nou ja, voor zover dat mogelijk is.
-edit- Hij was trouwens 43
[Dit bericht is gewijzigd door Libris op 13-09-2003 05:03]
quote:Hoe egocentrisch het ook moge klinken, dat is inderdaad een van de dingen die ik mis.
Op zaterdag 13 september 2003 04:55 schreef Libris het volgende:
(...) ik vind het alleen jammer dat ik niet kan laten zien, wat ik bereikt heb. (...)
Mijn vader heeft mij altijd geholpen, binnen redelijke grenzen, maar nu ben ik eindelijk 'iemand' en hij is er niet meer.
ik denk dat hij best trots zou zijn.
Helaas kan ik de schouderklopjes van de -ooit- belangrijkste persoon in mijn leven niet in ontvangst nemen.
quote:Klinkt inderdaad heel herkenbaar, voor een deel ben ik in zijn voetsporen getreden, dat zou ik ook wel willen delen.
Op zaterdag 13 september 2003 05:01 schreef pimmutjuh het volgende:[..]
Hoe egocentrisch het ook moge klinken, dat is inderdaad een van de dingen die ik mis.
Mijn vader heeft mij altijd geholpen, binnen redelijke grenzen, maar nu ben ik eindelijk 'iemand' en hij is er niet meer.ik denk dat hij best trots zou zijn.
Helaas kan ik de schouderklopjes van de -ooit- belangrijkste persoon in mijn leven niet in ontvangst nemen.
Ik ben trouwens nog nooit naar zijn urn op de begraafplaats geweest. Misschien moet ik dat toch maar eens doen als ik weer in Nederland ben. Aan de ene kant wil ik het compleet afsluiten en aan de andere kant merk ik soms dat ik het nog niet helemaal verwerkt heb (en dat na 15 jaar..).
Gisteren heb ik te horen gekregen dat er voor mijn pa ook geen hoop meer is, hij heeft slokdarmkanker. Hij is 76, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Iedereen sterkte en ik heb ontzettend veel respect voor jullie!
Met mijn moeder heb ik zo goed als geen contact dus het voelt alsof ik nu geen ouders meer heb. Dat is raar. Gelukkig heb ik wel veel contact met mijn broer.
Voor hem is het trouwens nog lastiger: zijn moeder (we hebben niet dezelfde moeder, hij is uit een eerste huwelijk en ik uit het tweede van mijn vader) is aan een hersenbloeding overleden toen hij vijf was. Hij heeft dus *echt* geen ouders meer.
quote:Edit:
Op zaterdag 13 september 2003 03:32 schreef puntcom het volgende:
Mijn pa is op mn 16e (ben nu 20) overleden hij was toen 46 nu komt het leuke ik en mn vader zijn allebij op 21 maart jarig ik uit 83 hij uit 53 psies 30 jaar dus dat betekent dat ik waarschijnlijk op 46 ook iedereen ga verlaten! oh ja en mn moeder? ik zou het niet weten waar dat mens uithangt:? WHO CARES!!!!!
niet door Xilantof geschreven, maar door Flucy...
[Dit bericht is gewijzigd door Xilantof op 17-09-2003 07:43]
foto-nerd
quote:Ik heb hetzelfde gevoel, maar dan met kanker.Hij had eerst een gezwel in de maag.Dat was verwijderd, ging een paar jaar goed.Ineens kwam er veel bloed mee uit de blaas, blijkt dat er prostaatkanker is.
Op dinsdag 16 september 2003 23:20 schreef Xilantof het volgende:[..]
Daar ben ik ook erg bang voor (bij mezelf) Mijn vader is overleden aan een acuut hartinfarct. Ik ben ook erg bang dat mij hetzelfde zal overkomen. (Aangezien ik meerdere lichamelijke klachten van mijn vaderskant heb geerft (rugpijn (ben nog maar 17!!) ) )
Toen ging 't een jaartje of iets dergelijks goed en toen werd kanker geconstateerd op 3 plekken.Waarschijnlijk begonnen als longkanker en 't heeft zich uitgepreid naar de botten en de slokdarm.Dus mijn vader kwam op een dag thuis van 't ziekenhuis en hij zei' ze kunnen niks meer doen, ik ben opgegeven.Het is verspreid.. en hij brak uit in tranen'
Iedereen hartstikke kapot.Ik vind 't niet erg om te sterven, maar wel op zo een lijdende manier.Ik heb hem zien aftakelen tot de laatste dag ...
..
We moeten door, 't leven is hard de mensen om ons heen zijn hard en wij moeten ook hard zijn! Sterkte voor de rest!
quote:-edit-
Op dinsdag 16 september 2003 23:20 schreef Flucy het volgende:[..]
Daar ben ik ook erg bang voor (bij mezelf) Mijn vader is overleden aan een acuut hartinfarct. Ik ben ook erg bang dat mij hetzelfde zal overkomen. (Aangezien ik meerdere lichamelijke klachten van mijn vaderskant heb geerft (rugpijn (ben nog maar 17!!) ) )
FOUTJE!! Dit is niet geschreven door Xilantof maar door Flucy!!!
We hebben veel gedichten gekregen en een daarvan heeft me diep geraakt. Ik weet niet wie het geschreven heeft, maar ik vond het zeer mooi.
Wat blijft.....
Ik heb mijn vader niet verloren
daarvoor gaf hij mij teveel.
Wat hij me zei dat blijf ik horen,
van wat ik ben is hij een deel.
Ik kom hem nog overal tegen,
in wat ik doe en wat ik laat.
Hij is en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor nog
steeds verder gaat.....
Hij had een drankprobleem en was depressief, wij en veel mensen in onze omgeving hadden er wel rekening mee gehouden dat dit ooit kon gebeuren, maar het kwam toch onverwachts.
ik denk zelf wel dat er een genetisch aspect aan de depressies zat, mijn oma was ook depressief en suicidaal, zij is zelfs geboren in een psychiatrische kliniek waar mijn overgrootmoeder op dat moment opgenomen was, dus dan krijg ik zo mijn vermoedens (ik ben natuurlijk geen expert) Zelf heb ik op mijn 16e ook wel een depressieve periode gehad, maar nu ben ik al meer dan vier jaar erg gelukkig dankzij een droomrelatie, en zelfmoord heb ik sowieso nooit serieus overwogen.
Op zijn crematie hebben we oa Dad van K's choice gedraaid, het is inderdaad een erg toepasselijk nummer, het was voor mij altijd al een erg moeilijk nummer om te horen vanwege alles wat ik al met mijn vader had meegemaakt, ik ben op lowlands 2000 bij K's choice midden in het publiek in tranen uitgebarsten toen ze dat nummer speelden.
Dad
I was a kid you were my dad
I didn't always understand
I wanted freedom you got mad
You were concerned I got upset
I didn't recognize you yet
And did you cry I know I did
When I lied to you
I didn't want to hurt you
I just never knew I did
You never told me that you loved me
I know you didn't know how
I guess that shows we're much the same
'Cause I love you too and until now
I've never said those words out loud
I hope you're proud
To be my dad...
What are your secrets, do you pray
Is there a god that shows your way
I wish I knew...
Do you have crazy fantasies
What happens in your dreams
I want to know...
I guess you'll always be a mystery to me
But you taught me how to value life
And what else do I need
I have a dad who watches over me
Ik denk dat ik die ga draaien als ik afstudeer ofzo..
Ik weet niet wat ik mis, maar ik mis het wel... Zeker als je ouder word...
Mijn vader is 24 juli 1999 overleden...
Heb periodes dat het heel goed gaat, maar soms gaat het weer wat minder. Zoals nu. Maar gelukkig ken ik mezelf en ben straks weer helemaal gelukkig. Ik ben blij dat hij mijn vader was. Heb een groot deel van mijn persoonlijkheid van hem en daar ben ik heel trots op.
6-11-1996
Ging al lang erg slecht met hem, depressief en gescheiden van mijn moeder en ons, zijn leven ging niet zoals hij het graag zou willen..
Sinds hij dood is heb ik het van hem over genomen..Voel me kut, ben depressief en heb in die 7 jaar niks bereikt..
Vaak vragen mensen of ik kwaad ben op hem, maar dat ben ik niet..Ik weet dat het een goede kerel was..
Maar toch, als hij nog had geleefd, had ik mn leven dan wel op de rails gehad..? Ik weet het allemaal echt niet meer..
Thumbs up for you!
En sterkte!
'k Werd op een zaterdag om 6.30u wakker omdat de hond ging blaffen. Toen ik ging kijken, vond ik m'n vader dood in de woonkamer. Dacht op dat moment dat alles nog wel goed zou komen. Ambulance bellen, naar het ziekenhuis, paar dagen later gewoon weer thuis. Niks aan de hand.
Uiteraard wist ik zelf wel beter, maar ik wilde en kon het op dat moment nog niet geloven. De werkelijkheid komt op zo'n moment hard aan, zeker als de begrafenisondernemer zijn auto bij jouw voor de deur parkeert (en de ambulance al lang vertrokken is).
De tijd heelt weliswaar alle wonden, maar de littekens blijven.
Overigens krijg ik nog steed kippevel als ik dit gedicht lees:
Funeral Blues
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever; I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood,
For nothing now can ever come to any good.
W. H. Auden
Sterkte kerel
Blijf het allemaal nog een beetje vreemd vinden, ik moet er echt enorm aan wennen. Nooit meer leuke dingen samen doen, zoals formule 1 of motorrace kijken.
Ik had een aantal dingen die alleen ík en pap lustten qua eten. Rijstepap met bruine suiker, erwtensoep.. die eet ik nu nooit meer. Heel raar om dat ineens te missen..
Voor de rest mis ik -nog steeds- alles aan hem..
En op een familie dag vroeg hij mij (hij had zelf 4 kinderen) wat ik het meest aan mijn vader zou missen als hij zou overlijden.
En ik was maar 10 jaar oud en zei eerlijk:"Zijn aanwezigheid".
Best wel hard als ik terugkijk, want ik besefte het allemaal nog niet zo goed. Hier kon hij dus nooit onderuit.....
Kinderen zijn soms te eerlijk...
quote:Dat is een moelijke vraag. Ik heb wel een paar speciale dingetjes die ik nog goed weet van voor hij ziek werd, en die mis ik natuurlijk, maar ik mis vooral mijn vader. Alles dus als geheel.
Op woensdag 22 oktober 2003 18:24 schreef bloempjuh het volgende:
Voor alle vader- of moeder-verliezers: wat missen jullie het vaakst/meest aan je vader of moeder?Ik had een aantal dingen die alleen ík en pap lustten qua eten. Rijstepap met bruine suiker, erwtensoep.. die eet ik nu nooit meer. Heel raar om dat ineens te missen..
Voor de rest mis ik -nog steeds- alles aan hem..
Afgelopen januari is mijn oma overleden die fugeerde als een tweede moeder. Toendertijd heb ik alles weer naar boven gekregen van mijn moeder dus daarvan kreeg ik het wel ff moeilijk.
Mijn moeder had nog tegen me gezegd dat ik door moest gaan met het leven. Erg genoeg heb ik alles zo erg verwerkt dat ik afgelopen 5 okt helemaal was vergeten (khad toen een lanparty, en kwam er pas weer op woensdagavond achter dat het alweer 'die dag' was geweest, toen iemand mij het weer vertelde. Anders had ik het pas veel later gemerkt )
Het nummer Hear you me van Jimmy eat World wat op 1 van die crematies werd gedraaid blijft me nog steeds heel veel doen.
Iedereen heel veel sterkte.
Maar toch is het moeilijk, om iemand in korte tijd (door kanker) snel zien af te takelen van een sterke man met een sterke persoonlijkheid, tot een magere zieke zwakke verwarde man. Iemand die je vanaf je geboorte altijd als voorbeeld hebt gehad, en altijd tegenop hebt gekeken, zie je ineens lijden.
Die pijnlijke beelden blijf je je hele leven houden.
Hij had overal altijd een oplossing voor, wat er ook was. Totdat hij die ziekte kreeg, ik kon het me niet voorstellen dat hij geen oplossing wist om te genezen van die ziekte. Normaal lukte hem altijd alles, wat hij ook wilde.
Het graf ben ik al een tijdje niet meer geweest, het doet me gewoon niks als ik daar ben.
Wel denk ik er dagelijks aan, maar ben er best sterk overheen gekomen.
Heb wel gelukkig nog genoeg herinneringen.
ja maar toch blijft het shit, mijn broertje en zusje hebben weinig gemis, mijn broer en ik hebben dat veel meer.quote:Op woensdag 14 juli 2004 22:27 schreef Ixnay het volgende:
Ja, ik was "al" 19, valt vergeleken met sommigen nog wel mee.
Heb wel gelukkig nog genoeg herinneringen.
Vandaag zouden mijn vader en moeder 32 jaar getrouwd zijn. Blijft toch vreemd, zo´n dag.
[ Bericht 79% gewijzigd door DarkElf op 15-07-2004 22:49:40 ]
Wat een misplaatste opmerking in dit topic.quote:Op woensdag 14 juli 2004 23:47 schreef punkgirl het volgende:
hij is weggehaald daarom
[ Bericht 20% gewijzigd door DarkElf op 15-07-2004 22:51:26 ]
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Wij zijn helemaal geen gelovig gezin eigenlijk, maar mn moeder had liever dat mn vader begraven werd dan gecremeerd, en mn vader zelf maakte het niks uit zei hij toen hij nog ziek was en wel al wist dat hij dood ging. En mijn broer en ik maakten het ook niet zoveel uit. Dood is dood denk ik dan.
Dus door dat begraven hebben we het via de kerk geregeld.
En xp2002 dat beseffen gaat heel geleidelijk, en dat is ook maar goed eigenlijk.
Zelfs nu na 1 jaar en 4 maanden besef ik het nog niet.
[ Bericht 14% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 13:44:20 ]
Sterkte!quote:Op vrijdag 16 juli 2004 12:16 schreef xp2002 het volgende:
Mijn vader is 5 juni 2004 overleden. Morgen is de 6 wekendienst. Hij is net 60 geworden, ik besef het nog niet echt...
Sterkte!
m'n broer bijna dood. een week in coma gelegen. wat ik die dagen gezien hebt zal ik m'n leven lang niet vergeten. mja hij leeft nog hoewel hij nog steeds niet kan lopen en nix kan doen met zn hand.
140 tegen een 'grote' lantaarnpaal.
2 gebroken bovenbenen, ingeklapte long, en pols op 10 plaatsen gebroken.
ik dacht echt dat ie er niet meer was...
Mijn vader 5 jaar daarna in 1997 op 63 jarige leeftijd aan alvleesklierkanker.
Het is wel een gemis maar aan zo'n topic als deze merk je dat je er niet alleen in staat. Zoveel ouders die te vroeg overlijden en zoveel mensen om je heen die aan kanker overlijden. Ik hoop dan ook dat als ik ooit kanker krijg er medisch al zoveel aan te doen is dat het de levenskansen vergroot.
Nog veel erger lijkt me als je iemand plotseling kwijtraakt. Ik heb nog enigszins afscheid kunnen nemen maar een naast iemand moeten verliezen door een ongeluk! Lijkt me erg moeilijk.
Momenten als uit de klas worden geroepen en je vader daar met tranen in ze ogen zien staan vergeet je je hele leven nie meer.
Ik besef nu dat ik me gelukkig mag prijzen. Ik heb mijn beide ouders nog, nog 2 oma's en ook alle tantes en ooms, nichtjes en neefjes heb ik nog. Nou ja 1 neefje is overleden bij de geboorte door zuurstoftekort, hij was er 1 van een tweeling en tijdens de bevalling heeft hij geen zuurstof meer kunnen krijgen voor een te lange tijd. Mijn ene opa is overleden toen ik 2-2,5 was, kan ik me niets meer van herinneren. De andere opa toen ik 14 was en dit kan ik me dus nog wel goed herinneren (ben nu 21). Ik heb toen afscheid van hem kunnen nemen op een middag, hij was 70 jaar en zijn lichaam was op. Geen goede doorbloeding, uiteindelijk een stoma, spataderen, gewoon op......
Hij zei tegen me dat ie van me hield en mijn zusje en ik zeiden dit terug. Daarna zijn we terug de gang op gegaan van het ziekenhuis en uitgehuild bij mama. Ik vond het echt verschrikkelijk om hem zo te zien en nu zit ik hier weer bijna te janken . Ik moet er niet aan denken 1 of beide ouders te verliezen, zeker niet aan kanker zoals ik hier zo vaak lees. Ook zelfmoord is heel erg, vooral dat je me zoveel vragen blijft zitten en je afvraagt of je er zelf niet iets aan had kunnen doen.
. Ik moet er niet aan denken 1 of beide ouders te verliezen, zeker niet aan kanker zoals ik hier zo vaak lees. Ook zelfmoord is heel erg, vooral dat je me zoveel vragen blijft zitten en je afvraagt of je er zelf niet iets aan had kunnen doen.Oke mensen sterkte, jullie zijn erg dapper om het hier te typen.
Ik heb mijn hart ook weer gelucht ook al is het alweer 7 jaar geleden. Het was het eerste sterfgeval wat ik van zo dichtbij meemaakte misschien dat het daarom ook wel zo'n impact heeft gemaakt. Sterkte allemaal!
Familie is iets belangrijks. Het zijn bloedverwanten waarop je, meen ik, altijd onvoorwaardelijk kan rekenen. Tantes en ooms hebben een band met jou en jij met hen doordat ze bijvoorbeeld je moeder of vader gekend hebben (ze zijn uiteraard broer of zus van 1 van je ouders).
Als je dan bijvoorbeeld 1 van je ouders of beide niet meer hebt ga je toch een aantal dingen realiseren. Zeker als je kijkt naar personen die beide ouders nog wel hebben.
Maar goed, verlies en verdriet hoort er nu eenmaal bij in het leven.
En ben je daarna nog een beetje 'fatsoenlijk' ouder geworden, of heb je er heel veel last van (gehad) op school enzo? Toen mijn vader op mijn 14e doodging heb ik het heel zwaar gehad met school vooral. Veel gematst dat jaar en toch overgegaan. Heb bijna dagelijks gesprekken gehad met mijn coördinator over mijn verdriet. Maar gelukkig ben ik best 'leuk opgedroogd' en ga nu voor de tweede keer aan een studie beginnen. Maar wel zonder hem ja.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 15:00 schreef SixtY het volgende:
Mijn moeder is op 7 maart 2000 overleden aan borstkanker. Ik was toen 13.
Momenten als uit de klas worden geroepen en je vader daar met tranen in ze ogen zien staan vergeet je je hele leven nie meer.
Op je dertiende ben je zo lekker kwetsbaar heb ik 't idee, dingen die je dán gebeuren tekenen je karakter..
Iig heeft het mij ook mijn havo examen gekost. Misschien is mijn karakter of persoonlijkheid er wel door gevormd. Maar na pakweg 7 en 12 jaar kan ik er goed mee overweg en behoud je de goede herinneringen.
raar leven, soms
toen ze overleed zat ik in 2de. jaar daarna wel flink in de problemen gekomen, ook gesprekken met me mentor en coordiantor gehad. Toen op dat moment had ik daaar totaal niet de behoefte toe, was denk te jong, begreep niet hoe het allemaal zat enzo. Dit jaar zonder te blijven zitten voor me vwo geslaagd, maar als ik er op trug kijk heb ik wel het gevoel dat die mentor me gematst heeft.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 15:35 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
En ben je daarna nog een beetje 'fatsoenlijk' ouder geworden, of heb je er heel veel last van (gehad) op school enzo? Toen mijn vader op mijn 14e doodging heb ik het heel zwaar gehad met school vooral. Veel gematst dat jaar en toch overgegaan. Heb bijna dagelijks gesprekken gehad met mijn coördinator over mijn verdriet. Maar gelukkig ben ik best 'leuk opgedroogd' en ga nu voor de tweede keer aan een studie beginnen. Maar wel zonder hem ja.
Op je dertiende ben je zo lekker kwetsbaar heb ik 't idee, dingen die je dán gebeuren tekenen je karakter..
Afgelopen jaar ben ik er meer over gaan praten met me oma bv(thuis praten we er bijna niet over). Heb nu af en toe last van zenuwen gepaard met misselijkheid in situaties als eten bij vrienden, uitgaan, werk...denk dat dat toch wel te maken heeft met de dood.
Klinkt wel herkenbaar. Ik vermoed dat er in de toekomst nog wel meer van dat soort momenten komen. Je eerste promotie. Je eerste kind. Enzovoort. Je bedenkt dan elke keer weer hoe het geweest had kunnen zijn als ze er nog waren geweest. Dat hoort wel bij het proces van verwerken. Het slijt wel maar gaat nooit helemaal weg.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 16:57 schreef _Arual_ het volgende:
Misschien een beetje offtopic: Mijn moeder is nu al ruim vier jaar dood, maar dat begint nu pas door te dringen. Ik kan zelfs het precieze moment aanwijzen waarop ik het me echt begon te realiseren. Namelijk op het (tweede) huwelijk van mijn vader, nu 1 maand geleden. Toen bedacht ik me: `Goh, de eerste bruiloft waarop ik uitgenodigd ben, dat is die van mijn vader.´ Meteen daarna schoot het door me heen dat de eerste begrafenis die ik meemaakte, die van mijn moeder was geweest. Op dat moment kon je me wegdragen. Op het huwelijksfeest heb ik me aardig uitgeleefd qua alcohol. Niets voor mij.
raar leven, soms
Ain't that the bloody truth..quote:Op woensdag 23 april 2003 20:31 schreef This_World_Is_Lost het volgende:
Ga nooit heen zonder te groeten.
Ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten,
dat doet een hart zo'n pijn.
Wat je s'morgens hebt verlaten.
kan er s'avonds niet meer zijn
PS Butt_Plugg heb je ooit gekeken op www.findagrave.com?
Ik ben ervan overtuigd dat als je doorgaat met erover praten. Je voor je emoties opstelt. Dan kom je er als een krachtiger en rijker persoon uit.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 17:34 schreef SixtY het volgende:
[..]
toen ze overleed zat ik in 2de. jaar daarna wel flink in de problemen gekomen, ook gesprekken met me mentor en coordiantor gehad. Toen op dat moment had ik daaar totaal niet de behoefte toe, was denk te jong, begreep niet hoe het allemaal zat enzo. Dit jaar zonder te blijven zitten voor me vwo geslaagd, maar als ik er op trug kijk heb ik wel het gevoel dat die mentor me gematst heeft.
Afgelopen jaar ben ik er meer over gaan praten met me oma bv(thuis praten we er bijna niet over). Heb nu af en toe last van zenuwen gepaard met misselijkheid in situaties als eten bij vrienden, uitgaan, werk...denk dat dat toch wel te maken heeft met de dood.
Maar een vader verliezen is heel wat erger als je opa, vooral als je nog thuis bij je vader woonde, en dagelijks met hem gepraat hebt enzo.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 21:22:33 ]
steun en toeverlaat. Ik weet dat ik ( buiten m'n verdriet ) ontzettend kwaad werd op God en de
hele wereld. Ik kon ook niet bij m'n moeder terecht,die had zelf natuurlijk ook veel verdriet en wilde
haar niet met mijn emoties opzadelen.
Ik zonderde mijzelf van iedereen af, voelde me in de steek gelaten (ook door m'n vader).
Heb hier jaren daarna nog last van gehad. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik bijna bij niemand
terecht kon met met m'n verdriet, lag ook voor een groot gedeelte aan mijzelf.
Ik had mezelf een hoop onnodig leed kunnen besparen als ik de mensen om me heen die mij
hulp aanboden vertrouwt had.
Dit wilde ik even kwijt.
Verder wil ik iedereen die dit overkomen is héél veel kracht toewensen.
Mijn vader ook, hij is vroeger marine-man geweest oftewel uitstrooien in zee leek ons wel mooi.quote:Op zaterdag 17 juli 2004 18:31 schreef Evil_Jur het volgende:
Mijn vader is gecremeerd en uitgestrooid over de noordzee, dus altijd als ik aan de Nederlandse kust ben krijg ik weer een brok in mijn keel
begin je net een goede relatie te krijgen en in 2 maanden was ie weg
mis em nog iedere dag
"The trouble with people is not that they don't know but that they know so much that ain't so."
[ Bericht 0% gewijzigd door Tirulaiter op 23-07-2004 15:41:00 (typo) ]
.
precies dezelfde datum en jaartal als de dag van de dood van mijn vader.quote:Op woensdag 23 april 2003 11:53 schreef dutchie het volgende:
*hand opsteekt*
30 april 1992 is mijn vader overleden, hij was 46 jaar. Auto-ongeluk.
30 april blijft een vreemde dag, ook na 11 jaar.
Mijn vader was overleden aan longkanker op 51 jarige leeftijd en ik was toen 5 jaar oud.
Ik kan mij m'n vader niet herinneren, kan niet herinneren ooit papa gezegt te hebben. Enige 2 herinneringen die ik heb zijn helaas de moeilijke. 1 in ziekenhuis waar hij ons niet meer herkende en 1 bij begrafenis dat ik sorry zei tegen m'n moeder omdat ik niet huilde want ik zag iedereen anders wel huilen.
ons gezin is een moeilijke tijd doorgaan, als de vader op zo'n manier plots wegvalt dan is alle stabiliteit wel weg en natuurlijk heel zwaar voor mijn moeder die 10 jaar alleen 2 moeilijke kinderen heeft moeten opvoeden, geld verdienen en huishouden etc zonder veel vrienden enzo.
edit; zie nu dat het oud topic is en ik 2 jaar geleden al gereageerd heb
[ Bericht 5% gewijzigd door Hertog_Martin op 08-05-2006 01:24:53 ]
Mijn vader heeft kanker. Alvleesklierkanker, uitgezaaid naar iig de lever. In juli moet ie opnieuw in de scanner. Het is iig niet de pacmanversie die je in 3 maanden opvreet, maar er is niets aan te doen, en hij zal er aan overlijden. Wanneer weten we niet. Eerst was dus de prognose 3 maanden, maaromdat het een andere vorm bleek te zijn is dat bijgesteld. Nu is er geen prognose, omdat het zon zeldzame vorm is dat ze er maar heel weinig vanaf weten.
Het vermoeden bestaat dat ie het, op moment van ontdekken, afgelopen september/oktober, het al 4 jaar had. Momenteel heeft ie nog geen klachten, en kan hij nog alles, maar we weten dat dat gaat veranderen, en dat doet heel veel pijn. Ik geniet nu van elk moment, want het kan ook elk moment afgelopen zijn.
Ik heb het bij een hele goede vriend van me meegemaakt. Hij is 4 maanden jonger dan ik, ik ben 25 nu, hij nog 24. Zijn moeder is 2 jaar geleden overleden, en stiekem ben ik blij dat ik iemand zo dichtbij me heb die het ook heeft meegemaakt. Dat geeft me NU iig het gevoel minder alleen te zijn hierin. Ook ben ik blij dat dit topic er is, iig mensen die dit ook hebben doorgemaakt.
Mijn vader is in december 2004 overleden, zo'n anderhalf jaar geleden dus. Mijn moeder 5 maanden eerder. Ik begin nu weer een beetje een eigen leventje te krijgen gelukkig, het krijgt steeds meer een plekje (ik was pas 20 toen zij overleden en ik woonde nog thuis)
sterkte voor alle mensen hierzo, ik heb ze alle twee nog, geen idee hoe ik ga reageren mocht er eentje wegvallen
If it don't matter to you, it don't matter to me
Herkenbaar CoolGuy, mijn vader heeft ook kanker waaraan hij zal overlijden zonder dat daar een termijn aan vastzit. Mijn vader is op leeftijd, 86 jaar. Zelf ben ik er 32. Als ik dan deze draad doorlees, besef ik me dat ik blij mag zijn dat hij zou oud is mogen worden (wat hij zelf ook zegt!), maar die relativering maakt niet alles makkelijker voor me.quote:Op maandag 8 mei 2006 13:03 schreef CoolGuy het volgende:
Ik geniet nu van elk moment, want het kan ook elk moment afgelopen zijn.
Zelf heb ik ook enkele vrienden die hun ouders (of een ervan) kwijt zijn geraakt, en precies wat je zegt, daar kan je idd veel steun aan hebben.
Sterkte!
Ik zou willen dat mijn vader 86 was. Dan heeft hij een mooi leven gehad, en weet ik veel wat. Mijn pa is net 60 geworden. Hij is nog niet eens met pensioen. Heeft hij zijn hele leven gewerkt om daarna nog een paar mooie jaren te hebben met mijn moeder, en dat gaat nu niet door. Dat is keihard, en dat doet heel veel pijn.quote:Op maandag 8 mei 2006 16:12 schreef Gorian het volgende:
[..]
Herkenbaar CoolGuy, mijn vader heeft ook kanker waaraan hij zal overlijden zonder dat daar een termijn aan vastzit. Mijn vader is op leeftijd, 86 jaar. Zelf ben ik er 32. Als ik dan deze draad doorlees, besef ik me dat ik blij mag zijn dat hij zou oud is mogen worden (wat hij zelf ook zegt!), maar die relativering maakt niet alles makkelijker voor me.
Zelf heb ik ook enkele vrienden die hun ouders (of een ervan) kwijt zijn geraakt, en precies wat je zegt, daar kan je idd veel steun aan hebben.
Sterkte!
Triest, alsnog gecondoleerd (de rest ook).quote:Op woensdag 23 april 2003 10:19 schreef Butt_Plugg het volgende:
Mijn vader is gelukkig nog in goede gezondheid maar ik heb samen met een goede vriend zijn vader ter aarde besteld. Ook alweer 4 jaar geleden.
Hij stierf niet op een ''feest-dag'', maar helaas wel 2 dagen nadat hij opgenomen was in het ziekenhuis ivm hoofdpijn.
voor gratis spellen
Tjezus, dat is echt verschrikkelijk....quote:Op maandag 8 mei 2006 16:29 schreef TheThirdMark het volgende:
maar helaas wel 2 dagen nadat hij opgenomen was in het ziekenhuis ivm hoofdpijn.
Mijn vader is 20 juni 2002 overleden op 56 jarige leeftijd... ik was 16
Best kut, allebij m'n ouders in middelbare schoolperiode... bovendien moest ik de mooi plaats utrecht verlaten, waar ik dus alleen met mijn ouders woonde... Ik woon nu al 4 jaar in hoofddorp bij mijn oudere zus en haar man...
Hij was pas 42... ik was pas 14.
Nu Alweer 10 jaar geleden!
Werken in de ICT? Stuur me een PM !
ik ben zo bang dat ik een van mijn ouders ga verliezen. mijn ouders hebben behoorlijk laat kinderen genomen en nu heb ik dus ouders die veel ouder zijn dan de ouders van mijn vrienden.
elke keer als mijn gsm gaat ben ik gewoon bang dat het ernstig is
iedereen sterkte ermee
Voetbal is voor domme lompe boeren?
-je webicon is verwijderd omdat ie een malware melding gaf in chrome-
ik kan heel goed opschieten met mijn ouders en zij met mij.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 15:32 schreef GoeRoel het volgende:
Als ik iemand spreek die loopt te vitten en klagen over zijn ouders. Of zelfs niet door 1 deur kunnen vertel ik ze altijd dat ze toch maar alles op alles moeten spelen om het goed te maken zolang het nog kan. Geen moeten want soms valt het niet goed te maken, maar het kan zo maar zijn dat je de kans niet meer krijgt.
Familie is iets belangrijks. Het zijn bloedverwanten waarop je, meen ik, altijd onvoorwaardelijk kan rekenen. Tantes en ooms hebben een band met jou en jij met hen doordat ze bijvoorbeeld je moeder of vader gekend hebben (ze zijn uiteraard broer of zus van 1 van je ouders).
Als je dan bijvoorbeeld 1 van je ouders of beide niet meer hebt ga je toch een aantal dingen realiseren. Zeker als je kijkt naar personen die beide ouders nog wel hebben.
Maar goed, verlies en verdriet hoort er nu eenmaal bij in het leven.
mijn ouders steunen mij altijd en zijn er altijd, ondanks ik heel wat kutdingen heb uitgevreten.
het erge bij mij is, wat ik onlangs heb ontdekt, is dat ik van dierbaren afstand neem, een soort muur om me heen bouw. als mensen te dicht tot mij komen dan vlucht ik.
hetzelfde merk ik bij mijn ouders. ik hou van ze maar ik ben bang voor ze, omdat ze al op leeftijd zijn en ik nog maar 24 ben. ik zou me niet eens een leven zonder mijn ouders kunnen voorstellen.
godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook
Voetbal is voor domme lompe boeren?
-je webicon is verwijderd omdat ie een malware melding gaf in chrome-
Inderdaad. Als ik mn pa zie staan, zie lopen, dat nog nergens last van heeft, en dan wetend dat er in zijn lichaam een tijdbom zit, een sluipmoordenaar, waarvan we niet weten wanneer hij afgaat. Dat is echt verschrikkelijk. Ik ga op 11 juni op vakantie voor 12 dagen. Als ik terug kom moet mijn moeder werken, daar kan ze niet onderuit. Dat is prima, maar mijn pa komt mij dus (als het goed is...zie je, daar is het al) halen. Mijn oom komt mee, omdat pap anders alleen moet rijden naar Schiphol. Zie je, aan alles wordt nu gedacht. Hij kan prima autorijden zonder enig pijntje of wat dan ook, maar we zijn nu bij alles aan het denken en een soort van safety-net aan het inbouwen.quote:Op dinsdag 9 mei 2006 11:26 schreef Goed_Gek het volgende:
[..]
godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook
Sinds we dit een half jaar geleden te horen hebben gekregen is niets meer hetzelfde. Wel weer een heel eind in zijn normale doen, maar niet meer hetzelfde. Niet dat ik/wij de hele dag lopen te huilen, dat was alleen de eerste maand zo, maar uh...tja...het is anders.
Nu het mooi weer is zijn mijn ouders de afgelopen week druk in de weer geweest in de tuin en zo, bloemen planten etc. En als ik dan thuis kom, en ik zie ze bezig, dan is er ook geen sfeer van ziekte of wat dan ook, maar als ie dan naar binnenkomt, dan is de eerste vraag "heb je ergens pijn/last van?"
Moeilijk uit te leggen. De sfeer is (naar mijn mening) niet bedrukt, maar het is wel het eerste wat gevraagd wordt..
Hee Goede_Gek,quote:Op dinsdag 9 mei 2006 11:26 schreef Goed_Gek het volgende:
[..]
ik kan heel goed opschieten met mijn ouders en zij met mij.
mijn ouders steunen mij altijd en zijn er altijd, ondanks ik heel wat kutdingen heb uitgevreten.
het erge bij mij is, wat ik onlangs heb ontdekt, is dat ik van dierbaren afstand neem, een soort muur om me heen bouw. als mensen te dicht tot mij komen dan vlucht ik.
hetzelfde merk ik bij mijn ouders. ik hou van ze maar ik ben bang voor ze, omdat ze al op leeftijd zijn en ik nog maar 24 ben. ik zou me niet eens een leven zonder mijn ouders kunnen voorstellen.
godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook
zo moet je niet proberen te denken hoor... wat je hebt er helemaal niets aan
Probeer te begrijpen dat het liever mooi en intensie is en korter... dan lang en afstandelijk... je houdt dan nog altijd de mooie herinneringen, ipv het gevoel erna dat je er meer voor had moeten gaan...en dat het dan te laat is...
je houdt dan nog altijd de mooie herinneringen, ipv het gevoel erna dat je er meer voor had moeten gaan...en dat het dan te laat is...En alleen bij oudere mensen is (zoals je dus bij dit topic al te veel terug ziet) niet terrecht, jammer genoeg gaan er ook zo veel jongere mensen dood.
Probeer er juist extra iets van te maken... extra hard te genieten... hoe een dooddoener het ook is: het kan altijd je laatste dag (met iemand) zijn...!
Kop op
Werken in de ICT? Stuur me een PM !
Vandaag haar verjaardag, voel me ontzettend naar en verdrietig.
Wil niets en ook weer zoveel.
Na 6 jaar blijft het pijn doen.
Ondertussen 'gezellig' een voor een kadootje snuffelen voor de vrouw van me vader.
Het is tenslotte ook weer bijna 'moeder'dag.
Zo rond deze dagen, nouja, wil eigenlijk alleen maar huilen en pas weer over een weekje wakker worden uit een soort van 'lenteslaap'.
*tranen afveegt en weer eens wat aan school gaat doen*
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!quote:Op dinsdag 9 mei 2006 15:58 schreef Boterbloemetje het volgende:
Ondertussen 'gezellig' een voor een kadootje snuffelen voor de vrouw van me vader.
Het is tenslotte ook weer bijna 'moeder'dag.
Sterkte!!!
Werken in de ICT? Stuur me een PM !
Nou, ze mag eerder trots op zichzelf zijn, of haar vader trots op haar (of beide tuuk...).quote:Op woensdag 10 mei 2006 08:05 schreef Neverending het volgende:
[..]
Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!
Sterkte!!!
Ik vind het iig ook knap van haar dat ze dat kan.
ben trots op jezelf boterbloempje echt waar !! Je mag het mij leren
Mijn lieve negertjeeee, ik zal je ieder moment steunen als je daarom vraagt.quote:Op zondag 7 mei 2006 20:08 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Mijn vader 28 september 1995, hij was toen ergens in de 40 en ik 6 .
quote:Op woensdag 10 mei 2006 08:05 schreef Neverending het volgende:
[..]
Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!
Sterkte!!!
quote:Op woensdag 10 mei 2006 18:46 schreef Urnie het volgende:
[..]
Nou, ze mag eerder trots op zichzelf zijn, of haar vader trots op haar (of beide tuuk...).
Ik vind het iig ook knap van haar dat ze dat kan.
Gos.. Krijg er een kleur van op m'n wangen.quote:Op woensdag 10 mei 2006 18:54 schreef Henk_Telefoon het volgende:
ik vind het ook erg goed. Mijn moeder is nu iets meer dan 3 jaar dood (zoals ik hiervoor schreef) en ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader al iemand anders zou hebben op het moment. Ik gun het hem echt hij is nu pas 50. Maar je gevoel spreekt je verstand toch tegen. Je wilt zelf ook niet alleen zijn op die leeftijdlater bedenk ik mezelf, maar toch is het een vreemde acceptatie, een vrouw voor je vader die niet je moeder is (ze zijn namelijk niet gescheiden of met ruzie uit elkaar gegaan).
ben trots op jezelf boterbloempje echt waar !! Je mag het mij leren
Gos.. Krijg er een kleur van op m'n wangen. Trots voel ik nog niet echt. Het is en blijft nog best moeilijk.
Mijn vader is ongeveer een half jaar na het overlijden van mijn moeder het samen gaan proberen met 'de andere vrouw'.
Moeilijk, heel moeilijk en mogelijk nog moeilijker aangezien ze een tante van me is.
Ze is gescheiden van de broer van mijn vader.
Hoe heftig kan je het krijgen binnen een half jaar.
Het te accepteren van de verhouding tussen mijn vader en zijn (inmiddels) vrouw was moeilijk.
Het voelde als een soort verraad naar mijn moeder toe, zeker omdat het toch wel snel was allemaal.
Daarbij kregen 'we' ook nog de nodige kritiek over ons heen want "was vaderlief niet al met tantelief samen terwijl moederlief nog ziek was?!"
-auw-
Het is eigenlijk meer dat je dan direct voor je vader kiest, ondanks dat je misschien zelf ook wel ergens die gedachten hebt gehad. Maar die verdring je ook weer automatisch.
Regelmatig is het me ook wel eens verweten dat ik de situatie niet accepteerde.
"Waarom geef je háár dan geen kus?" "Waarom vlieg je haar niet om de hals?"
Nu, na dus ongeveer 6 jaar leer ik het te accepteren.
Inmiddels wonen we nu (haar zoon, ik, vader en zij) samen in één huis.
Wat het soms ook niet makkelijk maakt.
Nee, het is verdomde moeilijk..
Maar, op de momenten dat het zo moeilijk is haal ik maar foto's te voorschijn, herinneringen ophalen.
Ik heb werkelijk waar sinds de dood van mijn moeder m'n vader niet meer zo gelukkig gezien.
Het moment dat ze elkaar het ja-woord gaven, de avondjes saampjes aan een wijntje..
Ze zijn dan gewoon écht gelukkig. En na al het verdriet wat me vader heeft gehad, gun ik hem eigenlijk ook wel z'n geluk.
Hoe moeilijk het voor mij ook wel eens kan zijn.
Nou, veels te lang verhaal geworden..
Sorry!
Maar, bedankt voor jullie reactie! Lief
op de dag van vandaag mis ik hem nog steeds
Voor mijn vader
Dit is voor mijn vader
Die ik mis
Hoe vaak moet ik het nog zeggen
Ik mis je
Ik kan niet zonder je
Alle dagen die voorbij gaan zijn leeg
Het is een onbeschreven boek
Ik pak je hand beet
Jij de mijne
Ik kijk je aan
Ik smeek je, om mij te laten gaan
Om mij te laten zien dat jij gelukkig bent
Ik wil jou geluk
Ik wil niet meer
Ik kan het niet meer
Alsjeblieft laat me gaan
Zo dat ik met jou samen in die wereld kan bestaan
dit had ik een aantal jaar geleden geschreven toen ik het niet echt meer trok
Ja, depressies hebben een (sterke) erfelijke component. Sterker nog, er zijn hele families die zich uit hebben gesuicideerd.quote:Op woensdag 21 mei 2003 23:25 schreef bloempjuh het volgende:
De mate waarin de erfelijkheid geldt, hangt af van of je ooms en tantes van vaders kant hier ook last van hadden (en natuurlijk je moederskant).
[ Bericht 4% gewijzigd door Githa op 12-05-2006 10:24:22 ]
Hmm.. Lekker idee. Aan vaders kant zit het wel, maar moeders kant geen idee. Ze (mijn mama) heeft laatst wel van een arts te horen gekregen dat ze misschien manisch depressief was. Dat wil ik echt niet horen.quote:Op woensdag 10 mei 2006 21:20 schreef KonnieKipke het volgende:
[..]
Ja, depressies hebben een (sterke) erfelijke component. Sterker nog, er zijn hele families die zich uit hebben gesuicideerd.
De mate waarin de erfelijkheid geldt, hangt af van of je ooms en tantes van vaders kant hier ook last van hadden (en natuurlijk je moederskant).
Mijn vader is een half jaar geleden overleden, hij was toen 50 jaar.. 5 dagen voor zijn verjaardag stierf hij
Ik was toen 15, en nu ben ik bijna 16.
Klotig, maar niks aan te doen en je legt je erbij neer he..
Sterkte...quote:Op zondag 7 mei 2006 19:59 schreef bloempjuh het volgende:
Enorme topic-kick. Wilde alleen even kwijt dat ik vandaag, voor het eerst na ruim 7,5 jaar, naar de sterfplek van mijn vader ben gegaan. Ik heb ontzettend hard gehuild en voelde me zwaar verrot. Maar heb een briefje geschreven (waarin ik heb gezegd dat hij vrij is en mag gaan) en met nog meer tranen in de rivier (waarin hij verdronken is) gegooid. En ik voel me echt veel beter nu. Tijd voor een nieuwe tijd!
Ik zou niet weten wat ik moet doen als een van beide ouders al zo vroeg kwam te overlijden..
9 september 1994 overleed mijn moeder op 42 jarige leeftijd, op de verjaardag van mijn zus. Nu een 11 jaar later ben ik een hoop vergeten en dat vind ik jammer. Ondertussen heb je een hoop meegemaakt en ben je sterker dan menigeen om je heen en begrijp je meer dan iemand die nog niet echt iets heftigs heeft meegemaakt. Het leven gaat gewoon door. Ik was 9 en ineens een stuk "volwassener" dan de meeste leeftijdsgenootjes. Deze begrijpen je niet meer en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als toen. Uiteindelijk word je sterker en ga je door....
Je kunt je niet voorstellen hoe het is om wakker te worden en iets te missen dat je altijd voor gewoon hebt beschouwd. Nooit echt kunnen bedanken voor het vertrouwen en eeuwige liefde etc etc... Toch ben je sterker dan je denkt en ga je na verloop van tijd op een bepaalde manier door... Beetje bij beetje word je sterker....
Voor iedereen die het heeft meegemaakt, of gaat meemaken, sterkte met alles.
Ik snap het niet, maar ik voel me sinds deze actie (het afscheid nemen op de sterfplek) echt veel beter. Natuurlijk zit er nog wel een gat, maar het is veel minder diep. Alsof er nu een korstje op de wond zit.. of zelfs al een nieuw velletje.quote:Op dinsdag 6 juni 2006 09:53 schreef flapdrolletje het volgende:
[..]
Sterkte...
Ik zou niet weten wat ik moet doen als een van beide ouders al zo vroeg kwam te overlijden..
Mijn vader wordt wel hard onderzocht in de ziekenhuizen MRIscan, zenders op het hoofd, geheugen testen, etc, etc
Hij heeft veel klachten,(in het hoofd) een tumor is het niet...
we zijn nu al een tijdje aan het wachten op de uitslagen...
Veel sterke allemaal.
Ik was toen 18, hij 43. Vrij jonge leeftijd en (voor mij) ook vrij plotseling.
Vind jij 't ook zo verrot als mensen zeggen "het komt wel goed" of "ik begrijp hoe je je voelt" terwijl ze er echt geen fuck van begrijpen? Mijn papa was 40 en ik 14, maar hij was al wel 10 jaar zwaar depressief, dus bij ons in 't gezin zagen we 't wel aankomen.quote:Op dinsdag 6 juni 2006 15:28 schreef Dizzee het volgende:
4 jaar geleden heeft mn vader zelfmoord gepleegd.
Ik was toen 18, hij 43. Vrij jonge leeftijd en (voor mij) ook vrij plotseling.
Maar goed, zoals ik al eerder heb gepost.. Er zijn manieren om er 'overheen' te komen.
Ja en nee. Ik begrijp de reacties van mensen wel, omdat ik denk dat ze je op een bepaalde manier willen helpen. Zo ben ik blij dat mijn broertje en zusje toendertijd heel erg goed zijn opgevangen door hun vrienden en omgeving. Ikzelf had daar veel minder behoefte aan. Sommigen zeiden dat ik langs een psychiater enzo kon gaan maar daar heb ik voor bedankt. Zolang het met broertje, zusje en mn moeder goed gaat, vind ik het allemaal wel best.quote:Op dinsdag 6 juni 2006 16:11 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Vind jij 't ook zo verrot als mensen zeggen "het komt wel goed" of "ik begrijp hoe je je voelt" terwijl ze er echt geen fuck van begrijpen? Mijn papa was 40 en ik 14, maar hij was al wel 10 jaar zwaar depressief, dus bij ons in 't gezin zagen we 't wel aankomen.
Mijn vader had een vrij grote vriendenkring maar niemand heeft het zien aankomen. Hij was niet drank, mijn ouders waren niet gescheiden en hij kwam altijd heel vrolijk over. Later heeft mn moeder me wel verteld wat zij denkt dat de reden is dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Ik neem het hem niet kwalijk en dat zal ik ook nooit doen. Maar ik mis hem wel heel erg. Bijv. 2 jaar geleden toen ik terug kwam van een buitenlandse stage of binnenkort bij mn prop. uitreiking. Op dat soort momenten ben ik stiekem wel jaloers op anderen. Daar had ik graag mn (trotse) vader bij gehad.
pf, heb echt lang aan deze reactie gewerkt
Het doet wel nog steeds pijn dat "iets" teveel morfine geven niet meer mag als iemand zonder enige twijfel stervende is maar wel nog een aantal dagen voor de boeg heeft. M'n rat heeft in een zelfde situatie een paar weken geleden wél een spuitje gekregen wegens een niet-ratwaardig bestaan
Volle bak hier trouwens. Dat had ik eigenlijk niet verwacht.
edit: oja. Op z'n begrafenis lag er sneeuw
In 1987 is mijn broertje gehaald met een keizersnede, in de OK van het plaatselijke ziekenhuis. Deze was echter niet steriel en mijn moeder heeft toen bijna 2 weken op sterven gelegen. Volgens de artsen was dat iets waar zij niets aan konden doen, maar later bleek dat dus anders te zijn. Wonder boven wonder heeft ze dat overleefd, maar een half jaar later begon ze opeens evenwichtstoornissen te krijgen. De huisarts deed een paar onderzoeken en kwam op MS uit.
In 1991 overleed mijn oma aan kanker. Omdat vermoed werd dat het erfelijk was, werd ook mijn moeder onderzocht. Zij bleek al borstkanker te hebben. Een amputatie van haar borst en het weghalen van een lymfeklier, in combinatie met zware chemo hebben gelukkig de kanker verdrongen.
Echter, dit vergde zo'n aanslag op haar gezondheid, dat de MS steeds erger werd. Kon ze eerst nog lopen met een stok, nu moest ze in een rolstoel, die ze nog wel met haar armen kon voortbewegen. Omdat ze altijd aan turnen heeft gedaan, had ze daar veel kracht in zitten en heeft ze dat nog lang kunnen volhouden.
Maar op het laatst werd alles strammer, de rolstoel werd een elektrische, zelf omdraaien in bed ging niet meer. Om het haar wat gemakkelijker te maken is er in Leiden een ingreep gedaan. Ze hebben daar van een stuk darm een extra blaas gemaakt, waardoor ze via haar navel kon urineren.
Maar ook deze ingreep kostte veel kracht, te veel. Toen mijn moeder op die dag ademhalingsproblemen kreeg, belde mijn vader meteen de dokter. Deze kwam kijken en stelde vast dat mijn moeder hyperventileerde. Hij liet een ambulance komen om haar naar het ziekenhuis te laten vervoeren. Op het moment dat de ambulance de straat in reed was mijn moeder overleden, gestikt.
Juist omdat ik mijn moeder zo heb af zien takelen, heb ik er vrij makkelijk overheen kunnen stappen. Ik had er al vrede mee voordat het gebeurde, maar hoewel het al lang geleden is, mis ik haar nog iedere dag.
Het was niet bepaald onverwacht,hij had al jaren last van complicaties na een niertransplantatie.
Op wat later zijn sterfdag bleek te zijn heb ik hem smorgens voor het laatst gezien,na schooltijd werd ik meteen naar de buren geloodst en heb ik hem niet meer gezien.
Dit jaar zou hij 74 jaar zijn geweest,had ik best cool gevonden om met zo'n prachtige man gezien te worden.
Wat mooi! Zit op mn werk, maar wel met een traantje uit mn oog en een brok in mn keel...quote:Op woensdag 23 april 2003 20:31 schreef This_World_Is_Lost het volgende:
Mijn vader is er dit jaar al 5 jaar niet meer. Ik denk er niet teveel over na, want als ik het toe laat is het zo groot en ongrijpbaar dat ik eigenlijk "gek" word. Sterven is iets dat verder dan je voorstellingsvermogen gaat. Dat definitieve is voor mij erg moeilijk te accepteren.
Sterkte iedereen die (een van) zijn ouder(s) heeft verloren.
▒
Ik heb van je gedroomd vannacht
Knap dat je er zo over kan praten.. Als hetzelde bij mij zou gebeuren zou ik (denk ik..) er zeker niet over willen praten..quote:Op dinsdag 6 juni 2006 15:01 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Ik snap het niet, maar ik voel me sinds deze actie (het afscheid nemen op de sterfplek) echt veel beter. Natuurlijk zit er nog wel een gat, maar het is veel minder diep. Alsof er nu een korstje op de wond zit.. of zelfs al een nieuw velletje.
Heel veel sterkte
