Vader dood, wie ook??

Enorme topic-kick. Wilde alleen even kwijt dat ik vandaag, voor het eerst na ruim 7,5 jaar, naar de sterfplek van mijn vader ben gegaan. Ik heb ontzettend hard gehuild en voelde me zwaar verrot. Maar heb een briefje geschreven (waarin ik heb gezegd dat hij vrij is en mag gaan) en met nog meer tranen in de rivier (waarin hij verdronken is) gegooid. En ik voel me echt veel beter nu. Tijd voor een nieuwe tijd!

Mijn vader 28 september 1995, hij was toen ergens in de 40 en ik 6 .

mijn moeder is 3 jaar terug overleden op 45-jarigeleeftijd .. Ook een natuurlijke dood ..

Mijn vader is 13 april 1996 overleden aan kanker. Hij was toen 57, ik was 26.

quote:

Op woensdag 23 april 2003 11:53 schreef dutchie het volgende:
*hand opsteekt*
30 april 1992 is mijn vader overleden, hij was 46 jaar. Auto-ongeluk.
30 april blijft een vreemde dag, ook na 11 jaar.

precies dezelfde datum en jaartal als de dag van de dood van mijn vader.

Mijn vader was overleden aan longkanker op 51 jarige leeftijd en ik was toen 5 jaar oud.

Ik kan mij m'n vader niet herinneren, kan niet herinneren ooit papa gezegt te hebben. Enige 2 herinneringen die ik heb zijn helaas de moeilijke. 1 in ziekenhuis waar hij ons niet meer herkende en 1 bij begrafenis dat ik sorry zei tegen m'n moeder omdat ik niet huilde want ik zag iedereen anders wel huilen.

ons gezin is een moeilijke tijd doorgaan, als de vader op zo'n manier plots wegvalt dan is alle stabiliteit wel weg en natuurlijk heel zwaar voor mijn moeder die 10 jaar alleen 2 moeilijke kinderen heeft moeten opvoeden, geld verdienen en huishouden etc zonder veel vrienden enzo.

edit; zie nu dat het oud topic is en ik 2 jaar geleden al gereageerd heb

[ Bericht 5% gewijzigd door Hertog_Martin op 08-05-2006 01:24:53 ]

Ik ga hier bijhoren, bij jullie Mijn vader heeft kanker. Alvleesklierkanker, uitgezaaid naar iig de lever. In juli moet ie opnieuw in de scanner. Het is iig niet de pacmanversie die je in 3 maanden opvreet, maar er is niets aan te doen, en hij zal er aan overlijden. Wanneer weten we niet.

Eerst was dus de prognose 3 maanden, maaromdat het een andere vorm bleek te zijn is dat bijgesteld. Nu is er geen prognose, omdat het zon zeldzame vorm is dat ze er maar heel weinig vanaf weten.

Het vermoeden bestaat dat ie het, op moment van ontdekken, afgelopen september/oktober, het al 4 jaar had. Momenteel heeft ie nog geen klachten, en kan hij nog alles, maar we weten dat dat gaat veranderen, en dat doet heel veel pijn. Ik geniet nu van elk moment, want het kan ook elk moment afgelopen zijn.

Ik heb het bij een hele goede vriend van me meegemaakt. Hij is 4 maanden jonger dan ik, ik ben 25 nu, hij nog 24. Zijn moeder is 2 jaar geleden overleden, en stiekem ben ik blij dat ik iemand zo dichtbij me heb die het ook heeft meegemaakt. Dat geeft me NU iig het gevoel minder alleen te zijn hierin. Ook ben ik blij dat dit topic er is, iig mensen die dit ook hebben doorgemaakt.

Getver, heel veel sterkte Coolguy

Mijn vader is in december 2004 overleden, zo'n anderhalf jaar geleden dus. Mijn moeder 5 maanden eerder. Ik begin nu weer een beetje een eigen leventje te krijgen gelukkig, het krijgt steeds meer een plekje (ik was pas 20 toen zij overleden en ik woonde nog thuis)

ik gok dat zo'n 75% aan kanker overleden is in dit topic, behoorlijk schrikbarend

sterkte voor alle mensen hierzo, ik heb ze alle twee nog, geen idee hoe ik ga reageren mocht er eentje wegvallen

Ik word best naar van de lage leeftijden in dit topic..

quote:

Op maandag 8 mei 2006 13:03 schreef CoolGuy het volgende:
Ik geniet nu van elk moment, want het kan ook elk moment afgelopen zijn.

Herkenbaar CoolGuy, mijn vader heeft ook kanker waaraan hij zal overlijden zonder dat daar een termijn aan vastzit. Mijn vader is op leeftijd, 86 jaar. Zelf ben ik er 32. Als ik dan deze draad doorlees, besef ik me dat ik blij mag zijn dat hij zou oud is mogen worden (wat hij zelf ook zegt!), maar die relativering maakt niet alles makkelijker voor me.

Zelf heb ik ook enkele vrienden die hun ouders (of een ervan) kwijt zijn geraakt, en precies wat je zegt, daar kan je idd veel steun aan hebben.

Sterkte!

quote:

Op maandag 8 mei 2006 16:12 schreef Gorian het volgende:

[..]

Herkenbaar CoolGuy, mijn vader heeft ook kanker waaraan hij zal overlijden zonder dat daar een termijn aan vastzit. Mijn vader is op leeftijd, 86 jaar. Zelf ben ik er 32. Als ik dan deze draad doorlees, besef ik me dat ik blij mag zijn dat hij zou oud is mogen worden (wat hij zelf ook zegt!), maar die relativering maakt niet alles makkelijker voor me.

Zelf heb ik ook enkele vrienden die hun ouders (of een ervan) kwijt zijn geraakt, en precies wat je zegt, daar kan je idd veel steun aan hebben.

Sterkte!

Ik zou willen dat mijn vader 86 was. Dan heeft hij een mooi leven gehad, en weet ik veel wat. Mijn pa is net 60 geworden. Hij is nog niet eens met pensioen. Heeft hij zijn hele leven gewerkt om daarna nog een paar mooie jaren te hebben met mijn moeder, en dat gaat nu niet door. Dat is keihard, en dat doet heel veel pijn.

quote:

Op woensdag 23 april 2003 10:19 schreef Butt_Plugg het volgende:

Triest, alsnog gecondoleerd (de rest ook).

Mijn vader is gelukkig nog in goede gezondheid maar ik heb samen met een goede vriend zijn vader ter aarde besteld. Ook alweer 4 jaar geleden.

Hij stierf niet op een ''feest-dag'', maar helaas wel 2 dagen nadat hij opgenomen was in het ziekenhuis ivm hoofdpijn.

M'n vader is in 1992 overleden (aan kanker). Ik was toen 6.

quote:

Op maandag 8 mei 2006 16:29 schreef TheThirdMark het volgende:

maar helaas wel 2 dagen nadat hij opgenomen was in het ziekenhuis ivm hoofdpijn.

Tjezus, dat is echt verschrikkelijk....

Mijn moeder is op 25 december 1998 overleden op 52 jarige leeftijd... ik was 12
Mijn vader is 20 juni 2002 overleden op 56 jarige leeftijd... ik was 16

Best kut, allebij m'n ouders in middelbare schoolperiode... bovendien moest ik de mooi plaats utrecht verlaten, waar ik dus alleen met mijn ouders woonde... Ik woon nu al 4 jaar in hoofddorp bij mijn oudere zus en haar man...

Mijn vader is op 28 maart 1996 overleden aan de gevolgen van lymfeklierkanker...
Hij was pas 42... ik was pas 14.

Nu Alweer 10 jaar geleden!

ik zit hier met de tranen in mijn ogen. ouders horen te sterven op 90 jarige leeftijd, nadat ze ook hun kleinkinderen hebben zien opgroeien.

ik ben zo bang dat ik een van mijn ouders ga verliezen. mijn ouders hebben behoorlijk laat kinderen genomen en nu heb ik dus ouders die veel ouder zijn dan de ouders van mijn vrienden.
elke keer als mijn gsm gaat ben ik gewoon bang dat het ernstig is

iedereen sterkte ermee

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 15:32 schreef GoeRoel het volgende:
Als ik iemand spreek die loopt te vitten en klagen over zijn ouders. Of zelfs niet door 1 deur kunnen vertel ik ze altijd dat ze toch maar alles op alles moeten spelen om het goed te maken zolang het nog kan. Geen moeten want soms valt het niet goed te maken, maar het kan zo maar zijn dat je de kans niet meer krijgt.

Familie is iets belangrijks. Het zijn bloedverwanten waarop je, meen ik, altijd onvoorwaardelijk kan rekenen. Tantes en ooms hebben een band met jou en jij met hen doordat ze bijvoorbeeld je moeder of vader gekend hebben (ze zijn uiteraard broer of zus van 1 van je ouders).

Als je dan bijvoorbeeld 1 van je ouders of beide niet meer hebt ga je toch een aantal dingen realiseren. Zeker als je kijkt naar personen die beide ouders nog wel hebben.

Maar goed, verlies en verdriet hoort er nu eenmaal bij in het leven.

ik kan heel goed opschieten met mijn ouders en zij met mij.
mijn ouders steunen mij altijd en zijn er altijd, ondanks ik heel wat kutdingen heb uitgevreten.

het erge bij mij is, wat ik onlangs heb ontdekt, is dat ik van dierbaren afstand neem, een soort muur om me heen bouw. als mensen te dicht tot mij komen dan vlucht ik.
hetzelfde merk ik bij mijn ouders. ik hou van ze maar ik ben bang voor ze, omdat ze al op leeftijd zijn en ik nog maar 24 ben. ik zou me niet eens een leven zonder mijn ouders kunnen voorstellen.

godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 11:26 schreef Goed_Gek het volgende:

[..]

godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook

Inderdaad. Als ik mn pa zie staan, zie lopen, dat nog nergens last van heeft, en dan wetend dat er in zijn lichaam een tijdbom zit, een sluipmoordenaar, waarvan we niet weten wanneer hij afgaat. Dat is echt verschrikkelijk. Ik ga op 11 juni op vakantie voor 12 dagen. Als ik terug kom moet mijn moeder werken, daar kan ze niet onderuit. Dat is prima, maar mijn pa komt mij dus (als het goed is...zie je, daar is het al) halen. Mijn oom komt mee, omdat pap anders alleen moet rijden naar Schiphol. Zie je, aan alles wordt nu gedacht. Hij kan prima autorijden zonder enig pijntje of wat dan ook, maar we zijn nu bij alles aan het denken en een soort van safety-net aan het inbouwen.

Sinds we dit een half jaar geleden te horen hebben gekregen is niets meer hetzelfde. Wel weer een heel eind in zijn normale doen, maar niet meer hetzelfde. Niet dat ik/wij de hele dag lopen te huilen, dat was alleen de eerste maand zo, maar uh...tja...het is anders.

Nu het mooi weer is zijn mijn ouders de afgelopen week druk in de weer geweest in de tuin en zo, bloemen planten etc. En als ik dan thuis kom, en ik zie ze bezig, dan is er ook geen sfeer van ziekte of wat dan ook, maar als ie dan naar binnenkomt, dan is de eerste vraag "heb je ergens pijn/last van?"

Moeilijk uit te leggen. De sfeer is (naar mijn mening) niet bedrukt, maar het is wel het eerste wat gevraagd wordt..

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 11:26 schreef Goed_Gek het volgende:

[..]

ik kan heel goed opschieten met mijn ouders en zij met mij.
mijn ouders steunen mij altijd en zijn er altijd, ondanks ik heel wat kutdingen heb uitgevreten.

het erge bij mij is, wat ik onlangs heb ontdekt, is dat ik van dierbaren afstand neem, een soort muur om me heen bouw. als mensen te dicht tot mij komen dan vlucht ik.
hetzelfde merk ik bij mijn ouders. ik hou van ze maar ik ben bang voor ze, omdat ze al op leeftijd zijn en ik nog maar 24 ben. ik zou me niet eens een leven zonder mijn ouders kunnen voorstellen.

godver wat voel ik me opeens kut, wat een gore kutwereld is dit toch ook

Hee Goede_Gek,

zo moet je niet proberen te denken hoor... wat je hebt er helemaal niets aan
Probeer te begrijpen dat het liever mooi en intensie is en korter... dan lang en afstandelijk... je houdt dan nog altijd de mooie herinneringen, ipv het gevoel erna dat je er meer voor had moeten gaan...en dat het dan te laat is...

En alleen bij oudere mensen is (zoals je dus bij dit topic al te veel terug ziet) niet terrecht, jammer genoeg gaan er ook zo veel jongere mensen dood.

Probeer er juist extra iets van te maken... extra hard te genieten... hoe een dooddoener het ook is: het kan altijd je laatste dag (met iemand) zijn...!

Kop op

*ook hand op steekt* Moeder overleden zij 47 jaar, ik 14. Kanker.

Vandaag haar verjaardag, voel me ontzettend naar en verdrietig.
Wil niets en ook weer zoveel.
Na 6 jaar blijft het pijn doen.

Ondertussen 'gezellig' een voor een kadootje snuffelen voor de vrouw van me vader.
Het is tenslotte ook weer bijna 'moeder'dag.

Zo rond deze dagen, nouja, wil eigenlijk alleen maar huilen en pas weer over een weekje wakker worden uit een soort van 'lenteslaap'.

*tranen afveegt en weer eens wat aan school gaat doen*

M'n ouders leven nog wel, maar ik weet zeker dat het me niks zou doen als er één of allebei zouden komen te overlijden. Ik zie ze ook niet meer als ouders, daar is teveel voor gebeurd en sinds de dood van m'n vrouw doet geen enkele overlijden me wat. Soms zou ik echt gewild hebben dat m'n ouders tien jaar terug de pijp uitgingen in plaats van m'n vrouw . . .

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 15:58 schreef Boterbloemetje het volgende:


Ondertussen 'gezellig' een voor een kadootje snuffelen voor de vrouw van me vader.
Het is tenslotte ook weer bijna 'moeder'dag.

Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!

Sterkte!!!

quote:

Op woensdag 10 mei 2006 08:05 schreef Neverending het volgende:

[..]

Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!

Sterkte!!!

Nou, ze mag eerder trots op zichzelf zijn, of haar vader trots op haar (of beide tuuk...).
Ik vind het iig ook knap van haar dat ze dat kan.

ik vind het ook erg goed. Mijn moeder is nu iets meer dan 3 jaar dood (zoals ik hiervoor schreef) en ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader al iemand anders zou hebben op het moment. Ik gun het hem echt hij is nu pas 50. Maar je gevoel spreekt je verstand toch tegen. Je wilt zelf ook niet alleen zijn op die leeftijdlater bedenk ik mezelf, maar toch is het een vreemde acceptatie, een vrouw voor je vader die niet je moeder is (ze zijn namelijk niet gescheiden of met ruzie uit elkaar gegaan).

ben trots op jezelf boterbloempje echt waar !! Je mag het mij leren

Mijn vader is ook overleden, 8 jaar geleden aan een maagbloeding
Was net 50 geworden

hoi
mijn vader is ondertussen 16 jaar geleden overleden, bijna 17 zelfs.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 20:08 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Mijn vader 28 september 1995, hij was toen ergens in de 40 en ik 6 .

Mijn lieve negertjeeee, ik zal je ieder moment steunen als je daarom vraagt.

Mijn vader in oktober 1994, hij moest toen een jaar of 45 á 46 zijn geweest (gok ik).

quote:

Op woensdag 10 mei 2006 08:05 schreef Neverending het volgende:

[..]

Zo Boterbloemetje, heel veel respect dat je dat kan...! Je mag trots op je vader zijn, dat je, ondanks je eigen verdriet, hem toch ook zijn geluk gunt en hem respecteert!

Sterkte!!!

quote:

Op woensdag 10 mei 2006 18:46 schreef Urnie het volgende:

[..]

Nou, ze mag eerder trots op zichzelf zijn, of haar vader trots op haar (of beide tuuk...).
Ik vind het iig ook knap van haar dat ze dat kan.

quote:

Op woensdag 10 mei 2006 18:54 schreef Henk_Telefoon het volgende:
ik vind het ook erg goed. Mijn moeder is nu iets meer dan 3 jaar dood (zoals ik hiervoor schreef) en ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader al iemand anders zou hebben op het moment. Ik gun het hem echt hij is nu pas 50. Maar je gevoel spreekt je verstand toch tegen. Je wilt zelf ook niet alleen zijn op die leeftijdlater bedenk ik mezelf, maar toch is het een vreemde acceptatie, een vrouw voor je vader die niet je moeder is (ze zijn namelijk niet gescheiden of met ruzie uit elkaar gegaan).

ben trots op jezelf boterbloempje echt waar !! Je mag het mij leren

Gos.. Krijg er een kleur van op m'n wangen.
Trots voel ik nog niet echt. Het is en blijft nog best moeilijk.
Mijn vader is ongeveer een half jaar na het overlijden van mijn moeder het samen gaan proberen met 'de andere vrouw'.

Moeilijk, heel moeilijk en mogelijk nog moeilijker aangezien ze een tante van me is.
Ze is gescheiden van de broer van mijn vader.
Hoe heftig kan je het krijgen binnen een half jaar.
Het te accepteren van de verhouding tussen mijn vader en zijn (inmiddels) vrouw was moeilijk.
Het voelde als een soort verraad naar mijn moeder toe, zeker omdat het toch wel snel was allemaal.
Daarbij kregen 'we' ook nog de nodige kritiek over ons heen want "was vaderlief niet al met tantelief samen terwijl moederlief nog ziek was?!"
-auw-

Het is eigenlijk meer dat je dan direct voor je vader kiest, ondanks dat je misschien zelf ook wel ergens die gedachten hebt gehad. Maar die verdring je ook weer automatisch.
Regelmatig is het me ook wel eens verweten dat ik de situatie niet accepteerde.
"Waarom geef je háár dan geen kus?" "Waarom vlieg je haar niet om de hals?"

Nu, na dus ongeveer 6 jaar leer ik het te accepteren.
Inmiddels wonen we nu (haar zoon, ik, vader en zij) samen in één huis.
Wat het soms ook niet makkelijk maakt.
Nee, het is verdomde moeilijk..

Maar, op de momenten dat het zo moeilijk is haal ik maar foto's te voorschijn, herinneringen ophalen.
Ik heb werkelijk waar sinds de dood van mijn moeder m'n vader niet meer zo gelukkig gezien.
Het moment dat ze elkaar het ja-woord gaven, de avondjes saampjes aan een wijntje..
Ze zijn dan gewoon écht gelukkig. En na al het verdriet wat me vader heeft gehad, gun ik hem eigenlijk ook wel z'n geluk.
Hoe moeilijk het voor mij ook wel eens kan zijn.

Nou, veels te lang verhaal geworden..
Sorry!

Maar, bedankt voor jullie reactie! Lief

mijn vader is op 6 januari 1993 overleden aan de gevolgen van de ziekte van kahler hij was 43 en ik was toen 10 jaar oud

op de dag van vandaag mis ik hem nog steeds
Voor mijn vader

Dit is voor mijn vader
Die ik mis
Hoe vaak moet ik het nog zeggen
Ik mis je
Ik kan niet zonder je
Alle dagen die voorbij gaan zijn leeg
Het is een onbeschreven boek

Ik pak je hand beet
Jij de mijne
Ik kijk je aan
Ik smeek je, om mij te laten gaan
Om mij te laten zien dat jij gelukkig bent
Ik wil jou geluk
Ik wil niet meer
Ik kan het niet meer

Alsjeblieft laat me gaan
Zo dat ik met jou samen in die wereld kan bestaan

dit had ik een aantal jaar geleden geschreven toen ik het niet echt meer trok

mooi

ik heb een heel ander soortig gedicht geschreven, toen het me allemaal hoog zat

quote:

Op woensdag 23 april 2003 11:08 schreef Ella het volgende:

quote:

Op woensdag 21 mei 2003 23:25 schreef bloempjuh het volgende:

Ja, depressies hebben een (sterke) erfelijke component. Sterker nog, er zijn hele families die zich uit hebben gesuicideerd.
De mate waarin de erfelijkheid geldt, hangt af van of je ooms en tantes van vaders kant hier ook last van hadden (en natuurlijk je moederskant).

Mijn vader is in 1991 overleden aan een hartstilstand, hij was toen 41 jaar, ik 13.

[ Bericht 4% gewijzigd door Githa op 12-05-2006 10:24:22 ]

quote:

Op woensdag 10 mei 2006 21:20 schreef KonnieKipke het volgende:

[..]

Ja, depressies hebben een (sterke) erfelijke component. Sterker nog, er zijn hele families die zich uit hebben gesuicideerd.
De mate waarin de erfelijkheid geldt, hangt af van of je ooms en tantes van vaders kant hier ook last van hadden (en natuurlijk je moederskant).

Hmm.. Lekker idee. Aan vaders kant zit het wel, maar moeders kant geen idee. Ze (mijn mama) heeft laatst wel van een arts te horen gekregen dat ze misschien manisch depressief was. Dat wil ik echt niet horen.

*schopje*
Mijn vader is een half jaar geleden overleden, hij was toen 50 jaar.. 5 dagen voor zijn verjaardag stierf hij
Ik was toen 15, en nu ben ik bijna 16.
Klotig, maar niks aan te doen en je legt je erbij neer he..

quote:

Op zondag 7 mei 2006 19:59 schreef bloempjuh het volgende:
Enorme topic-kick. Wilde alleen even kwijt dat ik vandaag, voor het eerst na ruim 7,5 jaar, naar de sterfplek van mijn vader ben gegaan. Ik heb ontzettend hard gehuild en voelde me zwaar verrot. Maar heb een briefje geschreven (waarin ik heb gezegd dat hij vrij is en mag gaan) en met nog meer tranen in de rivier (waarin hij verdronken is) gegooid. En ik voel me echt veel beter nu. Tijd voor een nieuwe tijd!

Sterkte...

Ik zou niet weten wat ik moet doen als een van beide ouders al zo vroeg kwam te overlijden..

Ga ik dan toch ook maar een berichtje achterlaten...

9 september 1994 overleed mijn moeder op 42 jarige leeftijd, op de verjaardag van mijn zus. Nu een 11 jaar later ben ik een hoop vergeten en dat vind ik jammer. Ondertussen heb je een hoop meegemaakt en ben je sterker dan menigeen om je heen en begrijp je meer dan iemand die nog niet echt iets heftigs heeft meegemaakt. Het leven gaat gewoon door. Ik was 9 en ineens een stuk "volwassener" dan de meeste leeftijdsgenootjes. Deze begrijpen je niet meer en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als toen. Uiteindelijk word je sterker en ga je door....

Je kunt je niet voorstellen hoe het is om wakker te worden en iets te missen dat je altijd voor gewoon hebt beschouwd. Nooit echt kunnen bedanken voor het vertrouwen en eeuwige liefde etc etc... Toch ben je sterker dan je denkt en ga je na verloop van tijd op een bepaalde manier door... Beetje bij beetje word je sterker....

Voor iedereen die het heeft meegemaakt, of gaat meemaken, sterkte met alles.

quote:

Op dinsdag 6 juni 2006 09:53 schreef flapdrolletje het volgende:

[..]

Sterkte...

Ik zou niet weten wat ik moet doen als een van beide ouders al zo vroeg kwam te overlijden..

Ik snap het niet, maar ik voel me sinds deze actie (het afscheid nemen op de sterfplek) echt veel beter. Natuurlijk zit er nog wel een gat, maar het is veel minder diep. Alsof er nu een korstje op de wond zit.. of zelfs al een nieuw velletje.

Sterkte allemaal. Mijn vader is in 1996 overleden en was emotioneel al voor mij gestorfen toen ik vijf was. Na de scheiding van mijn ouders nooit meer gezien. Dus had met zijn dood niet zo veel moeite meer op dat moment.

4 jaar geleden heeft mn vader zelfmoord gepleegd.

Ik was toen 18, hij 43. Vrij jonge leeftijd en (voor mij) ook vrij plotseling.

quote:

Op dinsdag 6 juni 2006 15:28 schreef Dizzee het volgende:
4 jaar geleden heeft mn vader zelfmoord gepleegd.

Ik was toen 18, hij 43. Vrij jonge leeftijd en (voor mij) ook vrij plotseling.

Vind jij 't ook zo verrot als mensen zeggen "het komt wel goed" of "ik begrijp hoe je je voelt" terwijl ze er echt geen fuck van begrijpen? Mijn papa was 40 en ik 14, maar hij was al wel 10 jaar zwaar depressief, dus bij ons in 't gezin zagen we 't wel aankomen.

Maar goed, zoals ik al eerder heb gepost.. Er zijn manieren om er 'overheen' te komen.

quote:

Op dinsdag 6 juni 2006 16:11 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Vind jij 't ook zo verrot als mensen zeggen "het komt wel goed" of "ik begrijp hoe je je voelt" terwijl ze er echt geen fuck van begrijpen? Mijn papa was 40 en ik 14, maar hij was al wel 10 jaar zwaar depressief, dus bij ons in 't gezin zagen we 't wel aankomen.

Ja en nee. Ik begrijp de reacties van mensen wel, omdat ik denk dat ze je op een bepaalde manier willen helpen. Zo ben ik blij dat mijn broertje en zusje toendertijd heel erg goed zijn opgevangen door hun vrienden en omgeving. Ikzelf had daar veel minder behoefte aan. Sommigen zeiden dat ik langs een psychiater enzo kon gaan maar daar heb ik voor bedankt. Zolang het met broertje, zusje en mn moeder goed gaat, vind ik het allemaal wel best.

Mijn vader had een vrij grote vriendenkring maar niemand heeft het zien aankomen. Hij was niet drank, mijn ouders waren niet gescheiden en hij kwam altijd heel vrolijk over. Later heeft mn moeder me wel verteld wat zij denkt dat de reden is dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Ik neem het hem niet kwalijk en dat zal ik ook nooit doen. Maar ik mis hem wel heel erg. Bijv. 2 jaar geleden toen ik terug kwam van een buitenlandse stage of binnenkort bij mn prop. uitreiking. Op dat soort momenten ben ik stiekem wel jaloers op anderen. Daar had ik graag mn (trotse) vader bij gehad.

_{pf, heb echt lang aan deze reactie gewerkt}

mijn vader is 2 jaar geleden overleden op 1 mei op 62-jarige leeftijd. Hij had blaaskanker. En het blijft gek dat iemand er niet meer is en nooit meer terugkomt.

26-2-06. Hij was 59 en had ms. Dat is op zich niet dodelijk maar er traden teveel complicaties op. Gelukkig is hij enigszins vredig ingeslapen.

Het doet wel nog steeds pijn dat "iets" teveel morfine geven niet meer mag als iemand zonder enige twijfel stervende is maar wel nog een aantal dagen voor de boeg heeft. M'n rat heeft in een zelfde situatie een paar weken geleden wél een spuitje gekregen wegens een niet-ratwaardig bestaan

Volle bak hier trouwens. Dat had ik eigenlijk niet verwacht.

edit: oja. Op z'n begrafenis lag er sneeuw

Mijn moeder is 13 november 2000 op 45 jarige leeftijd aan de gevolgen van MS overleden, ik was toen 15.

In 1987 is mijn broertje gehaald met een keizersnede, in de OK van het plaatselijke ziekenhuis. Deze was echter niet steriel en mijn moeder heeft toen bijna 2 weken op sterven gelegen. Volgens de artsen was dat iets waar zij niets aan konden doen, maar later bleek dat dus anders te zijn. Wonder boven wonder heeft ze dat overleefd, maar een half jaar later begon ze opeens evenwichtstoornissen te krijgen. De huisarts deed een paar onderzoeken en kwam op MS uit.

In 1991 overleed mijn oma aan kanker. Omdat vermoed werd dat het erfelijk was, werd ook mijn moeder onderzocht. Zij bleek al borstkanker te hebben. Een amputatie van haar borst en het weghalen van een lymfeklier, in combinatie met zware chemo hebben gelukkig de kanker verdrongen.

Echter, dit vergde zo'n aanslag op haar gezondheid, dat de MS steeds erger werd. Kon ze eerst nog lopen met een stok, nu moest ze in een rolstoel, die ze nog wel met haar armen kon voortbewegen. Omdat ze altijd aan turnen heeft gedaan, had ze daar veel kracht in zitten en heeft ze dat nog lang kunnen volhouden.

Maar op het laatst werd alles strammer, de rolstoel werd een elektrische, zelf omdraaien in bed ging niet meer. Om het haar wat gemakkelijker te maken is er in Leiden een ingreep gedaan. Ze hebben daar van een stuk darm een extra blaas gemaakt, waardoor ze via haar navel kon urineren.

Maar ook deze ingreep kostte veel kracht, te veel. Toen mijn moeder op die dag ademhalingsproblemen kreeg, belde mijn vader meteen de dokter. Deze kwam kijken en stelde vast dat mijn moeder hyperventileerde. Hij liet een ambulance komen om haar naar het ziekenhuis te laten vervoeren. Op het moment dat de ambulance de straat in reed was mijn moeder overleden, gestikt.

Juist omdat ik mijn moeder zo heb af zien takelen, heb ik er vrij makkelijk overheen kunnen stappen. Ik had er al vrede mee voordat het gebeurde, maar hoewel het al lang geleden is, mis ik haar nog iedere dag.

Mijn vader stierf toen ik 13 jaar was,hij was nog maar 49.
Het was niet bepaald onverwacht,hij had al jaren last van complicaties na een niertransplantatie.
Op wat later zijn sterfdag bleek te zijn heb ik hem smorgens voor het laatst gezien,na schooltijd werd ik meteen naar de buren geloodst en heb ik hem niet meer gezien.
Dit jaar zou hij 74 jaar zijn geweest,had ik best cool gevonden om met zo'n prachtige man gezien te worden.

quote:

Op woensdag 23 april 2003 20:31 schreef This_World_Is_Lost het volgende:

Wat mooi! Zit op mn werk, maar wel met een traantje uit mn oog en een brok in mn keel...
Mijn vader is er dit jaar al 5 jaar niet meer. Ik denk er niet teveel over na, want als ik het toe laat is het zo groot en ongrijpbaar dat ik eigenlijk "gek" word. Sterven is iets dat verder dan je voorstellingsvermogen gaat. Dat definitieve is voor mij erg moeilijk te accepteren.

Sterkte iedereen die (een van) zijn ouder(s) heeft verloren.