R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vader is in 1997 overleden, op bijna 57-jarige leeftijd.
'k Werd op een zaterdag om 6.30u wakker omdat de hond ging blaffen. Toen ik ging kijken, vond ik m'n vader dood in de woonkamer. Dacht op dat moment dat alles nog wel goed zou komen. Ambulance bellen, naar het ziekenhuis, paar dagen later gewoon weer thuis. Niks aan de hand.
Uiteraard wist ik zelf wel beter, maar ik wilde en kon het op dat moment nog niet geloven. De werkelijkheid komt op zo'n moment hard aan, zeker als de begrafenisondernemer zijn auto bij jouw voor de deur parkeert (en de ambulance al lang vertrokken is).
De tijd heelt weliswaar alle wonden, maar de littekens blijven.
Overigens krijg ik nog steed kippevel als ik dit gedicht lees:
Funeral Blues
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever; I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood,
For nothing now can ever come to any good.
W. H. Auden
............................................................
Dat is een prachtgedicht idd
Sterkte kerel
Ga eens naar www.thehungersite.com en klik elke dag een keer.
Mijn vader is overleden op 29 september 2003 (complicatie bij ziekte). 
Blijf het allemaal nog een beetje vreemd vinden, ik moet er echt enorm aan wennen. Nooit meer leuke dingen samen doen, zoals formule 1 of motorrace kijken.
Blijf het allemaal nog een beetje vreemd vinden, ik moet er echt enorm aan wennen. Nooit meer leuke dingen samen doen, zoals formule 1 of motorrace kijken.
Voor alle vader- of moeder-verliezers: wat missen jullie het vaakst/meest aan je vader of moeder?
Ik had een aantal dingen die alleen ík en pap lustten qua eten. Rijstepap met bruine suiker, erwtensoep.. die eet ik nu nooit meer. Heel raar om dat ineens te missen..
Voor de rest mis ik -nog steeds- alles aan hem..
Mon 'en!
Ik had een oom die aan ALS leed (spierziekte)
En op een familie dag vroeg hij mij (hij had zelf 4 kinderen) wat ik het meest aan mijn vader zou missen als hij zou overlijden.
En ik was maar 10 jaar oud en zei eerlijk:"Zijn aanwezigheid".
Best wel hard als ik terugkijk, want ik besefte het allemaal nog niet zo goed. Hier kon hij dus nooit onderuit.....
Kinderen zijn soms te eerlijk...
En op een familie dag vroeg hij mij (hij had zelf 4 kinderen) wat ik het meest aan mijn vader zou missen als hij zou overlijden.
En ik was maar 10 jaar oud en zei eerlijk:"Zijn aanwezigheid".
Best wel hard als ik terugkijk, want ik besefte het allemaal nog niet zo goed. Hier kon hij dus nooit onderuit.....
Kinderen zijn soms te eerlijk...
Ga eens naar www.thehungersite.com en klik elke dag een keer.
quote:Dat is een moelijke vraag. Ik heb wel een paar speciale dingetjes die ik nog goed weet van voor hij ziek werd, en die mis ik natuurlijk, maar ik mis vooral mijn vader. Alles dus als geheel.
Op woensdag 22 oktober 2003 18:24 schreef bloempjuh het volgende:
Voor alle vader- of moeder-verliezers: wat missen jullie het vaakst/meest aan je vader of moeder?Ik had een aantal dingen die alleen ík en pap lustten qua eten. Rijstepap met bruine suiker, erwtensoep.. die eet ik nu nooit meer. Heel raar om dat ineens te missen..
Voor de rest mis ik -nog steeds- alles aan hem..
Mijn moeder is op 5 okt 1998 op 41jarige leeftijd overleden na ruim 5 jaar kanker te hebben gehad. Ik was toen 13 en aangezien mijn moeder ong 3/4e van het jaar in het ziekenhuis was kon ik dat allemaal vrij snel verwerken.
Afgelopen januari is mijn oma overleden die fugeerde als een tweede moeder. Toendertijd heb ik alles weer naar boven gekregen van mijn moeder dus daarvan kreeg ik het wel ff moeilijk.
Mijn moeder had nog tegen me gezegd dat ik door moest gaan met het leven. Erg genoeg heb ik alles zo erg verwerkt dat ik afgelopen 5 okt helemaal was vergeten (khad toen een lanparty, en kwam er pas weer op woensdagavond achter dat het alweer 'die dag' was geweest, toen iemand mij het weer vertelde. Anders had ik het pas veel later gemerkt )
Vroegah was alles beter, zelfs fok O-)
Voor alle mensen hier, misschien dat jullie het kennen maar er bestaat een heel mooi boek dat "Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk" heet, geschreven door en voor mens die hun ouders vroeg hebben verloren. Mijn beide ouders zijn gelukkig nog in leven, maar in de familie van mijn vriendje zijn de afgelopen jaren absurd veel mensen overleden.
Het nummer Hear you me van Jimmy eat World wat op 1 van die crematies werd gedraaid blijft me nog steeds heel veel doen.
Iedereen heel veel sterkte.
Het nummer Hear you me van Jimmy eat World wat op 1 van die crematies werd gedraaid blijft me nog steeds heel veel doen.
Iedereen heel veel sterkte.
Meervoudig punnikolympics-kampioen
Het nummer 'Afscheid nemen bestaat niet' van Marco Borsato herinnerde me weer aan dit topic, de discussie over liedjes en gedichten dan. Ik vind dit persoonlijk ook een toepasselijk nummer, heel mooi.
Bij het begin praatte ik er niet graag over, maar op een gegeven moment raak je er aan gewend om te leven zonder vader.
Maar toch is het moeilijk, om iemand in korte tijd (door kanker) snel zien af te takelen van een sterke man met een sterke persoonlijkheid, tot een magere zieke zwakke verwarde man. Iemand die je vanaf je geboorte altijd als voorbeeld hebt gehad, en altijd tegenop hebt gekeken, zie je ineens lijden.
Die pijnlijke beelden blijf je je hele leven houden.
Hij had overal altijd een oplossing voor, wat er ook was. Totdat hij die ziekte kreeg, ik kon het me niet voorstellen dat hij geen oplossing wist om te genezen van die ziekte. Normaal lukte hem altijd alles, wat hij ook wilde.
Het graf ben ik al een tijdje niet meer geweest, het doet me gewoon niks als ik daar ben.
Wel denk ik er dagelijks aan, maar ben er best sterk overheen gekomen.
Maar toch is het moeilijk, om iemand in korte tijd (door kanker) snel zien af te takelen van een sterke man met een sterke persoonlijkheid, tot een magere zieke zwakke verwarde man. Iemand die je vanaf je geboorte altijd als voorbeeld hebt gehad, en altijd tegenop hebt gekeken, zie je ineens lijden.
Die pijnlijke beelden blijf je je hele leven houden.
Hij had overal altijd een oplossing voor, wat er ook was. Totdat hij die ziekte kreeg, ik kon het me niet voorstellen dat hij geen oplossing wist om te genezen van die ziekte. Normaal lukte hem altijd alles, wat hij ook wilde.
Het graf ben ik al een tijdje niet meer geweest, het doet me gewoon niks als ik daar ben.
Wel denk ik er dagelijks aan, maar ben er best sterk overheen gekomen.
ja, een sterke papa ( natuurlijk niet alleen een papa maar elk geliefd en belangrijk persoon) die ineens ziek, zwak en oud wordt en aftakelt is echt een verschrikking om te zien....
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
Ja, ik was "al" 19, valt vergeleken met sommigen nog wel mee.
Heb wel gelukkig nog genoeg herinneringen.
Heb wel gelukkig nog genoeg herinneringen.
ja maar toch blijft het shit, mijn broertje en zusje hebben weinig gemis, mijn broer en ik hebben dat veel meer.quote:Op woensdag 14 juli 2004 22:27 schreef Ixnay het volgende:
Ja, ik was "al" 19, valt vergeleken met sommigen nog wel mee.
Heb wel gelukkig nog genoeg herinneringen.
Mijn moeder overleed op 8 februari 2000, 52 jaar oud, aan darmkanker. Ik was toen (net) 18. En eigenlijk begint het nu pas echt goed tot me door te dringen wat er toen allemaalgebeurd is.
Vandaag zouden mijn vader en moeder 32 jaar getrouwd zijn. Blijft toch vreemd, zo´n dag.
Vandaag zouden mijn vader en moeder 32 jaar getrouwd zijn. Blijft toch vreemd, zo´n dag.
kan je je walgelijke opmerkingen voor je houden?
[ Bericht 79% gewijzigd door DarkElf op 15-07-2004 22:49:40 ]
[ Bericht 79% gewijzigd door DarkElf op 15-07-2004 22:49:40 ]
We don't make mistakes in our world, only happy accidents ***
nee.. niet waar.. ik hou heel veel van mijnn vader.. en ik weet niet wat ik zonder moest...
We don't make mistakes in our world, only happy accidents ***
Ik ben ook al heel lang niet op de begraafplaats geweest en nog steeds, na ruim vijf jaar, nog steeds nooit op de plaats geweest waar hij doodging. Ik kan het gewoon niet. Hopelijk durf ik deze zomer een keer met Tijs samen..
Mon 'en!
Mijn vader is gelukkig gewoon bij ons in de woonkamer dood gegaan, is beter dan in het ziekenhuis, anders heb je zo'n idee dat hij daar altijd rondspookt.
Mijn vader overleed aan een hartaanval toen ik 15, bijna 16 was. Hij was 42. Ik kan er nu goed mee omgaan, het is 22 jaar geleden. Maar dezelfde persoon ben ik daarna nooit meer geworden.
Wat een misplaatste opmerking in dit topic.quote:Op woensdag 14 juli 2004 23:47 schreef punkgirl het volgende:
hij is weggehaald daarom
[ Bericht 20% gewijzigd door DarkElf op 15-07-2004 22:51:26 ]
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Mijn vader is 5 juni 2004 overleden. Morgen is de 6 wekendienst. Hij is net 60 geworden, ik besef het nog niet echt...
Als je via de katholieke kerk een uitvaartdienst hebt gehad bij een sterfgeval, komt 6 weken na de dag van overlijden of na de uitvaartdienst (ik weet niet welke van de 2) een extra mis, dit is de 6 wekendienst. Ik ben er zelf niet bij geweest, ben geen christen.
Wij zijn helemaal geen gelovig gezin eigenlijk, maar mn moeder had liever dat mn vader begraven werd dan gecremeerd, en mn vader zelf maakte het niks uit zei hij toen hij nog ziek was en wel al wist dat hij dood ging. En mijn broer en ik maakten het ook niet zoveel uit. Dood is dood denk ik dan.
Dus door dat begraven hebben we het via de kerk geregeld.
En xp2002 dat beseffen gaat heel geleidelijk, en dat is ook maar goed eigenlijk.
Zelfs nu na 1 jaar en 4 maanden besef ik het nog niet.
[ Bericht 14% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 13:44:20 ]
Wij zijn helemaal geen gelovig gezin eigenlijk, maar mn moeder had liever dat mn vader begraven werd dan gecremeerd, en mn vader zelf maakte het niks uit zei hij toen hij nog ziek was en wel al wist dat hij dood ging. En mijn broer en ik maakten het ook niet zoveel uit. Dood is dood denk ik dan.
Dus door dat begraven hebben we het via de kerk geregeld.
En xp2002 dat beseffen gaat heel geleidelijk, en dat is ook maar goed eigenlijk.
Zelfs nu na 1 jaar en 4 maanden besef ik het nog niet.
[ Bericht 14% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 13:44:20 ]
Sterkte!quote:Op vrijdag 16 juli 2004 12:16 schreef xp2002 het volgende:
Mijn vader is 5 juni 2004 overleden. Morgen is de 6 wekendienst. Hij is net 60 geworden, ik besef het nog niet echt...
Sterkte!
Mon 'en!
14 mei dit jaar.
m'n broer bijna dood. een week in coma gelegen. wat ik die dagen gezien hebt zal ik m'n leven lang niet vergeten. mja hij leeft nog hoewel hij nog steeds niet kan lopen en nix kan doen met zn hand.
140 tegen een 'grote' lantaarnpaal.
2 gebroken bovenbenen, ingeklapte long, en pols op 10 plaatsen gebroken.
ik dacht echt dat ie er niet meer was...
m'n broer bijna dood. een week in coma gelegen. wat ik die dagen gezien hebt zal ik m'n leven lang niet vergeten. mja hij leeft nog hoewel hij nog steeds niet kan lopen en nix kan doen met zn hand.
140 tegen een 'grote' lantaarnpaal.
2 gebroken bovenbenen, ingeklapte long, en pols op 10 plaatsen gebroken.
ik dacht echt dat ie er niet meer was...
Out! out! flapoor your father! | DaFan's moeder
Mijn moeder overleden in 1992 op 52 jarige leeftid aan slokdarm kanker. Ik was 20.
Mijn vader 5 jaar daarna in 1997 op 63 jarige leeftijd aan alvleesklierkanker.
Het is wel een gemis maar aan zo'n topic als deze merk je dat je er niet alleen in staat. Zoveel ouders die te vroeg overlijden en zoveel mensen om je heen die aan kanker overlijden. Ik hoop dan ook dat als ik ooit kanker krijg er medisch al zoveel aan te doen is dat het de levenskansen vergroot.
Nog veel erger lijkt me als je iemand plotseling kwijtraakt. Ik heb nog enigszins afscheid kunnen nemen maar een naast iemand moeten verliezen door een ongeluk! Lijkt me erg moeilijk.
Mijn vader 5 jaar daarna in 1997 op 63 jarige leeftijd aan alvleesklierkanker.
Het is wel een gemis maar aan zo'n topic als deze merk je dat je er niet alleen in staat. Zoveel ouders die te vroeg overlijden en zoveel mensen om je heen die aan kanker overlijden. Ik hoop dan ook dat als ik ooit kanker krijg er medisch al zoveel aan te doen is dat het de levenskansen vergroot.
Nog veel erger lijkt me als je iemand plotseling kwijtraakt. Ik heb nog enigszins afscheid kunnen nemen maar een naast iemand moeten verliezen door een ongeluk! Lijkt me erg moeilijk.
Mijn moeder is op 7 maart 2000 overleden aan borstkanker. Ik was toen 13.
Momenten als uit de klas worden geroepen en je vader daar met tranen in ze ogen zien staan vergeet je je hele leven nie meer.
Momenten als uit de klas worden geroepen en je vader daar met tranen in ze ogen zien staan vergeet je je hele leven nie meer.
NBA -- 1. Bundesliga -- Primera Division -- Premier League -- Eredivisie -- FEB Eredivisie
Ik heb zojuist in complete stilte dit topic zitten lezen.
Ik besef nu dat ik me gelukkig mag prijzen. Ik heb mijn beide ouders nog, nog 2 oma's en ook alle tantes en ooms, nichtjes en neefjes heb ik nog. Nou ja 1 neefje is overleden bij de geboorte door zuurstoftekort, hij was er 1 van een tweeling en tijdens de bevalling heeft hij geen zuurstof meer kunnen krijgen voor een te lange tijd. Mijn ene opa is overleden toen ik 2-2,5 was, kan ik me niets meer van herinneren. De andere opa toen ik 14 was en dit kan ik me dus nog wel goed herinneren (ben nu 21). Ik heb toen afscheid van hem kunnen nemen op een middag, hij was 70 jaar en zijn lichaam was op. Geen goede doorbloeding, uiteindelijk een stoma, spataderen, gewoon op......
Hij zei tegen me dat ie van me hield en mijn zusje en ik zeiden dit terug. Daarna zijn we terug de gang op gegaan van het ziekenhuis en uitgehuild bij mama. Ik vond het echt verschrikkelijk om hem zo te zien en nu zit ik hier weer bijna te janken . Ik moet er niet aan denken 1 of beide ouders te verliezen, zeker niet aan kanker zoals ik hier zo vaak lees. Ook zelfmoord is heel erg, vooral dat je me zoveel vragen blijft zitten en je afvraagt of je er zelf niet iets aan had kunnen doen.
Oke mensen sterkte, jullie zijn erg dapper om het hier te typen.
Ik heb mijn hart ook weer gelucht ook al is het alweer 7 jaar geleden. Het was het eerste sterfgeval wat ik van zo dichtbij meemaakte misschien dat het daarom ook wel zo'n impact heeft gemaakt. Sterkte allemaal!
Ik besef nu dat ik me gelukkig mag prijzen. Ik heb mijn beide ouders nog, nog 2 oma's en ook alle tantes en ooms, nichtjes en neefjes heb ik nog. Nou ja 1 neefje is overleden bij de geboorte door zuurstoftekort, hij was er 1 van een tweeling en tijdens de bevalling heeft hij geen zuurstof meer kunnen krijgen voor een te lange tijd. Mijn ene opa is overleden toen ik 2-2,5 was, kan ik me niets meer van herinneren. De andere opa toen ik 14 was en dit kan ik me dus nog wel goed herinneren (ben nu 21). Ik heb toen afscheid van hem kunnen nemen op een middag, hij was 70 jaar en zijn lichaam was op. Geen goede doorbloeding, uiteindelijk een stoma, spataderen, gewoon op......
Hij zei tegen me dat ie van me hield en mijn zusje en ik zeiden dit terug. Daarna zijn we terug de gang op gegaan van het ziekenhuis en uitgehuild bij mama. Ik vond het echt verschrikkelijk om hem zo te zien en nu zit ik hier weer bijna te janken . Ik moet er niet aan denken 1 of beide ouders te verliezen, zeker niet aan kanker zoals ik hier zo vaak lees. Ook zelfmoord is heel erg, vooral dat je me zoveel vragen blijft zitten en je afvraagt of je er zelf niet iets aan had kunnen doen.
. Ik moet er niet aan denken 1 of beide ouders te verliezen, zeker niet aan kanker zoals ik hier zo vaak lees. Ook zelfmoord is heel erg, vooral dat je me zoveel vragen blijft zitten en je afvraagt of je er zelf niet iets aan had kunnen doen.Oke mensen sterkte, jullie zijn erg dapper om het hier te typen.
Ik heb mijn hart ook weer gelucht ook al is het alweer 7 jaar geleden. Het was het eerste sterfgeval wat ik van zo dichtbij meemaakte misschien dat het daarom ook wel zo'n impact heeft gemaakt. Sterkte allemaal!
Als ik iemand spreek die loopt te vitten en klagen over zijn ouders. Of zelfs niet door 1 deur kunnen vertel ik ze altijd dat ze toch maar alles op alles moeten spelen om het goed te maken zolang het nog kan. Geen moeten want soms valt het niet goed te maken, maar het kan zo maar zijn dat je de kans niet meer krijgt.
Familie is iets belangrijks. Het zijn bloedverwanten waarop je, meen ik, altijd onvoorwaardelijk kan rekenen. Tantes en ooms hebben een band met jou en jij met hen doordat ze bijvoorbeeld je moeder of vader gekend hebben (ze zijn uiteraard broer of zus van 1 van je ouders).
Als je dan bijvoorbeeld 1 van je ouders of beide niet meer hebt ga je toch een aantal dingen realiseren. Zeker als je kijkt naar personen die beide ouders nog wel hebben.
Maar goed, verlies en verdriet hoort er nu eenmaal bij in het leven.
Familie is iets belangrijks. Het zijn bloedverwanten waarop je, meen ik, altijd onvoorwaardelijk kan rekenen. Tantes en ooms hebben een band met jou en jij met hen doordat ze bijvoorbeeld je moeder of vader gekend hebben (ze zijn uiteraard broer of zus van 1 van je ouders).
Als je dan bijvoorbeeld 1 van je ouders of beide niet meer hebt ga je toch een aantal dingen realiseren. Zeker als je kijkt naar personen die beide ouders nog wel hebben.
Maar goed, verlies en verdriet hoort er nu eenmaal bij in het leven.
En ben je daarna nog een beetje 'fatsoenlijk' ouder geworden, of heb je er heel veel last van (gehad) op school enzo? Toen mijn vader op mijn 14e doodging heb ik het heel zwaar gehad met school vooral. Veel gematst dat jaar en toch overgegaan. Heb bijna dagelijks gesprekken gehad met mijn coördinator over mijn verdriet. Maar gelukkig ben ik best 'leuk opgedroogd' en ga nu voor de tweede keer aan een studie beginnen. Maar wel zonder hem ja.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 15:00 schreef SixtY het volgende:
Mijn moeder is op 7 maart 2000 overleden aan borstkanker. Ik was toen 13.
Momenten als uit de klas worden geroepen en je vader daar met tranen in ze ogen zien staan vergeet je je hele leven nie meer.
Op je dertiende ben je zo lekker kwetsbaar heb ik 't idee, dingen die je dán gebeuren tekenen je karakter..
Mon 'en!
Ik weet niet of de leeftijd wanneer je het meemaakt belangrijk is. Immers hoe ouder je wordt hoe meer herinneringen je hebt die het je moeilijk kunnen maken. Ervaringen ten tijde of na het overlijden kunnen ook meespelen. Misschien je karakter en hoe je het verwerkt spelen mee. Opvang van mensen om je heen. Het erover praten.
Iig heeft het mij ook mijn havo examen gekost. Misschien is mijn karakter of persoonlijkheid er wel door gevormd. Maar na pakweg 7 en 12 jaar kan ik er goed mee overweg en behoud je de goede herinneringen.
Iig heeft het mij ook mijn havo examen gekost. Misschien is mijn karakter of persoonlijkheid er wel door gevormd. Maar na pakweg 7 en 12 jaar kan ik er goed mee overweg en behoud je de goede herinneringen.
Misschien een beetje offtopic: Mijn moeder is nu al ruim vier jaar dood, maar dat begint nu pas door te dringen. Ik kan zelfs het precieze moment aanwijzen waarop ik het me echt begon te realiseren. Namelijk op het (tweede) huwelijk van mijn vader, nu 1 maand geleden. Toen bedacht ik me: `Goh, de eerste bruiloft waarop ik uitgenodigd ben, dat is die van mijn vader.´ Meteen daarna schoot het door me heen dat de eerste begrafenis die ik meemaakte, die van mijn moeder was geweest. Op dat moment kon je me wegdragen. Op het huwelijksfeest heb ik me aardig uitgeleefd qua alcohol. Niets voor mij.
raar leven, soms
raar leven, soms
toen ze overleed zat ik in 2de. jaar daarna wel flink in de problemen gekomen, ook gesprekken met me mentor en coordiantor gehad. Toen op dat moment had ik daaar totaal niet de behoefte toe, was denk te jong, begreep niet hoe het allemaal zat enzo. Dit jaar zonder te blijven zitten voor me vwo geslaagd, maar als ik er op trug kijk heb ik wel het gevoel dat die mentor me gematst heeft.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 15:35 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
En ben je daarna nog een beetje 'fatsoenlijk' ouder geworden, of heb je er heel veel last van (gehad) op school enzo? Toen mijn vader op mijn 14e doodging heb ik het heel zwaar gehad met school vooral. Veel gematst dat jaar en toch overgegaan. Heb bijna dagelijks gesprekken gehad met mijn coördinator over mijn verdriet. Maar gelukkig ben ik best 'leuk opgedroogd' en ga nu voor de tweede keer aan een studie beginnen. Maar wel zonder hem ja.
Op je dertiende ben je zo lekker kwetsbaar heb ik 't idee, dingen die je dán gebeuren tekenen je karakter..
Afgelopen jaar ben ik er meer over gaan praten met me oma bv(thuis praten we er bijna niet over). Heb nu af en toe last van zenuwen gepaard met misselijkheid in situaties als eten bij vrienden, uitgaan, werk...denk dat dat toch wel te maken heeft met de dood.
NBA -- 1. Bundesliga -- Primera Division -- Premier League -- Eredivisie -- FEB Eredivisie
Klinkt wel herkenbaar. Ik vermoed dat er in de toekomst nog wel meer van dat soort momenten komen. Je eerste promotie. Je eerste kind. Enzovoort. Je bedenkt dan elke keer weer hoe het geweest had kunnen zijn als ze er nog waren geweest. Dat hoort wel bij het proces van verwerken. Het slijt wel maar gaat nooit helemaal weg.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 16:57 schreef _Arual_ het volgende:
Misschien een beetje offtopic: Mijn moeder is nu al ruim vier jaar dood, maar dat begint nu pas door te dringen. Ik kan zelfs het precieze moment aanwijzen waarop ik het me echt begon te realiseren. Namelijk op het (tweede) huwelijk van mijn vader, nu 1 maand geleden. Toen bedacht ik me: `Goh, de eerste bruiloft waarop ik uitgenodigd ben, dat is die van mijn vader.´ Meteen daarna schoot het door me heen dat de eerste begrafenis die ik meemaakte, die van mijn moeder was geweest. Op dat moment kon je me wegdragen. Op het huwelijksfeest heb ik me aardig uitgeleefd qua alcohol. Niets voor mij.
raar leven, soms
Ain't that the bloody truth..quote:Op woensdag 23 april 2003 20:31 schreef This_World_Is_Lost het volgende:
Ga nooit heen zonder te groeten.
Ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten,
dat doet een hart zo'n pijn.
Wat je s'morgens hebt verlaten.
kan er s'avonds niet meer zijn
PS Butt_Plugg heb je ooit gekeken op www.findagrave.com?
Jusqu'ici tout va bien...
Ik ben ervan overtuigd dat als je doorgaat met erover praten. Je voor je emoties opstelt. Dan kom je er als een krachtiger en rijker persoon uit.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 17:34 schreef SixtY het volgende:
[..]
toen ze overleed zat ik in 2de. jaar daarna wel flink in de problemen gekomen, ook gesprekken met me mentor en coordiantor gehad. Toen op dat moment had ik daaar totaal niet de behoefte toe, was denk te jong, begreep niet hoe het allemaal zat enzo. Dit jaar zonder te blijven zitten voor me vwo geslaagd, maar als ik er op trug kijk heb ik wel het gevoel dat die mentor me gematst heeft.
Afgelopen jaar ben ik er meer over gaan praten met me oma bv(thuis praten we er bijna niet over). Heb nu af en toe last van zenuwen gepaard met misselijkheid in situaties als eten bij vrienden, uitgaan, werk...denk dat dat toch wel te maken heeft met de dood.
Datzelfde jaar dat mn vader overleed 7 maanden later, overleed mn opa (vader van mn moeder) ook maar dat was gewoon ouderdom.
Maar een vader verliezen is heel wat erger als je opa, vooral als je nog thuis bij je vader woonde, en dagelijks met hem gepraat hebt enzo.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 21:22:33 ]
Maar een vader verliezen is heel wat erger als je opa, vooral als je nog thuis bij je vader woonde, en dagelijks met hem gepraat hebt enzo.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 16-07-2004 21:22:33 ]
Was 15 jaar toen mijn vader overleed (43 jaar) , ik was niet alleen m'n vader kwijt, maar ook mijn
steun en toeverlaat. Ik weet dat ik ( buiten m'n verdriet ) ontzettend kwaad werd op God en de
hele wereld. Ik kon ook niet bij m'n moeder terecht,die had zelf natuurlijk ook veel verdriet en wilde
haar niet met mijn emoties opzadelen.
Ik zonderde mijzelf van iedereen af, voelde me in de steek gelaten (ook door m'n vader).
Heb hier jaren daarna nog last van gehad. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik bijna bij niemand
terecht kon met met m'n verdriet, lag ook voor een groot gedeelte aan mijzelf.
Ik had mezelf een hoop onnodig leed kunnen besparen als ik de mensen om me heen die mij
hulp aanboden vertrouwt had.
Dit wilde ik even kwijt.
Verder wil ik iedereen die dit overkomen is héél veel kracht toewensen.
steun en toeverlaat. Ik weet dat ik ( buiten m'n verdriet ) ontzettend kwaad werd op God en de
hele wereld. Ik kon ook niet bij m'n moeder terecht,die had zelf natuurlijk ook veel verdriet en wilde
haar niet met mijn emoties opzadelen.
Ik zonderde mijzelf van iedereen af, voelde me in de steek gelaten (ook door m'n vader).
Heb hier jaren daarna nog last van gehad. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik bijna bij niemand
terecht kon met met m'n verdriet, lag ook voor een groot gedeelte aan mijzelf.
Ik had mezelf een hoop onnodig leed kunnen besparen als ik de mensen om me heen die mij
hulp aanboden vertrouwt had.
Dit wilde ik even kwijt.
Verder wil ik iedereen die dit overkomen is héél veel kracht toewensen.
Mijn vader was 60 toen hij 11 dagen na mijn zestiende verjaardag overleed aan de gevolgen van slokdarmkanker. We wisten dat hij niet meer beter kon worden, maar toch nog onverwacht stierf hij de dag voor hij naar huis zou komen in het ziekenhuis. Hij is begraven en heeft een prachtig graf dat heb ik zelf uitgekozen, mijn moeder had niet echt een mening en ik vond het precies papa... ik kom er nu niet meer, mijn moeder heeft er een soort kermisattractie van gemaakt. Mijn vader was een hele sobere, gewone man, maar op zijn graf stond me toch een partij meuk, niet meer normaal Ik ergerde me iedere keer en kreeg steeds meer het gevoel uit plichtsbesef te gaan, papa is daar niet meer. Ik ga, hoewel ik dichtbij woon, eigenlijk nooit meer naar zijn graf. Hier in huis heb ik een soort altaartje voor hem met foto's en kaarsen, verder gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Pas hebben we mijn vriend en ik, met wie ik sinds ruim twee jaar samenwoon tot grote schande van mijn moeder zijn 64ste verjaardag gevierd, hij zou die dag met pensioen zijn gegaan. Op die manier leeft hij, naar mijn gevoel, ook op een positieve manier voort
Mijn vader is gecremeerd en uitgestrooid over de noordzee, dus altijd als ik aan de Nederlandse kust ben krijg ik weer een brok in mijn keel
Mijn vader ook, hij is vroeger marine-man geweest oftewel uitstrooien in zee leek ons wel mooi.quote:Op zaterdag 17 juli 2004 18:31 schreef Evil_Jur het volgende:
Mijn vader is gecremeerd en uitgestrooid over de noordzee, dus altijd als ik aan de Nederlandse kust ben krijg ik weer een brok in mijn keel
7-8-97 50 jaar oud
begin je net een goede relatie te krijgen en in 2 maanden was ie weg
mis em nog iedere dag
begin je net een goede relatie te krijgen en in 2 maanden was ie weg
mis em nog iedere dag
Op 13-08-'99 overleed mijn vader plotseling, hij was 67. Het was de trouwdag van mijn zwager (schoonfamilie) en de verjaardag van mijn schoonzusje. Hij heeft mijn derde kindje nooit goed leren kennen (die was net 4 maanden) en ik kwam er in september achter dat ik zwanger was van de vierde... Dat doet het meest pijn, dat mijn 2 jongsten hun opa nooit hebben leren kennen.
Vrijheid kun je niet eisen of afdwingen, maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
"The trouble with people is not that they don't know but that they know so much that ain't so."
"The trouble with people is not that they don't know but that they know so much that ain't so."
Eerste keer dat ik hier iets post, maar dit onderwerp ligt me zo na aan het hart... Ben nu 34 en in 1983 is mijn moeder overleden (okee niet helemaal passend bij topic titel), zij was toen 46 jaar, ik 13. Ik vraag me nog altijd af hoe ik nu zou zijn als dat niet was gebeurd. Op zo'n leeftijd heeft dat een enorme impact, daar ben ik van overtuigd. En het verdriet slijt, maar gaat nooit helemaal weg. Het is nu 21 jaar later (zo voelt het dus echt niet) en ik heb nog steeds af en toe een verdrietig moment, of droom over haar. Iedereen veel sterkte en denk vooral aan jezelf!!
[ Bericht 0% gewijzigd door Tirulaiter op 23-07-2004 15:41:00 (typo) ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Tirulaiter op 23-07-2004 15:41:00 (typo) ]
