R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Als jij iets heel naars meemaakt, bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, dan zie je e.e.a. meer in perspectief.quote:Op dinsdag 2 december 2025 15:55 schreef onlogisch het volgende:
[..]
Op 13.8 miljard jaar (leeftijd heelal) stelt 80 jaar echt geen fluit voor.
En hopelijk ook in de hoofden van vele vrouwen.quote:
Boeie
Als ik straks dood ben, leef ik voort op FOK!
“A wizard is never late, nor is he early .He arrives precisely when he means to.”
Of harten…?quote:
[..]
En hopelijk ook in de hoofden van vele vrouwen.
Nou... vooruit dan maar.quote:
Op
“A wizard is never late, nor is he early .He arrives precisely when he means to.”
Ik heb de wil om door te gaan maar weet ook dat wanneer het niet meer wil het niet meer wil.
Dat gezegd, nee, zeker niet bang voor de dood, want die is absoluut echter probeer ik er nu wel wat van te maken, al wil dat momenteel even niet lukken.
Maar als ik nu ga, dan ga ik. M'n moeder weet wat ik wil, en als het even kan en het lukt is dat mooi!
En m'n spullen, ze zoeken het maar uit. En de schokken die mijn spullen teweegbrengen boeien mij dan ook niets meer!
Dat gezegd, nee, zeker niet bang voor de dood, want die is absoluut echter probeer ik er nu wel wat van te maken, al wil dat momenteel even niet lukken.
Maar als ik nu ga, dan ga ik. M'n moeder weet wat ik wil, en als het even kan en het lukt is dat mooi!
En m'n spullen, ze zoeken het maar uit. En de schokken die mijn spullen teweegbrengen boeien mij dan ook niets meer!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Tarzan XXL ofzoquote:
En de schokken die mijn spullen teweegbrengen boeien mij dan ook niets meer!
Mogelijk!quote:
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Ik denk niet actief na over het gegeven dat ik dood kan gaan. Voel ook geen angst voor als het toch mag gebeuren plotseling. Wat ik wel belangrijk voor mezelf vindt is om op te schrijven welke wensen je hebt bij je uitvaart. Zodat mocht het plots gebeuren mijn naasten in grote lijnen weten wat ik wil wat betreft muziek bijvoorbeeld. Daarmee wil ik mijn naasten ontlasten.
Ik ben niet bang voor de dood. Het heeft ook een paar keer niet veel gescheeld overigens.
Dood is dood, dus zelf heb je daar geen last van. Maar ik heb een gezin en dus wil ik zeker niet dood.
Dood is dood, dus zelf heb je daar geen last van. Maar ik heb een gezin en dus wil ik zeker niet dood.
XXL .... Hoeveel penlites moeten daar wel niet inquote:
r_one in WGR / [WGR] Feedback
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
Mijn moeder is in april dit jaar overleden.
Dat was heel plotseling. Ik zei haar een kwartier eerder nog goeiemorgen en toen maakte ze in haar bed een sudoku-puzzel. Later toen ik uit haar slaapkamer was, hoorde ik haar overgeven boven de wasbak - tenminste zo leek het voor mij. 5 minuten later trof ik haar levenloos aan. Haar op haar zij gedraaid, op haar rug geklopt, razendsnel de buurvrouw erbij gehaald om haar proberen te reanimeren, 112 gebeld en spoedteam was heel snel ter plaatse. Voordat het spoedtteam er was, leek er toch een teken van leven, maar achteraf gezien was ik zodoende getuige van haar laatste adem.
Na een heel moeilijk eenzaam leven, heeft ze voor zoals ik het ervaar, een heel mooie dood gekregen. Ik was eerst bang dat ze gestikt was in haar eigen braaksel, echter het lijkt meer op een hartinfarct en ik hoop - ik denk ook - dat ze niet eens geleden had. Ze is 73 jaar geworden. De scheiding van mijn vader ruim 30 jaar eerder, had ze nooit goed kunnen verwerken. Ze probeerde wel haar leven op te bouwen en vooral deed ze altijd haar best om mij te helpen. Maar het lukte haar niet om weer gelukkig te worden. Ze had zeer waarschijnlijk autisme. Mijn moeder was in mijn leven altijd de enige persoon geweest van wie ik zeker wist dat ze mij nooit zou laten vallen. Ze was altijd heel loyaal naar mij toe en daarom deed ik ook altijd mijn best voor haar. Wat dat betreft botsten wij wel heel erg met elkaar: zij begreep mij nooit voldoende en andersom kon ik haar niet het geduld bieden wat ze wel nodig had. Ik heb mij wat het laatste betreft ook erg schuldig gevoeld, want het escaleerde weleens tussen ons en ik was bang dat ik haar met mijn woede-uitbarstingen hoofdzakelijk de schuldige was voor haar ongeluk.
Uit haar laatste maanden van haar leven en na haar overlijden, is eigenlijk alleen maar overgebleven dat wij allebei het beste voor elkaar wilden en allebei op onze manier elkaar wilden helpen en elkaar op veel gebieden ook konden helpen. Ze had een heel mooie respectvolle uitvaart gekregen. Met ruim 20 man was het niet zo heel druk, echter de mensen die er waren, waren allemaal mensen die oprecht om haar gaven.
~~~~~
Ik ben sindsdien ook minder bang voor de dood. Of eigenlijk niet meer bang voor de dood. Ook geleerd hoe belangrijk het is te voorkomen dat je je laat leiden door woede en rancune naar andere mensen. Ook al heeft iemand jou verschrikkelijke dingen aangedaan: het is niet aan jou om die persoon daarvoor te straffen. Doe je dat wel, dan maak je daarmee juist jouw eigen leven kapot. Net zoals die persoon niet in de eerste plaats jouw leven kapot heeft gemaakt, maar dat van zichzelf.
Ook logisch eigenlijk. Als iemand jou in brand probeert te steken, help je jezelf echt niet door die persoon ook in de fik te steken. Het helpt je meer door iets te doen waardoor jouw eigen vuur weer dooft. Laat de brandstichter er maar zelf achterkomen dat hij met zijn negatieve acties naar anderen vooral negatieve acties over zichzelf afroept.
Dat was heel plotseling. Ik zei haar een kwartier eerder nog goeiemorgen en toen maakte ze in haar bed een sudoku-puzzel. Later toen ik uit haar slaapkamer was, hoorde ik haar overgeven boven de wasbak - tenminste zo leek het voor mij. 5 minuten later trof ik haar levenloos aan. Haar op haar zij gedraaid, op haar rug geklopt, razendsnel de buurvrouw erbij gehaald om haar proberen te reanimeren, 112 gebeld en spoedteam was heel snel ter plaatse. Voordat het spoedtteam er was, leek er toch een teken van leven, maar achteraf gezien was ik zodoende getuige van haar laatste adem.
Na een heel moeilijk eenzaam leven, heeft ze voor zoals ik het ervaar, een heel mooie dood gekregen. Ik was eerst bang dat ze gestikt was in haar eigen braaksel, echter het lijkt meer op een hartinfarct en ik hoop - ik denk ook - dat ze niet eens geleden had. Ze is 73 jaar geworden. De scheiding van mijn vader ruim 30 jaar eerder, had ze nooit goed kunnen verwerken. Ze probeerde wel haar leven op te bouwen en vooral deed ze altijd haar best om mij te helpen. Maar het lukte haar niet om weer gelukkig te worden. Ze had zeer waarschijnlijk autisme. Mijn moeder was in mijn leven altijd de enige persoon geweest van wie ik zeker wist dat ze mij nooit zou laten vallen. Ze was altijd heel loyaal naar mij toe en daarom deed ik ook altijd mijn best voor haar. Wat dat betreft botsten wij wel heel erg met elkaar: zij begreep mij nooit voldoende en andersom kon ik haar niet het geduld bieden wat ze wel nodig had. Ik heb mij wat het laatste betreft ook erg schuldig gevoeld, want het escaleerde weleens tussen ons en ik was bang dat ik haar met mijn woede-uitbarstingen hoofdzakelijk de schuldige was voor haar ongeluk.
Uit haar laatste maanden van haar leven en na haar overlijden, is eigenlijk alleen maar overgebleven dat wij allebei het beste voor elkaar wilden en allebei op onze manier elkaar wilden helpen en elkaar op veel gebieden ook konden helpen. Ze had een heel mooie respectvolle uitvaart gekregen. Met ruim 20 man was het niet zo heel druk, echter de mensen die er waren, waren allemaal mensen die oprecht om haar gaven.
~~~~~
Ik ben sindsdien ook minder bang voor de dood. Of eigenlijk niet meer bang voor de dood. Ook geleerd hoe belangrijk het is te voorkomen dat je je laat leiden door woede en rancune naar andere mensen. Ook al heeft iemand jou verschrikkelijke dingen aangedaan: het is niet aan jou om die persoon daarvoor te straffen. Doe je dat wel, dan maak je daarmee juist jouw eigen leven kapot. Net zoals die persoon niet in de eerste plaats jouw leven kapot heeft gemaakt, maar dat van zichzelf.
Ook logisch eigenlijk. Als iemand jou in brand probeert te steken, help je jezelf echt niet door die persoon ook in de fik te steken. Het helpt je meer door iets te doen waardoor jouw eigen vuur weer dooft. Laat de brandstichter er maar zelf achterkomen dat hij met zijn negatieve acties naar anderen vooral negatieve acties over zichzelf afroept.
quote:
Mij staat iets bij van een BN'er die helemaal niet dood wou gaan maar die ging het uiteindelijk wel. Die had er wel heel veel stress bij. Ik zelf heb dat niet zo zolang het maar niet is met veel leed. Als ik vannacht zou doodgaan dan zou dat me niks boeien. Ik merk er ook niks van. Wie heeft dat ook op die manier? Geen echte angst voor de dood?
En ja als ik in een levensbedreigende situatie terecht zou komen zou ik wel proberen te overleven. Het is niet dat ik dood wil ofzo. Maar die angst voor het dood gaan die herken ik niet
Als ik vanavond ga slapen en morgenochtend niet wakker word heb ik daar zelf geen last van. Dus in die zin heb ik er weinig moeite mee. Zou het wel jammer vinden, het leven is veel te leuk.
Voor mijn partner en twee jonge kinderen zou het wel een groot drama zijn, dus in dat kader heb ik wel grote moeite met sterven.
Laat mij maar, mits in fatsoenlijke fysieke en mentale gezondheid, nog een jaar of 50 leven
Voor mijn partner en twee jonge kinderen zou het wel een groot drama zijn, dus in dat kader heb ik wel grote moeite met sterven.
Laat mij maar, mits in fatsoenlijke fysieke en mentale gezondheid, nog een jaar of 50 leven
Hooguit de manier waaróp. Maar wat betreft een eventueel einde op zich, iig wat mezelf betreft: nee. Ik zou er vrede mee hebben.
M'n gezondheid, en de onzekerheden die daarmee gepaard gaan, is een belangrijke reden.
Al had het leven voor de gezondheidsproblemen ook al wat moeizaams. Eigenlijk altijd al.
Voor naasten is het erger, om het zo maar even te zeggen.
[ Bericht 24% gewijzigd door Eightyone op 10-12-2025 14:13:47 ]
M'n gezondheid, en de onzekerheden die daarmee gepaard gaan, is een belangrijke reden.
Al had het leven voor de gezondheidsproblemen ook al wat moeizaams. Eigenlijk altijd al.
Voor naasten is het erger, om het zo maar even te zeggen.
[ Bericht 24% gewijzigd door Eightyone op 10-12-2025 14:13:47 ]
2025-jaarlijst
quote:
Toen humor nog mocht
The problem with socialism is that you eventually run out of other people's money
Ik vind het leven en de dood filosofisch gezien wel een beetje griezelig. Je leeft een aantal jaar, die voor jou alles betekenen, maar die voor de mensheid als geheel of zeker voor het miljarden jaren oude universum helemaal niets voorstellen. Ons mensenleven (van 80 jaar) verhoudt zich tot de totale bestaanstijd van het universum als ongeveer 14 seconden tot een heel mensenleven. Daarin ben je totaal geobsedeerd door jezelf, sterker nog, je kunt niks overzien vanuit een ander perspectief dan dat van jezelf, want daar ben je als mens in feite toe veroordeeld. Zelfs de dood kun je niet overzien dan vanuit dat perspectief. Je kunt je dus in feite ook helemaal niet voorstellen hoe het is om er niet meer te zijn, want telkens als je dat probeert voor te stellen, doe je dat vanuit jezelf, alsof je er nog steeds bent, alsof je naar je eigen dood of begrafenis kijkt.
Ik vind het idee van het "niets" dus wel enigszins beangstigend. En het beangstigt me ook wel hoe betekenisloos het leven is en hoe snel het weg kan zijn, hoe kwetsbaar het eigenlijk is, en hoeveel belang we er desondanks aan toekennen.
Of ik dan bang ben voor de dood ... uiteindelijk kun je er niet echt bang voor zijn, want je kunt het je A niet voorstellen en B als de dood er is, ben jij er niet, en omgekeerd.
Ik vind het leven op zich ook wel waardeloos en uitzichtsloos genoeg om het dan maar te accepteren. Er zijn ook weinig dingen meer waarvan ik denk: die wil ik echt nog doen voordat ik doodga. Als het nu eindigt, is het ook allemaal niet zo erg. Ik heb gewerkt, geneukt, gehuild, gelachen, gereisd, ben blij geweest, depri, heb liefdesverdriet gehad, ben vreemdgegaan, heb lekker gegeten en ook ontzettend smerig gegeten, heb auto, fiets, motor gereden, ben op bergen en in de zee geweest, vreemde talen geleerd, mensen uit bijna alle landen van de wereld ontmoet ... tsja wat wil ik nu nog meer? En uiteindelijk was het toch allemaal ontzettend nutteloos.
Ik vind het idee van het "niets" dus wel enigszins beangstigend. En het beangstigt me ook wel hoe betekenisloos het leven is en hoe snel het weg kan zijn, hoe kwetsbaar het eigenlijk is, en hoeveel belang we er desondanks aan toekennen.
Of ik dan bang ben voor de dood ... uiteindelijk kun je er niet echt bang voor zijn, want je kunt het je A niet voorstellen en B als de dood er is, ben jij er niet, en omgekeerd.
Ik vind het leven op zich ook wel waardeloos en uitzichtsloos genoeg om het dan maar te accepteren. Er zijn ook weinig dingen meer waarvan ik denk: die wil ik echt nog doen voordat ik doodga. Als het nu eindigt, is het ook allemaal niet zo erg. Ik heb gewerkt, geneukt, gehuild, gelachen, gereisd, ben blij geweest, depri, heb liefdesverdriet gehad, ben vreemdgegaan, heb lekker gegeten en ook ontzettend smerig gegeten, heb auto, fiets, motor gereden, ben op bergen en in de zee geweest, vreemde talen geleerd, mensen uit bijna alle landen van de wereld ontmoet ... tsja wat wil ik nu nog meer? En uiteindelijk was het toch allemaal ontzettend nutteloos.
The problem with socialism is that you eventually run out of other people's money
|
|
