Top 2000 Editie 2024 #268 We naderen de cliMex

DUBBEL UITZWAAI-ALARM

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

42 favorieten over.

Favoriete nummers uit het blokje 950-926:

935 Coldplay – Trouble: Trouble is wat ik wellicht krijg na het fileren van een hele bult nummers in dit blokje. Maar eerst doen we nog even de nummers die ik wél tof vind, met daarbij tweemaal een uitzwaai-alarm. Het is de laatste keer dat we dat kunnen doen bij Coldplay met mijn op één na favoriete nummer van ze, na het eerder al bejubelde Viva la Vida (in mijn lijst van 2024 staat Talk nog iets hoger, maar in die van 2025 staat Trouble boven Talk). Het is een prachtig gevoelig nummer over spijt van een begane misstap, met het spinnenweb als metafoor voor klem komen te zitten in je zelf veroorzaakte ellende. Om een traantje bij weg te pinken.
937 Nirvana - Smells Like Teen Spirit: Een epische bak herrie. Ja, de tekst is hier ook vrij onzinnig en daar ga ik hieronder nog een flinke tirade over houden, maar Nirvana komt er beter mee weg omdat het toch meer gaat om de gitaren en de drums hier. Plus, het past beter in het geheel als themalied van jeugdige opstandigheid. De muzikale opbouw is zo meesterlijk, al vanaf de intro, dat zelfs een volledig instrumentale versie hier heel hoge ogen zou gooien.
932 Duncan Laurence – Arcade: Het voelt al als veel langer geleden, die prachtige zege van Duncan, in een tijdperk dat het ESF... al wel behoorlijk politiek was maar nog niet zo totaal vergiftigd daardoor als nu. Destijds zat ik in ieder geval wel juichend voor de tv, omdat WE niet alleen wisten te winnen maar dat ook nog deden met een uitstekend nummer. Het teleurgestelde gezicht van John Lundvik blijft ook wel een leuke meme.

Minst favoriete nummers uit het blokje 950-926:

934 The Beatles - I Am the Walrus: Oh boy. Daar gaan we dan. Het is geen geheim dat dit al sinds we zo rond de 4000 zaten in mijn optiek de slechtste plaat is die we nog niet hadden gehad, en ik schud mijn hoofd een beetje bij het feit dat het nog zó lang heeft geduurd. De Beatles hebben natuurlijk wel meer hits gehad die alleen maar bekend en populair werden omdat hun naam erop stond, naast, eerlijk is eerlijk, ook een hoop wél oprecht heel sterke platen. Maar deze is wel echt 'next level'. Werkelijk alles eraan is totaal debiel, de tekst (met dat tenenkrommend irritante 'goo-goo-gachoo' in het refrein voorop) natuurlijk nog het meest, maar ook op muzikaal gebied hebben ze hun best gedaan er echt iets dissonants en kakofonisch van te maken. En de hele wereld vond het briljant, omdat Beatles. Het muzikale equivalent van een tegen de muur geplakte banaan als 'kunst', met het verschil dat die banaan ditmaal tegen de muur is geplakt door pakweg Rembrandt. Bizar.
936 The Rolling Stones - Sympathy for the Devil: Ik vind mezelf niet per se een christenfundamentalist. Ik ben wel gelovig, maar probeer midden in de wereld te staan en respect te hebben voor andersdenkenden. Je mag van mij ook best kritisch zijn op godsdienst, ook op het christendom – een mooi godsdienstkritisch nummer vind ik bijvoorbeeld Weak Fantasy van Nightwish. Je mag van mij ook best zingen over de duivel, dat deed bijvoorbeeld Avantasia met het epische meesterwerk The Scarecrow heel passend, over de strijd en de verleiding die komt kijken bij het werk van de demonische machten. Buiten het domein van de muziek wordt ook in het werk van een Milton bijvoorbeeld wel verteld vanuit het perspectief van de duivel. Helemaal prima. In dit nummer vind ik de flagrante verheerlijking van het werk van de duivel echter ronduit smakeloos. Oh, en dat ge-'woo-woo' dat nog minutenlang wordt herhaald, vooral in de albumversie, werkt me ontzettend op de zenuwen. Gelukkig hebben we mijn minst favoriete van de Stones én die van de Beatles nu gehad, vanaf hier kan het alleen maar beter worden.
950 Typhoon – Zandloper: Ik tel met Froukje en Robbie nog twee artiesten die heel goed wegkomen dat ze verscholen zitten in dit blokje, want ik vind deze nog net iets slechter. Op zich vind ik het blazer-achtige loopje nog wel wat hebben, het blijft in ieder geval lekker in je hoofd hangen. De combinatie met de rap vind ik echter niet mooi, het geeft me toch wat teveel gangster-vibes, en het laatste stuk met die vocalen van André Manuel vind ik al helemaal vreselijk. Ik weet niet of er mensen gaan dansen op mijn graf, maar een van deze drie platen draaien náást mijn graf lijkt me nog respectlozer.

Favoriete nummers uit het blokje 925-901:

917 Coldplay - Charlie Brown: Even wat meer rust in de tent, geen nummers in dit blokje die extreem hoog of extreem laag staan, maar mijn favoriet is wel opnieuw van het door mij al zo vaak bejubelde Coldplay. In dit blokje doen die het trouwens stukken beter dan andere favoriet Muse, want Psycho vind ik zeker niet een van hun allersterkste platen. We zijn nu wel bijna door mijn favorieten van Coldplay heen, dit is denk ik zo’n beetje de hoogst genoteerde bij Mex die ook mijn top 1000 haalt (al kan het zijn dat ik er nog eentje vergeten ben). Mylo Xyloto is altijd wel een controversieel album geweest met ook wel een paar wat minder rake nummers, maar Charlie Brown valt daar zeker niet onder.
915 Talk Talk - It's My Life: Niet helemaal eens met de kenschetsing van de No Doubt-versie als overbodig, want ik vind de stem van Gwen Stefani wel echt meer dan prima passen bij dit nummer. Maar goed, het origineel mag er inderdaad ook zeer zeker zijn. De stiltes in de zang die met de vier akkoorden worden opgevuld in de pre-chorus zijn vooral indrukwekkend, en lopen op heerlijke wijze over in het refrein.
914 The Weather Girls - It's Raining Men: Waar de cover van No Doubt hierboven nog altijd wel (de lagere regionen van) mijn favorietenlijstjes behaalt, was Geri Halliwell een beetje in een stoffig hoekje van mijn brein verdwenen. In dit geval vind ik het origineel wél echt beduidend beter met de kennis en de muzieksmaak van nu.

Minst favoriete nummers uit het blokje 925-901:

912 The Troggs - With a Girl Like You: Hier kan ik niet bijzonder veel mee. Inderdaad kort, dat hoeft niet per se erg te zijn, maar ook in die korte tijd weet het de aandacht niet per se vast te houden. Vooral de melodie vind ik een beetje saai en herhalend, het gaat steeds eventjes omhoog en dan meteen weer op min of meer dezelfde manier naar beneden. Ook in de jaren ’60 kwam je wel interessanter geluid tegen (Velvet Underground is… apart, maar kan me een stuk meer boeien).
925 Sonny & Cher - Little Man: Ook jaren ’60, en ook apart, maar deze dan weer niet per se op de goede manier. Muzikaal gezien kan ik de originaliteit nog wel waarderen, maar ik had het toch mooi gevonden als het iets meer tot een geheel was gesmeed. De intermezzo’s voelen nu wel erg willekeurig soms.
903 Mott the Hoople - All the Young Dudes: Ik was even bang dat ik hiermee driemaal negatief zou oordelen over jaren ’60-muziek, toch het tijdperk waarin veel fundamenteel werk is gedaan voor de moderne westerse muziekcultuur, maar gelukkig, dit is net wat recenter. Op zich vind ik deze wel aardig, maar de zang vind ik niet bijzonder mooi, ik denk dat Bowie het zelf een stuk mooier had gedaan.

Oh ja, voor wie het zich afvroeg, ik heb geen specifieke religieuze kritiek op Van Halen. Samen met de duivel ergens heen rennen zou ik wel afraden, maar in hun geval is het met een beetje goede wil nog wel metaforisch op te vatten.