Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.35 favorieten over.
Favoriete nummers in het blokje 675-651:657 Queen – '39: Ik heb Queen volgens mij nog heel weinig genoemd in mijn meta-reviews, wat betekent dat ik het eigenlijk vrijwel altijd behoorlijk eens ben met waar Mex hun muziek positioneert. Meestal vind ik het wel knap gemaakt en soms ook wel catchy, maar ook wel vaak wat neigend naar kitsch en lichtjes overschat in Top 2000-land. Freddy Mercury was natuurlijk wel een legendarische artiest én rasentertainer die alle respect verdient, daar niet van. Hoe dan ook, '39 is eigenlijk hun enige nummer dat ik onderschat vind, en het is voor hun doen dan ook behoorlijk ingetogen en gevoelig. Fijn plaatje.
652 The Offspring - Self Esteem: Gelukkig gaan we ook nog rammend tekeer in dit blokje. Tot mijn spijt was ik op mijn eerste Lowlands (2011) nog een beetje een cultuurbarbaar en heb ik deze artiest dus geskipt, dat had ik een aantal jaar daarna zeker niet meer geflikt. Volgens mij was ik in de Echo psychedelische video's aan het kijken onder invloed van het een en ander, maar pin me er niet op vast. Inmiddels weet ik ze wel wat meer op waarde te schatten, deze monsterhit natuurlijk voorop.
659 Richard Harris - MacArthur Park: Oh, geinig. Het kwartje was nooit zo gevallen dat dit dezelfde Richard Harris is als die uit Harry Potter. Ik vind eigenlijk wel dat-ie beter zingt dan acteert, als ik erover nadenk. Goed om te vermelden is nog wel dat deze nog opdook in de Extra 500, toen kwam hij voor mij eigenlijk wel het meest binnen. En eigenlijk is-ie ook veel mooier dan de versie van Donna Summer. Wel grappig trouwens dat het verkeerd uitspreken van de naam van een park tweemaal is voorgekomen in de Top 2000-geschiedenis.
Minst favoriete nummers in het blokje 675-651:665 Robert Palmer - Addicted to Love: Er zit beslist niets in dit blokje wat ik niet om aan te horen vind, ondanks dat er toch een paar artiesten zijn die ik zeker niet altijd op waarde weet te schatten. De minst favoriete is dan toch dit vrij generieke en niet bijzonder beklijvende rockplaatje, dat naar mijn bescheiden mening eerder op zijn plek is in de grijze middenmoot.
667 George Harrison - What Is Life: Wat mij betreft heeft hij toch zijn... niet-vrienden nodig om echt mooie muziek te maken. Ook deze blijft een beetje aan de saaie kant.
661 Iron Butterfly – In-A-Gadda-Da-Vida: Bij dit oordeel ga ik wel uit van de (onbenullig lange) versie die we de laatste jaren altijd krijgen voorgeschoteld. Het basloopje is oprecht wel heel lekker, maar die drumsolo is echt hemeltergend langdradig. Samen kom je dan ergens in het midden uit.
Favoriete nummers in het blokje 650-626:635 Steve Harley & Cockney Rebel – Sebastian: Ik noem mezelf op muziekgebied altijd 'een kind van mijn tijd', maar soms, heel soms, moet ik toegeven dat iets vroeger écht beter was. Zoiets als dit zou nu echt niet meer kunnen scoren en dat is toch wel verdraaid jammer. Dat koor, die blazers, die geluidseffecten over de stem, erg indrukwekkend en ook wel voor de fijnproevers. Als kind vond ik het immers niet veel aan als mijn ouders het album draaiden, destijds luisterde ik veel liever naar Tumbling Down (al vind ik die ook nog steeds mooi). Het is ook wel te verwachten dat het langzaam wegzakt dus, zelfs sterven mocht niet meer baten voor Steve Harley, pijnlijk maar waar.
636 Billy Joel - Piano Man: Deze vond ik wél al mooi van jongs af aan, en is er ook weer zo een die ik ken dóór de Top 2000. Niet alles wat Billy Joel aanraakt verandert voor mij in goud, hij stond ook al tweemaal bij de minst favoriete nummers, maar de Piano Man heeft gewoon een ijzersterke tekst en weet een gevoel op te wekken van saamhorigheid dat vrijwel ongeëvenaard is.
649 Jackson Browne - The Load-Out/Stay: Een beetje irritant dat ik de gecombineerde versie nooit kan vinden op Spotify, behalve als een matig opgenomen live-versie dan. Ik denk niet dat er iemand is die dit als twee aparte nummers beschouwt. Thematisch sluiten ze daarvoor ook te perfect op elkaar aan. Jackson Browne is geen artiest die ik ooit live heb gezien, maar als liefhebber van concerten kan ik me wel precies voorstellen waar hij over zingt en welk gevoel dat kan overbrengen bij een optreden.
Minst favoriete nummers in het blokje 650-626:642 Green Day - When I Come Around: Ik zei het eerder al: Green Day vind ik echt een van de wisselvalligste bands ooit – zowel live als op het album trouwens. Als ze iets hebben met een lekker riffje of een inspirerende tekst, dan vind ik het echt fantastisch. Dit nummer heeft echter geen van beide en dan vind ik het al snel oersaai en een beetje nep klinken.
638 Elton John - Song for Guy: Eerlijk is eerlijk, het verhaal erachter is wel indrukwekkend. Een bijzondere spirituele ervaring op leven en dood kan ik altijd wel op waarde schatten. Dat neemt niet weg dat dit voor een buitenstaander enigszins langdradig is.
633 Nick Cave and the Bad Seeds - Red Right Hand: De stem van Nick Cave is intrigerend, daarover geen seconde twijfel. Heel uniek en duister en enigszins melancholiek. Op een nummer als Into Your Arms vind ik hem wel mooi en passend, maar hier toch een heel stuk minder. Misschien moet je Peaky Blinders-fan zijn om dit echt op prijs te kunnen stellen. Aan de andere kant, wel liever dit dan de intro van Friends of de fucking Pokemon theme song.