waar waren we gebleven
Vandaag een gesprek gehad met de psych over dat er momenteel veel speelt; zieke vriendin en moeder
Desondanks houd ik mezelf redelijk goed op de rails. Alleen slapen is wel een dingetje. Het mezelf in slaap lezen moet ik afleren. Alleen hoe is nog de vraag
Verder lukt het me nu aardig om zelf naar de winkel te gaan. Een clubje eens per week en vrijwilligerswerk om de week twee uurtjes. Er is een balans
Het is moeilijk. Alleen er is een soort controle
Oude OP
Op dit moment ben ik in de war en ik wil de crisisdienst niet bellen, want er is nog niks aan de hand
Vriendin ineens ernstige gezondheidsproblemen en zij hoort morgen of ze al dan niet kanker of een ander groot probleem heeft
Een andere vriendin is momenteel terminaal ziek, kanker, en dat gaat niet meer lang duren
Verder is mijn moeder ernstig ziek en loopt ook op d'r einde
Natuurlijk houd ik me bij anderen sterk. Die mensen lijden, die mensen hebben steun nodig.
Alleen anoniem ga ik even zo egoïstisch zijn om te zeggen dat ik het niet trek
Het heeft invloed op hoe mijn ziektes zich uiten. Eigenlijk onhandelbaar. Ik kan het niet aan, onvergeeflijk, zij zijn ziek
Niet ik
Het is oneerlijk dat zij, jonge moeders, zo ziek zijn en ik die het leven zo vaak haat kerngezond ben. Ik krijg dit niet recht in mijn hoofd
En ik maak me ook zorgen om mijn moeder. Als zij wegvalt heb ik geen familie meer... dan ben ik alleen. En die situatie is heel grillig en onvoorspelbaar
Ik weet dat dit een vaag topic is. Sorry daarvoor
Maar ik heb het even nodig om niet sterk te zijn
Duimen en bidden voor morgen... misschien valt het mee...ik hoop het zo.
Ik houd van deze mensen