Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk (PSVers zullen zich deze club nog wel herinneren). Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de "Russische" clubs door met het Oekraďense Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In beide jaren werd één van zijn spelers Europees speler van het jaar. Respectievelijk Oleg Blochin en Igor Belanov. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde tijdens hun beste WK-deelname. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. De legendarische verslaggever Rik de Saedeleer verzocht tijdens zijn verslag om de spelers niet naar een strafkamp in Siberië te sturen. Hetgeen nu ietwat cru klinkt. Gelukkig is de Oekrainse president Zelensky een ex-komiek en zal Rik's commentaar op waarde kunnen inschatten........
"Hier se gerets... Dáár se Demol... Ha ha ha... Ha ha ha... Ik hoop toch dat ze die jongens niet naar Siberië sturen. Dat hebben ze niet verdiend. Ze spelen tegen een goede ploeg. (Demol scoorde de 3-2 in de verlengingen). "Ho ho ho ooh, dat is er dat is er... Nico Claesen. Ha ha ha... Ik hoop dat het geen al te harde zomer is in Siberië" (Nico Claesen scoort 4-2 tegen de USSR).
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de voetbaltaart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
VBL / Tong's voetbalverhalen deeltje heel veel.....
[ Bericht 86% gewijzigd door tong80 op 09-11-2024 12:18:34 ]
Done.quote:Op zaterdag 9 november 2024 12:14 schreef Bomenverzameling het volgende:
Misschien een recenter verhaal in de OP zetten @:Tong80
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Of doordat ze uit een "klein" voetballand kwamen en/of zich niet kwalificeerden. George Best, Jari Litmanen, Ryan Giggs of George Weah zijn de grootste voorbeelden. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed.
Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer van Engeland; in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke voetballegende, ook als analist graag gezien. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Jimmy Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Zijn leven voortzettend als TV-analist en in de pub met een biertje voor de tv.
De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 in eigen land zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Evenals zijn populariteit, te vergelijken met Willem van Hanegem in Nederland, Garrincha in Brazilië, Uwe Seeler in Duitsland en Rick Coppens in België. Geweldige voetballers, kleurrijk en geliefd. Dus Willem, blijf nog maar ff onder ons. We kunnen wel een authentieke brombeer gebruiken in deze cynische tijden.
tong80
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in. In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
tong80
Hier de beelden.....
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 3% gewijzigd door tong80 op 28-11-2024 12:03:23 ]
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de eveneens overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick. In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter het unieke, geweldige, betoverende, sprankelende en briljante FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit. Een record dat nog steeds staat.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carričre als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen. Een groot talent nooit tot internationale hoogtes gestegen. Zoals later de talentvolle Jan van Beveren internationaal niemand iets zegt. Beiden wel legendarische clubiconen. En beiden met Pim Doesburg op hun pad. Jan van Beveren nam immers in een ruil met Sparta, de plaats van Pim Doesburg over onder de lat van PSV. Drie overleden clubiconen. Drie voetballers uit een rijke Nederlandse voetbal-en doelmannengeschiedenis.
tong80
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 04-12-2024 18:13:07 ]
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een WK-klassieker. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al historische wedstrijden tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je van een klassieker mag wensen. Hartstocht, grote namen, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de End-zone. Nu werd het de Be-zone. Liam Brady en Tom Brady sloten een pakt.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. In Nederland gezien als één van Neerlands beste spelers ooit. Johan Cruijff had als tweede optie als coach van Barcelona Bergkamp, mocht Barca er niet in slagen Romario te contracteren. In Italië (Inter Milaan) zal men gedacht hebben dat die Bergkamp eigenlijk zo slecht niet is. Dennis zou zelfs 4 maal kampioen worden met Arsenal, 2 keer door het winnen van de dubbel. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Als een Hollandse meester. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
Bekijk deze YouTube-video
tong80
[ Bericht 4% gewijzigd door tong80 op 13-12-2024 14:11:35 ]
Er ontbreekt soms zoveel. Een column heeft betrekkelijke speelruimte.quote:
@:tong80, bij het verhaal van van Leeuwen miste ik eigenlijk nog wel dat hij een buitenechtelijke zoon had die ook een verdienstelijk keeper was: Richard Vennema. Ik meende dat Jack van Gelder hem dit verteld heeft maar dat weet ik niet zeker meer.
Ja geen kritiek hoorquote:
[..]
Er ontbreekt soms zoveel. Een column heeft betrekkelijke speelruimte.
Overigens voor degene die het interesseren, hier een interview: https://darchmedia.nl/ric(...)leeuw-van-groningen/
Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup tegen Bastia. In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld. FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie. De sensatie begon al na 72 seconden.
Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs. In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2.
De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen. FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen.
Deze week weer amateurs die van Fortuna Sittard, Volendam en Willem 2 wonnen. Het is niet zeldzaam dat een sub-of sub-topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen. De vorige week overleden legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop dan ook op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te trekken . Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
Zoals Frans Körver in het collectieve geheugen van de oudere voetballiefhebbers staat gegrafeerd. Een markante trainer van een uitgestorven ras. Zoals ooit Barry Hughes, Frits Korbach en Simon Kistemaker. Kleurrijk en succesvol. Met het hart op de tong. En deze Tong als grootste bewonderaar.
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid. Javier Zanetti is zo'n bijna vergeten speler voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carričre bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record.
Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarričre niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongebruikelijk om tot je 40ste te blijven voetballen.
Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren. Al die wedstrijden voor Inter gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. "Onze" Wesley Sneider maakte deel uit van dit elftal. Net zoals Sneijder dat jaar de WK finale speelde.
Het toeval wilde dat Zanetti in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde. Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor). Wesley Sneijder wordt voor eeuwig herinnerd aan het feit dat hij Europees voetballer van het jaar had moeten worden in 2010 i,p,v. Lionel Messi. De enige "verdedigers" die deze prijs ooit wonnen waren Franz Beckenbauer en Fabio Cannavaro. Der Franz natuurlijk terecht. De houwdegen Cannavaro mag van mij een trapje lager. Voor wie kun je wel raden.
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
In 1980 werd het Europees kampioenschap in Italië gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut voor het nationale elftal zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi. Duitsland won de finale tegen België met 2-1. Met twee doelpunten van Horst Hrubesch. Zoals het Duitsland betaamt, met het winnende doelpunt in de 88ste minuut. Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona.
Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar hij geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze werden onderbetaald door de Duitse bond, en dat de coach veel te defensief speelde.
Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat: Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug. Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie (Ajax>Feijenoord). Hij tekende voor Real Madrid, de grootste tegenstander tevens vijand van Barcelona. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor stadgenoot Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad.
Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje toch nog steeds als recalcitrante paria beschouwd. De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de "grootste" middenvelders ooit had kunnen behoren. In 1994 speelt-ie uiteindelijk weer in Duitsland. Dit keer voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Hij maakt 3 keer Dass Tor des Monats.
Als apotheose behaalt het semi-genie zelfs de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar. Daarna was het schluss voor Schuster. De ster en blonde engel daalde weer af naar aardse zaken. De voetbalhemel was bestormd. Het buitenbeentje sloot de deuren, de triomftocht was volbracht.
tong80
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Hij speelde met jong Oranje tegen het grote oranje met deze sterspelers. Hij zou echter maar 23 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen, daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper FC Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Des gewenst in de voetbalkiem smoorde. Hij "speelde" maar één officiële wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning uit tegen Roda JC, waar Tommie Krommendijk op de bank zat, vond hij op de terugweg zijn Waterloo.
Net als bij generatiegenoot, de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden. Robbie de Wit herinnert men nog als international, met een wonder doelpunt tegen Hongarije. Tommie Krommendijk heeft geen eeuwigheidswaarde achtergelaten in de voetbalherinneringen.
Ex-Vitesse-en Ajax speler John van den Brom is momenteel trainer/coach of analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analyseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Studio Voetbal, aan de bar met kroegpraat in De Voetbalkantine, of bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de trainingsvelden.
Het veld van de oud-profclub Wageningen ligt er al tijden verloren en verlaten bij. Tommie is zelf een vergeten monument van de Wageningse Berg. Tommie, een dijk van een voetballer. Die nooit heeft mogen doorbreken.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. De vader van Dennis Bergkamp was een grote fan van Denis Law en noemde zijn zoon in 1969 naar de Schotse voetballer. De spelling van de voornaam werd wel gewijzigd op aandringen van Bergkamps oudere broers. Denis Law, een voetballer uit een paars en rood sprookjesboek. Met een dramatische overwinning als zwarte bladzijde als blauwe epiloog.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Een start van een meesterlijke loopbaan.........
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, de befaamde trainer van Manchester United wilde dit grote talent graag kopen. United moest opnieuw worden opgebouwd na de grote vliegtuigramp in München. Huddersfield Town weigerde echter het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen. Daardoor werd Manchester City zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al Schots international. Nog steeds is Denis Law topscorer van de Barmy Army.
Via een omweg (A.C. Torino. na één seizoen vertrokken na ruzie met de trainer) werd-ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 237 doelpunten. Als persoonlijke beloning de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar in 1964. (ploeggenoten Bobby Charlton en George Best zouden die prijs eveneens winnen). De FA-Cup, twee landskampioenschappen en de Europacup-1 winst in 1968 met het elftal. Hij scoorde in de FA-Cup finale bij de 3-1 winst op Leicester, maar miste door een blessure helaas de EC-1 finale tegen Benfica (4-1 winst na verlengingen).
Denis Law nam na 11 jaar afscheid van United om terug bij Manchester City zijn carričre in 1974 af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Met vochtige ogen, zat Denis in de dug-out. De grote voetballer, de oogappel van menig voetballiefhebber, voelde zich voor even weer het kleine, brildragende voetballertje. Ditmaal denkend over hoe het ooit was. Toen de toekomst nog niet in nevelen was gehuld, en de wereld nog niet aan zijn voeten lag. Zijn grote liefde verslagen, zijn brilletje beslagen.
tong80
In één van de beste wedstrijd die Oranje ooit speelde op een groot toernooi werd Duitsland in de poulefase met 3-1 verslagen. Deze spelers stonden aan de aftrap: Een voorhoede met Ruud Gullit, Marco van Basten. Daarachter Dennis Bergkamp. Jan Wouters en Aron Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Frank Rijkaard, Adrie van Tiggelen, Ronald Koeman en Frank de Boer.
De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maar maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Net als in 1976, was Nederland meer bezig met een finale tegen Duitsland dan de nog te spelen halve finale. Nederland begon slap aan de wedstrijd. De Denen waren beter en veel feller. Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen in een wedstrijd waar de tegenstander beter was. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde uiteindelijk in de 86ste minuut toch nog de 2-2.
Na de verlengingen moesten er strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij in zijn loopbaan maar 3 van de 54 strafschoppen miste in regulaire speeltijd. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier daarna toch terecht koud gezet.
Denemarken won zeer verrassend met 2-0 van de Duitsers, en werd Europees-kampioen. Toen konden de Deense spelers eindelijk op een wel verdiende vakantie.
tong80
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een atypische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven. De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Frank Snoeks noemde hem "de voetballende Wally Tax"
Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je jezelf zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn 53 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record) De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten.
Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
/origin-imgresizer.eurosport.com/2014/06/14/1257363-27138795-2560-1440.jpg)
De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen soelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas. Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld.
Echter, Nederland had nog klasse spelers in de voorhoede, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd. De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin is niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In oranje gekleurde café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk.
Momenteel is het behelpen voorin. Schraalhans koning, de spits van PSV in vrijwillige ballingschap. Die van Feyenoord een buitenlander, terwijl de midvoor van Ajax de handen niet op elkaar krijgt. En Robin ? Robin wordt straks de nieuwe pannenkoek. Hij bakt er immers niks van. Hier wordt het verleden snel vergeten. Verdedigen is het nieuwe heden. De buitenlandse trainers zitten niet voor niets op de schopstoel.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Nederland had gewoon wereldkampioen moeten worden in 2010, 2014 en 2022.quote:
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er in de eerste helft niks van tegen Spanje. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld.
[ afbeelding ]
De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen soelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas. Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld.
Echter, Nederland had nog klasse spelers in de voorhoede, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd. De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin is niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In oranje gekleurde café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk.
Momenteel is het behelpen voorin. Schraalhans koning, de spits van PSV in vrijwillige ballingschap. Die van Feyenoord een buitenlander, terwijl de midvoor van Ajax de handen niet op elkaar krijgt. En Robin ? Robin wordt straks de nieuwe pannenkoek. Hij bakt er immers niks van. Hier wordt het verleden snel vergeten. Verdedigen is het nieuwe heden. De buitenlandse trainers zitten niet voor niets op de schopstoel.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
En 74, 78 en 98.quote:
[..]
Nederland had gewoon wereldkampioen moeten worden in 2010, 2014 en 2022.
Ook die ja. 6x dusquote:
Een plaatselijke geldschieter, Herman van der linden, beloofde hem ooit 100.000 gulden Hij haalde het geld thuis contant op. Tekende en ging samen met de gulle man naar het casino in Breda. Twee uur later had hij niets meer. 'Och, ’s morgens weer een nieuwe dag, een nieuw leven.” Ook zijn omgang met de vermoorde ‘maffiabaas’ Antonio Brizzi en Van de Wiels verblijf in de gevangenis na een geweldsmisdrijf zijn kenmerkend voor zijn drugs-,drank-, gokken-, vrouwen en rock 'n roll levensstijl.
Bij RKC had van de Wiel een technische voetbalstrateeg, en een tactische bikkelaar achter zich op het middenveld. Deze middenvelders zouden wél de top bereiken. De ene onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen. Zijn kompaan op het middenveld was creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond.
Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Algemeen Directeur bij PSV. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjesdichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept en prediker van aanvallend voetbal. Ad van de Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
tong80
Het grote geld scheelde toen nog 150 miljoen gulden. Een afkoopsom was geen half miljard. Sub-top clubs konden hun status naar de absolute top nog niet kopen met olie-sjeik Dollars. Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat-ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor.
Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14-voudig international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal vóór 1988. Na zijn carričre werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar de blonde Duitser was gebleven. Waar hij uithing, op z'n Nederlands.
Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde echter alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord. Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste, klein voetballand.
tong80
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt. Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes.
Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet. Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen.
Op vakantie in 1986 werd ie als 22-jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld. Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje. Zonder zijn snor zou Abe van den Ban allang vergeten zijn. Geen standbeeld zoals de Friese Abe, Abe Lenstra, de kleurrijke aanvaller van Heerenveen.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. Kapsones deelde hij ook niet.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds en Europa's beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Het water stond aan de lippen en boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als je boven het maaiveld wordt gesignaleerd. Doe Maar Normaal, dan ben je BZN genoeg.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was aan de club, het bestuur of het elftal. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, is een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. In dezelfde wedstrijd scoorde de Colombiaan Andrés Escobar in eigen doel. Dit doelpunt moest hij met de dood bekopen. De Colombiaanse Maffia was al even crimineel als sommige bestuursleden van de FIFA-Maffia.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent in Nederland vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere bij Ajax en in het andere Oranje. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de supporters en analisten. Waarbij de Volendamse analist de meest kleurloze is.
tong80
De 6-1 werd legendarisch. PSG had Barcelona thuis met 4-0 verslagen. Toch ging Barca door naar de kwartfinale. 6-5 aggregate. Vele tv-kijkers waren getuige. Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup. Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten.
Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans. Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes.
Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog. Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Speelde bij o.a. Ajax, Malaga, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Stond bijvoorbeeld ook in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.
Hij schreef op 21 augustus 1996 tevens Ajax-geschiedenis door het eerste doelpunt ooit in de Arena te scoren, in een wedstrijd die Ajax met 1-0 won van NAC-Breda. Destijds speelde Ajax nog de pannen van het open dak. En moest Marco van Basten nog een pannenkoekenbakker worden. 'Het kan verkeren' schreef Brederode ooit. De rode lantaren nog niet gedragen. Kiki Musampa werd, door zijn goede spel in Manchester, voor het Nederlands elftal opgeroepen door de toen nog heilige San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. De geboren Edenaar moest er maar vrede mee hebben.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak en uitgebreid op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Edgard Davids en Richard Witchge niet volledig vullen bij Ajax. De spelers die hij opvolgde waren van wereldklasse.
Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carričre bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot. Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven. Een snelle en wendbare, kleine linkermiddenvelder. Heinz, Clarence, Edgar, Velibor, Sören, Tsjeu, Finidi, Nwanku, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter virtueel rijtje, met karakteristieke Ajax-voornamen staan op de elftalfoto.
tong80
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcăo en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden.
De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf. Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarričre. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarričre ongelimiteerd en grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we als (Nederlandse) voetballiefhebbers op. Dat we dat maar geheel onthouden. tong80 Ex-meedrinkende rechtsbuiten.
Sommige spelers worden na hun carričre herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan.
Zo ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80. Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities.
Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje (Sevilla) tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel, de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivilegieerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltyreeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penalty werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren.
De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen. Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen. Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de destijds toonaangevende journalist en Ajax-kenner Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde, was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuďtie, op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie, maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. Wat nog erger was, waren de trainingsmethodes destijds.
De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout, behandelden hem alsof hij zelf vond dat-ie Cruijff was. Terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Het zou een funeste ballast in zijn verdere leven veroorzaken. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie.
Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Hij zette echter een punt achter zijn Ajax-tijd, nog voor hij een professionele Ajacied zou worden. Desondanks wilden verschillende clubs hem inlijven. Daar ging hij niet op in. De afkeer van het harde voetbal was te groot. Wel belandde tijdelijk hij in een psychiatrische kliniek. Met Ruiter werd er niet eens een carričre in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd.
Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. In een recenter verleden de Portugees Dani en de fręle Cruijff-protegé Tarik Oulida. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en een paar andere kleine clubs. Hij belandde zelfs in de bajes wegens het vervoeren van drugs. Zelf heeft hij altijd ontkent schuldig te zijn. Er ingeluisd door "vrienden."
In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dat is een gekleurde en persoonlijke mening. Iets met een dot van een kans, die ik vergat in te koppen. Ach, Cruijff was ook niet de allerbeste kopper. Iets dat hij waarschijnlijk ruiterlijk zou hebben toegegeven.
tong80
Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers (de flamboyante Jan Everse noemde hem compleet gestoord), andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carričre die hij als actieve voetballer had. Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties.
Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta. Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Ook de Portugees Dani en de Roemeen Dumutrescu werden gecontracteerd. Marco Boogers kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters. Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel.
Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen. Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar. In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste-'slechte speler ooit' in The Premier League. Een Top-50 waar ook Andy van der Meijden in staat.
Voor de fans van The Hammers is Marco een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville wordt herinnerd. Zijn voetbaltechnische kwaliteiten hebben ze van horen zeggen. Alsof in Nederland de legendarische Engelse midvoor Gary Lineker, die nooit een gele of rode kaart ontving, herinnerd wordt omdat-ie altijd zo goed meeverdedigde. De voetbalwereld draait soms vreemde rondjes en heeft vreemde kostgangers. Dat maakt de voetballerij wel zo aangenaam.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde en was bij de internationale pers ditmaal een favoriet. Ze hadden immers de vedette Michel Platini in hun gelederen. Deze aanvallende middenvelder zou na dit WK in Spanje driemaal op rij Europees voetballer van het jaar worden: 83-84-85. Momenteel zit hij minder hoog te paard, gezien het strafproces wegens corruptie tegen hem en ex-voorzitter van de FIFA Sepp Blatter vandaag wordt heropend.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. De supporters werden in toom gehouden, en het geweld in bedwang. De wedstrijd bleek er één voor de statistieken te worden. Achteraf onterecht. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell. De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland dankzij de middenvelder van Manchester United met 1-0 voor. De treffer werd door de chauvinistische Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis.’ Zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blindelings overgenomen door de internationale media. De Engelsen wonnen de wedstrijd met 3-1 en de recordboeken waren herschreven.
Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjecho-Slowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd het record en de prestatie van de Tsjech in ere hersteld. Het record zou veertien jaar later weer uit de recordboeken verdwijnen. Want momenteel is het de Turkse spits Hakan Sükür (De stier van de Bosporus) die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea. Hoewel Sükür de grootste ster is in het Turkse voetbal, leeft hij al jaren in ballingschap in de V.S. Hem wordt belediging van de Turkse president Erdogan verweten, en het lid zijn van de verboden "terroristische" Gülen partij
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuylen, maar wel degelijk een klasbak. Als tweede-of schaduwspits maakt Harrie Lubse tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer pur sang, die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie. De club ging hem als geboren Eindhovenaar dan ook aan het rood witte hart. Al jong fan, en dromend ooit voor PSV in het Philips stadion te mogen spelen, kwam zijn droom tot leven onder de Eindhovense lichtmasten.
Hij werd drie keer landskampioen en won twee keer de KNVB-beker. Lubse en zijn ploeggenoten wonnen in het seizoen 1977-1978 de UEFA-Cup. De eerste Europese prijs in de clubhistorie. Ze wonnen achtereenvolgens van Glenavon, Widzew Lodz, Eintracht Braunschweig en FC Magdenburg, in de halve finale van Barcelona (met Johan Cruijff) en in de finale van Bastia. Lubse scoorde tegen Glenavon (2x), Eintracht Braunschweig, Magdeburg en Barcelona.
Als beloning werd hij door Ernst Happel opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1978. Hij speelde 1 interland. Tegen Finland, in de voorbereiding op het EK-1976 in Joegoslavië. Hij scoorde één maal bij de 4-1 overwinning. De andere drie doelpunten werden gemaakt door......Willy van der Kuylen!
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen bij Beerschot, Helmond Sport en Vitesse. Als Brabander promoveerde hij zelfs als topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. Hij maakte ook nog eens het winnende doelpunt tegen Veendam, waardoor Helmond Sport kampioen werd. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de zestien, de schaduw schuwend. Die zou hij aan Luuk overlaten. Zelf lucky in de zon, en onder de Eindhovense schijnwerpers raak schietend.
tong80
Een nog groter mirakel dan Kuijt als succesvolle speler is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua sommige records. Zelfs Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel met die manschaft.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd. Uwe Seeler was het. De kromme is het. Dat we nog lang mogen genieten van onze nationale brombeer. Zo worden ze niet meer gemaakt. En dat is helemaal niet erg. Willem is uniek. Uwe was dat ook. Daar doet een gemiste WK-titel niets aan af.
tong80
Wim van der Horst hoort in de elite-club van culthelden die hun voeten lieten of laten spreken. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed hij eind jaren 70 samen naar de trainingen van AZ-67. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub geworden. Die zelfs een Europese finale speelde. In 1981 tegen het Ipswich Town van trainer Bobby Robson en de Nederlandse middenvelders Arnold Mürhen en Frans Thijssen. Over twee wedstrijden won Ipswich de UEFA Cup. Een paar dagen voor de (heen)uitwedstrijd werd AZ-67 landskampioen door in de Kuip met 1-5 te winnen van Feyenoord.. Het feest nadien wordt door sommigen gezien als oorzaak van de nederlaag met 3-0 in de eerste wedstrijd.
Het was voor de jonge Wim van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld en voorhoede. Met o.a. Jantje Peters, Kirsten Nygaard, Kees Kist en Pier Tol als concurrenten voor zich moest hij de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder als eerste wordt genoemd. Ondanks spelers als Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Ton Pattinama, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in het seizoen 1983/84. In de tweede helft weet-ie een onvervalste hattrick te scoren tegen de Amsterdamse grootmacht. Na een geweldige "stiftbal" rent hij naar de hoekvlag en zwaait triomfantelijk met de zegevlag, voordat hij hem in een modderpoel op de sintelbaan van de Vliert gooit. Na zijn derde doelpunt, een magistrale boogbal, loopt hij juichend om de hoekvlak heen, een modderfiguur vermijdend.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Side. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint-Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd met een andere ex-Bosschenaar, József Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er verscheidene andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen. Uit m'n hoofd (aanvullen mag): Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig en heeft zinnige en prikkelende meningen.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Het naar later bleek gedoopte Juventus dat Ajax in de halve finale had uitgeschakeld, en een jaar eerder in de finale Ajax versloeg. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures, evenals van Basten voor hem, te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had in het topvoetbal. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Hier schrijf ik al een tijdje columns. Gisteren die van Decheiver Is wel iets voor jou deze site. Zitten ook veel (ex)profs. Gerdo Hazelhekke bv of Tom Cornelisse. Ook Bobby Korbach.quote:
Zijn naam werd in het begin vaak uitgesproken als De Cijfer
https://www.facebook.com/groups/432760335720200
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste en/of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in Săo Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge, donker gekleurde Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. De Engelsen claimden destijds al het alleenrecht op de enige manier van voetballen. Het zou ze decennia lang weerhouden van echt internationaal succes. Met voetbalgeweld bleven ze koploper.
In 1925 ging Friedenreich met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer in officiële wedstrijden (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van Săo Paulo.
Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers. Waar roem niet alleen vergankelijk is, maar ook nooit gekregen.
tong80
Goeiemorgen.quote:
Ja @:tong80 Tongie, de Don is er niet meer. Werd geschoffeerd door Cruijf in de wedstrijd tegen Twente. Hij ging er luchtig mee om. En natuurlijk het WK1990. Zou Nol de Ruiter dan toch gelijk hebben gehad met wat hij in zijn boek heeft geschreven?
Ik weet niet wat Nol heeft geschreven. Don Leo was een pracht vent, maar als coach.......
Niet slecht natuurlijk, maar toch.....Hij speelde heel zijn carričre maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The Saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss waarschijnlijk wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. Oranje zou er een moord voor doen. Arsenal trainer Arsene Wenger vergeleek hem met Michel Platini. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 200 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Ongekende cijfers. Als hij scoorde was het vaak van buiten het strafschopgebied. Een van deze afstandschoten was die tegen Blackburn Rovers. Na enkele spelers te zijn gepasseerd, schoot Le Tissier de bal vanaf 30 meter in de linkerbovenhoek. Aan het einde van het seizoen 1994/95 werd deze treffer verkozen tot Doelpunt van het Jaar.
Zijn laatste doelpunt voor The Saints maakte hij in 2001, na 2 jaar van blessureleed. Deze bleek memorabel omdat het ook het laatste doelpunt was dat in The Dell werd gemaakt. Het 103 jaar oude stadion werd te klein en de club zou vanaf het volgende seizoen zijn wedstrijden afwerken in het veel grotere St. Mary's Stadium. De laatste wedstrijddag van het seizoen 2000/01 was tegen Arsenal in eigen huis. Tweemaal kwamen The Saints op achterstand tegen de Gunners, maar beide keren wisten ze de stand weer gelijk te trekken. In de 74e minuut kwam een aangeslagen Le Tissier vervolgens binnen de krijtlijnen. Twee minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg hij de bal ineens aangespeeld, Le God stond echter met zijn rug richting de goal. Met twee snelle passen nam hij de bal mee en met een dropkick plaatste hij deze in de linkerhoek van het doel, achter keeper David Seaman. Het stadion ontplofte en huilende fans vierden nog minutenlang na het laatste fluitsignaal het bevrijdende doelpunt van Matthew Le Tissier.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 4% gewijzigd door tong80 op 11-04-2025 14:30:38 ]
Denk dat ik dat boek dan ga aanschaffen, dat boek van Nol. Kijken wat hij allemaal zegtquote:
[..]
Goeiemorgen.
Ik weet niet wat Nol heeft geschreven. Don Leo was een pracht vent, maar als coach.......
Ik ben nu met een inhaalslag bezig uit m'n eigen bieb. Meer dan 140 die ik nog moest lezen. Jarenlang door gezondheid en drank niks gelezen maar wel blijven kopen (Kringloop). Meer dan de helft sportboeken. Al een stuk of 30 achter de rug. Je zou ze zo van me kunnen krijgen.quote:
[..]
Denk dat ik dat boek dan ga aanschaffen, dat boek van Nol. Kijken wat hij allemaal zegt
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Ik weet nog dat Nando waterdrager was bij Real Madrid. Het was Beenhakker tegen Hiddink. Beide grote meneren zoals Guus zou zeggen.quote:
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
[ afbeelding ]
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Bleek achteraf dat de groep er niets op tegen had dat Leo hun trainer werd in 1990 maar dat de voorkeur naar Johan ging. De rest is geschiedenis...
Ik werd op Facebook al gecorrigeerd. Venray.quote:
Op Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland op Wembley ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.
Het gaat vaak niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. De financiële bastions in traditionele shirts, waarborgen zekere winst. Tegenwoordig wordt er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Af en toe een uitschieter als Aston Villa die even in de top binnendringt, of een topclub als Manchester United dat tijdelijk afhaakt. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal bijna afgenomen. Straks zal de les waarschijnlijk weer hard zijn voor het nationale elftal op het aanstaande WK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Michael Owen, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis roepende in de woestijn, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren voor Arsenal zit er niet mee.
tong80. Dutch Gooner.
Bekijk deze YouTube-video
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK. Op datzelfde WK in Amerika scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Een andere speler uit die wedstrijd wachtte een triester lot. Als schuldige van een eigen doelpunt werd de Columbiaanse verdediger Andrés Escobar vermoord door een landgenoot. De nederlaag tegen Amerika kostte gokbazen immers veel geld.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. Alex Pastoor is een gewaardeerde trainer. (Iets voor Ajax? Of toch liever Ron Jans?) De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de critici. Zelfs voor de godenzonen uit het Zeisterbos is de scherpe voetbalzeis ongenadig. Hoe bot soms ook.
tong80
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de kiem gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou later "wraak" nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale tussen Italië en West-Duitsland (4-3, 5 doelpunten in de verlenging) op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd van de 20ste eeuw. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd voor het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller, eveneens een Abe, die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen
Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers, was de lach die onder zijn gekrulde en gesoigneerde snor schuil ging. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek en het broekje schoon.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de beste man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carričre. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Ik was erbij (achter het doel) in 2000, toen Kluivert in de Rotterdamse Kuip één van zijn beste wedstrijden ooit met Oranje speelde. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogsmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was Milosevic minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet echt gewaardeerd. Wel meer dan de zo onfortuinlijke Luc Nilis. Die in Engeland, door een zware blessure, niet op zijn waarde kon worden geschat.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam Milosevic afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten. Altijd alles of niets. Alsof hij uit zijn drie voetballanden moest kiezen.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet Savo aan een groot publiek zien wat hij in zijn mars had. Het is echter niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick die, net als Savo, in Spanje warme herinneringen heeft achtergelaten, maar in Engeland in weinig analen zal worden aangehaald.
tong80
John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse.
József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de wijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.
József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut krijgt Feijenoord een strafschop nadat Stan Valcks de jonge Braziliaan Glausio heeft gevloerd. Valcks een tweede gele, dus rode kaart, en Glausio per brancard van het veld af. József komt het veld in als vervanger van de Braziliaan. Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’.
De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Kniesoor.quote:
Heb je zelf het filmpje gekeken. Dan merk je dat je verhaal niet helemaal klopt
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat. Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd.
Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder. Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Het Nederlands elftal speelde in Zweden op het EK-92 beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de EK-finale Nederland-Rusland voor een jubelstemming.
Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen echter op paal en lat. Het zat niet mee. De omhaal in de halve-finale tegen Denemarken, die net over ging kan niemand zich nog herinneren. Geen Kieft die, zoals tegen Ierland op het EK-88, na een mislukt schot van Ronald Koeman een balletje, lullig binnen kopt. Een kniesoor die daar op lette. Zelfs de neus was als een schraalhans verheugd.
Na de 2-2 eindstand en na verlengingen moesten in de halve finale tegen de verrassende Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Ik vermoed dat van alle topspelers Marco van Basten het het hoogste scoort qua percentage benutte penalties. Hij benutte er 51 van de 54. Nu werd Schmeichel de held en van Basten de schlemiel.
Hans van Breukelen stopte er niet één. Denemarken naar de finale tegen......West-Duitsland! De Denen wonnen, en het kleine doekje tegen het bloeden was voor Oranje. Misschien een voorbode. Zo'n 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en wordt een pannenkoek genoemd. Als analist bakt hij er ook niet veel van. Co Adriaanse had het begin deze eeuw goed gezien en voorspeld. Die zei dat een goed paard nog geen goede ruiter hoeft te zijn.
Hans Van Breukelen werd amateurpsycholoog van de koude grond. Samen met analist Marco van Basten verkopen ze her en der onzin. Wanneer ze weer eens van een koude kermis thuiskomen, zoals in 1992 staat niet in de sterren geschreven. Een warm onthaal zal het nooit meer worden. De woonbootbewoners kunnen met een gerust hart gaan slapen. Dromend over het EK-88. Toen Nederland het niet meer droog hield en de sterren nog niet waren gevallen.
tong80
Het loopt de spuigaten uit in de Nederlandse stadions en op de amateurvelden. Wanneer stopt deze gekte ? Wanneer worden wedstrijden weer eens ouderwets en goed verkloot ? Waar blijven de zwaargewonden na vechtpartijen op de tribunes? Waar blijven de volle bierflesjes, die goed gemikt doel troffen ? Zoals ooit bij NAC en Inter Milaan. Waar zijn de sinaasappelbom en ijzeren staaf gebleven? Waar zijn de sigaar en sigarettenreclames? We snakken naar Bengaalse voetzoekende tijger-kanonkilo knallers in het uit vak. We snakken naar ijdele, megalomane voorzitters en frauderende clubeigenaren.
Vroeger was niet alles beter, maar veel wel. Het voetbal zelf natuurlijk. Maar ook de randzaken waren geen kattenpis. Of voor de kat z'n kut. Toen werd er niet gezeken over een hi ha hondenlul meer of minder. Kon de Kromme gewoon openlijk op het veld racistisch een spleetoog uit Zuid-Korea nadoen tijdens FC Utrecht-PSV. Mocht Johan Derksen op het veld en in de VI iedereen nog figuurlijk en letterlijk afslachten en afzagen. Toen veegde de huidige bondscoach Ronald Koeman ongestraft z'n reet af met een Duits voetbalshirt. Stonden meiden nog gewoon woke te koke i.p.v. dat Joke loopt te stoke dat ze hetzelfde loonstrookje moet krijgen als de Berry van Aerle's van tegenwoordig.
Zoals juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid. Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.
Ik was erbij, samen met m'n maten Ton vd Hoek en Harry Gloudemans toen Willem 2 de laatste wedstrijd won. Kan me er weinig meer van herinneren. Zo messcherp is m'n geheugen ook niet meer. Als FC Den [Bosch](https://prf.hn/.../destination:https%3A%2F%2Fcoolblue.nl...) fan was ik wel jaloers. Hetzelfde gevoel dat ik momenteel heb als ik naar de ranglijst kijk van de KKD. Sommige dingen veranderen nooit. Nu nog Koeman straks op het WK, die z'n kont afveegt met een Duits shirt. En niemand die er schande van zal spreken. Alhoewel.............
tong80
Bekijk deze YouTube-video
In 1964 werd Rinus Israël, samen met o.a. doelman Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Daarna ging Rob Rensenbrink ook voor deze Amsterdamse club spelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was hij een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde.
Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic uit Glasgow scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging hij afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd-ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarričre speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot op de tanden gewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms, zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en werd trainer. Rinus Israël kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat-ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen. De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan.
Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is voor mij Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin hij zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald.
Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had echter zijn laatste luchtduel verloren.
Zo beter maat ?....................quote:
Heb je zelf het filmpje gekeken. Dan merk je dat je verhaal niet helemaal klopt
Van alle culthelden die Feyenoord in de jaren negentig op het veld had staan, was József de meest geliefde. Alsof het de Taaie Tijgers uit Louloenersloot, het stripboekenelftal van de bananen etende spits Appie Happie betrof, stonden ze als markante en kleurrijke persoonlijkheden op het veld.
John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse.
József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de woonwijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.
József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut wordt de jonge Brazilaan Glausio bij een doelpoging door PSV doelman Menzo geblesseerd. Per brancard wordt hij van het veld gedragen. Kiprich staat klaar om de Braziliaanse dribbelaar re vervangen. Echter, de bal rolt nog en Mike Obiku wordt door Stan Valcxk gevloerd. Valckxs krijgt zijn tweede gele kaart en dus rood. Strafschop. En wie neemt hem..............................?
Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. Evert kwam met het legendarische 'Dekselse.' Het briljante, Everiaanse clichéwoord. Ditmaal voor een Hongaarse held op magische voetbalschoenen.
De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.
tong80
Bekijk deze YouTube-video