Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk (PSVers zullen zich deze club nog wel herinneren). Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de "Russische" clubs door met het Oekraïense Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In beide jaren werd één van zijn spelers Europees speler van het jaar. Respectievelijk Oleg Blochin en Igor Belanov. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde tijdens hun beste WK-deelname. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. De legendarische verslaggever Rik de Saedeleer verzocht tijdens zijn verslag om de spelers niet naar een strafkamp in Siberië te sturen. Hetgeen nu ietwat cru klinkt. Gelukkig is de Oekrainse president Zelensky een ex-komiek en zal Rik's commentaar op waarde kunnen inschatten........
"Hier se gerets... Dáár se Demol... Ha ha ha... Ha ha ha... Ik hoop toch dat ze die jongens niet naar Siberië sturen. Dat hebben ze niet verdiend. Ze spelen tegen een goede ploeg. (Demol scoorde de 3-2 in de verlengingen). "Ho ho ho ooh, dat is er dat is er... Nico Claesen. Ha ha ha... Ik hoop dat het geen al te harde zomer is in Siberië" (Nico Claesen scoort 4-2 tegen de USSR).
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de voetbaltaart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
VBL / Tong's voetbalverhalen deeltje heel veel.....
[ Bericht 86% gewijzigd door tong80 op 09-11-2024 12:18:34 ]
Done.quote:Op zaterdag 9 november 2024 12:14 schreef Bomenverzameling het volgende:
Misschien een recenter verhaal in de OP zetten @:Tong80
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Of doordat ze uit een "klein" voetballand kwamen en/of zich niet kwalificeerden. George Best, Jari Litmanen, Ryan Giggs of George Weah zijn de grootste voorbeelden. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed.
Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer van Engeland; in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke voetballegende, ook als analist graag gezien. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Jimmy Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Zijn leven voortzettend als TV-analist en in de pub met een biertje voor de tv.
De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 in eigen land zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Evenals zijn populariteit, te vergelijken met Willem van Hanegem in Nederland, Garrincha in Brazilië, Uwe Seeler in Duitsland en Rick Coppens in België. Geweldige voetballers, kleurrijk en geliefd. Dus Willem, blijf nog maar ff onder ons. We kunnen wel een authentieke brombeer gebruiken in deze cynische tijden.
tong80
Wat was het geval? De organisatie had bedacht dat alle wedstrijden in de voorronde een winnaar moesten opleveren. Een gelijkspel na negentig minuten betekende verlenging en eventueel strafschoppen. Bovendien, een doelpunt gescoord in de verlenging was niet alleen de golden goal, maar telde ook nog eens dubbel.
Barbados had de poulewedstrijd tegen Puerto Rico met 0-1 verloren en Grenada had tegen dezelfde tegenstander met 2-0 gewonnen door, jawel, een golden goal in de verlenging. Barbados moest dus in het onderlinge duel tegen Grenada met minimaal twee goals verschil winnen om de eindronde te halen om de Caribbean Cup.
De wedstrijd in het National Stadium in Saint Michael verliep voorspoedig voor Barbados en na 82 minuten leidde de ploeg met 2-0. Genoeg voor kwalificatie voor de eindronde. In de 83e minuut echter ging het mis. Grenada scoorde de 2-1, waardoor zij zich zouden kwalificeren. Barbados had dus nóg een doelpunt nodig. Ze vielen geestdriftig aan maar Grenada hield het doel schoon. In de 86e schakelde Barbados over op een ongewone strategie. Een eigen doelpunt zou een 2-2 stand opleveren, met als gevolg verlenging. In de verlenging zouden ze dan op jacht gaan naar de golden goal die tevens dubbel zou tellen.
In de 87e minuut speelden, tot verbazing van de spelers van Grenada – zij hadden geen flauw idee van de plannen van hun tegenstander – , verdediger Sealy en doelman Stoute van Barbados de bal een paar keer naar elkaar over, voordat Sealy de bal in eigen doel schoot. De stand was weer gelijk. Pas nadat Grenada had afgetrapt, hadden ze door waar hun tegenstander mee bezig was en er ontspon zich een bizar schouwspel.
Grenada moest een goal scoren. In welk doel was niet belangrijk, elke eindstand met één doelpunt verschil was voldoende. En zo verdedigde de ploeg van Barbados niet alleen het eigen doel, maar ook dat van de tegenstander. Wonderwel lukte het Barbados om beide doelen schoon te houden en na 90 minuten ging het de verlenging in. In de verlenging kreeg het bizarre en tevens briljante strijdplan de beloning. Thorne scoorde de winnende dubbelteller voor Barbados en de ploeg ging door naar de volgende ronde.
In de persconferentie na afloop sprak Grenada coach James Clarkson: ‘Ik voel me belazerd. De persoon die deze regels heeft bedacht solliciteert naar een plek in een gekkenhuis. Er liepen zoveel spelers totaal in de war over het veld. Mijn spelers hadden geen idee wat ze moesten doen. Aanvallen of verdedigen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. In het voetbal wordt je geacht dat je wint door de bal in het doel van de tegenstander te schieten en niet in je eigen doel.’
De veelbesproken golden goal regel werd tijdens de kwalificatieronde 1994 vijf keer gebruikt en daarna nooit meer ingezet in de historie van de Caribbean Cup.
tong80
Hier de beelden.....
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 3% gewijzigd door tong80 op 28-11-2024 12:03:23 ]
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de eveneens overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick. In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter het unieke, geweldige, betoverende, sprankelende en briljante FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit. Een record dat nog steeds staat.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen. Een groot talent nooit tot internationale hoogtes gestegen. Zoals later de talentvolle Jan van Beveren internationaal niemand iets zegt. Beiden wel legendarische clubiconen. En beiden met Pim Doesburg op hun pad. Jan van Beveren nam immers in een ruil met Sparta, de plaats van Pim Doesburg over onder de lat van PSV. Drie overleden clubiconen. Drie voetballers uit een rijke Nederlandse voetbal-en doelmannengeschiedenis.
tong80
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 04-12-2024 18:13:07 ]
WK-98 in Frankrijk. Kwartfinale Nederland-Argentinië voor 55.000 toeschouwers Stade Vélodrome Marseille. Een WK-klassieker. Op het WK-74 en WK-78 speelden beide landen immers al historische wedstrijden tegen elkaar. Het werd een legendarische wedstrijd. Met alles wat je van een klassieker mag wensen. Hartstocht, grote namen, mooie doelpunten, rode en gele kaarten, uitzinnige toeschouwers. Kortom een zinderende wedstrijd, met een apotheose geschreven door de beste scriptschrijver in Hollywood.
Met nog een minuut te spelen, 89ste minuut, lange bal van Frank de boer. De perfecte pass als de beste quarterback in het American Football. In die sport heb je de End-zone. Nu werd het de Be-zone. Liam Brady en Tom Brady sloten een pakt.
Dennis Bergkamp werd in Engeland al God genoemd. In Nederland gezien als één van Neerlands beste spelers ooit. Johan Cruijff had als tweede optie als coach van Barcelona Bergkamp, mocht Barca er niet in slagen Romario te contracteren. In Italië (Inter Milaan) zal men gedacht hebben dat die Bergkamp eigenlijk zo slecht niet is. Dennis zou zelfs 4 maal kampioen worden met Arsenal, 2 keer door het winnen van de dubbel. Maradona had ooit de hand van God nodig om Engeland te verslaan in een kwartfinale op een WK. Waarna ie het goed maakte met de mooiste solo ooit. Een doelpunt dat terecht gekozen werd tot WK-doelpunt van de eeuw. Het doelpunt van Bergkamp tegen Argentinië eindigde als tweede. Twee doelpunten van ultieme schoonheid op het hoogste podium. De Non Flying Dutchman vertoefde even in de hoogste regionen. Als een Hollandse meester. Voor eeuwig zwevend met de bal aan de voet.
Bekijk deze YouTube-video
tong80
[ Bericht 4% gewijzigd door tong80 op 13-12-2024 14:11:35 ]
Er ontbreekt soms zoveel. Een column heeft betrekkelijke speelruimte.quote:
@:tong80, bij het verhaal van van Leeuwen miste ik eigenlijk nog wel dat hij een buitenechtelijke zoon had die ook een verdienstelijk keeper was: Richard Vennema. Ik meende dat Jack van Gelder hem dit verteld heeft maar dat weet ik niet zeker meer.
Ja geen kritiek hoorquote:
[..]
Er ontbreekt soms zoveel. Een column heeft betrekkelijke speelruimte.
Overigens voor degene die het interesseren, hier een interview: https://darchmedia.nl/ric(...)leeuw-van-groningen/
Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup tegen Bastia. In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld. FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie. De sensatie begon al na 72 seconden.
Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs. In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2.
De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen. FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen.
Deze week weer amateurs die van Fortuna Sittard, Volendam en Willem 2 wonnen. Het is niet zeldzaam dat een sub-of sub-topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen. De vorige week overleden legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop dan ook op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te trekken . Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
Zoals Frans Körver in het collectieve geheugen van de oudere voetballiefhebbers staat gegrafeerd. Een markante trainer van een uitgestorven ras. Zoals ooit Barry Hughes, Frits Korbach en Simon Kistemaker. Kleurrijk en succesvol. Met het hart op de tong. En deze Tong als grootste bewonderaar.
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid. Javier Zanetti is zo'n bijna vergeten speler voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record.
Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongebruikelijk om tot je 40ste te blijven voetballen.
Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren. Al die wedstrijden voor Inter gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. "Onze" Wesley Sneider maakte deel uit van dit elftal. Net zoals Sneijder dat jaar de WK finale speelde.
Het toeval wilde dat Zanetti in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde. Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor). Wesley Sneijder wordt voor eeuwig herinnerd aan het feit dat hij Europees voetballer van het jaar had moeten worden in 2010 i,p,v. Lionel Messi. De enige "verdedigers" die deze prijs ooit wonnen waren Franz Beckenbauer en Fabio Cannavaro. Der Franz natuurlijk terecht. De houwdegen Cannavaro mag van mij een trapje lager. Voor wie kun je wel raden.
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
In 1980 werd het Europees kampioenschap in Italië gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut voor het nationale elftal zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi. Duitsland won de finale tegen België met 2-1. Met twee doelpunten van Horst Hrubesch. Zoals het Duitsland betaamt, met het winnende doelpunt in de 88ste minuut. Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona.
Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar hij geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze werden onderbetaald door de Duitse bond, en dat de coach veel te defensief speelde.
Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat: Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug. Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie (Ajax>Feijenoord). Hij tekende voor Real Madrid, de grootste tegenstander tevens vijand van Barcelona. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor stadgenoot Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad.
Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje toch nog steeds als recalcitrante paria beschouwd. De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de "grootste" middenvelders ooit had kunnen behoren. In 1994 speelt-ie uiteindelijk weer in Duitsland. Dit keer voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Hij maakt 3 keer Dass Tor des Monats.
Als apotheose behaalt het semi-genie zelfs de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar. Daarna was het schluss voor Schuster. De ster en blonde engel daalde weer af naar aardse zaken. De voetbalhemel was bestormd. Het buitenbeentje sloot de deuren, de triomftocht was volbracht.
tong80
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Hij speelde met jong Oranje tegen het grote oranje met deze sterspelers. Hij zou echter maar 23 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen, daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit. Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper FC Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Des gewenst in de voetbalkiem smoorde. Hij "speelde" maar één officiële wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning uit tegen Roda JC, waar Tommie Krommendijk op de bank zat, vond hij op de terugweg zijn Waterloo.
Net als bij generatiegenoot, de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden. Robbie de Wit herinnert men nog als international, met een wonder doelpunt tegen Hongarije. Tommie Krommendijk heeft geen eeuwigheidswaarde achtergelaten in de voetbalherinneringen.
Ex-Vitesse-en Ajax speler John van den Brom is momenteel trainer/coach of analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analyseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Studio Voetbal, aan de bar met kroegpraat in De Voetbalkantine, of bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de trainingsvelden.
Het veld van de oud-profclub Wageningen ligt er al tijden verloren en verlaten bij. Tommie is zelf een vergeten monument van de Wageningse Berg. Tommie, een dijk van een voetballer. Die nooit heeft mogen doorbreken.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. De vader van Dennis Bergkamp was een grote fan van Denis Law en noemde zijn zoon in 1969 naar de Schotse voetballer. De spelling van de voornaam werd wel gewijzigd op aandringen van Bergkamps oudere broers. Denis Law, een voetballer uit een paars en rood sprookjesboek. Met een dramatische overwinning als zwarte bladzijde als blauwe epiloog.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Een start van een meesterlijke loopbaan.........
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, de befaamde trainer van Manchester United wilde dit grote talent graag kopen. United moest opnieuw worden opgebouwd na de grote vliegtuigramp in München. Huddersfield Town weigerde echter het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen. Daardoor werd Manchester City zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al Schots international. Nog steeds is Denis Law topscorer van de Barmy Army.
Via een omweg (A.C. Torino. na één seizoen vertrokken na ruzie met de trainer) werd-ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 237 doelpunten. Als persoonlijke beloning de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar in 1964. (ploeggenoten Bobby Charlton en George Best zouden die prijs eveneens winnen). De FA-Cup, twee landskampioenschappen en de Europacup-1 winst in 1968 met het elftal. Hij scoorde in de FA-Cup finale bij de 3-1 winst op Leicester, maar miste door een blessure helaas de EC-1 finale tegen Benfica (4-1 winst na verlengingen).
Denis Law nam na 11 jaar afscheid van United om terug bij Manchester City zijn carrière in 1974 af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Met vochtige ogen, zat Denis in de dug-out. De grote voetballer, de oogappel van menig voetballiefhebber, voelde zich voor even weer het kleine, brildragende voetballertje. Ditmaal denkend over hoe het ooit was. Toen de toekomst nog niet in nevelen was gehuld, en de wereld nog niet aan zijn voeten lag. Zijn grote liefde verslagen, zijn brilletje beslagen.
tong80