VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Tijdens de millenniumwisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal van het WK-74 internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven en Engeland declasseerde bij hun eerste thuisnederlaag op Wembley ooit (3-6). Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Verloor in het wonder van Bern alsnog met 3-2 van de Duitsers.
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje. Zonder zijn snor zou Abe van den Ban allang vergeten zijn. Geen standbeeld zoals de Friese Abe, Abe Lenstra, de kleurrijke aanvaller van Heerenveen.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. Kapsones deelde hij ook niet.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds en Europa's beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de knop gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.
De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje. Zonder zijn snor zou Abe van den Ban allang vergeten zijn. Geen standbeeld zoals de Friese Abe, Abe Lenstra, de kleurrijke aanvaller van Heerenveen.
De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. Kapsones deelde hij ook niet.
FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds en Europa's beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
FC Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpond. Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. De laatste jaren zijn ze weer in woelige baren en wateren beland. Woeliger dan ooit te voren. Momenteel staan ze echter weer aan kop in de Eerste-Divisie. Alsof het de normaalste zaak is na alle hectiek en bestuurlijk tumult.
Het water stond aan de lippen en boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als je boven het maaiveld wordt gesignaleerd. Doe Maar Normaal, dan ben je BZN genoeg.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was aan de club, het bestuur of het elftal. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, is een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. In dezelfde wedstrijd scoorde de Colombiaan Andrés Escobar in eigen doel. Dit doelpunt moest hij met de dood bekopen. De Colombiaanse Maffia was al even crimineel als sommige bestuursleden van de FIFA-Maffia.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent in Nederland vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere bij Ajax en in het andere Oranje. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de supporters en analisten. Waarbij de Volendamse analist de meest kleurloze is.
tong80
Het water stond aan de lippen en boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als je boven het maaiveld wordt gesignaleerd. Doe Maar Normaal, dan ben je BZN genoeg.
Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was aan de club, het bestuur of het elftal. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.
Wie er ook belangrijk was, is een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. In dezelfde wedstrijd scoorde de Colombiaan Andrés Escobar in eigen doel. Dit doelpunt moest hij met de dood bekopen. De Colombiaanse Maffia was al even crimineel als sommige bestuursleden van de FIFA-Maffia.
Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent in Nederland vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere bij Ajax en in het andere Oranje. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de supporters en analisten. Waarbij de Volendamse analist de meest kleurloze is.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barcelona supporters verlieten 8 maart 2017 massaal het stadion Camp Nou. PSG maakte de 3-1 in de zestiende-finale CL. Barca moest nog 3 keer scoren in de laatste 8 minuten. Wat er in die 8 minuten gebeurde is niet meer uit te leggen. Wie er bij was kan er later wel over vertellen. 20.000 van de 90.000 niet meer.
De 6-1 werd legendarisch. PSG had Barcelona thuis met 4-0 verslagen. Toch ging Barca door naar de kwartfinale. 6-5 aggregate. Vele tv-kijkers waren getuige. Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup. Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten.
Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans. Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes.
Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog. Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
De 6-1 werd legendarisch. PSG had Barcelona thuis met 4-0 verslagen. Toch ging Barca door naar de kwartfinale. 6-5 aggregate. Vele tv-kijkers waren getuige. Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup. Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten.
Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans. Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes.
Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog. Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die je aan hun voornaam herkent. Oeki, Jari, Epi of Clarence. Ik wil daar Kiki aan toevoegen. Kiki is een beetje vergeten voetballer. Terwijl-ie 3 keer landskampioen werd, de Champions League, Wereldbeker voor clubteams en Europese-Supercup heeft gewonnen.
Speelde bij o.a. Ajax, Malaga, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Stond bijvoorbeeld ook in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.
Hij schreef op 21 augustus 1996 tevens Ajax-geschiedenis door het eerste doelpunt ooit in de Arena te scoren, in een wedstrijd die Ajax met 1-0 won van NAC-Breda. Destijds speelde Ajax nog de pannen van het open dak. En moest Marco van Basten nog een pannenkoekenbakker worden. 'Het kan verkeren' schreef Brederode ooit. De rode lantaren nog niet gedragen. Kiki Musampa werd, door zijn goede spel in Manchester, voor het Nederlands elftal opgeroepen door de toen nog heilige San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. De geboren Edenaar moest er maar vrede mee hebben.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak en uitgebreid op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Edgard Davids en Richard Witchge niet volledig vullen bij Ajax. De spelers die hij opvolgde waren van wereldklasse.
Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carrière bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot. Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven. Een snelle en wendbare, kleine linkermiddenvelder. Heinz, Clarence, Edgar, Velibor, Sören, Tsjeu, Finidi, Nwanku, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter virtueel rijtje, met karakteristieke Ajax-voornamen staan op de elftalfoto.
tong80
Speelde bij o.a. Ajax, Malaga, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Stond bijvoorbeeld ook in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.
Hij schreef op 21 augustus 1996 tevens Ajax-geschiedenis door het eerste doelpunt ooit in de Arena te scoren, in een wedstrijd die Ajax met 1-0 won van NAC-Breda. Destijds speelde Ajax nog de pannen van het open dak. En moest Marco van Basten nog een pannenkoekenbakker worden. 'Het kan verkeren' schreef Brederode ooit. De rode lantaren nog niet gedragen. Kiki Musampa werd, door zijn goede spel in Manchester, voor het Nederlands elftal opgeroepen door de toen nog heilige San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. De geboren Edenaar moest er maar vrede mee hebben.
In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak en uitgebreid op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Edgard Davids en Richard Witchge niet volledig vullen bij Ajax. De spelers die hij opvolgde waren van wereldklasse.
Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carrière bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot. Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven. Een snelle en wendbare, kleine linkermiddenvelder. Heinz, Clarence, Edgar, Velibor, Sören, Tsjeu, Finidi, Nwanku, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter virtueel rijtje, met karakteristieke Ajax-voornamen staan op de elftalfoto.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van de Brazilaan Socrates nog mooier: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napoli zijn tong over breken.
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden.
De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf. Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarrière. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarrière ongelimiteerd en grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we als (Nederlandse) voetballiefhebbers op. Dat we dat maar geheel onthouden. tong80 Ex-meedrinkende rechtsbuiten.
De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina.
Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden.
De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf. Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarrière. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.
De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarrière ongelimiteerd en grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we als (Nederlandse) voetballiefhebbers op. Dat we dat maar geheel onthouden. tong80 Ex-meedrinkende rechtsbuiten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
2 december overleed de iconische Roemeense doelman Helmuth Ducadam op 65jarige leeftijd. Een doelman die internationaal bekend werd door één wedstrijd, en 4 gestopte strafschoppen.
Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan.
Zo ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80. Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities.
Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje (Sevilla) tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel, de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivilegieerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltyreeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penalty werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren.
De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen. Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen. Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan.
Zo ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80. Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities.
Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje (Sevilla) tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel, de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivilegieerde Bobo's uit Roemenië.
Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltyreeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penalty werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren.
De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen. Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen. Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging aan veel te hoge verwachtingen was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de destijds toonaangevende journalist en Ajax-kenner Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde, was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie, op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie, maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. Wat nog erger was, waren de trainingsmethodes destijds.
De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout, behandelden hem alsof hij zelf vond dat-ie Cruijff was. Terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Het zou een funeste ballast in zijn verdere leven veroorzaken. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie.
Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Hij zette echter een punt achter zijn Ajax-tijd, nog voor hij een professionele Ajacied zou worden. Desondanks wilden verschillende clubs hem inlijven. Daar ging hij niet op in. De afkeer van het harde voetbal was te groot. Wel belandde tijdelijk hij in een psychiatrische kliniek. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd.
Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. In een recenter verleden de Portugees Dani en de frêle Cruijff-protegé Tarik Oulida. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en een paar andere kleine clubs. Hij belandde zelfs in de bajes wegens het vervoeren van drugs. Zelf heeft hij altijd ontkent schuldig te zijn. Er ingeluisd door "vrienden."
In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dat is een gekleurde en persoonlijke mening. Iets met een dot van een kans, die ik vergat in te koppen. Ach, Cruijff was ook niet de allerbeste kopper. Iets dat hij waarschijnlijk ruiterlijk zou hebben toegegeven.
tong80
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de destijds toonaangevende journalist en Ajax-kenner Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde, was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie, op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie, maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. Wat nog erger was, waren de trainingsmethodes destijds.
De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout, behandelden hem alsof hij zelf vond dat-ie Cruijff was. Terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Het zou een funeste ballast in zijn verdere leven veroorzaken. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie.
Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Hij zette echter een punt achter zijn Ajax-tijd, nog voor hij een professionele Ajacied zou worden. Desondanks wilden verschillende clubs hem inlijven. Daar ging hij niet op in. De afkeer van het harde voetbal was te groot. Wel belandde tijdelijk hij in een psychiatrische kliniek. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd.
Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. In een recenter verleden de Portugees Dani en de frêle Cruijff-protegé Tarik Oulida. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en een paar andere kleine clubs. Hij belandde zelfs in de bajes wegens het vervoeren van drugs. Zelf heeft hij altijd ontkent schuldig te zijn. Er ingeluisd door "vrienden."
In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dat is een gekleurde en persoonlijke mening. Iets met een dot van een kans, die ik vergat in te koppen. Ach, Cruijff was ook niet de allerbeste kopper. Iets dat hij waarschijnlijk ruiterlijk zou hebben toegegeven.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht, Sparta en West Ham United. Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid.
Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers (de flamboyante Jan Everse noemde hem compleet gestoord), andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carrière die hij als actieve voetballer had. Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties.
Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta. Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Ook de Portugees Dani en de Roemeen Dumutrescu werden gecontracteerd. Marco Boogers kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters. Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel.
Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen. Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar. In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste-'slechte speler ooit' in The Premier League. Een Top-50 waar ook Andy van der Meijden in staat.
Voor de fans van The Hammers is Marco een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville wordt herinnerd. Zijn voetbaltechnische kwaliteiten hebben ze van horen zeggen. Alsof in Nederland de legendarische Engelse midvoor Gary Lineker, die nooit een gele of rode kaart ontving, herinnerd wordt omdat-ie altijd zo goed meeverdedigde. De voetbalwereld draait soms vreemde rondjes en heeft vreemde kostgangers. Dat maakt de voetballerij wel zo aangenaam.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers (de flamboyante Jan Everse noemde hem compleet gestoord), andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carrière die hij als actieve voetballer had. Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties.
Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta. Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Ook de Portugees Dani en de Roemeen Dumutrescu werden gecontracteerd. Marco Boogers kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters. Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel.
Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen. Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar. In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste-'slechte speler ooit' in The Premier League. Een Top-50 waar ook Andy van der Meijden in staat.
Voor de fans van The Hammers is Marco een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville wordt herinnerd. Zijn voetbaltechnische kwaliteiten hebben ze van horen zeggen. Alsof in Nederland de legendarische Engelse midvoor Gary Lineker, die nooit een gele of rode kaart ontving, herinnerd wordt omdat-ie altijd zo goed meeverdedigde. De voetbalwereld draait soms vreemde rondjes en heeft vreemde kostgangers. Dat maakt de voetballerij wel zo aangenaam.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK-82. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten. Ze wonnen echter maar één hoofdprijs. In 1966 in eigen land de wereldtitel. Frankrijk had nog geen reputatie als "top" voetballand. Wel uitschieters zoals het WK-58 met spelers als Just Fontaine en Raymond Kopa, en Europees St-Etienne in de jaren 70.
Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde en was bij de internationale pers ditmaal een favoriet. Ze hadden immers de vedette Michel Platini in hun gelederen. Deze aanvallende middenvelder zou na dit WK in Spanje driemaal op rij Europees voetballer van het jaar worden: 83-84-85. Momenteel zit hij minder hoog te paard, gezien het strafproces wegens corruptie tegen hem en ex-voorzitter van de FIFA Sepp Blatter vandaag wordt heropend.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. De supporters werden in toom gehouden, en het geweld in bedwang. De wedstrijd bleek er één voor de statistieken te worden. Achteraf onterecht. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell. De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland dankzij de middenvelder van Manchester United met 1-0 voor. De treffer werd door de chauvinistische Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis.’ Zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blindelings overgenomen door de internationale media. De Engelsen wonnen de wedstrijd met 3-1 en de recordboeken waren herschreven.
Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjecho-Slowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd het record en de prestatie van de Tsjech in ere hersteld. Het record zou veertien jaar later weer uit de recordboeken verdwijnen. Want momenteel is het de Turkse spits Hakan Sükür (De stier van de Bosporus) die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea. Hoewel Sükür de grootste ster is in het Turkse voetbal, leeft hij al jaren in ballingschap in de V.S. Hem wordt belediging van de Turkse president Erdogan verweten, en het lid zijn van de verboden "terroristische" Gülen partij
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde en was bij de internationale pers ditmaal een favoriet. Ze hadden immers de vedette Michel Platini in hun gelederen. Deze aanvallende middenvelder zou na dit WK in Spanje driemaal op rij Europees voetballer van het jaar worden: 83-84-85. Momenteel zit hij minder hoog te paard, gezien het strafproces wegens corruptie tegen hem en ex-voorzitter van de FIFA Sepp Blatter vandaag wordt heropend.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. De supporters werden in toom gehouden, en het geweld in bedwang. De wedstrijd bleek er één voor de statistieken te worden. Achteraf onterecht. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell. De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland dankzij de middenvelder van Manchester United met 1-0 voor. De treffer werd door de chauvinistische Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis.’ Zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blindelings overgenomen door de internationale media. De Engelsen wonnen de wedstrijd met 3-1 en de recordboeken waren herschreven.
Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjecho-Slowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd het record en de prestatie van de Tsjech in ere hersteld. Het record zou veertien jaar later weer uit de recordboeken verdwijnen. Want momenteel is het de Turkse spits Hakan Sükür (De stier van de Bosporus) die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea. Hoewel Sükür de grootste ster is in het Turkse voetbal, leeft hij al jaren in ballingschap in de V.S. Hem wordt belediging van de Turkse president Erdogan verweten, en het lid zijn van de verboden "terroristische" Gülen partij
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die successen boekten en toch "vergeten" zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie? Zullen sommigen denken. De echte kenners en voetballiefhebbers weten zeker wel van zijn daden in voornamelijk het rood/wit gestreepte PSV-shirt.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuylen, maar wel degelijk een klasbak. Als tweede-of schaduwspits maakt Harrie Lubse tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer pur sang, die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie. De club ging hem als geboren Eindhovenaar dan ook aan het rood witte hart. Al jong fan, en dromend ooit voor PSV in het Philips stadion te mogen spelen, kwam zijn droom tot leven onder de Eindhovense lichtmasten.
Hij werd drie keer landskampioen en won twee keer de KNVB-beker. Lubse en zijn ploeggenoten wonnen in het seizoen 1977-1978 de UEFA-Cup. De eerste Europese prijs in de clubhistorie. Ze wonnen achtereenvolgens van Glenavon, Widzew Lodz, Eintracht Braunschweig en FC Magdenburg, in de halve finale van Barcelona (met Johan Cruijff) en in de finale van Bastia. Lubse scoorde tegen Glenavon (2x), Eintracht Braunschweig, Magdeburg en Barcelona.
Als beloning werd hij door Ernst Happel opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1978. Hij speelde 1 interland. Tegen Finland, in de voorbereiding op het EK-1976 in Joegoslavië. Hij scoorde één maal bij de 4-1 overwinning. De andere drie doelpunten werden gemaakt door......Willy van der Kuylen!
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen bij Beerschot, Helmond Sport en Vitesse. Als Brabander promoveerde hij zelfs als topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. Hij maakte ook nog eens het winnende doelpunt tegen Veendam, waardoor Helmond Sport kampioen werd. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de zestien, de schaduw schuwend. Die zou hij aan Luuk overlaten. Zelf lucky in de zon, en onder de Eindhovense schijnwerpers raak schietend.
tong80
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuylen, maar wel degelijk een klasbak. Als tweede-of schaduwspits maakt Harrie Lubse tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer pur sang, die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie. De club ging hem als geboren Eindhovenaar dan ook aan het rood witte hart. Al jong fan, en dromend ooit voor PSV in het Philips stadion te mogen spelen, kwam zijn droom tot leven onder de Eindhovense lichtmasten.
Hij werd drie keer landskampioen en won twee keer de KNVB-beker. Lubse en zijn ploeggenoten wonnen in het seizoen 1977-1978 de UEFA-Cup. De eerste Europese prijs in de clubhistorie. Ze wonnen achtereenvolgens van Glenavon, Widzew Lodz, Eintracht Braunschweig en FC Magdenburg, in de halve finale van Barcelona (met Johan Cruijff) en in de finale van Bastia. Lubse scoorde tegen Glenavon (2x), Eintracht Braunschweig, Magdeburg en Barcelona.
Als beloning werd hij door Ernst Happel opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1978. Hij speelde 1 interland. Tegen Finland, in de voorbereiding op het EK-1976 in Joegoslavië. Hij scoorde één maal bij de 4-1 overwinning. De andere drie doelpunten werden gemaakt door......Willy van der Kuylen!
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen bij Beerschot, Helmond Sport en Vitesse. Als Brabander promoveerde hij zelfs als topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. Hij maakte ook nog eens het winnende doelpunt tegen Veendam, waardoor Helmond Sport kampioen werd. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de zestien, de schaduw schuwend. Die zou hij aan Luuk overlaten. Zelf lucky in de zon, en onder de Eindhovense schijnwerpers raak schietend.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De drie jaar geleden overleden Uwe Seeler was de Willem van Hanegem van Duitsland. Net niet de beste ooit in eigen land, maar net als de kromme wel de meest geliefde. Er zijn spelers die ondanks zichzelf succesvol worden, en geliefd zijn door supporters. Het laatste voorbeeld in Nederland is Dirk Kuijt. Nooit een groot talent geweest in de jeugd. Maar de laatste held voor het legioen. Scorend in de kampioenswedstrijd en gerespecteerd international. Dekselse Dirkie uit Katwijk, noemde Evert ten Napel hem liefkozend.
Een nog groter mirakel dan Kuijt als succesvolle speler is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua sommige records. Zelfs Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel met die manschaft.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd. Uwe Seeler was het. De kromme is het. Dat we nog lang mogen genieten van onze nationale brombeer. Zo worden ze niet meer gemaakt. En dat is helemaal niet erg. Willem is uniek. Uwe was dat ook. Daar doet een gemiste WK-titel niets aan af.
tong80
Een nog groter mirakel dan Kuijt als succesvolle speler is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua sommige records. Zelfs Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel met die manschaft.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd. Uwe Seeler was het. De kromme is het. Dat we nog lang mogen genieten van onze nationale brombeer. Zo worden ze niet meer gemaakt. En dat is helemaal niet erg. Willem is uniek. Uwe was dat ook. Daar doet een gemiste WK-titel niets aan af.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die door mindere prestaties landelijke bekendheid verwierven, dan Wim van der Horst op zondagmiddag 16 oktober 1983. Voetballers die tegenwoordig al snel culthelden worden genoemd. Echte culthelden presteren echter ook op het veld. Zijn niet alleen door hun Haagse tongval gewaardeerd. Doen het niet alleen goed met rariteiten. Zijn meer dan van de juiste tongriem gesneden.
Wim van der Horst hoort in de elite-club van culthelden die hun voeten lieten of laten spreken. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed hij eind jaren 70 samen naar de trainingen van AZ-67. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub geworden. Die zelfs een Europese finale speelde. In 1981 tegen het Ipswich Town van trainer Bobby Robson en de Nederlandse middenvelders Arnold Mürhen en Frans Thijssen. Over twee wedstrijden won Ipswich de UEFA Cup. Een paar dagen voor de (heen)uitwedstrijd werd AZ-67 landskampioen door in de Kuip met 1-5 te winnen van Feyenoord.. Het feest nadien wordt door sommigen gezien als oorzaak van de nederlaag met 3-0 in de eerste wedstrijd.
Het was voor de jonge Wim van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld en voorhoede. Met o.a. Jantje Peters, Kirsten Nygaard, Kees Kist en Pier Tol als concurrenten voor zich moest hij de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder als eerste wordt genoemd. Ondanks spelers als Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Ton Pattinama, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in het seizoen 1983/84. In de tweede helft weet-ie een onvervalste hattrick te scoren tegen de Amsterdamse grootmacht. Na een geweldige "stiftbal" rent hij naar de hoekvlag en zwaait triomfantelijk met de zegevlag, voordat hij hem in een modderpoel op de sintelbaan van de Vliert gooit. Na zijn derde doelpunt, een magistrale boogbal, loopt hij juichend om de hoekvlak heen, een modderfiguur vermijdend.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Side. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint-Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd met een andere ex-Bosschenaar, József Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Wim van der Horst hoort in de elite-club van culthelden die hun voeten lieten of laten spreken. Begonnen in Utrecht bij de amateurclub Sint Maarten, later Sporting '70 en sv HMS. Gescout door AZ-67. Met zijn Utrechtse plaatsgenoot Wim van Hanegem reed hij eind jaren 70 samen naar de trainingen van AZ-67. Begin jaren 80 was AZ-67 een Nederlandse topclub geworden. Die zelfs een Europese finale speelde. In 1981 tegen het Ipswich Town van trainer Bobby Robson en de Nederlandse middenvelders Arnold Mürhen en Frans Thijssen. Over twee wedstrijden won Ipswich de UEFA Cup. Een paar dagen voor de (heen)uitwedstrijd werd AZ-67 landskampioen door in de Kuip met 1-5 te winnen van Feyenoord.. Het feest nadien wordt door sommigen gezien als oorzaak van de nederlaag met 3-0 in de eerste wedstrijd.
Het was voor de jonge Wim van der Horst onbegonnen werk om een basisplaats te bemachtigen met al die internationals op het middenveld en voorhoede. Met o.a. Jantje Peters, Kirsten Nygaard, Kees Kist en Pier Tol als concurrenten voor zich moest hij de club wel verlaten. FC Den Bosch werd zijn nieuwe thuishaven. Hij zou er 8 jaar als aanvallende middenvelder spelen.
Vraag een Bosschenaar naar zijn favoriete speler uit het verleden. Grote kans dat deze flegmatieke aanvallende middenvelder als eerste wordt genoemd. Ondanks spelers als Hans Gilhaus, Arnold Scholten, Jos van Herpen, Ton Pattinama, Theo Lucius of Ruud van Nistelrooij.
Zijn hoogtepunt uit die tijd is een 3-0-overwinning op Ajax in het seizoen 1983/84. In de tweede helft weet-ie een onvervalste hattrick te scoren tegen de Amsterdamse grootmacht. Na een geweldige "stiftbal" rent hij naar de hoekvlag en zwaait triomfantelijk met de zegevlag, voordat hij hem in een modderpoel op de sintelbaan van de Vliert gooit. Na zijn derde doelpunt, een magistrale boogbal, loopt hij juichend om de hoekvlak heen, een modderfiguur vermijdend.
Wim van der Horst woont nog steeds in Den Bosch. Is scout voor de club, en algemeen uithangbord. Na 250 wedstrijden voor de FC is-ie een deel van de cultuur van de stad geworden. Heija Den Bosch staat in het clublied. Heija Willem zong de M-Side. Ik reed 15 kilometer naar De Vliert op de fiets om van der Horst te zien. Wim reed 30 kilometer naast de Kromme in de auto naar De Alkmaarderhout. Eén en al oor naar zijn leermeester. Wijze lessen van één van de grootste voetballers tot zich nemend.
Een ware club/cultheld. Niet hoog van de Sint-Jans kerktoren blazend. Wel met de cornervlag zwaaiend na zijn tweede doelpunt tegen mijn andere favoriete club. Grote kans dat-ie na een wedstrijd met een andere ex-Bosschenaar, József Kiprich, voor de kleedkamer een sigaretje rookte. Effe puffend na gedane zaken. Twee uitblazende eindbazen. Culthelden pur-sang.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Welke Nederlandse spelers kunnen zeggen dat ze in buitenlandse dienst de wereldbeker hebben gewonnen? Je denkt dan aan Ruud Gullit, Frank Rijkaard of de grote Marco van Basten. Weinigen zullen denken aan Harry Decheiver (Bijnaam mooie Harry).
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er verscheidene andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen. Uit m'n hoofd (aanvullen mag): Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig en heeft zinnige en prikkelende meningen.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Het naar later bleek gedoopte Juventus dat Ajax in de halve finale had uitgeschakeld, en een jaar eerder in de finale Ajax versloeg. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures, evenals van Basten voor hem, te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had in het topvoetbal. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er verscheidene andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen. Uit m'n hoofd (aanvullen mag): Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig en heeft zinnige en prikkelende meningen.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Het naar later bleek gedoopte Juventus dat Ajax in de halve finale had uitgeschakeld, en een jaar eerder in de finale Ajax versloeg. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures, evenals van Basten voor hem, te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had in het topvoetbal. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn naam werd in het begin vaak uitgesproken als De Cijfer 
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Hier schrijf ik al een tijdje columns. Gisteren die van Decheiver Is wel iets voor jou deze site. Zitten ook veel (ex)profs. Gerdo Hazelhekke bv of Tom Cornelisse. Ook Bobby Korbach.quote:Op zondag 30 maart 2025 00:11 schreef Bomenverzameling het volgende:
Zijn naam werd in het begin vaak uitgesproken als De Cijfer
https://www.facebook.com/groups/432760335720200
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Atletico Madrid voorzitter Jesus Gil a Gil vroeg zich in de jaren 90 af of er bij Ajax een bonenmachine was waar donkere voetballers uit werden geperst. Zijn club speelde in het Champions-League seizoen 95/96 tegen Seedorf, Kanu, Finidi, Bogarde, Musampa, Davids, Reiziger en Wooter. Het was echter niks vergeleken met de discriminatie uit de begintijd van het voetbal.
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste en/of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge, donker gekleurde Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. De Engelsen claimden destijds al het alleenrecht op de enige manier van voetballen. Het zou ze decennia lang weerhouden van echt internationaal succes. Met voetbalgeweld bleven ze koploper.
In 1925 ging Friedenreich met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer in officiële wedstrijden (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo.
Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers. Waar roem niet alleen vergankelijk is, maar ook nooit gekregen.
tong80
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste en/of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in São Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge, donker gekleurde Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. De Engelsen claimden destijds al het alleenrecht op de enige manier van voetballen. Het zou ze decennia lang weerhouden van echt internationaal succes. Met voetbalgeweld bleven ze koploper.
In 1925 ging Friedenreich met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer in officiële wedstrijden (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van São Paulo.
Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers. Waar roem niet alleen vergankelijk is, maar ook nooit gekregen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ja @tong80 Tongie, de Don is er niet meer. Werd geschoffeerd door Cruijf in de wedstrijd tegen Twente. Hij ging er luchtig mee om. En natuurlijk het WK1990. Zou Nol de Ruiter dan toch gelijk hebben gehad met wat hij in zijn boek heeft geschreven?
Goeiemorgen.quote:
Ja @:tong80 Tongie, de Don is er niet meer. Werd geschoffeerd door Cruijf in de wedstrijd tegen Twente. Hij ging er luchtig mee om. En natuurlijk het WK1990. Zou Nol de Ruiter dan toch gelijk hebben gehad met wat hij in zijn boek heeft geschreven?
Ik weet niet wat Nol heeft geschreven. Don Leo was een pracht vent, maar als coach.......
Niet slecht natuurlijk, maar toch.....
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Aanvaller/middenvelder Matt Le Tissier had misschien wel record international kunnen worden in Nederland of Brazilië. Hij was echter een Engelse voetballer. In Engeland moest je destijds voornamelijk draven en rennen. Le Tissier speelde 540 wedstrijden voor Southampton waarin hij 209 doelpunten maakte. Hij zou uiteindelijk maar een schamele 8 interlands spelen. Zelfs onder bondscoach Glenn Hoddle, ex speler van Tottenham Hotspur, kreeg hij amper speeltijd. Terwijl Hoddle zelf ook een elegante technische middenvelder was als speler. De voorganger van Hoddle, Terry Venables, schatte zijn kwaliteiten ook niet op waarde. Dit alles zou te maken kunnen hebben met het feit dat Le Tissier begin jaren 90 een al getekend contract bij de Spurs verscheurde. Hoewel het zijn favoriete club was zou hij spijt kunnen krijgen zei hij.
Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The Saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss waarschijnlijk wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. Oranje zou er een moord voor doen. Arsenal trainer Arsene Wenger vergeleek hem met Michel Platini. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 200 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Ongekende cijfers. Als hij scoorde was het vaak van buiten het strafschopgebied. Een van deze afstandschoten was die tegen Blackburn Rovers. Na enkele spelers te zijn gepasseerd, schoot Le Tissier de bal vanaf 30 meter in de linkerbovenhoek. Aan het einde van het seizoen 1994/95 werd deze treffer verkozen tot Doelpunt van het Jaar.
Zijn laatste doelpunt voor The Saints maakte hij in 2001, na 2 jaar van blessureleed. Deze bleek memorabel omdat het ook het laatste doelpunt was dat in The Dell werd gemaakt. Het 103 jaar oude stadion werd te klein en de club zou vanaf het volgende seizoen zijn wedstrijden afwerken in het veel grotere St. Mary's Stadium. De laatste wedstrijddag van het seizoen 2000/01 was tegen Arsenal in eigen huis. Tweemaal kwamen The Saints op achterstand tegen de Gunners, maar beide keren wisten ze de stand weer gelijk te trekken. In de 74e minuut kwam een aangeslagen Le Tissier vervolgens binnen de krijtlijnen. Twee minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg hij de bal ineens aangespeeld, Le God stond echter met zijn rug richting de goal. Met twee snelle passen nam hij de bal mee en met een dropkick plaatste hij deze in de linkerhoek van het doel, achter keeper David Seaman. Het stadion ontplofte en huilende fans vierden nog minutenlang na het laatste fluitsignaal het bevrijdende doelpunt van Matthew Le Tissier.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 4% gewijzigd door tong80 op 11-04-2025 14:30:38 ]
Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The Saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss waarschijnlijk wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. Oranje zou er een moord voor doen. Arsenal trainer Arsene Wenger vergeleek hem met Michel Platini. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 200 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Ongekende cijfers. Als hij scoorde was het vaak van buiten het strafschopgebied. Een van deze afstandschoten was die tegen Blackburn Rovers. Na enkele spelers te zijn gepasseerd, schoot Le Tissier de bal vanaf 30 meter in de linkerbovenhoek. Aan het einde van het seizoen 1994/95 werd deze treffer verkozen tot Doelpunt van het Jaar.
Zijn laatste doelpunt voor The Saints maakte hij in 2001, na 2 jaar van blessureleed. Deze bleek memorabel omdat het ook het laatste doelpunt was dat in The Dell werd gemaakt. Het 103 jaar oude stadion werd te klein en de club zou vanaf het volgende seizoen zijn wedstrijden afwerken in het veel grotere St. Mary's Stadium. De laatste wedstrijddag van het seizoen 2000/01 was tegen Arsenal in eigen huis. Tweemaal kwamen The Saints op achterstand tegen de Gunners, maar beide keren wisten ze de stand weer gelijk te trekken. In de 74e minuut kwam een aangeslagen Le Tissier vervolgens binnen de krijtlijnen. Twee minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg hij de bal ineens aangespeeld, Le God stond echter met zijn rug richting de goal. Met twee snelle passen nam hij de bal mee en met een dropkick plaatste hij deze in de linkerhoek van het doel, achter keeper David Seaman. Het stadion ontplofte en huilende fans vierden nog minutenlang na het laatste fluitsignaal het bevrijdende doelpunt van Matthew Le Tissier.
"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!"
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 4% gewijzigd door tong80 op 11-04-2025 14:30:38 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Denk dat ik dat boek dan ga aanschaffen, dat boek van Nol. Kijken wat hij allemaal zegtquote:
[..]
Goeiemorgen.
Ik weet niet wat Nol heeft geschreven. Don Leo was een pracht vent, maar als coach.......
Ik ben nu met een inhaalslag bezig uit m'n eigen bieb. Meer dan 140 die ik nog moest lezen. Jarenlang door gezondheid en drank niks gelezen maar wel blijven kopen (Kringloop). Meer dan de helft sportboeken. Al een stuk of 30 achter de rug. Je zou ze zo van me kunnen krijgen.quote:
[..]
Denk dat ik dat boek dan ga aanschaffen, dat boek van Nol. Kijken wat hij allemaal zegt
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weet nog dat Nando waterdrager was bij Real Madrid. Het was Beenhakker tegen Hiddink. Beide grote meneren zoals Guus zou zeggen.quote:
Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.
[ afbeelding ]
Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.
Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.
"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.
Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.
Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?
Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.
Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.
tong80
Bleek achteraf dat de groep er niets op tegen had dat Leo hun trainer werd in 1990 maar dat de voorkeur naar Johan ging. De rest is geschiedenis...
Ik werd op Facebook al gecorrigeerd. Venray.quote:
Op
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
