Ik lees tips van korte zinnen. Mee gaan wandelen. Niet te veel informatie etc.
Maar mensen kunnen ook heel boos worden. Dwingend worden. Leggen je woorden in de mond die niet kloppen.
Hoe moet je met zulke situaties omgaan?
Waar trek je de grens tussen eerlijk zijn of meepraten met de situatie zoals hij op dat moment is?
Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt en merk dat ik het wel lastig vind. Ik probeer zo algemeen mogelijk te zijn. Maar dat lukt soms niet.
Tips/ervaringen? Wat wel/ niet doen en zeggen? Wel/niet meepraten? Wel/niet proberen terug naar de werkelijkheid te krijgen?
Het eerste wat je moet bedenken is dat mensen met dementie heel wantrouwig worden en anderen de schuld geven van hun "problemen". Zijn ze iets kwijt, dan heeft iemand anders het gestolen of verplaatst - en in hun hoofd is dat de waarheid. Dat laatste is iets wat je je goed voor ogen moet houden: voor hun is dat echt zo. Mijn moeder is er zeker van dat een heleboel dingen gestolen of kapot gemaakt worden door "die mensen die hier voor mij woonden". (Ze woont in een nieuwbouwappartement, waarvan zij de eerste bewoner is.)
Ga er dus niet te veel tegenin. Dat heeft geen zin en zorgt alleen maar voor spanningen. Als ze niet op een woord komen, wacht dan even of het alsnog lukt, zo niet, help ze dan. Hoe meer ze vergeten, hoe meer onrust ze voelen. Want ook al kunnen ze het niet benoemen, ze voelen wel degelijk dat er iets mis was.
Ik kijk af en toe echt op van dingen die ze nog wel weet, terwijl andere dingen meteen weer wegzakken (ik heb het dan over de huidige tijd). Daar is echt geen peil op te trekken.
Ik weet niet of je ook de belangrijkste verzorger bent? Zo ja, schakel de huisarts in. Wij hebben een dementiebegeleidster gekregen via de huisarts. Zij bezoekt mijn moeder af en toe en kon zo in de gaten houden en beoordelen hoe snel ze achteruit ging. Ook heeft zij het hele administratieve traject in gang gezet.
Via haar kregen we bewegingssensoren, die via internet laten zien waar ze is in huis. Er zit een sensor onder haar matras, eentje op de voordeur, eentje bij het toilet en - ook belangrijk - eentje op de koelkast. Ik kan dus zien of ze uit bed is gekomen, of ze eten klaarmaakt, en of ze de deur uitgaat. Als ze heel lang niet zou bewegen, slaat het ding alarm.
Mijn moeder wordt in de komende maanden opgenomen. Ze heeft zich eerst hevig verzet, maar langzamerhand is ze toch tot het inzicht gekomen dat het ook wel fijn kan zijn om hulp binnen handbereik te hebben (ze heeft nu wel thuiszorg voor haar medicatie). Dat hele traject hebben we nu doorlopen en we wachten nu op een plek voor haar.
Oef, een heel verhaal, en we hebben echt al heel rare dingen meegemaakt. Het had nog veel langer gekund
Mocht je meer vragen hebben, stel ze dan gerust. Ik weet hoeveel spanning en verdriet het allemaal met zich meebrengt.Mijn moeder is er van overtuigt dat er van haar gestolen wordt in het verzorgingstehuis waar ze zit. Haar nagelknippertje bijvoorbeeld en shampoo. Dan reageer ik met 'wat moeten ze daarmee' en ga ik zoeken, vaak vind ik hem in haar stoel waar hij tussen gegleden is. Zo was vorige week een doos met door haar gebreide sokken gestolen die ik achter in de kast vond. Ben je zelf niet wat vergeetachtig vraag ik dan maar dan wordt ze fel en stronteigenwijs ontkennen.quote:Op donderdag 18 april 2024 11:44 schreef Rewimo het volgende:
Het is heel erg lastig. Ik maak het op dit moment mee met mijn moeder, die in pakweg 1,5 jaar tijd heel erg achteruit is gegaan.
Het eerste wat je moet bedenken is dat mensen met dementie heel wantrouwig worden en anderen de schuld geven van hun "problemen". Zijn ze iets kwijt, dan heeft iemand anders het gestolen of verplaatst - en in hun hoofd is dat de waarheid. Dat laatste is iets wat je je goed voor ogen moet houden: voor hun is dat echt zo. Mijn moeder is er zeker van dat een heleboel dingen gestolen of kapot gemaakt worden door "die mensen die hier voor mij woonden". (Ze woont in een nieuwbouwappartement, waarvan zij de eerste bewoner is.)
Ga er dus niet te veel tegenin. Dat heeft geen zin en zorgt alleen maar voor spanningen. Als ze niet op een woord komen, wacht dan even of het alsnog lukt, zo niet, help ze dan. Hoe meer ze vergeten, hoe meer onrust ze voelen. Want ook al kunnen ze het niet benoemen, ze voelen wel degelijk dat er iets mis was.
Ik kijk af en toe echt op van dingen die ze nog wel weet, terwijl andere dingen meteen weer wegzakken (ik heb het dan over de huidige tijd). Daar is echt geen peil op te trekken.
Ik weet niet of je ook de belangrijkste verzorger bent? Zo ja, schakel de huisarts in. Wij hebben een dementiebegeleidster gekregen via de huisarts. Zij bezoekt mijn moeder af en toe en kon zo in de gaten houden en beoordelen hoe snel ze achteruit ging. Ook heeft zij het hele administratieve traject in gang gezet.
Via haar kregen we bewegingssensoren, die via internet laten zien waar ze is in huis. Er zit een sensor onder haar matras, eentje op de voordeur, eentje bij het toilet en - ook belangrijk - eentje op de koelkast. Ik kan dus zien of ze uit bed is gekomen, of ze eten klaarmaakt, en of ze de deur uitgaat. Als ze heel lang niet zou bewegen, slaat het ding alarm.
Mijn moeder wordt in de komende maanden opgenomen. Ze heeft zich eerst hevig verzet, maar langzamerhand is ze toch tot het inzicht gekomen dat het ook wel fijn kan zijn om hulp binnen handbereik te hebben (ze heeft nu wel thuiszorg voor haar medicatie). Dat hele traject hebben we nu doorlopen en we wachten nu op een plek voor haar.
Oef, een heel verhaal, en we hebben echt al heel rare dingen meegemaakt. Het had nog veel langer gekund
Gisteren stond er ineens een orchidee in haar kamer dus ik vraag van wie ze die heeft gekregen ''Van jou'' zegt ze, hmmm nee dus maar toen moest ze lachen en zegt ze 'ja zo begint het'........ze geloofde gewoon niet dat ze het niet van mij had gekregen.
Mijn oma was absoluut niet zo toen die dement werd maar mijn moeder was altijd al eigenwijs en dat is enorm versterkt. Ze is nog niet eens echt dement, die diagnose heeft ze nog niet eens, het is nu nog gewoon vergeetachtigheid door ouderdom.
Ik hou me gewoon stil en ga geen discussies aan met dr. en dat lijkt mij de beste manier. Ook gewoon luisteren als ze weer hetzelfde verteld en niet reageren met ''dat heb ik toch net gezegt''. Het vergt wel een stuk geduld en je moet er tegen kunnen.
Heel herkenbaar wat je schrijft @Rewimo. Dank voor je uitgebreide verhaal.
Ik ben 1 van de verzorgers en daardoor dichtbij betrokken bij veel zaken. En ik lijk wel op speed dial te staan. Want ik word soms wel 8x op een dag gebeld over hetzelfde maar toch net weer anders.
Heel heel lastig.
De persoon kan soms echt heel boos worden. Dingen verdraaien. Ze ziet en hoort dingen die er niet zijn. Ik ga er zelf nooit tegenin. Maar ik begin het steeds lastiger te vinden hoe er wel mee om te gaan.
In de meeste gesprekken gaat het om geld. Vandaag wil ze alles aan het rode kruis geven, morgen aan de buurvrouw en overmorgen aan een neef. En als je haar niet helpt wordt ze boos. En als je bij wijze van spreken het wel doet is ze de volgende dag ook boos want ze heeft er nooit goedkeuring voor gegeven. En dan is het huis te klein.
Waar doe je goed aan in zulke situaties? Meepraten en niets uitvoeren? Of toch wel corrigeren wat ze zegt?
Waar trek je je eigen grens? Kun je wel een eigen grens stellen?
Vandaag wilt ze wel geopereerd worden. Morgen niet meer? Vandaag mag wel de dokter komen en als die voor de deur staat wordt ze boos.
Ik weet gewoon soms niet meer hoe ermee om te gaan. Maar wil zelf ook niet gillend gek worden (natuurlijk).
Ik besef goed dat het de dementie is die praat. En dat ze bang is voor wat er komt. En de bewustwording dat dingen veranderen. Dus daar heb ik alle begrip voor. Maar waar doe je goed aan he? Moet je altijd blijven opnemen als de telefoon gaat? Wanneer mag je voor jezelf een time out nemen of jezelf even onttrekken uit de situatie?
Overigens is de huisarts al ingeschakeld. Die is overal van op de hoogte. Er is een case manager. Er lopen ook andere afspraken in het ziekenhuis. We proberen nu thuiszorg te regelen om ons te ontlasten, maar dat wil ze niet.
Wat jij hebt geplaatst klinkt wel heel fijn en goed. Is dat iets wat via de zorgmanager is geregeld? Of is dat jullie eigen initiatief?
Het hangt volgens mij erg af van de situatie (hoe dicht sta je bij deze persoon: mantelzorger of kom je op bezoek?) en hoe is de persoon?
Edit: ik lees nu dat je mede verzorgt. Hieronder ging ik vooral uit van ‘op bezoek’.
Ga niet uit alle macht proberen diegene te overtuigen dat ze iets verkeerd zien of verkeerde conclusies trekken, want de kans is groot dat het alleen maar toevoegt aan de onrust. Soms kort ontkennen (ik denk het niet), beetje meepraten (nou, dat zou toch wat zijn) en dan proberen ergens anders over te beginnen.
Houd er ook rekening mee dat de persoon waarschijnlijk de volgende keer dat je er bent het meeste of alles wat je besprak alweer vergeten is. De kans dat je met elkaar in herhaling gaat vallen is groot, kan ook al zo zijn in hetzelfde gesprek. Geduld is imo echt belangrijk. ‘Dat heb ik net al verteld!’ zal je best eens ontglippen, maar het helpt (ook voor jezelf) als je het binnen kunt houden.
Probeer uit wat prettige gespreksonderwerpen zijn. Het is mooi als je kunt aanhaken op iets wat de persoon zich nog goed herinnert (iets van vroeger) en waar veel over valt te vertellen (al ken je het verhaal al). Samen oude foto’s kijken is vaak wel een succes. Samen naar muziek van vroeger luisteren idem.
Als je merkt dat het frustrerend is om ergens over te praten omdat diegene niet meer op dingen kan komen: ergens mee afleiden. Probeer ook een beetje te vermijden om te zeggen ‘dat weet je toch nog wel?’
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?quote:Op donderdag 18 april 2024 14:07 schreef Lienekien het volgende:
Aanvulling.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
[ Bericht 1% gewijzigd door Thaddeus op 18-04-2024 14:34:41 (Aanvulling ) ]
Ik heb hier niet een sluitend antwoord op.quote:
[..]
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
De notaris moet zich er dan van vergewissen dat degene die de volmacht geeft daartoe nog in staat is. Ik denk dat er een alarmbel gaat rinkelen als de volmachtverlener in het gesprek met de notaris incoherent overkomt. Maar hoe sluitend dat is, vraag het mij niet.
De afspraken beginnen nu wat los te komen gelukkig. Iemand anders is de officiële contactpersoon voor de gezondheidszaken. Maar ik ben een van de weinige mensen die ze vertrouwt. En ben ook de backup van de andere persoon. We hebben wel wat andere inzichten dus probeer dat voor mijzelf wat los te laten.quote:
Aanvulling.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
Maar de tips hierboven gegeven ga ik wel bespreken of dat ook met de case manager besproken kan worden.
Nee, zelf heeft ze geen toegang meer. En ik ben officieel de bewindvoerder, dat is gelukkig al een tijd geleden bekrachtigd. Maar dat is niet een hele makkelijke positie vind ikzelf. Alleen wel de beste voor nu, aangezien andere mensen anders proberen aan haar geld te komen (helaas). En nu is het gewoon bij wet geregeld dat er eigenlijk niks meer dan de lopende zaken betaald mogen worden. Alleen daar is ze het zelf niet mee eens. En dat stuk is best vermoeiend om te managen zeg maar. Haar verwachtingen, haar behoeftes en wat wettelijk wel/niet meer mogelijk is.
Een notaris is geen optie meer als de dementie te ver gevorderd is en er geen goede 'normale' momenten meer zijn. Dan mag de notaris dat soort zaken ook niet meer afhandelen.quote:
[..]
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
In mijn geval is er een tijd geleden al bewindvoering bekrachtigd door de kantonrechter. Dus daarmee zijn wel de financiele zaken geregeld in de zin dat er geen gekke dingen mogen gebeuren. En als er wel iets gebeurd is het niet rechtsgeldig. En dat is fijn.
Mijn moeder vond thuiszorg ook nergens voor nodig maar het moest echt vanwege haar medicatie. Ze kreeg een rol met medicijnen, waarvan ze elke dag een zakje moest innemen. Maar ze knipte heel de rol aan stukjes en er raakten zakjes zoek en op die manier kwam er niets van de medicatie terecht. Nu weet ze dat ze de rol, als die 1x in de 2 weken bezorgd wordt, in de kast moet leggen. De thuiszorg stopt alle medicatie in een afgesloten kistje en haalt er 's morgens uit wat ze nodig heeft. Dat gaat nu vrij goed.
Nu verloopt bij ons de communicatie tussen de huisarts, thuiszorg, apotheek, begeleiding en mijzelf heel erg soepel. Het betekent wel dat ik vaak gebeld word, maar alles wordt ook goed en open besproken en dat is heel fijn.
De bankrekening staat op 2 namen maar in de praktijk regel ik de financiën. Alles gaat zoveel mogelijk automatisch. Soms vraagt ze er weleens naar maar dan zeg ik dat alles netjes betaald wordt en dat ze echt voldoende achter de hand heeft op de spaarrekening. Dan is het goed.
Helder. Veel sterkte gewenst in ieder gevalquote:
[..]
Een notaris is geen optie meer als de dementie te ver gevorderd is en er geen goede 'normale' momenten meer zijn. Dan mag de notaris dat soort zaken ook niet meer afhandelen.
In mijn geval is er een tijd geleden al bewindvoering bekrachtigd door de kantonrechter. Dus daarmee zijn wel de financiele zaken geregeld in de zin dat er geen gekke dingen mogen gebeuren. En als er wel iets gebeurd is het niet rechtsgeldig. En dat is fijn.
Vaderschap
Word je steeds door de persoon zelf gebeld, of door (één van de) andere verzorgers?quote:
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben 1 van de verzorgers en daardoor dichtbij betrokken bij veel zaken. En ik lijk wel op speed dial te staan. Want ik word soms wel 8x op een dag gebeld over hetzelfde maar toch net weer anders.
Heel heel lastig.
Je kunt wel proberen te corrigeren maar dat kost je uiteindelijk alleen maar onnodig energie, vind ik zelf althans, want je bereikt er verder toch niks mee. Ik praat altijd maar een beetje mee, met bepaalde grenzen. Ik ga bijvoorbeeld niet mee in verhalen als "die en die steelt van me" als ik weet dat het niet zo is. Dan probeer ik vooral na een "nou dat denk ik niet hoor", het onderwerp te veranderen.quote:Waar doe je goed aan in zulke situaties? Meepraten en niets uitvoeren? Of toch wel corrigeren wat ze zegt?
Ik weet gewoon soms niet meer hoe ermee om te gaan. Maar wil zelf ook niet gillend gek worden (natuurlijk).
Je mag een time out nemen als je dat nodig hebt. Ik begrijp dat er meerdere verzorgers zijn, kunnen jullie met elkaar geen afspraken maken zodat iedereen af en toe even wat ontzien wordt?quote:Maar waar doe je goed aan he? Moet je altijd blijven opnemen als de telefoon gaat? Wanneer mag je voor jezelf een time out nemen of jezelf even onttrekken uit de situatie?
Wees niet zo'n watje!quote:
Volgens mijn 15-jarige zoon ben ik dement omdat ik zijn zoveelste Tikkie niet binnen een minuut beantwoord terwijl hij mijn berichten/verzoeken structureel negeert
Vaderschap
Laat hem zijn mond spoelen met groene zeep. Als je hem dat ook echt laat doen, heeft hij voortaan wat meer respect voor zijn vader.
Ik word altijd door de persoon met dementie gebeld. En dan steeds net een andere versie dan van het vorige telefoontje.quote:
[..]
Word je steeds door de persoon zelf gebeld, of door (één van de) andere verzorgers?
[..]
Je kunt wel proberen te corrigeren maar dat kost je uiteindelijk alleen maar onnodig energie, vind ik zelf althans, want je bereikt er verder toch niks mee. Ik praat altijd maar een beetje mee, met bepaalde grenzen. Ik ga bijvoorbeeld niet mee in verhalen als "die en die steelt van me" als ik weet dat het niet zo is. Dan probeer ik vooral na een "nou dat denk ik niet hoor", het onderwerp te veranderen.
[..]
Je mag een time out nemen als je dat nodig hebt. Ik begrijp dat er meerdere verzorgers zijn, kunnen jullie met elkaar geen afspraken maken zodat iedereen af en toe even wat ontzien wordt?
En vooral met allerlei wensen (soms komt het over als eisen).
Ja bij echt negatieve zaken die niet kloppen praat ik ook niet mee. Maar met de wisselende wensen (vooral als het over geld gaat) blijf ik het wel lastig vinden. Meepraten met haar wensen en niet uitvoeren of toch de rem erop en bespreken waarom niet.
Als ik het zo type dan toch maar meepraten en niet uitvoeren want anders wordt de persoon opstandig en boos en gaat ze met anderen praten om het te regelen (wat juridisch ook niet rechtsgeldig is) en anderen hebben minder zicht op haar fysieke en mentale welzijn.
De fysieke ongemakken zorgen ook voor hardere achteruitgang mentaal. Dat hebben de verzorgers gelukkig wel door allemaal.
Ja die time out is idd echt wel eens nodig. En moet ik vaker pakken. Want anders gaat het mij tegenstaan de hulp die ik kan bieden.
Wat een intens en intensief proces. Zeker voor de patiënt maar ook net zo goed voor de omgeving.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook weleens geen zin heb om te bellen of gebeld te worden
Een dagje zonder "dementie" is af en toe echt wel nodig. Maar ja, ik ben de enige die ze heeft en dus komt het allemaal bij mij terecht. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ze eenmaal in het tehuis zit. Dat scheelt een hoop zorgen en geregel.
Dan zou ik ook gewoon af en toe eens niet opnemen, als het niet uitkomt of als het even teveel is. Je kunt moeilijk (wie weet voor hoe lang nog) 24/7 bereikbaar zijn, want daar ga je zelf aan onderdoor op een gegeven moment. En daar heeft uiteindelijk natuurlijk niemand wat aan.quote:
[..]
Ik word altijd door de persoon met dementie gebeld. En dan steeds net een andere versie dan van het vorige telefoontje.
En vooral met allerlei wensen (soms komt het over als eisen).
Ja lastig, of misschien iets zeggen van "ok, daar kijken we morgen/dit weekend/volgende week wel even naar dan"?quote:Ja bij echt negatieve zaken die niet kloppen praat ik ook niet mee. Maar met de wisselende wensen (vooral als het over geld gaat) blijf ik het wel lastig vinden. Meepraten met haar wensen en niet uitvoeren of toch de rem erop en bespreken waarom niet.
Als ik het zo type dan toch maar meepraten en niet uitvoeren want anders wordt de persoon opstandig en boos en gaat ze met anderen praten om het te regelen (wat juridisch ook niet rechtsgeldig is) en anderen hebben minder zicht op haar fysieke en mentale welzijn.
Wordt volgens mij vaak onderschat hoe zwaar ziekte voor de omgeving is. Maar kies op tijd ook af en toe even voor jezelf.quote:Ja die time out is idd echt wel eens nodig. En moet ik vaker pakken. Want anders gaat het mij tegenstaan de hulp die ik kan bieden.
Wat een intens en intensief proces. Zeker voor de patiënt maar ook net zo goed voor de omgeving.
Boosheid naar jou is voor jou niet leuk en je moet ook duidelijk zijn met grenzen aangeven. Maar het is in ieder geval een teken dat hij zich voldoende veilig voelt bij jou om zijn frustraties te uiten.
Kan je iets verzinnen waardoor hij zich door iets geprikkeld voelt en gestimuleerd om afleiding te zoeken, waardoor hij even niet met zichzelf en zijn geestelijke aftakeling geconfronteerd wordt?
Mijn vader (94jr) is dementerend. Lastig daarbij is dat hij inmiddels 18jaar in Duitsland woont, en nu steeds moeilijker met de Duitse taal kan omgaan. Hij is heeft ook steeds vaker verhalen tegen de Duitse dorpsgenoten /hulpverleners ed, over wat de Duitsers in de oorlog gedaan hebben. Hij woonde toen in Rotterdam, en heeft dus erge dingen meegemaakt /gezien. Op zo'n moment, als ik erbij ben zeg ik dat hij zelf gekozen heeft om in Duitsland te gaan wonen en daarna ga ik over op een ander onderwerp.
Hij zoekt ook vaak de discussie op met mijn partner, die hij niet zo erg mag, ook dan gaan we vaak over op een ander onderwerp. Wij spreken thuis samen al af dat we niet in discussie gaan, maar soms voor je het weet, zit je erin. Ik gooi dan een ander onderwerp in de discussie, en dat lukt eigenlijk altijd wel.
Ik logeer tegenwoordig regelmatig een nachtje, beetje om te helpen, deels ook vanwege signaleren en om te zorgen dat mijn ouders afleiding hebben. Ze zijn nu erg eenzaam, en pa wordt regelmatig boos op haar, dat was voorheen eigenlijk nooit het geval.
Laatst was hij wat losgeld aan het 'tellen' aan tafel, hij had1.05 euro. Maar hij kreeg dat niet opgeteld. normaal was hij erg goed in rekenen en wiskunde, heel vreemd dus. Hij had er een blaadje bij gepakt, en opgeschreven 2 x20, 3x 10, 4x 5 , 6x 2, 3x 1. Dat laatste lukte wel, maar uitrekenen hoeveel geld hij had niet. Hij zat al een tijdje ermee aan tafel, ik heb het geobserveerd en op een gegeven moment zei ik: 'pa, wil je dat ik je even help'. Hij is geen man die graag zwakte toegeeft, maar hij zei 'ja, kom maar even'.
Zo laat ik hem in zijn waarde hij kon ja of nee antwoorden, als hij 'nee' gezegd had was het ook goed.
Het valt me de laatste tijd op dat hij graag hulp heeft bij bankzaken, dingen op de telefoon /computer. Meestal zeg ik dan 'zullen we samen even naar je bankrekening kijken', of 'zullen we samen die rekening over maken'.
Hij heeft mijn moeder altijd buiten de bankzaken gehouden (vrouwen hoefden daar niks mee), maar mij heeft hij als dochter opgevoed met dat je je zaken zelf goed moet kunnen regelen, en hij accepteert de het laatste jaar gelukkig mijn hulp bij de digitale bankzaken. Een paar jaar geleden kon hij het nog allemaal zelf op de computer.
Ik probeer dus vooral de beslissing tussen wel of geen hulp bij hem te laten, zodat hij het gevoel heeft dat hij de regie heeft, en niet dat ik over hem beslis. Ik wil dat hij vertrouwen in mij blijft houden en tot nu toe lukt dat goed.
Voorlopig modderen we wat aan. We laten hem vooral zijn dagelijkse dingen (ontbijt klaarmaken, boodschapje doen, koffie zetten, eten klaarmaken etc) doen, vooral om een goed dagritme te houden en omdat hij dat ook fijn vindt.
Ik heb zelf wel enige kennis en ervaring met dementie, door mijn werk in de zorg. Dus ik probeer mijn ouders zo goed mogelijk te helpen.
Ik herken dat ook wel, mijn ouders leunen nu beiden op mij, pa door (beginnende) dementie, en ma doordat zij ook in de medische molen zit. Voorheen konden ze dit samen, nu lukt dat niet meer. Ook ik heb wel eens 'geen zin', maar vaak is er geen keus.quote:
@:katinkat wellicht ook bruikbare tips voor/van jou
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook weleens geen zin heb om te bellen of gebeld te worden
Wat dat betreft zal ik blij zijn als ze eenmaal in het tehuis zit. Dat scheelt een hoop zorgen en geregel.
Mijn broer woont ver bij mijn ouders vandaan (750km) en vindt het wel best dat zus het allemaal regelt. Mijn vader was vroeger net zo naar zijn ouders, hij woonde minder ver weg, maar liet het ook aan anderen over..
De ervaringen van iedereen hier helpt wel mee om te kunnen blijven relativeren. De herkenning daarin is fijn. En ook de vermoeidheid. Het af en toe geen zin erin hebben als de telefoon voor de 6e keer gaat. En achteraf wat schuldig voelen als ik het kort hou.
Maar bovenal gewoon zo verdrietig om iemand zo achteruit te zien gaan. Zijn/haar eigen ik te vergeten. Afhankelijk te worden van anderen.
Ik ga straks weer naar mijn demente tante toe. Ze wilde graag dat ik langskwam. Al een paar dagen vraagt ze ernaar. De zon schijnt lekker vandaag. Dus hopelijk kunnen we even een wandelingetje maken. En gewoon even genieten van de dag.
De had gisteren een dag dat ze erg goed besefte dat ze mentaal achteruit gaat. Dat ze verdrietig is dat ze afhankelijk wordt. Dat ze niet zelfstandig kan zijn. Dat ze verandert qua persoon. Dat vind ik misschien wel de lastigere dingen om te zien gebeuren dan dat ze dingen niet meer weet. Want dat besef maakt iemand heel kwetsbaar.
Bij lastige gesprekken probeer ik ook het onderwerp te veranderen. Maar het onderwerp geld is bij haar wel een erg belangrijk onderwerp wat ze zeker niet zomaar loslaat. Dus over iets anders praten geeft ze antwoord maar grijpt ze toch terug op het eerdere onderwerp.
En zelf mag ik wat meer geduld hebben. Geduld in de zin dat ze zelf op haar woorden mag komen en daar meer tijd voor mag pakken. in plaats van dat ik het al aanvul voor haar. Dat is voor mij voor nu wel een aandachtspuntje.
Verder ga ik op bezoek en praat ik tegen hem. Soms praat hij tegen mij over iets waarvan ik geen idee heb waar het over gaat maar ga ik gewoon mee in het sentiment.
We hebben het 'geluk' dat mijn vader alleen woonde en een spoedverklaring heeft kunnen forceren door in de winter in de schuur te gaan liggen omdat hij in zijn onderbroek naar buiten was gelopen zonder huissleutels en het heeft overleeft. Dus hij zit nu in een heel fijn kleinschalig zorgcentrum waar ze de 'huiskamer ervaring' simuleren door max 7 mensen op een groep en daar 2 verzorgers op. Veel activiteiten en men is vrij om rte gaan en staan binnen de woontoren, cafe en tuinen.
Mijn vader is ook erg op geld gericht nu, hij is is onrealistisch met geldzaken. Alles is nu te duur, wilde verzekeringen opzeggen bv. Hij was vroeger royaal (nam hele familie mee uit eten op een verjaardag) en nu is alles te duur. ook zit hij een hele avond op afschriften te turen, het lijkt wel of het niet binnenkomt.quote:
Bij lastige gesprekken probeer ik ook het onderwerp te veranderen. Maar het onderwerp geld is bij haar wel een erg belangrijk onderwerp wat ze zeker niet zomaar loslaat. Dus over iets anders praten geeft ze antwoord maar grijpt ze toch terug op het eerdere onderwerp.
Volgens mij komen geld gerelateerde onderwerpen vaker voor bij demente mensen.
Over geld leeft hij waarschijnlijk in het verleden. Toen muntjes nog echt wat waard waren. 20 jaar geleden betaalde je 50 of 75 cent voor een brood. Nu 2 euro. Tja, ik kan me voorstellen dat dat moeilijk te bevatten is.quote:
[..]
Mijn vader is ook erg op geld gericht nu, hij is is onrealistisch met geldzaken. Alles is nu te duur, wilde verzekeringen opzeggen bv. Hij was vroeger royaal (nam hele familie mee uit eten op een verjaardag) en nu is alles te duur.
Maar inderdaad, jouw vader was altijd erg makkelijk met geld. Uit eten gaan met de hele familie was meer regel dan uitzondering met een verjaardag.
In Nederland regel je dat denk ik in een levenstestament. in Duitsland hebben wij bij de huisarts iets op papier laten zetten (kosten 100 euro pp, en is nog steeds niet uitgewerkt), en een patientenverfugung van internet https://www.bmj.de/Shared(...)=publicationFile&v=7
Deze laatste heb ik onlangs al gebruikt bij mijn moeder in het ZH. I.v.m de privacy mag je als belangenbehartiger niet zomaar de medici of andere instanties spreken.
Bij de bank hebben we ook volmachten geregeld, mijn vader en moeder stonden daar gelukkig beiden open voor. Tot nu toe doe ik alle bankzaken met hem samen, maar als dat niet meer lukt kan ik wachtwoorden voor mezllf aanvragen.
Een levenstestament gaat over medische zaken.quote:
Oh ja wat ook handig is, heb ik inmiddels voor beide ouders een soort volmacht voor medische- en bankzaken.
In Nederland regel je dat denk ik in een levenstestament. in Duitsland hebben wij bij de huisarts iets op papier laten zetten (kosten 100 euro pp, en is nog steeds niet uitgewerkt), en een patientenverfugung van internet https://www.bmj.de/Shared(...)=publicationFile&v=7
Deze laatste heb ik onlangs al gebruikt bij mijn moeder in het ZH. I.v.m de privacy mag je als belangenbehartiger niet zomaar de medici of andere instanties spreken.
Bij de bank hebben we ook volmachten geregeld, mijn vader en moeder stonden daar gelukkig beiden open voor. Tot nu toe doe ik alle bankzaken met hem samen, maar als dat niet meer lukt kan ik wachtwoorden voor mezllf aanvragen.
En algemene volmacht kan clausules hebben over wie in welke situaties financiële beslissingen mag nemen, zodat geen bewind, mentorschap of curatele aangevraagd hoeft te worden.
Die zijn beide notarieel.
Hoe gaan jullie ermee om?
Zeggen dat ze morgen medicatie moet slikken werkt niet. Want ze snapt de definitie van morgen niet meer. En als ze niet weer dat het vandaag 24 april is weet ze dus ook niet dat het morgen de 25ste is. Dus de afspraken in haar agenda of actielijstjes per dag helpen dan niet.
Hebben jullie daar tips voor?
Doorstrepen op een kalender begrijpt ze wel maar de uitvoering zit er niet in. En dat loopt na 2 dagen dus ook niet meer goed.
Ik dacht misschien een digitale klok die ook een kalender laat zien. Is dat wat?
Als iemand al te ver in de dementie zit mag een notaris ook geen levenstestament meer maken. Dan moet het via de kantonrechter.quote:
Oh ja wat ook handig is, heb ik inmiddels voor beide ouders een soort volmacht voor medische- en bankzaken.
In Nederland regel je dat denk ik in een levenstestament. in Duitsland hebben wij bij de huisarts iets op papier laten zetten (kosten 100 euro pp, en is nog steeds niet uitgewerkt), en een patientenverfugung van internet https://www.bmj.de/Shared(...)=publicationFile&v=7
Deze laatste heb ik onlangs al gebruikt bij mijn moeder in het ZH. I.v.m de privacy mag je als belangenbehartiger niet zomaar de medici of andere instanties spreken.
Bij de bank hebben we ook volmachten geregeld, mijn vader en moeder stonden daar gelukkig beiden open voor. Tot nu toe doe ik alle bankzaken met hem samen, maar als dat niet meer lukt kan ik wachtwoorden voor mezllf aanvragen.
Dat soort dingen moeten dus eigenlijk altijd vroeg al geregeld worden.
Medicijnen op de rol, een tafelagenda naast de stoel met afspraken, een digitale kalenderklok recht voor de neus.quote:
Herkennen jullie dat de mensen die dement raken geen benul meer van tijd en dag en maand enzo hebben?
Hoe gaan jullie ermee om?
Zeggen dat ze morgen medicatie moet slikken werkt niet. Want ze snapt de definitie van morgen niet meer. En als ze niet weer dat het vandaag 24 april is weet ze dus ook niet dat het morgen de 25ste is. Dus de afspraken in haar agenda of actielijstjes per dag helpen dan niet.
Hebben jullie daar tips voor?
Doorstrepen op een kalender begrijpt ze wel maar de uitvoering zit er niet in. En dat loopt na 2 dagen dus ook niet meer goed.
Ik dacht misschien een digitale klok die ook een kalender laat zien. Is dat wat?
Maar op een gegeven moment werkt dat gewoon echt niet meer. Begrijpen lukt nog wel, maar de logica van de tijd is zoek.
Toen het door het slechte tijdsbesef met de medicatie mis ging, is de thuiszorg ingeschakeld om dat te verzorgen. Via het digitale dossiersysteem konden we (familie en thuiszorgmedewerkers) afstemmen op welke dagen/dagdelen ik dat kon overnemen.
Voor andere afspraken belde ik meestal de dag van tevoren nog, maar dan om aan te kondigen dat ik zou komen. De thuiszorg wist het dan ook weer via het digitale systeem en kon evt. helpen om haar erop voor te bereiden. Maar meestal waren het afspraken waarvoor ik ook kwam om erbij te zijn of met haar mee te gaan.
Ja dat zeg je goed. De logica van tijd lijkt verdwenen.quote:
[..]
Medicijnen op de rol, een tafelagenda naast de stoel met afspraken, een digitale kalenderklok recht voor de neus.
Maar op een gegeven moment werkt dat gewoon echt niet meer. Begrijpen lukt nog wel, maar de logica van de tijd is zoek.
Toen het door het slechte tijdsbesef met de medicatie mis ging, is de thuiszorg ingeschakeld om dat te verzorgen. Via het digitale dossiersysteem konden we (familie en thuiszorgmedewerkers) afstemmen op welke dagen/dagdelen ik dat kon overnemen.
Voor andere afspraken belde ik meestal de dag van tevoren nog, maar dan om aan te kondigen dat ik zou komen. De thuiszorg wist het dan ook weer via het digitale systeem en kon evt. helpen om haar erop voor te bereiden. Maar meestal waren het afspraken waarvoor ik ook kwam om erbij te zijn of met haar mee te gaan.
Agenda hebben we al. En medicatie op rol gelukkig ook. Maar ook dan gaat het mis.
Ik ga de digitale klok in de groep gooien om hopelijk daar rust mee te creëeren. Zo lang dat kan.
K ik ga eens informeren naar dat systeem. Dat kan idd handig zijn voor alle hulp die we kunnen krijgen.
https://www.carenzorgt.nl/quote:
[..]
Ja dat zeg je goed. De logica van tijd lijkt verdwenen.
Agenda hebben we al. En medicatie op rol gelukkig ook. Maar ook dan gaat het mis.
Ik ga de digitale klok in de groep gooien om hopelijk daar rust mee te creëeren. Zo lang dat kan.
K ik ga eens informeren naar dat systeem. Dat kan idd handig zijn voor alle hulp die we kunnen krijgen.
Misschien kun je er ook met elkaar als mantelzorgers al gebruik van maken.
Daarom hebben wij dit tijdig geregeld. Bij de huisarts (in Duitsland kun je een medisch document bij de huisarts vastleggen) kregen beide ouders ook een soort geheugentest, de arts heeft geconstateerd dat beide op dat moment nog goed genoeg waren om dit vast te leggen.quote:
[..]
Als iemand al te ver in de dementie zit mag een notaris ook geen levenstestament meer maken. Dan moet het via de kantonrechter.
Dat soort dingen moeten dus eigenlijk altijd vroeg al geregeld worden.
Dank je wel mam, maar ik ben niet jarig
(Haar zus was jarig, maar daar heeft ze geen contact mee - dat laatste wist ze dan weer wel.)
Veel dingen haalt ze door elkaar, en ik moet zeggen, ik irriteer me wel af en toe. Want ze wil ook nergens meer moeite voor doen. Op haar manier heeft ze het overal te druk voor terwijl ze meestal de hele dag bij huis zit.
Ik kan me de irritatie wel voorstellen. Ik had in het begin ook wel eens dat ik dacht ‘doe nou gewoon een beetje beter je best’. Maar als ik daar achteraf op terug kijk was dat een fase dat ik nog zocht naar andere verklaringen voor veranderingen in gedrag dan (beginnende) dementie.quote:
Mijn moeder begint ook alles te vergeten. De dagen haalt ze sowieso door elkaar, maar sinds haar pensioen komt ze ook nergens meer. Regelmaat heeft ze niet, dus wat voor dag het is interesseert haar ook niet meer. Ze slaapt wanneer haar uitkomt, ze eet wanneer haar uitkomt.
Veel dingen haalt ze door elkaar, en ik moet zeggen, ik irriteer me wel af en toe. Want ze wil ook nergens meer moeite voor doen. Op haar manier heeft ze het overal te druk voor terwijl ze meestal de hele dag bij huis zit.
Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.quote:
[..]
Ik kan me de irritatie wel voorstellen. Ik had in het begin ook wel eens dat ik dacht ‘doe nou gewoon een beetje beter je best’. Maar als ik daar achteraf op terug kijk was dat een fase dat ik nog zocht naar andere verklaringen voor veranderingen in gedrag dan (beginnende) dementie.
Je weet niet wat je te wachten staat. En voor een deel ben je ook zeker machteloos, want je kunt haar niet voortdurend in de gaten houden.quote:
[..]
Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.
Zijn er nog anderen die je moeder na staan met wie je je zorgen kunt delen? Broers, zussen, andere familie, vrienden van je moeder?
Dat is het ook. Er kan zoveel op je af komen waar je totaal niet op rekent. Maak eens een afspraak met de huisarts (evt. telefonisch) zodat die haar kan oproepen of opzoeken om te kijken wat hij/zij ervan vindt. Mijn moeders huisarts trok aan de bel en heeft de begeleiding in gang gezet. Daarna is het hele traject gaan lopen, dat straks in opname eindigt. In het begin kijken ze vooral naar wat je moeder nodig hebt - en wat jij nodig hebt - om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren.quote:
Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.
Nee, ik ben enig kind. Op een paar zussen van mijn moeder na is er verder niemand.quote:
[..]
Je weet niet wat je te wachten staat. En voor een deel ben je ook zeker machteloos, want je kunt haar niet voortdurend in de gaten houden.
Zijn er nog anderen die je moeder na staan met wie je je zorgen kunt delen? Broers, zussen, andere familie, vrienden van je moeder?
Op het moment valt het allemaal nog mee, maar ik voel wel aan dat er af en toe wat kleine dingen aan het veranderen zijn.
Ik hoop dat het bij wat vergeetachtigheid blijft voorlopig
Ze heeft me wel volledig gemachtigd gelukkig. En als er iets aan de hand is ga ik altijd mee naar de huisarts. Ze heeft op heel veel momenten haar koppie er nog wel bij, maar langzaamaan sluipt het er wel in. Als de tijd daar is ga ik zeker met de huisarts overleggen.quote:
[..]
Dat is het ook. Er kan zoveel op je af komen waar je totaal niet op rekent. Maak eens een afspraak met de huisarts (evt. telefonisch) zodat die haar kan oproepen of opzoeken om te kijken wat hij/zij ervan vindt. Mijn moeders huisarts trok aan de bel en heeft de begeleiding in gang gezet. Daarna is het hele traject gaan lopen, dat straks in opname eindigt. In het begin kijken ze vooral naar wat je moeder nodig hebt - en wat jij nodig hebt - om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren.
Ze zijn alleen zo verdomde eigenwijs als ze oud worden.
Ik werk bij ouderen, wat dat betreft weet ik wat me staat te wachten.
Ik hoop met je mee dat de vergeetachtigheid nog lang beperkt blijkt.
Mijn tante woont ook nog steeds alleen. Maar het is met moeite houdbaar. Meeste mensen willen niet bij haar slapen dus de nachten is ze vooralsnog alleen. En weg wil ze ook niet.quote:
[..]
Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.
We denken dat we voor nu even moeten doorbijten en deze periode haar nog zoveel mogelijk ruimte geven die ze wilt. Totdat het gewoon echt niet meer verantwoord is.
Ze heeft al paar keer midden in de nacht buiten gestaan. En mensen gebeld, waaronder mij. Alleen ik kan zo weinig betekenen van afstand. Ik zit 200km verderop.
Ze zegt wel eens dat ze bij mij wil komen wonen. Dat is dan wel weer lief en soort van schattig. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren.
Gelukkig geeft ze ook zo nu en dan aan dat ze naar een verzorgingstehuis wilt. En dan een wat luxere. Daar laten we haar langzaam aan wennen aan die keuzen.
quote:
[..]
Mijn tante woont ook nog steeds alleen. Maar het is met moeite houdbaar. Meeste mensen willen niet bij haar slapen dus de nachten is ze vooralsnog alleen. En weg wil ze ook niet.
We denken dat we voor nu even moeten doorbijten en deze periode haar nog zoveel mogelijk ruimte geven die ze wilt. Totdat het gewoon echt niet meer verantwoord is.
Ze heeft al paar keer midden in de nacht buiten gestaan. En mensen gebeld, waaronder mij. Alleen ik kan zo weinig betekenen van afstand. Ik zit 200km verderop.
Ze zegt wel eens dat ze bij mij wil komen wonen. Dat is dan wel weer lief en soort van schattig. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren.
Gelukkig geeft ze ook zo nu en dan aan dat ze naar een verzorgingstehuis wilt. En dan een wat luxere. Daar laten we haar langzaam aan wennen aan die keuzen.
Het blijft moeilijk en triest.Dat is heel goed dat jullie dat hebben geregeld. Dat scheelt veel gedoe. Ik ben het nu proberen te regelen en bij mij is ze wat verder in haar dementie al. En dat maakt het wel lastig. En helaas ook nog wat familie perikelen uit het verleden die oppoppen.quote:
[..]
Ze heeft me wel volledig gemachtigd gelukkig. En als er iets aan de hand is ga ik altijd mee naar de huisarts. Ze heeft op heel veel momenten haar koppie er nog wel bij, maar langzaamaan sluipt het er wel in. Als de tijd daar is ga ik zeker met de huisarts overleggen.
Ze zijn alleen zo verdomde eigenwijs als ze oud worden.
Ik werk bij ouderen, wat dat betreft weet ik wat me staat te wachten.
1 ding weet ik wel nu ik het , van zo dichtbij, meemaak dat ik mijn zaken ook moet regelen. Niet in geval van dementie. Maar gewoon als er iets gebeurt ofzo. Ik ben grotendeels van de week alleen. En officieel staat er niks op papier. Ik wil het niet aan laten komen op last minute. Liever nu iets vastleggen in de basiszaken die belangrijk zijn. En dat per verandering in je leven of om de x jaar opnieuw reviewen en bijwerken waar nodig.
Ja idd. Iemand die altijd zo zelfstandig was. Zo ondernemend. En nu zo afhankelijk. Schrijnend om dat te zien gebeuren.quote:
.Toen nog wat kleine incidenten (waaronder beschuldigingen dat de huishoudelijk hulp/thuiszorg hun onderbroeken hebben gestolen) en uiteindelijk toch maar afspraak met neuroloog kunnen regelen die Alzheimer constateerde.
Casemanager dementie aangesteld gekregen en intensiever thuiszorg geregeld toen bleek dat mijn vader met copd al 6 maanden zjn pufjes niet had genomen omdat die dat niet open kreeg (ik heb daar geen beeld van natuurlijk, die dingen neem je voor het slapen gaan en wakker worden).
afijn,in 3 jaar tijd zijn ze enorm achteruit gegaan dat er deze week eindelijk een inschrijving voor een verzorgingstehuis is geregeld (ze wilden al jaren niet gaan, maar nadat een paar weken geleden mijn vader ziek in bed lag met een griepje, en mijn moeder het concept "deur openen" niet meer weet, werken ze nu ook zelf mee).
nu wachten tot een kamer vrij komt (dat vind ik zo luguber klinken eigenlijk, want dan wacht je eigenljik tot iemand dood is, want dat is toch een eindstation).
Het is wel een opluchting eerlijk gezegd, ik heb de afgelopen jaren nooit met een gerust hart op vakantie kunnen gaan.
Bewindvoering en mentorschap was op aanraden van casemanager geregeld, maar ik heb er wel spijt van. hun financien regel ik al jaren, ook ver voor hun dementie. maar nu ik officieel bewindvoerder ben, moet ik jaarlijks een verantwoording opstellen. Heb dus zelf een boekhoudprogramma geflanst om hun bankmutaties te categoriseren.
Kost me (te) veel tijd, terwijl het geen toegevoegde waarde heeft eigenlijk.
*zij worden beide ook zeer negatief en zeggen al maanden al elke keer: "ben over een paar weken er toch niet meer".
Ik heb daarom, hoe cru het ook klinkt, al geaccepteerd dat mijn ouders eigenlijk al dood zijn. dus ik zal bij hun echt overlijden waarschijnlijk niet veel meer voelen dan opgelucht.
https://www.dementie.nl/ervaringen-delen/forum
Ik heb veel gehad aan dit forum, allemaal lotgenoten.
Ja klopt. Ik werk in een verpleeghuis en rond de feestdagen zeg ik vaak iets van "vandaag is het kerst, gaat hard he, de tijd?"quote:
Herkennen jullie dat de mensen die dement raken geen benul meer van tijd en dag en maand enzo hebben?
Hoe gaan jullie ermee om?
Zeggen dat ze morgen medicatie moet slikken werkt niet. Want ze snapt de definitie van morgen niet meer. En als ze niet weer dat het vandaag 24 april is weet ze dus ook niet dat het morgen de 25ste is. Dus de afspraken in haar agenda of actielijstjes per dag helpen dan niet.
Hebben jullie daar tips voor?
Doorstrepen op een kalender begrijpt ze wel maar de uitvoering zit er niet in. En dat loopt na 2 dagen dus ook niet meer goed.
Ik dacht misschien een digitale klok die ook een kalender laat zien. Is dat wat?
Van die statements die veel gezegd worden waar iemand vaak alleen ja op zegt.
Heeft ze een baxterrol of gewoon een medicatiedoos?
Er bestaan medicatiedozen en baxterrolhouders waar je een berichtje oid op kan inspreken, of dat een alarmpje heeft wanneer het weer tijd is.
Verdere tips,
-idd niet teveel confronteren en debatteren, dat werkt helaas nooit. Go with the flow
- als iemand ergens op gefixeerd is kan het helpen om af te leiden met iets wat ze leuk vinden, fotos van vroeger, een hobby samen doen of iets zeggen "Joost is er nog niet, laten we samen koffie drinken tot hij er is". Bij de afdeling waar ik werk is Joost alweer vergeten zodra we in de huiskamer zijn gekomen.
- soms kan iemand erg onrustig zijn. Dementerende mensen willen vaak ondanks hun handicap toch nog nuttig zijn. Als iemand huisvrouw is geweest vroeger kan het helpen om haar de was te laten opvouwen. Bij een timmerman kan je hem een bak met bouten, spijkers en schroeven geven en vragen of hij dat wilt sorteren voor je.
- kinderen werkt voor heel veel ouderen enorm goed. Het hebben over hun kinderen, jouw kinderen, kinderen in je familie of wat dan ook. Vaak vrouwen waar dit goed bij werkt.
- hou altijd in je hoofd dat er een mogelijk tot agressief gedrag kan voorkomen bij degene die dementeerd. Weet dat dit niet persoonlijk is maar blijf erbij oplettend.
- blijven drinken met dit weer is enorm belangrijk voor ouderen. Dit kan ook met vochtrijk voedsel zoals fruit en groentes als ze dit wel willen eten.
- proosten wil ook nog wel eens helpen als iemand zijn of haar glas niet leeg drinkt
- als iemand iets niet wilt bij jou, zoals het aannemen van kleding of eten, probeer het dan eens met iemand anders. Soms kan een ander gezicht net een positieve associatie oproepen waardoor ze het wel nemen.
- bepaalde dingen (vooral bij vrouwen) zoals hulp bij douchen en toiletgang kan hele nare associaties oproepen. Weet dat dit niet persoonlijk is.
Dementie is verschrikkelijk en elk dementerende persoon vereist weer andere dingen.
Hou de huisarts en andere mensen betrokken en zorg goed voor jezelf ook
Sterkte iedereen die hiermee moet dealen.
Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.
Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.
Wij hebben ervoor gekozen om mijn moeder te vragen wat ze mee wilde nemen, beperkt, vanwege de ruimte. 120 vierkante meter huis past niet in een kamer in een verzorgingshuis. Wat ze niet aan heeft gegeven heb ik zelf verzonnen, zoals de fotoboeken.quote:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.
Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.
Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.
Wat niet mee ging, is een deel van opgeslagen, maar alle meubels en grote dingen zijn verkocht/weggegeven. Als ze iets mist qua kleine dingen kan je die altijd uit de opslag halen (bij ons, bij mijn broer op zolder), maar er is volgens mij niets geweest waar ze om gevraagd heeft.
Mee zijn gegaan: fotoboeken, haar favoriete kunst, paar beeldjes, knuffel, bankje, paar stoelen. Voor de rest wat dingen nieuw gekocht zoals kledingkast en een tv-meubel. Mijn moeder had achterlijk veel kleding, mijn schoonzus heeft een aantal setjes uitgezocht en de rest is naar een goed doel gegaan.
niet iedere demoentie/alzheimer ontwikkeld zich gelijk ... het verschilt welke hersengebieden het eerst aangetast worden en/of achteruit gaan en dat kan ertoe leiden dat de persoon bv ofwel snel afasisch wordt (niet meer goed in stat taal te verwerken) of juist niet.
Ook het aggressief worden kan zowel samenhangen met de dementie zelf en welke hersengebieden achteruit gaan (bepaalde emotionele of woede/agressie-controle-gebieden)
Anderszijds kan het ook evengoed zijn dat de sociale omstandigheden meespelen in of een persoon aggressief wordt... in sommige gevallen kan de aggressie ook een reactie op een versterkte onzekerheid zijn of de persoon die reageert op verlies van verworvenheden en een te zware dwang op hem/haar om zich naar anderen te richten.
Als laatste... als het een persoon is die je zelf heel goed kent, een familielid, soms een partner of erg goede vriend kan het soms extra moeilijk zijn te zien dat deze persoon niet meer de persoon van vroeger is en heel weinig overblijft van diens karakter of capaciteiten.
Juist de 'wens' en soms onbewuste omgang met die ander waarbij de nadruk of soms 'ergernis' een sterke rol kan spelen over alles wat die ander niet meer kan, kan de omgang voor beiden veel moeilijker maken.
Soms is het beste advies om de persoon die diegene met Alzheimer was in je gedachte te laten sterven en juist de persoon met Alzheimer als 'nieuw' iemand te leren kennen... de omgang kan dan soms juist veel vreedzamer en respectvoller worden.
Mijn ervaring was ook dat het kijken naar wat deze persoon nog wel kan, veel prettiger is dan een 'angst' of afkeer te hebben van iedere 'afbouw' of teruggang in capaciteiten (een betje zoals in de film van 'The Curious Case of Benjamin Button')
2 weken na mijn vorige post zijn mijn beide ouders ook verhuisd naar een verzorgingstehuis. Op advies van het verzorgingstehuis hebben we zo min mogelijk meubels verhuisd.quote:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.
Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.
Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.
Enkel kleding en fotoboeken, tv zijn meegegaan.
Daarna zijn we een week lang bezig om hun oude huis te ontruimen, dat was nog eens een operatie. We hebben alles weggegooid. Zij hadden al geen herinneringen of binding met hun oude inventaris, dus ook geen nut om dingen te behouden.
Het is een beetje zonde, maar de meubels en bruingoed waren dusdanig oud dat ze gewoon naar de stort zijn gebracht (hoewel een dakloze wel om de magnetron vroeg toen deze in de vrachtwagen ging.)
Oh ik lees dit nu pas, inderdaad snel ineens. maar zo gaat dat als je op een wachtlijst staat, ineens is er plek. Nu geeft dat inderdaad veel drukte, maar ook wel geruststellend als er straks begeleiding (en toezicht) is.quote:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.
Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.
Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.
Fijn dat je moeder een nieuwe woonplek heeft, hopelijk voelt ze zich er snel thuis.quote:
Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.
Voor jullie geruststellend dat ze nu begeleiding heeft en dat jullie er een goed gevoel bij hebben.
Hoe is het met je moeder? Heeft ze kunnen wennen aan de nieuwe omgeving? Wel fijn dat het zo een kleine groep is. En fijn dat het goed voelt voor jou.quote:
Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.
Het gaat op zich goed met haar. Ze is ook wel gewend aan het wonen daar. Af en toe zegt ze wel dat ze er niet wil blijven, maar een volgende keer hoor ik daar dan weer niets over. Verder ben ik heel tevreden over de communicatie (zowel persoonlijk, als via internet en telefoon). Zaken worden snel opgepakt (medicatie voor staaroperatie, een andere matras) en dat is erg fijn. Ze doen veel met de bewoners. Een fietsspel (op de hometrainer) tijdens de Tour, zaterdags vaak uitstapjes met een busje, elke week komt er een drietal muzikanten die oude liedjes spelen, pannenkoeken of patat eten, echt van alles. Ze zorgen echt heel goed voor haar en weten haar ook goed te stimuleren.quote:
Hoe is het met je moeder? Heeft ze kunnen wennen aan de nieuwe omgeving? Wel fijn dat het zo een kleine groep is. En fijn dat het goed voelt voor jou.
Dat klinkt idd als een fijne plek dan zo. Ook mbt communicatie. Fijn!quote:
[..]
Het gaat op zich goed met haar. Ze is ook wel gewend aan het wonen daar. Af en toe zegt ze wel dat ze er niet wil blijven, maar een volgende keer hoor ik daar dan weer niets over. Verder ben ik heel tevreden over de communicatie (zowel persoonlijk, als via internet en telefoon). Zaken worden snel opgepakt (medicatie voor staaroperatie, een andere matras) en dat is erg fijn. Ze doen veel met de bewoners. Een fietsspel (op de hometrainer) tijdens de Tour, zaterdags vaak uitstapjes met een busje, elke week komt er een drietal muzikanten die oude liedjes spelen, pannenkoeken of patat eten, echt van alles. Ze zorgen echt heel goed voor haar en weten haar ook goed te stimuleren.
Maar gelukkig is het ook even 'rustig'. De antidepressiva die voorgeschreven is doet haar werk voor nu. En daardoor is er wat meer rust ontstaan.
Dat geeft mij ook ademruimte voor nu.
Zo krijg je geen respect, pannekoek.quote:Op vrijdag 19 april 2024 07:20 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Wees niet zo'n watje!
Laat hem zijn mond spoelen met groene zeep. Als je hem dat ook echt laat doen, heeft hij voortaan wat meer respect voor zijn vader.
Ze is vooral bang dat ze niet meer weet hoe ze moet bellen. En hoe ze dan contact kan krijgen met mensen die ze nodig heeft.
Het is verdrietig om dit zo te zien gebeuren. Ze is alleen. Heeft wel wat broers/zussen die er komen. Maar niemand die er lang is. Als ze 30-60 minuten er zijn is het lang. De andere 23u is ze alleen. En duren de dagen dus ook lang voor haar.
Ik hoop dat ze snel een plekje in een verzorgingshuis kan krijgen. Dan is ze niet meer zo alleen. Ik woon te ver weg om vaker langs te gaan, anders deed ik het zonder problemen. Even samen eten ofzo.
Worden er geen zaken als thuiszorg en een noodknop meer overwogen omdat ze op de lijst staat voor een verzorgingshuis?
Je zou kunnen afspreken dat je elke dag belt of er wat nodig is. Dan weet ze dat er elke dag wel even contact is. Alleen is het de vraag of ze die afspraak dan onthoudt. En bij een noodgeval (denk aan vallen) kan het dan nog lang duren voor er alarm wordt geslagen (omdat ze de telefoon niet opneemt).
Een noodknop is helaas ook geen garantie. Mijn moeder had een om de pols, maar toen ze eens was gevallen en niet meer op kon staan, had ze niet de tegenwoordigheid van geest om de noodknop te gebruiken. Maar in haar geval kwam de thuiszorg drie keer per dag, dus die vonden haar.
Ik ben niet betrokken bij het stukje zorg en helaas worden we ook niet goed geïnformeerd over wat wel/niet. Dus wat betreft die knop durf ik niks te zeggen. De huisarts heeft wel een goede vinger aan de pols. En er is een case manager. Ik hoop dat die ook zien wat ik zie.quote:
Moeilijk en verdrietig.
Worden er geen zaken als thuiszorg en een noodknop meer overwogen omdat ze op de lijst staat voor een verzorgingshuis?
Je zou kunnen afspreken dat je elke dag belt of er wat nodig is. Dan weet ze dat er elke dag wel even contact is. Alleen is het de vraag of ze die afspraak dan onthoudt. En bij een noodgeval (denk aan vallen) kan het dan nog lang duren voor er alarm wordt geslagen (omdat ze de telefoon niet opneemt).
Een noodknop is helaas ook geen garantie. Mijn moeder had een om de pols, maar toen ze eens was gevallen en niet meer op kon staan, had ze niet de tegenwoordigheid van geest om de noodknop te gebruiken. Maar in haar geval kwam de thuiszorg drie keer per dag, dus die vonden haar.
Thuiszorg komt nu 1x per dag voor de medicatie. En volgens mij komt er 1x per week iemand voor de huishoudelijke dingen.
Gezien de vergeetachtigheid nu hard gaat voorzie ik wel dezelfde uitdaging als die jij van je moeder omschrijft, ze weet niet hoe het te gebruiken.
Ik bel haar sowieso regelmatig. En idd misschien moet ik van regelmatig maar even elke dag maken. Dan weet ze dat ze niet alleen is. Of iig op dat moment.
Als je dat kunt opbrengen, dan is dat wel een plan.quote:
[..]
Ik ben niet betrokken bij het stukje zorg en helaas worden we ook niet goed geïnformeerd over wat wel/niet. Dus wat betreft die knop durf ik niks te zeggen. De huisarts heeft wel een goede vinger aan de pols. En er is een case manager. Ik hoop dat die ook zien wat ik zie.
Thuiszorg komt nu 1x per dag voor de medicatie. En volgens mij komt er 1x per week iemand voor de huishoudelijke dingen.
Gezien de vergeetachtigheid nu hard gaat voorzie ik wel dezelfde uitdaging als die jij van je moeder omschrijft, ze weet niet hoe het te gebruiken.
Ik bel haar sowieso regelmatig. En idd misschien moet ik van regelmatig maar even elke dag maken. Dan weet ze dat ze niet alleen is. Of iig op dat moment.
Ik weet niet hoe de gesprekken met je tante dan gaan, maar vanuit mijn ervaring zou ik zeggen: probeer het luchtig te houden. Stel weinig/geen vragen die te veel een beroep doen op het kortetermijngeheugen. Hoe is het weer is bijv. een veilige vraag. Vertel iets leuks van jezelf. Of vraag naar iets van vroeger, naar iets waar ze graag over vertelt. (En misschien doe je dit ook allemaal al!)
Maar idd, veilige vragen houdt het luchtig.
Dank voor de tips.
Ze houdt mensen ook op afstand die langs willen komen dat helpt natuurlijk niet mee. Ik denk dat dat nog een stukje trots is die ze voelt om niet ziek te willen zijn tegenover anderen.
En dan zal de molen moeten gaan lopen om alles te gaan verkopen. Inpakken. Waarderen.
Ze is erg boos op de 2 mensen die dat in gang hebben gezet. Ze voelt alsof ze 'gedumpt' is in deze opvang. Haar letterlijke woorden.
Haar mobiel is inmiddels ook niet meer bruikbaar. Ze vergat steeds de pincode (logisch), maar de mensen die in de buurt wonen vonden/vinden het niet verstandig om de code eraf te halen en durven dat risico niet te nemen. Mij lijkt het risico klein dat er iets mee gebeurt. Maar ja ze is dus nu 'afgesloten' van communicatie met de buitenwereld.
Ze mag vast wel van de telefoon daar gebruikmaken. Of ik snap niet helemaal wat je bedoelt met dat ‘afgesloten’ zijn. Ze zit nu ook opgesloten. Het is hoe dan ook een kutsituatie.
Ja idd op een dementerende plek met medische zorg.quote:
Crisisopvang is dan een crisisplek op een afdeling voor dementerenden?
Ze mag vast wel van de telefoon daar gebruikmaken. Of ik snap niet helemaal wat je bedoelt met dat ‘afgesloten’ zijn. Ze zit nu ook opgesloten. Het is hoe dan ook een kutsituatie.
Ze kan zelf niemand bellen kon ze al lange tijd niet, maar ze werd altijd via whatsapp gebeld. Ze heeft geen telefoon op de kamer dat maakt het wel lastig om makkelijk contact te leggen.
Ik ga er morgen heen en dan kan ik ook zelf even kijken wat er wel/niet is. Ik moet het nu ook doen met de info die anderen mij geven. Maar ik verwacht en hoop dat voor het opzoeken van (telefonisch) contact er uiteindelijk wel mogelijkheden zijn.
Ja, op die manier. Volgens mij zou je altijd naar de afdeling moeten kunnen bellen en haar aan de lijn kunnen krijgen. Beeldbellen is misschien ook een optie, al zal in beide gevallen dus altijd een medewerker dat moeten faciliteren.quote:
[..]
Ja idd op een dementerende plek met medische zorg.
Ze kan zelf niemand bellen kon ze al lange tijd niet, maar ze werd altijd via whatsapp gebeld. Ze heeft geen telefoon op de kamer dat maakt het wel lastig om makkelijk contact te leggen.
Ik ga er morgen heen en dan kan ik ook zelf even kijken wat er wel/niet is. Ik moet het nu ook doen met de info die anderen mij geven. Maar ik verwacht en hoop dat voor het opzoeken van (telefonisch) contact er uiteindelijk wel mogelijkheden zijn.
Sterkte voor morgen.