Vergeetachtigheid/dementie

quote:

Op woensdag 24 april 2024 22:57 schreef Lingue het volgende:

[..]
Ja dat zeg je goed. De logica van tijd lijkt verdwenen.
Agenda hebben we al. En medicatie op rol gelukkig ook. Maar ook dan gaat het mis.

Ik ga de digitale klok in de groep gooien om hopelijk daar rust mee te creëeren. Zo lang dat kan.
K ik ga eens informeren naar dat systeem. Dat kan idd handig zijn voor alle hulp die we kunnen krijgen.

https://www.carenzorgt.nl/

Misschien kun je er ook met elkaar als mantelzorgers al gebruik van maken.

quote:

Op woensdag 24 april 2024 22:16 schreef Lingue het volgende:

[..]
Als iemand al te ver in de dementie zit mag een notaris ook geen levenstestament meer maken. Dan moet het via de kantonrechter.

Dat soort dingen moeten dus eigenlijk altijd vroeg al geregeld worden.

Daarom hebben wij dit tijdig geregeld. Bij de huisarts (in Duitsland kun je een medisch document bij de huisarts vastleggen) kregen beide ouders ook een soort geheugentest, de arts heeft geconstateerd dat beide op dat moment nog goed genoeg waren om dit vast te leggen.

Gisteren belde mijn moeder me: van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

Dank je wel mam, maar ik ben niet jarig

(Haar zus was jarig, maar daar heeft ze geen contact mee - dat laatste wist ze dan weer wel.)

Mijn moeder begint ook alles te vergeten. De dagen haalt ze sowieso door elkaar, maar sinds haar pensioen komt ze ook nergens meer. Regelmaat heeft ze niet, dus wat voor dag het is interesseert haar ook niet meer. Ze slaapt wanneer haar uitkomt, ze eet wanneer haar uitkomt.
Veel dingen haalt ze door elkaar, en ik moet zeggen, ik irriteer me wel af en toe. Want ze wil ook nergens meer moeite voor doen. Op haar manier heeft ze het overal te druk voor terwijl ze meestal de hele dag bij huis zit.

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 11:53 schreef Seeburg54 het volgende:
Mijn moeder begint ook alles te vergeten. De dagen haalt ze sowieso door elkaar, maar sinds haar pensioen komt ze ook nergens meer. Regelmaat heeft ze niet, dus wat voor dag het is interesseert haar ook niet meer. Ze slaapt wanneer haar uitkomt, ze eet wanneer haar uitkomt.
Veel dingen haalt ze door elkaar, en ik moet zeggen, ik irriteer me wel af en toe. Want ze wil ook nergens meer moeite voor doen. Op haar manier heeft ze het overal te druk voor terwijl ze meestal de hele dag bij huis zit.

Ik kan me de irritatie wel voorstellen. Ik had in het begin ook wel eens dat ik dacht ‘doe nou gewoon een beetje beter je best’. Maar als ik daar achteraf op terug kijk was dat een fase dat ik nog zocht naar andere verklaringen voor veranderingen in gedrag dan (beginnende) dementie.

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 13:46 schreef Lienekien het volgende:

[..]
Ik kan me de irritatie wel voorstellen. Ik had in het begin ook wel eens dat ik dacht ‘doe nou gewoon een beetje beter je best’. Maar als ik daar achteraf op terug kijk was dat een fase dat ik nog zocht naar andere verklaringen voor veranderingen in gedrag dan (beginnende) dementie.

Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 14:37 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.

Je weet niet wat je te wachten staat. En voor een deel ben je ook zeker machteloos, want je kunt haar niet voortdurend in de gaten houden.

Zijn er nog anderen die je moeder na staan met wie je je zorgen kunt delen? Broers, zussen, andere familie, vrienden van je moeder?

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 14:37 schreef Seeburg54 het volgende:

Het is ook wel machteloosheid. Mijn moeder woont nog zelfstandig, neemt zelf haar medicijnen in en doet op de fiets boodschappen. Aan de ene kant kan ze nog wel wat,maar het sluipt er nu toch langzaam in. En dat vind ik doodeng eigenlijk.

Dat is het ook. Er kan zoveel op je af komen waar je totaal niet op rekent. Maak eens een afspraak met de huisarts (evt. telefonisch) zodat die haar kan oproepen of opzoeken om te kijken wat hij/zij ervan vindt. Mijn moeders huisarts trok aan de bel en heeft de begeleiding in gang gezet. Daarna is het hele traject gaan lopen, dat straks in opname eindigt. In het begin kijken ze vooral naar wat je moeder nodig hebt - en wat jij nodig hebt - om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren.

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 15:03 schreef Lienekien het volgende:

[..]
Je weet niet wat je te wachten staat. En voor een deel ben je ook zeker machteloos, want je kunt haar niet voortdurend in de gaten houden.

Zijn er nog anderen die je moeder na staan met wie je je zorgen kunt delen? Broers, zussen, andere familie, vrienden van je moeder?

Nee, ik ben enig kind. Op een paar zussen van mijn moeder na is er verder niemand.
Op het moment valt het allemaal nog mee, maar ik voel wel aan dat er af en toe wat kleine dingen aan het veranderen zijn.
Ik hoop dat het bij wat vergeetachtigheid blijft voorlopig

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 16:33 schreef Rewimo het volgende:

[..]
Dat is het ook. Er kan zoveel op je af komen waar je totaal niet op rekent. Maak eens een afspraak met de huisarts (evt. telefonisch) zodat die haar kan oproepen of opzoeken om te kijken wat hij/zij ervan vindt. Mijn moeders huisarts trok aan de bel en heeft de begeleiding in gang gezet. Daarna is het hele traject gaan lopen, dat straks in opname eindigt. In het begin kijken ze vooral naar wat je moeder nodig hebt - en wat jij nodig hebt - om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren.

Ze heeft me wel volledig gemachtigd gelukkig. En als er iets aan de hand is ga ik altijd mee naar de huisarts. Ze heeft op heel veel momenten haar koppie er nog wel bij, maar langzaamaan sluipt het er wel in. Als de tijd daar is ga ik zeker met de huisarts overleggen.
Ze zijn alleen zo verdomde eigenwijs als ze oud worden.
Ik werk bij ouderen, wat dat betreft weet ik wat me staat te wachten.

@Seeburg54 Dat is goed, de volmacht, het contact met de huisarts. Je weet dus de weg al.

Ik hoop met je mee dat de vergeetachtigheid nog lang beperkt blijkt.

quote:

Op vrijdag 26 april 2024 18:16 schreef Lingue het volgende:

[..]
Mijn tante woont ook nog steeds alleen. Maar het is met moeite houdbaar. Meeste mensen willen niet bij haar slapen dus de nachten is ze vooralsnog alleen. En weg wil ze ook niet.
We denken dat we voor nu even moeten doorbijten en deze periode haar nog zoveel mogelijk ruimte geven die ze wilt. Totdat het gewoon echt niet meer verantwoord is.

Ze heeft al paar keer midden in de nacht buiten gestaan. En mensen gebeld, waaronder mij. Alleen ik kan zo weinig betekenen van afstand. Ik zit 200km verderop.

Ze zegt wel eens dat ze bij mij wil komen wonen. Dat is dan wel weer lief en soort van schattig. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren.
Gelukkig geeft ze ook zo nu en dan aan dat ze naar een verzorgingstehuis wilt. En dan een wat luxere. Daar laten we haar langzaam aan wennen aan die keuzen.

Het blijft moeilijk en triest.

Mijn beide(!) ouders hebben alzheimer en zijn dement. Het begon 5 jaar geleden, toen ze me tijdens hun vakantie bellen omdat ze vastzaten op het vliegveld, want hun vliegtuig is weggevlogen (bleken ze bij verkeerde gate te zijn wachten).
Toen nog wat kleine incidenten (waaronder beschuldigingen dat de huishoudelijk hulp/thuiszorg hun onderbroeken hebben gestolen) en uiteindelijk toch maar afspraak met neuroloog kunnen regelen die Alzheimer constateerde.

Casemanager dementie aangesteld gekregen en intensiever thuiszorg geregeld toen bleek dat mijn vader met copd al 6 maanden zjn pufjes niet had genomen omdat die dat niet open kreeg (ik heb daar geen beeld van natuurlijk, die dingen neem je voor het slapen gaan en wakker worden).

afijn,in 3 jaar tijd zijn ze enorm achteruit gegaan dat er deze week eindelijk een inschrijving voor een verzorgingstehuis is geregeld (ze wilden al jaren niet gaan, maar nadat een paar weken geleden mijn vader ziek in bed lag met een griepje, en mijn moeder het concept "deur openen" niet meer weet, werken ze nu ook zelf mee).
nu wachten tot een kamer vrij komt (dat vind ik zo luguber klinken eigenlijk, want dan wacht je eigenljik tot iemand dood is, want dat is toch een eindstation).
Het is wel een opluchting eerlijk gezegd, ik heb de afgelopen jaren nooit met een gerust hart op vakantie kunnen gaan.

Bewindvoering en mentorschap was op aanraden van casemanager geregeld, maar ik heb er wel spijt van. hun financien regel ik al jaren, ook ver voor hun dementie. maar nu ik officieel bewindvoerder ben, moet ik jaarlijks een verantwoording opstellen. Heb dus zelf een boekhoudprogramma geflanst om hun bankmutaties te categoriseren.
Kost me (te) veel tijd, terwijl het geen toegevoegde waarde heeft eigenlijk.


*zij worden beide ook zeer negatief en zeggen al maanden al elke keer: "ben over een paar weken er toch niet meer".
Ik heb daarom, hoe cru het ook klinkt, al geaccepteerd dat mijn ouders eigenlijk al dood zijn. dus ik zal bij hun echt overlijden waarschijnlijk niet veel meer voelen dan opgelucht.

Mijn moeder is afgelopen oktober overleden, ze heeft nog twee jaar in een verzorgingstehuis geleefd. Al jarenlang eerder kwamen de eerste symptomen van dementie, administratie niet meer kunnen bijhouden, zichzelf verwaarlozen en vaak vallen.

https://www.dementie.nl/ervaringen-delen/forum

Ik heb veel gehad aan dit forum, allemaal lotgenoten.

quote:

Op woensdag 24 april 2024 22:14 schreef Lingue het volgende:
Herkennen jullie dat de mensen die dement raken geen benul meer van tijd en dag en maand enzo hebben?

Hoe gaan jullie ermee om?

Zeggen dat ze morgen medicatie moet slikken werkt niet. Want ze snapt de definitie van morgen niet meer. En als ze niet weer dat het vandaag 24 april is weet ze dus ook niet dat het morgen de 25ste is. Dus de afspraken in haar agenda of actielijstjes per dag helpen dan niet.

Hebben jullie daar tips voor?
Doorstrepen op een kalender begrijpt ze wel maar de uitvoering zit er niet in. En dat loopt na 2 dagen dus ook niet meer goed.

Ik dacht misschien een digitale klok die ook een kalender laat zien. Is dat wat?

Ja klopt. Ik werk in een verpleeghuis en rond de feestdagen zeg ik vaak iets van "vandaag is het kerst, gaat hard he, de tijd?"
Van die statements die veel gezegd worden waar iemand vaak alleen ja op zegt.

Heeft ze een baxterrol of gewoon een medicatiedoos?
Er bestaan medicatiedozen en baxterrolhouders waar je een berichtje oid op kan inspreken, of dat een alarmpje heeft wanneer het weer tijd is.

Verdere tips,

-idd niet teveel confronteren en debatteren, dat werkt helaas nooit. Go with the flow
- als iemand ergens op gefixeerd is kan het helpen om af te leiden met iets wat ze leuk vinden, fotos van vroeger, een hobby samen doen of iets zeggen "Joost is er nog niet, laten we samen koffie drinken tot hij er is". Bij de afdeling waar ik werk is Joost alweer vergeten zodra we in de huiskamer zijn gekomen.
- soms kan iemand erg onrustig zijn. Dementerende mensen willen vaak ondanks hun handicap toch nog nuttig zijn. Als iemand huisvrouw is geweest vroeger kan het helpen om haar de was te laten opvouwen. Bij een timmerman kan je hem een bak met bouten, spijkers en schroeven geven en vragen of hij dat wilt sorteren voor je.
- kinderen werkt voor heel veel ouderen enorm goed. Het hebben over hun kinderen, jouw kinderen, kinderen in je familie of wat dan ook. Vaak vrouwen waar dit goed bij werkt.
- hou altijd in je hoofd dat er een mogelijk tot agressief gedrag kan voorkomen bij degene die dementeerd. Weet dat dit niet persoonlijk is maar blijf erbij oplettend.
- blijven drinken met dit weer is enorm belangrijk voor ouderen. Dit kan ook met vochtrijk voedsel zoals fruit en groentes als ze dit wel willen eten.
- proosten wil ook nog wel eens helpen als iemand zijn of haar glas niet leeg drinkt
- als iemand iets niet wilt bij jou, zoals het aannemen van kleding of eten, probeer het dan eens met iemand anders. Soms kan een ander gezicht net een positieve associatie oproepen waardoor ze het wel nemen.
- bepaalde dingen (vooral bij vrouwen) zoals hulp bij douchen en toiletgang kan hele nare associaties oproepen. Weet dat dit niet persoonlijk is.

Dementie is verschrikkelijk en elk dementerende persoon vereist weer andere dingen.
Hou de huisarts en andere mensen betrokken en zorg goed voor jezelf ook

Sterkte iedereen die hiermee moet dealen.

Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

Wij hebben ervoor gekozen om mijn moeder te vragen wat ze mee wilde nemen, beperkt, vanwege de ruimte. 120 vierkante meter huis past niet in een kamer in een verzorgingshuis. Wat ze niet aan heeft gegeven heb ik zelf verzonnen, zoals de fotoboeken.

Wat niet mee ging, is een deel van opgeslagen, maar alle meubels en grote dingen zijn verkocht/weggegeven. Als ze iets mist qua kleine dingen kan je die altijd uit de opslag halen (bij ons, bij mijn broer op zolder), maar er is volgens mij niets geweest waar ze om gevraagd heeft.

Mee zijn gegaan: fotoboeken, haar favoriete kunst, paar beeldjes, knuffel, bankje, paar stoelen. Voor de rest wat dingen nieuw gekocht zoals kledingkast en een tv-meubel. Mijn moeder had achterlijk veel kleding, mijn schoonzus heeft een aantal setjes uitgezocht en de rest is naar een goed doel gegaan.

Wat opmerkingen:

niet iedere demoentie/alzheimer ontwikkeld zich gelijk ... het verschilt welke hersengebieden het eerst aangetast worden en/of achteruit gaan en dat kan ertoe leiden dat de persoon bv ofwel snel afasisch wordt (niet meer goed in stat taal te verwerken) of juist niet.

Ook het aggressief worden kan zowel samenhangen met de dementie zelf en welke hersengebieden achteruit gaan (bepaalde emotionele of woede/agressie-controle-gebieden)
Anderszijds kan het ook evengoed zijn dat de sociale omstandigheden meespelen in of een persoon aggressief wordt... in sommige gevallen kan de aggressie ook een reactie op een versterkte onzekerheid zijn of de persoon die reageert op verlies van verworvenheden en een te zware dwang op hem/haar om zich naar anderen te richten.

Als laatste... als het een persoon is die je zelf heel goed kent, een familielid, soms een partner of erg goede vriend kan het soms extra moeilijk zijn te zien dat deze persoon niet meer de persoon van vroeger is en heel weinig overblijft van diens karakter of capaciteiten.
Juist de 'wens' en soms onbewuste omgang met die ander waarbij de nadruk of soms 'ergernis' een sterke rol kan spelen over alles wat die ander niet meer kan, kan de omgang voor beiden veel moeilijker maken.

Soms is het beste advies om de persoon die diegene met Alzheimer was in je gedachte te laten sterven en juist de persoon met Alzheimer als 'nieuw' iemand te leren kennen... de omgang kan dan soms juist veel vreedzamer en respectvoller worden.
Mijn ervaring was ook dat het kijken naar wat deze persoon nog wel kan, veel prettiger is dan een 'angst' of afkeer te hebben van iedere 'afbouw' of teruggang in capaciteiten (een betje zoals in de film van 'The Curious Case of Benjamin Button')

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

2 weken na mijn vorige post zijn mijn beide ouders ook verhuisd naar een verzorgingstehuis. Op advies van het verzorgingstehuis hebben we zo min mogelijk meubels verhuisd.
Enkel kleding en fotoboeken, tv zijn meegegaan.
Daarna zijn we een week lang bezig om hun oude huis te ontruimen, dat was nog eens een operatie. We hebben alles weggegooid. Zij hadden al geen herinneringen of binding met hun oude inventaris, dus ook geen nut om dingen te behouden.
Het is een beetje zonde, maar de meubels en bruingoed waren dusdanig oud dat ze gewoon naar de stort zijn gebracht (hoewel een dakloze wel om de magnetron vroeg toen deze in de vrachtwagen ging.)

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

Oh ik lees dit nu pas, inderdaad snel ineens. maar zo gaat dat als je op een wachtlijst staat, ineens is er plek. Nu geeft dat inderdaad veel drukte, maar ook wel geruststellend als er straks begeleiding (en toezicht) is.

Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.

quote:

Op zondag 9 juni 2024 10:39 schreef Rewimo het volgende:
Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.

Fijn dat je moeder een nieuwe woonplek heeft, hopelijk voelt ze zich er snel thuis.
Voor jullie geruststellend dat ze nu begeleiding heeft en dat jullie er een goed gevoel bij hebben.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2024 19:36 schreef Lingue het volgende:

Hoe is het met je moeder? Heeft ze kunnen wennen aan de nieuwe omgeving? Wel fijn dat het zo een kleine groep is. En fijn dat het goed voelt voor jou.

Het gaat op zich goed met haar. Ze is ook wel gewend aan het wonen daar. Af en toe zegt ze wel dat ze er niet wil blijven, maar een volgende keer hoor ik daar dan weer niets over. Verder ben ik heel tevreden over de communicatie (zowel persoonlijk, als via internet en telefoon). Zaken worden snel opgepakt (medicatie voor staaroperatie, een andere matras) en dat is erg fijn. Ze doen veel met de bewoners. Een fietsspel (op de hometrainer) tijdens de Tour, zaterdags vaak uitstapjes met een busje, elke week komt er een drietal muzikanten die oude liedjes spelen, pannenkoeken of patat eten, echt van alles. Ze zorgen echt heel goed voor haar en weten haar ook goed te stimuleren.

quote:

Op vrijdag 19 april 2024 07:20 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Wees niet zo'n watje!

Laat hem zijn mond spoelen met groene zeep. Als je hem dat ook echt laat doen, heeft hij voortaan wat meer respect voor zijn vader.

Zo krijg je geen respect, pannekoek.

Moeilijk en verdrietig.

Worden er geen zaken als thuiszorg en een noodknop meer overwogen omdat ze op de lijst staat voor een verzorgingshuis?

Je zou kunnen afspreken dat je elke dag belt of er wat nodig is. Dan weet ze dat er elke dag wel even contact is. Alleen is het de vraag of ze die afspraak dan onthoudt. En bij een noodgeval (denk aan vallen) kan het dan nog lang duren voor er alarm wordt geslagen (omdat ze de telefoon niet opneemt).

Een noodknop is helaas ook geen garantie. Mijn moeder had een om de pols, maar toen ze eens was gevallen en niet meer op kon staan, had ze niet de tegenwoordigheid van geest om de noodknop te gebruiken. Maar in haar geval kwam de thuiszorg drie keer per dag, dus die vonden haar.