R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoe ga je om met iemand die dementie heeft. En wat hard achteruit gaat.
Ik lees tips van korte zinnen. Mee gaan wandelen. Niet te veel informatie etc.
Maar mensen kunnen ook heel boos worden. Dwingend worden. Leggen je woorden in de mond die niet kloppen.
Hoe moet je met zulke situaties omgaan?
Waar trek je de grens tussen eerlijk zijn of meepraten met de situatie zoals hij op dat moment is?
Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt en merk dat ik het wel lastig vind. Ik probeer zo algemeen mogelijk te zijn. Maar dat lukt soms niet.
Tips/ervaringen? Wat wel/ niet doen en zeggen? Wel/niet meepraten? Wel/niet proberen terug naar de werkelijkheid te krijgen?
Ik lees tips van korte zinnen. Mee gaan wandelen. Niet te veel informatie etc.
Maar mensen kunnen ook heel boos worden. Dwingend worden. Leggen je woorden in de mond die niet kloppen.
Hoe moet je met zulke situaties omgaan?
Waar trek je de grens tussen eerlijk zijn of meepraten met de situatie zoals hij op dat moment is?
Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt en merk dat ik het wel lastig vind. Ik probeer zo algemeen mogelijk te zijn. Maar dat lukt soms niet.
Tips/ervaringen? Wat wel/ niet doen en zeggen? Wel/niet meepraten? Wel/niet proberen terug naar de werkelijkheid te krijgen?
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Het is heel erg lastig. Ik maak het op dit moment mee met mijn moeder, die in pakweg 1,5 jaar tijd heel erg achteruit is gegaan.
Het eerste wat je moet bedenken is dat mensen met dementie heel wantrouwig worden en anderen de schuld geven van hun "problemen". Zijn ze iets kwijt, dan heeft iemand anders het gestolen of verplaatst - en in hun hoofd is dat de waarheid. Dat laatste is iets wat je je goed voor ogen moet houden: voor hun is dat echt zo. Mijn moeder is er zeker van dat een heleboel dingen gestolen of kapot gemaakt worden door "die mensen die hier voor mij woonden". (Ze woont in een nieuwbouwappartement, waarvan zij de eerste bewoner is.)
Ga er dus niet te veel tegenin. Dat heeft geen zin en zorgt alleen maar voor spanningen. Als ze niet op een woord komen, wacht dan even of het alsnog lukt, zo niet, help ze dan. Hoe meer ze vergeten, hoe meer onrust ze voelen. Want ook al kunnen ze het niet benoemen, ze voelen wel degelijk dat er iets mis was.
Ik kijk af en toe echt op van dingen die ze nog wel weet, terwijl andere dingen meteen weer wegzakken (ik heb het dan over de huidige tijd). Daar is echt geen peil op te trekken.
Ik weet niet of je ook de belangrijkste verzorger bent? Zo ja, schakel de huisarts in. Wij hebben een dementiebegeleidster gekregen via de huisarts. Zij bezoekt mijn moeder af en toe en kon zo in de gaten houden en beoordelen hoe snel ze achteruit ging. Ook heeft zij het hele administratieve traject in gang gezet.
Via haar kregen we bewegingssensoren, die via internet laten zien waar ze is in huis. Er zit een sensor onder haar matras, eentje op de voordeur, eentje bij het toilet en - ook belangrijk - eentje op de koelkast. Ik kan dus zien of ze uit bed is gekomen, of ze eten klaarmaakt, en of ze de deur uitgaat. Als ze heel lang niet zou bewegen, slaat het ding alarm.
Mijn moeder wordt in de komende maanden opgenomen. Ze heeft zich eerst hevig verzet, maar langzamerhand is ze toch tot het inzicht gekomen dat het ook wel fijn kan zijn om hulp binnen handbereik te hebben (ze heeft nu wel thuiszorg voor haar medicatie). Dat hele traject hebben we nu doorlopen en we wachten nu op een plek voor haar.
Oef, een heel verhaal, en we hebben echt al heel rare dingen meegemaakt. Het had nog veel langer gekund
Mocht je meer vragen hebben, stel ze dan gerust. Ik weet hoeveel spanning en verdriet het allemaal met zich meebrengt.
Het eerste wat je moet bedenken is dat mensen met dementie heel wantrouwig worden en anderen de schuld geven van hun "problemen". Zijn ze iets kwijt, dan heeft iemand anders het gestolen of verplaatst - en in hun hoofd is dat de waarheid. Dat laatste is iets wat je je goed voor ogen moet houden: voor hun is dat echt zo. Mijn moeder is er zeker van dat een heleboel dingen gestolen of kapot gemaakt worden door "die mensen die hier voor mij woonden". (Ze woont in een nieuwbouwappartement, waarvan zij de eerste bewoner is.)
Ga er dus niet te veel tegenin. Dat heeft geen zin en zorgt alleen maar voor spanningen. Als ze niet op een woord komen, wacht dan even of het alsnog lukt, zo niet, help ze dan. Hoe meer ze vergeten, hoe meer onrust ze voelen. Want ook al kunnen ze het niet benoemen, ze voelen wel degelijk dat er iets mis was.
Ik kijk af en toe echt op van dingen die ze nog wel weet, terwijl andere dingen meteen weer wegzakken (ik heb het dan over de huidige tijd). Daar is echt geen peil op te trekken.
Ik weet niet of je ook de belangrijkste verzorger bent? Zo ja, schakel de huisarts in. Wij hebben een dementiebegeleidster gekregen via de huisarts. Zij bezoekt mijn moeder af en toe en kon zo in de gaten houden en beoordelen hoe snel ze achteruit ging. Ook heeft zij het hele administratieve traject in gang gezet.
Via haar kregen we bewegingssensoren, die via internet laten zien waar ze is in huis. Er zit een sensor onder haar matras, eentje op de voordeur, eentje bij het toilet en - ook belangrijk - eentje op de koelkast. Ik kan dus zien of ze uit bed is gekomen, of ze eten klaarmaakt, en of ze de deur uitgaat. Als ze heel lang niet zou bewegen, slaat het ding alarm.
Mijn moeder wordt in de komende maanden opgenomen. Ze heeft zich eerst hevig verzet, maar langzamerhand is ze toch tot het inzicht gekomen dat het ook wel fijn kan zijn om hulp binnen handbereik te hebben (ze heeft nu wel thuiszorg voor haar medicatie). Dat hele traject hebben we nu doorlopen en we wachten nu op een plek voor haar.
Oef, een heel verhaal, en we hebben echt al heel rare dingen meegemaakt. Het had nog veel langer gekund
Mocht je meer vragen hebben, stel ze dan gerust. Ik weet hoeveel spanning en verdriet het allemaal met zich meebrengt.
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Mijn moeder is er van overtuigt dat er van haar gestolen wordt in het verzorgingstehuis waar ze zit. Haar nagelknippertje bijvoorbeeld en shampoo. Dan reageer ik met 'wat moeten ze daarmee' en ga ik zoeken, vaak vind ik hem in haar stoel waar hij tussen gegleden is. Zo was vorige week een doos met door haar gebreide sokken gestolen die ik achter in de kast vond. Ben je zelf niet wat vergeetachtig vraag ik dan maar dan wordt ze fel en stronteigenwijs ontkennen.quote:Op donderdag 18 april 2024 11:44 schreef Rewimo het volgende:
Het is heel erg lastig. Ik maak het op dit moment mee met mijn moeder, die in pakweg 1,5 jaar tijd heel erg achteruit is gegaan.
Het eerste wat je moet bedenken is dat mensen met dementie heel wantrouwig worden en anderen de schuld geven van hun "problemen". Zijn ze iets kwijt, dan heeft iemand anders het gestolen of verplaatst - en in hun hoofd is dat de waarheid. Dat laatste is iets wat je je goed voor ogen moet houden: voor hun is dat echt zo. Mijn moeder is er zeker van dat een heleboel dingen gestolen of kapot gemaakt worden door "die mensen die hier voor mij woonden". (Ze woont in een nieuwbouwappartement, waarvan zij de eerste bewoner is.)
Ga er dus niet te veel tegenin. Dat heeft geen zin en zorgt alleen maar voor spanningen. Als ze niet op een woord komen, wacht dan even of het alsnog lukt, zo niet, help ze dan. Hoe meer ze vergeten, hoe meer onrust ze voelen. Want ook al kunnen ze het niet benoemen, ze voelen wel degelijk dat er iets mis was.
Ik kijk af en toe echt op van dingen die ze nog wel weet, terwijl andere dingen meteen weer wegzakken (ik heb het dan over de huidige tijd). Daar is echt geen peil op te trekken.
Ik weet niet of je ook de belangrijkste verzorger bent? Zo ja, schakel de huisarts in. Wij hebben een dementiebegeleidster gekregen via de huisarts. Zij bezoekt mijn moeder af en toe en kon zo in de gaten houden en beoordelen hoe snel ze achteruit ging. Ook heeft zij het hele administratieve traject in gang gezet.
Via haar kregen we bewegingssensoren, die via internet laten zien waar ze is in huis. Er zit een sensor onder haar matras, eentje op de voordeur, eentje bij het toilet en - ook belangrijk - eentje op de koelkast. Ik kan dus zien of ze uit bed is gekomen, of ze eten klaarmaakt, en of ze de deur uitgaat. Als ze heel lang niet zou bewegen, slaat het ding alarm.
Mijn moeder wordt in de komende maanden opgenomen. Ze heeft zich eerst hevig verzet, maar langzamerhand is ze toch tot het inzicht gekomen dat het ook wel fijn kan zijn om hulp binnen handbereik te hebben (ze heeft nu wel thuiszorg voor haar medicatie). Dat hele traject hebben we nu doorlopen en we wachten nu op een plek voor haar.
Oef, een heel verhaal, en we hebben echt al heel rare dingen meegemaakt. Het had nog veel langer gekund
Gisteren stond er ineens een orchidee in haar kamer dus ik vraag van wie ze die heeft gekregen ''Van jou'' zegt ze, hmmm nee dus maar toen moest ze lachen en zegt ze 'ja zo begint het'........ze geloofde gewoon niet dat ze het niet van mij had gekregen.
Mijn oma was absoluut niet zo toen die dement werd maar mijn moeder was altijd al eigenwijs en dat is enorm versterkt. Ze is nog niet eens echt dement, die diagnose heeft ze nog niet eens, het is nu nog gewoon vergeetachtigheid door ouderdom.
Ik hou me gewoon stil en ga geen discussies aan met dr. en dat lijkt mij de beste manier. Ook gewoon luisteren als ze weer hetzelfde verteld en niet reageren met ''dat heb ik toch net gezegt''. Het vergt wel een stuk geduld en je moet er tegen kunnen.
To BG or not to BG!
Bedankt voor jullie reacties.
Heel herkenbaar wat je schrijft @Rewimo. Dank voor je uitgebreide verhaal.
Ik ben 1 van de verzorgers en daardoor dichtbij betrokken bij veel zaken. En ik lijk wel op speed dial te staan. Want ik word soms wel 8x op een dag gebeld over hetzelfde maar toch net weer anders.
Heel heel lastig.
De persoon kan soms echt heel boos worden. Dingen verdraaien. Ze ziet en hoort dingen die er niet zijn. Ik ga er zelf nooit tegenin. Maar ik begin het steeds lastiger te vinden hoe er wel mee om te gaan.
In de meeste gesprekken gaat het om geld. Vandaag wil ze alles aan het rode kruis geven, morgen aan de buurvrouw en overmorgen aan een neef. En als je haar niet helpt wordt ze boos. En als je bij wijze van spreken het wel doet is ze de volgende dag ook boos want ze heeft er nooit goedkeuring voor gegeven. En dan is het huis te klein.
Waar doe je goed aan in zulke situaties? Meepraten en niets uitvoeren? Of toch wel corrigeren wat ze zegt?
Waar trek je je eigen grens? Kun je wel een eigen grens stellen?
Vandaag wilt ze wel geopereerd worden. Morgen niet meer? Vandaag mag wel de dokter komen en als die voor de deur staat wordt ze boos.
Ik weet gewoon soms niet meer hoe ermee om te gaan. Maar wil zelf ook niet gillend gek worden (natuurlijk).
Ik besef goed dat het de dementie is die praat. En dat ze bang is voor wat er komt. En de bewustwording dat dingen veranderen. Dus daar heb ik alle begrip voor. Maar waar doe je goed aan he? Moet je altijd blijven opnemen als de telefoon gaat? Wanneer mag je voor jezelf een time out nemen of jezelf even onttrekken uit de situatie?
Overigens is de huisarts al ingeschakeld. Die is overal van op de hoogte. Er is een case manager. Er lopen ook andere afspraken in het ziekenhuis. We proberen nu thuiszorg te regelen om ons te ontlasten, maar dat wil ze niet.
Wat jij hebt geplaatst klinkt wel heel fijn en goed. Is dat iets wat via de zorgmanager is geregeld? Of is dat jullie eigen initiatief?
Heel herkenbaar wat je schrijft @Rewimo. Dank voor je uitgebreide verhaal.
Ik ben 1 van de verzorgers en daardoor dichtbij betrokken bij veel zaken. En ik lijk wel op speed dial te staan. Want ik word soms wel 8x op een dag gebeld over hetzelfde maar toch net weer anders.
Heel heel lastig.
De persoon kan soms echt heel boos worden. Dingen verdraaien. Ze ziet en hoort dingen die er niet zijn. Ik ga er zelf nooit tegenin. Maar ik begin het steeds lastiger te vinden hoe er wel mee om te gaan.
In de meeste gesprekken gaat het om geld. Vandaag wil ze alles aan het rode kruis geven, morgen aan de buurvrouw en overmorgen aan een neef. En als je haar niet helpt wordt ze boos. En als je bij wijze van spreken het wel doet is ze de volgende dag ook boos want ze heeft er nooit goedkeuring voor gegeven. En dan is het huis te klein.
Waar doe je goed aan in zulke situaties? Meepraten en niets uitvoeren? Of toch wel corrigeren wat ze zegt?
Waar trek je je eigen grens? Kun je wel een eigen grens stellen?
Vandaag wilt ze wel geopereerd worden. Morgen niet meer? Vandaag mag wel de dokter komen en als die voor de deur staat wordt ze boos.
Ik weet gewoon soms niet meer hoe ermee om te gaan. Maar wil zelf ook niet gillend gek worden (natuurlijk).
Ik besef goed dat het de dementie is die praat. En dat ze bang is voor wat er komt. En de bewustwording dat dingen veranderen. Dus daar heb ik alle begrip voor. Maar waar doe je goed aan he? Moet je altijd blijven opnemen als de telefoon gaat? Wanneer mag je voor jezelf een time out nemen of jezelf even onttrekken uit de situatie?
Overigens is de huisarts al ingeschakeld. Die is overal van op de hoogte. Er is een case manager. Er lopen ook andere afspraken in het ziekenhuis. We proberen nu thuiszorg te regelen om ons te ontlasten, maar dat wil ze niet.
Wat jij hebt geplaatst klinkt wel heel fijn en goed. Is dat iets wat via de zorgmanager is geregeld? Of is dat jullie eigen initiatief?
Hier ook wel de nodige ervaringen. Vroeger met oma, later met mijn moeder.
Het hangt volgens mij erg af van de situatie (hoe dicht sta je bij deze persoon: mantelzorger of kom je op bezoek?) en hoe is de persoon?
Edit: ik lees nu dat je mede verzorgt. Hieronder ging ik vooral uit van ‘op bezoek’.
Ga niet uit alle macht proberen diegene te overtuigen dat ze iets verkeerd zien of verkeerde conclusies trekken, want de kans is groot dat het alleen maar toevoegt aan de onrust. Soms kort ontkennen (ik denk het niet), beetje meepraten (nou, dat zou toch wat zijn) en dan proberen ergens anders over te beginnen.
Houd er ook rekening mee dat de persoon waarschijnlijk de volgende keer dat je er bent het meeste of alles wat je besprak alweer vergeten is. De kans dat je met elkaar in herhaling gaat vallen is groot, kan ook al zo zijn in hetzelfde gesprek. Geduld is imo echt belangrijk. ‘Dat heb ik net al verteld!’ zal je best eens ontglippen, maar het helpt (ook voor jezelf) als je het binnen kunt houden.
Probeer uit wat prettige gespreksonderwerpen zijn. Het is mooi als je kunt aanhaken op iets wat de persoon zich nog goed herinnert (iets van vroeger) en waar veel over valt te vertellen (al ken je het verhaal al). Samen oude foto’s kijken is vaak wel een succes. Samen naar muziek van vroeger luisteren idem.
Als je merkt dat het frustrerend is om ergens over te praten omdat diegene niet meer op dingen kan komen: ergens mee afleiden. Probeer ook een beetje te vermijden om te zeggen ‘dat weet je toch nog wel?’
Het hangt volgens mij erg af van de situatie (hoe dicht sta je bij deze persoon: mantelzorger of kom je op bezoek?) en hoe is de persoon?
Edit: ik lees nu dat je mede verzorgt. Hieronder ging ik vooral uit van ‘op bezoek’.
Ga niet uit alle macht proberen diegene te overtuigen dat ze iets verkeerd zien of verkeerde conclusies trekken, want de kans is groot dat het alleen maar toevoegt aan de onrust. Soms kort ontkennen (ik denk het niet), beetje meepraten (nou, dat zou toch wat zijn) en dan proberen ergens anders over te beginnen.
Houd er ook rekening mee dat de persoon waarschijnlijk de volgende keer dat je er bent het meeste of alles wat je besprak alweer vergeten is. De kans dat je met elkaar in herhaling gaat vallen is groot, kan ook al zo zijn in hetzelfde gesprek. Geduld is imo echt belangrijk. ‘Dat heb ik net al verteld!’ zal je best eens ontglippen, maar het helpt (ook voor jezelf) als je het binnen kunt houden.
Probeer uit wat prettige gespreksonderwerpen zijn. Het is mooi als je kunt aanhaken op iets wat de persoon zich nog goed herinnert (iets van vroeger) en waar veel over valt te vertellen (al ken je het verhaal al). Samen oude foto’s kijken is vaak wel een succes. Samen naar muziek van vroeger luisteren idem.
Als je merkt dat het frustrerend is om ergens over te praten omdat diegene niet meer op dingen kan komen: ergens mee afleiden. Probeer ook een beetje te vermijden om te zeggen ‘dat weet je toch nog wel?’
The love you take is equal to the love you make.
Aanvulling.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
The love you take is equal to the love you make.
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?quote:Op donderdag 18 april 2024 14:07 schreef Lienekien het volgende:
Aanvulling.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
[ Bericht 1% gewijzigd door Thaddeus op 18-04-2024 14:34:41 (Aanvulling ) ]
Ik heb hier niet een sluitend antwoord op.quote:
[..]
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
De notaris moet zich er dan van vergewissen dat degene die de volmacht geeft daartoe nog in staat is. Ik denk dat er een alarmbel gaat rinkelen als de volmachtverlener in het gesprek met de notaris incoherent overkomt. Maar hoe sluitend dat is, vraag het mij niet.
The love you take is equal to the love you make.
De afspraken beginnen nu wat los te komen gelukkig. Iemand anders is de officiële contactpersoon voor de gezondheidszaken. Maar ik ben een van de weinige mensen die ze vertrouwt. En ben ook de backup van de andere persoon. We hebben wel wat andere inzichten dus probeer dat voor mijzelf wat los te laten.quote:
Aanvulling.
De casemanager zou jullie moeten kunnen ondersteunen bij het zorgen dat de thuiszorg kan komen helpen. Zij hebben natuurlijk wel de nodige ervaring met cliënten die eigenlijk niet willen. Het zou het mooiste zijn als ze de thuiszorg kan zien als vooral in haar eigen belang en ook in het belang om jou (jullie) te ontlasten, zodat je er ook voor haar voor leuke dingen kunt zijn.
Toen er bij mijn moeder eenmaal thuiszorg was, waren die vaak degenen die als eerste zaken signaleerden en dan schakelden ze mij in waar nodig. En als er een afspraak met de huisarts was (thuisbezoek), zorgde ik dat ik wist wanneer die kwam en dan was ik er ook.
Bespreek je zorgen en vragen met casemanager, huisarts en hopelijk straks ook de thuiszorg. Ik heb van de thuiszorgers veel opgestoken en ook steun ervaren.
Wat betreft de financiën: ik hoop eigenlijk dat ze zelf geen toegang meer heeft. En wat zou je kunnen bedenken om tegen haar te zeggen? Dat het verstandig is om het te laten zoals het is: dat alle rekeningen gewoon betaald worden en dat de rest op de spaarrekening blijft. Dan blijft dat geld er gewoon om eventueel later aan een goed doel na te laten. Zoiets, en dan bij elke keer herhalen. En dan proberen af te leiden.
Maar de tips hierboven gegeven ga ik wel bespreken of dat ook met de case manager besproken kan worden.
Nee, zelf heeft ze geen toegang meer. En ik ben officieel de bewindvoerder, dat is gelukkig al een tijd geleden bekrachtigd. Maar dat is niet een hele makkelijke positie vind ikzelf. Alleen wel de beste voor nu, aangezien andere mensen anders proberen aan haar geld te komen (helaas). En nu is het gewoon bij wet geregeld dat er eigenlijk niks meer dan de lopende zaken betaald mogen worden. Alleen daar is ze het zelf niet mee eens. En dat stuk is best vermoeiend om te managen zeg maar. Haar verwachtingen, haar behoeftes en wat wettelijk wel/niet meer mogelijk is.
Een notaris is geen optie meer als de dementie te ver gevorderd is en er geen goede 'normale' momenten meer zijn. Dan mag de notaris dat soort zaken ook niet meer afhandelen.quote:
[..]
En als ik vragen mag, moet je iemand ook machtigen om de financiële zaken op te pakken? En mag zo een machtiging als iemand dementerend is? Kan iemand die dementie heeft daarvoor tekenen of is dat niet rechtsgeldig?
Met iemand bedoel ik dan een kind of andere familielid bijv.
In mijn geval is er een tijd geleden al bewindvoering bekrachtigd door de kantonrechter. Dus daarmee zijn wel de financiele zaken geregeld in de zin dat er geen gekke dingen mogen gebeuren. En als er wel iets gebeurd is het niet rechtsgeldig. En dat is fijn.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
"Onze" thuiszorg heeft een online platform waarop ze dagelijks kort beschrijven wat ze gedaan hebben (steunkousen en medicatie zijn de hoofdpunten, maar er komen ook vragen aan mij langs). Ik kan meelezen en ook aanvullen of antwoorden op vragen. Erg fijn.
Mijn moeder vond thuiszorg ook nergens voor nodig maar het moest echt vanwege haar medicatie. Ze kreeg een rol met medicijnen, waarvan ze elke dag een zakje moest innemen. Maar ze knipte heel de rol aan stukjes en er raakten zakjes zoek en op die manier kwam er niets van de medicatie terecht. Nu weet ze dat ze de rol, als die 1x in de 2 weken bezorgd wordt, in de kast moet leggen. De thuiszorg stopt alle medicatie in een afgesloten kistje en haalt er 's morgens uit wat ze nodig heeft. Dat gaat nu vrij goed.
Nu verloopt bij ons de communicatie tussen de huisarts, thuiszorg, apotheek, begeleiding en mijzelf heel erg soepel. Het betekent wel dat ik vaak gebeld word, maar alles wordt ook goed en open besproken en dat is heel fijn.
De bankrekening staat op 2 namen maar in de praktijk regel ik de financiën. Alles gaat zoveel mogelijk automatisch. Soms vraagt ze er weleens naar maar dan zeg ik dat alles netjes betaald wordt en dat ze echt voldoende achter de hand heeft op de spaarrekening. Dan is het goed.
Mijn moeder vond thuiszorg ook nergens voor nodig maar het moest echt vanwege haar medicatie. Ze kreeg een rol met medicijnen, waarvan ze elke dag een zakje moest innemen. Maar ze knipte heel de rol aan stukjes en er raakten zakjes zoek en op die manier kwam er niets van de medicatie terecht. Nu weet ze dat ze de rol, als die 1x in de 2 weken bezorgd wordt, in de kast moet leggen. De thuiszorg stopt alle medicatie in een afgesloten kistje en haalt er 's morgens uit wat ze nodig heeft. Dat gaat nu vrij goed.
Nu verloopt bij ons de communicatie tussen de huisarts, thuiszorg, apotheek, begeleiding en mijzelf heel erg soepel. Het betekent wel dat ik vaak gebeld word, maar alles wordt ook goed en open besproken en dat is heel fijn.
De bankrekening staat op 2 namen maar in de praktijk regel ik de financiën. Alles gaat zoveel mogelijk automatisch. Soms vraagt ze er weleens naar maar dan zeg ik dat alles netjes betaald wordt en dat ze echt voldoende achter de hand heeft op de spaarrekening. Dan is het goed.
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Helder. Veel sterkte gewenst in ieder gevalquote:
[..]
Een notaris is geen optie meer als de dementie te ver gevorderd is en er geen goede 'normale' momenten meer zijn. Dan mag de notaris dat soort zaken ook niet meer afhandelen.
In mijn geval is er een tijd geleden al bewindvoering bekrachtigd door de kantonrechter. Dus daarmee zijn wel de financiele zaken geregeld in de zin dat er geen gekke dingen mogen gebeuren. En als er wel iets gebeurd is het niet rechtsgeldig. En dat is fijn.
Volgens mijn 15-jarige zoon ben ik dement omdat ik zijn zoveelste Tikkie niet binnen een minuut beantwoord terwijl hij mijn berichten/verzoeken structureel negeert 
Vaderschap
Vaderschap
Le Diable
Word je steeds door de persoon zelf gebeld, of door (één van de) andere verzorgers?quote:
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben 1 van de verzorgers en daardoor dichtbij betrokken bij veel zaken. En ik lijk wel op speed dial te staan. Want ik word soms wel 8x op een dag gebeld over hetzelfde maar toch net weer anders.
Heel heel lastig.
Je kunt wel proberen te corrigeren maar dat kost je uiteindelijk alleen maar onnodig energie, vind ik zelf althans, want je bereikt er verder toch niks mee. Ik praat altijd maar een beetje mee, met bepaalde grenzen. Ik ga bijvoorbeeld niet mee in verhalen als "die en die steelt van me" als ik weet dat het niet zo is. Dan probeer ik vooral na een "nou dat denk ik niet hoor", het onderwerp te veranderen.quote:Waar doe je goed aan in zulke situaties? Meepraten en niets uitvoeren? Of toch wel corrigeren wat ze zegt?
Ik weet gewoon soms niet meer hoe ermee om te gaan. Maar wil zelf ook niet gillend gek worden (natuurlijk).
Je mag een time out nemen als je dat nodig hebt. Ik begrijp dat er meerdere verzorgers zijn, kunnen jullie met elkaar geen afspraken maken zodat iedereen af en toe even wat ontzien wordt?quote:Maar waar doe je goed aan he? Moet je altijd blijven opnemen als de telefoon gaat? Wanneer mag je voor jezelf een time out nemen of jezelf even onttrekken uit de situatie?
Wees niet zo'n watje!quote:
Volgens mijn 15-jarige zoon ben ik dement omdat ik zijn zoveelste Tikkie niet binnen een minuut beantwoord terwijl hij mijn berichten/verzoeken structureel negeert
Vaderschap
Laat hem zijn mond spoelen met groene zeep. Als je hem dat ook echt laat doen, heeft hij voortaan wat meer respect voor zijn vader.
Ik word altijd door de persoon met dementie gebeld. En dan steeds net een andere versie dan van het vorige telefoontje.quote:
[..]
Word je steeds door de persoon zelf gebeld, of door (één van de) andere verzorgers?
[..]
Je kunt wel proberen te corrigeren maar dat kost je uiteindelijk alleen maar onnodig energie, vind ik zelf althans, want je bereikt er verder toch niks mee. Ik praat altijd maar een beetje mee, met bepaalde grenzen. Ik ga bijvoorbeeld niet mee in verhalen als "die en die steelt van me" als ik weet dat het niet zo is. Dan probeer ik vooral na een "nou dat denk ik niet hoor", het onderwerp te veranderen.
[..]
Je mag een time out nemen als je dat nodig hebt. Ik begrijp dat er meerdere verzorgers zijn, kunnen jullie met elkaar geen afspraken maken zodat iedereen af en toe even wat ontzien wordt?
En vooral met allerlei wensen (soms komt het over als eisen).
Ja bij echt negatieve zaken die niet kloppen praat ik ook niet mee. Maar met de wisselende wensen (vooral als het over geld gaat) blijf ik het wel lastig vinden. Meepraten met haar wensen en niet uitvoeren of toch de rem erop en bespreken waarom niet.
Als ik het zo type dan toch maar meepraten en niet uitvoeren want anders wordt de persoon opstandig en boos en gaat ze met anderen praten om het te regelen (wat juridisch ook niet rechtsgeldig is) en anderen hebben minder zicht op haar fysieke en mentale welzijn.
De fysieke ongemakken zorgen ook voor hardere achteruitgang mentaal. Dat hebben de verzorgers gelukkig wel door allemaal.
Ja die time out is idd echt wel eens nodig. En moet ik vaker pakken. Want anders gaat het mij tegenstaan de hulp die ik kan bieden.
Wat een intens en intensief proces. Zeker voor de patiënt maar ook net zo goed voor de omgeving.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
@katinkat wellicht ook bruikbare tips voor/van jou 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook weleens geen zin heb om te bellen of gebeld te worden
Een dagje zonder "dementie" is af en toe echt wel nodig. Maar ja, ik ben de enige die ze heeft en dus komt het allemaal bij mij terecht.
Wat dat betreft zal ik blij zijn als ze eenmaal in het tehuis zit. Dat scheelt een hoop zorgen en geregel.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook weleens geen zin heb om te bellen of gebeld te worden
Een dagje zonder "dementie" is af en toe echt wel nodig. Maar ja, ik ben de enige die ze heeft en dus komt het allemaal bij mij terecht. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ze eenmaal in het tehuis zit. Dat scheelt een hoop zorgen en geregel.
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Dan zou ik ook gewoon af en toe eens niet opnemen, als het niet uitkomt of als het even teveel is. Je kunt moeilijk (wie weet voor hoe lang nog) 24/7 bereikbaar zijn, want daar ga je zelf aan onderdoor op een gegeven moment. En daar heeft uiteindelijk natuurlijk niemand wat aan.quote:
[..]
Ik word altijd door de persoon met dementie gebeld. En dan steeds net een andere versie dan van het vorige telefoontje.
En vooral met allerlei wensen (soms komt het over als eisen).
Ja lastig, of misschien iets zeggen van "ok, daar kijken we morgen/dit weekend/volgende week wel even naar dan"?quote:Ja bij echt negatieve zaken die niet kloppen praat ik ook niet mee. Maar met de wisselende wensen (vooral als het over geld gaat) blijf ik het wel lastig vinden. Meepraten met haar wensen en niet uitvoeren of toch de rem erop en bespreken waarom niet.
Als ik het zo type dan toch maar meepraten en niet uitvoeren want anders wordt de persoon opstandig en boos en gaat ze met anderen praten om het te regelen (wat juridisch ook niet rechtsgeldig is) en anderen hebben minder zicht op haar fysieke en mentale welzijn.
Wordt volgens mij vaak onderschat hoe zwaar ziekte voor de omgeving is. Maar kies op tijd ook af en toe even voor jezelf.quote:Ja die time out is idd echt wel eens nodig. En moet ik vaker pakken. Want anders gaat het mij tegenstaan de hulp die ik kan bieden.
Wat een intens en intensief proces. Zeker voor de patiënt maar ook net zo goed voor de omgeving.
Zo'n persoon merkt waarschijnlijk meer op dat hij de controle over zichzelf kwijtraakt dan jij kan merken. Het is logisch dat hij anderen verantwoordelijk maakt, omdat hij die verantwoordelijkheden zelf niet meer kan dragen.
Boosheid naar jou is voor jou niet leuk en je moet ook duidelijk zijn met grenzen aangeven. Maar het is in ieder geval een teken dat hij zich voldoende veilig voelt bij jou om zijn frustraties te uiten.
Kan je iets verzinnen waardoor hij zich door iets geprikkeld voelt en gestimuleerd om afleiding te zoeken, waardoor hij even niet met zichzelf en zijn geestelijke aftakeling geconfronteerd wordt?
Boosheid naar jou is voor jou niet leuk en je moet ook duidelijk zijn met grenzen aangeven. Maar het is in ieder geval een teken dat hij zich voldoende veilig voelt bij jou om zijn frustraties te uiten.
Kan je iets verzinnen waardoor hij zich door iets geprikkeld voelt en gestimuleerd om afleiding te zoeken, waardoor hij even niet met zichzelf en zijn geestelijke aftakeling geconfronteerd wordt?
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
@fietsmiep even roepen
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Ik zie dat ik bij dit topic geroepen word.
Mijn vader (94jr) is dementerend. Lastig daarbij is dat hij inmiddels 18jaar in Duitsland woont, en nu steeds moeilijker met de Duitse taal kan omgaan. Hij is heeft ook steeds vaker verhalen tegen de Duitse dorpsgenoten /hulpverleners ed, over wat de Duitsers in de oorlog gedaan hebben. Hij woonde toen in Rotterdam, en heeft dus erge dingen meegemaakt /gezien. Op zo'n moment, als ik erbij ben zeg ik dat hij zelf gekozen heeft om in Duitsland te gaan wonen en daarna ga ik over op een ander onderwerp.
Hij zoekt ook vaak de discussie op met mijn partner, die hij niet zo erg mag, ook dan gaan we vaak over op een ander onderwerp. Wij spreken thuis samen al af dat we niet in discussie gaan, maar soms voor je het weet, zit je erin. Ik gooi dan een ander onderwerp in de discussie, en dat lukt eigenlijk altijd wel.
Ik logeer tegenwoordig regelmatig een nachtje, beetje om te helpen, deels ook vanwege signaleren en om te zorgen dat mijn ouders afleiding hebben. Ze zijn nu erg eenzaam, en pa wordt regelmatig boos op haar, dat was voorheen eigenlijk nooit het geval.
Laatst was hij wat losgeld aan het 'tellen' aan tafel, hij had1.05 euro. Maar hij kreeg dat niet opgeteld. normaal was hij erg goed in rekenen en wiskunde, heel vreemd dus. Hij had er een blaadje bij gepakt, en opgeschreven 2 x20, 3x 10, 4x 5 , 6x 2, 3x 1. Dat laatste lukte wel, maar uitrekenen hoeveel geld hij had niet. Hij zat al een tijdje ermee aan tafel, ik heb het geobserveerd en op een gegeven moment zei ik: 'pa, wil je dat ik je even help'. Hij is geen man die graag zwakte toegeeft, maar hij zei 'ja, kom maar even'.
Zo laat ik hem in zijn waarde hij kon ja of nee antwoorden, als hij 'nee' gezegd had was het ook goed.
Het valt me de laatste tijd op dat hij graag hulp heeft bij bankzaken, dingen op de telefoon /computer. Meestal zeg ik dan 'zullen we samen even naar je bankrekening kijken', of 'zullen we samen die rekening over maken'.
Hij heeft mijn moeder altijd buiten de bankzaken gehouden (vrouwen hoefden daar niks mee), maar mij heeft hij als dochter opgevoed met dat je je zaken zelf goed moet kunnen regelen, en hij accepteert de het laatste jaar gelukkig mijn hulp bij de digitale bankzaken. Een paar jaar geleden kon hij het nog allemaal zelf op de computer.
Ik probeer dus vooral de beslissing tussen wel of geen hulp bij hem te laten, zodat hij het gevoel heeft dat hij de regie heeft, en niet dat ik over hem beslis. Ik wil dat hij vertrouwen in mij blijft houden en tot nu toe lukt dat goed.
Mijn vader (94jr) is dementerend. Lastig daarbij is dat hij inmiddels 18jaar in Duitsland woont, en nu steeds moeilijker met de Duitse taal kan omgaan. Hij is heeft ook steeds vaker verhalen tegen de Duitse dorpsgenoten /hulpverleners ed, over wat de Duitsers in de oorlog gedaan hebben. Hij woonde toen in Rotterdam, en heeft dus erge dingen meegemaakt /gezien. Op zo'n moment, als ik erbij ben zeg ik dat hij zelf gekozen heeft om in Duitsland te gaan wonen en daarna ga ik over op een ander onderwerp.
Hij zoekt ook vaak de discussie op met mijn partner, die hij niet zo erg mag, ook dan gaan we vaak over op een ander onderwerp. Wij spreken thuis samen al af dat we niet in discussie gaan, maar soms voor je het weet, zit je erin. Ik gooi dan een ander onderwerp in de discussie, en dat lukt eigenlijk altijd wel.
Ik logeer tegenwoordig regelmatig een nachtje, beetje om te helpen, deels ook vanwege signaleren en om te zorgen dat mijn ouders afleiding hebben. Ze zijn nu erg eenzaam, en pa wordt regelmatig boos op haar, dat was voorheen eigenlijk nooit het geval.
Laatst was hij wat losgeld aan het 'tellen' aan tafel, hij had1.05 euro. Maar hij kreeg dat niet opgeteld. normaal was hij erg goed in rekenen en wiskunde, heel vreemd dus. Hij had er een blaadje bij gepakt, en opgeschreven 2 x20, 3x 10, 4x 5 , 6x 2, 3x 1. Dat laatste lukte wel, maar uitrekenen hoeveel geld hij had niet. Hij zat al een tijdje ermee aan tafel, ik heb het geobserveerd en op een gegeven moment zei ik: 'pa, wil je dat ik je even help'. Hij is geen man die graag zwakte toegeeft, maar hij zei 'ja, kom maar even'.
Zo laat ik hem in zijn waarde hij kon ja of nee antwoorden, als hij 'nee' gezegd had was het ook goed.
Het valt me de laatste tijd op dat hij graag hulp heeft bij bankzaken, dingen op de telefoon /computer. Meestal zeg ik dan 'zullen we samen even naar je bankrekening kijken', of 'zullen we samen die rekening over maken'.
Hij heeft mijn moeder altijd buiten de bankzaken gehouden (vrouwen hoefden daar niks mee), maar mij heeft hij als dochter opgevoed met dat je je zaken zelf goed moet kunnen regelen, en hij accepteert de het laatste jaar gelukkig mijn hulp bij de digitale bankzaken. Een paar jaar geleden kon hij het nog allemaal zelf op de computer.
Ik probeer dus vooral de beslissing tussen wel of geen hulp bij hem te laten, zodat hij het gevoel heeft dat hij de regie heeft, en niet dat ik over hem beslis. Ik wil dat hij vertrouwen in mij blijft houden en tot nu toe lukt dat goed.
Oh ja, ik benoem wel regelmatig dat zijn hersenen achteruit gaan. We zijn ooit bij de Duitse huisarts geweest die constateerde niks meer dan 'ouderdomsvergeetachtigheid', maar een jaar later bij de Geriater in Nederland werd wel duidelijk dementie vastgesteld. Nadeel van wonen in Duitsland is dat je geen casemanager krijgt, je krijgt de uitslag op papier en 'zoek het verder zelf maar uit'. Huisarts heeft het door mij vertaalde verslag van de geriater, maar doet er verder ook niks mee.
Voorlopig modderen we wat aan. We laten hem vooral zijn dagelijkse dingen (ontbijt klaarmaken, boodschapje doen, koffie zetten, eten klaarmaken etc) doen, vooral om een goed dagritme te houden en omdat hij dat ook fijn vindt.
Ik heb zelf wel enige kennis en ervaring met dementie, door mijn werk in de zorg. Dus ik probeer mijn ouders zo goed mogelijk te helpen.
Voorlopig modderen we wat aan. We laten hem vooral zijn dagelijkse dingen (ontbijt klaarmaken, boodschapje doen, koffie zetten, eten klaarmaken etc) doen, vooral om een goed dagritme te houden en omdat hij dat ook fijn vindt.
Ik heb zelf wel enige kennis en ervaring met dementie, door mijn werk in de zorg. Dus ik probeer mijn ouders zo goed mogelijk te helpen.
Ik herken dat ook wel, mijn ouders leunen nu beiden op mij, pa door (beginnende) dementie, en ma doordat zij ook in de medische molen zit. Voorheen konden ze dit samen, nu lukt dat niet meer. Ook ik heb wel eens 'geen zin', maar vaak is er geen keus.quote:
@:katinkat wellicht ook bruikbare tips voor/van jou
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook weleens geen zin heb om te bellen of gebeld te worden
Wat dat betreft zal ik blij zijn als ze eenmaal in het tehuis zit. Dat scheelt een hoop zorgen en geregel.
Mijn broer woont ver bij mijn ouders vandaan (750km) en vindt het wel best dat zus het allemaal regelt. Mijn vader was vroeger net zo naar zijn ouders, hij woonde minder ver weg, maar liet het ook aan anderen over..
Dankjewel voor je uitgebreide reactie met je eigen ervaring.
De ervaringen van iedereen hier helpt wel mee om te kunnen blijven relativeren. De herkenning daarin is fijn. En ook de vermoeidheid. Het af en toe geen zin erin hebben als de telefoon voor de 6e keer gaat. En achteraf wat schuldig voelen als ik het kort hou.
Maar bovenal gewoon zo verdrietig om iemand zo achteruit te zien gaan. Zijn/haar eigen ik te vergeten. Afhankelijk te worden van anderen.
Ik ga straks weer naar mijn demente tante toe. Ze wilde graag dat ik langskwam. Al een paar dagen vraagt ze ernaar. De zon schijnt lekker vandaag. Dus hopelijk kunnen we even een wandelingetje maken. En gewoon even genieten van de dag.
De had gisteren een dag dat ze erg goed besefte dat ze mentaal achteruit gaat. Dat ze verdrietig is dat ze afhankelijk wordt. Dat ze niet zelfstandig kan zijn. Dat ze verandert qua persoon. Dat vind ik misschien wel de lastigere dingen om te zien gebeuren dan dat ze dingen niet meer weet. Want dat besef maakt iemand heel kwetsbaar.
Bij lastige gesprekken probeer ik ook het onderwerp te veranderen. Maar het onderwerp geld is bij haar wel een erg belangrijk onderwerp wat ze zeker niet zomaar loslaat. Dus over iets anders praten geeft ze antwoord maar grijpt ze toch terug op het eerdere onderwerp.
En zelf mag ik wat meer geduld hebben. Geduld in de zin dat ze zelf op haar woorden mag komen en daar meer tijd voor mag pakken. in plaats van dat ik het al aanvul voor haar. Dat is voor mij voor nu wel een aandachtspuntje.
De ervaringen van iedereen hier helpt wel mee om te kunnen blijven relativeren. De herkenning daarin is fijn. En ook de vermoeidheid. Het af en toe geen zin erin hebben als de telefoon voor de 6e keer gaat. En achteraf wat schuldig voelen als ik het kort hou.
Maar bovenal gewoon zo verdrietig om iemand zo achteruit te zien gaan. Zijn/haar eigen ik te vergeten. Afhankelijk te worden van anderen.
Ik ga straks weer naar mijn demente tante toe. Ze wilde graag dat ik langskwam. Al een paar dagen vraagt ze ernaar. De zon schijnt lekker vandaag. Dus hopelijk kunnen we even een wandelingetje maken. En gewoon even genieten van de dag.
De had gisteren een dag dat ze erg goed besefte dat ze mentaal achteruit gaat. Dat ze verdrietig is dat ze afhankelijk wordt. Dat ze niet zelfstandig kan zijn. Dat ze verandert qua persoon. Dat vind ik misschien wel de lastigere dingen om te zien gebeuren dan dat ze dingen niet meer weet. Want dat besef maakt iemand heel kwetsbaar.
Bij lastige gesprekken probeer ik ook het onderwerp te veranderen. Maar het onderwerp geld is bij haar wel een erg belangrijk onderwerp wat ze zeker niet zomaar loslaat. Dus over iets anders praten geeft ze antwoord maar grijpt ze toch terug op het eerdere onderwerp.
En zelf mag ik wat meer geduld hebben. Geduld in de zin dat ze zelf op haar woorden mag komen en daar meer tijd voor mag pakken. in plaats van dat ik het al aanvul voor haar. Dat is voor mij voor nu wel een aandachtspuntje.
Mijn vader is zo dement als een deur maar gelukkig heeft hij nooit een verandering gehad in zijn persoonlijkheid dus daar hebben we niet mee hoeven dealen. Hij is goedaardig en meegaand gebleven.
Verder ga ik op bezoek en praat ik tegen hem. Soms praat hij tegen mij over iets waarvan ik geen idee heb waar het over gaat maar ga ik gewoon mee in het sentiment.
We hebben het 'geluk' dat mijn vader alleen woonde en een spoedverklaring heeft kunnen forceren door in de winter in de schuur te gaan liggen omdat hij in zijn onderbroek naar buiten was gelopen zonder huissleutels en het heeft overleeft. Dus hij zit nu in een heel fijn kleinschalig zorgcentrum waar ze de 'huiskamer ervaring' simuleren door max 7 mensen op een groep en daar 2 verzorgers op. Veel activiteiten en men is vrij om rte gaan en staan binnen de woontoren, cafe en tuinen.
Verder ga ik op bezoek en praat ik tegen hem. Soms praat hij tegen mij over iets waarvan ik geen idee heb waar het over gaat maar ga ik gewoon mee in het sentiment.
We hebben het 'geluk' dat mijn vader alleen woonde en een spoedverklaring heeft kunnen forceren door in de winter in de schuur te gaan liggen omdat hij in zijn onderbroek naar buiten was gelopen zonder huissleutels en het heeft overleeft. Dus hij zit nu in een heel fijn kleinschalig zorgcentrum waar ze de 'huiskamer ervaring' simuleren door max 7 mensen op een groep en daar 2 verzorgers op. Veel activiteiten en men is vrij om rte gaan en staan binnen de woontoren, cafe en tuinen.
Iedereen is de hoofdrolspeler van zijn eigen komedie.
Vrijheid
Vrijheid
|
|
