R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Erg moeilijk om dit te schrijven maar ik realiseer me meer en meer dat iets moet veranderen.
Ik ben op dit moment 37 en heb een relatie de afgelopen 15 jaar. Ik merk nu meer en meer dat de relatie "ten einde" loopt en ook dat ik eigenlijk best wel emotioneel aangevallen wordt en dat de relatie zelf,op dit moment, niet gezond is voor mij. Terugkijkend waren er veel"red flags" die ik niet heb ingezien of gewoon blind genegeerd heb (in de hoop dat het beter wordt, mezelf de schuld geven, etc).
Mijn vriendin (origineel uit Oost Europa) heeft geen makkelijke jeugd gehad met ouders die weinig (geen) liefde gaven en waar zij best wat een trauma van heeft. Hierdoor is ze best overgevoelig en wil altijd in het midden van de attentie staan.
Kort gezegd is eigenlijk niemand goed genoeg, heeft ze eigenlijk wel (vaak achter de rug) commentaar op iedereen en kan niemand (en ook ik niet meer) aan haar eisen voldoen.
Mijn ouders zijn veroordeeld tot monsters omdat ze niet de "ouder" liefde kreeg die ze ergens verwachtte. Ze wil mijn ouders nu nooit meer zien want "dat is niet gezond voor haar". De laatste keer dat we ze zagen ging het helemaal verkeerd in wat zorgde tot een 30minuten ruzie (van haar kant) waarin men ouders volledig met de grond gelijk gemaakt werden met 1.000 dingen die ze "verkeerd" hebben gedaan tegen haar de afgelopen jaren.
Ik word nu (al half jaar sinds het incident) dagelijks minstens 10x eraan herinnerd dat mijn moeder dit en dat is en dat mijn vader dit en dat is. Als ik iets "verkeerd" doe dan is het altijd: "ja, net zoals je moeder/vader doet".
Minstens 1x per week is het een herhaling van minstens 1 tot 2u aan wat er allemaal verkeerd is aan hun en als ik niet goed luister dan gaat het ook helemaal mis....
Ik kan er niets tegenin brengen want wat ik ook zeg, als ik niet met haar akkoord ga dan ben ik tegen haar persoonlijk en dan ben ik natuurlijk de slechtste vriend ooit....
Mijn ouders doen ook zeker niet alles correct maar tsja, het zijn wel ouders van 70+...
Als ik dit zo schrijf klinkt het wel heel negatief maar eigenlijk realiseer ik me dat ik het echt heel mild schrijf want in het echt is het nog VEEL erger dan dit alleen.
We hebben een speciaal leven, een paar jaar geleden hebben we (mijn) huis te huur gezet, in een camper gaan wonen en reizen in (zuid) europa rond. Dit bevalt erg goed de eerste 2 jaar van dit reizen waren we echt goed samen maar sinds deze aanvaring met mijn ouders is echt alles ingestort. Ze heeft al het werk gestopt en wil ook niet meer werken (hadden eigenlijk bedrijfje waarin ze werkte), ze ligt meer dan de helft van de dag in bed op haar telefoon te scrollen (terwijl ik werk). Alles wat ik doe is verkeerd en krijg ik commentaar op enz. Er is geen vrolijkheid meer in te krijgen, alles is negatief, negatief en nog eens negatief.
We hebben ook een zeilboot en dit zijn allemaal dingen die zij erg graag wou (en ik ook) en nu is het allemaal maar negatief.
Ik zie geen echte oplossing meer, ik heb deze negatieve spiraal nu heel lang volgehouden maar nu begin ik ook "leeg" te lopen. Het doet me erg pijn dat iemand zo enorm hard kan veranderen maar ook absoluut 0.0 wil accepteren dat ze misschien ook zelf (deels) in fout is. Alleen zij zelf kan dit veranderen maar het enigste wat er gebeurd is negativiteit, dag in, dag uit.
Als ik de relatie verbreek gaat het erg lastig worden voor haar. De afgelopen 15 jaar heeft ze een kleine 2 jaar gewerkt (maar had ruzie met alle kollegas en heeft heel veel stress direkt op werk). Ze heeft eigenlijk geen echte studies, geen spaargeld, rijbewijs of wat dat ook.
Ikzelf ben dan weer beetje bang om alleen te zijn alhoewel ik de laatste maand me realiseer dat ik waarschijnlijk gelukkiger alleen ben op dit moment dan met haar.
Mijn leven draait rond avontuur en ik zie me zelf de wereld rondreizen de komende 20+ jaar, oftwel via camper of zeilboot of beide. Wil graag zeilen in de Carribean en in het off seizoen USA rondtrekken.
Financieel sta ik er goed voor en moet me voor dat dus geen zorgen maken.
Alleen als ik denk aan alle herinneringen samen en al dat achter te laten, dat doet me wel erg veel pijn...
Sorry voor dit -uit het hart- geschreven verhaal, ik zit er beetje doorheen en hoop op wat reacties te me ergens kunnen helpen.
Ik ben op dit moment 37 en heb een relatie de afgelopen 15 jaar. Ik merk nu meer en meer dat de relatie "ten einde" loopt en ook dat ik eigenlijk best wel emotioneel aangevallen wordt en dat de relatie zelf,op dit moment, niet gezond is voor mij. Terugkijkend waren er veel"red flags" die ik niet heb ingezien of gewoon blind genegeerd heb (in de hoop dat het beter wordt, mezelf de schuld geven, etc).
Mijn vriendin (origineel uit Oost Europa) heeft geen makkelijke jeugd gehad met ouders die weinig (geen) liefde gaven en waar zij best wat een trauma van heeft. Hierdoor is ze best overgevoelig en wil altijd in het midden van de attentie staan.
Kort gezegd is eigenlijk niemand goed genoeg, heeft ze eigenlijk wel (vaak achter de rug) commentaar op iedereen en kan niemand (en ook ik niet meer) aan haar eisen voldoen.
Mijn ouders zijn veroordeeld tot monsters omdat ze niet de "ouder" liefde kreeg die ze ergens verwachtte. Ze wil mijn ouders nu nooit meer zien want "dat is niet gezond voor haar". De laatste keer dat we ze zagen ging het helemaal verkeerd in wat zorgde tot een 30minuten ruzie (van haar kant) waarin men ouders volledig met de grond gelijk gemaakt werden met 1.000 dingen die ze "verkeerd" hebben gedaan tegen haar de afgelopen jaren.
Ik word nu (al half jaar sinds het incident) dagelijks minstens 10x eraan herinnerd dat mijn moeder dit en dat is en dat mijn vader dit en dat is. Als ik iets "verkeerd" doe dan is het altijd: "ja, net zoals je moeder/vader doet".
Minstens 1x per week is het een herhaling van minstens 1 tot 2u aan wat er allemaal verkeerd is aan hun en als ik niet goed luister dan gaat het ook helemaal mis....
Ik kan er niets tegenin brengen want wat ik ook zeg, als ik niet met haar akkoord ga dan ben ik tegen haar persoonlijk en dan ben ik natuurlijk de slechtste vriend ooit....
Mijn ouders doen ook zeker niet alles correct maar tsja, het zijn wel ouders van 70+...
Als ik dit zo schrijf klinkt het wel heel negatief maar eigenlijk realiseer ik me dat ik het echt heel mild schrijf want in het echt is het nog VEEL erger dan dit alleen.
We hebben een speciaal leven, een paar jaar geleden hebben we (mijn) huis te huur gezet, in een camper gaan wonen en reizen in (zuid) europa rond. Dit bevalt erg goed de eerste 2 jaar van dit reizen waren we echt goed samen maar sinds deze aanvaring met mijn ouders is echt alles ingestort. Ze heeft al het werk gestopt en wil ook niet meer werken (hadden eigenlijk bedrijfje waarin ze werkte), ze ligt meer dan de helft van de dag in bed op haar telefoon te scrollen (terwijl ik werk). Alles wat ik doe is verkeerd en krijg ik commentaar op enz. Er is geen vrolijkheid meer in te krijgen, alles is negatief, negatief en nog eens negatief.
We hebben ook een zeilboot en dit zijn allemaal dingen die zij erg graag wou (en ik ook) en nu is het allemaal maar negatief.
Ik zie geen echte oplossing meer, ik heb deze negatieve spiraal nu heel lang volgehouden maar nu begin ik ook "leeg" te lopen. Het doet me erg pijn dat iemand zo enorm hard kan veranderen maar ook absoluut 0.0 wil accepteren dat ze misschien ook zelf (deels) in fout is. Alleen zij zelf kan dit veranderen maar het enigste wat er gebeurd is negativiteit, dag in, dag uit.
Als ik de relatie verbreek gaat het erg lastig worden voor haar. De afgelopen 15 jaar heeft ze een kleine 2 jaar gewerkt (maar had ruzie met alle kollegas en heeft heel veel stress direkt op werk). Ze heeft eigenlijk geen echte studies, geen spaargeld, rijbewijs of wat dat ook.
Ikzelf ben dan weer beetje bang om alleen te zijn alhoewel ik de laatste maand me realiseer dat ik waarschijnlijk gelukkiger alleen ben op dit moment dan met haar.
Mijn leven draait rond avontuur en ik zie me zelf de wereld rondreizen de komende 20+ jaar, oftwel via camper of zeilboot of beide. Wil graag zeilen in de Carribean en in het off seizoen USA rondtrekken.
Financieel sta ik er goed voor en moet me voor dat dus geen zorgen maken.
Alleen als ik denk aan alle herinneringen samen en al dat achter te laten, dat doet me wel erg veel pijn...
Sorry voor dit -uit het hart- geschreven verhaal, ik zit er beetje doorheen en hoop op wat reacties te me ergens kunnen helpen.
Nou, niet getrouwd, geen huis samen, geen kinderen, niks wat jullie verder nog bindt. Volgens mij weet je zelf wel wat je moet doen toch?
Breitling - Instruments for Professionals
Luister eens, ga eens aan jezelf denken. Dat het kut voor haar gaat worden als je de relatie verbreekt is dan kut voor haar... maar je verbreekt je relatie niet om het haar gemakkelijker te maken, nee je doet het om het voor jou beter te maken...
Maar dat het tijd is om een punt te zetten lees ik zeker uit je verhaal, dat jij de kar trekt en dan ook nog eens de wind van voren krijgt van een mokkel die jij loopt te trekken.. spijt mij donders maar dat trekt niemand lang..
En bang zijn voor alleen zijn, dat is helemaal niet erg... dat is denk ik iets dat de meeste mensen wel herkennen, opeens alleen.. maar aan de andere kant.. geen negatieve ladingen meer, tijd voor dingen die jij leuk vind en tijd om nieuwe (leukere) mensen te ontmoeten (en dat gaat een stuk gemakkelijker als er niemand om je heen is die zorgt voor een hoop spanning).
Ik wens je dan ook veel sterkte, wijsheid en doorzettingsvermogen toe! Het komt vast en zeker allemaal goed!!!
Maar dat het tijd is om een punt te zetten lees ik zeker uit je verhaal, dat jij de kar trekt en dan ook nog eens de wind van voren krijgt van een mokkel die jij loopt te trekken.. spijt mij donders maar dat trekt niemand lang..
En bang zijn voor alleen zijn, dat is helemaal niet erg... dat is denk ik iets dat de meeste mensen wel herkennen, opeens alleen.. maar aan de andere kant.. geen negatieve ladingen meer, tijd voor dingen die jij leuk vind en tijd om nieuwe (leukere) mensen te ontmoeten (en dat gaat een stuk gemakkelijker als er niemand om je heen is die zorgt voor een hoop spanning).
Ik wens je dan ook veel sterkte, wijsheid en doorzettingsvermogen toe! Het komt vast en zeker allemaal goed!!!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
die kunnen behoorlijk moeilijk doen is ook mijn ervaringquote:Op maandag 22 januari 2024 20:39 schreef lifeneedstochange het volgende:
Mijn vriendin (origineel uit Oost Europa)
vrede, voedsel, vrijheid, veiligheid, vooruitgang
Je hebt bruistabletjes en je hebt zuigtabletjes, je weet zelf wel wie wat is.
Stop met deze relatie.
Stop met deze relatie.
Je hoort bij de betere, maar nog lang niet bij de beste
Tenzij jij haar in die 15 jaar nooit de ruimte hebt gegeven om te werken, een rijbewijs te halen, een beroep te leren, etc. is dit niet jouw probleem.quote:Als ik de relatie verbreek gaat het erg lastig worden voor haar. De afgelopen 15 jaar heeft ze een kleine 2 jaar gewerkt (maar had ruzie met alle kollegas en heeft heel veel stress direkt op werk). Ze heeft eigenlijk geen echte studies, geen spaargeld, rijbewijs of wat dat ook.
Ik denk dat iedereen die met zo iemand in een relatie heeft gezeten je kan verzekeren dat je inderdaad alleen gelukkiger bent. En je bent nog jong, wie weet wat er nog op je pad komtquote:Ikzelf ben dan weer beetje bang om alleen te zijn alhoewel ik de laatste maand me realiseer dat ik waarschijnlijk gelukkiger alleen ben op dit moment dan met haar.
Weet je wat nog meer pijn doet? In die relatie blijven hangen en je over een paar jaar realiseren dat je nog meer jaren weggegooid hebt, waarin je gelukkiger had kunnen zijn.quote:Alleen als ik denk aan alle herinneringen samen en al dat achter te laten, dat doet me wel erg veel pijn...
Het is moeilijk en kut om uit elkaar te gaan, zeker na zoveel jaren. Maar als ik het zo lees wel de beste keuze. En dat zal ook echt wel even pijn doen, maar die pijn gaat voorbij.
Ik vind TS wel ontzettend zuur over zijn vriendin. Zoals ik het lees, zou ik het zeker uitmaken.
Alleen heb ik nog wel enkele vragen. Want waarom heeft TS überhaupt ooit voor zijn vriendin gekozen? Wat is/was er wel leuk aan haar?
En is er niet een wisselwerking geweest? Iets dat hij gedaan heeft waardoor ruzies ontstaan zijn? Of waardoor zijn vriendin zich niet of verkeerd ontwikkeld heeft?
Alleen heb ik nog wel enkele vragen. Want waarom heeft TS überhaupt ooit voor zijn vriendin gekozen? Wat is/was er wel leuk aan haar?
En is er niet een wisselwerking geweest? Iets dat hij gedaan heeft waardoor ruzies ontstaan zijn? Of waardoor zijn vriendin zich niet of verkeerd ontwikkeld heeft?
Je moet haar gewoon de deur wijzen, het is natuurlijk een verhaal van een kant maar dit moet jr helemaal niet willen. Genoeg vissen in de zee.
I think that it’s extraordinarily important that we in computer science keep fun in computing
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
Nee, in tegendeel, heb haar willen leren rijden maar helaas. Heb haar aangeraden om iets te studeren, dat heeft ze ook gedaan maar laatste jaar afgehaakt en verder ook nooit wat mee gedaan. Andere korte kursussen hetzelfde, kursus gedaan maar nooit verder iets mee gewerkt).quote:Op maandag 22 januari 2024 21:13 schreef kwiwi het volgende:
Tenzij jij haar in die 15 jaar nooit de ruimte hebt gegeven om te werken, een rijbewijs te halen, een beroep te leren, etc. is dit niet jouw probleem.
Het was niet altijd zo, er zijn altijd wel wat spanningen geweest, zeker tussen ouders en haar maar niet in deze omvang. We komen opzich best goed overeen maar dit laatste jaar (sinds de grote inzinking zeg maar) is het echt compleet ingestort.quote:Op maandag 22 januari 2024 21:16 schreef luxerobots het volgende:
Ik vind TS wel ontzettend zuur over zijn vriendin. Zoals ik het lees, zou ik het zeker uitmaken.
Alleen heb ik nog wel enkele vragen. Want waarom heeft TS überhaupt ooit voor zijn vriendin gekozen? Wat is/was er wel leuk aan haar?
En is er niet een wisselwerking geweest? Iets dat hij gedaan heeft waardoor ruzies ontstaan zijn? Of waardoor zijn vriendin zich niet of verkeerd ontwikkeld heeft?
Ik heb echt extreem geprobeerd om het op te lossen, er voor haar te zijn, maar er zijn van haar kant hele lelijke woorden gevallen waar nooit een enkele excuses voor zijn aangeboden.
Zo ben ik een "idioot", een "psychopaat" en zijn mijn ouders de "duivel" en heb ik geen "gevoelens" en heb ik totaal geen "emphatie".
En sorry maar als er 1 iemand is die emphatie heeft dan ben ik het wel...
Verder gaat het dag in dag uit tegenwoordig opmerkingen om belachelijke dingen, bijvoorbeeld laatst hadden we een nieuwe, kleine compacte vuilbak nodig.
Naar de winkel, er waren 2 modellen 1 wat grotere ronde pedaal emmer en een rechthoekige klep emmer. Ik zei, laten we de rechthoekige nemen aangezien die aan de wand moet hangen (rond is nogal lastig op te hangen). Zij zei zelf, ja, dat is goed, ziet er goed uit.
Nu een maand later krijg ik al paar keer de schreeuwende opmerking: "Jij kiest altijd alles maar, ik wou de ronde pedaal emmer maar nee, nu hebben we die andere"
En het idiote eraan is, in de winkel was er geen enkel probleem of discussie. Maar een maand later ben ik ineens een persoon die het allemaal verkeerd doet...
Dit was vroeger niet zo, vroeger waren dingen normaal en konden we gewoon met elkaar over weg, nu kan ik niets juist doen en ben ik de zonde bok van alle problemen van de wereld lijkt het.
Dit denk ik ook maar volgens haar is dat niet zo, het ligt aan iedereen buiten haar. Ze heeft recent ook de relatie met haar eigen zus en haar moeder opgeblazen...quote:
Is ze niet gewoon zwaar depressief? Hebben jullie wel eens hulp gezocht? Of je breekt met haar...
Ze heeft op dit moment werkelijk niemand buiten mij waar ze mee kan praten.
Het liefste wil ik gewoon terug naar hoe het was maar ik denk gewoon niet dat dit mogelijk is, volgens mij heeft ze eerlijk gezegd hulp nodig maar ik word op dit moment iedere dag ongelukkiger en ik merk dat ik liever alleen ben dan bij haar in de buurt. De gevoelens van mij, voor haar, staan ook op een dieptepunt nu...
Go! Run!
Je bent 37, veel te jong om hier genoegen mee te nemen.
Moeilijk en pijnlijk en zeker wennen, maar dit klinkt idd als iets dat over de houdbaarheidsdatum is
Je bent 37, veel te jong om hier genoegen mee te nemen.
Moeilijk en pijnlijk en zeker wennen, maar dit klinkt idd als iets dat over de houdbaarheidsdatum is
***
Met alles wat je hier beschrijft kun je eigenlijk maar één conclusie trekken: giftiger dan dit wordt het niet en zo ja, dan raak je jezelf kwijt en dan is er maar moeilijk een weg terug. Nu ben je nog financieel onafhankelijk, dat is mooi, maar emotioneel zit je in een duivels dansje waar je m.i. zo snel mogelijk uit moet stappen. Ja, herinneringen en ja, ze is een belangrijk deel van je leven (geweest). Maar al die herinneringen leven nu nog voort uit angst haar te verliezen en maak je deze waarschijnlijk mooier dan dat ze zijn. Snap ik ook wel, je identiteit is er deels door gevormd na 15 jaar en dat wil je niet zomaar op losse schroeven zetten.quote:
Uit eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen: neem je verlies, rouw erom zo lang je nodig hebt en uiteindelijk krijg je vanzelf weer de moed en de kracht om iets nieuws op te bouwen. Oja, zorg er dan wel voor dat exit = exit en laat je niet verleiden tot het herbeleven van wat jullie ooit hadden. Komt goed, alleen de weg er naartoe is klote.
Le Diable
Ja, dus dit.quote:
[..]
Weet je wat nog meer pijn doet? In die relatie blijven hangen en je over een paar jaar realiseren dat je nog meer jaren weggegooid hebt, waarin je gelukkiger had kunnen zijn.
Het is moeilijk en kut om uit elkaar te gaan, zeker na zoveel jaren. Maar als ik het zo lees wel de beste keuze. En dat zal ook echt wel even pijn doen, maar die pijn gaat voorbij.
Le Diable
Als je het nog een kans wil geven: ga om tafel, vertel wat je dwars zit en zie wat de reactie is.
Als er nog redelijkheid in zit, zou ik een 'wapenstilstand' over je ouders afspreken, dat lijkt jullie nu heel veel tijd en energie te kosten als ik het zo lees. Focus op jullie samen en de rest komt daarna wel.
En anders, camper ergens stallen/parkeren waar die veilig staat, een paar spulletjes pakken en gaan.
Als er nog redelijkheid in zit, zou ik een 'wapenstilstand' over je ouders afspreken, dat lijkt jullie nu heel veel tijd en energie te kosten als ik het zo lees. Focus op jullie samen en de rest komt daarna wel.
En anders, camper ergens stallen/parkeren waar die veilig staat, een paar spulletjes pakken en gaan.
Goed moment om de knoop door te hakken en voor JOU te kiezen.quote:
Het liefste wil ik gewoon terug naar hoe het was maar ik denk gewoon niet dat dit mogelijk is, volgens mij heeft ze eerlijk gezegd hulp nodig maar ik word op dit moment iedere dag ongelukkiger en ik merk dat ik liever alleen ben dan bij haar in de buurt. De gevoelens van mij, voor haar, staan ook op een dieptepunt nu...
Sterkte!
lifeneedstochange!
Die slopen jequote:
[..]
die kunnen behoorlijk moeilijk doen is ook mijn ervaring
Kun je maar beter een Nederlandse aan je zijde hebben
Le Diable
quote:
Je hebt bruistabletjes en je hebt zuigtabletjes, je weet zelf wel wie wat is.
-nee-
Gedaan, dit resulteert in haar zelf zeggen dat ik dan een slecht persoon ben want ik "begrijp" haar niet en dan wil ze zelf weggaan (en dag later doet ze alsof er niets aan de hand is en begint het weer opnieuw).quote:Op maandag 22 januari 2024 22:07 schreef DJKoster het volgende:
Als je het nog een kans wil geven: ga om tafel, vertel wat je dwars zit en zie wat de reactie is.
Het lijkt er dus op dat als ik dit doe (zeggen dat haar gedrag tegen mij, mij te ver gaat) resulteert in dat zij de relatie uitmaakt maar ze heeft ook totaal geen idee wat ze dan moet doen (geld, werk, huis,...)
Klinkt toxisch, alhoewel je vriendin in wezen er ook niks aan kan doen dat ze zo geworden is. Toch voor jezelf kiezen. Ben niet bang om alleen te zijn, want dat b valt in de praktijk heel erg mee en als je er open voor staat kom je echt voortdurend vrouwen tegen.quote:
Erg moeilijk om dit te schrijven maar ik realiseer me meer en meer dat iets moet veranderen.
Ik ben op dit moment 37 en heb een relatie de afgelopen 15 jaar. Ik merk nu meer en meer dat de relatie "ten einde" loopt en ook dat ik eigenlijk best wel emotioneel aangevallen wordt en dat de relatie zelf,op dit moment, niet gezond is voor mij. Terugkijkend waren er veel"red flags" die ik niet heb ingezien of gewoon blind genegeerd heb (in de hoop dat het beter wordt, mezelf de schuld geven, etc).
Mijn vriendin (origineel uit Oost Europa) heeft geen makkelijke jeugd gehad met ouders die weinig (geen) liefde gaven en waar zij best wat een trauma van heeft. Hierdoor is ze best overgevoelig en wil altijd in het midden van de attentie staan.
Kort gezegd is eigenlijk niemand goed genoeg, heeft ze eigenlijk wel (vaak achter de rug) commentaar op iedereen en kan niemand (en ook ik niet meer) aan haar eisen voldoen.
Mijn ouders zijn veroordeeld tot monsters omdat ze niet de "ouder" liefde kreeg die ze ergens verwachtte. Ze wil mijn ouders nu nooit meer zien want "dat is niet gezond voor haar". De laatste keer dat we ze zagen ging het helemaal verkeerd in wat zorgde tot een 30minuten ruzie (van haar kant) waarin men ouders volledig met de grond gelijk gemaakt werden met 1.000 dingen die ze "verkeerd" hebben gedaan tegen haar de afgelopen jaren.
Ik word nu (al half jaar sinds het incident) dagelijks minstens 10x eraan herinnerd dat mijn moeder dit en dat is en dat mijn vader dit en dat is. Als ik iets "verkeerd" doe dan is het altijd: "ja, net zoals je moeder/vader doet".
Minstens 1x per week is het een herhaling van minstens 1 tot 2u aan wat er allemaal verkeerd is aan hun en als ik niet goed luister dan gaat het ook helemaal mis....
Ik kan er niets tegenin brengen want wat ik ook zeg, als ik niet met haar akkoord ga dan ben ik tegen haar persoonlijk en dan ben ik natuurlijk de slechtste vriend ooit....
Mijn ouders doen ook zeker niet alles correct maar tsja, het zijn wel ouders van 70+...
Als ik dit zo schrijf klinkt het wel heel negatief maar eigenlijk realiseer ik me dat ik het echt heel mild schrijf want in het echt is het nog VEEL erger dan dit alleen.
We hebben een speciaal leven, een paar jaar geleden hebben we (mijn) huis te huur gezet, in een camper gaan wonen en reizen in (zuid) europa rond. Dit bevalt erg goed de eerste 2 jaar van dit reizen waren we echt goed samen maar sinds deze aanvaring met mijn ouders is echt alles ingestort. Ze heeft al het werk gestopt en wil ook niet meer werken (hadden eigenlijk bedrijfje waarin ze werkte), ze ligt meer dan de helft van de dag in bed op haar telefoon te scrollen (terwijl ik werk). Alles wat ik doe is verkeerd en krijg ik commentaar op enz. Er is geen vrolijkheid meer in te krijgen, alles is negatief, negatief en nog eens negatief.
We hebben ook een zeilboot en dit zijn allemaal dingen die zij erg graag wou (en ik ook) en nu is het allemaal maar negatief.
Ik zie geen echte oplossing meer, ik heb deze negatieve spiraal nu heel lang volgehouden maar nu begin ik ook "leeg" te lopen. Het doet me erg pijn dat iemand zo enorm hard kan veranderen maar ook absoluut 0.0 wil accepteren dat ze misschien ook zelf (deels) in fout is. Alleen zij zelf kan dit veranderen maar het enigste wat er gebeurd is negativiteit, dag in, dag uit.
Als ik de relatie verbreek gaat het erg lastig worden voor haar. De afgelopen 15 jaar heeft ze een kleine 2 jaar gewerkt (maar had ruzie met alle kollegas en heeft heel veel stress direkt op werk). Ze heeft eigenlijk geen echte studies, geen spaargeld, rijbewijs of wat dat ook.
Ikzelf ben dan weer beetje bang om alleen te zijn alhoewel ik de laatste maand me realiseer dat ik waarschijnlijk gelukkiger alleen ben op dit moment dan met haar.
Mijn leven draait rond avontuur en ik zie me zelf de wereld rondreizen de komende 20+ jaar, oftwel via camper of zeilboot of beide. Wil graag zeilen in de Carribean en in het off seizoen USA rondtrekken.
Financieel sta ik er goed voor en moet me voor dat dus geen zorgen maken.
Alleen als ik denk aan alle herinneringen samen en al dat achter te laten, dat doet me wel erg veel pijn...
Sorry voor dit -uit het hart- geschreven verhaal, ik zit er beetje doorheen en hoop op wat reacties te me ergens kunnen helpen.
Ik heb er geen spijt van mijn relatie verbroken te hebben toen het niet meer ging. Wat ik wel spijt van heb is dat ik er te lang mee gewacht heb en zo veel tijd verloren heb.
The End Times are wild
lifeneedstochange: je leven is geen generale repetitie. Dit is het. Dit is alles wat je krijgt. Hier moet je het mee doen. Wil je dat nog veel langer delen met iemand die energie uit je slurpt, zo toxisch is, continu boos en negatief is, geen enkele zelfreflectie heeft en dus ook niet wil nadenken over werken aan zichzelf/jullie. Dat wordt zo niets meer. Ga weer leven. Reizen. Avontuur! Dan ga je genoeg leuke mensen tegen komen waar je wel mee kan lachen en tot diep in de nacht mooie gesprekken hebben.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Dit exact. Zelfs als je samen kinderen hebt moet je het niet doenquote:
[..]
Weet je wat nog meer pijn doet? In die relatie blijven hangen en je over een paar jaar realiseren dat je nog meer jaren weggegooid hebt, waarin je gelukkiger had kunnen zijn.
The End Times are wild
Weet je wat het lastige is?
Jij kunt haar problemen niet oplossen als ze het zelf moet doen.
Haar trauma's moet ze zelf helen, als zij het dan niet wilt en jouw niet toelaat om haar te steunen....dan houdt het op.
Ze heeft bagage (zoals ieder mens) maar nu dumpt ze de inhoud bij jou neer en verwacht van jou dat jij het wel opruimt maar dan wel op haar manier. Ja hoe dan?
Jij kunt haar problemen niet oplossen als ze het zelf moet doen.
Haar trauma's moet ze zelf helen, als zij het dan niet wilt en jouw niet toelaat om haar te steunen....dan houdt het op.
Ze heeft bagage (zoals ieder mens) maar nu dumpt ze de inhoud bij jou neer en verwacht van jou dat jij het wel opruimt maar dan wel op haar manier. Ja hoe dan?
Life is a highway...let's ride it!
Pas wanneer je zoiets meemaakt dan kom je er echt pas later achter wat voor impact zo'n relatie op je heeft gehad. Als de rook is opgetrokken, dan pas. Hij zit er nu nog middenin en vanuit zijn perspectief kan hij nu alleen maar dromen over iets van vrijheid. Het moeilijke is, denk ik, om haar a) duidelijk te maken dat het voorbij is en b) om haar buiten de deur te houden want blijkbaar heeft vriendin van TS helemaal niks om op te bouwen en is ze eigenlijk volledig afhankelijk van hem.quote:
lifeneedstochange: je leven is geen generale repetitie. Dit is het. Dit is alles wat je krijgt. Hier moet je het mee doen. Wil je dat nog veel langer delen met iemand die energie uit je slurpt, zo toxisch is, continu boos en negatief is, geen enkele zelfreflectie heeft en dus ook niet wil nadenken over werken aan zichzelf/jullie. Dat wordt zo niets meer. Ga weer leven. Reizen. Avontuur! Dan ga je genoeg leuke mensen tegen komen waar je wel mee kan lachen en tot diep in de nacht mooie gesprekken hebben.
Isabeau, mooie Franse naam trouwens
Le Diable
Mooi eerlijk verhaal.
Maar je hebt een probleem.
Niet zozeer met haar. Maar met je mannelijkheid.
Ze vind je eigenlijk een mietje, onaantrekkelijk en spanningsloos.
Ze speelt een spel en kijkt hoever ze kan gaan tot dat je je mannelijkheid toont.
Luister naar een oude baas.
https://www.instagram.com/reel/C18QMcVNI5o/?igsh=d2ZvMm11azJkcGhz
[ Bericht 30% gewijzigd door Lospedrosa op 22-01-2024 23:06:58 ]
Maar je hebt een probleem.
Niet zozeer met haar. Maar met je mannelijkheid.
Ze vind je eigenlijk een mietje, onaantrekkelijk en spanningsloos.
Ze speelt een spel en kijkt hoever ze kan gaan tot dat je je mannelijkheid toont.
Luister naar een oude baas.
https://www.instagram.com/reel/C18QMcVNI5o/?igsh=d2ZvMm11azJkcGhz
[ Bericht 30% gewijzigd door Lospedrosa op 22-01-2024 23:06:58 ]
Vakman pur sang
Dat definieert wel het archetype Oost-Europese vrouw. Masculiniteit is daarbij een hoog gedragen waarde. Als je dat niet in je hebt en dat spel niet kan/wil spelen of het gewoon niet begrijpt, kom je vanzelf van de regen in de drup. Ik had ooit een relatie met een Russische, uit Moskou. Zelfde verhaal, aan spanning geen gebrek, maar de hoogspanning vond ik helemaal niks.quote:
Mooi eerlijk verhaal.
Maar je hebt een probleem.
Niet zozeer met haar. Maar met je mannelijkheid.
Ze vind je eigenlijk een mietje, onaantrekkelijk en spanningsloos.
Ze speelt een spel en kijkt hoever ze kan gaan tot dat je je mannelijkheid toont.
Le Diable
|
|
