F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Het heeft 39 jaar geduurd, maar zo'n twee weken geleden toch echt gebeurd. Ik geloof niet meer..
In die 39 jaar was het Christelijke geloof altijd een onderdeel, een onderdeel dat ik niet durfde los te laten.
Geboren in Kampen als zoon van gelovige ouders, zat op een reformatorische school en leerde alle dogma's en regels. Welke kerk we gingen weet ik eigenlijk niet mee, überhaupt geen idee of we gingen of bijvoorbeeld alleen mijn vader. Zo rond mijn zesde verhuisde we naar Gorinchem, niet meer naar een Refo school, wel een school op Christelijke basis. De kerk begon daar meer onderdeel te worden van ons leven, want mijn opa was een bekende in Refo land.
Hij was namelijk eigenaar van een Reformatorische uitgever, boekhandel en drukkerij. Zelf gingen we naar de PKN (wss was de naam toen anders) en waren die diensten niet al te zwaar. Al was er binnen de zaak van mijn opa wel eens discussie over, was die PKN wel zwaar genoeg..
Netwerken voor mijn opa was het bezoeken van diensten in de diverse kerken in de dorpen rondom Gorinchem, en vaak gingen wij mee. De preken hier waren ouderwetse donderpreken die heel veel indruk op mij gemaakt hebben. En waar mijn moeder soepeler werd in de leer en het geloof, deed mijn vader het omgekeerde. Ondanks dat ik wist dat mijn vader ze niet echt allemaal op een rijtje had/heeft maakte bepaalde uitspraken over het geloof en de hel toch indruk.
Op een gegeven moment zijn mijn ouders gescheiden en werd geloof minder belangrijk in het gezin. Mijn moeder wist de kerk en geloof los van elkaar te zien. Je zou kunnen zeggen dat ik langzaam aan God niet als wrede God maar een vriendelijke God. Geloof was persoonlijk geworden en de Bijbel tjah.. niet echt belangrijk meer.
Skip flink wat jaren en mijn eerste depressie duikt op, niks hielp dus ik ging het wijten aan mijn gebrek aan geloof en het negeren van de wet en de Bijbel. Ik ga weer naar de kerk, op dat moment staat er heel vrijzinnige dominee in de Grote Kerk van Gorinchem en raak ik meer en meer in de ban van Jezus en zijn lessen.
Nog voor mijn depressie heb ik mijn huidige vrouw ontmoet en had haar al te huwelijk gevraagd voordat ik depri werd (later zou blijken dat het issues had met life events).
We zijn uiteindelijk getrouwd en ik ben verhuisd naar Sliedrecht, en begon daar ook naar de kerk te gaan.. Wat even schrikken was.. dat was wel even iets anders dan dat ik in Gorinchem gewend was.
Skip weer een paar jaar en ik raak zwaar depressief rond de geboorte van onze tweede en beland meerde keren in een kliniek. Deze kliniek heeft een theoloog in dienst om mensen te helpen met geloofsvragen. De kliniek zelf is overigens niet Christelijk. Deze man heeft me geholpen heel anders naar het geloof te kijken en het niet meer te zien als last, maar als iets wat een toevoeging op mijn leven is.
Wel zie ik de depressies als een teken van boven, en zie het herstel van elke keer als met namen een gave van boven.
Maar elke terugval begint dat minder te worden, waarom moet ik elke keer hier door heen? Ik begin in te zien.. Het is niet God maar de wetenschap en met name hun medicatie die mij laten herstellen.
Maar toch.. het geloof los laten kan ik niet.. Er moet toch wat zijn? Iets moet toch deze wereld gemaakt hebben? Dat nieuwe leven van ons kinderen kan toch niet zomaar uit toeval ontstaan zijn? Er moet toch een designer zijn.
Ik besluit de kerk in ieder geval wel gedag te zeggen, tenminste de Reformatorische/Protestantse kerk dan. Ik besluit te gaan voor de remonstranten.
Maar hoe meer ik erover nadenken, erover lees.. Hoe minder ik geloof.. Tot twee weken geleden het kwartje viel.. Ik geloof niet meer.
Maar dat gaat met een hoop onrust. Want de grootste zonde is toch echt het geloof negeren en ongelovige te worden. Ik weet dat het komt door jarenlange conditionering van mensen om me heen, door dominees, ouderlingen en hell leraren op de basis school.
Een gelovige zal wss zeggen dat die onrust komt door de heilige geest ofzo.. maar rationeel weet ik precies waar het vandaan komt..
Phoe het is een langer verhaal geworden dan bedoeld... Maar in het kort.. Ik heb mijn geloof verloren maar ervaar onrust door jarenlange indoctrinatie en donder preken in mijn (vroege) jeugd.
Herkennen anderen die ook van hun geloof vallen dit gevoel? En hoe kan ik mijn brein betere wapenen tegen het onrust gevoel in mijn hart? Goede boeken over dit onderwerp bijv??
In die 39 jaar was het Christelijke geloof altijd een onderdeel, een onderdeel dat ik niet durfde los te laten.
Geboren in Kampen als zoon van gelovige ouders, zat op een reformatorische school en leerde alle dogma's en regels. Welke kerk we gingen weet ik eigenlijk niet mee, überhaupt geen idee of we gingen of bijvoorbeeld alleen mijn vader. Zo rond mijn zesde verhuisde we naar Gorinchem, niet meer naar een Refo school, wel een school op Christelijke basis. De kerk begon daar meer onderdeel te worden van ons leven, want mijn opa was een bekende in Refo land.
Hij was namelijk eigenaar van een Reformatorische uitgever, boekhandel en drukkerij. Zelf gingen we naar de PKN (wss was de naam toen anders) en waren die diensten niet al te zwaar. Al was er binnen de zaak van mijn opa wel eens discussie over, was die PKN wel zwaar genoeg..
Netwerken voor mijn opa was het bezoeken van diensten in de diverse kerken in de dorpen rondom Gorinchem, en vaak gingen wij mee. De preken hier waren ouderwetse donderpreken die heel veel indruk op mij gemaakt hebben. En waar mijn moeder soepeler werd in de leer en het geloof, deed mijn vader het omgekeerde. Ondanks dat ik wist dat mijn vader ze niet echt allemaal op een rijtje had/heeft maakte bepaalde uitspraken over het geloof en de hel toch indruk.
Op een gegeven moment zijn mijn ouders gescheiden en werd geloof minder belangrijk in het gezin. Mijn moeder wist de kerk en geloof los van elkaar te zien. Je zou kunnen zeggen dat ik langzaam aan God niet als wrede God maar een vriendelijke God. Geloof was persoonlijk geworden en de Bijbel tjah.. niet echt belangrijk meer.
Skip flink wat jaren en mijn eerste depressie duikt op, niks hielp dus ik ging het wijten aan mijn gebrek aan geloof en het negeren van de wet en de Bijbel. Ik ga weer naar de kerk, op dat moment staat er heel vrijzinnige dominee in de Grote Kerk van Gorinchem en raak ik meer en meer in de ban van Jezus en zijn lessen.
Nog voor mijn depressie heb ik mijn huidige vrouw ontmoet en had haar al te huwelijk gevraagd voordat ik depri werd (later zou blijken dat het issues had met life events).
We zijn uiteindelijk getrouwd en ik ben verhuisd naar Sliedrecht, en begon daar ook naar de kerk te gaan.. Wat even schrikken was.. dat was wel even iets anders dan dat ik in Gorinchem gewend was.
Skip weer een paar jaar en ik raak zwaar depressief rond de geboorte van onze tweede en beland meerde keren in een kliniek. Deze kliniek heeft een theoloog in dienst om mensen te helpen met geloofsvragen. De kliniek zelf is overigens niet Christelijk. Deze man heeft me geholpen heel anders naar het geloof te kijken en het niet meer te zien als last, maar als iets wat een toevoeging op mijn leven is.
Wel zie ik de depressies als een teken van boven, en zie het herstel van elke keer als met namen een gave van boven.
Maar elke terugval begint dat minder te worden, waarom moet ik elke keer hier door heen? Ik begin in te zien.. Het is niet God maar de wetenschap en met name hun medicatie die mij laten herstellen.
Maar toch.. het geloof los laten kan ik niet.. Er moet toch wat zijn? Iets moet toch deze wereld gemaakt hebben? Dat nieuwe leven van ons kinderen kan toch niet zomaar uit toeval ontstaan zijn? Er moet toch een designer zijn.
Ik besluit de kerk in ieder geval wel gedag te zeggen, tenminste de Reformatorische/Protestantse kerk dan. Ik besluit te gaan voor de remonstranten.
Maar hoe meer ik erover nadenken, erover lees.. Hoe minder ik geloof.. Tot twee weken geleden het kwartje viel.. Ik geloof niet meer.
Maar dat gaat met een hoop onrust. Want de grootste zonde is toch echt het geloof negeren en ongelovige te worden. Ik weet dat het komt door jarenlange conditionering van mensen om me heen, door dominees, ouderlingen en hell leraren op de basis school.
Een gelovige zal wss zeggen dat die onrust komt door de heilige geest ofzo.. maar rationeel weet ik precies waar het vandaan komt..
Phoe het is een langer verhaal geworden dan bedoeld... Maar in het kort.. Ik heb mijn geloof verloren maar ervaar onrust door jarenlange indoctrinatie en donder preken in mijn (vroege) jeugd.
Herkennen anderen die ook van hun geloof vallen dit gevoel? En hoe kan ik mijn brein betere wapenen tegen het onrust gevoel in mijn hart? Goede boeken over dit onderwerp bijv??
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | https://mdj-stek.nl
Ik ben zelf echt een atheist. Door een bepaalde jeugd,heb ik dus helemaal niks maar dan ook niks, meegekregen van een bestaan van een god. Niet in mijn sinterklaas tijd, nooit.
Maar er is iets met de Nederlandse kerk zoals ik die heb leren kennen. Ik kan me maar niet voorstellen, dat dit de bedoeling is geweest. Hoe kan je een idee, dat in eerste instantie positief bedoeld was, in zo iets lelijks en negatiefs veranderen.
Want de kerk mensen, komen op mij echt over als een stelletje hypocriete monsters.
Ik denk, dat onder invloed van armoede. De afgelopen paar honderd jaar, de kerk zoals we die nu kennen, verandert is in wat het nu is. En door de ontzuiling, zijn die paar gelovigen die nog over zijn gebleven. Vaak ook extreme types.
En soms, heel soms, zie of lees of ontmoet ik iemand, die een versie van het geloof heeft waar ik wel iets mee kan.
Dat zijn dan types die twijfelen, het ook niet zeker weten en bijna net zo ongelovig zijn als ik, maar dan vanuit hun perspectief. Zo van ik heb geen bewijs dus het is ook moeilijk te geloven.
Als peuter kan je leren, dat een bepaalde gebeurtenis, mooi, belangrijk, indrukwekkend en belangrijk is. Maar als je er als kleuter niks van meekrijgt. Wordt je geloof ik atheist. En wat is religie nou echt?. Is het niet gewoon een manier om jong oud ziek en zwak en sterk, de hele samenleving te verenigen. Tegen de vijand? Een leger van jong en oud.
Maar er is iets met de Nederlandse kerk zoals ik die heb leren kennen. Ik kan me maar niet voorstellen, dat dit de bedoeling is geweest. Hoe kan je een idee, dat in eerste instantie positief bedoeld was, in zo iets lelijks en negatiefs veranderen.
Want de kerk mensen, komen op mij echt over als een stelletje hypocriete monsters.
Ik denk, dat onder invloed van armoede. De afgelopen paar honderd jaar, de kerk zoals we die nu kennen, verandert is in wat het nu is. En door de ontzuiling, zijn die paar gelovigen die nog over zijn gebleven. Vaak ook extreme types.
En soms, heel soms, zie of lees of ontmoet ik iemand, die een versie van het geloof heeft waar ik wel iets mee kan.
Dat zijn dan types die twijfelen, het ook niet zeker weten en bijna net zo ongelovig zijn als ik, maar dan vanuit hun perspectief. Zo van ik heb geen bewijs dus het is ook moeilijk te geloven.
Als peuter kan je leren, dat een bepaalde gebeurtenis, mooi, belangrijk, indrukwekkend en belangrijk is. Maar als je er als kleuter niks van meekrijgt. Wordt je geloof ik atheist. En wat is religie nou echt?. Is het niet gewoon een manier om jong oud ziek en zwak en sterk, de hele samenleving te verenigen. Tegen de vijand? Een leger van jong en oud.
Hoi Matthijs, ik wil op je post reageren, maar ik weet niet goed hoe. Ik ken je niet, weet niet wat je leuk vindt, en wat juist niet, maar ik zou toch graag een poging willen doen om je te steunen, om wat mee te leven.
Voor mij is de kern van je verhaal de onrust waardoor je nu beslopen wordt. Hoe die onrust tegen te gaan.
Ik vrees dat je er voorlopig mee zult moeten leren leven. Zie het als een vorm van rouw, nadat iets dat érg lang een érg belangrijk onderdeel van je leven is geweest, is weggevallen. Het is niet vreemd dat, wanneer zoiets wegvalt, er onrust ontstaat, dat je je rot gaat voelen. Het is niet anders, daar zal je doorheen moeten.
Rouw heeft tijd nodig. Daar kunnen je vrouw, vrienden, een ruimdenkende dominee, misschien bij helpen. Erover praten, hoe je je voelt, over je twijfels, je onrust, kan helpen deze periode door te komen. Zoek daarnaast ook vooral ontspanning in heel andere dingen, dingen die jij leuk vindt om te doen.
Rouw heeft tijd nodig. Laat het slijten.
Wanneer je zekerheden los moet laten moet je leren leven met twijfel. Dat is niet prettig, maar uiteindelijk toch absoluut de moeite waard. Ik wens je veel sterkte en veel plezier.
Voor mij is de kern van je verhaal de onrust waardoor je nu beslopen wordt. Hoe die onrust tegen te gaan.
Ik vrees dat je er voorlopig mee zult moeten leren leven. Zie het als een vorm van rouw, nadat iets dat érg lang een érg belangrijk onderdeel van je leven is geweest, is weggevallen. Het is niet vreemd dat, wanneer zoiets wegvalt, er onrust ontstaat, dat je je rot gaat voelen. Het is niet anders, daar zal je doorheen moeten.
Rouw heeft tijd nodig. Daar kunnen je vrouw, vrienden, een ruimdenkende dominee, misschien bij helpen. Erover praten, hoe je je voelt, over je twijfels, je onrust, kan helpen deze periode door te komen. Zoek daarnaast ook vooral ontspanning in heel andere dingen, dingen die jij leuk vindt om te doen.
Rouw heeft tijd nodig. Laat het slijten.
Wanneer je zekerheden los moet laten moet je leren leven met twijfel. Dat is niet prettig, maar uiteindelijk toch absoluut de moeite waard. Ik wens je veel sterkte en veel plezier.
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
Nee, heel mijn verstand zegt dat het niet waar kan zijn. Het is gewoon wat @OllieA zegt een rouwproces. Iets wat zo zeker leek en was voor mij, is weggevallen. Tel daarbij op dat knagende stemmetje van "Stel het is toch waar" en daar is de onrust.quote:Op donderdag 20 juli 2023 21:59 schreef Libertarisch het volgende:
Misschien komt je geloof weer terug?
Maar ik snap dat het rouwen normaal is en dat het stemmetje niets meer en minder is van jarenlang conditionering als het gaat om de hel.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | https://mdj-stek.nl
Als je maar beseft dat het geen keuze van jou is dat je niet meer gelooft.quote:
Want de grootste zonde is toch echt het geloof negeren en ongelovige te worden.
Ik heb een soortgelijke transitie doorgemaakt als jij, al ging het bij mij wel wat sneller. Ik kreeg van gelovigen naderhand vaak het verwijt dat ik tegen het geloof heb gekozen, en daarmee tegen God.
Dit is onzin.
"Wie niet voor mij is , is tegen mij" is dan ook niet waar. Je kiest niet tegen God of bent ineens tegen God, je gelooft gewoon niet meer.
[ Bericht 14% gewijzigd door hoatzin op 21-07-2023 14:44:55 ]
Dat is een goede inderdaad, het is nou niet dat ik meteen voor een Satan kies ofzo. Ik geloof alleen niet meer dat er een God is. En dat niet meer geloven is echt niet op basis op de talloze fouten in de Bijbel of door andere kritieken op het Christelijke geloof.quote:
[..]
Als je maar beseft dat het geen keuze van jou is dat je niet meer gelooft.
Ik heb een soortgelijke transitie doorgemaakt als jij, al ging het bij mij wel wat sneller. Ik kreeg van gelovigen naderhand vaak het verwijt dat ik tegen het geloof heb gekozen, en daarmee tegen God.
Dit is onzin.
"Wie niet voor mij is , is tegen mij" is dan ook niet waar. Je kiest niet tegen God of bent ineens tegen God, je gelooft gewoon niet meer.
Het is voor mij gewoon duidelijk dat God niet nodig is voor een schepping of onze moraal bijvoorbeeld.
Het is voor mij kort gezegd aannemelijker dat wij en de hele aarde bij toeval zijn ontstaan dan dat een God dat gedaan heeft, want ook die God heeft moeten ontstaan.. En zo'n machtig wezen zie ik nou niet zomaar uit het niets ontstaan.
Natuurlijk hebben bepaalde bronnen en kritieken wel de aanzet gegeven om toch eens verder te gaan nadenken.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | https://mdj-stek.nl
Precies. Je komt hier in een vicieuze cirkel terecht.quote:
En zo'n machtig wezen zie ik nou niet zomaar uit het niets ontstaan.
On topic, bij mij is het plm. vergelijkbaar gegaan: gezworven van de ene kerk naar de andere kerk, evangelische studentenvereniging bezocht (niks mis mee overigens), maar helaas na een vertrek elders voor werk kreeg ik toch stug de indruk dat het opperwezen niet meer op mijn smeekbede reageerde. Iemand uit dezelfde kringen zei; "god gaat me je mee als het moeilijk wordt". Nou, forget it, ik heb de zaken zelf aangepakt en problemen opgelost.quote:
Phoe het is een langer verhaal geworden dan bedoeld... Maar in het kort.. Ik heb mijn geloof verloren maar ervaar onrust door jarenlange indoctrinatie en donder preken in mijn (vroege) jeugd.
Herkennen anderen die ook van hun geloof vallen dit gevoel? En hoe kan ik mijn brein betere wapenen tegen het onrust gevoel in mijn hart? Goede boeken over dit onderwerp bijv??
Nog enige gebeurtenissen en enig rationeel nadenken deden de laatste strohalm knakken ("het geknakte riet verbreekt hij niet Jes.42:3"; nou, dus wel). Niet dat ik onbekommerd door het leven ga door een psychiatrische ziekte.
Onrust? Ach, geloof gaf mij onrust vanwege de dreigementen en tekortschieten. Nu spring ik regelmatig uit de ban(d).
Boeken? Yuval Noah Harari, alle 3 de boeken van hem. Om te lachen: "Wie god verlaat heeft niets te vrezen" van Maarten 't Hart.
[ Bericht 1% gewijzigd door blomke op 22-07-2023 18:05:22 ]
Op zaterdag 22 april 2023 13:43 schreef r_one het volgende:
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
Het is niet nodig om van je geloof af te vallen op basis van twijfels rondom de schepping. De wetenschappelijke versie van het ontstaan van het universum en het leven beroept zich constant op wonderlijke en onverklaarbare gebeurtenissen die nog nooit zijn geobserveerd, en waarvan we maar moeten aannemen dat ze zo zijn gebeurd. Dus dat is geen reden om het geloof te verwerpen.
Wat ik me in jouw plaats zou afvragen, is of je ooit daadwerkelijk zelf persoonlijk Jezus Christus hebt leren kennen, door aan den lijve Zijn invloed in jouw leven te ervaren. En dan bedoel ik niet via de geboorte van je kind en dergelijke, maar door de transformerende kracht van Gods Geest in je leven. Ik krijg namelijk erg de indruk dat het geloof theoretisch met de paplepel is ingegoten, maar dat het ontbreekt aan een persoonlijke relatie met Jezus Christus, terwijl dat is waar het hele geloof in de kern om draait. Misschien is het goed om inderdaad van dit theoretische geloof dat anderen je hebben opgelegd te vallen, om daadwerkelijk zelf Jezus Christus te leren kennen, degene die je elke dag in staat stelt om weer een dag te leven.
Wat ik me in jouw plaats zou afvragen, is of je ooit daadwerkelijk zelf persoonlijk Jezus Christus hebt leren kennen, door aan den lijve Zijn invloed in jouw leven te ervaren. En dan bedoel ik niet via de geboorte van je kind en dergelijke, maar door de transformerende kracht van Gods Geest in je leven. Ik krijg namelijk erg de indruk dat het geloof theoretisch met de paplepel is ingegoten, maar dat het ontbreekt aan een persoonlijke relatie met Jezus Christus, terwijl dat is waar het hele geloof in de kern om draait. Misschien is het goed om inderdaad van dit theoretische geloof dat anderen je hebben opgelegd te vallen, om daadwerkelijk zelf Jezus Christus te leren kennen, degene die je elke dag in staat stelt om weer een dag te leven.
Ja ga hem weer opnieuw z'n geloofswanen en angsten voor de hel aanpraten. Daar wil hij nu juist vanaf dacht ik zo.quote:
Wat ik me in jouw plaats zou afvragen, is of je ooit daadwerkelijk zelf persoonlijk Jezus Christus hebt leren kennen, door aan den lijve Zijn invloed in jouw leven te ervaren.
De aloude truc: je hebt als afvallige natuurlijk nooit "echt geloofd", nooit Jezus "echt ervaren". Afvalligen zijn immers regelrechte ERRORs voor de godsvrezendenquote:
[..]
Ja ga hem weer opnieuw z'n geloofswanen en angsten voor de hel aanpraten. Daar wil hij nu juist vanaf dacht ik zo.
Dat is het probleem met dogmatische christenen: de empathie is weg als het om dit soort situaties gaat. Het bedreigt immers rechtstreeks hun eigen identiteit. Dus niks "ik wens je het beste" of "ik hoop dat je gelukkig wordt"; nee, de ervaringen van de afvallige schieten domweg tekort en er is maar 1 manier voor het ware geluk.
[ Bericht 3% gewijzigd door Haushofer op 23-07-2023 11:09:07 ]
Ik schrijf over natuurkunde! Zie https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996 en https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
Maar ik wens je veel succes, TS. Misschien helpt het om gelijkgestemden met zelfde ervaringen te horen, zoals Seth Andrews:
Met een knipoog
Met een knipoog
Ik schrijf over natuurkunde! Zie https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996 en https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
Een dieper liggende truuk zit 'm heel misschien wel in de truuk die Ali hier mogelijk op zichzelf toepast om zijn eigen geloof op te meten ten opzichte van de ander. Een waarde oordeel dus die zijn geloof "krukken" geeft om de "smalle weg" te bewandelen.quote:Op zondag 23 juli 2023 10:59 schreef Haushofer het volgende:
[..]
De aloude truc: je hebt als afvallige natuurlijk nooit "echt geloofd", nooit Jezus "echt ervaren". Afvalligen zijn immers regelrechte ERRORs voor de godsvrezenden
Ja, want dat is een belangrijke identity marker van het christendom. Eén grote evangelische egotrip verpakt in een nederig jasjequote:
[..]
Een dieper liggende truuk zit 'm heel misschien wel in de truuk die Ali hier mogelijk op zichzelf toepast om zijn eigen geloof op te meten ten opzichte van de ander. Een waarde oordeel dus die zijn geloof "krukken" geeft om de "smalle weg" te bewandelen.
Ik schrijf over natuurkunde! Zie https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996 en https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
Weet niet of je je tot mij richt (wij hebben expliciet geen kinderen), maar ik kan bevestigend op je vragen reageren:quote:
Wat ik me in jouw plaats zou afvragen, is of je ooit daadwerkelijk zelf persoonlijk Jezus Christus hebt leren kennen, door aan den lijve Zijn invloed in jouw leven te ervaren. En dan bedoel ik niet via de geboorte van je kind en dergelijke, maar door de transformerende kracht van Gods Geest in je leven. Ik krijg namelijk erg de indruk dat het geloof theoretisch met de paplepel is ingegoten, maar dat het ontbreekt aan een persoonlijke relatie met Jezus Christus, terwijl dat is waar het hele geloof in de kern om draait. Misschien is het goed om inderdaad van dit theoretische geloof dat anderen je hebben opgelegd te vallen, om daadwerkelijk zelf Jezus Christus te leren kennen, degene die je elke dag in staat stelt om weer een dag te leven.
Ik heb (getracht) jezus te leren kennen en een diepgaande relatie met hem op te bouwen, (bekeerd om) zijn genade in mijn leven toe te laten en mijn hart (?) voor hem opengesteld in de verwachting dat ik door hem zou gaan leven.
Nou, forget it. Er veranderde niks, er gebeurde niks n.a.v. mijn smeekbeden en de hemel bleef van koper. Wat veranderde, bracht ik zelf tot stand op basis van eigen initiatief en vooral: mezelf in te zetten en hard te werken voor het resultaat.
Daarbij de kennis over de volstrekte tegenstrijdigheden tussen het O.T. en het N.T., de vraag op jezus echt geleefd en opgestaan is, plus de ontdekking dat de kerk meer gebaseerd is op Paulus' dictatoriale geschriften dan op liefde, heeft mij tot apostasie geleid. Bovendien beschrijft Paulus waarschijnlijk meer een mythische dan een historische jezus en zijn de evangeliën, pas eeuwen na de (veronderstelde) optredens van jezus, geschreven uit mondelinge overlevering.
Op zaterdag 22 april 2023 13:43 schreef r_one het volgende:
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
En ik zeg je dat je op zaterdagmiddag van 2 tot 4 in je poedelnaakie de horlepiep moet dansen op het marktplein.
Het spijt me zeer maar ik geloof hier helemaal niets van.quote:
[..]
Weet niet of je je tot mij richt (wij hebben expliciet geen kinderen), maar ik kan bevestigend op je vragen reageren:
Ik heb (getracht) jezus te leren kennen en een diepgaande relatie met hem op te bouwen, (bekeerd om) zijn genade in mijn leven toe te laten en mijn hart (?) voor hem opengesteld in de verwachting dat ik door hem zou gaan leven.
Nou, forget it. Er veranderde niks, er gebeurde niks n.a.v. mijn smeekbeden en de hemel bleef van koper. Wat veranderde, bracht ik zelf tot stand op basis van eigen initiatief en vooral: mezelf in te zetten en hard te werken voor het resultaat.
Daarbij de kennis over de volstrekte tegenstrijdigheden tussen het O.T. en het N.T., de vraag op jezus echt geleefd en opgestaan is, plus de ontdekking dat de kerk meer gebaseerd is op Paulus' dictatoriale geschriften dan op liefde, heeft mij tot apostasie geleid. Bovendien beschrijft Paulus waarschijnlijk meer een mythische dan een historische jezus en zijn de evangeliën, pas eeuwen na de (veronderstelde) optredens van jezus, geschreven uit mondelinge overlevering.
Overigens richtte ik me op TS.
Waarom zou ik mijn geloof moeten meten ten opzichte van een ander?quote:
[..]
Een dieper liggende truuk zit 'm heel misschien wel in de truuk die Ali hier mogelijk op zichzelf toepast om zijn eigen geloof op te meten ten opzichte van de ander. Een waarde oordeel dus die zijn geloof "krukken" geeft om de "smalle weg" te bewandelen.
Ik vind het jammer voor TS dat hij van zijn geloof afvalt om de redenen die hij noemt.
Tegelijkertijd zie ik aanwijzigingen dat dat geloof waar hij van afvalt, wellicht nooit echt solide is geweest, op basis van hoe hij het zelf beschrijft: min of meer opgelegd en niet op een manier die op een persoonlijk geloof en een persoonlijke relatie met God is gericht, maar op het volgen van een set dogma's en regels.
Het kan dus ook simpelweg een gelegenheid zijn om op een betere basis te bouwen, in plaats van het kind met het badwater weg te gooien.
Kun je je dat voorstellen, dat ik hoop dat hij beter uit deze situatie zal komen dan hij er nu in staat? En nee, dat is niet door een ongelovige zonder hoop te worden.
Precies. Blomke liegt hier alles bij elkaar dat is duidelijk.quote:
[..]
Het spijt me zeer maar ik geloof hier helemaal niets van.
Overigens richtte ik me op TS.
Dat weet alleen jijzelf. Ik had het over mogelijk en misschien.quote:
[..]
Waarom zou ik mijn geloof moeten meten ten opzichte van een ander?
Maar het lijkt zo te zijn daar je stelt dat TS nooit echte een "relatie" heeft gehad met Jezus in 39 jaar, en jij kennelijk wel volgens je eigen maat staaf.
Je maakt mij inderdaad niet wijs dat je oprecht God hebt gezocht en dat er vervolgens geen enkele reactie is geweest en helemaal niets is gebeurd nee.quote:
[..]
Precies. Blomke liegt hier alles bij elkaar dat is duidelijk.
En jij maakt mij ook niet wijs dat dat met jou wel is gebeurd en met hem niet, omdat jouw recept beter is.quote:
Je maakt mij inderdaad niet wijs dat je oprecht God hebt gezocht en dat er vervolgens geen enkele reactie is geweest en helemaal niets is gebeurd nee.
Waarom zou ik dan wel geloven?quote:
[..]
En jij maakt mij ook niet wijs dat dat met jou wel is gebeurd.
Wat ik vandaag geloof geloof ik misschien morgen niet meer. Daarom heet het ook geloof.quote:
Je moet dingen leren scheiden van elkaar. Ik geloof ook van alles en nog wat maar de ervaring leert dat dat kan veranderen als het weer. Als ik iets geloof dan benadruk ik dat juist extra, en dat is dus kennelijk op een andere manier dan jij. Er is geloof (waar niets mis mee is) en er zijn feiten.
Met feiten is het overigens al net zo onzeker gesteld in deze tijden.
Maar daarom is het geloof ook zo vast en zeker als het authentiek wordt beleefd.quote:
[..]
Wat ik vandaag geloof geloof ik misschien morgen niet meer. Daarom heet het ook geloof.
Je moet dingen leren scheiden van elkaar. Ik geloof ook van alles en nog wat maar de ervaring leert dat dat kan veranderen als het weer. Als ik iets geloof dan benadruk ik dat juist extra, en dat is dus kennelijk op een andere manier dan jij. Er is geloof (waar niets mis mee is) en er zijn feiten.
Met feiten is het overigens al net zo onzeker gesteld in deze tijden.
Die ervaringen kun je eerlijkheidshalve niet ontkennen of anders uitleggen. De ervaring van de geest van God staat in schril contrast met de ervaring waarin die niet aanwezig is. Licht en donker.
Daarom blijft men vaak geloven tot het uiterste. Tenzij die ervaring ontbreekt. Want dan baseer je je inderdaad op allerlei onzekerheden en aannames, overtuigingen over de wereld. Terwijl het geloof dat van binnen wordt beleefd tot absolute overtuiging leidt. Het is het kennen van een persoon, geen reeks met regels en dogma's. Die persoon openbaart zich aan je. Als je die eenmaal kent, wordt het erg lastig om nog te ontkennen dat hij bestaat.
En dat heeft TS nagelaten? Want zijn geloof is kennelijk niet zo vast als dat van jou. Ik ben benieuwd hoe jij het geloof authentiek beleefd. Is dat niet wat alle religies zouden zeggen wanneer je er geen houvast meer in kunt vinden. En waardoor vele religies zijn opgehouden te bestaan en hier en daar in elkaar opgingen omdat er niemand meer was te vinden die er nog op dogmatische manier mee verder wilde gaan. Syncretisme. Hoe lang is er al niemand meer gestenigd in Jeruzalem volgens de wet van Mozes. Ook ik ben ooit gelovig geweest. Het loopt zoals het loopt. Het is niet dat ik niet geloof dat er iets is. Zo ver kan ik niet gaan.quote:
[..]
Maar daarom is het geloof ook zo vast en zeker als het authentiek wordt beleefd.
Ervaringen heeft men in alle richtingen en religie. Dus dat is niet zo'n sterk punt.quote:Die ervaringen kun je eerlijkheidshalve niet ontkennen of anders uitleggen. De ervaring van de geest van God staat in schril contrast met de ervaring waarin die niet aanwezig is. Licht en donker.
En wat is je ervaring dan? Of anders gezegd: Wat is je laatste ervaring?
Ja maar zo spreekt iedere orthodox gelovige. Maakt niet uit welke religie.quote:Daarom blijft men vaak geloven tot het uiterste. Tenzij die ervaring ontbreekt. Want dan baseer je je inderdaad op allerlei onzekerheden en aannames, overtuigingen over de wereld. Terwijl het geloof dat van binnen wordt beleefd tot absolute overtuiging leidt. Het is het kennen van een persoon, geen reeks met regels en dogma's. Die persoon openbaart zich aan je. Als je die eenmaal kent, wordt het erg lastig om nog te ontkennen dat hij bestaat.
Dus dit is ook in jouw geval niet uniek toch?
