Pfff gek eigenlijk hoe je door een stukje tekst, en in het verleden vele stukjes tekst, ineens zo geraakt kunt worden. Gisteren de hele dag gedacht aan die arme Jayden, Danny en zijn gezin. Wat een ramp, wat een nachtmerrie en wat een ongeloof.
Met het risico dat dit een how can I make this about me post wordt deel ik dit toch. Mijn vader heeft suicide gepleegd toen ik 27 was en het heeft mij geleerd dat het fysieke leven met al onze ongemakken simpelweg ondraaglijk is voor sommigen. In de gedachte dat dit lijden voorbij is, ongeacht dat ik van mening ben dat je ook zin kunt vinden in lijden, heb ik persoonlijk vrede gevonden. Nogmaals heel veel sterkte Danny, gezin en eigenlijk allen…