Het ouderschap niet leuk vinden

quote:

Op maandag 13 februari 2023 15:13 schreef SQ het volgende:

[..]
Welke pandemie dan, in welk land? Als jouw kinderen 8 en 6 zijn zoals je eerder aangaf dan waren ze in de covid lockdowns in elk geval geen peuter en baby.

Vriendin van me kreeg in de pandemie een tweeling. Dat was zo ontzettend pittig voor hen. Maar gelukkig is alles goed gekomen. Alleen die tijd halen ze nooit meer in met opa en oma’s. Dat is wel sneu ze vertelde me wel dat ze het allemaal heel anders had voorgesteld. Maar ja. Is te begrijpen natuurlijk.

Ik denk niet dat ze spijt hebben. Maar kan me achteraf wel voorstellen dat sommige ouders dachten, had ik een zwangerschap maar ( voor zover je het kunt sturen) wat uitgesteld. Maar dat weet je natuurlijk allemaal nooit.

quote:

Op maandag 13 februari 2023 15:41 schreef LadyTagliatelle het volgende:

[..]
Vriendin van me kreeg in de pandemie een tweeling. Dat was zo ontzettend pittig voor hen. Maar gelukkig is alles goed gekomen. Alleen die tijd halen ze nooit meer in met opa en oma’s. Dat is wel sneu ze vertelde me wel dat ze het allemaal heel anders had voorgesteld. Maar ja. Is te begrijpen natuurlijk.

Ik denk niet dat ze spijt hebben. Maar kan me achteraf wel voorstellen dat sommige ouders dachten, had ik een zwangerschap maar ( voor zover je het kunt sturen) wat uitgesteld. Maar dat weet je natuurlijk allemaal nooit.

De verhalen zijn erg verschillend. Sommige ouders vonden de pandemie erg relaxt, omdat ze konden thuiswerken en er minder verplichtingen waren. Voor anderen was het zwaarder.

quote:

Op maandag 13 februari 2023 16:08 schreef Avelie het volgende:

[..]
De verhalen zijn erg verschillend. Sommige ouders vonden de pandemie erg relaxt, omdat ze konden thuiswerken en er minder verplichtingen waren. Voor anderen was het zwaarder.

Jup

Zo blij dat ik die krengen niet heb.

quote:

Op maandag 13 februari 2023 11:40 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]
Ik heb geen kinderen en wil ze ook niet. Denk ik. Ik twijfel soms maar als ik er dan weer eentje zie dan krijg ik de rillingen. Maar wat ik wilde zeggen is dat deze heus in bladen staan (o.a. de Linda.) maar je zult ze waarschijnlijk niet hebben gezien. Dat weet ik want ik heb soms wat twijfel. En dan kijk ik eens of en hoe vaak mensen spijt hebben en waarom. Om te checken of dat ook redenen voor mij zouden kunnen zijn.
[…]

Er zijn echt veel verhalen over spijt en dingen niet leuk vinden. En de typische blaadjes hebben het hier gewoon over. Ook als je zoekt op bijvoorbeeld ‘mijn kind spuugzat’ kom je zoveel tegen. Er is gewoon veel. Bovenstaande is misschien maar 1% van alles wat ik ooit gelezen heb, .

Wil me hier nog even volmondig bij aansluiten. Ik word juist doodziek van al die blogjes en blaadjes die je zogenaamd als eerste dingen vertellen die zogenaamd niemand je vertelt. ‘Het eerlijke verhaal.’

Wáren er nog maar dingen die niemand je vertelt. Ik vind het echt bizar hoe sommige vrouwen bijvoorbeeld de behoefte hebben om onder werkelijk ieder Facebookbericht dat over bevallingen gaat te delen dat ze een totaalruptuur hadden en ‘helemaal aan flarden lagen’ en nog net geen Paint erbij posten met een sfeerimpressie van het rampgebied.

Of van die horrorverhalen over poepluiers tot in de nek van het kind. Kinderkots op spachtelputz. Uitgeharde Brinta in de hoekjes van je triptrap. Een non-existent seks- en/of liefdesleven en Noooooiiit meer “me-time” ( ). Bonkjes, sliertjes, alles: er is geen ontkomen aan. Dat alles het liefst op dat afschuwelijk pedante blasé toontje van de doorgewinterde moeder die deze bijltjes nonchalant hanteert en meewarig lacht om het geploeter van de newbies; terwijl het eigen oudste kind net 2,5 maand oud is.

Je weet pas echt hoe kut het is als je er middenin zit met je eigen kind(eren), dat geloof ik wel, maar het is echt godsonmogelijk om níet vooraf te weten dat er ook aardig veel Helemaal Niet Leuk is aan het ouderschap.

quote:

Op maandag 13 februari 2023 23:14 schreef Jentin het volgende:

[..]
Dat alles het liefst op dat afschuwelijk pedante blasé toontje van de doorgewinterde moeder die deze bijltjes nonchalant hanteert en meewarig lacht om het geploeter van de newbies; terwijl het eigen oudste kind net 2,5 maand oud is.

Zit momenteel in een hostel en er loopt hier een kind rond dat steeds op een didgeridoo loopt te blazen, . En natuurlijk steeds dezelfde bromtoon want hij weet nergens wat van. En doet-ie dat niet? Dan slaat hij wel op trommels. En ik vind het dan nog het ergst als ouders, maar vooral ook andere mensen(!), zo lief lachen naar dat kind en het helemaal grappig en schattig vinden. Like, waarom moedig je het aan? . Dat geneest me spontaan weer van die twijfel die soms de kop opsteekt.

Ik dacht nog aan dit topic daardoor, . Jaja, het is 'anders als het je eigen kind is'. Nou, dat vraag ik me dus af. Je zou maar constant zo'n luid aandachtsapparaat om je heen hebben als je een boek wil lezen of al niet een fijne bui hebben.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Misschien is het een troost, _{zag dit topic bij actieve topics}, maar al mijn vrienden hebben kinderen en ervaren dit allemaal.

Het is wel 'grappig', ik ben bewust kindloos en ze komen allemaal naar mij toe, onder de voorwaarde dat ik het niet doorvertel (wat ik ook niet doe) en vertellen allemaal hoe zwaar het ouderschap valt en schamen zich enorm voor deze gevoelens. Als ze met andere ouders zijn doen ze net alsof het allemaal geweldig en gemakkelijk is, maar ondertussen... Sommigen houden zelfs die schijn op in hun huwelijk. Zelfs mijn eigen moeder vertelt me hoe blij ze is dat mijn broer en ik volwassen zijn, want opvoeden gewoon niet leuk is (kinderen voor sommigen wel, maar de verantwoordelijkheid erbij)

Dit betekent niet dat ze niet van hun kinderen houden. Dit betekent ook niet dat ze niet van hun partner houden. Alleen het is zwaar, het is zwaar om een partner te hebben, nog zwaarder om kinderen te hebben. Dit drukt een enorm stempel op je huwelijk of relatie. Je moet sterk in je schoenen staan hiervoor.

Ik merk ook aan de mensen om me heen dat het gemakkelijker wordt als de kinderen ouder worden, zelfstandiger. Dan is het nog niet gemakkelijk, maar gemakkelijker dan die leeftijd die jij beschrijft.

Met andere woorden: schaam je niet. Ik vind het goed en dapper dat je je hier uitspreekt en het komt echt wel goed Sterkte.

quote:

Op maandag 13 februari 2023 23:14 schreef Jentin het volgende:

[..]
Wil me hier nog even volmondig bij aansluiten. Ik word juist doodziek van al die blogjes en blaadjes die je zogenaamd als eerste dingen vertellen die zogenaamd niemand je vertelt. ‘Het eerlijke verhaal.’

Wáren er nog maar dingen die niemand je vertelt. Ik vind het echt bizar hoe sommige vrouwen bijvoorbeeld de behoefte hebben om onder werkelijk ieder Facebookbericht dat over bevallingen gaat te delen dat ze een totaalruptuur hadden en ‘helemaal aan flarden lagen’ en nog net geen Paint erbij posten met een sfeerimpressie van het rampgebied.

Of van die horrorverhalen over poepluiers tot in de nek van het kind. Kinderkots op spachtelputz. Uitgeharde Brinta in de hoekjes van je triptrap. Een non-existent seks- en/of liefdesleven en Noooooiiit meer “me-time” ( ). Bonkjes, sliertjes, alles: er is geen ontkomen aan. Dat alles het liefst op dat afschuwelijk pedante blasé toontje van de doorgewinterde moeder die deze bijltjes nonchalant hanteert en meewarig lacht om het geploeter van de newbies; terwijl het eigen oudste kind net 2,5 maand oud is.

Je weet pas echt hoe kut het is als je er middenin zit met je eigen kind(eren), dat geloof ik wel, maar het is echt godsonmogelijk om níet vooraf te weten dat er ook aardig veel Helemaal Niet Leuk is aan het ouderschap.

Dat is wel iets van nu. Mijn kind is 12. Toen hij werd geboren zag het social media landschap er heel anders uit en kende ik de mindere verhalen enkel van hier op fok. En die waren toch wel in de minderheid tov de positieve.
Ik voelde me in ieder geval aardig alleen met een HG zwangerschap, prenatale depressie, huilbaby, blijvende klachten nav de bevalling. Meer verhalen met herkenning en ook meer awareness in de omgeving en daarmee begrip had mij denk ik wel geholpen. Dus hoezee voor openheid wat mij betreft. Doorslaan daar in is een algeheel social media probleem toch?

Oh, zeker. Het is ook niet dat ik tegen delen ben. Heb zelf heel veel geleerd van de bonkjes en sliertjes op Fok bijvoorbeeld toen ik nog lurkte lang voordat ik moeder werd. Zo had ik eerder werkelijk geen idee van de gorigheid die kwam kijken bij bevallen en dankzij Fok schrok ik niet zo toen ik zelf aan de beurt was.

Het gaat mij inderdaad om de overdaad en om het inmiddels in mijn ogen dus allang achterhaalde en interessantdoenerige ‘niemand vertelt je dit ooit’ bij al die verhalen. Iedereen vertelt me juist alles, voor mijn gevoel, en ook nog op een onuitstaanbaar toontje.

Edit: het gaat me dus over het heden. Dat het tien of twintig jaar geleden anders was, snap ik.

[ Bericht 7% gewijzigd door Jentin op 14-02-2023 08:06:57 ]

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 05:35 schreef laziness het volgende:

[..]
Dat is wel iets van nu. Mijn kind is 12. Toen hij werd geboren zag het social media landschap er heel anders uit en kende ik de mindere verhalen enkel van hier op fok. En die waren toch wel in de minderheid tov de positieve.
Ik voelde me in ieder geval aardig alleen met een HG zwangerschap, prenatale depressie, huilbaby, blijvende klachten nav de bevalling. Meer verhalen met herkenning en ook meer awareness in de omgeving en daarmee begrip had mij denk ik wel geholpen. Dus hoezee voor openheid wat mij betreft. Doorslaan daar in is een algeheel social media probleem toch?

Ja, dit.
Toen mijn oudste (volgende maand 22) naar school ging was het echt not done om te laten weten dat je de 6 weken zomervakantie best lang vond. Tegenwoordig mag gewoon de vlag uit als de vakantie voorbij is.

Mijn viertal is "strong-willed", het heeft echt jaren geduurd voordat ik daar eens wat over tegenkwam en dat voelde inderdaad soms best eenzaam.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 07:16 schreef Jentin het volgende:

Het gaat mij inderdaad om de overdaad en om het inmiddels in mijn ogen dus allang achterhaalde en interessantdoenerige ‘niemand vertelt je dit ooit’ bij al die verhalen.

Dat is inderdaad een (social) media-truukje. Net als "..en je raadt nooit wat er toen gebeurde!!"

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 08:00 schreef Viv het volgende:

[..]
Dat is inderdaad een (social) media-truukje. Net als "..en je raadt nooit wat er toen gebeurde!!"

Dat vind ik al irritant, maar nu bedient elke willekeurige Kimberley die toevallig een kind kreeg zich ervan

@Poolbal, de enige tip die ik voor je heb is om niet al te hard te zijn voor jezelf en je het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Heb je geen zin om in het weekeinde aan sociale verplichtingen mee te doen, doe het dan niet. Valt het je te zwaar om 's avonds nog een verenigingsleven te onderhouden, doe het dan niet. Kook makkelijk. Neem vrij als je kinderen naar de opvang/oppas/school gaan. Voel je niet verplicht om met je partner van alles te doen als je een oppas hebt, maar plof gerust op de bank. Kijk eens kritisch naar je werk: kun je meer rust in je leven brengen door vaker thuis te werken of een dag minder te werken?

Als ik naar andere ouders kijk, zie ik dat ze vaak heel drukke levens hebben. Komen er kinderen spelen, dan wordt er een programma afgedraaid van samen knutselen, bakken of erop uitgaan. Dat is allemaal hartstikke leuk als je er energie voor hebt of energie van krijgt. Zo niet, leg het jezelf dan vooral niet op.

Ik heb zelf het beklemmende gevoel nooit gehad omdat mijn lief en ik altijd behoorlijk relaxed zijn geweest. Het is een betrekkelijk korte fase, de periode waarin je wordt geleefd door je gezin. De eerste grote mijlpaal vond ik het naar school gaan. Daarna brak zo rond de leeftijd van 6/7 het moment aan waarop ze zelfstandiger werden: zelf uit bed gaan en ontbijt maken, soms zelfs ons een ontbijt op bed brengen. Nog iets later gaan kinderen doorgaans zelfstandig naar school en naar huis, wat ook lucht geeft. En de overgang naar de middelbare school is de volgende grote mijlpaal. Nog steeds ben ik veel met de kinderen bezig, maar het gaat nu meer om helpen met huiswerk en minder om de vroege zorgtaken. Sterker nog, ze helpen gewoon mee in huis. Daar zijn ze vroeg mee begonnen.

Ik vrees dat het cliché waar is: voor je het weet kijk je met weemoed terug op die vroege kindertijd, die veel van je vroeg maar ook geweldig was en misschien wel te snel voorbijging.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 05:29 schreef ChipsZak. het volgende:
Zit momenteel in een hostel en er loopt hier een kind rond dat steeds op een didgeridoo loopt te blazen, . En natuurlijk steeds dezelfde bromtoon want hij weet nergens wat van. En doet-ie dat niet? Dan slaat hij wel op trommels. En ik vind het dan nog het ergst als ouders, maar vooral ook andere mensen(!), zo lief lachen naar dat kind en het helemaal grappig en schattig vinden. Like, waarom moedig je het aan? . Dat geneest me spontaan weer van die twijfel die soms de kop opsteekt.

Ik dacht nog aan dit topic daardoor, . Jaja, het is 'anders als het je eigen kind is'. Nou, dat vraag ik me dus af. Je zou maar constant zo'n luid aandachtsapparaat om je heen hebben als je een boek wil lezen of al niet een fijne bui hebben.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het leuke aan kinderen hebben is dat je samen de rest van de wereld kunt haten.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 09:37 schreef Claudia_x het volgende:
@:poolbal, de enige tip die ik voor je heb is om niet al te hard te zijn voor jezelf en je het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Heb je geen zin om in het weekeinde aan sociale verplichtingen mee te doen, doe het dan niet. Valt het je te zwaar om 's avonds nog een verenigingsleven te onderhouden, doe het dan niet. Kook makkelijk. Neem vrij als je kinderen naar de opvang/oppas/school gaan. Voel je niet verplicht om met je partner van alles te doen als je een oppas hebt, maar plof gerust op de bank. Kijk eens kritisch naar je werk: kun je meer rust in je leven brengen door vaker thuis te werken of een dag minder te werken?

Als ik naar andere ouders kijk, zie ik dat ze vaak heel drukke levens hebben. Komen er kinderen spelen, dan wordt er een programma afgedraaid van samen knutselen, bakken of erop uitgaan. Dat is allemaal hartstikke leuk als je er energie voor hebt of energie van krijgt. Zo niet, leg het jezelf dan vooral niet op.

Ik heb zelf het beklemmende gevoel nooit gehad omdat mijn lief en ik altijd behoorlijk relaxed zijn geweest.

Top dat jij nooit dat beklemmende gevoel hebt gehad Moet heerlijk zijn.

Dat maakt echter niet dat er een causaal verband zit tussen geen beklemmend gevoel hebben en relaxed zijn. Misschien kan het helpen, maar er zijn zat mensen die dolenthousiast gelukkig worden juist van het hyperen met hun kind en andersom die, hoe relaxed als ze zich ook opgesteld hebben, het toch beklemmend vonden.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 09:37 schreef Claudia_x het volgende:
@:poolbal, de enige tip die ik voor je heb is om niet al te hard te zijn voor jezelf en je het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Heb je geen zin om in het weekeinde aan sociale verplichtingen mee te doen, doe het dan niet. Valt het je te zwaar om 's avonds nog een verenigingsleven te onderhouden, doe het dan niet. Kook makkelijk. Neem vrij als je kinderen naar de opvang/oppas/school gaan. Voel je niet verplicht om met je partner van alles te doen als je een oppas hebt, maar plof gerust op de bank. Kijk eens kritisch naar je werk: kun je meer rust in je leven brengen door vaker thuis te werken of een dag minder te werken?

Als ik naar andere ouders kijk, zie ik dat ze vaak heel drukke levens hebben. Komen er kinderen spelen, dan wordt er een programma afgedraaid van samen knutselen, bakken of erop uitgaan. Dat is allemaal hartstikke leuk als je er energie voor hebt of energie van krijgt. Zo niet, leg het jezelf dan vooral niet op.

Ik heb zelf het beklemmende gevoel nooit gehad omdat mijn lief en ik altijd behoorlijk relaxed zijn geweest. Het is een betrekkelijk korte fase, de periode waarin je wordt geleefd door je gezin. De eerste grote mijlpaal vond ik het naar school gaan. Daarna brak zo rond de leeftijd van 6/7 het moment aan waarop ze zelfstandiger werden: zelf uit bed gaan en ontbijt maken, soms zelfs ons een ontbijt op bed brengen. Nog iets later gaan kinderen doorgaans zelfstandig naar school en naar huis, wat ook lucht geeft. En de overgang naar de middelbare school is de volgende grote mijlpaal. Nog steeds ben ik veel met de kinderen bezig, maar het gaat nu meer om helpen met huiswerk en minder om de vroege zorgtaken. Sterker nog, ze helpen gewoon mee in huis. Daar zijn ze vroeg mee begonnen.

Ik vrees dat het cliché waar is: voor je het weet kijk je met weemoed terug op die vroege kindertijd, die veel van je vroeg maar ook geweldig was en misschien wel te snel voorbijging.

Maar wat als je nou juist wel naar die vereniging wil? Of gezellig bij je vrienden langs?
Want dat is volgens mij juist het probleem van TS. Dat hij daar niet meer zelf de keuze in heeft. En dat hij geen zin meer heeft om alles on hold te zetten voor het gezinsleven.
En dat lijkt me niet heel gek. Dat dat stuk van ouderschap best tegenvalt. Dat de knuffels en de gezelligheid hartstikke leuk zijn, maar dat je gewoon niet meer zelf kunt bepalen wat je gaat doen en wanneer.

En eens met Vanyel.
De definitie van relaxed is natuurlijk ook niet hetzelfde voor iedereen. Wat nou als jouw definitie van relaxed is de halve zaterdag in je pyjama doorbrengen, beetje zappen, beetje boek lezen, ff gamen, naar vrienden toe, door de stad slenteren en op een terras blijven hangen, net waar je zin in hebt maar nu kom je niet meer aan jezelf toe want je moet van alles met je kinderen.

[ Bericht 3% gewijzigd door BE op 14-02-2023 10:33:51 ]

Dit is precíes waarom mijn relaxed me juist beklemt

Thanks voor de scherpe omschrijving @BE

Ik weet nog heel goed dat mijn oudste een paar weken oud was en in bed lag 's avonds en mijn vriend was weg voor het werk. De boter was op en ik kon niet zomaar even naar de supermarkt en toen voelde ik voor het eerst dat beklemmende 'aan huis gekluisterd' gevoel. Op dat moment besefte ik dat alles anders geworden was. Het rolde gewoon ineens over me heen, hoe relaxed ik ook ben..

quote:

Op dinsdag 14 februari 2023 10:19 schreef BE het volgende:

[..]
Maar wat als je nou juist wel naar die vereniging wil? Of gezellig bij je vrienden langs?
Want dat is volgens mij juist het probleem van TS. Dat hij daar niet meer zelf de keuze in heeft. En dat hij geen zin meer heeft om alles on hold te zetten voor het gezinsleven.
En dat lijkt me niet heel gek. Dat dat stuk van ouderschap best tegenvalt. Dat de knuffels en de gezelligheid hartstikke leuk zijn, maar dat je gewoon niet meer zelf kunt bepalen wat je gaat doen en wanneer.

Door krampachtig vast te houden aan dat beeld van alles wat je zou willen doen, kun je de druk zozeer voor jezelf opvoeren dat je alleen nog maar een beklemmend gevoel hebt. Dan schiet het ondernemen van die leuke activiteiten z'n doel voorbij. Neem het welbekende weekeinde weg met je partner: natuurlijk wil je graag aandacht aan elkaar geven zoals je dat voorheen deed, maar als je er te moe voor bent of te veel 'aan' staat, wordt dat al gauw iets wat je er eenvoudig niet bij kunt hebben.

Met het 'relaxed' zijn bedoel ik dat wij vrij makkelijk die dingen even opzij konden zetten. We namen ons bijvoorbeeld voor om 's avonds uit eten te gaan, maar belandden dan alsnog op de bank met een serie aan en een makkelijke maaltijd erbij. Volgens de boekjes is dat desastreus voor je relatie, maar het hielp ons om er niet te moeilijk over te doen. En ik kijk terug op gezellige momenten - we zijn het altijd leuk blijven hebben met elkaar.

Ik denk dat veel mensen in de coronaperiode hebben ervaren hoe het is om alle verwachtingen los te laten, niet alleen die van anderen maar ook de verwachtingen die je ten aanzien van jezelf hebt. Mijn buurvrouw had bijvoorbeeld ineens lege weekeindes. Na de pandemie kwamen de weekeinde-activiteiten weer op gang, moesten ze zelfs ingehaald worden. Op zich vond ze die leuk en waardevol, maar ze raakte wel weer heel gestrest. Er is natuurlijk niks mis met die weekeindes, maar ik gun haar wel dat ze er bewust voor kiest en dat ze zich niet schuldig voelt om het bewaken van haar werkelijk vrije tijd, tijd waarin ze ook van zichzelf niets hoeft.

Ik herken verder veel in dit topic, de lange dagen, het steeds 'aan' staan, het huishouden als een bedrijf, de zorgen om de kinderen. De laatste tijd hebben we weer even een lastige fase gehad vanwege nieuw werk, ziekte in de familie en de zoektocht naar een middelbare school. Dat valt niet helemaal te voorkomen en is even ploeteren. Maar zoon heeft net een goed cijfer gehaald, dochter heeft het schooladvies dat ze wilde, ik heb het leuk met m'n collega's en 's avonds ploffen mijn lief en ik op de bank en tellen we onze zegeningen. Zolang die stemming overheerst, weet ik dat het goed zit. En ik probeer de tijd niet vooruit te kijken, want ik vrees dat ik daar juist ooit spijt van zou krijgen.

Klinkt heel stom, maar dit soort verhalen en ervaringen in mijn omgeving doen me steeds vaker twijfelen of ik ooit nog wel kinderen wil. Ik hecht veel waarde aan mijn / ons eigen leven met vrijheid voor luie avonden op de bank, uitjes, vakanties etc en ik merk gewoon bij familie/vrienden dat kinderen krijgen gelijkstaat aan aanhaken in de rat race van het leven. Altijd staat alles in het teken van de kids, of ze nu 1 jaar of 16 jaar zijn. Natuurlijk wordt het makkelijker wanneer ze eenmaal 8+ jaar worden en meer zelfstandigheid krijgen, maar toch..

Ik heb altijd heel graag kinderen gewild en vind niets leuker dan met mijn neefjes/nichtjes tijd door te brengen, maar of ik/wij het fulltime zou(den) kunnen betwijfel ik ten zeerste.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 10:51 schreef hoechst het volgende:

[..]
Hij is er een fucking jaar lang iedere nacht 6 keer uitgegaan zodat zij lekker verder kon slapen...

Oh ppfff zo ken ik er ook eentje. Zo’n pappa die overal verkondigt dat z’n vrouw sochtends langer in bed ligt dan hij.

Maar er dan even bij vergeet te melden dat hij nog geen kleding weet te vinden van de kinderen, haren niet kan kammen, niet weet hoe de wasmachine aan moet. Praten met de kinderen ook wel moeilijk vindt en opvoedtaken ook bij mamma laat liggen. Want pappa moet natuurlijk wel de lieve, aardige man zijn. Oja,..hij weet ook geen geboortedata van z’n kinderen.
Moeder jarenlang snachts kinders voeden (borstvoeding)

Maar oh oh wat heeft hij het moeilijk, want vrouw slaapt uit (tot 07.15)



Wacko van t dorp

Ik zou zo graag gewoon eens op zaterdagmiddag een paar uur achter elkaar een boek lezen op mijn eigen bank, met een drankje en iets lekkers en een muziekje op de achtergrond. Het zit er gewoon niet in. Dat kan ik soms ineens even heel erg kotsbeu zijn.

Alles kan geregeld worden natuurlijk, maar gewoon een dag of eigenlijk een paar dagen achter elkaar alleen maar aan jezelf hoeven denken vind ik met terugwerkende kracht de allergrootste luxe van het bestaan pre-kinderen. Niet denken aan ontbijt/lunch/diner/voetbaltas/haren kammen/douchen/tanden poetsen/mentaal welzijn voor iemand anders. Gewoon alleen jezelf in leven houden en doen waar je zin in hebt, wanneer je er zin in hebt en zolang als je er zin in hebt.

Je werk als rustpunt zien. Dat dekt wel heel de lading denk ik