GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Jullie favoriete Culinaire recensent is na zijn operatie, soms, nog steeds een beetje slecht ter been. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dan even niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief.
De maaltijd wordt thuis bezorgd, op een zelf uit te kiezen tijdstip. Het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.
Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze herfst betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik laatst 60 ben geworden wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Johan Derksen niet.
Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.Jullie zullen je afvragen, waarom niet via internet ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers. Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool met worst en spekjes. Als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.
Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Irene, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, sneller dan de Irene-Brigade.' Ze keek me aan alsof ze ijswater zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Carlo, Irene.' riep ik nog toen ze wegging. Geen respons.
Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect. De stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.
Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de kin. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot. Likkerbarend lekker. Het droop van de kin af. De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden. De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd. Het was in één woord heerlijk.
Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe. Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.
Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt (geen Carlo) namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt.
Dit was voor herhaling vatbaar. Gezond op naar mijn 65ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met een aapje op een stokje, plus een rietje en een vlaggetje. Net zoals bij Carlo en Irene vroeger. Jong van geest, je weet.
Een dikke 8.
De maaltijd wordt thuis bezorgd, op een zelf uit te kiezen tijdstip. Het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.
Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze herfst betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik laatst 60 ben geworden wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Johan Derksen niet.
Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.Jullie zullen je afvragen, waarom niet via internet ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers. Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool met worst en spekjes. Als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.
Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Irene, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, sneller dan de Irene-Brigade.' Ze keek me aan alsof ze ijswater zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Carlo, Irene.' riep ik nog toen ze wegging. Geen respons.
Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect. De stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.
Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de kin. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot. Likkerbarend lekker. Het droop van de kin af. De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden. De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd. Het was in één woord heerlijk.
Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe. Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.
Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt (geen Carlo) namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt.
Dit was voor herhaling vatbaar. Gezond op naar mijn 65ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met een aapje op een stokje, plus een rietje en een vlaggetje. Net zoals bij Carlo en Irene vroeger. Jong van geest, je weet.
Een dikke 8.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mooi geschreven, ik kon de jus bijna proeven
So rest assured I have the key to every opening
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
Netsplitter
#jesuisMasi
Zeer leuke review om te lezen. 
OxygeneFRL-vrijdag 8 mei 2020 @ 08:52:59: Ik had een pleuris hekel aan je maar nu ik weet dat je tegen een vuurwerkverbod ben, hou ik van je.
Dank je wel.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ha ha ha.quote:Op donderdag 22 december 2022 23:12 schreef Speedfight het volgende:
Mooi geschreven, ik kon de jus bijna proeven
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dank je brother.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
HEMA-Restaurant Zaltbommel.
Dat ik weer in de lappenmand zat deed hier en daar wat stof opwaaien. Helaas met deze temperaturen geen opwaaiende zomerjurkjes. Dat belette me gisteren niet, iets later dan gepland, al strompelend op m'n slippers de HEMA met een bezoekje te vereren. Ben er kind aan huis, woon er immers 50 meter vandaan, maar had nog nooit het restaurant gefrequenteerd. Normaal haal ik er mijn dagelijkse brood, vleeswaren, borrelnootjes of scheermesjes om van je af te snijden.
Jullie favoriete recensent heeft het geluk dat vrijwel alle culinaire gelegenheden van Zaltbommel in een straal van 200 meter van zijn flatje zijn gesitueerd. Je komt onderweg dan regelmatig bekende Bommelaren tegen. Illustere plaatsgenoten als Zwarte Chris, Mien de Lub of Gerrit de Kutto. Ze horen thuis in het centrum van m'n stadje en zijn altijd bereid je te woord te staan als je de laatste roddels wil horen. Gerrit en Mien zijn een soort peper-en zoutstel. Ze strooien samen met anekdotes en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Dat brengt me op het restaurantbezoek. Ietwat onwennig liep ik naar de eetgelegenheid. Natuurlijk niet voordat ik Corrie de cassière had begroet. Corrie kent me zo goed dat ze nog steeds de wijntas pakt voordat ik bij de kassa ben. Maar ja, uw recensent drinkt niet meer en dat is voor Corrie ook even wennen. Evenals voor de inkoper. Die vertelde me dat de drankomzet de afgelopen maanden met 10 % was gedaald.
Achteraan de kleine rij aangesloten met m'n dienblad, vroeg ik de bediening of ze de mosterd voor me klaar wilde zetten.....'voor later'. 'Voor later ?' vroeg ze. 'Ja, die neem ik altijd na de maaltijd.'
Gezien haar glazige blik en strakke gezicht viel voor de zoveelste keer het kwartje niet. Kan natuurlijk aan de invoering van de euro liggen.
Ik had me van tevoren via internet verdiept in de menukaart. Achteraf een goed idee want op het grote bord stond : 'Diverse soepen, één euro.' Voor hetzelfde geld zeg je dan : 'Doet u mij maar diverse soepen voor één euro.'
Het voorgerecht werd een tomatensoepje met ballen. Ik moest me inhouden om in deze verkiezingstijd niet om een pollepel te vragen. Hoofdgerecht werd een Tostini Surinaamse kip.
Ik had natuurlijk voor de veilige weg kunnen kiezen en een broodje rosbief of rookworst kunnen nemen. Maar de avontuurlijke geest van uw recensent dwong hem tot een buitenlands avontuur.
Fruitdrankje voor de vitamines en klaar was Tong.
Natuurlijk koos ik voor een plekje aan het raam, met uitzicht op de bruisende hoofdstraat.
Ik zag dat Zwarte Chris weer eens iemand aan het waarschuwen was voor de parkeerwachter.
Dat is het leuke van een klein stadje. We hebben geen prostituée's, maar je kunt toch je geld kwijt als je iets in een gleuf wil stoppen.
Soep was een beetje aan de flauwe kant. Maar zoals eerder gemeld, geen gebrek aan peper-en zoutstellen in Bommel. Ik kwam zelfs stukjes tauché tegen. Wat een prettige verrassing.
Nu de Surinaamse delicatesse. Broodje zag er mooi uit, was goed op temperatuur en stond bol van het kippenvlees. Sterk gekruid en licht pittig door de kerriesaus. De uienringen en de komkommer-en bananenschijfjes waren ook zoals het hoort. Kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik dit niet eerder had geprobeerd. Maar dat doe je niet waar andere mensen bij zijn. In een stadje als Bommel heb je dan al snel de bijnaam Herman de La Tourette.
Het was weer een geslaagde missie geweest. Het kostte me niet te duur qua geld om uit te geven.
De prijs-kwaliteitsverhouding was oké en de ambiance viel me honderd procent mee.
Na het afrekenen groette ik de koksmuts beleefd en zei dat ik toch maar afzag van de mosterd.
Op weg naar de uitgang hoorde ik Rick de Leeuw nog omroepen dat de damesstrings deze week voor de halve prijs waren. 'Die koop ik morgen.' riep ik naar Corrie. 'Oh ja, je moeder is eerdaags jarig.' Echt HEMA.
Om in rookworsttermen te blijven. Een vette acht.
Dat ik weer in de lappenmand zat deed hier en daar wat stof opwaaien. Helaas met deze temperaturen geen opwaaiende zomerjurkjes. Dat belette me gisteren niet, iets later dan gepland, al strompelend op m'n slippers de HEMA met een bezoekje te vereren. Ben er kind aan huis, woon er immers 50 meter vandaan, maar had nog nooit het restaurant gefrequenteerd. Normaal haal ik er mijn dagelijkse brood, vleeswaren, borrelnootjes of scheermesjes om van je af te snijden.
Jullie favoriete recensent heeft het geluk dat vrijwel alle culinaire gelegenheden van Zaltbommel in een straal van 200 meter van zijn flatje zijn gesitueerd. Je komt onderweg dan regelmatig bekende Bommelaren tegen. Illustere plaatsgenoten als Zwarte Chris, Mien de Lub of Gerrit de Kutto. Ze horen thuis in het centrum van m'n stadje en zijn altijd bereid je te woord te staan als je de laatste roddels wil horen. Gerrit en Mien zijn een soort peper-en zoutstel. Ze strooien samen met anekdotes en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Dat brengt me op het restaurantbezoek. Ietwat onwennig liep ik naar de eetgelegenheid. Natuurlijk niet voordat ik Corrie de cassière had begroet. Corrie kent me zo goed dat ze nog steeds de wijntas pakt voordat ik bij de kassa ben. Maar ja, uw recensent drinkt niet meer en dat is voor Corrie ook even wennen. Evenals voor de inkoper. Die vertelde me dat de drankomzet de afgelopen maanden met 10 % was gedaald.
Achteraan de kleine rij aangesloten met m'n dienblad, vroeg ik de bediening of ze de mosterd voor me klaar wilde zetten.....'voor later'. 'Voor later ?' vroeg ze. 'Ja, die neem ik altijd na de maaltijd.'
Gezien haar glazige blik en strakke gezicht viel voor de zoveelste keer het kwartje niet. Kan natuurlijk aan de invoering van de euro liggen.
Ik had me van tevoren via internet verdiept in de menukaart. Achteraf een goed idee want op het grote bord stond : 'Diverse soepen, één euro.' Voor hetzelfde geld zeg je dan : 'Doet u mij maar diverse soepen voor één euro.'
Het voorgerecht werd een tomatensoepje met ballen. Ik moest me inhouden om in deze verkiezingstijd niet om een pollepel te vragen. Hoofdgerecht werd een Tostini Surinaamse kip.
Ik had natuurlijk voor de veilige weg kunnen kiezen en een broodje rosbief of rookworst kunnen nemen. Maar de avontuurlijke geest van uw recensent dwong hem tot een buitenlands avontuur.
Fruitdrankje voor de vitamines en klaar was Tong.
Natuurlijk koos ik voor een plekje aan het raam, met uitzicht op de bruisende hoofdstraat.
Ik zag dat Zwarte Chris weer eens iemand aan het waarschuwen was voor de parkeerwachter.
Dat is het leuke van een klein stadje. We hebben geen prostituée's, maar je kunt toch je geld kwijt als je iets in een gleuf wil stoppen.
Soep was een beetje aan de flauwe kant. Maar zoals eerder gemeld, geen gebrek aan peper-en zoutstellen in Bommel. Ik kwam zelfs stukjes tauché tegen. Wat een prettige verrassing.
Nu de Surinaamse delicatesse. Broodje zag er mooi uit, was goed op temperatuur en stond bol van het kippenvlees. Sterk gekruid en licht pittig door de kerriesaus. De uienringen en de komkommer-en bananenschijfjes waren ook zoals het hoort. Kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik dit niet eerder had geprobeerd. Maar dat doe je niet waar andere mensen bij zijn. In een stadje als Bommel heb je dan al snel de bijnaam Herman de La Tourette.
Het was weer een geslaagde missie geweest. Het kostte me niet te duur qua geld om uit te geven.
De prijs-kwaliteitsverhouding was oké en de ambiance viel me honderd procent mee.
Na het afrekenen groette ik de koksmuts beleefd en zei dat ik toch maar afzag van de mosterd.
Op weg naar de uitgang hoorde ik Rick de Leeuw nog omroepen dat de damesstrings deze week voor de halve prijs waren. 'Die koop ik morgen.' riep ik naar Corrie. 'Oh ja, je moeder is eerdaags jarig.' Echt HEMA.
Om in rookworsttermen te blijven. Een vette acht.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wat is er met @Iwanius gebeurd dan? Ik hoop dat hij snel herstelt.quote:Op donderdag 22 december 2022 22:05 schreef tong80 het volgende:
Jullie favoriete Culinaire recensent is na zijn operatie, soms, nog steeds een beetje slecht ter been.
#freeWillemM
Op <a href="https://forum.fok.nl/topic/2682522/1/25#p209511850" target="_blank" >woensdag 14 juni 2023 19:05</a> schreef <a href="https://forum.fok.nl/user/profile/221644" target="_blank" >timmmmm</a> het volgende:[/b]
Ik heb in ieder geval liever huidkanker dan dit topic lezen
Op <a href="https://forum.fok.nl/topic/2682522/1/25#p209511850" target="_blank" >woensdag 14 juni 2023 19:05</a> schreef <a href="https://forum.fok.nl/user/profile/221644" target="_blank" >timmmmm</a> het volgende:[/b]
Ik heb in ieder geval liever huidkanker dan dit topic lezen
Waar moet deze geweldenaar van herstellenquote:Op vrijdag 23 december 2022 20:01 schreef NaarMensje het volgende:
[..]
Wat is er met @:iwanius gebeurd dan? Ik hoop dat hij snel herstelt.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Netsplitter
#jesuisMasi
quote:We hebben geen prostituée's, maar je kunt toch je geld kwijt als je iets in een gleuf wil stoppen.
Wederom zeer leuk geschreven met leuke kwinkslagen er in verwerkt waar ik hard om moest gniffelen.
OxygeneFRL-vrijdag 8 mei 2020 @ 08:52:59: Ik had een pleuris hekel aan je maar nu ik weet dat je tegen een vuurwerkverbod ben, hou ik van je.
Wat leuk om op de vroege morgen te lezen thnx 
Wie mij niet heeft grootgebracht, zal mij ook niet klein krijgen!
Kan weinig tegenop inderdaad, een goeie stamppot 
I wanna go back with a club and attack
I wanna take to my guns and break you
I wanna take to my guns and break you
Dank jequote:
Wat leuk om op de vroege morgen te lezen thnx
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Chinees-Indisch restaurant Quo Ching
Paar maanden geleden een ongeëvenaarde avond. Het mooie Chinees-Indische restaurant Quo Ching. Het is er zo groot dat ik geen risico hoefde te nemen. En van tevoren moest reserveren. Heb er al vaak m'n zondagse loempiaatje gehaald. Eerste keer dat ik er ging eten. De buitenkant is veel glas. Had dus al kunnen zien dat het er weer blinkend schoon was. Bij binnenkomst een tweede glazen deur. Het verbaasde me niet dat het echode toen ik de lieve gastvrouw begroette. Ik vroeg aan haar 'kent u de koning van Wezel ?' Ze keek me glazig aan. Ik blijf het jammer vinden dat heel Nederland aan het verglazen is, dat heet moderne architectuur. Ik vind het gladde, doorzichtige fantasieloosheid.
Mooie plastic bloemen, in een hoog Chinees glas. Peper-en zout stel, in een traditioneel houtenhoudertje. Kolkende, geruisloze waterval aan de muur. De muziek kwam zachtjes, samen met het gedimde licht, de ruimte binnen. Ik mis nog steeds de grote glazen asbak. Kon je je slechte, mislukte grappen in uitdrukken, die gingen dan de mist in en in rook op. Zoals de uitdrukking luidt.
Het was lekker rustig qua in-en uitlopende afhaal-Chinezen. Vind ik wel zo prettig. In andere Chinese restaurants is het soms zo vol dat je je op een Chinees marktplein waant, waar ze massaal de hond in de pot aan het zoeken zijn. Afijn, bestelling geplaatst.
Ditmaal de traditionele oud-Hollandsch/Chinese maaltijd, Babi Pangang, vooraf een tomatensoepje, als amuses kleine loempiaatjes en kleine porties garnalen. Ik ken de gastvrouw al langere tijd, vond dat het tijd werd voor m'n traditionele complimentje. Ik zei dat ze er weer mooi uit zag, en ik me er erg op m'n gemak voelde. Ook zij moest blozen. Dat was zo leuk en lief om te zien. Chinezen worden dan oranje zoals jullie inmiddels weten.
De soep werd al snel geserveerd, sneller dan Michael Chang ooit onderhands serveerde tegen Iwan Lendl. Dat was erg onsportief destijds. Daarom had ik nu de neiging om bovenhands te applaudiseren. Kon mezelf nog net inhouden. Maar stond niet garant voor de volgende eventuele neiging. Zo mooi was deze overwinning van de soep met ballen. Nog net geen tennisballen. Maar de eerste ballotage was geslaagd. Loempiaatje voor ik de aanval zou inzetten op de hoofdmaaltijd. Knisperig, vol groente, en lekkere tauché, hier was niks mis mee. Tevreden wachtte ik op wat komen zou.
'Of het had gesmaakt' 'Is de Paus Katholiek?' Eerst een slok Cola uit het glas.
De Babi Pangang stond dampend voor me te wachten, bijna smachtend om verorberd te worden. Als een fijnbesnaard tennisracket ging ik gespannen op weg naar m'n zoveelste culinaire avontuur. Eerst de witte rijst op het bord, rijst idd geen nasi. Daar zitten te veel ingrediënten in die afbreuk doen aan de Babi Pangang.
Had zin om een flauwe grap te maken over Nazi Göreng, maar er staan geen glazen asbakken meer, gelukkig maar eigenlijk. Het was heerlijk. Ik had me al ingelezen op internet, andere gasten hadden deze Babi Pangang zelfs een tien gegeven. Ik sta bekend als uiterst kritisch, dus bij mij werd het hoofdgerecht een negen.
Ondertussen nam ik af en toe een loempiaatje of een garnaaltje. Beetje afwisseling, soort gemengd dubbel. Soms hoopte ik dat het garnaaltje de rugslag zwom op m'n tong, zodat ik er nog een keer van kon genieten. Jeetje miena, wat was dat lekker.
Als ik Miena zou hebben geheten was ik door het dolle heen geweest. Ik was echt in de zevende gehemelte. Ongekend. Wat een fijnproeferij. Groots voor zo'n klein stadje. Nogmaals vroeg ze of het had gesmaakt. Ik kon bijna geen woord meer uitbrengen. En stamelde iets van onvergetelijk, uniek en uitzonderlijk.
Dit was een match made in heaven. Ik was in de wolken en zou nog dagenlang blijven zweven. Game, Set, and Match Quo Ching. Gefeliciteerd, groot-groots restaurant. Van harte lieve gastvrouw. Wat heb ik genoten. Dit wordt geen wisselbokaal. Deze prijs hoort definitief bij dit restaurant. De fictieve glazen beker overhandigde ik haar, tijdens het afrekenen, met m'n gedachten en fantasie.
Dat ie maar een mooi plekje krijgt in de glazen prijzenkast, zodat ie tot in lengte van dagen is te zien.
Niet minder dan een negen en een half.
Paar maanden geleden een ongeëvenaarde avond. Het mooie Chinees-Indische restaurant Quo Ching. Het is er zo groot dat ik geen risico hoefde te nemen. En van tevoren moest reserveren. Heb er al vaak m'n zondagse loempiaatje gehaald. Eerste keer dat ik er ging eten. De buitenkant is veel glas. Had dus al kunnen zien dat het er weer blinkend schoon was. Bij binnenkomst een tweede glazen deur. Het verbaasde me niet dat het echode toen ik de lieve gastvrouw begroette. Ik vroeg aan haar 'kent u de koning van Wezel ?' Ze keek me glazig aan. Ik blijf het jammer vinden dat heel Nederland aan het verglazen is, dat heet moderne architectuur. Ik vind het gladde, doorzichtige fantasieloosheid.
Mooie plastic bloemen, in een hoog Chinees glas. Peper-en zout stel, in een traditioneel houtenhoudertje. Kolkende, geruisloze waterval aan de muur. De muziek kwam zachtjes, samen met het gedimde licht, de ruimte binnen. Ik mis nog steeds de grote glazen asbak. Kon je je slechte, mislukte grappen in uitdrukken, die gingen dan de mist in en in rook op. Zoals de uitdrukking luidt.
Het was lekker rustig qua in-en uitlopende afhaal-Chinezen. Vind ik wel zo prettig. In andere Chinese restaurants is het soms zo vol dat je je op een Chinees marktplein waant, waar ze massaal de hond in de pot aan het zoeken zijn. Afijn, bestelling geplaatst.
Ditmaal de traditionele oud-Hollandsch/Chinese maaltijd, Babi Pangang, vooraf een tomatensoepje, als amuses kleine loempiaatjes en kleine porties garnalen. Ik ken de gastvrouw al langere tijd, vond dat het tijd werd voor m'n traditionele complimentje. Ik zei dat ze er weer mooi uit zag, en ik me er erg op m'n gemak voelde. Ook zij moest blozen. Dat was zo leuk en lief om te zien. Chinezen worden dan oranje zoals jullie inmiddels weten.
De soep werd al snel geserveerd, sneller dan Michael Chang ooit onderhands serveerde tegen Iwan Lendl. Dat was erg onsportief destijds. Daarom had ik nu de neiging om bovenhands te applaudiseren. Kon mezelf nog net inhouden. Maar stond niet garant voor de volgende eventuele neiging. Zo mooi was deze overwinning van de soep met ballen. Nog net geen tennisballen. Maar de eerste ballotage was geslaagd. Loempiaatje voor ik de aanval zou inzetten op de hoofdmaaltijd. Knisperig, vol groente, en lekkere tauché, hier was niks mis mee. Tevreden wachtte ik op wat komen zou.
'Of het had gesmaakt' 'Is de Paus Katholiek?' Eerst een slok Cola uit het glas.
De Babi Pangang stond dampend voor me te wachten, bijna smachtend om verorberd te worden. Als een fijnbesnaard tennisracket ging ik gespannen op weg naar m'n zoveelste culinaire avontuur. Eerst de witte rijst op het bord, rijst idd geen nasi. Daar zitten te veel ingrediënten in die afbreuk doen aan de Babi Pangang.
Had zin om een flauwe grap te maken over Nazi Göreng, maar er staan geen glazen asbakken meer, gelukkig maar eigenlijk. Het was heerlijk. Ik had me al ingelezen op internet, andere gasten hadden deze Babi Pangang zelfs een tien gegeven. Ik sta bekend als uiterst kritisch, dus bij mij werd het hoofdgerecht een negen.
Ondertussen nam ik af en toe een loempiaatje of een garnaaltje. Beetje afwisseling, soort gemengd dubbel. Soms hoopte ik dat het garnaaltje de rugslag zwom op m'n tong, zodat ik er nog een keer van kon genieten. Jeetje miena, wat was dat lekker.
Als ik Miena zou hebben geheten was ik door het dolle heen geweest. Ik was echt in de zevende gehemelte. Ongekend. Wat een fijnproeferij. Groots voor zo'n klein stadje. Nogmaals vroeg ze of het had gesmaakt. Ik kon bijna geen woord meer uitbrengen. En stamelde iets van onvergetelijk, uniek en uitzonderlijk.
Dit was een match made in heaven. Ik was in de wolken en zou nog dagenlang blijven zweven. Game, Set, and Match Quo Ching. Gefeliciteerd, groot-groots restaurant. Van harte lieve gastvrouw. Wat heb ik genoten. Dit wordt geen wisselbokaal. Deze prijs hoort definitief bij dit restaurant. De fictieve glazen beker overhandigde ik haar, tijdens het afrekenen, met m'n gedachten en fantasie.
Dat ie maar een mooi plekje krijgt in de glazen prijzenkast, zodat ie tot in lengte van dagen is te zien.
Niet minder dan een negen en een half.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers.
Dinsdag visdag in Zaltbommel.
Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.
Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes. Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden. Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt. Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden. Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.
De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt. Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt zo een nieuwe dimensie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen. De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.
De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden, voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar. Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat. Voor de echte visliefhebber is er voor mijn geen andere dan Jaap met zijn kraam.
Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het nog niet eens over de paling heb gehad.
Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.
Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes. Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden. Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt. Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden. Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.
De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt. Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt zo een nieuwe dimensie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen. De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.
De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden, voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar. Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat. Voor de echte visliefhebber is er voor mijn geen andere dan Jaap met zijn kraam.
Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het nog niet eens over de paling heb gehad.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hee tong80, voor het eerst sinds 2014 maar weer eens ingelogd voor deze gelegenheid.
Ik krijg honger van de reviews. Leuk geschreven
Ik krijg honger van de reviews. Leuk geschreven
Dank jequote:
Hee tong80, voor het eerst sinds 2014 maar weer eens ingelogd voor deze gelegenheid.
Ik krijg honger van de reviews. Leuk geschreven
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Cafetaria Marktzicht
Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid. Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonneschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt nuttigen. En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk. Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op. Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.
We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup. Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog. Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren. Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v dat het aan het tafeltje werd bezorgd. Maar goed een kniesoor. Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect. De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof. Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien. Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken. En de corona-inflatie mag je de middenstand niet aanrekenen. De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.
Na de Tigo is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een cafetaria.
Net als bij de Tigo een dikke 8. Ik ben nog uitbuikent aan het bijkomen.
Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid. Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonneschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt nuttigen. En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk. Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op. Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.
We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup. Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog. Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren. Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v dat het aan het tafeltje werd bezorgd. Maar goed een kniesoor. Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect. De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof. Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien. Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken. En de corona-inflatie mag je de middenstand niet aanrekenen. De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.
Na de Tigo is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een cafetaria.
Net als bij de Tigo een dikke 8. Ik ben nog uitbuikent aan het bijkomen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Shoarma-zaak Ramses
De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren. Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid. Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel. Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champignon was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen. Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.'
En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.
Ramses krijgt een dikke 9 van me.
De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren. Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid. Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel. Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champignon was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen. Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.'
En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.
Ramses krijgt een dikke 9 van me.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een 6-je voor dit topique omdat een echte recensie foto's bevat
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Wat leuk. Een recensie van 17 augustus 2015.quote:
Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn
Hallo @tong80 wat een leuk topic! Ik lees je horecarecensies met plezier; ze zijn heerlijk kneuterig geschreven, en je krijgt van mij 10 sterren voor je vreselijk flauwe woordgrappen.
Gefeliciteerd met de verkering trouwens.
Gefeliciteerd met de verkering trouwens.
"Are we going to be friends forever?", asked Piglet. "Even longer", Pooh answered.
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
Dit is een serieus kwaliteitstopic, zoals we in jaren niet meer gewend zijn op fok
Dikke 9, zou makkelijk een 10 kunnen worden als er ook nog foto's bijkwamen.
Dikke 9, zou makkelijk een 10 kunnen worden als er ook nog foto's bijkwamen.
Kan niet meer wijzigen. Zal het proberen in het vervolg.quote:
Dikke 9, zou makkelijk een 10 kunnen worden als er ook nog foto's bijkwamen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Chinees Restaurant Bommel Wok.
Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt. Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius. Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen, slapjes en snel moe. Naar de huisarts geweest, die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde. Ik moest er snel iets aan gaan doen. Meer bewegen het liefst door te gaan sporten, gezonder en gevarieerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen. Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen. De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf. Ik was liever gaan schaken, maar mocht niet te hard van stapel lopen. Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.
Nu nog gevarieerder eten en genoeg drinken. Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg. Gevarieerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk. Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard, het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chinese restaurants. Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn. Je beweegt terwijl je gevarieerd eet.
Ik op pad naar Bommelwok, lopend natuurlijk. Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan. Eerst gebeld of ik moest reserveren. Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen. Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren. Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten. Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen. Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.
Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster. Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier. De stoute schoenen aangetrokken en op weg naar de mooi gestalde voederbakken. Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten. Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen, er is zoveel keus dat je gaat twijfelen. Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming. Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord. Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.
Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt, alles was herkenbaar. Nu nog kijken of het eetbaar is. En of het eetbaar was. De nasi was lekker pittig, de Chinese garnalenkroketjes om op te vreten, de mini loempiaatjes vol tauché en groentes. Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen. Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier. Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.
Op naar de tweede ronde. Voelde me wel een beetje dizzy, beetje wankel. Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek. Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt. Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad. Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries. Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan. Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was .Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg. Aan tafel begon mijn tweede expeditie. En weer was alles geweldig. De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in, de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork, de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.
Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier. Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer. Gasten aan de aanpalende tafel keken verbouwereerd op. Maar die weten niks van de Chinese cultuur. Bommel had het weer voor elkaar. Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan. Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog. Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts. Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest. Wankelend liep ik naar huis. Toch iets te veel gegeten denk ik. Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in. Maar ik ben op de goede weg.
Een acht en een half.
Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt. Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius. Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen, slapjes en snel moe. Naar de huisarts geweest, die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde. Ik moest er snel iets aan gaan doen. Meer bewegen het liefst door te gaan sporten, gezonder en gevarieerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen. Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen. De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf. Ik was liever gaan schaken, maar mocht niet te hard van stapel lopen. Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.
Nu nog gevarieerder eten en genoeg drinken. Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg. Gevarieerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk. Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard, het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chinese restaurants. Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn. Je beweegt terwijl je gevarieerd eet.
Ik op pad naar Bommelwok, lopend natuurlijk. Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan. Eerst gebeld of ik moest reserveren. Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen. Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren. Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten. Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen. Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.
Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster. Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier. De stoute schoenen aangetrokken en op weg naar de mooi gestalde voederbakken. Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten. Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen, er is zoveel keus dat je gaat twijfelen. Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming. Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord. Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.
Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt, alles was herkenbaar. Nu nog kijken of het eetbaar is. En of het eetbaar was. De nasi was lekker pittig, de Chinese garnalenkroketjes om op te vreten, de mini loempiaatjes vol tauché en groentes. Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen. Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier. Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.
Op naar de tweede ronde. Voelde me wel een beetje dizzy, beetje wankel. Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek. Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt. Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad. Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries. Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan. Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was .Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg. Aan tafel begon mijn tweede expeditie. En weer was alles geweldig. De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in, de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork, de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.
Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier. Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer. Gasten aan de aanpalende tafel keken verbouwereerd op. Maar die weten niks van de Chinese cultuur. Bommel had het weer voor elkaar. Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan. Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog. Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts. Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest. Wankelend liep ik naar huis. Toch iets te veel gegeten denk ik. Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in. Maar ik ben op de goede weg.
Een acht en een half.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
8 voor je review omdat hij nu een foto bevat
En nu je lid bent van een damclub, weet ik zeker dat we elkaar tegen gaan komen bij rellen!
DAMCLUB ONS STEENTJE
En nu je lid bent van een damclub, weet ik zeker dat we elkaar tegen gaan komen bij rellen!
DAMCLUB ONS STEENTJE
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dank je wel.quote:Op maandag 16 januari 2023 11:50 schreef praadje het volgende:
Wat leuk weer tong80 en wat heb je geniale woordspelingen. Ik lees je recensies met veel plezier
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat is nog hoog.quote:
Een 6-je voor dit topique omdat een echte recensie foto's bevat
Ja, zit nu Het Zusje.quote:
Leuk maar is Bommel Wok niet definitief dicht?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Pannenkoekenhuis De Waterpoort
Als democraat heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de Fok!-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen. Ik denk dat de enige Nederlander, buiten chufi, die voor de Pizzeria zou hebben gekozen Marco van Basten is. Ten eerste door zijn positieve ervaringen met Italië, ten tweede door zijn negatieve ervaring met de pannenkoek.
Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne.
Ik ben er regelmatig als een strooppannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.
Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan met een mooi uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult en je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice-tea. Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi-gezond konijnenvoer bij hoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA-rookworst. Nagerecht hoefde ik ook niet. Die zou ik bij cafetaria TIGO gaan halen. Daar is het softijs likkebaardend lekker.
Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Maar dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen. En dat kan Tong niet hebben.
Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkaantjes in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.
De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, maar dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt, sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, maar jarenlange ervaring doet wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg. Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen.
Een vette 8. En een 9 voor het softijs van de TIGO.
Als democraat heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de Fok!-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen. Ik denk dat de enige Nederlander, buiten chufi, die voor de Pizzeria zou hebben gekozen Marco van Basten is. Ten eerste door zijn positieve ervaringen met Italië, ten tweede door zijn negatieve ervaring met de pannenkoek.
Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne.
Ik ben er regelmatig als een strooppannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.
Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan met een mooi uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult en je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice-tea. Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi-gezond konijnenvoer bij hoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA-rookworst. Nagerecht hoefde ik ook niet. Die zou ik bij cafetaria TIGO gaan halen. Daar is het softijs likkebaardend lekker.
Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Maar dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen. En dat kan Tong niet hebben.
Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkaantjes in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.
De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, maar dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt, sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, maar jarenlange ervaring doet wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg. Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen.
Een vette 8. En een 9 voor het softijs van de TIGO.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:Ik denk dat de enige Nederlander, buiten chufi, die voor de Pizzeria zou hebben gekozen Marco van Basten is. Ten eerste door zijn positieve ervaringen met Italië, ten tweede door zijn negatieve ervaring met de pannenkoek.
"Are we going to be friends forever?", asked Piglet. "Even longer", Pooh answered.
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
Argentijns restaurant Máxima
Zoals beloofd zo snel mogelijk een nieuwe recensie van jullie favoriete recensent. Daarom het dicht bij huis gezocht, waar je bovendien niet hoeft te reserveren. Had er nog nooit gegeten en was erg benieuwd. Zag als ik er langs kwam dat het er altijd bom vol zit. Da's een goed teken. Vroeger heette het dan ook cafetaria Olie B. Bommel. Sinds kort zit ik op FaceBook en mag nu m'n neef Jan van Eck, de vroegere eigenaar vriend noemen. Máxima is mooi gelegen, op de hoek van de Nieuwstraat en Nonnenstraat, tegenover het cultureel centrum de Poorterij. Helaas is de tegenover gelegen basisschool, de Philipschool, laatst afgebroken doordat er te veel verkeerde culturen kwamen.
Bij binnenkomst bleek het i.d.d hardstikke druk te zijn. Eigenlijk niks voor mij, maar jullie recensent gaat door muren en vuren om zijn recensie te kunnen maken. Eenmaal aan tafel probeerde ik met een grapje het ijs te breken. Of ze hier ook stanley messi's hebben om het vlees te snijden. Kwartje viel weer eens niet. Maar niet getreurd, de serveerster was allerliefst. Ik koos voor een Argentijnse witte wijn. Een avocadosoepje vooraf en een T-bone steak, ben de naam ervan vergeten. Het was wel het duurste dat je kon bestellen. Dus ik dacht dat moet dan wel veel vlees zijn.
Wijntje smaakte prima. Primadonna zou Maradona hebben gezegd. Soep was lekker als voorafje. Als nagerecht vind ik soep altijd wat minder. Dan kan zo'n etentje op het eind nog de soep inlopen. Zit weer een Koos Alberts grap in. Keek eens rond en zag weinig bekende gezichten. de gezichten waren wel lekker aan het schrokken. Dat beloofde wat voor mijn steak. En wat voor een steak. Had ik mezelf niet overschat en moest ik het zakje gebruiken om de rest van de maaltijd mee naar huis te nemen ? Niets was minder waar. Jammer dat er geen botjes aanzaten, anders was ik gaan Patrick Kluiveren. Heerlijk pittig. Lekker net niet aangebrand en met mooie groentjes en aardappeltjes. Kon me nog net inhouden om als Tong het bord niet af te likken.
Wim Lex zou bij Máxima nog een pilsje hebben besteld. Maar m'n fles wijn was nog niet leeg en bier op wijn geeft koppijn. Voldaan zakte ik even onderuit en liet alles lekker bezinken. We drinken immers tot we zinken. Complimentje aan de serveerster voor de snelle service en goede bediening.
Al met al weer een prima avondje in een Bommels toprestaurant. Ben over het zebrapad naar huis gelopen. Was wel een omweg van 10 meter, maar aan je conditie werken is nooit verkeerd.
Een dikke voldoende, geen 10, die krijgt alleen Messi. Een mooie ronde 8.
Zoals beloofd zo snel mogelijk een nieuwe recensie van jullie favoriete recensent. Daarom het dicht bij huis gezocht, waar je bovendien niet hoeft te reserveren. Had er nog nooit gegeten en was erg benieuwd. Zag als ik er langs kwam dat het er altijd bom vol zit. Da's een goed teken. Vroeger heette het dan ook cafetaria Olie B. Bommel. Sinds kort zit ik op FaceBook en mag nu m'n neef Jan van Eck, de vroegere eigenaar vriend noemen. Máxima is mooi gelegen, op de hoek van de Nieuwstraat en Nonnenstraat, tegenover het cultureel centrum de Poorterij. Helaas is de tegenover gelegen basisschool, de Philipschool, laatst afgebroken doordat er te veel verkeerde culturen kwamen.
Bij binnenkomst bleek het i.d.d hardstikke druk te zijn. Eigenlijk niks voor mij, maar jullie recensent gaat door muren en vuren om zijn recensie te kunnen maken. Eenmaal aan tafel probeerde ik met een grapje het ijs te breken. Of ze hier ook stanley messi's hebben om het vlees te snijden. Kwartje viel weer eens niet. Maar niet getreurd, de serveerster was allerliefst. Ik koos voor een Argentijnse witte wijn. Een avocadosoepje vooraf en een T-bone steak, ben de naam ervan vergeten. Het was wel het duurste dat je kon bestellen. Dus ik dacht dat moet dan wel veel vlees zijn.
Wijntje smaakte prima. Primadonna zou Maradona hebben gezegd. Soep was lekker als voorafje. Als nagerecht vind ik soep altijd wat minder. Dan kan zo'n etentje op het eind nog de soep inlopen. Zit weer een Koos Alberts grap in. Keek eens rond en zag weinig bekende gezichten. de gezichten waren wel lekker aan het schrokken. Dat beloofde wat voor mijn steak. En wat voor een steak. Had ik mezelf niet overschat en moest ik het zakje gebruiken om de rest van de maaltijd mee naar huis te nemen ? Niets was minder waar. Jammer dat er geen botjes aanzaten, anders was ik gaan Patrick Kluiveren. Heerlijk pittig. Lekker net niet aangebrand en met mooie groentjes en aardappeltjes. Kon me nog net inhouden om als Tong het bord niet af te likken.
Wim Lex zou bij Máxima nog een pilsje hebben besteld. Maar m'n fles wijn was nog niet leeg en bier op wijn geeft koppijn. Voldaan zakte ik even onderuit en liet alles lekker bezinken. We drinken immers tot we zinken. Complimentje aan de serveerster voor de snelle service en goede bediening.
Al met al weer een prima avondje in een Bommels toprestaurant. Ben over het zebrapad naar huis gelopen. Was wel een omweg van 10 meter, maar aan je conditie werken is nooit verkeerd.
Een dikke voldoende, geen 10, die krijgt alleen Messi. Een mooie ronde 8.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Lunchcafé In de Roos.
Had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Dus het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte. Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd dus. Mooier, dan daar op de Markt, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes.
Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Betsie heette me welkom. Betsie, tevens moeder van de opvolger van Jan Smeets bij PinkPop, ken ik al jaren. Zoals dat soms gaat verlies je elkaar een beetje uit het oog. Maar niet uit het rode hart.
Betsie vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleid, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Betsie dat ik me dan wel thuis moest voelen.
Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Met links in maart graag. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer. Toen was ik zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, maar wilde me wel aan de gedragscode houden.
Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd. M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n verwachtingen.
Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, maar als je het ziet en als je het proeft, word je bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstenbroodje. Ik hoef bijna niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik : "En dat voor die prijs."
Op weg naar de uitgang kwam ik Betsie nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Betsie, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Betsie moest blozen. Rood.
Had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Dus het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte. Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd dus. Mooier, dan daar op de Markt, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes.
Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Betsie heette me welkom. Betsie, tevens moeder van de opvolger van Jan Smeets bij PinkPop, ken ik al jaren. Zoals dat soms gaat verlies je elkaar een beetje uit het oog. Maar niet uit het rode hart.
Betsie vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleid, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Betsie dat ik me dan wel thuis moest voelen.
Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Met links in maart graag. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer. Toen was ik zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, maar wilde me wel aan de gedragscode houden.
Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd. M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n verwachtingen.
Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, maar als je het ziet en als je het proeft, word je bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstenbroodje. Ik hoef bijna niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik : "En dat voor die prijs."
Op weg naar de uitgang kwam ik Betsie nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Betsie, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Betsie moest blozen. Rood.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Weer in de roos hoor, @tong80
"Are we going to be friends forever?", asked Piglet. "Even longer", Pooh answered.
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
Kan best, jammer alleen dat sommige inwoners niet zo fantastisch zijn.quote:
Toch maar eens naar Bommel, het eten is daar fantastisch zo te lezen!
Recycle-stukjes uit 2014 en 2015 doen het nog steeds goed.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Mod edit: Doe eens normaal. Beetje overdreven om zo te reageren op zo'n opmerkingquote:Op woensdag 22 februari 2023 15:03 schreef golfer het volgende:
Recycle-stukjes uit 2014 en 2015 doen het nog steeds goed.
[ Bericht 11% gewijzigd door dud0r op 23-02-2023 09:43:07 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Maar heb je ook nog recentere reviews van etentjes of blijf je alleen maar de oude stukjes herhalen?
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Mod edit: Er wordt gewoon een vraag gesteld. Als dat je niet bevalt negeer je het maar. Onnodig om zo fel te reagerenquote:
Maar heb je ook nog recentere reviews van etentjes of blijf je alleen maar de oude stukjes herhalen?
[ Bericht 21% gewijzigd door dud0r op 23-02-2023 09:44:04 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Geforceerd lollig. Meh... 
Maar smaken verschillen, ga vooral door voor de fans
Maar smaken verschillen, ga vooral door voor de fans
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Succes bij Tineke Schouten. Laat dit briljante topic verder met rust.quote:
Geforceerd lollig. Meh...
Maar smaken verschillen, ga vooral door voor de fans
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ristorante/Pizzeria Perla di Cairo
Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven. Ik had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien. Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, SBS6-kijkers. Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op vermoed ik. Als ik ze beleefd groet, groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eensgelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?
Ik zag door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt amicaal, zeg maar goeie kennissen onder elkaar. Ari goochelt al 20 jaar met deegrollers en pannen. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal en hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet helemaal. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan een tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.
De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies van een mede-recensent bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zou Ari zeggen. Een pizza met alles erop en eran. Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuinliegen. Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat.
Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer. Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizzabodem gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed. Mijn grootste plezier zou echter nog komen.
De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt. Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas fietste overal tussendoor, was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak. Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend. Dit was de perfecte pizza. Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'
Een 9. Zonder aftrek van punten
Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven. Ik had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien. Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, SBS6-kijkers. Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op vermoed ik. Als ik ze beleefd groet, groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eensgelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?
Ik zag door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt amicaal, zeg maar goeie kennissen onder elkaar. Ari goochelt al 20 jaar met deegrollers en pannen. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal en hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet helemaal. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan een tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.
De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies van een mede-recensent bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zou Ari zeggen. Een pizza met alles erop en eran. Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuinliegen. Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat.
Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer. Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizzabodem gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed. Mijn grootste plezier zou echter nog komen.
De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt. Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas fietste overal tussendoor, was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak. Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend. Dit was de perfecte pizza. Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'
Een 9. Zonder aftrek van punten
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Chinees restaurant Suus Garden
Vorige week een ongeëvenaarde avond. Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje. Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten. En wat een avond werd het.
De Chinese gastvrouw, Suus, was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden. We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen. Mijn partner bestelde een Babi Pagnang ik een Foe Young Hai. Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen. Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje. Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na tien minuten stond het eten al voor onze neus.
Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes. Maar geen nood, alle goeie dingen komen in tweeën. Ouwe jongens krentenbrood. Je kent dat wel, na 2 biertjes word je losser. Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht. Niks geen krenterigheid. Zelden zo'n Foe Yong Hai geproefd. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst. Je zou er bijna stoned van worden zou de haai zeggen.
Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen. 'Tong dit moet je proeven' zei ze. Ik proeven natuurlijk. Je stelt je partner niet snel teleur. Of je moet een smurf zijn. Die tegen Pierre Partner zegt dat ie niet door de waterkraan kan. En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken. Van Tongerlo liep er rood van aan. Niet geel. Dat ligt te veel voor de hand in een Chinees restaurant.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chinese muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij ieder gerecht. Dit was iets om van te genieten. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen. Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel. De garnalen zwommen op je tong. Rugslag graag. Dat ze terug zwommen en het genot weer begon. Over de gamba's kan ik niet uitgesproken raken. Die leken wel gemaakt toen destijds Hans van Keulen en Walter van Aken op dezelfde dag werden gebraden
De gasten komen dan ook van heinde en ver, uit de ons omringende dorpen. Geen Chinees te bekennen in Aalst, Zuilichem, Brakel of Nieuwaal. Daar kennen ze bijna geen buitenlanders. Als ze er zijn moeten ze zich aanpassen. In Bommel mogen ze zichzelf blijven. Gastvrij, zoals we zijn. Oogluikend kijken we toe. Hoe af en toe, het luikje open gaat. En we prettig verrast worden, door de flaterlose Guus.
Een mooie 8 en half.
Vorige week een ongeëvenaarde avond. Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje. Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten. En wat een avond werd het.
De Chinese gastvrouw, Suus, was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden. We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen. Mijn partner bestelde een Babi Pagnang ik een Foe Young Hai. Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen. Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje. Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na tien minuten stond het eten al voor onze neus.
Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes. Maar geen nood, alle goeie dingen komen in tweeën. Ouwe jongens krentenbrood. Je kent dat wel, na 2 biertjes word je losser. Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht. Niks geen krenterigheid. Zelden zo'n Foe Yong Hai geproefd. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst. Je zou er bijna stoned van worden zou de haai zeggen.
Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen. 'Tong dit moet je proeven' zei ze. Ik proeven natuurlijk. Je stelt je partner niet snel teleur. Of je moet een smurf zijn. Die tegen Pierre Partner zegt dat ie niet door de waterkraan kan. En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken. Van Tongerlo liep er rood van aan. Niet geel. Dat ligt te veel voor de hand in een Chinees restaurant.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chinese muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij ieder gerecht. Dit was iets om van te genieten. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen. Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel. De garnalen zwommen op je tong. Rugslag graag. Dat ze terug zwommen en het genot weer begon. Over de gamba's kan ik niet uitgesproken raken. Die leken wel gemaakt toen destijds Hans van Keulen en Walter van Aken op dezelfde dag werden gebraden
De gasten komen dan ook van heinde en ver, uit de ons omringende dorpen. Geen Chinees te bekennen in Aalst, Zuilichem, Brakel of Nieuwaal. Daar kennen ze bijna geen buitenlanders. Als ze er zijn moeten ze zich aanpassen. In Bommel mogen ze zichzelf blijven. Gastvrij, zoals we zijn. Oogluikend kijken we toe. Hoe af en toe, het luikje open gaat. En we prettig verrast worden, door de flaterlose Guus.
Een mooie 8 en half.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van naam veranderd?
In 2012 heette het nog Happy Garden.
In 2012 heette het nog Happy Garden.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Zelfde restaurant andere naam.quote:
Van naam veranderd?
In 2012 heette het nog Happy Garden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ah, vandaar. De recensie kwam mij al zo bekend voor.quote:
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Heb hem wel geactualiseerd.quote:
[..]
Ah, vandaar. De recensie kwam mij al zo bekend voor.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Daar kom ik nooit meer. Kan wel uit het verleden refereren. Zal er eens over nadenken.quote:
@ tong 80 : Geef je ook wel eens recensies van restaurants buiten Zaltbommel?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
[ Bericht 94% gewijzigd door tong80 op 03-04-2023 21:02:46 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ja hallo @tong80, je valt in herhaling!quote:
Pannenkoekenhuis De Waterpoort
Als democraat heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de Fok!-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen. Ik denk dat de enige Nederlander, buiten chufi, die voor de Pizzeria zou hebben gekozen Marco van Basten is. Ten eerste door zijn positieve ervaringen met Italië, ten tweede door zijn negatieve ervaring met de pannenkoek.
Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne.
Ik ben er regelmatig als een strooppannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.
Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan met een mooi uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult en je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice-tea.
Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi-gezond konijnenvoer bijhoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA-rookworst. Nagerecht hoefde ik ook niet. Die zou ik bij de TIGO gaan halen. Daar is het softijs likkebaardend lekker.
Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Maar dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen.
Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkaantjes in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.
De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, maar dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, maar jarenlange ervaring doet wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg. Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen.
Een vette 8. En een 9 voor het softijs van de TIGO.
Dit is dezelfde recensie als post #40 van 2 februari! 
"Are we going to be friends forever?", asked Piglet. "Even longer", Pooh answered.
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
Kut. Haal hem al weg.quote:Op maandag 3 april 2023 21:01 schreef Tokay het volgende:
[..]
Ja hallo @:tong80, je valt in herhaling!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En dat was ook al een herhaling van een post uit 2016:quote:
Ja hallo @:tong80, je valt in herhaling!
40+ / Het pannenkoekenhuis
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Een oudje. Want Adrie staat vandaag, na 43 jaar, veur ut lutst op de Bommelse Mêrt.......
Vishandel Bronk
Ik was zo'n bietje de allerurste vanochtend. Tijd genoeg dus om op z'n Bommels te kleppen en te gek uilen. Het vet moest nog warm worden. Schort nog aangedaan. Garnalen Noors-Hollands gescheiden en de haring uit de emmers gevist. De braadpan in de aanslag. Adrie was weer klaar om in de aanval te gaan. Ik wilde Adrie, die ik zo'n beetje heel m'n leven ken, aanspreken.
Er was echter nog iemand voor me, dé is gewoonte bij Adrie. Lekker ouwehoeren voor dé ge de lekkerbek meekrégt. Met iedereen lullen, totdat de schellen van je oren vallen.
Dé hét ie van z'n vader. Wim Bronk blonk al uit in de retoriek veur dé Riek het ha uitgevonde. Met de paplepel ingegoten. Zo vader zo zoon. Op z'n 15e, net van school, schoonde Adrie al de vis op. Van de schoolbanken rechtstreeks naar de scholvissen. Kibbeling moest nog worden uitgevonden. Garnalen uit Noorwegen waren onderweg. 'Welke wil de hebbe Herm ?' 'Doe moar de lekkere Adrie.' Schepke er boven op, extra portie. Echt Hollands. Dak te weinig geld bij me had vergaf ie me. 'Ache moar een keer un mooi stukske schréft.'
Mooi wordt het stukske zeker. Kreeg luts het verwijt dat ik weer over Vishandel Duyvis had geschreven. Wat in de Kuip zit verzuurt niet, zei de haring. Waar Duyvis vis van achteren heet, hiet Adrie het van voren. Waar van Bronkhorst hinkt op twee gedachten. 'Zak Dirk nu opstellen of Kuijt ?' Is Adrie de uitblinker zonder coach. Heeft hij niet nodig. Hij heeft de regie over z'n eigen kraam.
Van de Heksenwal tot de Koningin Wilhelminaweg. De Bossche Poort staat wagenwijd open. Als voetballiefhebber dribbelt Adrie Bronk tussen oew benen deur. Als Ajacied, woorden en daden.
Geen woorden te veel, daarom maak ik het niet te lang. De Tsjeu la Kibbeling van Bronk is de lekkerste. De lekkerbek een likkenswaardig genot. De garnalen lijken door zijn familie, gezellig aan de grote tafel, gezamenlijk van kop en kont gescheiden. Dan kan Duyvis wel uit Spakenburg komen en een acht en een half hebben gekregen. Zeggen dat het er altijd een fuif is. Maar het echte feest begint pas als Adrie binnen de polonaise lopt. Tussen ons gezegd en gezwegen. Adrie krijgt een negen.
Herman. Nie zunne bruur.
Vishandel Bronk
Ik was zo'n bietje de allerurste vanochtend. Tijd genoeg dus om op z'n Bommels te kleppen en te gek uilen. Het vet moest nog warm worden. Schort nog aangedaan. Garnalen Noors-Hollands gescheiden en de haring uit de emmers gevist. De braadpan in de aanslag. Adrie was weer klaar om in de aanval te gaan. Ik wilde Adrie, die ik zo'n beetje heel m'n leven ken, aanspreken.
Er was echter nog iemand voor me, dé is gewoonte bij Adrie. Lekker ouwehoeren voor dé ge de lekkerbek meekrégt. Met iedereen lullen, totdat de schellen van je oren vallen.
Dé hét ie van z'n vader. Wim Bronk blonk al uit in de retoriek veur dé Riek het ha uitgevonde. Met de paplepel ingegoten. Zo vader zo zoon. Op z'n 15e, net van school, schoonde Adrie al de vis op. Van de schoolbanken rechtstreeks naar de scholvissen. Kibbeling moest nog worden uitgevonden. Garnalen uit Noorwegen waren onderweg. 'Welke wil de hebbe Herm ?' 'Doe moar de lekkere Adrie.' Schepke er boven op, extra portie. Echt Hollands. Dak te weinig geld bij me had vergaf ie me. 'Ache moar een keer un mooi stukske schréft.'
Mooi wordt het stukske zeker. Kreeg luts het verwijt dat ik weer over Vishandel Duyvis had geschreven. Wat in de Kuip zit verzuurt niet, zei de haring. Waar Duyvis vis van achteren heet, hiet Adrie het van voren. Waar van Bronkhorst hinkt op twee gedachten. 'Zak Dirk nu opstellen of Kuijt ?' Is Adrie de uitblinker zonder coach. Heeft hij niet nodig. Hij heeft de regie over z'n eigen kraam.
Van de Heksenwal tot de Koningin Wilhelminaweg. De Bossche Poort staat wagenwijd open. Als voetballiefhebber dribbelt Adrie Bronk tussen oew benen deur. Als Ajacied, woorden en daden.
Geen woorden te veel, daarom maak ik het niet te lang. De Tsjeu la Kibbeling van Bronk is de lekkerste. De lekkerbek een likkenswaardig genot. De garnalen lijken door zijn familie, gezellig aan de grote tafel, gezamenlijk van kop en kont gescheiden. Dan kan Duyvis wel uit Spakenburg komen en een acht en een half hebben gekregen. Zeggen dat het er altijd een fuif is. Maar het echte feest begint pas als Adrie binnen de polonaise lopt. Tussen ons gezegd en gezwegen. Adrie krijgt een negen.
Herman. Nie zunne bruur.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Restaurant De Verdraagzaamheid
Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan, de recensie van het mooie De Verdraagzaamheid.
Jullie favoriete recensent zat even op een te laag pitje, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Behalve zure haring. Die opmerking moet je met een korreltje zout nemen trouwens. Gewoon een kutsmoes. Vaak langs De Verdraagzaamheid gefietst en zag er mensen op het terras zitten. Zelf ook op het terras plaatsgenomen. Was mooi weer weer. Bovendien heb je een geweldig uitzicht op de Waal.
De Verdraagzaamheid wordt tijdens carnaval gebruikt als feestzaal. Heb er mooie herinneringen aan.
's Ochtends om elf uur beginnen met een uitsmijter en 's nachts naar buiten gewerkt worden door een uitsmijter. De uitsmijter liet ik ditmaal links liggen. Niet dat ik hem had besteld en hem links liet liggen. Ik bedoel het spreekwoordelijk. Voor de goede orde. Er zaten meer mensen op het terras, allerlei nationaliteiten. Ze maakten soms een praatje in verschillende talen. Echt verdraagzaam.
Ik maakte een ijsbrekend grapje met de ober, dat ik het zo mooi vond dat het rolstoelvriendelijk was.
Dat Koos Alberts hier een rolmops zou bestellen. Hij begreep de mop niet en ik liet het er maar bij zitten. Voor de rest liep het wel op rolletjes. Aperatiefje kwam al snel. Lekker koud biertje. Om de honger op te wekken. De menukaart was perfect in orde zonder taal-of spelfauten. Ik nam een goulashsoepje als voorgerecht. Mijn hoofdgerecht was asperges met saus en ham. Is een seizoensgerecht dus ik kon deze kans niet laten glippen. Het was lekker warm dus nagerecht werd chocolade-ijs met een vlaggetje.
Wel grappig dat ik vroeger tijdens Carnaval dronken op dit terras lag terwijl het nu zo schoon was dat je er van de grond kon eten. Destijds liet ik er voedsel achter. Niet te lang na mijn bestelling kwam de soep al op tafel. Mooie grote kommen om het morsen tegen te gaan. Je zou er zo een goudvis in kunnen laten zwemmen. De soep was heerlijk. Niet te dik en niet te dun. Na het nuttigen vroeg de ober of het gesmaakt had. 'Alsof er een engeltje over je tong fietst' zei ik.
Nu het hoofdgerecht. Het was te merken dat Herman de Blijker hier schijnbaar goed werk had verricht.
Zelfs zolderkamerautisten met de ziekte van asperger zouden hierdoor de marathon gaan lopen. Het was duidelijk dat de kok des huizes ervaren was en iets unieks kon maken met een traditioneel recept. Er valt veel te verpesten aan asperges, te slap, te hard, niet gaar of te gaar. Ik vroeg aan de kelner of ie de complimenten over wilde brengen aan de kok. Nu het chocolade-ijs. Kon natuurlijk altijd nog het feestmaal verpesten. Ik merkte aan de andere gasten dat ze m'n glimlach waardeerden.
Het vlaggetje zat er terecht in. Met vlag en wimpel geslaagd.
Hier ga ik vaker eten. Ook in de winter als je niet buiten kunt zitten. Of ik er ooit nog carnaval ga vieren lijkt me sterk. Als ik zuip heb ik een onbedwingbare behoefte om een peuk op te steken. Hoewel de steek bij Carnaval hoort is het vervelend om op een avond 20 keer in de kou te gaan staan om aan je verslavingsbehoefte te voldoen.
Een dikke 8
Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan, de recensie van het mooie De Verdraagzaamheid.
Jullie favoriete recensent zat even op een te laag pitje, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Behalve zure haring. Die opmerking moet je met een korreltje zout nemen trouwens. Gewoon een kutsmoes. Vaak langs De Verdraagzaamheid gefietst en zag er mensen op het terras zitten. Zelf ook op het terras plaatsgenomen. Was mooi weer weer. Bovendien heb je een geweldig uitzicht op de Waal.
De Verdraagzaamheid wordt tijdens carnaval gebruikt als feestzaal. Heb er mooie herinneringen aan.
's Ochtends om elf uur beginnen met een uitsmijter en 's nachts naar buiten gewerkt worden door een uitsmijter. De uitsmijter liet ik ditmaal links liggen. Niet dat ik hem had besteld en hem links liet liggen. Ik bedoel het spreekwoordelijk. Voor de goede orde. Er zaten meer mensen op het terras, allerlei nationaliteiten. Ze maakten soms een praatje in verschillende talen. Echt verdraagzaam.
Ik maakte een ijsbrekend grapje met de ober, dat ik het zo mooi vond dat het rolstoelvriendelijk was.
Dat Koos Alberts hier een rolmops zou bestellen. Hij begreep de mop niet en ik liet het er maar bij zitten. Voor de rest liep het wel op rolletjes. Aperatiefje kwam al snel. Lekker koud biertje. Om de honger op te wekken. De menukaart was perfect in orde zonder taal-of spelfauten. Ik nam een goulashsoepje als voorgerecht. Mijn hoofdgerecht was asperges met saus en ham. Is een seizoensgerecht dus ik kon deze kans niet laten glippen. Het was lekker warm dus nagerecht werd chocolade-ijs met een vlaggetje.
Wel grappig dat ik vroeger tijdens Carnaval dronken op dit terras lag terwijl het nu zo schoon was dat je er van de grond kon eten. Destijds liet ik er voedsel achter. Niet te lang na mijn bestelling kwam de soep al op tafel. Mooie grote kommen om het morsen tegen te gaan. Je zou er zo een goudvis in kunnen laten zwemmen. De soep was heerlijk. Niet te dik en niet te dun. Na het nuttigen vroeg de ober of het gesmaakt had. 'Alsof er een engeltje over je tong fietst' zei ik.
Nu het hoofdgerecht. Het was te merken dat Herman de Blijker hier schijnbaar goed werk had verricht.
Zelfs zolderkamerautisten met de ziekte van asperger zouden hierdoor de marathon gaan lopen. Het was duidelijk dat de kok des huizes ervaren was en iets unieks kon maken met een traditioneel recept. Er valt veel te verpesten aan asperges, te slap, te hard, niet gaar of te gaar. Ik vroeg aan de kelner of ie de complimenten over wilde brengen aan de kok. Nu het chocolade-ijs. Kon natuurlijk altijd nog het feestmaal verpesten. Ik merkte aan de andere gasten dat ze m'n glimlach waardeerden.
Het vlaggetje zat er terecht in. Met vlag en wimpel geslaagd.
Hier ga ik vaker eten. Ook in de winter als je niet buiten kunt zitten. Of ik er ooit nog carnaval ga vieren lijkt me sterk. Als ik zuip heb ik een onbedwingbare behoefte om een peuk op te steken. Hoewel de steek bij Carnaval hoort is het vervelend om op een avond 20 keer in de kou te gaan staan om aan je verslavingsbehoefte te voldoen.
Een dikke 8
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Grieks/Italiaans Specialiteiten Restaurant Zorba de Griek
Zoals beloofd is ditmaal Zorba de Griek het restaurant dat uw favoriete recensent met een bezoekje vereert. Blijft vreemd dat ik hier niet eerder ben geweest. Ik kan bij mij thuis bijna de geur van de giros ruiken. Als kind dacht ik trouwens dat giros de naam van een gierige koe was. Als kind heb je wel vaker rare associäties. Mijn Haagse camping-vriendje dacht dat Fetta kaas Haags dialect was voor vette kaas. An dacht als kind bij de cut halen bij het golven aan, nou ja.....vul zelf maar in. Oog om oog, tand om tand. Zo kneuterig waren we.
De stoute schoenen aangetrokken. Zelfs met dit weer ga je niet in badslippers naar een Grieksrestaurant. Dat doe je alleen op vakantie in Griekenland.
Eenmaal in de zaak bleek het niet al te groot te zijn. Kreeg er het een beetje benauwd van. Kan natuurlijk ook aan het weer hebben gelegen. Is altijd komisch als mensen naar Lesbos hebben geboekt vanwege de slechte Nederlandse zomers en het is hier warmer dan op de camping vol te dikke Duitsers. Eenmaal aan een mooi gesitueerd tafeltje aangeschoven was de bediening al snel ter plaatse. En wat voor een bediening. Ik keek recht in de grotten van Han. De bovenste knoopjes van haar blouse zaten er maar nutteloos op. Ik kreeg het er nog benauwder van. Had eigenlijk gewoon m'n badslippers kunnen aandoen achteraf, zo half bloot was ze.
Vriendelijk vroeg ze naar mijn keuze. Door haar nam ik als voorgerecht Midia Tiganita, gebakken mosselen in pikante saus. Er was zoveel keus uit hoofdgerechten dat ik de specialiteit des huizes nam, de Zorba schotel. Ik hoefde niet lang te wachten of het voorgerecht stond al voor me. De mosselen gleden erin als zoete koek. 'Koekkoek' zou Sierd hebben geroepen. Nu het hoogtepunt, de Zorba schotel. Het rook heerlijk en zag er perfect uit. Het belangrijkste is natuurlijk hoe het smaakt. Ik begon met de zo typisch Griekse souflaki. Hij was heerlijk.
Even combineren met de oh zo Nederlandse gebakken aardappeltjes en over naar het volgende gedeelte.
Eerst maar eens de schnitzel, kon ik mooi met de salade nuttigen. Hij was helaas iets aan de harde kant. Hij smaakte desondanks prima. Weer een paar aardappeltjes erbij en ik kon overgaan op de suzuki. Niet dat ik zelf steeds wist wat ik at, daar was de serveerster voor. Toen ze zei dat dit de suzuki was grapte ik dat ze in Japan met zo'n brommobieltje belden. Ze keek me aan alsof ze Uzo zag branden.
Hij was lekker pittig en gekruid. Beetje sla erbij gecombineerd met de aardappeltjes en ik kon beginnen aan de tzatziki. Dit was belangrijk. Tot dusver had ik niks te klagen. En gelukkig hoefde dat nog steeds niet. De salade en gebakken aardappeltjes waren al op, maar zouden afbreuk gedaan hebben aan deze tzatziki. Uit vreugde wilde ik bijna op z'n Grieks de schotel kapot gooien.
Ik begreep weer waarom het zo mooi is om in Zaltbommel te wonen. Van cafetaria tot viskraam en van Chinees tot Griek, alles geweldig. Terwijl ik toch bekend sta als uiterst kritische recensent.
Bij het afrekenen zei ik tegen de eigenaar dat ik nog nooit zoveel en lekker had gegeten, voor zo weinig geld qua betalen om te declareren. En dat-ie goud in huis had met de serveerster en dat-ie de complimenten moest doorgeven aan de kok. Hij reageerde een beetje grillig, er stond een hele rij klanten die hun eten kwamen ophalen. Volgens mij hield ik hem op. Te veel streepjes na de-ie denk ik. Dat kostte hem een punt. Maar de twee extra punten van de serveerster waren dik verdiend.
Een 7,5 werd zodoende een 8,5
tong80
Zoals beloofd is ditmaal Zorba de Griek het restaurant dat uw favoriete recensent met een bezoekje vereert. Blijft vreemd dat ik hier niet eerder ben geweest. Ik kan bij mij thuis bijna de geur van de giros ruiken. Als kind dacht ik trouwens dat giros de naam van een gierige koe was. Als kind heb je wel vaker rare associäties. Mijn Haagse camping-vriendje dacht dat Fetta kaas Haags dialect was voor vette kaas. An dacht als kind bij de cut halen bij het golven aan, nou ja.....vul zelf maar in. Oog om oog, tand om tand. Zo kneuterig waren we.
De stoute schoenen aangetrokken. Zelfs met dit weer ga je niet in badslippers naar een Grieksrestaurant. Dat doe je alleen op vakantie in Griekenland.
Eenmaal in de zaak bleek het niet al te groot te zijn. Kreeg er het een beetje benauwd van. Kan natuurlijk ook aan het weer hebben gelegen. Is altijd komisch als mensen naar Lesbos hebben geboekt vanwege de slechte Nederlandse zomers en het is hier warmer dan op de camping vol te dikke Duitsers. Eenmaal aan een mooi gesitueerd tafeltje aangeschoven was de bediening al snel ter plaatse. En wat voor een bediening. Ik keek recht in de grotten van Han. De bovenste knoopjes van haar blouse zaten er maar nutteloos op. Ik kreeg het er nog benauwder van. Had eigenlijk gewoon m'n badslippers kunnen aandoen achteraf, zo half bloot was ze.
Vriendelijk vroeg ze naar mijn keuze. Door haar nam ik als voorgerecht Midia Tiganita, gebakken mosselen in pikante saus. Er was zoveel keus uit hoofdgerechten dat ik de specialiteit des huizes nam, de Zorba schotel. Ik hoefde niet lang te wachten of het voorgerecht stond al voor me. De mosselen gleden erin als zoete koek. 'Koekkoek' zou Sierd hebben geroepen. Nu het hoogtepunt, de Zorba schotel. Het rook heerlijk en zag er perfect uit. Het belangrijkste is natuurlijk hoe het smaakt. Ik begon met de zo typisch Griekse souflaki. Hij was heerlijk.
Even combineren met de oh zo Nederlandse gebakken aardappeltjes en over naar het volgende gedeelte.
Eerst maar eens de schnitzel, kon ik mooi met de salade nuttigen. Hij was helaas iets aan de harde kant. Hij smaakte desondanks prima. Weer een paar aardappeltjes erbij en ik kon overgaan op de suzuki. Niet dat ik zelf steeds wist wat ik at, daar was de serveerster voor. Toen ze zei dat dit de suzuki was grapte ik dat ze in Japan met zo'n brommobieltje belden. Ze keek me aan alsof ze Uzo zag branden.
Hij was lekker pittig en gekruid. Beetje sla erbij gecombineerd met de aardappeltjes en ik kon beginnen aan de tzatziki. Dit was belangrijk. Tot dusver had ik niks te klagen. En gelukkig hoefde dat nog steeds niet. De salade en gebakken aardappeltjes waren al op, maar zouden afbreuk gedaan hebben aan deze tzatziki. Uit vreugde wilde ik bijna op z'n Grieks de schotel kapot gooien.
Ik begreep weer waarom het zo mooi is om in Zaltbommel te wonen. Van cafetaria tot viskraam en van Chinees tot Griek, alles geweldig. Terwijl ik toch bekend sta als uiterst kritische recensent.
Bij het afrekenen zei ik tegen de eigenaar dat ik nog nooit zoveel en lekker had gegeten, voor zo weinig geld qua betalen om te declareren. En dat-ie goud in huis had met de serveerster en dat-ie de complimenten moest doorgeven aan de kok. Hij reageerde een beetje grillig, er stond een hele rij klanten die hun eten kwamen ophalen. Volgens mij hield ik hem op. Te veel streepjes na de-ie denk ik. Dat kostte hem een punt. Maar de twee extra punten van de serveerster waren dik verdiend.
Een 7,5 werd zodoende een 8,5
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nu heb ik zin in Griekse vlezen 
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik heb nog lang niet alles gehad. En onderschat Bommel niet. De gemeente Zaltbommel heeft 30.000 inwoners, de stad iets van16.000quote:
Leuke recenties, verrassend dat er nog zoveel restaurants in Bommel te vinden zijn!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat is nu eenmaal het culinaire niveau in Bommel.quote:
Je geeft wel heel vaak een hoog cijfer zeg.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Als ik er naar 1 zou moeten volgens jou, welke is dat dan?quote:
[..]
Dat is nu eenmaal het culinaire niveau in Bommel.
Cafetaria TIGO. By far. Uit de muur je eigen vol vreten en daarna de lekkerste lianboutjes van Nederland verpulveren met het lekkerste ijs als toetje.quote:
[..]
Als ik er naar 1 zou moeten volgens jou, welke is dat dan?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik denk dat m’n vriendin dat niet waardeert als ik haar mee uit eten neem.quote:
[..]
Cafetaria TIGO. By far. Uit de muur je eigen vol vreten en daarna de lekkerste lianboutjes van Nederland verpulveren met het lekkerste ijs als toetje.
Dumpen dan. Leve de bami schijf.quote:
[..]
Ik denk dat m’n vriendin dat niet waardeert als ik haar mee uit eten neem.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Maak me gekquote:
[..]
Toevallig net een bamischijf weggewerkt.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Golden Tulip kan er niet tegenop.....FF kwetteren en tot merrege.....
Lunchcafé In de Roos.
Ik had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte.
Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd. Mooier, dan daar op de Markt, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes. Niet te opvallend zwart. Voor je het weet wordt de regenboog tegen je gebruikt. En ben je in de verkeerde inrichting beland.
Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Betsie hiette me welkom. Betsie kende ik al jaren, maar zoals dat soms gaat verlies je elkaar een bietje uit het oog. Echter niet de kroten uit het rode hart.
Betsie vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleidt, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Betsie dat ik me dan wel thuis moest gaan voelen.
Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer. Toen hebben we nog een fles Jaap wijn ont-urkt. Toen waren de kapsels nog roemloos verloren.
Ik was zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, wilde me wel aan de gedragscode houden. Zeg maar boer Knobout die de bal teruggooit in het Kwetternest.
Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd namens de burgemeester.
M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n stoutste verwachtingen. Het Christelijke genot lag niet verborgen achter de Urkentrekker. Nu nog water in wijn veranderen.
Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, qua halve zolen. De hele zolen werden bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstenbroodje. Dat zou voor de bakker komen.
Ik hoef niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik nog : "En dat voor die prijs."
Op weg naar de uitgang kwam ik Betsie nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Bets, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Betsie moest blozen. Rood.
Even bijpunten.......dikke 9.
Herman. Die er brood in ziet.
Lunchcafé In de Roos.
Ik had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte.
Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd. Mooier, dan daar op de Markt, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes. Niet te opvallend zwart. Voor je het weet wordt de regenboog tegen je gebruikt. En ben je in de verkeerde inrichting beland.
Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Betsie hiette me welkom. Betsie kende ik al jaren, maar zoals dat soms gaat verlies je elkaar een bietje uit het oog. Echter niet de kroten uit het rode hart.
Betsie vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleidt, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Betsie dat ik me dan wel thuis moest gaan voelen.
Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer. Toen hebben we nog een fles Jaap wijn ont-urkt. Toen waren de kapsels nog roemloos verloren.
Ik was zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, wilde me wel aan de gedragscode houden. Zeg maar boer Knobout die de bal teruggooit in het Kwetternest.
Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd namens de burgemeester.
M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n stoutste verwachtingen. Het Christelijke genot lag niet verborgen achter de Urkentrekker. Nu nog water in wijn veranderen.
Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, qua halve zolen. De hele zolen werden bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstenbroodje. Dat zou voor de bakker komen.
Ik hoef niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik nog : "En dat voor die prijs."
Op weg naar de uitgang kwam ik Betsie nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Bets, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Betsie moest blozen. Rood.
Even bijpunten.......dikke 9.
Herman. Die er brood in ziet.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
