Draai hier alle platen in je platenkast #28 (Thousand Days)

bazbo cd2042: Leprous - Aphelion



Op dit album uit 2021 gaat Leprous voort op de weg die het met [Malina] inzette en met Pitfalls vervolgde: sterke melodieuze prog met hier en daar nog een metalrandje. Eigenlijk wilde de band helemaal geen complete plaat maken; er waren wat overblijfselen van Pitfalls en het idee was om een EP te produceren. Maar met dat het kwintet in de studio zat, kregen ze zo de smaak te pakken dat voor ze het wisten er genoeg materiaal was voor een album. Drie singles maar liefst: Castaway Angels, opener Running Low en The Silent Revelation. Het laatste stuk Nighttime Disguise kwam tot stand met hulp van de fans: tijdens een livestream vroeg de band aan de luisteraars hoe ze een nieuw nummer wilden hebben en zo verzamelden ze maatsoort, toonsoort, dynamiek, tempo, instrumentatie en zangstijl. Vandaar dat het nummer eindigt met bruut gebrul (iets wat zanger/componist Eimar Solberg al een jaar of vijf niet meer had gedaan). Op mijn versie van het album staan nog twee bonusstukken, waaronder een liveversie van Acquired Taste. Ik koop 'm op 5 december 2022 en moet zeggen dat ik 'm inderdaad bijzonder goed vind, al blijft [Malina] mijn favoriet.

bazbo cd2043: Neil Sadler - Theory Of Forms



Op 16 juli 2006 vind ik deze cd. Ik vermoed dat ik toen in Noordoost-Duitschland op het grote Zappafestival was en 'm vond bij Duitsche muziekhandelaar Uli, bij wie ik in de loop van de jaren stapels interessant spul heb gekocht. Wat me aantrekt zijn de namen van de muzikanten die bijdragen en dus reken ik snel af. Het duurt dan nog even voor ik 'm thuis kan beluisteren en als dat dan eindelijk gebeurt, duurt het even voordat ik weer op de stoel zit waar ik vanaf ben geblazen. Allemensen wat een plaat! Neil Sadler dienen we niet te verwarren met de bluesgitarist die dezelfde naam draagt. Deze Sadler is een Amerikaans begenadigd jazzpianist, componist en arrangeur die slechts één album onder zijn eigen naam heeft uitgebracht en dat is deze uit 1999. Hij krijgt hulp van Mike Keneally (gitaar), Bryan Beller (bas), Walt Fowler (trompet), Bruce Fowler (trombone), Steve Fowler (altsax), Kurt McGettrick (tenorsax), Albert Wing (tenorsax) en Joel Woods (bas). Voorwaar niet de minsten en als je bedenkt dat het gros in 1988 speelde in de tourband van Frank Zappa, dan zul je begrijpen dat hier iets bijzonders aan de hand is. De composities zijn al om je vingers bij af te likken, maar het spel van met name Keneally is helemaal een festijn. Zijn gitaar speelt hier een hoofdrol en hij trekt alles uit de kast, van subtiel spel tot grandioos gegier. Helemaal fijn dus. Dit is een nogal onopgemerkt gebleven album dat behoort bij de parels van de hedendaagse muziek. Meesterwerk.

_{Niks te vinden van deze topplaat, behalve de afsluiter:}

bazbo cd2044: Ryuichi Sakamoto - Thousand Knives Of



Mijn favoriete Japanner werd wereldberoemd met het Yellow Magic Orchestra en droeg bij aan albums en werk van velen, waaronder Japan en held David Sylvian. In 1978 is het dan tijd voor zijn eerste echte soloplaat en dat is deze. De twee plaatkanten van de elpee laten ieder een verschillende kant van Sakamoto's kunnen horen. Op kant A krijgen we vooral avantgarde, modern klassiek en elektronische muziek te horen; op de tweede kant wat conventionelere (maar toch nog vreemde) composities. De opener en het titelnummer is een soort reggae hymne met Sakamoto zingend door een vocoder, daarna volgt een werk voor synthesizer en de plaatkant eindigt met het modern klassieke pianostuk Grasshoppers. Kant twee begint dan met Das Neue Japanische Elektronische Volkslied (zeg het maar) en eindigt met twee stukken die ook op een YMO-plaat hadden gekund. Sakamoto zet her en der hulpJapanners in, maar heeft alles verder zelf in handen. De plaat is lange, lange tijd niet te vinden geweest en ik ben heel blij dat in 2017 een remaster verschijnt en die koop ik op 24 februari 2020 als ik 'm plots in een plaatselijke platenwinkel vind. Hierna zal Sakamoto nog 12.354 soloplaten uitbrengen en ik heb er een stuk of wat. Houd je maar vast vast.

bazbo cd2045: Ryuichi Sakamoto - Merry Christmas, Mr. Lawrence



Ik zou eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd zijn geraakt in de muziek van Sakamoto, als ik nooit iets had gehoord van David Sylvian. Sinds midden jaren tachtig volg ik die en al snel raak ik betoverd door de arrangementen en het spel van de man die vaak bijdraagt aan Japanplaten en het solowerk van Sylvian. Een van de eerste dingen die ik hoor waar Sakamoto op meespeelt is de EP Bamboo Houses / Bamboo Music van Sylvian en Sakamoto samen. Als ik in 1987 (zal het zijn) ook begrijp dat Sylvian en Sakamoto samen de titelsong van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence hebben gemaakt (en dat lied staat in een nieuwe vertolking als bonus op Sylvians Secrets Of The Beehive-cd), dan ga ik op zoek. Wààààt, heeft Sakamoto de hele soundtrack voor de film gedaan? En potjandorie, hij speelt er ook nog eens een hoofdrol in naast ene David Bowie, die dan weer niet op de soundtrack is te horen. Ik heb de film een paar keer mogen bekijken en vind 'm zeer indrukwekkend. In datzelfde jaar zie ik The Last Emperor en koop ik de elpee met de soundtrack en ook daar staat werk van Sakamoto op. De soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft Sakamoto in 1983 gemaakt, grotendeels op zijn synthesizers. Wonderbaarlijk genoeg passen zijn elektronische klanken bijzonder goed bij de broeierige en beklemmende sfeer van de film. Ik koop een cd uit 1988 met de filmmuziek op 19 april 1990, dus deze heb ik al een tijdje in de kast staan. Blijft mooi.

bazbo cd2046: Ryuichi Sakamoto - Beauty



Op Beauty (1989 en 1990) - Sakamoto is dan al een flink aantal soloalbums verder - zoekt hij naar de mix van elektronica, pop en muziek van over de hele wereld. Dat resulteert in een bonte verzameling van stijlen en atmosferen. In 1989 is er een versie voor de Japanse markt en een aangepaste versie verschijnt in 1990 voor de rest van de wereld, met een afwijkende volgorde en een meer westerse mix. Ik heb die internationale versie uit 1990 en die kocht ik op 22 april 1993. Sakamoto speelt de piano, bedient de elektronica en zingt af en toe, maar zet vooral ook een keur van muzikanten van over de hele wereld in. Zo horen we Arto Lindsay, Brian Wilson, Youssou N'Dour, Robert Wyatt, Robbie Robertson, Pino Palladino, Mark Johnson, Sly Dunbar, Pandit Dinesh, Nana Vasconcelos, L. Shankar en vele, vele anderen. De lijst van mensen die op een of andere manier bijdragen is schier eindeloos. Hawaïaanse ballades, Afrikaanse ritmes, Japanse videospelmuziek, een malle versie van We Love You (Rolling Stones), een traditioneel Japans volkslied, een avantgardistisch klankschilderij; van alles komt voorbij en dat maakt Beauty tot een bjoetie.

bazbo cd2047: Ryuichi Sakamoto - Heartbeat



Eenzelfde soort eclectische mengeling van stijlen horen we ook op de opvolger Heartbeat. Ook van deze plaat verschijnen twee versies, een Japanse in 1991 en eentje voor de internationale markt in 1992. Ik heb die laatste en die kocht ik op 23 december 1994. De nadruk ligt iets meer op dansbare muziek en daarnaast klinkt een orkestraal stukje, een kort werk met traditioneel Japanse zang, een meer Afrikaans getint lied, jazzdance. Ook op dit album is de lijst met muzikanten indrukwekkend. Youssou N'Dour en Arto Lindsay zijn er weer, Bill Frisell is te horen, allerlei DJ's en zelfs rappers en dat maakt dat deze heel anders klinkt dan de voorganger. De laatste twee stukken lijken nogal buitenbeentjes. Hierop drukt David Sylvian zijn stempel, die meeschrijft en de zang voor zijn rekening neemt. Stilistisch vallen deze wat buiten de boot, maar in mijn oren zijn het de hoogtepunten van de plaat.

bazbo cd2048: Sylvian/Sakamoto - Heartbeat



Dit is een cd-single die in 1992 verscheen. Het stuk Heartbeat (Tanaii Kaiki II - Returning To The Womb) staat op Ryuichi Sakamoto's Heartbeat-plaat en is medegeschreven en gezongen door David Sylvian. Ook horen we Sylvians dan kersverse vrouw Ingrid Chavez plus een sample van de stem van John Cage. Heartbeat is een prachtig stuk; ik wist niet wat ik hoorde toen ik de cd-single kocht en beluisterde op 25 juni 1992, toen hij net verscheen. Sylvian had al in geen tijden meer nieuw vocaal werk uitgebracht (en het zou nog een jaar duren voordat The First Day met Robert Fripp uit zou komen), dus mijn honger was groot. Tijdens de opnamen van dit stuk kwamen Sylvian en Chavez dichter bij elkaar en in korte tijd trouwden ze. Het stuk is dan ook een groot symbool van en een lofzang op de verbondenheid tussen twee personen. Naast het titelstuk horen we nog het korte stuk Nuages met de traditionele Japanse zang, dat ook al op Heartbeat stond, en ten slotte krijgen we het thema van The Last Emperor van de originele soundtrack uit 1987. Ik heb deze cd-single een aantal jaren lang helemaal grijs gedraaid, voor zover dat kan bij een cd-single.

bazbo cd2049: Ryuichi Sakamoto - Sayonara



Dit babyminicdsingletje (uit Japan, uit 1991) vind ik op 6 januari 1993. Het zit in een ingenieus in elkaar gevouwen kartonnen hoesje. Het titelnummer staat op Heartbeat en is een vrolijk-melancholieke dansdeun. Erachteraan klinkt een Engelstalige versie, ietwat overbodig. Het derde stukje is een kort traditioneel Japans lied, gezongen door een klein meisjeskoor. Leuk hebbedingetje, dit.

bazbo cd2050: Ryuichi Sakamoto - Peachboy



Dit is een redelijk bijzonder iets in de Sakamotocollectie. Momotaro is een traditioneel Japans volksverhaal over een jongen die wordt geboren uit een perzik en allerlei heldendaden verricht. Je verzint het niet. Tussen 1985 en 1995 is er een Amerikaanse productiemaatschappij, Rabbit Ears Productions, die hoorspelen van allerlei vertellingen van over de hele wereld uitbrengt en in 1991 verschijnt Peachboy. Het is Sigourney Weaver die het sprookje vertelt en op de achtergrond klinkt de speciaal voor dit project gecomponeerde muziek van Ryuichi Sakamoto. In datzelfde jaar verschijnt het op een cd. Eerst horen we het verhaal zoals het op de radio was uitgezonden. Het is goed te volgen, doordat Weaver het op rustige toon voorleest. De muziek komt echter minder goed uit de verf. Gelukkig krijgen we daarna het merendeel van de muziek apart nog eens te horen. Sakamoto heeft het dit keer in z'n uppie ingespeeld, gebruik makend van zijn synthesizers en piano. Het is alleraardigst, doch niet wereldschokkend. Toch is het een leuk verzamelitem, want de oorspronkelijke editie van de cd zit in een zogenaamde 'longbox' met een poster met het verhaal. Ik vind dat doosje op 16 mei 1992 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop het.

^{Helemaal niets te vinden van dit project op YT.}

bazbo cd2051: Ryuichi Sakamoto - 1996



In 1996 is Sakamoto veel soloplaten verder en nog veel meer soundtracks van films. Met cellist Jaques Morelenbaum en violisten Barry Finclair, David Nadien en Everton Nelson maakt hij dit album vol pianotrio's en herinterpreteert hij zijn eigen filmmuziek. En ik moet zeggen: dit werkt grandioos. Qua stijl leunt het tegen neo-klassiek aan en dit trioformaat maakt vooral duidelijk wat een uitstekend componist Sakamoto is. De bekendste stukken zijn natuurlijk The Last Emperor, Forbidden Colours en The Sheltering Sky, maar alle vijftien werken zijn absolute parels. Ik koop het album bij het verschijnen op 25 juli 1996 en het is nog altijd een van mijn favoriete Sakamotoplaten.

bazbo cd2052: Ryuichi Sakamoto - BTTB



Back To The Basics, dat is waar de afkorting BTTB voor staat. Sakamoto maakt in 1999 een album waarop hij terug grijpt naar het instrument waar hij mee begon: de piano. Ook van dit album bestaan twee versies: een oorspronkelijke voor de Japanse markt en een internationale, waarop stukken staan van een of andere obscure EP en enkele werken van de Japanse versie zijn weggelaten. Onbegrijpelijk. Voor de plaat heeft Sakamoto meerdere nieuwe stukken gecomponeerd, maar ook pakt hij een wat ouder werk dat hij arrangeert voor solo piano. Meest opvallende is Tong Poo, een grote hit voor Yellow Magic Orchestra; de pianoversie blijft grandioos overeind ten opzichte van de elektropop van het YMO. In 2019 verschijnt er een 20th Anniversary Edition en die koop ik op 25 maart 2019 als hij net uit is. Mooi én stemmig album, dit.






[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-12-2022 19:31:55 ]

bazbo cd2053: Ryuichi Sakamoto - Cinemage



Naast allerlei nieuwe composities en soundtracks van films, is Sakamoto sinds halverwege de jaren negentig ook druk met het recyclen van zijn eigen catalogus. Zo verschijnt in 1999 Cinemage, een verzameling van zijn filmmuziek, maar dan opnieuw opgenomen met zijn orkest tijdens een concerttournee in 1998. Zijn bekendste werken Forbidden Colours (opnieuw ingezongen door David Sylvian), The Last Emperor, Little Buddha en Wuthering Heights komen voorbij, maar het meest imposant is El Mar Mediterrani, een zeventien minuten durende uitvoering van het stuk dat Sakamoto schreef voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Barcelona in 1992 en waarop de gitaarextravaganza van David Torn te horen is. Fantastisch. Ik vind Cinemage in een plaatselijke platenwinkel op 11 april 2012 en reken hem tot een van de hoogtepunten uit Ryuichi Sakamoto's discografie.

<sub>Alleen dit van dit album te horen op YT:

Of u moet voor het hele album willen gaan:</sub>

bazbo cd2054: Ryuichi Sakamoto - Rage



Dit is een van Sakamoto's minder bekende soundtracks. Ik heb de film nog nooit gezien, geen idee waar het over gaat, maar ik begrijp dat Rage, oftewel Ikari in het Japans, een mix is van suspense en drama. Het zal. De muziek is voortreffelijk. Sakamoto weet op twintig composities uitgevoerd door piano en orkest allerlei sferen neer te zetten. Van romantisch tot beklemmend en van melodieus tot abstracter. De film en de soundtrack verschijnen in 2016 en ik vind het plaatje op 24 augustus 2020 in een plaatselijke platenwinkel.

bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async



Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.

bazbo cd2056: Sand Snowman - Two Way Mirror



Sand Snowman, wie kent hem niet? Van dit album uit 2009 heb ik ook nog eens de limited edition, met een bonuscd. Ik kocht 'm overigens bij het verschijnen op 26 februari 2009. Voor wie William Kearney niet kent: hij is de muzikant die bekender is onder allerlei schuilnamen en pseudoniemen, waaronder Sand Snowman. Sinds 2006 timmert hij aan de weg op soloalbums, die veelal vol staan met duistere en obscure akoestische gitaarsongs. Zo ook op Two Way Mirror. Voor de stemmen laat hij wat lui opdraven, waaronder Jason Ninnis, Moonswift en ja daar is-ie weer: Steven Wilson. Het zal Wilson geweest zijn die Sand Snowman voordraagt bij het label Tonefloat waar sinds 2007 het gros van Sand Snowmans albums uitkomt. Het hoesontwerp is overigens van Carl Glover, de kunstenaar die al jaren veel werk verricht voor Wilson. Over het algemeen is de atmosfeer rustig met gitaarakkoorden en los pianospel, waaroverheen dan de wazige zang klinkt. Het is of we op een vlakte staan en de ijle tonen van de muziek als een zachte bries om de oren wappert. Bij vlagen is het zelfs wat naargeestig en doet het me denken aan een album als First Utterance van Comus, maar gelijk moet ik die vergelijking weer vergeten, want de muziek van Sand Snowman is heel eigen. Het is niet voor niets dat enkele andere muzikanten maar wat graag een beroep doen op de man om zijn unieke inbreng op hun eigen werk te krijgen. Omgekeerd gebeurt ook. Zo was ik bijvoorbeeld aangenaam verrast om zijn naam te zien op het grote verzamelalbum van Judy Dyble (uit 2015, zie bijna twee jaar geleden) en wat blijkt? Dyble blijkt juist weer een gastrol te vervullen op twee Sand Snowman soloalbums. Zoals gezegd heb ik de gelimiteerde versie van Two Way Mirror met een tweede plaatje, waarop dan nog eens acht instrumentale werkjes te beluisteren zijn, voorzien van dezelfde mysterieuze atmosfeer.

quote:

Op dinsdag 27 december 2022 20:19 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async

[ afbeelding ]

Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.

Ryuichi Sakamoto - "andata" (from "async")

Ryuichi Sakamoto - "fullmoon" (from "async")

Ryuichi Sakamoto - "Life, Life" (from "async")

Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checken

quote:

Op woensdag 28 december 2022 17:12 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checken

Checkie.
Er is ook een remixalbum van, maar dat heb ik nog niet gehoord.

bazbo cd2057: Sanguine Hum - Now We Have Light



Gitarist Joff Winks en toetseneur Matt Baber vormen het centrum van Sanguine Hum, een band uit Oxford die vanaf 2010 muziek maakt. Now We Have Light is het derde album en deze dubbelcd verscheen in 2015. Het is een conceptalbum, maar niet eentje zoals je zou verwachten. Het thema is de theorie die is gebaseerd op twee feiten: als je een kat laat vallen zal ze altijd op haar pootjes landen en als je een cracker besmeerd met boter laat vallen zal die altijd op de besmeerde zijde vallen. De hoofdpersoon op de plaat gaat een gewaagd experiment aan: hij besmeert de rug van een kat met boter en laat de kat dan vallen. Gedurende de val zal de kat voortdurend draaien en dat resulteert in 'Buttered Cat Theory of Perpetual Energy'. U begrijpt: we hebben hier te maken met bizarre shit. De band weet dit idee uit te werken in de vorm van vijftien puntige en melodieuze progpopsongs, hetgeen Now We Have Light tot een toegankelijk en uiterst genietbare plaat maakt. Ik vind de dubbelaar pas op 29 november 2019 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Een jaar eerder is er dan ook al een opvolger verschenen Now We Have Power en twee jaar geleden kwam een zesde studioalbum A Trace Of Memory, maar die heb ik niet. Ik doe het voorlopig nog met de stemmige opener Desolation Song, het enige lange (en vijfdelige) stuk Spanning The Eternal Abyss en de prachtige afsluitende song Settle Down. Bizarre, maar mooie shit.

bazbo cd2058: Santana - Abraxas



In 1969 is de band Santana een sensatie. Niet alleen vanwege het debuutalbum, maar vooral door het legendarische optreden op het Woodstockfestival. En dus staat Carlos met zijn band voor een bijna onmogelijke opgave: een tweede plaat maken die het minstens net zo goed doet. Nu moest die debuutplaat in een paar dagen opgenomen en bestond de basis van het materiaal grotendeels uit lange jams; dit keer wilde de band er meer tijd voor nemen. Het resultaat is Abraxas, een album met negen nummers met een kop en een staart. En hits. Samba Pa Ti en Black Magic Woman (een nummer van Peter Green) kennen we natuurlijk allemaal en ook Oye Cómo Va (van Tito Puente) hoort bij het feest der herkenning. Zo staan er meer covers op de plaat. De band is bijzonder op dreef en vooral de snijdende gitaar van Carlos zelf springt in het oor. Abraxas verschijnt in 1970 en is een enorm succes. Klassiek album dat ik altijd al eens wilde hebben en het was op 3 september 2018 dat ik een remaster uit 1998 ergens uit de uitverkoopbak pakte en afrekende. Er staan nog drie bonusstukken op ook, opgenomen in The Royal Albert Hall op 18 april 1970.

bazbo cd2059: Santana - Moonflower



Dit album uit 1977 ken ik al heel lang, maar het duurde ook heel lang voor ik het aanschafte. Ik denk dat ik ergens begin jaren tachtig een keer van iemand de plaat leende en ik was erg onder de indruk. De mix van rock, zuidamerikaans, jazz, prog en wat allemaal nog meer vond ik erg interessant. Een jaar of vijftien geleden wist ik een vinylversie te bemachtigen maar die draaide ik bijna nooit en op 24 september 2018 koop ik deze dubbelcd, een remaster uit 2003. In 1977 zijn van de originele band alleen nog toetsenist Gregg Rolie, drummer Michael Schrieve en natuurlijk meesterplukker Carlos over. Moonflower is eigenlijk een vreemd allegaartje van studio- en liveopnamen, maar het werkt geweldig. Ik val bij het beluisteren van de ene in de andere stijl: van jazz tot latin en van bluesrock tot aan experimenteel gepiel. Vooral de livestukken vind ik bijzonder sterk tot en met de uitgebreide Hammond- en drumsolo's aan toe. Maar het meest door de ziel snijdend zijn de messcherpe gitaarsoli van de heer Santana zelf. De plaat bevatte uiteindelijk nog een zwik singles ook, waarvan She's Not There de allerbekendste is. Op deze remaster ook weer een paar extraatjes al zijn die niet heel speciaal: single edits van de drie hits. Bijzonder fijn album!