[Giro] Etappe 18: Borgo Valsugana - Treviso #1

Tappa 18: Borgo Valsugana - Treviso, 156 km

Nou, dat was wat mij betreft weer een rit met twee gezichten. De strijd om de ritzege was vermakelijk, de strijd tussen de klassementsrenners viel weer tegen. De rit begon met een hoop aanvallen op de Tonale, waarna er een vrij omvangrijke kopgroep ontstond. In deze kopgroep kwamen we opnieuw Mathieu van der Poel tegen, die tegenwoordig geen vlucht meer laat rijden. Ook Koentje Bouwman was er weer bij, bezig met zijn blauwe missie. Zijn grote concurrent Ciccone was er ook bij, maar die had gelukkig voor Koentje waanzinnig slechte benen. Koentje kon daardoor makkelijk punten rapen. Alhoewel, hij moest er een keer voor sprinten en op een volgende berg moest hij eerst nog terug zien te komen aan de kop van de koers. Het codewoord van Van der Poel was anticiperen, hij ontsnapte twee keer vanuit de vlucht. Daardoor overleefde hij de lastige klim naar Vetriolo, vanuit de achtergrond kwamen de betere klimmers pas vlak voor de top aansluiten. Ook Gijs Leemreize sloot nog aan, en die hield ook wel van een potje anticiperen. Gijs blijkt een prima daler te zijn, hij smeet zich naar beneden en alleen Van der Poel kon volgen. Hoewel, dat ging ook bijna mis, hij vloog bijna uit een bocht en kon nog net op tijd corrigeren. De afdaling op leven en dood leverde wel een mooie voorsprong op, met z'n twee�n reden de Nederlanders een voorsprong van anderhalve minuut bij elkaar. Hielp ook wel mee dat de klimmers daarachter naar elkaar keken. Hirt en Carthy, jongens die we nog kenden van de rit ervoor, keken in de vallei vooral naar elkaar. In de afdaling ook, toen lieten ze slechtste daler ooit Guillaume Martin de lijnen uitzetten, geniaal idee. Santi Buitrago was ook mee, maar die bekeek het achteraf gezien heel slim. Onderweg was hij gevallen, dat was iets minder slim. Maar in die achtervolgende groep deed hij niets, hij gokte erop dat de rest het gat beheersbaar zou houden. Ook op de steile klim naar Monterovero bleef hij lang op het wiel zitten, terwijl dommekracht Hugh Carthy het tempo bleef bepalen. Van der Poel kende wellicht zijn beste dag ooit in de bergen, hij reed in het begin van die klim meteen Leemreize uit het wiel en Carthy kwam totaal niet dichterbij.

Maarja, de klim was toch wel lang. Ergens halverwege volgde er toch een lichte plof, waarna Leemreize hem kon overvleugelen. Gijs uit de Achterhoek op weg naar de ritzege, daar leek het even op. Want in het peloton deden ze geen reet. Bora had niemand mee in de vlucht van de dag, maar reed ook niet op kop in het peloton. Nul initiatief, terwijl Hindley deze Giro gewoon kan winnen. En Hindley was tot nu toe ook steeds sneller dan Carapaz, dus waarom niet voor de bonificaties gaan? Onbegrijpelijk, maar bij Ineos waren ze er blij mee. Rustig controleren, geen gezeik, Verona weer een dag dichterbij. Bahrein moest de meubelen weer redden, wat niet lukte. Ze begonnen er te laat aan en hadden sowieso niet genoeg man om het gat te dichten. Lag deels aan het feit dat een van hun mannetjes vooraan reed. Buitrago ging voor eigen kans, en nadat hij merkte dat Carthy niet vooruit te branden was demarreerde hij. Anderhalve minuut moest hij overbruggen, en dat lukte. Een bijzonder sterke prestatie van deze Colombiaan, geen nobele onbekende maar dit zag ik toch ook weer niet aankomen. Reed amper trager dan de favorieten, Landa had hem met andere woorden goed kunnen gebruiken. Vlak voor de top van de klim sloot Buitrago aan bij Leemreize, en in de laatste 100 meter van de klim demarreerde de Colombiaan. Gijs kraakte, en zag hem na de finish pas terug. Een zege voor Buitrago, een zege voor Bahrein. Ontzettend knap gedaan van Buitrago, maar ook van Leemreize. En van Van der Poel, die kleurde de rit toch weer. Hij vermaakt het volk, maar dat kan zich nog niet vertalen in ritzeges. Al kwam hij nu wel aardig in de buurt, als hij deze klimmersbenen nog een beetje kan perfectioneren zou hij zo'n rit in de toekomst wel eens kunnen winnen.

In de groep der favorieten zagen we eigenlijk alleen een paar aanvallen van Landa, maar het lukte opnieuw niet om Carapaz en Hindley te lossen. Zelfs Poels ging er niet af, die heeft weer een buitengewoon wonderbaarlijke derde week. De mannen zijn aan elkaar gewaagd, daar kunnen we nu niet meer omheen. Zonde, want we missen daardoor de spetterende demarrages. Almeida verloor wel flink wat tijd, dat is het enige dat de drie vooraan voor elkaar kregen. De podiumplekjes lijken ondertussen al een beetje vast te liggen, maar wie het roze mee naar huis mag nemen staat zeker niet vast. Ditmaal won Carapaz het sprintje van Hindley, ontzettend slim van Bora dus om niet voor de rit te gaan. In 50 meter werd Landa nog op zes tellen gereden, sprinten is zeg maar niet helemaal zijn ding. Al bij al slaapverwekkend, de strijd tussen de klassementsrenners. Iemand moet een coup gaan verzinnen, maar afgaande op alles wat we tot nu toe hebben gezien zullen ze het wel laten afhangen van de laatste paar kilometer van de Fedaia. Nouja, na twee dagen in de bergen krijgen de renners nu een dag de tijd om de batterij weer wat op te laten. De laatste vlakkere rit van de Giro staat op het programma.




De laatste makkelijke rit van deze Giro gaat van start in Borgo Valsugana, een plaats met ongeveer 6000 inwoners in de provincie Trente. Uit deze plaats is niemand minder dan Matteo Trentin afkomstig, de Italiaan van UAE die niet aanwezig is in de Giro en dus een vertrek op zijn geboortegrond aan zijn neus voorbij ziet gaan. Dat is oprecht een gemiste kans, want zo vaak komt de Giro niet langs in Borgo Valsugana. Voor een aankomst in Borgo moeten we helemaal terug naar de Giro van 1988, toen de Italiaan Patrizio Gambirasio hier een zege wist te boeken. In dezelfde Giro ging ook nog een rit van start in dit stadje, wat eveneens in 1974 het geval was. Daarna werden ze in Borgo Valsugana nog eens getrakteerd op het Italiaanse kampioenschap, dat werd hier in 2012 georganiseerd en namens Androni Giocattoli wist een net van een schorsing teruggekeerde Franco Pellizotti hier de koers te winnen. Voor Di Luca, die dan weer voor Acqua & Sapone reed, dat waren nog eens tijden. Het altijd uitstekend vertaalde visittrentino.info heeft een hoop achtergrondinformatie over deze plek. Borgo Valsugana: De hoofdplaats van de Valsugana heeft ook het belangrijkste stedelijk rivierwaterlandschap van Trentino. Door Borgo, de hoofdplaats van de Valsugana, loopt de rivier de Brenta. Daarom heeft het iets van de typische plaatsen van Veneto en is het de waterstad bij uitstek van Trentino. Borgo ligt aan de voet van een groot kasteel, Castel Telvana, en is een schilderachtig plaatsje. Voor de nieuwsgierigen en de lekkerbekken: op de hoofdstraat Corso Ausugum staat de ene barokke deur naast de andere, net zoals het ene winkeltje voor fijnproevers naast het andere. De kerken van Sant'Anna, San Francesco en San Rocco, maar ook de Venetiaanse brug over de Brenta; Palazzo Ceschi, de zaal van De Gasperi, het museum van de Eerste Wereldoorlog, Spazio Klien en de smidsoven Tognolli zijn allemaal even interessant. Op enkele kilometers hier vandaan slingert zich door de Val di Sella de route Arte Natura die de wandelaars naar Arte Sella voert, een internationale bi�nnale van kunstwerken die in en met de natuur zijn gecre�erd. Alle werken worden ter plaatse vervaardigd en maken deel uit van de normale natuurcyclus. In het bos volgen ze de seizoenen totdat ze opgenomen en ��n worden met de natuur. Een attente bezoeker ziet dat ze veranderlijk zijn, en dat de natuur zelf erin leeft. Borgo heeft, zoals de hele Valsugana, een prima wegenverbinding en goed openbaar vervoer - bussen en treinen - naar Trento en Veneti�. Met deze bruikbare informatie kunnen we dit deel mooi afsluiten.



Borgo Valsugana is gelegen aan de voet van de Passo Manghen, maar de renners krijgen vandaag een keer een rit zonder echte beklimmingen voorgeschoteld. Hoewel het na de neutralisatie wel meteen twee kilometer omhoog zal gaan aan 3%, dat komt goed uit voor de jongens die eventueel in de vlucht van de dag willen zitten. Lang duurt dat natuurlijk niet en zwaar is het ook niet echt, misschien is het stuk omlaag wel lastiger. Langs het Castel Ivano af rijden de renners omlaag naar Agnedo, en hier volgt een bochtige passage door het centrum. Het gaat twee kilometer serieus naar beneden, daarna volgt er een lange fase door de vallei waarin het praktisch 20 kilometer lang steeds een beetje onmerkbaar vals plat naar beneden gaat. We rijden nog even via een omweg door Ospedaletto, waarna we niet veel later uitkomen op de hoofdweg in de vallei. Die hoofdweg leidt wel door een bijzonder mooie omgeving, het is hier behoorlijk groen en er zijn best veel bergen te vinden in de omgeving. Je hoeft maar even af te wijken van de hoofdweg door de vallei en er moet geklommen worden, een feit dat de renners aan den lijve gaan onvervinden als ze na 22 kilometer Primolano bereiken. In dit dorpje verlaten we de grote weg even en volgt er een kort avontuur in het hinterland. Via liefst zeven smalle haarspeldbochten gaat het 2,3 kilometer tegen 5% omhoog richting het fort van Scala, waardoor dit kleine klimmetje van vierde categorie de naam Le Scale di Primolano krijgt. Het is een klimmetje dat vroeger was voorzien van kasseien, op sommige punten waar het asfalt aan het afbrokkelen is zie je ze verschijnen. Al bij al is het een indrukwekkend klimmetje, want het is niet zo dat er alleen op de top van de klim een fort ligt, nee, de hele klim is eigenlijk ��n groot fort. In iedere bocht is wel weer een stuk van de fortificatie te zien, de Italiaantjes hebben zich hier ooit flink uitgeleefd. In de Giro van 2014 ging het hier ook al eens omhoog, maar goed, dit is natuurlijk vooral een klimmetje om het publiek wat moois te tonen, voor de koers zal het waarschijnlijk weinig verschil maken. Of er moeten veel mannen zijn met ambitie om in de vlucht van de dag terecht te komen, maar mwah, verwacht het niet.




Na dit klimmetje is het een kilometer of twee vlak, vooraleer het twee kilometer op een totaal niet boeiende manier naar beneden gaat. Even later komen we voorbij Arsi� weer uit op een brede weg in een vallei. We steken het Lago di Corlo over en rijden langs het water tot in Fonzaso, dit levert een tiental zo goed als vlakke kilometers op over brede en rechte wegen. Na wat bochten in Fonzaso rijden de renners rechtdoor naar Caupo, waar we rechtsaf slaan en een omweg volgen richting Seren del Grappa, waar we voorlopig het hoogste punt bereiken. Klein stukje vals plat omhoog, waarna het in de 17 kilometer hierna steeds een beetje vals plat naar beneden gaat. De Monte Grappa is hier niet ver weg, maar we weten bijna al het klimwerk ditmaal te ontwijken. Via een licht bochtige weg rijden de renners na 49 kilometer Feltre binnen, de plaats waar in de Giro van 2019 de laatste bergrit van start ging. Ook in 2011 ging hier een keer een rit van start, het is bekende wielergrond. Meerdere voormalig profs zijn ook afkomstig uit dit stadje, de bekendste is Davide Malacarne. Die op zichzelf niet heel bekend is, maar toch. Met Lara Vieceli komt er ook een vrouwelijke prof uit dit plaatsje, zij heeft dan weer een relatie met de broer van Trentin. Blijft een inteeltwereldje, dat wielrennen. Enfin, leuk plaatsje verder wel dat Feltre, het oudste deel van de stad is nog omgeven door muren en ze hebben hier zelfs hun eigen Palio.



Na een doortocht vol rotondes in Feltre volgen de renners een tijd de loop van de Sonna, die niet veel later uitmondt in de Piave. Langs de Piave gaat het relatief rechtdoor op een vrij vlakke manier, maar als de renners na 64 kilometer het dorpje Quero bereiken moet er kort geklommen worden. Stelt geen donder voor en Quero is niet eens bijzonder mooi, jammer. Het gaat vervolgens kort naar beneden richting Fener, met een paar bochtjes onderweg. Na twee rotondes in Fener steken de renners de Piave over en rijden ze na een kilometer aan 5% vervolgens een paar kilometer lang op een vals platte manier omhoog verder naar Valdobbiadene, een plaatsnaam die belletjes moet laten rinkelen. In Valdobbiadene komen we regelmatig langs, voor het laatst in de Giro van 2020. Toen eindigde hier een tijdrit die van start ging in Conegliano. Die plaats gaan we nu niet bereiken, maar het grootste gedeelte van de route van die tijdrit gaan we nu in tegengestelde richting afwerken. Heuvelachtig terrein, maar dat is niet de reden dat we hier zijn. Nee, het staat hier vol met rijn. De rit naar Aprica was blijkbaar de wijnrit, maar dit is ook een wijnrit hoor. Prosecco, Bini en ik vinden dit geen leuke drank meer. De tijdrit in 2020 werd gewonnen door, hoe kan het ook anders, Filippo Ganna. In een verder verleden won Alessandro Petacchi hier ooit een massasprint, terwijl de tijdrit in 2015 werd gewonnen door Vasil Kiryienka. Valdobbiadene is een vrij recente ontdekking van de organisatie, sindsdien komen we er vaak langs. Kan er mee te maken hebben dat dit sinds kort werelderfgoed is, en dat Vegni een drinker is, want we passeren praktisch overal waar er wijn te vinden is. In Valdobbiadene ligt overigens de eerste tussensprint van de dag, na 72,5 kilometer.



Dit soort plaatjes gaan we de komende kilometers aantreffen, als we dwars door de Colline del Prosecco di Valdobbiadene e Conegliano fietsen. Werelderfgoed, toe maar! De route begint zo onderhand ook erfgoed te worden, als fietsen we nu in tegengestelde richting. De tijdrit in 2020 ging vanuit Conegliano naar de Ca' del Poggio, een muur die ze het liefst ieder jaar op een nutteloze plek in het parcours leggen, van daaruit ging het via Pieve di Soligo en Col San Martino naar Valdobbiadene. Nu andersom, waardoor ik eigenlijk vrij weinig heb aan het archief. Maarja, ik weet inmiddels wel dat de wegen hier bochtig zijn en glooiend. Voorbij de tussensprint gaat het een kleine twee kilometer omhoog aan 5%, waarna het wat langer naar beneden gaat richting Col San Martino. Normaal gaat het dan een stuk of zes kilometer omhoog, nu zal het dan zes kilometer omlaag gaan. De renners rijden eerst wat vals plat naar beneden over een bochtige weg richting Guia, hier volgt na een bochtige doortocht een steile kilometer omlaag, waarna het wat verder vals plat naar beneden loopt tot in Col San Martino. Iets smallere weg voorbij Guia, terwijl we zo nu en dan nog steeds een bocht tegenkomen. In Col San Martino zelf komen we nog meer bochten tegen, maar eenmaal buiten dit plaatsje wordt het wel vlak. Na tien relatief vlakke kilometers komen de renners uit in Refrontolo. In de tussentijd hebben ze door dorpjes als Farra di Soligo, Soligo en Pieve di Soligo gefietst. Af en toe een bocht, vooral in Pieve di Soligo, maar geen memorabele momenten onderweg. Pas buiten Pieve di Soligo maken we weer wat mee, het gaat dan een kilometer of twee aan 4% omhoog naar Refrontolo over een brede weg. Pas in Refrontolo wijken we af van de bekende route, als we die zouden blijven volgen reden we naar de achterkant van Ca' del Poggio. Doen we niet, nee, we rijden een blokje om en beginnen daarna van de gekende kant aan die klim. Buiten Refrontolo is het een kilometertje vlak, daarna slaan we bij een rotonde linksaf en beginnen we aan een korte afdaling van ongeveer vier kilometer die onderweg liefst acht haarspeldbochten kent. Brede weg, heerlijk slingerend tussen de wijngaarden door.



De Strada del Prosecco, ach ach ach. Al die haarspeldbochten en een niet al te ingewikkelde afdaling later slaan we beneden in Formeniga bij een rotonde rechtsaf, daarna gaat het een paar kilometer rechtdoor over een brede weg tot we de volgende rotonde tegenkomen. Bij deze rotonde gaat het opnieuw naar rechts en dan zien de renners tot hun schrik dat de weg loodrecht omhoog loopt. De renners beginnen aan de Muro di Ca' del Poggio, inmiddels de meest gebruikte en overschatte muur van de wereld. Zat in de tijdrit in 2020, kwam ook voor als eerste klim in een bergrit in de Giro van 2017, figureerde in de slotfase van een rit in de Giro van 2014 (toen Stefano Pirazzi won, jawel!) en tussendoor kwam het muurtje ook nog eens voorbij in de Baby Giro. Valdobbiadene hebben we ineens ontdekt, maar deze muur ook. Dus weten we ongetwijfeld dat dit een korte klim is die vrij steil is. Het gaat 1,1 kilometer omhoog aan 12%, met een steilste strook aan 19%. Het levert altijd mooie plaatjes op, want we gaan tergend langzaam omhoog door de proseccoheuvels, maar ik geloof het ondertussen wel met dit klimmetje. Vooral in deze rit, we komen immers boven na 102 kilometer en moeten daarna nog 54 kilometer afwerken. Dan heeft zo'n muur dus geen zin en zit het er puur in om de regio te promoten. Maarja, die regio heeft dus al heel wat aandacht gehad in 2020, 2017 en 2014, en vast nog wel vaker. Leuk geweest, op zoek naar een andere muur.





Boven op de muur slaan de renners rechtsaf, ze rijden nu nog een kilometer verder omhoog, maar dan wel maar aan 2%. Ze komen uit in San Pietro, waar een bocht naar links volgt. Na deze bocht rijdt men drie kilometer zo goed als rechtdoor in licht dalende lijn richting Santa Maria di Feletto, waar een scherpe bocht naar rechts volgt na een rotonde. Na deze bocht gaat het anderhalve kilometer aan 5% naar beneden, deze weg omlaag is iets smaller en voorzien van een paar venijnige bochten. Ook hier weer een hoop wijnranken, de prosecco wordt tamelijk lang in het zonnetje gezet. Als dat maar geen knal geeft. Beneden slaat men linksaf en komen de renners terecht op een bredere weg. Die weg, zo goed als vlak, volgen ze vijf kilometer. Aan het eind van de weg bereiken ze ter hoogte van Crevada twee flinke rotondes. Als je bij de tweede naar links gaat kom je uit in Conegliano, maar deze stad slaan we deze keer eens over. Geen bezoek aan de ezels van Marzio Bruseghin, een hard gelag voor Karsten. Conegliano is overigens ook de thuisbasis van Sacha Modolo en Andrea Vendrame, twee jongens die deze Giro volledig onzichtbaar zijn. Wellicht kan Modolo vandaag naar de 7e plaats sprinten, dat zou al heel wat zijn. Het gaat bij de rotonde naar rechts en daarna gaat het over een industrieterrein bijna volledig rechtdoor tot in Susegana, waar na 116 kilometer de tweede tussensprint van de dag volgt. De bonussprint, gezien het verschil tussen Carapaz en Hindley mogelijk nog rullevant ook. Voorbij deze sprint gaat het bij een rotonde naar links en vervolgens gaat het rechtdoor verder over een brede weg tot in Ponte della Priula. Hier steken we via een fraaie brug over de Piave, waarna we bijna in Treviso zijn. In de laatste 50 kilometer van de rit komen de coureurs praktisch geen hoogteverschil meer tegen, het is eigenlijk continu vlak. Ook aan de andere kant van de Piave dus, via wat dorpjes rijden we grotendeels rechtdoor verder naar een lokaal circuit rond Treviso dat op de renners ligt te wachten.



Via Spresiano, Visnadello en Carit� bereiken de renners een stukje weg dat ze twee keer moeten gaan afleggen. Aan de buitenrand van Treviso komen we na een tocht vol brede en rechte wegen uit op een rotonde, waar het nu naar rechts gaat. We bevinden nu aan de laatste negen kilometer van een lokale lus, waarna er daarna een volle ronde volgt van 13 kilometer. Het kan zijn dat deze ronde iets is aangepast tijdens de rit, want blijkbaar is de route op het laatste moment veranderd. Ik heb geen idee of ik nu naar de nieuwste versie zit te kijken, maar het zal allemaal op hetzelfde neerkomen. Vlak is het het hoe dan ook, er zal hooguit qua bochten iets veranderen. Enfin, je moet er er nu nog 13 bij optellen, maar van negen kilometer tot zeven kilometer van het eind gaat het rechtdoor over een industrieterrein, over een gigantisch brede weg. Halverwege ligt er een rotonde, maar verder is het hier comfortabel fietsen. Met zeven kilometer te gaan volgt er een scherpe bocht naar rechts, waarna het op wat flauwe bochten na min of meer rechtdoor gaat tot op vijf kilometer van het eind. Na een lange, flauwe bocht naar links slaan we vervolgens schuin linksaf een ander, smaller, weggetje in, en even later volgt een stevige bocht naar links. Deze nieuwe weg blijf relatief gezien smal en loopt redelijk rechtdoor tot op 2,5 kilometer van het eind. Paar flauwe bochten, maar heel buitensporig is het niet. Wel wat smaller dus, als het een sprint wordt is positionering hier wel een dingetje. Enfin, op 2,5 kilometer van het eind volgt er een wat haaksere bocht naar rechts en komen de renners op een bredere weg terecht, die rechtdoor loopt tot op 1700 meter van het eind. Dan slaan de renners stevig linksaf en gaat het even rechtdoor tot ze een lopende bocht naar links met wegversmalling tegenkomen. Na die bocht betreden we het terrein van de ultimo chilometro en in die laatste kilometer gaat het gewoon rechtdoor over een brede weg langs een laan vol bomen. Bij de eerste passage aan de streep zijn we er nog niet, voorbij de finish volgt er een bocht naar links en moeten we nog 13 kilometer afhaspelen. Voorbij de Porta San Tomaso gaat het venijnig naar links, daarna gaat het even rechtdoor, volgt er een bocht naar links en eentje naar rechts, waarna het rechtdoor gaat tot op negen kilometer van het eind. Dan komen we uit op bekend terrein, al gaan we nu bij de rotonde naar links, een lekker terugdraaiende bocht. Daarna dat rondje nog eens dus. Praktisch rechtdoor tot op zeven van het eind, bocht naar rechts, min of meer rechtdoor tot op vijf van het eind, daarna een tocht over iets smallere wegen met wat flauwe bochten tot op 2,5 kilometer van het eind, dan bochtje op 1700 meter naar links, lopende bocht naar links tot in de slotkilometer en dan rechtdoor nouja zoiets zal allemaal wel.




In de Giro van 2019 waren we voor het laatst in Treviso, toen ging hier een rit van start die zou eindigen in San Martino di Castrozza, alwaar Esteban Chaves won vanuit de vlucht. Nu keren we terug naar Treviso voor een aankomst. Het is een stad met 85.000 inwoners in de regio Veneto, die we natuurlijk allemaal nog kennen van het wereldkampioenschap veldrijden in 2008, toen Lars Boom na een verschroeiende demarrage in de laatste ronde met de wereldtitel ging lopen. Het is een plaats die echt ontzettend vaak voorkomt in de Giro. In 2019 was het alweer de dertiende keer dat hier een rit vertrok van Treviso, terwijl er ook behoorlijk wat aankomsten zijn geweest. In 2013 bijvoorbeeld, toen Mark Cavendish hier won in de sprint, of Alessandro Petacchi in 2004. Honchar in 1999, een tijdrit uiteraard, Bontempi in 1984, Mercxk in 1970, dat soort namen. Treviso is een stad waar ze het enorm zwaar hebben. In de buurt van Treviso ligt een vliegveld en er komen hier enorm veel toeristen aan. Die toeristen hebben alleen wel allemaal dikke schijt aan Treviso en gaan snel door naar Veneti�. Terwijl Treviso toch wel wat te bieden heeft. De historische binnenstad heeft bijvoorbeeld oude stadsmuren en wallen uit de 15de eeuw. Tevens hoef je blijkbaar helemaal niet naar Veneti� voor wat water, want ook door deze stad lopen enkele kanalen. Aan de noordoostkant van de stad bevindt zich de Porta San Tomasso uit 1518. De kerk San Francesco dateert uit de 13e eeuw. Het Piazza dei Signori is het sociale hart van de stad, hier staat het 13de-eeuwse stadhuis Palazzo dei Trecento en het Palazzo della Prefettura. Achter de Prefettura staat een klokkentoren. Op de Piazza del Duomo staat de kathedraal van St. Pieter, geweldig. Treviso is ook de thuisbasis van het megaconcern Benetton. Bovendien komt Pinarello hier vandaan, Treviso is dus geen onbelangrijke stad voor de wielerliefhebber. In de finale rijden de renners twee keer langs de fabriek van Pinarello, oh, vandaar dat rondje over het industrieterrein. Wat meer in het centrum van de stad, op de plaats waar het allemaal begon vinden we een winkel waar vaak bekende fietsen te zien zijn. Een tijdritfiets van Chris Froome toen hij in de Tour het geel droeg, bijvoorbeeld. Daarnaast schijnen ze hier een fonteintje te hebben dat Fontana delle Tette heet. Water dat uit de tieten sproeit, lekker man. Nou, Treviso dus. Soraya Paladin, geen slechte renster, komt hier ook nog eens vandaan. Al is ze hier vooral geboren, de echte plaats van herkomst schijnt een dorpje iets verderop te zijn. Maar goed, alsnog, Treviso. Te gek.



In startplaats Borgo Valsugana is er blijkbaar kans op regen, maar zodra we de bergen verlaten wordt het droog en warm. Terug naar de oude temperaturen, in Treviso wordt het doodleuk 28 graden. Weinig kans op regen daar en ook bijna geen wind. Het is een bijzonder korte rit zonder lange beklimmingen, dus beginnen de renners er pas laat aan. Om 13:35 begint de neutralisatie, waarna ik stiekem toch wel benieuwd ben wat we te zien krijgen. Bais en Tagliani voor de zoveelste keer? Of gaan er meer renners met ambities zijn? De laatste vlakke rit in een grote ronde hoeft niet altijd voor de sprinters te zijn, de laatste jaren is het in de Tour bijvoorbeeld vaak een prooi voor de vluchters. In de Giro zie je dat ook nog wel eens gebeuren, al kan het nipt zijn. Ik denk spontaan terug aan de ritzege van Damiano Cima, net een paar centimeter voor de eerste sprinters. Ook dat was de laatste vlakke rit van de ronde. Een aantal sprinters zijn uit koers, andere sprintersploegen zijn misschien een knecht verloren, de renners zijn vermoeid, het hoeft kortom geen sprint te worden. De hellinkjes onderweg maken het verschil niet, al zullen de sprinters ook niet direct blij worden van Ca' del Poggio. Deze rit gaat in een sprint eindigen als Bais en Tagliani na een kilometer vertrokken zijn, vertrekt er een grotere groep met betere namen dan wordt het een ander verhaal. Ik verwacht dat Quick Step in principe wel wil controleren, waarom zou Cavendish anders nog in koers zijn? Voor Demare maakt het minder uit, die heeft zijn drie ritzeges en de puntentrui al binnen, maar FDJ wil misschien toch ook wel gewoon voor de vierde gaan. Gaviria is er nog, maar ik verwacht niet dat UAE direct voor hem gaat rijden, hetzelfde kunnen we zeggen over Bauhaus en Bahrein. Wellicht steekt DSM een handje bij, die hebben Dainese achter de hand. Cofidis en Consonni? Het houdt echt niet meer over, ondertussen. Het zal afhangen van Quick Step, FDJ en DSM. Vlak de vluchters niet uit, maar aangezien het een korte en daardoor redelijk makkelijk controleerbare rit is ga ik toch maar voor de sprint. Is ook makkelijker.
1. Demare. Helaas, weer een rit.
2. Bauhaus. Helaas, weer geen rit.
3. Gaviria. Nee, ook voor Nando opnieuw geen ritzege.
4. Cavendish. Je mist Morkov he?
5. Dainese. Je mist Cees he? Oh, nee, dat dan weer niet denk ik. Maar alsnog, die fluke gaan we niet herhalen.

Tevens is opnieuw het bewijs geleverd dat voetbal geen sport is.

Zjauw is definitief gelost.