quote:
Het was duidelijk dat een ruime meerderheid van de Krim bevolking de annexatie steunde. Ethnische Russen maakten 60 a 70% van de bevolking uit, men verwachtte dat de lonen en pensioenen zouden stijgen als de Krim deel van Rusland werd, en de interimregering in Kiev had meteen getoond dat ze het Russische deel van de bevolking niet gunstig gezind was (met een voorstel om het Oekrains de enige officile taal te maken en russischtalig onderwijs te verbieden).
Zo schreef De Standaard over het resultaat van het referendum:
quote:
Dat een meerderheid van de Krim voor Rusland kiest, wekt weinig verbazing. Zestig procent van de Krim-bewoners zijn etnische Russen. Maar ook de Oekraense minderheid werd over de streep getrokken met de lokroep van de Russische roebel, onder meer met het vooruitzicht dat een aansluiting tot fors hogere lonen en pensioenen zou leiden. Gisterenavond brak in de steden Simferopol en Sebastopol een volksfeest uit om de uitslag van het referendum te vieren.
Nadya Lobkova, een docente Russisch en Engels in Sevastopol, die vier jaar in Gent had gestudeerd, schreef toen een column "Dagboek uit Oekrane" voor De Standaard:
quote:
14 maart
Terug van het werk. Vandaag was het hectisch: behalve drie lessen die ik gewoonlijk op vrijdag geef, heb ik beloofd interviews te regelen voor CNN. Ze vroegen me ook een interview te geven. Ik ging akkoord, maar nu ben ik er niet zeker van dat het een goed idee was. Ik heb onder andere gezegd dat ik het onaanvaardbaar vind hoe Rusland in de zaken van een ander land heeft ingegrepen. Mijn baas Dave zei tegen mij, ‘Je moet oppassen met CNN. Wat als je uitingen bekend worden?’ En straks zit ik in Rusland. Voor het eerst ben ik bang.
Mijn familie is gesplitst: mijn ouders zijn heel erg pro-Russisch en mijn zus en haar vriend zijn sterk pro-Oekraens. Ik hoorde mijn papa echt woedend worden toen hij vernam dat mijn zus de Oekraense kant steunt. Hij zei: ‘Ik zal haar vervloeken! Ze is mijn dochter niet meer.’ Mijn mama vroeg me toen ik terug kwam van het interview met VRT: ‘Heb je hun onze waarheid verteld?’
Ik heb moeite met het woordje ‘onze’. Ik heb niet het gevoel dat ik bij n van beide partijen in het conflict hoor, Russen noch Oekrainers. Als ik mocht kiezen, zou ik liefst in de onafhankelijke republiek Krim wonen. Maar dat is een utopie.
Ik heb een hekel aan nationalisme in welke vorm dan ook. En wat ik nu zie is een propaganda-oorlog die met nationalistische gevoelens speelt. Krachtige mythen en vloekwoorden om haat te zaaien. Vele families hebben Oekraens- en Russischtalige leden. En dan? We verstaan elkaar! Het zijn niet de ‘kleine mensen’ die deze brand aansteken.
Ik vind het zo een onvergetelijke blunder van de interimregering dat ze direct aan de taalkwestie begon. Alsof er geen zware economische crisis in het land was en geen andere dringende problemen. Gelukkig werd het plan ingetrokken, maar het gaf Poetin wel een voorwendsel om zijn leger in te zetten. Hij had het hoogstwaarschijnlijk sowieso gedaan, maar nu had hij zo’n mooi excuus.
Terug naar Rusland gaan, vindt mijn vader, is gewoon het herstel van de historische toestand. De nieuwe leiders in Kiev zijn fascisten en moordenaars. Zo denkt hier 99 procent van de bevolking.
quote:
'Op straat heerst een feestelijke sfeer' Zaterdag, 15 maart, ik geef mijn 'English through Drama' les. Er komen amper drie leerlingen. Ik bel de ouders van de anderen. Het typische antwoord dat ik krijg is,'Sorry, we willen even thuis blijven. Voor alle zekerheid'.
Ook voor de taalkamp tijdens de schoolvakantie die we normaal gezien volgende week zouden organiseren, wil niemand duidelijke afspraken maken. 'Wie weet wat er gebeurt?'
Ik geef mijn leerlingen een taak the Mad Hatter te tekenen. Ik ga achter het water voor hun waterverf, kom terug en.... ze hebben het over de politiek! Kinderen van tien jaar!
- Ben je voor Rusland of Oekrane?
- Ik ben voor Rusland. En jij?
- Ikke? Voor Oekrane. De helft van onze familie is eigenlijk Russich en de helft Oekrans. En jij? (aan het deerde meisje)
- Ik ben gewoon voor de vrede.
Na de les praat ik met een van de ouders:
- Referendum morgen, he?
- Ik ga niet.
- Waarom?
- Ik wil niet aan een farce deel nemen. De uitslag is toch bekend.
Dat is zeker niet de meest representatieve mening.
Op straat heerst er een feestelijke sfeer. Mensen zijn opgewonden, ze lachen en zwaaien tegen elkaar. Vele dragen Russiche vlaggen. Op het Nahimovplein wordt het opgetreden.
Er staat een lange rij voor de geldautomaat. Ik tel: acht man. Waarschijnlijk kan je vandaag meer geld afhalen. Gisteren moesten we de huur betalen en we konden geen 500 hrivnas krijgen. Er is geen cash in geldautomaten. PrivaatBank beperkt het bedrag dat je kan afhalen, tot 300 hrivnas (ongeveer 28 euro).
Iedereen verwacht dat Rusland hogere lonen en hogere pensioenen gaat betalen. Ik vraag me af hoe het mogelijk zal zijn want ze hebben de laatste 22 jaar voor Oekrane gewerkt en hun belastingen aan Oekrane betaald.
Overal zie je affiches met statistiek over prijzen in Rusland en Oekraine, natuurlijk is alles een dikke twintig procent goedkoper in Rusland. Hoe komen ze daarbij? (Ik heb vijftien jaar in Rusland gewoond en er niets van gemerkt) Wat is de informatiebron?... Wie geeft erom?
Maar veel krachtiger dan droge barcharts zijn zulke afbeeldingen:
![oek.jpg]()
quote:
'Men ziet Rusland hier door een roze bril'
Zondag, 16 maart. 7u30: mijn vader klopt op mijn deur. “Sta op. We gaan naar het referendum.”
Vandaag regent het, toch stromen de mensen onder paraplu’s naar hun stembureaus. Een buurvrouw begroet ons. Mijn vader:
Ook naar het referendum?
Eerst bij mijn mama. Ik ga haar met de auto halen en bij haar stemlokaal afzetten. Ze is 85. Ze zei: “Als je me met de auto niet afzet, ga ik er zelf op mijn knien naartoe kruipen”. Dus eerst haar brengen, dan ga ik zelf.
Mensen op straat die elkaar helemaal niet kennen, lachen tegen elkaar en zeggen “Proficiat!” en “Gelukkig feest!”
We komen aan bij ons stemlokaal. Er staan veel mensen met kinderen en kinderwagens. Een oud vrouwtje komt leunend op een stok naar buiten, ze glimlacht.
Binnen is er ook veel volk maar alles verloopt snel en zonder moeilijkheden. Ik moet een formulier invullen.
Mag het in het Russisch? (Ik ben het al gewoon dat officile papieren in het Oekraens moeten worden ingevuld)
Ja, natuurlijk!
Op het nieuws wordt bekendgemaakt dat Russische steden geld hebben verzameld en naar de Krim verstuurd om ons te steunen. Er heerst een stemming van grote hereniging en broederschap.
In mijn familie - en ik hoor van vrienden niet enkel in de mijne - wordt er een feestelijke diner gehouden. Mijn nicht telefoneert uit Rusland om ons te feliciteren. Mijn mama zorgt voor een driegangenmenu. Er worden heildronken geheven op “de terugkeer naar vaderland”, op Katherine II, op Prins Potjomkin, op Soevorov en op andere historische helden. Ik weiger op Poetin “van Tauride” te klinken. “Waarom? Wat heeft hij jou persoonlijk aangedaan?” Ik probeer te vertellen over de protesten in Moskou waar mensen werden opgepakt. Dat verbleekt natuurlijk in vergelijking met het geweld in Kiev. “Je moet meer globaal denken”. Globaal denken wil ik niet, op die manier kan je veel dingen rechtvaardigen. Globaal denken kan even subjectief zijn als kleinschalig. Maar discussiren heeft geen zin.
Ik denk dat men hier Rusland een beetje door een roze bril ziet. Ik wil zo graag overtuigd zijn dat het economisch zoveel beter wordt. Om van een betere politiek nog maar te zwijgen. Misschien ben ik het zwarte schaap in de kudde.
Niet iedereen is trouwens zo enthousiast over de terugkeer naar Rusland. Ik heb een paar kennissen uit Moskou die naar hier zijn gekomen omdat ze in Rusland hebben afgezien. Beiden overwegen om te emigreren. “Als het een verre provincie blijft, zal ik nog blijven, maar als het politieregime zich tot hier uitstrekt, zal ik mijn huis verkopen en de Isralische nationaliteit aanvragen”.
Maar dat is de mening van een piepkleine minderheid.