Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
Het doosje valt bijna uit elkaar. Er was een tijdje dat ik dit veel draaide. Moet eind 1997 geweest zijn. Ik kocht het op 8 oktober van dat jaar. Plaat zelf is uit 1995. Ben soms een laatbloeier. Do You Like My Tight Sweater? is het debuutalbum van Moloko, de band van brein Mark Brydon. Brydon doet alles op deze plaat: bas, toetsen, gitaar, programmering, productie. Alleen de zang laat hij over aan Roísín Murphy. Verhaal gaat dat zij in 1994 op een feest in het wilde weg tegen de haar totaal onbekende Brydon zei: 'Do you like my tight sweater? See how it fits my body!', waarop Bryson vroeg of ze met hem mee ging naar zijn studio om dat op te nemen. Van het een kwam het ander en na een EP verscheen dan deze hele plaat. Dance, soul, triphop, rarigheden, van alles is er op te vinden. IJkpunt in de moderne muziek van de mid-jaren-negentig. Zwikkie hits ook. Ik vond Party Weirdo altijd leuk bij mij passen. Draai het nooit meer, maar vind het nog altijd vermakelijk.
Ik ben met mijn wekelijkse RYM projectje aangeland bij Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain. Toen dat in 1994 uitkwam kon ik daar helemaal niks mee, want het was geen metal/industrial/noise en Cut your hair vond ik maar irritant als dat weer eens langskwam op MTV. Jaren later toch maar eens gedraaid en nu vind ik dat rammelige geluid wel erg lekker
Ergens in 1998 een recensie gelezen en toen moest ik dit horen. Op 8 juni 1998 was ik in de platenwinkel en na een minuut of vier van het eerste stuk wist ik: kopen. Molvaer is een Noorse trompettist die dat schurende geluid (met dank aan Jon Hassell maar weer eens) van al z'n effecten mengt met moderne elektronica, waaronder dansritmes. Daarbij zet hij namen in als Eivind Aarset (gitaar), Roger Ludvigsen (drums en percussie), Rune Arnesen (drums), Morten Mølster (gitaar) en allerhande lui op samplers en knopjes en bliebjes. Het resultaat is grandioos. Van ijspoolkoud tot snoeiheet, van ambient tot opzwepend, van subtiel tot bombastisch. De plaat verscheen eind 1997 op het ECM-label en is een absolute aanrader voor iedereen die van avontuurlijke wereldjazzrockmuziek houdt.
Op ECM, dus niets van te vinden op YT, wel een concert uit die tijd (1998):
Met zo ongeveer dezelfde bezetting neemt Molvaer drie jaar later (2000) Solid Ether op. Het geluid is zo goed als hetzelfde, zij het dat hij hier wat meer 'gewoon' trompet speelt. De eerste twee stukken Dead Indeed en Vildernis 1 blazen me volledig van de sokken. Van bevriende muziekliefhebbers die Molvaer en band destijds live mochten meemaken (op het roemruchte Moers Festival), hoorde ik dat het 't allerluidste concert was dat ze ooit hadden meegemaakt. Welja. Ik kocht Solid Ether niet bij het uitkomen, maar pas op 19 oktober 2015 en vraag me niet waarom. Spijt van.
Ook op ECM, dus niets van te vinden op YT, wel iets live uit 2001:
Molvaer zegt ECM gedag en gaat zijn verdere werk bij andere platenmaatschappijen uitbrengen. Er verschijnen er nog wat en in 2005 komt hij met er. Aan het geluid van zijn muziek verandert niet zo gek veel en ook zijn band is hetzelfde; het grote verschil is dat op dit album de stem van zangeres Sidsel Endresen is te horen. De titel van de plaat slaat op de titels van de acht stukken erop, die allemaal bestaan uit een enkel woord dat eindigt op 'er'. De mix van jazz en elektronica blijft een sterke troef en ook op deze plaat valt veel te genieten. Ik griste 'm op 20 juli 2009 uit de uitverkoopbakken van mijn plaatselijke platenwinkel. Gaaf, weer.
Hamada is een geweldige plaat! Het mooie vind ik dat hij als een lang werkstuk klinkt. Het begint ingetogen met dat schurende trompetgeluid waar Jon Hassell het patent op had (als hij patent had aangevraagd, was hij binnen geweest, met dank aan Molvaer, Henriksen, Trufaz, Vloeimans en anderen). In het volgende stuk zet de elektronische ritmiek in en zo bouwt het op tot een eruptie van elektronica en bombast om dan in de tweede helft van de plaat weer langzaam af te bouwen tot het verstilde en bijna ambiente einde. Dat maakt dat ik geen hoogtepunten van het album kan benoemen. Dondert niet. Ik kocht Hamada bij het verschijnen op 4 mei 2009 en ik knal 'm nog geregeld door de kamer heen. Deze zesenveertig minuten vormen samen een meesterwerk. Zeg dat ik het heb gezegd.
Den Haag heeft een lange rocktraditie en Monomyth zet die voort met hun opzwepende en psychedelische kraut-, space-, post- en dronerock. Met gitaren, toetsen, bas en drums weet dit kwintet intrigerende instrumentale muziek neer te zetten. Exo is hun derde album en een zeer sterk. Opener Uncharted zet in een klein kwartier tijd gelijk de toon: kalm begin en uitmondend in een stuwend stuk tijdens welke headbangen onontkoombaar is. De overige vier (kortere) stukken doen er nauwelijks voor onder. Beschaafde ragpartijen die soms aan Hawkwind doen denken, aan Ozric Tentacles, aan Ui, aan Tortoise, maar toch allemaal ook weer niet en dat is maar goed ook want dat maakt deze muziek uniek: het is Monomyth!
Always Look On The Bright Size Of Life. De allergrootste hit van het legendarische Britse zestal komieken en filmmakers behoeft natuurlijk geen enkele toelichting. Het is het begin van een klein uur heerlijke meezingers op deze cd uit 1989. Sinds 2 april 1992 zingen we ze hier in huis luidkeels mee. In totaal vijfentwintig pareltjes komen voorbij: The Lumberjack Song, Every Sperm Is Sacred, Christmas In Heaven, The Penis Song, Sit On My Face, Finland ach en zo kan ik nog wel even doorgaan tot ik ze alle vijfentwintig heb opgenoemd. Niet alle liederen hebben de tand des tijds doorstaan of zijn nog net zo hilarisch als in het jaar dat ze zijn geschreven, maar ze geven een prachtig overzicht van de muzikale kant van het gezelschap. Zelf vind ik de muziek uit de films het sterkst en vooral Brian Song gooit hoge ogen: geheel in de stijl van de James Bond-films-themasongs zingt Shirley Bassey hier een uiterst absurde tekst. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De plaat eindigt heel passend met Spam Song. Tijdloos.
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 03-01-2022 11:32:10 ]
Deze cd-single, nog geen drieënhalve minuut lang, zat bij het boek The Fairly Incomplete & Rather Badly Illustrated Monty Python Song Book dat verscheen in 1994 en dat ik kocht op 18 november 1995. In dat boek staat de (veelal onbruikbare) bladmuziek van een aantal Pythonliederen. De twee liedjes op de cd-single waren ook al te horen op Monty Python Sings, dus voor de cd hoefde ik het boek niet te kopen. Waarvoor dan wel is me tot op de dag van vandaag een raadsel, maar dat is dat hele Monty Python zelf ook. Leuk hebbeding, dus.
Dit legendarische album verscheen in 1967. Waarom is het legendarisch? Het is zo ongeveer de eerste plaat waarop een rockband en groot orkest samen te horen zijn. Aanvankelijk was de vraag van de platenmaatschappij dan ook of de band Dvoraks negende symfonie wilde vertolken met een orkest, maar de band kwam met iets anders aanzetten. Days Of Future Passed is een wazig soort conceptalbum dat het verhaal vertelt van de verschillende fasen uit de vierentwintig uur die we in een dag vinden. Nu kan iedereen dat zo ook wel bedenken - we zijn niet helemaal debiel hier in het publiek - maar toch is de uitwerking op deze plaat hoogst aangenaam. Wat zeg ik? Een waar meesterwerk krijgen we hier te horen. Met hits. Nights In White Satin mogen we ook legendarisch noemen. Voeg daarbij dat dit album bij de eerste platen hoorde die we mogen scharen onder progressive of symfonische rock. En toch klinkt het vandaag de dag nog fris en uiterst relevant. Ik heb hier een remaster uit 2008 (die ik kocht op 7 januari 2010) met daarop niet alleen de plaat zeer mooi klinkend, maar ook nog eens een golf aan extraatjes, zoals BBC-opnamenn, mono single versies en alternatieve versies en outtakes. Allemensen, wat een pláát!
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-01-2022 11:30:58 ]
Minstens zo legendarische opvolger uit begin 1968. De karakteristieke Moodiessound (voornamelijk die mellotron) is hier volop te horen. Het is overigens wederom een conceptplaat, dit keer gaat het over zoeken en ontdekken of zoiets, speurtochten, ontdekkingsreizen, weet ik ook veel. Het songmateriaal is uitermate sterk: Ride My See-Saw, Dr. Livingstone, I Presume? en Legend Of A Mind (over Timothy Leary) zijn wat mij betreft de hoogtepunten van dit album. De plaat is wat minder 'pakkend' als geheel, maar uitermate genietbaar. Ik kocht een remaster uit 2008 (met weer allerlei extra's aan andere mixen, instrumentale en alternatieve versies, BBC-opnames, enzovoorts) op 20 augustus 2012. Mooi werk, sfeerheren.
Van begin 1969 is deze derde in de rij 'grote zeven' van The Moody Blues. Geen conceptalbum voor zover ik weet, maar de liedjes lopen subtiel in elkaar over en vormen zo toch een geheel. Zeer veel pakkende songs op deze plaat: Lovely To See You, Send Me No Wine, So Deep Within You, Never Comes The Day: The Moodies verstonden de kunst van de songsmederij. Gelukkig ook weer wat wazige shit, zoals de elektronische geluiden aan het begin en het eind van de plaat, een bizar en onheilspellend gedicht, plus het trio Have You Heard (Part One) - The Voyage - Have You Heard (Part Two) dat het album afsluit. Ik heb hier een remaster uit 2008 (die ik kocht op 11 januari 2010) met opnieuw plenty extra: alternatieve versies, andere mixen, radioopnames, enzovoorts. Een heel sterk album, dit. Misschien wel mijn favoriete MB.
Ook uit 1969. Menig band bracht destijds jaarlijks - al dan niet onder druk van de platenmaatschappij - twee albums uit. Deze vierde klassieker van The Moody Blues doet nauwelijks onder voor de voorganger. Ook hier weer bijzonder aangename psychprogpop waarin die mellotron de hoofdrol speelt. De composities worden traditiegetrouw afwisselend geschreven door John Lodge, Justin Hayward, Graeme Edge, Ray Thomas en Mike Pindler, al hebben de eerste twee de grootste vinger in de pap, want het grootste talent ook. Minder wazig spul op dit album; de nadruk ligt op de prachtmelodieën en schitterende samenzang. Beyond is een avontuurlijk instrumentaaltje, best bijzonder voor de band. Ook op de remaster uit 2008 staan weer extra's: drie alternatieve versies van liedjes en twee BBC-opnamen. Ik kocht die op 11 januari 2010. Wederom een parel in de Moodiesgeschiedenis.
De Moedies hebben de vaart erin. Het vijfde album in de reeks van zeven klassiekers komt uit in augustus 1970 en klinkt anders dan de voorgangers. Het psychedelische geluid is naar de achtergrond; zelf zei de band destijds dat ze de arrangementen zo maakten zodat het materiaal live beter te vertolken was. Qua songmateriaal is er niet zo heel veel anders; nog altijd krijgen we kwaliteitsliederen te horen, waarvan single Question de bekendste is. Maar er is meer fraais. Zelf vind ik Tortoise And The Hare en Minstrel's Song het sterkst en die blijken beide gecomponeerd door John Lodge. Ik kocht een remaster uit 2008 op 18 februari 2016. Ook daarop weer extra spul aan alternatieve versies en andere mixen en een nieuw stuk Mike's Number One. Hoewel iets minder avontuurlijk dan de vier voorgangers is dit toch weer een parel van deze legendarische band.
Vol op stoom maakt de band in 1971 dit album. De titel slaat op een ezelsbruggetje om de lijnen uit de muzieknotatie te onthouden (E-G-B-D-F). In de teksten komt veel een woord voor dat eindigt op 'ion' en in de opener Procession zelfs alleen maar; het is overigens het enige stuk in de Moody Bluescatalogus dat is geschreven door alle vijf de bandleden Graeme Edge, Justin Hayward, John Lodge, Mike Pinder en Ray Thomas. Ook op dit album horen we de verschillende stemmen van de bandleden; wat dat betreft is het geluid ook hier zeer afwisselend. Slechts één single van dit album: The Story In Your Eyes. Hoewel de kwaliteit van de songs en de instrumentatie nog altijd heel hoog is, kent deze plaat voor mij geen echte uitschieters. Stuk voor stuk klasseliedjes, maar het psychedelische avontuur is eraf en in z'n geheel een beetje vlak qua sfeer. Ik kocht de remaster uit 2008 op 14 maart 2016 en daarop slechts twee bonussen: een 'originele' versie van de single en een niet eerder verschenen lied. Zeer aangename softrockplaat met zoals altijd een hoofdrol voor die mellotron.
Die mellotron is mooi weg op dit zevende klassieke album van The Moody Blues uit 1972. Mike Pindler speelt hier piano, orgel en de Chamberlain, een vreemd instrument dat ook van die orkestrale geluiden kan maken. Toch klinkt deze plaat weer anders. Gebleven zijn gelukkig de mooie songs, geschreven door de verschillende bandleden. Opvallend is dat de twee singles allebei van de hand van John Lodge zijn. Beide zijn wat uptempo songs; die van Justin Hayward blijven toch meer kwijlerig. Niet erg. Ik kocht de 2018 remaster op 14 november 2016 en daarop zijn vier extra's: andere en instrumentale versies. Geen spektakel. In z'n geheel is dit weer een erg genietbaar album, maar destijds verkocht het niet heel super. Het maakte dat The Moody Blues een tijdje geen platen meer maakte. Wel bleef de band rondtouren. Pas in 1977 kwam opvolger Octave en na de opnames daarvan verliet Mike Pindler de band. Voor hem in de plaats kwam die ene Zwitserse toetsenist over wie we hieronder straks nog gaan horen en lezen...
Moonshot was een progressive rock band, die in kleine kring enige bekendheid genoot in de begin jaren zeventig. De melodieuze symfonische rockmuziek uit de beginjaren doet denken aan Genesis, Pink Floyd en Yes; die van later heeft ook invloeden van Marillion en de stem van John Wilkinson heeft veel weg van die van de jonge Fish uit de jaren tachtig. Echt doorgebroken is de band nooit en veel van de platen zijn in de obscuriteit beland en ondertussen cultplaten die op markten en beurzen voor enorme prijzen van eigenaar wisselen. Na 1992 maakte de band geen muziek meer en raakte het gezelschap verder en verder in de vergetelheid. Nooit iets op cd van verschenen, tot het 2020 werd. Het was Tim Bowness, de ene helft van No-Man, die zich boog over het erfgoed. Hij hermixte de negen stukken waar hij de master tapes van kon vinden en die staan op deze verzamelaar. Het geluid is bij vlagen niet je van het; Bowness moest het doen met wat beschikbaar was en veel tapes waren in belabberde toestand, maar we mogen blij zijn dat er nog iets van de muziek bewaard is gebleven en dat we dit nu zo kunnen horen. Ik kocht de cd op 6 oktober 2020 bij het verschijnen. De grote grap is dat deze hele band helemaal nooit heeft bestaan en uit de fantasie van Bowness komt. Op een van zijn soloplaten van de afgelopen jaren speelt hij al met de gedachte dat een imaginaire band zijn werk speelt en een paar van zijn stukken het titel nummer Worlds Of Yesterday en Stupid Dreams That Mean The World stonden al op zijn soloplaten. Bowness en Steve Bennett zijn verantwoordelijk voor het meeste songmateriaal, maar spelen er zelf niet op mee. De band Moonshot bestaat uit zanger John Wilkinson, gitarist Darren Dean, toetsenist John Cornish, bassist David K. Jones en drummer James Cooper. Na de negen stukken krijgen we nog twee bonustracks die eigenlijk heul niet onderdoen voor het reguliere deel van de verzameling.
Slechts twee stukken van dit album te vinden op YT:
Patrick Moraz, wie kent hem niet? Voor iedereen die nu z'n hand heeft opgestoken (doe 'm maar weer naar beneden): Moraz is een Zwitserse toetsenvirtuoos, die vooral bekend werd toen hij in 1974 een band begon (Refugee, waarover later meer) met Lee Jackson en Brian Davison toen die eind 1969 waren verlaten door Keith Emerson na hun samenwerking in The Nice (waarover later meer) om zelf de band Emerson Lake & Palmer te beginnen. Na een enkel album (Refugee) liet Moraz Jackson en Davison op zijn beurt in de steek om zich aan te sluiten bij een andere groep (Yes) die zonder toetsenman zat (Rick Wakeman was weggelopen, waarover later meer). Kunt u het volgen? In 1974 maakte Yes de plaat Relayer met Moraz en in de twee jaar erop toerde de band volop. Platen maakte groep in die twee jaar niet, maar in 1975 en 1976 bracht ieder bandlid van Yes een soloplaat uit. The Story Of i is die van Moraz. Het is een intrigerend allegaartje van prog, wereld, elektronica, pop, klassiek en wat al dies meer. Ik heb de elpee natuurlijk, maar op 29 april 2019 kocht ik de toen net verschenen remaster van de plaat. Het geluid is prachtig opgepoetst en de Moogsolo's gieren door de kamer. Daarnaast zijn er inheemse percussiepartijen, conventionele liedjes en atmosferische instrumentalen. Op deze fijne plaat laat Moraz zich bijstaan door Jeff Berlin (bas), Alphonze Mouzon en Andy Newmark (drums), twee gitaristen en zangers Vivienne McAuliffe en John McBurnie, plus The Percussionists Of Rio De Janiero . Het zorgt voor een zeer afwisselend en onderhoudend album. De veelzijdigheid van Moraz als toetsenist én componist komt hier volledig tot z'n recht. Het is ook nog eens een soort conceptplaat waarin alle veertien stukken in elkaar overlopen en met een verhaal over een volk dat op zoek gaat naar een toren in de jungle en door deze toren verorberd wordt of zoiets weet ik ook veel kan het schelen mij niet. Het gaat tenslotte om de muziek en die is na vijfenveertig jaar nog altijd fris. Als bonus krijgen we aan het eind van de plaat nog twee oefensessies van het stuk Cachaça (Baião) en met een heerlijk vals zingend kinderkoor.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-01-2022 18:03:08 ]
In 1977 zit Patrick Moraz niet meer in Yes - hij wordt vervangen door zijn voorganger Rick Wakeman - maar bij de platenmaatschappij is hij nu volop in beeld en dus mag hij een tweede soloplaat maken. Out In The Sun komt in dat jaar uit en is gematigd succesvol. Met grotendeels dezelfde ploeg als op The Story Of i neemt hij acht stukken op, variërend van prog en rock en van pop tot jazzrock. Niet wereldschokkend, maar toch zeer genietbaar. Moraz speelt zijn befaamde gierende mooglijnen en indrukwekkende pianosolootjes. Dan is die ouderwetse Hammond extra opvallend. En met die zonnige inslag is het al met al een opbeurend album. Ik had de elpee natuurlijk en in 2019 verscheen een mooie remaster, dus ik was er als de kippen bij. Op 3 juni 2019, welteverstaan. Er is weer een extraatje in de vorm van een oefenjam van het instrumentale Batacuda.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 08-01-2022 18:05:36 ]
Omdat de eerste twee soloplaten redelijk verkochten, mag Patrick Moraz nóg een plaat maken. In 1978 komt dit album uit, met daarop wederom een mix van prog, jazz, avant-garde en lichtere rock. Opvallend is dat Moraz op deze volledig instrumentale plaat alle instrumenten voor zijn rekening neemt, met uitzondering van enkele drumpartijen waarvoor hij The Percussionists of Rio The Janiero weer gevonden heeft. Moraz pielt met geluiden, invloeden, ideeën en dat maakt dit een zeer avontuurlijk album. Vooral de drie suites op de eerste plaatkant zijn sterk, met The Conflict als absolute hoogtepunt. Sommige thema's zal hij later in zijn carrière her en der opnieuw gebruiken. Zo is Temples Of Joy terug te vinden op het tweede album dat hij maakte samen met Bill Bruford (waarover later meer). Ook andere riedels en melodieën zijn terug te horen op zowel soloplaten als de albums met Bruford. Hoe creatief Moraz op muzikaal gebied ook was, een beetje behoorlijke titel voor deze plaat kon hij kennelijk niet bedenken. Misschien was het een marketingtruc en zo ja, dan is die mislukt. Er kwam een remaster van deze elpee in 2019 en die kocht ik bij het verschijnen op 1 juli 2019. Ook hier een extraatje, het op de plank blijven liggen Museeka Magika. Compleet vergeten album van Moraz dit en onterecht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-01-2022 20:55:18 ]
Vanaf 1978 speelt Patrick Moraz in The Moody Blues. Hij was al lid van de tourband nadat Mike Pindler in 1977 na de opnames van het album Octave de Moedies had verlaten. Ondanks de drukke toerschema's heeft de Zwitserse toetsenist tijd en gelegenheid voor solo-escapades. Zo verschijnt in 1979 zijn Future Memories, het verslag van een live improvisatie voor de Zwitserse televisie (ik heb 'm op elpee). In 1980 komt het resultaat van de samenwerking tussen Patrick Moraz en Syrinx uit. Syrinx is de artiestennaam van Simion Stanciu, een Roemeense panfluitist. Je houdt je hart vast. Toegegeven, op Coexistence begeeft het duo zich regelmatig op het randje van de kitsch, maar er zijn voldoende momenten die de balans de goede kant op doen hellen. De mix van de elektronische instrumenten, de opzwepende ritmes, de traditioneel aandoende melodieën en het panfluitgeluid is aanstekelijk, vooral in de uptempo stukken. Op de eerste plaatkant staan vijf losse stukken; de tweede is helemaal gevuld met de vierdelige suite Coexistence en in die suite zitten de interessantste stukken (Black Gold en Chain Reaction). Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en was erg blij toen er in 2019 een remaster verscheen (die ik gelijk kocht op 11 november 2019), met ook daarop weer wat extra's: een alternatieve versie van Boonoonoonoos en een jam die de basis vormde voor Chain Reaction.
Ook leuk, deze playbacksessie voor de Zwitserse televisie:
In 1983 verschijnt deze bijzondere samenwerking tussen Patrick Moraz en Bill Bruford. Zowel de Zwitserse toetsenist als de Britse drummer hebben in de jaren zeventig deel uitgemaakt van de band Yes, alleen niet tegelijkertijd. Als dit album verschijnt, is Moraz lid van The Moody Blues en Bruford van King Crimson. Op Music For Piano And Drums spelen de heren de muziek die ze allebei graag horen en spelen: een vorm van jazz waarin melodie en improvisatie centraal staan. Moraz slechts op de piano en Bruford op de akoestische drums. En dat is bijzonder, want Moraz staat bekend om zijn wagonladingen aan elektronica en Bruford (in die tijd) om zijn elektro-drums. Het geluid op deze plaat is dus zeer puur. De composities bestaan uit pakkende thema's en patronen, waarin veel ruimte is voor improvisatie. Verschillende thema's komen uit het brein van Moraz; zo waren delen uit Eastern Sundays, Galathèa en Hazy al eerder te horen op Morazplaten. Music For Piano And Drums vind ik in z'n geheel een zeer sterke plaat. Dat vond ik al toen ik 'm in 1983 op vinyl kocht en ik heb lang gezocht naar een cd-versie. Gelukkig verscheen in 2020 een boxje met daarin de drie platen van Moraz en Bruford en ik kocht Temples Of Joy maar wat graag op 12 maart 2020.
Twee jaar later (in 1985) komt het duo met Flags. Moraz is in het trotse bezit van een Kurzweil 250 synthesizer en Bruford trommelt dan al een tijdje op de Simmons elektronische drums. Die zetten ze hier volop in en maakt dat het geluid helemaal anders is. Wat is gebleven zijn de inventieve composities. Opener Temples Of Joy stond ook al op de derde soloplaat van Moraz, maar verder is het allemaal nieuw. Hoewel, Bruford speelt The Drum Also Waltzes, de klassieker van Max Roach, in z'n uppie op akoestische drumkit. Het is ook niet allemaal elektronica wat de klok slaat. Split Seconds en Infra Dig hadden zo op de voorganger kunnen staan. Karu is een zwijmelige en symfonische ballad, titelnummer Flags een sterk stuk, op Machines Programmed By Genes vliegt de elektronica volledig uit de bocht, om het weer goed te maken in afsluiter Everything You've Heard Is True. Ik kocht een elpee al in 1985 en heb ergens een latere cd-versie achterin een kast staan, maar die werd overbodig toen deze box uit kwam. Niet zo'n klasseplaat als Music For Piano And Drums, maar toch een hoogst vermakelijk album.
Het derde plaatje uit het Moraz-Bruford-boxje had ik ook al. Niet op elpee, maar op cd. Die is nog niet zo heel oud, uit 2009, en die staat nu ergens achter in de kast verstopt, omdat hij met de aanschaf van dit boxje ook overbodig werd. Een paar jaar geleden zijn Music For Piano And Drums en Flags opnieuw geremastered uitgebracht en op die cd's stonden wat bonus tracks: opnames van een concert op 4 juli 1985 in Tokyo. Die bonustracks staan ook de plaatjes van de twee albums in dit boxje. En het derde plaatje is: dat complete concert van 4 juli 1985 in Tokyo. Die bonus tracks staan dus twee keer op de box. Raar. Maar In Tokyo is absoluut de moeite waard. Het duo speelt stukken van hun twee platen en doet dat losjes, met veel improvisatie. Het geluid is vrij goed en het laat horen met wat voor een creatievelingen en rasmuzikanten we hier te maken hebben. Het moge duidelijk zijn dat mijn favoriete stukken die afkomstig van Music For Piano And Drums zijn, omdat Moraz hier voornamelijk een vrij 'echt' pianogeluid gebruikt. Op de andere stukken horen we toch vooral die synthesizerklanken van de Kurzweil. Bruford speelt veel akoestische drums, al krijgen we ook geregeld zijn Simmons voor de kiezen. Er zitten ook een paar verrassingen in de setlijst: Bruford speelt Max Roach's The Drum Also Waltzes en van Moraz' soloplaat The Story Of i klinkt Cachaça. Gewoon een zeer goed concert, dit. Het trio platen maakt dit tot een essentieel boxje voor de liefhebber van zowel Bruford als Moraz en laat ik nou allebei zijn.
Allemensen, hoe lang heb ik dít wel niet gedraaid? Twintig jaar of zo? Het moet begin 1994 geweest zijn dat ik een muziekreportage op televisie zag over dit trio. Jerome Duepree speelt drums, Dana Colley saxofoons en Mark Sandman piano en een tweesnarige basgitaar. En hij zingt. En schrijft alle stukken. Ik was zeer onder de indruk van de reportage en op 27 mei 1994 kocht ik hun debuutplaat van dat jaar: Cure For Pain. Na een kort atmosferisch intro gaat het los: die knorrende bas, de stuwende drums, de diepe zang en dan die sax, al dan niet door allerlei effecten heen gehaald (wah-wah!). Zeer opzwepend, aanstekelijk en gruwelijk goed. Bijzonder is dat de band het zo eigen geluid ook live volledig waar wist te maken; ik herinner me in de documentaire/reportage allerlei livefragmenten die al net zo sterk waren. De plaat is lange tijd nauwelijks uit de speler geweest. Nog altijd krijg ik kippenvel van stukken als Buena, All Wrong, A Head With Wings en het titelnummer, maar eigenlijk staat er gewoon geen enkel slecht nummer op. Enige minpunt van de plaat: met net zevenendertig minuten is-ie te kort.
Dik twee jaar na Cure For Pain komt Morphine met Yes. Ik denk: Yes! en koop de plaat gelijk (op 26 mei 1995). Op het album staat dezelfde aanstekelijke muziek, gecomponeerd door dezelfde Mark Sandman, uitgevoerd door dezelfde drie muzikanten en met hetzelfde geluid. Het enige dat anders is, is dat ik deze veel minder draai dan de voorganger. Niet dat het slecht is - verre van dat - maar om een of andere reden is het allemaal net niet zo verrassend en omverblazend als Cure For Pain. Honey White en Super Sex zijn wat mij betreft de twee dikke parels en als geheel blijft de plaat prima overeind. Goed ze weer eens gehoord te hebben en ik vrees dat ik ze nu wel weer vaker uit de kast ga trekken. Ja, dit zijn mijn twee Morphineplaten, meer heb ik niet. Vier jaar later werd de muziekwereld opgeschrikt door het plotse overlijden van frontman Mark Sandman, want hartaanval. Afgelopen 19 december (2021) verliet ook drummer Billy Conway ons, want leverkanker.
Van Morrison maakt eind 1968 zijn tweede soloplaat. In plaats van pophits (zoals Brown Eyed Girl van het debuutalbum) presenteert hij een soort pastorale pop, waarin invloeden uit folk, jazz, blues en klassiek te horen zijn. Over het algemeen is het vrij rustige en meanderende muziek waaroverheen Morrison dan zijn teksten zingt met die indringend nasale stem van hem. Hits staan er dan ook niet op en toch is deze plaat een grote favoriet onder de Morrisonkenners. Ik vind het titelnummer, Cyprus Avenue en Madame George de hoogtepunten van de acht geboden stukken. Instrumentaal is het subtiel gearrangeerd met gitaar, piano of strijkorkest: niets voert de boventoon, al horen we af en toe een fluit of klavecimbel. Dat lijkt vrij vlak, maar ik vind het allemaal indrukwekkend. Toch koop ik dit album relatief laat, pas op 6 januari 2012 schaf ik een remaster uit 2000 aan.
Met Moondance maakt Van Morrison in 1970 zijn absolute meesterwerk, laten we daar duidelijk over zijn. Deze compacte verzameling van tien songs is gewoon het allerbeste wat de man ooit heeft gemaakt. De plaat is de opvolger van Astral Weeks en wijkt daar compleet van af. Dit is toegankelijker pop, met invloeden uit jazz, soul, Ierse folk en rhythm & blues. Morrison ging de studio in met de tien liedjes al compleet gecomponeerd en al. Er staat geen enkel minder nummer op en ieder lied is een hoogtepunt op de plaat. Voor de instrumentatie gebruikte Morrison een band van drums-bas-gitaar-klavinet-orgel-piano (zelf speelt hij harmonica en gitaar) veel blazers en achtergrondzangeressen, hetgeen een vrij divers geluid oplevert. Moondance staat al vanaf 2 augustus 1989 hier in de kast en komt er nog altijd geregeld uit. Het is geloof ik een van de eerste cd's die ooit uitkwamen; helemaal zeker ben ik niet, maar volgens mij is dit een versie uit 1984. Meesterwerk.
Er volgen nogal wat andere albums in de jaren zeventig en tachtig; de eerstvolgende hier in de kast komt uit 1988 en het is een bijzondere. Op Irish Heartbeat werkt Van Morrison samen met legendarische Keltische folkgroep The Chieftains. Die samenwerking ligt eigenlijk zeer voor de hand. Morrison is zelf ook van Ierse komaf en heeft in zijn carrière tot dan al veel Ierse elementen in zijn muziek verwerkt. Hier tapt hij echter uit een heel ander vat: dit zijn tien songs in de traditionele Celtic stijl. Acht ervan zijn traditionals en twee komen van de hand van Morrison, waaronder het titelnummer (dat eerder te horen was op zijn soloalbum Inarticulate Speech Of The Heart uit 1983). Er zitten ware klassiekers tussen, zoals Star Of The County Down, She Moved Through The Fair en Marie's Wedding, maar ook de wat kalmere Carricfergus en Tá Mo Chleamhnas Déanta mogen er zijn. Ook hier: geen enkel minder nummer te vinden. Dit album is een waar feest voor zowel de folk- als de Morrisonliefhebber. Toen het album begin 1989 ook verkrijgbaar was in de plaatselijke platenwinkel, kocht ik het op 19 mei 1989.
Dat het live ook werkt, hoor en zie je hier:
Een jaar later is het 1989 en in dat jaar komt Van Morrison met het album dat commercieel gezien misschien wel zijn meest succesvolle ooit is. Op Avalon Sunset staat een tiental liederen die qua stijl liggen tussen pop, easy listening, folk, gospel en new age. De plaat begint gelijk al met Whenever God Shines His Light, een duet met godbetert Cliff Richard. Wonder boven wonder is het niet eens écht erg. Het was nog een hitsingle ook. Het is niet het enige religieuze stuk op het album; die andere hit Have I Told You Lately That I Love You? kan er ook wat van. Het is een van de bekendste liederen van Van Morrison (al was het nummer uitgevoerd door Rod Stewart in 1993 een nóg grotere hit). De rest van het album bevat even zo sterke songs in de beste Morrisontraditie; instrumentaal gezien zit het net zo snor. Van zet een keur aan (sessie)muzikanten in, met daaronder de bekende naam van Georgie Fame op orgel. Het album was een sinterklaascadeau van De Vrouw op 5 december 1992 en ik geloof dat de Sint een herdruk uit 1991 heeft gekocht. Beetje zoete, maar mooie plaat.
Dit is na Whenever God Shines His Light en Have I Told You Lately That I Love You? de derde single van Avalon Sunset. Ik kwam de cd single op 27 oktober 1989 tegen in de uitverkoopbak in een of andere platenwinkel en nam hem mee. Het titelnummer is een zeer pakkend lied zoals we dat van Van the Man zijn gewend. Erna klinken nog drie stukken: de contemplerende These Are The Days en Coney Island zijn ook te vinden op Avalon Sunset; And The Healing Has Begun komt van Morrisons eerdere album Into The Music en is weer zo'n kippenvelbezorgende en pastoraal-meanderende gospelklassieker waarin hij eerder declameert dan zingt. Al met al: goed voor dik negentien minuten Vanpret.
Van Morrison is altijd productief geweest, maar eind jaren tachtig en begin jaren negentig was het niet bij te houden. Hymns To The Silence verschijnt eind 1991 en is nog eens een dubbelalbum ook. In dik honderd minuten komt een uitgelezen staalkaart van 's mans kunnen voorbij. Pop, folk, jazz, rhythm&blues en vooral gospel: de man haalt alles tevoorschijn wat hij in zich heeft en dan vooral zijn spirituele kant. De eenentwintig liederen zijn ook nog eens uitgebreid gearrangeerd en georkestreerd en de lijst met muzikanten is lang. Op die lijst onder andere Georgie Fame op orgel en onze eigen Candy Dulfer. Het niveau is ongekend hoog en ieder stuk is vermeldenswaardig, maar het is onbegonnen werk. Alleen al de drie openingsstukken (Professional Jealousy, I'm Not Feeling It Anymore en Ordinary Life) zijn grandioos en daarna blijft het allemaal net zo sterk. Drie stukken zijn niet van de hand van de man: twee traditionals en de tranentrekker I Can't Stop Loving You. Ik kocht dit prachtalbum op 8 februari 1992 toen hij in Nederland uit was en mocht the Man de dag ervoor, op 7 april 1992, in levenden lijve zien en horen optreden in Muziekcentrum Vreedenburg in Utrecht. Bijzonder concert. Morrison was duidelijk niet in zijn goede doen (hetgeen hij wel vaker was/is), ik zag hem kribbig gebaren naar zijn bandleden dat ze minder nadrukkelijk moesten spelen en luisteren naar zijn instructies en na nog geen uur liep hij geërgerd het podium af. Zaallicht aan en deuren van de zaal open: afgelopen. Het publiek pikte het niet en na een fluitconcert van dik een kwartier kwam hij terug en toen speelde hij gelukkig nog drie kwartier en gaf hij nog drie toegiften ook. Muzikaal was het dik in orde: goede band (met Georgie Fame) en in de setlijst heel veel klassiekers, plús werk van de nieuwe plaat. Van Morrison: tijden niet gedraaid en ik moet zeggen: het smaakt naar meer. Maar ik heb niet meer Van (hem).
Die Neal Morse. Op het moment dat hij op het punt staat om definitief door te breken met zijn progband Spock's Beard (2000), ziet hij plots Het Licht, bekeert hij zich tot De Here en verlaat hij Spock's Beard om een solocarrière te beginnen. De achterblijvende leden van Spock's Beard zien het als hun Genesismoment en gebruiken het vertrek van hun frontman, tekstschrijver en componist als de gelegenheid om een nieuwe koers in te slaan (maar daarover later meer (tot over dik een half jaar)). Nu maakte Morse eerder ook al soloplaten, maar dat waren poppy of akoestische werkstukken; Testimony (2003) tapt uit een ander vat. Dit is gewoon je reinste powerprog. Hij krijgt dan ook hulp van Mike Portnoy, enkele andere groten uit de prog (Kenny Livgren, iemand?) en een fikse reeks aan studiomuzikanten en orkestleden. Het dik twee uur durende dubbelalbum bevat vijf lange songsuites en daarin zit alles wat een progalbum mag bevatten: van bombast tot balladachtige passages, van nerveus wisselende tempi tot aan uitersten in dynamiek. Voeg daarbij maar liefst twee oevertures, bakken pakkende zang en zeer gedreven vertolkingen en het plaatje is compleet. Zelf moet ik wat door de stichtelijke teksten heen luisteren, maar dat vind ik nauwelijks echt een probleem. Op 26 september 2003 koop ik de Special Edition van de plaat. Die zit in een boxje met naast de dubbelcd een boekje en een extra plaatje, waarop een vertolking van twee klassiekers is te horen: Tuesday Afternoon (van The Moody Blues) en Can't Find My Way Home (van Blind Faith). Niet dat die twee klassiekers iets toevoegen aan de originelen, maar leuk zijn ze wel. Beste plaat, dit.
Vreemd genoeg niet zo veel van te vinden op YT:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-01-2022 21:44:55 ]
Die roeping van zijn Heer levert Morse in ieder geval een stroom aan inspiratie. We zijn nog maar net bekomen van de propvolle Testimony of hij komt in 2004 alweer met One aan. Dit keer een enkele cd; hoewel, hij duurt achtenzeventig minuten en ik heb hier de speciale editie met een bonusplaat erbij waarop nog eens veertig minuten. (Die kocht ik overigens op 12 november 2004.) Samen dus weer twee uur muziek. En wederom geen kinderachtige kost. Op het reguliere album acht stukken, waarvan de meeste in delen zijn. Opener The Creation is gelijk het beest van de plaat: een elpeekantlange 'epic' waarin Morse ons alle hoeken van zijn creatieve brein laat horen. En daarna volgt nog een uur aan avontuurlijke prog dat zo doordendert, dat als je even niet oplet je de helft hebt gemist. Niet dat het heel ingewikkeld is, maar er gebeurt gewoon zo veel, dat je echt je kop erbij moet houden. Ik vind het gaaf. The Separated Man is ook al zo'n lang stuk dat allerlei tempo's en tempowisselingen bevat. Op afsluiter Reunion komt alles samen. Het moge duidelijk zijn dat Neal Morse ons tekstueel weer overlaadt met geloofsbetuigingen en het woord 'Jesus' komt vaak voor. Ik erger me er niet aan; het hoort bij de muziek en zijn stem is aangenaam te midden van alle atmosferen. Overigens valt me wel op dat deze plaat met meerder recht-toe-recht-aan-rock-passages wat steviger is dan de voorganger. Op het bonusplaatje wat andere versies en outtakes van (delen van) songs van het album, maar ook niet heel onaardige covers van George Harrison, Badfinger, U2 en The Who.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 13-01-2022 20:43:09 ]
Toe maar. Of het allemaal niets is. Morse komt in 2008 met een volgend progalbum (daarnaast is hij ook actief in Transatlantic) dat weer compleet over de top is. Op Lifeline staan zeven sterke stukken, gebracht door Morse zelf op toetsen en gitaar, plus vaste companen Randy George (bas) en Mike Portnoy (drums) en een aanvullende muzikanten (waaronder de jonge gitarist Paul Bielatowicz). Muzikaal gezien is dit - net als op de voorgangers - gewoon Spock's Beardmuziek, zij het dan dat het tekstueel spiritueler is. En met een trio zou je wat ingetogeners verwachten, maar nee ook hier laat Morse ons alle hoeken van zijn enorme progfantasie zien. Opener en titelnummer Lifeline zet wat dat betreft gelijk goed de toon; andere zeer sterke stukken zijn Leviathan en het bijna half uur durende So Many Roads. Na bijna zeventig minuten denk je dat het voorbij is, maar in mijn geval niet. Ik heb hier een speciale editie (en daarvan weer een heruitgave uit 2013) met een tweede plaatje. Op dat tweede plaatje eerst een paar covers, waarvan Crazy Horses (The Osmonds en gezongen door Paul Gilbert) en Lemons Never Forget (The Bee Gees) het leukste zijn. Aanvullend zijn er twee stukken die niet op Lifeline terecht kwamen. Sterke plaat, ook dit weer.
Mij is niet helemaal duidelijk waarom Neal Morse keer op keer zijn bekering moet bezingen, maar ja ik heb een dergelijke ervaring dan ook niet in mijn rugzak zitten. En ik geef toe: het levert zeker muzikaal bijzonder sterke platen op. In 2011 gaat Morse gewoon verder met de verheerlijking van zijn nieuwe inzicht. In drie lange suites (Part Six, Part Seven en Part Eight) krijgen we opnieuw de bij vlagen gruwelijk goede prog te horen die we van hem gewend zijn. Daartussendoor zitten een paar kwijlsongs en die neem ik graag voor lief. Wat mij betreft is The Truth Will Set You Free het absolute hoogtepunt van de plaat. Als je wilt horen hoe Neal Morse klinkt, is dit je nummer. Het hele avontuur van Testimony Two duurt maar liefst twee uur, verdeeld over twee plaatjes. Het lijkt erop dat op het tweede plaatje de stukken staan die niet in de drie grote songsuites pasten. Het afsluitende Seeds Of Gold valt overigens ook in de categorie 'typisch-Neal-Morse' met z'n verschillende atmosferen, pakkende samenzang, stevige passages en progbombast. Ik heb hier de Limited Edition (gekocht op 17 juni 2011 bij het verschijnen) in een boxje, waar dan nog een dvd bij zit met een docu over de totstandkoming van het album en waarop we (letterlijk) schokkende beelden krijgen uit de oefenruimte en studio: leuk om een keer te kijken, maar daar blijft het dan ook bij. Morse zet op dit album zijn gebruikelijke partners (Mike Portnoy en Randy George) in en daarnaast weer wat gastmuzikanten, waaronder drie oud-Spock's Beardmaatjes (die de achtergrondvocalen in Time Changer verzorgen) en naamgenoot en gitarist Steve Morse (die een mooie gitaarsolo speelt in Seeds Of Gold).
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 14-01-2022 12:06:21 ]
Over over de top gesproken. Ook in 2011 komt Neal Morse met deze set, bestaande uit drie cd's en twee dvd's. In dat jaar toert hij met zijn Testimony Two door de Verenigde Staten en Europa en 28 mei 2011 staat hij in The Whittier Theatre in Los Angeles om daar een drie uur durend concert te geven. Het verslag is te vinden op deze propvolle set, die ik bij het verschijnen koop op 22 december 2011. Op de eerste twee cd's staat het programma vóór de pauze: stukken van Lifeline, het megacompositie Seeds Of Gold en uittreksels van de albums Sola Scriptura en Testimony 1. Op het derde plaatje staat dan de integrale uitvoering van Testimony Two. De dvd's bevatten het complete concert en wat documateriaal van de tour. Ik moet zeggen dat het allemaal geweldig klinkt; de band is dan ook niet voor de poes, met vaste leden Randy George en Mike Portnoy. Daarnaast is de band aangevuld met twee toetsenisten, een gitarist en een vogel op cello. Allemaal zeer fraai, maar het is werkelijk veel en veel te veel van het goede. Na drie uur duizelt het me in mijn oren van alle vliegensvlugge riedels, tempo- en maatwisselingen, atmosferen, Christusverheerlijkingen en muzikaal krachtsvertoon. Over over de top gesproken.
Niet heel veel van deze set te vinden op YT, behalve de gehele vierenhalfuur durende dvd's en:
Lekker productief, die Neal Morse. Hij komt in 2012 alweer met een nieuw album. Momentum is anders dan de voorgangers. Dit lijkt een toegankelijker progrockalbum, het merendeel van de songs is compacter en er is minder verheerlijking van de Heer, al blijft het spirituele thema terugkeren. Opener, titelnummer én single Momentum zet wat dat betreft krachtig de toon. De daarop volgende vier nummers zijn ook kort en krachtig, bij vlagen melancholiek. Eronder bevindt zich Thoughts Pt.5, een vocaal hoogstandje. Ten tijde van Spock's Beard maakte hij al dit soort Gentle Giant-achtige samenzangkunststukken onder de titel Thoughts en dit is al de vijfde variant. Leuk. Het is afsluiter World Without End dat de meeste indruk maakt. Niet alleen is het weer zo'n typisch Morsestuk van drieëndertig minuten; ook is het fris, afwisselend, episch, monumentaal, alles. Kortom: dit is een fijne plaat. Ik heb hier de Special Edition (die ik kocht op 15 oktober 2012) met een dvd waarop weer een docu van hoe de plaat tot stand kwam en een paar muziekvideo's van stukken van het album.
In 2015 komt Neal Morse met zijn The Neal Morse Band. Idee is dat hij niet meer alleen aan het roer staat, maar zich vooral ook laat leiden door de inbreng van de andere bandleden. Die andere bandleden zijn natuurlijk vooral Randy George (bas) en Mike Portnoy (drums), aangevuld met Eric Gilette (gitaar) en Bill Hubauer (toetsen). Het geeft Morse ademruimte en de prikkel om het beste in zichzelf naar boven te halen. The Grand Experiment is dan ook een grandioos album dat een frisse en hernieuwde Morse laat horen, want het blijft allemaal natuurlijk wel om meneer Morse zelf gaan. Opener The Call is energiek en progt weer alle kanten op, het daarop volgende titelnummer is compact en pakkend, Waterfall de melodieuze ballad en Agenda de Gentle Giantachtige samenzangkraker. Daarna volgt nog slechts Alive Again, de dik vijfentwintig minuten durende ouderwetse progepic van de plaat. Ik kocht op 25 februari 2015 de special edition van de plaat, met daarin een tweede plaatje en een dvd. Op de tweede cd staan twee stukken die niet onderdoen voor het album en daar ook gewoon bij op hadden gekund, liveversies van oudere werken The Creation en Reunion, én een bijzonder aardige cover van het klassieke MacArthur Park. De dvd bevat een 'making of' docu en is leuk om een keer te bekijken, maar niet meer dan dat. The Grand Experiment is gezien de hernieuwde energie - wat mij betreft - een geslaagd experiment.
[ Bericht 13% gewijzigd door bazbo op 17-01-2022 11:23:39 ]
Het is inmiddels een bijna vast patroon. Na iedere studioplaat komt Neal Morse met een livealbum. Hij heeft de vaart er aardig in zitten. Ik heb ze niet allemaal gekocht, al die livealbums, maar deze leek me wel degelijk interessant en dus staat hij sinds 24 oktober 2016 - toen hij net uitkwam - in de kast. Het is vanzelfsprekend een dubbelaar. De opnames zijn gemaakt in onze eigen De Boerderij in Zoetermeer. Het kwintet The Neal Morse Band is lekker op dreef en klinkt uitermate energiek. De opnamekwaliteit laat niets te wensen over en dit is gewoon een prachtig document. De moogsolootjes gieren door de kamer, altijd fijn. Op de setlijst staan stukken van The Grand Experiment en verder een dwarsdoorsnede van andere Morseplaten. Ook leuk is Harm's Way (van Spock's Beard) en ik vind het sympathiek dat de twee nieuwelingen (gitarist Eric Gilette en toetstenist Bill Hubauer) ieder een kleine solospot krijgen. Het indrukwekkendst is natuurlijk de uitgebreide versie van Alive Again, dat hier het halve uur ruimschoots overschrijdt. Verhip, er zit ook een dvd bij met beelden van het complete concert en een 'making of'; ik heb dat ding nog nooit bekeken ...
Weinig tot niets van te vinden op YT, behalve:
Neal Morse gaat maar door en door. Is het niet met bands als Flying Colors en Transatlantic, dan wel met zijn The Neal Morse Band. Nog geen twee maanden na Alive Again verschijnt The Similitude Of A Dream, een zoveelste conceptalbum, een zoveelste dubbelaar propvol prog van de goede soort. Dit keer baseert Morse zijn verhaal losjes op het boek The Pilgrim's Progress van John Bunyan. Ik geloof dat het handelt over een persoon dat een zoektocht begint naar het grote geluk en onderweg allerlei beproevingen ondergaat en uiteindelijk Het Licht vindt. Het is dus eigenlijk het zoveelste album waarin Morse zijn bekering bezingt. Hoewel, zelf is hij niet altijd te horen. Gitarist Eric Gilette en toetsenist Bill Hubauer doen veel leadzang op deze plaat. Met een ritmesectie van Randy George en Mike Portnoy zit The Neal Morse Band geramd. Dik honderd minuten vliegt de prog weer alle kanten op; bij vlagen is het weer zeer bombastisch en veel en gieren de gitaar-, Hammond- en synthloopjes je om de oren. Het verhaal is onderverdeeld in dertien korte stukken die allemaal in elkaar overlopen en ook dat maakt dat het een flinke kluif is om alles te bevatten. Toch zijn er een paar hoogtepunten te benoemen: de Overture en City Of Destruction (dat een officiële video kreeg). Ik kocht de special edition op 14 november 2016. Naast twee cd's ook een dvd met weer een documentaire over hoe de plaat tot stand kwam; één enkele keer bekeken, want leuk voor die enkele keer, maar echt relevant toch niet.
Neal Morse gaat maar door en door. Na 2016 verschijnen er livealbums van de tours die hij doet. Daarnaast is hij actief met Flying Colors en er zijn geruchten over een reünie met Transatlantic. Die livealbums heb ik niet gekocht; het zijn vaak pakketten van drie cd's met een of meerdere dvd's en ik weet uit ervaring dat ik het weinig tot niet beluister. In 2019 komen hij en zijn The Neal Morse Band dan met The Great Adventure en die krijgt in de muziekpers zeer goede kritiek. Op 11 februari 2019 koop ik 'm, een gewone standaardeditie van twee cd's, zonder extra's (want ook die beluister of bekijk ik bijna nooit). Toegegeven, The Great Adventure is een sterk album vol progbombast van de goede soort. En ja, het is een conceptalbum. Sterker nog: het is het vervolg op The Similitude Of A Dream. Het album is onderverdeeld in vijf 'chapters', die weer bestaan uit twee of zes songs. Alles bij elkaar staan er tweeëntwintig stukken op, maar alles loopt weer in elkaar over. Muzikaal gezien is er veel te beleven, van de bekende bombast tot aan poppy spul, van steviger rock tot aan lieve liedjes. Het verhaal kan ik niet goed volgen en het kan me niet schelen. Alles klinkt weer als een tiet en zal menig proghart sneller doen kloppen. Ik vind het zeer vermakelijk, maar moet constateren dat ik het heel veel van hetzelfde vind. Flying Colors en Transatlantic blijf ik volgen, maar de 12.354 platen (per jaar) die Neal Morse met zijn Band uitbrengt, volg ik niet meer per se.
Steve Morse is een uitstekend gitarist, vooral bekend geworden door zijn platen met de band Dixie Dregs. Tegenwoordig speelt hij in Deep Purple en Flying Colors. In 2000 vraagt het (prog)label Magna Carta hem om een plaat te maken waarop hij laat horen door wie en wat hij in muzikaal opzicht is beïnvloed. Op Major Impacts staan elf compacte stukken, die Morse heeft geschreven voor zijn helden. Alleen: hij voert ze hier zelf uit, samen met bassist Dave LaRue en drummer Van Romaine, met wie Morse vaak samenwerkt. Het resultaat is een bijzonder vermakelijk album. Ik weet nog dat ik het op 9 november 2001 voor de eerste keer hoorde; de hele tijd had ik het idee dat ik het herkende, maar dat kon niet, want dit waren nieuwe composities. De bands en muzikanten die Morse hier imiteert, zijn Cream, Jimi Hendrix, Jeff Beck/Eric Johnson/Alex Lifeson, The Byrds, Jimmy Page, John McLaughlin, The Rolling Stones, Mountain, George Harrison, The Allman Brothers Band en Kansas en als je je ogen dicht doet en luistert, had het inderdaad maar zo van deze bands of muzikanten geweest kunnen zijn. Vooral Cream en The Allman Brothers Band haal je er zo uit. Een bijzondere luisterervaring, dit.
Vier jaar later doet Morse hetzelfde kunstje nog eens over. De verrassing is er wat af, maar doordat hij nu andere bands en muzikanten kiest van wie hij de stijl kopieert, is het toch weer een verrassende luisterervaring. Op 19 maart 2004 val ik van de ene herkenning in de andere. Moeiteloos schakelt Morse van Genesis naar The Who, van Deep Purple naar Emerson Lake & Palmer of van Crosby Stills Nash & Young naar Bach. Andere invloeden die te horen zijn: The Yarbirds, Lynyrd Skynyrd, Aerosmith, Spirit en ZZ Top. Op deze plaat wat meer akoestische en prog-artiesten en daarnaast speelt Morse ook meer toetsen. Dat maakt hem zowel wat afwisselender als een beetje vlees-noch-vis. Speltechnisch is het allemaal perfect. LaRue en Romaine zijn weer van de partij en de mooiste momenten zijn toch als Morse zelf giert op zijn gitaar. Ondanks dat deze plaat niet de openbaring is zoals z'n voorganger, is dit toch een mooie kijk in de muziek die Morse zo beïnvloed heeft.
Mostly Autumn is een Britse band, die rock, folk en prog mengt. De band bestaat sinds 1995 en heeft sindsdien een aanzienlijk rijtje platen gemaakt. Dat niet alleen; ook een aanzienlijk aantal muzikanten heeft deel uitgemaakt van de band. Vaste constanten zijn oprichter, componist en gitarist Bryan Josh en toetsenist Iain Jennings. Vandaag de dag is de band met de derde of vierde leadzangeres bezig. In 2005, als Storms Over Still Waters verschijnt, is dat Heather Findlay. De befaamde doedelzakspeler Troy Donockley speelt een gastrol op zijn pipes. Findlay heeft een zachzwoele stem, maar hier horen we een meer fellere kant van haar. Ik moet zeggen dat ik haar in die felle uithalen niet altijd even toonvast vind, bij vlagen zelfs ergerlijk, maar gelukkig valt het mee. Het materiaal is stevig, er zitten stampers tussen, maar ook wat gedragener werk. Allemaal erg fraai en het absolute hoogtepunt is het wonderschone Carpe Diem. Ik geloof dat dit stuk tegenwoordig nog op de setlijst staat. Ik las in 2005 een positieve recensie van dit album en kocht het op 26 september van dat jaar. Draai het niet veel, maar het blijft een fraaie plaat.
Ik waarschuw maar vast: ik heb slechts één Motorpsychoplaat en dat is deze. Hoe kwam ik daar zo bij? Begin 2012 las ik een recensie dat het melodieus en proggy was en dat er een toetsenist op meedeed; daarmee was mijn interesse gewekt en op 16 april 2012 kocht ik The Death Defying Unicorn. Heerlijk zware kost vol orkestrale passages en wisselingen van atmosfeer. Ik mag deze melodieueze beukbombast wel. Ook heel fijn: drieënhalve maand later, op zaterdag 4 augustus, was ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en je mag niet niet raden welke band daar optrad. Die band speelde slechts een paar stukken van de plaat en dus was er ook maar weinig wat ik herkende. Gelukkig waren het in ieder geval de twee sterstukken van het album: The Hollow Lands en Through The Veil. Snoeihard was het, dat wel. Maar ook indrukwekkend en in de tweede helft kreeg het trio versterking van twee blazers en dat maakte het geluid weer heel anders. De toegift was overigens een versie van King Kong van Zappa. Voor de kenners: als ik meer Motorpsycho wil die in het verlengde van The Death Defying Unicorn ligt, welke platen zijn dan verplichte kost?
Hier een paar plaatjes van Motorpsycho van zaterdag 4 augustus 2012:
The Move! Beetje vergeten Brits bandje dat in 1965 ontstond en sinds 1967 bekend werd door een paar zeer mooie singles. The Move ontstond in Birmingham en is het geesteskind van ene Roy Wood. Al vroeg mocht de band in de beroemde Marquee in Londen optreden en werd daardoor gezien door invloedrijke personen in de popmuziekwereld. Dat leidde ertoe dat de band in 1968 een elpee kon opnemen en dat werd deze Move. Wat we horen is krachtige jarenzestigpop met veel Beatlesinvloeden, maar vooral ook een heel eigen karakter. Op de oorspronkelijke plaat staan tien liedjes die Roy Wood heeft gecomponeerd en drie covers, allemaal geheel in de stijl van de tijd: melodieuze en psychedelische pop. De singles Flowers In The Rain en Fire Brigade zijn daar perfecte voorbeelden van. Naast componist, gitarist en zanger Roy Wood horen we zanger Carl Wayne, gitarist en zanger Trevor Burton, bassist en zanger Ace Kefford en drummer en zanger Bev Bevan. Inderdaad, met zo veel stemmen creëert de band een zeer divers vocaal geluid. Van deze sterke debuutelpee verscheen in 2016 een mooie Deluxe Edition, die ik kocht op 18 mei 2016. Op een eerste cd staat de gehele plaat in de originele monomix, aangevuld met opnames van een verloren gewaande acetate waarop nog wat extra spul, plus A- en B-kantjes van singles die niet op de elpee kwamen, plus vroege opnames (januari 1966) voor de lokale radio in Birmingham. Een tweede schijfje bevat stereomixen en alternate takes van de stukken van de elpee en het derde plaatje zit propvol met opnames voor de BBC. Schitterende verzameling van een band in het vroege stadium van de carrière.
De mensen die in 1967 en 1968 de singles Flowers In The Rain en Fire Brigade zo mooi vonden en de band live gingen beluisteren, moeten geschokt zijn geweest. De concerten van The Move waren luid en rauw. Op die singles waren allerlei instrumentatie en arrangementen te horen; live speelde de band met twee gitaren, bas en drums. En een boel vocalen, dat wel. Aanvankelijk speelde de band in de voorprogramma's van grotere namen en dan hadden ze twintig minuten de tijd om te laten horen hoe goed of ze waren. Daar kwam verandering in toen The Move mee mocht met een rondreizend festival van The Jimi Hendrix Experience en waaraan ook Pink Floyd en Amen Corner mee deden. Daarmee speelde de band zich goed in de kijkert en zo kwam het dat The Move in de legendarische Marquee Club kwam te staan. Op 1 april en 5 mei 1968 stond de opnameapparatuur aan en een EP met vijf liveuitvoeringen verscheen in juni 1968. Daarop is de 'heavy rock' van de begindagen te horen. Duidelijk horen we invloeden van The Who en The Kinks. De EP verkocht echter niet heel goed en de band zocht lange tijd naar hoe ze verder wilde. In 2007 verscheen al een uitgebreidere versie van de EP en op 21 juni 2016 kocht ik de toen net uitgebrachte remaster. Op de setlijst naast eigen stukken ook veel covers waarvan Piece Of My Heart (vooral bekend van Janis Joplin) de meest opvallende is. Dik vijfenvijftig minuten rauwe The Move in concert. Lekker.
The Move had zich in 1966-1968 ontwikkeld van een rauwe rockband tot een meer psychedelische popgroep. De debuutplaat verkocht redelijk, maar de live-EP flopte en de band wist niet goed wat nu te doen. Roy Wood schreef verschillende songs in allerlei stijlen; er leek niet echt een coherent groepsgeluid te zijn. En er was nog een probleem: bassist Chris Kefford vertrok. Wood nam contact op met The Idle Race, een collega-bandje uit Birmingham waarvan de leider allerlei briljante songs wist te schrijven in een soortgelijke psychedelische popstijl. Roy Wood en Jeff Lynne konden het goed met elkaar vinden en samen schreven ze Blackberry Way. Wood vroeg Lynne of hij naar The Move kwam, maar Lynne zag een mooie toekomst voor zijn eigen groep. In 1969 bracht The Move de single Blackberry Way uit en het werd de grootste hit van de band tot dan toe. Voor het basprobleem vond de band wel een oplossing: gitarist Trevor Burton nam zijn rol over en dat betekende dat Wood de enige gitarist was naast dat hij alle toetsen speelde. Ondanks dat Wood allerlei materiaal had voor een plaat, bleef het zoeken naar iets wat zou passen op een nieuw album. Shazam verscheen pas in 1970 en het is een bizarre plaat. Er staan slechts zes stukken op. Op de eerste plaatkant drie stukken die zijn geschreven door Wood. Hello Susie is een ruige rocker (die later een hit zou worden voor Amen Corner); Beautiful Daughter een schitterend liedje met een strijkkwartetarrangement van producer Tony Visconti. Cherry Blossom Clinic Revisited is een met citaten van klassieke stukken uitgebreide versie van het liedje dat ook al op debuutplaat Move stond. Op de tweede plaatkant drie covers. Fields Of People (het origineel is van Ars Nova uit 1969) valt daarbij het meeste op, vanwege het uitgebreide instrumentale arrangement (met sitar en piano-outtro). De andere twee liederen zin covers van Frankie Laine en Tom Paxton. Vreemd genoeg ontbreekt Blackberry Way, mogelijk een reden dat het kopend muziekpubliek de plaat veelal links liet liggen. En dat terwijl het gebodene op de elpee afwisselend en interessant is. Ik vind het een sterke plaat. In 2016 kwam het album opnieuw uit in een Deluxe Edition, die ik kocht op 18 mei 2016 en bestaat uit twee cd's. Na de originele elpee volgen op het eerste plaatje allerlei singleversies (waarond Blackberry Way), B-kantjes en niet uitgebrachte studio-opnamen. Op de tweede cd staat weer een karrenvracht aan liveopnamen voor de BBC uit 1969. Ook dit: prachtig overzicht van wat de band uitvrat in de periode tussen half 1968 en begin 1970.
En dan is The Move bijna dood. Shazam bleek niet succesvol, zanger Carl Wayne vertrok en de band zat met de handen in het haar. Roy Wood ging toch nog maar eens naar zijn Birmingham-muziekcollega van The Idle Race en vroeg de jonge Jeff Lynne voor de tweede keer om bij The Move te komen. Lynne had met The Idle Race net de tweede plaat uitgebracht en - hoe briljant ook weer - die deed het niet goed. Eigenlijk zaten The Idle Race en The Move in hetzelfde schuitje: schitterende muziek makend, de pers zeer lovend, maar het publiek het niet kopend. Lynne kiest voor The Move, omdat die meer naamsbekendheid heeft. In een paar weken tijd zet hij samen met Roy Wood een plaat in elkaar en eind 1970 komt Looking On uit. We horen harde rock, blues en allerlei progachtige en kaleidoscopische geluidsschilderijen. Twee singles ook: Brontosaurus en When Alice Comes Back To The Farm. Wood heeft zes van de zeven stukken aangedragen, Lynne slechts twee. Het meest opvallende vind ik Open Up Said The World At The Door, een typisch Idle Race-stuk met malle wendingen, zij het dat het wat meer uitgesponnen is dan we van Idle Race gewend zijn. Roy Wood is zeer in zijn element en hij speelt her en der de gekste instrumenten: hobo, sitar, cello en dat soort spul. In 2016 komt er een mooie Deluxe Edition van het album uit die ik bij het verschijnen koop op 6 juni 2016. Opnieuw twee plaatjes: op het eerste de originele elpee in een zeer puike remix; op het tweede plaatje allerlei outtakes uit de studio plus een hele rits aan BBC opnamen. Heel erg goed verkoopt Looking On niet, maar Wood en Lynne hebben elkaar definitief gevonden. Tijdens de laatste opnames voor de plaat vertelt Wood aan Lynne dat hij al tijden muziek wil maken waarbij hij allerlei pop- en rocksongs speelt op instrumenten die je normaal gesproken associeert met klassieke muziek en orkesten. Het lijkt Lynne interessant en de twee gaan - samen met Movedrummer Bev Bevan aan de slag. Niet lang daarna verschijnt de eerste elpee van het project onder de naam Electric Light Orchestra en na het verschijnen van die elpee heeft Wood alweer nieuwe ideeën, gaat hij zijn eigen weg (Wizard) en laat hij een groep achter waarmee Jeff Lynne wereldberoemd zal worden. Looking On vormt de basis daarvan.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-01-2022 20:42:22 ]
Britse acteur, componist, muzikant en zanger Matt Berry timmert fiks aan de weg. Ik had wel iets over hem, maar nog nooit iets ván hem gehoord, tot ik onlangs een interview met hem las en benieuwd werd naar zijn werk. The Blue Elephant is zijn meest recente studioalbum (uit 2021). Berry sloot zich op in zijn studio en fabriekte een vijftiental liedjes en instrumentaaltjes in elkander. Hij speelt met uitzondering van de drums (waarvoor hij Craig Blundell wist te strikken) alle instrumenten en dat zijn er zeer veel. Het meest opvallend vind ik zijn batterij aan analoog klinkende toetsenapparaten. De liedjes en instrumentaaltjes doen jarenzestig en psychedelisch aan, maar zijn uitermate toegankelijk. Summer Sun is de eerste single en kreeg een officiële video. Like Stone is ook zo'n meehuppelaar en kreeg zelfs een remix van Sean Lennon. Interessante kost! Vandaar dan ook dat ik het album kocht op 24 januari 2022. Wie weet volgt er meer.
Helaas zijn drie leden van Can ons al ontvallen. Michael Karoli overleed in 20001, Jaki Liebezeit en Holger Czukay in 2017. Toetsenist Irmin Schmidt blijft muziek maken en houdt Can levend door archiefopnamen van de band uit te brangen. Vorig jaar (2021) verschenen Live In Stuttgart 1975 en deze Live In Brighton 1975. Tijdens de opnamen in Brighton maakte zanger en improvisator Damu Suzuki geen deel meer uit van de band. We horen hier het kwartet in topvorm. Zoals veel Canconcerten destijds gingen, speelt de groep lange geïmproviseerde jams, gebaseerd op riffs en loops die we kennen van de albums. Dat is op deze dubbelcd niet anders. Ik hoor grooves die ik herken van Tago Mago, Ege Bamyasi en Future Days. Voortdurend zoeken de spelers de grens op, maar nergens wordt het een zootje. Soms wel wat atonaal. De zeven improvs hebben geen titel anders dan Eins, Zwei, Drei, Vier, Fünf, Sechs of Sieben. Ik kocht deze mooie uitgave op 18 januari 2022. Can heb je nooit genoeg en deze anderhalf uur durende en zeer goed klinkende verzameling improvisaties zijn een grandioze aanvulling.
Cobalt Chapel is het geesteskind van Jarrod Gosling, eveneens brein en genie achter Regal Worm (waarover later meer, tot over een maand of wat). Ik wist al tijden van het bestaan van dit project, had ooit eens wat fragmenten beluisterd, maar me er verder niet goed in verdiept. Onlangs verscheen de nieuwe Regal Worm en die vind ik weer zo intrigerend, dat ik besloot me ook eens fiks te buigen over dat andere project van Gosling. En dus kocht ik de meest recente plaat (2021) op 20 januari 2022. Op Orange Synthetic speelt hij zelf weer de meeste instrumenten: vooral orgel, mellotron, drums, gitaren, bas, effecten, loops, percussie, fluit. In Cobalt Chapel is zijn partner Cecilia Fage, die alle zang doet en daarnaast klarinetten en recorders bespeelt. De tien korte stukken zijn door beiden geschreven. De stijl is nauwelijks goed te omschrijven. Ik hoor pop, prog, avantgarde, artrock, maar dan allemaal net niet. Eurythmics, Enya, Björk, Kate Bush: dat zijn zo maar wat namen die me te binnen schieten en dan nog heb je geen idee. Ik vind het intrigerend en schitterend en heb de oudere twee albums ook maar besteld.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 21:26:19 ]
Holger Czukay was komisch, ook als solist!quote:Op woensdag 26 januari 2022 16:03 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd1610: Can - Live In Brighton 1975
[ afbeelding ]
Helaas zijn drie leden van Can ons al ontvallen. Michael Karoli overleed in 20001, Jaki Liebezeit en Holger Czukay in 2017. Toetsenist Irmin Schmidt blijft muziek maken en houdt Can levend door archiefopnamen van de band uit te brangen. Vorig jaar (2021) verschenen Live In Stuttgart 1975 en deze Live In Brighton 1975. Tijdens de opnamen in Brighton maakte zanger en improvisator Damu Suzuki geen deel meer uit van de band. We horen hier het kwartet in topvorm. Zoals veel Canconcerten destijds gingen, speelt de groep lange geïmproviseerde jams, gebaseerd op riffs en loops die we kennen van de albums. Dat is op deze dubbelcd niet anders. Ik hoor grooves die ik herken van Tago Mago, Ege Bamyasi en Future Days. Voortdurend zoeken de spelers de grens op, maar nergens wordt het een zootje. Soms wel wat atonaal. De zeven improvs hebben geen titel anders dan Eins, Zwei, Drei, Vier, Fünf, Sechs of Sieben. Ik kocht deze mooie uitgave op 18 januari 2022. Can heb je nooit genoeg en deze anderhalf uur durende en zeer goed klinkende verzameling improvisaties zijn een grandioze aanvulling.
Leuke plaat is datquote:
bazbo cd1609: Matt Berry - The Blue Elephant
[ afbeelding ]
Britse acteur, componist, muzikant en zanger Matt Berry timmert fiks aan de weg. Ik had wel iets over hem, maar nog nooit iets ván hem gehoord, tot ik onlangs een interview met hem las en benieuwd werd naar zijn werk. The Blue Elephant is zijn meest recente studioalbum (uit 2021). Berry sloot zich op in zijn studio en fabriekte een vijftiental liedjes en instrumentaaltjes in elkander. Hij speelt met uitzondering van de drums (waarvoor hij Craig Blundell wist te strikken) alle instrumenten en dat zijn er zeer veel. Het meest opvallend vind ik zijn batterij aan analoog klinkende toetsenapparaten. De liedjes en instrumentaaltjes doen jarenzestig en psychedelisch aan, maar zijn uitermate toegankelijk. Summer Sun is de eerste single en kreeg een officiële video. Like Stone is ook zo'n meehuppelaar en kreeg zelfs een remix van Sean Lennon. Interessante kost! Vandaar dan ook dat ik het album kocht op 24 januari 2022. Wie weet volgt er meer.
ben verder ook wel erg fan van Matt Berry de acteur, het meeste wat ie doet is geweldig grappig.
The Muffin Men is een collectief muzikanten uit Liverpool dat in december 1990 bij elkaar komt om tijdens een eenmalig concert de vijftigste verjaardag van Frank Zappa te vieren. Het is bassist Roddie Gilliard die het initiatief neemt en wat bevriende muzikanten om zich heen verzamelt. De naam The Muffin Men is afkomstig van Zappa's song Muffin Man van diens Bongo Furyalbum. Het optreden is zo succesvol, dat Roddie besluit om vaker op te gaan treden. Daarnaast krijgt de band ook gelijk de vraag of ze in 1991 komen spelen op de tweede editie van het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat op dat moment nog in de kinderschoenen staat en tijdens welke slechts één optreden plaats vindt: dat van The Muffin Men. Sinds de start van de band is The Muffin Men onderhavig aan een sterk wisselende bezetting. Na tournees door Engeland en Duitsland maakt de band in 1993 de eerste opnames die verschijnen op deze EP. Ik vind die EP op 27 juli 1993 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop hem. Naast Roddie horen we heel veel muzikanten, waaronder gitarist Ian Jump ('Jumpy') en drummer Paul Ryan ('Rhino') die heel veel jaren blijven meedoen, maar ook toetsenist 'Wacko', bassist 'Andy' en saxofonist Mike Kidson. Roddie zelf speelt hier gitaar; later zal hij definitief overstappen op de bas. Slechts vier liedjes op dit plaatje en - in tegenstelling tot concerten en latere platen - speelt de band hier vrij precies de stukken na: Zoot Allures, The Torture Never Stops (inclusiief de SM-geluiden) en Blessed Relief. Alleen Take Your Clothes Of When You Dance krijgt halverwege een heel andere wending: plots lijkt het wel of er een punkrockband aan de gang is. Bijzonder aardig plaatje en de voorbode van veel ander moois dat nog ging komen.
Niets van deze EP te vinden op YT, dus dan maar wat beelden van dat allereerste concert in 1990:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 11:17:27 ]
Ook in 1993 verschijnt deze volledige cd. Bijna vijf kwartier typische concertMuffinMen. De band gebruikt de tweeëntwintig thema's en songstructuren van Zappa's songs vooral om op te variëren en te improviseren en dat maakt het allemaal superinteressant. De opnames zijn gemaakt in juli 1993 tijdens de Europese tour van de band. Speciale gast is oud-Zappagediende Jimmy Carl Black, die zingt in Willie The Pimp en Muffin Men. Naast karrenvrachten aan Zappamateriaal is er ook wat aandacht voor eigen werk, al zijn dat voornamelijk variaties of instrumentale delen van Zappacomposities. Ik vind deze cd op 28 juli 2001 en ik vermoed dat het was tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en dat ik 'm kocht bij Uli, de manager en merchandisemeneer van de band. Bijzonder vermakelijke plaat.
Geen bal van te vinden op YT. Daarom maar wat live uit 1993 met JCB:
[ Bericht 16% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:49:32 ]
In het voorjaar van 1994 toeren The Muffin Men uitgebreid door Europa en ze krijgen daarbij gezelschap van Ike Willis, de zanger/gitarist die bij Zappa in de band speelde van 1979-1981, in 1984 en 1988. Heel vlekkeloos ging het aanvankelijk niet, want meneer Willis is nogal onberekenbaar en hij had zijn reispapieren niet voor elkaar, maar uiteindelijk lukte het. In maart 1994 staat de dan zeer uitgebreide groep mét Willis in de studio om dit album te maken. Dit keer zijn de gekozen stukken wel redelijk getrouw aan de originelen, maar dat mag de pret niet drukken. De keuze van het materiaal is erg leuk. Zo begint de plaat met Mr. Green Genes, een sterke Easy Meat en een zeer energieke Cletus Awreetus-Awrightus. Daarna nog veel meer klappers, van Carolina Hard-Core Ecstasy tot aan Pick Me, I'm Clean. Het duo Camarillo Brillo en Muffin Men vormt een zinderende finale van een triomf. De plaat verschijnt eind 1994 en ik heb hier sinds 23 april 1997 de Amerikaanse versie die een jaar later op de markt kwam met een afwijkende hoes.
Ook van dit album (helaas) helemaal niets op YT, daarom maar wat live met Ike Willis uit 1994.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:55:36 ]
Tralala, The Muffin Men gaan onvermoeibaar voort. Roddie sleept de bandleden die beschikbaar zijn door het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Nederland en andere omliggende oorden. Van de verschillende tours uit 1993, 1994 en 1995 verschijnt in 1996 dit album propvol concertopnames. Ike Willis is te horen op het spul uit 1994 en verder wisselt het nogal: in totaal hebben vier gitaristen, drie bassisten, twee toetseneurs, een saxofonist en drie drummers aan de plaat bijgedragen; daarvan zijn Roddie en Jumpy de enige vaste krachten. Het repertoire is weer zeer divers: zeventig minuten lang allerlei frisse versies van en variaties op het Zappamateriaal. Reuze lekker. Ook dit plaatje kocht ik op 28 juli 2001 tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat toen was uitgegroeid tot een evenement van twee avonden waarop in totaal zeven bandjes kwamen spelen.
Van deze plaat ook weer helemaal niets te vinden op YT, daarom maar wat live uit 1993: soms traden The Muffin Men op in het voorprogramma van The Grandmothers en af en toe kwamen oudZappabandleden Don Preston en Bunk Gardner meedoen:
[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:54:43 ]
The Muffin Men spelen in The Soundhouse in Liverpool op 2 en 3 mei 1997 met een grote bezetting. De opnameapparatuur staat aan en in de twee maanden daarop volgend nemen Roddie en de zijnen allerlei overdubs op. Het resultaat is een soort Sheik Yerbouti van The Muffin Men. Het is live, maar in de studio aangevuld. Een uur lang razen we door het afwisselende oeuvre van Frank Zappa, beginnend met een stormachtige Jones Crusher en uitgesponnen Chunga's Revenge, langs delen uit albums als Uncle Meat, Burnt Weeny Sandwich en Sheik Yerbouti en met volop aandacht voor improvisaties en variaties. Ook komt Jimmy Carl Black een monoloog houden over het roemruchte concert in 1968 in Berlijn tijdens welke de band werd bekogeld door activisten uit de studentenhoek en Black een peer tegen zijn drumstel aan gesmeten kreeg. Ik koop Frankincense op 2 oktober 2000 (geen idee meer waar precies) en het is nog altijd een fijne plaat.
Geen fluit van het album te vinden op YT, ook geen liveopnames uit 1997, dus dan maar iets van een tour uit 1995:
Naast touren gaan The Muffin Men onvermoeibaar verder met cd's uitbrengen. Zo verschijnt in 1998 deze MufFinZ, die ik koop op 17 januari 2001, nadat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel had besteld. Ook deze plaat is een mix van live, studio en live met studio-overdubs. Wat wel constant is, is de bezetting in januari 1998: Roddie speelt gitaar, Jumpy natuurlijk ook, Rhino is het beest op de drums, Andy is er op sax, trombone en fluit en ene Dave Dominey is de bassist. Jimmy Carl Black er er weer te gast en hij zingt klassiekers als Big Leg Emma en de stukken die Beefheart bij Zappa zong, zoals Poofters Froth Wyoming Plans Ahead. De stem van Black heeft dan ook veel weg van die van Beefheart. Van Beefheart zelf is er ook een stuk: Plastic Factory en dat is echt een hoogtepunt op deze plaat. Ook gaaf en verrassend blijft de materiaalkeuze: van The Mummy Anthem en Clownz On Velvet (beide van Thing-Fish), Packard Goose, Dupree's Paradise, klassiekers van We're Only In It For The Money en het onweerstaanbare Big Swifty. Tussendoor horen we dan ook nog allerlei improvs en randdebiele interludes. Kortom: The Muffin Men zijn de allerbeste Zappacoverband ter wereld en hoe vaak moet ik dat nog zeggen?
Zowaar! Eén liedje van deze cd te vinden op YT:
Ook in 1998 en 1999 toeren The Muffin Men. De meeste leden van het collectief hebben een 'gewone' baan (van Paul 'Rhino' Ryan weet ik dat hij in de jeugd- en jongerenzorg werkt) en dus is het per tournee kijken wie er beschikbaar is. Op God Shave The Queen uit 1999 staan opnames van Köln en Oberhausen uit november 1998, aangevuld met ander spul. Het maakt dat de lijst van bijdragende Muffinz gigantisch lang is. Dit keer is er veel aandacht voor Jimmy Carl Black, die twee Beefheartstukken zingt (Sure 'Nuff Yes I Do en Dropout Boogie). Op de plaat beperkt de band zich niet tot Zappa en Beefheart; er is ook werk te horen van Chester Burnett en The Beatles (I Want You gemixt met Zappa's King Kong, iemand?) en de leukste is misschien wel het stuk dat Roddie aankondigt als: 'We're The Muffin Men and we play the music of Fred Zappalin', waarna een gruwelijke King Kong klinkt over de riff van Kashmir. Briljant! Verder horen we een debiel goed rockende My Guitar Wants To Kill Your Mama en Lonely Little Girl en is een ander hoogtepunt de uitgebreide Willie The Pimp met een zeer goede Black. Sowieso is dit een waanzinnig leuke plaat, mede door de afwisseling in het songmateriaal, en hij bewijst nog maar weer eens waarom The Muffin Men de beste Zappacoverband van de wereld zijn. Ik kocht God Shave The Queen op 17 november 2000 en ik ontdek dat ik een concertkaart in het cd-doosje heb gestopt. Op die avond speelden The Muffin Man mét Jimmy Carl Black hier in Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn!
Barst! De Kashmir-KingKong staat op YT! Maar dat is dan ook het enige van dit album:
Tijdens concerten spelen The Muffin Men veel jams en improvisaties rondom thema's van Zappa's stukken. In 2001 brengt de band een cdr uit, die qua inhoud zeer te vergelijken is met Zappa's platen Shut Up And Play Yer Guitar, Guitar of Trance-Fusion. Geen complete stukken, maar slechts de solo's uit nummers geknipt. Het levert dik zeventig minuten aan bijzonder fijn gepiel op. Daar waar Zappa het liet bij zijn eigen gitaarsolo's, horen we hier niet alleen gitaar maar ook toetsen, sax en ook vocale fratsen. Het is geen officieel album, maar een zelf in elkaar gezette compilatie van solo's die zijn opgenomen van 1993 tot en met 2000; de band verkocht het vooral tijdens concerten en ik wist er eentje te bemachtigen op 24 juli 2004 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, in de kraam van Muffinzmanager Uli Schaeffer. En hoewel de muziek in de basis van Zappa is, krijgen de bandleden van mij alle credits omdat dit plaatje zo goed laat horen wat een waanzinnig sterke muzikanten het toch zijn.
Van het album zelf niets te vinden op YT en daarom de leuke mix van Beatles I Want You en Zappa King Kong live in 1998:
Toe maar! The Muffin Men komen in 2001 met deze cd, waarop opnieuw livespul, dit keer van de tour uit mei 2001, aangevuld met studio-opnames en overdubs. Een compacte band (de bandleden staan in rare Indiaanse pseudoniemen vermeld op het hoesje) waarin in ieder geval Jimmy Carl Black een hoofdrol speelt. Hij zingt Road Ladies, de klassiers Flower Punk en Love Of My Life plus zijn eigen uitgesponnen song The Great White Buffalo. Daar omheen horen we rockers à la My Guitar Wants To Kill Your Mama, verrassingen als Little House I Used To Live In en Marqueson's Chicken, klassieker More Trouble Everyday en een monster van een Eat That Question. Ik mocht deze bezetting van de Muffinz mét Jimmy Carl Black live meemaken op 31 mei 2002 hier in Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar kocht ik de cd en liet ik hem signeren door de voltallige band. Ook dit is een bijzonder geslaagde en uiterst vermakelijke MuffinMenplaat!
Niets van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat live uit mei 2002, de bezetting die ik ook zag:
In 2002 en 2003 lijkt de bezetting van The Muffin Men na dertien jaar redelijk definitief. Geen keyboards, maar sax (Friz) en trompet (de heerlijke krompotige Martin). Daarnaast Tilo (drums) en Roddie (bas), de grandioze Carlo (gitaar) en Jimmy Carl Black (zang). Retestrak. In 2003 spelen de heren in de legendarische The Cavern in Liverpool en de opnameapparatuur staat aan. Op deze cd - in datzelfde jaar verschenen - staat bijna zeventig minuten hoe The Muffin Men klinken. Rauw, strak, opzwepend, prachtig, prima. Slechts acht liedjes. Jimmy Carl Black zingt natuurlijk More Trouble Everyday, Flower Punk en Beefheart's Plastic Factory. Leuke en passende verrassing is het medley van Come Together en Drive My Car, maar de beste stukken zijn een uitgesponnen The Great White Buffalo (met waanzinnige solo's van Martin en Carlo) en minstens zo uitgerekte Eat That Question. Ik vond Live @ The Cavern op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Mooi document van een pittige Muffinzbezetting.
Natuurlijk niets van dit album te vinden op YT, daarom iets live uit juni 2003 in Obing, Bayern:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-01-2022 16:39:05 ]
Ter ere van het dertienjarige bestaan van de band brengt diezelfde band in 2003 ook dit album uit. Het is een verzameling liveopnames van twee tours uit 1994 (met Ike Willis) en eentje uit 1998. Deel van de opnamen uit 1994 kwamen al terecht op eerdere platen; hier vinden we het materiaal dat op de planken is blijven liggen. Ik kocht deze cd eveneens op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het is een prima allegaartje en er staan leuke verrassingen op. Een gierende Filthy Habits, bijvoorbeeld, of een mooie Sleeping In Berlin (medley). Ook aardig is Pick Me, I'm Clean uit 1994 en dan valt het ineens op dat als Ike meedoet, het allemaal getrouw aan Zappa's originelen moet gaan. Dus op deze plaat wat minder 'vrije' versies of uitgebreide jams. Toch bijzonder aangenaam.
Maar natuurlijk niets van dit album op YT, dus dan maar The Muffin Men live op het Zappafestival in 2003 (met Jimmy Carl Black én Mike Keneally!:
Ensemble 10:10 is een Brits blaasensemble, onderdeel van het Liverpool Philharmonic Orchestra, en het speelt in februari 2001 samen met The Muffin Men een concert in het Paul McCartney Auditorium in het Liverpool Institute For Performing Arts (in Liverpool). Het concert is een groot succes en op 9 en 10 september 2003 - inderdaad twee jaar later - komen beide groepen opnieuw bijeen - nu in de Philharmonic Hall in Liverpool - om de stukken op te nemen. Het resultaat is een bijzondere en zeer fraaie cd (die ik kocht op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland). De muziek van Zappa leent zich sowieso voor een orkestralere benadering en wat we hier te horen krijgen is van uitzonderlijk hoog niveau. Op de setlijst voornamelijk suites (Big Swifty And Associates, Sleeping Holiday, Little House, Igor's Meat Exercise, The Big Medley en Studio Z Medley) van klassiek Zappawerk, plus een paar losse stukken (Little Umbrellas, Alien Orifice en King Kong). De bezetting van The Muffin Men is die van de tours uit 2002 en 2003. Her en der horen we Carlo (Carl Bowry) heerlijk de bocht uit gieren op gitaar, maar verder ligt de nadruk op de schitterende blazersarrangementen. Zeer leuk: in het arrangement van King Kong zit ook een lick uit King Crimson's 21st Century Schizoid Man! Uitzonderlijk gave plaat, dit
Niets van de plaat zelf te vinden op YT, wel wat beelden over de totstandkoming en van de opnames:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 31-01-2022 10:36:02 ]
Roddie moet in 2006 op een plank nog een sloot opnames vinden of zo. Rond die tijd is hij bezig met wagonladingen archiefbeelden en die verschijnen uiteindelijk in drie of vier dvd's, maar tussen het vele materiaal zitten ook geluidsopnames van een concert dat The Muffin Men geven op 16 juli 1993 in de Subway in Karlsruhe. Die brengt de band in 2006 uit op een cdr en ik koop die bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival op 4 augustus 2017. Laat dus, maar ik maak met de aanschaf mijn MuffinMencollectie compleet. Het geluid is geweldig en de setlijst is een superstaalkaart van wat de band in dat jaar 1993 op de planken brengt. Het dik vijf kwartier durende album opent met Zoot Allures en valt dan gelijk in een lange The Torture Never Stops. Veel nadruk op instrumentaal krachtvertoon (Let's Move To Cleveland en Yo Mama) en we horen vooral wat een debiel goede gitarist Jumpy is. Naast hem en Roddie zijn oerleden Friz, Andy Jacobsen en Mike Kidson present, aangevuld met drummer Steve Belger. Jimmy Carl Black is te gast en hij zingt afsluiter Willie The Pimp. Niet dat op de hoes de titels van de stukken juist staan vermeld. Nee, in plaats daarvan heet het werk Zootz, Torturez, Francez, Cosmicz, Clevelandz, Assholez, Slutz, Medleyz, Mamaz en Williez. Zeer vermakelijke verzameling, dit.
Niks van te vinden op YT, verder ook niets nieuws meer uit deze periode (1993) van de band.
Ook opgenomen in Subway in Karlruhe, maar dan op 4 september 1994, is dit cdrretje uit 2007. Het betreft een concert met Ike Willis dat op de plank was blijven liggen. Sommig spul ervan is gebruikt op eerdere cd's van The Muffin Men en dit is wat er nog rest. Ike doet mee, dus is het materiaal origineelgetrouw en wil hij zelf volop in de belangstelling staan; dat begint al bij de opener Heavy Duty Judy waarin zijn typische gitaarspel de hoofdrol speelt. Daarna weer een dwarsdoorsnede van Zappawerk en veel songs die in hetzelfde arrangement ook terechtkwamen op studioplaat Mülm. Gelukkig is er her en der ruimte voor de overige Muffinz en dat maakt dit weer een bijzonder aangenaam plaatje. Ik kreeg het op 17 februari 2007 van meneer Roddie himself. Ik bevond mij die dag in pub The George in Bradford-on-Avon in het Verenigd Koninkrijk. Het was de tweede dag van het Zappateers Festival aldaar en aangezien de Apeldoornse Zappacoverband The FoolZ er speelde zat ik achter de merchandisetafel en toen de Muffin Men binnenkwamen kreeg ik de vraag of ik ook het spul voor hen wilde doen? Dat wilde ik wel en als dank wees Roddie op de tafel en zei: 'Pick anything you like' en dus koos ik het plaatje dat toen net uit was. Mooie aanvulling op de MuffinMenverzameling ook weer.
Niets van te vinden op YT natuurlijk, dus daarom maar iets van dat Zappateersfestival in 2007. Heel andere bezetting!
Ik zie The Muffin Men live in 1999 en 2000 hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en vervolgens tig keren tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en tijdens de festivals als Yellow Snow (in Larvik, Noorwegen), Zappateers (in Bradford-on-Avon, UK) en Moo-ahh (in Corby, UK). Ik maak ook persoonlijk kennis met veel bandleden en vanaf 2007 is de harde kern van de oerbezetting weer actief: Roddie, Jumpy en Rhino. Ik en velen met mij zeggen vaak tegen de band: waarom maken jullie niet eens een plaat met eigen werk? Dat duurt tot 2011 en dan komt Just Another Band From L4 uit. Ja, natuurlijk hangt de Zappasaus dik over de muziek op deze hoogst amusante cd. Zo heeft opener Dooble Stopping de structuur van I'm The Slime, lijkt de opzet van Cold Winter Gale op die van Willie The Pimp, hoor ik in The Twilight Zone citaten uit Pygmy Twylyte en is het eerbetoon aan de in 2008 overleden Jimmy Carl Black Jimmy Oh Jimmy wel griezelig veel op Love Of My Life, maar toch zitten er volop eigen ideeën en melodieën in. Vooral de solo's van gitarist Jumpy zijn om je tengels bij af te lebberen. De titel van het album heeft een link met Zappa's plaat Just Another Band From LA, zij het dat L4 een wijk van Liverpool is waar van oudsher veel muzikanten vandaan kwamen en zo ook een paar van The Muffinz. Het album eindigt dan weer met een liveversie van Cold Winter Gale én een versie van Whipping Post van The Allman Brothers, maar in een versie die Zappa speelde in 1984 en 1988 en die hier is opgenomen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in 2010 met de bizarre schrijver-poëet Ben Watson te gast. Ik kocht de cd op 9 april 2011 tijdens het concert van The MuffinZ op het jaarlijkse feest Die Zappa Nacht van onze vriend Georg in Gebhardshain / Fensdorf (Duitschland).
Niets van dit album te vinden op YT, daarom Cold Winter Gale uit 2016, mét oud-Zappa bandlid Denny Walley:
Eigen filmpje Whipping Post tijdens de Zappa Nacht in Fensdorf op 9 april 2011:
En mijn eigen filmpje Crew Slut, met Denny Walley, Ray White en Ike Willis tijdens Zappanale 2010 (plus m'n zoon in beeld):
Ik ben op zaterdag 21 maart 2015 in The Raven Hall in Corby, UK. Daar vindt het Moo-ah! festival plaats. De dag ervoor hebben we Zappatistas met John Etheridge al gehad en het zijn The Muffin Men die de hoofdact van het kleine festival vormen. Dit keer slechts Roddie (b), Rhino (d), Jumpy (g) en Phil (k); zij vormen The Muffin Men Power Quartet en het is weer ongelofelijk hoe strak en sterk zij het Zappamateriaal neerzetten. Vooral het gitaarwerk van Ian Jump blijft enorme indruk op me maken (en dat met die worstvingers van 'm). Het is een energieke set met allerlei verrassingen erin: zo is er een grandioze mix van Black Sabbath dat na een paar zangregels het intro blijkt van Brown Shoes Don't Make It. Je moet het maar verzinnen. En durven. Na afloop krijg ik van Rhino hun laatste wapenfeitje: deze promo-cdr met wat 'studio-monitor-mixes' van eenzelfde soort set als ik net van ze heb gehoord. De geluidskwaliteit is niet heel denderend, maar toch goed voor een klein uurtje aangenaam vertier. Zeer aardig souvenir waarop The Muffinz zichzelf ook The Flab Four noemen. Overigens, ook tijdens dat Moo-ah! festival spreek ik mijn goede bekende Giles en we maken plannen voor iets wat nog geen twee maanden later zal plaatsvinden...
Niets van deze cdr te vinden op YT, natuurlijk. Daarom maar iets live vanuit The Raven Hall, Corby, UK op zaterdag 21 maart 2015:
Een van mijn plaatjes van The Muffin Men Power Quartet in The Raven Hall, Corby, UK op 21 maart 2015:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-02-2022 21:36:28 ]
Sinds 2012 spelen The Muffin Men met z'n vieren (als The Muffin Men Power Quartet) en bij gelegenheid krijgen zij hulp van Denny Walley, de slidegitarist die bij Zappa in de band speelde in 1975 (de beruchte Bongo Fury-tour met Beefheart) en 1979-1980. Na die 1975-tour sloot Walley zich aan bij Beafheart's Magic Band en vandaar dan ook dat The Muffin Men geregeld weer wat Beefheart op het repertoire zetten en dan voornamelijk het instrumentale en onnavolgbare Suction Prints. Ik heb ze dit een paar keer live horen spelen en iedere keer weer is het een belevenis die zich niet laat navertellen. Het stuk staat ook op Powdered Water, de promo-cd én dvd, die ik (pas) op 2 augustus 2019 vond in de kraam van Uli tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De cd bevat liveopnames van de Europese tour uit april 2011 en Walley speelt een belangrijke rol in die tournee. Zijn slidespel is om je vingers bij af te likken, zeker in een nummer als Crew Slut. Maar de gehele cd is een vrolijk weerzien met de band die de sterren van de hemel speelt en met het materiaal dat ik inmiddels zo goed ken. Op de dvd staat een hilarisch filmverslag van de tour. Naast wat livebeelden is het Walley die de show steelt met zijn bizarre verhalen over 'powdered water'. De cd/dvd-set is een promotieding uit 2012 en is dus nergens (meer) te krijgen; ik ben blij dat ik er uiteindelijk een te pakken heb weten te krijgen. Vier jaar ervoor, op 9 en 10 mei 2015, vier ik samen met mijn vriend Giles onze vijftigste verjaardag. In Gatley, vlakbij Stockport, vlakbij Manchester. Op zaterdag 9 mei vieren we het bij Giles in de achtertuin met Britse, Nederlandse, Duitse en Zweedse vrienden. Een dag later doen we het nog eens dunnetjes over in The Live Bar in Stockport en daar komen voor ons The Muffin Men spelen. We krijgen een lange set van The Muffin Men Power Quartet en ik heb zelden zo'n leuke verjaardag gehad. (Ik heb zelf ook nog wat feestbeelden en die moet ik nog altijd een keer bewerken tot een bekijkbaar iets. Help me herinneren.) The Muffin Men zouden overigens in 2020 weer op tournee gaan, dit keer - heel bijzonder - zonder Roddie. Echter, door pandemische toestanden is de tour afgezegd en het wachten is op nieuw werk en nieuwe concertdata. Tot die tijd blijven The Muffin Men de allerbeste Zappacoverband ter wereld.
Niets van dit album te vinden op YT, daarom de slidesolo uit Crew Slut tijdens Zappanale 2016:
En Suction Prints uit de Zanzibar in Liverpool, 2016:
En: een filmpje van Jumpy tijdens mijn verjaardagsfeest samen met Giles op 10 mei 2015 in The Live Bar in Stockport, UK:
Mulu? Geen idee meer hoe ik hier precies aan kom. Het moet 1997 zijn geweest en ik denk dat ik een recensie ergens las. Het was ook de tijd van triphop en ik was erg gecharmeerd van de versie met lichte elektronica, atmosferische loomheid en zwoele damesstem. Mulu is het project van producer en muzikant Alan Edmunds, die in dat jaar een zeer fijne plaat maakt samen met zangeres Laura Campbell. Gitarist Calvin Talbot komt in drie liedjes opdraven, pianist Tony Houghton in twee en gitarist Ian Smith in eentje. Aanstekelijke lichte liedjes, zijn het. Ik heb er heel wat huisfeestjes mee opgeleukt sinds ik de plaat kocht op 11 september 1997. Drie singles zijn uiteindelijk van de plaat getrokken en ik heb geen idee of die bekend zijn. Van Mulu is hierna niets meer vernomen; het bleef bij een enkel album. Edmunds was nog actief als producer en remixer van 1998 tot en met 2000, Laura Campbell zong nog incidenteel iets in tot 2004 en daarna is het stil rondom beiden. Smells Like A Shark blijft een pareltje.
Mumpbeak, wie kent ze niet? Roy Powell is een Brits jazzpianist die een jaar of wat geleden deze band startte. Niet dat die ons gangbare pianojazz voorschotelt. Powell speelt voornamelijk clavinet en die stuurt hij door allerlei gitaareffecten. Daarnaast maakt hij gebruik van Hammond en synthesizer. Een eerste album Mumpbeak kwam uit in 2015 en daarop spelen onder andere Pat Mastelotto (King Crimson), Tony Levin en Bill Laswell mee, maar die plaat heb ik (nog) niet. Tooth is het tweede album en verscheen eind 1997. Ik kocht het op 11 januari 2018 nadat ik enthousiaste recensies had gelezen en online wat had proefgeluisterd. Naast Powell is er Lorenzo Feliciati op bas en Torsten Lofthus op drums. De composities op Tooth zijn van de hand van Powell met in een stuk hulp van Feliciati. Wat de heren maken is een soort brute mix van jazz, prog, rock, avantgarde en lawaai en ik vind het grandioos.
Minder grandioos is dat er geen foek te vinden is van dit album op YT, behalve een 'Behind the scenes':
Nick Beggs is boos. Op de wereld, op de mensen, op alles en iedereen. De Britse bassist, bekend van zijn uit duizenden herkenbare spel bij (ondere anderen) Kajagoogoo, John Paul Jones en Steven Wilson, ziet dat het de verkeerde kant op gaat met de wereld en hij wil zijn zorgen en woede kenbaar maken. Dat doet hij met deze band The Mute Gods. Daarin krijgt hij hulp van toetsenist en producer Roger King (Steve Hackett) en drummer Marco Minnemann (Steven Wilson, Mike Keneally, The Aristocrats). Beggs heeft hen leren kennen tijdens zijn werk voor Steve Hackett en Steven Wilson. Begin 2016 komt het eerste album Do Nothing Till You Hear From Me uit. Beggs frustratie en boosheid uit zich in uitermate prettige progrockachtige en melodieuze songs. Her en der zijn wat gasten te horen, zoals Nick D'Virgilio, Robert Reed, wat muzikanten van die andere band waarin Beggs zit/zat (Fish On Friday) en zijn dochter Lula. Het titelnummer is sterk, hilarisch het lieflijke Night School For Idiots (alleen al om de titel) en stevig zijn Don't Feed The Troll en Your Dark Ideas. Wereldschokkend is het allemaal niet echt, hoogst aangenaam wel. Ik kocht het album op 23 januari 2016; na afloop van een concert van Steven Wilson in Ancienne Belgique in Brussel sprak ik Beggs en signeerde hij mijn exemplaar. Gave gast.
Nick Beggs is anderhalf jaar later nog steeds boos. Met dezelfde bezetting (Roger King en Marco Minnemann) maakt hij een tweede Mute Godsplaat. Dochter Lulu en Laura King (de vrouw van) zingen af en toe een achtergrondkoortje; voor de rest blijft het bij dit trio. Dit album klinkt wel een stuk minder boos dan de voorganger. Tekstueel houdt Beggs zich echter niet in. De wereld gaat nog steeds naar de knoppen en dat is onze eigen schuld en we kunnen zo niet doorgaan en straks neemt een microbe of ander meercellig minidiertje de wereld over. Zou Beggs een vooruitziende blik hebben? Een microbe of virus, je verzint het niet. De melodieuze progrockpop is kwalitatief dik in orde; er zitten een paar pakkende songs bij. Ik koop de plaat op 27 februari 2017 als hij net uit is. Mooie opvolger, misschien wat meer van hetzelfde, maar sterk blijft het.
Nick Beggs is twee jaar later nog altijd boos. Op het album Atheists And Believers uit 2019 (ik kocht het op 19 maart van dat jaar) is dat in de muziek niet zo te horen. Er is nog wel wat rock, maar de mooie koortjes en melodieuzere pop overheersen. Vaste maatjes Roger King en Marco Minnemann zijn er weer en dit keer ook weer wat gasten en niet de minsten: Craig Blundell, Rob Townsend en Alex Lifeson. Dochter Lulu zingt her en der in de achtergrondkoortjes. Tekstueel spaart Beggs niemand. Dat maakt dat dit klinkt als een luchtige of soms zelfs softe plaat, maar dat blijkt dus anders. Toch is allemaal opnieuw zeer genietbaar. Na dit album kondigde Beggs aan dat hij met drie Mute Godsplaten zijn missie had volbracht en dat het tijd was voor iets anders. Ik ben benieuwd.
Amalie Bruun is een schone blonde Deense dame die onder de naam Myrkur doorgaans krijsende black metal maakt. Ik houd niet van black metal. Echter, toen ik in 2020 las dat ze een plaat had gemaakt vol met al dan niet traditionele folksongs, was mijn belangstelling gewekt. Ik kocht Folksange op 9 april 2020. Myrkur zingt en speelt piano, nickelharp, akoestische gitaar en percussie. Ze krijgt een beetje hulp van cello, viola en mandola en spaarzame percussie. En af en toe is er een tweestemmig koortje. Twaalf wonderschone liedjes met hemelse zang. Kippenvel. Meer zeg ik niet. Absolute aanrader.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 14:08:55 ]
Het zit Big Big Train niet mee. Net als de band in de loop van 2021 het vertrek van enkele bandleden heeft weten te verwerken en nieuwe recruten heeft ingelijfd en de opnames van Welcome To The Planet heeft afgerond, gebeurt er iets dat de toekomst van de groep onherroepelijk zal veranderen. Op 20 november 2021 valt leadzanger en songschrijver David Longdon thuis van de trap en overlijdt hij. De BBT-wereld huilt en de toekomst wordt onzeker. Welcome To The Planet verschijnt op 28 januari 2022 (ik koop 'm zes dagen later op 3 februari) en het is een moeilijke luisterbeurt. De plaat klinkt opgetogen, fris en energiek en tegelijkertijd hangt die enorme schaduw eroverheen. Muzikaal gezien slaat de band niet echt nieuwe wegen in; het is weer die fraaie Britse en melodieuze prog. Wat na enkele keren beluisteren anders is in mijn oren, is dat de composities compacter lijken (de plaat zelf duurt dik drie kwartier) en dat de compositorische bijdragen van Longdon ook wat minder zijn. Als vanouds komt Greg Spawnton met veel muziek. Drummer en zanger Nick D'Virgilio draagt meer stukken bij, toetsenist/gitarist/zanger Rikard Sjöblom komt met meer materiaal en ook nieuwkomer David Foster heeft muziek aangeleverd. De zang lijkt ook meer verdeeld tussen Longdon, D'Virgilio en nieuwe zangeres Carly Bryant. Ik moet deze nog heel veel draaien voordat ik een definitiever oordeel kan vellen, maar mijn eerste indrukken zijn goed. Dit is weer een prachtplaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 14:09:08 ]
David Bowie zit in 1973 tussen twee tournees in en moet nog een plaat inleveren bij de maatschappij. Met de band van Alladin Sane neemt hij in korte tijd Pinups op. Het is een verzameling songs die hem van 1963-1969 hebben beïnvloed. Brian Ferry krijgt lucht van het album dat eraan zit te komen en is furieus: hij is juist bezig met het maken van zijn eigen coveralbum These Foolish Things, maar als hij van Bowie zelf hoort dat Pinups geheel in glamrockstijl is, is Ferry tevreden en de beide elpees komen zelfs op dezelfde dag uit. De hoesfoto met model Twiggy is een van de meest iconische platen van de jaren zeventig. Op Pinups komen in krap een half uur twaalf liedjes voorbij; liedjes van The Pretty Things, Them, The Yarbirds, Pink Floyd, The Who, The Kinks en anderen. Dit is een wat vergeten album van Bowie en het ontbrak in mijn verzameling van jaren 60+70-Bowie en sinds 3 februari 2022 (ik heb een remaster uit 2015) is dat probleem opgelost.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 21:44:15 ]
Dit is het eerste volwaardige studioalbum van Jethro Tull sinds The Jethro Tull Christmas Album en dan hebben we het over negentien jaar, want The Zealot Gene verscheen op 28 januari 2022 (ik kocht het op 1 februari 2022). Van de originele Tull is nog slechts Ian Anderson over en zelfs hij is veranderd. Tekstueel grijpt hij terug op Aqualung; het gaat allemaal over religie maar dan niet zozeer als aanklacht maar meer over wat mensen drijft om hun heil te zoeken in de kerk en dan zonder dat het stichtelijk is. De scherpe kantjes zijn niet alleen af van de teksten, ook de stem van Anderson heeft duidelijk aan kracht ingeboet en de muziek klinkt wat bedaarder. Nu is Anderson al vet de zeventig gepasseerd en de maniakale langharige snuiter die in bizarre uitdossingen over het podium sprong of door zijn fluit brulde is ver te zoeken. Wat is gebleven zijn de krachtige composities, de vreemde tempi en maatwisselingen en de kwaliteit van de productie. The Zealot Gene is geen hoogvlieger, maar een mooi album met twaalf prettig in het gehoor liggende zondagsongs.
Nasal Retentive Orchestra zie ik live spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in juli 2002 en ik ben onder de indruk van dit vreemde Franse gezelschap, dat een geheel eigen draai geeft aan de composities van Frank Zappa. Twee jaar later, op 25 juli 2004, ben ik opnieuw op dat festival en in een kraam - het zal bij Uli geweest zijn - vind ik deze cd, die het collectief in 2002 op de markt heeft gebracht. Als ik thuis kom en de plaat in de speler douw, ben ik onaangenaam verrast. Het geluid is niet goed; alles klinkt donker. Daarbij is het spel rommelig, de zang onverstaanbaar en de productie prut. De paar eigen composities maken niet veel goed; integendeel, ze zijn chaotisch en lijken nergens naartoe te gaan. Tegenvaller, dus. Niettemin, de band heeft een een goede naam als liveband en speelt van 1999 tot 2008 door heel Europa. In 2008 stopt de band te bestaan.
Niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar een aardige stuk van Zappa (van een andere plaat?) en iets live:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 21:46:59 ]
Van de muzikanten in de samenwerkingen Crosby & Nash, Crosby Stills & Nash en Crosby Stills Nash & Young is Graham Nash mijn favoriete componist en zanger. Van zijn soloplaten trouwens ook. Graham Nash is samen met Jon Anderson ook nog eens mijn favoriete hippie. De liedjes van Nash zijn puntig, pakkend en eenmaal in je hoofd raak je ze niet meer kwijt. Ik heb veel van zijn werk op elpee en op de box CSN (zie aldaar, anderhalf jaar geleden of zo), maar vond op 2 juli 2018 toch dat ik de toen net verschenen verzamelaar Over The Years ... moest aanschaffen. Twee plaatjes. Op het eerste schijfje staan de bekende liedjes, solo, in duo met David Crosby, voor het trio Crosby Stills & Nash en voor het kwartet Crosby Stills Nash & Young. Van Military Madness tot aan Immigration Man, van Marrakesh Express tot aan Teach Your Children. Parel na parel verschijnt: Lady Of The Island, Wind On The Water, Cathedral. Zo achter elkaar blijkt maar weer eens wat een grandioos sterke songschrijver Nash is. Op het tweede plaatje staan veel van deze liedjes ook nog eens in de demoversie waarmee Nash de studio in ging; kale versies, veelal zichzelf slechts op akoestische gitaar of piano begeleidend. Mooi overzicht van een van de groten van de muziek.
Ik ben op 7 augustus 2005 niet op het Moers Festival in Nordreinwestfalen, Duitschland. Die dag bevind ik mij op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar komt de grote NDR Bigband onder leiding van de grote Colin Towns spelen. Na afloop koop ik deze cd met opnames van - jawel - het Moers Festival op 31 mei in 2005. Vers van de pers op dat moment, dus. En: tijdens het concert krijgen we het volledige programma dat ook op de cd staat. Dat maakt deze plaat een mooi souvenir. Towns heeft verscheidene Zappacomposities (bekende én minder voor de hand liggende) gearrangeerd voor tetterdetet. Zo opent het album met het onvermijdelijke Peaches En Regalia maar krijgen we verderop ook prachtversies te horen van A Pound For A Brown, Waka Jawaka en Be-Bop Tango. Zelfs Watermelon In Easter Hay, doorgaans toch een stuk waar je met je poten vanaf moet blijven, krijgt hier een mooie vertolking. De afsluiter is eveneens verrassend: G-Spot Tornado laat horen wat een waanzinnig goed orkest deze NDR Bigband is. Ik herinner me dat ik op het festivalterrein in de volle zon stond met het kippenvel over mijn hele lijf. Grandioos concert en de cd doet het nog eens dunnetjes over. Aanrader voor de liefhebber Zappa én van de betere bigbandjazz.
Verder niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar iets live:
En dit is live van het Moers Festival, met beelden van het Zappanale festival:
1 van de minste Pink Floyd albums (hoewel niet zo erg als the Final Cut...), maar natuurlijk eigenlijk gewoon een David Gilmour solo album. De 2019 remix versie fixed een groot gedeelte van de typische jaren 80 productie, en dan met name de drums die gedeeltelijk opnieuw door Nick Mason zijn opgenomen, en voegt ook nieuwe keyboards van Rick Wright toe. Het klinkt een stuk beter en minder gedateerd, maar de songs en teksten zijn nog steeds niet al te best.
Nick D'Virgilio (NDV) is een begenadigd drummer, die vooral bekend is om zijn werk bij Mike Keneally, Spock's Beard, Tears For Fears en Big Big Train. In 2001 maakt hij zijn eerste soloplaat Karma en van wie krijgt hij hulp? Precies: van mensen uit de bands waarin hij op dat moment actief is: Mike Keneally, Bryan Beller, Rick Mussalam, Kevin Gilbert, Alan Morse, Ryo Okumoto, noem ze maar op. Zelf speelt NDV naast drums ook gitaar, bas en toetsen en bovendien zingt hij. Op repertoire staan stevige maar uiterst melodieuze rocksongs met hier en daar een zoete ballad. Bij vlagen gaat het de progkant op en zo is er voor heel veel muziekliefhebbers genoeg te genieten. Dat D'Virgilio ook nog eens een aangename stem heeft, is mooi meegenomen en dat maakt dit tot een uiterst sterk soloalbum. Ik kocht het overigens op 13 september 2002.
In 1996 ben ik geïnteresseerd in triphop. De lome ritmes, de subtiele elektronica, de donkere sfeer en de zwoele vrouwenstem leveren vaak boeiende muziek op. Ik lees goede recensies van dit album Nearly God en koop de plaat op 3 juni 1996. Nearly God is Tricky die de samenwerking opzoekt van tekstschrijver en zangeres Martina Topley-Bird. Tricky produceert de muziek, verwerkt er allerlei obscure samples in en maakt er zo een intrigerend geheel van. Topley is niet de enige die zingt; we horen ook Terry Hall, Neneh Cherry, Alison Moyet en Björk. Van de laatste ook twee composities Keep Your Mouth Shot en Yoga. Ook opvallend: de klassieke song Black Coffee van Paul Webster en Sunny Burke. Aanvankelijk vond ik het een ondoorgrondelijk album, maar na meerdere luisterbeurten openbaarde zich een duistere, maar intrigerende wereld.
Deze Noorse band zoekt naar de perfecte mix tussen pop, rock en jazz zoals die te horen was in de jaren zestig en zeventig. Toen ik in 2018 voor het eerst iets beluisterde van dit album dat dat jaar was verschenen, schoten mij gelijk twee woorden te binnen: 'Canterbury' en 'Caravan'. Niet dat de band aan plagiaat doet; verre van dat. Maar het timbre, de samenzang, de melodieën, het karakteristieke orgeltje en de softe elektrische piano: het had zo van een Caravanplaat af kunnen komen. De plaat kenmerkt zich door bijzonder toegankelijke liedjes met hier en daar een instrumentale uitspatting, door zoete samenzang en zeer pakkende melodieën. Ik koop The Diary Of Robert Reverie op 25 juni 2018 en speel hem sindsdien zeer regelmatig, want het is bijzonder tof. Het was destijds al hun vierde album en onlangs verscheen een vijfde en die moet ik toch eens opzoeken.
De koning van de ironie en het sarcasme in de popmuziek heet Randy Newman. Sinds eind jaren zestig schrijft hij al songs vol bijtende spot en sinds de jaren zeventig maakt hij platen waarop hij zichzelf begeleidt op piano, al dan niet terzijde gestaan door sessiemuzikanten of groten der aarde. In de jaren zeventig verschijnen klassieke platen als Sail Away, Good Old Boys en Little Criminals en die heb ik allemaal niet. Land Of Dreams uit 1988 heb ik dan weer wel. Ik kocht hem op 5 april 1989 en als ik me niet vergis, komt hij uit de bak met afgeprijsde cd's. Op dit album werkt Newman met twee teams van producers: de ene is het duo Howard/Lipuma en de ander is Mark Knopfler. Aan muzikanten horen we giganten als Nathan East, Jeff Porcaro, Michael Landau, Steve Lukather, David Paich, Larry Fast en Guy Fletcher. Tom Petty en Jeff Lynne komen opdraven in Falling In Love en Lynne produceert dat liedje ook nog weer zo (lees: typisch Lynne) dat het qua geluid totaal uit de toon valt. Niet dat het hier een uitgebreide instrumentatie betreft, maar het is 1988 en Newman klinkt wat moderner. Tekstinhoudelijk druipt de satire er weer vanaf: Masterman And Baby J is bijvoorbeeld een parodie op rapgroepen en titels als de meezinger It's Money That Matters en I Want You To Hurt Like I Do laten weinig te raden over over de inhoud. Enige zelfspot is hem ook niet vreemd: Four Eyes gaat over dat jongetje dat gepest wordt om zijn bril en stunteligheid ('four eyes' is een scheldwoord à la 'brillenjood' of 'termopeentje'). Niet zo indringend als de wat spaarzaam georkestreerde Newman, maar toch ook weer een parel in 's mans rijke oeuvre.
Op 12 februari 2000 koop ik deze box met vier cd's. Hij is twee jaar ervoor verschenen. De doos geeft een waanzinnig goed overzicht van wat Randy Newman in de dertig jaar ervoor heeft gedaan. Liedjes schrijven, opnemen, uitbrengen en live spelen, bijvoorbeeld. Op de eerste twee plaatjes staan de hoogtepunten van de studioplaten van 1970 t/m 1998 en hoogtepunten, dat zijn er nogal wat. Tussen de vele hits en grandioze albumnummers druipt de ironie en het venijn vandaan. Vraag is of je tegenwoordig nog aan kan komen met Rednecks en ja, ook toen al was het controversieel en op het randje; tenminste, als je het niet snapte. Dik tweeënhalf uur hoogstaande songsmederij; verhalen op muziek. De hoeveelheid gruwelijk goede songs is niet te tellen: Lonely At The Top, Birmingham, You Can Leave Your Hat On, Short People, Rider In The Rain zijn slechts een paar titels die ook nog eens wereldhits werden. Z'n albums Good Old Boys, Sail Away en Little Criminals zijn ware meesterwerken. De derde cd is getiteld Odds & Ends en daarop horen we vijf kwartier lang liveopnamen en demo's en dan is het vooral rete-interessant om de chagrijnig lijkende Newman van zich af te horen bijten op het podium, terwijl hij zichzelf begeleid op slechts de piano en allemansen, wat kan deze man ook nog eens piano spelen. Van een totaal andere orde is de filmmuziek die Randy Newman heeft gemaakt en die vinden op de vierde cd. Ware parels zitten hiertussen. De meester grossiert in grandioze melodieën met een filmisch karakter. We horen muziek uit films als Ragtime, The Natural, Maverick en natuurlijk Toy Story en James And The Giant Peach. Nu ik de hele box zo weer eens draai, realiseer ik mij dat ik dat te weinig doe en dat mijn Newmanhonger weer eens is gegroeid.
Nou vooruit, op 11 juni 2010 koop ik dan nog dit album, dat al in 2003 verscheen. Newman is dan - naast dat hij volop filmmuziek uitbrengt en heel af en toe een soloplaat met nieuwe liedjes - ook bezig terug te blikken op zijn oeuvre en hij besluit om een aantal stukken opnieuw op te nemen, maar dan in de intieme setting van slechts zijn piano en zijn stem. Het is zoals de fans hem het liefste horen. Op The Randy Newman Songbook Vol. 1 staan maar liefst achttien van deze pareltjes. Het uitgeklede arrangement werkt bijzonder goed en toont het ware songschrijversvakmanschap van Newman. Voor het repertoire put Newman uit verschillende platen uit zijn gehele carrière en er komen zowel hits als wat minder bekende albumstukken en filmmuziekjes voorbij. Prachtig!
Tom Newman is een beroemd producer, bekend geworden omdat hij destijds betrokken was bij de productie van Tubular Bells (tot over een maand of zo). In 1985 krijgt hij de gelegenheid om op het dan net opgerichte New Age-label een soloplaat te maken. Op Bayou Moon staat een ruim half uur instrumentale muziek die - zoals de titel doet vermoeden - de sfeer van het Amerikaanse Zuiden probeert vast te leggen. Het is vooral de slome slidegitaar die die atmosfeer weet te pakken en daarnaast is er spaarzame percussie, een verdwaalde fluit of accordeon. Bij vlagen verstild, bij andere vlagen wat meer uptempo. Ik weet niet meer precies wanneer ik dit uit een uitverkoopbak trok en kocht, maar hij moet bij een van mijn allereerste aankopen op cd horen, dus ik vermoed begin 1989. Alleraardigst plaatje.
Begin 1967 valt de Britse groep Garry Farr And The T-Bones uit elkander. Toetsenist Keith Emerson krijgt een opdracht van de Amerikaanse zangeres P.P. Arnold: of hij voor haar Britse toer een begeleidingsband wil samenstellen. Dat doet hij. Hij neemt onmiddellijk contact op met zijn oude T-Bonemaatje en bassist Lee Jackson, vindt gitarist David O'List en drummer Ian Hague en de repetities beginnen. Al snel blijkt Ian Hague niet zo geschikt voor de klus en Brian Davison neemt zijn plek in. Arnold stelt de groepsnaam The Nice voor. Zelf heeft ze maar een half uurtje materiaal en ze zegt tegen Emerson dat hij met de begeleidingsband een voorprogramma mag verzorgen. Op de vraag wat of hij dan moet spelen, is haar antwoord: 'Play anything you like.' Dat had ze beter niet kunnen doen. Al snel komt het publiek meer af op The Nice dan op Arnold. Niet verwonderlijk: de band speelt een voor die tijd opzienbarende mix van klassieke muziek, jazz en psychedelische rock, waarbij vooral de strapatsen van Emerson opvallen: hij gaat zijn Hammond te lijf met dolken, bespeelt het achterstevoren of ondersteboven en berijdt het als ware het een renpaard. Na die ene toer houdt Arnold het voor gezien en The Nice heeft inmiddels een platencontract bij Immediate in de zak. Op The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1967 staan merendeels eigen composities: een soort speelse psychedelische pop met pakkende deunen en her en der een gierende gitaarsolo. De opener Flower King Of Flies is daar een goed voorbeeld van. Interessanter is Rondo, een lang instrumentaal stuk gebaseerd op Blue Rondo A La Turk van Dave Brubeck, zij het in een vierkwart en met een heleboel Bach erdoorheen. Live bleek het 't stuk waarin Emerson zijn orgelmisbruik naar hartenlust kon etaleren en hij heeft het decennialang gespeeld. Misschien is dit album wel de eerste progressieve rockplaat aller tijden, maar daar kunnen we over discuzeuren. Feit is dat het de start is van een band die tegenwoordig wat ondergewaardeerd is. In 1998 kwam de plaat mooi geremastered opnieuw op cd uit (en ik kocht die op 29 oktober 1998, met nog drie bonusliedjes erbij: singleversies van het titelnummer en de b-kant Azrael, plus de b-kant van de legendarische single America, die pas na dit album in 1968 verscheen.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 11-02-2022 16:21:12 ]
Het tweede album van The Nice (uit 1968) laat een kleine koerswijziging horen. De plaat opent met drie korte eigen composities: alleraardigste, humoristische maar beetje weinigzeggende deuntjes. Maar dan begint het pas echt. De band waagt zich aan een rockbewerking van Intermezzo From Karelia Suite (van Sibelius) en ik vind het fenomenaal. De hele tweede plaatkant is gewijd aan het titelnummer, een songsuite die een opbouw heeft als een klassiek concerto, met een prelude, vier movements en een coda. Drummer Brian Davison heeft een solo in het eerste movement, de gitaar en de piano spelen de hoofdrol in het tweede, het derde movement is een bewerking van een deel uit het vierde Brandenburger Concerto van Bach en het vierde movement is een soort reprise van het tweede. Bijzonder opvallend is dat de rol van gitarist David O'List een stuk kleiner is. De man bleek nogal onder invloed van allerlei middelen, verzaakte tijdens concerten en werd onmogelijk om mee te werken. Kort na het verschijnen van deze plaat mikte Emerson hem dan ook uit de band. Ook van dit album verscheen in 1998 een mooie remaster (die ik kocht op 15 oktober 1998) met twee extra's: de mono singlekantjes van Brandenburger en Happy Freuds.
Keith Emerson staat in 1969 voor een dilemma. Gaat hij gitarist David O'List vervangen? Nadat O'List zijn biezen moest pakken heeft The Nice een paar concerten als trio gedaan en die lukten wonderwel. Emerson kijkt de muziekwereld rond naar mogelijke vervanging van O'List. Steve Howe lijkt even een geschikte kandidaat en zo zijn er nog wat meer opties, maar uiteindelijk kiest Emerson ervoor om The Nice verder te laten gaan als trio. Er is meer druk: er moet een plaat komen. Nice is een allegaartje van studio- en livemateriaal en de fans kennen het meeste al. Opener Azrael Revisited is een pianojazzy versie van de b-kant van de eerste Nice-single. Hang On To A Dream is een pianobewerking van Tim Hardins klassieke song die de groep live al veel speelt. Diary Of An Empty Day is nieuw; het lijkt een eigen compositie, maar er zitten allerlei citaten van klassiek componist Lalo in. For Example is nieuw en kent een bijzonder arrangement met blazers erin. Tot zover de studio-opnamen. Kant twee opent met Rondo '69, een razende versie opgenomen in de Fillmore East tijdens een zoveelste Amerikaanse tournee. Het slotstuk is wat mij betreft een van de allerbeste stukken van The Nice ooit. She Belongs To Me is een kort liedje van Dylan, maar Emerson bouwt het hier uit tot een bijna kwartier durend progepos waarin hij in een lang instrumentaal deel meerdere keren de spanning opbouwt en de teugels weer laat vieren, ondertussen grossierend in citaten van Bach, om uiteindelijk te eindigen in een spetterende apotheose. Ik heb de elpee natuurlijk al sinds begin jaren tachtig in de kast (net als alle andere Niceplaten) en op 15 oktober 1998 kocht ik de toen net verschenen remaster, waarop weer twee extra's: de mono singlekantjes Hang On To A Dream en Diary Of An Empty Day. Ondanks de onsamenhangende samenstelling van deze elpee is dit toch een waanzinnig gave plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-02-2022 21:22:38 ]
De elpeeverkoop blijft achter, maar live trekt The Nice volle zalen. De band is de status van voorprogramma al lang gepasseerd en is inmiddels een hoogst gewaardeerde hoofdact. Dat maakt dat Emerson begin 1969 een compositieopdracht krijgt voor een festival in Glasgow. Hij schrijft de Five Bridges Suite, een vijfdelig werk over de vijf bruggen over de rivier Tyne. Tijdens het festival speelt The Nice het stuk samen met het Sinfonia Of London orkest en het programma is aangevuld met enkele andere stukken uit het repertoire van The Nice. Op 17 oktober 1969 speelt band én orkest alles nogmaals in de Fairfield Hall in Croydon en dit keer worden er opnames gemaakt. De platenmaatschappij Immediate is echter in financieel zwaar weer gekomen en kan de plaat niet uitbrengen. Dat frustreert Emerson zeer. Bovendien vraagt hij zich af of hij met The Nice veel verder gaat komen: enerzijds mist hij de steun van de maatschappij, anderzijds wil hij met andere mensen gaan samenwerken. In december 1969 staat de band samen met King Crimson in The Fillmore East in New York en daar ontmoet Emerson ene Greg Lake. Muzikaal klikt het tussen de twee en ze besluiten om - eenmaal terug in Engeland - samen een band te beginnen. Five Bridges verschijnt pas in de loop van 1970, als The Nice al niet meer bestaat. In 2009 komt er een heel mooie remaster uit en die koop ik op 31 augustus 2009. Het geluid is er enorm op vooruitgegaan. De suite is waarlijk het hoogtepunt van de plaat en we horen goed hoe zeer Emerson beïnvloed was door de Amerikaanse muziektraditie en de jazz, vooral in het eerste deel Fantasia (een soort voorloper van zijn Piano Concerto No. 1), in het derde deel Chorale en in de High Level Fugue waarin hij ook nog eens een gecompliceerde muziekvorm als de fuga weet te gebruiken. De tweede plaatkant opent met een werkelijk grandioze versie van het Intermezzo From Karelia Suite, waarin orkest en band elkaar zeer goed aanvullen en Emerson tekeer mag gaan met de feedbackgeluiden die hij uit zijn Hammond weet te halen. Pathetique is het derde deel uit Tsjaikovsky's zesde symfonie en ook hier een uitstekende orkest-bandversie. Dan schakelen we over naar Fillmore East en krijgen we Bob Dylans Country Pie, waardoorheen Emerson het zesde Brandenburger Concerto van Bach weet te rijgen alsof het nooit anders is geweest. Het studioliedje One Of Those People is aardig, maar na al dit fraais nogal een anticlimax. De remaster heeft drie bonusstukken: een uittreksel van de suite (gespeeld door de band en opgenomen voor de BBC), een studioversie van Country Pie en de toegift uit Fairfield Hall: een medley van Lieutenant Kijé (het thema van Prokoffief dat Greg Lake later gebruikte in zijn kerstsingle I Believe In Father Christmas en Emerson in Troika op zijn Christmas Album), Rondo en Dylans She Belongs To Me. Met Five Bridges liet Emerson zien wat een getalenteerde muzikant hij was en het is misschien wel de beste Nice-plaat die er is.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-02-2022 15:46:38 ]
Keith Emerson laat begin 1970 zijn collega's uit The Nice (Lee Jackson en Brian Davison) weten dat hij de band verlaat om samen te gaan werken met Greg Lake. Met bassist/gitarist/zanger Lake vindt hij niet veel later de jonge drummer Carl Palmer en de rest is geschiedenis. Platenlabel Charisma, dat Five Bridges in 1970 uitbracht, heeft nog meer materiaal van The Nice op de planken liggen en een selectie ervan komt in 1971 uit onder de naam Elegy. Ik had die elpee natuurlijk al in 1981 of zo, maar er verschijnt een mooie remaster in 2009 en die koop ik op 31 augustus 2009. Op de oorspronkelijke elpee staan maar vier stukken. De plaat opent met een liveuitvoering van Hang On To A Dream van Tim Hardin uit de Fillmore East; de instrumentale sectie rekt Emerson op met een indrukwekkende pianosolo, waarin hij het binnenwerk en de snaren van zijn vleugel te lijf gaat met een wijnfles hetgeen bijzondere geluiden oplevert en waarin hij allerlei citaten weet te verwerken. Daarna volgt My Back Pages, zowaar weer een Dylancover, dit keer met een pianointro en uitmondend in een stevige tweede helft waarin de Hammond weer eens de hoofdrol speelt. Plaatkant twee opent met de rockversie van Pathétique en de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat we het orkest helemaal niet missen. Het slotstuk is een van de meest iconische stukken van The Nice. America stond altijd al op de setlijst; in 1968 speelde The Nice het in The Royal Albert Hall tijdens een officiële gelegenheid en als een soort statement verbrandde Emerson de Amerikaanse vlag op het podium, hetgeen de band op een levenslange verbanning uit de RAH kwam te staan. Hier horen we het live in The Fillmore East eind 1969 en na het intro en het thema speelt Emerson een van zijn allersterkste Hammondsolo's ooit, optimaal gebruikmakend van de feedback uit het instrument. Oorlog, dood en verderft spoelt als een zondvloed uit de speakers de kamer in: ik krijg er nog altijd kippenvel van. Het stuk eindigt met een improvisatie met nog meer krijsende feedback en een enorme explosie. Wow. De remaster kent nog twee extra stukken: Country Pie en Pathetique, opgenomen voor het radioprogramma Sounds Of The Seventies van de BBC. Het hoesontwerp is overigens van Hipnosis. Elegy was decennialang het laatste wapenfeit van The Nice.
Het platenlabel Charisma weet in 1972 nog wat geld te slaan uit deze verzameling van The Nice. Voor de fans was het weer verplichte kost (natuurlijk), want op de elpee staan andere mixen en B-kantjes van singles. En voor het eerst op elpee was er de single America, die zo veel stof deed opwaaien; het was niet alleen een van de eerste singles langer dan zes minuten, maar ook een van de allereerste instrumentale protestsongs. Aan B-kantjes vinden we Diamond Hard Blue Apples Of The Moon en Azrael (Angel Of Death), hier abusievelijk getiteld Azrial. Daarnaast andere mixen van stukken van de elpee The Thoughts Of Emerlist Davjack, de gelijknamige titelsong en single van die elpee, het van Ars Longa Vita Brevis afkomstige Daddy Where Did I Come From? (met - uniek - vocalen van Emerson) en Diary Of An Empty Day (van het album Nice). De nadruk ligt dus op het meer psychedelische materiaal van de band uit - inderdaad - 1967 tot half 1968 en minder op de progressive rock van daarna. In 2009 kwam van deze elpee ook een remaster en die kocht ik eveneens op 31 augustus 2009. Helaas geen bonusmateriaal te vinden. Weinig echt nieuws onder de zon dus, maar als nostalgia wel degelijk de moeite waard.
The Nice zat de drie jaar dat de groep actief was bij het label Immediate; de financiële ondergang van de maatschappij was mede de aanleiding voor Keith Emerson om zijn groep op te heffen. Hij verwachtte meer ondersteuning om wereldwijd door te breken en dat lukte gewoon niet. Charisma nam de rechten van de muziek over en vandaar dat na de eerste drie platen en de ontbinding van de groep er nog materiaal verscheen bij Charisma. Heel veel later - in 1995 welteverstaan - heeft Charly Records de opnamen van Immediate in handen en die brengt in dat jaar deze box The Immediate Years met drie cd's uit. Ik koop hem op 19 april 1999 voor een prikkie, meen ik. Op dat moment heb ik de remasters van de eerste drie elpees al. Die drie elpees (The Thoughts Of Emerlist Davjack, Ars Longa Vita Brevis en Nice) staan ook hier op deze box, aangevuld met remixen van veel nummers van de debuutplaat en A- en B-kanten van de singles. Weinig echt nieuws onder de zon, maar wel een mooi overzicht. Als je alles van voor naar achter draait, hoor je weer eens hoe de band zich in amper drie jaar tijd heeft ontwikkeld van een psychedelische band tot de medegrondleggers van de progressive rock.
Ook journalisten en muziekkenners liepen weg met The Nice; wat de groep deed was tamelijk grensverleggend voor die tijd. De radio haakte daarop aan en bij de BBC kreeg The Nice de gelegenheid om hun kunsten te etaleren. (Emersons opvolgende band vond John Peel echter 'a waste of electricity', maar dat is een ander verhaal.) In 1996 verscheen deze cd met daarop opnamen van zeven sessies die The Nice in 1967, 1968 en 1969 deed voor de BBC. Ik kocht de plaat op 18 oktober 1997. Het geluid is niet superhighfidelity, maar als je daar eenmaal doorheen luistert, hoor je maar liefst veertien stukken en dik vijf kwartier lang rauwe The Nice. Voor de liefhebber zitten er een paar unieke stukken tussen. Zo vinden we een versie van St. Thomas van Sunny Rollins, iets wat Better Than Better heet maar een bewerking is van Get To You (van The Byrds) en Sombrero King. Ook interessant zijn de versies van de songsuites Ars Longa Vita Brevis en Five Bridges Suite; op de laatste ontbreekt het orkest natuurlijk en het laat horen dat het in deze kale bezetting net zo sterk is. Heel bijzonder is dat er opnames zijn van een sessie die plaats heeft gevonden op 6 april 1970. De band speelde haar allerlaatste concert op 30 maart 1970 en dus de opnames van 6 april zijn de allerlaatste keer dat Emerson, Jackson en Davison samen speelden. De discjockey zegt na de rockversie van Pathetique: 'The Nice, to whom a fond farewell.' Vanaf 7 april was Emerson nog slechts bezig met zijn nieuwe groep Emerson Lake & Palmer.
Bijna niks van dit album te vinden op YT, behalve:
en deze 'verzameling' van drie stukken met Country Pie erin, maar dat staat niet op de cd:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 15-02-2022 11:20:56 ]
En dan, meer dan dertig jaar na het opheffen van The Nice, doet Keith Emerson iets verrassends. Zelf heeft hij even niets om handen en hij neemt contact op met zijn oude maatjes Lee Jackson en Brian Davison en stelt voor om samen een korte reeks concerten in Groot-Britannië te geven. Daar zijn de twee heel blij mee; echter, het ontbreekt het trio aan tijd om een volledig avondvullend programma in elkaar te zetten. En dus valt het concert in twee delen uiteen: voor de pauze speelt het trio stukken van The Nice. Na de pauze speelt Emerson drie solostukken op piano en vervolgens komt The Keith Emerson Band (Pete Riley op drums, Phil Williams op bas en gitarist Dave Kilminster) het podium op en dit kwartet knalt er gelijk in met een complete Tarkus. Van Emerson Lake & Palmer, ja. Een energieke Hoedown (ook van ELP) volgt en ten slotte komen Jackson en Davison terug op het podium om wat mee te jammen tijdens Fanfare For The Common Man en de toegift Honky Tonk Train Blues. Een jaar later verschijnt een 3cd met opnames van het concert van 4 oktober 2002 in de Royal Concert Hall in Glasgow. Ik koop dat setje op bij het verschijnen op 8 november 2003. Op het eerste plaatje staat het uur voor de pauze met The Nice, het tweede bevat alles van na de pauze. Op het derde plaatje horen we een interview uit 2001 door rockjournalist Chris Welch met de band. Het duurt slechts tweeëntwintig minuten maar bevat enkele hilarische verhalen uit het verleden, waaronder een Emerson die over zijn Hammond heen sprong om het ondersteboven-achterstevoren te bespelen, maar per ongeluk van het podium af viel en in het publiek belandde. Toen hij na veel moeite weer aan de zijkant van de bühne stond, weigerde de veiligheidsbeambte hem door te laten omdat die dacht dat er iemand uit het publiek te maken had en niet wist dat hij met de muzikant van doen had. Ondertussen speelden Jackson en Davison gewoon door en Rondo duurde nog nooit zo lang. Leuke set dit, vooral het deel van The Nice. Lee Jackson had al niet zo'n beste stem, maar hier is hij 'm bijna helemaal kwijt. Een stuk als The Cry Of Eugene valt daarmee helemaal in het water, maar daar staan prachtige instrumentalen als opener America/Rondo en Intermezzo From Karelia Suite (met gitaarsolo van Kilminster) tegenover. Aan het eind van het concert zegt Lee Jackson over Emerson: 'The best keyboard player in rock 'n roll!'
Er blijken nog geweldige liveopnames van The Nice in The Fillmore East op de planken te liggen! Op 2009 verschijnen die op deze dubbelcd en ik koop die bij het verschijnen op 27 oktober 2009. The Nice speelt op 19 en 20 december 1969 de zaal plat en dat is te horen. Voor deze uitgave is ervoor gekozen om niet de dan al eerder gepubliceerde opnames (die op de elpee Elegy staan) te gebruiken, dus alles is nooit eerder te horen geweest. Het is niet precies te achterhalen wat op welke van de twee avonden is gespeeld, maar dat dondert de pret niet. Het album opent met een zinderende Rondo en daarna komen nog negen ijzersterke vertolkingen van het materiaal dat de band in de nadagen op het podium brengt. Hoogtepunten zijn wat mij betreft een prima variatie van She Belongs To Me en het Intermezzo From Karelia Suite (met gierende Hammondfeedbacksectie), maar ook Country Pie en zelfs een niemendal als Little Arabella mag er zijn. Ook interessant is Hang On To A Dream, dat Emerson dit keer op orgel speelt in plaats van piano. De 'kale' Five Bridges Suite zonder orkest laat horen dat het gewoon een zeer goede compositie is. America is de afsluiter van de reguliere set. Net als bij She Belongs To Me geldt dat het een sterke variatie is, maar dat ik merk dat ik hem niet zo grandioos vind als de versie die te horen is op de originele elpee, maar dat komt omdat ik zo vergroeid ben met die eerste versies die ik hoorde. En leuk: de toegift is War And Peace (oorspronkelijk van de debuutplaat!) en die had ik nooit eerder live gehoord. Dit is een prachtige en waardige laatste officiële uitgave van The Nice (tot nu toe).
Oh ja, heerlijk album!quote:
bazbo cd1649: The Nice - Ars Longa Vita Brevis
[ afbeelding ]
Het tweede album van The Nice (uit 1968) laat een kleine koerswijziging horen. De plaat opent met drie korte eigen composities: alleraardigste, humoristische maar beetje weinigzeggende deuntjes. Maar dan begint het pas echt. De band waagt zich aan een rockbewerking van Intermezzo From Karelia Suite (van Sibelius) en ik vind het fenomenaal. De hele tweede plaatkant is gewijd aan het titelnummer, een songsuite die een opbouw heeft als een klassiek concerto, met een prelude, vier movements en een coda. Drummer Brian Davison heeft een solo in het eerste movement, de gitaar en de piano spelen de hoofdrol in het tweede, het derde movement is een bewerking van een deel uit het vierde Brandenburger Concerto van Bach en het vierde movement is een soort reprise van het tweede. Bijzonder opvallend is dat de rol van gitarist David O'List een stuk kleiner is. De man bleek nogal onder invloed van allerlei middelen, verzaakte tijdens concerten en werd onmogelijk om mee te werken. Kort na het verschijnen van deze plaat mikte Emerson hem dan ook uit de band. Ook van dit album verscheen in 1998 een mooie remaster (die ik kocht op 15 oktober 1998) met twee extra's: de mono singlekantjes van Brandenburger en Happy Freuds.
Harry Nilsson is zo'n singer-songwriter-performer-acteur-zuiplap waarvan ik vind dat ik iets in de kast moet hebben. Op 27 mei 2015 vind ik deze driedubbelaar uit 2014, zeer goedkoop. Er ontbreekt allerlei informatie op het pruthoesje, maar het gebodene aan muziek is prachtig. Alle grote stukken uit de twintigjarige carrière (1964-1984) van Nilsson komen voorbij. Te veel om op te noemen. Zelf vind ik het intrigerend dat de man een complete elpee met enkel composities van Randy Newman heeft opgenomen (Nilsson Sings Newman uit 1970), dus die ga ik 's opzoeken. Verder zwelg ik even een tijdje onder deze toch ietwat vergeten grote meneer, want dit is kostelijke kost.
David Sylvian is zo'n man die ik al sinds 1985 volg. Tien jaar daarvoor startte hij als tiener met zijn band Japan; vanaf 1984 maakt hij soloplaten (zie bij de letter S, tot over een boel maanden). Aan het begin van dit millennium zit hij in een moeilijke fase in zijn persoonlijke leven. Hij is bezig met verschillende projecten, waaronder het elektronische en koude album Blemish. Ook werkt hij aan een plaat die meer traditionele songs bevat en daarvoor schakelt hij zijn broer en (oud-Japan-)drummer Steve Jansen in. Tijdens dat project haken ook andere muzikanten aan, waaronder bassist Keith Lowe en multi-instrumentalist Burnt Friedman. Het project ligt bij vlagen stil, mede door de problemen die Sylvian heeft in zijn persoonlijke leven en hij geeft er de voorkeur aan om Blemish eerst af te maken, uit te brengen in 2003 en er dat jaar zelfs mee te toeren. Dan is hij klaar om verder te werken aan Nine Horses. De inbreng van Burnt Friedman wordt groter (hij werkte ook mee aan de Blemish-plaat en toer). Al gauw beseft Sylvian dat dit geen soloproject meer is en uiteindelijk (na een boel vertraging tijdens de opnamen) verschijnt het album Snow Borne Sorrow in 2005 onder de bandnaam Nine Horses. Er zijn gastbijdragen van bekende en onbekendere namen. Interessant om te noemen zijn Arve Henriksen, Ryuichi Sakamoto en Theo Travis. Het songmateriaal is ingetogen en melancholiek en het is precies de kippenvelmuziek van Sylvian waar ik al jaren op zit te wachten. Opener (en single) Wonderful World laat dat al heel goed horen en daarna volgen nog acht schitterende atmosferische songs in de beste Sylviantraditie. Ik kocht Snow Borne Sorrow bij het verschijnen op 11 november 2005. Pas in het najaar 2007 toert David Sylvian met Steve Jansen, Keith Lowe en toetsenist Takuma Watanabe. Ik zag 'm op 1 oktober 2007 in de Frits Philipszaal in Eindhoven en heb bijna twee uur met open mond en tranen in mijn ogen zitten luisteren.
En hier een van mijn foto's van 1 oktober 2007:
De single van het album Snow Borne Sorrow verschijnt (pas) in het voorjaar van 2006 en ik koop hem (pas) op 23 september 2006. Wonderful World is zo'n typische Sylviansong, herfstig en melancholiek, met veel open ruimtes. Sylvian, Jansen en Lowe spelen dit stuk als trio en ene mevrouw Stina Nordenstam zingt enkele partijtjes. De single is interessant, want naast albumtrack The Banality Of Evil staat er ook een stuk op dat niet op het album is te vinden. When Monday Comes Around komt ook van de sessies van het trio, aangevuld met het kindergitaartje van Tim Elsenburg en twee achtergrondzangeressen. Ook dit is zo'n schitterend en ingetogen lied en je vraagt je af waarom het in hemelsnaam niet op het album paste. Een radio edit van Wonderful World besluit de single, die dan toch bijna vijfentwintig minuten duurt.
Een zeer interessante EP verschijnt in januari 2007 en ik koop die op 5 februari bij het verschijnen ervan. Het interessante zit 'm in maar liefst drie nieuwe stukken die niet op het reguliere album staan. Money For All is een voor David Sylvian-begrippen uptempo stuk, net als Get The Hell Out. Birds Sing For Their Life is dan weer wat kalmer. Daarnaast staan er vijf andere mixen op, drie van stukken van het album (waaronder Wonderful World) en remixen van Money For All en Get The Hell Out. Bijna drie kwartier vertier (nou, vertier) en een prachtige aanvulling op het album. Bij dat ene album Snow Borne Sorrow bleef het overigens; Nine Horses bleek een eenmalig project.
De band van Trent Reznor is eigenlijk grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik koop Hesitation Marks uit 2013 dan ook pas op 28 december 2017 en de aanleiding is niet zozeer dat hij in de uitverkoopbak staat, maar dat Adrian Belew er een zeer grote rol op speelt. Zijn bizarre gitaarcapriolen passen uitsteekbaar bij de industriële beukdanserij van Reznor. Naast Belew zijn nog andere groten te horen: Pino Palladino en Lindsay Buckingham doen ook behoorlijke duit in de muziekzak. Maar de ware koning van NIN is en blijft Reznor met zijn onnavolgbare productie en composities. Ik heb me nog niet verdiept in de rest van het NIN-oeuvre, maar als ik dit enige album dat ik van de band heb weer hoor, ga ik dat toch maar eens doen.
Klassieker. Ik kocht 'm niet eens toen hij verscheen, maar een tijdje later, op 4 maart 1992. Over de inhoud zal ik weinig zeggen, want dat hebben vele anderen al gedaan en ik neem toch aan dat iedereen die hier mee leest weet wat dit album behelst. Zelf vind ik het een aardige verzameling van aardige liedjes, zij het in nogal rauwe vertolking. Mij lukt het goed om door die rauwe vertolking heen te luisteren. Draai dit zo ongeveer nooit. Ik heb niet een versie met aan het eind de tien minuten stilte en dan een paar minuten rotherrie; de mijne stopt gewoon netjes na Something In The Way.
Dat Nirvana eigenlijk gewoon mooie liedjes maakte, is het beste te horen op deze legendarische unpluggedplaat. In akoestische setting, opgenomen op 18 november 1993 voor MTV, komen die liedjes in mijn oren veel beter tot hun recht dan in die rauwe rocksetting. Maar wie ben ik? Ik ben iemand die dit album uit 1994 koopt op 20 februari 2015. De helft van de veertien liedjes is geschreven door meneer Cobain; de rest van de set bestaat uit covers. Natuurlijk valt The Man Who Fell To Earth van Bowie het meeste op, net als de drie (3!) liedjes van the Meat Puppets. Twee van die vleespoppen komen in die liedjes helpen om ze mooi te vertolken. Het trio krijgt overigens nog meer hulp op het podium: zo is er een celliste en gitarist meneer Pat Smear (die zich na het overlijden van meneer Cobain aansluit bij drummer Dave Grohl z'n Foo Fighters). Eerlijk gezegd vind ik de covers beter dan de orginele Nirvanaspul. Niettemin: alles bij elkaar krijgen we hier dik vijftig minuten mooie akoestische songs. Dit is - samen met Nevermind - de enige Nirvana die ik heb. Is dat erg? Of volgen er nu tribunalen?
Nits is het geesteskind van Henk Hofstede. Hij is vanaf 1974 de centrale songschrijver van de band. Tot 1982 heeft de band bescheiden succes in het clubcircuit en verschijnen er vier albums. Ik pik de draad op in 1983 als deze Omsk uitkomt. Het zit in een tien cd's tellend doosje dat Soap Bubble Box - 35 Years heet, dat in 2009 verschijnt en dat ik koop op 8 juni 2011 voor een schijntje. Omsk is een ommekeer voor de band. Weg is de wat punky muziek uit de beginjaren; gekomen is meneer Robert Jan Stips (Supersister, Golden Earring, Sweet d'Buster) die met zijn toetsenapparaten zorgt voor een geheel nieuw geluid. Ook Fay Lovsky en Mathilde Santing zijn te horen. Wat mij vooral opvalt, is hoe Oosters de plaat klinkt: bij vlagen is het bijna Japans à la Yellow Magic Orchestra. Omsk bevat vijftien klankschilderijtjes waarvan Nescio het buitenbeentje én de grote hit is. Vanaf nu komt dus een rijtje Neerlands trots: Nits, toen nog met The ervoor.
![The Nits - Nescio (1983) [videoclip]](https://i.ytimg.com/vi/na56GrB8KX4/0.jpg)
De komst van Robert Jan Stips bij Nits betekent nogal wat. Met zijn redelijk moderne toetsenapparatuur kleurt hij het Nitsgeluid tot iets unieks. In 1983 komt de EP Kilo uit, waarop dat al zeer goed te horen is. Van de zes liedjes is vooral Sketches Of Spain (ook: hit) zeer indrukwekkend, niet in het minst om Stips' strapatsen. Stips levert ook het door hem zelf gezongen Memories Are New, een verwijzing naar zijn werk in Supersister. In 1986 komt Nits met Henk, ook weer zo'n verzameling klankschilderijen, zeer kunstig, zeer Hollands en zeer Nits. Bike In Head, Port Of Amsterdam, Home Before Dark: het ene kleine meesterwerkje na het andere volgt elkaar op. Bandleider en tekstschrijver Henk (!) Hofstede put uit zijn jeugd en dagelijkse omgeving en levert prachtige miniverhaaltjes aan. Beide plaatjes vormen samen de tweede cd uit de Soap Bubble Box.
Adieu, Sweet Bahnhof is het album van Nits uit 1984. We horen hoe Robert Jan Stips een steeds grotere stempel op het groepsgeluid drukt. Dat doet hij met zijn subtiele toetsenfratsen. In deze fase van de band klinkt het nog steeds - net als op Omsk - wat oosters en Japans, maar er zijn inmiddels meer invloeden. En toch blijft het anderzijds zo heerlijk Hollands. Ik weet niet wat het precies is; als ik 'kneuterig' zeg lijkt dat denigrerend, maar zo bedoel ik het niet. Klein fijn, zoiets. De titelsong was de hit, maar er staan nog twaalf parelverhalen op. Rob Kloet is inmiddels gearriveerd op drums; naast Hofstede en Stips horen we verder nog Michiel Peters op gitaar en toetsen. Dit is het derde plaatje in de Soap Bubble Box.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-02-2022 20:51:32 ]
Met de komst van Joke Geraerts op bas In 1987 ontstaat een soort ultieme, definitieve of klassieke bezetting van Nits: naast haar spelen Henk Hofstede (gitaar), Rob Kloet (drums) en Robert Jan Stips (toetsen) sterren van de hemel. Gevieren maken zij het album In The Dutch Mountains dat ondertussen alom geprezen is als hét Nits album bij uitstek. Op de cd vijftien klankschilderijtjes die vertellen over het leven achter de dijken, meer bepaald over het leven zoals Hofstede dat ziet en heeft meegemaakt. Zo horen we verhalen over zijn jeugdvoetbalclub, de tijdschriftenbezorger, jeugdfantasieën en jeugdangsten en ander fraais. Inderdaad: weer typisch Nederlands. De muziekstijl is breder dan ooit en het is opnieuw Stips die de klankkleuren bepaalt. Alles bij elkaar is In The Dutch Mountains een klein meesterwerkje en bovendien het vierde plaatje in de Soap Bubble Box.
Naar aanleiding van In The Dutch Mountains en de daarop volgende EP Hat toeren Nits heel Nederland door. Dit keer niet meer langs de poppodia en clubs, maar in heuse theaters. Daar leent de beeldende muziek van de band zich bij uitstek voor. Nits vertellen kleine verhalen en die komen prachtig tot hun recht in een intieme setting. De band maakt tijdens de tour ook gebruik van een uiterst ingenieus decor dat voortdurend (handmatig) verandert. Ik herinner me dat ik in 1989 of zo een reportage zag en diep onder de indruk was. Het was het moment dat ik mijn eerste Nitsalbum kocht en dat was het verslag van deze toer, opgenomen in de winter van 1988/1989 in Amsterdam, Utrecht én Moskou. Ik kocht Urk uit 1989 in dat jaar en heb het album dus twee keer. De originele dubbelcd staat ergens achterin een kast verstopt. In twee uur tijd komen de herkenbare hits en prachtige albumnummers voorbij. Veel aandacht voor In The Dutch Mountains natuurlijk, maar ook zijn er mooie versies van stukken van de albums en EP's ervoor. De band is in prima in vorm en het spelplezier spat ervan af. In één stuk (Mask) krijgt de band ondersteuning van het Amsterdam Saxophone Quartet en dat is heel bijzonder. Ik vind Cabins een hoogtepunt; het krijgt een krachtige en compacte uitvoering. Of Mountain Jan, zo'n typisch Hofstede- en Stipsstuk over een jongen naar wie een berg genoemd wordt en met van die typische debiele Nitstoetsenintermezzi erin. Prachtig. Dit dubbelalbum is een schitterend document van Nits op het absolute hoogtepunt en bovendien is Urk het vijfde én zesde plaatje uit de Soap Bubble Box.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-02-2022 20:52:50 ]
D58: Killing Joke - Killing Joke
De band met twee self titled-albums, in dit geval gaat het om die uit 2003. Waar de andere self-titled uit 1980 in het hokje post-punk gestopt kan worden, is dit meer een metalalbum. Geïnspireerd door de oorlog in Irak van G.W. Bush. En oja, Dave Grohl drumt het album in elkaar.
Was ook geweldig in Paradiso op die tour. Maar Dave deed niet mee.
Met Giant Normal Dwarf gaan Nits nog een stap verder in hun zo typische klankschilderijententoonstelling. Het lijkt allemaal nóg eigenzinniger en er komen nóg ingenieuzere en orkestralere geluiden uit Stips' toetsenapparaat. Bassiste Joke Geraerts is overigens weer vertrokken, maar dat doet niet af aan het brede geluid van de band. Bij vlagen zijn de composities wat melancholieker, heb ik het idee. Toch staan er weer allerlei verschillende liedjes op. Opener Radio Shoes en het titelnummer zijn de singles en eigenlijk zou ieder liedje een klapper kunnen zijn, maar de beste c.q. meest avontuurlijke songs blijken de laatste twee te zijn: House Of The Sleeping Beauties en The Infinite Shoeblack. Nits hebben zo ongeveer een geheel eigen kunstvorm ontwikkeld: Nitsmuziek. Dit plaatje verschijnt in 1990 en zo gauw hij uit is heb ik de cd gekocht; die originele cd staat nu ergens ver weg achterin een kast verstopt. Giant Normal Dwarf is wederom een hoogtepunt in het oeuvre van Nits en bovendien het zevende plaatje in de Soap Bubble Box.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 13:14:54 ]
Het trio Nits doet een opmerkelijke stap in 1992. Geen gitaar. Op Ting slechts de piano van Stips en Hofstede, plus de drums van Kloet. Het resultaat is een intiem album met prachtige liedjes, soms stuwend, dan weer verstild. De plaat is niet helemaal volgespeeld door louter het trio: de piano van Stips is elektronisch met wat warmere klanken en op drie stukken spelen de Zwitserse Arthur Schneiter en Fritz Hauser het door Schneiter ontworpen kunstwerk annex percussiesculptuur van steen. Bijzonder geluid. Ik kocht Ting bij het verschijnen in oktober 1992 in een limited edition (waarover later meer). Soap Bubble Box was de single, maar Cars & Cars en het titelnummer zijn bekender, omdat de band die tot op de dag van vandaag nog live spelen. Ting is het achtste plaatje in de Soap Bubble Box.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 21:28:36 ]
Les Nuits is een Nitsalbum uit 2005 en daarmee maken we een sprongetje in de tijd. De plaat staat vol met warme, melancholieke en soms wat vlottere liedjes. Het trio Hofstede-Stips-Kloet krijgt hier hulp van een strijkje en damesachtergrondzang. Dat maakt het allemaal nog sfeervoller. Grote hits levert het album niet op, maar wel herkenbare stukken tijdens concerten. Zelf zie ik - naar aanleiding van deze tplaat - Nits op 29 september 2006 op een buitenpodium van poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. En ergens een of een paar jaar eerder staan ze op zondagmiddag in het Gigant Café, gratis ook nog eens. Er is geen hond behalve ik en ik krijg bijna een privéconcert. Zeer gaaf. Les Nuits is een prachtig en sfeervol album en het is ook nog eens het negende plaatje in de Soap Bubble Box.
Dan moeten we weer drie jaar wachten op nieuw studiowerk van Nits. In die drie jaar tourt de band als een bezetene, niet alleen in Nederland of in Europa, maar over de gehele wereld. Vooral in Japan is de band succesvol. Doing The Dishes staat echter weer vol van die typische Nederlandse kleinkunstpop, met verhalen over alledaagse dingen (de afwas, ja). De plaat trapt echter af met de grote concertfavoriet No Man's Land en daarna volgen in veertig minuten nog veertien van die typische Nitspareltjes. Het liedje Yesterday is geen cover van de Beatlesklassieker; verre van dat, maar gaaf is-ie wel. Dit keer houdt het trio het bij zichzelf; het album straalt van de spelvreugde en dat maakt dit tot een geheel eigen en warm album. Doing The Dishes is niet alleen een prachtplaatje, maar ook nog eens het tiende plaatje en dus ook het einde van de Soap Bubble Box.
Terug naar het livealbum Urk uit 1989. Er verschijnt een single en dat is Home Before Dark. Ik heb de minicd, zo'n klein 3" gevalletje en dat koop ik op 22 maart 1990. Het titelliedje staat op de dubbelcd, maar het andere liedje dat erop staat (Jardin d'Hivers, oorspronkelijk van het album Omsk) niet. Het is opgenomen in Parijs tijdens de toer voor het album In The Dutch Mountains en de EP Hat. Helaas is mijn minicd'tje kapot; er zit een breuk in het plastic van het centrum tot aan een uiteinde en dat maakt het plaatje onbespeelbaar. Wel pakt de speler nog de totale speelduur van 7 minuten en vierentwintig seconden, maar daarna wordt het bagger. Jammer, want het is een leuk hebbedingetje en het waren Henk Hofstede, Robert Jan Stips, Rob Kloet en Joke Geraerts in prima vorm.
We blijven in 1990, het jaar dat Nits het album Giant Normal Dwarf uitbrengt. Ik heb het album dan natuurlijk gekocht, maar op 25 mei 1991 vind ik ergens in een uitverkoopbak dit minicdsingletje, waarop het titelnummer van het album plús een lied dat niet op dat album staat. King Of Belgium is geen hoogvlieger, maar een alleraardigst lied en daarmee is deze cdsingle een leuk hebbeding.
[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 17:07:13 ]
Het album Giant Normal Dwarf uit 1990 leverde nog een single op: de alleraardigste albumopener Radio Shoes. Ook dit minicdsingletje pik ik op 25 mei 1991 uit de uitverkoopbak in een platenwinkel ergens hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het tweede liedje is Solid To Gas, een echt B-kantje, maar leuk om te hebben.
Ting uit 1992 zit ook in de Soap Bubble Box, maar ik kocht 'm al op 3 oktober 1992 en die heb ik niet achter in een kast verstopt, want het is een Limited Edition. Qua cd niets anders, maar het zit in een transparant doosje en het boekje bestaat uit transparante pagina's. Zeer mooi. Het gebodene op de cd blijft ook ijzersterk: het trio Hofstede-Stips-Kloet speelt slechts op twee piano's en percussie, hetgeen een ingetogen en melancholiek album oplevert. Opener Cars & Cars is gelijk al een mooie indicator, al is de verstildheid verderop op het album eerder regel dan uitzondering. Blijft een van de sterkste Nitsplaten, dit.
Dit was de single van het album Ting uit 1992. Ik koop de single op 31 oktober 1992. Hé, dat is de dag nadat mijn zoon werd geboren. Waar zat ik met mijn hoofd? De cdsingle is geenszins een miskoop, want naast het aanstekelijke titellied met z'n geestige stop-start aan het eind, staan er nog drie andere liedjes op, die weer niet op het album te horen zijn. Mooie, ingetogen en melancholieke liedjes op piano's en percussie zijn het.
Prachtig album van Boris, deze versie is een hommage aan Nick Drake's bryter layter wat beide geweldige platen zijn. Ik ken dit album al heel lang en vond het vroeger een enorm noisey en chaotische plaat, ik vond hem wel goed. Inmiddels zijn mijn oren een beetje bijgedraaid en hoor ik gewoon een hele hele degelijke noise/blues/rock plaat
Maar fijn blijft hij.Het overlijden van Mark Lanegan heeft mij toch wel geraakt, want hij was 1 van mijn favoriete zangers en ik heb een redelijk aantal platen van hem....Dit was de eerste die ik in 1992 kocht. Klinkt een beetje gedateerd maar de stem is fantastisch. Dit is 1 van mijn favoriete nummers van die plaat.
1974 is het jaar dat Nits ooit begon en 1974 is het album dat Nits uitbrengt in 2003. Er staan liedjes op die zo uit 1974 hadden kunnen komen, ware het niet dat het geluid heel veel moderner is. Stips trekt z'n complete toetsentrukendoos open en er is voor de gelegenheid een vierde Nit: Paul Telman bespeelt de taperecorder en computer. Mede daardoor klinken sommige liedjes ook meer als artrock à la Peter Gabriel. En hoor ik daar nou een autotune in een van de liedjes? Toch blijft het geheel onmiskenbaar Nits. Ik kocht 1974 op 17 maart 2012, na afloop van het concert van Nits in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Bij de cd zit overigens ook een dvd met daarop zes video's van stukken live opgenomen van 1981 tot 2000 in Nederland, maar ook in België en Parijs. Mooi album!
Verrassend weinig van dit album te vinden op YT:
En een film van de dvd; dit stuk staat oorspronkelijk op Ting (1992):
Nits geeft op 16 oktober 2009 een concert in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Naast stukken van het dan net uitgebrachte album Strawberry Wood speelt het trio natuurlijk alle mooie albumstukken en wat grote hits. Gaaf concert, zoals altijd. Na afloop koop ik het album en ik laat het door de heren signeren. De titel Strawberry Wood doet vermoeden dat het hier gaat om een Beatlestribute, maar dat is niet het geval. Wel het geval is dat de twaalf liedjes net zo goed in het gehoor liggen als die van de FabFour, zij het dat de stijl heel anders is. Dat begint al gelijk met Hawelka en gaat zo nog vijfendertig minuten door. De atmosfeer is warm en alles klinkt weer ouderwets typisch als dat ene bandje uit Nederland. Met dit album bevestigen Nits maar weer eens dat ze een genre apart zijn.
En hier dan een foto en een filmpje van 16 oktober 2009:
Malpensa is dan het volgende album. Het verschijnt in 2012 en ik koop het op 17 maart tijdens het concert in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. De plaat is opgenomen met het trio Hofstede-Stips-Kloet, maar tijdens het concert schittert Robert Jan Stips door afwezigheid. In zijn plaats is toetseniste Laetitia van Kieken. Die heeft in het verleden vaker gespeeld op Nitsplaten en tijdens toernees en doet niet onder voor Stips, maar het is allemaal toch iets anders. Te merken is ook dat Henk Hofstede en Rob Kloet ouder worden: er is een boel schmink nodig. Muziektechnisch is het allemaal grandioos als vanouds. Na afloop zetten Henk en Rob hun handtekening op mijn aangeschafte exemplaar van Malpensa. Op de cd staat - ook ouderwets - de eigenzinnige en zeer herkenbare kunstpop van Nits. Meer van hetzelfde, maar dat maakt bij deze band niet uit: het blijft iedere keer weer avontuurlijk. Alle liedjes zijn van hoog niveau, maar voor mij springen Schwebebahn (gezongen in het Duitsch, ja) en het voor Nits doen lange Bad Government And Its Effects On Town And Country eruit. Op het laatste stuk zijn er wat gasten: Colin Benders op trompet en Arjan de Vreede op draaitafels. Het lijkt wel prog! Alles bij elkaar weer een prachtplaat.
En hier een foto van het concert op 17 maart 2012:
Nou, de titel zegt het al, hè? Prachtige verzameling van liveopnames van de band, vastgelegd gedurende vijfentwintig jaren noeste podiumarbeid. In de hoofdrol natuurlijk het trio Hofstede-Stips-Kloet, maar er is meer gaande. Tijdens sommige concerten kon Stips er niet bij zijn en dan valt Laetitia van Krieken in; daarnaast zijn er regelmatig gastmuzikanten of ensembles. Het maakt het klankpalet van Nits alleen maar nóg breder. Het repertoire komt van alle albums die de band in die vijfentwintig jaar heeft opgenomen; de boel is schitterend gedocumenteerd (je weet precies waar het is opgenomen en met wie) en het boekje is voorzien van fraaie foto's van hotels over de hele wereld die de band hebben gehuisvest. Enige jammere is dat de opnames niet in een bepaalde chronologische volgorde staan, maar ik kan niet alles hebben. Ik kocht deze dubbelcd bij het verschijnen op 15 juni 2015. Anderhalf jaar later, op vrijdag 23 december 2016, zie ik de band zelf ook weer eens live, in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en wederom krijg ik een mooi concert met daarin allerlei hoogtepunten uit het gigantische oeuvre van Nits. Hotel Europa is een schitterend document van vijfentwintig jaar Nitsfeesten!
Er is ook veel beeldmateriaal van de stukken van dit album:
Plaatje van 23 december 2016:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 25-02-2022 11:16:14 ]
Nieuw werk van Nits verschijnt eind 2019 en ik koop Knot op 9 december 2019. Al snel heb ik ook kaarten voor het concert op 8 mei 2020 in Luxor in Arnhem. Om bekende redenen gaat het niet door, maar krijg ik een herkansing op 6 september 2020, die opnieuw uitgesteld wordt. Ik moet het al die tijd doen met dit nieuwe album. Dat lukt prima, want het is een avontuurlijke plaat. Wat wil het geval? Dit keer komt Henk Hofstede niet met kant-en-klare songs; het trio gaat de studio in zonder vaste popstructuren en improviseert erop los. In drie sessies weet de band met een soort 'instant composing' een elftal intrigerende stukken te maken. Hofstede laat daarbij ook nog eens zijn gitaar thuis; in plaats daarvan speelt hij piano en mellotron. Het maakt Knot tot een wat ongrijpbaar, misschien zelfs wel donkerder, maar boven alles zeer intrigerend album. Geen meebrullers dus, maar wel een topplaat. Inmiddels zijn we twee jaar later en presenteren Nits hun nieuwe single, die niet op de plaat staat. Komt er binnenkort weer een vers album? Jazeker, want het blijkt al de tweede single te zijn. In ieder geval: na mijn rijtje Nitsplaten krijg ik enorme zin in de herkansing van het concert op vrijdag 25 maart!
![[Un] Happy Hologram](https://i.ytimg.com/vi/i_1IpiqKHFI/0.jpg)
En de nieuwe single:
Nodens Ictus is een nevenproject van de heer Ed Wynne, het brein achter Ozric Tentacles (tot over een maand of anderhalf of zo), samen met oud-Ozrics Merv Pepler en Joie Hilton. Met het project laat Wynne de spacerock minder rocken en richt hij zich meer op de synthesizeratmospherics waarmee hij Ozrics ook al mee voldouwde. Het resultaat is een eerste album Spacelines uit 2000. Ik koop het op 9 september 2000 en ben er sindsdien heel erg enthousiast over. De meeste stukken hebben Wynne en zijn collega's in de studio geconstrueerd, maar enkele stukken zijn live opgenomen. De wazige elektronica, de schitterende melodieën, het hypnotiserende effect en de betoverende atmosferen vind ik nog altijd te gek. Het is helaas het enige album dat ik van het project in huis heb; er schijnen er nog meer te zijn.
[ Bericht 20% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 12:26:54 ]
Clive Nolan is de levende progtoetsenlegende van Arena en 12.354 andere bands. Oliver Wakeman is van een wat jongere progtoetsengeneratie en daarnaast de zoon van. In 1999 werken de twee heren samen aan een grootschalige soort rockopera. Jabberwocky is een nonsensgedicht van Lewis Carol en het is hier de basis voor een indrukwekkend heldenepos. Aan topmuzikanten geen gebrek: naast de twee toetsenmeesters horen we onder anderen Peter Banks, Pete Gee en Tony Fernandez. De vocale cast is eveneens uitgebreid; Tracy Hitchings is de meest in het oog springende naam. Papa Rick Wakeman speelt geen noot, maar leest gedurende de plaat her en der strofen uit het gedicht. Dit is een heerlijk progalbum met mooie liedjes, indrukwekkende instrumentale passages en een spannende sfeer. Ik koop de plaat op 17 februari 1999 als hij uitkomt.
Nolan en Wakeman doen het drie jaar later nog eens over. Dit keer aan de hand van de roman van Sir Arthur Conan Doyle met de heer Sherlock Holmes in de hoofdrol. Ik koop dit album bij het verschijnen op 8 februari 2002. De rij muzikanten is dit keer nog een tikkie uitgebreider: zo zijn daar onder anderen John Jowitt, Peter Gee, Tony Fernandez, Karl Groom, Peter Banks en onze eigen Arjen Lucassen. Aan zangers zijn Tracy Hitchings, Ashley Holt, Bob Catley, Ian Gould, Michelle Young en Paul Allison aanwezig en de verteller is dit keer niemand minder dan de beroemde acteur Robert Powell. Nolan en Wakeman spelen zeer ten dienste van de muziek, al krijgen we natuurlijk wel een paar lekkere synthesizersolo's te horen. De sfeer op het album is dit keer wat onheilspellender en angstaanjagender en dat past zeer goed bij het verhaal. En hoewel ik de composities dit keer wat minder vind, is het eindresultaat toch weer net zo indrukwekkend als Jabberwocky.
No-Man begint in 1987 onder de naam No Man Is an Island (Except the Isle of Man), een project van de jonge Steven Wilson en Tim Bowness, samen met violist Ben Coleman. Ze maken een paar singles die het eigenlijk niet zo heel goed doen. In 1991 verschijnt dit minialbum waarop de vier singles en b-kantjes staan. Ik koop dat op 23 januari 1993 als het verkrijgbaar is in mijn plaatselijke platenwinkel. Inmiddels is de plaat een waar collector's item. Steven Wilson is verantwoordelijk voor alle muziek en instrumenten (met uitzondering van Ben Coleman's viool); Tim Bowness is de poeet met de hijgerige stem en modern-romantische teksten. De mix van dromerige pop en (voor die tijd) moderne dansritmes werkt nog altijd hoogst aanstekelijk. Stukken als Days In The Trees, Kiss Me Stupid en de Donovan(!)-cover Colours laten horen waar het duo op uit was en vind ik nog altijd ijzersterk. Wilson en Bowness hoopten dat No-Man zou uitgroeien tot dé hitmachine die hun wereldberoemd zou maken. Schitterende ambient pop maakten ze in de beginjaren en nu begint een rijtje No-Manplaten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 16:01:34 ]
In 1993 krijgt No-Man van platenlabel One Little Indian de gelegenheid om een echt album te maken. Dat laten Wilson en Bowness zich geen twee keer zeggen. Ze hebben dan al een boel stukken op de plank liggen om op te nemen. Wilson heeft ondertussen connecties met toetsenist Richard Barbieri, bassist Mick Karn en drummer Steve Jansen (inderdaad: oud-leden van de groep Japan) en weet ze te strikken voor opnames én enkele concerten in het Verenigd Koninkrijk. Ik koop Loveblows & Lovecries bij het verschijnen op 3 juni 1993. De muziek is nog wat subtieler dan op voorgaande EP. Wat is gebleven zijn de stuwende ritmes, de sterke melodieën en de ambiente popatmosfeer. Only Baby is zelfs een single, al doet die helemaal niets. De inbreng van driekwart Japan past geweldig; met name het geluid van de ritmesectie is in die paar stukken zeer herkenbaar. Het idee van Steven Wilson is om met No-Man de wereld te veroveren, maar het lukt niet. Om zijn frustratie kwijt te raken begint hij steeds meer tijd te steken in dat andere projectje van hem. Op zijn zolderkamer is hij vanaf 1987 bezig om tapes in elkaar te zetten vol spacy psychedelische muziek van een imaginaire band die hij Porcupine Tree noemt. Dat project begint wat uit de hand te lopen als in 1992 een verzameling opnames van die tapes op cd verschijnen. Maar daarover natuurlijk later meer (tot over een maand of drie of vier).
De single van Loveblows & Lovecries is een flinke flop, ondanks dat het een goede melodie en strakke beat bevat. Op deze cd-single uit 1993 (die ik koop op 30 juli 1994) staan drie versies van het titelnummer: Only Baby (Move For Me), Only Baby (Breathe For Me) en Only Baby (Be For Me). De laatste twee zijn wat overbodige remixen die weinig toevoegen aan het toch al prettige danslied. Long Day Fall is een extra stuk, dat niet op het album staat, en dat een wat ingetogener lied is waarin de hijgstem van Tim Bowness goed tot z'n recht komt.
En dan komt de klapper. Omdat de band wat heeft opgetreden in en om Londen en omdat Steven Wilson inmiddels een graag geziene sessiemuzikant is, lukt het de band om een aantal grote namen te strikken voor Flowermouth. Steve Jansen is er weer, maar ook Chris Maitland (die een rol begint te spelen in Wilsons hobbyprojectje Porcupine Tree), Mel Collins, Ian Carr en ene meneer Robert Fripp. Ik koop een eerste versie van Flowermouth als hij net verschijnt en ben enorm onder de indruk. Tot op de dag van vandaag vind ik dit dé No-Man-plaat bij uitstek. In 2005 komen Wilson en Bowness met een remaster, die ik uiteindelijk pas vind op 1 april 2011 en dan gretig aanschaf. Het geluid is nóg beter dan op het origineel. Bovendien krijgen we twee extra stukken, genomen van Flowermix uit 1995 (en die ik op dat moment nog niet heb). Flowermouth is een excellente mix van de uptempo popdeunen van de eerste twee platen en de meer ambient popachtige melancholie van het latere No-Man. Het album opent ijzersterk met het lange Angel Get Caught In The Beauty Trap, waarin een werkelijk wonderschone sopraansaxsolo van Mel Collins. Daarna volgen nog eens acht topstukken. You Grow More Beautiful, Soft Shoulders en Teardrop Fall zijn de luchtige uptempo liedjes; Animal Ghosts, Shell Of A Fighter en Watching Over Me vormen de meer gedragen songs ter afwisseling. De twee afsluitende werken zijn minstens zo fenomenaal als het openingsstuk. Simple trapt af in een wat beheerste stijl, tot een sample van Lisa Gerard, de 'sky-saw-guitar' van Robert Fripp en een intrigerend orgelloopje hun intrede doen; vanaf dan is dit een hypnotiserend, opzwepend en verslavend meesterwerk. Met een gierende solo van Ben Coleman op elektrische viool in Things Change beëindigen Steven Wilson en No-Man Flowermouth, wat mij betreft het toppunt van hun samenwerking.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 21:27:40 ]
Welja, in 1995 komt er een remixalbum uit. David Kosten, The Prophets Of Bliss en ene Os nemen ieder een stuk van Flowermouth onderhanden. Die vind ik allemaal weinig toevoegen aan de originelen. Interessanter zijn de remixen die Steven Wilson zelf heeft gedaan! Angeldust bijvoorbeeld, maar vooral Born Simple, dat met z'n donkere ambiente geluiden een compleet andere en eigen compositie wordt. Ik kon dit album in 1995 niet vinden en pas op 5 november 2000 had ik 'm te pakken. Aardige toevoeging in het No-Manoeuvre, maar zeker niet essentieel.
No-Man komt in 1995 met een cd waarop single-b-kantjes en rariteiten staan, opgenomen tussen 1991 en 1993. Ik koop de cd op 7 juni 1997 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel beschikbaar is. Het openingsstuk is Long Day Fall, dat op de Only Baby cdsingle stond. Het is een wat atmosferisch stuk en blijkt hier een perfecte opener te zijn. Babyship Blue is een stuk uit de Flowermouthtijd. Vanaf Bleed gaat het echt loos: het stuk stond oorspronkelijk op de Sweetheart Raw EP, maar is hier opnieuw opgenomen, een gedragen lied dat uitmondt in een gigantische beatseruptie. De overgang naar Road kan niet schokkender. Precies, dit is een cover van het schitterende lied van Nick Drake. Bowness is zeer beïnvloed door Drake en hij brengt het lied hier uiterst stemmig; de instrumentatie van Wilson is ook veelbetekenend. Maar het meest indrukwekkend is het titelnummer van de plaat, dat oorspronkelijk was te vinden op de Painting Paradise EP. Heaven Taste is een instrumentaal werk waarin weer driekwart van oud-Japan komt opdraven. Richard Barbieri op toetsen, de bas van Mick Karn en de percussie van Steve Jansen vullen de rest van de instrumenten door Steven Wilson perfect aan. Het is een soort ambient prog wat we hier voorgeschoteld krijgen. Dik twintig minuten lang slingert Wilson ons van de ene atmosfeer in de andere en toch komt hij steeds weer terug bij het thema. Schitterend.
1995 is een vol jaar voor No-Man. Naast Heaven Taste verschijnt het album Wild Opera, de uitgebreide singles daarvan Pretty Genious en Housewives Hooked On Heroin (beide met veel extra materiaal erop) én de EP Dry Cleaning Ray. En dan te bedenken dat Steven Wilson in dat jaar ook nog aankomt met de Moonloop EP en het album The Sky Moves Sideways van zijn dan al niet meer echt hobbybandje Porcupine Tree. Ik heb de originele versies van het album, de EP en de single van No-Man ergens verstopt achter in een kast staan. Ze werden namelijk overbodig toen in 2010 deze heruitgave van Wild Opera uitkwam. Ik koop het op 4 juni 2010. Naast het album staat op een tweede plaatje de EP en de singles met al het extra materiaal erop. En alles subliem geremastered, natuurlijk. Laat dat maar aan de heer STeven Wilson over. Wild Opera is een sterk album met materiaal in verschillende stijlen, van triphop tot aan dance en van ambient tot aan abstracte art-rock. Grappig: in de tijd experimenteren Wilson en Bowness met ideeën; zo proberen ze in een uur tijd een stuk te componeren, op te nemen en te mixen. Het klinkt nog aardig ook. Onbegrijpelijk overigens dat een stuk als Sicknote terecht kwam op de slecht verkrijgbare EP en niet op het reguliere album. Nou ja, misschien paste het niet op Wild Opera omdat het echt totaal afweek in stijl; het zou ook niet misstaan op een album van Porcupine Tree. Wild Opera herbergt een schat aan schitterend materiaal en is daarom een essentieel album in de No-Manverzameling.
In 1996 komt er alweer een nieuw No-Manalbum. ((Speak)) verscheen al in 1993 op cassette. Het is een verzameling opnames uit 1988 en 1989, alweer wat ouder dus. In 1996 krijgt de verzameling een reguliere uitgave op cd en die koop ik (pas) op 11 november 2000. Ik heb een Italiaanse versie, nogal raar. Het songmateriaal op ((Speak)) is meer atmosferisch en gedragen van aard; de hevige beatuitspattingen ontbreken. Opvallend is een cover van Pink Moon van Nick Drake, doch na Road op Heaven Taste ook eigenlijk geen verrassing. In totaal twaalf ambientpoppareltjes zijn er te beluisteren. Steven Wilson en Tim Bowness weten een spannend geheel te produceren dat bijna veertig minuten alle aandacht vraagt.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-02-2022 08:38:25 ]
Dat andere bandje van Steven Wilson, dat hij startte als hobbyproject, loopt eind jaren negentig gigantisch uit de klauwen en het is de reden dat Wilson steeds meer tijd en energie steekt in Porcupine Tree en dat No-Man op een zijspoor belandt. Toch vindt hij af en toe tijd om met Bowness samen te werken en in 2001 verschijnt dan Returning Jesus. De stijl is gelijk ook ietwat anders: nu meer atmosferische, bij vlagen bijna ambiente muziek, waarover Bowness dan met de zo herkenbare ijle stem zijn teksten zingt. Wilson doet de meeste instrumentatie, maar daar waar nodig zet het duo hulp in van Ian Carr, Colin Edwin (van Porcupine Tree), David Kosten, Theo Travis en Steve Jansen. Het resultaat is een zoveelste prachtplaat - vooral de bijdragen van de blazers op sax en trompet en flugelhorn zijn kippenvelwaardig - en ik koop hem al ergens in 2001, net als de van het album afkomstige single All That You Are, waarop weer veel extra materiaal staat. Zowel het album als die single worden in 2017 overbodig en verdwijnen ergens ver weg achterin een kast. Want op 8 november 2017 koop ik een schitterende remaster die klinkt als goud, met een tweede cd waarop het singlemateriaal, demo's en alternatieve versies. Verplichte aankoop voor de liefhebber. Stukken als opener Only Rain, Close Your Eyes en All That You Are blijven hoogtepunten in het No-Manoeuvre.
Twee jaar later, in 2003, komt dan dit album. Steven Wilson heeft tijd weten vrij te maken (en dat nu zijn 'hobbyprojectje' Porcupine Tree ondertussen wereldberoemd aan het worden is). Op Together We're Stranger gaat hij nog een stapje verder de ambientere hoek in. Waren er op de voorganger nog ritmes en drumbeats te horen; hier zijn ze zo goed als weg. IJle tonen domineren dit album. Steven Wilson doet zelf weer de meeste instrumentatie, al zijn er spaarzaam een paar gasten. Zo komt Roger Eno in een enkel stuk harmonium spelen en daarnaast zijn er leden van Tim Bowness' groep te horen: Stephen Bennett, Michael Bearpark en Peter Chilvers. Bowness zelf zingt weer die magistrale melodieën en poëtische teksten. Ik kocht dit uiterst sfeervolle album in 2003 en het originele exemplaar staat ergens ver weg achter in een kast, want in 2007 kwam er een sublieme remaster die ik kocht op 1 mei van dat jaar. Op de meegeleverde dvd staat het album nogmaals, maar dan in een natuurlijk voortreffelijke surroundmix van Wilson, aangevuld met twee extra stukken die niet op het originele album (en dus ook niet op de cd) te vinden zijn. Wederom een topalbum van No-Man.
Ondanks Steven Wilsons tournees en immense succes met Porcupine Tree weet hij tijd vrij te maken voor allerlei projecten, waaronder No-Man. Met Tim Bowness neemt hij in het najaar van 2007 en het voorjaar van 2008 het album Schoolyard Ghosts op. De plaat kenmerkt zich door een terugkeer naar een wat diverser geluid, mede door de inzet van enkele gastmuzikanten (Dave Stewart, Colin Edwin, Theo Travis, Pat Mastelotto en een strijkensemble). Gebleven zijn de melancholieke songs en atmosfeer, al zijn er her en der wat geluidserupties (Pigeon Drummer!). Het resulteert in een zeer sterk album. Het lijkt wel dat hoe minder Steven Wilson zelf inspeelt en hoe meer hij aan anderen overlaat, hoe rijker de plaat klinkt. Hoogtepunten zijn opener All Sweet Things, de single Wherever There Is Light, het lange Truenorth en de afsluiter Mixtaped. Ik krijg het album bij het verschijnen op mijn verjaardag, 17 mei 2008. Het is een pakket met een cd en een dvd. Op de dvd staat de superbe surroundmix van het album door Steven Wilson (maar natuurlijk, wie anders?).
Precies. In 2014 kwam er een prachtige remaster van dit album uit en die kocht ik op 8 september van dat jaar toen hij net uit was. Steven Wilson heeft een sterkere remix gedaan en het album uitgebreid met een tweede plaatje, waarop demo's en alternatieve versies. Het betekent dat ik mijn originele versie (gezien de dvd die daarbij zit) nog niet kan verstoppen ergens ver weg achter in een kast.
Wherever There Is Light is de single van Schoolyard Ghosts. Het is ook te vinden op deze cdsingle, die uitkwam in 2009 en die ik kocht op 7 juni 2012. Of is het meer een EP? Naast het titellied horen we nog twee studiostukken, die ook te vinden zijn op de remaster van Schoolyard Ghosts uit 2014. Daarnaast klinken twee wat oudere stukken (All The Blue Changes en Carolina Skeletons) die live zijn opgenomen op 29 augustus 2008 in de Bush Hall in Londen. Jazeker, ondanks de drukke werkzaamheden van Steven Wilson voor zijn andere bandje Porcupine Tree, weet hij tijd vrij te maken en No-man doet een kleine toer door de UK, Nederland, België en Duitschland. Zelf moet ik concerten aan mij voorbij laten gaan, maar gelukkig verschijnt eind 2009 de dubbeldvd Mixtaped met daarop het gehele concert van 29 augustus 2008 in de Bush Hall in Londen. Dat alle materiaal op deze single/EP ook op andere geluidsdragers in mijn collectie staan, betekent dat deze onherroepelijk ruimte moet maken en gaat verdwijnen ergens achter in een kast.
Nieuw studiomateriaal van No-Man, daar kunnen we naar fluiten. Wel komt het duo in het najaar 2011 met een kleine toer. Op 14 oktober 2011 staan Steven Wilson en Tim Bowness samen met Pete Morgan, Andrew Booker, Michael Bearpark, Stephen Bennett en violist Steve Bingham in de Lemington Spa Assembly. Daar zijn opnames van en die verschijnen in 2012 onder de titel Love And Endings. Ik koop de cd met dvd op 9 julil 2012. Het geluid is zeer mooi en de setlijst is een prima dwarsdoorsnede van het No-Manoeuvre, met een lichte nadruk op de laatste drie studioplaten. Op de dvd staan de filmbeelden van het concert, sober maar uiterst stemmig zijn die. Mooi document.
![No-Man - Time Travel In Texas (Official Promotional film) Love and Endings CD/DVD [HD]](https://i.ytimg.com/vi/zGEtCE4KNzY/0.jpg)
![No-Man - Lighthouse (Official Promotional film) Love and Endings CD/DVD release [HD]](https://i.ytimg.com/vi/3PSkV7dj8xA/0.jpg)
![No-Man - Mixtaped (Official Promotional film) Love and Endings CD/DVD [HD]](https://i.ytimg.com/vi/rsLEKBqDMGA/0.jpg)
Wat schetst de verbazing? In 2019, als Tim Bowness en Steven Wilson ieder volop in hun succesvolle solocarrière zitten, komt het bericht dat ze samen een plaat aan het maken zijn. Helemaal nieuw is het niet; al vanaf 1994 werken de twee aan een lange track en af en toe voegen ze iets toe. In 2019 maken ze het af en ik koop de cd op 21 november 2019. De plaat valt in twee delen uiteen: Love You To Bits (Bits 1-5) is meer uptempo en Love You To Pieces (Pieces 1-5) gaat wat meer de psychedelische of atmosferische kant op. We krijgen dan tussendoor ook nog een kippenvelsolo van Adam Holzman op piano. Holzman is niet de enige gast; ook Ash Soan (drums), Pete Morgan (bas) en David Kollar (gitaar) laten zich horen. Met zesendertig minuten is het plaatje natuurlijk veel te kort en met een langgerekte drumdreun lijkt op het eerste gehoor de afwisseling wat ver te zoeken, maar alles bijeen ben ik toch blij weer wat van het duo te horen.
Van No-Man naar Nosound is stilistisch niet eens een grote stap. Nosound is het geesteskind van Giancarlo Erra, een Italiaanse multi-instrumentalist. In 2005 doet hij voor het eerst van zich horen onder de naam Nosound. Sol29 is een album vol atmosferische en gedragen soundscapewolken, gemaakt op gitaar en toetsen, waaruit de ietwat nasale en ijle stem van Erra af en toe hoorbaar wordt. Op deze eersteling krijgt Erra in een paar stukken hulp van bassist Allessandro Luci. Voor de rest doet Erra alles zelf, inclusief opname, mix, productie, mastering en hoesontwerp. In 2010 brengt hij het album nog een keer uit, met drie extra stukken op de cd. Bovendien is de plaat nu vergezeld van een dvd, waarop naast de oorspronkelijke mixen de hele plaat geremixt (inclusief surround) en twee video's. Ik koop deze set op 20 augustus 2012. Prachtige verzameling warme klanken, die bij vlagen herinneringen oproept aan de soundscapes van Robert Fripp, maar dan anders.
Drie jaar later is Nosound een echte band. Giancarlo Erra heeft Allessandro Luci als bassist ingelijfd en daarnaast horen we toetsenist Paolo Martellacci en drummer Gigi Zito. Op Lightdark blijft Erra de meest in het oor springende figuur: hij zingt, speelt toetsen en gitaar, heeft alle stukken geschreven en doet verder ook weer alles. Behalve de zang op een stuk, dan. In Someone Starts To Fade Away zet hij een gastzanger in: Tim Bowness. Nu leek de muziek van Nosound in veel opzichten toch al veel op die van No-Man; nu weten we waar Erra zijn inspiratie vandaan haalt. Bowness is niet de enige gast; zo krijgen we af en toe ook celliste Marianne De Chastelaine te horen. Ik kocht Lightdark bij het verschijnen op 6 oktober 2008 en ik heb de Limited Edition met een extra cd met vier extra stukken en een enhanced gedeelte (met daarop weer een promovideo). Het album staat weer vol met dromerige en atmosferische klanken. De ritmesectie maakt het wat afwisselender dan Sol29. Gelukkig is de ijle hijgerigheid uit de stem van Erra weg; daarmee leek in timbre hij wel erg op die van Boowness. Lightdark is een stemmig album met prachtige melodieën en golven van instrumentale melancholie die je overspoelen en er is niks wat je ertegen kunt doen.
A Sense Of Loss is een nieuwe verzameling weemoedigheid in golven van atmosferische en ijle tonen met hese stem en poëtische teksten. Het verschijnt in 2009 en ik koop op 6 november van dat jaar een editie met een cd en een dvd. Op de dvd de surroundmix van de plaat en een video van de single Constant Contrast. Hoewel dit opnieuw een bandopname is, doet Giancarlo weer het meeste werk. Met name de twee openingsstukken Some Warmth Into This Chill en Fading Silently vind ik zeer fraai, maar daarna weet het album de aandacht nog vast te houden, ondanks dat eentonigheid wat op de loer ligt. Mooi album, toch weer.
Om een of andere reden zit Giancarlo Erra bijzonder graag in z'n eentje in de studio. Daar neemt hij in 2011 oudere Nosoundsongs opnieuw op, het meeste live ingespeeld en gezongen. Hij brengt die dan uit onder de naam Nosound, terwijl het een soloproduct is. Het materiaal, negen stukken, komt van de vorige drie albums. Erra legt een soort muzikale mist van ijle toetsen en gitaar neer en daardoorheen hoor je flarden tekst, gezongen of gefluisterd. Prachtig behang, dit. Tegelijkertijd dwingt het je om goed te (gaan) luisteren naar wat er allemaal gebeurt. Erra componeert, speelt, zingt, legt vast, produceert, mastert, fotografeert en ontwerpt. Ik kocht The Northern Religion Of Things op 22 juli 2011, als de cd verschijnt.
Een jaar later heeft Giancarlo Erra zijn complete band Nosound weer bij elkaar. De groep werkt hard aan een nieuw album en dat duurt even. Om de fans gerust te stellen, komt de band met deze cd-single. Op At The Pier staan drie nieuwe stukken, goed voor in totaal dik vijftien minuten. Het is het vertrouwde geluid: warme soundscapes, af en toe voorzien van een subtiel ritme, waardoorheen weemoedige zang- of gitaarmelodieën klinken. Ik kocht de single niet in 2012, wachtte een compleet nieuw album liever even af, maar toen later bleek dat een van de drie stukken (A New Start) toch echt alleen maar op de single stond, kocht ik 'm alsnog. Dat was op 17 juni 2019.
Nosound komt in 2013 gelukkig weer met een volwaardig album. Afterthoughts is wat afwisselender, omdat er weer een subtiele en slome ritmesectie aanwezig is, plus omdat Giancarlo Erra nu ook gitaarmelodieën speelt. De drums zijn overigens ingespeeld door Chris Maitland (ex-Porcupine Tree) die eveneens achtergrondvocalen verzorgt. De vloedgolven aan soundscapes en atmosfeertonen blijven het geluid bepalen en dat maakt dit tot een onmiskenbaar Nosoundalbum. We horen twee stukken die ook op At The Pier staan, zij het in andere versies. Ik heb hier de editie met naast de cd ook een dvd en die kocht ik bij het verschijnen op 15 mei 2013. Op de dvd staat het album in een mooie surroundmix.
Op 24 september 2014 werken Giancarlo Erra en Nosound mee aan een bijzonder project. Tijdens het Starmus Festival op Tenerife speelt de band boven op de vulkaan Teide (2390 meter hoog) bij het Teide Observatory een concert. Veel van het concert is gefilmd en het gehele optreden is op geluidsband vastgelegd. De registratie ervan komt uit in 2015 en ik koop de editie met cd en dvd op 29 april 2015. De band is weer in de originele samenstelling (enkel Italianen) en speelt hier bijna letterlijk de sterren uit de hemel. Op het repertoire veel van de laatste paar groepsplaten. Op de bijgeleverde dvd vinden we het hele concert in surroundmix, beelden van de eerste vijf stukken van het concert en wat opnamen van achter de schermen. Ik moet eerlijk zijn: die dvd heb ik nooit gezien of gehoord, maar dat ga ik binnenkort maar eens doen.
Slechts twee stukjes van dit project te vinden op YT:
Scintilla is het Nosoundalbum uit 2016. Ik heb hier de editie met een meegeleverde bluray, waarop het album nog eens in surround staat, aangevuld met een viertal video's. Ik kocht die editie op 29 september 2016. Scintilla klinkt wat opener, toegankelijker, bijna opgewekt, alsof de dikke wolken soundscapeclouds zijn doorbroken door meer ritme en melodie. De dromerige en nostalgische atmosfeer zijn gebleven, dus het is onmiskenbaar Nosound. Op een stuk speelt Vincent Cavanagh (Anathema) mee. Daarnaast is er ruimte voor cello, trompet, hoorn, trombone. Het geluid is dus wat diverser en dat maakt dit tot een zeer aangename plaat.
Het jaar 2018 brengt ons het album Allow Yourself. Niet alleen is het een voor Nosound zeer kort album (nog geen veertig minuten), maar ook bevat het veel compactere songs, luchtiger ook, bijna poppy al is dat voor Nosoundbegrippen zeer raar. In ieder geval zijn ze ritmischer en vlotter. Ik koop Allow Yourself op 24 september 2018 als hij uitkomt en ik moet eerlijk zeggen dat hij me bijzonder goed bevalt. Bij de 'oude' Nosound lag door de trage tempi en de eenvormige geluidswolken de eentonigheid op de loer; dat is hier geenszins het geval. En dat de plaat meer elpeelengte heeft, helpt ook mee. Giancarlo Erra start rond deze tijd ook met zijn solocarrière. Onder zijn eigen naam brengt hij in 2019 zijn prachtalbum Ends uit en in 2021 komt Departure Tapes. Ook in 2021 een registratie van het eerste concert dat de band sinds tijden weer eens geeft in 2021. Dat album heb ik nog niet, maar komt er vast nog. Einde van het Nosoundrijtje.
Australisch gezelschap onder leiding van David Birdie en John Phillips dat startte in 1983 en stopte in 1994. Ik heb hun debuutalbum uit 1984 sinds 28 juni 1993 in de kast. Waarom weet ik niet. Ik denk dat ik het toen van iemand gekregen heb, maar mijn herinneringen laten me in de steek. Not Drowning, Waving maakte een soort ambient rock. Niet onaardig, ook geen spektakel. Dromerige melodieën en rustige instrumentatie. Korte instrumentale stukjes wisselen de liedjes af. Hunting For Nuggets is een single. Mijn uitgave van het album is een remaster uit 1991, met twee in 1990 opnieuw opgenomen bonusstukken. Aardig, aardig. Zeker vijfentwintig jaar niet gedraaid, dit.
Ian Carr heeft er in 1970 al een hele carrière opzitten (met zijn broer Michael in een jazzensemble) als de Britse trompettist een nieuwe band begint. Nucleus neemt het rockidioom in de jazz van Miles Davis en borduurt daar op geheel eigen wijze op voort. Het eerste wapenfeit is het album Elastic Rock uit 1970. Met pianist en fluitist Karl Jenkins heeft Nucleus een sterke troef in handen: Jenkins is grootmeester in het aandragen van uitdagend songmateriaal. Voeg daarbij innovatief drummer JohnMarshall en gitaargeweldenaar Chris Spedding en je hebt - samen met bassist Jeff Clyne en trombonist/fluitist Brian Smith - de eerste en legendarische bezetting van Nucleus. Het titelnummer Elastic Rock laat al gelijk horen wat we mogen verwachten: een soort jazzy rock van hoog niveau met sterke melodieën en ruimte voor energieke solo's. Het is echter het uitgesponnen Torrid Zone dat wat mij betreft dé klapper van de plaat is. De muziekjournalistiek is enthousiast over het album en de band moet snel met een opvolger komen. Met We'll Talk About It Later trekt Nucleus de sterke lijn van het debuut door. Wederom is Jenkins hofleverancier van de composities, maar nu doet Ian Carr ook zelf een duit in de zak. Opener Song For The Bearded Lady is gelijk de kraker. Beide albums - overigens met hoesontwerpen van ene Roger Dean - zijn jarenlang nauwelijks of niet te vinden of leverbaar. In 1994 verschijnt een dubbelcd met daarop beide platen. Ik kom die dubbelcd pas tegen op 15 juli 2017 als ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland bij Uli in de kraam door de bakken aan het bladeren ben. Twee schitterende platen die behoren tot de bakermat van de jazzrock. Aanraders!
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 14-03-2022 15:21:23 ]
Ook de verdere platen van Nucleus waren lange tijd nauwelijks of niet te vinden. Sommige zijn ware collector's items en wisselen voor honderden euro's, dollars of ponden van eigenaar. Gelukkig komt in 2019 dit doosje uit. Op zes cd's staan negen elpees die Ian Carr met Nucleus uitbracht van 1970 tot en met 1975 bij het Vertigo label. Ik koop dat doosje op 1 april 2019. Elastic Rock uit 1970 en We'll Talk About It Later uit 1971 had ik al, maar alle volgende nog niet. Met dezelfde bezetting (waarin Chris Spedding, JohnMarshall en Karl Jenkins) maakt Nucleus eveneens in 1971 Solar Plexus. Op de twee voorgangers was het vooral pianist Karl Jenkins die compositorisch het meeste materiaal inbracht; op deze derdeling is het Ian Carr die de scepter zwaait. Vanaf dat moment heeft hij het roer grotendeels in handen. De plaat is gebaseerd rond één enkel thema, waarop de band in verschillende stukken varieert en wel zodanig dat datzelfde thema in die verschillende stukken bijna onherkenbaar wordt en er orenschijnlijk geheel nieuwe composities ontstaan. Drie elpees in nog geen jaar tijd: ga er maar aan staan. En de productie lag hoog. Na de drie elpees het verloop in de bezetting trouwens ook. Nogal wat bandleden zwaaiden af en Ian Carr moest met argusogen aanzien hoe Karl Jenkins, JohnMarshall en later ook anderen zich aansloten bij Soft Machine, dat tot zijn frustratie ook nog eens succesvoller (en bekender) was dan zijn Nucleus. De muziek van beide bands Soft Machine en Nucleus ligt overigens dicht bij elkaar, zij het dat bij Nucleus het rockelement altijd duidelijker aanwezig is en bij Soft Machine de nadruk ligt op het jazzy stuk. Maar veel ontloopt het elkaar niet. Op de vierde plaat Belladonna (oorspronkelijk uitgebracht onder Ian Carr's eigen naam) komt een jonge gitarist meespelen en we horen bijvoorbeeld in Hector's House hoe Allan Holdsworth zijn vloeiende gitaarspel ontwikkelt. Labyrinth (met zangeres Norma Whinstone) en Roots zijn eveneens sterke platen, niet in het minst omdat de blazerssectie uitgebreider is en inmiddels is er ook een zekere Kenny Wheeler in de gelederen. Niet lang, trouwens. Under The Sun en Snakeships Etcetera behoren misschien wel tot het beste wat Nucleus ooit heeft gemaakt. Stukken als Sarsparilla en Pussyfoot demonstreren hoe heerlijk de combinatie van sterke thema's en gedreven solo's uitpakt. Met het album Alleycat uit 1975 wordt duidelijk dat Nucleus inmiddels een soort jazzrock speelt waar Zappa in de begin jaren zeventig ook een tijdje mee bezig was. Stevige grooves, uitgesponnen thema's en overal heen waaierende solo's: schitterend. Eind 1975 verbreekt Vertigo het contract met Nucleus; de verkoop van de platen loopt met het album achteruit. Live speelt de band echter alle zalen in Groot-Brittannië plat. Er komen nog platen van Nucleus uit op andere labels (en die heb ik allemaal niet), maar de verkoopresultaten zijn teleurstellend. Na 1985 verschijnt er geen nieuw werk meer. Ian Carr trekt zich terug uit de spotlichten tot op 25 februari 2009 het bericht komt dat hij op vijfenzeventigjarige leeftijd is overleden aan de Ziekte van Alzheimer. De negen platen in dit doosje zijn het bewijs dat Nucleus een fenomenale band was.
De VPRO zendt een driedelige miniserie uit op 10, 17 en 24 mei 1992. Ik zie de eerste aflevering en ben nogal onder de indruk van de muziek. Die blijkt gecomponeerd door Theo Nijland en die ken ik dan weer van de groep The Shooting Party. Ik bestel de cd bij de omroep en op 10 juni 1992 ligt hij op de deurmat. Nijland heeft een stemmige soundtrack gemaakt, die jazz en klassiek vermengt. Zelf speelt hij piano, daarnaast horen we drums, bas, saxofoon, andere blazers en een strijkersensemble. Alle composities zijn van Nijland, met uitzondering van Introduktie, waarin hij het thema uit Cantique de J. Racine van Gabriël Fauré heeft verwerkt. Schitterende plaat, dit. Dan weer onstpannen en sexy, dan weer onheilspellend of zelfs abstract. Het thema uit Een Huwelijk is drie keer te horen en het verkent de grenzen van wat avontuurlijker en moderner klassiek. Laat de beeldende muziek maar aan Nijland over. De tweede en derde aflevering van de serie heb ik nooit gezien.
Siberische donkere, tribale folk. Hoe zal ik het anders noemen wat Nytt Land maakt? Vorig jaar verscheen hun vierde album Ritual en ik kocht dat op 31 augustus 2021. De kern van de band bestaat uit het echtpaar Anatoly en Natalya Pakhalenko en samen met enkele andere muzikanten bezingen ze de natuur en refereren ze aan de Noorse mythologie en de Edda. Dat komt tot uiting in hypnotiserende oerritmes, natuurgeluiden, handgemaakte instrumenten, mysterieuze samenzang, ambiente passages, opzwepende dansen en vervreemdende keelzang. Live moet het helemaal een avontuur zijn. Beetje Wardruna en nog meer Heilung, maar dan ook weer anders. Gaaf!
In 1984 is de band Japan toch echt ter ziele. Bassist Mick Karn gaat op zoek naar nieuwe mensen om mee samen te werken en hij vindt zanger en tekstschrijver Peter Murphy, die zelf Bauhaus achter zich laat. De twee komen in 1984 met de elpee The Waking Hour. Murphy schrijft alle teksten en zingt (goh) en Karn componeert de muziek en speelt daarnaast alle instrumenten. Alleen voor de drumprogrammering komt Paul Vincent Lawford opdraven. The Waking Hour bevat vooral ritmisch gezien muziek die op Tin Drum had kunnen staan; qua compositie en zang is het heel andere koek. Het meest in het oor springend is de goddelijke fretloze bas van Karn, die - zoals het zijn handelsmerk betaamt - waarlijk alle kanten opstuitert en gelukkig mooi vooraan in de mix zit. Destijds deed de plaat niet zo heel veel en de twee heren lieten het ook bij dit ene album. Later, zeker sinds Karn is overleden, bleek het toch een geliefde samenwerking. Zelf kocht ik de vinylversie pas afgelopen vrijdag 11 maart 2022 in een mooi platenzaakje in Den Haag. Geeft niks. Mooie aanvulling op de Karnverzameling.
Roine Stolt knalt er gewoon weer een compleet dubbelalbum uit. Het verscheen officieel 4 maart 2022, maar ik had 'm de dag ervoor al in huis. Al bij de eerste tonen wist ik: Dit zit snor. Een typisch Flower Kingsalbum, vol met monumentale prog, heerlijke melodieën, fraaie samenzang en de meesterlijke gitaarsolo's van meneer Roine Stolt zelf. Geen superlange stukken, maar meer behapbare en compactere songs. Stolt heeft zowel oude ideeën (die hij nog op de plank had liggen) als nieuwe muziek gebruikt. Het is dus allemaal supervertrouwd. Wel is er een kleine wijziging in de (tour)bandbezetting. Bassist Jonas Reingold heeft verplichtingen in de band van Steve Hackett. Hij is op enkele stukken wel te horen op deze plaat, maar het merendeel van de baspartijen speelt broeder Michael Stolt. Dat is niet echt een verrassing; Michael speelde op de eerste vier/vijf Flower Kingsplaten al mee en Reingold was zijn opvolger. De bijdragen van Hasse Bruniusson (percussie) en Rob Townsend (saxofoon, uit de band van Steve Hackett) maken het geluid wat diverser. Uitstekend album, dat bij vlagen doet denken aan het klassieke Stardust We Are, maar toch ook weer heel veel nieuwe ideeën bevat.
Sinds het overlijden van Daevid Allen blijft de band Gong platen maken. Het is Kavus Torabi (ook: Knifeworld, The Utopia Strong, enzovoorts) die het vuur brandend houdt. In 2019 verscheen The Universe Also Collapses en met dat album op zak tourde het kwintet Europa rond. De muziek op deze dubbelcd is live opgenomen in Leeds, Nottingham en Newcastle in 2019 en verscheen op 4 maart 2022. Ik had hem op maandag 7 maart in handen. Negentig minuten frisse en energieke Gong die niet onder doet voor de klassieke waarover Allen de scepter zwaaide. Naast recent materiaal als Rejoice! I'm Dead! en de gehele The Universe Also Collapses brengt de band ook een paar gouwe ouwen, zoals You Can't Kill Me (opener van deze liveplaat en dan weet je dat het niet meer stuk kan) en het legendarische stuk Master Builder van You. Heerlijk livealbum dat ik maar niet uit de speler krijg.
Op 3 juli 2016 speelt Keith Jarrett een concert in de Béla Bartók Concert Hall in het Palace Of The Arts in Budapest. Hij komt op, gaat achter de piano zitten en begint te improviseren. Maar liefst twaalf ter plekke gecomponeerde stukken krijgt het publiek te horen. En daarna volgen nog eens twee toegiften: de bekende stukken/standards It's A Lonesome Old Town en Answer Me, My Love. Dan hebben we er bijna anderhalf uur op zitten en is de betovering voorbij. Jarrett weet mij in ieder geval weer mee te slepen zijn bijzondere wereld in; een wereld van wonderschone melodieën, dynamiek, verstilde passages en ritmische patronen. Zijn zoektochten zitten vol avonturen en onverwachte wendingen. Soms komt hij op zulke melodieën die lijken of ze altijd al hebben bestaan, maar nee: het is ter plekke bedacht. Toch verdenk ik hem er wel eens van dat hij ideeën in zijn achterhoofd opslaat en op het podium manifesteert, zo perfect is het af en toe. Pas in 2020 verschijnen de opnames van dit concert en ik koop de dubbelcd op 17 maart 2022. Budapest Concert is een grandioze aanvulling op het solooeuvre van Jarrett.
Ook Marillion is vandaag de dag actief en brengt een nieuw album uit. An Hour Before It's Dark verschijnt op 4 maart 2022 en ik heb 'm de dag ervoor al in de speler zitten. Ik heb de editie met een dvd erbij, waarop het album in surround en in instrumentale mix (ook surround), maar de dvd heb ik nog niet beluisterd. Het album zelf laat horen dat Marillion nog altijd tot de top van de prog behoort. Tekstueel gaat het diep en Steve Hogarth zingt de emotie uit de longen uit zijn lijf. Muzikaal gezien klinkt het fris en zelfs bijna opgewekt. Dat lijkt te botsen met de zware boodschap (zie titel), maar het tegendeel is waar. In totaal staan er zeven stukken op. Vier daarvan zijn onderverdeeld in kortere delen en op de cd vinden we daarom achttien tracks. Beetje verwarrend en overbodig, vind ik. Omdat de stemming van veel van die deeltjes overeenkomt, lijkt het of het album één lang werkstuk is. Gelukkig zitten er een paar 'losse' nummers tussen. Zo is Murder Machines een puike single en Only A Kiss een instrumentaal intermezzo van nog geen minuut. De absolute hoogtepunten vind ik de momenten dat Steve Rothery ouderwets zijn lyrische gitaarsolo's mag spelen en gelukkig krijgen we die redelijk veel te horen. Ook de afsluitende songsuite Care is indrukwekkend. Ik moet 'm nog heel veel beluisteren, maar vooralsnog zeg ik: 'Dit is weer een karakteristieke progplaat van Marillion.'
Ocobar is een Nederlandsch gezelschap, onder contract bij het Nederlandsche label Basta. In 2005 brengt het trio het tweede album uit en ik koop dat op 12 mei 2005. Reden is de aanwezigheid van speciale gast Geert Chatrou. U weet nog wel: hij deed twintig jaar geleden voor de grap mee aan het wereldkampioenschap kunstfluiten en won. Op Chatroubadour staan tien luchtige composities, allen van de hand van het trio multi-instrumentalisten. In die tien deuntjes speelt de kunstfluiter de hoofdrol. Fay Lovsky is te gast in vier stukjes; ze zingt en speelt theremin. Haar inbreng voorkomt de verveling die op de loer ligt, want hoe leuk en opgewekt het materiaal ook is, het blijft luisteren naar een fluitwijsje. Na veertig minuten klinkt er een elfde stuk: een nogal overbodige remix van een van de melodietjes op de plaat. Bijzonder vrolijk album waarmee ik menig thuisfeest heb opgeleukt.
Ryo Okumoto is de toetsenist van de band Spock's Beard (tot over een maand of vier, vijf). De Japanse muzikant had al drie soloplaten (allen uitgebracht in 1980) op zijn naam; in 2002 komt hij met Close Enough. Ik heb hier de versie met cd en dvd, die ik kocht op 14 oktober 2002. Op de dvd staat een documentaire over hoe de plaat tot stand is gekomen. Ik heb die dvd een keer bekeken en kan me er helemaal niets van herinneren. De plaat zelf kent zeer sterke momenten. Dat is mede te danken aan de inbreng van Spock's Beardmaatjes Neal Morse, Alan Morse, Dave Meros en Nick D'Virgilio, maar ook aan gasten als Glenn Hughes, Simon Phillips, Bobby Kimball en Steve Lukather. Met de hele Spock's Beard in de gelederen zou je verwachten dat dit album klinkt als Spock's Beard, maar dat is absoluut niet het geval. Okumoto trekt zijn eigen plan en je hoort goed dat hij van origine uit de Japanse hardrockscene komt. Het merendeel van de songs is compact, pakkend, rockend en nodigt uit tot meebrullen. Opener Godzilla Vs. King Ghidarah is instrumentaal en begint bijna atmosferisch voordat de progregisters open gaan. Afsluiter The Imperial is eveneens instrumentaal en brengt de luisteraar weer tot rust. De grote tegenvaller is wat mij betreft het achttien minuten durende titelnummer, dat maar niet op gang wil komen en waarin de zang van Bobby Kimball niet sterk (lees: tegen het valse aan) zijn. Er blijven gelukkig nog veertig prima minuten over.
Over dit iconische album ga ik weinig zeggen. Dat hebben anderen al gedaan en goed. Ik kocht een remaster uit 2000 op 25 augustus 2005. In mijn oren is het een verbluffend solodebuut. De manier waarop alles in elkander steekt dwingt respect af. De eerste plaatkant vind ik sterker dan de tweede; voor mijn gevoel loopt de compositie vloeiender. Het einde van die eerste plaatkant - met de aankondigingen van de instrumenten door Vivian Stanshall - is briljant. Terecht dat deze plaat zo'n legendarische status heeft verkregen. Met Tubular Bells creëerde Oldfield een geheel nieuw genre.
Welk belendend perceel heb je nu weer in brand gestoken?quote:Op maandag 21 maart 2022 11:55 schreef Bosbeetle het volgende:
Al mijn platen en cds zitten weer in verhuisdozen
quote:
[..]
Welk belendend perceel heb je nu weer in brand gestoken?
dit keer heb ik/we zelf een huis gekocht 
Tof!quote:
[..]
En wanneer kun je de dozen weer uitpakken en platen gaan draaien?
quote:
Al mijn platen en cds zitten weer in verhuisdozen
quote:
[..]
Augustusquote:
[..]
Tof!
En wanneer kun je de dozen weer uitpakken en platen gaan draaien?
Het legendarische album kent vele uitgaven en heruitgaven. In 2009 komt er opnieuw een remaster in vele versies en ik koop een enkele cd-versie (pas) op 9 januari 2017. De plaat klinkt nog beter dan hij al deed en er zijn twee extra stukjes aan toegevoegd: Mike Oldfield's Single (een single die uitkwam ter promotie en ten tijde van het album in 1973) en Sailor's Hornpipe, het afsluitende stukje van Tubular Bells, maar nu in een oorspronkelijke versie met de bizarre woordenbrij van de onnavolgbare Vivian Stanshall erin.
Tubular Bells blijkt een enorm succes te zijn. Platenbaas Richard Branson staat erop dat Oldfield het werk live uitvoert. Dat gebeurt eenmalig, maar Oldfield is niet tevreden. Bovendien keert zijn podiumangst terug en hij trekt zich terug in de Britse heuvelen nabij Wales, in een klein landhuisje nabij een heuvel die Hergest Ridge heet. Behalve bouwen aan zijn modelvliegtuigen ontwikkelt hij er de ideeën voor een vervolgcompositie. Die verschijnt in 1974. Wederom twee stukken van ieder een plaatkant. Op het eerste gehoor is deze wat landelijker, maar qua klankkleur doet hij niet onder voor zijn voorganger. Er komen weer de prachtigste melodieën voorbij. In het tweede deel zit een lange passage waarin hij een gitaarpartij meer dan duizend keer overdubt. Een waardige opvolger, maar hij blijft in de schaduw van de grote Tubular Bells en dat is wel begrijpelijk. In 2010 komt de remaster met een nieuwe mix door Oldfield zelf en ik koop die op 4 juni van dat jaar. Op het plaatje staan twee extra's: de singlekant In Dulci Jubilo (For Maureen) die Oldfield later in 1974 opnam en een kort fragment uit Hergest Ridge dat op de A-kant van diezelfde single stond.
Ommadawn is het derde album van Oldfield. Het verschijnt in 1975. Was Hergest Ridge al wat landelijker; Ommadawn klinkt zo mogelijk nóg pastoraler. Dat effect wordt veroorzaakt doordat Oldfield nóg meer akoestische instrumenten inzet. Af en toe is die beruchte doublespeedguitar van 'm nog te horen, maar over het algemeen wanen we ons toch in een kalm en glooiend landschap. Het werk eindigt dan ook met On Horseback, waarin hij het buitenleven verheerlijkt. Oldfield is inmiddels een soort kluizenaar geworden en omringt zich louter met familie en de paar muzikanten die hem op deze plaat bijstaan. Op dit album staan misschien wel de allermooiste melodieën en arrangementen die hij ooit heeft gemaakt. Ik vrees dat het mijn favoriete Oldfieldplaat is. In 2010 maakte Oldfield een nieuwe mix en ik kocht die heruitgave op 4 juni van dat jaar. Naast het titelstuk - dat traditiegetrouw uit twee plaatkantlange delen bestaat - vinden we een viertal extraatjes. In Dulci Jubilo nog een keer, nu in een andere singleversie en dit keer de A-kant. Verder twee fragmenten uit de grote compositie (die ook ooit alleen te vinden waren op de compilatie Boxed) en de single Portsmouth. Mooie heruitgave.
Incantations is het album waarmee Mike Olfield pas na drie jaar (in 1978)komt. Er is nogal wat veranderd. De muzikant is in psychotherapie geweest om zijn angststoornissen de baas te kunnen en dat lijkt te zijn gelukt. Incantations is gelijk een dubbelalbum waarop hij zijn kunnen zelfverzekerd etaleert in vier plaatkantlange stukken. Zoals de titel doet vermoeden, hebben mystiekere en bezwerende melodieën en tribale en opzwepender ritmes hier de hoofdrol. Daarnaast blijft er volop aandacht voor zijn meer orkestrale en folkloristische elementen. Het combineert geweldig goed. Oldfield krijgt uitgebreid hulp van Pierre Moerlen (drums) en broeder Benoit Moerlen (vibrafoon), Maddy Prior en zus Sally Olfield (zang), David Bedford (orkestraties), het Queen's College Girls Choir, een heel orkest, diverse fluitisten en percussionisten. Oldfield doet de rest van het werk. Maddy Prior krijgt de hoofdrol in de tweede helft van het tweede deel: het verhaal over Diana en Hiawatha lijkt op het eerste gehoor wat langdradig vanwege de herhaling, maar na een paar luisterbeurten blijkt het wonderwel te werken. Grappig: tijdens de opnames blijkt er ergens een fout in de tape te zijn gekomen: aan het eind van het eerste deel ontbreekt er een maat of wat in een doorlopend ritme en lijkt de plaat over te slaan. Door de vele overdubs is het niet meer te repareren en dus blijft het erin. Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en heb me in het begin gestoord aan die 'tik'. Op 20 januari 2011 koop ik de dan net verschenen remaster (met een mooie mix door Oldfield zelf) en blijkt die tik er nog steeds in te zitten. Het is ook digitaal niet te herstellen. Ondertussen weet ik niet beter dan dat het erin hoort. Het dubbelalbum past ruim op een enkele cd. Sterker nog, er is plek voor een extraatje: een remix van de single Guilty. Samen met Ommadawn is Incantations mijn favoriete Oldfield: de plaat neemt je mee naar allerlei oorden en atmosferen en is een grandioze luisterervaring.
Platinum uit 1979 zet de lijn van de ommekeer voort. Op de eerste plaatkant staat nog een vierdelige suite (Platinum); op de tweede kant horen we vier compactere songs. Oldfield zet ook elektronica in. Het stuk Platinum is gebaseerd op sequencerlijnen. Het is spaarzaam en smaakvol gedaan en eroverheen klinken gelukkig de herkenbare melodieën. De vier delen lopen perfect in elkaar over en monden uit in een opzwepende apotheose North Star (van Philip Glass). Plaatkant twee opent met de bijna atmosferische instrumental Woodhenge, Into Wonderland is de herkenbare Oldfieldmelodie, Punkadiddle de aanstekelijke stamper en I Got Rhythm (van Ghershwin) het enige vocale stuk op de plaat. In 2012 komt er een mooie remaster (die ik koop op 20 augustus 2012) en daarop drie extra's: een live in de studio opgenomen deel van Platinum, een hermix van North Star en de single Blue Peter. Platinum markeert de overgang van lang uitgesponnen stukken naar het meer radiovriendelijke materiaal uit de jaren tachtig.
QE2 komt in 1980 en kent negen losse en compactere composities. Oldfield zet enkele gastmuzikanten in (waaronder Phil Collins en Maggie Reilly) en David Bedford komt - net als op voorgaande platen - orkestraties doen, zei het bescheiden. Het album klinkt poppy en ietwat vluchtig, maar er staan prachtige dingen op. Opener Taurus 1 is de uitschieter; het is het enige stuk dat een beetje doet denken aan het wat langere en complexere werk van de eerste vier albums; het is met tien minuten ook het langste stuk op het album. Wonderful Land was zowaar de single. In 2012 kwam de remix en remaster en die kocht ik op 4 april 2014. Er staan drie extra's op: Polka (een livestukje dat B-kantje van de single was), de singleversie van Wonderful Land en Shiva (een in 2012 opnieuw opgenomen versie van het stuk Sheba dat op de plaat staat).
Five Miles Out is uit 1982. Enerzijds (plaatkant B) is er de voortzetting van kortere stukken; anderzijds (plaatkant A) krijgen we gelukkig weer een lange compositie in de vorm van Taurus 2. Het geluid is wel wat moderner en het stuk bestaat duidelijk uit afzonderlijke delen die elkaar soms wat bruusk opvolgen, maar het heeft een kop en een staart en veel themaatjes komen her en der in de vierentwintig minuten terug. Mevrouw Maggie Reilly krijgt een grotere rol, vooral op twee vocale stukken op de tweede plaatkant. Die twee stukken zijn zeer poppy en een voorbode van de richting die Oldfield in de jaren tachtig graag op wil. Een andere verrassing is gastdrummer Carl Palmer in Mount Teidi, ware het niet dat het instrumentale stuk zelf compositorisch wat tegenvalt. Ik kocht de remaster die in 2013 verscheen op 22 januari 2014 en daarop vinden we twee korte extra's: Waldberg (The Peak) is het b-kantje van een single en de demo van titelstuk Five Miles Out is aardig, maar een beetje overbodig.
Crises uit 1983 kent gelukkig ook weer zo'n plaatkantlange compositie in de vorm van het titelnummer. Ook hier meerdere losse delen die Oldfield aan elkaar heeft weten te plakken op een manier dat het toch één geheel is. Her en der is ook zijn stem te horen. Plaatkant twee bestaat uit vijf korte popstukken, waarvan natuurlijk Moonlight Shadow de overbekende single is. Maggie Reilly zingt ook die andere single Foreign Affairs en Roger Chapman is de zanger in afsluiter en derde single Shadow On The Wall. Taurus 3 is een kort instrumentaaltje en het absolute heerlijkheidje van de plaat is vanzelfsprekend In High Places, waarin zowaar ene Jon Anderson komt zingen en tekst aanleveren. Ik vind Crises een zeer tweeslachtige plaat: het titelnummer is bijna ouderwetse Oldfield, maar de losse liedjes op de tweede plaatkant werpen een heel ander licht op 's mans kunnen met alle hits. Ik heb ergens een oudere cd-versie achter in de kast verstopt staan. Die werd overbodig toen in 2013 de remaster kwam. Ik kocht die op 21 mei 2014. Opnieuw wat extra's: zeven maar liefst. 12"-versies, unplugged mixen, de beide kanten van de single Crime Of Passion en de A-kant van de single Mistake. Mooie en complete heruitgave.
Op Discovery uit 1984 zet Mike Oldfield voornamelijk korte liedjes met een hoog hitgehalte. Zo is daar To France, wederom gezongen door Maggie Reilly. Een hit. Naast Reilly horen we op het album Barry Palmer zingen. Oldfield zelf speelt alle instrumenten op deze plaat met uitzondering van de drums, waarvoor hij Simon Phillips wist te strikken. Olfield neemt het materiaal op in Zwitserland en tegelijkertijd is hij bezig met de muziek voor de film The Killing Fields. Op Discovery slechts één instrumentaaltje; het intrigerende The Lake. Destijds verweet de pers Oldfield uitverkoop van goedkoop succes met al die luchtige liedjes. In 2016 kwam er een remaster van de plaat en die kocht ik op 16 januari 2017. Vijf extraatjes deze keer, waaronder de extended version van To France, een instrumentale versie van Tricks Of The Light en nog drie korte en pakkende stukjes. Ondanks dat dit album geen hoogvlieger is, staat er instrumentaal gezien toch weer interessant spul op.
De muziek voor The Killling Fields neemt Oldfield op tegelijkertijd met die van Discovery. Muzikaal gezien liggen beide albums mijlenver uit elkaar. Het gebodene op dit album, dat ook in 1984 verschijnt, is echte filmmuziek. Ik heb de beelden niet nodig; de muziek schept genoeg plaatjes in mijn brein. De thema's zijn krachtig en er valt een boel avontuur te ontdekken in de klanken alleen. Van melodieus tot wat abstracter en van verstild tot indrukwekkend; van alles komt voorbij. Het merendeel van de muziek wordt uitgevoerd door een orkest. Zelf heb ik de film ooit een keer gezien; ik kan me er niet veel meer van herinneren, behalve dat hij me aangreep. In 2016 - tegelijk met die van Discovery - verscheen een remaster van de soundtrack en die kocht ik - tegelijk met die van Discovery - op 16 januari 2017. Twee extraatjes zijn er in de vorm van single edits van twee stukjes van de soundtrack.
In 2017 komt Mike Oldfield op het idee om een ouder album opnieuw te bezoeken. Dat heeft hij eerder gedaan: van Tubular Bells verschenen 12.354 vervolgplaten die het succes van de klassieker lijken uit te melken. Maar met Ommadawn is het anders. Ommadawn was nooit een commercieel groot succes, maar is altijd een van Oldfields favorieten gebleven. Op Return To Ommadawn werkt hij volgens hetzelfde concept als het origineel: hij maakt twee lange composities, speelt alles zelf in en beperkt zich tot akoestische en landelijke melodieën en atmosferen. Het resultaat is bijna net zo indrukwekkend als Ommadawn zelf. De muziek vloeit van het ene prachtige deel en we horen vooral waar Oldfield zo goed in is: rijke instrumentatie, enorme dynamiek, schitterende melodieën en ja, ook komt zijn beroemde gitaarspel goed aan bod. Pas helemaal op het eind is er een kort moment van echte herkenning: er klinkt een fragment van het koortje uit On Horseback van het originele album. Ik was afgehaakt toen Oldfield halverwege de jaren tachtig definitief de poppy kant op ging en platen vol luchtige liedjes ging maken; met Return To Ommadawn haak ik weer aan. Ik kocht het album bij het verschijnen op 30 januari 2017 en ik heb een versie met een dvd waarop het album ook in surround staat en die mix moet ik nog altijd eens een keer gaan beluisteren.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-03-2022 21:51:45 ]
Op zondagmiddag 15 juli 2012 speelt ene Morgan O'Kane in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een gratis concert. Ik heb nog nooit van Margan O'Kane gehoord, maar ben benieuwd en ga luisteren. Het blijkt een banjospeler uit de Verenigde Staten te zijn. Geboren in Virginia, maar dan wonend te Brooklyn, NYC. Met drie companen speelt hij nog geen uurtje in het bijna lege café. Ik hoor Amerikaanse folk, veelal akoestisch, met dobro, viool, lepels en banjo en ook heel veel samenzang. Een waar feestje en het klinkt of we in de woeste wouden van de VS zijn. Na afloop koop ik de cd Pendulum van het jaar ervoor en die laat ik signeren. Op het album dezelfde aanstekelijke kroegmeebrullers. Leuk, wel. Na 2012 komt het plaatje nauwelijks de kast nog uit. Nooit, dus. Ik hoor dit dus voor het eerst sinds negen jaar weer. Leuk, wel.
Niets van dit album te vinden op YT, vandaar wat van mijn eigen filmpjes van het concert:
Het Omnibus Wind Ensemble is een collectief Zweedse muzikanten. In 1994 en 1995 nemen ze dit album op in Stockholm. Zappa op z'n klassieks; dat lijkt vreemd, maar is het allerminst. Zappa zelf maakte tijdens zijn leven al diverse opnamen met orkesten. Wat wel bijzonder is, is de repertoirekeuze van dit ensemble. Zo beginnen we bijvoorbeeld met Inca Roads, toch een meer jazz/prog/rock-nummer. Of wat dachten we van de klassiekers How Could I Be Such A Fool?, Let's Make The Water Turn Black en Alien Orifice? Andere stukken liggen wat meer voor de hand om in een klassiekere setting te spelen: Revised Music For Low-Budget Orchestra, Igor's Boogie, Be-Bop Tango en Uncle Meat. Ronduit groots is de uitvoering van het tweede deel uit Sinister Footwear en ook The Black Page #2 (oorspronkelijk een niet te spelen drumsolo) mag er zijn. Na Brown Shoes Don't Make It en het eeuwige Peaches En Regalia is Ravels Bolero de toegift. Ook niet raar; Zappa speelde een reggaeversie ervan tijdens de tour in 1988. De arrangementen zijn van leden Per-Erik Adamsson, Lars-Erik Lidtström en Leif Halidén en zijn fantasierijk en passend. U hoort: een alleraardigst album, dit. Ik kocht het op 27 juli 2001 en ik vermoed dat ik toen voor het eerst op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland was.
Seigen Ono is een Japanse producer, componist en muzikant. Hij is sinds begin jaren tachtig actief en op veel platen van allerlei muzikanten te vinden. In 1988 verschijnt zijn tweede soloalbum The Green Chinese Table. Ik koop die plaat op 10 juni 1993. Ik denk dat ik 'm ergens in de uitverkoopbak vind, maar precies kan ik het me niet herinneren. Ono maakt muziek die zwabbert tussen modern-klassiek, ambient, minimal en avant-garde. Op het album zes stukken, variërend van melodieus tot abstract, van verstild tot lawaaierig-ondoorgrondelijk. De muziek wordt uitgevoerd door strijkers, harp, basklarinet, percussie en gitaar (Arto Lindsay). Ono zelf speelt gitaar, piano en 'wijnglas', plus hij dirigeert de boel. Mooie, stemmige plaat die pas na een heleboel keren beluisteren zijn schoonheid openbaart; ik heb 'm dan ook een heleboel keren beluisterd.
Dat brute brullen en die gore gitaren van Opeth: ik heb er niks mee, ook al werkte vanaf 2001 Steven Wilson mee aan enkele zogenaamde meesterwerken. Tot mijn afgrijzen laat Wilson zich door Opeth beïnvloeden en is de eerstvolgende Porcupine Treeplaat In Absentia veel harder dan me lief is; een reden om me vooral niet in Opeth te verdiepen. Tot in 2003 Damnation verschijnt. Ik lees de recensie (puur omdat ik wil weten wat Steven Wilson allemaal uitspookt) en ga in de plaatselijke platenwinkel luisteren en ziedaar: op 6 mei 2003 koop ik het album. Opeth op de zachtaardiger toer en ik vind het prachtig. Geen grunts, geen muur van scheurgitaar of beukdrums, maar stemmige songs, subtiel ingezet snarenwerk en ingetogen zang. Op het eerste gehoor meen ik invloeden van Caravan en andere Canterburybands te horen, maar het invloedenpalet is breder. Steven Wilson produceert, mixt, doet de mastering en draagt instrumentaal bij op toetsen, piano, mellotron en achtergrondzang; bovendien levert hij de tekst van een lied. Tot op de dag van vandaag belandt deze plaat met grote regelmaat in de speler.
In 2015 ben ik zover: inmiddels heb ik de 'nieuwe' (lees: hardere) Porcupine Tree omarmd en ik heb de latere Opethplaten (die meer prog zijn dan metal) gekocht en gekoesterd. Opeth brengt Deliverance uit 2002 en Damnation opnieuw uit, gezamenlijk in een mooi boekje. Beide platen heeft de band tegelijkertijd in 2002 opgenomen. In het boekje - dat ik koop op 9 november 2015 - naast twee cd's ook twee dvd's met daarop de albums ook nog eens opnieuw gemixt voor surround: Deliverance door Bruce Soord en Damnation door Steven Wilson. Binnenkort toch ook maar eens beluisteren. Deliverance blijf ik zware kost vinden, maar ik kan de gore grunts en de gruizige gitaren beter behappen. Hoewel: opener Wreath is wel een heel brute binnenkomer en Michael Akerfeld heeft later zelf ook toegegeven dat het doel was om het smerigste en hardste Opethstuk ooit te maken. Nadere beluistering van de rest van het album leert me vooral dat er ook veel mooie en subtielere passages op staan. Maar Damnation blijft mijn favoriet.
![Opeth - Wreath [Remixed] (Audio)](https://i.ytimg.com/vi/nAMM2-nnKgE/0.jpg)
![Opeth - A Fair Judgement [Remixed] (Audio)](https://i.ytimg.com/vi/Zf3LMWqj4eo/0.jpg)
![Opeth - Master's Apprentices [Remixed] (Audio)](https://i.ytimg.com/vi/9Xl544mZwJI/0.jpg)
![Opeth - Closure [Remixed] (Audio)](https://i.ytimg.com/vi/N3p88tVPp6g/0.jpg)
In 2011 brengt Opeth Heritage uit. Ik lees in de recensies dat de band afstand neemt van dat brute gebrul en de gore gitaren. In plaats daarvan meer invloeden uit de progressive rock, melodieuzere songs en 'cleane' zang. Ik haak aan! Ik koop Heritage op 29 september 2011 en ben er echt enthousiast over. Na een kort intro zet The Devil's Orchard de progtoon. Melodieus en toch stevig. Het had zo in de jaren zeventig gemaakt kunnen zijn. Dat geldt ook voor de daarop volgende acht stukken op de plaat. Slither is een eerbetoon aan de dan net overleden Ronnie James Dio. Famine is een prachtprogstukje (met percussie van Alex Acuna) en The Lines In My Hand laat horen dat Opeth ook in nog geen vier minuten een symfonisch stukje kan spelen dat nog eens rockt ook. Ik heb de Limited Edition in een digipak met een 3d-plaatje op de voorkant en een bonusdvd, waarop nog eens twee extra nummers én de plaat in surround (door ene meneer Steven Wilson) en die surroundmix moet ik nog altijd een keer gaan horen. Heritage is een schitterend album waarop Opeth nieuwe wegen inslaat, zonder dat het nu echt een totale ommekeer is.
![Opeth - The Devil's Orchard [OFFICIAL VIDEO]](https://i.ytimg.com/vi/FxvN_GxgpF8/0.jpg)
Op Pale Communion uit 2014 blijft Opeth in de progrockhoek. Dit keer is het songmateriaal samenhangender. Daar waar op Heritage er verschillende stijlen en atmosferen te beluisteren waren, daar is het op dit album meer een geheel. Ik vind het een zeer goede plaat en kocht de limited edition op 22 augustus 2014. Die limited edition gaat vergezeld van een bluray. Daarop staat een surroundmix van de plaat (nooit beluisterd) en nog eens twee extra stukken (een keer beluisterd). De progelementen op het album zitten 'm wat mij betreft vooral in de nadrukkelijker aanwezigheid van toetsen, zoals bijvoorbeeld in Goblin en Voice Of Treason. Het stuk Cusp Of Eternity is trouwens een dijk van een nummer.
Op Sorceress van twee jaar later trekt Opeth de krachtige symfolijn verder door. Ik koop het album op 4 oktober 2016 bij het verschijnen en het is de limited edition. Het album zelf is sterk, maar ik mis de uitschieters zoals die op Pale Communion voor mij al snel te vinden zijn. Het titelstuk is absoluut weer een enorme knaller. Heel fijn. Daarna vlakt het wat af in mijn oren, misschien met als uitzondering Strange Brew dat anders klinkt omdat de muziek van de hand van gitarist Frederik Akeson is. Slecht is het allemaal zeker niet, zeker niet, maar het blijft bij mij allemaal wel wat minder hangen. Op de meegeleverde bonusdisc staan dan twee studiostukken die niet op het album staan maar daar best op hadden gekund, plus drie liveversies van nummers van de vorige plaat. Na Sorceress heb ik de band niet verder meer gevolgd; naar verluidt is de vervolgplaat mooi, maar ik heb 'm niet meer gekocht. Moet eerlijk zeggen dat Opeth niet heel veel uit de kast in de speler belandt of het moet Damnation zijn ...
Dit cd'tje kwam mee met de editie van PROG Magazine in oktober 2017. Ik heb 'm sinds 20 oktober van dat jaar. Op het plaatje vijf stukken van Opeth, live opgenomen op 19 september 2015 in het Ancient Roman Amphitheater in Plovdiv in Bulgarije. Bijzonder optreden, want de band krijgt ondersteuning van het staatsoperaorkest van Plovdiv. Leuk, maar die hoor je niet. Slechts twee van de stukken komen van Heritage en Pale Communion, de andere drie van eerdere platen en die bevatten dus dat belachelijke gebrul en die lompe gitaarlijnen die de orkestpartijen onhoorbaar maken. Totaal uit balans. Weet ik gelijk weer waarom ik het nooit draai. Het stuk van Enslaved, een video-edit van Storm Son is instrumentaal gezien best interessant, maar die keelraspen verknallen in mijn oren de boel volledig. Ach, heel erg is het allemaal niet. Er staan ook zeer mooie passages op, de geluidskwaliteit is verder prima en het blijkt inmiddels een waar verzamelaarsobject te zijn.
Chris Opperman is een componist, arrangeur en muzikant uit Clifton in New Jersey. Hij is vooral bekend om zijn orkestraties van werken van Steve Vai en Mike Keneally, maar maakt ook bijzondere soloplaten. Zo verscheen in 1998 dit album, waarop hij alles uit de kast trekt wat hem beïnvloedt en inspireert. Vooral de invloed van Frank Zappa is te horen (goh). Die uit zich in technisch ingewikkelde composities vol bizarre wendingen, rijke instrumentatie, complexe arrangementen, malle koortjes, melige teksten en een enorme veelzijdigheid. Klassiek, avant-garde, rock, jazz, funk, spoken word: het komt allemaal voorbij op deze heerlijke plaat. Opperman heeft een enorme cast aan muzikanten, zangers en acteurs om zich heen verzameld. Zo horen we onder andere Mike Keneally en Tricia Williams. De plaat opent met het instrumentale Sophia's Dream (Vs Reality) en daarin speelt Keneally zo'n typische freaksolo van 'm. Ain't Got No Beef is een hilarisch verhaal vol frustratie en Beware Of The Random Factor een van de mooiste composities van het album. Ik kocht de cd op 15 augustus 2008 en dat moet wel op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland zijn geweest.
Helaas niets van de plaat te vinden op YT, daarom maar wat filmpjes van mijzelf, toen Chris Opperman kwam spelen op Zappanale 2011:
Ja, gelukkig heeft iedereen het recht om geen smaak te hebben.quote:
Grappig Bazbo ik vind het juist jammer dat opeth van grunts af is... wat mij betreft vind ik Wilsons invloed ook niet altijd fijn bij opeth.... Voor mij blijft blackwater park hun huzarenstuk. Al is Opeth live altijd geweldig (en ook ontzettend grappig).
Ik ben gewoon helemaal niet zo van de metal. Het mag best stevig zijn, maar dat echte brute gedoe vind ik maar niks. Interessant is het om te horen hoe Opeth en Wilson elkaar beïnvloedden. Opeth werd wat subtieler, ruimtelijker en melodieuzer (?); Porcupine Tree juist harder en ging van prachtige psychedlische pop meer de metalkant op (toevalligerwijs ging dat samen met de toen nieuwe drummer Gavin Harrison). Ik vond In Absentia en Deadwing aanvankelijk lang niet zo mooi als het voorgaande werk van PT, maar toen ik Fear Of A Blank Planet een paar keer goed beluisterd had, viel het kwartje. Tegenwoordig vind ik die platen lang zo hard niet meer. Ik vind de ouwe Opeth niet vervelend, maar ik zal er niet gauw meer van kopen.
quote:
[..]
Ja, gelukkig heeft iedereen het recht om geen smaak te hebben.
Ik ben gewoon helemaal niet zo van de metal. Het mag best stevig zijn, maar dat echte brute gedoe vind ik maar niks. Interessant is het om te horen hoe Opeth en Wilson elkaar beïnvloedden. Opeth werd wat subtieler, ruimtelijker en melodieuzer (?); Porcupine Tree juist harder en ging van prachtige psychedlische pop meer de metalkant op (toevalligerwijs ging dat samen met de toen nieuwe drummer Gavin Harrison). Ik vond In Absentia en Deadwing aanvankelijk lang niet zo mooi als het voorgaande werk van PT, maar toen ik Fear Of A Blank Planet een paar keer goed beluisterd had, viel het kwartje. Tegenwoordig vind ik die platen lang zo hard niet meer. Ik vind de ouwe Opeth niet vervelend, maar ik zal er niet gauw meer van kopen.
Fear of a blank planet Verder vind ik het juist vaak vooral live als bands een beetje gaan opbouwen dat ze veel te snel daarmee stoppen
(behalve kayo dot die ging maar door 
) Constant supersnel en superbruut heb ik veel minder mee, maar bands die van subtiel naar in your face naar facemelt gaan vind ik geweldig. Zeg maar dat je Kaiji Haino combineerd met machinefabriek en alles er tussenin.
Bijna tegelijk met Oppy Music Vol. I komt er nog een album van Chris Opperman uit. Op Klavierstücke speelt hij zijn composities op piano. Helaas is die plaat al jaren uitverkocht. Gelukkig komt er binnenkort eindelijk een herdruk en dan is-ie van mij. Pas in 2005 komt Opperman met nieuw werk. Op Concepts Of Non-Linear Time staan tien stemmige stukken, gebaseerd op pianowerk, met her en der andere instrumenten. Zo komt Ben Adams vibrafoon spelen, Robert Thompson viool, Marc Ziegenhagen Moogsynthesizer en zingt Rachel Arellano. De laatste vijf stukken zijn onderdeel van een suite die California, 2000 heet en daarop horen we naast Opperman op piano ook Mike Keneally op gitaren en bas. Keneally verzorgt overigens ook de productie. Ik koop de cd op 19 augustus 2011 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, het jaar dat Opperman er een paar keer komt spelen. Dit is een zeer prachtig album dat de compositorische kwaliteiten van Chris Opperman bijzonder goed laat horen. Aanrader!
Helaas niets van dit album te vinden op YT.
Een jaar later verschijnt dit album. Het is een verzameling liveopnames, gemaakt tijdens vijf verschillende gelegenheden met vijf verschillende ensembles van 2001 tot en met 2004. In alle gevallen speelt Opperman piano en keyboards; verschillende muzikanten op bas, drums, gitaar, vibrafoon en/of cello sluiten aan. Het gaat veelal om gelegenheidsformaties of korte tournees. Het materiaal komt van eerdere platen, maar zeker de helft is nieuw. Zo horen we voor het eerst de wonderschone melodie van Miles Behind. De setting is over het algemeen vrij intiem, de muziek ingetogen, melodieus, romantisch, instrumentaal. Ik koop de cd op 19 augustus 2011, eveneens tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar Chris Opperman drie maal optrad. Zeer mooi album.
Niets van dit album te vinden op YT. Daarom een eigen filmpje van woensdag 17 augustus 2011:
In 2010 komt Chris Opperman met The Lionheart. Ik koop het op 19 augustus 2011 als ik Chris Opperman drie keer zie optreden in verschillende settings tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De eerste keer speelt hij zijn solowerk in z'n uppie op piano (met af en toe hulp van een violiste), de tweede keer is hij lid van de grote band Project/Object (die Zappa speelt) en de derde keer speelt hij zijn eigen werk met een rockensemble op het hoofdpodium. Met trots presenteert hij The Lionheart. Op het album staan negen instrumentale werken. Een paar daarvan kennen we dan al: een eerste versie van Beware Of The Random Factor stond al op Oppy Music (1998) en Miles Ahead kreeg live al een plekje op Beyond The Foggy Highway. Miles Ahead krijgt hier een ultieme versie die laat horen wat een kippenvelmelodie Opperman kan schrijven. Idaho Potato is het enige vocale stuk; Kat Parsons zingt het. Opperman speelt alle toetsenapparaten op de plaat en laat de piano de hoofdrol vervullen; verder zet hij een keur aan bevriende muzikanten in, waaronder ook weer zijn vriend Mike Keneally. Hoogtepunt van de plaat is het in twaalf delen uiteenvallende en dik een kwartier durende The Porpentine: groots, meeslepend, rijk georkestreerd en vol gave melodieën en bizarre wendingen. Klassiek, jazz, prog en rock: Chris Opperman smelt alles samen tot een waanzinnig gaaf geheel.
En vooruit: drie foto's van dat festival, met een hoofdrol voor mijn rubber kip:
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 02-04-2022 15:48:38 ]
Tien jaar later - Chris Opperman is inmiddels muziekprofessor aan de Montclair State University en heeft zijn Ph.D behaald aan de Mason Gross School of the Arts in de Rutgers University - verschijnt er eindelijke weer nieuw werk van Opperman. De titel Chamber Music From Hell is geïnspireerd op het album Jazz From Hell van Frank Zappa; op de plaat horen we meer invloeden van De Grote Meester: het is een eclectische mix van jazz, rock en modern-klassiek en veel van de muziek is elektronisch gecomponeerd en uitgevoerd op een computer. Daarnaast is Mike Keneally (die met Zappa toerde in 1988) te horen in een gitaarsolo (Are We Living In A Computer Simulation?) die wel heel erg veel weg heeft van eentje van Zappa. Voeg daarbij een bizar verhaal en allerlei gesproken tekstfragmenten (à la The Central Scrutinizer op Joe's Garage) en de Zappaconnectie is overcompleet. Toch heeft Opperman ook heel veel eigens. Zo strooit hij met prachtige melodieën, avant-garde-achtige intermezzi en progjazz waar u een punt aan kan zuigen (The Black Ball). Een orkestraal stuk als Waking Up is van grote, grote schoonheid. De afsluitende vijftiendelige suite The Cribbage Variations, uitgevoerd door zowel de computer als levende orkestmusici, doet mijn bek openvallen en mijn onderkaak op de koude vloer kletsen. Allemachtig, wat is dit goed. Ik koop Chamber Music From Hell bij Chris zelf en ik krijg hem per post op 29 juli 2020. Met dit album plaatst Opperman zichzelf tussen hedendaagse componisten van hoog niveau.
Weinig tot niets van dit album op YT, behalve:
En een live première van het openingsstuk:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 02-04-2022 16:08:20 ]
Echte dance is altijd aan mij voorbij gegaan. De naam The Orb heb ik wel altijd in mijn achterhoofd gehouden om me ooit nog eens in te verdiepen, omdat het sfeervol, ambient, warm en melodieus zou zijn. Pas op 25 juli 2016 koop ik een cd en dat is dit album. Eerlijk gezegd kocht ik het omdat de naam van David Gilmour erop staat en ik was op dat moment nogal in een Gilmourbui. Toen ik de plaat voor het eerst draaide kon ik die hele Gilmour nergens horen; wél hoorde ik gelijk dat er fragmenten van Chicago van Graham Nash in zitten. En dat klopt. Alex Paterson en Youth laten het album in twee lange suites uiteenvallen: de Metallic Side en de Spheres Side. Veel verschil zit er niet tussen beide; ze starten met een atmosferisch deel en uit de geluidswolken komt langzaam een ritmedreun tevoorschijn waarover dan weer allerlei geluiden, melodieën en samples te horen zijn. Intrigerend. Ik draai het niet zo vaak, maar als ik het doe sleept deze muziek me al snel de Orbwereld in.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 03-04-2022 21:38:11 ]
Album uit 2020 waar ik lovende recenties over las. Ik kocht het op 9 april 2020. Bij de eerste beluistering van de openingsstukken schrok ik wat: die hevige dancedreunen, daar houd ik helemaal niet zo van, waar bleven die atmosferische klanken? Geduld, geduld. Na bijna twintig minuten komen ze. En hoe. Met gasten als Steve Hillage, Miquette Giraudy, Roger Eno en anderen kan er weinig mis gaan. Ambiente stukken en dub wisselen elkaar af. Vooral Pervitin grijpt mijn aandacht en dat komt dan door die debiel mooie trompetsolo. Verderop klinken de gitaar van Hillage en de synthsolo van Giraudy, net zo indrukwekkend. Aan het eind, na dik zevenenzeventig minuten, moet ik concluderen dat ik een muzikale trip heb ondergaan die voor herhaling vatbaar is. Ook deze draai ik niet vaak en dat zou ik toch moeten doen.
Eerst maar de nieuwe Hot Water Music, blijft toch een band die ik altijd volg en waardeer, al waren de laatste platen niet de meest interessante, en vooral Chuck Ragan een groter stempel drukte (met overdreven zang). Maar hier komen ze toch wel weer een keer lekker uit de hoek
Slim Cessna's Auto Club - Cipher
Opgevoerde 16 Horsepower van het Alternative Tentacles Label.
Slim Cessna is dan ook wel begonnen in een band samen met David Eugene Edwards genaamd The Denver Gentlemen. Op zich een leuke plaat, maar af en toe een tandje rustiger zou best mogen.
Dit nummer van kant 3 was ik wat vergeten, wel lekker dreigend hoor.
[ Bericht 28% gewijzigd door pipster op 04-04-2022 11:29:28 ]
Deze heb ik meegenomen bij mijn enige concert van vorig jaar.
The Notwist in de Paradiso, en zoals altijd was het weer fijn om onze oosterburen live te aanschouwen, blijft toch een fijne band. En wellicht waren ze nog beter omdat het het eerste concert in lange tijd was. Nou ja donderdag 12 april kan ik weer eens wat live gaan aanschouwen, de band Nothing in Patronaat. Nu al zin an.
de plaat dan: The Notwist - Vertigo Days
Tja weer een degelijke Notwist plaat, en prima om bij te werken met dit weer!
'Kom je de concertfilm bij mij kijken?' vroeg ik. Het meisje knikte. Zelf had ze een aftandse zwartwittelevisie. 'Mijn ouders zijn op vakantie en dan kun je 'm in kleur zien.' Het was de zomer van 1988 en op een van de drie Nederlandse televisiezenders was Roy Orbison's concert te zien. Ik wilde het graag meemaken, want in de aankondiging had ik gelezen dat - naast de oorspronkelijke begeleidingsbandleden van Elvis Presley - veel van mijn helden in de begeleidingsband meespeelden: Jackson Browne, J.D. Souther, Elvis Costello en Tom Waits! Het meisje vulde aan: 'En Bruce Springsteen, Bonnie Raitt, Jennifer Warnes en k.d. lang!' Zoals gezegd: mijn ouders waren op vakantie met mijn twee broers en mijn zus was de hort op met een knul. Het huis voor mijzelf en het meisje. Ze verheugde zich om alles in kleur te kunnen zien. Tja, en toen bleek het een concertfilm in zwart-wit te zijn. Het meisje moest verschrikkelijk lachen - ook bij haar had de titel van de concertfilm geen belletje doen rinkelen - en ik wist niet hoe ik me eruit moest stamelen. Dertig jaar later, in 2017 verscheen een opgepoetste versie van de film en op 2 juli 2018 kocht ik mede uit nostalgische overwegingen spotgoedkoop de dvd met cd erbij. Er viel kennelijk nog wat op te poetsen aan een zwartwitfilm. De dvd heb ik nog niet bekeken; het cd'tje een keer of twee. Grappig is dat hoe fenomenaal de begeleidingsband (van Elvis Presley) en de aanvullende muzikanten (Browne, T Bone Burnett, Costello, Raitt, lang, Waits, Souther en Warnes) ook zijn; je hoort het er niet aan af. De hoofdrol is namelijk helemaal voor meneer Orbison. Met zijn donkerwarme en emotionele stem met die knik erin zingt hij zich door het legendarische repertoire heen en het klinkt als de originelen. Heerlijk sentimenteel, dus. Op de cd staat net niet het hele concert; er ontbreken wat stukken. Bij de set zit nog een kaartje met een downloadcode om de ontbrekende stukken te verkrijgen. Grappig: de cd duurt zesenzestig minuten en daar hadden dus nog wel een liedje of vier bij op gekund. De dvd schijnt nog een minidocu achter de schermen met interviews te bevatten, maar die heb ik dus nog nooit gezien. Ook grappig: het meisje wist me die avond in de zomer van 1988 na afloop te troosten en we zoenden langdurig op de mat bij de keukendeur van mijn ouderlijk huis. Driekwart jaar later woonden we samen, anderhalf jaar daarna waren we getrouwd en nu, na bijna tweeëndertig jaar is ze nog altijd De Vrouw.
De roemruchte producer William Orbit (Madonna, Blur, Beth Orton, U2, Robbie Williams, Katie Melua, Britney Spears, Queen) maakt een aantal soloplaten voordat hij een roemrucht producer wordt. Ik ontdek wat hij doet ergens in 1992 als hij ook Peter Gabriel helpt met z'n plaat Us. In 1993 draagt hij bij aan de schitterende plaat The Third Day van David Sylvian en Robert Fripp en dan word ik toch wel heel benieuwd naar meer van deze vent. Pas op 21 juli 2000 vind ik een drietal cd's die bijeen gehouden worden door een kartonnen hoesje: de trilogie Strange Cargo I-III. De eerste cd Strange Cargo verschijnt in 1997 en is een korte verzameling filmische klankschilderijen die zo onder een documentaire of in een rolprent hadden kunnen klinken. Orbit (die helemaal geen William Orbit heet maar William Mark Wainwright, de flauwerd) speelt alles in z'n uppie in tussen 1984 en 1987 en doet de productie. Elf korte stukjes, sommige strak en ritmisch, andere dromerig en verrassend. Leuk als behang of om naar te luisteren. Mag ook.
De tweede plaat in de Strange Cargo-serie komt in 1990. Was de eerste versie nog compact en ritmisch; nu brengt William Orbit meer variatie aan in het klankpalet. Sommige stukken gaan nog altijd richting de dance; andere zijn duidelijker meer ambient en die combinatie werkt wonderwel. Strange Cargo 2 is stukken sterker dan het eerste deel en dat maakt me nieuwsgierig naar ...
... Strange Cargo III. Hierop gaat William Orbit nóg meer de diepte in. De instrumentale werken krijgen nu ook vocale ondersteuning, de danceritmes worden nog subtieler en sommige stukken vallen nu echt onder de noemer ambient. Alles bij elkaar is Strange Cargo een prachtige serie beeldende muziek die de luisteraar van de ene atmosfeer in de andere brengt.
Zondagmorgen 16 juli 2017. Ik sta weer eens op het festival in Noordoost-Duitschland. Op het podium stapt een grote groep muzikanten. Opvallend: twee marimba's, twee plukbassen, twee trombones, twee cello's, twee violen, twee gitaren, twee drumstellen. Eén zangeres: de ingetogen Liz Moscarola met de zachtzoete stem. Veel composities beginnen als rustige liedjes, maar monden uit in een groots spektakel van opzwepende erupties. Wat ís dit? Het is Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp, een Zwitsers ensemble. Vooral hun stuk So We All is iets dat uren, dagen, weken in mijn hoofd blijft nazingen. Na afloop van het uur durende feestconcert koop ik de twee recente cd's die de band bij zich heeft. Dit is een plaat uit 2010. Geen groots ensemble, maar een zeskoppige groep, die de muziek op compacte wijze brengt met drums, plukbas, gitaar, viool, marimba, trombone en zang. Pop, jazz, soms wat punky. In eerste instantie ben ik wat teleurgesteld, want het brede orkestgeluid vond ik grandioos, maar na enkele keren draaien ben ik om: dit is net zo goed een bijzondere plaat. De trombone en marimba en dan die stem geven het een heel bijzonder geluid. Onmogelijk om precies uit te leggen wat dit behelst, dus: ga het zelf uitproberen!
Helaas niets van dit album te vinden op YT, daarom maar twee stukken van de plaat live:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-04-2022 19:21:29 ]
Deze koop ik ook op zondagmorgen 16 juli 2017 bij de band, tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Rotorotor komt uit in 2014 en is eveneens met een zeskoppig ensemble gemaakt. Opnieuw dus niet de grote band, maar compacter en wat intiemer. Ook een paar wisselingen in de bezetting; zangeres en gitarist zijn in ieder geval gebleven. Als ik thuis kom en hem beluister, valt hij me in vergelijking met de voorganger wat tegen. Het is minder excessief, minder uitbundig, minder verrassend, wat vlakker, hoe zeg ik dat? Niet dat het slecht is - verre van - maar het spettert gewoon wat minder. Of ik moet deze nog heel veel vaker beluisteren, dat kan natuurlijk ook. De grootste tegenvaller is - naast de gehoopte orkestrale feeststamperij - het ontbreken van So We All. Dat staat op de opvolger die later in 2017 verschijnt... en ik niet heb.
Weinig van dit album te vinden op YT:
dus vooruit:
En voor de liefhebber: dit is zo'n beetje wat ik zag op 16 juli 2017 (opgenomen drie dagen later):
Voor wie hem niet kent: Martin Orford is een Brits toetsenist, bekend van progbands als IQ en Jadis. Ik heb hem live aan het werk gezien in de begeleidingsband van John Wetton ergens eind jaren negentig, meen ik. The Old Road komt uit 2008 is dan pas zijn tweede soloalbum. Ik koop het op 5 januari 2009 bij het verschijnen. Orford schrijft alle muziek en teksten, zingt en speelt alle toetsen (goh). Hij krijgt hulp van enkele grote (prog)namen als John Wetton, Nick D'Virgilio (Spock's Beard, Big Big Train), Dave Meros (Spock's Beard), John Mitchell (Jadis, honderd andere bandjes), Gary Chandler (Jadis), Steve Thorne, Dave Oberle en David Longdon (dan nog vrij onbekend, later Big Big Train en onlangs overleden). Op het album staat zeer melodieuze, gedegen, instrumentale en vocale progmuziek. Door de inzet van de gastmuzikanten is er volop afwisseling. The Old Road is niet alleen Orfords tweede soloalbum, maar ook zijn laatste. Orford wil oerdegelijke retromuziek maken ('the old road') en hij merkt dat het moeilijk gaat in een tijd van internet, downloaden en streaming services. In het begeleidende boekje legt hij uit dat hij zich dan ook terugtrekt uit de muziekwereld. Sinds enige tijd is hij overigens wel weer actief, maar dan als livemuzikant (bij Jadis). The Old Road is een heerlijk statement dat ouderwets goede muziek ouderwets goed kan zijn.
Ik zie Orgel Vreten op vrijdag 11 januari 2019 in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Grandioos concert en snel bestel ik wat er via een plaatselijke platenhandel verkrijgbaar is. Op 21 januari heb ik Komrad (2015) te pakken: een elpee met bijgeleverde cd. Dit is de cd. Darius Timmer en Thijs Schrijnemakers bespelen de Hammonds en daarnaast horen we Arno Bakker, Benjamin Herman en nog een aantal anderen. Het is een aanstekelijke plaat vol malle instrumentale composities, maar ook is er ruimte voor iets serieuzer werk. Niet zo spetterend als de liveoptredens, maar toch hoogst vermakelijk.
Fotootje van het concert op 11 januari 2019:
Orphaned Land zie ik in levenden lijve in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn op 9 november 2013. Ik vind het zó aardig wat ik hoor, dat ik ter plekke deze cd koop. The Never Ending Way Of ORwarriOR is dan drie jaar oud. Het is een concept album en wat het concept precies is, is me een raadsel omdat de Israëlische band de teksten ook in het Hebreeuws brengt. Ik geloof dat het een heldenepos is over een krijger die zijn voorbestemming volgt en de wereld weet te redden van de ondergang, vraag me niet verder. De muziek is een mengsel van prog, metal en traditioneel aandoende melodieën. Zanger Kobi Farhi zet zijn grunts (gelukkig) zeer spaarzaam in; daarnaast horen we zijn gewone zang plus die van enkele gastzanger(es). Gitarist Yossi Sassi zwaait instrumentaal gezien de scepter met zowel de zware akkoorden als de fijne solo's. New Jerusalem is een heel mooi voorbeeld van de eclectische mix van prog, metal en traditioneler zonder dat het volkomen uit de bocht vliegt. Wat de plaat voor mij ook interessant maakte, is dat Steven Wilson de mix heeft gedaan en de toetsen voor zijn rekening neemt. Rond die tijd neemt Wilson de metalinvloeden van Orphaned Land en Opeth mee naar zijn eigen band Porcupine Tree, die vanaf dan een stuk harder klinkt. Ik draai deze Orphaned Land niet zo heel vaak, maar hoe vaker ik 'm hoor, hoe fijner-ie wordt.
Fotootje van het concert:
Als ik Orphaned Land live zie spelen op 9 november 2013 in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, heeft de band net het album All Is One uitgebracht. Het concert staat dan ook in het teken van deze plaat, vol compacte, opzwepende en meeslepende stukken. De mengelmoes van harde rock en traditionelere muziek werkt op mij zeer aanstekelijk; de mix van Hebreeuwse zang en Engels werkt verrassend goed. De balans is wat mij betreft helemaal top. Na afloop koop ik de plaat dan ook; het is een Limited Edition met naast de cd nog een dvd (waarop een docu en wat clips). Het album is een waar feest met een hoog meebrulgehalte, al heb ik geen idee wat ik precies brul. Als ik de recensies moet geloven, zingt Kobi Farhi over vrede en broederschap en zoekt hij de verbintenissen tussen volkeren. Hij zingt vol overtuiging met zijn gewone stem; heel af en toe zet hij zijn brulgrunt in en dat is dan een leuke afwisseling. Gitarist Yossi Sassi speelt volledig ten dienste van muziek; tijdens het concert mag hij natuurlijk wel uitgebreid soleren, ook op zijn instrument dat een combinatie van gitaar en saz is. Kortom: aanstekelijke plaat vol goede boodschappen. Multicultifeestje.
En vooruit, nog een fotootje van het concert van 9 november 2013:
Pas vijf jaar later komt de opvolger en dat is dit album. Ik koop het op 5 februari 2018, de limited edition in een mooi doosje/boekje met een bonuscd. De plaat zelf bevat weer de mooie mix van harde rock en traditioneel klinkende melodieën. Gitarist Yossi Sassi is vertrokken en zijn opvolger kwijt zich uitstekend van z'n taak, zij het dat die saz niet meer hoorbaar is. Wat mij betreft zijn de songs wat minder pakkend en bij vlagen grijpt de band terug op het eerdere metalgeluid, maar storend vind ik het niet. Waar het tekstueel over gaat lijkt me duidelijk en het zal allemaal wel. Interessant is natuurlijk dat in een stuk (Chains Fall To Gravity) een gitaarsolo klinkt die is ingespeeld door niemand minder dan Steve Hackett. Niet vreemd; op zijn laatste soloalbums horen we ook veel invloeden uit allerlei culturen. De bonuscd is getiteld 'Orphaned Land & Friends' en opent met driee stukken die live zijn opgenomen in Tel Aviv in 2011. Het geluid is niet spectaculair, maar zeer aardig is dan weer dat de band op twee (korte) stukken daarvan hulp krijgt van ene meneer Steven Wilson. Daarna volgen dan nog vijf studioliedjes al dan niet in een alternatieve mix of radioversie, waarin allerlei gasten opduiken (Erkin Koray, Moran Magal). Aardig, maar niet wereldschokkend. Het reguliere album is alleszins de moeite waard.
Ozzy! Dit is een gruwelijk lekkere plaat van hem uit 1995. Ik zal eerlijk zijn: ik kocht hem (op 27 oktober van dat jaar) omdat Rick Wakeman erop de toetsen speelt. Maar toen ik opener Perry Mason hoorde en ik begreep dat al die toetsenpartijen nauwelijks te horen zijn, maar dat dit misschien wel een van de grootste rockstampers ooit is, werd ik gretig naar de rest van het album. Dat staat vol met nog negen zeer goed in het gehoor liggende midtempo rockers. Het niveau van Perry Mason komt niet meer terug, maar de meeste songs doen er maar net voor onder. Andere instrumentalisten zijn Zakk Wylde op gitaar en Black Sabbathmaatje Geezer Butler op bas. Ene meneer L. Kilminster schrijft mee aan een van de nummers. Ouderwets en retegoed rampestampen zoals het hoort!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-04-2022 13:11:10 ]
Wederom een zeer smakelijke Ozzyplaat, dit keer uit 2010. Ik zal weer eerlijk zijn: ik koop deze vanwege de aanwezigheid van een Wakeman. Niet vader Rick, maar zoon Adam die in die tijd niet alleen in de vaste liveband van Osbourne speelt (toetsen en gitaar), maar ook vaste vijfde lid is van Black Sabbath. Adam speelt alle toetsen op dit album en draagt compositorisch ook aan vijf van de elf stukken bij. Drums, bas en gitaar worden op de plaat gespeeld door lui van wie de naam mij niets zegt. Het is een hardrockplaat van hier tot Tokyo. Niet helemaal mijn ding, maar er staan een paar grandioze nummers op. Als alleen Soulsucker erop had gestaan, was ik ook tevreden geweest. Ik had een tijdje gezocht naar een goedkope versie van de plaat en een jaar geleden of zo vond ik er eentje in een plaatselijke platenwinkel. Thuis draaide ik hem en bij de eerste twee stukken kwam het mij erg bekend voor. Toen Soul Sucker inzette, liep ik toch eens naar de kast. Hij stond er al. Op 17 juni 2019 had ik er al eentje gevonden in diezelfde plaatselijke platenwinkel. Ik had hem een paar keer gedraaid en daarna verdween hij in de kast waar hij niet meer uitkwam. Nou, ja.
Dit bijna legendarische album verscheen in 1971. Osibisa is een Afrorockband, destijds bestaande uit vier Ghanezen en drie muzikanten uit de Caribbenofhoeschrijfjedat. De groep mengt Afrikaanse muziek met jazz en rock en soul en funk en prog tot een - zeker voor de begin jaren zeventig - bijzonder geheel. Woyaya is hun tweede album uit 1971; daarvoor kwam de groep met hun debuutplaat Osibisa. De plaat staat bekend als Woyaya, maar eigenlijk is het Wɔyaya (met een open o), afkomstig uit de Ghanese Ga-taal. Het betekent: 'We gaan'. Fijn. Ik vind een remaster van de plaat uit 2008 op 17 juli 2015, tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het zal in de kraam van Ulli zijn, dat kan bijna niet anders. Het is een bijzonder aangenaam album met zoals gezegd allerlei invloeden. Zes van de zeven stukken op de plaat zijn van de hand van leden van de band; dat andere is een compositie van Roland Kirk. Het leuke is dat door al die invloeden en stijlen er voor heel veel mensen wat bij zit en ook ik trek deze nog zeer regelmatig uit de kast. Het hoesontwerp is overigens van Roger Dean, de man die rond deze tijd ook kennis maakt met die band die Yes heet...
In december 2015 lees ik over Ossicles, een Noors duo bestaande uit de broers Sondre en Bastian Veland. Ze spelen allerlei instrumenten en onder invloed van allerlei pop, rock en prog maken ze muziek die raakt aan pop, rock en prog. Ik koop hun tweede album, hoor dat en drie dagen later ben ik terug in de winkel om hun eersteling aan te schaffen. Op Mantelpiece staat zwaar geschut, atmosferisch gezweef, lichte liedkunst en complexere artrock. De plaat verschijnt in 2012 op een dubbelcd, maar ik heb hier een heruitgave uit 2015 op een enkele cd (waarvoor slechts één stukje van die dubbelcd is weggelaten). Na een kort instrumentaal intro (dat veel wegheeft van de mellotronstart in Watcher Of The Skies van Genesis) begint een orenschijnlijk vlak akoestisch liedje Luna's Light dat met het refrein toch een pareltje blijkt te zijn. En dan begint de grote afwisseling. Hevige rock, complexe prog, wonderschone pianomelodieën, bijna ambient: van alles komt voorbij. Watersoul II is zo'n rockstuk dat doet denken aan Steven Wilson en zijn Porcupine Tree (het is ook de single); Barren Earth en Slur gaan weer heel andere kanten op. Toch past alles wonderwel en blijkt de groep wel degelijk een eigen geluid te hebben. Als je denkt dat je alles hebt gehad, komt Silky Elm. Met slechts achtentwintig minuten is dit absolute meesterwerk natuurlijk veel te kort.
Dit is het tweede album van de Noorse gebroeders en het verscheen in 2015. Ik kocht het op 21 december van dat jaar nadat ik ergens een recensie had gelezen. Veertien redelijk korte composities waarin de broeders alle instrumenten spelen, al krijgen ze een beetje hulp. Er is weer rock, prog, artrock, pop, avant-garde. De invloed van de heer Steven Wilson is duidelijk hoorbaar, maar het duo heeft genoeg eigens. Hoogtepunt is misschien wel het zware (en lange) Pandemonium. Niet zo indrukwekkend en afwisselend als voorganger Mantelpiece, maar toch een razend gave plaat.
Oysterhead? Daar kan alleen maar Les Claypool achter zitten. (Verdomd.) Op 5 april 2002 koop ik The Grand Pecking Order, die al in 2001 verscheen, maar ik heb een Europese uitgave uit 2002. Samen met Trey Anastasio en Stewart Copeland is Les een nieuwe band begonnen. Hoe klinkt het? Als een malle mix van Primus, Phish en The Police, natuurlijk. Aangezien Claypool de meeste teksten aanlevert en die meeste teksten ook zingt en die bas van hem knalhard in de mix staat, slaat de balans tussen de drie bands zeer door naar Primus, maar mij hoort u niet klagen. Integendeel: ik vind dit een zeer fijne plaat en baal dat het maar bij dit album is gebleven. Wél heeft de band uitgebreid getourd door de Verenigde Staten in het najaar van 2001. Er was een eenmalige reünie in 2006 tijdens een festival en in 2020 was het trio opnieuw bij elkaar voor een serie concerten in de VS. Echter, na twee concerten op 14 en 15 februari zei de band de rest van de tour af. En mooi geen nieuw plaatwerk!
quote:
bazbo cd1766: Oysterhead - The Grand Pecking Order
[ afbeelding ]
Oysterhead? Daar kan alleen maar Les Claypool achter zitten. (Verdomd.) Op 5 april 2002 koop ik The Grand Pecking Order, die al in 2001 verscheen, maar ik heb een Europese uitgave uit 2002. Samen met Trey Anastasio en Stewart Copeland is Les een nieuwe band begonnen. Hoe klinkt het? Als een malle mix van Primus, Phish en The Police, natuurlijk. Aangezien Claypool de meeste teksten aanlevert en die meeste teksten ook zingt en die bas van hem knalhard in de mix staat, slaat de balans tussen de drie bands zeer door naar Primus, maar mij hoort u niet klagen. Integendeel: ik vind dit een zeer fijne plaat en baal dat het maar bij dit album is gebleven. Wél heeft de band uitgebreid getourd door de Verenigde Staten in het najaar van 2001. Er was een eenmalige reünie in 2006 tijdens een festival en in 2020 was het trio opnieuw bij elkaar voor een serie concerten in de VS. Echter, na twee concerten op 14 en 15 februari zei de band de rest van de tour af. En mooi geen nieuw plaatwerk!
die drums van copeland heerlijke plaat jammer dat ze nooit meer gemaakt hebben!
Ozric Tentacles, zijn we daar al aanbeland? Wie zeg je? Ozric Tentacles! Voor wie ze niet kent: Ozric Tentacles is een groep Britse crusties en hippies die zich vanaf begin jaren tachtig in wisselende bezettingen zich vol overgave storten op een markante mix van space-, kraut-, psychedelische, etnische en elektronische rock. Constante factor is megahippie Ed Wynne (gitaar, synths, composities). Vanaf begin jaren tachtig is de groep vaste prik op het jaarlijkse Stonehengefestival om ook daar in wisselende bezettingen de hallucinerende muziek te spelen tijdens uren- en urenlange concerten. In 1985 brengt de groep in eigen beheer een cassette uit. Erpsongs vindt gretig aftrek en het duurt niet lang of fans betalen voor een zoveelste-generatie-kopie de ribben uit hun lijf. Datzelfde jaar komt de tweede cassette Tantric Obstacles met nog meer opzwepende spacemuziek. Zo brengt de band in een jaar of vier tijd (1984-1989) maar liefst zes cassettes uit. Die cassettes verschijnen in 1993 op cd in de doos Vitamin Enhanced, die heul lang niet meer leverbaar was. Gelukkig komen ze in 2000 op drie dubbelcd's en die met de eerste twee cassettes erop koop ik op 27 oktober 2000. Beetje raar: de eerste cassette staat op cd2 en de tweede cassette staat op cd1. Maar goed, Ozric Tentacles doen wel vaker onbegrijpelijke dingen. Deze dubbelcd laat de eerste opnamen van de band horen en in die zin is het bijzonder. In de band naast Ed Wynne, zijn bassende broer Roly en synthesizerspeler Joie Hinton (die later nevenproject Eat Static zou formeren). Aan het groepsgeluid van Ozric Tentacles is tot op de dag van vandaag weinig veranderd - nog altijd klinkt er een opzwepende groove, waaroverheen allerlei synthbubbles en gitaarsolo's klinken -, hooguit zijn er op de platen accentverschillen en bandlidwisselingen. Ik drenk mij voorlopig weer eens in een heerlijke pot spacekrautprogetnopsychorock.
Ozric Tentacles' derde en vierde cassette brengt de band in 1986 uit. De derde is live opgenomen tijdens Reading en Glastonbury festivals eind 1985 en begin 1986. Het laat goed horen hoe de band op het podium klinkt. De stukken zijn meer lang uitgesponnen jams. De vierde cassette bevat weer meer gecomponeerd werk en dat klinkt waarlijk superlekker. Stukken als Imhotep en Crab Nebula zijn mooie voorbeelden van de Ozrics uit de beginjaren. Veel verschillende muzikanten op beide uitgaven, maar Ed, Roly en Joie vormen zo'n beetje de vaste kern. Op 10 juli 2002 vind ik de dubbelcd uit 2000 en wederom staan de cassettes chronologisch verkeerdom. Maakt niet uit, want het gaat om de inhoud en die is gaaf.
![Obstacular Explosion - Ozric Tentacles [Live Ethereal Cereal, Reading, 1986]](https://i.ytimg.com/vi/z8TGffzyJQ8/0.jpg)
Ozric Tentacles' vijfde en zesde cassette kwamen uit in 1988 en 1989 en zijn (wederom in omgekeerde volgorde) verzameld op deze dubbelcd uit 2000 die ik kocht op 10 juli 2002. De bezetting is weer anders; naast Ed, Roly en Joie horen we voor het eerst fluitist John Egan en drummer Merv Peppler (met wie Joie later Eat Static zou formeren). Aan het groepsgeluid verandert echter niet veel. Velen zullen zeggen dat het meer van hetzelfde is, maar als hetzelfde net zo goed is als het voorafgaande, wie maalt er dan om? Ook velen hadden de cassettes gemist. Voor hen kwam er in 1992 een uittreksel op de dubbelcd Afterswish. De complete zes cassettes verschenen in 1993 op cd in de dikke doos Vitamin Enhanced en die doos was lange tijd uitverkocht en dus niet leverbaar; in 2013 en in 2021 kwamen er herdrukken van, die ik aan me heb laten voorbijgaan omdat ik met deze drie dubbelcd's de inhoud al heb. Veel stukken van deze zes cassettes waren later in nieuwe versies te vinden op de eerste officiële studiocd's vanaf 1990.
Ozric Tentacles' eerste volwaardige album verschijnt in 1990 op vinyl en cd. Ik koop een cd op 24 juli 1997. Ed, Roly, Joie, John en Merv vormen in deze periode een hecht team. De negen stukken klinken dan ook retestrak maar geven toch ook voldoende ruimte om heerlijk de bocht uit te gieren. Nogal wat van die stukken waren in vroege versies te beluisteren op de zes cassettes (zie hiervoor); hier klinken ze beter uitgewerkt en robuust. Opener Dissolution laat gelijk goed horen hoe de Ozrics klinken: zweverig, opzwepend, spacy, psychedelisch, hysterisch, groovy, briljant. O-I bevat een gitaarsolo die zo van Zappa had kunnen zijn. Kick Muck heeft een lick die niet alleen irritant is maar ook irrationeel intrigerend in mijn kop blijft zitten. Enzovoorts, enzovoorts. Ontwerper Blim zet op de hoes hier voor het eerst die malle Ozricfiguren; ze zullen op veel hoezen in de toekomst terug komen.
Ozric Tentacles' tweede officiële album (ook uit 1990) is misschien wel een van hun allerbeste. Ed, Roly, Joie, John en Merv hebben het definitieve geluid van de Ozrics gevonden en dat geluid zal tot aan de dag van vandaag nagenoeg hetzelfde blijven. Space, etno, groove, prog, rock, reggae, jam, psychedelic: het hoort allemaal tot de bizarre wereld van de Ozrics. Ik koop dit album op 11 januari 1999 en het blijkt een remaster uit 1998 te zijn. Oorspronkelijk was dit een dubbelelpee en die past mooi op een enkele cd. Ook van deze twaalf stukken zijn er verschillende al ouder, te horen op een van de zes cassettes uit de begintijd en ook nu weer klinken ze beter uitgewerkt. Opener Eternal Wheel is zo'n typisch Ozricsnummer: het begint met een elektronische sequence, krijgt een stuwende groove en mondt uiteindelijk uit in een spectaculair stuk waarin ruimte zit voor gierende gitaar en snijdende synth. The Throbbe blijkt live vooral een succesnummer (wacht maar even), Iscence laat horen dat de heren ook een potje reggae kunnen spelen en het lange outro A Gift Of Wings zoekt het einde in Oosterse ritmiek. Zeer, zeer fijne plaat.
Ozric Tentacles maken in 1991 hun derde formele album en het is een klapper van hier tot ginder. Dat begint al met opener White Rhino Tea, zo'n typisch Ozricsstuk met een elektronische sequence aan het begin dat al snel in een wilde riff oplevert met een scheurende gitaar. Het tweede stuk Sploosh! gaat dan weer een heel andere kant op: kletterend water blijkt de inspiratie voor een opzwepend bassynthritme waaroverheen het dan lekker freaken is. Er staat geen minder stuk op de plaat. Afsluiter Live Throbbe is een wat vreemde eend in de bijt: het stuk stond al op Erpland, maar horen we hier live (goh) en het is een grandioze trip én finale van de plaat (en concert). Ik heb een cd-versie uit 1991 die ik kocht ergens halverwege of eind jaren negentig en die staat ergens ver weg achter in een kast verstopt, want op 28 augustus 2013 schafte ik de drie jaar eerder verschenen remaster aan. Het is een mooi boekwerk met twee cd's. Op de eerste cd staat het album met een extra stuk: Weirditude, ook live opgenomen. Beetje vreemd: de twee livestukken staan niet op de hoes vermeld. Op het tweede plaatje staan dan zes liveopnames. Twee zijn van later, uit de jaren 00 en zelfs 10. De overige vier zijn van de 1991-bezetting met Ed, Roly, Joie, John en Merv en dan is het natuurlijk raar en jammer dat Weirditude en The Throbbe gewoon exact dezelfde versies zijn als die op cd1 staan. Maar ik klaag niet, want dit album is een hoogtepunt in het Ozricsoeuvre.
Ozric Tentacles komen in 1992 met een uittreksel van de eerste cassettes die ze uitbrachten van 1985 tot en met 1989, nog voordat ze een platencontract hadden. Zes cassettes maakten ze in eigen beheer en ze vonden gretig aftrek onder de bezoekers van de vele (hippie)festivals die de band aandeed. Op Afterswish staan - verdeeld over twee cd's - de beste stukken van vijf van die cassettes. Vijf ja, want dit is een verzameling studioopnames en Live Cereal Ethereal was - zoals de titel doet vermoeden - een liveplaat. Het leuke of erge - ligt eraan hoe je het bekijkt - is dat de eigenaren van de cassettes - en van de in 1993 te verschijnen doos Vitamin Enhanced waar alle zes cassettes op cd in zitten - deze dubbelcd ook moeten aanschaffen, want er staan maar liefst drie opnames op die weer niet op de cassettes - en dus ook niet op Vitamin Enhanced - staan. (Leuk, die gedachtestreepjes.(Die haakjes trouwens ook. (Sorry.))) Ik kocht mijn exemplaar van Afterswish op 24 juli 1997; die doos Vitamin Enhanced was toen al lang niet meer te krijgen. Mooi overzicht, dit. Die drie extra stukken zijn opgenomen in 1991 en ook best aardig, zeker het wat langere Zaii! springt eruit. Niet dat het heel veel anders klinkt dan alle andere stukken of platen van de Ozrics, maar dat zal de Ozricfan algeheen an z'n gat geuren. Kijk aan.
Ozric Tentacles hoorde ik voor het eerst in 1995. Een collega leende me twee cd's: Strangeitude en deze Jurassic Shift uit 1992. Ik zette ze op een cassettebandje (jaja), maar na een paar keer draaien wist ik dat ik platen van de band moest gaan kopen. Op Jurassic Shift perfectioneren de Ozrics hun geluid nog verder. Ed, Roly, Joie, Merv en John krijgen hier af en toe hulp van een percussionist (niet vreemd, gebeurde op de vorige platen ook) en bassist Zia. Broer Roly Wynne bleek nogal te kampen met allerlei problemen in zijn leven en Jurassic Shift is de laatste plaat waarop hij meedoet. In 1999 maakt hij zelf een eind aan zijn leven. Op de plaat zelf is geen enkele spanning te horen. Opener Sunhair begint weer met zo'n zweverige synthsequence en al snel bevinden we ons in de eigenzinnige Ozricswereld. De daarop volgende zeven stukken doen er niet voor onder. Feng Shui start orenschijnlijk net zo: lange sequence met een lome groove, maar na negen minuten stopt het ritme en barst de band los in een soort van punkrockriff die nog geen minuut duurt. Briljant! Eind jaren negentig kocht ik een eerdere versie van Jurassic Shift en die verdween later naar een verstopplek ver achterin een kast, omdat ik op 28 augustus 2013 een remaster uit 2008 kocht. Zo is er een liveversie van Feng Shui achter het album geplakt, ook al is daar op de hoes of in het boekje niets over te vinden. Op de meegeleverde dvd veel livebeelden uit 1993, waaronder het Glastonbury Festival en een interview door MTV-pief Simon King, het Reading Festival, de Manchester en Brixton Academy. Jurassic Shift is een absolute aanrader voor iedereen die Ozric Tentacles wil verkennen.
Ozric Tentacles is live een sensatie en dat laat deze concertregistratie goed horen. Het album is opgenomen op 23 november 1991 in Manchester en twee dagen later in Cambridge en verscheen in april 1992. Ik kocht hem op 28 september 1995 in muziekzaak Billboard in Oostende. De setlijst bestaat vooral uit stukken van de eerste drie officiële cd's. In sommige gevallen houden Ed, Zia, Joie, John en Merv zich aardig aan de compositie; in enkele andere gevallen mondt een stuk uit in een grandioze jam die allerlei kanten op springt. De gitaar van Ed giert erop los en Joie's synth snijdt overal dwars doorheen. Sterke uitvoeringen van Og-Ha-Be, Bizarre Bazaar en Sunscape. De drie laatste stukken vormen tezamen een waar feest: Kick Muck met z'n irritante gitaarlick, O-I blijkt toch een van de meest sterke composities van de Ozrics en Ayurvedic bevat alle stijlkenmerken die we van de band kennen: zweverig, proggy, rock, reggae, jam. Prachtig!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 18-04-2022 07:55:25 ]
Ozric Tentacles komen in 1994 (nu met definitief Zia in de band die bassende broeder Roly vervangt) met dit album, dat in mijn oren destijds nogal hard klonk, mogelijk doordat de gitaar wat overheerst. Bij nadere beluistering valt dat erg mee. Opener Astro Cortex ragt er gelijk goed in, maar daarna klinkt het toch allemaal weer zeer vertrouwd, zweverig, opzwepend, psychedelisch, space en Ozrics. Ik kocht de plaat op 26 augustus 1995 en het is de eerste Ozricsplaat die ik ooit aanschafte. Ook ik dacht bij het verschijnen van deze plaat: 'Meer van hetzelfde', maar het was wel meer van het geweldig goede zelfde. Niet erg, dus.
Ozric Tentacles ondergaat in 1995 een grote verandering in de bezetting van de band. Broeder Roly is al vertrokken vanwege allerlei persoonlijke problemen; drummer Merv Peppler en synthesizergoeroe Joie Hinton zeggen gedag om samen Eat Static te beginnen. Ed Wynne vindt vervanging in de personen van drummer Rad en toetseneur Seaweed. Heel veel verandert er niet aan het groepsgeluid; misschien dat er op Become The Other iets meer nadruk ligt op de synths en elektronica. Ghedengi is daarvan een zeer mooi voorbeeld; toen ik dat voor het eerst hoorde - op 11 november 1995, de dag dat ik de cd kocht - was ik razend enthousiast. Het album vind ik in z'n totaliteit dan ook stukken sterker dan de voorganger. Composities als Cat DNA, Wob Glass, Neurochasm, het titelnummer en vooral Vibuthi zorgen voor een heerlijke trip zoals we van de Ozrics gewend zijn.
Ozric Tentacles gaan met Curious Corn uit 1997 gewoon verder met waar ze retegoed in zijn: aanstekelijke spaceprogetnorock maken. De band bestaat nog steeds uit Ed, John, Zia, Rad en Seaweed; het enige wat een beetje anders is, is dat de groep gebruik maakt van onregelmatige maatsoorten en ritmes. Orenschijnlijk is er niets aan de hand, maar als je goed luistert, dan zit het verdomde complex in elkander. Zeven mooie composities die niet veel voor elkaar onderdoen. Zelf vind ik Spyroid, Afroclonk en het titelnummer de hoogtepunten. Ik koop Curious Corn bij het verschijnen op 28 november 1997. In mijn versie zit een veelkleurige, hardkartonnen kaart met perforaties. Heel lang heb ik me afgevraagd wat het moest voorstellen. Postzegels? Pas jaren later zag ik dat er een foto van het silhouet van de band op staat, maar waar die perforaties dan voor zijn? Alles bij elkaar is dit album weer een heerlijke trip door het universum van de Ozrics.
Ozric Tentacles doen in de zomer 1998 iets wat op dat moment nog vrij nieuw is. Ze hebben een webcast en spelen tijdens de uitzendingen in de studio allerlei stukken. Al snel (in september van dat jaar) verschijnt deze cd en vandaar de subtitel A Gig In The Ether. De bezetting is ongewijzigd: Ed, Zia, John, Rad en Seaweed. Het geluid is directer en - waarschijnlijk omdat het live is - harder; de nadruk ligt wat meer op gitaar. Op de setlijst stukken van Arborescense en Become The Other, maar ook wat ouder spul zoals Eternal Wheel en Sploosh!. Ik vind de cd op 10 september als hij net uit is en ik heb een limited edition. Om het doosje zit een gele, plastic doorzichtige hoes, waarin olie zit en daarin 'zwemmen' dan weer drie visjes. In de loop van de jaren is er lekkage geweest: de olie is eruit en dat verklaart waarom het doosje van de cd zo plakkerig is geworden. En de visjes zwemmen niet meer.
Ozric Tentacles' spaceprogetnorock in de remix? Dat lijkt gek, maar is het eigenlijk helemaal niet. De band maakt veel gebruik van elektronica en sequencers, die de basis vormen van veel composities. Daaroverheen klinken dan grooves, melodieën en ellenlange solo's. Natuurlijk zijn er stukken met onregelmatige maatsoorten en ja, die hoor je niet terug op dit album uit 1999. Verschillende gasten wagen zich aan een remix van 'klassieke' Ozricsstukken. Zo krijgen figuren als System 7, Youth, Zion Train de gelegenheid om hun favoriete Ozricsnummer te verdansbaren. Natuurlijk zit ook Eat Static tussen de remixers en dat is niet verwonderlijk, want Joie Hinton en Merv Pepler waren zelf lange tijd Ozric. Het resultaat is niet alleen een dansbare, maar ook uiterst genietbaar album dat ik nog nooit gebruikt heb om een feest mee op te swingen. Eerlijk gezegd vind ik de stukken die al beginnen met zo'n sequencerloop en daarna een bescheiden dancedreun krijgen het beste. Ik kocht 'm op 24 december 1999.
Ozric Tentacles hebben maar één album gemaakt en dat brengen ze dan een of twee keer per jaar opnieuw uit. Dat is de kritiek die de band veel krijgt. In 1999 laten ze echter horen dat het niet klopt. Waterfall Cities is nog altijd de spaceprogetnorock die we gewend zijn, maar door de toevoeging van allerlei elektronica in zowel ritme als melodie, plús de bizarre ritmes en onregelmatige maatsoorten, maken dit zowaar tot een vernieuwende plaat. Ik koop 'm op 8 november 1999 als hij verschijnt. Thuis zet ik 'm op en gelijk al bij de openingstonen van Coily ben ik om. Wat een scheursynthesizer! Het ritme en de groove sleurt me de Ozricswereld in. Het lijkt zo eenvoudig, maar als je goed luistert, is het complex. Xingu is dan weer geheel andere koek: bijna ambient, toch ritmisch en dan dat verslavende synthriedeltje steeds weer. De rest van de plaat doet er niet voor onder. Ed speelt bij vlagen zijn raggende gitaar, maar de nadruk blijft op de toetsen en elektronische ritmes en toch klinkt alles natuurlijk en organisch. Heerlijke plaat, wat mij betreft een van de beste in het grote Ozricsoeuvre.
Ozric Tentacles komen in 2000 met dit album, dat een beetje een allegaartje is. De band zat in 2000 bij het label Snapper en moest nog een album afleveren, terwijl ze liever naar een ander label wilden. En dus deed Ed een greep in de archieven en stelde een soort verzamelalbum van opnames vanaf 1992 samen. Op het hoesje staat niets aan informatie behalve de titels van de zeven stukken. De band deed ook helemaal niets aan promotie en ook het hoesontwerp liet ze aan anderen over. Ik vond de cd op 19 mei 2000 bij het verschijnen. De kritiek dat alles bij de Ozrics hetzelfde klinkt zou hier van toepassing kunnen zijn: ik kan niet achterhalen wat uit 1992 komt en wat van latere jaren is. Alleen de opnieuw opgenomenversie van Kick Muck (uit begin jaren tachtig) die hier Kick '98 heet, verraad het jaar van oorsprong. Voor de rest is het de ouderwets verslavende spaceprog die we kennen en die wederom goed is voor dik drie kwartier vermaak.
Ozric Tentacles' eerste album op het nieuwe platenlabel. Ik koop The Hidden Step bij het verschijnen op 30 september 2000. Op het eerste gehoor is er gelukkig niet veel nieuws onder de zon, maar bij nadere beluistering merk ik dat de warme toetsendeken nog nadrukkelijker aanwezig is. Over het algemeen doen de composities ook kalmer aan. Toch ontbreekt af en toe het broodnodige vuur (lees: gitaarsolo's) niet. Geen zeer opvallende plaat in de Ozricscatalogus, maar wel degelijk een erg mooi album.
Ozric Tentacles touren al twintig jaren als een waanzinnige als ze in 2001 met deze EP aan komen. Het titelnummer is een opzwepend studiostuk waarin de invloed van de elektronica en dan vooral de elektronische drums zeer prominent zijn. Dansen, iemand? De overige vier stukken zijn live opgenomen tijdens de uitgebreide The Hidden Step tournee: twee stukken komen van dat album en de andere twee van Waterfall Cities. Deze komen live allemaal zeer goed uit de verf, maar Xingu en Pixel Dream vind ik het sterkst, zowel compositorisch als deze concertvertolking. Die elektronica maakt het Ozricsgeluid ook live een bijzonder. Ik koop de EP op 1 juni 2001 als hij uitkomt en knal hem regelmatig door de kamer als ik zin heb in dik veertig minuten spaceprogelektro.
7" die ik kreeg bij mijn aankoop op Record Store Day. The Phantom of the Opera met Henk Poort als b-kant.
[ Bericht 0% gewijzigd door Dagoduck op 25-04-2022 16:13:24 ]
En dan mijn aankoop tijdens RSD. Nog een 7", kan toch niet ontbreken in mijn FF-verzameling.
Chasing Birds (Preservation Hall Jazz Band Re-version) op de b-kant.
[ Bericht 2% gewijzigd door Dagoduck op 25-04-2022 16:13:19 ]
In Concerto uit de bak met random singeltjes gevist. Zonder origineel hoesje, maar waar heb je die voor nodig.
Zaterdag RSD afgesloten met een concertje van Paceshifters. Nadien nog wat merchandise gekocht. Een 7".
Met handtekeningen uiteraard.
En als laatste, deze 10" ook na de show gekocht.
D64: Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida
Had hem al vaker in mijn handen gehad, ik wist dat ik hem een keer ging kopen. Nou, bij deze.
Ozric Tentacles touren en touren en als ze klaar zijn met touren, dan gaan ze touren. Tussendoor maken ze dan een plaat en vervolgens gaan ze weer uitgebreid touren. In 2002 komen ze met een livealbum, dat is opgenomen op 27 maart 2002 in Sheperd's Bush Empire in Londen. Ik koop de dubbelcd Live At The Pongmasters Ball op 17 juli 2002. Van het concert zijn ook beeldopnamen en de dvd koop ik ook (op 26 september 2003). Het is een waanzinnig goede liveregistratie. De band heeft wel een bezettingswijziging. Op drums horen we de jonge Schoo en die doet qua energie niet onder voor voorgangers Rad of Merv Peppler. Bassist Zia legt samen met hem die stuwende grooves, waaroverheen Seaweed zijn bubbles, squeeks en sequences freakt, Ed zijn gitaarmelodieën en soli giert, en John (die hier nu Champignon heet) zijn nauwelijks hoorbare fluitpartijen en zang voortbrengt. De setlijst is een staalkaart van het klassieke én nieuwe Ozricsoeuvre: van een spetterende Erpland tot een opzwepende en in een hallucinerende jam uitmondende Pyramidion en van een mooie Saucers tot het dan nog niet verschenen Oakum. Sploosh! is na bijna twee uur het einde van de reguliere set; de toegift bestaat uit een scheurende Kick Muck en een lange The Throbb. Ik mocht de Ozrics live zien in augustus 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band speelde daar als headliner, terwijl er (voor het eerst in de geschiedenis van het festival) zeer veel oud-Zappa-bandleden aanwezig waren en optraden. Toen het concert begon, zag ik opeens dat een nogal bekende naast me stond. Het was Mike Keneally, toen al mijn held. Ik vroeg hem of hij de Ozrics kende en hij vertelde mij dat hij 'alleen maar' de box Vitamin Enhanced had. Ik was jaloers, want die was toen al niet meer te verkrijgen. De Ozrics speelden die avond dik twee uur en exact dezelfde setlijst als op deze dubbelcd. We gingen algeheel uit onze plaat. Keneally speelde alle gitaarpartijen op zijn luchtgitaar mee, haha. Na een uur tikte hij mij aan; hij verontschuldigde zich dat hij moest gaan, want na de Ozrics was hij zelf nog aan de beurt op het podium.
En kijk: hier sta ik in het publiek tijdens het concert van Ozric Tentacles op het grote Zappafestival in augustus 2002, met niemand minder dan Mike Keneally naast mij!:
Welkom in het Ozricsuniversum!quote:Op maandag 25 april 2022 21:41 schreef Dagoduck het volgende:
Ozric Tentacles onlangs ontdekt. Heerlijk.
Ozric Tentacles krijgen vanaf de jaren 00 te maken met allerlei bandwisselingen. Op Spirals In Hyperspace uit 2004 (ik koop 'm op 27 maart 2004) zijn Zia (bas), John (fluit en stem), Seaweed (synths) en Schoo (drums) er nog op slechts enkele stukken. Oud-gediende Merv Pepler doet de drumprogrammering op een stuk. Nieuw is Brandi (die ook Wynne heet), de vriendin/vrouw van Ed, die op dit album in een nummer bas speelt. Op Akasha spelen twee gastmuzikanten: de legendarische gitarist Steve Hillage met zijn vrouw en toetsenist Miquette Giraudi. Maar het merendeel ligt in handen van Ed Wynne, die de gitaren, synths, elektronica en programmering ervan doet. Hij componeert ook alles, al zet hij de credits van enkele jamachtige stukken onder de naam Ozric Tentacles. Spirals In Hyperspace kent nog wat meer elektronica, maar blijft onmiskenbaar een Ozricsplaat. Wat dat betreft is Chewier een perfecte opener: je weet vanaf de eerste tellen waarmee je te maken hebt. En het wordt alleen maar beter. In de zeventig minuten durende trip bouwt Ed het geluid van zijn spaceprogetnoband gewoon nog een beetje verder uit. Heerlijkalbum weer.
Ozric Tentacles zitten in 2004 al een tijd niet meer bij het label Snapper, maar toch brengt dat label in dat jaar een compilatie uit. In tien stukken en dik vijf kwartier krijgen we een mooie dwarsdoorsnede van het Ozricsoeuvre. Het materiaal is afkomstig van de cd's die uitkwamen tussen 1990 en 2001, met de nadruk op de vroege periode, zeg maar de platen Erpland en Jurassic Shift, maar ook het album Waterfall Cities is goed vertegenwoordigd. Er is ook nog een bonuscd met nog weer zes stukken én een enhanced gedeelte waarop de video Kick Muck afkomstig van de dvd Live At The Pongmasters Ball. Ik heb natuurlijk alles al, maar koop 'm toch op 28 juni 2004. Het is een prima repertoirekeuze, al mis ik de Live Throbbe, Feng Shui en Ghedengi, maar je kan niet alles hebben. Leuk overzicht dus, zeker voor mensen die iets van de Ozrics willen hebben en maar geen keuze kunnen maken uit de 12.354 albums.
Ozric Tentacles maken in 2006 dit album, waarop Ed zo'n beetje alle touwtjes in handen heeft. De plaat verschijnt - net als voorganger Spirals In Hyperspace op het proglabel Magna Carta. Dan moet er dus wel iets vernieuwends, grensverleggends en/of progressiefs in de groep zitten. Ik koop The Floor's Too Far Away op 3 augustus 2006 en ben verrast: het is een uptempo plaat waarop de elektronische drums een groot aandeel hebben in het geluid. Daaroverheen horen we weer allerlei spacy gekkigheid van synths en gitaar. Ed krijgt hulp van vrouw Brandi op bas en van ene Metro (Matt Shmigelsky) op drums. Oud-gediende Merv Pepler drumt op één stuk en Tom Brooks komt in drie stukken allerlei synthbubbles inspelen. De composities, de programmering, gitaren en allerlei ander spul (productie enz) zijn in de handen van Ed Wynne. Opener Bolshem zet nog niet goed de toon; het is vooral een stuk als Splat! laat horen hoe relevant de Ozrics in 2006 nog altijd zijn. Verrassende én evenwichtige plaat.
Ozric Tentacles spelen op 1 juni 2007 op het Sunrise Festival in Somerset, UK. Voor de gelegenheid bestaat de band uit Ed Wynne (gitaar, synths), Brandi Wynne (bas), Joie Hinton (synths) en Merv Pepler (drums). Drie zeer oudgediende Ozrics op het podium dus! Van het concert verschijnt in 2008 een registratie en ik koop 'm op 17 juni 2008. Het is een set met een cd en een dvd. Op de dvd staat het gehele concert. Voor de gelegenheid spelen de Ozrics voornamelijk zeer oud spul, te vinden op de vier studiocd's van de band, aangevuld met een enkele jam. Na tig jaar klinkt het nog altijd fris en bevlogen. De cd moet het met één stuk minder doen en dus staat The Throbb er helaas niet op. Wel mooie versies van O-I, Jurassic Shift, Erpland en Eternal Wheel. De afsluiter/toegift Tidal Convergence is een ware verrassing. Leuke registratie! Zelf zie ik de Ozrics op 3 november 2007 in Willemeen in Arnhem. Daar doet Joie helaas niet mee. Bijzonder is dat Brandi de toetsen waarneemt en er een voor mij onbekende bassist is aangetreden, die helemaal in een hoek van het podium onzichtbaar staat te wezen. Ook in Arnhem krijgen we een mooi concert, zeer uitgebreid met heel veel stukken uit de oerOzricstijd. Wat me vooral opviel, was het ergerlijke gedrag van Brandi, die als een ware neuroot voortdurend iedereen tot de orde riep en allesbepalend wilde zijn. Kleine smet op een grandioze ervaring. Een concert van de Ozrics is altijd een ware belevenis om te ondergaan.
Voor wie het gehele concert wil zien:
En hier een foto van 3 november 2007 in Willemeen:
Ozric Tentacles komen in 2009 met dit album. Ed krijgt op deze cd hulp van Brandi (toetsen), ene Vinny (bas) en Roy (drums). In twee stukken komen Joie en Merv opdraven. Voor de rest doet Ed alles zelf. Vanaf opener Magick Valley is duidelijk dat ook op dit album de elektronische ritmes een grote rol spelen. Eroverheen komen dan de welbekende grooves en de synth- en gitaaruitbarstingen. Het maakt dit tot een uitstekende Ozricsplaat (dat ik koop op 27 april 2009). Het titelnummer begint wat wazig, maar eenmaal op gang moet je van sterke huize komen wil je stil kunnen blijven zitten. Compositorisch doen de stukken niet voor elkander onder; als we dan toch een hoogtepunt moeten noemen, dan ga ik voor Mooncalf. Lekker weer!
Ozric Tentacles is in 2011 niet langer een Britse band. Ed is naar de westkust van de Verenigde Staten verhuisd. Op dit album uit 2011 bestaat de band naast hem uit Oli (drums), vrouw Brandi (bas) en zoon Silas (synths), maar we horen dat Ed volledig de regie heeft. Ook Paper Monkeys staat vol met elektronische ritmes, riffende gitaren, gierende synths en bij vlagen onnavolgbare melodielijnen. Meer van hetzelfde ja, maar het blijft wél lekker. Ik koop de plaat bij het uitkomen op 21 oktober 2009.
Ozric Tentacles brengen dan vier jaar lang geen platen uit, maar de band zit niet stil. Ed brengt allerlei ouder materiaal opnieuw uit, al dan niet met bonusspul. Hij bouwt een nieuwe studio in de bergen van Los Angeles, maar tijdens de grote bosbranden in de regio fikt die ook weer af, waardoor hij alle archiefmateriaal verliest. Pas in 2015 is het zover en komt hij met Technicians Of The Sacred. Een dubbelalbum, waarom ook niet? Op deze plaat krijgt hij hulp van Brandi en Silas en van twee drummers. Het is echter vooral een werkstuk van Ed Wynne. De elektronica is nóg prominenter aanwezig, maar het blijft allemaal typisch Ozric Tentacles. Dik anderhalf uur kunnen we ons weer onderdompelen in die wazige, hypnotiserende en zo herkenbare spaceprogetnomuziek. Ik vind het album op 15 mei 2015 in een muziekzaakje in Stockport. Naar aanleiding van het verschijnen van de plaat neemt Ed zijn Ozrics weer uitgebreid mee op tournee. Op 18 maart 2016 staan Ed, Brandi, Silas en een drummer in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Bijna twee uur lang onderga ik de muziek en bijna twee uur lang sta ik met mijn mond open. Bijzonder hoe een band al dik dertig jaar z'n heel eigen ding kan doen en nog altijd intrigerende muziek maakt.
Bijzonder: niets officieels van dit album op YT:
En vooruit, een foto van het concert op 18 maart 2016:
Ozric Tentacles is in 2020 nog slechts Ed Wynne. Hij heeft alle touwtjes in handen, programmeert, neemt op en produceert. Op Space For The Earth zet hij spaarzaam nog gastmuzikanten in. Vreemd is het niet: Ed is zeker de laatste twintig jaren al de Ozrics geweest. Een jaar eerder, in 2019, brengt hij een soloalbum uit en dat klinkt als... precies: Ozric Tentacles. Nu horen we in een enkel stuk zoon Silas op synth en een drummer. Verspreid over de plaat zijn er cameo's van enkele oudgedienden: percussionist Paul Hankin en drummer Nick van Gelder (die halverwege de jaren tachtig af en toe deel uitmaakten van de band) en zowaar Joie en John. Opvallend is dat Brandi schittert door afwezigheid. Het geluid van dit album - dat ik koop op 2 november 2020 - is nagenoeg identiek aan dat van de voorganger. Veel elektronische ritmes, veel synthgedoe eroverheen en af en toe gitaarwerk. Dik drie kwartier typische Ozrics, dus. Geen echte uitschieters of het moet het korte en superstrakke Popscape zijn. Space For The Earth is voorlopig het laatste wapenfeit van de band.
David Joseph voelt zich geroepen de muzikale erfenis van Mark Hollis en diens band Talk Talk soort van voort te zetten. Hij vindt oud-Talk-Talk-muzikanten bereid om mee te werken aan zijn project Solace. Zij niet alleen; de lijst met medewerkende muzikanten is lang. Strijkers, blazers, gitaren, percussie. Joseph zelf speelt gitaar, piano, harmonium en kalimba en heeft alle veldopnamen gedaan. Bovendien heeft hij alle materiaal geschreven én geproduceerd. Het resultaat is een instrumentale plaat die zo het vervolg zou kunnen zijn op Spirit Of Eden of Laughing Stock en in het verlengde ligt van Mark Hollis' gelijkgetitelde soloalbum. Schitterende en bij vlagen verstilde muziek, dus. De kunst van het weten wanneer je niet moet spelen. Ik heb de plaat sinds 25 april 2020 in huis en ik moet hem nog heel veel draaien.
Steve Hillage tourt in 1977 en 1978 of zijn leven ervanaf hangt. Ik had al materiaal van hem, het Rockpalastconcert van 1977 met daarin materiaal van zijn eerste soloplaten Fish Rising en L en dat is zeer sterk, met een zeer goede band. Live Herald verschijnt in 1979 op een dubbelelpee en bevat opnames van vier tournees uit 1977 en 1978 en ook vier verschillende bands. Het merendeel is met de bezetting van dat Rockpalastconcert (met Clive Bunker, Basil Brooks, Colin Bass, Miquette Giraudi en Phil Hodge), maar nu opgenomen in het Rainbow Theatre in Londen op 26 maart 1977. Daarnaast vinden we werk uit november 77, mei en augustus 1978. Wederom veel spul van de eerste soloplaten. Het geluid is geweldig goed en de band klinkt op alle stukken zeer gedreven. De hoogtepunten zijn natuurlijk wanneer Hillage soleert op zijn gitaar en die momenten zijn er in overvloed. Ook mooi om te horen hoe veel Ozric Tentacles schatplichtig zijn aan Hillage. Ik koop een remaster uit 2007 van het album op 21 maart 2022. De oorspronkelijke elpee had drie livekanten en studioopnamen op de vierde zijde. Die vierde zijde ontbreekt hier (die komt hierna), maar wel is een extra (lang) stuk toegevoegd uit het 77-concert uit de Rainbow. Machtig livedocument van deze spaceprogrockgitarist!
Ontbraken de studio-opnames van Live Herald op de 2007 remaster van die plaat, de remaster van Open (oorspronkelijk ook uit 1979 en de remaster eveneens uit 2007) begint ermee. Het blijken een beetje spacy, half ambiente composities te zijn. Niet onaardig. Na twintig minuten begint het album Open dan echt. Earthrise is gelijk een monster van jewelste. Prog, space, wereldmuziek: alles komt hier samen. De rest van het album slaat deze weg in, al is het met de vele elektronica en de vocoder (!) wel andere koek. Niet alles blijft overeind na meer dan veertig jaar, maar het overgrote deel is nog altijd zeer genietbaar. Kan de cover van Getting Better (Beatles) door de beugel? Ik vind 'm wel vermakelijk, met die funky grove eronder en dan met die typische Hillagegitaarsolo erin. Hillage heeft meer verrassende bewerkingen gedaan van klassieke songs (Donovan's Hurdy Gurdy Man en Harrison's All Too Much, bijvoorbeeld). Ik koop de remaster van Open op 21 maart 2022. Behalve de vier extra tracks van Live Herald aan het begin, eindigt deze remaster met twee andere bonusstukken: een nogal belachelijke spaceblues backing track van Don't Dither Do It en een vrij lange ambient remixtrack getiteld Four Ever Rainbow. Beetje gekke samenstelling van de cd, maar alles bij elkaar zeer het beluisteren waard.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 29-04-2022 13:17:15 ]
Kaprekar's Constant volg ik nu sinds 2017, toen hun eerste album Fate Outsmarts Desire uitkwam. Het is een Brits collectief dat bijzondere melodieuze progmuziek maakt. Het meest in het oor springend aan het geluid zijn de sax en fluit van niemand minder dan David Jackson en de zang van diens dochter Dorie. De muziek is meanderend, afwisselend, stemmig en pastoraal. Bijzonder Engels ook. Het doet allemaal denken aan een mix van de oude Genesis, Caravan, Mike Oldfield en hedendaagse collega's van Big Big Train. De platen zijn conceptalbums die verhalen uit de geschiedenis vertellen. Ook op The Murder Wall veel van dit alles. De lange composities zijn verdwenen en hier krijgen we maar liefst zeventien stukken in vijf kwartier tijd voor ons kiezen. Toch luistert het geheel als één lange compositie, veroorzaakt door de verbindende geluiden, doordat sommige stukken in elkaar overlopen en doordat bepaalde muzikale thema's in de verschillende stukken terugkomen. Het album vertelt het verhaal van de Eiger, de grote berg in Zwitserland en dan meer bepaald de noordzijde van de berg. Velen hebben in de afgelopen eeuwen geprobeerd de bergwand te bedwingen en slechts weinigen is het gelukt. The Murder Wall vertelt verschillende verhalen. Door de verbindende thematiek is het lastig om de hoogtepunten (pun intended) te benoemen, maar er zijn wel degelijk parels te vinden. Zo is daar de single Victorious, maar ook de afsluitende paar delen zijn prachtig. Pas aan het einde van het album ontvouwt zich de ware pracht: dan blijkt dat ook muzikaal er allerlei verbindingen zijn met eerdere stukken van de plaat. Ik koop het album op 25 april 2022 en ben er nog niet uit of dit de beste van de band tot nu toe is. Daarvoor zijn Fate Outsmarts Desire en Depth Of Fields me te grandioos.
Brad Mehldau - voor wie hem nog niet kent - is een innovatief jazzmusicus. De pianist/toetsenist heeft al een wagonlading platen op zijn eigen naam en speelt veel in combinatie met allerlei andere musici. Ik ken hem eigenlijk alleen maar van zijn duoplaat met Pat Metheny. Toen ik een maand of wat geleden las dat Jacob's Ladder eraan kwam, was mijn interesse gewekt. Mehldau blijkt een liefhebber van (ouwe) prog te zijn en op dit album laat hij zich inspireren door die muziek. Hij pakt het aan op een bijzondere manier. Naast een paar eigen composities neemt hij bekende werken uit het genre en bewerkt die zodanig dat ze in veel gevallen nauwelijks meer herkenbaar zijn: Cogs In Cogs (Gentle Giant), Tom Sawyer en Jacob's Ladder (Rush) en de delen Life Seeker en Würm uit Starship Trooper (Yes). Hij doet dat door allerlei elektronica in te zetten, knip- en plakwerk te verrichten, melodieën te verdraaien, er eigen delen aan toe te voegen en er zo geheel eigen werken van te maken. Dit schuift eerder richting de neo-klassiek en avant-garde dan naar de jazz, vind ik. Er zijn gastmuzikanten te horen op drums, mandoline en saxofoon en daarnaast klinken de stemmen van Becca Stevens en Pedro Martins. Mehldau zelf doet verder alle instrumenten (piano, synths, elektronica). Ik koop Jacob's Ladder op 29 maart 2022 en hij komt sindsdien nauwelijks de speler uit. Wat een geweldig muzikaal avontuur!
Deze elpee heb ik al een keer of drie, geloof ik. Plus nog twee keer op cd. Waarom koop ik hem dan nog een keer? Welnu, dat zit zo. Vorige maand verscheen de dikke doos The Mothers 1971 met daarin acht cd's waarop de vier concerten die Zappa gaf op 5 en 6 juni 1971, plus veel extra (live) spul uit dat jaar, waaronder het complete concert van 10 december 1971 in The Rainbow Theatre in Londen, tijdens welke Zappa door een iets te teleurgestelde 'fan' van het podium werd geduwd, in de orkestbak viel, been en nekwervel brak en voor een jaar gekluisterd werd aan een rolstoel. Welnu, de opnames van de oude elpee komen van de vier concerten op 5 en 6 juni 1971. Bij deze 50th Anniversary Edition van de elpee zitten nog eens twee vinylplaten met weer extra spul, waaronder een dik half uur durende versie van Billy The Mountain (in een andere mix en met extra overdubs) die niet op die dikke doos staat. En ja, dan moet ik hem wel kopen. Dat deed ik op 11 april 2022. Nu pas heb ik de gelegenheid om de drie (180g) dikke vinylplaten te beluisteren en allemensen, dat valt niet tegen. De plaat zelf blijft een van de vele hoogtepunten in het oeuvre van Zappa. Met ex-Turtles Mark Volman en Howard Kaylan (Flo & Eddie) in de band ligt meligheid op de loer en de nadruk ligt nogal dik op de vele groupieverhalen (van The Mud Shark tot en met de verleidingsscène die uiteindelijk uitmondt in het spelen van de Turtles-hit Happy Together); de dikke doos brengt de boel helemaal in balans. De 'Vaudeville Band' moet je liggen; veel Zappafans vinden het niet zo, maar mijn goedkeuring heeft het. Instrumentaal staat het als een huis. Met Aynsley Dunbar, Ian Underwood en ook Don Preston in de band kan er weinig mis gaan. En natuurlijk: er zitten een paar bijzonder gave gitaarsolo's van meneer Zappa tussen. De toegiften van de originele elpee blijken in werkelijkheid juist de beginstukken van de concerten te zijn: de synthsolo van Don Preston was het intro tijdens welke het geluid en de balans goed afgesteld werd, zodat het tijdens Peaches En Regalia en meebruller Tears Began To Fall helemaal snor zat. Mooie en terechte heruitgave van dit legendarische album.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 02-05-2022 21:18:57 ]
En toen was het Record Store Day 2022. Op 23 april, welteverstaan. Ik deed een aankoop in de plaatselijke platenwinkel en kreeg daar deze single bij cadeau. Floor Jansen kennen we van After Forever en meer recentelijk van Nightwish, alwaar zij haar operastem en gebrul inzet. Op Fire laat ze horen dat ze ook wat anders kan dan dat. Het is een alleraardigste song, die ze mooi zingt. De B-kant bevat een versie van de titelsong van The Phantom Of The Opera, dat ze ten gehore bracht samen met Henk Poort op 3 september 2021 in de AFAS in Amsterdam. Ook aardig, doch niet meer dan dat. Ook leuk van deze single: hij is geperst op goudkleurig vinyl.
Wat kocht je dan op Record Store Day 2022, op 23 april, welteverstaan? Nou, ik kocht Face The Face, de registratie van het concert dat Pete Townshend met zijn Deep End gaf op 29 januari 1986 in Cannes. Dit concert werd rond die tijd vertoond op Duitsche televisie in het programma Rockpalast en verscheen in 2009 op dvd met een deel ervan op cd. Deze speciale Record Store Day Edition is een dubbelelpee (op geel vinyl, gatver) en bevat slechts een uittreksel van veertien songs. Pete Townshend's Deep End was een grote band, met een fikse blazerssectie, vier achtergrondzangeressen en SimonPhilips op drums. Voor de gelegenheid is er een gastgitarist: ene meneer David Gilmour. Die mag een van zijn eigen stukken spelen (Blue Light, afkomstig van zijn soloplaat About Face). De rest van de setlijst bestaat uit solostukken van Townshend, vooral te vinden op het dan net verschenen album White City, én natuurlijk wat Whosongs, al dan niet in vrij uitgeklede versie. Zo start de plaat met een weinig bevredigende Won't Get Fooled Again, maar maakt een (bijna) akoestische Pinball Wizard veel goed. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Face The Face, A Little Is Enough en Rough Boys, waarin Townshend laat horen dat hij ook buiten The Who een van de groten en meest relevante muzikanten van zijn tijdperk is.
Niet veel van de elpee/dvd te vinden op YT, behalve:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-05-2022 21:17:04 ]
De wereld zit al tijden te wachten op een reünie van Led Zeppelin. Na de dood van drummer John Bonham in 1980 zegt Plant dat het voorbij is. Hij krijgt de vraag regelmatig en Page wil dolgraag, maar Plant houdt zijn poot stijf. Toch gebeurt er iets moois in 1994. Page en Plant komen zowaar weer bijeen om samen muziek te maken voor een televisieprogramma op MTV. Hun project heet Unledded en de uitzending is een succes. Dat doet beide heren besluiten om een plaat op te nemen. No Quarter bevat veertien 'akoestische' versies van Zeppelinklassiekers. Het is geen kale bedoening; er is ondersteuning van tientallen muzikanten: verschillende rockmuzikanten, een compleet ensemble uit Egypte (waarin onder anderen Hossam Ramzy) en het London Metropolitan Orchestra. Op de setlijst staan zowel rockers (Thank You, No Quarter, Since I've Been Losing You, The Battle Of Evermore) als meer oosters aandoende stukken (Yallah, Wonderful One, Wah-Wah). Ik koop een heruitgave uit 2007 op 1 juli 2014. Bij het beluisteren valt me altijd op dat ik er heel erg in moet komen en zeker de eerste helft vind ik niet eens zo bijzonder. Maar in de tweede helft gebeurt er iets en Gallows Pole doet me altijd opveren. Het grote hoogtepunt is de afsluiter. Hoe anders dan met een dik elf minuten durende Kashmir kun je een dergelijk project beëindigen? Alles bij elkander een zeer gaaf werkstuk. Natuurlijk is het jammer dat de heren de samenwerking niet verder hebben doorgezet. Het maakt deze reünie en dit album uniek in de Led Zeppelingeschiedenis.
En wat beelden van MTV:
Schandalig eigenlijk, hoe weinig ik van McLaughlin in huis heb. Daar breng ik op 3 mei 2022 verandering in. The Montreux Years is een verzameling opnamen die McLaughlin maakte tijdens concerten op het Montreux Jazz Festival in Montreux (goh), uitgebracht in 2022. Geen heel concert, maar opnamen van verschillende ensembles uit verschillende jaren. De plaat is ook op vinyl verschenen en die dubbelelpee heeft een stuk meer, toevallig een zeer interessante met violist L. Shankar in de begeleidingsgroep. Nou ja. Het gebodene op deze enkele cd blijft ijzersterk. Zoals gezegd: meerdere formaties. Zo horen we het Mahavishnu Orchestra (met Bill Evans op sax) in 1984, The Heart Of Things in 1998, The Free Spirits in 1995, The 4th Dimension (met Gary Husband op toetsen) in 2016 en McLaughlin samen met Paco de Lucia in 1987. Niet te versmaden. McLaughlin zelf speelt zoals altijd zeer gedreven en ondanks de grandioze sneltreinvaart waarmee hij de snaren beroert, kan ik hem nergens betrappen op notenbreierij; het blijft altijd ten dienste van de muziek.
Ik hoor en zie Ed Palermo en zijn Big Band voor het eerst op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in de zomer van 2002 en ik ben diep onder de indruk. Retestrakke tetterdetetversies van het Zappamateriaal en het hoogtepunt is een gitaarsolo in (Let's Move To) Cleveland door gastmuzikant Mike Keneally. Palermo is een begenadigd bandleider en arrangeur en een niet onverdienstelijke saxofonist. Met zijn Big Band treedt hij regelmatig op in New York, meestal in het beroemde The Iridium of in The Falcon en dan speelt hij bewerkingen van Zappa, The Beatles, allerlei progrockstandards of wat hem maar voor de voeten komt. In 2009 komt hij met dit album Eddy Loves Frank waarop hij het kunnen van de Big Band vast heeft gelegd. Zeven Zappacomposities, aangevuld met de klassieker America The Beautiful (dat Zappa in 1988 tijdens de tetterdetettour ook ten gehore bracht). Het zijn geen 'gewone' covers van de stukken; Palermo weet er allerlei citaten van verschillende andere Zappadeunen in de arrangementen te verwerken. Zeer fraai. Ik koop de plaat op 21 november 2009, nadat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel had besteld.
Niets van het album te vinden op YT, daarom iets live uit 2009:
Naast Zappa, The Beatles en verscheidene Amerikaanse 'klassieke' componisten is Todd Rundgren een van de muzikale helden van Ed Palermo. In 2017 maakt hij een album waarop hij de muziek van Rundgren en Zappa arrangeert tot één bizar verhaal. The Adventures Of Zodd Zundgren bestaat uit een lange suite waarin het werk van beide componisten elkaar afwisselen en dat niet alleen. Her en der klinken fragmenten van composities dwars door andere werken. Het maakt dit tot een razend interessant en uiterst vermakelijk album. De voltallige Big Band is aanwezig (en dat is nogal een orkest) en daarnaast zijn er gasten. Zo is Napoleon Murphy Brock (Zappaband 1974-1976, The Grandmothers en nog 12.354 Zappacoverensembles) er om te zingen in Zappa's Montana en Rundgrens Emperor Of The Highway. Bijzonder geestig is gitarist Bruce McDaniel's arrangement van Echidna's Arf (Of You), waarin hij alle zangpartijen doet. Katie Jacoby speelt een ferme vioolsolo in een nauwelijks herkenbare You Are What You Is en zo vallen we vijf kwartier lang van de ene verrassing in de andere. Ik kocht de cd op 21 juli 2019 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar The Ed Palermo Big Band voor de tweede keer optrad. Een retestrak en bijzonder indrukwekkend concert, overigens. Ik had er nog veel meer cd's moeten aanschaffen.
![The Ed Palermo Big Band - Flamingo [Todd Rundgren] (Official Audio)](https://i.ytimg.com/vi/vybhtXLj9YU/0.jpg)
Verder niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar iets live van Zappanale 2019:
Ja hè? Doe je mee? Draai al je platen uit je platenkast!quote:
In 1978 laten Greg Lake en Carl Palmer hun muziekmaat Keith Emerson achter op de Bahama's met de opnamen die Emerson zal produceren tot het album Love Beach, de gewraakte zwanenzang van Emerson Lake & Palmer. Emerson gaat daarna bezig met filmmuziek, Greg Lake zoekt de samenwerking met Gary Moore en komt met een hardrockplaat en Carl Palmer? Die wil iets totaal anders gaan doen in de muziek. Hij vindt een paar Britse en Amerikaanse (sessie)muzikanten en besluit met hen een groep te vormen. Omdat Palmer de enige is met enige naamsbekendheid, heet de band Carl Palmer's PM. Het album 1:PM verschijnt in 1980 en bevat tien korte en puntige rocksongs in een soort heel nette punkywaveglamrockstijl, die geschreven zijn door alle leden van de band, behalve Carl Palmer. Palmer drumt rechttoerechtaan en verder staat er op de hoes: 'Produced by Carl Palmer and PM'. De plaat doet helemaal niets, de single Dynamite ook niet en volgens mij heeft de band nooit live gespeeld. In 1981 maakt Palmer deel uit van de supergroep Asia (met John Wetton, Geoff Downes en Steve Howe) (zie aldaar, zo'n twee jaar geleden). Ik vind een remaster uit 2000 op een platenbeurs op 28 april 2009 en koop die voor een habbekrats. Alleraardigst hebbedingetje om heel af en toe eens op te zetten en dan te glimlachen van de lol om het feit dat zo'n megadrummer zich inliet met zulk lichtvoetig muziekmateriaal.
Vrees dat weinig mensen daar interesse in hebbenquote:
[..]
Ja hè? Doe je mee? Draai al je platen uit je platenkast!
DAT MAKEN WIJ WEL UIT!quote:
[..]
Vrees dat weinig mensen daar interesse in hebben
Dit is een Anthology die verscheen in 2001. Op twee cd's krijgen we een mooi overzicht van het werk van Carl Palmer tot dan toe. Ik koop de verzameling op 3 januari 2002. Als liefhebber van zijn werk heb ik natuurlijk alles al, denk ik. Maar ook voor mij zijn hier bijzondere dingen te vinden. Zo opent de collectie met Concerto For Percussion, Palmer componeerde (samen met Joseph Horowitz) en met opnam ten tijde van het ELP-album Works Volume 1. Het is nooit uitgebracht en eigenlijk een raadsel waarom. In het bijna drieëntwintig minuten durende orkestrale stuk komt van alles op percussiegebied voorbij en Palmer put uit zijn liefde en ervaring met jazz, rock en klassiek. Op de rest van het eerste schijfje staat het werk dat hij maakte ten tijde van Emerson Lake & Palmer (1970-1978). Veel van zijn plaatkant van Works Volume 1, maar ook Toccata, Bullfrog, Fanfare For The Common Man en de nooit verschenen The Pancha Suite en Schubert's March Militaire. Van die drie nieuwe orkestrale werken is het geluid niet optimaal, maar zeer beluisterbaar. Het tweede schijfje opent met heel vroeg werk waar Palmer bij betrokken was. Zo staat de single I Must Be Mad / Suspense van The Craig en Love Light van The Chants (beiden uit 1966) erop, de eerste plaatopnamen die Palmer ooit maakte; hij was toen zestien jaar jong. Daarna volgen stukken van Atomic Rooster, PM, Mike Oldfield, Asia, 3 (met Emerson en Robert Berry) en Qango (met John Wetton, Dave Kilminster en John Young). Het overzicht eindigt met een opname van The Buddy Rich Orchestra, opgenomen ergens in 1986 in Ronnie Scott's Jazz Cafe. Palmer zat in het publiek; Buddy Rich zag hem en vroeg: 'Do ya wanna play, Carl?' waarop Palmer het podium beklom en het stuk Shawnee drumde. Nogmaals: puik overzicht!
![Carl Palmer and The Buddy Rich Big Band - Shawnee [Live at Ronnie Scott's, 1986]](https://i.ytimg.com/vi/oKwbKlMdzdY/0.jpg)
Al in 1969, als hij samen met Vincent Crane de band Atomic Rooster is begonnen, zegt Carl Palmer in interviews al dat het trioformaat hem het beste ligt. Hij heeft dan al allerlei ervaring met jazzbigbands en rockgezelschappen. Met Emerson Lake & Palmer bereikt hij grote successen. In 2001 begint hij een nieuw trio. Met Shaun Baxter (gitaar) en Dave Marks (bas) gaat hij toeren en op 19 juli staat hij in Bliston in Engeland. In 2002 komt er een liveplaat van (een deel van) het concert en dat is deze en die koop ik op 27 mei 2008. Op het repertoire louter stukken van Emerson Lake & Palmer. Dat zie je goed: het ELP-materiaal, vertolkt door een trio drums-bas-gitaar. Baxter speelt de onnavolgbare toetsenpartijen op gitaar! Niet alles werkt even goed en het is zeker nogal wennen. Klassieker The Barbarian laat dat goed horen. Bij vlagen vind ik het rommelig en ik moet er echt goed voor gaan zitten. Het merendeel van de originele versies komt van Palmer's solokant van Works Volume 1 of zijn stukken waarin Palmer's drumwerk een grote rol speelde (Toccata). Palmer is echt het centrum van de band en de muziek en zijn energieke spel houdt de boel bij elkaar. De verplichte drumsolo bewaart hij voor de afsluiter van het album en omdat het slechts de solo is zonder context (met fade in en fade out) is dit nogal een vreemde ervaring. Razend knap is het allemaal wel.
Ik heb 'm nog een keer! Dit is een 'Limited Italian Special Edition' uit 2008. Niets speciaals aan, doet eerder nogal goedkoop aan. Ik kocht 'm op 21 april 2012, na afloop van het concert van Carl Palmer in Hedon in Zwolle. Palmer was die avond niet echt in zijn goede doen. Ten eerste moest hij zijn set inkorten omdat er een voorprogramma was en een verplichte eindtijd, ten tweede deed de lichtman iets te goed zijn best om er wat sfeervols van te maken ('Leave the lights on! We have to see what we're doing!') en ten derde stond het publiek niet netjes op gesteld tijdens de verplichte signeersessie ('A queue! Make a queue here!'). Concert zelf vond ik erg gaaf en zeer indrukwekkend. Vanaf mijn vijftiende ben ik groot liefhebber van het werk van Emerson Lake & Palmer en dit was voor het eerst dat ik een van de drie het werk hoorde spelen, al week het compleet af van waar ik zo vertrouwd mee was. Bassist Simon Fitzpatrick en gitarist Paul Bielatowicz deden niet onder voor Palmer qua sterren van de hemel. Hoogtepunt was een volledige uitvoering van Pictures At An Exhibition.
Een van mijn filmpjes van 21 april 2012:
En ja, deze foto moest ook:
Carl Palmer speelt ook in 2003 her en der. De opnamen van Volume 2 zijn in dat jaar gemaakt in Europa, onduidelijk is waar precies. Shaun Baxter is er nog op gitaar en Dave Marks op bas. De ster van de show blijft Palmer zelf. Van de zes stukken op dit bijna drie kwartier durende album zijn er vier ooit vertolkt door Emerson Lake & Palmer Hoedown, Trilogy, een korte Tarkus en Fanfare For The Common Man (inclusief drum solo); J. Section is een korte compositie van Palmer, Baxter en Marks en Carmina Burana kennen we natuurlijk van Orff, al speelde Emerson stukken ervan in zijn solo van Rondo/Fanfare in 1997 en 1998. Wat mij opvalt, is dat het allemaal wat gestructureerder klinkt dan op de voorganger, alsof de band beter op elkaar is ingespeeld en subtieler is geworden. Al blijft het complex en vraagt het alle aandacht en knettert Hoedown nog altijd de bocht uit. Ik kocht de plaat op 13 oktober 2004. Er is nog een derde volume in deze serie (met Stuart Clayton op bas en Paul Bielatowicz op gitaar) uit 2010, maar die heb ik niet.
De ene keer brengt hij cd's uit onder zijn eigen naam, dan weer als de Carl Palmer Band, maar in 2018 weet hij het zeker: het is Carl Palmer's ELP Legacy. Op 11 maart 2016 overlijdt Keith Emerson en op 7 december van datzelfde jaar neemt Greg Lake afscheid van deze wereld. Palmer blijft verslagen achter. Hij is de enige die het muzikale erfgoed speelt, vandaar de naam van de band. Begin 2016 is hij bezig met het plannen van een groots concert dat plaats moet gaan vinden in het Olympia Theater in Miami op 24 juni 2016 en hij nodigt daarvoor een aantal speciale gasten uit: Mark Stein (toetsen, zang), David Frangioni (drums), Steve Hackett (gitaar), The Ida Choir Ensemble en een heus dansgezelschap dat het beste beentje voorzet tijdens de complete Pictures At An Exhibition. Maar het hoogtepunt moet de aanwezigheid van Emerson zijn. Helaas. Na 11 maart 2016 moet Palmer zijn concert omdopen tot 'A Tribute To Keith Emerson'. Hij laat het concert gelukkig wel filmen en het resultaat verschijnt in 2018 op deze set, die bestaat uit een cd (met vreemd genoeg een deel van het concert van het trio op 25 november 2014 in de Tralf Music Hall in Buffalo, New York) en een dvd met de beelden van dat evenement op 24 juni 2016. In beide gevallen zijn Bielatowicz, Fitzpatrick en Palmer goed op dreef. Op de cd horen we vertolkingen van King Crimson's 21st Century Schizoid Man in combinatie met Mars The Bringer Of War (van Gustav Holst, het stuk dat Emerson Lake & Powell in 1986 speelden), America (van The Nice), Toccata (van Bach), Valkyrie (Wagner) en de ELP-stukken Trilogy, Knife-Edge en (de complete) Tarkus. De dvd is geheel andere koek en opent met Peter Gunn. Daarna een mooie dwarsdoorsnede van het ELP-materiaal (van Karn Evil 9 tot en met Bitches Crystal en van The Barbarian tot en met Romeo & Juliet. Tijdens Jerusalem komt dat hele koor opdraven en in Pictures At An Exhibition zien we dat dansensemble. Toetsenist Mark Stein zorgt voor de nodige afwisseling in het geluid met zijn toetsen en zanag; anders was het een lange zit geweest met alleen het gitaartrio. Het hoogtepunt zou het afsluitende Fanfare For The Common Man moeten zijn met Steve Hackett op gitaar, maar de beste man heeft zich duidelijk slecht voorbereid en weet niet wat hij moet doen; meerdere malen zit hij er compleet naast en past zijn solo helemaal niet in het stuk. De toevoeging van de extra drummer ontgaat me ook geheel. Niettemin: zeer aangename set en uitgave, dit. Ik kocht 'm bij het verschijnen op 30 juli 2018.
Van de dvd geen beelden op YT.
Deze pikten we op 2 augustus 1989 uit een uitverkoopbak en het is een van de eerste cd's die De Vrouw en ik gezamenlijk kochten. Niet dat we hem veel gedraaid hebben of draaien. Dit album komt uit 1983 en toen zat Palmer in zijn elektronicaperiode. Rupert Hine helpt op toetsen. Het doet allemaal megamechanisch aan en de emotie ontbreekt volledig. Toch een geinig plaatje met de hit You Are In My System (een cover van The Systems). Onze versie is een vage herpersing, waarschijnlijk uit 1987, maar zeker ben ik daar niet van.
Panzerpappa is een Noors gezelschap dat al sinds 1998 bestaat. De band maakt instrumentale rock, jazz en prog en dit is hun vierde album uit 2006. Hoofdfiguur is Anders Kristian Krabberød, die naast gitaar, bas, toetsen en nepsaxofoon de grote aanjager van de groep is. Ook de nadere drie muzikanten zijn multi-instrumentalisten en of dat nog niet genoeg is, zet de groep allerlei gastmuzikanten in (fluit, blazers, vibrafoon e.d.), waardoor het bijna orkestraal wordt. In Vintervake komt zowaar Richard Sinclair opdraven om de enige tekst die de plaat rijk is te zingen. Ondanks de vele verschillende instrumenten klinkt het toch als een geheel. De muziek is hier nog wat luchtig en meanderend, al zijn er zwaardere passages. Zo opent de plaat met een schitterend, bijna verstild stuk, dat het eerste deel van het titelnummer blijkt te zijn. Dat titelnummer is overigens op de hoes anders gespeld dan de titel van de plaat; kennelijk kijken ze in Noorwegen niet op een elletje meer of minder. De andere twee delen zijn overigens ook zeer mooi en sterk. Hoogtepunten zijn de twee langere stukken Kantonesisk Kanotur en Frenetisk Frenologi (For Nybegynnere). Krabberød zag ik een paar keer spelen met een van zijn vele andere bands: tijdens een festival in Larvik in januari 2010 en tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland trad hij op met zijn Dead Dino Storage, een coverband die volledige concerten kan spelen vol met muziek van ELP of King Crimson of een andere proggrootheid. (De twee keer dat ik die band zag, was het twee uur lang Zappa.) Ik kocht Koralrevens Klagesang op 17 juli 2015 bij de band zelf, toen ze speelden tijdens datzelfde grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland.
In 2012 komt Panzerpappa met Astromalist. De vriendenclub is nog altijd hetzelfde maar de muziek is zwaarder en steviger. Zeven duidelijk progressieve jazzstukken die bij vlagen niet hadden misstaan op een King Crimsonplaat. Dit keer komen een fluitist, een strijkensemble, een enkele blazer (fagot, iemand?) en xylofoon het geluid nóg diverser maken. Dit is een razend intrigerende plaat die ik gewoon wel op repeat móét zetten. Ook deze kocht ik op 17 juli 2015 bij de band en ik heb nog altijd spijt dat ik er toen niet nog veel meer heb aangeschaft.
Helaas weinig van dit album te vinden op YT:
![Panzerpappa ? Ugler I Moseboka [HQ Audio] Astromalist 2012](https://i.ytimg.com/vi/xl4tFbuQKlk/0.jpg)
Ja, dus...quote: