Draai hier alle platen in je platenkast #26

bazbo cd1778: Ozric Tentacles - Curious Corn



Ozric Tentacles gaan met Curious Corn uit 1997 gewoon verder met waar ze retegoed in zijn: aanstekelijke spaceprogetnorock maken. De band bestaat nog steeds uit Ed, John, Zia, Rad en Seaweed; het enige wat een beetje anders is, is dat de groep gebruik maakt van onregelmatige maatsoorten en ritmes. Orenschijnlijk is er niets aan de hand, maar als je goed luistert, dan zit het verdomde complex in elkander. Zeven mooie composities die niet veel voor elkaar onderdoen. Zelf vind ik Spyroid, Afroclonk en het titelnummer de hoogtepunten. Ik koop Curious Corn bij het verschijnen op 28 november 1997. In mijn versie zit een veelkleurige, hardkartonnen kaart met perforaties. Heel lang heb ik me afgevraagd wat het moest voorstellen. Postzegels? Pas jaren later zag ik dat er een foto van het silhouet van de band op staat, maar waar die perforaties dan voor zijn? Alles bij elkaar is dit album weer een heerlijke trip door het universum van de Ozrics.

bazbo cd1779: Ozric Tentacles - Spice Doubt Streaming - A Gig In The Ether



Ozric Tentacles doen in de zomer 1998 iets wat op dat moment nog vrij nieuw is. Ze hebben een webcast en spelen tijdens de uitzendingen in de studio allerlei stukken. Al snel (in september van dat jaar) verschijnt deze cd en vandaar de subtitel A Gig In The Ether. De bezetting is ongewijzigd: Ed, Zia, John, Rad en Seaweed. Het geluid is directer en - waarschijnlijk omdat het live is - harder; de nadruk ligt wat meer op gitaar. Op de setlijst stukken van Arborescense en Become The Other, maar ook wat ouder spul zoals Eternal Wheel en Sploosh!. Ik vind de cd op 10 september als hij net uit is en ik heb een limited edition. Om het doosje zit een gele, plastic doorzichtige hoes, waarin olie zit en daarin 'zwemmen' dan weer drie visjes. In de loop van de jaren is er lekkage geweest: de olie is eruit en dat verklaart waarom het doosje van de cd zo plakkerig is geworden. En de visjes zwemmen niet meer.

bazbo cd1780: Ozric Tentacles - Floating Seeds Remixed



Ozric Tentacles' spaceprogetnorock in de remix? Dat lijkt gek, maar is het eigenlijk helemaal niet. De band maakt veel gebruik van elektronica en sequencers, die de basis vormen van veel composities. Daaroverheen klinken dan grooves, melodieën en ellenlange solo's. Natuurlijk zijn er stukken met onregelmatige maatsoorten en ja, die hoor je niet terug op dit album uit 1999. Verschillende gasten wagen zich aan een remix van 'klassieke' Ozricsstukken. Zo krijgen figuren als System 7, Youth, Zion Train de gelegenheid om hun favoriete Ozricsnummer te verdansbaren. Natuurlijk zit ook Eat Static tussen de remixers en dat is niet verwonderlijk, want Joie Hinton en Merv Pepler waren zelf lange tijd Ozric. Het resultaat is niet alleen een dansbare, maar ook uiterst genietbaar album dat ik nog nooit gebruikt heb om een feest mee op te swingen. Eerlijk gezegd vind ik de stukken die al beginnen met zo'n sequencerloop en daarna een bescheiden dancedreun krijgen het beste. Ik kocht 'm op 24 december 1999.

bazbo cd1781: Ozric Tentacles - Waterfall Cities



Ozric Tentacles hebben maar één album gemaakt en dat brengen ze dan een of twee keer per jaar opnieuw uit. Dat is de kritiek die de band veel krijgt. In 1999 laten ze echter horen dat het niet klopt. Waterfall Cities is nog altijd de spaceprogetnorock die we gewend zijn, maar door de toevoeging van allerlei elektronica in zowel ritme als melodie, plús de bizarre ritmes en onregelmatige maatsoorten, maken dit zowaar tot een vernieuwende plaat. Ik koop 'm op 8 november 1999 als hij verschijnt. Thuis zet ik 'm op en gelijk al bij de openingstonen van Coily ben ik om. Wat een scheursynthesizer! Het ritme en de groove sleurt me de Ozricswereld in. Het lijkt zo eenvoudig, maar als je goed luistert, is het complex. Xingu is dan weer geheel andere koek: bijna ambient, toch ritmisch en dan dat verslavende synthriedeltje steeds weer. De rest van de plaat doet er niet voor onder. Ed speelt bij vlagen zijn raggende gitaar, maar de nadruk blijft op de toetsen en elektronische ritmes en toch klinkt alles natuurlijk en organisch. Heerlijke plaat, wat mij betreft een van de beste in het grote Ozricsoeuvre.

bazbo cd1782: Ozric Tentacles - Swirly Termination



Ozric Tentacles komen in 2000 met dit album, dat een beetje een allegaartje is. De band zat in 2000 bij het label Snapper en moest nog een album afleveren, terwijl ze liever naar een ander label wilden. En dus deed Ed een greep in de archieven en stelde een soort verzamelalbum van opnames vanaf 1992 samen. Op het hoesje staat niets aan informatie behalve de titels van de zeven stukken. De band deed ook helemaal niets aan promotie en ook het hoesontwerp liet ze aan anderen over. Ik vond de cd op 19 mei 2000 bij het verschijnen. De kritiek dat alles bij de Ozrics hetzelfde klinkt zou hier van toepassing kunnen zijn: ik kan niet achterhalen wat uit 1992 komt en wat van latere jaren is. Alleen de opnieuw opgenomenversie van Kick Muck (uit begin jaren tachtig) die hier Kick '98 heet, verraad het jaar van oorsprong. Voor de rest is het de ouderwets verslavende spaceprog die we kennen en die wederom goed is voor dik drie kwartier vermaak.

bazbo cd1783: Ozric Tentacles - The Hidden Step



Ozric Tentacles' eerste album op het nieuwe platenlabel. Ik koop The Hidden Step bij het verschijnen op 30 september 2000. Op het eerste gehoor is er gelukkig niet veel nieuws onder de zon, maar bij nadere beluistering merk ik dat de warme toetsendeken nog nadrukkelijker aanwezig is. Over het algemeen doen de composities ook kalmer aan. Toch ontbreekt af en toe het broodnodige vuur (lees: gitaarsolo's) niet. Geen zeer opvallende plaat in de Ozricscatalogus, maar wel degelijk een erg mooi album.

bazbo cd1784: Ozric Tentacles - Pyramidion



Ozric Tentacles touren al twintig jaren als een waanzinnige als ze in 2001 met deze EP aan komen. Het titelnummer is een opzwepend studiostuk waarin de invloed van de elektronica en dan vooral de elektronische drums zeer prominent zijn. Dansen, iemand? De overige vier stukken zijn live opgenomen tijdens de uitgebreide The Hidden Step tournee: twee stukken komen van dat album en de andere twee van Waterfall Cities. Deze komen live allemaal zeer goed uit de verf, maar Xingu en Pixel Dream vind ik het sterkst, zowel compositorisch als deze concertvertolking. Die elektronica maakt het Ozricsgeluid ook live een bijzonder. Ik koop de EP op 1 juni 2001 als hij uitkomt en knal hem regelmatig door de kamer als ik zin heb in dik veertig minuten spaceprogelektro.

bazbo cd1785: Ozric Tentacles - Live At The Pongmasters Ball



Ozric Tentacles touren en touren en als ze klaar zijn met touren, dan gaan ze touren. Tussendoor maken ze dan een plaat en vervolgens gaan ze weer uitgebreid touren. In 2002 komen ze met een livealbum, dat is opgenomen op 27 maart 2002 in Sheperd's Bush Empire in Londen. Ik koop de dubbelcd Live At The Pongmasters Ball op 17 juli 2002. Van het concert zijn ook beeldopnamen en de dvd koop ik ook (op 26 september 2003). Het is een waanzinnig goede liveregistratie. De band heeft wel een bezettingswijziging. Op drums horen we de jonge Schoo en die doet qua energie niet onder voor voorgangers Rad of Merv Peppler. Bassist Zia legt samen met hem die stuwende grooves, waaroverheen Seaweed zijn bubbles, squeeks en sequences freakt, Ed zijn gitaarmelodieën en soli giert, en John (die hier nu Champignon heet) zijn nauwelijks hoorbare fluitpartijen en zang voortbrengt. De setlijst is een staalkaart van het klassieke én nieuwe Ozricsoeuvre: van een spetterende Erpland tot een opzwepende en in een hallucinerende jam uitmondende Pyramidion en van een mooie Saucers tot het dan nog niet verschenen Oakum. Sploosh! is na bijna twee uur het einde van de reguliere set; de toegift bestaat uit een scheurende Kick Muck en een lange The Throbb. Ik mocht de Ozrics live zien in augustus 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band speelde daar als headliner, terwijl er (voor het eerst in de geschiedenis van het festival) zeer veel oud-Zappa-bandleden aanwezig waren en optraden. Toen het concert begon, zag ik opeens dat een nogal bekende naast me stond. Het was Mike Keneally, toen al mijn held. Ik vroeg hem of hij de Ozrics kende en hij vertelde mij dat hij 'alleen maar' de box Vitamin Enhanced had. Ik was jaloers, want die was toen al niet meer te verkrijgen. De Ozrics speelden die avond dik twee uur en exact dezelfde setlijst als op deze dubbelcd. We gingen algeheel uit onze plaat. Keneally speelde alle gitaarpartijen op zijn luchtgitaar mee, haha. Na een uur tikte hij mij aan; hij verontschuldigde zich dat hij moest gaan, want na de Ozrics was hij zelf nog aan de beurt op het podium.




_{En kijk: hier sta ik in het publiek tijdens het concert van Ozric Tentacles op het grote Zappafestival in augustus 2002, met niemand minder dan Mike Keneally naast mij!:}

quote:

Op maandag 25 april 2022 21:41 schreef Dagoduck het volgende:
Ozric Tentacles onlangs ontdekt. Heerlijk.

Welkom in het Ozricsuniversum!

bazbo cd1786: Ozric Tentacles - Spirals In Hyperspace



Ozric Tentacles krijgen vanaf de jaren 00 te maken met allerlei bandwisselingen. Op Spirals In Hyperspace uit 2004 (ik koop 'm op 27 maart 2004) zijn Zia (bas), John (fluit en stem), Seaweed (synths) en Schoo (drums) er nog op slechts enkele stukken. Oud-gediende Merv Pepler doet de drumprogrammering op een stuk. Nieuw is Brandi (die ook Wynne heet), de vriendin/vrouw van Ed, die op dit album in een nummer bas speelt. Op Akasha spelen twee gastmuzikanten: de legendarische gitarist Steve Hillage met zijn vrouw en toetsenist Miquette Giraudi. Maar het merendeel ligt in handen van Ed Wynne, die de gitaren, synths, elektronica en programmering ervan doet. Hij componeert ook alles, al zet hij de credits van enkele jamachtige stukken onder de naam Ozric Tentacles. Spirals In Hyperspace kent nog wat meer elektronica, maar blijft onmiskenbaar een Ozricsplaat. Wat dat betreft is Chewier een perfecte opener: je weet vanaf de eerste tellen waarmee je te maken hebt. En het wordt alleen maar beter. In de zeventig minuten durende trip bouwt Ed het geluid van zijn spaceprogetnoband gewoon nog een beetje verder uit. Heerlijkalbum weer.

bazbo cd1787: Ozric Tentacles - Eternal Wheel - The Best Of



Ozric Tentacles zitten in 2004 al een tijd niet meer bij het label Snapper, maar toch brengt dat label in dat jaar een compilatie uit. In tien stukken en dik vijf kwartier krijgen we een mooie dwarsdoorsnede van het Ozricsoeuvre. Het materiaal is afkomstig van de cd's die uitkwamen tussen 1990 en 2001, met de nadruk op de vroege periode, zeg maar de platen Erpland en Jurassic Shift, maar ook het album Waterfall Cities is goed vertegenwoordigd. Er is ook nog een bonuscd met nog weer zes stukken én een enhanced gedeelte waarop de video Kick Muck afkomstig van de dvd Live At The Pongmasters Ball. Ik heb natuurlijk alles al, maar koop 'm toch op 28 juni 2004. Het is een prima repertoirekeuze, al mis ik de Live Throbbe, Feng Shui en Ghedengi, maar je kan niet alles hebben. Leuk overzicht dus, zeker voor mensen die iets van de Ozrics willen hebben en maar geen keuze kunnen maken uit de 12.354 albums.

bazbo cd1788: Ozric Tentacles - The Floor's Too Far Away



Ozric Tentacles maken in 2006 dit album, waarop Ed zo'n beetje alle touwtjes in handen heeft. De plaat verschijnt - net als voorganger Spirals In Hyperspace op het proglabel Magna Carta. Dan moet er dus wel iets vernieuwends, grensverleggends en/of progressiefs in de groep zitten. Ik koop The Floor's Too Far Away op 3 augustus 2006 en ben verrast: het is een uptempo plaat waarop de elektronische drums een groot aandeel hebben in het geluid. Daaroverheen horen we weer allerlei spacy gekkigheid van synths en gitaar. Ed krijgt hulp van vrouw Brandi op bas en van ene Metro (Matt Shmigelsky) op drums. Oud-gediende Merv Pepler drumt op één stuk en Tom Brooks komt in drie stukken allerlei synthbubbles inspelen. De composities, de programmering, gitaren en allerlei ander spul (productie enz) zijn in de handen van Ed Wynne. Opener Bolshem zet nog niet goed de toon; het is vooral een stuk als Splat! laat horen hoe relevant de Ozrics in 2006 nog altijd zijn. Verrassende én evenwichtige plaat.

bazbo cd1789: Ozric Tentacles - Sunrise Festival



Ozric Tentacles spelen op 1 juni 2007 op het Sunrise Festival in Somerset, UK. Voor de gelegenheid bestaat de band uit Ed Wynne (gitaar, synths), Brandi Wynne (bas), Joie Hinton (synths) en Merv Pepler (drums). Drie zeer oudgediende Ozrics op het podium dus! Van het concert verschijnt in 2008 een registratie en ik koop 'm op 17 juni 2008. Het is een set met een cd en een dvd. Op de dvd staat het gehele concert. Voor de gelegenheid spelen de Ozrics voornamelijk zeer oud spul, te vinden op de vier studiocd's van de band, aangevuld met een enkele jam. Na tig jaar klinkt het nog altijd fris en bevlogen. De cd moet het met één stuk minder doen en dus staat The Throbb er helaas niet op. Wel mooie versies van O-I, Jurassic Shift, Erpland en Eternal Wheel. De afsluiter/toegift Tidal Convergence is een ware verrassing. Leuke registratie! Zelf zie ik de Ozrics op 3 november 2007 in Willemeen in Arnhem. Daar doet Joie helaas niet mee. Bijzonder is dat Brandi de toetsen waarneemt en er een voor mij onbekende bassist is aangetreden, die helemaal in een hoek van het podium onzichtbaar staat te wezen. Ook in Arnhem krijgen we een mooi concert, zeer uitgebreid met heel veel stukken uit de oerOzricstijd. Wat me vooral opviel, was het ergerlijke gedrag van Brandi, die als een ware neuroot voortdurend iedereen tot de orde riep en allesbepalend wilde zijn. Kleine smet op een grandioze ervaring. Een concert van de Ozrics is altijd een ware belevenis om te ondergaan.




<sub>Voor wie het gehele concert wil zien:

En hier een foto van 3 november 2007 in Willemeen:</sub>

bazbo cd1790: Ozric Tentacles - The YumYum Tree



Ozric Tentacles komen in 2009 met dit album. Ed krijgt op deze cd hulp van Brandi (toetsen), ene Vinny (bas) en Roy (drums). In twee stukken komen Joie en Merv opdraven. Voor de rest doet Ed alles zelf. Vanaf opener Magick Valley is duidelijk dat ook op dit album de elektronische ritmes een grote rol spelen. Eroverheen komen dan de welbekende grooves en de synth- en gitaaruitbarstingen. Het maakt dit tot een uitstekende Ozricsplaat (dat ik koop op 27 april 2009). Het titelnummer begint wat wazig, maar eenmaal op gang moet je van sterke huize komen wil je stil kunnen blijven zitten. Compositorisch doen de stukken niet voor elkander onder; als we dan toch een hoogtepunt moeten noemen, dan ga ik voor Mooncalf. Lekker weer!

bazbo cd1791: Ozric Tentacles - Paper Monkeys



Ozric Tentacles is in 2011 niet langer een Britse band. Ed is naar de westkust van de Verenigde Staten verhuisd. Op dit album uit 2011 bestaat de band naast hem uit Oli (drums), vrouw Brandi (bas) en zoon Silas (synths), maar we horen dat Ed volledig de regie heeft. Ook Paper Monkeys staat vol met elektronische ritmes, riffende gitaren, gierende synths en bij vlagen onnavolgbare melodielijnen. Meer van hetzelfde ja, maar het blijft wél lekker. Ik koop de plaat bij het uitkomen op 21 oktober 2009.

bazbo cd1792: Ozric Tentacles - Technicians Of The Sacred



Ozric Tentacles brengen dan vier jaar lang geen platen uit, maar de band zit niet stil. Ed brengt allerlei ouder materiaal opnieuw uit, al dan niet met bonusspul. Hij bouwt een nieuwe studio in de bergen van Los Angeles, maar tijdens de grote bosbranden in de regio fikt die ook weer af, waardoor hij alle archiefmateriaal verliest. Pas in 2015 is het zover en komt hij met Technicians Of The Sacred. Een dubbelalbum, waarom ook niet? Op deze plaat krijgt hij hulp van Brandi en Silas en van twee drummers. Het is echter vooral een werkstuk van Ed Wynne. De elektronica is nóg prominenter aanwezig, maar het blijft allemaal typisch Ozric Tentacles. Dik anderhalf uur kunnen we ons weer onderdompelen in die wazige, hypnotiserende en zo herkenbare spaceprogetnomuziek. Ik vind het album op 15 mei 2015 in een muziekzaakje in Stockport. Naar aanleiding van het verschijnen van de plaat neemt Ed zijn Ozrics weer uitgebreid mee op tournee. Op 18 maart 2016 staan Ed, Brandi, Silas en een drummer in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Bijna twee uur lang onderga ik de muziek en bijna twee uur lang sta ik met mijn mond open. Bijzonder hoe een band al dik dertig jaar z'n heel eigen ding kan doen en nog altijd intrigerende muziek maakt.

<sub>Bijzonder: niets officieels van dit album op YT:



En vooruit, een foto van het concert op 18 maart 2016:</sub>

bazbo cd1793: Ozric Tentacles - Space For The Earth



Ozric Tentacles is in 2020 nog slechts Ed Wynne. Hij heeft alle touwtjes in handen, programmeert, neemt op en produceert. Op Space For The Earth zet hij spaarzaam nog gastmuzikanten in. Vreemd is het niet: Ed is zeker de laatste twintig jaren al de Ozrics geweest. Een jaar eerder, in 2019, brengt hij een soloalbum uit en dat klinkt als... precies: Ozric Tentacles. Nu horen we in een enkel stuk zoon Silas op synth en een drummer. Verspreid over de plaat zijn er cameo's van enkele oudgedienden: percussionist Paul Hankin en drummer Nick van Gelder (die halverwege de jaren tachtig af en toe deel uitmaakten van de band) en zowaar Joie en John. Opvallend is dat Brandi schittert door afwezigheid. Het geluid van dit album - dat ik koop op 2 november 2020 - is nagenoeg identiek aan dat van de voorganger. Veel elektronische ritmes, veel synthgedoe eroverheen en af en toe gitaarwerk. Dik drie kwartier typische Ozrics, dus. Geen echte uitschieters of het moet het korte en superstrakke Popscape zijn. Space For The Earth is voorlopig het laatste wapenfeit van de band.

bazbo cd1794: Held By Trees - Solace



David Joseph voelt zich geroepen de muzikale erfenis van Mark Hollis en diens band Talk Talk soort van voort te zetten. Hij vindt oud-Talk-Talk-muzikanten bereid om mee te werken aan zijn project Solace. Zij niet alleen; de lijst met medewerkende muzikanten is lang. Strijkers, blazers, gitaren, percussie. Joseph zelf speelt gitaar, piano, harmonium en kalimba en heeft alle veldopnamen gedaan. Bovendien heeft hij alle materiaal geschreven én geproduceerd. Het resultaat is een instrumentale plaat die zo het vervolg zou kunnen zijn op Spirit Of Eden of Laughing Stock en in het verlengde ligt van Mark Hollis' gelijkgetitelde soloalbum. Schitterende en bij vlagen verstilde muziek, dus. De kunst van het weten wanneer je niet moet spelen. Ik heb de plaat sinds 25 april 2020 in huis en ik moet hem nog heel veel draaien.

bazbo cd1795: Steve Hillage - Live Herald



Steve Hillage tourt in 1977 en 1978 of zijn leven ervanaf hangt. Ik had al materiaal van hem, het Rockpalastconcert van 1977 met daarin materiaal van zijn eerste soloplaten Fish Rising en L en dat is zeer sterk, met een zeer goede band. Live Herald verschijnt in 1979 op een dubbelelpee en bevat opnames van vier tournees uit 1977 en 1978 en ook vier verschillende bands. Het merendeel is met de bezetting van dat Rockpalastconcert (met Clive Bunker, Basil Brooks, Colin Bass, Miquette Giraudi en Phil Hodge), maar nu opgenomen in het Rainbow Theatre in Londen op 26 maart 1977. Daarnaast vinden we werk uit november 77, mei en augustus 1978. Wederom veel spul van de eerste soloplaten. Het geluid is geweldig goed en de band klinkt op alle stukken zeer gedreven. De hoogtepunten zijn natuurlijk wanneer Hillage soleert op zijn gitaar en die momenten zijn er in overvloed. Ook mooi om te horen hoe veel Ozric Tentacles schatplichtig zijn aan Hillage. Ik koop een remaster uit 2007 van het album op 21 maart 2022. De oorspronkelijke elpee had drie livekanten en studioopnamen op de vierde zijde. Die vierde zijde ontbreekt hier (die komt hierna), maar wel is een extra (lang) stuk toegevoegd uit het 77-concert uit de Rainbow. Machtig livedocument van deze spaceprogrockgitarist!

bazbo cd1796: Steve Hillage - Open



Ontbraken de studio-opnames van Live Herald op de 2007 remaster van die plaat, de remaster van Open (oorspronkelijk ook uit 1979 en de remaster eveneens uit 2007) begint ermee. Het blijken een beetje spacy, half ambiente composities te zijn. Niet onaardig. Na twintig minuten begint het album Open dan echt. Earthrise is gelijk een monster van jewelste. Prog, space, wereldmuziek: alles komt hier samen. De rest van het album slaat deze weg in, al is het met de vele elektronica en de vocoder (!) wel andere koek. Niet alles blijft overeind na meer dan veertig jaar, maar het overgrote deel is nog altijd zeer genietbaar. Kan de cover van Getting Better (Beatles) door de beugel? Ik vind 'm wel vermakelijk, met die funky grove eronder en dan met die typische Hillagegitaarsolo erin. Hillage heeft meer verrassende bewerkingen gedaan van klassieke songs (Donovan's Hurdy Gurdy Man en Harrison's All Too Much, bijvoorbeeld). Ik koop de remaster van Open op 21 maart 2022. Behalve de vier extra tracks van Live Herald aan het begin, eindigt deze remaster met twee andere bonusstukken: een nogal belachelijke spaceblues backing track van Don't Dither Do It en een vrij lange ambient remixtrack getiteld Four Ever Rainbow. Beetje gekke samenstelling van de cd, maar alles bij elkaar zeer het beluisteren waard.






[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 29-04-2022 13:17:15 ]

bazbo cd1797: Kaprekar's Constant - The Murder Wall



Kaprekar's Constant volg ik nu sinds 2017, toen hun eerste album Fate Outsmarts Desire uitkwam. Het is een Brits collectief dat bijzondere melodieuze progmuziek maakt. Het meest in het oor springend aan het geluid zijn de sax en fluit van niemand minder dan David Jackson en de zang van diens dochter Dorie. De muziek is meanderend, afwisselend, stemmig en pastoraal. Bijzonder Engels ook. Het doet allemaal denken aan een mix van de oude Genesis, Caravan, Mike Oldfield en hedendaagse collega's van Big Big Train. De platen zijn conceptalbums die verhalen uit de geschiedenis vertellen. Ook op The Murder Wall veel van dit alles. De lange composities zijn verdwenen en hier krijgen we maar liefst zeventien stukken in vijf kwartier tijd voor ons kiezen. Toch luistert het geheel als één lange compositie, veroorzaakt door de verbindende geluiden, doordat sommige stukken in elkaar overlopen en doordat bepaalde muzikale thema's in de verschillende stukken terugkomen. Het album vertelt het verhaal van de Eiger, de grote berg in Zwitserland en dan meer bepaald de noordzijde van de berg. Velen hebben in de afgelopen eeuwen geprobeerd de bergwand te bedwingen en slechts weinigen is het gelukt. The Murder Wall vertelt verschillende verhalen. Door de verbindende thematiek is het lastig om de hoogtepunten (pun intended) te benoemen, maar er zijn wel degelijk parels te vinden. Zo is daar de single Victorious, maar ook de afsluitende paar delen zijn prachtig. Pas aan het einde van het album ontvouwt zich de ware pracht: dan blijkt dat ook muzikaal er allerlei verbindingen zijn met eerdere stukken van de plaat. Ik koop het album op 25 april 2022 en ben er nog niet uit of dit de beste van de band tot nu toe is. Daarvoor zijn Fate Outsmarts Desire en Depth Of Fields me te grandioos.

bazbo cd1798: Brad Mehldau - Jacob's Ladder



Brad Mehldau - voor wie hem nog niet kent - is een innovatief jazzmusicus. De pianist/toetsenist heeft al een wagonlading platen op zijn eigen naam en speelt veel in combinatie met allerlei andere musici. Ik ken hem eigenlijk alleen maar van zijn duoplaat met Pat Metheny. Toen ik een maand of wat geleden las dat Jacob's Ladder eraan kwam, was mijn interesse gewekt. Mehldau blijkt een liefhebber van (ouwe) prog te zijn en op dit album laat hij zich inspireren door die muziek. Hij pakt het aan op een bijzondere manier. Naast een paar eigen composities neemt hij bekende werken uit het genre en bewerkt die zodanig dat ze in veel gevallen nauwelijks meer herkenbaar zijn: Cogs In Cogs (Gentle Giant), Tom Sawyer en Jacob's Ladder (Rush) en de delen Life Seeker en Würm uit Starship Trooper (Yes). Hij doet dat door allerlei elektronica in te zetten, knip- en plakwerk te verrichten, melodieën te verdraaien, er eigen delen aan toe te voegen en er zo geheel eigen werken van te maken. Dit schuift eerder richting de neo-klassiek en avant-garde dan naar de jazz, vind ik. Er zijn gastmuzikanten te horen op drums, mandoline en saxofoon en daarnaast klinken de stemmen van Becca Stevens en Pedro Martins. Mehldau zelf doet verder alle instrumenten (piano, synths, elektronica). Ik koop Jacob's Ladder op 29 maart 2022 en hij komt sindsdien nauwelijks de speler uit. Wat een geweldig muzikaal avontuur!

0898: Frank Zappa - Fillmore East, June 1971



Deze elpee heb ik al een keer of drie, geloof ik. Plus nog twee keer op cd. Waarom koop ik hem dan nog een keer? Welnu, dat zit zo. Vorige maand verscheen de dikke doos The Mothers 1971 met daarin acht cd's waarop de vier concerten die Zappa gaf op 5 en 6 juni 1971, plus veel extra (live) spul uit dat jaar, waaronder het complete concert van 10 december 1971 in The Rainbow Theatre in Londen, tijdens welke Zappa door een iets te teleurgestelde 'fan' van het podium werd geduwd, in de orkestbak viel, been en nekwervel brak en voor een jaar gekluisterd werd aan een rolstoel. Welnu, de opnames van de oude elpee komen van de vier concerten op 5 en 6 juni 1971. Bij deze 50th Anniversary Edition van de elpee zitten nog eens twee vinylplaten met weer extra spul, waaronder een dik half uur durende versie van Billy The Mountain (in een andere mix en met extra overdubs) die niet op die dikke doos staat. En ja, dan moet ik hem wel kopen. Dat deed ik op 11 april 2022. Nu pas heb ik de gelegenheid om de drie (180g) dikke vinylplaten te beluisteren en allemensen, dat valt niet tegen. De plaat zelf blijft een van de vele hoogtepunten in het oeuvre van Zappa. Met ex-Turtles Mark Volman en Howard Kaylan (Flo & Eddie) in de band ligt meligheid op de loer en de nadruk ligt nogal dik op de vele groupieverhalen (van The Mud Shark tot en met de verleidingsscène die uiteindelijk uitmondt in het spelen van de Turtles-hit Happy Together); de dikke doos brengt de boel helemaal in balans. De 'Vaudeville Band' moet je liggen; veel Zappafans vinden het niet zo, maar mijn goedkeuring heeft het. Instrumentaal staat het als een huis. Met Aynsley Dunbar, Ian Underwood en ook Don Preston in de band kan er weinig mis gaan. En natuurlijk: er zitten een paar bijzonder gave gitaarsolo's van meneer Zappa tussen. De toegiften van de originele elpee blijken in werkelijkheid juist de beginstukken van de concerten te zijn: de synthsolo van Don Preston was het intro tijdens welke het geluid en de balans goed afgesteld werd, zodat het tijdens Peaches En Regalia en meebruller Tears Began To Fall helemaal snor zat. Mooie en terechte heruitgave van dit legendarische album.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 02-05-2022 21:18:57 ]

0899: Floor Jansen - Fire



En toen was het Record Store Day 2022. Op 23 april, welteverstaan. Ik deed een aankoop in de plaatselijke platenwinkel en kreeg daar deze single bij cadeau. Floor Jansen kennen we van After Forever en meer recentelijk van Nightwish, alwaar zij haar operastem en gebrul inzet. Op Fire laat ze horen dat ze ook wat anders kan dan dat. Het is een alleraardigste song, die ze mooi zingt. De B-kant bevat een versie van de titelsong van The Phantom Of The Opera, dat ze ten gehore bracht samen met Henk Poort op 3 september 2021 in de AFAS in Amsterdam. Ook aardig, doch niet meer dan dat. Ook leuk van deze single: hij is geperst op goudkleurig vinyl.

0900: Pete Townshend's Deep End - Face The Face



Wat kocht je dan op Record Store Day 2022, op 23 april, welteverstaan? Nou, ik kocht Face The Face, de registratie van het concert dat Pete Townshend met zijn Deep End gaf op 29 januari 1986 in Cannes. Dit concert werd rond die tijd vertoond op Duitsche televisie in het programma Rockpalast en verscheen in 2009 op dvd met een deel ervan op cd. Deze speciale Record Store Day Edition is een dubbelelpee (op geel vinyl, gatver) en bevat slechts een uittreksel van veertien songs. Pete Townshend's Deep End was een grote band, met een fikse blazerssectie, vier achtergrondzangeressen en SimonPhilips op drums. Voor de gelegenheid is er een gastgitarist: ene meneer David Gilmour. Die mag een van zijn eigen stukken spelen (Blue Light, afkomstig van zijn soloplaat About Face). De rest van de setlijst bestaat uit solostukken van Townshend, vooral te vinden op het dan net verschenen album White City, én natuurlijk wat Whosongs, al dan niet in vrij uitgeklede versie. Zo start de plaat met een weinig bevredigende Won't Get Fooled Again, maar maakt een (bijna) akoestische Pinball Wizard veel goed. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Face The Face, A Little Is Enough en Rough Boys, waarin Townshend laat horen dat hij ook buiten The Who een van de groten en meest relevante muzikanten van zijn tijdperk is.

_{Niet veel van de elpee/dvd te vinden op YT, behalve:}





[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-05-2022 21:17:04 ]

bazbo cd1799: Jimmy Page & Robert Plant - No Quarter - Jimmy Page & Robert Plant Unledded



De wereld zit al tijden te wachten op een reünie van Led Zeppelin. Na de dood van drummer John Bonham in 1980 zegt Plant dat het voorbij is. Hij krijgt de vraag regelmatig en Page wil dolgraag, maar Plant houdt zijn poot stijf. Toch gebeurt er iets moois in 1994. Page en Plant komen zowaar weer bijeen om samen muziek te maken voor een televisieprogramma op MTV. Hun project heet Unledded en de uitzending is een succes. Dat doet beide heren besluiten om een plaat op te nemen. No Quarter bevat veertien 'akoestische' versies van Zeppelinklassiekers. Het is geen kale bedoening; er is ondersteuning van tientallen muzikanten: verschillende rockmuzikanten, een compleet ensemble uit Egypte (waarin onder anderen Hossam Ramzy) en het London Metropolitan Orchestra. Op de setlijst staan zowel rockers (Thank You, No Quarter, Since I've Been Losing You, The Battle Of Evermore) als meer oosters aandoende stukken (Yallah, Wonderful One, Wah-Wah). Ik koop een heruitgave uit 2007 op 1 juli 2014. Bij het beluisteren valt me altijd op dat ik er heel erg in moet komen en zeker de eerste helft vind ik niet eens zo bijzonder. Maar in de tweede helft gebeurt er iets en Gallows Pole doet me altijd opveren. Het grote hoogtepunt is de afsluiter. Hoe anders dan met een dik elf minuten durende Kashmir kun je een dergelijk project beëindigen? Alles bij elkander een zeer gaaf werkstuk. Natuurlijk is het jammer dat de heren de samenwerking niet verder hebben doorgezet. Het maakt deze reünie en dit album uniek in de Led Zeppelingeschiedenis.




_{En wat beelden van MTV:}

bazbo cd1800: John McLaughlin - The Montreux Years



Schandalig eigenlijk, hoe weinig ik van McLaughlin in huis heb. Daar breng ik op 3 mei 2022 verandering in. The Montreux Years is een verzameling opnamen die McLaughlin maakte tijdens concerten op het Montreux Jazz Festival in Montreux (goh), uitgebracht in 2022. Geen heel concert, maar opnamen van verschillende ensembles uit verschillende jaren. De plaat is ook op vinyl verschenen en die dubbelelpee heeft een stuk meer, toevallig een zeer interessante met violist L. Shankar in de begeleidingsgroep. Nou ja. Het gebodene op deze enkele cd blijft ijzersterk. Zoals gezegd: meerdere formaties. Zo horen we het Mahavishnu Orchestra (met Bill Evans op sax) in 1984, The Heart Of Things in 1998, The Free Spirits in 1995, The 4th Dimension (met Gary Husband op toetsen) in 2016 en McLaughlin samen met Paco de Lucia in 1987. Niet te versmaden. McLaughlin zelf speelt zoals altijd zeer gedreven en ondanks de grandioze sneltreinvaart waarmee hij de snaren beroert, kan ik hem nergens betrappen op notenbreierij; het blijft altijd ten dienste van de muziek.

bazbo cd1801: The Ed Palermo Big Band - Eddy Loves Frank



Ik hoor en zie Ed Palermo en zijn Big Band voor het eerst op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in de zomer van 2002 en ik ben diep onder de indruk. Retestrakke tetterdetetversies van het Zappamateriaal en het hoogtepunt is een gitaarsolo in (Let's Move To) Cleveland door gastmuzikant Mike Keneally. Palermo is een begenadigd bandleider en arrangeur en een niet onverdienstelijke saxofonist. Met zijn Big Band treedt hij regelmatig op in New York, meestal in het beroemde The Iridium of in The Falcon en dan speelt hij bewerkingen van Zappa, The Beatles, allerlei progrockstandards of wat hem maar voor de voeten komt. In 2009 komt hij met dit album Eddy Loves Frank waarop hij het kunnen van de Big Band vast heeft gelegd. Zeven Zappacomposities, aangevuld met de klassieker America The Beautiful (dat Zappa in 1988 tijdens de tetterdetettour ook ten gehore bracht). Het zijn geen 'gewone' covers van de stukken; Palermo weet er allerlei citaten van verschillende andere Zappadeunen in de arrangementen te verwerken. Zeer fraai. Ik koop de plaat op 21 november 2009, nadat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel had besteld.

_{Niets van het album te vinden op YT, daarom iets live uit 2009:}

bazbo cd1802: The Ed Palermo Big Band - The Adventures Of Zodd Zundgren



Naast Zappa, The Beatles en verscheidene Amerikaanse 'klassieke' componisten is Todd Rundgren een van de muzikale helden van Ed Palermo. In 2017 maakt hij een album waarop hij de muziek van Rundgren en Zappa arrangeert tot één bizar verhaal. The Adventures Of Zodd Zundgren bestaat uit een lange suite waarin het werk van beide componisten elkaar afwisselen en dat niet alleen. Her en der klinken fragmenten van composities dwars door andere werken. Het maakt dit tot een razend interessant en uiterst vermakelijk album. De voltallige Big Band is aanwezig (en dat is nogal een orkest) en daarnaast zijn er gasten. Zo is Napoleon Murphy Brock (Zappaband 1974-1976, The Grandmothers en nog 12.354 Zappacoverensembles) er om te zingen in Zappa's Montana en Rundgrens Emperor Of The Highway. Bijzonder geestig is gitarist Bruce McDaniel's arrangement van Echidna's Arf (Of You), waarin hij alle zangpartijen doet. Katie Jacoby speelt een ferme vioolsolo in een nauwelijks herkenbare You Are What You Is en zo vallen we vijf kwartier lang van de ene verrassing in de andere. Ik kocht de cd op 21 juli 2019 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar The Ed Palermo Big Band voor de tweede keer optrad. Een retestrak en bijzonder indrukwekkend concert, overigens. Ik had er nog veel meer cd's moeten aanschaffen.


_{Verder niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar iets live van Zappanale 2019:}

quote:

Op donderdag 5 mei 2022 15:07 schreef Tyranoesauroes het volgende:
Goed topic

Ja hè? Doe je mee? Draai al je platen uit je platenkast!

bazbo cd1803: Carl Palmer's PM - 1:PM



In 1978 laten Greg Lake en Carl Palmer hun muziekmaat Keith Emerson achter op de Bahama's met de opnamen die Emerson zal produceren tot het album Love Beach, de gewraakte zwanenzang van Emerson Lake & Palmer. Emerson gaat daarna bezig met filmmuziek, Greg Lake zoekt de samenwerking met Gary Moore en komt met een hardrockplaat en Carl Palmer? Die wil iets totaal anders gaan doen in de muziek. Hij vindt een paar Britse en Amerikaanse (sessie)muzikanten en besluit met hen een groep te vormen. Omdat Palmer de enige is met enige naamsbekendheid, heet de band Carl Palmer's PM. Het album 1:PM verschijnt in 1980 en bevat tien korte en puntige rocksongs in een soort heel nette punkywaveglamrockstijl, die geschreven zijn door alle leden van de band, behalve Carl Palmer. Palmer drumt rechttoerechtaan en verder staat er op de hoes: 'Produced by Carl Palmer and PM'. De plaat doet helemaal niets, de single Dynamite ook niet en volgens mij heeft de band nooit live gespeeld. In 1981 maakt Palmer deel uit van de supergroep Asia (met John Wetton, Geoff Downes en Steve Howe) (zie aldaar, zo'n twee jaar geleden). Ik vind een remaster uit 2000 op een platenbeurs op 28 april 2009 en koop die voor een habbekrats. Alleraardigst hebbedingetje om heel af en toe eens op te zetten en dan te glimlachen van de lol om het feit dat zo'n megadrummer zich inliet met zulk lichtvoetig muziekmateriaal.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2022 12:34 schreef Tyranoesauroes het volgende:

[..]
Vrees dat weinig mensen daar interesse in hebben

DAT MAKEN WIJ WEL UIT!

bazbo cd1804: Carl Palmer - Do Ya Wanna Play, Carl?



Dit is een Anthology die verscheen in 2001. Op twee cd's krijgen we een mooi overzicht van het werk van Carl Palmer tot dan toe. Ik koop de verzameling op 3 januari 2002. Als liefhebber van zijn werk heb ik natuurlijk alles al, denk ik. Maar ook voor mij zijn hier bijzondere dingen te vinden. Zo opent de collectie met Concerto For Percussion, Palmer componeerde (samen met Joseph Horowitz) en met opnam ten tijde van het ELP-album Works Volume 1. Het is nooit uitgebracht en eigenlijk een raadsel waarom. In het bijna drieëntwintig minuten durende orkestrale stuk komt van alles op percussiegebied voorbij en Palmer put uit zijn liefde en ervaring met jazz, rock en klassiek. Op de rest van het eerste schijfje staat het werk dat hij maakte ten tijde van Emerson Lake & Palmer (1970-1978). Veel van zijn plaatkant van Works Volume 1, maar ook Toccata, Bullfrog, Fanfare For The Common Man en de nooit verschenen The Pancha Suite en Schubert's March Militaire. Van die drie nieuwe orkestrale werken is het geluid niet optimaal, maar zeer beluisterbaar. Het tweede schijfje opent met heel vroeg werk waar Palmer bij betrokken was. Zo staat de single I Must Be Mad / Suspense van The Craig en Love Light van The Chants (beiden uit 1966) erop, de eerste plaatopnamen die Palmer ooit maakte; hij was toen zestien jaar jong. Daarna volgen stukken van Atomic Rooster, PM, Mike Oldfield, Asia, 3 (met Emerson en Robert Berry) en Qango (met John Wetton, Dave Kilminster en John Young). Het overzicht eindigt met een opname van The Buddy Rich Orchestra, opgenomen ergens in 1986 in Ronnie Scott's Jazz Cafe. Palmer zat in het publiek; Buddy Rich zag hem en vroeg: 'Do ya wanna play, Carl?' waarop Palmer het podium beklom en het stuk Shawnee drumde. Nogmaals: puik overzicht!

bazbo cd1805: Carl Palmer - Working Live - Volume 1



Al in 1969, als hij samen met Vincent Crane de band Atomic Rooster is begonnen, zegt Carl Palmer in interviews al dat het trioformaat hem het beste ligt. Hij heeft dan al allerlei ervaring met jazzbigbands en rockgezelschappen. Met Emerson Lake & Palmer bereikt hij grote successen. In 2001 begint hij een nieuw trio. Met Shaun Baxter (gitaar) en Dave Marks (bas) gaat hij toeren en op 19 juli staat hij in Bliston in Engeland. In 2002 komt er een liveplaat van (een deel van) het concert en dat is deze en die koop ik op 27 mei 2008. Op het repertoire louter stukken van Emerson Lake & Palmer. Dat zie je goed: het ELP-materiaal, vertolkt door een trio drums-bas-gitaar. Baxter speelt de onnavolgbare toetsenpartijen op gitaar! Niet alles werkt even goed en het is zeker nogal wennen. Klassieker The Barbarian laat dat goed horen. Bij vlagen vind ik het rommelig en ik moet er echt goed voor gaan zitten. Het merendeel van de originele versies komt van Palmer's solokant van Works Volume 1 of zijn stukken waarin Palmer's drumwerk een grote rol speelde (Toccata). Palmer is echt het centrum van de band en de muziek en zijn energieke spel houdt de boel bij elkaar. De verplichte drumsolo bewaart hij voor de afsluiter van het album en omdat het slechts de solo is zonder context (met fade in en fade out) is dit nogal een vreemde ervaring. Razend knap is het allemaal wel.

bazbo cd1806: Carl Palmer - Working Live Vol 1



Ik heb 'm nog een keer! Dit is een 'Limited Italian Special Edition' uit 2008. Niets speciaals aan, doet eerder nogal goedkoop aan. Ik kocht 'm op 21 april 2012, na afloop van het concert van Carl Palmer in Hedon in Zwolle. Palmer was die avond niet echt in zijn goede doen. Ten eerste moest hij zijn set inkorten omdat er een voorprogramma was en een verplichte eindtijd, ten tweede deed de lichtman iets te goed zijn best om er wat sfeervols van te maken ('Leave the lights on! We have to see what we're doing!') en ten derde stond het publiek niet netjes op gesteld tijdens de verplichte signeersessie ('A queue! Make a queue here!'). Concert zelf vond ik erg gaaf en zeer indrukwekkend. Vanaf mijn vijftiende ben ik groot liefhebber van het werk van Emerson Lake & Palmer en dit was voor het eerst dat ik een van de drie het werk hoorde spelen, al week het compleet af van waar ik zo vertrouwd mee was. Bassist Simon Fitzpatrick en gitarist Paul Bielatowicz deden niet onder voor Palmer qua sterren van de hemel. Hoogtepunt was een volledige uitvoering van Pictures At An Exhibition.



<sub>Een van mijn filmpjes van 21 april 2012:

En ja, deze foto moest ook:</sub>

bazbo cd1807: Carl Palmer Band - Working Live - Volume 2



Carl Palmer speelt ook in 2003 her en der. De opnamen van Volume 2 zijn in dat jaar gemaakt in Europa, onduidelijk is waar precies. Shaun Baxter is er nog op gitaar en Dave Marks op bas. De ster van de show blijft Palmer zelf. Van de zes stukken op dit bijna drie kwartier durende album zijn er vier ooit vertolkt door Emerson Lake & Palmer Hoedown, Trilogy, een korte Tarkus en Fanfare For The Common Man (inclusief drum solo); J. Section is een korte compositie van Palmer, Baxter en Marks en Carmina Burana kennen we natuurlijk van Orff, al speelde Emerson stukken ervan in zijn solo van Rondo/Fanfare in 1997 en 1998. Wat mij opvalt, is dat het allemaal wat gestructureerder klinkt dan op de voorganger, alsof de band beter op elkaar is ingespeeld en subtieler is geworden. Al blijft het complex en vraagt het alle aandacht en knettert Hoedown nog altijd de bocht uit. Ik kocht de plaat op 13 oktober 2004. Er is nog een derde volume in deze serie (met Stuart Clayton op bas en Paul Bielatowicz op gitaar) uit 2010, maar die heb ik niet.

bazbo cd1808: Carl Palmer's ELP Legacy - Live



De ene keer brengt hij cd's uit onder zijn eigen naam, dan weer als de Carl Palmer Band, maar in 2018 weet hij het zeker: het is Carl Palmer's ELP Legacy. Op 11 maart 2016 overlijdt Keith Emerson en op 7 december van datzelfde jaar neemt Greg Lake afscheid van deze wereld. Palmer blijft verslagen achter. Hij is de enige die het muzikale erfgoed speelt, vandaar de naam van de band. Begin 2016 is hij bezig met het plannen van een groots concert dat plaats moet gaan vinden in het Olympia Theater in Miami op 24 juni 2016 en hij nodigt daarvoor een aantal speciale gasten uit: Mark Stein (toetsen, zang), David Frangioni (drums), Steve Hackett (gitaar), The Ida Choir Ensemble en een heus dansgezelschap dat het beste beentje voorzet tijdens de complete Pictures At An Exhibition. Maar het hoogtepunt moet de aanwezigheid van Emerson zijn. Helaas. Na 11 maart 2016 moet Palmer zijn concert omdopen tot 'A Tribute To Keith Emerson'. Hij laat het concert gelukkig wel filmen en het resultaat verschijnt in 2018 op deze set, die bestaat uit een cd (met vreemd genoeg een deel van het concert van het trio op 25 november 2014 in de Tralf Music Hall in Buffalo, New York) en een dvd met de beelden van dat evenement op 24 juni 2016. In beide gevallen zijn Bielatowicz, Fitzpatrick en Palmer goed op dreef. Op de cd horen we vertolkingen van King Crimson's 21st Century Schizoid Man in combinatie met Mars The Bringer Of War (van Gustav Holst, het stuk dat Emerson Lake & Powell in 1986 speelden), America (van The Nice), Toccata (van Bach), Valkyrie (Wagner) en de ELP-stukken Trilogy, Knife-Edge en (de complete) Tarkus. De dvd is geheel andere koek en opent met Peter Gunn. Daarna een mooie dwarsdoorsnede van het ELP-materiaal (van Karn Evil 9 tot en met Bitches Crystal en van The Barbarian tot en met Romeo & Juliet. Tijdens Jerusalem komt dat hele koor opdraven en in Pictures At An Exhibition zien we dat dansensemble. Toetsenist Mark Stein zorgt voor de nodige afwisseling in het geluid met zijn toetsen en zanag; anders was het een lange zit geweest met alleen het gitaartrio. Het hoogtepunt zou het afsluitende Fanfare For The Common Man moeten zijn met Steve Hackett op gitaar, maar de beste man heeft zich duidelijk slecht voorbereid en weet niet wat hij moet doen; meerdere malen zit hij er compleet naast en past zijn solo helemaal niet in het stuk. De toevoeging van de extra drummer ontgaat me ook geheel. Niettemin: zeer aangename set en uitgave, dit. Ik kocht 'm bij het verschijnen op 30 juli 2018.




_{Van de dvd geen beelden op YT.}

bazbo cd1809: Robert Palmer - Pride



Deze pikten we op 2 augustus 1989 uit een uitverkoopbak en het is een van de eerste cd's die De Vrouw en ik gezamenlijk kochten. Niet dat we hem veel gedraaid hebben of draaien. Dit album komt uit 1983 en toen zat Palmer in zijn elektronicaperiode. Rupert Hine helpt op toetsen. Het doet allemaal megamechanisch aan en de emotie ontbreekt volledig. Toch een geinig plaatje met de hit You Are In My System (een cover van The Systems). Onze versie is een vage herpersing, waarschijnlijk uit 1987, maar zeker ben ik daar niet van.

bazbo cd1810: Panzerpappa - Koralrevens Klagesang



Panzerpappa is een Noors gezelschap dat al sinds 1998 bestaat. De band maakt instrumentale rock, jazz en prog en dit is hun vierde album uit 2006. Hoofdfiguur is Anders Kristian Krabberød, die naast gitaar, bas, toetsen en nepsaxofoon de grote aanjager van de groep is. Ook de nadere drie muzikanten zijn multi-instrumentalisten en of dat nog niet genoeg is, zet de groep allerlei gastmuzikanten in (fluit, blazers, vibrafoon e.d.), waardoor het bijna orkestraal wordt. In Vintervake komt zowaar Richard Sinclair opdraven om de enige tekst die de plaat rijk is te zingen. Ondanks de vele verschillende instrumenten klinkt het toch als een geheel. De muziek is hier nog wat luchtig en meanderend, al zijn er zwaardere passages. Zo opent de plaat met een schitterend, bijna verstild stuk, dat het eerste deel van het titelnummer blijkt te zijn. Dat titelnummer is overigens op de hoes anders gespeld dan de titel van de plaat; kennelijk kijken ze in Noorwegen niet op een elletje meer of minder. De andere twee delen zijn overigens ook zeer mooi en sterk. Hoogtepunten zijn de twee langere stukken Kantonesisk Kanotur en Frenetisk Frenologi (For Nybegynnere). Krabberød zag ik een paar keer spelen met een van zijn vele andere bands: tijdens een festival in Larvik in januari 2010 en tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland trad hij op met zijn Dead Dino Storage, een coverband die volledige concerten kan spelen vol met muziek van ELP of King Crimson of een andere proggrootheid. (De twee keer dat ik die band zag, was het twee uur lang Zappa.) Ik kocht Koralrevens Klagesang op 17 juli 2015 bij de band zelf, toen ze speelden tijdens datzelfde grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland.

bazbo cd1811: Panzerpappa - Astromalist



In 2012 komt Panzerpappa met Astromalist. De vriendenclub is nog altijd hetzelfde maar de muziek is zwaarder en steviger. Zeven duidelijk progressieve jazzstukken die bij vlagen niet hadden misstaan op een King Crimsonplaat. Dit keer komen een fluitist, een strijkensemble, een enkele blazer (fagot, iemand?) en xylofoon het geluid nóg diverser maken. Dit is een razend intrigerende plaat die ik gewoon wel op repeat móét zetten. Ook deze kocht ik op 17 juli 2015 bij de band en ik heb nog altijd spijt dat ik er toen niet nog veel meer heb aangeschaft.

_{Helaas weinig van dit album te vinden op YT:}

Is deze al vol?