Draai hier alle platen in je platenkast #26

bazbo cd1697: No-Man - Schoolyard Ghosts



Ondanks Steven Wilsons tournees en immense succes met Porcupine Tree weet hij tijd vrij te maken voor allerlei projecten, waaronder No-Man. Met Tim Bowness neemt hij in het najaar van 2007 en het voorjaar van 2008 het album Schoolyard Ghosts op. De plaat kenmerkt zich door een terugkeer naar een wat diverser geluid, mede door de inzet van enkele gastmuzikanten (Dave Stewart, Colin Edwin, Theo Travis, Pat Mastelotto en een strijkensemble). Gebleven zijn de melancholieke songs en atmosfeer, al zijn er her en der wat geluidserupties (Pigeon Drummer!). Het resulteert in een zeer sterk album. Het lijkt wel dat hoe minder Steven Wilson zelf inspeelt en hoe meer hij aan anderen overlaat, hoe rijker de plaat klinkt. Hoogtepunten zijn opener All Sweet Things, de single Wherever There Is Light, het lange Truenorth en de afsluiter Mixtaped. Ik krijg het album bij het verschijnen op mijn verjaardag, 17 mei 2008. Het is een pakket met een cd en een dvd. Op de dvd staat de superbe surroundmix van het album door Steven Wilson (maar natuurlijk, wie anders?).

bazbo cd1698: No-Man - Schoolyard Ghosts



Precies. In 2014 kwam er een prachtige remaster van dit album uit en die kocht ik op 8 september van dat jaar toen hij net uit was. Steven Wilson heeft een sterkere remix gedaan en het album uitgebreid met een tweede plaatje, waarop demo's en alternatieve versies. Het betekent dat ik mijn originele versie (gezien de dvd die daarbij zit) nog niet kan verstoppen ergens ver weg achter in een kast.

bazbo cd1699: No-Man - Wherever There Is Light



Wherever There Is Light is de single van Schoolyard Ghosts. Het is ook te vinden op deze cdsingle, die uitkwam in 2009 en die ik kocht op 7 juni 2012. Of is het meer een EP? Naast het titellied horen we nog twee studiostukken, die ook te vinden zijn op de remaster van Schoolyard Ghosts uit 2014. Daarnaast klinken twee wat oudere stukken (All The Blue Changes en Carolina Skeletons) die live zijn opgenomen op 29 augustus 2008 in de Bush Hall in Londen. Jazeker, ondanks de drukke werkzaamheden van Steven Wilson voor zijn andere bandje Porcupine Tree, weet hij tijd vrij te maken en No-man doet een kleine toer door de UK, Nederland, België en Duitschland. Zelf moet ik concerten aan mij voorbij laten gaan, maar gelukkig verschijnt eind 2009 de dubbeldvd Mixtaped met daarop het gehele concert van 29 augustus 2008 in de Bush Hall in Londen. Dat alle materiaal op deze single/EP ook op andere geluidsdragers in mijn collectie staan, betekent dat deze onherroepelijk ruimte moet maken en gaat verdwijnen ergens achter in een kast.

Plankje zesentwintig is overigens gedraaid; nu op naar plankje zevenentwintig.

bazbo cd1700: No-Man - Love And Endings



Nieuw studiomateriaal van No-Man, daar kunnen we naar fluiten. Wel komt het duo in het najaar 2011 met een kleine toer. Op 14 oktober 2011 staan Steven Wilson en Tim Bowness samen met Pete Morgan, Andrew Booker, Michael Bearpark, Stephen Bennett en violist Steve Bingham in de Lemington Spa Assembly. Daar zijn opnames van en die verschijnen in 2012 onder de titel Love And Endings. Ik koop de cd met dvd op 9 julil 2012. Het geluid is zeer mooi en de setlijst is een prima dwarsdoorsnede van het No-Manoeuvre, met een lichte nadruk op de laatste drie studioplaten. Op de dvd staan de filmbeelden van het concert, sober maar uiterst stemmig zijn die. Mooi document.

bazbo cd1701: No-Man - Love You To Bits



Wat schetst de verbazing? In 2019, als Tim Bowness en Steven Wilson ieder volop in hun succesvolle solocarrière zitten, komt het bericht dat ze samen een plaat aan het maken zijn. Helemaal nieuw is het niet; al vanaf 1994 werken de twee aan een lange track en af en toe voegen ze iets toe. In 2019 maken ze het af en ik koop de cd op 21 november 2019. De plaat valt in twee delen uiteen: Love You To Bits (Bits 1-5) is meer uptempo en Love You To Pieces (Pieces 1-5) gaat wat meer de psychedelische of atmosferische kant op. We krijgen dan tussendoor ook nog een kippenvelsolo van Adam Holzman op piano. Holzman is niet de enige gast; ook Ash Soan (drums), Pete Morgan (bas) en David Kollar (gitaar) laten zich horen. Met zesendertig minuten is het plaatje natuurlijk veel te kort en met een langgerekte drumdreun lijkt op het eerste gehoor de afwisseling wat ver te zoeken, maar alles bijeen ben ik toch blij weer wat van het duo te horen.

bazbo cd1702: Nosound - Sol29



Van No-Man naar Nosound is stilistisch niet eens een grote stap. Nosound is het geesteskind van Giancarlo Erra, een Italiaanse multi-instrumentalist. In 2005 doet hij voor het eerst van zich horen onder de naam Nosound. Sol29 is een album vol atmosferische en gedragen soundscapewolken, gemaakt op gitaar en toetsen, waaruit de ietwat nasale en ijle stem van Erra af en toe hoorbaar wordt. Op deze eersteling krijgt Erra in een paar stukken hulp van bassist Allessandro Luci. Voor de rest doet Erra alles zelf, inclusief opname, mix, productie, mastering en hoesontwerp. In 2010 brengt hij het album nog een keer uit, met drie extra stukken op de cd. Bovendien is de plaat nu vergezeld van een dvd, waarop naast de oorspronkelijke mixen de hele plaat geremixt (inclusief surround) en twee video's. Ik koop deze set op 20 augustus 2012. Prachtige verzameling warme klanken, die bij vlagen herinneringen oproept aan de soundscapes van Robert Fripp, maar dan anders.

bazbo cd1703: Nosound - Lightdark



Drie jaar later is Nosound een echte band. Giancarlo Erra heeft Allessandro Luci als bassist ingelijfd en daarnaast horen we toetsenist Paolo Martellacci en drummer Gigi Zito. Op Lightdark blijft Erra de meest in het oor springende figuur: hij zingt, speelt toetsen en gitaar, heeft alle stukken geschreven en doet verder ook weer alles. Behalve de zang op een stuk, dan. In Someone Starts To Fade Away zet hij een gastzanger in: Tim Bowness. Nu leek de muziek van Nosound in veel opzichten toch al veel op die van No-Man; nu weten we waar Erra zijn inspiratie vandaan haalt. Bowness is niet de enige gast; zo krijgen we af en toe ook celliste Marianne De Chastelaine te horen. Ik kocht Lightdark bij het verschijnen op 6 oktober 2008 en ik heb de Limited Edition met een extra cd met vier extra stukken en een enhanced gedeelte (met daarop weer een promovideo). Het album staat weer vol met dromerige en atmosferische klanken. De ritmesectie maakt het wat afwisselender dan Sol29. Gelukkig is de ijle hijgerigheid uit de stem van Erra weg; daarmee leek in timbre hij wel erg op die van Boowness. Lightdark is een stemmig album met prachtige melodieën en golven van instrumentale melancholie die je overspoelen en er is niks wat je ertegen kunt doen.

bazbo cd1704: Nosound - A Sense Of Loss



A Sense Of Loss is een nieuwe verzameling weemoedigheid in golven van atmosferische en ijle tonen met hese stem en poëtische teksten. Het verschijnt in 2009 en ik koop op 6 november van dat jaar een editie met een cd en een dvd. Op de dvd de surroundmix van de plaat en een video van de single Constant Contrast. Hoewel dit opnieuw een bandopname is, doet Giancarlo weer het meeste werk. Met name de twee openingsstukken Some Warmth Into This Chill en Fading Silently vind ik zeer fraai, maar daarna weet het album de aandacht nog vast te houden, ondanks dat eentonigheid wat op de loer ligt. Mooi album, toch weer.

bazbo cd1705: Nosound - The Northern Religion Of Things



Om een of andere reden zit Giancarlo Erra bijzonder graag in z'n eentje in de studio. Daar neemt hij in 2011 oudere Nosoundsongs opnieuw op, het meeste live ingespeeld en gezongen. Hij brengt die dan uit onder de naam Nosound, terwijl het een soloproduct is. Het materiaal, negen stukken, komt van de vorige drie albums. Erra legt een soort muzikale mist van ijle toetsen en gitaar neer en daardoorheen hoor je flarden tekst, gezongen of gefluisterd. Prachtig behang, dit. Tegelijkertijd dwingt het je om goed te (gaan) luisteren naar wat er allemaal gebeurt. Erra componeert, speelt, zingt, legt vast, produceert, mastert, fotografeert en ontwerpt. Ik kocht The Northern Religion Of Things op 22 juli 2011, als de cd verschijnt.

bazbo cd1706: Nosound - At The Pier



Een jaar later heeft Giancarlo Erra zijn complete band Nosound weer bij elkaar. De groep werkt hard aan een nieuw album en dat duurt even. Om de fans gerust te stellen, komt de band met deze cd-single. Op At The Pier staan drie nieuwe stukken, goed voor in totaal dik vijftien minuten. Het is het vertrouwde geluid: warme soundscapes, af en toe voorzien van een subtiel ritme, waardoorheen weemoedige zang- of gitaarmelodieën klinken. Ik kocht de single niet in 2012, wachtte een compleet nieuw album liever even af, maar toen later bleek dat een van de drie stukken (A New Start) toch echt alleen maar op de single stond, kocht ik 'm alsnog. Dat was op 17 juni 2019.

bazbo cd1707: Nosound - Afterthoughts



Nosound komt in 2013 gelukkig weer met een volwaardig album. Afterthoughts is wat afwisselender, omdat er weer een subtiele en slome ritmesectie aanwezig is, plus omdat Giancarlo Erra nu ook gitaarmelodieën speelt. De drums zijn overigens ingespeeld door Chris Maitland (ex-Porcupine Tree) die eveneens achtergrondvocalen verzorgt. De vloedgolven aan soundscapes en atmosfeertonen blijven het geluid bepalen en dat maakt dit tot een onmiskenbaar Nosoundalbum. We horen twee stukken die ook op At The Pier staan, zij het in andere versies. Ik heb hier de editie met naast de cd ook een dvd en die kocht ik bij het verschijnen op 15 mei 2013. Op de dvd staat het album in een mooie surroundmix.

bazbo cd1708: Nosound - Teide 2390



Op 24 september 2014 werken Giancarlo Erra en Nosound mee aan een bijzonder project. Tijdens het Starmus Festival op Tenerife speelt de band boven op de vulkaan Teide (2390 meter hoog) bij het Teide Observatory een concert. Veel van het concert is gefilmd en het gehele optreden is op geluidsband vastgelegd. De registratie ervan komt uit in 2015 en ik koop de editie met cd en dvd op 29 april 2015. De band is weer in de originele samenstelling (enkel Italianen) en speelt hier bijna letterlijk de sterren uit de hemel. Op het repertoire veel van de laatste paar groepsplaten. Op de bijgeleverde dvd vinden we het hele concert in surroundmix, beelden van de eerste vijf stukken van het concert en wat opnamen van achter de schermen. Ik moet eerlijk zijn: die dvd heb ik nooit gezien of gehoord, maar dat ga ik binnenkort maar eens doen.

_{Slechts twee stukjes van dit project te vinden op YT:}

bazbo cd1709: Nosound - Scintilla



Scintilla is het Nosoundalbum uit 2016. Ik heb hier de editie met een meegeleverde bluray, waarop het album nog eens in surround staat, aangevuld met een viertal video's. Ik kocht die editie op 29 september 2016. Scintilla klinkt wat opener, toegankelijker, bijna opgewekt, alsof de dikke wolken soundscapeclouds zijn doorbroken door meer ritme en melodie. De dromerige en nostalgische atmosfeer zijn gebleven, dus het is onmiskenbaar Nosound. Op een stuk speelt Vincent Cavanagh (Anathema) mee. Daarnaast is er ruimte voor cello, trompet, hoorn, trombone. Het geluid is dus wat diverser en dat maakt dit tot een zeer aangename plaat.

bazbo cd1710: Nosound - Allow Yourself



Het jaar 2018 brengt ons het album Allow Yourself. Niet alleen is het een voor Nosound zeer kort album (nog geen veertig minuten), maar ook bevat het veel compactere songs, luchtiger ook, bijna poppy al is dat voor Nosoundbegrippen zeer raar. In ieder geval zijn ze ritmischer en vlotter. Ik koop Allow Yourself op 24 september 2018 als hij uitkomt en ik moet eerlijk zeggen dat hij me bijzonder goed bevalt. Bij de 'oude' Nosound lag door de trage tempi en de eenvormige geluidswolken de eentonigheid op de loer; dat is hier geenszins het geval. En dat de plaat meer elpeelengte heeft, helpt ook mee. Giancarlo Erra start rond deze tijd ook met zijn solocarrière. Onder zijn eigen naam brengt hij in 2019 zijn prachtalbum Ends uit en in 2021 komt Departure Tapes. Ook in 2021 een registratie van het eerste concert dat de band sinds tijden weer eens geeft in 2021. Dat album heb ik nog niet, maar komt er vast nog. Einde van het Nosoundrijtje.

bazbo cd1711: Not Drowning, Waving - Another Pond



Australisch gezelschap onder leiding van David Birdie en John Phillips dat startte in 1983 en stopte in 1994. Ik heb hun debuutalbum uit 1984 sinds 28 juni 1993 in de kast. Waarom weet ik niet. Ik denk dat ik het toen van iemand gekregen heb, maar mijn herinneringen laten me in de steek. Not Drowning, Waving maakte een soort ambient rock. Niet onaardig, ook geen spektakel. Dromerige melodieën en rustige instrumentatie. Korte instrumentale stukjes wisselen de liedjes af. Hunting For Nuggets is een single. Mijn uitgave van het album is een remaster uit 1991, met twee in 1990 opnieuw opgenomen bonusstukken. Aardig, aardig. Zeker vijfentwintig jaar niet gedraaid, dit.

bazbo cd1712: Nucleus - Elastic Rock / We'll Talk About It Later



Ian Carr heeft er in 1970 al een hele carrière opzitten (met zijn broer Michael in een jazzensemble) als de Britse trompettist een nieuwe band begint. Nucleus neemt het rockidioom in de jazz van Miles Davis en borduurt daar op geheel eigen wijze op voort. Het eerste wapenfeit is het album Elastic Rock uit 1970. Met pianist en fluitist Karl Jenkins heeft Nucleus een sterke troef in handen: Jenkins is grootmeester in het aandragen van uitdagend songmateriaal. Voeg daarbij innovatief drummer JohnMarshall en gitaargeweldenaar Chris Spedding en je hebt - samen met bassist Jeff Clyne en trombonist/fluitist Brian Smith - de eerste en legendarische bezetting van Nucleus. Het titelnummer Elastic Rock laat al gelijk horen wat we mogen verwachten: een soort jazzy rock van hoog niveau met sterke melodieën en ruimte voor energieke solo's. Het is echter het uitgesponnen Torrid Zone dat wat mij betreft dé klapper van de plaat is. De muziekjournalistiek is enthousiast over het album en de band moet snel met een opvolger komen. Met We'll Talk About It Later trekt Nucleus de sterke lijn van het debuut door. Wederom is Jenkins hofleverancier van de composities, maar nu doet Ian Carr ook zelf een duit in de zak. Opener Song For The Bearded Lady is gelijk de kraker. Beide albums - overigens met hoesontwerpen van ene Roger Dean - zijn jarenlang nauwelijks of niet te vinden of leverbaar. In 1994 verschijnt een dubbelcd met daarop beide platen. Ik kom die dubbelcd pas tegen op 15 juli 2017 als ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland bij Uli in de kraam door de bakken aan het bladeren ben. Twee schitterende platen die behoren tot de bakermat van de jazzrock. Aanraders!






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 14-03-2022 15:21:23 ]

bazbo cd1713: Nucleus - Torrid Zone - The Vertigo Recordings 1970-1975



Ook de verdere platen van Nucleus waren lange tijd nauwelijks of niet te vinden. Sommige zijn ware collector's items en wisselen voor honderden euro's, dollars of ponden van eigenaar. Gelukkig komt in 2019 dit doosje uit. Op zes cd's staan negen elpees die Ian Carr met Nucleus uitbracht van 1970 tot en met 1975 bij het Vertigo label. Ik koop dat doosje op 1 april 2019. Elastic Rock uit 1970 en We'll Talk About It Later uit 1971 had ik al, maar alle volgende nog niet. Met dezelfde bezetting (waarin Chris Spedding, JohnMarshall en Karl Jenkins) maakt Nucleus eveneens in 1971 Solar Plexus. Op de twee voorgangers was het vooral pianist Karl Jenkins die compositorisch het meeste materiaal inbracht; op deze derdeling is het Ian Carr die de scepter zwaait. Vanaf dat moment heeft hij het roer grotendeels in handen. De plaat is gebaseerd rond één enkel thema, waarop de band in verschillende stukken varieert en wel zodanig dat datzelfde thema in die verschillende stukken bijna onherkenbaar wordt en er orenschijnlijk geheel nieuwe composities ontstaan. Drie elpees in nog geen jaar tijd: ga er maar aan staan. En de productie lag hoog. Na de drie elpees het verloop in de bezetting trouwens ook. Nogal wat bandleden zwaaiden af en Ian Carr moest met argusogen aanzien hoe Karl Jenkins, JohnMarshall en later ook anderen zich aansloten bij Soft Machine, dat tot zijn frustratie ook nog eens succesvoller (en bekender) was dan zijn Nucleus. De muziek van beide bands Soft Machine en Nucleus ligt overigens dicht bij elkaar, zij het dat bij Nucleus het rockelement altijd duidelijker aanwezig is en bij Soft Machine de nadruk ligt op het jazzy stuk. Maar veel ontloopt het elkaar niet. Op de vierde plaat Belladonna (oorspronkelijk uitgebracht onder Ian Carr's eigen naam) komt een jonge gitarist meespelen en we horen bijvoorbeeld in Hector's House hoe Allan Holdsworth zijn vloeiende gitaarspel ontwikkelt. Labyrinth (met zangeres Norma Whinstone) en Roots zijn eveneens sterke platen, niet in het minst omdat de blazerssectie uitgebreider is en inmiddels is er ook een zekere Kenny Wheeler in de gelederen. Niet lang, trouwens. Under The Sun en Snakeships Etcetera behoren misschien wel tot het beste wat Nucleus ooit heeft gemaakt. Stukken als Sarsparilla en Pussyfoot demonstreren hoe heerlijk de combinatie van sterke thema's en gedreven solo's uitpakt. Met het album Alleycat uit 1975 wordt duidelijk dat Nucleus inmiddels een soort jazzrock speelt waar Zappa in de begin jaren zeventig ook een tijdje mee bezig was. Stevige grooves, uitgesponnen thema's en overal heen waaierende solo's: schitterend. Eind 1975 verbreekt Vertigo het contract met Nucleus; de verkoop van de platen loopt met het album achteruit. Live speelt de band echter alle zalen in Groot-Brittannië plat. Er komen nog platen van Nucleus uit op andere labels (en die heb ik allemaal niet), maar de verkoopresultaten zijn teleurstellend. Na 1985 verschijnt er geen nieuw werk meer. Ian Carr trekt zich terug uit de spotlichten tot op 25 februari 2009 het bericht komt dat hij op vijfenzeventigjarige leeftijd is overleden aan de Ziekte van Alzheimer. De negen platen in dit doosje zijn het bewijs dat Nucleus een fenomenale band was.

bazbo cd1714: Theo Nijland - Op Afbetaling



De VPRO zendt een driedelige miniserie uit op 10, 17 en 24 mei 1992. Ik zie de eerste aflevering en ben nogal onder de indruk van de muziek. Die blijkt gecomponeerd door Theo Nijland en die ken ik dan weer van de groep The Shooting Party. Ik bestel de cd bij de omroep en op 10 juni 1992 ligt hij op de deurmat. Nijland heeft een stemmige soundtrack gemaakt, die jazz en klassiek vermengt. Zelf speelt hij piano, daarnaast horen we drums, bas, saxofoon, andere blazers en een strijkersensemble. Alle composities zijn van Nijland, met uitzondering van Introduktie, waarin hij het thema uit Cantique de J. Racine van Gabriël Fauré heeft verwerkt. Schitterende plaat, dit. Dan weer onstpannen en sexy, dan weer onheilspellend of zelfs abstract. Het thema uit Een Huwelijk is drie keer te horen en het verkent de grenzen van wat avontuurlijker en moderner klassiek. Laat de beeldende muziek maar aan Nijland over. De tweede en derde aflevering van de serie heb ik nooit gezien.

bazbo cd1715: Nytt Land - Ritual



Siberische donkere, tribale folk. Hoe zal ik het anders noemen wat Nytt Land maakt? Vorig jaar verscheen hun vierde album Ritual en ik kocht dat op 31 augustus 2021. De kern van de band bestaat uit het echtpaar Anatoly en Natalya Pakhalenko en samen met enkele andere muzikanten bezingen ze de natuur en refereren ze aan de Noorse mythologie en de Edda. Dat komt tot uiting in hypnotiserende oerritmes, natuurgeluiden, handgemaakte instrumenten, mysterieuze samenzang, ambiente passages, opzwepende dansen en vervreemdende keelzang. Live moet het helemaal een avontuur zijn. Beetje Wardruna en nog meer Heilung, maar dan ook weer anders. Gaaf!

0898: Dalis Car - The Waking Hour



In 1984 is de band Japan toch echt ter ziele. Bassist Mick Karn gaat op zoek naar nieuwe mensen om mee samen te werken en hij vindt zanger en tekstschrijver Peter Murphy, die zelf Bauhaus achter zich laat. De twee komen in 1984 met de elpee The Waking Hour. Murphy schrijft alle teksten en zingt (goh) en Karn componeert de muziek en speelt daarnaast alle instrumenten. Alleen voor de drumprogrammering komt Paul Vincent Lawford opdraven. The Waking Hour bevat vooral ritmisch gezien muziek die op Tin Drum had kunnen staan; qua compositie en zang is het heel andere koek. Het meest in het oor springend is de goddelijke fretloze bas van Karn, die - zoals het zijn handelsmerk betaamt - waarlijk alle kanten opstuitert en gelukkig mooi vooraan in de mix zit. Destijds deed de plaat niet zo heel veel en de twee heren lieten het ook bij dit ene album. Later, zeker sinds Karn is overleden, bleek het toch een geliefde samenwerking. Zelf kocht ik de vinylversie pas afgelopen vrijdag 11 maart 2022 in een mooi platenzaakje in Den Haag. Geeft niks. Mooie aanvulling op de Karnverzameling.

bazbo cd1716: The Flower Kings - By Royal Decree



Roine Stolt knalt er gewoon weer een compleet dubbelalbum uit. Het verscheen officieel 4 maart 2022, maar ik had 'm de dag ervoor al in huis. Al bij de eerste tonen wist ik: Dit zit snor. Een typisch Flower Kingsalbum, vol met monumentale prog, heerlijke melodieën, fraaie samenzang en de meesterlijke gitaarsolo's van meneer Roine Stolt zelf. Geen superlange stukken, maar meer behapbare en compactere songs. Stolt heeft zowel oude ideeën (die hij nog op de plank had liggen) als nieuwe muziek gebruikt. Het is dus allemaal supervertrouwd. Wel is er een kleine wijziging in de (tour)bandbezetting. Bassist Jonas Reingold heeft verplichtingen in de band van Steve Hackett. Hij is op enkele stukken wel te horen op deze plaat, maar het merendeel van de baspartijen speelt broeder Michael Stolt. Dat is niet echt een verrassing; Michael speelde op de eerste vier/vijf Flower Kingsplaten al mee en Reingold was zijn opvolger. De bijdragen van Hasse Bruniusson (percussie) en Rob Townsend (saxofoon, uit de band van Steve Hackett) maken het geluid wat diverser. Uitstekend album, dat bij vlagen doet denken aan het klassieke Stardust We Are, maar toch ook weer heel veel nieuwe ideeën bevat.

bazbo cd1717: Gong - Pulsing Signals



Sinds het overlijden van Daevid Allen blijft de band Gong platen maken. Het is Kavus Torabi (ook: Knifeworld, The Utopia Strong, enzovoorts) die het vuur brandend houdt. In 2019 verscheen The Universe Also Collapses en met dat album op zak tourde het kwintet Europa rond. De muziek op deze dubbelcd is live opgenomen in Leeds, Nottingham en Newcastle in 2019 en verscheen op 4 maart 2022. Ik had hem op maandag 7 maart in handen. Negentig minuten frisse en energieke Gong die niet onder doet voor de klassieke waarover Allen de scepter zwaaide. Naast recent materiaal als Rejoice! I'm Dead! en de gehele The Universe Also Collapses brengt de band ook een paar gouwe ouwen, zoals You Can't Kill Me (opener van deze liveplaat en dan weet je dat het niet meer stuk kan) en het legendarische stuk Master Builder van You. Heerlijk livealbum dat ik maar niet uit de speler krijg.

bazbo cd1718: Keith Jarrett - Budapest Concert



Op 3 juli 2016 speelt Keith Jarrett een concert in de Béla Bartók Concert Hall in het Palace Of The Arts in Budapest. Hij komt op, gaat achter de piano zitten en begint te improviseren. Maar liefst twaalf ter plekke gecomponeerde stukken krijgt het publiek te horen. En daarna volgen nog eens twee toegiften: de bekende stukken/standards It's A Lonesome Old Town en Answer Me, My Love. Dan hebben we er bijna anderhalf uur op zitten en is de betovering voorbij. Jarrett weet mij in ieder geval weer mee te slepen zijn bijzondere wereld in; een wereld van wonderschone melodieën, dynamiek, verstilde passages en ritmische patronen. Zijn zoektochten zitten vol avonturen en onverwachte wendingen. Soms komt hij op zulke melodieën die lijken of ze altijd al hebben bestaan, maar nee: het is ter plekke bedacht. Toch verdenk ik hem er wel eens van dat hij ideeën in zijn achterhoofd opslaat en op het podium manifesteert, zo perfect is het af en toe. Pas in 2020 verschijnen de opnames van dit concert en ik koop de dubbelcd op 17 maart 2022. Budapest Concert is een grandioze aanvulling op het solooeuvre van Jarrett.

bazbo cd1719: Marillion - An Hour Before It's Dark



Ook Marillion is vandaag de dag actief en brengt een nieuw album uit. An Hour Before It's Dark verschijnt op 4 maart 2022 en ik heb 'm de dag ervoor al in de speler zitten. Ik heb de editie met een dvd erbij, waarop het album in surround en in instrumentale mix (ook surround), maar de dvd heb ik nog niet beluisterd. Het album zelf laat horen dat Marillion nog altijd tot de top van de prog behoort. Tekstueel gaat het diep en Steve Hogarth zingt de emotie uit de longen uit zijn lijf. Muzikaal gezien klinkt het fris en zelfs bijna opgewekt. Dat lijkt te botsen met de zware boodschap (zie titel), maar het tegendeel is waar. In totaal staan er zeven stukken op. Vier daarvan zijn onderverdeeld in kortere delen en op de cd vinden we daarom achttien tracks. Beetje verwarrend en overbodig, vind ik. Omdat de stemming van veel van die deeltjes overeenkomt, lijkt het of het album één lang werkstuk is. Gelukkig zitten er een paar 'losse' nummers tussen. Zo is Murder Machines een puike single en Only A Kiss een instrumentaal intermezzo van nog geen minuut. De absolute hoogtepunten vind ik de momenten dat Steve Rothery ouderwets zijn lyrische gitaarsolo's mag spelen en gelukkig krijgen we die redelijk veel te horen. Ook de afsluitende songsuite Care is indrukwekkend. Ik moet 'm nog heel veel beluisteren, maar vooralsnog zeg ik: 'Dit is weer een karakteristieke progplaat van Marillion.'

bazbo cd1720: Ocobar featuring Geert Chatrou - Chatroubadour



Ocobar is een Nederlandsch gezelschap, onder contract bij het Nederlandsche label Basta. In 2005 brengt het trio het tweede album uit en ik koop dat op 12 mei 2005. Reden is de aanwezigheid van speciale gast Geert Chatrou. U weet nog wel: hij deed twintig jaar geleden voor de grap mee aan het wereldkampioenschap kunstfluiten en won. Op Chatroubadour staan tien luchtige composities, allen van de hand van het trio multi-instrumentalisten. In die tien deuntjes speelt de kunstfluiter de hoofdrol. Fay Lovsky is te gast in vier stukjes; ze zingt en speelt theremin. Haar inbreng voorkomt de verveling die op de loer ligt, want hoe leuk en opgewekt het materiaal ook is, het blijft luisteren naar een fluitwijsje. Na veertig minuten klinkt er een elfde stuk: een nogal overbodige remix van een van de melodietjes op de plaat. Bijzonder vrolijk album waarmee ik menig thuisfeest heb opgeleukt.

bazbo cd1721: Ryo Okumoto - Close Enough



Ryo Okumoto is de toetsenist van de band Spock's Beard (tot over een maand of vier, vijf). De Japanse muzikant had al drie soloplaten (allen uitgebracht in 1980) op zijn naam; in 2002 komt hij met Close Enough. Ik heb hier de versie met cd en dvd, die ik kocht op 14 oktober 2002. Op de dvd staat een documentaire over hoe de plaat tot stand is gekomen. Ik heb die dvd een keer bekeken en kan me er helemaal niets van herinneren. De plaat zelf kent zeer sterke momenten. Dat is mede te danken aan de inbreng van Spock's Beardmaatjes Neal Morse, Alan Morse, Dave Meros en Nick D'Virgilio, maar ook aan gasten als Glenn Hughes, Simon Phillips, Bobby Kimball en Steve Lukather. Met de hele Spock's Beard in de gelederen zou je verwachten dat dit album klinkt als Spock's Beard, maar dat is absoluut niet het geval. Okumoto trekt zijn eigen plan en je hoort goed dat hij van origine uit de Japanse hardrockscene komt. Het merendeel van de songs is compact, pakkend, rockend en nodigt uit tot meebrullen. Opener Godzilla Vs. King Ghidarah is instrumentaal en begint bijna atmosferisch voordat de progregisters open gaan. Afsluiter The Imperial is eveneens instrumentaal en brengt de luisteraar weer tot rust. De grote tegenvaller is wat mij betreft het achttien minuten durende titelnummer, dat maar niet op gang wil komen en waarin de zang van Bobby Kimball niet sterk (lees: tegen het valse aan) zijn. Er blijven gelukkig nog veertig prima minuten over.

bazbo cd1722: Mike Oldfield - Tubular Bells



Over dit iconische album ga ik weinig zeggen. Dat hebben anderen al gedaan en goed. Ik kocht een remaster uit 2000 op 25 augustus 2005. In mijn oren is het een verbluffend solodebuut. De manier waarop alles in elkander steekt dwingt respect af. De eerste plaatkant vind ik sterker dan de tweede; voor mijn gevoel loopt de compositie vloeiender. Het einde van die eerste plaatkant - met de aankondigingen van de instrumenten door Vivian Stanshall - is briljant. Terecht dat deze plaat zo'n legendarische status heeft verkregen. Met Tubular Bells creëerde Oldfield een geheel nieuw genre.

quote:

Op maandag 21 maart 2022 11:55 schreef Bosbeetle het volgende:
Al mijn platen en cds zitten weer in verhuisdozen

Welk belendend perceel heb je nu weer in brand gestoken?

quote:

Op maandag 21 maart 2022 18:57 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
dit keer heb ik/we zelf een huis gekocht

Tof!
En wanneer kun je de dozen weer uitpakken en platen gaan draaien?

bazbo cd1723: Mike Oldfield - Tubular Bells



Het legendarische album kent vele uitgaven en heruitgaven. In 2009 komt er opnieuw een remaster in vele versies en ik koop een enkele cd-versie (pas) op 9 januari 2017. De plaat klinkt nog beter dan hij al deed en er zijn twee extra stukjes aan toegevoegd: Mike Oldfield's Single (een single die uitkwam ter promotie en ten tijde van het album in 1973) en Sailor's Hornpipe, het afsluitende stukje van Tubular Bells, maar nu in een oorspronkelijke versie met de bizarre woordenbrij van de onnavolgbare Vivian Stanshall erin.

bazbo cd1724: Mike Oldfield - Hergest Ridge



Tubular Bells blijkt een enorm succes te zijn. Platenbaas Richard Branson staat erop dat Oldfield het werk live uitvoert. Dat gebeurt eenmalig, maar Oldfield is niet tevreden. Bovendien keert zijn podiumangst terug en hij trekt zich terug in de Britse heuvelen nabij Wales, in een klein landhuisje nabij een heuvel die Hergest Ridge heet. Behalve bouwen aan zijn modelvliegtuigen ontwikkelt hij er de ideeën voor een vervolgcompositie. Die verschijnt in 1974. Wederom twee stukken van ieder een plaatkant. Op het eerste gehoor is deze wat landelijker, maar qua klankkleur doet hij niet onder voor zijn voorganger. Er komen weer de prachtigste melodieën voorbij. In het tweede deel zit een lange passage waarin hij een gitaarpartij meer dan duizend keer overdubt. Een waardige opvolger, maar hij blijft in de schaduw van de grote Tubular Bells en dat is wel begrijpelijk. In 2010 komt de remaster met een nieuwe mix door Oldfield zelf en ik koop die op 4 juni van dat jaar. Op het plaatje staan twee extra's: de singlekant In Dulci Jubilo (For Maureen) die Oldfield later in 1974 opnam en een kort fragment uit Hergest Ridge dat op de A-kant van diezelfde single stond.

bazbo cd1725: Mike Oldfield - Ommadawn



Ommadawn is het derde album van Oldfield. Het verschijnt in 1975. Was Hergest Ridge al wat landelijker; Ommadawn klinkt zo mogelijk nóg pastoraler. Dat effect wordt veroorzaakt doordat Oldfield nóg meer akoestische instrumenten inzet. Af en toe is die beruchte doublespeedguitar van 'm nog te horen, maar over het algemeen wanen we ons toch in een kalm en glooiend landschap. Het werk eindigt dan ook met On Horseback, waarin hij het buitenleven verheerlijkt. Oldfield is inmiddels een soort kluizenaar geworden en omringt zich louter met familie en de paar muzikanten die hem op deze plaat bijstaan. Op dit album staan misschien wel de allermooiste melodieën en arrangementen die hij ooit heeft gemaakt. Ik vrees dat het mijn favoriete Oldfieldplaat is. In 2010 maakte Oldfield een nieuwe mix en ik kocht die heruitgave op 4 juni van dat jaar. Naast het titelstuk - dat traditiegetrouw uit twee plaatkantlange delen bestaat - vinden we een viertal extraatjes. In Dulci Jubilo nog een keer, nu in een andere singleversie en dit keer de A-kant. Verder twee fragmenten uit de grote compositie (die ook ooit alleen te vinden waren op de compilatie Boxed) en de single Portsmouth. Mooie heruitgave.

bazbo cd1726: Mike Oldfield - Incantations



Incantations is het album waarmee Mike Olfield pas na drie jaar (in 1978)komt. Er is nogal wat veranderd. De muzikant is in psychotherapie geweest om zijn angststoornissen de baas te kunnen en dat lijkt te zijn gelukt. Incantations is gelijk een dubbelalbum waarop hij zijn kunnen zelfverzekerd etaleert in vier plaatkantlange stukken. Zoals de titel doet vermoeden, hebben mystiekere en bezwerende melodieën en tribale en opzwepender ritmes hier de hoofdrol. Daarnaast blijft er volop aandacht voor zijn meer orkestrale en folkloristische elementen. Het combineert geweldig goed. Oldfield krijgt uitgebreid hulp van Pierre Moerlen (drums) en broeder Benoit Moerlen (vibrafoon), Maddy Prior en zus Sally Olfield (zang), David Bedford (orkestraties), het Queen's College Girls Choir, een heel orkest, diverse fluitisten en percussionisten. Oldfield doet de rest van het werk. Maddy Prior krijgt de hoofdrol in de tweede helft van het tweede deel: het verhaal over Diana en Hiawatha lijkt op het eerste gehoor wat langdradig vanwege de herhaling, maar na een paar luisterbeurten blijkt het wonderwel te werken. Grappig: tijdens de opnames blijkt er ergens een fout in de tape te zijn gekomen: aan het eind van het eerste deel ontbreekt er een maat of wat in een doorlopend ritme en lijkt de plaat over te slaan. Door de vele overdubs is het niet meer te repareren en dus blijft het erin. Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en heb me in het begin gestoord aan die 'tik'. Op 20 januari 2011 koop ik de dan net verschenen remaster (met een mooie mix door Oldfield zelf) en blijkt die tik er nog steeds in te zitten. Het is ook digitaal niet te herstellen. Ondertussen weet ik niet beter dan dat het erin hoort. Het dubbelalbum past ruim op een enkele cd. Sterker nog, er is plek voor een extraatje: een remix van de single Guilty. Samen met Ommadawn is Incantations mijn favoriete Oldfield: de plaat neemt je mee naar allerlei oorden en atmosferen en is een grandioze luisterervaring.

bazbo cd1727: Mike Oldfield - Platinum



Platinum uit 1979 zet de lijn van de ommekeer voort. Op de eerste plaatkant staat nog een vierdelige suite (Platinum); op de tweede kant horen we vier compactere songs. Oldfield zet ook elektronica in. Het stuk Platinum is gebaseerd op sequencerlijnen. Het is spaarzaam en smaakvol gedaan en eroverheen klinken gelukkig de herkenbare melodieën. De vier delen lopen perfect in elkaar over en monden uit in een opzwepende apotheose North Star (van Philip Glass). Plaatkant twee opent met de bijna atmosferische instrumental Woodhenge, Into Wonderland is de herkenbare Oldfieldmelodie, Punkadiddle de aanstekelijke stamper en I Got Rhythm (van Ghershwin) het enige vocale stuk op de plaat. In 2012 komt er een mooie remaster (die ik koop op 20 augustus 2012) en daarop drie extra's: een live in de studio opgenomen deel van Platinum, een hermix van North Star en de single Blue Peter. Platinum markeert de overgang van lang uitgesponnen stukken naar het meer radiovriendelijke materiaal uit de jaren tachtig.

bazbo cd1728: Mike Oldfield - QE2



QE2 komt in 1980 en kent negen losse en compactere composities. Oldfield zet enkele gastmuzikanten in (waaronder Phil Collins en Maggie Reilly) en David Bedford komt - net als op voorgaande platen - orkestraties doen, zei het bescheiden. Het album klinkt poppy en ietwat vluchtig, maar er staan prachtige dingen op. Opener Taurus 1 is de uitschieter; het is het enige stuk dat een beetje doet denken aan het wat langere en complexere werk van de eerste vier albums; het is met tien minuten ook het langste stuk op het album. Wonderful Land was zowaar de single. In 2012 kwam de remix en remaster en die kocht ik op 4 april 2014. Er staan drie extra's op: Polka (een livestukje dat B-kantje van de single was), de singleversie van Wonderful Land en Shiva (een in 2012 opnieuw opgenomen versie van het stuk Sheba dat op de plaat staat).

bazbo cd1729: Mike Oldfield - Five Miles Out



Five Miles Out is uit 1982. Enerzijds (plaatkant B) is er de voortzetting van kortere stukken; anderzijds (plaatkant A) krijgen we gelukkig weer een lange compositie in de vorm van Taurus 2. Het geluid is wel wat moderner en het stuk bestaat duidelijk uit afzonderlijke delen die elkaar soms wat bruusk opvolgen, maar het heeft een kop en een staart en veel themaatjes komen her en der in de vierentwintig minuten terug. Mevrouw Maggie Reilly krijgt een grotere rol, vooral op twee vocale stukken op de tweede plaatkant. Die twee stukken zijn zeer poppy en een voorbode van de richting die Oldfield in de jaren tachtig graag op wil. Een andere verrassing is gastdrummer Carl Palmer in Mount Teidi, ware het niet dat het instrumentale stuk zelf compositorisch wat tegenvalt. Ik kocht de remaster die in 2013 verscheen op 22 januari 2014 en daarop vinden we twee korte extra's: Waldberg (The Peak) is het b-kantje van een single en de demo van titelstuk Five Miles Out is aardig, maar een beetje overbodig.

bazbo cd1730: Mike Oldfield - Crises



Crises uit 1983 kent gelukkig ook weer zo'n plaatkantlange compositie in de vorm van het titelnummer. Ook hier meerdere losse delen die Oldfield aan elkaar heeft weten te plakken op een manier dat het toch één geheel is. Her en der is ook zijn stem te horen. Plaatkant twee bestaat uit vijf korte popstukken, waarvan natuurlijk Moonlight Shadow de overbekende single is. Maggie Reilly zingt ook die andere single Foreign Affairs en Roger Chapman is de zanger in afsluiter en derde single Shadow On The Wall. Taurus 3 is een kort instrumentaaltje en het absolute heerlijkheidje van de plaat is vanzelfsprekend In High Places, waarin zowaar ene Jon Anderson komt zingen en tekst aanleveren. Ik vind Crises een zeer tweeslachtige plaat: het titelnummer is bijna ouderwetse Oldfield, maar de losse liedjes op de tweede plaatkant werpen een heel ander licht op 's mans kunnen met alle hits. Ik heb ergens een oudere cd-versie achter in de kast verstopt staan. Die werd overbodig toen in 2013 de remaster kwam. Ik kocht die op 21 mei 2014. Opnieuw wat extra's: zeven maar liefst. 12"-versies, unplugged mixen, de beide kanten van de single Crime Of Passion en de A-kant van de single Mistake. Mooie en complete heruitgave.

bazbo cd1731: Mike Oldfield - Discovery



Op Discovery uit 1984 zet Mike Oldfield voornamelijk korte liedjes met een hoog hitgehalte. Zo is daar To France, wederom gezongen door Maggie Reilly. Een hit. Naast Reilly horen we op het album Barry Palmer zingen. Oldfield zelf speelt alle instrumenten op deze plaat met uitzondering van de drums, waarvoor hij Simon Phillips wist te strikken. Olfield neemt het materiaal op in Zwitserland en tegelijkertijd is hij bezig met de muziek voor de film The Killing Fields. Op Discovery slechts één instrumentaaltje; het intrigerende The Lake. Destijds verweet de pers Oldfield uitverkoop van goedkoop succes met al die luchtige liedjes. In 2016 kwam er een remaster van de plaat en die kocht ik op 16 januari 2017. Vijf extraatjes deze keer, waaronder de extended version van To France, een instrumentale versie van Tricks Of The Light en nog drie korte en pakkende stukjes. Ondanks dat dit album geen hoogvlieger is, staat er instrumentaal gezien toch weer interessant spul op.

bazbo cd1732: Mike Oldfield - The Killing Fields - Original Film Soundtrack



De muziek voor The Killling Fields neemt Oldfield op tegelijkertijd met die van Discovery. Muzikaal gezien liggen beide albums mijlenver uit elkaar. Het gebodene op dit album, dat ook in 1984 verschijnt, is echte filmmuziek. Ik heb de beelden niet nodig; de muziek schept genoeg plaatjes in mijn brein. De thema's zijn krachtig en er valt een boel avontuur te ontdekken in de klanken alleen. Van melodieus tot wat abstracter en van verstild tot indrukwekkend; van alles komt voorbij. Het merendeel van de muziek wordt uitgevoerd door een orkest. Zelf heb ik de film ooit een keer gezien; ik kan me er niet veel meer van herinneren, behalve dat hij me aangreep. In 2016 - tegelijk met die van Discovery - verscheen een remaster van de soundtrack en die kocht ik - tegelijk met die van Discovery - op 16 januari 2017. Twee extraatjes zijn er in de vorm van single edits van twee stukjes van de soundtrack.

bazbo cd1733: Mike Oldfield - Return To Ommadawn



In 2017 komt Mike Oldfield op het idee om een ouder album opnieuw te bezoeken. Dat heeft hij eerder gedaan: van Tubular Bells verschenen 12.354 vervolgplaten die het succes van de klassieker lijken uit te melken. Maar met Ommadawn is het anders. Ommadawn was nooit een commercieel groot succes, maar is altijd een van Oldfields favorieten gebleven. Op Return To Ommadawn werkt hij volgens hetzelfde concept als het origineel: hij maakt twee lange composities, speelt alles zelf in en beperkt zich tot akoestische en landelijke melodieën en atmosferen. Het resultaat is bijna net zo indrukwekkend als Ommadawn zelf. De muziek vloeit van het ene prachtige deel en we horen vooral waar Oldfield zo goed in is: rijke instrumentatie, enorme dynamiek, schitterende melodieën en ja, ook komt zijn beroemde gitaarspel goed aan bod. Pas helemaal op het eind is er een kort moment van echte herkenning: er klinkt een fragment van het koortje uit On Horseback van het originele album. Ik was afgehaakt toen Oldfield halverwege de jaren tachtig definitief de poppy kant op ging en platen vol luchtige liedjes ging maken; met Return To Ommadawn haak ik weer aan. Ik kocht het album bij het verschijnen op 30 januari 2017 en ik heb een versie met een dvd waarop het album ook in surround staat en die mix moet ik nog altijd eens een keer gaan beluisteren.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-03-2022 21:51:45 ]

bazbo cd1734: Morgan O'Kane - Pendulum



Op zondagmiddag 15 juli 2012 speelt ene Morgan O'Kane in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een gratis concert. Ik heb nog nooit van Margan O'Kane gehoord, maar ben benieuwd en ga luisteren. Het blijkt een banjospeler uit de Verenigde Staten te zijn. Geboren in Virginia, maar dan wonend te Brooklyn, NYC. Met drie companen speelt hij nog geen uurtje in het bijna lege café. Ik hoor Amerikaanse folk, veelal akoestisch, met dobro, viool, lepels en banjo en ook heel veel samenzang. Een waar feestje en het klinkt of we in de woeste wouden van de VS zijn. Na afloop koop ik de cd Pendulum van het jaar ervoor en die laat ik signeren. Op het album dezelfde aanstekelijke kroegmeebrullers. Leuk, wel. Na 2012 komt het plaatje nauwelijks de kast nog uit. Nooit, dus. Ik hoor dit dus voor het eerst sinds negen jaar weer. Leuk, wel.

_{Niets van dit album te vinden op YT, vandaar wat van mijn eigen filmpjes van het concert:}

bazbo cd1735: Omnibus Wind Ensemble - Music By Frank Zappa



Het Omnibus Wind Ensemble is een collectief Zweedse muzikanten. In 1994 en 1995 nemen ze dit album op in Stockholm. Zappa op z'n klassieks; dat lijkt vreemd, maar is het allerminst. Zappa zelf maakte tijdens zijn leven al diverse opnamen met orkesten. Wat wel bijzonder is, is de repertoirekeuze van dit ensemble. Zo beginnen we bijvoorbeeld met Inca Roads, toch een meer jazz/prog/rock-nummer. Of wat dachten we van de klassiekers How Could I Be Such A Fool?, Let's Make The Water Turn Black en Alien Orifice? Andere stukken liggen wat meer voor de hand om in een klassiekere setting te spelen: Revised Music For Low-Budget Orchestra, Igor's Boogie, Be-Bop Tango en Uncle Meat. Ronduit groots is de uitvoering van het tweede deel uit Sinister Footwear en ook The Black Page #2 (oorspronkelijk een niet te spelen drumsolo) mag er zijn. Na Brown Shoes Don't Make It en het eeuwige Peaches En Regalia is Ravels Bolero de toegift. Ook niet raar; Zappa speelde een reggaeversie ervan tijdens de tour in 1988. De arrangementen zijn van leden Per-Erik Adamsson, Lars-Erik Lidtström en Leif Halidén en zijn fantasierijk en passend. U hoort: een alleraardigst album, dit. Ik kocht het op 27 juli 2001 en ik vermoed dat ik toen voor het eerst op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland was.