Draai hier alle platen in je platenkast #26

bazbo cd1606: The Move - Something Else From The Move



De mensen die in 1967 en 1968 de singles Flowers In The Rain en Fire Brigade zo mooi vonden en de band live gingen beluisteren, moeten geschokt zijn geweest. De concerten van The Move waren luid en rauw. Op die singles waren allerlei instrumentatie en arrangementen te horen; live speelde de band met twee gitaren, bas en drums. En een boel vocalen, dat wel. Aanvankelijk speelde de band in de voorprogramma's van grotere namen en dan hadden ze twintig minuten de tijd om te laten horen hoe goed of ze waren. Daar kwam verandering in toen The Move mee mocht met een rondreizend festival van The Jimi Hendrix Experience en waaraan ook Pink Floyd en Amen Corner mee deden. Daarmee speelde de band zich goed in de kijkert en zo kwam het dat The Move in de legendarische Marquee Club kwam te staan. Op 1 april en 5 mei 1968 stond de opnameapparatuur aan en een EP met vijf liveuitvoeringen verscheen in juni 1968. Daarop is de 'heavy rock' van de begindagen te horen. Duidelijk horen we invloeden van The Who en The Kinks. De EP verkocht echter niet heel goed en de band zocht lange tijd naar hoe ze verder wilde. In 2007 verscheen al een uitgebreidere versie van de EP en op 21 juni 2016 kocht ik de toen net uitgebrachte remaster. Op de setlijst naast eigen stukken ook veel covers waarvan Piece Of My Heart (vooral bekend van Janis Joplin) de meest opvallende is. Dik vijfenvijftig minuten rauwe The Move in concert. Lekker.

bazbo cd1607: The Move - Shazam



The Move had zich in 1966-1968 ontwikkeld van een rauwe rockband tot een meer psychedelische popgroep. De debuutplaat verkocht redelijk, maar de live-EP flopte en de band wist niet goed wat nu te doen. Roy Wood schreef verschillende songs in allerlei stijlen; er leek niet echt een coherent groepsgeluid te zijn. En er was nog een probleem: bassist Chris Kefford vertrok. Wood nam contact op met The Idle Race, een collega-bandje uit Birmingham waarvan de leider allerlei briljante songs wist te schrijven in een soortgelijke psychedelische popstijl. Roy Wood en Jeff Lynne konden het goed met elkaar vinden en samen schreven ze Blackberry Way. Wood vroeg Lynne of hij naar The Move kwam, maar Lynne zag een mooie toekomst voor zijn eigen groep. In 1969 bracht The Move de single Blackberry Way uit en het werd de grootste hit van de band tot dan toe. Voor het basprobleem vond de band wel een oplossing: gitarist Trevor Burton nam zijn rol over en dat betekende dat Wood de enige gitarist was naast dat hij alle toetsen speelde. Ondanks dat Wood allerlei materiaal had voor een plaat, bleef het zoeken naar iets wat zou passen op een nieuw album. Shazam verscheen pas in 1970 en het is een bizarre plaat. Er staan slechts zes stukken op. Op de eerste plaatkant drie stukken die zijn geschreven door Wood. Hello Susie is een ruige rocker (die later een hit zou worden voor Amen Corner); Beautiful Daughter een schitterend liedje met een strijkkwartetarrangement van producer Tony Visconti. Cherry Blossom Clinic Revisited is een met citaten van klassieke stukken uitgebreide versie van het liedje dat ook al op debuutplaat Move stond. Op de tweede plaatkant drie covers. Fields Of People (het origineel is van Ars Nova uit 1969) valt daarbij het meeste op, vanwege het uitgebreide instrumentale arrangement (met sitar en piano-outtro). De andere twee liederen zin covers van Frankie Laine en Tom Paxton. Vreemd genoeg ontbreekt Blackberry Way, mogelijk een reden dat het kopend muziekpubliek de plaat veelal links liet liggen. En dat terwijl het gebodene op de elpee afwisselend en interessant is. Ik vind het een sterke plaat. In 2016 kwam het album opnieuw uit in een Deluxe Edition, die ik kocht op 18 mei 2016 en bestaat uit twee cd's. Na de originele elpee volgen op het eerste plaatje allerlei singleversies (waarond Blackberry Way), B-kantjes en niet uitgebrachte studio-opnamen. Op de tweede cd staat weer een karrenvracht aan liveopnamen voor de BBC uit 1969. Ook dit: prachtig overzicht van wat de band uitvrat in de periode tussen half 1968 en begin 1970.

bazbo cd1608: The Move - Looking On



En dan is The Move bijna dood. Shazam bleek niet succesvol, zanger Carl Wayne vertrok en de band zat met de handen in het haar. Roy Wood ging toch nog maar eens naar zijn Birmingham-muziekcollega van The Idle Race en vroeg de jonge Jeff Lynne voor de tweede keer om bij The Move te komen. Lynne had met The Idle Race net de tweede plaat uitgebracht en - hoe briljant ook weer - die deed het niet goed. Eigenlijk zaten The Idle Race en The Move in hetzelfde schuitje: schitterende muziek makend, de pers zeer lovend, maar het publiek het niet kopend. Lynne kiest voor The Move, omdat die meer naamsbekendheid heeft. In een paar weken tijd zet hij samen met Roy Wood een plaat in elkaar en eind 1970 komt Looking On uit. We horen harde rock, blues en allerlei progachtige en kaleidoscopische geluidsschilderijen. Twee singles ook: Brontosaurus en When Alice Comes Back To The Farm. Wood heeft zes van de zeven stukken aangedragen, Lynne slechts twee. Het meest opvallende vind ik Open Up Said The World At The Door, een typisch Idle Race-stuk met malle wendingen, zij het dat het wat meer uitgesponnen is dan we van Idle Race gewend zijn. Roy Wood is zeer in zijn element en hij speelt her en der de gekste instrumenten: hobo, sitar, cello en dat soort spul. In 2016 komt er een mooie Deluxe Edition van het album uit die ik bij het verschijnen koop op 6 juni 2016. Opnieuw twee plaatjes: op het eerste de originele elpee in een zeer puike remix; op het tweede plaatje allerlei outtakes uit de studio plus een hele rits aan BBC opnamen. Heel erg goed verkoopt Looking On niet, maar Wood en Lynne hebben elkaar definitief gevonden. Tijdens de laatste opnames voor de plaat vertelt Wood aan Lynne dat hij al tijden muziek wil maken waarbij hij allerlei pop- en rocksongs speelt op instrumenten die je normaal gesproken associeert met klassieke muziek en orkesten. Het lijkt Lynne interessant en de twee gaan - samen met Movedrummer Bev Bevan aan de slag. Niet lang daarna verschijnt de eerste elpee van het project onder de naam Electric Light Orchestra en na het verschijnen van die elpee heeft Wood alweer nieuwe ideeën, gaat hij zijn eigen weg (Wizard) en laat hij een groep achter waarmee Jeff Lynne wereldberoemd zal worden. Looking On vormt de basis daarvan.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-01-2022 20:42:22 ]

bazbo cd1609: Matt Berry - The Blue Elephant



Britse acteur, componist, muzikant en zanger Matt Berry timmert fiks aan de weg. Ik had wel iets over hem, maar nog nooit iets ván hem gehoord, tot ik onlangs een interview met hem las en benieuwd werd naar zijn werk. The Blue Elephant is zijn meest recente studioalbum (uit 2021). Berry sloot zich op in zijn studio en fabriekte een vijftiental liedjes en instrumentaaltjes in elkander. Hij speelt met uitzondering van de drums (waarvoor hij Craig Blundell wist te strikken) alle instrumenten en dat zijn er zeer veel. Het meest opvallend vind ik zijn batterij aan analoog klinkende toetsenapparaten. De liedjes en instrumentaaltjes doen jarenzestig en psychedelisch aan, maar zijn uitermate toegankelijk. Summer Sun is de eerste single en kreeg een officiële video. Like Stone is ook zo'n meehuppelaar en kreeg zelfs een remix van Sean Lennon. Interessante kost! Vandaar dan ook dat ik het album kocht op 24 januari 2022. Wie weet volgt er meer.

bazbo cd1610: Can - Live In Brighton 1975



Helaas zijn drie leden van Can ons al ontvallen. Michael Karoli overleed in 20001, Jaki Liebezeit en Holger Czukay in 2017. Toetsenist Irmin Schmidt blijft muziek maken en houdt Can levend door archiefopnamen van de band uit te brangen. Vorig jaar (2021) verschenen Live In Stuttgart 1975 en deze Live In Brighton 1975. Tijdens de opnamen in Brighton maakte zanger en improvisator Damu Suzuki geen deel meer uit van de band. We horen hier het kwartet in topvorm. Zoals veel Canconcerten destijds gingen, speelt de groep lange geïmproviseerde jams, gebaseerd op riffs en loops die we kennen van de albums. Dat is op deze dubbelcd niet anders. Ik hoor grooves die ik herken van Tago Mago, Ege Bamyasi en Future Days. Voortdurend zoeken de spelers de grens op, maar nergens wordt het een zootje. Soms wel wat atonaal. De zeven improvs hebben geen titel anders dan Eins, Zwei, Drei, Vier, Fünf, Sechs of Sieben. Ik kocht deze mooie uitgave op 18 januari 2022. Can heb je nooit genoeg en deze anderhalf uur durende en zeer goed klinkende verzameling improvisaties zijn een grandioze aanvulling.

bazbo cd1611: Cobalt Chapel - Orange Synthetic



Cobalt Chapel is het geesteskind van Jarrod Gosling, eveneens brein en genie achter Regal Worm (waarover later meer, tot over een maand of wat). Ik wist al tijden van het bestaan van dit project, had ooit eens wat fragmenten beluisterd, maar me er verder niet goed in verdiept. Onlangs verscheen de nieuwe Regal Worm en die vind ik weer zo intrigerend, dat ik besloot me ook eens fiks te buigen over dat andere project van Gosling. En dus kocht ik de meest recente plaat (2021) op 20 januari 2022. Op Orange Synthetic speelt hij zelf weer de meeste instrumenten: vooral orgel, mellotron, drums, gitaren, bas, effecten, loops, percussie, fluit. In Cobalt Chapel is zijn partner Cecilia Fage, die alle zang doet en daarnaast klarinetten en recorders bespeelt. De tien korte stukken zijn door beiden geschreven. De stijl is nauwelijks goed te omschrijven. Ik hoor pop, prog, avantgarde, artrock, maar dan allemaal net niet. Eurythmics, Enya, Björk, Kate Bush: dat zijn zo maar wat namen die me te binnen schieten en dan nog heb je geen idee. Ik vind het intrigerend en schitterend en heb de oudere twee albums ook maar besteld.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 21:26:19 ]

bazbo cd1612: The Muffin Men - The Muffin Men



The Muffin Men is een collectief muzikanten uit Liverpool dat in december 1990 bij elkaar komt om tijdens een eenmalig concert de vijftigste verjaardag van Frank Zappa te vieren. Het is bassist Roddie Gilliard die het initiatief neemt en wat bevriende muzikanten om zich heen verzamelt. De naam The Muffin Men is afkomstig van Zappa's song Muffin Man van diens Bongo Furyalbum. Het optreden is zo succesvol, dat Roddie besluit om vaker op te gaan treden. Daarnaast krijgt de band ook gelijk de vraag of ze in 1991 komen spelen op de tweede editie van het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat op dat moment nog in de kinderschoenen staat en tijdens welke slechts één optreden plaats vindt: dat van The Muffin Men. Sinds de start van de band is The Muffin Men onderhavig aan een sterk wisselende bezetting. Na tournees door Engeland en Duitsland maakt de band in 1993 de eerste opnames die verschijnen op deze EP. Ik vind die EP op 27 juli 1993 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop hem. Naast Roddie horen we heel veel muzikanten, waaronder gitarist Ian Jump ('Jumpy') en drummer Paul Ryan ('Rhino') die heel veel jaren blijven meedoen, maar ook toetsenist 'Wacko', bassist 'Andy' en saxofonist Mike Kidson. Roddie zelf speelt hier gitaar; later zal hij definitief overstappen op de bas. Slechts vier liedjes op dit plaatje en - in tegenstelling tot concerten en latere platen - speelt de band hier vrij precies de stukken na: Zoot Allures, The Torture Never Stops (inclusiief de SM-geluiden) en Blessed Relief. Alleen Take Your Clothes Of When You Dance krijgt halverwege een heel andere wending: plots lijkt het wel of er een punkrockband aan de gang is. Bijzonder aardig plaatje en de voorbode van veel ander moois dat nog ging komen.

_{Niets van deze EP te vinden op YT, dus dan maar wat beelden van dat allereerste concert in 1990:}



[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 11:17:27 ]

bazbo cd1613: The Muffin Men - Play The Music Of Frank Zappa - Say Cheese And Thank You



Ook in 1993 verschijnt deze volledige cd. Bijna vijf kwartier typische concertMuffinMen. De band gebruikt de tweeëntwintig thema's en songstructuren van Zappa's songs vooral om op te variëren en te improviseren en dat maakt het allemaal superinteressant. De opnames zijn gemaakt in juli 1993 tijdens de Europese tour van de band. Speciale gast is oud-Zappagediende Jimmy Carl Black, die zingt in Willie The Pimp en Muffin Men. Naast karrenvrachten aan Zappamateriaal is er ook wat aandacht voor eigen werk, al zijn dat voornamelijk variaties of instrumentale delen van Zappacomposities. Ik vind deze cd op 28 juli 2001 en ik vermoed dat het was tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en dat ik 'm kocht bij Uli, de manager en merchandisemeneer van de band. Bijzonder vermakelijke plaat.

_{Geen bal van te vinden op YT. Daarom maar wat live uit 1993 met JCB:}



[ Bericht 16% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:49:32 ]

bazbo cd1614: The Muffin Men featuring Ike Willis - Playing The Music Of Frank Zappa - Mülm



In het voorjaar van 1994 toeren The Muffin Men uitgebreid door Europa en ze krijgen daarbij gezelschap van Ike Willis, de zanger/gitarist die bij Zappa in de band speelde van 1979-1981, in 1984 en 1988. Heel vlekkeloos ging het aanvankelijk niet, want meneer Willis is nogal onberekenbaar en hij had zijn reispapieren niet voor elkaar, maar uiteindelijk lukte het. In maart 1994 staat de dan zeer uitgebreide groep mét Willis in de studio om dit album te maken. Dit keer zijn de gekozen stukken wel redelijk getrouw aan de originelen, maar dat mag de pret niet drukken. De keuze van het materiaal is erg leuk. Zo begint de plaat met Mr. Green Genes, een sterke Easy Meat en een zeer energieke Cletus Awreetus-Awrightus. Daarna nog veel meer klappers, van Carolina Hard-Core Ecstasy tot aan Pick Me, I'm Clean. Het duo Camarillo Brillo en Muffin Men vormt een zinderende finale van een triomf. De plaat verschijnt eind 1994 en ik heb hier sinds 23 april 1997 de Amerikaanse versie die een jaar later op de markt kwam met een afwijkende hoes.

_{Ook van dit album (helaas) helemaal niets op YT, daarom maar wat live met Ike Willis uit 1994.}



[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:55:36 ]

bazbo cd1615: The Muffin Men - Feel The Food - Play Uncle Frank Live



Tralala, The Muffin Men gaan onvermoeibaar voort. Roddie sleept de bandleden die beschikbaar zijn door het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Nederland en andere omliggende oorden. Van de verschillende tours uit 1993, 1994 en 1995 verschijnt in 1996 dit album propvol concertopnames. Ike Willis is te horen op het spul uit 1994 en verder wisselt het nogal: in totaal hebben vier gitaristen, drie bassisten, twee toetseneurs, een saxofonist en drie drummers aan de plaat bijgedragen; daarvan zijn Roddie en Jumpy de enige vaste krachten. Het repertoire is weer zeer divers: zeventig minuten lang allerlei frisse versies van en variaties op het Zappamateriaal. Reuze lekker. Ook dit plaatje kocht ik op 28 juli 2001 tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat toen was uitgegroeid tot een evenement van twee avonden waarop in totaal zeven bandjes kwamen spelen.

_{Van deze plaat ook weer helemaal niets te vinden op YT, daarom maar wat live uit 1993: soms traden The Muffin Men op in het voorprogramma van The Grandmothers en af en toe kwamen oudZappabandleden Don Preston en Bunk Gardner meedoen:}




[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 27-01-2022 20:54:43 ]

bazbo cd1616: The Muffin Men - Frankincense - The Muffin Men Play Zappa



The Muffin Men spelen in The Soundhouse in Liverpool op 2 en 3 mei 1997 met een grote bezetting. De opnameapparatuur staat aan en in de twee maanden daarop volgend nemen Roddie en de zijnen allerlei overdubs op. Het resultaat is een soort Sheik Yerbouti van The Muffin Men. Het is live, maar in de studio aangevuld. Een uur lang razen we door het afwisselende oeuvre van Frank Zappa, beginnend met een stormachtige Jones Crusher en uitgesponnen Chunga's Revenge, langs delen uit albums als Uncle Meat, Burnt Weeny Sandwich en Sheik Yerbouti en met volop aandacht voor improvisaties en variaties. Ook komt Jimmy Carl Black een monoloog houden over het roemruchte concert in 1968 in Berlijn tijdens welke de band werd bekogeld door activisten uit de studentenhoek en Black een peer tegen zijn drumstel aan gesmeten kreeg. Ik koop Frankincense op 2 oktober 2000 (geen idee meer waar precies) en het is nog altijd een fijne plaat.

_{Geen fluit van het album te vinden op YT, ook geen liveopnames uit 1997, dus dan maar iets van een tour uit 1995:}

bazbo cd1617: The Muffin Men - MufFinZ



Naast touren gaan The Muffin Men onvermoeibaar verder met cd's uitbrengen. Zo verschijnt in 1998 deze MufFinZ, die ik koop op 17 januari 2001, nadat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel had besteld. Ook deze plaat is een mix van live, studio en live met studio-overdubs. Wat wel constant is, is de bezetting in januari 1998: Roddie speelt gitaar, Jumpy natuurlijk ook, Rhino is het beest op de drums, Andy is er op sax, trombone en fluit en ene Dave Dominey is de bassist. Jimmy Carl Black er er weer te gast en hij zingt klassiekers als Big Leg Emma en de stukken die Beefheart bij Zappa zong, zoals Poofters Froth Wyoming Plans Ahead. De stem van Black heeft dan ook veel weg van die van Beefheart. Van Beefheart zelf is er ook een stuk: Plastic Factory en dat is echt een hoogtepunt op deze plaat. Ook gaaf en verrassend blijft de materiaalkeuze: van The Mummy Anthem en Clownz On Velvet (beide van Thing-Fish), Packard Goose, Dupree's Paradise, klassiekers van We're Only In It For The Money en het onweerstaanbare Big Swifty. Tussendoor horen we dan ook nog allerlei improvs en randdebiele interludes. Kortom: The Muffin Men zijn de allerbeste Zappacoverband ter wereld en hoe vaak moet ik dat nog zeggen?

_{Zowaar! Eén liedje van deze cd te vinden op YT:}

bazbo cd1618: The Muffin Men - God Shave The Queen



Ook in 1998 en 1999 toeren The Muffin Men. De meeste leden van het collectief hebben een 'gewone' baan (van Paul 'Rhino' Ryan weet ik dat hij in de jeugd- en jongerenzorg werkt) en dus is het per tournee kijken wie er beschikbaar is. Op God Shave The Queen uit 1999 staan opnames van Köln en Oberhausen uit november 1998, aangevuld met ander spul. Het maakt dat de lijst van bijdragende Muffinz gigantisch lang is. Dit keer is er veel aandacht voor Jimmy Carl Black, die twee Beefheartstukken zingt (Sure 'Nuff Yes I Do en Dropout Boogie). Op de plaat beperkt de band zich niet tot Zappa en Beefheart; er is ook werk te horen van Chester Burnett en The Beatles (I Want You gemixt met Zappa's King Kong, iemand?) en de leukste is misschien wel het stuk dat Roddie aankondigt als: 'We're The Muffin Men and we play the music of Fred Zappalin', waarna een gruwelijke King Kong klinkt over de riff van Kashmir. Briljant! Verder horen we een debiel goed rockende My Guitar Wants To Kill Your Mama en Lonely Little Girl en is een ander hoogtepunt de uitgebreide Willie The Pimp met een zeer goede Black. Sowieso is dit een waanzinnig leuke plaat, mede door de afwisseling in het songmateriaal, en hij bewijst nog maar weer eens waarom The Muffin Men de beste Zappacoverband van de wereld zijn. Ik kocht God Shave The Queen op 17 november 2000 en ik ontdek dat ik een concertkaart in het cd-doosje heb gestopt. Op die avond speelden The Muffin Man mét Jimmy Carl Black hier in Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn!

_{Barst! De Kashmir-KingKong staat op YT! Maar dat is dan ook het enige van dit album:}

bazbo cd1619: The Muffin Men - Kamikazi !



Tijdens concerten spelen The Muffin Men veel jams en improvisaties rondom thema's van Zappa's stukken. In 2001 brengt de band een cdr uit, die qua inhoud zeer te vergelijken is met Zappa's platen Shut Up And Play Yer Guitar, Guitar of Trance-Fusion. Geen complete stukken, maar slechts de solo's uit nummers geknipt. Het levert dik zeventig minuten aan bijzonder fijn gepiel op. Daar waar Zappa het liet bij zijn eigen gitaarsolo's, horen we hier niet alleen gitaar maar ook toetsen, sax en ook vocale fratsen. Het is geen officieel album, maar een zelf in elkaar gezette compilatie van solo's die zijn opgenomen van 1993 tot en met 2000; de band verkocht het vooral tijdens concerten en ik wist er eentje te bemachtigen op 24 juli 2004 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, in de kraam van Muffinzmanager Uli Schaeffer. En hoewel de muziek in de basis van Zappa is, krijgen de bandleden van mij alle credits omdat dit plaatje zo goed laat horen wat een waanzinnig sterke muzikanten het toch zijn.

_{Van het album zelf niets te vinden op YT en daarom de leuke mix van Beatles I Want You en Zappa King Kong live in 1998:}

bazbo cd1620: The Muffin Men - More Songs From The Campfire



Toe maar! The Muffin Men komen in 2001 met deze cd, waarop opnieuw livespul, dit keer van de tour uit mei 2001, aangevuld met studio-opnames en overdubs. Een compacte band (de bandleden staan in rare Indiaanse pseudoniemen vermeld op het hoesje) waarin in ieder geval Jimmy Carl Black een hoofdrol speelt. Hij zingt Road Ladies, de klassiers Flower Punk en Love Of My Life plus zijn eigen uitgesponnen song The Great White Buffalo. Daar omheen horen we rockers à la My Guitar Wants To Kill Your Mama, verrassingen als Little House I Used To Live In en Marqueson's Chicken, klassieker More Trouble Everyday en een monster van een Eat That Question. Ik mocht deze bezetting van de Muffinz mét Jimmy Carl Black live meemaken op 31 mei 2002 hier in Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar kocht ik de cd en liet ik hem signeren door de voltallige band. Ook dit is een bijzonder geslaagde en uiterst vermakelijke MuffinMenplaat!

_{Niets van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat live uit mei 2002, de bezetting die ik ook zag:}

bazbo cd1621: The Muffin Men - Live @ The Cavern



In 2002 en 2003 lijkt de bezetting van The Muffin Men na dertien jaar redelijk definitief. Geen keyboards, maar sax (Friz) en trompet (de heerlijke krompotige Martin). Daarnaast Tilo (drums) en Roddie (bas), de grandioze Carlo (gitaar) en Jimmy Carl Black (zang). Retestrak. In 2003 spelen de heren in de legendarische The Cavern in Liverpool en de opnameapparatuur staat aan. Op deze cd - in datzelfde jaar verschenen - staat bijna zeventig minuten hoe The Muffin Men klinken. Rauw, strak, opzwepend, prachtig, prima. Slechts acht liedjes. Jimmy Carl Black zingt natuurlijk More Trouble Everyday, Flower Punk en Beefheart's Plastic Factory. Leuke en passende verrassing is het medley van Come Together en Drive My Car, maar de beste stukken zijn een uitgesponnen The Great White Buffalo (met waanzinnige solo's van Martin en Carlo) en minstens zo uitgerekte Eat That Question. Ik vond Live @ The Cavern op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Mooi document van een pittige Muffinzbezetting.

_{Natuurlijk niets van dit album te vinden op YT, daarom iets live uit juni 2003 in Obing, Bayern:}



[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-01-2022 16:39:05 ]

bazbo cd1622: The Muffin Men - Baker's Dozen



Ter ere van het dertienjarige bestaan van de band brengt diezelfde band in 2003 ook dit album uit. Het is een verzameling liveopnames van twee tours uit 1994 (met Ike Willis) en eentje uit 1998. Deel van de opnamen uit 1994 kwamen al terecht op eerdere platen; hier vinden we het materiaal dat op de planken is blijven liggen. Ik kocht deze cd eveneens op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het is een prima allegaartje en er staan leuke verrassingen op. Een gierende Filthy Habits, bijvoorbeeld, of een mooie Sleeping In Berlin (medley). Ook aardig is Pick Me, I'm Clean uit 1994 en dan valt het ineens op dat als Ike meedoet, het allemaal getrouw aan Zappa's originelen moet gaan. Dus op deze plaat wat minder 'vrije' versies of uitgebreide jams. Toch bijzonder aangenaam.

_{Maar natuurlijk niets van dit album op YT, dus dan maar The Muffin Men live op het Zappafestival in 2003 (met Jimmy Carl Black én Mike Keneally!:}

bazbo cd1623: The Muffin Men & Ensemble 10:10 - When Worlds Collide - The Music Of Frank Zappa



Ensemble 10:10 is een Brits blaasensemble, onderdeel van het Liverpool Philharmonic Orchestra, en het speelt in februari 2001 samen met The Muffin Men een concert in het Paul McCartney Auditorium in het Liverpool Institute For Performing Arts (in Liverpool). Het concert is een groot succes en op 9 en 10 september 2003 - inderdaad twee jaar later - komen beide groepen opnieuw bijeen - nu in de Philharmonic Hall in Liverpool - om de stukken op te nemen. Het resultaat is een bijzondere en zeer fraaie cd (die ik kocht op 24 juli 2004 bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland). De muziek van Zappa leent zich sowieso voor een orkestralere benadering en wat we hier te horen krijgen is van uitzonderlijk hoog niveau. Op de setlijst voornamelijk suites (Big Swifty And Associates, Sleeping Holiday, Little House, Igor's Meat Exercise, The Big Medley en Studio Z Medley) van klassiek Zappawerk, plus een paar losse stukken (Little Umbrellas, Alien Orifice en King Kong). De bezetting van The Muffin Men is die van de tours uit 2002 en 2003. Her en der horen we Carlo (Carl Bowry) heerlijk de bocht uit gieren op gitaar, maar verder ligt de nadruk op de schitterende blazersarrangementen. Zeer leuk: in het arrangement van King Kong zit ook een lick uit King Crimson's 21st Century Schizoid Man! Uitzonderlijk gave plaat, dit

_{Niets van de plaat zelf te vinden op YT, wel wat beelden over de totstandkoming en van de opnames:}



[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 31-01-2022 10:36:02 ]

bazbo cd1624: The Muffin Men - Live In The Kitchen Of Love



Roddie moet in 2006 op een plank nog een sloot opnames vinden of zo. Rond die tijd is hij bezig met wagonladingen archiefbeelden en die verschijnen uiteindelijk in drie of vier dvd's, maar tussen het vele materiaal zitten ook geluidsopnames van een concert dat The Muffin Men geven op 16 juli 1993 in de Subway in Karlsruhe. Die brengt de band in 2006 uit op een cdr en ik koop die bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival op 4 augustus 2017. Laat dus, maar ik maak met de aanschaf mijn MuffinMencollectie compleet. Het geluid is geweldig en de setlijst is een superstaalkaart van wat de band in dat jaar 1993 op de planken brengt. Het dik vijf kwartier durende album opent met Zoot Allures en valt dan gelijk in een lange The Torture Never Stops. Veel nadruk op instrumentaal krachtvertoon (Let's Move To Cleveland en Yo Mama) en we horen vooral wat een debiel goede gitarist Jumpy is. Naast hem en Roddie zijn oerleden Friz, Andy Jacobsen en Mike Kidson present, aangevuld met drummer Steve Belger. Jimmy Carl Black is te gast en hij zingt afsluiter Willie The Pimp. Niet dat op de hoes de titels van de stukken juist staan vermeld. Nee, in plaats daarvan heet het werk Zootz, Torturez, Francez, Cosmicz, Clevelandz, Assholez, Slutz, Medleyz, Mamaz en Williez. Zeer vermakelijke verzameling, dit.

_{Niks van te vinden op YT, verder ook niets nieuws meer uit deze periode (1993) van de band.}

bazbo cd1625: The Muffin Men - Looks Like Noodles To Me



Ook opgenomen in Subway in Karlruhe, maar dan op 4 september 1994, is dit cdrretje uit 2007. Het betreft een concert met Ike Willis dat op de plank was blijven liggen. Sommig spul ervan is gebruikt op eerdere cd's van The Muffin Men en dit is wat er nog rest. Ike doet mee, dus is het materiaal origineelgetrouw en wil hij zelf volop in de belangstelling staan; dat begint al bij de opener Heavy Duty Judy waarin zijn typische gitaarspel de hoofdrol speelt. Daarna weer een dwarsdoorsnede van Zappawerk en veel songs die in hetzelfde arrangement ook terechtkwamen op studioplaat Mülm. Gelukkig is er her en der ruimte voor de overige Muffinz en dat maakt dit weer een bijzonder aangenaam plaatje. Ik kreeg het op 17 februari 2007 van meneer Roddie himself. Ik bevond mij die dag in pub The George in Bradford-on-Avon in het Verenigd Koninkrijk. Het was de tweede dag van het Zappateers Festival aldaar en aangezien de Apeldoornse Zappacoverband The FoolZ er speelde zat ik achter de merchandisetafel en toen de Muffin Men binnenkwamen kreeg ik de vraag of ik ook het spul voor hen wilde doen? Dat wilde ik wel en als dank wees Roddie op de tafel en zei: 'Pick anything you like' en dus koos ik het plaatje dat toen net uit was. Mooie aanvulling op de MuffinMenverzameling ook weer.

_{Niets van te vinden op YT natuurlijk, dus daarom maar iets van dat Zappateersfestival in 2007. Heel andere bezetting!}

bazbo cd1626: The Muffin Men - Just Another Band From L4



Ik zie The Muffin Men live in 1999 en 2000 hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en vervolgens tig keren tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en tijdens de festivals als Yellow Snow (in Larvik, Noorwegen), Zappateers (in Bradford-on-Avon, UK) en Moo-ahh (in Corby, UK). Ik maak ook persoonlijk kennis met veel bandleden en vanaf 2007 is de harde kern van de oerbezetting weer actief: Roddie, Jumpy en Rhino. Ik en velen met mij zeggen vaak tegen de band: waarom maken jullie niet eens een plaat met eigen werk? Dat duurt tot 2011 en dan komt Just Another Band From L4 uit. Ja, natuurlijk hangt de Zappasaus dik over de muziek op deze hoogst amusante cd. Zo heeft opener Dooble Stopping de structuur van I'm The Slime, lijkt de opzet van Cold Winter Gale op die van Willie The Pimp, hoor ik in The Twilight Zone citaten uit Pygmy Twylyte en is het eerbetoon aan de in 2008 overleden Jimmy Carl Black Jimmy Oh Jimmy wel griezelig veel op Love Of My Life, maar toch zitten er volop eigen ideeën en melodieën in. Vooral de solo's van gitarist Jumpy zijn om je tengels bij af te lebberen. De titel van het album heeft een link met Zappa's plaat Just Another Band From LA, zij het dat L4 een wijk van Liverpool is waar van oudsher veel muzikanten vandaan kwamen en zo ook een paar van The Muffinz. Het album eindigt dan weer met een liveversie van Cold Winter Gale én een versie van Whipping Post van The Allman Brothers, maar in een versie die Zappa speelde in 1984 en 1988 en die hier is opgenomen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in 2010 met de bizarre schrijver-poëet Ben Watson te gast. Ik kocht de cd op 9 april 2011 tijdens het concert van The MuffinZ op het jaarlijkse feest Die Zappa Nacht van onze vriend Georg in Gebhardshain / Fensdorf (Duitschland).

<sub>Niets van dit album te vinden op YT, daarom Cold Winter Gale uit 2016, mét oud-Zappa bandlid Denny Walley:

Eigen filmpje Whipping Post tijdens de Zappa Nacht in Fensdorf op 9 april 2011:

En mijn eigen filmpje Crew Slut, met Denny Walley, Ray White en Ike Willis tijdens Zappanale 2010 (plus m'n zoon in beeld):</sub>

Plankje vijfentwintig gedraaid; op naar plankje zesentwintig!

bazbo cd1627: The Muffin Men - Let's Drink Some Tea



Ik ben op zaterdag 21 maart 2015 in The Raven Hall in Corby, UK. Daar vindt het Moo-ah! festival plaats. De dag ervoor hebben we Zappatistas met John Etheridge al gehad en het zijn The Muffin Men die de hoofdact van het kleine festival vormen. Dit keer slechts Roddie (b), Rhino (d), Jumpy (g) en Phil (k); zij vormen The Muffin Men Power Quartet en het is weer ongelofelijk hoe strak en sterk zij het Zappamateriaal neerzetten. Vooral het gitaarwerk van Ian Jump blijft enorme indruk op me maken (en dat met die worstvingers van 'm). Het is een energieke set met allerlei verrassingen erin: zo is er een grandioze mix van Black Sabbath dat na een paar zangregels het intro blijkt van Brown Shoes Don't Make It. Je moet het maar verzinnen. En durven. Na afloop krijg ik van Rhino hun laatste wapenfeitje: deze promo-cdr met wat 'studio-monitor-mixes' van eenzelfde soort set als ik net van ze heb gehoord. De geluidskwaliteit is niet heel denderend, maar toch goed voor een klein uurtje aangenaam vertier. Zeer aardig souvenir waarop The Muffinz zichzelf ook The Flab Four noemen. Overigens, ook tijdens dat Moo-ah! festival spreek ik mijn goede bekende Giles en we maken plannen voor iets wat nog geen twee maanden later zal plaatsvinden...

<sub>Niets van deze cdr te vinden op YT, natuurlijk. Daarom maar iets live vanuit The Raven Hall, Corby, UK op zaterdag 21 maart 2015:

Een van mijn plaatjes van The Muffin Men Power Quartet in The Raven Hall, Corby, UK op 21 maart 2015:</sub>




[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-02-2022 21:36:28 ]

bazbo cd1628: The Muffin Men - Powdered Water - European Tour April 2011



Sinds 2012 spelen The Muffin Men met z'n vieren (als The Muffin Men Power Quartet) en bij gelegenheid krijgen zij hulp van Denny Walley, de slidegitarist die bij Zappa in de band speelde in 1975 (de beruchte Bongo Fury-tour met Beefheart) en 1979-1980. Na die 1975-tour sloot Walley zich aan bij Beafheart's Magic Band en vandaar dan ook dat The Muffin Men geregeld weer wat Beefheart op het repertoire zetten en dan voornamelijk het instrumentale en onnavolgbare Suction Prints. Ik heb ze dit een paar keer live horen spelen en iedere keer weer is het een belevenis die zich niet laat navertellen. Het stuk staat ook op Powdered Water, de promo-cd én dvd, die ik (pas) op 2 augustus 2019 vond in de kraam van Uli tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De cd bevat liveopnames van de Europese tour uit april 2011 en Walley speelt een belangrijke rol in die tournee. Zijn slidespel is om je vingers bij af te likken, zeker in een nummer als Crew Slut. Maar de gehele cd is een vrolijk weerzien met de band die de sterren van de hemel speelt en met het materiaal dat ik inmiddels zo goed ken. Op de dvd staat een hilarisch filmverslag van de tour. Naast wat livebeelden is het Walley die de show steelt met zijn bizarre verhalen over 'powdered water'. De cd/dvd-set is een promotieding uit 2012 en is dus nergens (meer) te krijgen; ik ben blij dat ik er uiteindelijk een te pakken heb weten te krijgen. Vier jaar ervoor, op 9 en 10 mei 2015, vier ik samen met mijn vriend Giles onze vijftigste verjaardag. In Gatley, vlakbij Stockport, vlakbij Manchester. Op zaterdag 9 mei vieren we het bij Giles in de achtertuin met Britse, Nederlandse, Duitse en Zweedse vrienden. Een dag later doen we het nog eens dunnetjes over in The Live Bar in Stockport en daar komen voor ons The Muffin Men spelen. We krijgen een lange set van The Muffin Men Power Quartet en ik heb zelden zo'n leuke verjaardag gehad. (Ik heb zelf ook nog wat feestbeelden en die moet ik nog altijd een keer bewerken tot een bekijkbaar iets. Help me herinneren.) The Muffin Men zouden overigens in 2020 weer op tournee gaan, dit keer - heel bijzonder - zonder Roddie. Echter, door pandemische toestanden is de tour afgezegd en het wachten is op nieuw werk en nieuwe concertdata. Tot die tijd blijven The Muffin Men de allerbeste Zappacoverband ter wereld.

<sub>Niets van dit album te vinden op YT, daarom de slidesolo uit Crew Slut tijdens Zappanale 2016:

En Suction Prints uit de Zanzibar in Liverpool, 2016:

En: een filmpje van Jumpy tijdens mijn verjaardagsfeest samen met Giles op 10 mei 2015 in The Live Bar in Stockport, UK:</sub>

bazbo cd1629: Mulu - Smiles Like A Shark



Mulu? Geen idee meer hoe ik hier precies aan kom. Het moet 1997 zijn geweest en ik denk dat ik een recensie ergens las. Het was ook de tijd van triphop en ik was erg gecharmeerd van de versie met lichte elektronica, atmosferische loomheid en zwoele damesstem. Mulu is het project van producer en muzikant Alan Edmunds, die in dat jaar een zeer fijne plaat maakt samen met zangeres Laura Campbell. Gitarist Calvin Talbot komt in drie liedjes opdraven, pianist Tony Houghton in twee en gitarist Ian Smith in eentje. Aanstekelijke lichte liedjes, zijn het. Ik heb er heel wat huisfeestjes mee opgeleukt sinds ik de plaat kocht op 11 september 1997. Drie singles zijn uiteindelijk van de plaat getrokken en ik heb geen idee of die bekend zijn. Van Mulu is hierna niets meer vernomen; het bleef bij een enkel album. Edmunds was nog actief als producer en remixer van 1998 tot en met 2000, Laura Campbell zong nog incidenteel iets in tot 2004 en daarna is het stil rondom beiden. Smells Like A Shark blijft een pareltje.

bazbo cd1630: Mumpbeak - Tooth



Mumpbeak, wie kent ze niet? Roy Powell is een Brits jazzpianist die een jaar of wat geleden deze band startte. Niet dat die ons gangbare pianojazz voorschotelt. Powell speelt voornamelijk clavinet en die stuurt hij door allerlei gitaareffecten. Daarnaast maakt hij gebruik van Hammond en synthesizer. Een eerste album Mumpbeak kwam uit in 2015 en daarop spelen onder andere Pat Mastelotto (King Crimson), Tony Levin en Bill Laswell mee, maar die plaat heb ik (nog) niet. Tooth is het tweede album en verscheen eind 1997. Ik kocht het op 11 januari 2018 nadat ik enthousiaste recensies had gelezen en online wat had proefgeluisterd. Naast Powell is er Lorenzo Feliciati op bas en Torsten Lofthus op drums. De composities op Tooth zijn van de hand van Powell met in een stuk hulp van Feliciati. Wat de heren maken is een soort brute mix van jazz, prog, rock, avantgarde en lawaai en ik vind het grandioos.

_{Minder grandioos is dat er geen foek te vinden is van dit album op YT, behalve een 'Behind the scenes':}

bazbo cd1631: The Mute Gods - Do Nothing Till You Hear From Me



Nick Beggs is boos. Op de wereld, op de mensen, op alles en iedereen. De Britse bassist, bekend van zijn uit duizenden herkenbare spel bij (ondere anderen) Kajagoogoo, John Paul Jones en Steven Wilson, ziet dat het de verkeerde kant op gaat met de wereld en hij wil zijn zorgen en woede kenbaar maken. Dat doet hij met deze band The Mute Gods. Daarin krijgt hij hulp van toetsenist en producer Roger King (Steve Hackett) en drummer Marco Minnemann (Steven Wilson, Mike Keneally, The Aristocrats). Beggs heeft hen leren kennen tijdens zijn werk voor Steve Hackett en Steven Wilson. Begin 2016 komt het eerste album Do Nothing Till You Hear From Me uit. Beggs frustratie en boosheid uit zich in uitermate prettige progrockachtige en melodieuze songs. Her en der zijn wat gasten te horen, zoals Nick D'Virgilio, Robert Reed, wat muzikanten van die andere band waarin Beggs zit/zat (Fish On Friday) en zijn dochter Lula. Het titelnummer is sterk, hilarisch het lieflijke Night School For Idiots (alleen al om de titel) en stevig zijn Don't Feed The Troll en Your Dark Ideas. Wereldschokkend is het allemaal niet echt, hoogst aangenaam wel. Ik kocht het album op 23 januari 2016; na afloop van een concert van Steven Wilson in Ancienne Belgique in Brussel sprak ik Beggs en signeerde hij mijn exemplaar. Gave gast.

bazbo cd1632: The Mute Gods - Tardigrades Will Inherit The Earth



Nick Beggs is anderhalf jaar later nog steeds boos. Met dezelfde bezetting (Roger King en Marco Minnemann) maakt hij een tweede Mute Godsplaat. Dochter Lulu en Laura King (de vrouw van) zingen af en toe een achtergrondkoortje; voor de rest blijft het bij dit trio. Dit album klinkt wel een stuk minder boos dan de voorganger. Tekstueel houdt Beggs zich echter niet in. De wereld gaat nog steeds naar de knoppen en dat is onze eigen schuld en we kunnen zo niet doorgaan en straks neemt een microbe of ander meercellig minidiertje de wereld over. Zou Beggs een vooruitziende blik hebben? Een microbe of virus, je verzint het niet. De melodieuze progrockpop is kwalitatief dik in orde; er zitten een paar pakkende songs bij. Ik koop de plaat op 27 februari 2017 als hij net uit is. Mooie opvolger, misschien wat meer van hetzelfde, maar sterk blijft het.

bazbo cd1633: The Mute Gods - Atheists And Believers



Nick Beggs is twee jaar later nog altijd boos. Op het album Atheists And Believers uit 2019 (ik kocht het op 19 maart van dat jaar) is dat in de muziek niet zo te horen. Er is nog wel wat rock, maar de mooie koortjes en melodieuzere pop overheersen. Vaste maatjes Roger King en Marco Minnemann zijn er weer en dit keer ook weer wat gasten en niet de minsten: Craig Blundell, Rob Townsend en Alex Lifeson. Dochter Lulu zingt her en der in de achtergrondkoortjes. Tekstueel spaart Beggs niemand. Dat maakt dat dit klinkt als een luchtige of soms zelfs softe plaat, maar dat blijkt dus anders. Toch is allemaal opnieuw zeer genietbaar. Na dit album kondigde Beggs aan dat hij met drie Mute Godsplaten zijn missie had volbracht en dat het tijd was voor iets anders. Ik ben benieuwd.

bazbo cd1634: Myrkur - Folkesange



Amalie Bruun is een schone blonde Deense dame die onder de naam Myrkur doorgaans krijsende black metal maakt. Ik houd niet van black metal. Echter, toen ik in 2020 las dat ze een plaat had gemaakt vol met al dan niet traditionele folksongs, was mijn belangstelling gewekt. Ik kocht Folksange op 9 april 2020. Myrkur zingt en speelt piano, nickelharp, akoestische gitaar en percussie. Ze krijgt een beetje hulp van cello, viola en mandola en spaarzame percussie. En af en toe is er een tweestemmig koortje. Twaalf wonderschone liedjes met hemelse zang. Kippenvel. Meer zeg ik niet. Absolute aanrader.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 14:08:55 ]

bazbo cd1635: Big Big Train - Welcome To The Planet



Het zit Big Big Train niet mee. Net als de band in de loop van 2021 het vertrek van enkele bandleden heeft weten te verwerken en nieuwe recruten heeft ingelijfd en de opnames van Welcome To The Planet heeft afgerond, gebeurt er iets dat de toekomst van de groep onherroepelijk zal veranderen. Op 20 november 2021 valt leadzanger en songschrijver David Longdon thuis van de trap en overlijdt hij. De BBT-wereld huilt en de toekomst wordt onzeker. Welcome To The Planet verschijnt op 28 januari 2022 (ik koop 'm zes dagen later op 3 februari) en het is een moeilijke luisterbeurt. De plaat klinkt opgetogen, fris en energiek en tegelijkertijd hangt die enorme schaduw eroverheen. Muzikaal gezien slaat de band niet echt nieuwe wegen in; het is weer die fraaie Britse en melodieuze prog. Wat na enkele keren beluisteren anders is in mijn oren, is dat de composities compacter lijken (de plaat zelf duurt dik drie kwartier) en dat de compositorische bijdragen van Longdon ook wat minder zijn. Als vanouds komt Greg Spawnton met veel muziek. Drummer en zanger Nick D'Virgilio draagt meer stukken bij, toetsenist/gitarist/zanger Rikard Sjöblom komt met meer materiaal en ook nieuwkomer David Foster heeft muziek aangeleverd. De zang lijkt ook meer verdeeld tussen Longdon, D'Virgilio en nieuwe zangeres Carly Bryant. Ik moet deze nog heel veel draaien voordat ik een definitiever oordeel kan vellen, maar mijn eerste indrukken zijn goed. Dit is weer een prachtplaat.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 14:09:08 ]

bazbo cd1636: David Bowie - Pinups



David Bowie zit in 1973 tussen twee tournees in en moet nog een plaat inleveren bij de maatschappij. Met de band van Alladin Sane neemt hij in korte tijd Pinups op. Het is een verzameling songs die hem van 1963-1969 hebben beïnvloed. Brian Ferry krijgt lucht van het album dat eraan zit te komen en is furieus: hij is juist bezig met het maken van zijn eigen coveralbum These Foolish Things, maar als hij van Bowie zelf hoort dat Pinups geheel in glamrockstijl is, is Ferry tevreden en de beide elpees komen zelfs op dezelfde dag uit. De hoesfoto met model Twiggy is een van de meest iconische platen van de jaren zeventig. Op Pinups komen in krap een half uur twaalf liedjes voorbij; liedjes van The Pretty Things, Them, The Yarbirds, Pink Floyd, The Who, The Kinks en anderen. Dit is een wat vergeten album van Bowie en het ontbrak in mijn verzameling van jaren 60+70-Bowie en sinds 3 februari 2022 (ik heb een remaster uit 2015) is dat probleem opgelost.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 21:44:15 ]

bazbo cd1637: Jethro Tull - The Zealot Gene



Dit is het eerste volwaardige studioalbum van Jethro Tull sinds The Jethro Tull Christmas Album en dan hebben we het over negentien jaar, want The Zealot Gene verscheen op 28 januari 2022 (ik kocht het op 1 februari 2022). Van de originele Tull is nog slechts Ian Anderson over en zelfs hij is veranderd. Tekstueel grijpt hij terug op Aqualung; het gaat allemaal over religie maar dan niet zozeer als aanklacht maar meer over wat mensen drijft om hun heil te zoeken in de kerk en dan zonder dat het stichtelijk is. De scherpe kantjes zijn niet alleen af van de teksten, ook de stem van Anderson heeft duidelijk aan kracht ingeboet en de muziek klinkt wat bedaarder. Nu is Anderson al vet de zeventig gepasseerd en de maniakale langharige snuiter die in bizarre uitdossingen over het podium sprong of door zijn fluit brulde is ver te zoeken. Wat is gebleven zijn de krachtige composities, de vreemde tempi en maatwisselingen en de kwaliteit van de productie. The Zealot Gene is geen hoogvlieger, maar een mooi album met twaalf prettig in het gehoor liggende zondagsongs.

bazbo cd1638: Nasal Retentive Orchestra - Have A Bun



Nasal Retentive Orchestra zie ik live spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in juli 2002 en ik ben onder de indruk van dit vreemde Franse gezelschap, dat een geheel eigen draai geeft aan de composities van Frank Zappa. Twee jaar later, op 25 juli 2004, ben ik opnieuw op dat festival en in een kraam - het zal bij Uli geweest zijn - vind ik deze cd, die het collectief in 2002 op de markt heeft gebracht. Als ik thuis kom en de plaat in de speler douw, ben ik onaangenaam verrast. Het geluid is niet goed; alles klinkt donker. Daarbij is het spel rommelig, de zang onverstaanbaar en de productie prut. De paar eigen composities maken niet veel goed; integendeel, ze zijn chaotisch en lijken nergens naartoe te gaan. Tegenvaller, dus. Niettemin, de band heeft een een goede naam als liveband en speelt van 1999 tot 2008 door heel Europa. In 2008 stopt de band te bestaan.

_{Niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar een aardige stuk van Zappa (van een andere plaat?) en iets live:}





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2022 21:46:59 ]

bazbo cd1639: Graham Nash - Over The Years ...



Van de muzikanten in de samenwerkingen Crosby & Nash, Crosby Stills & Nash en Crosby Stills Nash & Young is Graham Nash mijn favoriete componist en zanger. Van zijn soloplaten trouwens ook. Graham Nash is samen met Jon Anderson ook nog eens mijn favoriete hippie. De liedjes van Nash zijn puntig, pakkend en eenmaal in je hoofd raak je ze niet meer kwijt. Ik heb veel van zijn werk op elpee en op de box CSN (zie aldaar, anderhalf jaar geleden of zo), maar vond op 2 juli 2018 toch dat ik de toen net verschenen verzamelaar Over The Years ... moest aanschaffen. Twee plaatjes. Op het eerste schijfje staan de bekende liedjes, solo, in duo met David Crosby, voor het trio Crosby Stills & Nash en voor het kwartet Crosby Stills Nash & Young. Van Military Madness tot aan Immigration Man, van Marrakesh Express tot aan Teach Your Children. Parel na parel verschijnt: Lady Of The Island, Wind On The Water, Cathedral. Zo achter elkaar blijkt maar weer eens wat een grandioos sterke songschrijver Nash is. Op het tweede plaatje staan veel van deze liedjes ook nog eens in de demoversie waarmee Nash de studio in ging; kale versies, veelal zichzelf slechts op akoestische gitaar of piano begeleidend. Mooi overzicht van een van de groten van de muziek.

bazbo cd1640: NDR Bigband & Colin Towns - Frank Zappa's Hot Licks (And Funny Smells) - Live at Moers Festival



Ik ben op 7 augustus 2005 niet op het Moers Festival in Nordreinwestfalen, Duitschland. Die dag bevind ik mij op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar komt de grote NDR Bigband onder leiding van de grote Colin Towns spelen. Na afloop koop ik deze cd met opnames van - jawel - het Moers Festival op 31 mei in 2005. Vers van de pers op dat moment, dus. En: tijdens het concert krijgen we het volledige programma dat ook op de cd staat. Dat maakt deze plaat een mooi souvenir. Towns heeft verscheidene Zappacomposities (bekende én minder voor de hand liggende) gearrangeerd voor tetterdetet. Zo opent het album met het onvermijdelijke Peaches En Regalia maar krijgen we verderop ook prachtversies te horen van A Pound For A Brown, Waka Jawaka en Be-Bop Tango. Zelfs Watermelon In Easter Hay, doorgaans toch een stuk waar je met je poten vanaf moet blijven, krijgt hier een mooie vertolking. De afsluiter is eveneens verrassend: G-Spot Tornado laat horen wat een waanzinnig goed orkest deze NDR Bigband is. Ik herinner me dat ik op het festivalterrein in de volle zon stond met het kippenvel over mijn hele lijf. Grandioos concert en de cd doet het nog eens dunnetjes over. Aanrader voor de liefhebber Zappa én van de betere bigbandjazz.


<sub>Verder niets van dit album te vinden op YT, dus daarom maar iets live:

En dit is live van het Moers Festival, met beelden van het Zappanale festival:</sub>

bazbo cd1641: NDV - Karma



Nick D'Virgilio (NDV) is een begenadigd drummer, die vooral bekend is om zijn werk bij Mike Keneally, Spock's Beard, Tears For Fears en Big Big Train. In 2001 maakt hij zijn eerste soloplaat Karma en van wie krijgt hij hulp? Precies: van mensen uit de bands waarin hij op dat moment actief is: Mike Keneally, Bryan Beller, Rick Mussalam, Kevin Gilbert, Alan Morse, Ryo Okumoto, noem ze maar op. Zelf speelt NDV naast drums ook gitaar, bas en toetsen en bovendien zingt hij. Op repertoire staan stevige maar uiterst melodieuze rocksongs met hier en daar een zoete ballad. Bij vlagen gaat het de progkant op en zo is er voor heel veel muziekliefhebbers genoeg te genieten. Dat D'Virgilio ook nog eens een aangename stem heeft, is mooi meegenomen en dat maakt dit tot een uiterst sterk soloalbum. Ik kocht het overigens op 13 september 2002.

bazbo cd1642: Nearly God - Nearly God



In 1996 ben ik geïnteresseerd in triphop. De lome ritmes, de subtiele elektronica, de donkere sfeer en de zwoele vrouwenstem leveren vaak boeiende muziek op. Ik lees goede recensies van dit album Nearly God en koop de plaat op 3 juni 1996. Nearly God is Tricky die de samenwerking opzoekt van tekstschrijver en zangeres Martina Topley-Bird. Tricky produceert de muziek, verwerkt er allerlei obscure samples in en maakt er zo een intrigerend geheel van. Topley is niet de enige die zingt; we horen ook Terry Hall, Neneh Cherry, Alison Moyet en Björk. Van de laatste ook twee composities Keep Your Mouth Shot en Yoga. Ook opvallend: de klassieke song Black Coffee van Paul Webster en Sunny Burke. Aanvankelijk vond ik het een ondoorgrondelijk album, maar na meerdere luisterbeurten openbaarde zich een duistere, maar intrigerende wereld.

bazbo 1643: Needlepoint - The Diary Of Robert Reverie



Deze Noorse band zoekt naar de perfecte mix tussen pop, rock en jazz zoals die te horen was in de jaren zestig en zeventig. Toen ik in 2018 voor het eerst iets beluisterde van dit album dat dat jaar was verschenen, schoten mij gelijk twee woorden te binnen: 'Canterbury' en 'Caravan'. Niet dat de band aan plagiaat doet; verre van dat. Maar het timbre, de samenzang, de melodieën, het karakteristieke orgeltje en de softe elektrische piano: het had zo van een Caravanplaat af kunnen komen. De plaat kenmerkt zich door bijzonder toegankelijke liedjes met hier en daar een instrumentale uitspatting, door zoete samenzang en zeer pakkende melodieën. Ik koop The Diary Of Robert Reverie op 25 juni 2018 en speel hem sindsdien zeer regelmatig, want het is bijzonder tof. Het was destijds al hun vierde album en onlangs verscheen een vijfde en die moet ik toch eens opzoeken.

bazbo cd1644: Randy Newman - Land Of Dreams



De koning van de ironie en het sarcasme in de popmuziek heet Randy Newman. Sinds eind jaren zestig schrijft hij al songs vol bijtende spot en sinds de jaren zeventig maakt hij platen waarop hij zichzelf begeleidt op piano, al dan niet terzijde gestaan door sessiemuzikanten of groten der aarde. In de jaren zeventig verschijnen klassieke platen als Sail Away, Good Old Boys en Little Criminals en die heb ik allemaal niet. Land Of Dreams uit 1988 heb ik dan weer wel. Ik kocht hem op 5 april 1989 en als ik me niet vergis, komt hij uit de bak met afgeprijsde cd's. Op dit album werkt Newman met twee teams van producers: de ene is het duo Howard/Lipuma en de ander is Mark Knopfler. Aan muzikanten horen we giganten als Nathan East, Jeff Porcaro, Michael Landau, Steve Lukather, David Paich, Larry Fast en Guy Fletcher. Tom Petty en Jeff Lynne komen opdraven in Falling In Love en Lynne produceert dat liedje ook nog weer zo (lees: typisch Lynne) dat het qua geluid totaal uit de toon valt. Niet dat het hier een uitgebreide instrumentatie betreft, maar het is 1988 en Newman klinkt wat moderner. Tekstinhoudelijk druipt de satire er weer vanaf: Masterman And Baby J is bijvoorbeeld een parodie op rapgroepen en titels als de meezinger It's Money That Matters en I Want You To Hurt Like I Do laten weinig te raden over over de inhoud. Enige zelfspot is hem ook niet vreemd: Four Eyes gaat over dat jongetje dat gepest wordt om zijn bril en stunteligheid ('four eyes' is een scheldwoord à la 'brillenjood' of 'termopeentje'). Niet zo indringend als de wat spaarzaam georkestreerde Newman, maar toch ook weer een parel in 's mans rijke oeuvre.

bazbo cd1645: Randy Newman - Guilty: 30 Years Of Randy Newman



Op 12 februari 2000 koop ik deze box met vier cd's. Hij is twee jaar ervoor verschenen. De doos geeft een waanzinnig goed overzicht van wat Randy Newman in de dertig jaar ervoor heeft gedaan. Liedjes schrijven, opnemen, uitbrengen en live spelen, bijvoorbeeld. Op de eerste twee plaatjes staan de hoogtepunten van de studioplaten van 1970 t/m 1998 en hoogtepunten, dat zijn er nogal wat. Tussen de vele hits en grandioze albumnummers druipt de ironie en het venijn vandaan. Vraag is of je tegenwoordig nog aan kan komen met Rednecks en ja, ook toen al was het controversieel en op het randje; tenminste, als je het niet snapte. Dik tweeënhalf uur hoogstaande songsmederij; verhalen op muziek. De hoeveelheid gruwelijk goede songs is niet te tellen: Lonely At The Top, Birmingham, You Can Leave Your Hat On, Short People, Rider In The Rain zijn slechts een paar titels die ook nog eens wereldhits werden. Z'n albums Good Old Boys, Sail Away en Little Criminals zijn ware meesterwerken. De derde cd is getiteld Odds & Ends en daarop horen we vijf kwartier lang liveopnamen en demo's en dan is het vooral rete-interessant om de chagrijnig lijkende Newman van zich af te horen bijten op het podium, terwijl hij zichzelf begeleid op slechts de piano en allemansen, wat kan deze man ook nog eens piano spelen. Van een totaal andere orde is de filmmuziek die Randy Newman heeft gemaakt en die vinden op de vierde cd. Ware parels zitten hiertussen. De meester grossiert in grandioze melodieën met een filmisch karakter. We horen muziek uit films als Ragtime, The Natural, Maverick en natuurlijk Toy Story en James And The Giant Peach. Nu ik de hele box zo weer eens draai, realiseer ik mij dat ik dat te weinig doe en dat mijn Newmanhonger weer eens is gegroeid.

bazbo cd1646: Randy Newman - The Randy Newman Songbook Vol. 1



Nou vooruit, op 11 juni 2010 koop ik dan nog dit album, dat al in 2003 verscheen. Newman is dan - naast dat hij volop filmmuziek uitbrengt en heel af en toe een soloplaat met nieuwe liedjes - ook bezig terug te blikken op zijn oeuvre en hij besluit om een aantal stukken opnieuw op te nemen, maar dan in de intieme setting van slechts zijn piano en zijn stem. Het is zoals de fans hem het liefste horen. Op The Randy Newman Songbook Vol. 1 staan maar liefst achttien van deze pareltjes. Het uitgeklede arrangement werkt bijzonder goed en toont het ware songschrijversvakmanschap van Newman. Voor het repertoire put Newman uit verschillende platen uit zijn gehele carrière en er komen zowel hits als wat minder bekende albumstukken en filmmuziekjes voorbij. Prachtig!

bazbo cd1647: Tom Newman - Bayou Moon



Tom Newman is een beroemd producer, bekend geworden omdat hij destijds betrokken was bij de productie van Tubular Bells (tot over een maand of zo). In 1985 krijgt hij de gelegenheid om op het dan net opgerichte New Age-label een soloplaat te maken. Op Bayou Moon staat een ruim half uur instrumentale muziek die - zoals de titel doet vermoeden - de sfeer van het Amerikaanse Zuiden probeert vast te leggen. Het is vooral de slome slidegitaar die die atmosfeer weet te pakken en daarnaast is er spaarzame percussie, een verdwaalde fluit of accordeon. Bij vlagen verstild, bij andere vlagen wat meer uptempo. Ik weet niet meer precies wanneer ik dit uit een uitverkoopbak trok en kocht, maar hij moet bij een van mijn allereerste aankopen op cd horen, dus ik vermoed begin 1989. Alleraardigst plaatje.

bazbo cd1648: The Nice - The Thoughts Of Emerlist Davjack



Begin 1967 valt de Britse groep Garry Farr And The T-Bones uit elkander. Toetsenist Keith Emerson krijgt een opdracht van de Amerikaanse zangeres P.P. Arnold: of hij voor haar Britse toer een begeleidingsband wil samenstellen. Dat doet hij. Hij neemt onmiddellijk contact op met zijn oude T-Bonemaatje en bassist Lee Jackson, vindt gitarist David O'List en drummer Ian Hague en de repetities beginnen. Al snel blijkt Ian Hague niet zo geschikt voor de klus en Brian Davison neemt zijn plek in. Arnold stelt de groepsnaam The Nice voor. Zelf heeft ze maar een half uurtje materiaal en ze zegt tegen Emerson dat hij met de begeleidingsband een voorprogramma mag verzorgen. Op de vraag wat of hij dan moet spelen, is haar antwoord: 'Play anything you like.' Dat had ze beter niet kunnen doen. Al snel komt het publiek meer af op The Nice dan op Arnold. Niet verwonderlijk: de band speelt een voor die tijd opzienbarende mix van klassieke muziek, jazz en psychedelische rock, waarbij vooral de strapatsen van Emerson opvallen: hij gaat zijn Hammond te lijf met dolken, bespeelt het achterstevoren of ondersteboven en berijdt het als ware het een renpaard. Na die ene toer houdt Arnold het voor gezien en The Nice heeft inmiddels een platencontract bij Immediate in de zak. Op The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1967 staan merendeels eigen composities: een soort speelse psychedelische pop met pakkende deunen en her en der een gierende gitaarsolo. De opener Flower King Of Flies is daar een goed voorbeeld van. Interessanter is Rondo, een lang instrumentaal stuk gebaseerd op Blue Rondo A La Turk van Dave Brubeck, zij het in een vierkwart en met een heleboel Bach erdoorheen. Live bleek het 't stuk waarin Emerson zijn orgelmisbruik naar hartenlust kon etaleren en hij heeft het decennialang gespeeld. Misschien is dit album wel de eerste progressieve rockplaat aller tijden, maar daar kunnen we over discuzeuren. Feit is dat het de start is van een band die tegenwoordig wat ondergewaardeerd is. In 1998 kwam de plaat mooi geremastered opnieuw op cd uit (en ik kocht die op 29 oktober 1998, met nog drie bonusliedjes erbij: singleversies van het titelnummer en de b-kant Azrael, plus de b-kant van de legendarische single America, die pas na dit album in 1968 verscheen.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 11-02-2022 16:21:12 ]

bazbo cd1649: The Nice - Ars Longa Vita Brevis



Het tweede album van The Nice (uit 1968) laat een kleine koerswijziging horen. De plaat opent met drie korte eigen composities: alleraardigste, humoristische maar beetje weinigzeggende deuntjes. Maar dan begint het pas echt. De band waagt zich aan een rockbewerking van Intermezzo From Karelia Suite (van Sibelius) en ik vind het fenomenaal. De hele tweede plaatkant is gewijd aan het titelnummer, een songsuite die een opbouw heeft als een klassiek concerto, met een prelude, vier movements en een coda. Drummer Brian Davison heeft een solo in het eerste movement, de gitaar en de piano spelen de hoofdrol in het tweede, het derde movement is een bewerking van een deel uit het vierde Brandenburger Concerto van Bach en het vierde movement is een soort reprise van het tweede. Bijzonder opvallend is dat de rol van gitarist David O'List een stuk kleiner is. De man bleek nogal onder invloed van allerlei middelen, verzaakte tijdens concerten en werd onmogelijk om mee te werken. Kort na het verschijnen van deze plaat mikte Emerson hem dan ook uit de band. Ook van dit album verscheen in 1998 een mooie remaster (die ik kocht op 15 oktober 1998) met twee extra's: de mono singlekantjes van Brandenburger en Happy Freuds.

bazbo cd1650: The Nice - Nice



Keith Emerson staat in 1969 voor een dilemma. Gaat hij gitarist David O'List vervangen? Nadat O'List zijn biezen moest pakken heeft The Nice een paar concerten als trio gedaan en die lukten wonderwel. Emerson kijkt de muziekwereld rond naar mogelijke vervanging van O'List. Steve Howe lijkt even een geschikte kandidaat en zo zijn er nog wat meer opties, maar uiteindelijk kiest Emerson ervoor om The Nice verder te laten gaan als trio. Er is meer druk: er moet een plaat komen. Nice is een allegaartje van studio- en livemateriaal en de fans kennen het meeste al. Opener Azrael Revisited is een pianojazzy versie van de b-kant van de eerste Nice-single. Hang On To A Dream is een pianobewerking van Tim Hardins klassieke song die de groep live al veel speelt. Diary Of An Empty Day is nieuw; het lijkt een eigen compositie, maar er zitten allerlei citaten van klassiek componist Lalo in. For Example is nieuw en kent een bijzonder arrangement met blazers erin. Tot zover de studio-opnamen. Kant twee opent met Rondo '69, een razende versie opgenomen in de Fillmore East tijdens een zoveelste Amerikaanse tournee. Het slotstuk is wat mij betreft een van de allerbeste stukken van The Nice ooit. She Belongs To Me is een kort liedje van Dylan, maar Emerson bouwt het hier uit tot een bijna kwartier durend progepos waarin hij in een lang instrumentaal deel meerdere keren de spanning opbouwt en de teugels weer laat vieren, ondertussen grossierend in citaten van Bach, om uiteindelijk te eindigen in een spetterende apotheose. Ik heb de elpee natuurlijk al sinds begin jaren tachtig in de kast (net als alle andere Niceplaten) en op 15 oktober 1998 kocht ik de toen net verschenen remaster, waarop weer twee extra's: de mono singlekantjes Hang On To A Dream en Diary Of An Empty Day. Ondanks de onsamenhangende samenstelling van deze elpee is dit toch een waanzinnig gave plaat.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-02-2022 21:22:38 ]

bazbo cd1651: The Nice - Five Bridges



De elpeeverkoop blijft achter, maar live trekt The Nice volle zalen. De band is de status van voorprogramma al lang gepasseerd en is inmiddels een hoogst gewaardeerde hoofdact. Dat maakt dat Emerson begin 1969 een compositieopdracht krijgt voor een festival in Glasgow. Hij schrijft de Five Bridges Suite, een vijfdelig werk over de vijf bruggen over de rivier Tyne. Tijdens het festival speelt The Nice het stuk samen met het Sinfonia Of London orkest en het programma is aangevuld met enkele andere stukken uit het repertoire van The Nice. Op 17 oktober 1969 speelt band én orkest alles nogmaals in de Fairfield Hall in Croydon en dit keer worden er opnames gemaakt. De platenmaatschappij Immediate is echter in financieel zwaar weer gekomen en kan de plaat niet uitbrengen. Dat frustreert Emerson zeer. Bovendien vraagt hij zich af of hij met The Nice veel verder gaat komen: enerzijds mist hij de steun van de maatschappij, anderzijds wil hij met andere mensen gaan samenwerken. In december 1969 staat de band samen met King Crimson in The Fillmore East in New York en daar ontmoet Emerson ene Greg Lake. Muzikaal klikt het tussen de twee en ze besluiten om - eenmaal terug in Engeland - samen een band te beginnen. Five Bridges verschijnt pas in de loop van 1970, als The Nice al niet meer bestaat. In 2009 komt er een heel mooie remaster uit en die koop ik op 31 augustus 2009. Het geluid is er enorm op vooruitgegaan. De suite is waarlijk het hoogtepunt van de plaat en we horen goed hoe zeer Emerson beïnvloed was door de Amerikaanse muziektraditie en de jazz, vooral in het eerste deel Fantasia (een soort voorloper van zijn Piano Concerto No. 1), in het derde deel Chorale en in de High Level Fugue waarin hij ook nog eens een gecompliceerde muziekvorm als de fuga weet te gebruiken. De tweede plaatkant opent met een werkelijk grandioze versie van het Intermezzo From Karelia Suite, waarin orkest en band elkaar zeer goed aanvullen en Emerson tekeer mag gaan met de feedbackgeluiden die hij uit zijn Hammond weet te halen. Pathetique is het derde deel uit Tsjaikovsky's zesde symfonie en ook hier een uitstekende orkest-bandversie. Dan schakelen we over naar Fillmore East en krijgen we Bob Dylans Country Pie, waardoorheen Emerson het zesde Brandenburger Concerto van Bach weet te rijgen alsof het nooit anders is geweest. Het studioliedje One Of Those People is aardig, maar na al dit fraais nogal een anticlimax. De remaster heeft drie bonusstukken: een uittreksel van de suite (gespeeld door de band en opgenomen voor de BBC), een studioversie van Country Pie en de toegift uit Fairfield Hall: een medley van Lieutenant Kijé (het thema van Prokoffief dat Greg Lake later gebruikte in zijn kerstsingle I Believe In Father Christmas en Emerson in Troika op zijn Christmas Album), Rondo en Dylans She Belongs To Me. Met Five Bridges liet Emerson zien wat een getalenteerde muzikant hij was en het is misschien wel de beste Nice-plaat die er is.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-02-2022 15:46:38 ]