De mysterieuze verdwijning van oma Neli

De mysterieuze verdwijning van oma Neli houdt dorp al tien jaar bezig


Tien jaar geleden, vlak voor kerst, verdween oma Neli van der Schouw-van der Goor (68) uit Renkum op raadselachtige wijze na een woordenwisseling met haar man. Sindsdien ontbreekt elk spoor.
Doen ze het tegen beter weten in? Waarschijnlijk wel. Tien jaar nadat Neli van der Schouw (68) van de aardbodem verdween, zoeken dochter Henny en schoonzoon Gé Willemsen haar nog steeds. Haar raadselachtige verdwijning laat hen niet los. ,,Waar is mamma?’’



Elke wandeling in de fraaie bossen rondom Renkum staat in het teken van haar vermissing. Achter de zonneklep van de auto zitten flyers met daarop een foto van Neli. Wat is haar overkomen? Ze hopen het antwoord ooit te achterhalen. Zodat ze rust kunnen vinden.

Sinds donderdagavond 22 december 2011 staat hun leven volkomen op de kop. ,,Neli is weg”, meldde Neli’s echtgenoot Gerard die avond omstreeks 23.30 uur. De voordeur van hun geschakelde bungalowtje aan de Kuypersweg in Renkum stond open, zou hij een uur eerder hebben ontdekt. Haar jas hing aan de kapstok, haar portemonnee en tas lagen gewoon op hun plek. Op het fornuis stond een pan met twee eitjes, klaargezet voor het ontbijt van de volgende dag.

Gé snelde ernaartoe, met Henny in zijn kielzog. Hij alarmeerde de politie. Het gaat om de vermissing van een volwassen, normale vrouw, begreep de centralist. Doorgaans wachten we dan 48 uur, kreeg Gé te horen. ,,Niks geen 48 uren”, brulde hij uit angst en ongerustheid. ,,48 minuten. Dan zijn jullie hier.”

Afscheidsbriefje
Op de keukentafel zien ze een afscheidsbriefje liggen, dat Henny ook leest. De toon is hard en verwijtend, zo bevestigen verschillende bronnen. ,,Gerard, je zei dat ik kon opsodemieteren, en je wist al zo vaak niet wat je met mij aan moest. Nou ik ga. Het ga je goed.” Driftige hanenpoten met een balpen, gekrast in een wit vakje op een reclamefolder van Post.nl.



Gé en Henny, en ook Henny’s twee zussen, zijn radeloos. Waar kon hun moeder in hemelsnaam zijn? Zat ze bij buren? Familie? Vrienden? Kennissen? Tot het ochtendgloren zoekt de familie door. Gé plaatst een oproep op Facebook. Van slapen komt niets. Neli is en blijft weg.

Door haar achterblijvers wordt Neli node gemist. Ze is een liefhebbende oma, dol op haar drie dochters en acht kleinkinderen. Een zorgzame lieve vrouw, zeggen de mensen die haar goed kenden. Bescheiden, zichzelf snel wegcijferend. Stil op de achtergrond, maar vooraan als er wat moest gebeuren. Ze zien haar nog, altijd met vaart fietsen door het dorp. ‘Race-eend’ noemden haar kinderen haar gekscherend. Ze was altijd in de weer. Neli poetste bij oudere dames. Binnen de Hervormde Kerk was ze een actieve vrijwilliger. Haar man Gerard en zij kerkten trouw in het eeuwenoude ‘Kerkje op de Heuvel’ in Heelsum (gemeente Renkum).

Neli’s verdwijning brengt het dorp in rep en roer. Kerst of niet. Honderden dorpsbewoners helpen met zoeken. De omgeving van Renkum wordt systematisch uitgekamd. Alles wordt uit de kast gehaald. Speurhonden, sonarboten, duikers. Zelfs een helikopter wordt ingezet. Door het afscheidsbriefje ziet ook de politie dat deze vermissing urgent is. Zij begint om die reden direct een grootschalig onderzoek.

Er wordt gezocht op de Rijn, op de Ginkelse Heide, bij de Westerbouwing in Oosterbeek, rondom papierfabriek Parenco in Renkum tot in de Betuwe. Ja, waar niet? De machteloosheid, de teleurstelling en het verdriet nemen toe. De zoekacties nemen af. De belangstelling van de media, die haar voornaam continu verkeerd ‘Nelie’ spellen, ebt weg. De politie heeft uiteindelijk geen informatie meer om verder te zoeken. Neli’s vermissing wordt na vijf jaar een cold case.

Houten kruis
Tien jaar lang verglijden Neli’s verjaardagen zonder dat ze wordt gevonden en zonder een teken van leven. Maar Gé en Henny blijven zoeken. Ze willen zich niet neerleggen bij haar mysterieuze verdwijning. In januari zou ze 79 zijn geworden.

Op de piepkleine begraafplaats naast Heelsums kerkje staat op graf 36 een houten kruis met daarop Neli’s naam. Voor een deel van de familie is het kruis een gedenkplek, om het verdriet af te sluiten. Henny en Gé respecteren dat volledig. Ze snappen het. Zelf kunnen zij dat niet. Ook al trekt dat een zware wissel op het gezin. Voor Henny is het simpel. ,,Mamma zou andersom mij ook zijn blijven zoeken.” Wachtend tot Gé in slaap viel, sloop ze die eerste maanden na de verdwijning vaak ’s nachts uit bed. Dwalend door stille afgelegen gebieden kwam Henny ‘rare lui’ tegen, zoals op de Wageningse Berg. Sindsdien nam ze de hond maar mee.

Die hele verdwijning past helemaal niet bij Neli, vinden Henny en Gé. Ze was doodsbenauwd voor water, zou ze dan de Rijn inlopen? Henny koestert sprankjes hoop. Zou mamma in een klooster zitten? Zou ze naar Hongarije zijn gegaan, waar ze wel eens op vakantie was geweest? Ze verliet Renkum eigenlijk nooit. En haar kinderen en kleinkinderen zou ze nooit zomaar in de steek laten. Toch?

Herinnering
Clazien Middelbos was een ‘kerkvriendin’ van Neli. Op de bewuste ochtend van 23 december 2011 had ze om 06.30 uur slaapdronken de telefoon opgenomen. ,,Is mamma misschien bij jou?” De ongerustheid, de wanhoop in de vraag had Clazien direct wakker geschud. Wie belt er nu op dit tijdstip? Buiten is het nog stikdonker. Het waait, het regent hard. ,,Met Janny.” De middelste dochter van Gerard en Neli. Er is iets met Gerard, flitst het bezorgd door Clazien heen. Zijn hart?

,,Mamma is gisteravond verdwenen’’, zegt Janny. De familie is haar al de hele nacht aan het zoeken. Clazien is met stomheid geslagen. Vijf minuten later dwaalt ze huiverend door haar eigen tuin. Ze kijkt zelfs even in het kippenhok. Geen Neli. Tuurlijk, ze kan hartstikke goed opschieten met haar kerkvriendin. Ze zitten samen in het koor, zijn samen lid van de knutselclub de Creatieve Vos. Maar in geval van nood zou Neli toch zeker naar haar drie dochters gaan?! De kinderen en de kleinkinderen staan bij haar altijd bovenaan.

Tien jaar later op 8 december 2021 schenkt Clazien een tweede bakkie koffie in. In gebouw De Vosheuvel achter het protestantse kerkje op de Heuvel in Heelsum verzamelen een twaalftal zestigers, zeventigers en tachtigers zich rond de grote lange tafel. Een schaal met speculaasjes gaat rond. De Vosheuvel staat volgepakt met verhuisdozen vol overbodig geworden huisraad en speelgoed. Elke woensdagochtend brengen mensen er hun afgedankte spullen die via snuffelmarkten en bazaars een nieuw leven krijgen. Al het geld gaat naar onderhoud van de ruim 500 jaar oude kerk. De tegelvloer boven de crypte, waar adellijke families werden begraven, is het volgende restauratieproject.

Aan een werkbank knippen twee mannen de lampjes van oude strengen kerstverlichting. Het koper in de dunne groene elektriciteitsdraadjes is geld waard, knipogen ze. Zodra Clazien klokslag 10.00 uur de bel voor de koffie luidt, leggen ze het kniptangetje opzij. Straks na de koffie gaan de mannen in de kerk de kerstboom opzetten. Gerard en Neli behoorden tot de harde kern, klinkt het aan tafel. Zij waren heel actief voor de kerk. Gerard was jarenlang ouderling en diaken. Neli en hij zaten ook samen in het kerkkoor.

Al jarenlang is het traditie dat de dames kerststukjes maken, die door heren in de kerk onder de gebrandschilderde ramen worden opgehangen.

Niets hadden ze die dag gemerkt. Niets was anders geweest. Zoals gewoonlijk waren Neli en Gerard hartstikke actief
De laatste keer dat Neli in hun gezelschap verkeerde, die donderdagochtend 22 december 2011, maakten ze als vanouds ook kerststukken. Het was, zoals altijd, een gezellige boel. Rond 12.30 uur ’s middags spoedde iedereen zich huiswaarts. Ze hadden elkaar nog fijne feestdagen toegewenst. Na kerst zouden ze weer samenkomen, om oliebollen te bakken. Nog zo’n traditie op De Vosheuvel. Pas de volgende middag hoorden ze van Neli’s verdwijning. Willy Roffel, secretaris van het kerkkoor, had de leden per e-mail op de hoogte bracht.

Niets hadden ze die dag gemerkt. Niets was anders geweest. Zoals gewoonlijk waren Neli en Gerard hartstikke actief. Neli was hun bezige bij. Als de kerk schoongemaakt moest worden, stond zij vooraan. Ze ging altijd maar door, bijna dwangmatig. ,,Neli, je koffie staat er.” Pas dan legde ze haar poetsdoek even opzij en schoof ze aan. Je hoorde haar nooit. Bescheiden als ze was, verkeerde ze liever op de achtergrond.

Maar wat wordt ze gemist. De herinneringen aan Neli zijn springlevend. Met kerst in aantocht denkt de kerkgemeenschap nog nadrukkelijker aan haar. Elk jaar. Dan wordt er gebeden, een stille traan gelaten. Haar raadselachtige verdwijning houdt de senioren van De Vosheuvel nog steeds bezig.

,,Dat iemand in het niets oplost. Dat kan toch niet?’’, zegt Jan Rochat. Hij en zijn vrouw Mariska kwamen indertijd halsoverkop terug van familiebezoek uit Brabant en vingen, samen met vele anderen, de kinderen op van Henny, Neli’s jongste dochter.

Of vraag het aan Bert en Jannie Keukenkamp. Bert is oud-hoofdonderwijzer, hij heeft de dochters van Neli en Gerard nog op zijn Airborneschool gehad. Zomaar weggaan, het past niet bij Neli, beklemtonen ze. Heeft ze uit wanhoop iets geks gedaan? Die arme Gerard, die arme familie. Als iemand sterft, is dat vreselijk. Maar dan kun je rouwen. Leven met de onwetendheid rondom een vermissing is afgrijselijk, eigenlijk niet voor te stellen. Aan tafel glinsteren tranen.

Wat hebben ze met zijn allen lopen zoeken. Henk van Holland, een verre neef van Neli, heeft net in de kerk de kerstboom geplaatst. Hij krabt eens onder zijn petje. ,,Ik hoop dat de Heer haar heeft opgetild op een wolk en heeft meegenomen.”

Redactie: We hebben Gerard van der Schouw gesproken, de man van Neli, maar hij heeft bij nader inzien besloten zijn medewerking aan het artikel in te trekken.

link

[ Bericht 0% gewijzigd door StaceySinger op 19-12-2021 10:56:14 ]